Het is erg laat geworden gisteravond met een verrassingsparty en een tegelijk grote familie-reunie, en ja om alle neven en nichten terug te zien , is oergezellig natuurlijk. Betekent meteen ook dat mijn aanvankelijke planning omgegooid wordt. En evengoed toch weer vroeg uit de veren. In de bus dus, geen bekenden te bespeuren. Ik laat het landschap aan me voorbij glijden, met alle nattige toestanden van dezer dagen. Akkers , weiden en velden staan onder water, en de sloten en beken hebben hard labeur om de waterstand weer op normaal peil te krijgen. Ik mag zo onderweg naar Gemert een weinig droog parkoers verwachten zo lijkt het. We zullen wel zien. De inschrijving in het clublokaal gaat soepel vlot. Ga meteen oud-Gemert centrum door langs rustende horecazaken . De stilte na de stapavond is weer gekeerd. Draai van doorgaande dorpstraat een smalle steeg in , met huisjes ,en heggen van beuk , meidoorn liguster buxus en conifeerhagen , tussen kleine tuinen en dokkeren over smalle kasseiwegjes daartussen. Bedenk dat hulpdiensten in geval vàn , een bereikbaarheidsprobleem kunnen hebben. Zo smal dus dat er amper een wagen past….Steegje in en uit gaat het , met duidelijk verhalen uit de eeuwige geschiedenis van dit dorp. Antieke lantaarnpalen , oude halfhoge erfafscheidings muren. Droom weg naar de tijd van toen. Stuiten op oude kloostermuren van zeker honderden jaren oud , toen de monniken nog hun eigen voedselteelt voorzagen, en natuurlijk het kloostergebouw imposant aanwezig. De velden en tuinen nog daar. Kom aan de kasteelgracht met twee parallelle lanen , een van oude beuken en de andere oude knoestige eiken. Met respectievelijk asfalt , maar ook oude kuilige klinker zeg maar kasseienweg. “Kinderkopjes”. Draai langs kasteel heenweg via akkervelden en andere teelt , een jonger beukenlaantje in , fijn grintig nu op de ringweg om dorp in buitengebied aan. Dit over , en dan zijn we echt in het buitengebied. Even wat oplopen met een Boekelnaar van vlakbij wonend , kuieren we door landerigheid met opmerkelijk veel wilgen en knotwilgen rijen bomen. Rietkragen en gesnoeide bermen over asfalt nog langs leuke huisjes en boerderijen oud of jonger gedateerd . Sloten dikwijls tot de rand vol water, soms stilstaand , soms wild stromend. Veel watervallen en openstaande sluizen in die sloten en velden half of geheel blank staand. Draaien dan echt de velden in door karrenspoor wat ook het padnaambord heette. Zompig , drassig , modderig en dus mijn oppasradar vanzelf installeerd. Langs wildgroei boorden riet vooral en opmerkelijk veel snoeiwerk in de bermen van toch erg jonge bomen en struiken. Jammer toch ; van de houtwallen. Wat het landschap toch siert. De reden ontgaat me totaal. Noch het nut ervan. Het is ver wegkijken hier , open landschap en zelfs de kerktoren van Gemert is nog te zien en ook te horen. Zal door de wind gedragen worden. Klokgelui. Want wind staat er erg veel. Vaak hoor ik ‘m door de bomen donderen zeg maar. Door allerlei akkers en maisstoppelvelden gaat het , bijna geen vee in de wei. En vogels zijn ook bijna niet te horen of te zien op een vlucht ganzen na dan. De natuur rust uit. En toch…. Ik zie een hazelaar bloeien! {Wat vroeg}? Die mogelijkheid is er lees ik ‘s avonds. Het is de vroegste bloeier zo leest het. Nu volgen lange wegen asfalt, en ik denk later onderweg dat parkoersman geschrokken is van de nukken van de winter voorbije weken en nu alert is op ondergelopen gebied, en een voorschot genomen heeft en de route drastisch aangepast. Het gaat langs boerenhoven en bedrijven aangaand. Langs wijde blik akkervelden en weiden en sloten vol water en snelstromende beken. Een hele rij smalle boomstammen tot zowat drie meter tot boven de grond afgezaagd trekt de aandacht. Peppels vast en het waarom zò… Ontgaat me het nut ervan. Rustiek boerenland glijdt de wandelaar voorbij met ver wegliggend bos en de torens van Erp en Boekel zichtbaar aan de einders. Bij een openstaande koeienstal wordt ik luid loeiend begroet. Preivelden zo ver het oog reikt, meest met wit dekzeilen. Staat de winterkost. Het asfalt vol scheuren en brokkels. Zou dit een aardbeving zijn geweest?... Kapel van Esdonk een buurtschap voorbij , en begrip in de streek als bezinningsoord. Ben ik Boekelnaar kwijt.
Het open landschap raak ik eindelijk kwijt, gehuchtje door met groepsverblijf en resto. Gaat het weg naar Erp over rivier de Aa , gemeentegronden van Veghel op. En eindelijk draai ik een bospad in rand bos dan. Zand dus onder de zolen. Raak aan de klets met Hans uit Deurne { bij Helmond}. Opmerking van weer en parkoersen bindt ons de rest van de dagtocht. Draaien bosweg af door groenigheid op een bosnatuurhut af , en dit herken ik als eerdere rustpauzes uit andere tochten. Het oogt van binnen als een klein natuurmuseum met foto’s , uitleg, en opgezette dieren o.a. Het is er flink druk , en een deel zoekt zijn/haar heil buiten in de tuin bij 13 graden toch. Het is een gezellig geroezemoes en dat noodt tot langer verblijf. Zal een half uur geweest zijn, maar dan toch in de hoeven gegaan. Hans mee. Wat bos door. Fietspaden volgen links en rechts gaand, houtwallen en toch ook weer drastisch , te, gesnoeid. Vredig weidevee vooral schapen , bokken , geiten pony’s paarden voorbij, komt dorpje Boerdonk ; “Kern met pit” beweert bebouwde kombord. Er staat een enorme schildersezel langsheen , kennelijk had er een bord op moeten staan , maar…. Gaan dorpje dwarsheen door. Houtkachel {stoof} rookgeur verspreidt hier. Energiezuinig dus ook op het platteland. Buiten dorp gaan weer einde kombord met opnieuw een drie a vier meter hoge schildersezel nu met carnavalesk bord. “Zandhazenrijk”.
Laten Boerdonk achter ons weer landweggetjes door, langs aldoor nattig landschap. En volle sloten smal of breder. Watervallen door hoogteverschillen die het oog nauwelijks bevatten toch. Servèe en Marianne spurten ongemerkt naar me in , komen langszij en met Hans gaan we gevieren door al bepratende van vandaag , het parkoers , en wat kwam wat ging wat bleef binnen wandelland. Toren van Beek& Donk , deze van Donk nu gefuseerd met Laarbeek. Ver weg nog zichtbaar. Struinend door opnieuw open landelijk . Bomenwegjes van beuk , linde en wat al. We zijn het gevieren gauw eens dat het vandaag anders dan anders is hier. Aangepast parkoers denken we. De zon begeleidt ons richting Gemert terug langzaam inmiddels. Weer huisjes en hoeven langs en bijhorende akkers en tuinen. Rondom Gemert-weg over langs stallen vee , en weer kasteellaan in met oude buurthuizen van mogelijk medewerkers broederabdij hier ooit. Moeder Maria met kindje Jezus op de arm aan een der huizen in en nis uit wind regen en ander weer beschermd , gaat het weer tegendraads kasteel tuinen en muren langs, de laan af met beuken en eiken knoesten rijen de kasteelpoort uit dorpsstraat Binderseind in zowat recht op het clubhuis af. Daar is het na afmelding nog goed toeven en napraten en de laatste nieuwtjes over wel en wee van ons of wie ook en herinneringen ophalen gevieren. De onderdanen verrieden dat er gisteravond wat anders te doen viel. De kleine uurtjes hadden hun tol geëist. Terugkijkend op deze tocht: Toch heel anders gewend hier, zal dus wel het weer en de herziening van bange parkoersman zijn geweest die te elfder ure z,n plan moest trekken. Vooruit ; het zij ‘m vergeven. Het weer heeft kennelijk ook de wandeltochten qua parkoers en deelnemersaantal in de houtgreep gehad alom. Nu zondag kijk ik uit naar Bakel ; {Olat} , daarna staan Deurne en Someren op de rol, en dàn {?} Komt tijd komt raad. Blijven lopen; dan zien wij elkaar vast ook wel eens langs ‘sheren wegen en paden dwalen. Afspraken zijn alweer gemaakt. M.n. Hans heeft de wandelsmaak te pakken , het wandelvirus ja-ja… En onze Boekelnaar blijkbaar ook. De samenstelling van wandelbekenden breidt weer uit , en dat verandert ook elke paar jaar of decennia. Het leven gaat door….. Houdoe!
Merkwaardig of niet, ik zie geen bekenden instappen op het station. Wat later bemerk ik toch een stel middelbare leeftijd wat verderop met rugzak en in wandeluitrusting. Tilburg–West roept de conducteur via de treinintercom. Wat sedert enige tijd toch , universiteit genoemd wordt. Merkwaardig perron; erg smal en als de sneltrein voorbij davert aan de overzijde hiervan voel je de wervelwind die je aan kan zuigen. Heb al eens meegemaakt hier dat het er spiegelglad was, ook bij een wintertocht. Wat vreemde lussen gaande gaat het een betonnen trap af onder station door en fietspad-viaduct , een eind verder weer de trap op naar het zalencomplex welke aan de overzijde van dit station bevindt. De meute voor de langste afstand is zojuist al op weg gegaan. De route gaat de schuifpoort uit en er volgt een traject langs het spoor en middels fiets en voetpad gaat het achter een vijver door , van buurtpark welke nog een ijslaag heeft en in een wak de ganzen en eenden hun zwempartij hebben. Een eindweegs verder gaat het , het “Wandelbos” in , een wat vreemde naam want bos is om te wandelen. Een der trotse parken van de stad , waar een bos in een wandelpark voorzien is met asfalt en zandpaden. Die krijgen we ruimschoots te belopen. Cipres, rododendronstruiken , grove den , iep en wat al meer verlevendigd , dit bos-park. Komen een eindweegs later dan toch weer op een doorgaande weg welke langsaf dit bos gaat , om via wat kleinere bospercelen in een uitbreidingswijk van Tilburg –west , De Reeshof genoemd te raken. Anneke , een Tilburgse vervoegt me , omdat ik twijfel bij bepijling en omschrijving , en we gaan na overleg , wel of niet juist, verder. Routeman stoeit duidelijk met de stadse expansiedrift, om deze zoveel als mogelijk te ontwijken, wat ,m aardig lukt. Het gaat door wilde natuurstroken toch nog wat nieuwbouw door, om opnieuw het bos op te zoeken. We zien houtsculpturen van eekhoorn en vos o.a. Gaan na sportpark een tunnel onderdoor voor fiets en voetgangers. Tunnel is van bij-station der stad. Toch weer nieuwbouw door en weer groen in . Draaien om groot golfterrein heen en een brug over brede sloot, en het is even een modderballet, en omzichtig stappen. Aan de overkant sloot roept een golfer of we een golfbal terug willen gooien naar ,m , terwijl men er anders niet ziet op een balletje. Vooruit hij blij , balletje terug. Hoeveel zullen er nog op de bodem van de sloot liggen ?....In een wijk verder weg horen we vuurwerk afsteken , een latertje van Oud en Nieuw. Een statig beukenboom laantje stuurt ons naar de oude rijksweg naar Breda. Een oude witte bepleisterde villa kopt dit pad. , en dan gaan we de wijde leegte in. Land en tuinbouwgebied via een drassig graspad overgaand in asfalt. Een varkensfokbedrijf laat haar geuren aankondigen. Je kan tegen de lucht leunen haast. Landwegjes volgen , wijde blik. Akkers en weiden afgezet met strookjes jonge bomen als buffer aangeplant. Anneke en ik zien stapels fruitkratten volgens ons , maar waar zijn de boomgaarden dan ? Het asfalt lijdt veel van de winter en verbrokkelt en scheurt. We zien voor ons de landingslichten van de baan voor de vliegbasis naburig. Even nog open gebied en na de draai om een bosperceel mogen we weer de dras en modder in, na slagboom. Gaan kronkelende en hoekige paden, langs een sloot , toch brug over ervan , en na enig gebos belanden we aan de rustpauze die in de kantine van een manege voorzien is. Ontmoet toch weer bekenden en MESA-gangers. Knoop een praatje aan, en ontdek ook Veldhovense Peter V.d. V. Hij besluit aanvankelijk mee te gaan, maar zijn kelk raakt maar niet leeg van het bruine paterkesnat, en zo gaan Anneke en ik maar weer door. Maken buitenkomend een verkeerde draai hoek om , maar ik herinner me dan de juiste richting mijn blaadje lezend. Weer den boeren buiten in. Ver weg boven een bosrand torent de woontoren {145 mtr} West Point uit. Het is prachtig zonnig weer en de dooi voorbije week heeft het landschap van immens wit naar groen omgetoverd. Of…. Toch; in slootkanten zien we nog sneeuwresten. Wegje landbouw , asfalt gaat weer over in gras/dras smal , smaller, weer modderig door en langs weilanden en velden naar bos op aan. Brug over en blubberen bos binnen, bepijling toch niet altijd evident, alsook op papier even gokken wat nu. Nu zijn we ook in het gebied van de Tilburgse waterleidingmij. Beschermd dus ; en we kronkelen weer door een sparren en dennenbos meest met nog andere boompjes gelardeerd. Anneke is als niet ver vanaf wonend hier bekend , van haar wandelingen en fietstochten. De gemeentebossen , noemt de aanduiding hier. Allerlei wandelmarkeringen van wie weet welke organisaties komen we tegen. Tot we op de Gilzerbaan aanbelanden. , na even verder er weer vanaf gaand en over terrein even van een psychiatrische instelling. Heel wat paden gedraai volgt tot we aan het z.g. Bels lijntje komen , nu fietspad die in plaats van per rail nu dit asfaltpad Tilburg met Turnhout verbindt, Via Baarle Nassau/ -Hertog enclaves.
Na weer een geanimeerd bos en park-parkoers een landgoed door en weer bomenlanen eik en beuk , wenkt de oversteek na antieke poort-kolommen van landgoed uitgaande , de Bredaseweg. Gaan die over na enige gestoei met knoppen van de verkeerslichten die ons in het ootje lijken te nemen. We vergaten te drukken! Om de lichten ten gunste van ons te activeren. Stappen langs de hekken van hockeyveld, weer een bospark nu Oude Warande in. Veel stadse dagjesmensen hier. Al of niet met hond , aller ras. Het bos heeft een soort van radialen van paden netwerken, die samenkomen op punten en ik herinner me dat hier ook ooit het Tilburgs dierenpark huisde lang geleden. Een ven ligt er nog be-ijsd bij. We zien al gauw de aanwijzingen dat de finish nadert aan de campus en gebouwen , paviljoens van de Universiteit van Tilburg. Gaan paden volgen die uitkomen achterom verwaarloosd uitziende flatwoningen van eind jaren 50 begin ,60 vorige eeuw. Erg rommelig {!}. Het spoor ligt ter andere zijde , gaat langs station, duikelen de trap naar benee, onderdoor spoorlijnen, helling voetpad en dan toch weer trap talud op. Zijn we terug bij zaal/uitspanning Boerke Mutsaers, een begrip in stad en ommelanden. Anneke en ik nemen er nog een op de afloop. Ons lijkt het , dat de tocht ingekort was ter elfder ure , zoals voorbije winterweken op meer plaatsen gebeurde. Op de klok kijkende was het best vroeg terug….We zien nog wat wandelvolk binnendruppelen, en de z.g. veertigers zijn nog achter ons. Al met al een sterk wisselende aardige tocht, en de zon deed hier een schepje bovenop. Anneke had deze tocht uit een plaatselijk weekblad opgediept, en ik vertel haar wat de wandelmogelijkheden zijn per week en volgens de wandelkalender. Die was het best bevallen ook. Ze heeft grote wandelplannen. De zaal is opmerkelijk leeg , er moeten nog honderden onderweg zijn….An gaat naar huis , en ik besluit ook mijnsweegs te gaan, rondkijkend of er nog….Niet dus.
De rails liggen al klaar als ik op het naburig perron kom, en de trein staat vertrekkenklaar, ik haalde ,m nog net. Ik waag me even niet aan de tochten vooruitzichten. Wie weet tref ik u lezer ook nog ergens op onze wandelwegen.
Blijven lopen dus . Groet ik u met de Brabantse groet: “Houdoe”!
Ik merkte het bij mijn aankleden , de broekriem moest ik wat gaatjes laten vieren. De achterliggende feestdagen en wat wandelloze weken door bijzonder winterweer hadden me nogal eens doen besluiten maar niet op pad te gaan. Eigenlijk gedwongen puur uit lijfsbehoud. Ik was niet de enige , te velen beslisten naar de getallen van deelnemers de voorbije tochten te meten hetzelfde. Vermeed liever om met mijn snufferd , ter aarde te geraken. Ik was ook duidelijk wat breder onder aan mijn rug geworden. Maar ach de kleermaker had erin voorzien. Na opstaan toch maar even de lucht buiten aangevoeld en of de voorspelde gladheid als ijzel toch weer mijn plannen zouden doorkruisen. Buiten aan de zwarte heldere hemel wemelde het van de hemelse kerstboomlichtjes en in het zuid-westen laag een erg heldere ster. Zal destijds in het kerstverhaal voor de ster naar Betlehem aangezien zijn , wie weet. Kan echter planeet Venus ook geweest zijn. Ga terug naar binnen en bereid me voor om aan de eerste wandeling van het jaar te gaan beginnen. Alvorens ik het vergeet : Aan iedereen die dit leest een voorspoedig gezond vooral en succesvol wandeljaar toegewenst. De trein vertrekt redelijk op tijd. En onderweg daghet het in het zuidoosten. Het witte licht kondigt de nieuwe dag aan. Aan het busstation even later meldt zich o.a. Iris uit Nijmegen en nog wat losse wandelaars. De goede voornemens om onder anderen meer aan beweging te doen. Nemen een wat ongewone uitstaphalte, en glibberen en glijden alert naar de St. Crispijnstraat. Het ontmoetingscentrum der wijk , met een gezellig thuiskom of huiskameridee. Aan de tafel met de div. routeomschrijvingen is ook Iris aan het twijfelen geslagen, welke afstand vandaag hier. We nemen er voorzichtigheidshalve twee mee , want wie weet. En we zijn niet de enige twijfelaars zo blijkt. Na de omwegpoort vanaf de binnenplaats van de voormalige school , wat oud-Waalwijk door en Anthoniusplein over de wat recentere woningbouw in. Hier is het extra ploeteren. We moeten door sneeuw, ijs en of een combinatie en resten ervan , door spekgladde straten , en o donders, al weken of maanden {?} Zanderigheid alom en bevroren grond. Totaal overhoop liggende straten vanwege wegwerken door. Geen stoeptegels of straatstenen , het lijkt een beproeving te gaan worden. Kiezen langs wijkgrachten en plantsoenen i.p.v. van schier onbegaanbaar stoep weg of pad , de betere delen schaarse van onze route. Verneem van diversen dat voorbije weken de routeuitzetters voor alternatieve en verkorte en afgelaste routes moesten zorgen. Iris twijfelt ook onderweg nog. , maar zal later meer gewaagd grotere passen nemen en ik zal ze laten gaan. We gaan her en der i.p.v. de route afwijkend over plantsoenen voor begaanbaar , maar het is opletten, de grasperken en gem. tuinen wemelen van de hondentaarten in alle kleuren en maten en gewichten. Je kan ze per pond ons of kilo zien liggen. De baasjes of bazinnen hadden geen zin om met de beesten de deur uit te gaan of wat verder van huis, een schandelijke ervaring. We zijn in den buiten geraakt. En gaan richting almaar verhard , lees asfalt en straatstenen rap richting Kaatsheuvel , bekend van De Efteling. En de contouren zien we dan ook weldra. Ik red het vege lijf om door een plantsoen te gaan hier door struikgewas , wat ook strui-kel-gewas blijkt, want ook hier liggen straten en stoepen er glad bij. En jawel; de files auto's groeien aan , en de verkeersregelaars zijn er ook meer. Het gaat voor ons omzichtig en naar het al gauw schijnt , is ook onze wandelroute sterk aangepast. Draaien door wijken en om zowat het hele pretpark heen , om er van af te keren middels zuidelijk gaand fietspad aan oude rijksweg naar Tilburg. Merkwaardig ! In de zon dampen de lantaarnpalen en de boomstammen !... Gaan op Loon-op Zand aan , en opnieuw de bebouwing door. Weer gladheid en opletten troef. We zien telkens ruim een meter hoge paar stenen laarzen die erop duiden dat de Efteling nabij is , aan de wegkanten staan. Veel kerstkransen aan de voordeuren en kersttaferelen aan huizen en in voortuinen veler aard en fantasie. Ook de enorme vuurwerkresten liggen nog alom in de bebouwingen op straat van de voorbije oudjaars en nieuwjaarsnacht. We slingeren door L.o.Z. en dan blijkt de rustplaats gesloten en met een brief aan de deur alsdat er een balans en schoonmaak plaats vindt met een sorry. Wat tientallen meters verder een gelegenheid bij een evenementenhal met zaal-café en resto , via glijen naar en over de stoepen om de toegangsdeur te bereiken. Het is er prima toeven en vrijwel alle wandelaars vermengen gemakkelijk met het rommel-snuffel- markt kijkbezoek . Zie veel bekenden wat een rondgang handjesschudden oplevert. Na wat langer zitten hebben velen toch voor korter gekozen vandaag , en ik sluit me erbij aan. Je blijft door ingehouden lopen veel te lang onderweg. Na wat L.o.Z. -bouw geven de borden eindelijk aan dat we Nat. park Loonse en Drunense duinen ingaan. Aha ! Eindelijk het moment suprême ; denken we…. Nee in de bossen wordt nooit gestrooid en het wordt weer glijden en glibberen , vertrapte sneeuw en verijsde paden , en sneeuwresten zijn ons deel. Het sluipwerk gaat voort. Soms hebben we houvast aan oude boomschorsresten en kleine takjes op onze paden , geven wat houvast onder de zolen, en nu en dan zand. En verderop zelfs een poos los zand baggeren. En pakken takken vast soms.
Ik merk op met een lach; wat hier teveel gestrooid is , ligt elders niks of te weinig. Heidevelden en gekapte bospercelen open stukken glijden het oog voorbij nog in meest witte deken. Toch wagen er zich dagjesmensen in de bossen hier , en zelfs terreinfietsers trotseren de toestand glibber en glij! Straf toch . Het is voortdurend begaanbaarheid zoeken voor die arme wandelende sloebers , want is asfaltfietspad en harde bospaden zijn besneeuwd en ver-ijst, mede door de recente ijzelval. Heb me aangesloten bij een bekend nabij Arnhem wonend stel, dat ook de gladde auto en binnenweg verhalen vertelt. Wat hebben we toch veel over voor onze vrijwillige hobby. Maar die verhalen kwamen 't alle kant overigens van meelopers. Iris is allang uit zicht verdwenen, ook kortere weg gekozen. Toch anders ook niet voor een kleintje weer vervaart. Het sneeuw en ijs knappert al de hele tocht onder onze schoenen. En ziet ginder in de verte; de open luchtpost der organiserende club. De z.g. wagenrust. Het versnelt de stap , en o zaligheid , de oase voor de vermoeide op apostelvoeten , ploeterende wandelaar zijgt op de klapbanken en tafels onder een tentdak neer , met een camper als keuken ernaast. Het is een en al gekwek hier , wat een gezelligheid , en het personeel heeft kerststukjes op de tafels , en kerstversiering alom aangebracht, en het altoos gratis toetje der club heet nu eierkoeken en zelfs glühwein mag zoveel als wil genuttigd worden, en warme dranken 50 cent , en soep in plastic bakjes gaat ruimschoots over "den toog ". Voor zegge en schrijve Een Euro!
En de vriendelijkheid die er ook altijd is erbij. Het noodt weer tot langer verblijf, en het is puur gezelligheid en opgewektheid hier. Dan moet het weer verder. We sluipen het bos en duingebied uit. Omzichtig, landelijk in , met imposante stapelwolken aan de verten, maar de zon blijft winnen al zowat de hele tocht toch wel. Krinkelen door wegjes en fietspaden , huisje , boompje beestje kerstuitingen allerlei langsheen . Dan komen we aan uitspanning Galgenwiel . Vast een historische plek hier, een straf/martelwerktuig in vroeger eeuwen. Het gaat nu veel minder dan ooit door de Waalwijkse bebouwing op gebouw De Wierd af , waar wijkbewoner en wandelaar zich in handenschudden en fijne sfeer vermengen. Toch nog bijna 600 moedigen opgekomen verspreid uit het land , verneem ik , en met opluchting bij de organisatie. Dit was voorbije maand elders te lande wel anders , maar het pleit wel degelijk voor de Waalwijkers. Het is en blijft een trekker toch hier. Maar het aangepaste parkoers , daar maalde zowat niemand om . We zagen elkaar weer eens. Ik bemerk dat onze heer daarboven langzaam stiekum bezuinigt op daglicht , tot naar donker bijstelt. Fluks naar de lijnbus dus en daar stapt wandelend Nederland ook weer in , en het gebebbel zet voort. Al met al doet het weerzien en de winterse toestanden het glij-glibber-bibberweer alles vergeten toch. En ook kennismaken en weerzien zijn een van de pijlers van de wandelingen toch zo blijkt. Gastvrijheid; daar heeft de club vandaag patent op. Met Nicole, die nog door moet naar Helmond en overstappen, gaat het op huis aan per trein uit de provincie-hoofdstad.
Ben blij vandaag toch weer de benen eindelijk nou ja gestrekt {?}…. , te hebben. Voelde mijn onderdanen wel protesteren dat ik ze uit de winterslaap had gehaald, en mijn buikje en brede onderrug ? Die had ik nog ! Nee-nee; ik doe nog geen voorspelling van voorgenomen tochten, maar ik wil wél. Zal bij Koning Winter te rade moeten gaan. Gewoon blijven lopen ; zien we elkaar vast ook ergens wel . Op z'n Brabants groet ik u weer: Houdoe ! Peter Heesakkers
Hij bevond zich net achter de buitendeur , de genieperd , onzichtbaar , Koning Winter. Een koude hand pakte me beet. Heb te doen met Sint Nicolaas en zijn knechten , ze presteren het toch maar , met deze koude nachten. In mijn schoenen aan de buitendeur alleen schone wandelsokken , niks presentjes . Ga op weg naar Noud die hoewel ik me al met een wandelloos weekeinde had verzoend , een opwelling van het wandelvirus kreeg. Gezien pover programma in het zuiden des lands t.w. één wandeltocht. Het is verdorie opletten op mijn fietske op weg náár. IJsvorming door kwelwater op een deel van het fietspad. Zelfs de duiven en meeuwen hadden startproblemen om weg te komen bij mijn nadering , kan ook zijn lopen uit energiebesparing i.p.v. wegvliegen? Ze renden namelijk voor me uit. Noud heeft zijn poort en schuur weer uitnodigend openstaan , wetend van mijn komst , en Rakker laat zich weer niet onbetuigd , en geniet al met de gedachte van een lange wandeling. Het is plaatselijk verraderlijk glad en het zal lang laufen worden , i.p.v. Langlaufen , bij gebrek aan sneeuw dan. De weg naar Merselo is ons der jaren wel bekend . Dit kleine dorp behoort bij buur Venray een stadje net achter of beter óver de Nrd. Limburgse grens. Het is zalig zonnig vriesweer. De oranje bal van vanmorgen is vergeeld met het hoger klimmen aan het zwerk. Een witbevroren landschap, en een snerpende wind. Het hele dorp is een grote parkeerplaats al , als wij arriveren , succes verzekerd dus voor de club-gastheer vandaag. We zijn wat laat en na inschrijving gaan we al meteen op weg. Direct dorp uit , langs een oude gerestaureerde molen . Sportpark , wijkje nieuwe huizen , een draai de open velden in. Door een zilverwit landschap. Diep in de kraag en wollen muts op. Echt winter. Langs ijzeren slagboom wat uit de gure wind het bos in . Onder hoogspanningsmast door kronkelend over smalle bladpaadjes. De grond bonkig want bevroren . Soms wegjes overstekend langs paddenpoelen , en Noud weet het zeker ; het zijn oude bomkraters. Zal zeker zijn gelijk zijn gezien barre oorlogsgeschiedenis en bevrijdingsacties in de streek. Inktzwammen toch nog op ons pad…. En we gaan door een hulstbos , wat Kerstmis-gevoelens oproept. Langs stapels boomstamhout. En zelfs pallets … Waarvoor ontgaat ons. Langs een ponyweide bos uit landelijk in , en een herdershond waakzaam op het wegje naderend. Rakker , overmoedig , lust hem rauw, maar ik poep al bij voorbaat bijna zeven kleuren str##. Het loopt goed af , het beest kiest zijn veilig erf. Gaan langs bolle akkers en beeklandschap. Langs akker/sloot en dammetje overstekend. Komen in streek Weverslo. Wijde blik, de kerktoren van Venray paar k.m. verderop domineert. Een z.g. boerenerf-camping. Langs een natuurbegraafplaats , ja inderdaad er liggen div. graven en het bord zegt ons zo. In een bosperceel. Een met gras begroeid pad langs wei en bosrand en verderop mos. Veert lekker onder de schoenen. De speerdistel komen we nog tegen in de bermen. Velden bosjes en boerenland en weiden wisselen af , coulisselandschap zeg maar, meest. Een veld mosterdzaad , en zelfs dode maïs staat er nog veel….. Soms oude en jaren dertig boerderijen. We stevenen duidelijk op een villa-bungalowwijk van Venray aan . Doorsnijden het bos oostelijk met talloze afdraaiïngen en hellinkjes van een oud nu beplant stuifzandgebied. Dan de bosrijke villawijk in. Weer bos op en af dalend -klimmend. Randje stadje meest , en even een appartementenwijkje. Door bos en St. Odapark vol met allerlei kunstwerken . Fiets en bospaadjes volgend tot bij ziekenhuis aan dit park , wacht de tentrust en de verzorgingswagen is ingericht als keuken . Een oude zigeunerwagen en doet me terugdromen aan de tijd van Pipo de clown en Mammaloe , een oudere generatielange populaire kinder t.v. serie. Volzet , en natuurlijk weer de ontmoetingen , velen kozen bij gebrek aan keus vandaag duidelijk voor Merselo. Terecht overigens ; ik ken de club al vanaf haar oprichting , en was voor de streek een schot in de roos. . De route vervolgt weer door stuifzand en dennen maar ook andere bosbeplantingen. Op-af gaat het aldoor opnieuw , de knoken en spieren in volle inzet. Grasbegroeide paden en wegjes en verharde kiezelpaden. Afsluitbomen , even asfaltwegje en evenzo fietspad door het rijke groen. En dan weer bolle akkers en weiden in. Boven ons een vlucht ganzen luid snaterend. Toch weer villawijk in , met groen allerlei meest huisverhullende. Hoge beukenhagen , coniferenhagen , rododendronbossen en jeneverbesbomen , laurier . Een bos dennen en rododendronstruiken ertussen. Gaat het door erflanden , richting Overloonseweg op aan. Buurtschap gehucht Hiept , de Loo-beek welke in de Maas uitkomt , overgaand. Een idyllisch gehuchtje door met oude huisjes en bepleisterde muren boerderijen . Toch maar weer de beschutting van een bos in , langs weidevee. Een vredig gezicht toch. . Een buitenmanege , langs hek en nu in open veld zien we Merselo met de kerk die twee weerszijden trapgevels heeft en een minaret-achtige toren . Boven de bolle akkers en velden . Dit vooral gevormd door het beeklandschap van de Molenbeek en de Loo-beek. Een veld graspad en akker anderzijds langs sloot komt een ballon in zicht. De geur of stank van een enorme kippenschuur teistert onze sinussen . Een ouderwetse gashoud -ballon met ventiel nog ja , komt laag overzeilen. Even menen we dat hij achter Merselo daalt , gezichtsbedrog misschien…. Zeg tegen Noud ; dat ik een stunt van dorpsbezoek van Sint vermoed. Want deze zou het dorp vandaag met een bezoek vereren. Niets van dat , blijkt later. Het wordt nu even asfalterig . gehucht Kleindorp door , huisje , boompje , beestje , en dan de kom van het dorp in . Dan is daar zaal Het Anker. De zaal vermengt even later met wandelvolk en ouders met kroost , en ziedaar de Spaanse goedheiligman keert terug van de dorpsrondgang-stoet met personeel en een euforie in de zaal maakt zich meester. We belanden volop in het jonge grut met zang en voordracht. Wij wandelaars mogen bij afmelding delen in het kindergeluk met het krijgen van een speculaaspop. Ik grinnik; moet n.l. weer terugdenken aan mijn goedgelovige kindertijd , wát een rijkdom die onnozelheid van toen !.... We gaan later op weg naar onze provincie waar dit dorp in de Limburgse uithoek van de buur ligt. De zon daalt snel , en kleurt van geel naar avondrood . Dat zegt in een weerspreuk dat er neerslag op komst is . Morgen dan …. Terugkijkende : Het was een schitterende wandeldag-[tocht] . Vanalles wat in landschap en natuur. De club heeft ervaren werkbijen in huis , zo weet ik al jaren. Zonder ook maar iemand tekort te willen doen , weet ik zeker ; dat de route-uitzetter die we onderweg nog even spraken en wat ik hem toen al zei ; een fantastische route uitgezet heeft met duidelijk veel liefde en zorg. Een kenner zonder meer. Een zeer uitvoerige route-omschrijving op papier met geschiedkundige en andere weetjes en bijzonderheden van plekjes , monumenten enz. vermeldt. De club had in deelname aantal een klapper vandaag.
Houdt jullie parkoersuitzetters maar gerust in ere. Ere wien ere toekomt. Volgend weekend lonkt Waalwijk , geen twijfel mogelijk. Hoop wel op begaanbaar weer en parkoersen gezien de weersverwachtingen deze week . Misschien tref ik U of jullie daar ook. Gegroet , "Houdoe ", tot ziens dan. Blijven lopen dus. : Peter Heesakkers.
Ja , ik wil wel weer , na de ongewone weerperikelen van vorig weekeinde voor mij als velen wandelloos. Na mijn oogleden urenlang van binnen te hebben bekeken , roept mijn wekker me weer. Het klokje van gehoorzaamheid. Ik zag midden voorbije week een vlucht wilde ganzen noordwaarts in plaats van zuidwaarts gaan , is dit een uitstel van invallende winter? Vroeg ik me af. Op mijn stalen ros spoor ik naar Noud ; is al erg lang geleden. Noud wil ook wel weer na alle voetproblemen , en onafscheidelijk hondje Rakker weet het al , en is alweer door het dolle heen , als ik ter plekke verschijn . Het is deze morgen oud weer , ik bedoel grijs , mistig , grijs als de baard van Sinterklaas. Op mijn fietstocht naar Noud heeft de knecht van de sint kennelijk zijn zak met snoep en pepernoten niet meer kunnen houden en heeft in de haast van de drukte der tijd rijkelijk zijn inhoud van de zak achtergelaten op fiets en wandelpaden . We gaan op weg naar Budel , gesitueerd als voor de herindeling der gemeenten hier in de hoek van onze provincie en de grens met Belgisch en Nederlands Limburg, en was destijds de meest zuidelijke gemeente van Brabant. Budel schurkt tegen de rijksgrens met onze zuiderbuur. De weergoden gunnen ons onderweg nauwelijks zicht , en het is oppassen geblazen . De herziene startplaats blijkt voorzien in een groot polyvalent gebouw, het juweeltje van de gemeente nog maar twee jaren in gebruik zo leert een gevelsteen , met vele sport en ontspanningsmogelijkheden . We moeten dan ook dit gebouw op het vroege uur al delen met andere bewegingshobbyïsten . Het ritueel bij binnenkomst is altijd een korte gespreksronde en de inschrijving. We mogen via een tuin het gebouw achterom verlaten en gaan beneveld op weg , nou ja het weer dan .
Een visgraatklinkerwegje op naar deelgemeente Budel-Schoot. Landelijk door met bevroren {?} akkers en weiden met grijze waas van het ochtenddauw. Ik zie geen hand voor ogen ; totdat ik míjn hand voor ogen houd . Dat was in Weert wel anders…. { Patrick ! }. De bomen druppelen hun mistnattigheid af op mijn bolleke. Letterlijk op een steenworp afstand ligt Vlaanderenland t.w. Hamont -Achel , draaien een wegje in en roep nog voor me wandelaars terug die daar eerder wilden zijn. We stappen langs de denkbeeldige scheidslijn met buur B. Zien op die lijn keurig de achtertuinen met heggen en hekken op die lijn , en de huisjes van vermoedelijk meest gevluchte Ollanders{?}. Ik mis de grenspaal bij een draai kennelijk want meteen sta ik in Vl.-land , een oud douanekantoor en de slagboom van weleer der tijden staat nu uitnodigend in de open stand. We zijn er ! Je ziet het meteen aan de huizen , de weg , en de altoos betonnen telefoonpalen met draden boven de wegkanten. Nog wat Ned. vluchtelingen huiskes langsheen en dan met een draai het boerenland in via , jawel een B.-kasseiwegje. Wat later zanderig . Even verder komt ons een enorme tor tegemoet gebruld , een tractor , van een landbouwer die de zondagrust negeert. De vochtdruppels door de mist hangen aan twijgen als kristallen paarlen. Ik heb toch wat met onze zuiderburen. Telkens als ik daar geraak voel ik zoiets als thuiskomen. De eerste veldrustpost is voorzien aan een n.b. waterzuiverings-installatie , maar de kwalijke geuren doorgaans blijven den wandelaar bespaart . Het is ook randje bos van de Haarterheide , en hoewel een van de aantrekkelijkheden van wandelen het rusten toch is , gaan we na een poos weer voort. Beekje-brug over eer. Na wat bospadenwerk een heideplek en een geologische tuin met rotsstukken aller grootte en kleur met uitleg en het z.g. planetenpad met ook bord uitleg. Het is herfst ten top vandaag in de bossen vooral globaal tussen Neerpelt en H.-A. in uiterst Nrd. Limburg zullen we maar zeggen . Op de wat open delen als akkers , weiden bemerk ik dat de lucht oplicht en de mist wat optrekt en de zon lijkt nu en dan als om haar as te tollen door de mistflarden die er voorlangs schuiven. De natuur gunt me ruimer zicht. Paalkrans grafheuvels van eeuwen her voorbij gaand door altoos bos , en smalle sluippaadjes waar gebukt moet worden en gedraaid zijdelings met de schouders. Beken als de pastoorsbeek in het broekbos , Pastoorsbos genaamd . Na akkerlanden . De "Kiekoet"; Vertaald Kijk -uit . Ik kende die situatie al van maanden her hier en jawel het wordt drassig modderig en soms stroomt het water uit overvolle beken en sloten over het wandelpad en zal ik er dansend door moeten om de onderdanen nog enigszins droog te houden. Talloze vogelhuisjes hier met nota bene huisnummers erop….. Wilgen , riet en andere moerasbomen en beplantingen zijn mijn deel hier, smalle hout of planken en betonplatenbrugjes over . Naar goddank verhard. Bospercelen door , slangenpaadjes , en dan sta ik plots in Achel , aan de weg naar Peer. Ga door gegoede groene villawijk door , weer bebouwing uit naar Neerpelter fietspad , zand naar graspaden door opener gebied achterom Achel . Een eenzame loper achterop de 40 k.m. moet splitsen richting Neerpelt Grote heide , en ik da de Wittenberg in . De route blijkt even verder omgelegd , vanwege een fietscross-evenement. Routebewakers komen per fiets achterop , de pijlophalers op mijn hielen . Ik hoor luidsprekers schallen en zie wat later tussen bomen veel auto's wat volk en afzettingshekken . Ik moet op mijn middelgrote afstand ruim 800 meter inleveren , van mijn route door dit gebeuren. Het wordt als alternatief een ex-spoortracé nu asfalt fietspad vanaf de grens naar Neerpelt. Al gauw zie ik de 40 k.m. uit de velden naderen na hun lus , en ons weer vervoegen . Het zijn de eersten , en zwoegers want het gaat flink van datte. Lijkt betaald profwerk….. Weg oversteken Achel naar de grens , villawijkje door de ruimte van bos wei heide in . Langs schuilhut en asfalt op en dan toch iets aangelegd parkachtigs grind verhard door een vijver met rietkragen brugjes en dan een prachtige uitspanning als rustplaats. Temidden de bossen. Een klimtoren . De Bever , genoemd naar de Beverbeek en Bvr. Beekse heide . Hier komt het crême de la crême van de lange afstanders aangezet. Na verpozen door het domein , de Beverbeek over , en wat later de Warmbeek. Padje parallel met asfalt smal , door natuurgebied. Beverbeekse heide en bossen. Een haast vervallen kanthoeve met binnenkoer , Toch altijd nog bewoond , uit het jaar 1360 {!} En kasteel Grevenbroek en ook nog kasteel Beverbeek . De zon die weer lijkt rond te tollen , Grensdijk zegt een straatnaambord, dan is het duidelijk dat de grenslijn er aan komt. Na alle gebos. Asfaltje overgaand en zelfde smaller fietspad komt "De Draad " in zicht. Er staan drie rijen prikkeldraad met isolatoren precies op de rijksgrenslijn. Diepe sloot en ondoordringbaar bos….. Het lijkt het ijzeren gordijn wel …. Inderdaad ! Tijdens de eerste wereldoorlog van 14/18 vorige eeuw bleef Nederland neutraal het onheil bespaart, maar vluchtten duizenden Belgen naar ons land . De duitse bezetter greep in door dit draadwerk met paar duizend volt erop….. Uitleg op paneel , indrukwekkend en de koude rillingen komen . Een oudere grenszuil geeft de lijn van toen en u nog aan. Een pilaarachtige. We zijn weer in Olland , het fietspad kust nog even de "lijn" , na veldwerk gaat het weer via eenmanspadwerk erg langdurig het bos in dat onmetelijk lijkt. Aldoor verder en maar verder. Enorme varens , bruinig , en struikelhout waar bomen met de voeten even boven de aarde komen. Maar ook laag struikgewas . Superbe hier ! Even grote bieten en doorgeschoten aspergevelden langsheen . En wat onderweg nogal eens te vaak klonk , het jagersgeschutter lijkt verstomd . Weer een veldpost komt er aan , als rust op vouwbankjes en gezien andere overige afstanden al lang ons vervoegd zijn is het best druk . Geklepper over en weer en het adamsappels -volk , mannelijk dus ; laat zich ook niet onbetuigd. Altijd weer oergezellig zo'n post vol ontmoetingen . Modderige broekspijpen , want ja Olat schuwt paadjes geenszins , al moet gezegd dat het gezien het voorbije weer het algemeen nog best meeviel tegen alle verwachtingen in….. De rust naast een monumentale oude boerderij , maar we moeten van het erf blijven… Noud en Rakker die korter gingen vandaag , zet er juist weer de benen in . Ik zet me op een voorverwarmde plek dus waar juist een grote batterij gezeten met hebben. Van een of ander iemand . Wat een luxe ! Geen koude neerzetting…. De soep , koffie en boterham gaat er met smaak in. Daar gaan we dan weer hop met de beentjes de wildernis in . Gauw wegje af , gras en zandwegje op. . Omsloten door rietkragen door veld en akker met nog vee. Het zicht is flink beter nu en de zon schijnt weliswaar nevelig. Maar al laaghangend en neigt ondergaand. Drassig gras en modder volgt snel afdraaiend op. Schuifelen soms om niet onderuit te slibberen. Door broekbos , langs sloten en stuw over , middels smal op ijzeren rooster , bijna de grens weer rakend . Aspergevelden , doorgeschoten groei , en bieten door onmetelijk groot en verziende. Loeiend vee en hinnikende paarden en pony's. Een pad belegd met stro , welkom tegen nat gras en natte voeten. Kom eindelijk op asfaltweg en zie rechts van me bebording en een beek en net over die beek de kegelachtige grenspaal . Verkeers- en duidingsborden dat men daar het Belgenland weer in gaat. Een laatste blik als groet op. Links naast ons Gastel , een kerkdorpje van Budel , en de kerktoren hiervan als baken. Oude grenszuil uit 1662 langs de wegkant nog. Van een oude baronie . Van "Cranendonck ", destijds . Kombord Budel voorbij en randje kom nieuwe wijk dorp blijven we even landelijk deels en dan de weg Budel naar grenspost ,weg ervan over. Levendig v.v. grensverkeer. Wat verderop toch weer padwerk achter immens sportparkterrein door. Gele nummerborden i.p.v. rood-witte , toch nog even gunt natuur na mist ons blik op buurman rechterzijde , om met een draai een volleybalterrein waar de club "Ledub" heet , spiegelschriftnaam dus… . Dan komt de omnisporthal , als finish direct in beeld . Na klinkerwegje . Het was weer de slogan der club waargemaakt n.l. : "Echt Olat "! Een genieter van de bovenste plank . Noud {Wijn } is ook al terug van zijn toertje vandaag om te proberen . Noud maakt foto's voor de site van Olat , en is de "hoffotograaf ". Als u de foto's van de dag wil zien ; ga naar www.olat.nl , fotoalbum . In de café en zaal druppelen de lopers binnen , en gaat de gele en donkerbruine sap vooral , en de verhalen alsook wel en wee over den toog en tafels. Opmerkelijk , of eigenlijk niet….. Want vlak tegenaan , Veel roodwitte nummerborden op de parkeerplaatsen . Ik zie onder andere Erwin uit Hechtel met vrouwke . Het is op deze tocht verbroedering ten top. Profsport heeft dit minder , maar wandelen zeker ! We kijken met z'n allen terug op een schitterende tocht en sfeer. Het wandelprogramma volgende week is twijfelachtig want erg dunnetjes, maar daarna wordt het vast "thuiskomen " in Waalwijk . Als u ook doorwandelt komen we elkaar vast ook wel ergens tegen . Blijven wandelen dus . Ik wel ! Houdoe ; tot dan . Peter Heesakkers
