Eens 'n keer minder vroeg uit de veren, en ook gemakkelijk bereikbaar. Soms schort het hier bij vele tochten nog aan.
Al enige jaren komt mij informatie omtrent deze tocht toe uit de wandel-deelnemers wereld. En nu wil ik het ook zelf ervaren. Heb al die info opgeslagen, maar ja ieder beleeft een of andere wandeltocht op zijn/ haar manier. Ligt er tevens aan wat voor verwachtingen men heeft. Is de omgeving variërend qua ruimte en natuur, en wordt deze ook voldoende benut. En hoe is de ontvangst en organisatie. Ik mag door mijn vele jaren ervaringen, nu mijn indruk op doen. De routes, zo verzekert men mij zijn flink veranderd, mede door de inbreng van ervaringen van wandelaars. En dan put ik vooral info uit de regelmatige lopers, ook al jaren hun hobby hun opinie. De ontvangst is alleszins hartelijk. Het vertrek is vanuit randje industrieterrein gesitueerd van bedrijven die aan het direct naburige Airport gelieerd zijn. De tweede grootste luchthaven van ons land inmiddels. De parkeerruimte is ruim voorzien en wat me opvalt als ik het terrein betreed, zijn de diverse nummerborden uit onze buurlanden. Ik bemerk dat er veel Engels wordt gesproken onderling, kennelijk de omgangstaal in dit int. bedrijf. De deelnemer krijgt ook een blad mee met foto's van Google Earth over delen van het parkoers. Bij de inschrijving krijgt elke deelnemer een waterwerend rugzakje, met flesje water, een dikke chocoladereep, en een regencape. Zo heeft de organisatie elk jaar weer een nieuw welkomstpakket als verrassing. Heb ook wel eens vernomen een T-shirt en cap. en/of flacon water. Ik en andere inschrijvers worden genood, om voor een reclamewand te gaan staan voor een foto. Een verzoek waaraan ik ook gevolg geef. De prijzen van verbruik in de bedrijfskantine , zijn erg aanlokkelijk. Ik oriënteer me op dit startburo, en het moet gezegd, nauwelijks vragen, alles staat duidelijk met bordjes en mededelingen vermeld. Ziet er klasse uit. Ik verlaat het terrein via een oude weg die toen der tijd nog om de toen militaire basis leidde, achter alle industrie en kantoorcomplexen om, al meteen groenig. Gaan aan begin van bebouwing van het airportbedrijf, brug van het Beatrixkanaal over om langs dit kanaal een asfaltwegje voor fietsers te volgen. Valt meteen op de hoogstaande wildgroei die er welig tiert van wilde bermplanten en bloemen in al haar soorten. Het is erg afleidend, erg mooi. Mijn parkoersbrief ziet er verzorgd uit. Er komen erg laag metalen vogels in landingsprocedure over mijn hoofd scheren, maar dit voor even, en ik kom ras vanonder de landingsbaan uit. Steek een binnenweg naar Oirschot over, om pad langs kanaal te vervolgen. Zie op afstand iemand in de berm zitten met als ik naderbij kom ook een persoon lijkt te slapen in het gras. Het waren wandelaars al erg vroeg op weg, maar niet bij deze tocht te behoren, informeer of alles goed is, maar de man in het gras behoeft geen hulp, en ik vervolg mijn weg. Het blijft een weliswaar lang breed fietspad te volgen maar toch lommer en schaduwrijk. Ik kom aan een rustpost van Molex met democratische prijzen aan dranken. Vervolg na kort verblijf en kom aan afstandensplitsing. Even industriegebied van Best door, een enorme parkeerplaats met een even grote supermarkt voorbij. Passeer een T-vorm waar kanaal Beatrix in kanaal Wilhelmina uitmondt, ga dan voor een brug afslaan, een reeks kamperende truckers langs, en gaat de weg over in een zandweg mixed grind -zand. Ik mag heidegebied in en met het vooruit lezen van mijn beschrijving verstap ik me bijna in een kuil op dit pad. Kan het nog tijdig corrigeren. Ik ben weer op oefenterrein van de jongens van 'slands laatste hoop, het gebied van vorige week nog. Het is genieten hier, de rust, de vogels, los zand maar redelijk te belopen. Wel is het wat schaars bepijld, { wel genummerd}, en dit zal onderweg menigmaal me overkomen. Dwaal door hei en bos afwisselend. Tik even de snelweg aan met truckstop, en opnieuw de rust in. Geraak vervolgens aan een asfaltweg weer en langs het kanaal, opnieuw lommerrijk. Plots betrekt het hemelzwerk en het begint ferm te regenen en te waaien, de lucht ziet donkergrijs, oei , als dat maar niet de ouverture voor de rest van de dag wordt!? Loop onder hoge oude bomenrijen die de val der nattigheid enigzins temperen. Op een eenzame lange doorgaande weg, met enerzijds bossen aller soort bomen anderzijds de groene boorden van het kanaal. Bermbegroeiïng in weelderigheid. Ik mag er eindelijk van de kanaalweg af, het landelijke in, wat woninkjes en even overweeg ik daar te gaan schuilen. Ga voorbij een asperge en aardbeienteler waar wat auto's van bezoekers staan, in goeden doen zo te zien. En ziet! De regengoden kennen clementie, er komt zowaar blauw aan de einder. Kom vlak aan Oirschot een doorgaand wegje op, klim naar een viaduct over de A58, daal weer tussen de stromende wateren van de bui, en mag onderaan weer een bosweg in, langsheen een motorcrossterrein, in ruste, vervolg een bospad. Kom in weidegebied terecht en op een splitsing staat weer een wagenrustpost der club, om ons te verkoelen en te versnaperen, opnieuw mooie zachte prijzen. Ook hier verblijf ik niet lang, volg een brede zand/grind landweg tussen bomen en kom uit op de A58 en ga deze even langs tegen het voortrazend blikwerk in. Links van me onafzienbare aspergevelden met wit sterk reflecterend dekzeil zo ver het oog reikt en het verblind me door de kleur haast, de wind blijkt toegenomen, en schaduwen van wolken rollen door het landschap en over het parkoers. Toch, de zon schijnt al volop, dus en geeft de loper moed. Slaan haaks een wegje in omzoomd met maïs en aardappel en bietenvelden, met eik en accacia's recht op een bosgebied af. Ga langs coniferenplantages en piepervelden. Weilandgebied met slingerend beekje. Het wordt nu ploeteren door een kuilig padennetwerk, waar het vol kuilen ligt van motorcrossers. De botten en spieren kraken, en ik ben op mijn hoede waar ik m'n stappen zet. Het gaat constant op en af. Ik ben in de Oirschotse hei en bossen beland. De 40 k.m. -routelopers hebben zich bij ons gevoegd, inmiddels. Ik ruik het groen na de wassing door de regen daarstraks en het dampt wat. Bemerk op afstand een militair object met generator, zo ik hoor, maar sla eerder af. Weer een kuilenpad in wat uitkomt op een laat ik noemen tankbaan, maar voor even dan. Na enig boswerk een poos, kom ik aan een fietswegje en meteen ook wijde blik op verten en weilanden met hele kuddes koeien. Ze komen nieuwsgierig naar het weilanddraad, maar blijven wat argwanend toch op afstand als ik ze benader. Weer allerlei verbouw van gewas in velden langs ja hoor, maïs overheerst, en ook wat schaarse bewoning. Enige quads jakkeren voorbij. Een chaletpark in ruste zo lijkt, voorbij. Een rustpost restaurant van vorige week nog, die het nu erg rustig heeft, laat ik links liggen de ervaringen van vorige week. Aan de einder piekt de kerktoren van "Wentersel" zoals streekdialect het noemt, ofwel Wintelré. Het worden nu even lange saaie wegen wel rustig met verkeer, om het vliegveld heen, waar ik nu en dan stalen vogels het luchtruim zie kiezen. Na een scherpe bocht aan de ingang van een crossterrein mogen we van de parkoersman nog een tamelijk rustig grindwegje nemen, en lopen tussen allerlei veldcrosswagens en motoren en quads gestald door. Komen langs een grote plas waar snelle boten racen. Weer een zand/grindwegje in, een traliehek door, om de plas en dan geraak ik tussen afzettingen van het crossterrein en de rijschool van defensie in, van Kamp Oirschot. Opvallend en ergerlijk is de rommel die er langs de oevers van het meer door dagrecreanten/ pick-nickers, is achtergelaten. Het intermezzo van het ommetje geraak ik opnieuw op de lange verlaten weg van hierstraks , en draai verderop de Spottersweg in. Als altijd een erg drukke plek van vliegtuig-enthousiasten, en dagjeskampeerders. Vliegtuignotities, scanners en fototoestelwerk van het grote en duurdere soort bij de hand. Kijk ook in verlengde van de landings en startbaan waar ik tegelijk het aankomen en vertrekken van de grote vogels aanschouw. Het blijft boeien. Ik stiefel verder over het pad. Kruis bij de brug van eerder vanmorgen de weg een lommerrijk smal fietswegje in, langs het B-kanaal, tot aan viaduct van een toegangsweg o.a. vliegveld , rechtsaf langs de weg fietspad op. Om zigzag rand industrieterrein op te gaan recht op de finish af. De wandelaar wordt met alle egards behandeld en de afmelding verloopt vlotjes, en wordt ik meteen op de foto's gemaakt vanmorgen gewezen. Ze liggen gespreid op tafels. Het duurt niet lang en ik pik 'm eruit. Wat kost ie? "Gratis meneer". Das toch mooi!? Ik kijk even nog rond om dan nog even de overigens smaakvolle doch sobere maar goedvoorziene bedrijfskantine in te gaan ter afsluiting, nog nakaartend met medewandelaars. De tocht stak organisatorisch, goed verzorgd in elkaar. Enkel: Wat meer gepijld is gewenst, en wat meer smalle paadjeswerk ook. Het gebied leent er zich uitstekend voor. Ik besluit hierna, om nog even op het bezoekers-dakterras van het naburige vliegveld, het gaan en komen en afhandelen van reizigers en vliegtuigen te bewonderen. Noem het een klein Schipholletje, maar even zo goed druk en bedrijvig, er is erg veel te zien. Ontmoet nog een oud-collega, ook bezoeker met gade. Nee Peet, incognito is er niet bij, ook hier niet. Een unieke tramachtige pendelstadsbus brengt me later weer naar het centrum van Eindhoven. Een bredere bus wel te verstaan. Volgend weekend ga ik op de min of meer devote toer. Twee dagen v.v. totaal 82 k.m. Handel -Valkenswaard. Er komen maar dik 2000 deelnemers op af..... De week erna staat Lieshout op programma. Dan is het nog even bezien, en in die maand is de grote Int. 4 daagse van Nijmegen. Maar 46.000 inschrijvers nu, uit dik 70 landen. Ik hou u op de hoogte. Houdoe!
Onze Koninklijke luchtmacht, die een wandeltocht organiseert. Het sprak me meteen aan, dit moet wel goed zijn, bedacht ik. Even is de overweging om met de fiets te gaan naar de startplaats. Maar ik beslis toch de vroege bus te nemen. Ik stap in de bus..., zie een bekend gezicht van de chauffeur. En jawel, het is dezelfde man die me enige weken geleden ook bediende, op m'n tocht naar Someren. Ik zet me vooraan in de bus om in het zicht van de man te blijven, en zo keuvelen we wat af. Het wordt een lange rit deze vroege busdienst, het is nu eenmaal zo, ik krijg de noordelijke helft van de stad te zien en maken een beste bocht door Best, om dan pas af te stevenen op de kazernepoort, van 'slands grootste kazerne. Midden in een uitgestrekt heide heide en bosgebied, waar defensie ook nog hun oefeningen houdt, dus ik mag er zonder meer een prachtparkoers uit verwachten, een omgeving die er zich absoluut voor leent. Daar tegenover bevind zich de horeca, een voormalig opvangcentrum voor jongens in 'skonings wapenrok, militairen dus, na hun diensttijd, van de dag dan. Het is er niet druk, al hangt er een en ander al rond. Ik ga gezien de tijd snel op weg. Een Lommelse loper komt kennelijk, niet best gehumeurd binnenstappen , terug van zijn eerste ronde, en gaat meteen weer op weg. Later zal ik begrijpen waarom.....Ga direct een tweezijdig fietspad op, langsheen de autoweg, om na +/- 1200 m. een zandweg in te gaan. Hier ontbreekt een pijl, en op de gok ga ik een erg brede rulle zandbaan op waar rupsvoertuigen hun ploegend werk doen. De route is soms wat zuinig gepijld. Even zoeken welk pad en welke draai dan te nemen. Het blijft voortdurend het beste van de brede zandbaan, {"tankbaan" in de volksmond}, zoeken. Het is eigenlijk een bosstrook die de autoweg van ons scheidt, en dik k.m.'s te gaan is. Het loopt niet prettig. Het is opletten dat je niet zwikt met je voeten in het rulle zand. Na de lange baan steken we terug door de bosstrook om de baan over te steken en een poos langs de baan andere zijde te vervolgen. Voor een oprit naar een autowegviaduct, gaan we links in een brede zandweg in de schaduw, door bosgebied te gaan. Het blijft lang bos, tot we een asfaltwegje oversteken. Hier versmalt het pad, overwegend toch, gaan het bos uit door hooi en weidevelden, en grazend vee, een hele poos onze weg vervolgen. Hemelrijken geeft een naambordje aan. Hier hoop ik toch niet op de verkeerde weg te zijn al om het aardse te verwisselen. De defensiewandelclub houdt opvallend lange zandwegen aan, en ik krijg een onbehaaglijk gevoel. Ook mijn routepapier geeft nogal eens aan dat delen van de route, wegen en paden of zandwegen , kilometer en zelfs met een S op het eind, lang zijn. Ik tel 21 regels...... Wel prettig is dat we veel in de schaduw lopen, want de zon doet zich voelen intussen, ondanks de noordelijke wind. Die zorgt dat de dag later op temperatuur komt. Mijn dunne overjack moet uit. Ik geraak aan een post, waar bronwater in wat kleine bekertjes geserveerd wordt, door een paar engelen. Drinken zijn we wel aan toe. Er zullen verder geen veldposten zijn op de route vandaag. Merkwaardig... Ik had zeker {mogen}? , verwachten dat defensie zich hierin zou doen gelden. Ik voel me bij die gedachte niet prettig. Er volgt nu een zeker 4k.m. lang tweezijdig asfaltfietspad , die door bos gaat, nu en dan even een slinger maakt, en wat veldwerk presenteert. De groei van de landbouwer zijn gewassen is echter nog minimaal, tot bijna niets, mede door de droogte. Bieten, piepers, {aardappelen} dus en maïsvelden zijn des wandelaars deel. Nu en dan wordt ik ingehaald en volgt een kort gesprek. Een asfaltweg biedt ons wijde blik over boerenlandschappen en verre bosranden. Voortdurend komen van beide richtingen op dit lange tweezijdige te gebruiken fietspad hele pelotons, maar ook eenzame fietsfanaten en zomaar dagjes mensen voorbij . Het is erg veel uitwijken en je de mindere erkennen bij soms maniakale rakkers. Het is nog even opletten voor enorme hopen paardenmoppen , waar hele zwermen vliegen van af komen als een of andere wandelaar passeert. Zomaar in de velden volgt een rustpost bij een restaurant, met enorm buitenterras en grote vierhoekige parasols. Ik moet dik een half uur op bediening wachten , die er trouwens wel met enige bedienden aanwezig is. Maar toch vind ik het lang duren en daarom ontgaat de reden me. Het zal later de enige echte rustplaats blijken te zijn. Er hangt geen gezellige sfeer, en ik hoor gemopper bij de clubpost, waar ik kort bij vertoef, omtrent het parkoers, en verzorging onderweg die er eigenlijk niet is. Ik tref hier o.a. een bestuurslid van de Valkenswaardse wandelclub, die zich aan m'n tafel zetten, zij zijn ook niet tevreden. Er tekent zich een sfeer af die niet plezierig is. Ik vervolg na lang genoeg op bediening wachten, maar vergeefs, mijn weg met hen. Gelukkig heb ik in de zomermaanden mijn eigen noodrantsoen bij me. Ik lees op mijn parkoersomschrijving, nog zeven regels te gaan..... Gaan een poos een asfaltwegje volgen , om dan af te draaien de heide in of op zogezegd. Welnu, we zullen het geweten hebben. De bepijling is erg schaars en we tijgeren door enorme zandvlakten, en over tankbanen, bijna onbegaanbaar, zo omwoeld door de mastodonten van onze defensie, de zware rupsvoertuigen en ander zwaar materiaal. De stemming onder lopers slaat hier helemaal om. Lacherig nog wordt her en der opgemerkt, dat het wel de tocht door een woestijn lijkt. Maar toch we hebben er allemaal flink moeite mee. We voelen ons soms commando's op veldoefening, maar ja militair of wandelschoeisel, is een enorm verschil toch. Defensie is kennelijk vergeten, dat dit soort veldwerk niet iedereen voor in de wieg gelegd is. De gewrichten hebben het zwaar te verduren hier, en een makker naast me die wonderwel na twee jaren geleden met een hartprobleem hersteld is na door het oog van de naald gegaan te zijn toen, best mee stapt, verontrust me toch wat... Het lijkt een militaire oefening, en we ploegen voort. Even nog zie ik spookbeelden voor me, wat er met de gemiddelde wandelaar mis kan gaan wanneer hier de zon zou branden met rondom de 30 graden b.v. Op de wijdse zandvlakten in de brandende zon. Gelukkig biedt de wind nu soelaas, maar menigeen om me heen valt stil en wandelt geconcentreerd door het decimeters dikke rulle zand van de tankbanen. Helemaal uit hun pas. Er wordt geslenterd, gezucht, geblazen, gekreund, gezwoegd. Een flinke groep motorcrossers hebben geen meelij met ons en stuiven ons in gigantische stofwolken voorbij, voor hun is dit gebied een uitdaging. Even mis ik mijn "hartmakker" en zijn vrouwtje, en stop ik en kijk lang belangstellend om, eigenlijk een beetje bezorgd ben ik, ze lijken ver achter me. Daar komen ze dan aangelopen. Hij had zijn schoenen uitgedaan en het losse zand er uit gegoten. Ik vrees voor mijn inhoud van schoen nu ook, want ik loop voelbaar vaster in mijn schoenen. Het blijft wijde vlakten zand lopen al maar doorgaand. Eindelijk vinden we aan een bosrand wat vastere grond, maar evengoed, tóch... We gaan muren en bunkerachtige bouwsels voorbij, door finaal omwoelde grond. Hier moeten wellicht z.g. tankslagen woeden in oefeningen dan. We blijven defensiepijlen voor voertuigen volgen waarop onze [papieren] pijlen echter schaars bevestigd zijn. Lopen maar achter onze voorgangers aan die van ver weg te zien zijn. Want diverse keren misten we vandaag, alsook hier ter plekke nu vervolgpijlen, het was nogal eens natte vingerwerk om goed te gaan, het juiste pad of weg. We mogen na lange tijd eindelijk de verharding van het asfalt kiezen van een paralel fietspad, van een doorgaande provinciale weg, een z.g. 60 k.m. weg,maar daar lijkt het verkeer zich niets gelegen aan te laten liggen. Iedereen had terecht{?} , meer verwacht zeker qua verzorging van Defensie. Maar we hebben wel veel natuur en bos gezien , maar te weinig doorgegaan, juist in dit uitgelezen mooi gebied met legio mogelijkheden. Lange wegen en fietspaden vooral nu. Ik hoor lopers smachten naar het einde. In de finishzaal ontspint zich met de burolisten een nu en dan heftige discussie, aan de afmeldtafel, en leden van het organisatiecommitee. De sfeer is verre van prettig. Ook ik ventileer mijn mening, maar blijf rustig. We hebben onderweg ook niemand van de organisatie gezien, al of niet belangstelling tonende. Behalve de controleurs op de post. Ik prijs me gelukkig als ik hoor , dat het op de andere lus ook niet zo fijn ervaren was, en ik zie er maar van af, om het extra langere afstand ommetje, er nog bij te doen. Ik hoor en zie het ook gebeuren dat er mensen het inschrijfgeld terugeisen. Een burolist trilt van de spanning, en heeft een rode kleur. Nee, om langer te blijven in deze sfeer, lokt me geheel niet. Voor €7.50 kun je een medaille bekomen, zonder, kost inschrijving €5 tenzij minus 50 ct. bondslidkorting. Puur verdienen, merkt een boze deelnemer op. Vanmorgen dacht ik nog , {want ik schrok ook}, zal wel inclusief consumptie of 'S, onderweg zijn inbegrepen, tja dat verwacht je zeker van "defensie". De sfeer is om te snijden door alle discussie, en daarin besluit ik niet na te blijven. Is niet zo plezierig. Wouter en z'n vrouw waarmee ik de laatste k.m. meeliep, bieden me een lift naar huis aan. Hij mag me een eind buiten mijn wijk al afzetten, en mijn Annemie is verrast, dat ik alweer zo vroeg thuis aankom. De defensiewandelclub mag zich nog op haar voortbestaan beraden, en zal dus uit een heel ander vaatje moeten gaan tappen om hun voortbestaan nog veilig te stellen. Eenmaal thuis, binnen trek ik mijn schoenen uit om me van een behoorlijke stoflaag te ontdoen. Helaas beste lezer{s}, kan ik omtrent het parkoers en onderweg weinig melden, wat ik graag met u wil delen. Volgende week, wacht me een andere wandeltocht, een traditie die al honderden jaren bestaat. Ik bezie nog of ik hiervan en verslag schrijven zal. Anders, zeker tot volgend keer. Houdoe! Peter Heesakkers
01.06.2013 Buurtvereniging De Vijver te Beek & Donk
Voor de afwisseling kies ik vandaag voor de zaterdagse editie van deze tocht, immers de noordelijke route richting Gemert had ik al diverse malen mogen doen en kende ik nu langzamerhand wel. De snelbus zet me af aan rand van het dorp, en dan weet ik , dat het nog een dikke twintig minuten gaans is naar de startplaats aan de Heereindsestraat de andere kant van het dorp, nu behorende sinds de fusie onder de gemeente Laarbeek. Ik stap vanaf de halte stevig door, en kom aan de startplek C.R. De Zwaan, een vrij algemene naam voor de horeca alom te lande. Ook Leeuw of Gouden leeuw, trouwens. Op het buitenterras is het inschrijfburo voorzien. Gezien de starttijd en het beetje achterstand op de voorgangers, ga ik al meteen in de hoeven. We gaan langsheen een grote parkeerplaats van een naburig groot sportpark, en slaan een weggetje in, landelijk op Lieshout op aan, echter we mogen al een zandwegje in onder ruisende populieren door. Ik geniet vooral van de veelzijdige bermflora. Dit wegje wordt zandweg en we gaan langs een firma die duidelijk handelt in landbouwmachines, wegje wordt zandweg opnieuw en we komen aan de provinciale weg, waarlangs we even een fietspad volgen. Gaan even later deze weg oversteken om de rust van landelijk gebied in te gaan. Noordelijke koude wind heeft hier vrij spel, dus pas ik mijn kleding aan. Ik kom voorbij een schilderachtig boerderijtje met waterput in voortuin en bakhuisje, wat paarden in de wei en een komposthoop waar flinke paddestoelen uit voortkomen in de lente nota bene{!} Een landweggetje stuurt me door velden en ik bemerk veel weidevogels. De rest van deze tocht eveneens. Na een hooiveld volgt een pad met veel oude spar en beuk en stuit op het kanaal, het Wilhelminakanaal, waarlangs we even benen, om verderop een bailey-brug over te gaan, terug langs dit kanaal het fietspad op. Kom voorbij een groepje Polen die gezellig aan het 't bewerken veld, zitten te babbelen. Zandwegjes brengen me over en langs een doorgaande weg. Ik ga even aan de kant voor een wat grote groep dravende joggers, ga langs wijdse velden waar een landbouwer met zijn tractor rondjes draait. Een vredige schaapskudde in het veld, en het gaat even de bossen in. {tussen Stiphout en Lieshout}. Een gehucht door en in de verte steken twee kerktorens fier hun toppen in het landschap. Stiphout, herken ik. Onder aan de oude toren buiten het dorp in het landschap is de rustpost voorzien. Gezellig druk, en zitplaatsen zijn bezet. Ik besluit hier de middenlange afstand op te gaan, en dit besluit zal een goede zijn, zo blijkt later. Loop het wijdse landschap uit, een grindwegje langs een sloot en hoge haag onderlangs, stuurt me door een villawijkje van voornoemd dorp { gem. Helmond intussen}. Een klinkerwegje en langs een enorme tuinderij, brengt me de Stiphoutse bossen in, mooi gevarieerd bos met spar, den, beuk en andere soorten , prachtig gewoonweg. Ook de varens en ander grondgroen, zijn rijkelijk rondgestrooid. Percelen jong berkengroen steken af tegen andere kleuren groen, gaan halfweg om een vennetje met aldoor kwakend kikkervolk, en op de achtergrond de zingende vogels allerlei soort, het is genieten. De vogels zijn na de winter, uit de bebouwing de natuur ingetrokken, en zingen er hun mooiste lied. Een prachtig lenteconcert. Weer verderop een ven, waar ik vlasachtige planten zie aan de oevers, en na weer wat paden opnieuw een ven, waar moe eend haar kroost stuurt en bewaakt. Kennelijk op commando gaan ze het water in en verdwijnen alras in het riet. Mooi schouwspel. We krijgen nu een route zeg maar randje bos en draaien rondom een wijds heideveld enerzijds, met schitterend zicht op de wijdse heide en plassen. Na zo'n drie kwart om deze hei gedraaid te hebben mogen we weer de oneindig lijkende bossen in. Weer een vennetje met kikkergeluiden en opnieuw een moedereend met kroost nog kleinere pluizenbolletjes dan de vorige, ze passen in je handpalm. Trek heel wat padenwerk door hier en het is overweldigend mooi, en de rust is weldadig. Ga dan een echt metershoog heggenpad in dat door overgroeiïng steeds donkerder wordt, met nu en dan wakende honden, gelukkig achter de hekken. Kom weer op een klinkerweg en bemerk dat ik nu tegengestelde richting loop door een villawijkje. Geeneind, zegt een straatnaambord, en ik geloof het maar. Ga van de vorige route af en bewonder een mooie langgevelboerderij en vergis me prompt in de afslag een grassig veldpaadje , wordt door achter mij komend damesgroepje attent gemaakt. Door het veld gaat het weer op de rustpost bij de eeuwenoude alleenstaande toren op aan. Het is er goed verwijlen, veel consumpties zijn gratis verkrijgbaar, evenals de vorige keer op deze post. Na deze post vervolg ik een tweesporig pad, door de wijdse velden, weer in een killige wind. Pas bemest land doet me de neusgaten sluiten, maar het duurt maar even. Ik passeer een enorme boerderij of manège-achtig bouwsel, vrij nieuw en zeer uitgebreid, een kapitaal pand. Een eikenweg 60 k.m. wegje, {toch moet ik nogal eens de bermen in}, stuurt me langs een paar middeleeuwse huizen , en aan de overzijde een schilderachtig kasteel Croy genaamd, het brengt me tot mijmeren naar de middeleeuwen, met grachten erom heen. Ga langs de toegangsbrug van dit kasteel. Beekje de Goorloop over en dan groepje huizen buurtschap Croy langs en bij een schuilhut een smal wat slordig aangelegd betonpad slingerend, door velden, met enkele poortjes en klaphekjes recht op bebouwing aan wat Aarle Rixtel blijkt te zijn, bekend om haar klokkengieterijen. Toch stuurt de parkoersman ons randje dorp zorgvuldig bebouwing mijdende. Ik hoor een harmonie, spelen , maar even later bemerk ik dat het een hoempa-orkest moet zijn, mogelijk op repetitie denk ik nog. Ik geraak aan de volgende rustpost, en daar zit dit orkest op een podium genaamd, De Zwarte fanfare, vreemde naam eigenlijk maar zal ergens aan ontleent zijn. Ik blijf hier erg kort en ga verder, randje dorp en langs een dierenparkje met vooral herten, en gevleugelde en andere dieren gebroederlijk door elkaar. Ik zie mierenkolonies uit de stoepen komen. Even buiten Aarle Rixtel kom ik langs een volkstuincomplex , waarna we een gebied het Aarlese beekdal in mogen, een ruig gebied en volgen een poos een houtsnipperspad dat doorheen dit gebied slingert. Een vijver langs, een loopplank over en nog een brugje, aldoor een hoog en smal graspad volgend, ga langs een kanaal een ouderwetse ophaalbrug over, een stukje industriegebied met op een achterterrein een heuse cockpit van een passagiersvliegtuig. Volg ik nu een brede zandweg met enerzijds wijde blik op Beek, van Donk, de eeuwenoude toren in de steigers, vanwege restauratie, anderzijds weilanden met grazend vee als ook paarden en zelfs een kolonie pony's. Even verderop gehooid land. Ik kruis de provinciale weg, raak even de bebouwing van een nieuwe wijk. Een groep damherten volgt me belangstellend. Gaan nog langs een volkstuin, de wijk weer uit en draaien een vernuftige ronde om de wijk heen. Gaan door een landschap waar van alle planten en bloemen de boterbloem overheerst. Plant en bloem zijn rijkelijk rondgestrooid, in alle soorten en maten, en kleuren. Ga over erg smalle paadjes met begroeiïng allerlei telkens onderbroken met vlonderpaden, twee meter breed, werkelijk schitterend. Ook distels zijn rijkelijk aanwezig en ik denk aan de korte broekenlopers, die het hier wat moeilijk zullen krijgen. Het zijn erg grillig slingerende paden, en absoluut mooi. Even nog de open ruimte in gaat het over een doorgaand wegje het ruige oude tot park omgebouwd "bos" in. De toegangsweg heet IJsvogel genoemd naar een prachtig erg zeldzaam vogeltje. Een byzonder mooie finale toch van deze tocht. Mag nog een verhard weidepaadje lopen langs een wei met vredig grazende schapen, waarlangs jonge knotwilgen, een brugje over, waar je kunt kiezen of langs de Goorloop naar het einde, met smal graspad, of even later langs de parkeerplaats van deze tocht, het weggetje op langs het plaatselijk sportpark, naar een driesprong, waar de finish wacht. Ik mag na afmelding kiezen, tussen een drinkwaterzak, een boodschappentas, of een cap. De laatste kies ik tegen zonnige en warme wandeltochten. Resumerend over de tocht vandaag. Een absoluut schitterende tocht veel afwisseling, en vooral het extra ommetje van de 30 k.m. , de extra 10 k.m. door de bossen tussen Nuenen Lieshout en Stiphout was byzonder mooi! Dat gebied heeft of hebben de parkoersbouwers ten volle uitgebuit, werkelijk fenomenabel! Had dit zonder meer niet willen missen. Heb vooral hiervan heel erg genoten. Vind ik niet alleen, andere lopers onderweg, waren vol lof. Het was een zorgvuldig en zonder meer uitgekozen route, met veel afwisseling, ik zou hier nog lang en meer over kunnen schrijven, maar dan krijgt u bij het lezen wel een houten achterwerk. Ik en zeker ook de anderen waren of zijn dik tevreden. Ik, en we hopen, dat we nog lang van de omgeving middels deze vereniging mogen en kunnen genieten, ik kom er zeker graag terug. De organisatie zowel als de parkoers-architecten hebben een dikke pluim of medaille verdiend. Ze hebben vast met toewijding deze route uitgezocht, prachtig in een woord jongens! De bepijling was ook absoluut áf, duidelijk , en plenty aanwezig, ook de splitsingen afstanden. De eigen welvoorziene verzorgingsposten. Deze club heeft op wandelgebied een mooie toekomst voor zich. Ik heb in elk geval een prachtige dag genoten. Het is een gebied met enorm veel mogelijkheden. Mijn byzondere dank aan vereniging, en medewerkers. Aan u lezers: Houdoe, tot volgend keer.
Ik hoor nog laat in de nacht de regen kletteren. Heb er een hard hoofd in wat de dag hieraan volgend brengen zal. Als de wekker zoemt, sta ik ras naast mijn legerstede, en kijk hoopvol door het raam. Het ziet er vochtig uit maar de regen lijkt gestopt, de lucht is wel grijs, zwaar en erg donker. Ik overleg wat te doen. Zal maar niet de hele etappe van Eindhoven naar Luyksgestel gaan doen. Besluit met de lijnbus naar Waalre af te reizen en daar op de route te gaan, neem extra regenkleding mee, in de rugzak, en de paraplu. Meestal valt het dan met de regen mee of blijft het zelfs nog al eens weg, maar ik riskeer het maar niet, gezien de situatie van nu. In Waalre stap ik dus de bus uit en weet dan dat ik nog een dikke drie k.m. te gaan heb naar het verkorte deel van de etappe. Je kan deze route n.l. tot ook in Riethoven instappen. Ik kom aan café De Volmolen aan , daar bij een van de vele watermolens die de Dommelrivier in deze provincieregio waar deze doorstroomt , rijk is. Het is er erg rustig, maar auto's erom heen geparkeerd vertellen me dat er al onderweg zijn. Toch zal het weer zijn stempel gaan drukken op de opkomst zo blijkt. Ik laat de route dus vanaf Eindhoven voor wat ze is, en stap hier in de verdergaande route. Ik ga na inschrijving naar buiten en draai achterom de bijhorende camping op. Het is er erg stil, nog uitslapers, of toch thuisgebleven gasten. Ik ga langs de campinglaantjes, met caravans, en dan volgt een hekje waardoor we ons moeten slingeren, meteen tegenstrooms de rivier Dommel, en ook meteen beland ik op een drassig smal paadje, die slingert door een uitgebreid broekgebied. Her en der liggen planken om een drogere doortocht te verzekeren. Wordt er wel direct verwelkomt door allerlei vogelengezang en gepiep, zo mooi. Heel spaarzaam komen nog lopers achter me aan. Het is her en der oppassen met de drassigheid, maar moet tegelijk zeggen, absoluut mooie opening van deze tocht. Ik tref ook diverse lange afstands routemarkeringen allerlei afstanden en naam en aard. Het is duidelijk een zeer gewild gebied hier. En dat blijkt mij ook. Het blijven modderige graspaadjes en ik hoor ook de koekoeken roepen, naast ander gevolgelte, ga voorbij diverse hagen en maisveldjes tussen de bossages in. Draai achter een groensingel door en zie door de takken een weide met een zee van boterbloemen. De toon van de tocht vandaag is zonder meer gezet. Voel me helemaal in mijn element meteen al. Steek een asfaltweggetje over om tijdlang tussen wijdse velden en maisakkers te gaan omzoomd met eikenlanen. De koeien volop in de weiden. Voel nu wel de kille wind en rijg mijn dunne regenjack even dicht. Passeer al gehooide landen , en wijdse akkers bieten en mais vooral. Mijn parkoers-omschrijving is erg gedetailleerd, en stuurt me nu talloze bospaden door en de hele route vandaag zal telkens onderbroken gaan worden met akkers velden en weiden tussen de immense bospartijen. Absolutely, faboulous mooi! Zelfs zonder de uitgebreide parkoersomschrijving vind ik moeiteloos mijn weg door de bush, feilloos uitgepijld is ie. De vogels zetten hun lenteconcert door. Het klinkt fantastisch mooi, verder puur stilte om me heen zij het dat er sporadisch toch een wandelaar me inhaalt, en we even wat woordjes wisselen. Elke loper is het eens, het is prachtig de route , en uitgekiend. De wind ruist door de bomen, maar we lopen meest beschut er tegen , omzeilen voortdurend plassen op de paden, maar het blijft boeien. De bikers blijven goeddeels weg vandaag op de paden. Gaan een sparrenbos door en bewonder wat verderop muren van bloeiende en dichte hoge rododendrons. adembenemend mooi. Er is wat bewoning gekomen tussen de bomen te zien, bungalows en villa's. Gaan de onmetelijk lijkende bossen weer uit door velden met opnieuw opkomend mais, en zien de contouren van het dorp Riethoven opdoemen. Passeren dorpsgrens bebouwing en wordt gestuurd door geminimaliserde beukenheggen rijen, weerszijden de paden waarachter de tuinen van woningen hun achterom . Ondanks bewoning is het er zo stil dat het lijkt op een uitgaansverbod. Gaan dan naar de dorpskern en in tegenstelling tot vorige van deze tochten mogen we pauzeren, aan de eigen club z'n wagenrust. Goed voorzien , en tegen een paar euro's extra inschrijfgeld, mogen we ons gratis zogezegd voorzien van allerlei eet en drinkgerei. Een verzorging waar je niets tekort hoeft te komen, in een woord geweldig! Flesjes drank om mee te nemen en flesjes bronwater, vraagt men dan wel een kleine bijdrage. Aan zitjes en afdak van tentzeil is gedacht, zonder meer áf. Noodt tot lang zitten maar de rest der tocht wacht. Voort gaat het weer klein dorp uit langs een drooggevallen waterstroom met anders als een glasplaat helder water van een waterzuiveringsstation. Even klinkerweggetje wat overgaat in asfalt en dan mogen we weer afslaan de mooie Kempense natuur in. Kunnen opnieuw een modderbad omzeilen. De grond verwerkt alom onderweg nog het water dat gevallen is voorbije nacht. Midden op een brede zandweg worden we het bos als alternatieve route gestuurd waar het pad of zandweg ondergedompeld is met regenwater. Enkele tientallen meters maar. Gaan dan langs een bomen en plantenkwekerij, met ook coniferenboompjes en buxus. Gerst en zowaar korenvelden die al naar mijn gevoel hoog staan. Gaan door bossen met rijk varens voorzien, Aardappelvelden . Gehooide grasvelden, blokken een veld hoog gras driekwart rond. Nu en dan zijn de bospercelen open met velden afgewisseld, om de boer zijn werk te laten doen. Bloeiende moerbeibomen en bremstruiken het is allemaal te bewonderen. De eerst wijfelende lente lijkt door te zetten in al zijn glorie. We komen aan een smalle asfaltweg waar het wemelt plots van wielerfanaten in sportieve kledij, en snelle fietsen, de streekkrant, die dit organiseert, heeft er zijn route door dit gebied lopen. Gaan verderop een halve slag rotonde om van een drukkere doorgaande verbindingsweg, en blijven aan een betonpaadje fietsers ons tegemoet zien komen, kiezen ervoor daarom om langs dit pad te gaan waar het best lopen is. Loop dan een toch duidelijke pijl voorbij en ik niet alleen, moet voorgangers luid terugroepen. We zijn meteen de fietsers kwijt. Weer talloze bospaden, aarden wallen gaand , opnieuw diverse keren onderbroken met prachtige bospercelen de ene groter dan de andere wisselen af. Daarmee ook de aldoor velden voor de boer zijn voorzienigheid en heide en grasvelden, met soms vee. Het parkoers blijft boeien zonder uitzondering. Bij een camping moeten we een drukke weg oversteken. En vort gaat het weer de onafzienbare bossen in. De volgende rustpost is voorzien aan de noordrand van Bergeyk, weer een post goed voorzien met alles erop en eraan, en vrij verkrijgbaar, de verzorging is zonder meer uitstekend. En veelzijdig voorzien. Na deze post gaat het even de rand van de wijk door maar wordt alras het bos weer ingestuurd een smal vochtig pad in en rijk omsloten door moeder natuur, zien nog even een kastanje boom in bloei met rose kaarsjes en ruilen een visgraat klinkerwegje voor het vrije groen in. Gaan pas veel later het bos weer uit en zijn we in een klein dorpke aanbeland een vrij nieuw wijkje door zig-zag om een brede zandweg met langs liggend asfaltpaadje te gaan. Ik kies voor zand. Kom aan hoofdweg Luyksgestel - Bergeyk en volgen een poos een fietspad daarlangs om wat verder een grasweg de wijdse velden in te stappen, op afstand zien we een klein bosperceel waar het wemelt van de kraaien, een kraaien kolonie dus, en de herrie is dan ook navenant. Met in de verte de oude kerktoren van het einddoel van deze tocht. De contouren van het einddorp tekenen zich steeds meer af. Gaan aan einde van voornoemde graspad een asfaltweg op en wandelaars om me heen draven nu door. Het paard ruikt het hooi en de stal zullen we maar zeggen. Komen nog langs een wegafzetting met enorm veel geparkeerd blik tot in de verre omgeving , maar wat er zich nu echt afspeelt krijg ik geen hoogte van. Lopen dan het dorp in, en in rechte lijn stevenen we op de dorpskern af. Ik weet nu waar de finish zijn zal. Had je gedacht ja. Op die plek die we al jaren kennen en waar altijd de finish was bij een cultureel centrum verrijst nu in aanbouw dus een erg groot complex met opnieuw een centrum en activiteiten gebouw met lagere scholen en wat dies meer zij. Heb de pijlen genegeerd, maar we blijken nu een eindweegs de dorpsstraat af te moeten gaan om geheel verscholen een tijdelijk onderkomen binnen te gaan. Resumerend, en daar was elkeen het eens met elkaar; een fenomenaal prachtige natuurtocht, dwars door het Kempenland gaand, met uitnemende verzorgingsposten onderweg. Absoluut voor herhaling vatbaar, een zonder meer parkoers om van te smullen. Die er niet waren of door weersomstandigheden afzagen te komen, hebben een sublieme natuurtocht gemist. Helemaal echt Brabant in al haar schoonheid. En die paraplu? Die had ik thuis kunnen laten!.... Wel had naar later informatie het oostelijk van onze route, in Limburg, nog uren 'sochtends nageregend, en kennelijk velen doen besluiten , thuis te blijven. Zij hadden fenomenaal misgegokt. Veel deelnemers moesten met de bus terug naar Eindhoven , omdat ze daar hun auto geparkeerd hadden, { anderen hadden hun auto hier in het dorp geparkeerd en waren 'sochtends met een touringcar naar Eindhoven gegaan , om van daar uit terug te lopen } , dus de busmij. had er ook weer een goeie aan. Ik en zeker ook de anderen, kijken terug op een fantastische wandeling, waar elke rechtgeaarde natuurliefhebber van kan smullen. Het was genieten met de dikke hoofdletter G. Gegroet, tot volgend keer. Op z'n Brabants; Houdoe! Peter Heesakkers.
De naam Hermode is ontleent aan de Griekse oudheid, en betekent,"Snelle bode". Ik had er even een hard hoofd in omtrent de vooral tijdige bereikbaarheid, want zopas kwam ik bij het uitzoeken op mijn peceke, van mijn reisweg erachter dat de bus een heel eind om moest rijden vanwege wegwerken tussen Someren en Lierop. Maar achteraf bezien, kon het niet mooier, de bus kwam exact langs de startplaats, net na de omlegging, en de chauffeur dropte me bereidwillig vlak aan de ingang van de oprijlaan van de blokhut, waar de startplaats voorzien was. Qua weer bofte ik niet, het was na opstaan vanmorgen al een getreuzel wat doe ik aan, want het moet gezegd, volgens het weerkundig instituut is het tot nu de koudste lente sinds veertig jaar. De voorspelde regenbuien in ons deel van het land, dus vooraf de buienradar geraadpleegd, en vervolgens de regenkledij en plu maar bijgestoken. Met de hoop op weg gaand, dat het wel mee zal vallen. En m'n verkoudheid wil ook van geen wijken weten, en zo dus besliste ik op het allerlaatste moment aan de inschrijftafel maar een 20 k.m. route te doen. Of ik had in de achtervolging moeten gaan na de laatste starters op een langere afstand, in voorlopige eenzaamheid. En daar voelde ik niets voor. Rina, ervaren wandelaarster, gepokt en gemazeld in de wandelwereld zal tijdelijk me vergezellen. Ze hersteld nog van knieproblemen, en kiest voor korter vandaag. We stiefelen de oprijlaan terug af naar de uitgang, steken de rotonde over om even een fietspad te volgen richting Lierop. Mogen vervolgens een zijweggetje in met vooral rijkbegroeide fluitekruid in de bermen, en we worden vergast op allerlei vogelgeluiden. Blaffende erfbewakers, maar ach blaffende honden bijten niet, zolang ze blijven blaffen tenminste.... Later in een bocht splitsing afstanden, moet ik beslissen korter te gaan dan eerder voornemens, { geen 30 k.m.}, en wordt een eindweegs verder de asfaltweg een brede zandweg, langs nog kale akkers en struikgroei in de bermen, waaronder ontluikend her en der al brem. De mais komt al aarzelend uit de akkergrond gepiept. We passeren een hout-stammen boomstapel welke heerlijk geurt. Gaan na wat geslinger door nog open landschap en steken de doorgaande provinciale weg over, welke even een klinkerwegje wordt. Hier heb ik het genoegen een ruim 80 jarige kranige medevoetganger te treffen, Sjef, die er een behoorlijk gangetje met zijn vrouwelijke metgezel Marianne, voortstapt. Ik groet 'm nederig en met respect. Even een praatje met deze actieveling over koetjes en kalfjes, maar op d'n duur laat hij me toch zijn hakken zien. Knap hoor. Het klinkerwegje gaat over in brede zand/grindweg. We passeren een gloedje nieuw paviljoen welke behoort bij een enorm golfterrein in aanleg. Gaan over weer naar een asfaltwegje welke ons stuurt door landschappen. In een bocht bij een nieuwe geheel hout opgetrokken villa in Amerikaanse stijl gaan het even hierna over in een zandweg of pad en vervolgt de route tussen enerzijds landerijen en akkers en weiden anderzijds bos. En hier waren we ook voor gekomen. De naam van deze tocht "Bossentocht" dwalen we en poos. Even nog vraagtekens bij zowel omschrijving als bepijling, die even in gebreke blijft, of heeft hier iemand aan de bepijling gezeten? We zullen het niet meer weten , maar na enig ronddolen en gezoek, ontdek ik , dat het weer goed komt als ik weer een genummerde pijl ontwaar. Geraak aan rand heide en bos even de open ruimte in, waar een dagjesman me vraagt vanwaar de tocht uit gaat , wat ik loop enz. Bij de naam Hermode, staat hij op verkeerd been en denkt dat het van een Somerense modezaak uit georganiseerd wordt. Hi-hi. Mijn lachspieren komen in beweging. Rina is ondertussen al op korter afgegaan van mijn route, en ik vervolg met Sjef en Marianne. We dolen door een schitterend allerlei kleuren jong groen bodembedekt groen tussen oudere bomen meest den. Stappen over wildroosters en bruggetjes. Gaan nog langs een ven met uitkijkhut om dan een stuk gemarkeerde route Zomerven te volgen. Al maar rechtdoorgaand komt plots een imkersverblijf in zicht, waar voor de wandelaar een terras onder afdak voorzien is, en een rijk voorzien buffet met warms en koud, broodjes , soep en alzo meer. Diverse drankjes zijn gratis zelfs. Het wordt weer een plek vol ontmoetingen met ook bekenden. Hier komen de langere afstanden ook en zelfs tweemaal voorbij. Na wat langer verpozen stap ik weer tussen uit terug even en dan wegje asfalt op met veel dagjesmensen, en streekrecreanten. Het was gaan druppelen en dit zag ik 'sochtends voor vertrek thuis al, het zou een gevecht op het randje van een regengebied worden die rakelings over de streek trok en Ned. Limburg en België urenlang zou bevloeien. Liep een eindweegs verder dan ook onder randje van de bui uit, en kon mijn regenscherm al gauw in vouwen. Langsheen de bosrand gaat het een stuk LAW-route volgend de markeringen. Dan een tweezijdig fietspad en dito weg oversteken Heeze-Someren om dan de Strabrechtse hei in te gaan, met klaphekken en graspaden. Een eindweegs verder na wat paadjes volgt een lange knuppelbrug over moerasachtig gebied met aan weerszijden een uitdrogend merengebied. Mooie vergezichten ook. Verruil het aan einde houten pad, voor meer open dennenbos waarover ik over de paden slinger in volstrekte eenzaamheid en rust, alleen de vogeltjes allerlei begeleiden mijn tred, met hun gepiep en gezang, absoluut prachtig om te horen. Stap enige malen door poortjes of hekwerken en over wildroosters, almaar slingerend door bos in allerlei samenstelingen geboomte. Volg nu de markeringen van de Bontvenroute een hele poos. Kom door een open heideveldje met jeneverbesbomen en struiken. Naar de wijdse open heide op aan en daarlangs flaneer ik dan weer een hele poos. Stilte alom. Enorme vennen tot aan de einders. Een en al rust. Dan toch weer de bossen ingaan. Krijg een poosje een mountain-bike pad te gaan. Geen bikers tegenkomende trouwens. Na opnieuw een rooster langsheen een hekwerk van een paar draden boven elkaar, geraak ik aan een verzorgingspost in het bos. Daar kan ik me laten zakken op een heerlijke terras of tuinstoel, en geraak ik weer aan de klets met deze en gene al of niet bekende. Opnieuw veel keus aan het buffet aan natjes en droogjes, gratis verkrijgbaar andere drankjes te betalen. Je komt hier vandaag voor erg weinig geld inschrijf totaal niets tekort. Het is absoluut toppie vandaag. De club heeft nog feloranje pilonen op het asfaltweggetje in de bocht ervan geplaatst, als aanduiding dat zij er staan met hun kraam en wij er zitten. Niettemin presteert het een voorbij komende auto om tegen een gelukkig plastic pilon aan te rijden. Toch van honderden meters ver goed zichtbaar {!!}. Waar blijft de rijvaardigheid bij sommigen, en de oplettendheid? Na de rustpost steek ik het wegje over de bossen weer in , over een zacht paadje groenigheid en de weiden mooi verscholen tussen alle groenigheid van grassen en boomgroepen, een bosperceel, prachtig gebied zonder twijfel. Kies verderop voor paralel een onder de dennen en sparrenbomen pad te gaan, i.p.v. asfaltweggetje, ik grap dat ik liever in de schaduw loop, die er vandaag overigens niet is. Langsheen het hekwerk van een onmetelijk grote camping, die overigens karig bezet blijkt in dit lange weekend. Wat een topweekend had moeten zijn. Zou de crisis de schuld zijn? Blijven maar gaan langs brede diepliggende sloten of vaarten in dit bos. Geraken dan eindelijk de bossen definitief uit zo blijkt en wisselen in voor een weggetje met verspreide boerderijtjes en huiskes. Akkervelden en weiden onder de bomen die de wegjes omzomen. Prachtig landelijk. Kom dan aan de doorgaande weg Lierop-Someren uit een fietspad opgaand. Die weg is rustig nu vanwege wegwerken, enkel nu en dan een fietser passeert. Steven recht op de rotonde aan nu in de weg die verderop kruist te weten Asten Someren Heeze. Passeer nog wat rustige gaande lopers die de pijp op lijken te hebben. Steek de rotonde veilig en opmerkelijk rustig omtrent verkeer, over, om na enige tientallen meters weer de toegangsweg in te draaien langsheen volkstuinderij naar de finish in de blokhut. Het is nu een stuk rustiger in tegenstelling tot vanmorgen toen het hier ramvol stond met auto's van deelnemers. In de zaal is het na afmelding nog goed verpozen, met echte streekvaste wandelaars en oude getrouwen. Nakeuvelen over een dijk van een mooie echte "bossentocht" . Globaal te wandelen tussen Heeze Someren, Lierop. Aan de inschrijftafel blijken de Limburgse deelnemers, wat even verderop zijn grenzen heeft, in deze streek ver in de minderheid te zijn. Wat kilometers verderop was het zowat de hele dag blijven regenen, terwijl wij meest toch droog gewandeld hebben {!}. Zij werden wakker 'sochtends vroeg met regen en zijn maar niet van huis gegaan , kennelijk. Toch was de organisatie dik tevreden met de opkomst. Een zowel op papier {route-omschrijving} als uitstekend gepijlde routes. En door werkelijk schitterende natuur. Daar hebben dorp en club hun ligging mee. Tine V. uit Helmond meld zich ook af, en van haar krijg ik later een lift naar en tot op verzoek, Lierop. Hier is de bus me net ontglipt en daar deze een uurs dienst rijd, { op zondagen}, ben ik een tijd veroordeeld tot mijn paraplu in de zachtjes neerdruppelende regen. De stad verderop , was vandaag zo goed als droog gebleven {!}. Zo vertelde mijn Annemie me. Ik kijk terug op een werkelijk schitterende natuurrijke wandeldag. Tot volgend keer. Houdoe.
Het wordt de jubileumtocht ter gelegenheid van het 80 jarig bestaan van de Noord Brabantse Wandelsportbond, en de Voetjes krijgen de eer toebedacht dit heuglijk feit met een wandeltocht te gedenken. In de bus naar Valkenswaard kan ik maar drie wandelliefhebbers herkennen, waarvan een dame naar ik vermoed, de verst komende zal zijn, en wel uit het hoge noorden des lands, Groningen! Aan het marktplein bij aankomst uit de lijnbus is volgens program een pendelbus voorzien. Er blijken misverstanden te zijn echter, en zo gebeurt het dat er een personenauto stopt aan de halte, waar ik Ad, een van de werkpaarden van de organiserende club herken, ingezet als pendelaar. In no-time arriveren we aan de startgelegenheid, en ik roep meteen al , Waauw! Er is enorm veel personeel opgetrommeld, om de verwachte drukte in goede banen te geleiden, en parkeerruimte te regelen, en ik zie sowieso al een vijftal bussen uit buurland België. Naar ik kan zien uit o.a. Schaffen, Kortessem, Eppegem. Ad dropt ons tot bijna aan de ingang van een ruim voorziene fabriekshal, en opnieuw een waauw reactie van mij, als ik de hal binnenstap. Ik loop de hal binnen en ontmoet al meteen bondsbestuurders en leden en bestuur van de Voetjes. Een hartelijk welkom. Weerszijden kraampjes voor inschrijvingen, reclames, hapjes en dranken. Ik feliciteer de voorzitter van de kringbond voor zijn wegens koninginnedag verkregen medaille in de orde van Oranje-Nassau, van hare majesteit behaagd, vanwege zijn werk voor de wandelbond. Ik kijk m'n ogen uit in de hal. Dit is het! Wat een sfeer. Er is een loopgang gemaakt langsheen een enorm terras tussen twee grote bedrijfshal schuifdeuren. En voel me net als andere deelnemers welkom. Niets is nagelaten om het ze naar de zin te maken vandaag, en zelfs de lokale omroep heeft er z'n eigen studio ingericht. Er klinkt muziek, geroezemoes van de drukt die duidelijk op gang komt, je zou er zomaar willen blijven, maar dat is toch niet echt mijn intentie vandaag. Als bondslid mag je zonder betalen inschrijven, dan dient je lidpas getoond te worden, wel bekom je de startkaart. Ik moet oppassen met de drukte en ontmoetingen anders kom ik niet tijdig op weg. Ik bekom tevens een goed samengesteld boekwerkje met alle routes uitvoerig beschreven, en uitleg over historie van het gebied waar we vandaag doorheen zullen gaan. Het ziet er allemaal puik uit. Buiten de fabriekspoort is het even opletten , want daar splitsen zich al meteen de diverse afstanden, de korte gaan de ringweg oversteken, ik moet een pad achter de hal volgen. En al direct een natuurlijk pad, die me leidt naar een natuurgebied die ons precies tussen twee industriegebieden in brengt. Parkoersman laat ons vernuftig padenwerk volgen met genummerde pijlen, en langsheen een mooi ven. Dan toucheren we even, wat bebouwing, na wat weiden met allerlei vee, moeten de zuidelijke ringweg oversteken, om door gehucht Zeelberg te gaan. Het eerste deel was al een grandioze opening. Wegje wordt fietspad en we draaien om een naar mijn gevoel kunstmatig aangelegd meertje, maar mooi, een beschaduwd paadje in. Een uitkomst vandaag , want de zon doet extra haar best om de tocht feestelijk te laten verlopen. Het hemelzwerk is wolkenloos. Krijg het al gauw warm en mijn dunne jack kan opgeborgen worden. De route geleid ons onder V'waard door, via allerlei natuurpaadjes, waarin de omgeving ruim voorziet ook. Kom aan de rotonde van de weg naar Hamont-Achel en Peer. Draai onder rotonde langs even fietspad op en dan weet ik dat de routeman ons even bij de neus neemt. Ik herken het van een vorige tocht, hij laat ons door een diepe droge sloot gaan en dan een veldwegje op. Met wat asfaltwegjes komen we langs de beroemde Venbergse watermolen waar de Dommel zich onderdoor wurmt, en kajak en kanoliefhebbers aankomen of verzamelen. Raak onderwijl telkens kort in animerende gesprekken met de vele Vlaamse wandelaars. Na weer een poos bospaden komen ons wandelaars tegemoet, ze blijken van de eerste rustpost te komen. Steken we de autoweg Lommel-Hasselt over, en belanden bij de post. Het is er gezellig levendig druk en ik schaar me aan een bank met Kortessemmers. Heerlijk die Belgen om mee om te gaan, en raak ook in geanimeerd gesprek, in m'n eigen dialect zelfs. Tref ik ook Jaap en Tilly die ik de rest van de tocht vergezellen zal. We hebben immers een lange wandelgeschiedenis. Hierna gaat het terug in de looprichting een poos om dan het natuurgebied Malpie in te gaan , een vennenrijk heide en bossen gebied. Na toch boswerk, het alom uitbottende jonge lentegroen, zien we plots de contouren van het dorp Borkel, en gaat het er recht op aan, maar ook even door. De weg geleidt ons naar de rustpost aan de kantine van een sportpark, ook levendig druk. Personeel werkt als nijvere mieren. Hier komen ook de eerste 40 lopers en 30 ons voegen. Ik kom tot de conclusie dat die afstanden me in tijdnood, en eenzaamheid zullen brengen en besluit er een dag uit van te maken vanaf hier. Niets moet, alles mag wordt het motto. Ook hier verrassende ontmoetingen met bekenden uit wandelland. Andere wel l.a. lopers maken of hebben hun ronde of lus over Belgisch grondgebied, voor zich of achter de rug. Een smal pad leidt ons van hier af langs de uit België komende Dommelrivier, en we gaan vernuftige padenwerk volgen door de natuur onderlangs Borkel en Schaft, steken die weg over die naar de Achelse kluis leidt, die ons door velden laat dwalen via allerlei kronkelpaden, akkers, velden, zicht op kleine bosperceeltjes, om een hele poos later de weg van Valkenswaard naar Peer over te steken , even fietspad langsheen gaand, steken we wat verderop deze weg over en betreden de Brugse heide doorheen een overdekt veldwegeltje, een groensingel, die ons brengt op een eveneens overdekt begroeid voormalig tracé van de spoorlijn Eindhoven-Valkenswaard-Achel- Neerpelt die hier liep tot begin zestiger jaren vorige eeuw. Enerzijds velden van de boer anderzijds bossen. Daar mogen we na een poos indraaien, en opnieuw belanden we bij een groot ven dat we linksom passeren en al haar schoonheid mogen bewonderen en alle rust. Horen divers vogelgepiep. Kikkergekwaak verwelkomt ons, en een schitterende waterspiegel worden we op getrakteerd. Het concert van de lente. De bepijling begeleid ons voortreffelijk mag gezegd. Geraken toch weer na alle bospadenwerk op een visgraatachtig aangelegd klinkerwegje, die ons door mooie landschappen stuurt. Komen langs een gehuchtje met schilderachtige huisjes en typische Brabantse oude langgevel boerderijen. Parkoersman loodst ons duidelijk weer ver onder de Valkenswaardse bebouwing en industrie door, een beekje over, met oude stenen brug, opnieuw de bossen in en volgen tevens een tijdje de beek over een graswegje. Hier stuitten Noud en ik ooit op een viertal everzwijnen eertijds. Steken een plat houten bruggetje over. Er volgen wat duinen, en bospercelen waarachter ik weet, dat een scoutinghut zich daar bevindt, ook gediend hebbende diverse tochten als rustpost van deze club. Mogen er ook voorlangs heen en dan komt onverwacht de Valkenswaardse zuidelijke ringweg in beeld. Die steken we over, en dan weten we aan de andere kant van de weg de fabriekshal weer als de finishplaats. De reclamepanelen van het bedrijf pieken boven de boomtoppen uit. De radiomensen van de gemeente zijn er nog en er zit een orkest levende muziek dus bij tijd en wijlen te maken. Opnieuw volgt na afmelding het feest der ontmoetingen van natuurlijk ook bekenden, en verenigingsleden. Het is er nog even oergezellig op het grote terras met kraampjes allerlei en etens en drinkwaar omzoomd. Voorzitter Joop, de bestuursleden, personeel en leden, hebben er duidelijk plezier in, ze stralen een enthousiasme uit. Ook het bijna voltallig aanwezig zijnde provinciebestuur glundert. This is IT! Het contacten met lopers die arriveren en personeel loopt weer als vanouds, gemoedelijk en vrolijk, en allerlei verhalen en ervaringen gaan de tafels over. Ondanks de "concurrentie"van de vieringen van de Nationale bevrijdingsfeesten alom in het land met festivals e.d. , maar ook de vele wandeltochten , het drukke landelijke programma vandaag, heeft Voetje voor Voetje, ook wel "De Voetjes" kortweg genoemd, er een dijk van een tocht vandaag neergezet, in een niet aflatend enthousiasme en medewerking die deze club zo kenmerkt. Een club met een vriendengeest, en grootse inzet. Ik wordt weer met de auto naar mijn vertrekpunt in het centrum van het dorp gebracht, ik betrapte me erop, n.l. dat ik een der laatsten de hal verliet.... Ik kijk terug op een geweldig geslaagde wandeldag, zeker een promotie voor de wandelsport, deze club, en voor de z.g. nieuwkomers. Om zeker vaker terug te komen zeiden ze me. En daar doe je het als vereniging ook voor. Toch? Valkenswaard: Ingebed in een fantastisch mooie omgeving, zeker de moeite waard. Een van de Parels van Brabant. Een zeker tot ziens gewenst.
Houdoe beste lezers. Tot volgend keer. Peter Heesakkers
De startplaats is voorzien in een instituut voor lichamelijk en geestelijk gehandicapte kinderen. Aan de Berkvenseweg. De zeer ruime en goed voorziene kantine en ontspanningszaal. Aan de ingang van het wel erg grote terrein worden arriverende wandelaars luidkeels begroet, en welkom geheten,door de daar verblijvende patiënten. De weg naar de zaal keurig duidelijk bewegwijzerd. Ik ben hier al veel vaker geweest, behalve de voorbije twee jaren , en verwacht eigenlijk veel van het parkoers terug te zien, ofwel, hetzelfde. In de zaal tref ik diverse getrouwen uit mijn wandelgeschiedenis, en zelfs nog een hele groep die met de touringcar vanuit Nijmegen is afgereisd naar hier, waaronder de mij bekende Martien die ook op wandelsport-bestuurlijk vlak zijn sporen verdiend heeft. Het worden korte gezellige woordenwisselingen , bij de evenzo verrassende ontmoetingen. Ik schrijf in en bekom de route-omschrijving, en begeef me op weg. De poort van het terrein uit een statige oude bomenlaan door, om eerder dan gedacht af te draaien. Vanaf hier is de route drastisch veranderd. Er volgt een asfaltfietspad geheel nieuw , naar vervolgens een tunnel, onder een nieuwe verbindingsweg door, met zoals blijkt nieuw industrieterrein, maar mag dan toch een eindweegs verder een pad inslaan , die mij stuurt door nieuw aangelegd natuurgebied met poelen en nieuwe aanplant van boompjes allerlei en spontaan groeiend wilde planten en bloemen gaat het eenmanspadje op en af door een kunstmatig aangelegd dalletje meters hoog maar ook diep. Al een mooi binnenkomertje, van deze tocht. In de diepten is het nu en dan drassig, modderig, vreemd toch na zo'n lange droogteperiode. Ik kom terecht op een tweezijdig betonfietspad, met een nieuwe asfaltweg, die me stuurt naar een helling en me over de A67-E34, brengt. Intussen heeft Rina zich bij me gevoegd, weer opnieuw in de running, na lange maandenlange knieproblemen. Na het viaduct komt er een haakse draai en vervolgen we landelijk langsheen of in de buurt van de autoweg. Een weide vol met paardebloemen als een waas, valt te bewonderen. We horen ergens een specht slaan. Wat huisjes volgen om dan de natuur echt in te gaan. Wat boswerk, wat overgaat in heideveldjes, brengt ons via een klaphek doorgaand op heideveld, wat vochtige paadjes. Volgt een lange plankenweg door moerassig gebied, een houten voetbrug óver dus en volgt een smal pad of dijkje tussen allerlei geboomte, dwars door het moeras. Gaan langs een meeuwenkolonie waar duizenden meeuwen verzamelen in een enorm gekrijs. Menig wandelaar stopt hier en schiet zijn/haar plaatjes. Het is inderdaad indrukwekkend. Na een poos mogen we weer door een poort een brede zandweg op, die door een wijds heidegebied gaat, vast behorend tot de Cartierheide. Wat later stoort het trieste beeld van een recente heidebrand, een zwartgeblakerde vlakte, van enige hectaren. Dan komt een grote verzorgingstent in beeld , de eerste natuur rustpost van de club, die bemenst wordt, door oudere vrijwilligers, naar ik verneem een plaatselijke 55+ vereniging, die hun inzet voor de organisatie en met verve overigens , doet. Allerlei dranken eetgerei, gebak etc. is voorhanden, plus aangename pick-nick tafels en banken, en vind gretig aftrek, tegen democratische prijs. En hoewel goed toeven, ga ik toch weer in de benen. . Zie een rijtuig aankomen met oranje uitgedoste groep erin, en verderop , blijkt de verzamelplaats van nog meer orangisten, paarden, ruiters en rijtuigen, zich voorbereidend kennelijk op een rally. Ik vervolg mijn weg door bosrijk gebied met volstrekte rust en stilte, enkel met allerlei vogelgepiep, maar ook hoor ik enige malen koekoeken roepen. Ik geniet ook van overal uitkomend jonge groene kleuren van uitbottend groen, en je staat ervan versteld hoeveel kleuren groen de natuur heeft. Even een smal betonfietspad lopen , mis er een pijlaanduiding, niet aanwezig, al brengt het parkoersbriefje de oplossing wat me overstekend weer een fietspad opnieuw gebeurd, een eindweegs verder dan. Zouden onverlaten zich bezondigd hebben?.... Ga natte vingerwerk de omschreven gele houten koppaaltjes route vervolgen die me op het juiste pad verzekeren. Zo ook bij een padensamenkomst, mis ik zo,n aanduiding, en volg opnieuw de gele route. . Het lenteconcert van de vogels begeleid me in de stilte om me heen. Even wordt het rand bos blijven gaan langs landerijen weidevelden, akkers en wijde blik op een kleine woongemeenschap, of dorpje op afstand zichtbaar, wat Weebosch blijkt te zijn. Mogen eindweegs verder dan weer het prachtige rijkgeschakeerde bos in. Opnieuw een heiveld met fris uitkomend groen dient zich aan. Ik bolder maar door, de gele route almaar volgend, kris kras, bochtig ook en stap behoedzaam over talrijke boomwortels en losliggende rondslingerende takken groot en klein , en sprokkelhout, en hoor een poos auto's vlak in de buurt toch. Blijkt de weg door het bosgebied van Eersel naar Postel Mol {België}, te zijn. Die steken we over een brede zandweg in en in de verte zie ik weer de verzorgingstenten , wit, van de veldpost van daarstraks afsteken tegen het bosgroen. Het wordt aangenaam verpozen, en een der medewerkers komt informeren hoe het me bevalt, gaat alles goed, met de route, enz. Ik kan zonder dralen de duim opsteken , en hem verzekeren , dat de route zonder meer me verblijdt. Ja, ze hadden ons eens wat anders willen voorschotelen, nou dat is ze grandioos gelukt. Opnieuw volgt een koppaalroute direct na deze post, nu paarse kleur die ons over een betonpaadje leidt. Langs een stukje heideveld wat opnieuw zwart geblakerd is, maar dan al snel verandert in groenigheid maar ook droog grijs zeer brandgevaarlijk gras met tussenin dennen en bomengroepjes door. Stuurt me na de relatieve vlakten dan toch weer de bossen in. We worden ook langsheen wandel-knooppunt palen gestuurd, genummerd, en naar believen kan je je route verlengen. Deze overigens toeristische route-aanduidingen, bieden het summum van natuurgenot en wordt evenals de gekleurde koppaal route's door deze club dankbaar gebruikt. Ik kom plots weer aan een weide met een gele bloemenzee van vooral paardebloemen, en kom tot de ontdekking, dat ik vanochtend hier ook al was, maar daar aan de grote lus begon. Maar dan de andere kant op nu dus. Tegendraads. Ga dan ook weer het viaduct A67-E34 van vanmorgen tegen de route van toen in, op. Het wegje onder aan de helling stuurt me dan onder het talud langs terug even paralel met de snelweg op. Asfalt verandert in zandweg en nieuwe asfaltwegjes op die bij de aanleg van een nieuw industrieterrein sturen, door een tunnel van een overheen lopende nieuwe verbindingsweg tussen Hapert provinciale weg en de snelweg. De tunnel is gebarricadeerd voor autoverkeer, met hekwerk en zware betonblokken. Vervolgens wordt ik over een wel erg brede maar toch stille asfaltweg langs een cross-terrein van motoren geloodsd, en die zijn minder rustig dus. Zelfs een hoge aarden wal kan de herrie nauwelijks verminderen. Draaien om dat terrein een zandweg in, en worden nog even extra aan het motorgeronk overgeleverd. Komen vlak langs hekwerk waar de motordampen rijkelijk mijn neusgaten vullen, en de motoren op enige meters van me voorbij razen over kunstmatige heuvels op die baan. Gaan opnieuw een bos in waar het geluid al wat meer verstomd naarmate het parkoers te wandelen vordert. De rust keert terug. Krijg dan nog wat modderpaadjes voor de kiezen, die overigens wel makkelijk te omzeilen zijn. Moet dus nogal omtrekkende bewegingen maken om de schoenen en broekspijpen droog en schoon te houden. Het zijn ook kuilen die onder water staan wat me verwonderd na zo'n lange en droge maanden achter ons. De landerijen van de boer en tuinder liggen er triest droog bij. En hier ligt wel nog water. Het wordt als grand finale dus toch weer een bosparkoers, wetend dat de finish lonkt. Kom nog langs een tuin met huis, waar mij toeschijnt , dat de onophoudelijk kraaiende haan aldaar wel erg laat op de dag van zich doet horen. Steek dan een doorgaande asfaltweg over waar een routeman, al begonnen is met het ophalen van de routepijlen. Even een praatje, en mijn complimenten gemaakt. Stap dan de Berkvenseweg op-, { "Peter".... }!? Die naam ken ik toch?? Langs de kant van de weg staat de touringcar weer die de Nijmeegse wandelaars verzamelt, en maak ik in voorbij gaan van de bus, nog even een praatje met bekenden. We zijn het roerend eens. Een sublieme en absoluut mooie tocht vandaag. Met het nawuiven van de bus, stap ik de poort van het terrein weer binnen, en even later voldaan de zaal in. Terugkijkende op een mooie wandeldag. Ik geef diverse leden en medewerkers een dikverdiende pluim voor route, verzorging en organisatie. De zaal raakt leger en soms komen er toch nog lange afstanders vooral, binnendruppelen. Een patiënt in de zaal schreeuwt voortdurend kreten de zaal in, niemand die op hem reageert.
Totdat een begeleider hem ophaalt, en vermoedelijk naar zijn onderkomen brengt. Als ik aanstalten maak om ook te vertrekken wordt ik op het terrein onderweg naar de poort nog door allerlei personen nageroepen. Een groet over en weer wel te verstaan. Komend weekeinde opnieuw een drukke wandelagenda, maar ik heb mijn keuze al gemaakt. Valkenswaard: Het 70 jarig bestaan van de Noord Brabantse Wandel Bond. Een jubileumtocht dus. Met vanalles d'rop en d'raan, verwacht ik. Zal druk worden, en ik ga daar meteen een lange afwezigheid goedmaken, bij Joop de motor, en Coby en overige clubleden. Misschien mag ik U ook hier treffen. Zeer aanbevolen deze tocht. Tot volgend verhaal weer. Houdoe! Peter Heesakkers
Ik hoor een zacht getik op mijn voorraam. Maatje Noud meldt zich, en rap sta ik buiten en zijn we in de auto op weg naar Oirschot/ Spoordonk. Aan de startzaal staan honderdtallen auto's die het toch ruime parkeerveld en plaats bezetten. Wij zullen in de wegberm moeten parkeren zoals al heel wat meer anderen al gedaan hebben. In de zaal verwacht je een geweldige drukte, maar nee, het is er erg rustig. De grote meute lijkt allang op weg. De registratie geschiedt vlot. Ik twijfel nog welke afstand, hoor om me heen desalniettemin nog lange afstanders, maar ik ga met twijfel op weg. We gaan achterom de zaal uit de landerijen in, nou ja , eerst door en langs een golfterrein, waar een minstens grote mans hoge golfbal in het landschap ligt. Langs poelen en sloten gaan we de akkers in, smal pad, het terrein af. Ik kom aan de autoweg Eindhoven-Tilburg A58 en daaraan paralel wandel ik door een groensingel. Krijgen een talud te beklimmen, effe lekker steil, om vervolgens een viaduct over de autoweg te gaan en verderop weer naar beneé, de talud afdalend volgen er een reeks paden door alweer groensingels langs landerijen en bosperceeltjes. Toch al meteen een goed gevoel voor de rest van deze tocht vooraf. Een overbuur wenst met een bord in de tuin , nieuwe geburen een "Welkom in de buurt". Vervolgens koersen wij door een groot bosperceel met kruiswegstaties. Zijn in de buurt van bedevaartskapel de H.Eik in de wijde omtrek bekend. Kom er langs een asverstooiïngsveld van overledenen, met ook bloemstukken her en der gelegd. Gaat langs een grot en kapelletje en kapelkerkje, over telkens een bruggetje waaronder de Beerze aldoor kronkelt en kabbelt. Heel wisselend enerverend gebied, het dagtoerisme en bedevaartgangers is hier tot nu toe gering. Stijg de dijk op naar het Wilhelmina-kanaal even erlangs naar en over een ophaalbrug. De eerste veldrustpost dient zich dan aan. Een eindweegs verderop. Er komen massaal lopers me tegemoet gelopen, even verwarring, maar die blijken van andere afstanden, na die post te zijn. Op die post, beslis ik voor het grotere werk te gaan in afstand vandaag. Ga een stuw over en daar is de post. Als immer gezellig druk en korte gesprekjes volgen met deze en gene on of bekende. Na verpozing ga ik van de meute af en wandel het bos en natuurgebied De Baest in. Eerst een graspad langs een afwateringskanaaltje die mee eindweegs verder over een brug stuurt. Ik zie voor noch achter me wandelaars, ben in volstrekte stilte aanbeland, en hoor talloze vogels om me heen zingen en piepen. Lente!.... Het zal een lange rechte weg en pad worden door dit gebied. Het bladgroen komt traag uit en op de gronden zijn talloze bloemen en plantensoorten, de lente aan het aankondigen. Ga door een schitterend gebied de Baest door, in alle eenzaamheid. Heel ver weg hoor ik vele claxons , toeters van mogelijk vrachtauto's die mogelijk een z.g. truckrun voor gehandicapten organiseren. Blijkt later als ik de bossen uitkom in het dorp of omgeving Middelbeers plaats te vinden. Even twijfel ik door de bepijling, mis een splitsings aanduiding route, en Noud, achteropkomend, weet me op het rechte pad te brengen. Ga dan langs een smalle vaart smal pad akker langs, dus de velden in. Ga even links en weer links een sluisje met valwater, over en vervolg velden. Wat stuwen over, en duikers, aan sloten en omleidingskanaal langs en overheen. Een asfaltwegje volgt, lijkt aanvankelijk op Middelbeers aan te gaan maar draait Oostelbeers binnen. Na wat straten en de Kerkstraat komt de zaalrustpost in zicht. Gezellig gekakel met overig rustend wandelvolk, al en nog niet bekend. Het dorpje zijn we rap weer uit en voorlopig landelijk gaand over een berkenwegje, gaat het verderop weer de bossen in. De 40 k.m. heeft zich weer bijgevoegd en zal na hun lus vanaf hier onze route ook volgen. Het gaat kortweg bospaadje in en uit , slingeren door het immens lijkend bosgebied. Horen een zwerm bijen zo lijkt het. Zo uit het niets komen even later een tiental motorcrossers ons voorbij gestoven, zoek gauw de kanten op , en vermijden met de zakdoek voor de mond dat onze longen verstoffen. Ze verdwijnen in een immense stofwolk achter zich. De stilte keert terug, hoewel we horen nog steeds gezoem in de verte. Het blijft boswegen en paden lopen, en stevenen recht op een motorencross of happening af. Weerszijden het brede pad nu staan motorhomes , campers, tenten auto's veler nationaliteiten , en een dreinend motorgeronk verscheurt de stilte. Moeten zelfs rakelings langs een crosscircuit, en zien de crossers over de hoogten dansen in ware doodsverachting. Klimmen we een talud naar boven en volgt een weg met onbekende bestemmingen/ verbindingen. Viaduct autoweg over, duikelen verderop talud weer af en het motorengeronk verstomd langzaam . Gaan via een z.g. baileybrug kanaal over volgen een breed tweezijdig fietspad en draaien wat later weer het landschap in. Ergens ver links van ons moet nu Oirschot liggen. De 20 k.m. gangers bevolken nu ook onze wandelwegen. Heb het nog niet in de gaten, maar de rust is voorzien aan de weg ergens halfweg Oirschot - Best. Ik moet ver in mijn wandelgeschiedenis teruggaan wanneer ik het pas ontdek waar ik ben en nu zit. . Na deze rustplaats gaat het de boer op, open landerijen , gehuchtjes, huizen, veel oude langgevelboerderijen. Een kapel op een brink. Geniet van bermschoon en slootwallen met speenkruit, gele bloempjes, meizoentjes, nog spaarzame paasbloemen, narcissen, paarse dovenetel , paardebloemen Tulpenbomen ook wel magnolia's, her en der forsytias' gouden regen en wat al meer in bloei. Gloren op gronden en in tuinen, volop lente! Grasplanten en ander grondgroen komt uit. Hoor duiven koeren. Gaan natuurgebied De Mortelen in. dat is de verzekering weer van een mooin uniek gebied. Bosperceeltjes onderbroken met landerijen en weiden, met al vee erin. Diverse draaipoortjes sturen ons dwars over weidelanden met platgetrapte grassporen van de voorgangers van ook kortere afstanden hier al bij ons gevoegd. Genieten met de grote G. Komen langs vennetjes en poelen waar we al kikkergeluiden horen. Weer een draaipoort door brengt me langs een diepliggende sloot tot aan asfaltweggetje, wat me brengt aan een of andere doorgaande weg, fietspad op links lopend kom ik aan de de Olat-veldpost waar brood, koffie en de soep wacht. Recht onder een hoogspanningsleiding, waar ik over grapte dat de stoeltjes uit de kabelbanen gemist werden.... De nadelige straling die deze bedrading zou afgeven is geregeld in het nieuws, maar ach voor dat even....Vanaf hier nog een dikke 5 k.m. te gaan. Gaat het weer bospercelen doorheen , graspaden, weilanddecors. Groensingels, privé na duiker over akkers. Een waakzame liggende grote hond midden op het weggetje die we ontwijken mogen. Bosweggetjes wisselen snel af met smalle asfaltwegjes, langs prachtige schilderachtige langgevelboerderijtjes. Weer even bosweg en veldwegje door beland ik aan asfaltwegje. Een paardrijdster jaagt me nog de stuipen op het lijf achterop komend, te laat opgemerkt. Paardje draaft voorbij. Op afstand zien we indianententen -wigwams , van die piekachtige tenten dus, bij elkaar staan. Mogelijk toeristische verblijf of slaapplaatsen achter een huis of boerderij. Gaan voorbij een veldje met lieve alpaca's en lama's en wat later langs albino-kangeroes, en duiken een buurtschap binnen waarvan we vermoeden, dat de finish nu nabij moet zijn. En dat blijkt ook. We dat zijn good-old Jaap en zijn gade Tilly. Waarmee ik delen van deze tocht mee liep. In de verte zien we heel wat auto's staan wat duidt op de finishplaats. Ik verlaat het parkoers van een wondermooie , erg afwisselende tocht vandaag. "Echt Olat", zoals hun slogan luidt, weer eer aandoend. Een prachtige route uitgezet op de rand van Meyerij en Kempen. In de zaal na afmelding nog even verpozen, en wat naklets met diverse bekenden en leden der organisatie en hun voorzitter over wandelbond-wetenswaardigheden, waaronder oude getrouwen waarmee ik onderweg ook vaak een stuk mee meeliep. Ver over de 900 deelnemers, men was best tevreden hiermee gezien gister en vandaag een overladen landelijk wandelprogramma, waaronder een mid- Nederlandse tocht met 25.000 deelnemers. {!} Een overladen wandelprogramma deze maand alleen al, en dit weekeinde, op Nederlandse bodem. Noud bergt zij camera weer op. Die heeft vandaag voor Olat.nl weer zich uitgeleefd met kiekjes maken onderweg, heeft met zijn terreinfiets de routes afgetrapt, om de sfeer die Olat zo kenmerkt vast te leggen.
Op de site van Olat.nl , gaat u naar het wandel-foto-album.
We gaan na wat gesprekken her en der in de zaal op weg naar de auto. Noud demonteert zijn stalen ros, en legt hem via de achterklep in de auto. We zijn rap weer op de grote baan naar huis op aan. Nagenietend van een mooie wandeldag. Ik ga er even over dubben wat de volgende tocht zal worden voor mij. De jubileumtocht van de nat. wandelbond NWB vanuit Valkenswaard op 5 Mei is daar zeker bij. Bondsleden van een erkende wandelbond kunnen hier gratis inschrijven. De omgeving kennende verwacht ik hier zeker veel van. Tot volgend keer weer. Houdoe!
Ik dacht echt alles secuur op orde te hebben voor de aanvang van mijn reis naar Helmond. Ik zit in de trein . Nog een paar minuutjes en de conducteur zal het vertreksein geven. Kom ik op de gedachte mijn treinkaartje in mijn treinpas-etui te doen. Gemakkelijk terug te vinden , weet je wel? Kom ik tot mijn schrik tot de conclusie dat ik het verkeerde etuitje bij me heb gestoken en dus geen treinpas heb. Paniek in het nonnenklooster, de paters zijn binnen. Ik kan nog juist op tijd de trein verlaten, en ga in gezwinde pas op huis aan. Gelukkig niet ver, maar toch, het zal me 'n uur schelen die dag. Na enig gezoek vind ik 'm dan toch.
Mijn Annemie die ook naar het busstation zou gaan, voor haar vertier deze dag een bezoekje, tref ik al niet meer thuis.
Groot is haar verbazing als ze me op een bank gezeten, wachtend op de bus, mij plots ten tonele ziet verschijnen, ze had me allang in de trein zijnde onderweg verwacht. Ze krijgt het verhaal te horen, en ik zet me , nog tijd genoeg hebbend naast haar. Het scheelt mij een uur later gaan immers. Zoeken naar de startplaats hoeft niet. Vanaf het station bij aankomst bestemming, hangen de pijlen naar het startpunt in overvloed. Zoals ook op de terugweg, zo blijkt na de tocht.
Die start is vandaag wel erg byzonder. Een grote Outdoor store, het hield het midden tussen een grote winkel en een warenhuis, met allerlei buitendeurs vertier- aankopen. Ik weet nog dat ik hier voorheen een steile trap naar boven moest, maar nu is de inschrijving voorzien begane gronds temidden van deze store. De store in een gewone woonwijk, dus het is even zoeken voor de auto bezitters om een plekje voor hun vehikkel te veroveren. Alle deelnemers krijgen een gratis opwarmertje als welkom , in de vorm van een beker koffie. Na dit opwarmertje ga ik in de hoeven. Even een tweetal straten door bebouwing uit, om via een parkachtig smal pad een omhaal om een sportpark te gaan, waar ook al volop activiteit is. Een tunnel doorgaande verbindingsweg onderdoor, en al gauw zijn we in de natuur. Een bosgebied met weilanden tussen door, nu en dan rand ervan gaand, maar absoluut een mooie opening vandaag. Ook zie ik in bermen en weiden, slootkanten, velden de lente-aankondigers, allerlei planten en bloemekes komen tevoorschijn. Bomen komen uit de knop en ja er is soms al bloesem. Aan die rand zie ik in de verte een nieuwbouwwijk van Helmond zuid liggen. Ik tol nog even bosgebied door, en kom voorbij een hondentrainingscentrum, met vervaarlijk blaffende en stevig aangelijnde bovenmatige hondenbeesten. Volg nog Voet/ fietspaden langs vijvers, dwars door een nieuwbouwwijk, met diepliggende grachten. Even snuif ik de lucht van versgemaaid gras. Na nog wat gepadder, kom ik aan het Eindhovens Kanaal en deze volg ik een poos. Zie dat brede eikenbomen meters in dikte gerooid zijn kortelings blijkbaar. Ik ga het kanaal over, en de eerste rustplaats dient zich aan , in de kantine van een hockeyclub. . Aangenaam verpozen onder het wandelvolk, een gezellig getetter, maar ik besluit niet lang te zitten en de kuierlatten te nemen, immers ook, deze post diende zich wat vroeg aan. Jan de routeman komt me tegemoet gereden op zijn snelle goed uitgeruste lange-afstandsfiets en informeert tevens belangstellend, wat ik van de route vind en of alle pijlen en routeverwisselingen er nog hangen. De duim kan omhoog zonder dralen. Vervolg weggetje richting Mierlo even langs een verbindingsweg, om een nieuwbouwwijkje heen een graspad in. Weilanden langsheen. En immer de blik op een toren met zendmast, al uit vroeger tijden met de ingang van radio en televisietijd, die vandaag het parkoers voortdurend domineert, en dus de verre omgeving ook. Geraak aan de klets met een groepje wandelaars en kom er pas laat achter, wanneer de steven, weer richting Helmond draait, dat er iets niet klopt, en dat ik de splitsing gemist heb, en op de 15 k.m. aanbeland ben. In gestrekte draf zoek ik naarstig, waar ik die gemist heb. Het zal een dikke drie k.m. extra zijn eer ik op dat punt ben aangekomen , en tja, het stond er toch echt duidelijk. Mijn fout dus, sla mezelf op de kont, Helemaal vout, eeh fout, en vooruit met de geit. . Laat ik voorop stellen dat zowel op routepapier als de bepijling en afslaan van diverse afstanden dit voortreffelijk aangegeven stond. Per regel genummerd en de afstand per pad of weg. Was zonder meer áf. Een niet te versmaden route trouwens, want ik duik de schoonheid van de Molenheide in, tot vlak onder de t.v. en radio, en communicatietoren, die duizelingwekkend hoog piekt. Kruip steil een terp op waar vier nieuwe muren op staan waarvan mij de betekenis ontgaat. Nergens geen uitleg op panelen. Het is een erg mooi bos ook, en we draaien ene pad na de andere in, toch nu en dan dagjesmensen tegenkomend al of niet met hond. Talloze bospaden en wegjes volgen op, om dan toch bos uit een asfaltwegje op te moeten gaan. Langs wat huizen van goeden doen af. Mogen we neerstrijken op een minicamping, en daar zet ik me op een terras bij good-old Jan een van de ex-wandelcorryfeeën van voorbije jaren, die daar de controle mag doen, middels een stempel. Toch verwijl ik hier ook niet lang en ga de benen weer in nu door landelijk gebied, met aardige vergezichten. Maar toch ook die toren. Komt een mij bekend wandelpaar , tegemoet gelopen, met parkoersschets in de hand, de weg kwijt, maar kan ze geruststellen, het papier is duidelijk. Lopen met me mee terug. Moeten aan de snelweg een pad eerst omhoog en dan aan viaduct steil naar benee, omzichtig pad af, om toch weer bos in te gaan. Kruisen een asfalt fietspad met paralelle zandweg. Om later een klaphek door te gaan en zowat 70 tal meters toch weer een gebiedje uit te gaan. Ook een hek. Kom eindweegs verder aan een Britse oorlogsbegraafplaats aan doorgaande autoweg, steken deze over, om verderop een wat erg grote campingplaats in te gaan. Blijkt pas later na enige bosstraten gaans de zoveelste rustpost te zijn. We gaan zitten op het buitenterras. De bediening lijkt me erg schaars en niet vlot, en ik neem afscheid van het paar en vervolg mijn weg. Die gaat tussen roeivijvers en visvennen door, door percelen bos en daarna een enorme woongemeenschap kris/kras door. Campinghuisjes kijken. Gaan door de poort het enorme terrein af een berken en dennenboombos overwegend toch , in. Slingeren hier door, tot ik een punt herken waar ik verkeerd gegaan was vanmorgen . De eerste lentewarmte doet zich inmiddels gevoelen. Krijg brede en smalle zandwegen te gaan draaiend door wat de Luchense heide heet. Daal af naar de kanaalkant, om daarlangs een poos te mogen gaan langs wuivend oeverriet, maar ook weer langs restanten van omgezaagde knoesten van oude eikenbomen. Van ontzagwekkende omvang geweest. Aan de overkant te zien talloze fietsers en bromfietsers, over een betonpad gaand. Het doet wat kaal aan zo'n oever... Een eindweegs langs dit kanaal kom ik opnieuw bij de hockey- kantine aan, nu een stuk rustiger, en het hockeypubliek is, tijdens de wedstrijd verwisseld, van wandelpubliek eerder deze ochtend. De weinige wandelaars hebben nu de ruimte binnen zowel als buiten. Na rust stevenen we op het kanaal aan, gaan brug over, en rand nieuwbouwwijk Brandevoort genaamd, gaat het over grindpaden door almaar parkachtig gebied, waters, als vijvers grachten , enorm veel rietplaatsen, Talloze watervogels die hier hun domicilie gevonden lijken te hebben. En wat ik dacht gebeurt niet. Het parkoers blijkt omgelegd. Niet door een nagebouwde vestingwijk, opgetrokken recente jaren in oud-Hollandse gevelstijl , maar aldoor onderlangs zijn vestingmuren en over bruggetjes. Rijkdom in waterplanten en vooral watergevogelte. Nu gaat het wat saai worden want we gaan de nieuwbouw buiten de vestingstad, in. Dwars er doorheen zelfs. Aan weer een park die de bebouwing scheidt, mogen we weer de paden in doorheen, {grind}, die ons brengt naar de bebouwing van Mierlo-hout, de westelijke wijk van Helmond, maar in vroegere jaren een zelfstandige gemeente. Gelukkig blijft nu de bebouwing ons goeddeels bespaart, en zijn we rap aan de oude doorgaande dorpsweg. Deze steek ik over en dan zijn we via een zijstraat terug aan de finish, het warenhuis dus. Op zich wel uniek, start en finish in een warenhuis..... Daar glunderen ze aan het inschrijf/ afmeldburo, want ondanks een overladen wandelprogramma dit weekeinde, hebben ze toch bijna 800 deelnemers mogen inschrijven. En wat vooral bemoedigend is, ik zie weer erg veel nieuwkomers, nieuwe gezichten. Mariet, van het buro meld trots, dat vrijwel unaniem de deelnemers vol lof waren over de parkoersomschrijvingen alsook, de route, en de route-aanduidingen, en de service, van koffie gratis en erg goedkope andere versnaperingen in het warenhuis. Voorwaar een echte reclame. Opvallend was nog dat de routeduidingen onderweg, alsook het papier omschrijving gelijk was aan vorige week in Deurne. Ook de route-uitzetter Jan Vogelsangs, ja dezelfde van vorige week, had hier zijn hand in. Maar nu met een andere verenigingspet op. Voorteffelijk Jan ! Chappau ! Er gloort weer hoop voor het wandelen in brabant. Na afmelding zaten we gerieflijk nog na te babbelen met gelijke wandelaars/ liefhebbers in de vouw/tuinstoelen bereidwillig ter beschikking gesteld van de zaak. Merkwaardig gevoel toch, zo te zitten temidden van allerlei koopwaar.... Na enig mee/ nazitten , zet ik me op gang naar het station. Probeer een andere weg er naar toe uit, want aan ver en extra lopen heb ik toch een broertje dood. Een echte wandelaar ben ik dus. Vind gemakkelijk het alternatief. Ik heb heen zowel als terug in de trein, geen kaartcontrole gehad. Mijn zorgen vanmorgen, waren voor niets geweest, achteraf dan. Lente-achtige temperaturen, te weten 24 graden, wat een luxe na de lange koude perioden van de achter ons liggende winter. Volgende week lonkt Oirschot. De OLAT- lentetocht. Verwacht er zonder enige twijfel veel moois van. Wie weet treffen we daar elkaar. Ik groet u met het brabantse Houdoe! Peter Heesakkers
