Het is erg laat geworden gisteravond met een verrassingsparty en een tegelijk grote familie-reunie, en ja om alle neven en nichten terug te zien , is oergezellig natuurlijk. Betekent meteen ook dat mijn aanvankelijke planning omgegooid wordt. En evengoed toch weer vroeg uit de veren. In de bus dus, geen bekenden te bespeuren. Ik laat het landschap aan me voorbij glijden, met alle nattige toestanden van dezer dagen. Akkers , weiden en velden staan onder water, en de sloten en beken hebben hard labeur om de waterstand weer op normaal peil te krijgen. Ik mag zo onderweg naar Gemert een weinig droog parkoers verwachten zo lijkt het. We zullen wel zien. De inschrijving in het clublokaal gaat soepel vlot. Ga meteen oud-Gemert centrum door langs rustende horecazaken . De stilte na de stapavond is weer gekeerd. Draai van doorgaande dorpstraat een smalle steeg in , met huisjes ,en heggen van beuk , meidoorn liguster buxus en conifeerhagen , tussen kleine tuinen en dokkeren over smalle kasseiwegjes daartussen. Bedenk dat hulpdiensten in geval vàn , een bereikbaarheidsprobleem kunnen hebben. Zo smal dus dat er amper een wagen past….Steegje in en uit gaat het , met duidelijk verhalen uit de eeuwige geschiedenis van dit dorp. Antieke lantaarnpalen , oude halfhoge erfafscheidings muren. Droom weg naar de tijd van toen. Stuiten op oude kloostermuren van zeker honderden jaren oud , toen de monniken nog hun eigen voedselteelt voorzagen, en natuurlijk het kloostergebouw imposant aanwezig. De velden en tuinen nog daar. Kom aan de kasteelgracht met twee parallelle lanen , een van oude beuken en de andere oude knoestige eiken. Met respectievelijk asfalt , maar ook oude kuilige klinker zeg maar kasseienweg. “Kinderkopjes”. Draai langs kasteel heenweg via akkervelden en andere teelt , een jonger beukenlaantje in , fijn grintig nu op de ringweg om dorp in buitengebied aan. Dit over , en dan zijn we echt in het buitengebied. Even wat oplopen met een Boekelnaar van vlakbij wonend , kuieren we door landerigheid met opmerkelijk veel wilgen en knotwilgen rijen bomen. Rietkragen en gesnoeide bermen over asfalt nog langs leuke huisjes en boerderijen oud of jonger gedateerd . Sloten dikwijls tot de rand vol water, soms stilstaand , soms wild stromend. Veel watervallen en openstaande sluizen in die sloten en velden half of geheel blank staand. Draaien dan echt de velden in door karrenspoor wat ook het padnaambord heette. Zompig , drassig , modderig en dus mijn oppasradar vanzelf installeerd. Langs wildgroei boorden riet vooral en opmerkelijk veel snoeiwerk in de bermen van toch erg jonge bomen en struiken. Jammer toch ; van de houtwallen. Wat het landschap toch siert. De reden ontgaat me totaal. Noch het nut ervan. Het is ver wegkijken hier , open landschap en zelfs de kerktoren van Gemert is nog te zien en ook te horen. Zal door de wind gedragen worden. Klokgelui. Want wind staat er erg veel. Vaak hoor ik ‘m door de bomen donderen zeg maar. Door allerlei akkers en maisstoppelvelden gaat het , bijna geen vee in de wei. En vogels zijn ook bijna niet te horen of te zien op een vlucht ganzen na dan. De natuur rust uit. En toch…. Ik zie een hazelaar bloeien! {Wat vroeg}? Die mogelijkheid is er lees ik ‘s avonds. Het is de vroegste bloeier zo leest het. Nu volgen lange wegen asfalt, en ik denk later onderweg dat parkoersman geschrokken is van de nukken van de winter voorbije weken en nu alert is op ondergelopen gebied, en een voorschot genomen heeft en de route drastisch aangepast. Het gaat langs boerenhoven en bedrijven aangaand. Langs wijde blik akkervelden en weiden en sloten vol water en snelstromende beken. Een hele rij smalle boomstammen tot zowat drie meter tot boven de grond afgezaagd trekt de aandacht. Peppels vast en het waarom zò… Ontgaat me het nut ervan. Rustiek boerenland glijdt de wandelaar voorbij met ver wegliggend bos en de torens van Erp en Boekel zichtbaar aan de einders. Bij een openstaande koeienstal wordt ik luid loeiend begroet. Preivelden zo ver het oog reikt, meest met wit dekzeilen. Staat de winterkost. Het asfalt vol scheuren en brokkels. Zou dit een aardbeving zijn geweest?... Kapel van Esdonk een buurtschap voorbij , en begrip in de streek als bezinningsoord. Ben ik Boekelnaar kwijt.
Het open landschap raak ik eindelijk kwijt, gehuchtje door met groepsverblijf en resto. Gaat het weg naar Erp over rivier de Aa , gemeentegronden van Veghel op. En eindelijk draai ik een bospad in rand bos dan. Zand dus onder de zolen. Raak aan de klets met Hans uit Deurne { bij Helmond}. Opmerking van weer en parkoersen bindt ons de rest van de dagtocht. Draaien bosweg af door groenigheid op een bosnatuurhut af , en dit herken ik als eerdere rustpauzes uit andere tochten. Het oogt van binnen als een klein natuurmuseum met foto’s , uitleg, en opgezette dieren o.a. Het is er flink druk , en een deel zoekt zijn/haar heil buiten in de tuin bij 13 graden toch. Het is een gezellig geroezemoes en dat noodt tot langer verblijf. Zal een half uur geweest zijn, maar dan toch in de hoeven gegaan. Hans mee. Wat bos door. Fietspaden volgen links en rechts gaand, houtwallen en toch ook weer drastisch , te, gesnoeid. Vredig weidevee vooral schapen , bokken , geiten pony’s paarden voorbij, komt dorpje Boerdonk ; “Kern met pit” beweert bebouwde kombord. Er staat een enorme schildersezel langsheen , kennelijk had er een bord op moeten staan , maar…. Gaan dorpje dwarsheen door. Houtkachel {stoof} rookgeur verspreidt hier. Energiezuinig dus ook op het platteland. Buiten dorp gaan weer einde kombord met opnieuw een drie a vier meter hoge schildersezel nu met carnavalesk bord. “Zandhazenrijk”.
Laten Boerdonk achter ons weer landweggetjes door, langs aldoor nattig landschap. En volle sloten smal of breder. Watervallen door hoogteverschillen die het oog nauwelijks bevatten toch. Servèe en Marianne spurten ongemerkt naar me in , komen langszij en met Hans gaan we gevieren door al bepratende van vandaag , het parkoers , en wat kwam wat ging wat bleef binnen wandelland. Toren van Beek& Donk , deze van Donk nu gefuseerd met Laarbeek. Ver weg nog zichtbaar. Struinend door opnieuw open landelijk . Bomenwegjes van beuk , linde en wat al. We zijn het gevieren gauw eens dat het vandaag anders dan anders is hier. Aangepast parkoers denken we. De zon begeleidt ons richting Gemert terug langzaam inmiddels. Weer huisjes en hoeven langs en bijhorende akkers en tuinen. Rondom Gemert-weg over langs stallen vee , en weer kasteellaan in met oude buurthuizen van mogelijk medewerkers broederabdij hier ooit. Moeder Maria met kindje Jezus op de arm aan een der huizen in en nis uit wind regen en ander weer beschermd , gaat het weer tegendraads kasteel tuinen en muren langs, de laan af met beuken en eiken knoesten rijen de kasteelpoort uit dorpsstraat Binderseind in zowat recht op het clubhuis af. Daar is het na afmelding nog goed toeven en napraten en de laatste nieuwtjes over wel en wee van ons of wie ook en herinneringen ophalen gevieren. De onderdanen verrieden dat er gisteravond wat anders te doen viel. De kleine uurtjes hadden hun tol geëist. Terugkijkend op deze tocht: Toch heel anders gewend hier, zal dus wel het weer en de herziening van bange parkoersman zijn geweest die te elfder ure z,n plan moest trekken. Vooruit ; het zij ‘m vergeven. Het weer heeft kennelijk ook de wandeltochten qua parkoers en deelnemersaantal in de houtgreep gehad alom. Nu zondag kijk ik uit naar Bakel ; {Olat} , daarna staan Deurne en Someren op de rol, en dàn {?} Komt tijd komt raad. Blijven lopen; dan zien wij elkaar vast ook wel eens langs ‘sheren wegen en paden dwalen. Afspraken zijn alweer gemaakt. M.n. Hans heeft de wandelsmaak te pakken , het wandelvirus ja-ja… En onze Boekelnaar blijkbaar ook. De samenstelling van wandelbekenden breidt weer uit , en dat verandert ook elke paar jaar of decennia. Het leven gaat door….. Houdoe!
Merkwaardig of niet, ik zie geen bekenden instappen op het station. Wat later bemerk ik toch een stel middelbare leeftijd wat verderop met rugzak en in wandeluitrusting. Tilburg–West roept de conducteur via de treinintercom. Wat sedert enige tijd toch , universiteit genoemd wordt. Merkwaardig perron; erg smal en als de sneltrein voorbij davert aan de overzijde hiervan voel je de wervelwind die je aan kan zuigen. Heb al eens meegemaakt hier dat het er spiegelglad was, ook bij een wintertocht. Wat vreemde lussen gaande gaat het een betonnen trap af onder station door en fietspad-viaduct , een eind verder weer de trap op naar het zalencomplex welke aan de overzijde van dit station bevindt. De meute voor de langste afstand is zojuist al op weg gegaan. De route gaat de schuifpoort uit en er volgt een traject langs het spoor en middels fiets en voetpad gaat het achter een vijver door , van buurtpark welke nog een ijslaag heeft en in een wak de ganzen en eenden hun zwempartij hebben. Een eindweegs verder gaat het , het “Wandelbos” in , een wat vreemde naam want bos is om te wandelen. Een der trotse parken van de stad , waar een bos in een wandelpark voorzien is met asfalt en zandpaden. Die krijgen we ruimschoots te belopen. Cipres, rododendronstruiken , grove den , iep en wat al meer verlevendigd , dit bos-park. Komen een eindweegs later dan toch weer op een doorgaande weg welke langsaf dit bos gaat , om via wat kleinere bospercelen in een uitbreidingswijk van Tilburg –west , De Reeshof genoemd te raken. Anneke , een Tilburgse vervoegt me , omdat ik twijfel bij bepijling en omschrijving , en we gaan na overleg , wel of niet juist, verder. Routeman stoeit duidelijk met de stadse expansiedrift, om deze zoveel als mogelijk te ontwijken, wat ,m aardig lukt. Het gaat door wilde natuurstroken toch nog wat nieuwbouw door, om opnieuw het bos op te zoeken. We zien houtsculpturen van eekhoorn en vos o.a. Gaan na sportpark een tunnel onderdoor voor fiets en voetgangers. Tunnel is van bij-station der stad. Toch weer nieuwbouw door en weer groen in . Draaien om groot golfterrein heen en een brug over brede sloot, en het is even een modderballet, en omzichtig stappen. Aan de overkant sloot roept een golfer of we een golfbal terug willen gooien naar ,m , terwijl men er anders niet ziet op een balletje. Vooruit hij blij , balletje terug. Hoeveel zullen er nog op de bodem van de sloot liggen ?....In een wijk verder weg horen we vuurwerk afsteken , een latertje van Oud en Nieuw. Een statig beukenboom laantje stuurt ons naar de oude rijksweg naar Breda. Een oude witte bepleisterde villa kopt dit pad. , en dan gaan we de wijde leegte in. Land en tuinbouwgebied via een drassig graspad overgaand in asfalt. Een varkensfokbedrijf laat haar geuren aankondigen. Je kan tegen de lucht leunen haast. Landwegjes volgen , wijde blik. Akkers en weiden afgezet met strookjes jonge bomen als buffer aangeplant. Anneke en ik zien stapels fruitkratten volgens ons , maar waar zijn de boomgaarden dan ? Het asfalt lijdt veel van de winter en verbrokkelt en scheurt. We zien voor ons de landingslichten van de baan voor de vliegbasis naburig. Even nog open gebied en na de draai om een bosperceel mogen we weer de dras en modder in, na slagboom. Gaan kronkelende en hoekige paden, langs een sloot , toch brug over ervan , en na enig gebos belanden we aan de rustpauze die in de kantine van een manege voorzien is. Ontmoet toch weer bekenden en MESA-gangers. Knoop een praatje aan, en ontdek ook Veldhovense Peter V.d. V. Hij besluit aanvankelijk mee te gaan, maar zijn kelk raakt maar niet leeg van het bruine paterkesnat, en zo gaan Anneke en ik maar weer door. Maken buitenkomend een verkeerde draai hoek om , maar ik herinner me dan de juiste richting mijn blaadje lezend. Weer den boeren buiten in. Ver weg boven een bosrand torent de woontoren {145 mtr} West Point uit. Het is prachtig zonnig weer en de dooi voorbije week heeft het landschap van immens wit naar groen omgetoverd. Of…. Toch; in slootkanten zien we nog sneeuwresten. Wegje landbouw , asfalt gaat weer over in gras/dras smal , smaller, weer modderig door en langs weilanden en velden naar bos op aan. Brug over en blubberen bos binnen, bepijling toch niet altijd evident, alsook op papier even gokken wat nu. Nu zijn we ook in het gebied van de Tilburgse waterleidingmij. Beschermd dus ; en we kronkelen weer door een sparren en dennenbos meest met nog andere boompjes gelardeerd. Anneke is als niet ver vanaf wonend hier bekend , van haar wandelingen en fietstochten. De gemeentebossen , noemt de aanduiding hier. Allerlei wandelmarkeringen van wie weet welke organisaties komen we tegen. Tot we op de Gilzerbaan aanbelanden. , na even verder er weer vanaf gaand en over terrein even van een psychiatrische instelling. Heel wat paden gedraai volgt tot we aan het z.g. Bels lijntje komen , nu fietspad die in plaats van per rail nu dit asfaltpad Tilburg met Turnhout verbindt, Via Baarle Nassau/ -Hertog enclaves.
Na weer een geanimeerd bos en park-parkoers een landgoed door en weer bomenlanen eik en beuk , wenkt de oversteek na antieke poort-kolommen van landgoed uitgaande , de Bredaseweg. Gaan die over na enige gestoei met knoppen van de verkeerslichten die ons in het ootje lijken te nemen. We vergaten te drukken! Om de lichten ten gunste van ons te activeren. Stappen langs de hekken van hockeyveld, weer een bospark nu Oude Warande in. Veel stadse dagjesmensen hier. Al of niet met hond , aller ras. Het bos heeft een soort van radialen van paden netwerken, die samenkomen op punten en ik herinner me dat hier ook ooit het Tilburgs dierenpark huisde lang geleden. Een ven ligt er nog be-ijsd bij. We zien al gauw de aanwijzingen dat de finish nadert aan de campus en gebouwen , paviljoens van de Universiteit van Tilburg. Gaan paden volgen die uitkomen achterom verwaarloosd uitziende flatwoningen van eind jaren 50 begin ,60 vorige eeuw. Erg rommelig {!}. Het spoor ligt ter andere zijde , gaat langs station, duikelen de trap naar benee, onderdoor spoorlijnen, helling voetpad en dan toch weer trap talud op. Zijn we terug bij zaal/uitspanning Boerke Mutsaers, een begrip in stad en ommelanden. Anneke en ik nemen er nog een op de afloop. Ons lijkt het , dat de tocht ingekort was ter elfder ure , zoals voorbije winterweken op meer plaatsen gebeurde. Op de klok kijkende was het best vroeg terug….We zien nog wat wandelvolk binnendruppelen, en de z.g. veertigers zijn nog achter ons. Al met al een sterk wisselende aardige tocht, en de zon deed hier een schepje bovenop. Anneke had deze tocht uit een plaatselijk weekblad opgediept, en ik vertel haar wat de wandelmogelijkheden zijn per week en volgens de wandelkalender. Die was het best bevallen ook. Ze heeft grote wandelplannen. De zaal is opmerkelijk leeg , er moeten nog honderden onderweg zijn….An gaat naar huis , en ik besluit ook mijnsweegs te gaan, rondkijkend of er nog….Niet dus.
De rails liggen al klaar als ik op het naburig perron kom, en de trein staat vertrekkenklaar, ik haalde ,m nog net. Ik waag me even niet aan de tochten vooruitzichten. Wie weet tref ik u lezer ook nog ergens op onze wandelwegen.
Blijven lopen dus . Groet ik u met de Brabantse groet: “Houdoe”!
Ik merkte het bij mijn aankleden , de broekriem moest ik wat gaatjes laten vieren. De achterliggende feestdagen en wat wandelloze weken door bijzonder winterweer hadden me nogal eens doen besluiten maar niet op pad te gaan. Eigenlijk gedwongen puur uit lijfsbehoud. Ik was niet de enige , te velen beslisten naar de getallen van deelnemers de voorbije tochten te meten hetzelfde. Vermeed liever om met mijn snufferd , ter aarde te geraken. Ik was ook duidelijk wat breder onder aan mijn rug geworden. Maar ach de kleermaker had erin voorzien. Na opstaan toch maar even de lucht buiten aangevoeld en of de voorspelde gladheid als ijzel toch weer mijn plannen zouden doorkruisen. Buiten aan de zwarte heldere hemel wemelde het van de hemelse kerstboomlichtjes en in het zuid-westen laag een erg heldere ster. Zal destijds in het kerstverhaal voor de ster naar Betlehem aangezien zijn , wie weet. Kan echter planeet Venus ook geweest zijn. Ga terug naar binnen en bereid me voor om aan de eerste wandeling van het jaar te gaan beginnen. Alvorens ik het vergeet : Aan iedereen die dit leest een voorspoedig gezond vooral en succesvol wandeljaar toegewenst. De trein vertrekt redelijk op tijd. En onderweg daghet het in het zuidoosten. Het witte licht kondigt de nieuwe dag aan. Aan het busstation even later meldt zich o.a. Iris uit Nijmegen en nog wat losse wandelaars. De goede voornemens om onder anderen meer aan beweging te doen. Nemen een wat ongewone uitstaphalte, en glibberen en glijden alert naar de St. Crispijnstraat. Het ontmoetingscentrum der wijk , met een gezellig thuiskom of huiskameridee. Aan de tafel met de div. routeomschrijvingen is ook Iris aan het twijfelen geslagen, welke afstand vandaag hier. We nemen er voorzichtigheidshalve twee mee , want wie weet. En we zijn niet de enige twijfelaars zo blijkt. Na de omwegpoort vanaf de binnenplaats van de voormalige school , wat oud-Waalwijk door en Anthoniusplein over de wat recentere woningbouw in. Hier is het extra ploeteren. We moeten door sneeuw, ijs en of een combinatie en resten ervan , door spekgladde straten , en o donders, al weken of maanden {?} Zanderigheid alom en bevroren grond. Totaal overhoop liggende straten vanwege wegwerken door. Geen stoeptegels of straatstenen , het lijkt een beproeving te gaan worden. Kiezen langs wijkgrachten en plantsoenen i.p.v. van schier onbegaanbaar stoep weg of pad , de betere delen schaarse van onze route. Verneem van diversen dat voorbije weken de routeuitzetters voor alternatieve en verkorte en afgelaste routes moesten zorgen. Iris twijfelt ook onderweg nog. , maar zal later meer gewaagd grotere passen nemen en ik zal ze laten gaan. We gaan her en der i.p.v. de route afwijkend over plantsoenen voor begaanbaar , maar het is opletten, de grasperken en gem. tuinen wemelen van de hondentaarten in alle kleuren en maten en gewichten. Je kan ze per pond ons of kilo zien liggen. De baasjes of bazinnen hadden geen zin om met de beesten de deur uit te gaan of wat verder van huis, een schandelijke ervaring. We zijn in den buiten geraakt. En gaan richting almaar verhard , lees asfalt en straatstenen rap richting Kaatsheuvel , bekend van De Efteling. En de contouren zien we dan ook weldra. Ik red het vege lijf om door een plantsoen te gaan hier door struikgewas , wat ook strui-kel-gewas blijkt, want ook hier liggen straten en stoepen er glad bij. En jawel; de files auto's groeien aan , en de verkeersregelaars zijn er ook meer. Het gaat voor ons omzichtig en naar het al gauw schijnt , is ook onze wandelroute sterk aangepast. Draaien door wijken en om zowat het hele pretpark heen , om er van af te keren middels zuidelijk gaand fietspad aan oude rijksweg naar Tilburg. Merkwaardig ! In de zon dampen de lantaarnpalen en de boomstammen !... Gaan op Loon-op Zand aan , en opnieuw de bebouwing door. Weer gladheid en opletten troef. We zien telkens ruim een meter hoge paar stenen laarzen die erop duiden dat de Efteling nabij is , aan de wegkanten staan. Veel kerstkransen aan de voordeuren en kersttaferelen aan huizen en in voortuinen veler aard en fantasie. Ook de enorme vuurwerkresten liggen nog alom in de bebouwingen op straat van de voorbije oudjaars en nieuwjaarsnacht. We slingeren door L.o.Z. en dan blijkt de rustplaats gesloten en met een brief aan de deur alsdat er een balans en schoonmaak plaats vindt met een sorry. Wat tientallen meters verder een gelegenheid bij een evenementenhal met zaal-café en resto , via glijen naar en over de stoepen om de toegangsdeur te bereiken. Het is er prima toeven en vrijwel alle wandelaars vermengen gemakkelijk met het rommel-snuffel- markt kijkbezoek . Zie veel bekenden wat een rondgang handjesschudden oplevert. Na wat langer zitten hebben velen toch voor korter gekozen vandaag , en ik sluit me erbij aan. Je blijft door ingehouden lopen veel te lang onderweg. Na wat L.o.Z. -bouw geven de borden eindelijk aan dat we Nat. park Loonse en Drunense duinen ingaan. Aha ! Eindelijk het moment suprême ; denken we…. Nee in de bossen wordt nooit gestrooid en het wordt weer glijden en glibberen , vertrapte sneeuw en verijsde paden , en sneeuwresten zijn ons deel. Het sluipwerk gaat voort. Soms hebben we houvast aan oude boomschorsresten en kleine takjes op onze paden , geven wat houvast onder de zolen, en nu en dan zand. En verderop zelfs een poos los zand baggeren. En pakken takken vast soms.
Ik merk op met een lach; wat hier teveel gestrooid is , ligt elders niks of te weinig. Heidevelden en gekapte bospercelen open stukken glijden het oog voorbij nog in meest witte deken. Toch wagen er zich dagjesmensen in de bossen hier , en zelfs terreinfietsers trotseren de toestand glibber en glij! Straf toch . Het is voortdurend begaanbaarheid zoeken voor die arme wandelende sloebers , want is asfaltfietspad en harde bospaden zijn besneeuwd en ver-ijst, mede door de recente ijzelval. Heb me aangesloten bij een bekend nabij Arnhem wonend stel, dat ook de gladde auto en binnenweg verhalen vertelt. Wat hebben we toch veel over voor onze vrijwillige hobby. Maar die verhalen kwamen 't alle kant overigens van meelopers. Iris is allang uit zicht verdwenen, ook kortere weg gekozen. Toch anders ook niet voor een kleintje weer vervaart. Het sneeuw en ijs knappert al de hele tocht onder onze schoenen. En ziet ginder in de verte; de open luchtpost der organiserende club. De z.g. wagenrust. Het versnelt de stap , en o zaligheid , de oase voor de vermoeide op apostelvoeten , ploeterende wandelaar zijgt op de klapbanken en tafels onder een tentdak neer , met een camper als keuken ernaast. Het is een en al gekwek hier , wat een gezelligheid , en het personeel heeft kerststukjes op de tafels , en kerstversiering alom aangebracht, en het altoos gratis toetje der club heet nu eierkoeken en zelfs glühwein mag zoveel als wil genuttigd worden, en warme dranken 50 cent , en soep in plastic bakjes gaat ruimschoots over "den toog ". Voor zegge en schrijve Een Euro!
En de vriendelijkheid die er ook altijd is erbij. Het noodt weer tot langer verblijf, en het is puur gezelligheid en opgewektheid hier. Dan moet het weer verder. We sluipen het bos en duingebied uit. Omzichtig, landelijk in , met imposante stapelwolken aan de verten, maar de zon blijft winnen al zowat de hele tocht toch wel. Krinkelen door wegjes en fietspaden , huisje , boompje beestje kerstuitingen allerlei langsheen . Dan komen we aan uitspanning Galgenwiel . Vast een historische plek hier, een straf/martelwerktuig in vroeger eeuwen. Het gaat nu veel minder dan ooit door de Waalwijkse bebouwing op gebouw De Wierd af , waar wijkbewoner en wandelaar zich in handenschudden en fijne sfeer vermengen. Toch nog bijna 600 moedigen opgekomen verspreid uit het land , verneem ik , en met opluchting bij de organisatie. Dit was voorbije maand elders te lande wel anders , maar het pleit wel degelijk voor de Waalwijkers. Het is en blijft een trekker toch hier. Maar het aangepaste parkoers , daar maalde zowat niemand om . We zagen elkaar weer eens. Ik bemerk dat onze heer daarboven langzaam stiekum bezuinigt op daglicht , tot naar donker bijstelt. Fluks naar de lijnbus dus en daar stapt wandelend Nederland ook weer in , en het gebebbel zet voort. Al met al doet het weerzien en de winterse toestanden het glij-glibber-bibberweer alles vergeten toch. En ook kennismaken en weerzien zijn een van de pijlers van de wandelingen toch zo blijkt. Gastvrijheid; daar heeft de club vandaag patent op. Met Nicole, die nog door moet naar Helmond en overstappen, gaat het op huis aan per trein uit de provincie-hoofdstad.
Ben blij vandaag toch weer de benen eindelijk nou ja gestrekt {?}…. , te hebben. Voelde mijn onderdanen wel protesteren dat ik ze uit de winterslaap had gehaald, en mijn buikje en brede onderrug ? Die had ik nog ! Nee-nee; ik doe nog geen voorspelling van voorgenomen tochten, maar ik wil wél. Zal bij Koning Winter te rade moeten gaan. Gewoon blijven lopen ; zien we elkaar vast ook ergens wel . Op z'n Brabants groet ik u weer: Houdoe ! Peter Heesakkers
Hij bevond zich net achter de buitendeur , de genieperd , onzichtbaar , Koning Winter. Een koude hand pakte me beet. Heb te doen met Sint Nicolaas en zijn knechten , ze presteren het toch maar , met deze koude nachten. In mijn schoenen aan de buitendeur alleen schone wandelsokken , niks presentjes . Ga op weg naar Noud die hoewel ik me al met een wandelloos weekeinde had verzoend , een opwelling van het wandelvirus kreeg. Gezien pover programma in het zuiden des lands t.w. één wandeltocht. Het is verdorie opletten op mijn fietske op weg náár. IJsvorming door kwelwater op een deel van het fietspad. Zelfs de duiven en meeuwen hadden startproblemen om weg te komen bij mijn nadering , kan ook zijn lopen uit energiebesparing i.p.v. wegvliegen? Ze renden namelijk voor me uit. Noud heeft zijn poort en schuur weer uitnodigend openstaan , wetend van mijn komst , en Rakker laat zich weer niet onbetuigd , en geniet al met de gedachte van een lange wandeling. Het is plaatselijk verraderlijk glad en het zal lang laufen worden , i.p.v. Langlaufen , bij gebrek aan sneeuw dan. De weg naar Merselo is ons der jaren wel bekend . Dit kleine dorp behoort bij buur Venray een stadje net achter of beter óver de Nrd. Limburgse grens. Het is zalig zonnig vriesweer. De oranje bal van vanmorgen is vergeeld met het hoger klimmen aan het zwerk. Een witbevroren landschap, en een snerpende wind. Het hele dorp is een grote parkeerplaats al , als wij arriveren , succes verzekerd dus voor de club-gastheer vandaag. We zijn wat laat en na inschrijving gaan we al meteen op weg. Direct dorp uit , langs een oude gerestaureerde molen . Sportpark , wijkje nieuwe huizen , een draai de open velden in. Door een zilverwit landschap. Diep in de kraag en wollen muts op. Echt winter. Langs ijzeren slagboom wat uit de gure wind het bos in . Onder hoogspanningsmast door kronkelend over smalle bladpaadjes. De grond bonkig want bevroren . Soms wegjes overstekend langs paddenpoelen , en Noud weet het zeker ; het zijn oude bomkraters. Zal zeker zijn gelijk zijn gezien barre oorlogsgeschiedenis en bevrijdingsacties in de streek. Inktzwammen toch nog op ons pad…. En we gaan door een hulstbos , wat Kerstmis-gevoelens oproept. Langs stapels boomstamhout. En zelfs pallets … Waarvoor ontgaat ons. Langs een ponyweide bos uit landelijk in , en een herdershond waakzaam op het wegje naderend. Rakker , overmoedig , lust hem rauw, maar ik poep al bij voorbaat bijna zeven kleuren str##. Het loopt goed af , het beest kiest zijn veilig erf. Gaan langs bolle akkers en beeklandschap. Langs akker/sloot en dammetje overstekend. Komen in streek Weverslo. Wijde blik, de kerktoren van Venray paar k.m. verderop domineert. Een z.g. boerenerf-camping. Langs een natuurbegraafplaats , ja inderdaad er liggen div. graven en het bord zegt ons zo. In een bosperceel. Een met gras begroeid pad langs wei en bosrand en verderop mos. Veert lekker onder de schoenen. De speerdistel komen we nog tegen in de bermen. Velden bosjes en boerenland en weiden wisselen af , coulisselandschap zeg maar, meest. Een veld mosterdzaad , en zelfs dode maïs staat er nog veel….. Soms oude en jaren dertig boerderijen. We stevenen duidelijk op een villa-bungalowwijk van Venray aan . Doorsnijden het bos oostelijk met talloze afdraaiïngen en hellinkjes van een oud nu beplant stuifzandgebied. Dan de bosrijke villawijk in. Weer bos op en af dalend -klimmend. Randje stadje meest , en even een appartementenwijkje. Door bos en St. Odapark vol met allerlei kunstwerken . Fiets en bospaadjes volgend tot bij ziekenhuis aan dit park , wacht de tentrust en de verzorgingswagen is ingericht als keuken . Een oude zigeunerwagen en doet me terugdromen aan de tijd van Pipo de clown en Mammaloe , een oudere generatielange populaire kinder t.v. serie. Volzet , en natuurlijk weer de ontmoetingen , velen kozen bij gebrek aan keus vandaag duidelijk voor Merselo. Terecht overigens ; ik ken de club al vanaf haar oprichting , en was voor de streek een schot in de roos. . De route vervolgt weer door stuifzand en dennen maar ook andere bosbeplantingen. Op-af gaat het aldoor opnieuw , de knoken en spieren in volle inzet. Grasbegroeide paden en wegjes en verharde kiezelpaden. Afsluitbomen , even asfaltwegje en evenzo fietspad door het rijke groen. En dan weer bolle akkers en weiden in. Boven ons een vlucht ganzen luid snaterend. Toch weer villawijk in , met groen allerlei meest huisverhullende. Hoge beukenhagen , coniferenhagen , rododendronbossen en jeneverbesbomen , laurier . Een bos dennen en rododendronstruiken ertussen. Gaat het door erflanden , richting Overloonseweg op aan. Buurtschap gehucht Hiept , de Loo-beek welke in de Maas uitkomt , overgaand. Een idyllisch gehuchtje door met oude huisjes en bepleisterde muren boerderijen . Toch maar weer de beschutting van een bos in , langs weidevee. Een vredig gezicht toch. . Een buitenmanege , langs hek en nu in open veld zien we Merselo met de kerk die twee weerszijden trapgevels heeft en een minaret-achtige toren . Boven de bolle akkers en velden . Dit vooral gevormd door het beeklandschap van de Molenbeek en de Loo-beek. Een veld graspad en akker anderzijds langs sloot komt een ballon in zicht. De geur of stank van een enorme kippenschuur teistert onze sinussen . Een ouderwetse gashoud -ballon met ventiel nog ja , komt laag overzeilen. Even menen we dat hij achter Merselo daalt , gezichtsbedrog misschien…. Zeg tegen Noud ; dat ik een stunt van dorpsbezoek van Sint vermoed. Want deze zou het dorp vandaag met een bezoek vereren. Niets van dat , blijkt later. Het wordt nu even asfalterig . gehucht Kleindorp door , huisje , boompje , beestje , en dan de kom van het dorp in . Dan is daar zaal Het Anker. De zaal vermengt even later met wandelvolk en ouders met kroost , en ziedaar de Spaanse goedheiligman keert terug van de dorpsrondgang-stoet met personeel en een euforie in de zaal maakt zich meester. We belanden volop in het jonge grut met zang en voordracht. Wij wandelaars mogen bij afmelding delen in het kindergeluk met het krijgen van een speculaaspop. Ik grinnik; moet n.l. weer terugdenken aan mijn goedgelovige kindertijd , wát een rijkdom die onnozelheid van toen !.... We gaan later op weg naar onze provincie waar dit dorp in de Limburgse uithoek van de buur ligt. De zon daalt snel , en kleurt van geel naar avondrood . Dat zegt in een weerspreuk dat er neerslag op komst is . Morgen dan …. Terugkijkende : Het was een schitterende wandeldag-[tocht] . Vanalles wat in landschap en natuur. De club heeft ervaren werkbijen in huis , zo weet ik al jaren. Zonder ook maar iemand tekort te willen doen , weet ik zeker ; dat de route-uitzetter die we onderweg nog even spraken en wat ik hem toen al zei ; een fantastische route uitgezet heeft met duidelijk veel liefde en zorg. Een kenner zonder meer. Een zeer uitvoerige route-omschrijving op papier met geschiedkundige en andere weetjes en bijzonderheden van plekjes , monumenten enz. vermeldt. De club had in deelname aantal een klapper vandaag.
Houdt jullie parkoersuitzetters maar gerust in ere. Ere wien ere toekomt. Volgend weekend lonkt Waalwijk , geen twijfel mogelijk. Hoop wel op begaanbaar weer en parkoersen gezien de weersverwachtingen deze week . Misschien tref ik U of jullie daar ook. Gegroet , "Houdoe ", tot ziens dan. Blijven lopen dus. : Peter Heesakkers.
Ja , ik wil wel weer , na de ongewone weerperikelen van vorig weekeinde voor mij als velen wandelloos. Na mijn oogleden urenlang van binnen te hebben bekeken , roept mijn wekker me weer. Het klokje van gehoorzaamheid. Ik zag midden voorbije week een vlucht wilde ganzen noordwaarts in plaats van zuidwaarts gaan , is dit een uitstel van invallende winter? Vroeg ik me af. Op mijn stalen ros spoor ik naar Noud ; is al erg lang geleden. Noud wil ook wel weer na alle voetproblemen , en onafscheidelijk hondje Rakker weet het al , en is alweer door het dolle heen , als ik ter plekke verschijn . Het is deze morgen oud weer , ik bedoel grijs , mistig , grijs als de baard van Sinterklaas. Op mijn fietstocht naar Noud heeft de knecht van de sint kennelijk zijn zak met snoep en pepernoten niet meer kunnen houden en heeft in de haast van de drukte der tijd rijkelijk zijn inhoud van de zak achtergelaten op fiets en wandelpaden . We gaan op weg naar Budel , gesitueerd als voor de herindeling der gemeenten hier in de hoek van onze provincie en de grens met Belgisch en Nederlands Limburg, en was destijds de meest zuidelijke gemeente van Brabant. Budel schurkt tegen de rijksgrens met onze zuiderbuur. De weergoden gunnen ons onderweg nauwelijks zicht , en het is oppassen geblazen . De herziene startplaats blijkt voorzien in een groot polyvalent gebouw, het juweeltje van de gemeente nog maar twee jaren in gebruik zo leert een gevelsteen , met vele sport en ontspanningsmogelijkheden . We moeten dan ook dit gebouw op het vroege uur al delen met andere bewegingshobbyïsten . Het ritueel bij binnenkomst is altijd een korte gespreksronde en de inschrijving. We mogen via een tuin het gebouw achterom verlaten en gaan beneveld op weg , nou ja het weer dan .
Een visgraatklinkerwegje op naar deelgemeente Budel-Schoot. Landelijk door met bevroren {?} akkers en weiden met grijze waas van het ochtenddauw. Ik zie geen hand voor ogen ; totdat ik míjn hand voor ogen houd . Dat was in Weert wel anders…. { Patrick ! }. De bomen druppelen hun mistnattigheid af op mijn bolleke. Letterlijk op een steenworp afstand ligt Vlaanderenland t.w. Hamont -Achel , draaien een wegje in en roep nog voor me wandelaars terug die daar eerder wilden zijn. We stappen langs de denkbeeldige scheidslijn met buur B. Zien op die lijn keurig de achtertuinen met heggen en hekken op die lijn , en de huisjes van vermoedelijk meest gevluchte Ollanders{?}. Ik mis de grenspaal bij een draai kennelijk want meteen sta ik in Vl.-land , een oud douanekantoor en de slagboom van weleer der tijden staat nu uitnodigend in de open stand. We zijn er ! Je ziet het meteen aan de huizen , de weg , en de altoos betonnen telefoonpalen met draden boven de wegkanten. Nog wat Ned. vluchtelingen huiskes langsheen en dan met een draai het boerenland in via , jawel een B.-kasseiwegje. Wat later zanderig . Even verder komt ons een enorme tor tegemoet gebruld , een tractor , van een landbouwer die de zondagrust negeert. De vochtdruppels door de mist hangen aan twijgen als kristallen paarlen. Ik heb toch wat met onze zuiderburen. Telkens als ik daar geraak voel ik zoiets als thuiskomen. De eerste veldrustpost is voorzien aan een n.b. waterzuiverings-installatie , maar de kwalijke geuren doorgaans blijven den wandelaar bespaart . Het is ook randje bos van de Haarterheide , en hoewel een van de aantrekkelijkheden van wandelen het rusten toch is , gaan we na een poos weer voort. Beekje-brug over eer. Na wat bospadenwerk een heideplek en een geologische tuin met rotsstukken aller grootte en kleur met uitleg en het z.g. planetenpad met ook bord uitleg. Het is herfst ten top vandaag in de bossen vooral globaal tussen Neerpelt en H.-A. in uiterst Nrd. Limburg zullen we maar zeggen . Op de wat open delen als akkers , weiden bemerk ik dat de lucht oplicht en de mist wat optrekt en de zon lijkt nu en dan als om haar as te tollen door de mistflarden die er voorlangs schuiven. De natuur gunt me ruimer zicht. Paalkrans grafheuvels van eeuwen her voorbij gaand door altoos bos , en smalle sluippaadjes waar gebukt moet worden en gedraaid zijdelings met de schouders. Beken als de pastoorsbeek in het broekbos , Pastoorsbos genaamd . Na akkerlanden . De "Kiekoet"; Vertaald Kijk -uit . Ik kende die situatie al van maanden her hier en jawel het wordt drassig modderig en soms stroomt het water uit overvolle beken en sloten over het wandelpad en zal ik er dansend door moeten om de onderdanen nog enigszins droog te houden. Talloze vogelhuisjes hier met nota bene huisnummers erop….. Wilgen , riet en andere moerasbomen en beplantingen zijn mijn deel hier, smalle hout of planken en betonplatenbrugjes over . Naar goddank verhard. Bospercelen door , slangenpaadjes , en dan sta ik plots in Achel , aan de weg naar Peer. Ga door gegoede groene villawijk door , weer bebouwing uit naar Neerpelter fietspad , zand naar graspaden door opener gebied achterom Achel . Een eenzame loper achterop de 40 k.m. moet splitsen richting Neerpelt Grote heide , en ik da de Wittenberg in . De route blijkt even verder omgelegd , vanwege een fietscross-evenement. Routebewakers komen per fiets achterop , de pijlophalers op mijn hielen . Ik hoor luidsprekers schallen en zie wat later tussen bomen veel auto's wat volk en afzettingshekken . Ik moet op mijn middelgrote afstand ruim 800 meter inleveren , van mijn route door dit gebeuren. Het wordt als alternatief een ex-spoortracé nu asfalt fietspad vanaf de grens naar Neerpelt. Al gauw zie ik de 40 k.m. uit de velden naderen na hun lus , en ons weer vervoegen . Het zijn de eersten , en zwoegers want het gaat flink van datte. Lijkt betaald profwerk….. Weg oversteken Achel naar de grens , villawijkje door de ruimte van bos wei heide in . Langs schuilhut en asfalt op en dan toch iets aangelegd parkachtigs grind verhard door een vijver met rietkragen brugjes en dan een prachtige uitspanning als rustplaats. Temidden de bossen. Een klimtoren . De Bever , genoemd naar de Beverbeek en Bvr. Beekse heide . Hier komt het crême de la crême van de lange afstanders aangezet. Na verpozen door het domein , de Beverbeek over , en wat later de Warmbeek. Padje parallel met asfalt smal , door natuurgebied. Beverbeekse heide en bossen. Een haast vervallen kanthoeve met binnenkoer , Toch altijd nog bewoond , uit het jaar 1360 {!} En kasteel Grevenbroek en ook nog kasteel Beverbeek . De zon die weer lijkt rond te tollen , Grensdijk zegt een straatnaambord, dan is het duidelijk dat de grenslijn er aan komt. Na alle gebos. Asfaltje overgaand en zelfde smaller fietspad komt "De Draad " in zicht. Er staan drie rijen prikkeldraad met isolatoren precies op de rijksgrenslijn. Diepe sloot en ondoordringbaar bos….. Het lijkt het ijzeren gordijn wel …. Inderdaad ! Tijdens de eerste wereldoorlog van 14/18 vorige eeuw bleef Nederland neutraal het onheil bespaart, maar vluchtten duizenden Belgen naar ons land . De duitse bezetter greep in door dit draadwerk met paar duizend volt erop….. Uitleg op paneel , indrukwekkend en de koude rillingen komen . Een oudere grenszuil geeft de lijn van toen en u nog aan. Een pilaarachtige. We zijn weer in Olland , het fietspad kust nog even de "lijn" , na veldwerk gaat het weer via eenmanspadwerk erg langdurig het bos in dat onmetelijk lijkt. Aldoor verder en maar verder. Enorme varens , bruinig , en struikelhout waar bomen met de voeten even boven de aarde komen. Maar ook laag struikgewas . Superbe hier ! Even grote bieten en doorgeschoten aspergevelden langsheen . En wat onderweg nogal eens te vaak klonk , het jagersgeschutter lijkt verstomd . Weer een veldpost komt er aan , als rust op vouwbankjes en gezien andere overige afstanden al lang ons vervoegd zijn is het best druk . Geklepper over en weer en het adamsappels -volk , mannelijk dus ; laat zich ook niet onbetuigd. Altijd weer oergezellig zo'n post vol ontmoetingen . Modderige broekspijpen , want ja Olat schuwt paadjes geenszins , al moet gezegd dat het gezien het voorbije weer het algemeen nog best meeviel tegen alle verwachtingen in….. De rust naast een monumentale oude boerderij , maar we moeten van het erf blijven… Noud en Rakker die korter gingen vandaag , zet er juist weer de benen in . Ik zet me op een voorverwarmde plek dus waar juist een grote batterij gezeten met hebben. Van een of ander iemand . Wat een luxe ! Geen koude neerzetting…. De soep , koffie en boterham gaat er met smaak in. Daar gaan we dan weer hop met de beentjes de wildernis in . Gauw wegje af , gras en zandwegje op. . Omsloten door rietkragen door veld en akker met nog vee. Het zicht is flink beter nu en de zon schijnt weliswaar nevelig. Maar al laaghangend en neigt ondergaand. Drassig gras en modder volgt snel afdraaiend op. Schuifelen soms om niet onderuit te slibberen. Door broekbos , langs sloten en stuw over , middels smal op ijzeren rooster , bijna de grens weer rakend . Aspergevelden , doorgeschoten groei , en bieten door onmetelijk groot en verziende. Loeiend vee en hinnikende paarden en pony's. Een pad belegd met stro , welkom tegen nat gras en natte voeten. Kom eindelijk op asfaltweg en zie rechts van me bebording en een beek en net over die beek de kegelachtige grenspaal . Verkeers- en duidingsborden dat men daar het Belgenland weer in gaat. Een laatste blik als groet op. Links naast ons Gastel , een kerkdorpje van Budel , en de kerktoren hiervan als baken. Oude grenszuil uit 1662 langs de wegkant nog. Van een oude baronie . Van "Cranendonck ", destijds . Kombord Budel voorbij en randje kom nieuwe wijk dorp blijven we even landelijk deels en dan de weg Budel naar grenspost ,weg ervan over. Levendig v.v. grensverkeer. Wat verderop toch weer padwerk achter immens sportparkterrein door. Gele nummerborden i.p.v. rood-witte , toch nog even gunt natuur na mist ons blik op buurman rechterzijde , om met een draai een volleybalterrein waar de club "Ledub" heet , spiegelschriftnaam dus… . Dan komt de omnisporthal , als finish direct in beeld . Na klinkerwegje . Het was weer de slogan der club waargemaakt n.l. : "Echt Olat "! Een genieter van de bovenste plank . Noud {Wijn } is ook al terug van zijn toertje vandaag om te proberen . Noud maakt foto's voor de site van Olat , en is de "hoffotograaf ". Als u de foto's van de dag wil zien ; ga naar www.olat.nl , fotoalbum . In de café en zaal druppelen de lopers binnen , en gaat de gele en donkerbruine sap vooral , en de verhalen alsook wel en wee over den toog en tafels. Opmerkelijk , of eigenlijk niet….. Want vlak tegenaan , Veel roodwitte nummerborden op de parkeerplaatsen . Ik zie onder andere Erwin uit Hechtel met vrouwke . Het is op deze tocht verbroedering ten top. Profsport heeft dit minder , maar wandelen zeker ! We kijken met z'n allen terug op een schitterende tocht en sfeer. Het wandelprogramma volgende week is twijfelachtig want erg dunnetjes, maar daarna wordt het vast "thuiskomen " in Waalwijk . Als u ook doorwandelt komen we elkaar vast ook wel ergens tegen . Blijven wandelen dus . Ik wel ! Houdoe ; tot dan . Peter Heesakkers
Of: Hoe een aanvankelijke weekendplanning plots veranderen kan. Zaterdag nog zag het uit naar een wandelloos weekeinde want een stevige griepaanval had me te pakken . Maatje Noud Wijn informeert wat mijn wandelplan is vlak aan het weekeinde , en ik zit daarmee op een heel andere golflengte. Ik heb er niettemin meteen oren naar, als hij voorstelt , om naar het Vlaamse land af te reizen. Noud weet als geen ander dat ik een België-hart heb. En zo karren we zuidwaarts , naar de buur van Vlaams Noord-Limburg , Hechtel-Eksel ; meer bepaald Eksel zelf. Lang geleden dat ik deze streken weer eens bewandelde. We behoeven geen sneeuwkettingen om onze schoenen te doen , want moeder natuur bracht ons op de valreep na halve week de dooi , en wel zo intens ; dat ik verwacht geheel geen sneeuw meer te zien. We geraken rap in Eksel via de nieuwe snelweg vanaf Lommel-grens Kolonie. Rakker , de trouwe metgezel , een Jack Russell , komt me na mijn vroege fietstocht op weg naar Noud alweer opgewekt blaffend en spelend tegemoet aan de poort , en weet , als Peter verschijnt zo vroeg , wordt het wandelen. De weg naar centrum Eksel kennen we nog en dra kijkt een parkeer-aanwijzer der club ons vragend na , als wilde hij zeggen ; zijde gullie ook wandeleirs veur ons of toch nie? We draaien de kruising dorp om en alsnog staat een andere verkeersregelaar en wijst ons naar een knus binnenplaatsje. In de sport en ontspanningszaal is de inschrijving voorzien en we moeten even wennen als we gaan neerzitten , de stoelen lijken door te zakken en we zitten zodoende laag aan tafel om onze kaarten in te vullen. Efkes wenne . We nemen nog een "sjatske " koffie , en al ras gaat het de zaal uit , weg doorgaande oversteken een steegje in met heggen , en stukje oud Eksel met binnensteegjes en achteroms volgt , langs de juist afgelopen mis in dorpskerk , pleintje over waar kerkgangers elkaar nog ontmoeten om de laatste dorpsroddels bij te praten . België is voor ons , gemoedelijkheid , sanseveria's ofwel 'vrouwentongen' voor de ramen , rommelige huiserven , alom zonnepanelen op de daken , nog rokende houtstoven , en dito schoorstenen , Gas en huisbrandolietanks in tuinen of tegen gevels , weinig bestrate straatkanten voor wandelaars. En nu vergeet ik nog enkele , maar wat geeft 't. ''s lands wijs ; 'slands eer'. Even wat huisjes of villaatjes kijken en dan een achteromsteegje in met blaffende honden geleidend naar een graspad tussen landerigheid door. Rakker laat zich ook niet onbetuigd. Gaan verderop een ruig nieuw overwegend bosaanplant in zig-zaggend over bladpaden , met al rijkgerooide takken tussen de bomen dicht opeen geplant, en zowaar nog een gele trilzwam op met mos begroeide takken. Hondentrainingscentrum de woef genaamd , heeft nog maar een hond met baas in het veld. Goed onder controle , dat wel als we passeren. Door bos van streek Hoxend en na betonpaadje de modder en drek in , en zoeken naar wat drogere delen die erg spaarzaam zijn. De rustzaal buurtschap Hoxend is ons wat te vroeg , en we gaan door besluiten we. Viaduct weg vierbaans naar Houthalen -Helchteren -Hasselt over , komt ons een persoon met een grote wollen oranje muts over de oren getrokken tegemoet lopen , terug van lus voor 20 k.m. Is dit toeval of…. Ik wil juist zingen oranje boven , als ik een Nederbelg herken die in Bocholt woont nu , een vitale mid-zeventiger nog zeer actief wandelaar en die lange afstanden niet schuwt nog. Even herkenning en een babbelke. En vort gaat het weer, hij weet nog ons te waarschuwen dat het oppassen wordt op de lus komende. Slaan een kerstsparren en kerstdennenweg in met ook coniferen en hulstbomen , en de sfeer aanstaande der tijd slaan we genietend gade. Een monumentale oude statie met zowat acht meter spoorlijn met wachtbank in sfeer van vroeger tijden , en het tracé ervan nog te volgen , mogelijk de trein eertijds van Neerpelt naar Hasselt. Een oude grote kapel langs verborgen tussen stokoude linden en bruine ongeoogste maïsvelden langsheen . Wijchmaal-Peer zouden we even op grond zijn , want zo noemde het oude stationnetje . Limburg is kruisbeelden en talloze kapelletjes in het landschap van meest Christus en Maria. Maria meest achter een hek , waarom ?.... Ze heeft in alle geval veel huisjes en der heiligen grootste grootgrondbezitster. Een laurierhegpad volgt. Rustige boerenwegjes tussen velden , weiden en akkers , spaarzame vogels in de luchten , de natuur rust uit , zo lijkt het. Een beekdal door van mogelijk de Dommel die bij Peer zuidelijk ervan ontspringt. Een oude eikenweg met nog wat houtwallen brengt ons langs een waterzuiveringstation . Ik herken de hoek van landschap richting Overpelt nog. Wegje over , mogen we particulier erf op van een springruiter dunkt ons , en rakelings langs enorm dampende paardemestopslag , de geur blijft ons goddank gespaard toch. Langs manege-achtige terreinen , stukje bos in en toch weer weiden met een hele troep verbaasd kijkende rijpaarden. Aan de hooimaaltijd , dat wel. Een enorm rasterhekwerk staaft mijn vermoeden , een verborgen militair domein opslag loodsen , nog gebouwd voor de koude oorlogsdreiging van toen. Draaien hierom heen langs dit hekwerk tot weer oud spoortracé nu betonfietspad rechttoe , rechtaan dus op . asfaltfietspaden door slapend landschap met nu en dan sneeuwresten . Volgt een honderden meterslange wegreconstructie van paar meter breed met rioolwerken en modderigheid , tussen twee betonnen wegranden die we meest verkiezen om te belopen. Het asfalt zal later komen. Komen na gedraai wegjes aan de oprit naar viaduct van weg naar Hasselt terug en een lange gestalte nadert ons , in zijn uppie. Dick uit Geldrop ! Die zijn lus aanvangt. Ook nog even babbelen en voort weer en daar is na viaduct buurthuis Hoxent . Mijn glazen beslaan bij binnengaan , dus zet ik munne fiets af even , anders erbovenuit gluren met gebogen hoofd. Schoon m'n ruiten op ,en niet voor niks gedaan, het schoon volk in alle aantrekkelijkheid openbaart zich. En un geklepper ! Na welgedane rust moeten we weer de hakken lichten. Even huisjes kijken en vergelijken , weer zonnepanelen op daken. {!} Bos ingaande met meest den , spar en ander loofhout gemengd. Toch nog villawijk door met prachtige exemplaren , en wie weet veel Hollandse vluchtelingen….. Een knots van villa met hoog traliehekwerk en ruime tuin erom , iemand creëert zijn eigen gevangenis dus , en het naambordje aan de poort vermoedt ook Ollanders…. Gaan de z.g. vogelwijk verder langs en door tot veldwegje weer. Noud raakt even van ut padje af , al kletsende voorop met een ouder stel , en ik kan 'm nog terugroepen voor de juiste weg. De doorgebroken goudgele zon geeft dit bos een prachtig decor. Weer bos met dichte ook jonge beplantingen in en worden toch naast soms sneeuwresten , alsnog verrast met pad als ijsbaantje….. Bosmossen en ook op omgekapte boomstamresten haalt een dame mos van de stamtop af. Die is op een kerstsfeer pruikske uit, grap ik tegen Noud . Die zet ze met kerst op d'r hoofd. Noud gniffelt bij de voorstelling. Een oprijlaan naar naar verluidt een dubieuze horecahouder die problemen had met vergunningen en gemeente , een ex-dancing ligt er verlaten bij aan een statige oude eiken oprijlaan Even langs razend verkeer Lommel Hasselt v.v. , draaien we weer een bosweg in en dus bos met oranje gasleiding paaltjes van Fluxis . en zijn een poos onze leidraad. Kris-kras bos gemengd door. Verlaten we eindelijk de oranjepalenroute ook , en zien in de berm een oud betonnen grenspaaltje. Met keien omrand. Bord vertelt ; dat deze grenspaal er kwam na een grensgeschil tussen Eksel en Overpelt in 1770. We gaan bos uit villawijk in en d'n ollander onzes , smullen weer van de architectuur allerlei opgetrokken . Alom kerstversiering aan de huizen , in al haar fantasie. Ja we hebben er ook zin in. De kerstkriebels bevangen ons erdoor. We herkennen steeds meer Ekselse eigenschappen en de kerktoren priemt erboven uit en dan weten we de finish niet ver meer. In de zaal lezen we dat er om 14 uur al 1206 liefhebbers op weg zijn . Nog een uur te gaan voor inschrijving. Ontmoeten nog wat andere wandelgenoten waaronder toch ook diverse eigen provinciegenoten , op onze doorgezakte stoelen die de jaren her bezoekers getorst moeten hebben aller gewichten. Gekreund hebben. Wat kerstsfeer in dorp en zaal . Dan zetten we de thuisreis in na afscheid . We kijken terug op een alleszins geslaagde dag. Noud had zijn goesting ook weer deze dag op zijn aarzelende schreden , na zijn slepende voetproblemen , en rakker leefde zich onderweg ook weer uit onvermoeibaar. Mijn volgende planning deze maand is Luyksgestel Kersttocht. Dan Dommelen -Valkenswaard tweede kerstdag. Dan nog op de jaarscheiding Olat-Milieu 2000 , die ik v.v. Lommel zal doen vanaf Nederland. Ik kijk er weer naar uit en wie weet , tref ik u daar ook en verwacht zeker ook vele mede-beneluxers te ontmoeten . Oergezellig daar altijd. Houdoe ; tot lezens en ziens dan.
Hoe een wandelplan op het laatste moment kan veranderen , net als het weer. Ik draai me nog een uur extra om . Trek na ontwaken mijn wandelschoenen aan op moment dat anderen de stoute schoenen uit zullen trekken . En het voor- vertrek ritueel zet zich in gang . Kijk bij ontbijt uit het achterraam de tuin en buurt in en zie het grauwe en mistige weer. De wereld lijkt een stuk kleiner. Toch zijn zeker de mezen in het vogelhuisje om te eten al de eersten present. De neerslagradar toont niet ver van huis een buiencomplex en de rest van het land is ook nattig. Dit hoor ik later onderweg van streek tot streek verschillend . Door een ontwakende stad op weg naar een meer levendig busstation. Zie maar één wandelaar , de anderen zullen een bus later volgen zo zou blijken . Rap is de bus de stad uit en het landschap van de routes van de Kempense Driedaagse glijden in afwisseling en flarden van voorbij . De mist trekt langzaam op naar grauwe lucht en eenmaal in Lierop onder aan de majestueuze koepelkerk uitstappend begint het te miezeren . Opvallend veel rood/witte nummerborden , en dat zo vroeg. Vlaanderen ontdekt Lierop dus. Ik tref ook al wandelende groepjes en eenlingen die al vanaf de start hun eigen route gaan. In het café van inschrijving ontmoetingen met leden en wandelaars van de halfjaarlijkse vergadering van de wandelbond voor de regio NWB , gisteren . Willy de provinciale bestuurder meldt zich ook met trouwe viervoeter, aangelijnd. Willy zal mijn wandelnaaste zijn tot de helft der tocht vandaag. Het dorp zijn we bij buitengaan van de cafédeur al direct uit . Weer een grote parkeerplaats langs die vertelt hoeveel bezoekers er van de zuiderbuur de weg hierheen hebben gevonden. Zie je wel ; wandel-[sport] verbroedert. Gaan onder viaduct van autoweg E34 /A67 door , om meteen langsheen het talud der weg een draai te maken. Razend verkeer en een eindweegs de andere kant op staan in het weideland honderden caravans en tientallen tenten en hallententen met het gezoem als van bijenkorf , de motoren van kennelijk een motorcross of meeting met schallende luidsprekers in de vroege morgen . Een bijbehoren circuit , welke ook nog deels door het bos gaat. Ik vind dit vloeken met de natuur , en daar mag elkeen anders over redeneren. De parkoersman had er aan gedacht echter , zo lijkt het althans , en houdt ons verre van machinegeknetter. We gaan na asfaltwegje het Herseltbos in , in majesteitelijk mooie herfstkleuren . Een museumbord noodt ons met "Kiekus " { kijk eens } dus . Nou nee , onze plannen zijn de buiten vandaag. En we stiefelen verder. Schapen blaten verstoord in een weide om te protesteren tegen het motorgeluid dat ver weg draagt. We zijn in het gebied tussen zowat Peel en Kempen . De zoemende bijen raken almaar verder op de achtergrond nu, kennelijk werken bossen toch geluids-isolerend. We gaan over drassige zand , slijk en graspaden , tussen op delen van akkers weidegebied met verbaasde paarden vooral die de oren laten spitsen , en er hun lichaamstaal mee doen. Koude voeten hebben ze ook want ze stampen nu en dan. Het is echt herfst , druilerig , donker en fris, maar ook kleurig. De natuur verliest snel haar blad en wordt aldoor meer doorkijknatuur. . Een wegje gaat omhoog en dan zijn er de clubjes mtb-ers regelmatig . Gaan het viaduct A 67 over en gaan weer opnieuw nederwaarts de Lieropse heide en bossen , zo laat een natuurpuntbord weten. Wat verder tussen de bomen zien we restanten van een begin Juli natuurbrand-ramp van een oppervlakte van ruim 300 voetbalvelden ….. . Ver-ast , Doch het moet gezegd , de parkoersuitzetter bespaart ons de trieste aanblik van menselijke onverschilligheid , en stuurt ons knap door het herfstig bos . Dennen en sparrengroen vermengt met gele en bruine jonge boompjes , en de ook kleurende lariksen en ook andere loofbomen . We volgen even de Onderduikersroute , wandelpaden , maar krijgen het onderduikerskamp net niet te zien , een knap verborgen kamp , van hen die de bezetter van de vorige eeuw wilden ontlopen. Gaan zig-zag padenwerk en paaltjes routes met pad-routesymbolen langs . Volgt het Starven , een erg grote plas met heide omringd zo ver als kijken mogelijk is. De vogels lijken gevlogen of verbergen zich , anderen zijn op winterreis naar warmer oorden ver zuidelijker. Mountainbikerspaden volgend en soms kruisend gaat het bosplezier door. We zijn in perfecte symbiose met ze en gaan begrijpend aan de kant als ze komen. Zo kan het ook en we groeten ze telkens en dat schept wederzijds begrip. Er moeten ook de nodige wildroosters genomen worden. Komen aan een sloot met maïsvelden bruin en oogsten zal niet nuttig meer zijn. Dor als het erbij staat.. Gaan dan de omsloten natuur uit om bij een particulier in een garage annex schuur en werkschuur achterom te mogen vertoeven . Vooral de klappekes vlaams vallen me meteen op . Het is er een jolige boel . Ik probeer uit te vinden aan de tongval en dialect vanwaar ze komen. Hoor Limburgs maar ook Hagelands en Aantwaarps , zo lijkt….Dan : Een kreet van herkenning . Ziedaor doar hedde d'n Péter ! Diejen Ollander , wittewel ! Hoe klein kan de wereld zijn ! Ziedet ná . Er blijkt een erg grote groep van club Horizon -Donk o.a. aanwezig , en veel ken ik van de MESA, de Ardense vierdaagse. Maar ook mijn Vlaanderenwandelingen van weleer. Ik ken hun streek , en helemaal te zot wordt het als ik "Rummeneers " tref , die mijn penvriendin van begin zestiger jaren ook goed kennen. Dorpsgenoten dus. De 'klappekes' die dan volgen verbeteren mijn rustrecord , in een weergaloze gezellige ambiance , maar wat geeft het. Ook daar is wandelen voor , zei ik al eerder , zit vol verrassende ontmoetingen . Kom die stoel uit ga naar buiten en ontmoet. Een deel van de club houdt hier vanwege korter lopen op , en gaat met vervoer terug Lierop-waarts. Ik ga weer de benen in , wat stram , maar dat had dus met het lange oponthoud te maken. Willy toont alle begrip en zet zijn schoenen allenig in werking , ik blijf nahangen en tetteren . Paraplu weer op , want de lucht lekt weer. En vanonder mijn paddenstoel [scherm] lijkt het nóg donkerder , heb je met die donkere overkapping. Een asfaltweg vervolgt een poos wat draaiend door landbouw en veeteelt , dikke eiken vooral en het blad op de wegen . Steek weg Lierop-Someren over verder landelijk in en tot aan een bosgroep , voorlangs , en dan verderop toch dóór. Tot aan een sloot en die langsheen door ziepend gras onder de schoenen. Smal en soms verraderlijk modderig/ glibberig , soms wat vogelwerk gadeslaand. Routepaaltjes met Vlerkenroute en Houtbrakenroute volgend. Aan een wegje komend een herinnerings-monument dat er ter plekke in de donkere oorlogsjaren een zware viermotorige Engelse bommenwerper hier neerkwam en zeven bemanningsleden het leven kostte; voor ons …. Zien Asten en nog wat kanaalsilo's op afstand in het landschap uittorenen , maar buigen af richting Lierop via landelijk , verstrooide huisjes , villaatjes en boerderijen oude en nieuwe stijl . Bochtige wegjes door open landschap. Kerkweg , heet een zo'n wegje , maar de kerk is nogal ver weg onzichtbaar trouwens , maar laten we het houden op een verre omweg naar welke kerk dan ook , voor degenen die z.g. naar de kerk gingen , maar deze ontweken misschien. Naar de kroeg b.v. de kelk gingen legen , offeren aan Bachus dus….. Dan volgt een buurtschap met huisjes , boerderijtjes met tuinen omheen en kleurige herfst meest beukenheggen afzettingen gronden. Ik maak onderweg korte gesprekken met nieuwkomers die ik bekend maak met wandelbonden en aanverwante zaken, beetje promotie ván zeg maar. Een veldweg met dikke modder en passerende terreinwagens doet ons opzij springen, voor het opspatten . Dan komt de kom van Lierop aan de einder in zicht en de onvermijdelijke koepelkerk. Mogen toch de kortste weg door dorpje behorende tot Someren . Langs een sportpark , waar de ballen volop rondstuiteren en het schoppend geluid te horen is. Men speelt in op de aankomende match. . Een robot- grasmaaimachine staat in ruste in een grote voortuin . Langs de kerk en zijn plein gaat het op finish , Het Jagershuis af . Verloop juist mijn bus , en dat is wachten 'n uur langer. Met Mierlose Jan met onafscheidelijk wollig krulharig hondje is het toeven in de serre van het voorterras met nog een { Halens }- Belgisch echtpaar en het onvermijdelijk Holland-België volgt. Als gezegd , er waren er veel hier vandaag , o.a. met een langweekend verblijf in de buurt en met de club op tour . Arie uit Breukelen boven Utrecht , weet met me nog juist de volgende bus te halen. Resumerend de tocht zelf ; die mocht er helemaal zijn . Is ook niet moeilijk in deze streek op de grens van Peel en Kempen .
Volgend weekend staan Grave of Tilburg op de agenda , de week erna zal het zeker Olat in Budel , vlak aan de grens met de zuiderbuur zijn. Ik kijk ernaar uit. Houdoe ! Tot ziens en anders lezens hier op de site.
Dit keer was ik de wekker te vlug af , en kon ik 'm tijdig het zwijgen opleggen. Nu was ik een keer de wekker. Het uur langer slapen deze nacht na de klok terug te zetten van zomer naar wintertijd zal biologisch wel de reden zijn . De radio-moederklok in Frankfurt zorgde dat het apparaat op de juiste tijd terugsprong. Ik heb eigenlijk niks met slapen , omdat je niet weet dat je leeft…. , maar ja , het is een noodzakelijk gegeven. Even wennen aan de tijd , wel wat vroeger licht. Ik stap door druilerig herfstweer naar het station. Op het perron tref ik Roland Weijers een mede-medewerker voornamelijk met foto's aan deze site. Komt overgestapt van richting Venlo en is nog juist de stillegging van de trein vanwege een bomruiming aldaar , voor. Gezamenlijk gaan we richting Boxtel. We zien bij het binnenrijden al de vroegerikken lopen op de parallelweg. De weg naar het startlokaal van kantine lyceum kunnen we dromen . Even na inschrijving de bekende rondgang door de zaal en dan kijk ik op mijn horloge en schrik… Was vergeten deze een uur terug te zetten , dus "laat "valt mee . Roland blijft achter wachtend nog op Nicole. Meteen bij start gaat het al het zuidelijke buitengebied in , door een prachtig overdekt laantje in herfstkleuren , om via een grachtbrug en door smeedijzeren poort een oud ex-kloosterterrein met schilderachtig kasteel met tuinen in te gaan. Tuin uit langs de parallelweg spoor , gaat het even verderop al de velden in met groenstroken en langs geschoren maïsstoppelakkers , smalle plankenbrugjes sloten over en zig-zag over modderige en drassige graspaden door de gestaag lastig druppelende regen . Komen langs wei met zwarte paarden , en zowaar even verder nog verbaasd kijkend groep kamelen en dromedarissen , kauwend . Even verhard en wat padwerk bereik ik het z.g. Duits lijntje met geschiedenis uit de W.O.2. Door de spoortunnel even droog natuurlijk , eerste veldpost al die ik laat , en ga door. Krijg nog wat achterom padwerk te gaan en Liempde passeert het voetenwerk , om bebouwing nog maar dan even onvermijdelijk er door heen . Dwars door het dorpscentrum wat toch een aardig dorp toont en langs een enorme opslag van duizenden klompen lijkt pallets vol. De klompenmakerijen , ze zijn er nog. Gaan dorp uit velden in over zompige paden van modder en gras afwisselend. Betonfietspad volgt met de onvermijdelijke crossfietspelotonnetjes , bemodderde kleding. Over maísstoppelvelden , want pad onbegaanbaar , draai ik door groen en onder en over vallend blad , naar de rustpost bij een schuur annex woning met bankjes en tentrust van de club . na zowat bijna 10 k.m. Na deze rust stopt de regen , maar velen zijn al tot de knieën bemodderd. En toch , de route belooft meer en smaakt al . Klinkerweg even ,Co komt tegemoet gesneld , de vluggerik die niet terugdeinst voor monsterafstanden en zijn naamsbekendheid in het land gevestigd heeft. Even route tegenovergesteld en graspad door weilanden en akkerlanden. Teruglopers van na de lus zeggen het me al , het wordt nog erger met de drek dan tot nu . Bemoedigend dan. Wegje jonge gekleurde beuken langsheen , het landschap wordt doorzichtiger want de natuur wordt kaler en het sneeuwt blad onderweg. De waarschuwing is niks overdreven het begint met een zompigheid en oppassen en slibbersporen van de voorgangers zeggen genoeg , het is al dras en modder en het asfalt is even welkom , door het natuurgebied Hezelaar. Even langs het Duits lijntje weer en sloot erlangs waar een boer , mogelijk geultjes heeft gemaakt om het water op de zand en slooppuinpaden af te voeren . Vervallen boerderijtjes en gerestaureerde nieuwe geen boeren meer bewoning volgen een poos. De daken ferm ingezakt . De "Ollandse loop"-brug over , ga de velden weer in , in rustiek coulisselandschap waar populier de boventoon voert. . Op papier klopt de omschrijving in zoverre dat het wegje en paden wel kloppen , maar ik nader de kom van St. Oedenrode , en ga voorbij de plek waar twee weken terug Olat haar veldpost had. En de padnamen kloppen niet….. Wél de paden … Ik krijg argwaan en weet verderop de omschrijving niet meer klopt een laat een vloek vallen , zie ook niemand meer voor of achter, een dame met honden wijst me de juiste richting en ik ga terug , wat verderop komt de auto van de clubmedewerkers me tegemoet en ik maak een hulpeloos gebaar. Hij weet het , stap maar in zegt ie en rijd me een stuk terug , hangt er een pijl neer {weer ?} , en stuurt me het juiste wegje . Hierna klopt het weer. Randen lopende bos -akkers - velden gaat tweesporig karrespor gras over in glibber en glij eenmanspad , langs weiden met stieren en koeien , de stieren kijken me minder mild aan , geef mij de koe dan maar. Op en afgaand glibber en glij zie ik na enig doorstiefelen een paartje voor me , maar kennelijk hebben vandaag meerderen voor korter gekozen , want voor en achter me vooral op de extra lus is eenzaamheid troef. De route mannen met wagen bezweren me dat ik nog best veel volgers had. Draaihekjes volgen en vort maar gaat het. Door glooiend beekland. Een koolzaadveld zo groot als , staat nog volop geel te zijn. Weer het Ollands waterloopje over en na brug betonpad met omdat het droog was een poos al toch nog dagjesmensen die willen weten waar de haastige loop voor dient en of er iets georganiseerd wordt soms. Weer velden in koers duidelijk het einde van de extra lus . Haal het span in voor me , die beenbeschermers tegen de modder aan hebben , ik kijk naar mijn broekspijpen en wendt het oog af, want het ziet er niet uit. Na de post gaat het de groenigheid weer in en na gras , een 60 k.m. wegje op het natuurgebied Groenewoud door . Spoorlijn Duits weer over met geschiedenis volgt een bord Gilders ofwel Geelders , en dan weet ik uit ervaring het moment suprème. De zon deed al wat uren haar best en tovert in dit moerasbosgebied haar mooiste herfsttinten . , en parkoersmannen buiten de mogelijkheid ten volle uit . De overdadige modder maar ook gras en drassig gras doen de modderellende van vandaag teniet , eerder belonen voor onze routekeuze en doorzetten. Het is fenomenaal mooi hier en gaat van smal en smaller door ruig onbewerkt bos en beemd , planken en balkenbrugjes over sloten talrijk . Ik kom ogen tekort zo mooi hier. Een schitterend herfstpalet. Over bladpaden , en verraderlijk met blad bedekte plassen water. Het blad dwarrelt almaar neer rondom me . Een laan door dit bos met eik en beuk en ander blad en boom is schilderachtig , en opvallend veel meerstammige bomen erlangs . Ik tel zeven tot acht a negen stammige….. ! Wat hooiachtige veldjes . Hele percelen bruine hoge varens , open stukken doorstekende gaat het herfstplezier al door verder. Dan even een donker sparrenbos in . , wat dikkerts van boomstammen overklimmend of omlopende. Een deel is een paar paden vervallen en aangepast in andere route wegens onbegaanbaar. Zo zegt het papier in mijn hand. Ook dit is de Geelders . Brugjes over met armengezwaai voor evenwichtigheid , draaihekje door, weer velden in . Eerst gras dan weer modder schoendiep . Hoogstraat noemt hier een hoger liggende veldweg , die je eerder in de bebouwde kom mag vermoeden. Immense boomkwekerijen volgen nu aller soort. Jongere bomen nog in hun bretels {hi-hi}. Om het recht te houden en geen slachtoffer van de wind te zijn. Asfaltweg schuin overgaand grindweg in en langs volkstuinen. Ik twijfel op papier , maar zie geen pijl en dat heet het doorgaan tot. Doe ik dus conform. Ik kom in een schier ondoordringbaar natuurgebied en niks geen pad meer , wel onoverzienbaar brandnetels vooral . Een echt oerwoud of rimboe . Keer op mijn schreden terug , en ja hoor door het bladval vandaag en de kalkpijlen die op verhard vandaag hier meest gehanteerd worden , krijt of kalk door de regen vervaagt , ligt er inderdaad een pijl . Het minpuntje altijd van deze tochten bij deze club. . Alleen in de natuur hangen op ijzerdraad wit/ zwarte pijlen aan bomen en palen en soms schoolbordkrijtpijlen op andere vaste punten. Een fietspad volgt , weer een vage pijl op het wegdek , maar ik was papier volgend alert nu , des te meer. Gebied Onrooi door , brede sloot of kanaalbrug over . Duik tunnel omlaag onder autoweg naar Utrecht -Amsterdam A2 door , na eerst een hellinkje , een kruisend fietspad heet het volgens straatnaambord "De lange loop ", en dat blijkt ook zo . Doet zijn naam eer aan. We draaien aldoor zuidelijk tussen stroom en rand wijk ingeklemd over een erg lang fiets/voetpad door plantsoenen . Zwanen op het water en een groep wilde ganzen , met tussenlanding naar warmere oorden onderweg . Zich nog bevoorradende en tegoed doen aan het groen en water. De zon glinstert langdurig op het nog natte asfalt en ik stop even om mijn klep-pet op te zetten . Weer vragen dagjesmensen waar toch al die wandelaars voor lopen en voorbijsnellen , en waar en wat er te doen is . Tja; zij kuieren . Sommigen reageren respectvol als ze horen hoelang je al onderweg bent , en welke afstand . Kom aan rotonde , - 'rondpunt ' voor onze zuiderburen- , en opmerkelijk beleefd laten twee richtingen naderend verkeer dieje rugzak- wandelaar , met stok passeren of voor gaan . Ocherme inne op apostelvoeten in deze motorische tijd …. Oude rijksweg naar Eindhoven Den Bosch van vroeger tijden overstekende . En is daar het lyceum weer . Frans Stl . , heeft vandaag zijn eigen omwegroute hierheen gelopen want kent dan zijn rustplaatsen , een begin zeventiger . Bij Frans - Francois 'L Acier {Patrick } ! }} , { die naamsdicussie begint ook weer } , weet je , dat hij als verteller het woord neemt en dat je om jou ding te zeggen ertussendoor moet proberen te komen . Andere lopers waaronder sitecollega Roland We , meldt ook present , en het ontmoetingsplaatje is weer zowat compleet. Met Roland en Nicole gaat het per trein later op huis aan. De zon staat al hinderlijk laag , de laatste kilometers trouwens al . De schemer valt in . Roland ; ik kijk uit naar jouw foto's. Hij stapt in Eindhoven over op zijn trein en spoort verder. Ik kijk terug op een werkelijk schitterende wandeldag , als je de gestage regen negeert tenminste. Volgend weekend wacht me Lierop óf Waalwijk . Altijd gelijk thuiskomen daar toch. Dan Tilburg of Grave , en daarna Olat vanuit Budel aan de grens van de buur. Dus….. Wie weet , tref ik u daar toevallig ook , blijven lopen dus. Houdoe en tot ziens.
Het weer beloofde gehuppel onder hemeldak gedruppel . Onstuimig zelfs. Dus als de vos de passie preekt boer let op je kippen. Ik had een vreemd voorgevoel dat ik een telefoontje te plegen had naar de organisatie , over de startplaats , en dat deed ik dan maar….. Had ik dit niet gedaan achteraf beredeneerd , dan stond ik aan de gesloten deur aan het adres in de jaarlijkse wandelkalender vermeld . Een goede ingeving dus. Zo zou blijken. De nieuwe sporthal was nog niet gereed , en verder had de gemeente de weg erlangs laten opbreken. Men had tot driemaal toe de startplaats tussentijds moeten veranderen. Verwarring dus. Het eindigde na een college-kantine , toch weer opzegging na gebrei , in uiteindelijk in een partycentrum aan de haven van de Zuid-Willemsvaart een ruim drietal k.m. gaans vanaf het treinstation . De Industriekade. Op mijn weg naar het station hele vluchten duiven en meeuwen in hun naslaap in de plantsoenen en op gazons . Blijven tam als in eigen slaapzakken gehuld zitten . Dik weet u. Zie ook aan de westelijke hemel laagstaand de maan al snurkend op zijn kant liggen , de zon komt op en hij rust uit zo lijkt het van zijn avondlijk en nachtelijk werk van beschijning der aarde. Hij ligt letterlijk zo lijkt op zijn kant , en dit heeft ermee te maken in dit jaargetijde met de stand van de zon t.o.v. de aarde en de draaiing van onze planeet. Vlak aan de sluis en het IJzeren man natuur en ontspanningsgebied. Zal nu de start zijn voorzien. Zaal naar sluis vernoemt . Toch ideaal gelegen . Ik herkende de plek nog uit de grijze oudheid. Was dan ook een startplaats van een wandelclub , een andere maar ter ziele gegane. In de trein welgeteld een andere wandelaar die de tocht erheen te voet begon , nadat ik deze van de verandering op de hoogte bracht nog. Hij had het geduld niet of had een opwarmertje nodig , kan ook. In mijn wachttijd van de beloofde autorit van de man aan de andere kant van de lijn aan de vooravond , kon ik nog diverse arriverenden in kennis stellen van de verandering. De lift ging snel , met nog andere gegadigden. In de zaal inschrijven en daar kreeg ik plotsklaps een hand voor mijn ogen vanachter. Ja raden dus , wie kan dat nou zijn ? Vast een goede bekende van ooit eerder ? Ik geef me gewonnen, en laat me verrassen , ziedaar Patrick Vanderstukken en Linda zijn er ook. Mijn mede-medewerkers van deze site zijn er ook. Pat's voornemen was ook een last-moment beslissing . Een blij weerzien dat spreekt. Linda ook weer aan de wandel sinds lang.
Na wat bijpraten gaan we samen op weg , steken bij de sluis de Kazernelaan over het groen in van de IJzeren man. Genoemd naar een enorme graafmachine die eertijds een enorme hoop grond afgraafde voor recreatieplas en de grond naar een verhoogde spoordijk naburig , naar Eindhoven getransporteerd . We gaan door een aangelegd bospark waar de paden verdiept liggen ter ophoging nieuwe grond [grind] voor wandelpaden en , en staken boomwortels steken uit de grond. Bosjes oud en nieuw en sloten en vennetjes zijn ons deel en de zon beschijnt het volop , en kleurt het als goud. Al meteen een mooi begin. Gaan kris-kras door dit groengebied , en bereiken al na twee a drie k.m. de grote schuurrustpost. Welvoorzien en sanitairboxen. We stempelen en gaan door want wat vroeg vinden we. We zullen hier door lussen driemaal terugkomen…. Gaan even asfalt op en even verder begint de natuurpret weer. Gaan wat paden door om bij een kanaal pal langs te volgen. Langs een strook wuivend riet , en aan de overkant grens prov. Brabant en de weg naar Bocholt {B}. Zouden Pat en Linda toch nog even het moederland betreden? Het gaat er althans linea recta op aan. Het wordt wel een lange weg. De Budelse zinkfabriek op afstand filiaal van Umicore een keten van verzinkerijen gaande door nrd.-Limburg tot Antwerpen B. zijn te zien. Eindelijk halverhard afdraaiende de natuur weer in. Van de Vetpeel , overgaand in de Laurabossen . Een oud productiebos van de Lauramijn steenkool destijds voor stutwerk van de mijngangen. Meest grove den hout . Klappoort in en wat wildroosters overgaande en wat heideveldjes door en bos . We toucheren net niet de grens met de buur , zo blijkt na eigen controle. Het begint zowaar na alle zon en hoop , toch te druppelen flink. Grootste deel bui laat ons met rust , we boffen. Genieten van bosherfstkleuren en even een blik op open deel richting een afvalbergcomplex , omgetoverd tot Limburg heuvelachtige sferen. Zo groen dus. Een enorme schaapskudde ziet ons zwijgend toe. Niks gebleit of gemekker. Wel verbazing. Dahliavelden nog bloeiend gaan voorbij met enorme grindafgraving een meer toch. Per slingerend grindpad. Met de z.g. door mij genoemde Weertse bergen daarachter opgeworpen . Het diepe water azuurblauw als was het de Spaanse kust of zo. Prachtige torenwolkenpartijen te zien . Een schilder kon het niet mooier. Een gasopslagtank in een grote voortuin geeft "Benegas "aan . Voor als het niet meer loopt denk ik dan . Het buitje van voorheen dreigt een grotere bui te worden en dreigt , en hemels gerommel is te horen op afstand. Zouden we….. Het halen tot de rustpost? Ze hebben toch compassie met de wandelaar in het onherbergzame wild en we laten het net achter ons… Even nog de paraplu ophouden voor wat gedruppel , en hopen op een regenboog . Die blijft uit. Een fokkerij , teelt , telers , zeggen onze buren , van albino-walibi's en kraanvogels komt plots in zicht in een erg grote tuin huppelen de beestjes rond , zo prachtig om te zien en we staan genietend stil. Prachtige dieren toch. We bemerken later verderop , dat we paden en een schaapskudde herkennen , en dan weten we dat de rustpost niet ver meer is. We zien steeds lopers ons tegemoet komen en zien ook onze bepijling niet meer. Een stel uit ook België weet ons te vertellen dat we verkeerd moeten zijn en we lopen terug naar punt waar ons vermoeden ligt. En inderdaad aan de Diesterbaan , een naam en weg die we nog vele malen zullen kruisen vandaag en lezen zullen , hadden we op moeten gaan. De contouren van kerkdorp Weert , Altweerterheide met wat nieuwe randbebouwing piept achter het geboomte uit en we gaan de Kruispeel in . Weer groot bos in. Dwalen door een villa bungalowwijk met brede groenstroken . "Wieërt "-Weert zegt het kombord. In Ned.- Limburg zijn veel plaatsnamen tevens in dialect vermeld. Gaat het via bochtenwerk weer op de schuurrust af. Het is er nu veel rustiger, de grote meute en kortere afstandlopers zijn al reeds lang thuis of op de finish-zaal . We nemen het ervan om dan aan de terugroute te beginnen. Wat fietspadwerk en velden door Zet ons af aan de Voorhoeveweg en gaan recht tegenover uitspanning , weer op Weert buiten en villawijk af . Hadden we hier in het begin van de tocht wat pijlen niet gezien , of gemist , verder was het vandaag weer als vanouds goed en met rood-witte linten aangegeven. Met ex zonnelamellen aluminium , genummerde pijlen conform routepapier A4 groot . Wat kleine letters , maar een bril brengt uitkomst. We steken door de villawijk rand Weert een mooie donkere bosweg over vlakbij Theunissportpark . Een brede sloot is egaal groen als is het een sportgrasmat. . De Nelissenweg naar de Kazernelaan bij rotonde een linkse draai onder weer een donkere weg ,met vooral grote vooral beukenbomen , blijken we een lusje gedaan te hebben. Passeren een knots van een villa waar de nog levende legende Johnny Hoes woont , bekend vooral in zestiger en vijftiger jaren vorige eeuw. En op erg hoge leeftijd zijn verdiensten van toen aan het oppeuzelen is. Gaan pad omlaag de smalle in , aan boorden van een enorm ven van de ijzeren man . Ja die dus , en dan weten ook Linda Patrick en ik dat het niet ver meer is naar de finish. . Bezien de parkeerdrukte vooral links van ons en zien ook nog al wat Belgische nummerplaten. Steken dan de laan over van doorgaande in/uitvalsweg , om dan zaal De Sluis binnen te gaan. We zijn het er roerend over eens dat dit een mooie afwisselende tocht was met veel opvallende taferelen. De bepijling viel i.t.t. in het begin best mee . We konden elkaar ook weer eens bijkletsen , en dat zetten we binnen achter een glas ook voort. We moeten ook weer bijna de zaal zelf sluiten , en een bestuurslid of medewerker van deze atletiek en wandelclub is genegen me terug aan het station af te zetten , zo geschiede . Dank voor uw geste , service van de bovenste plank. Ik neem afscheid van Patrick en Linda met het vooruitzicht , dat we elkaar weer gauw zullen zien , na dit verassende en blije weerzien ,volgende maand al . We kijken terug op een alleszins geslaagde mooie afwisselende wandeltocht. Heb hier bij deze club toch de voorbije jaren heel wat tochten gelopen. Het feit dat ik hier geregeld ben spreekt voor zich. Een groene tocht met veel variatie.
Volgend weekend wacht Boxtel en dan beginnen de wintertochten weer hier vaak in serievorm, elke maand een dus per club . Even nog bezien voor November. OLAT o.a. bij Hamont-Achel { Budel} , is daar zeker bij. Blijven wandelen , dan zien we elkaar vast ook ergens wel . Houdoe , tot ziens . Peter Heesakkers
