Het is toch een trip waar ik jaarlijks naar uitkijk, en die al een dik 200 jarige traditie heeft. De bedevaart voettocht van Valkenswaard en terug. Ik signaleer erg veel club en andere bekende wandelaars onder de deelnemers. Het is een tocht van in totaal ruim 80 km. in twee dagen. En enige duizenden voelen zich aangetrokken, alhoewel het verloop vaak wel ligt in een heen en of terugtocht. Vaderdag is hier mede debet aan. De tocht vertrekt om zes uur precies op zaterdagochtend uit Valkenswaard, onder orkestmuziek, gezang en klokgelui, en wat slaperige toeschouwers, soms in nachtpon voor hun voordeur of uit het slaapkamerraam hangend, trekt een erg lange stoet wandelaars het stadje uit met daarachter twintig huifkarren met proviand en verblijfspullen koffers en tassen. Van degenen die in Handel overnachten willen in kloosters, campings of bij vaak al jarenlange particulieren. Het heeft dan ook al die jaren een enorme band gesmeed tussen deze twee plaatsen. Die huifkarren aantal is in de voorbije jaren fors verminderd, doordat autobezit toenam, en de wandelaars zich laten vervoeren elke dag terug naar huis en de volgende dag weer terug naar de plaats waar de thuisreis weer ingezet wordt. De trekpaarden die de huifkarren voorttrekken helemaal in het koper uitgedost, met hamen en rammelende belletjes. Het is een kleurrijk geheel. De doortochtplaatsen laten hun kerkklokken luiden zolang de doortocht duurt, en de harmonie die de vorm heeft van een enorm groot looporkest van diverse harmonieën uit stadje en omgeving bijeengeraapt, plus andere muziekliefhebbers van orkestjes, of privémuziekanten vergezellen ons onderweg ergens midden in de lange rij. Het saamhorigheidsgevoel is zonder uitzondering fantastisch dezer dagen, samen op weg naar en hetzelfde doel. Er wordt naast gezongen ook veel gekeuveld onderweg over allerlei zaken. Het is eigenlijk puur gezellig. Iedereen blijft achter de hoofdvlag die de kolonne vooruitgaat. De wegen zijn allemaal geasfalteerd of klinkerwegen, en soms moeten we verkeerstechnisch bezien, erg brede fietspaden bewandelen. Het comité van helpers dat de stoet begeleid verordoneert, dat we met hooguit gezien de weghelftbreedte maar met vieren naast elkaar mogen lopen. Valkenswaard werd honderden jaren geleden bedreigd met de besmettelijke ziekte de pest, en om ervan verschoont te blijven had men beloofd jaarlijks te voet naar een of andere bedevaartplaats te gaan en dat werd destijds Handel tussen Gemert en Boekel gelegen. Het voorspelde wat barre weer bleef ons bespaart. De tocht is dus dik 40 k.m. per dag, en omdat het overgrote aantal deelnemers bepaald geen wandelervaring hebben, zeker niet met zulke grote afstanden, heeft de organisatie vier pauzeplaatsen voorzien onderweg van bijna een half uur en halfweg, van een uur. De paarden bekomen hun hooimaaltijd en rust en emmers water, terwijl de deelnemers verblijven in de horeca of al jarenlang bij bekenden aan of in huis, of per club een eigen rustpost met alles erop en eraan ingericht heeft. Die doortochtrustplaatsen kunnen de korte hevige drukte nauwelijks aan, en zodra de trompet voor vertreksignaal geklonken heeft vertrekt de kopvlag met een snel aangroeiende lange reeks wandelaars, en de marialiederen die in marsmuziek en marstempo in gang gaan. Uitgeleide gedaan begroet, nagezwaaid door de plaatselijke bevolking. De route gaat globaal van Valkenswaard naar het noord-oosten van de provincie heen. Naar Aalst-Waalre- Eindhoven zuid en oost-, Nuenen, Gerwen, Lieshout, Beek en Donk, en Gemert, richting Boekel. In Nuenen arriveren we in een wat luguber ogende entourage. De route is enigzins omgelegd, er is een oefening aan de gang blijkt dan, met hulpdiensten aller aard, maar de eerste aanblik doet onheilspellend rampzalig aan. De voorspelde regen blijft uit, maar de zon ook. De temperaturen ideaal. Op bepaalde delen van de route vergt het veel oponthoud en files van verkeer, want de alom aanwezige politie gesteund door routebegeleiders sluiten bepaalde wegen tijdelijk af. In de doorkomstplaatsen worden we welkom geheten door de plaatselijke bevolking onder klokgelui en het mee-looporkest blaast en speelt haar wandeldeuntjes. Het heeft iets feestelijks toch. Wanneer we in het met publiek omzoomde deel van het dorp Handel arriveren, gaat het in processiegang met bruidsmeisjes en allerlei geestelijken in gezang en orkestspel en al wat bij een reguliere processie toebehoord, naar de achter de kerk gelegen processiepark, alwaar we welkom worden geheten, korte toespraken, gezang, gebeden, men houdt het wel kort, plechtigheden en dan zoekt elk zijn haar weg in het dorp of omgeving voor nachtelijk verblijf. 'sOchtends hierna volgt een openluchtmis, zeer druk bezocht natuurlijk, en na de dienst gaat een deel van de processiegangers driemaal zingend en spelend rond de kerk lopen, ter afscheid van de bedevaartplaats en bevolking, een groet brengend om direct de terugtocht te aanvaarden in route tegenovergestelde richting van de vorige dag. De bevolking doet ons massaal uitgeleide. Opnieuw trekken we door de dorpen van vorige dag. In Gemert boffen we niet. Net na vertrek breekt er de zondvloed uit, even maar toch heftig. In Lieshout herhaalt zich de bui, maar we boffen omdat het gebeurt in het uur pauze in die plaats. Als we vertrekken hierna breekt de zon door. Zwaait de bevolking ons tot ver buiten dorp uit en gaat het op Nuenen en Gerwen op aan. Volgt na alle open landschappen onderweg een mooie bosweg. Na Nuenen trekken we naar groot-stad Eindhoven oostelijk doorheen en vervolgens zuidkant weer uit, door mooie natuurwegjes op Waalre aan waar we het in grote Hazzo-theater een dik half uur mogen pauzeren. Tegen achten 'savonds wordt de rij weer geformeerd voor de finale naar Valkenswaard. Die het onderweg mentaal of anderszins moeilijk hadden fleuren nu helemaal op, en stappen moedig en driftig, en zingend en de muziek laat zich ook niet onbetuigd. De laatste kilometers dus. De toeschouwers groeien met de k.m. en de plaats uittrekkend aan. Gaan een mooie natuurweg op de eindbestemming aan. Aan de rand van Valkenswaard de bebouwing groeit plots het publiek met duizenden langs de intochtroute aan. Het loopt dicht tegen negen uur 'savonds als we arriveren. De muziek speelt nu zonder ophouden, ik verbaas me over zoveel energie na alle kilometers. Ook hier luiden de klokken onophoudelijk in de plaats, maar ook van de centrale dorpskerk, waar onze finish ligt. Iedereen is blij de deelnemers worden extra begroet. Familieleden en bekenden omhelzen deelnemers, het is hartverwarmend. De toch niet kleine kerk raakt eivol, men staat bij gebrek aan zitplaatsen maar staat ook op de banken zelfs, klappen ritmisch en zingen onophoudelijk, en ik zie honderden mobieltjes de lucht ingehouden worden om de taferelen op te nemen, en filmcamera's. Het is een indrukwekkende apotheose van de dag. De harmonie komt de kerk in en dan breekt de hel echt los, gezangen applaus, ritmisch geklap. Zie ook veel huilende bedevaartgangers of tranen in de ogen. Het werkt ook op mijn gemoed het aanzicht. Iedereen is zo blij het weer volbracht te hebben, ook en enorm gejuich gat op. Er volgen wat korte begroetingen vanaf het priesterkoor, toespraken, worden welkom thuis geheten, mededelingen, eindigen met finale muziek. De kerk dreunt, trilt op haar fundamenten. De afscheidsceremonie duurde gelukkig niet te lang, zoveel mensen opeen gepakt in de kerk, zou vervelende gevolgen kunnen hebben. Het was voor mij als ook velen weer een prachtig weekend, vol met leuke ontmoetingen onderweg, interessante gesprekken, en uitwisselingen, en een meelevende bevolking overal. De proviand wordt bij de karren opgehaald, de café's stromen vol. Maar dan toch, kiezen steeds meer lopers voor de warme douche thuis en van vermoeidheid het bed. Even is het druk met afhalers voor lopers, nog wat gesprekken her en der. Maar toch het toeschouwerspubliek als ook deelnemers neemt snel af. De rust keert weer in Valkenswaard. Een heel memorabel weekend. Beste lezers ik groet u , tot volgend keer.
Noem het maar een thuismatch. Wat we mogelijk niet moeten doen, maar vast te vaak plaatsvindt heden ten dage is de Buienradar raadplegen, voor we van huis gaan. Aanvankelijk had ik het plan opgenomen, mij per fiets naar de startlokatie te begeven. Dat werd door de weersvoorziening deze ochtend de bus. Ideaal, vlak bij huis in/uitstappen alsook aan de startgelegenheid. Ideaal dus. Als ik echter aan de bushalte aankom blijkt deze vervallen te zijn vanwege de concerten dezer dagen van onze provinciale en nationale trots Guus Meeuwis, in de voetbaltempel. De bus moet flink omrijden, en ik heb geen trek in een wat lange voorwandeling. Dus toog ik weer op huis aan om mijn stalen ros van stal te halen. Op de hielen gezeten door een groot regenfront, ga ik op weg. De startplaats is voorzien in een bedrijf welke kleine elektronica monteert en verkoopt, aan de rand van groot bedrijventerrein welke tevens geliëerd zijn, aan de rand van een nabije burgerluchthaven. Zodra je over de drempel stapt staat personeel klaar om je te verwelkomen en je in geschrift alsook mondeling de weg te wijzen. Voertaal is Engels, omdat een groot deel niet-Nederlander is van de werknemers, maar Nederlands spreekt men ook prima. Na inschrijving wordt men genoodt, om voor een foto in briefkaartformaat, te maken en poseren. Deze zijn na de tocht gratis te bekomen. Krijg bij inschrijving een nylon rugzakje mee, met versnaperingen en reclamepapier, plus een fles water en appel als inhoud, en ik kan op weg. Een bomenlaan brengt me naar richting luchthaven, waar al druk passagiersverkeer plaatsvindt. Aan de rand ervan wordt ik een kanaalbrug opgestuurd, het Beatrixkanaal, om direct hierna een rood asfalt-fietspad op te gaan paralel aan het kanaal. Pad, nou ja de breedte van een twee baans autoweg toch. Ik vergaap me hier aan de rijke bermenflora weerszijds, welke zich zo variant en rijkelijk openbaart. Wilde bloemen en planten velerlei soorten. Ben tegelijk alert over mogelijk plots overkomende laagvliegende landelijke metalen vogels. Maar ik wordt ervan bespaart. Hoor wel vertrekkende vliegtuigen. Het wordt alhoewel mooi, wel een erg lang fietstraject, constant langs het B-kanaal onder tunnels door van kleine en grote autowegen, in de verte het knooppunt van wegen bij Best, voortdurend passage van menselijke dravers, tourfietsers en tourfietsclubs, de route hier lijkt erg gewild door sportief volk, maar ruimte genoeg voor de wandelaar ook. Kom voorbij een hele pluk opkomende bereklauw, welke reusachtige planten worden, je mag deze nooit aanraken, de melk die deze produceren kunnen vervelende huid-irritaties geven, giftig ook. Ik volg aldoor dit fietspad welke later versmallen zal. Een extra bord waarschuwt voor een agressieve buizerd, maar blijf hier toch van verschoont. Laat een rustpost voor wat deze is en stiefel door. Kom aan zuidrand van Best alwaar dit kanaal uitmondt in het Wilhelminakanaal. Een driesprong dus zogezegd. Het zal weer geen kanalentocht als vorige week worden? Na alle gedruppel onderweg, gaat het aardig doorregenen, en steek ik de plu maar op. Ik moet het W-kanaal volgen langs haar zuidelijke zijde, rechttoe-rechtaan. We lopen wel veel moois langsheen, groenrijk, in plaats van er door. Komen langs enkele verdwaalde auto's en campers, leeg, vreemd. Ook wordt ik geregeld voorbij gerend, door hardloopclubjes of eenlingen, die toch mijn bewondering en respect hebben, en begroet hen en moedig hen aan altoos. De weg en brede zandwegen almaar rechtdoor worden me te moede wel. Her en der een visser aan het water, en in de drenzende regen. Langs mijn wandelweg blijft het mooi door rijkelijk planten en bloemengroei. Het is meest stil om me heen. Na een baileybrug, mag ik links van het kanalentracé het tuinbouw en akkergebied in, maar routeman volhardt in asfalt, behoudens een deel van het achter me liggende traject langs het kanaal. De route nu is erg afwisselend. Een trits oude open wagentjes komt me tegemoet, een rally dus vast. Boomkwekerijen en tuinbouwgewassen zijn mijn deel, en ook kopers ervan bij de boer moet ik nogal eens van de weg af, als te langzaam verkeer. Kom weer aan het kanaal terug, en zie de stompe trotse toren van de dorpskerk van Oirschot, De St. Petrus Banden van boven een reeks appartementen uitsteken. Loop langs wat aangemeerde plezierjachten toch weer het landschap in, huisjes, boompjes, beestjes, wordt asfalt zandpad, en beland ik aan doorgaande binnenweg naar Oirschot, hier komt het water over deze weg me tegemoet gestroomd, een helling welke me geleid naar een viaduct over de snelweg, onderaan de helling een haakse bocht terug onderlangs het talud, mag ik een wortelpad van boomwortels in, maar toch natuurlijke weg. Kom ik aan de veldpost van de club vandaag, en kan me gemakkelijk neerzetten, en me laten verwennen. Aan de overkant schijnt een manege-achtige gebeurtenis plaats te vinden, bezoekers, veel tenten, campers. De tocht voor mij zet zich voort richting snelweg Eindhoven-Tilburg, een brede zandweg paralel tegenstrooms het jachtige toch drukke verkeer. Aspergevelden en ander plantgroenten voorbijgaande. Zand gaat toch weer over op asfaltweggetje, opnieuw boerenveld langs. Op een splitsing ben ik alert, omdat jongelingen op scooter en brommer bij de splitsing van pijlen stopt, ik vermoed pijlenterroristen, en ben op m'n hoede. Als ik doorloop gaat er inderdaad een pijl weg al. Ik loop terug om beklag te doen als uit alles blijkt, dat ze van de organisatie zijn en alvast de pijl van de langste afstand verwijderen. Onder begrip en sorry zet ik m'n weg voort. Het wordt een kilometers lange rechte weg, door schitterend natuurgebied, stilte , eenzaam, niemand om me heen. Ik mopper wat, een militair oefenterrein weerszijds, waar zeker in de weekeinden wandelaars welkom zijn, mits wat aanwijzingen en regels volgens de borden bij de ingangen. Men laat hier een buitenkans liggen. Het gaat maar voort, tot eindelijk een afslag, maar ook weer lang. Ik vermoed dat routemakers hier met de auto bezig zijn geweest. Eindelijk openbaart zich een wijds landschap met aan de horizon de hogere gebouwen van Eindhoven, en voor de rest schapen , koeien, huisje en boerderij hier en daar, de toren van Wintelré piekt boven de ver liggende bossen uit. Loop een uitspanning voorbij, waar maar enkele wandelaars te bespeuren zijn. Weg almaar rechtdoor boerenlanderijen in mijn uppie. Eindelijk een kruising overstekende een fietspad op langs andere verbindende weg. Na eindelijk een scherpe bocht deze weg oversteken en dan volgen herriesportterreinen. Een smalle open deel van poort door kom ik langs een grote plas, waar naar hartelust met waterscooters geraced, en gevaarlijke kapriolen op en in het water gewaagd worden. Merkwaardig, allemaal Duitsers.....Even verderop een beschut pad langs oefenterrein van de landmacht van 'slands grootste kazerne enerzijds en motorcrosscircuit anderzijds die aldoor over heuvels springen met het nodige lawaai, motorcross eigen. Weer terug de weg op langsheen terrein van de luchthaven, met anderzijds weg een auto die jaagt al wat er uit te halen is langs barrages en bochten op militair terrein. Geraak aan een T-splitsing die me geleid naar de kop van landingsbaan een z.g. spottersplaats voor vliegtuigliefhebbers die zich vergapen aan de landende metalen vogels. Een lawaaierig einde van de wandelroute, dat wel dus. Duiken dan nog even een verscholen rijkelijk groen paadje in langs het B-kanaal. Komt een autowegviaduct in het vizier, maar toch, we mogen een fietspad voorlangs volgen, schieten even verder dan toch een wegje in, bocht naar linksom, welke ons aan de finish brengt. Daar wacht in de gezellige kantine wat verpozen, en kan ik mijn foto van voor deze tocht afhalen. Tref in de kantine nog wat bekenden. Keutelen nog na over wandelzaken en van vandaag, en spring dan op mijn metalen ros op weg naar huis. Kom nog voorbij een zojuist gebeurd ongeval bromfiets/auto met allerlei hulpauto's en wat agenten erbij, een opgeroepen noodhulp helikopter , blijft toch achterwege. Resumerend over de dag vandaag:
De bepijling kan wel beter. Men heeft in een erg mooi gebied de kansen niet volledig, en onvoldoende uitgebuit. De start/finishlokatie is een trekker, als ook de beprijzingen. Vriendelijk en gastvrij personeel. Parkeer gelegenheid voldoende. Ik heb personeel toch moeten overtuigen de mogelijkheden die hier liggen beter te benutten. En ach, het was weer sinds lang geleden een thuismatch. Aan u beste lezers. Tot volgend keer. Ik groet u: Houdoe!
07.06.2015 Buurtvereniging De Vijver te Beek & Donk
Het is even wennen. De organisatie vandaag heeft zijn toevlucht moeten nemen naar een andere lokatie. Verneem terloops verhalen dat de vorige startplek niet meer beschikbaar is. Het scheelt alleszins in de aanloop vanaf de bushalte naar het nieuwe onderkomen. Korter wel te verstaan. Gelegen deels in een gegoede wijk. Er komen me al veel startenden tegemoet gelopen. De nieuwe lokatie nodigt alleszins uit qua uitstraling. De inschrijfmethode doet me denken aan vroeger jaren. Men schrijft in op een aparte lijst, en men bekomt daarna pas de startkaart. Ik neem twee routepapieren mee, ik twijfel nl nog over de afstand. Enfin, na de procedure zet ik er ook maar de schoenen in. Tegenover de start ligt een vroeg en goedbezocht zwemparadijs, en het personeel ervan schermt met de ruimte voor parkeerders. Ik zie een grote koepel om dit bad. Ik volg een mooi bomenlaantje. De zonnebril moet op, want het belooft een zonnige dag. Meteen ook maar een cap op. Sluit me aan bij de uitgerekte sliert wandelaars. Het gaat direct het fusiedorp uit, steek provinciale weg over en vervolg een tijd lang fietspad en trottoir erlangs richting klokkendorp Aarle-Rixtel. De tweede productieplaats in deze provincie die de bekend staat, om haar klokkengieterijen. Het is een wat lange weg die voor de kanaalbrug eindigt in brug overgang, en door een lommerrijke straat leidt. Hooi en groenlucht komt mijn neusgaten binnen, en inderdaad de boer heeft juist geoogst. We gaan rand dorp Aarle met haar opvallende markante vierkante speelse kerktoren een stuk park doorheen, nog even een dichtgroenig villawijkje door, en belandt aan het kanaal, de fameuze Zuid-Willemsvaart. Via een verkeerslicht de ophaalbrug over en langs het kanaal, waar prachtige plezierboten aangemeerd liggen. Het wordt na asfalt een tweesporige zandweg, een zigeunerkampje voorbij, naar een driesprong, alwaar het Wilhelminakanaal uitmondt in de Z.W. vaart, passeer dagrecreanten, en nogal wat vissers die geduldig naar hun dobber staren. Het wegje is overgroeid gelukkig tegen de felle ochtendzon. Ik twijfel even omdat bepijling uitblijft, vraag me af of ik een afslag gemist heb, maar wordt door medewandelaars gerustgesteld. Het is een wat lang pad, dat wel. Kom dan weer aan verhard wegje en raak bijna de bebouwing van Aarle R. aan om met een scherpe bocht een helling op te gaan van een betonnen overspanning van het wat brede kanaal te moeten gaan. Ik krijg verderop een geniepige afdaling van een talud, waar even de rem op moet en beland toch heelhuids beneden. Ga een laan door langs sportterreinen en kom op een parkeerplaats waar de club haar post ingericht heeft. Tref hier diverse bekenden en het is er best druk ook. Verover toch een zitbankje. Nadeel van bekenden is dat je rusttijd uitloopt na alle gekeuvel, en ik beslis hier de langere afstand te nemen. Dat komt later bedrogen uit. Ik vouw mijn papier voor de gewenste afstand open, en ik blijk een misdruk verovert te hebben aan de startplaats, n.l. een blanco blad. De binnenzijde althans. Ik volg braaf de pijlen, zet er de pas in om achterstand in te halen. Later zal blijken, dat dit niet de grotere afstand die ik voor ogen had, is Margrieten en boterbloemen zijn in de bermen in de meerderheid naast andere groeisels, van soorten grassen zal ik maar zeggen. Het wordt een lange weg te gaan door den boer zijne landerijen, een zijweg biedt hoop, maar opnieuw is het boerenland wat de klok slaat. Vraag in het voorbijgaan van wandelaars of iemand een 30k.m. papier voor me kan missen, maar tevergeefs. Fietspaden zijn troef vandaag hier, zo blijkt al gauw. . Ga een fietsbrug onderdoor en met een wijdse bocht landschap in, wat woningbouw wordt en blijkt de noordelijkste punt van een recentgebouwde wijk van Helmond te zijn, Dierdonk. Even wat straatwerk om wijk uit toch weer de fietsbrug van daarstraks overheen te gaan. Had al een tijd muziekrumoer gehoord. Kom aan de rand van weer een Helmondse wijk waar ik naar later juist blijkt, de wijk Eeuwsels vermoed. Trap van de fietsbrug af is er een wegafsluiting vanwege een marktachtige situatie, een rommelmarkt of waar iets voor door moet gaan. Moet met een wijde boog om de noordrand van de wijk blijven gaan door parkaanleg, en jawel aldoor een fietspad volgen langs een groene stadsrand. Net als ik vind er genoeg van te krijgen mag ik van de wijk afkeren velden doorheen met erg hoge grassen waarin spelende kinderen nog net te zien zijn. Kom dan aan de Z.W. vaart terug dus en moet recht op de Rixtelse kanaalbrug af. Hee bekende weg , tegenover moest in vanmorgen in gaan, Ik ga nu rechtsaf wat verspreide bebouwing door, toch weer de betonnen brug over van naar de rustpost vanmorgen en ik raad het al, naar de rustpost van vanmorgen terug, weer dat talud af, voorzichtig dan. De post is welvoorzien voor hongerige magen en dorstigen ook. Na verpozen gaat het terug naar de kanaalbrug, en bemerk dat hier nu pas de omweg voor langere afstanden aanvangt. Ben nu zover achterop geraakt , dat ik daar geen zin meer in heb, ik heb er nog steeds geen beschrijving van kunnen bemachtigen ook, en sluit me bij Bram en Co. aan voor de terugloop. Weer het talud op van daarnet. Knap stijl ook. We dalen geleidelijk af naar het kanaal en even verderop gaat wegje over in onverhard. Tot nu toe is het me te veel fietspad geweest en vermoed, dat route-uitzetter er zijn gemak van heeft genomen. Mij komt ter ore dat nochthans gister een aantrekkelijker en echte natuurroute was voorgeschoteld, van twee-daagse-wandelaars. Boorden met onnoemlijk veel groot hoefblad, sieren de vochtige walkanten. Krijgen een zijtak van rivier de Aa voorgeschoteld. Een sluis met brug over. Een waterval. Krijgen even netelige paden, niks plezierigs voor korte broekenwandelaars. Wat rijkbegroeide paden volgen, en dan opnieuw bereiken we het kanaal weer. Herken op afstand het oude brugwachterhuis van tijden van weleer. Opnieuw gaan we een ophaalbrug over en vervolgen andere zijde van het kanaal. Mogen dan eindelijk een lommerrijk wegje in waar aan het begin ervan de route-aanduiding te wensen overlaat. Dit wegje brengt ons een eindweegs verder precies aan de finishplaats, dus start van vanmorgen. Ik heb er toch geen goed gevoel bij de route van vandaag. Teveel verhard, spaarzame route-aanduidingen, zeker op lange rechtdoor pad en wegen vooral, plus de zeer summiere route-omschrijving. Maatje Bram en ik zetten ons neer op het buitenterras na afmelding. De herinnering is in ontvangst genomen, we hadden de keus in een waterzak, of uitdraaibare pen {schrijven}, met nekkoord. Die pen vond ik meer van pas komen. Bram fietst terug naar zijn woonstee, ik naar mijn bushalte. Heb hier toch een onvoldaan gevoel aan overgehouden. De route was vorig jaar veel boeiender hier. Men had deze twee dagen, hier toch nog 930 deelnemers kunnen begroeten.....Daar was men tevreden over. Enigzins gebruind aanvaard ik de thuisreis. Beste lezers ik groet u. Tot volgend keer. Houdoe! :: Peter Heesakkers
De weerman had voor voorbije nacht de juiste voorspelling. Het hemelvocht drensde voorbije nacht over mijn streek. Ik word wakker onder een gesloten hemeldek, de lucht oogt zwaar, maar toch droog, en het droogt al. Op mijn weg naar de bus tref ik in mijn woonwijk mierenhoopjes tussen de stoeptegels, en dat vertelt vaak dat er droog weer komt. Merkwaardig de wilde bloemen onderweg, de klaprozen en een blauwe tulpachtige bloemensoort, en in de grasplantsoenen groeien de meizoentjes met ontelbare duizenden. Moet het even inruilen voor grauw beton van de hogergelegen autowegen en de wanden ervan, en geraak aan het busstation ruimschoots op tijd. Onderweg betrekt de lucht wel erg donker, en ik vrees alsnog voor stevige nattigheid. Wat gespetter op de voorruit van de bus ook. Het zal gelukkig anders verlopen. Het is traditie geworden dat de buschauffeur me gewillig laat uitstappen op verzoek aan de poort naar de startlokatie. Ik loop vertrekkenden tegen het lijf en stel ze gerust dat in mijn woonplaats de zon al voorzichtig doorbrak, ze zijn voorzien van paraplu en regenkleding. Een verzuchtend dankbaar geluid komt uit de gelederen. Nog steeds komen z.g. kat-uit-de-boomkijkers, afwachtenden op het weersverloop, het parkeerterrein op. Ik verlaat een rustige zaal. Ga langs de grote parkeerplaats de poort weer uit , z.g. rechtdoor over een rotonde, een betonpad op. De lucht boven me klaart ook hier nu open. Draai een asfaltwegje in met weerszijden essen en eikenbomen. De velden en akkers geven al aan dat maïs, dit jaar opnieuw de overhand zullen hebben in hun groei. Ik ga wat boerenhoven oud en nieuwe langs, met her en der vee, blaffende honden veilig achter hoog hekwerk. Allerlei bermbegroeiingen en pony's in de weiden. Weiden met boter en paardebloemenzeeën, vrolijk tokkende kippen. De schuurgrootten variéren van oud, tot modern en erg groot ook. De asfaltweg gaat over in brede zandwegen kris kras door akkervelden. Steek een voorrangsweg over die breed in grind van het grovere soort aangelegd is en geniet verre blik over velden. In een vijver achter een huis kikkergekwaak. Een kolonne paardruiters in veiligheidshesjes kruist mijn weg. Draai achter een hoge aarden wal waar ik een nudistenkamp vermoed. Ga langs uitgestrekte golfterreinen waar vroegerikken al hon balletje aan het slaan zijn, en een camping langs. Het wegje door golfterrein heengaand wordt weer zand, en kom aan rand van uitgestrekt bos. Leidt me randje bos en uitzicht over de boer zijne landen doorkijkjes langsheen, het beroemde Keelven. Komt na een lange zandweg eindelijk een graspaadje bos in. Jonge dennen vooral die hulploos hun nieuwe takvingertjes omhoog steken. Geniet van de boorden van het pad groene varens en ander bermgroeisel. Bos is rijkgeschakeerd in boomsoorten maar den en spar overheersen. Loop op een tapijt van takjes en denne-appels. Vogelgezang, {ze zijn na de winter weer voor hun voedsel op de natuur aangewezen en er in teruggekeerd van de bewoonde wereld} , begeleid me. Kom aan het Keelven met een ribbelige waterspiegel, welke we voor een deel helaas, omheen mogen lopen, over verhard pad. Wijde blik over het uitgestrekte ven, moet dan omhoog en weer bospaden volgen. Paadjes links -rechts-rechtdoorgaande kom ik terug waar een z.g. lus begon, ga een klaphek door een verhard weggetje op, met weer zicht op een wat heuvelachtig golfterrein. Een slingerpaadje in die mij later brengt aan de rustpost in het bos bij een imkervereniging. Zitjes genoeg, druk, en welvoorziene keuken. Het zijn als altijd weer gezellige ontmoetingsplekken, met groeten aan deze en gene bekende, en korte gesprekken. Maken na deze post een draai linksom door smalle dichtbegroeide bospaden, die mij brengen aan een dwarspad, met zandweg en verhard pad erlangs, en parkeerplaats voor dagjesmensen. Glip een graspaadje in dat me aan een doorgaande weg brengt, even betonfietspad, een eindweegs verder laat oversteken, richting heidegebieden, waar men duchtig met de kettingzaag gewerkt heeft om de heidegronden weer te doen herleven, uit voormalig bos. Alom wortels en boomresten, welke aan de bodem teruggegeven zal worden door de tijden heen. Het blijkt een enorme operatie te zijn geweest die bomenkap rondom te zien. Steken na enig gedraai een honderden meterslange knuppelbrug over, over het Beuven, welke de voorbije jaren veel water moet ontberen door uitdrogende bodem, en loop eigenlijk over een drooggevallen ven over de knuppels. In de verte de dominerende communicatietoren radio, t.v. en telefonie van Mierlo. Beland einde brug weer in het verhullende bos, met slingerpaadjes. De route is spaarzaam bepijld en ik moet blauw-witte linten aan de takken volgen. In de open stukken is na de bomenkap, de grond bijgeschaafd om heide te doen ontstaan. Bomen liggen slordig rondgezaaid en hun takken eveneens, het is erg opletten op linten die ons door de woestenij sturen moeten. In de stammen en takken hoopt men dat er insecten zullen gaan schuilen en zo de natuur verrijken. Opnieuw gaat het kris-kras door verdichtend bos, om na een haakse bocht klappoort door te gaan over een beekje de Peelrijt genaamd. In de slootkanten bloeit de lisdodde weelderig met gele bloem, nog het meest naast andere waterplanten. In de velden komt een klein verfrissend windje opzetten. Volgen over vlakten die bewerkt zijn, tot weer de omslotenheid van bos. Zie een eenzame grote jeneverbesstruik opbloeien. Om weer na een reeks bospaden een weg over te steken campingterrein op. Byzondere bouwsels van vakantiehuisjes in aller vorm en grootte. Veel campinggasten zijn zich aan het gereedmaken voor de mogelijk verre thuisreis na een lang weekeinde verblijf. Het terrein blijkt goed voorzien van elektra, watertappunten, een omheining in het midden waar vee graast. Een van de bouwsels die in het oog vallen is een halve koepel op noem maar staanders boven de grond. Na enig gezwerf over dit terrein, langs bungalowtenten aanbouwsels, huisjes , kom je langs de terrassen van een centraalgelegen horeca, die ik laat voor wat het is. Ik herinner me hier de slechte bediening, de verbanning naar een ander terrasdeel, niet wandelaarsvriendelijke behandeling voorheen. Verlaat het terrein via hoofd in en uitgang op een asfaltwegje die me opnieuw een stuk bos doorstuurt, en beland langzamerhand in boerenlandschappen, wegjes met weelderig groen en akkerlanden en tuinbouwbedrijfjes, boorden weg van fluitekruid. Oude boerenhoven langs, de rust en ruimte. Laat nog even de kleine Aa zich zien. De wegjes zijn lommerrijk. Zand en slijkluchten van de voorbije regennacht bevloeide akkers, komen mijn neusgaten in. Kom eindelijk dan aan doorgaande weg een fietspad opgaand en herken de weg tussen Lierop en Someren. Mijn stap versneld, ik ruik de finish, laat het verkeer voorbijrazen want niemand houdt zich aan de 60 k.m. limiet kennelijk. , de rotonde overgaand vraagt een eenzame wandelaar me wat , waar en bij wie ik loop en waarvoor. Speel hem wat sites en inlichtingen door als ook mijn doel vandaag. Hij zei me dat hij aan het trainen was voor de Somerense Kennedymars, 80 k.m.-tocht. Hij is me dankbaar voor de info, en gaat zijns weegs. Wie weet weer een zieltje gewonnen voor de georganiseerde wandelsport en bond. Draai weer het laantje in van mijn startadres, en steven op de lokatie aan. Onderhoudt me na afmelding en achter een glas frisdrank met deze en gene binnenkomer. We zijn het telkens eens, met ze. Een fantastische bossentocht, en zo luidde ook de naam van deze tocht. Someren en wijde omgeving, is gezegend met bosrijke omgeving en heidegebieden, waar de wandelaar zich geen moment verveelt, maar ook helemaal tot rust komt. Het blijft een fenomeen, dat men in een uitgestrekte natuurrijke uithoek van deze provincie, waar rust en ruimte prevaleert, met toch een woonpotentieel van een agglomeratie van pakweg 750.000 inwoners, navenant zo weinig volk en dagjesmensen tegenkomt, op dagen en weekeinden als deze. Zal autobezit, de computer thuis en andere hedendaagse huiselijke gemakken debet aan zijn. Ik en zeker de anderen, heb {ben} weer een schitterende natuurtocht, onder de voeten geschoven gekregen vandaag hier. Ik moet voor de busverbinding een eind door niemandsland stappen,{ en opstappen}, en ruik het groen. Ik groet u beste lezers en medewandelliefhebbers. Tot volgend keer weer. Houdoe! Peter Heesakkers
Begrijpe wie begrijpen kan, maar helaas, dit zal de laatste editie zijn bij deze club, van deze tocht, voorlopig zeker, van de lijnetappe van +_ 40 k.m. tussen Eindhoven centrum, en Luyksgestel. Ik zal vandaag niet langste etappe lopen, {men kan deze ook inkorten op 22 k.m. vanuit Waalre Riethoven gemeentegrens, of zonder meer korter vanuit Riethoven dorp }. De afgenomen belangstelling is na vele jaren de oorzaak. Wellicht is de planning per touringcar naar Eindhoven, de auto stallen op de finishplaats, bereikbaarheid per O.V. en dan te voet terug naar Luyksgestel de meesten omslachtig. Niemand die dit weet. Voor het natuurschoon zal men het niet laten, zoveel is zeker. Ik grijp de laatste gelegenheid vandaag met beide handen aan toch. Ik laat me naar Waalre vervoeren. Wanneer ik uitstap daar komt me een groep dames van De Voetjes uit Valkenwaard aanlopen, vanuit de richting Meerveldhoven , Mariabedevaartplaats in de Meimaand, die alweer op weg zijn naar hun thuishaven v.v. Een begroeting en kort geanimeerd gesprek volgt. Ik heb nog een voettocht voor de boeg naar de gemeentegrens van Waalre met Riethoven -Bergeyk, dus de pas gaat er in. Dwars door het dorpscentrum het fietspad erbuiten weer op naar de tweede startlokatie vandaag, geniet van de bermflora en ook de nodige vroege tourfietsclubs, en joggers, zoeven me voorbij. Het beloofd zo staat vast. Ik geraak aan de camping met zaal bij een watermolen in de Dommelrivier, jawel daar is hij weer. Het is er erg rustig schrijf me in, en verwacht nog vele doorgangers te zien onderweg vanaf Eindhoven. Neem een opwarmertje met een kop koffie. Al meteen een klein stukje door de achterliggende camping, om via aan hekwerk, gaat het tegenstrooms die Dommel door een adembenemend mooi bos// broekgebied, met een enorme planten en bloemenvariéteit. Vochtige grond, dat wel. Insecten als muggen zwermen mijn gezicht langs en sommige verkiezen, soms te pauzeren op mijn huid. Wanneer ik het broek verlaat dient zich een akkerland aan, maïs natuurlijk en ga ik een tweesporig pad door. Links van mij nu verandert het zicht op bos, ruigten , weiden, voortdurend. Steek een asfaltwegje over een brede zandbaan in met eiken en beuken op jaren. Graslanden en maïsvelden en aardappelvelden te over voorlopig weerszijds en allerlei bermgroen. Draai af door de velden, krijg later een stukje bos in variant en weer terug de velden in, in een N of U-vorm . Zie op afstand wandelaars die achter me zullen komen. Draai eindweegs verder een akkerpad in die me even later het bos instuurt. Aan schaduw geen gebrek vandaag overigens, want de zon wint het van de vroege bewolking zij het langzaam , aldus gaan de donkere glazen mijn neus op. Boorden met vele bremstruiken bieden zich aan. Paadjes met meest oude den en sprokkelhout gaan onder de schoenen. Een oud sparrenbos door en grote gebieden met groene varens Bosgebieden wisselen af met tussenliggende bewerkte akkerlanden en ruigtevelden. Er verschijnen riante villa,s, en het wordt open landschap, met weiden, voorbewerkte akkers, een kerkje op de einder, moet Riethoven zijn. Een ribbelig aandoende akker, wat hier verbouwt zal worden? In een gehucht tref ik een aarden wal met veelkleurige bloemsoorten. Maar ook rododendrons in al haar kleur en fleur.. Een schitterend schouwspel. Gaan door min of meer recente bebouwing door heggepaadjes op dorpscentrum af over een dorpspleintje met groot plantsoen, in het midden een muziekkiosk, langs het kleine monumentale kerkje af, en in een plantsoen dient zich de clubpost verzorging aan. Er is vanalles warms, koud, soep, broodjes, beleg, frisdrank, fruit gekookte eieren you name it verkrijgbaar, en dit voor een inschrijfgeld van vijf euro vijftig. Ik vervolg mijn wandeling over een klinkerwegje dorpje uit om een eind verder een zandwegje in te gaan langs boom en tuinplantenkweekvelden. Hooivelden langs waar de boer oogst. Even een asfaltwegje op om opnieuw een smal sprokkelpadje bos dus in te gaan. Na enig boswerk gedraai, opnieuw een wegje op die me brengt aan een rotonde, steek deze over en volgt een smal betonpad. Wijde blik door de wijde omgeving, maar dan toch weer bos in. De rust en stilte is overweldigend, vogelgezang heerst. Als vaak onderweg. Slingeren akkers langs en weiden, hoekige paadjes, een aarden wal langsheen met jonge dichte begroeiïngen toch weer bos in. Langs lange afrastering wat bij een grote camping behoort, een klinkerwegje op langs parkeerplaatsen, waar de gasten zich op de thuisreis na lang weekend voorbereiden. Even ook wat vertrekkend verkeer hier. Een groot sportpark langs met vooral voetbalvelden, en welke dies meer zij. Open plekken blijven aandienen in bossen, als intermezzo. Stapels boomstammen langs, een oud sparrenbos in te ruilen tegen oud dennenbos, die me brengt aan de tweede rustpost met kantinewagen. Laat me het gebodene welbekomen, en na onderhoud met deze en gene meeloper en bestuurslid, ga ik de benen in voor het laatste traject vandaag. Dichtbegroeide slingerbospaadjes zijn wandelaars deel. Langs een paardenclub St.Petrus met gebouw, maar waar waren de paarden nou? De parkoersonderdelen blijven om te smullen, bospartijen rust en akker en verbouwlanden, en teelt blijven afwisselen. Blijkt toch een eind te komen aan bosgebieden. De ruimten kondigen zich aan, een fietspad langs een zandweg op bereik ik na weer een sportpark een recente wijk genaamd Het Loo. Een klinkerwegje met hoge beukenheggen door of in. Een nieuwe villawijk doorsnijd ik. Nu wordt het agrarisch. Asfaltwegjes sturen me langs oude boerenhoven afgewisseld met nieuwere behuizingen. Opnieuw onafzienbare boomkwekerijen langs. Een brede stoffige zandweg in wijde blik velden. Aan de einder wordt de stompe kerktoren zichtbaar van Luyksgestel, de eindbestemming dus. De frisse wind die op komt zetten en in de ruimten vrij spel heeft, doet me koelen, na de windvrije bossen. De zon is haar best blijven doen vandaag. Een enkele passant met auto doet me de zakdoek voor mijn luchtwegen houden vanwege opwaaiend stof. Bereik dan enigzins bebouwing weer van het dorp het doel voor vandaag, die gaandeweg verdicht. Het verkeer neemt ook toe, maar niet hinderlijk in alle geval. Zie twee oude windmolens opdoemen, toch niet evident in een klein dorp. De ene behoort een bakkerijmuseum toe. Krijg nu dorpskerk met stompe toren recht voor me in het vizier, en weet nu daarnaast de finish in een ontmoetingscentrum, welke er na intense verbouwing gelikt uitziet, en waar ook de wandelclub zijn domicilie heeft. De route? In een woord samengevat, fantastisch. Het Kempisch landschap en haar natuur, op haar mooist en best. Niets hebben/heeft de parkoersman{nen}, laten liggen. Boeiende landschappen, mooie bossen in al haar variaties en schoonheid. Echter helaas en onbegrijpelijk, het is de laatste keer deze tocht in de vorm. Werkelijk uniek. De bestuursleden, en buromensen verzekeren me, er komt iets in de plaats terug. Ik twijfel geen moment eraan dat die tocht een absoluut mooie vervanger zal zijn, maar het blijft een raadsel, dat deze tocht niet meer aanslaat. De bus kent een uursdienst op zondagen op weg naar Eindhoven waar velen ook begonnen, terug. Het wordt nog even gezellig nababbelen met de reizende wandelaars/passagiers. Ook wij snappen er geen yota van; de laatste keer. In de stad na een vijftig minuten reizen, zoekt elkeen zijn/haar weg of met de auto naar huis op aan. We zijn het volmondig eens: Een juweel van een tocht. Grandioos! Een natuurkraker was het. Aan u beste lezers en lezeressen zeg ik weer. Tot volgend keer. Gegroet. Houdoe ! Van Peter Heesakkers
Hoor mijn deur uitgaand al vroeg sirenes van hulpdiensten. Na enige tijd tref ik eenden die rustig bij mijn passage blijven zitten. Wat vogelengezang in de buurt, het zonneke schijnt volop, het belooft een mooie dag. Aan het busstation tref ik een enkele wandelaar wachtend op de ander, maar laat de bus die ik neem gaan. Op mijn weg naar het startlokaal loop ik door het nog rustige dorpscentrum. Op het Ridderplein tegenover het gemeentehuis, vermoed ik een standbeeld voorbijgaand, vandalisme aan dat beeld, het lijkt onthoofd. Ga eens lezen wat of wie het beeld voorstelt. Ik lees de opschriften. Het lijkt op een bebaarde bisschop, die met zijn hoofd in zijn linkerhand staat, onder zijn arm, mijter er nog op. Het beeld is genaamd Heilige Losbol met carnavaleske onderschriften. Arriveer in een vrijwel lege zaal. De meute is al onderweg. Ik schrijf in en wacht dan ook maar niet langer. Neem met permissie twee verschillende routebeschrijvingen mee. De zonnebril en zonnepet gaan op, en ga op pad. Krijg even kort wat straten te gaan en ga een park in, hier binnengaand verras ik een gymclubje op het gazon met leider die oefeningen aangeeft. Ik ga ruim om een grote plas over grindpaden, waar ik allerlei gevogelte op de gazons ontwaar, vooral eenden met hun jonkiesschaar, en prachtige beelden aantref. Ze scharrelen rustig door onder wakend oog van moe eend. Niks schuw. Ga voorbij een paar verspreid staande hoge bakstenen stoelen en nog wat kunstwerken, een lattenbrug over en achter de plas om een fietspad op. Er volgt een eindeloos slingerend grindpaadje over vijvers en sloten per brugjes overstekend tussen dorpsrand en rondweg of ring om dorp. De flora is er innemend mooi en variabel, in allerlei lentekleuren, wat rietgebieden her en der. Tref op een geluidswal een muur van bloeiende bremstruiken. Almaar door gaat het, waterspiegels tekenen zich af. Na lange tijd ga ik van de bebouwing afdraaien, nog langs wat nieuwe industrie. Een tegelpad opgaande steek ik een rotonde over en een asfaltweggetje in. Het begin van bereklauwplantengroei is zichtbaar in de bermen. Asfalt wordt zandweg, waarlangs kennelijk een betonfietspad aanleg voorbereid wordt, maar nu nog ongemakkelijke puinsteenweg. Vogelengezang kietelt mijn trommelvliezen, wat mooi! Koolwitjes en citroenvlinders zweven en of fladderen om me heen in grote getale. Jong groen alom, pure lente. Boeren bewerken hun landerijen met tractoren. Werken op zondag, was vroeger not done toch. Een lange veldweg in volle zon ga ik door, na wat bebossing, er komen wat wolken opzetten. Een schilderachtig landschap wel zo. Een weide met een grote kudde koeien die merendeels liggen te luieren, kijken me waakzaam na. Er volgen wat lange echte Peelwegjes en paden. Rust alom, erg weinig fietsers b.v. schijn alleen op de wereld te zijn. Krijg een lange asfaltweg, gelukkig in de schaduw van bomen volop in blad al. Een bomenkwekerij voorbij en vind wat tijd om twee erg kleine pony's te knoedelen veilig vanachter de weidedraad, steken ze hun koppies bij elkaar en ieder krijgt zijn knuffel van me. Komt dorpje De Mortel in zicht en vlak voor de bebouwing, moet ik een smal grindpaadje in dat de naam Truttensteeg draagt. Nou zeg wat een naam! Ik moet er lang bij nadenken hoe men aan de onvriendelijke benaming zou gekomen zijn. Het is een lange schitterende groenstrook met heggen van moerbei en beuk. Ben in mijn nopjes hier erg mooi. En zo beschermend. Dan een verharde weg op, en daar dient zich bij een boerenhof de rustpost der club aan. Buiten bakken enige wandelaars in de felle lentezon, ik verkies de schuur in te gaan. Na enig verpozen en een bekende loper met camera die speurt naar het ultieme plaatje in de natuur, die binnenkomt ga ik na verpozing verder, twijfel even op een afslag te nemen voor lange afstanders, maar kom het is al laat, doe ik maar niet. Volgen een trits bospaden, die we veel later inruilen voor rustige asfaltwegjes door de boer zijner landen, met weidetaferelen, en tractoren die alom hun eerste velden hooi voor het jaar druk oogsten. Weer bossen in en wandelen fietspaden en zandwegjes graspaden , sloten langs. Een groot weideveld is één gele paardenbloemenzee met zaadbollen witte pluimen ertussendoor en dit beeld herhaalt zich verder op het parkoers weer. Twee keer klaphekken doorgaande doorsnijd ik een weide en boslandschapgebied, broekachtig gebied met vochtige weiden, wat na tweede poortje overgaat in erg smal padje tussen hoog gegroeide grassen en kruidenplanten, een asfalt weer op. Een eikenbomenweg volgt, schaduwrijk weer. . Hier wordt het opletten: De sirene van alertheid klinkt, in mijn koppie dan. Gonny van het wandelduo met hare Jos, had me gisterenavond per mail nog gewaarschuwd over het papieren parkoersbeschrijving en ontbrekende pijlen- probleem ter plekke, getelefoneerd naar organisatie hoe nu te gaan want klopte niet. En Gonny wist perfect te omschrijven wat te doen en waarheen op dit punt. Loop doorgaande asfaltweg af i.p.v. rechtdoor, en herpak de route weer , zijnde een veldwegje met oude populieren, mijden daar een plankenbrug rechtdoor over te gaan en dan weer een treurwilgenpad in, wat overgaat in, asfaltwegje door een gehucht, met verspreide bewoning. Een grote hond blaft plotseling vanachter een dikke hoge heg, veilig achter draad voor mij en even verderop boert bij het eten een flink in wollen deken schaap. Blaten leek er niet op. Hanen kraaien pas laat op een erf, kennelijk te laat opgestaan. Tractoren die aan het hooien zijn in de velden, die een zware hooilucht verspreiden, niet onaangenaam in elk geval toch. De Broekstraat blijkt een lange weg omringd met schilderachtige oude boerderijen. Zie op afstand de contouren van dorp Gemert opdagen en weet dan het is niet ver meer. Steken een doorgaand wegje over en gaan voorbij een bouw en werkliftenproducent, die tientallen van deze mechanieken in zijn voortuin nou ja tuin...heeft uitgestald. Rotonde van buitenringweg dorp steek ik over de zogenoemde Oudestraat in met inderdaad oude dorpshuizen vermengt met recentere bebouwing weerszijds, en geniet van de voortuinen waar o.a. bloeiende bloemenstruiken, en opvallend veel rododendronsstruiken, hun weelderig kleurig bloemwerk alsook seringen vertonen. Het is werkelijk een prachtig tafereel. Ga hoek van straat om en weet dan, daar ligt het clubhuis van de wandelvereniging, wandelaarsvriendelijke prijzen ook, en vanalles achter de bar verkrijgbaar voor hongerigen en dorstigen. Jan met z'n hundje, {hondje} uit Mierlo, wacht. Jan al wat op jaren, heeft een indrukwekkend wandelpalmares wat betreft snelheid en lange afstandstochten op zijn naam bijgeschreven. Hij wacht nu op zijn medereis en wandelmaatje Peter ene andere dus dan ikke. Het is weer stil in de zaal en zo bekom ik mijn consumptie vlot. Een zeer mooie tocht, zonnig weertje, alle ingrediënten voor een geslaagde tocht, in fris jong lentegroen. Zet er op tijd de benen weer in om op tijd bij mijn bushalte te zijn die uursdiensten draait op deze dag. Er heerst in het dorp een mineursfeer op terrassen en straten en in horecazaken. Blijkt de plaatselijke voetbalclub naast het kampioenschap gegrepen te hebben. Keer voldaan huiswaarts. Aan u beste lezers tot volgend keer weer. Gegroet: Houdoe !
Hel en verdoemenis was het weer dat men voorspeldde voor vandaag. Achteraf viel het reuze mee.. Wanneer ik de trein op mijn bestemming verlaat, wordt ik aan het stationsplein al herinnerd dat de plaats feest viert. Oude foto's voor de ramen van de tijd van toen, versierde straten. Waar gaat het hemelsnaam over? Op het startburo bekom ik bij inschrijving een oud klein kartonnen, treinkaartje, en wordt me verteld alsdat dit het gratis kaartje is om met de trein vanuit Oisterwijk, waar de tocht finished, terug naar Boxtel te reizen. De tocht vangt aan door de beemden vlak aan de school met kantine waar we starten, meteen een mooi begin in alle geval. De startzaal van anders is in gebruik vanwege een feestprogramma, een fototentoonstelling en aktiviteiten vanwege de feestdag. Wij krijgen een veel mooiere chickere zaal toegewezen voor onze aktiviteiten. Er wordt gevierd dat Oisterwijk en Boxtel 150 jaar een spoorverbinding hebben. Vind ik uit. We gaan langs de oude kasteelgebouwen en hun tuinen. Na dit terrein een paralelle weg spoorlijn langs, gaan trap af onder een breed spoorwegemplacement, waar door middel van censoren koeien gaan loeien door verborgen luidsprekers. Klimmen na de tunnel naar boven en worden vergast op een penetrante rioollucht. We geraken op het westelijke industrieterrein en weten al gauw waar de lucht vandaan komt. Een rioolwaterzuivering-installatie werkt daar volop. Raken van het industriegebied en worden even gehinderd door een grote wegopbreking. Meteen al komen we in dorpje Lennisheuvel met talrijke oude boerderijen rondgestrooid zomaar tussen de nieuwere huizen. Buiten het dorp, vallen de ingegraven emmers in de wegbermen op om de paddentrek, te reguleren. Fluitekruid tiert welig langs de wegkanten. Passeren riviertje de Beerze, met prachtige wijdse landschappen, en aan de bosrand wacht ons de eerste rustpost. Ik verwijl er niet lang, we mogen al meteen de fameuze Campinaheide in. Volg een slingerpad, welke me stuurt door enorm vennengebied, groot en klein. Alom bloeit het jonge groen en wilde planten en bloemen en grassoorten. Ik merk op bij medewandelaars als dat het in de hemel ook zo mooi is later, ik dit liever verkies. We struinen door een uniek natuurgebied door hekjes, over zanderige heuvels en over loszandpaden, het is hier hemels mooi. Namen als Kogelvangersven, Palingven gaan we langsheen en meer namen. De Rosepbeek over, even bos uit, brede zandweg, om even verderop toch weer aan slingerpaden te beginnen. Tijdelijk worden wat paden vochtig, modderig zelfs door broekgebiedjes, gaan armenzwaaiend acrobatisch een beek of sloot over moeizaam, belegd met gladde palen en balkjes ergens rond de plek verzameld. Bereiken aan een zomercamping onze tentpost voor de rust. Blijf er even zitten, en verder gaat het weer. Komen telkens segwaysgangers tegen, tweewielers waar men op staat met batterijen, op de asfaltfietspaden die we ook moeten gaan. Ze passeren ons geruisloos. Even later bemerken we in een berm een kuil waar een eekhoorn en wat vogeltjes zich aan enige voedingswaren tegoed schijnen te doen. Ik bekijk het tafereel van veilige afstand. De beestjes verorberen gezamelijk hun voedsel. Krijgen vervolgens het Klein Aderven om langs te gaan. Een hotel temidden groen en een enorm ven driekwart omheen te gaan, het is hier fantastisch. Een houten brugje, uitgestrekte bosbessenstruiken. Blijven maar ven en bos in al haar samenstellingen gaan. Een routeverandering over 500 mtr. Een uitspanning langs en op een parkeerplaats is het even natte vingerwerk waarheen nu, bepijling ontbreekt. Nemen een gok en weldra komen we de pijlen weer tegen en volgen deze. Geraken in de bebouwing van Oisterwijk via een veldwegje. Over de brede Achterste Stroom gaand, komen we in groenige wijken van wat terecht noemt, De Parel van Brabant. De lucht betrekt nu snel en het druppelt enigzins. Even de pas er in dan. Vanaf hier is er geen bepijling meer, gemeenteverordening helaas, en moeten we op papier vertrouwen en goed lezen. Gaan parken door en dwars door het centrum van het dorp, De Lind genaamd, afgezet met prachtige oude leilinden. Er lijkt een kunstmarkt ter ere van de feestelijkheden mogelijk het spoor dan dus, , aan de gang te zijn. Raken onderhand dan toch aan het station. De treinbegeleider oogt niet vrolijk, en laat het verbaal ook merken. Hij weet niets van de gratis kaartjesregeling, hij staakt onder discussie zijn controles maar. Gister was deze tocht ook en volgens zegslieden was het toen geen enkel probleem. Vast een communicatiefout dus. Hobbelen in een oude trein richting Boxtel een paar k.m. verderop. Verlaten daar de trein en de meute zoekt zijn weg naar de start/finishlokatie, maar moet dit langs diverse activiteiten en feestlokaties. In een straat bij het station stoomt een kleine trein met kinderschaar op een 30-40 c.m. smalle/brede rail door de straten. Versierde straten door belanden we in de feestzaal van de school, het lyceum. Het was een genereus mooie natuurtocht, want laat ik u al die mooie padenomschrijvingen besparen. dat is ondoenlijk. Oisterwijk e.o. staan bekend als vanouds als een gewild toeristengebied en verblijf. Het wemelt er van de verblijfsaccomodaties als campings en hotels, dus dat spreekt. Het was ook voor ons enorm genieten onderweg. Blijf nog na in de sfeervolle zaal achter een verfrissend glas, horen dan de regen kletteren op de glazen koepels in de zaal, om dan de thuisreis te aanvaarden, waar ik uitgebreid kon verhalen, van een schitterende dag en natuurtocht. Hier had U zeker moeten zijn! Brabant op haar mooist, maar nu stoot ik andere clubs en gebieden tegen het hoofd, maar toch. Fenomenaal. Grote dank aan club en vrijwilligers, een mooie dag met erg veel werk vooraf, zoveel is zeker. Aan u beste lezers, zeg ik weer; Houdoe, gegroet en tot volgend keer weer. Peter Heesakkers
De weervoorspeller laat zich weer eens van zijn somberste kant zien. Het wordt wikken en wegen, gaan of niet gaan, of lopen we tussen de buien door. Ik heb desalniettemin een noodreis scenario en plan ingelast mocht de voorafspraak met Noud niet door gaan. Tot op het laatste uur deze morgen houdt Noud zijn deelname onder voorbehoud van, achter de hand. Het is droog bij het opstaan, zonnetje schijnt volop, dus we gaan op weg. De startlokatie is voorzien temidden van zowat niemandsland, en draagt de naam Vresselse hut, maar is verre van een hut. De grote parkeerplaats aangrenzend is bijna vol, we zijn nog net op tijd voor een plek. We gaan na aanmelding op pad, krijgen wel een routeomschrijving mee, maar geen startkaart, er is geen controle zegt voorzitter Joop ons. Moeten even op een doorgaand asfaltwegje, en we slaan vrijwel direct de velden in. Het frisse jonge lentegroen in al haar kleuren groen ontluikt, op de bodem en in de bomen alom. De veldweg stuurt ons op een bospartij aan, die ons vervolgens over kleine hoogten in het landschap brengt. Ook de vele bloesemsoorten geeft genot naast het ontluikende bermgroen. . Gaan op en af kleine heuveltjes door het dal van de hier laaggelegen Dommelrivier die meeandert met aan haar overkant weiden met vee en broekgebieden, wij nog in het bosgedeelte. Plots worden we door een camerateam verrast, die opnamen maakt namens een streekomroep van deze wandeltocht en haar deelnemers, ik krijg ook een visitekaartje in mijn handen geduwd, met de mededeling van tijd van uitzending. Om naar uit te zien. Alom treffen we vee in al haar soort in de weiden. De zon schijnt dat het een lust geeft, en naar het zich laat aanzien voorlopig zeker. Gaan over een gruispad vervolgend na een houten brugje, andere zijde Dommel. Gaan langs paralelle autoweg, treffen daar een monumentje dat vertelt dat even verderop destijds een tijdelijke begraafplaats van de 101 Airborne-para's lag die nu in Margraten herbegraven zijn, welke in Sept. 1944 hier massaal landden. Komen in de noordelijke wijk van Son en Breugel, een wijk met veel groen, talloze nestkasten aan de bomen, geraken een nieuwe wijk uit een lange trap naar een hoge talud als bescherming tegen geluidsoverlast van de A50 autoweg naar Nijmegen/Arnhem. Hebben ruim zicht op de weg een omgeving, een nieuw heraangelegd groengebied. Passeren een op trompet gelijkend voorwerp als kunststuk, en dalen af weer dit gebied in. Wat slootjes met bruggen, gruispad, asfaltwegje, en een graspad. De velden zien geel van de paardenbloemen, erg mooi. Pad door weiland en rivierdalletje. Na slagboom weer gruispad, toucheren we nog net niet bebouwing Nijnsel. Laurierheggen benemen vergezichten. Bij een particuliere bewoning treffen we jonge drommedarissen, alpaca's, zebra's en andere weideparkbewoners. We krijgen nu een bos weer voorgeschoteld. Geen modder maar los zand baggeren door het Vressels bos. Darren een poos door het bosgroen in al haar begroeiingen, met boven ons gedurig laagvliegende landende vliegtuigen van de nabije burger-airport. Brede zandwegen gaan over in asfalt, we bossen er even op los, en we staan na dik tien kilometer weer aan De Hut terug. Er speelt hier een amusementsorkest met de naam "Noot-toestand", ik schrijf het goed ja. Laten ons de klanken welgevallen. Dit deel was de Dommeldalroute. Krijgen na de pauze even de parkeerplaats oversteken weer veldwerk te gaan met enorme vlakten aardbeivelden, en asperges. Langs bosranden met bloeiende bremstruiken, volgt een stoffige veldweg. Het smalle asfalt weer op langs een hele groep aspergestekers. Volgt een asfaltomdraai langs verspreide huizen en boerderijen, en gaan vervolgens het Vressels bos in. Sprokkelhoutpaadjes rijgen aaneen takken en -takjes, denne-appels, oud boomblad. En bruine dennennaalden. Jonge boompjespercelen, open plekjes in bos. Het bosgroen bloeit dat het een lust geeft en de eerste schaduwen beschermen ons tegen de fel schijnende zon. Geraak ik aan de rand ervan waar een jonge boer niets zegt maar voortploegt, om zijn landerijen op orde voor de groei te brengen. Verre blik in het landschap. Mag een eind verder toch weer de dichtheid van bos weer in. Een gevallen reus van boom trekt m'n aandacht. Het boswerk houdt niet op. Ergens raak ik in verwarring, hoe moet ik de stand van een pijl uitleggen op een V-splitsing, ik gok op rechtdoor en wel dan rechts aanhouden i.p.v. links in. Tref geen pijl op een z.g. T splitsing, zie in de verte een geelachtig iets aan de boomstam de kleur van Olat's pijlen. Ik blijk dan verkeerd gegokt te hebben deze pijl vervolgt maar wijst duidelijk naar rechts i.p.v. rechtdoor. Weer gokken, en dan blijkt dat ik juist gok. Volgt het Vogelsven, waar we om dat grote ven heen draaien moeten in al haar pracht linksom blijven gaan, zie niemand, moederziel alleen. , maar volg de pijlen braaf. Weerszijden raak ik door vennen ingesloten, werkelijk schitterend hier. Vennenrijk gebied dit hier, een genot om te zien. Het gebied heet Hazeputten. Boswerken van gekapte bomen die nieuw groen voortbrengen. Wandelaars rust en genot. Een afkortingsroute voor minder geoefende wandelaars laat ik liggen en vervolg. Het is hier mooi , boeiend, om te laten liggen. Een aarden wal over dar ik door onmetelijk lijkend bosgebied en vennetjes. Een verwelkte bos bloemen aan een boomstam vertelt ons dat hier iemand zijn leven be-eï ndigde wat jaren geleden volgens Noud's info. Het vennen gebied eindigt ook na een poos en gaan we door landerijen onder licht hemelgedruppel, en het zwerk betrekt flink, de wind wakkert aan. Een brede slingerzandweg brengt ons het bos uit een asfaltwegje op. Horen muziek van het orkest weer klinken in de verten. Weten dan dat einde der route nadert. Raken aan asfaltwegje doorgaand langs de bekende Hut, een planken brugje over, en we zijn er. Drinken er nog ene op in bijzijn van andere bekende gezichten, en besluiten dan op weg naar de auto te gaan. Mijn toverstok zijnde de paraplu had ik weer voor niks bij me vandaag. Schitterend wandelweer, meest zonnig, en toch: Toen we op weg gingen naar de auto op de grote parkeerplaats sproeide het eventjes welliswaar maar toch flink. Noud heeft deze dag met medefotograaf, Frans v.d. Boom vastgelegd op en voor de site van Olat, t.w. www.olat.nl Worden twee afzonderlijke fotoalbums dus. Over de tocht kan ik zeggen. Suprême. Echt iets voor de natuurgenieter. Tot volgend keer weer beste lezers en lezeressen. Ik groet U met. Houdoe! Peter Heesakkers
Er klinkt verwondering in de wandelgelederen, omtrent mijn aanwezigheid vandaag, want men ziet me tevens voor een supporter van de plaatselijke club aan die gister het landskampioenschap veroverde, maar je bent wandelliefhebber of niet, dus.... Het is een druk wandelprogramma vandaag, in den lande en provincie, met gister een mega drukke traditionele wandeltocht in het Betuwse Geldermalsen, en dit zou de opkomst vandaag wel eens kunnen drukken, zo verwacht men althans. Met Noud en z'n broer Wim tuffen we op Vught aan, het is weer even zoeken naar een parkeerplek, maar vinden er toch snel een. Vught in het noorden van onze provincie aangeschurkt tegen de provinciehoofdstad, 's-Hertogenbosch, en bekend als villadorp, maar tevens gekend om de nu restanten van een gevangenen en concentratiekamp uit de tweede wereldoorlogtijd en nabije fusilladeplaats uit die tijd. Van die beelden als herinnering en getuigen, zullen we vandaag bespaard blijven. We zien bij start, nog een touringcar uit Aartselaar met Belgische deelnemers arriveren. Wij steken vanuit de startzaal meteen de weg over een overvolle parkeerplaats doorheen de geroemde Vughtse natuur in. Jawel, het wordt dus weer Echt OLAT hun slogan. Begin de Vughtse heide. Genieten al meteen van de waterspiegels in de plassen temidden bos. Een mooie veelbelovende opening al. Alom openbaart zich het nieuwe jonge groen, in de diverse boomsoorten en op de gronden. In de weilanden onderweg, zijn zaadbollen en paardebloemen favoriet in de openbaring van de lente. Na enig boswerk belanden we langs de afrastering van een der drie plaatselijke kazernes. Noud leeft hier helemaal op, hij heeft hier zijn diensttijd gesleten, in zijn jongere jaren en verhaalt over o.a. de stormbanen die we passeren. Het doet hem ontroeren dit weerzien. Na wat fiets en bospaden gaans komen we aan de strandbad paviljoens van een natuurzwembad annex ven, een fameuze recreatieplas in de verre omtrek hier. Vogelengezang doorbreekt de nu nog buiten seizoen gesloten omgeving ervan. Toch zijn er al veel dagjesmensen onderweg deze vroege morgen. Gaan weer de beslotenheid van natuur in, middels allerlei wandelmarkeringen, van toerisme-organisaties. Een gruispad brengt ons voor gemeentebord randje bebouwing Cromvoirt genaamd, door een veldweg, brug van een slingerbeek over, wat verspreide bebouwing langs. Een kunstwerk van takkenbossen welke een enorme kat uitbeeld. In een weide naast een der woningen is de Olat-rustpost voorzien. Laten ons op de banken de melkchocolade en brood met beleg goed smaken, en na enig gebuurt met deze en gene al of niet bekende stappen we weer op. Na veldwerk gaan we voorbij aanduiding, Loonse en Drunense Duinen-bord, een bospad in, onder de schoenen een massa ijverige grote soort bosmieren die even verder een enorme burcht bouwen van o.a. oude vergeelde dennentakjes. 'N hele berg. Een poos nog mogen we vlakke bospaden gaan en dan dienen zich plots zandvlakten aan, met decimeters lagen los duinzand, klimmend en dalend, met her en der plukjes vooral dennenbosjes, en bomen die met hun voeten en tenen door zandverstuivingen, de wortels bovengronds staan naar het lijkt, klaar om aan de wandel te gaan. Doorkruisen een enorme zandbak {vlakte}, om toch weer schuil te gaan in het besloten groen. Een brede boslaan door met oude eiken en lindenbomen door. Aldoor het unieke binnenlandse duinengebied. Het gebied staat ook op de werelderfgoedlijst van erkende natuurgebieden. Een hele reeks bos en natuurpadennetwerk volgt nu over paden bedekt met vaak los zand, maar ook talloze takjes dennennaalden, bruin bladwerk, knapperend onder de schoenen. Wat meer dagjesmensen doorkruisen onze wandelwegen even later en dat blijkt juist. We zijn in de omgeving van de z.g. hoofdrust, de uitspanning, de enige in de directe omgeving, De Rustende Jager genaamd. Binnen zowel als de grote buitenterrassen zijn druk bevolkt, met ons wandelaars en dagjestoeristen. Volgen na verpozing een weg door opener gebied, asfalt wisselt voor een veldweg, langs veld en weiden akkers met Oostenrijks of Frans aandoend koeienras. Zien in de verte de kerktoren van Helvoirt pieken, steken een doorgaande weg over een betonfietspad op, tweezijdig te gebruiken, maar we hebben de ruimte, een eindweegs vlak wijds land door, met nu en dan huizen, boerenhoven, allerlei weidevee, bewerkte landerijen voor de aankomende groei, beukenheggen als erfafscheidingen, in de volle zon km. ers in de rondte wegkijkend. Blijkt een verbindingsweg te zijn, om weer de wijdse natuur in te gaan. Brug over de Zandleij-beek gaande, gaat het weer de beschutting van boswerk in. Blijken na enige tijd doorwandelen aan de zuidkant van het grote openlucht natuurzwembad van vanmorgen te zijn geraakt, langsheen villa's met veelal rieten daken, ook hier heggen van beuk om de huizen, nu nog bruin pas later in de lente groenig, en gaan een tijd daarna oostelijk de oevers van de enorme plas bewandelen, omzichtig over vele boomwortels stappend, maar ook met oog voor de natuurschoon rondom die plas. De Ijzeren man genaamd, welke vroeger uitgegraven blijkt door een enorme graafmachine, vandaar dus de naam. Men had kennelijk ontzag voor de machine. Steken door asfaltpaadjes, bos , zand en gruispaden, dan de klinkerweg bij de paviljoens van vanmorgen, over opnieuw de bossen en vennen in , waar de oostelijke helft van deze provincie zo rijk mee bedeeld is. Noud weet te vertellen dat deze meertjes Lunetten heten, naar een naburige kazerne, een van de drie binnen deze gemeente. Gaan eerbiedig voorzichtig een vrijend paartje voorbij, sluipen uit zicht, en nog wat padenwerk door. Dient zich plots de finish aan van deze natuurrijke, mooie tocht. Steken weer de parkeerplaats dwars door, en stiefelen de zaal in. Het was inderdaad weer "Echt Olat", zoals ze hun tochten met recht overigens durven noemen. Noud heeft weer voor OLAT de dag vastgelegd met zijn speurende camera, voor de site der club: WWW.OLAT.NL , en deze kiekjes zullen deze week wel weer op die site verschijnen in het z.g. albumgedeelte. Een tocht voor de natuurgenieter. Foutloos duidelijk bepijld en op bijna twee A4 bladen uit of beschreven. Er zijn weer kenners aan het werk geweest zoveel is zeker, van dit gebied. We blijven niet lang nazitten. Noud houdt rekening met mijn voornemen, het grote stadsfeest der landelijke voetbalkampioenen mee te maken, als de tocht door de binnenstad en de huldiging op het Stadhuisplein. Was een grootse gebeurtenis mag gezegd. Ik laat een vermoeiende, mooie gedenkwaardige dag gebeuren. Prachtig lenteweer was ook OLAT's deel vandaag. Tot volgend keer beste lezers. Gegroet: Ofwel op z'n Brabants: Houdoe!
De Grenslopers kozen nu een ander gebied uit, om hun tocht te houden. Ver van hun domicilie Luyksgestel {gem. Bergeyk}. In het zicht de Lindse Blaos, zoals de bal aan de top van de kerktorenspits lokaal genoemd wordt. Ik geraak over de mooie rijkelijk groene snelweg, rap aan de rand van de bebouwing van Leende, loop onder het viaduct van snelweg A2 door terug dorp uitgaande, en vind in tegenstelling van de aanduiding op Google Maps toch nog een kortere verbinding naar de startlokatie Manege Molenberg. Loop langs de stallen af waar de paarden ongeduldig wachten op hun baasje respectievelijk bazin, om met hun een rondje te mogen rijden in de omgeving van het Leenderbos, of een drafke op de terreinen. Kan na aanmelding op weg, ik ben het er nog niet met mezelf over eens welke afstand vandaag te gaan, en mag derhalve van de burolisten twee routebeschrijvingen, van afstanden meenemen. De uitgang gaat weer langs de stallen, waar enkele boxen al leeg zijn, en sommige paarden hun kop uit de deuropeningen steken om de wandelaar na te hinniken. Laat ik het er maar op houden dat ze ons prettige wandeling toewensen, want ik ken de paardentaal niet. Ik kan het niet nalaten sommige dieren een knuffel aan kop en nek te geven. De parkeerplaatsen staan al aardig vol en naar het schijnt zal men de auto ver buiten de terreinen moeten parkeren. Aan de poort vraag ik een parkeerseiner naar de tijd, dat ik vertrek. Hoe laat het is. Dat is moeilijk te zeggen meneer zegt ie want dat verandert constant. Ik draaf achter de meute aan, steek een doorgaande weg over, en gaan al meteen een poortje door langs een wildhek, want naar het schijnt floreert hier het wild met vooral herten en everzwijnen in dit gebied. Om ze van de wegen af te houden. Hoop dan ook een glimp van deze dieren op te vangen. We gaan bospad op en af al meteen, het belooft warm te worden vandaag, en ik heb extra drinkwerk opgeslagen in mijn rugzak. De zon pronkt aan een heldere hemel. We zijn in Valkenhorst zo het gebied noemt aanbeland. Meteen al een mooie opening van de route langs uitbottend groen, en dennengeur grassen als pijpestrooitje, nieuw bosaanplant, vaak percelen ook dicht op elkaar slinger ik door een enorm gebied welke in de warme zomer van 1976 ten prooi viel aan een geweldige grote bosbrand, welke ramp ik me nog goed herinner, en de hele regionale brandweer op de been bracht. Als een enorme onweersbui hingen de rookwolken boven de omgeving. De groei en de natuur heeft zich sinds geweldig herpakt gelukkig. Heideveldjes met vennen en diverse boomsoorten bospercelen zijn wandelaars deel. Zonder meer prachtig. Hele velden dopheide en groeisels van jonge boomsoorten. Ik neurie, ben in mijn hum hier, ziet er al veelbelovend uit voor vandaag. Een prachtig oud donker sparrenbos doorheen. Wildrooster over, klaphek door kom ik aan een toeristisch asfaltpaadje, even volgen, gaat over in verfijnd puinsteenpad, voor voetmassage, gaat na even wat gedraai op een fietspad langs doorgaande weg, steek deze over, en geraak op een parkeerplaats aan de rustpost der club, met schitterende welvoorziene kantinewagen. Hier beslis ik voor het grotere werk te gaan, een langere afstand. Zit in de felle zon, na wat kout her en der bekenden ga ik aan de z.g. lus beginnen, moet hiervoor een stukje breed fietspad op en, mag dan weer het rijke groen in, ik roep nog niet oplettende wandelaars voor me terug, en breng ze op het juiste spoor. Een onmetelijke trits padennetwerk volgt nu van loof dennen en sparrenbos vooral, ook berk, els en andere oude en jonge boomsoorten. De rust in de onmetelijke en mooie natuur is overweldigend. Het Leenderbos wordt ten volle benut door de route-uitzetters, uitbottend jong groen als van de bomen, is indrukwekkend mooi. De stilte werkt prima op de wandelaar hier. Draaf een behoorlijk eind op de Belgische grens af, richting Hamont -Achel met kluis/klooster op de landsgrens, langs vennen diverse grootten, maar toch de route draait langzaam weer terug naar de vorige eerste clubpost. Dat was me een route om van te smullen, vind een terrasstoel en ga in de volle zon verpozen. Na deze rustpost gaat het onder een hoge telefoonmast door weer het L.bos terug in. Zie en passant al veel insectensoorten om me heen, en ook het koolwitje {vlinder} en keizersmantel. Ook hommels en zowaar een hagedis die mijn pad kruist, en ras het hoge groen in vorm van grassen opzoekt. Beland weer op asfaltpad nu tussen grazige weiden en kom aan visvijvers, plankvoerbruggetjes over, en trapkes, vijvers en vennen waar het rijke riet weggeschoren is voorbije weken, wat vochtige paden door, kris-kras langs vennen en vijvers, over dijken en weer bruggetjes, het is een walhalla in deze natuur. Langs kanaaltjes en slootjes, picknickbanken, duidelijk gewild gebied voor de dagrecreant. Krijg dan even een klinkerwegje met op afstand Deelshurk een gehucht van Valkenswaard te zien, wat verderop ligt een zaken/fabrieksterrein achter groen verscholen en draai ik weer terug het bos van Leende in. De schitterende natuur herhaalt zich, tussendoor gekapte bospercelen met soms nieuwe aanplant, het is gorgeous mooi hier. Opnieuw gaat het door wisselend bos met padengeslinger, de routeman of mensen leven zich hier volledig uit. De routes rijk gelardeerd met verschillende toeristische route en afstandduidingen voor ieders wil kunde en vermaak. Tref wel steeds meer dagrecreanten, zeker op asfaltpaden, het mag niet deren. Plots herken ik weer een terugloopwegje naar de rustpost van daarstraks. Daar geraak ik nu weer, opnieuw neem ik plaats op de club zijn provisorisch terras, en opnieuw hier en daar met deze en gene een gesprekje, en dan weer in de benen, na de verzorgers in de kantinewagen uitvoerig te danken voor hun tomeloze inzet, voor ons gemak, en tot volgend keer. Het natuurpadenspel herhaalt zich. Middels Y en T splitsingen, boskruisingen . en zijpaden, duinen nu en dan zelfs, feilloos gepijld ook, was een gigantisch werk voorzeker. Mijn routepapier blijft padenwerk aanduiden, onvermoeibaar. Knap werk van de routearchitecten, elk paadje lijkt gezocht. Fenomenaal mooi. Het padenwerk brengt ons nu dichter bij de finish, we horen immers het drukke verkeer op een autoweg ergens, en ziedaar piepen de stallen van de manege plots tussen de bomen, na duinenrijen en zanderige loszandpaden. Passeer de poort van het terrein, ga weer langs de paardenboxen, gehinnik is mijn deel ter begroeting, denk ik dan maar. Trapke op naar afmeldburo, waar ik leden van de organisatie uitvoerig kan complimenteren, voor de fantastische route vandaag, door een werkelijk schitterend bosgebied, dat ook naam en faam in de omgeving geniet, en van toeristen alom te lande. Ik ga er toch even bij zitten, en hoor terloops complimenten regenen aan de meiskes van het afmeldburo. Ja dat was het ook, zonder meer fantastisch. Ook ik had een prachtige dagwandeling achter de rug kon ik be-amen. Hier mag u van mij volgende uitgave weer opnieuw starten is mijn voorstel aan bestuur en leden. Bestuursleden als Jan en Willemien vinden dit ook, ze vonden de enthousiaste voldane reactie zonder meer prettig. Kijk, daar doe je het ook voor. Ik keer ook voldaan huiswaarts met een kleurtje, van de zon dan, al kwamen nu aan het zwerk wat wolken, het was een mooie dag, absoluut. Nu aankomende zondag heb ik weer mijn zinnen gezet op de voorjaarstocht van OLAT, vanuit Vught, bij s-Hertogenbosch. Tot dan of volgend keer. Ik groet u lezers dezes, ofwel: Houdoe!
Een erg vroeg en stevig echt gezellig Paasontbijt met mijn Annemie, die zich voor deze gelegenheid ook uit de echtelijke sponde ontworsteld heeft. Het smaakte voortreffelijk, ze heeft er iets speciaals voor gemaakt, en met een stevige ondergrond hiervan zet ik mijn reis in naar Waalre onder de zuidwaartse rook van grote buurman Eindhoven. Ik was in de startgelegenheid al eens medio Januari j.l. geweest, voor een tocht van d'n Olat, en heb toen een andere weg naar Ontmoetingscentrum Het Klooster ontdekt, welke ik voor de afwisseling nu maar eens volg. De contouren van het voormalige klooster anno 1911, staan nog overeind, en heeft de kloosterlijke beslotenheid eerbiedigheid en gewoonten ingeruild voor de huidige buitelingen in en voor de buitenwereldse ontspanningssferen van deze tijden. Ruil de buitendeurse drukte van parkeerplaatszoekers, en vertrekkenden in voor de wat rustigere binnengebeurens. Ze kennen me, de burolisten en overig personeel, al vanaf de oprichting der club, en noemen me gebroederlijk bij mijn voornaam. Ik lever mijn inschrijvingskaart na invulling weer in, bekom route-omschrijving, dienovereenkomstig, en bestudeer aandachtig het papier. Het ziet er veelbelovend uit, elk paadje, wegje en situatie is uitvoerig geschreven. Buiten de zaal tref ik in de grote cafézaal in de hal Adje aan de bar, de jarenlange routeuitzetter der club, die wegens ziekte nu niet tekent voor de route vandaag. Laat me geduldig van zijn medische situatie op de hoogte brengen, en begroet hem met moed en doorzettingswensen, en alle goeds. Buiten de deur van het centrum bots ik nog op diverse bekenden, welke in de streek trouw act-de presence tekenen op wandelingen. Loop eerst richting het centrale deel van het dorp met rond dorpsplein met muziekkiosk in het midden, zijn statige kerk en horeca nog in ruste rond het plein. Een steegje in met kasseitjeswegjes, een grote rustplaats met aan de rand een standbeeldje van de vroegere beroemde schrijver alhier in Waalre getogen Antoon Coolen die hier ook zijn eeuwige rustplaats heeft. Over een pleintje met enorm deken van paasbloemen ofwel narcissen, de Paassfeer, gaat het een wijkje in en raak alras in gesprek met een vrouwelijk oud-bestuurslid van Olat, waar ik een eindje mee aanloop. Een mooi veldpaadje brengt ons in de openheid van akkers, weidjes en wat uitkomt in heggewegjes ruigten, en groenstroken, komen aan de oude brink, een bosperceel van de jaarlijkse boomplantdag 2001 wat een bord verteld. Gaat het met wijde omweg terug naar de brink terug, nu andere zijde ervan om een asfaltfietspad de nederzetting uit te lopen welke we inwisselen, voor asfaltwegje. Steken de doorgaande weg over zien aan de einder de startplaats nog van twee weken geleden, gaan langs enorme aspergevelden, nog keurig afgedekt, tegen de kou om dan de bossen in te mogen. Zien de stormravage van dagen geleden, de grond ook bezaaid met dennetakken. en volgen een poos paden links/rechts/rechtdoor tot we aan randje bebouwing een speeltuin in mogen. Dit is de rustplaats, wat vroeg naar m'n zin, maar blijkt tevens de post te zijn van kortere afstanden. Het is er goed toeven of onder het tentzeil of op de banken en stoelen buitenterras. Hier kom ik nauwelijks terug in de hoeven want het wordt een feest van ontmoetingen met andere bekende wandelaars, als oude getrouwen leer je er ook enorm veel kennen door de jaren heen. De meesten zijn streekgebonden. In korte tijd spelen vele gesprekken en verhalen de ronde, even bijpraten noemt men dat. Het duurt bij elkaar wat lang en zo moet ik weer kiezen voor een kortere afstand, niet getreurd, het sociale element hoort bij het wandelen, en is eigenlijk het mooiste part. Aan de poort gekomen om op weg te gaan voor de grote lus is het nog even poseren voor foto's van met deze en gene, en dan wil ik echt op weg. Het wordt een vennenrijk gedeelte van de omlooproute, plankenbrugjes, kleine weiden, met groot en klein en pluimvee. Smalle slootjes springen, met ruigten omzoomde vennen, ook droge en welhaast droge. Heuveltjes van oude zandverstuivingen, een waar natuurparadijs ontvouwd zich, zeg met een grimas zou het in het hiernamaals ook zo mooi zijn? Marianne met vader, dikke 80er aan haar zijde, Sjef , die op zijn leeftijd nog enorm kras is, en flink meestapt nog. Sjef verhaalt dat het een lust heeft. We struinen langs vennepaadjes, graspaden, en sprokkelhoutpaden oneindig door een natuurrijkdom, en genieten van de welliswaar late uitbottingen van bomen, boompjes, en struiken en zowaar de eerste bloemsoorten, voorwaar een wandelmekka. Onze papieren route-omschrijving , vermeldt langdurig elk pad en wegje in te gaan, nauwkeurig, heel veel werk heeft hij eraan besteed. Met zorg uitgezocht. Genieten met een grote G, dat wel. In een onmetelijke natuur van rust, ruimte en genot. Onderweg laten diverse vogelsoorten hun lentegeluiden horen, schitterend! Ik neem alles goed in mij op en laat me het gebeuren, zorgvuldig boomwortels ontwijkende dat wel. Gaan dan langs onmetelijk lijkende sportveldcomplex, waar o.a. hockeyers hun balletje slaan, er lijkt een heel tournooi te gebeuren zo de luidsprekers en het grote publiek toont. We komen in een ravage van boomresten en omgevallen jongens en hun takken overal dik gespreid terecht, ze vormen het tapijt onder onze schoenen. Ik beland voortdurend in ander gezelschap door wederzien en ontmoetingen, heel tof toch. Kom na alle gedwaal aan een gildeterrein met schuttersbomen, heel in ruste trouwens, tel nog vijf routeregels op papier, en geraak terug op de rustpost van Speeltuin De Klimbim. Hetzelfde tafereel van vanmorgen herhaalt zich hier. Vraag nog gekscherend of er iemand met me op de wip, in de schommel, rolton of anderszins, draaimolen wil, niemand voor te porren.... Gaat niet door dan. We vervolgen de route na verpozen nu andere richting poort uit. Opnieuw ontvouwt een bos en natuurrijk gebied, met vogelenzang alom. Een vlindertuin met oude dikke kale boomstam, met holten waarin zij mogelijk huizen. Krijgen ook weer legio routepalen en markeringen van zomaar wandelpaden, maar ook de befaamde LAW's te zien. Moge duidelijk zijn, een gewild gebied voor de dagrecreant, en de toeristenburo's De parkoersman of architect echter kiest zijn eigen routes, met een flair van een kenner. Laat ons genieten van kleur en fleur, rust en natuurgenot, in een woord geweldig , wat een toewijding. We gaan paadjes door en in nog nooit gezien in mijn toch langdurige wandelcarrière hier ook in de streek. Oneindig lijkende heide en bos en gecultiveerde landerijen trekt de wandelaar langs. Een bosweg stuurt ons recht op een enorm meer aan, blijkt een vroegere uitgraving voor het ophogen van naburige rijksweg te zijn. Draaien ruim een halve slag om het meer heen met aan de einder een welhaast Caraïbisch, midden Amerikaanse eilandengroep of ook USA aandoende bebouwing van verandawoningen. We krijgen toch nog moeilijk voorbijrakende modderpartijen te gaan met welgemikte stappen, op paden onderaan het water, lopen er onderlangs later wat kade-achtige gronden, droger formaat, en gaan dan omhoog een wijkje villa's door, overgaand in bebouwing van Waalre met meer betaalbare huizenrijen, met boeiende voortuinen, ieder anders weer ingericht, met zorg dat wel. Heel wisselend, boeiend, mooi, fantasierijk. Plots herinner ik me de terugroute van enige maanden terug {Olat}, en weet dan dat het natuurfeest voorbij is van vandaag. Adje heeft een gedegen goede vervanger gevonden voor route-uitzetten, Adje zeker niet weg te cijferen met ZIJN kennis en kunde. Maar de traditie lijkt voortgezet. Hulde voor beider inzet voor ons. Ik heb een schitterende wandeldag genoten, met mooi zonnig lenteweer, en ik spreek zeker voor de overige deelnemers. Ze hadden er nu ruim 200 meer dan hun vorige editie vertelde secretaresse Liezet trots, en dit spreekt voor een Eerste Paasdag, welke toch meest doorgaat in huiselijker sferen, en men dan toch in groter getale deze tocht en club bezoekt. De Vlaamse bezoekers lieten zich ook weer niet onbetuigd vandaag. Eer en glorie voor deze club, het was weer fantastisch, het parkoers en organisatie. Waalre was zonder meer een mooie parel in de Brabantse natuur om te ontdekken. Een dijk van een tocht. Ik ontdekte dat ik zowat de enige was, nou ja er kwam toch nog een groep binnenvallen, toen ik de zaal verliet. Dat kwam omdat Marinus uit de Nijmeegse regionen nog plots binnenkwam en ons aan tafel zette. Thuisgekomen wordt nog nagenoten van een Paasdiner bereid door mijn Annemie, en mocht ze mijn lovende verhalen aanhoren. Geachte lezer/wandelaar:
Het is even schrikken direct aan de vooravond van deze tocht en wat verwarring. Moet de tocht afgelast worden?
Wanneer ik me in de avond aan de computer zet, om me te oriënteren omtrent ligging en bereikbaarheid, komt er een melding van brand binnen, aan of in de lokatie. Ik vind uit , dat het adres en postcodenummer klopt, en zie op de site van de streekkrant de eerste foto's verschijnen van het voorval. De eerste berichten zijn wat verward, ernstig, en ook de naam van de lokatie komt niet overeen, maar adres klopt wél alsook huisnummer.....Hoe kan dat nu? Ik ga even later het alarmerend bericht nalezen en begrijp dan dat het een loods betreft, en er een slachtoffer naar het ziekenhuis is gebracht met rookvergiftiging. Ik zit op het puntje van mijn stoel, vraag me af of ik de organisatie moet verwittigen. Het bericht wordt later bijgewerkt en gelukkig met de startlokatie is niks aan de hand. Ik aanvaard de afreis maar de volgende ochtend. De busomroep meldt "Bos-weg", als halteplaats, oei, niet best voor de mooie omgeving! Mijn halte heet Bergstraat, en ik bereid me voor op enig klim en of daalwerk. Niets van dit al zo blijkt, de straat is zo vlak als wat. Ik krijg een wandeling van goed 2 k.m. te gaan. Kom verderop een sliert wandelaars tegen, en weldra ook enige bekenden en een kort praatje. De bepaald grote parkeerplaats achterom het etablissement is al eivol, en de aankomende auto's worden met seiners de parkeerplaats opgeloodst. Binnen is het eveneens vol huis, maar dan toch met enig geduld kan ik me inschrijven. Krijg meteen fietspad langs doorgaande verbindingsweg, tot "Woldere", { Waalre dus}, zo men in streekdialect zegt, en ga rechts een bospad in, voorbij een "blikvanger" is een hangend netwerk dat blikafval opvangt, en betonnen paaltjes door met vooral oude sparren en jonge vliegdennen er onder, en ander groen. Het pad loopt als een tapijt, en is welliswaar droog. Meteen mooi dus. Kom langs veldje met maïs dat er moet komen, wat pony's in een weiland, en kom alras randje villawijk, welke we even toucheren , even een klinkerwegje, maar ga toch weer zandweg en bossen in. De eerste lentebodes als vogeltjes zijn al hoorbaar. Alom liggen oude boomstammen en takken te rotten, voor bodemvoeding. Den, spar, es en andere boomsoorten tref ik hier en legio vennen en vennetjes, veelal zo goed als drooggevallen, kennelijk door waterwinning voor huishoudens. Daarom zijn er ook dalletjes ontstaan overwoekert door grassoorten. Kom dan weer in een wijkje, na enerverende bospaden, even langs straatweg en langs vervlogen tijden, n.l. de ruïne van een brand van een voormalig gemeentehuis, en ga weer poortje door het burgemeester Osse-park in, kennelijk in vroeger dagen een groot weldoener voor Waalre. En aIs erkenning. Ik krijg een serie asfaltpaadjes op en af te gaan over oude stuifduinen. Vennen voeren de boventoon voorlopig, trouwens de tocht heet ook Wolderse vennentocht, vandaar dus. Oude bomen ingepakt door de klimop planten volgen. Omzeilen telkens de bebouwing van villawijken, meesterlijk toch van de parkoers-uitzetters. Een keur van villa's en bungelows, als Spaanse hacienda's. Blijven in weelderig groen. Na allerlei smalle paadjes en toeristische routepaden en een pracht groot ven bereik ik de rustpost, zijnde een grote kantinewagen en klapstoelen en banken erom heen. Gezellig dat ook. Ga na rust een fietspadje op , om langs aspergevelden en een zomaar wild voetbalveld rand bos te blijven. Kom langs een enorme zandberg en zie meteen dat ik achterom de startplaats geraak. Kom langs de beruchte loods van de brand van gisteravond, en spreek toevallig de eigenaar die alweer uit het ziekenhuis ontslagen lijkt te zijn. Het viel mee met hem zei hij me. De sporen zijn zichtbaar nog zoals een zwarte plas aan de poort van het bluswater. Ik laat de startplaats liggen en stap door. een eindweegs verder leidt het pad af richting nederzetting, Het Loon genaamd, een oude brink, driehoekig van vorm, omzoomd met oude bomenrijen, en eeuwenoude langgevel boerderijen. Mogen hier dan een oude z.g. kerkepaadje in omzoomd met heggen waar je de tijd van vroeger moeiteloos terugroept. Absoluut prachtig, alsook het landschap erachter. Ga de open velden in en de koude noordelijke wind doet zich gelden, her en der een bosperceel, maar toch overwegend open landerijen, akkers, bosjes en weilanden met al vroeg vee wisselen af. Kom dan uit op een asfaltwegje, even volgend, langs witte monumentale boerderij, er ligt vervolgens een verkeerswerende barrage in de weg, alleen toegankelijk voor wandelaars en fietsers, steek een riviertje over, en mag een eindweegs verder een weidepoortje door, en hier herinner ik me de ontberingen van de natte gronden in broekgebied van de kersttocht vanuit Dommelen, nu veel droger, en beter begaanbaar. Natuurreservaat Loondermolenpad, en we slingeren door broekgebieden met weiden, akkers, groenstroken, bosjes, in een woord boeiend, rondslingerend hout van bomen en struiken, gekapt, gesnoeid, en we volgen een hele poos de slingerende Dommelrivier, met boorden oude Canadabomen, nu en dan drassig gebied en paden, maar toch begaanbaar nog. Absoluut mooi hier. Over brugjes en stukken hout om de voeten droog te houden. Tik bij het verlaten van reservaat bebouwing van Dommelen aan, langs sportpark met aanmoedigingsgeluiden van de lokale clubsupporters. Een grind en vervolgens klinkerwegje op. Asfalt , grindpaadjes, langs een monumentale luisterpost-gebouw van de destijds Duitse bezetter. Dan een rood fietspad in en rotonde overstekend even een jong villawijkje van Valkenswaard in. Volgen langs afrastering van een groot sportpark, voorziet allerlei sporten. Een openluchtzwembad, een jeugdherberg, en volgen paden bos weer in slingerend over een voormalig oude één baans spoorverbinding Eindhoven-Valkenswaard en België. Even dan ook langsheen volgend is daar plots de rustpost weer, van de lus dus na deze rust. Een gezellige openlucht ontmoetingsplaats. Volg hierna weer de bekende route een stukje van in het begin, om toch nog wat andere bospaden te vervolgen, wat weer over zal gaan in landelijk gebied. Het is eigenlijk vreemd, we komen weer rap uit op de startplaats van vanmorgen, weer langs de loods waar brand was gisteravond laat, en nu werkers en ruimers actief zijn. Na afmelding in Het Brabants genot, zoals de lokatie heet is het nog gezellig nakeuvelen met deze en gene. Een knusse zaak. Servé en Marianne komen ook binnen. Even een praatje, en ze bieden me een lift bijna richting thuis aan en die sla ik niet af. De tocht kan men indelen in drie delen. Eerste ronde veel vennen droog of droger, maar ook grotere en vollere vennen. Hierna een opener landschap, daarna een boeiend groot broekgebied, overgaand in bosgebieden ter afsluiting. Een absolute must voor de natuurgenieter en ons wandelaars. Gewild gebied zoals blijkt door dagjesmensen met honden al of niet aan de lijn, die we veel tegenkwamen. De route-uitzetters hebben zonder meer hun best gedaan ons een boeiende tocht met landschappen voor te toveren. Mooi gebied met grote en enorme mogelijkheden om de wandelaar te boeien. Een geweldig mooie en goede uitgebreide route-omschrijving kregen we mee, dat kon niet verkeerd. En de streek leent zich er terdege voor. Zeker en vast, zijn de wandelaars zeer tevreden weer de thuisreis gaan maken. Ik groet u weer beste lezers. Tot volgend keer weer. Houdoe! :::: Peter Heesakkers.
Noud stelt me gerust; het gaat meevallen met de neerslag. Hij had juist de buienradar geraadpleegd. Het wordt droog dadelijk zegt ie. Nog voor ik van huis ga heb ik de paraplu als wapen gepakt, want het regende weer eens. Eerst op mijn stalen ros naar Noud op aan. In een grauw decor van zware luchten en regen gaan we met broer Wim op weg. We kunnen aardig doordenderen want het is stil op de wegen. St.Hubert op aan, en even ter verduidelijking, niet bij onze zuiderbuur, en in de Ardennen, maar in onze eigen provincie de noord-oostelijke hoek wel te verstaan, behorende bij de gemeente Mill. Het overigens kleine dorp is overspoeld en wordt dit nog steeds door het vroege wandelvolk, die hun vehikkel natuurlijk zo dicht mogelijk bij het startburo wensen te plaatsen. Het is even zoeken, en we vinden toch nog een strookje groen. De pastoor van het dorp zal mopperen dat zijn kerkbezoekers het nakijken hebben. Het parochiecentrum, waar de start voorzien is oogt prima. De langere afstandslopers van 50 en 60 k.m. zijn al sedert vroeg onderweg. Na de bekende inschrijfprocedure krijgen we aan de uitgang de immer ruime parkoersomschrijving in handen na overhandiging van een deel van onze startkaart. Het dorp schrikt uit hun slaap, vanwege zoveel drukte op deze morgen. Kort langs de dorpsstraat mogen we al een heggepaadje in achter de huizen door. Het is nog wat killig en we ritsen de jacks extra dicht. Toch nog even een asfaltwegje op om dan langs een spijlenhek een dijk op te gaan een onderdeel van de eertijds Duits lijntje, een tracé van een vroegere spoorlijn naar Wesel,{Dld}. Omsloten door groen, en onder de voeten nog de kiezels van de versterking van de rails. Ruilen de spoordijk een eindweegs verder in voor asfalt weer, en bereiken na landelijkheid de noordkant van dorpje Mill. Voorbij een kasteel met monumentale beuk gaat het, Aldendriel genaamd. Denk aan het kasteel een brok natuursteen te zien liggen, maar ziet het is een eenzaam schaap dat zich verstoord opricht, bij de wandelaarsdrukte. Vier knoestige en oude linden dik honderd of honderden jaren oud geven het vroegere tracé van een weg nog aan. Komt de Krommendijk, een inderdaad slingerende landweg langsheen oude boerderijen en huizen verspreid. Na een zestal k.m. is daar dan de onvolprezen Olat veldpost, en maken we een stop voor wat brood/beleg, en een beker koffie. Even een praatje met Ger, Zd-Limburger, om dan weer het Peellandschap in te gaan door een natuurreservaat, behorend tot kasteel Tongelaar en gaat het zig-zag langs het Raam-kanaal. Bunkers {kazematten} beheersen vandaag nu en dan ons parkoers. Zij behoren tot de Peel-Raam-stelling van 1940, en staan er als stille getuigen van wat zich in de eerste oorlogsdagen hier afspeelde om de Duitse vijand af te stoppen. Gaan door overwegend akkerlanden met groenstroken gescheiden, richting Langenboom en Gassel, doch zullen die dorpjes niet zien. Bezoeken nog even een kasteelachtige ruïne, welke in de eerste oorlogsdagen het verblijf was, van de moedige soldaten, aan het Peelfront. Vervolgen na het lezen van wat borden met geschiedenis onze weg of pad liever, met knooppunt wandelroutes voor toeristen, en treffen legio al of niet flink beschadigde bunkers, waar we nu en dan even binnenkijken. Dat het er gespannen heeft in die dagen, verraden de beschadigingen wel duidelijk. Mogen hierna even over privé-terreinen van een groot grondbezitter, om een particuliere open lucht rustplaats genaamd FF-Pauze, te bereiken. Gelukkig het regent niet meer, maar lang blijven zitten noodt de koude wind ook niet. Er meldt zich een wandelaar met een hond, een forse terrier welke een dubbele rugzak met eigen proviand op en langs zijn lijf wederzijds heeft hangen. Prachtig om te zien en wordt door menige camera vastgelegd. Het beest ondergaat knuffels en aaien van menigeen. Na deze rustpost, gaat het langs bunkers Peelkanalen, smalle en bredere gruispaden over en langs bruggen, fietspaden, klaphekken, rustbanken, bochtige kanaaltjes niet geschikt en in gebruik voor echte scheepvaart trouwens, hooguit voor roeiboten en als kano's. De streek is bosarm, maar de groenstroken langs sloten en kanalen en afscheidingen van landerijen en weiden compenseren dit ruimschoots. We gaan noordelijk om dorp Mill en passeren een groot troepenvliegtuig zomaar in een grote tuin geparkeerd. Opschrift en tekenen erop vertellen dat het een oud marinevliegtuig was. Hoe ze de machine daar ooit gekregen hebben is de vraag. Wim onze metgezel en oud-marinier weet me uit te leggen dat het type een oude Neptune is. Een kolossaal ding in alle geval. Noud en Wim gaan het extra via omwegen dichterbij bekijken, en weten me te vertellen dat het interieur inmiddels voor een bed en breakfast-hotel doorgaat. Indrukwekkend om te zien, dat wel. Aan een brug dorp uitgaand staat een bunker waar men binnen kan kijken. Binnenin bevinden zich twee poppen gekleed in het militaire uniform van die tijd, 30er en 40er jaren, met een machinegeweer, en de kogelhulzen op de bodem, ook deze kazemat kreeg de voltreffers te voorduren, als door vijandelijke vliegtuigen zoals nu nog te zien is. Borden in de directe omgeving vertellen over die dagen. Vrijwel de hele tocht is eigenlijk een geschiedenis uit de oorlogsjaren, en vooral de beginjaren en dagen. Passeren ook nog gebogen verkromde oude spoorrails welke opgeblazen zijn destijds door het verzet, en dus het vijandelijke rail en materieelvervoer deed stoppen. Over een oude voormalige spoorbrug gaat het, dan een houten exemplaar {brug}, waar we de z.g. soeppost van de club bereiken, maar ook weer broodjes en drankjes warm en koud wachten. Er draaft ook nog een flinke compagnie reservisten {soldaten}, op. Afgezwaaide ex-soldaten die na hun verplichte dienst, verdergegaan zijn met hun dienstgewoonten. Na deze post gaat het door of langsheen beter, akkervelden, welke deels nog onder water staan, steken een doorgaande weg over waar militaire politie klaarstaat om de flinke groep vrije doorgang te verlenen, en nu mogen we ter afsluiting een groot bosgebied ingaan. Paadjes met veelal schelpenzand wie weet hoeveel eeuwen geleden door de Maas-rivier afgezet, welke destijds veel breder was of moet zijn geweest, gaat het zelfs door wijdse heidevelden later, met kunstmatig opgeworpen heuvelenlandschap. Gaan een camping voorbij. Zien weer de militaire politie met voertuig aan een doorgaande weg die we moeten oversteken, wachtend op de militaire groep. Achter ons naderen de gezangen, en jell's van die fors stappende groep. Beneden in het dalletje zien we dorpje St.Hubert verschijnen, lopen de straatweg in op weg naar de parochiezaal. De gezangen en strijdkreten weerkaatsen langs de huizenrijen. Ik steek de dorpsstraat over, loop mijn rondje rond de oude kerk met kerkhof, een ommetje van niks eigenlijk, en streef dan op de finishzaal af. In de zaal tref ik o.a. Hennie uit Zuid-Limburg weer, {Van "Hennie en Theo", jawel}, knutselend aan haar kunststukjes, en in afwachting van haar Theo, nog onderweg. Hennie belooft haar wandelverhalen spoedig weer te publiceren, en dus in de benen te zullen gaan. In de zaal onderhoudt een zangkoor met instrumenten de binnendruppelende wandelaars met populaire meezingers. Het is nog gezellig nablijven na afmelding. Oergezellig, dat wel. Het was vandaag weer Echt OLAT, hun slogan. Moddervrij, dat wel , deze dag. De oorlogsgeschiedenis voerde de boventoon onderweg. 1083 Deelnemers meldden zich vandaag. Noud heeft de beelden van vandaag onderweg weer vastgelegd met zijn camera, ook voor de OLAT-site {WWW.OLAT.NL}. Hij speurde weer naar opmerkelijke beelden als in de natuur. Kijken dus! Ik groet u lezers weer, tot volgend keer:
Ik wordt door de weerdiensten uitdrukkelijk gewaarschuwd voor aanvriezende mist. Maar dit blijkt voor ons deel van het land gelukkig loos alarm. Ik ga op weg naar Noud, alwaar z'n broer Wim ook wacht om ons te vergezellen. Buiten de bebouwing neemt onderweg het zicht door de mist snel af. We belanden heelhuids in het Peeldorpje Neerkant. Het is even zoeken naar een parkeerplek, want het staat er al vanaf vroeg ramvol. We kunnen derhalve vast een stukje inlopen. Zulk een aanloop zal dit dorpke nog nooit meegemaakt hebben. Opnieuw vallen ons de talrijke rood-witte nummerborden op, op onze gang naar het startburo. Vlaanderen is weer goed vertegenwoordigd zo blijkt. In de zaal weer de gebruikelijke begroetingen, met vooral de bekenden. Neerkant behoort onder de grote gemeente Deurne. Wat verwarrend voor onze Vlaamse lezers, die plaatsnaam, gelegen oostelijk zo'n 20 k.m. gaans van Eindhoven. Neerkant is ook gesitueerd vlak aan de grens met onze provincie Limburg. Na het aankomst en inschrijfritueel, gaan we erop uit en stappen we de mist in. Nu is de Peel bekend om zijn bosarm landschap, veel veengebieden, van oudsher een moerassengebied, en van de vroegere turf-afgravingsindustrie, de sporen ervan nog altijd zichtbaar. Toch weten de routebouwers er vandaag weer het maximale uit dit gebied te halen. Al meteen buiten de bebouwing geraken we al in een flink bosperceel, trappelen op en af oude zandduinen-bossen, een oude bunker, een getuige van de verwoede strijd in dit toen vooral moeilijk begaanbare gebied. Onderdeel van de Peelraamstelling, een frontgebied destijds {1940- '45}. We stuiten er ook op een zwervers verblijfshut, kundig dichtgevlochten met takken en bladerenwerk, en achtergelaten zakken afval....Plots zoeft er een groepje crossfietsers voorbij, was even schrikken want hebben vrijwel nooit een fietsbel... Heb ze meteen toegeroepen alsdat ze meerdere wandelaars tegen konden komen. Steken de beek Astense Aa over en gaan een klaphek door. Worden we voorbijgelopen door een kranige 90er uit Weert, Thieu. Heeft er met zijn wandelstok een beste gang in. Respect! Gaan een zandweg door ,om eindweegs verder weer hek door te gaan en hier vallen ons de als parels gelijkende druppels aan de twijgen van struikgewas op. Kunnen zo boompjes met ledlampjes zijn. Met wat fantasie. Komen talloze sloten en kanaaltjes voorbij, en zien een meetpaal het water boven 26.40 mtr. meter boven Amsterdams peil aangeven. O meter is gelijk met de zeekust, maar we bevinden ons hier op hogere gronden, gelukkig. Toch gaan we vandaag nogal beproeft worden door de vele neerslag voorbije maanden. De grond veert vanwege de veenlaag onder onze schoenen. Zien vandaag veel vennen en grote plassen, veelal overblijfselen van de veenwinning. En buisleidingen een ondergrondse overloop van het rijke watergebied voor afvoer via vennen en sloten en kanalen naar rivier de Maas op aan uiteindelijk. Een waterspiegel met oude bomen in het water trekt menig fotograaf aan. We slingeren altoos door grote heidegebieden waar de mist ons zicht ontneemt. Maar ook zompige paden, die we kalmpjes aan moeten nemen. Her en der onderweg gelijkt het op een survivaltocht, maar men krijgt er wel een uniek natuurgebied voor terug. Schitterend, en de stilte temidden het Peellandschap is overweldigend. Enkel eendensoorten en enkele vogels zijn hoorbaar. Her en der zoeken we de droogste delen van het parkoers op, maar de nattigheid is overweldigend. Het parkoers stuurt ons even de ruimte in om er van welverdiende boterhammen en warme dranken van OLAT's veel geprezen verzorgingsteam te genieten, zomaar temidden van nowhere. Moeten hierna een stuk parkoers tegendraads teruglopen om de route rechtdoor te vervolgen. Het blijft een drassige bedoening, en in de verte ontwaar ik in de optrekkende mist een groepje medewandelaars die met grote moeite willen oversteken aan een zwem en modderbad, heelhuids. Zie plots lopers paralel pad teruglopen en neem een z.g. afsnijding van route door door een stukje bos hoog gras, mij die zorg besparende. Wijs achteropkomende lopers op het drogere alternatief, lopen glibberig pad af en belanden na een lus aan de splitsing die we vooraf al kenden. Stappen even wat droger, om vervolgens ons een schier onbegaanbaar dijkje met groengordel te gaan. Het zal vandaag een zware tocht worden en we verliezen veel tijd met voorzichtig gaan. Het blijft slijkerig, nattig, en inschatten waar de voeten te zetten. Heel jammer want het is een majestueus mooi natuurgebied, maar ja de routemensen zetten de tocht een half of driekwart jaar van tevoren uit.... Het blijft klaphekken gaan en heide paadjes, en de optrekkende mist geeft ons adembenemende vergezichten. Overal geelbruin hoog gras. Welke de route overheerst. We geraken aan een lange brede knuppelbrug om de moerassen over te gaan dan door een pad belegd met rubber matten, zeker niet overbodig, een drek van jewelste door en dan is daar de rust van een bezoekerscentrum Mijl op Zeven genaamd. Een enorm dak als halve koepel, met café-resto, en winkel erin. levendig vermengd met natuurbezoekers en wandelaars onder elkaar. Krijgen na dit rustpunt even dankbaar asfalt en de vlakte in van weideland en akkers. Moeten even verder alsnog De Grote Peel-natuurgebied in . Het Peellandschap is als het ware vergeven met vooral berkebomen oude en nieuwe beheersen het parkoers vandaag, veruit boven andere loof en dennen en sparrebomen. Gaan nu door velden waar hectares gronden omwoelt zijn door everzwijnen en hun uitwerpselen op de paden erdoorheen. Imposant wat deze dieren doen met de gronden. Krijgen dan een trapje over schrikdraad en gaan dan door heuvelachtig heideterrein. Prachtige verzichten, over smalle paadjes, op en afgaand. De zon breekt door zowaar. Weer diverse klaphekken gaande en wildroosters kennelijk bijhorend. De routemensen of ontwerpers, halen het beste eruit. De routes vandaag vallen langer uit voor de 20 en 15 k.m. gangers, respectievelijk 23,5 en 18 k.m. , maar dit komt de schoonheid van de routes zonder meer ten goede, en men maalt er niet om, het is weer "Echt OLAT" de slogan die weer eens opgaat. Struinen door afwisselend heide en bosgebied met aldoor vennen en grotere en kleine plassen. Holland waterland, gaat hier helemaal op. We doen afwisselend de grens oversteken van Limburg en Brabant. Pas op 18 k.m. laat zich de tweede veldpost zien , de strenge natuur-toezichthouders van deze gebieden willen het zo. Hierna gaat het weer even de vlakten van akkers en weidelanden in met nu en dan weidevee in al haar soorten. Ze staan flink vol met water door de vele regen voorbije maanden. Door een gebied met hooilanden. Steken een verbindingsweg over en zien in de bermen de borden met de aanduidingen dat we van Limburg , Brabant weer binnengaan. Opnieuw gaan we weer een bosperceel in , met stevige klimmetjes op en af, onze spieren op de proef stellend. Geraken bij een grote bed and breakfast -boerderij, steken wegje over, opnieuw de bossen in. Plots wordt het dan weer landelijk, huisje, tuintje, klein weidevee achterom de huizen en boerderijtjes verspreid staande, ontwaren we toch verderop compactere bebouwing. Het is Neerkant ! Straatjes lopen is er zeer beperkt, gezien de kleine woongemeenschap, en ik wijk tegenover de finishzaal van de route af even, omdat ik een gedenkteken ontwaar aan de ingang van een kerkhof. Daar staan op een rij elke zuil rijk met bloemen en schriftelijke mededelingen en rouwbeklag, met foto van een complete familie welke verongelukt zijn voorbije zomer in een vliegtuigcrash in de oostelijke Oekraïne. De beruchte MH 17-vlucht. Een prachtige familie zo te zien, zomaar weggevaagd, door een politieke aangelegenheid. Het heeft m.n. Neerkant e.o. enorm geraakt, maar ook landelijk wel. Indrukwekkend.....
Dan ga ik de finishzaal in en na afmelding, tref ik o.a. "Zottemie". Een beeldige Vlaamse toch. Die helemaal uit West-Vlaanderen, {Ingelmunster} de reis heeft ondernomen, een medewerkster van Benelux-wandelen, vandaag mede deel uitmakende van de grote Vlaamse vertegenwoordiging. Dan zie en spreek ik ook nog Hennie, van Theo dus, wachtende op haar gade, en wordt het nog gezellig nablijven in de zaal, aan tafel, en de rest in de zaal wat al gearriveerd is. OLATse gezelligheid alom weer. Ja het was vandaag opnieuw "Echt OLAT". Heel geslaagd, we zagen vandaag de echte Peel in al haar natuurlijke glorie, ondanks de enorme glibber en modderpartijen. Mijn spieren vertelden me dit bij thuiskomst. Noud was weer actief met de camera onderweg, om alle schoonheid en gezelligheid vast te leggen, voor het OLAT-foto=album op de site OLAT.NL , evenals Frans v.d. Boom deed. Om naar uit te kijken vast en zeker. De volgende laatste tocht van deze winterserie zal gaan vanuit St.Hubert/Mill, volgende maand. Deze plaats bevindt zich in de noord-oostelijke hoek van de Nederlandse provincie Nrd.Brabant, derhalve voor onze Vlaamse lezers, niet te verwarren met jullie Ardennen. Ik heb weer een fijne, mooie dag gehad, een werkelijk schitterende route, door de o.a. oude veen afgravingen {turf}- gebieden. Beste lezer: Hartelijk gegroet tot volgend keer weer. Houdoe! : Peter Heesakkers
Voorzitter Wouter weet het zeker. Het is twee en halve k.m. gaans vanaf de dichtst bijzijnde bushalte, naar het startburo. Zodra ik de bus verlaat, stuit ik op een mij bekend echtpaar, welke te voet van hun woonstee eveneens onderweg is, naar de garage van een Ford-dealer, alwaar de inschrijfplaats is voorzien. We stappen gezamelijk oostwaarts, naar de rand van Valkenswaard in een industriezône. Opnieuw vallen mij rond het gebouw de vele rood-witte nummerborden van onze zuiderburen op. Het is flink druk en de parkeerplaats duiders zwaaien heftig naar het ferme aantal wat zich meldt. Het is duidelijk, ondanks het grote aanbod van tochten in de provincie, en eromheen vandaag, hoeft de club niet te vrezen. We stappen de showroom binnen en lopen langs rijen kleurige en allerlei typen van Ford-auto's , naar de inschrijftafels. Naast deze buro's is een grote zithoek voorzien met natjes en droogjes, warm of koud, en etenswaar. Na de onvermijdelijke korte gesprekken her en der, ga ik mijn hoeven in. Eerst even door industriezône , waarlangs zich een der bedrijven in de regio van een vroegere lagere school klasgenoot, die nu een vooraanstaand industrieel en zakenman in vooral deze regio is. Goed geboert boy! We gaan dan een bosperceel in temidden het industriegebied, wat voor wandelpark door gaat en draaien om een groot ven met ijslaag. Al meteen wordt de wandelaar gewaarschuwd alsdat het vandaag opletten wordt, want een sneeuwlaag, door onze voorgangers al platgetrapt, maakt dat het verraderlijk glad is of wordt. Toch weer even industriewegje door, gaan weg Leende -Valkenswaard oversteken en volgen even de route van vorige week van Olat. De parkoersuitzetter Ad Phiferons, dus niet die van Olat, stuurt ons een nieuw fietspad op, asfalt en ik vrees even dat we weer naar het modderbad van vorige week gaan. Maar niets van dit al, gelukkig, vlak voor dit onheil mogen we een aardige natuurweg in van het gebied Valkenhorst, welliswaar drassig, en wat modder, maar heilig t.o.v. vorige week. Langs besneeuwde akker en weidevelden, en paden, bereiken we wat vroeg de rustpost in een ruime schuur achter een boerderijvilla. Het is er erg druk en het personeel werkt allemaal als mieren om ons te gerieven. Hierna gaat het echt de natuur in, de veelbezongen ruimten om Valkenswaard. Het voorgaande belooft zonder meer, en wordt het ook. Hier en daar hangen nevelsluiers in de bossen en op de velden. Afgeplagde heidevelden en diverse vennen zijn ons deel. Superbe! Mogen door een klappoortje een graasgebied in wat behoort bij het z.g. Brabants landschap. Het is donker miezierig weer, eerder late herfst dan putje winter. De natuur rust, hoewel enkele keer een fladderend vogeltje. Wandelmarkeringen van diverse natuurorganisaties, en z.g. koppaaltjesroutes zijn zichtbaar. Dit gebied spreekt erg aan. Heidevelden en bospartijen wisselen af. Slingerpaden, door den en sparrenbossen, en andere loofhoutsoorten, zijn ons deel. Toucheren dan nu en dan even de A2 autoweg naar Maastricht, en horen nu en dan onheilspellende sirenes van div. hulpdiensten. Niet best . Gaan aldoor op en af oude stuifduinen door overwegend weidse heidegebied, en bossen, en geraken dan aan de doorgaande weg naar Leende. De "Lindse Blaos" komt in zicht. { Leender blaas}. Zo heet het de bol aan de top van de kerktoren van Leende. Gaan daar ook op aan, ga onder de A2 door met doorrazend verkeer boven ons en twee verkeerspleinen oversteken eromheen, loop het dorp binnen, en wordt aan de overzijde van de straat toegeroepen dat ik daar en daar zus en zo had moeten gaan, maar de alternatieve route biedt uitkomst. De rustpost is de garage van de plaatselijke brandweer, waar nog een van de drie auto's volledig paraat staat. Voorzieningen genoeg hierbinnen, als voor wasje plasje. Een eigen binnenterras met buffet van de club. Heb even een onderhoud met een wandelclublid welke meehelpt en ongezonde tijden achter de rug heeft en herrijst weer. Loop na verwijlen het dorp weer uit, weer onder viaduct door, en draaien van daar het gewaardeerde Leenderbos in. Slingeren de paden over, kom dan aan een prachtige stuifduinenrug, nog steeds oplettend op sneeuwresten op paden , en alert op gladheid, maar het leidt hier toch voldoende af qua natuurschoon, waar dit gebied fameus om is. Kom dan aan een fietspad waar we op afstand een nieuwgebouwde stellingmolen in het landschap van gehucht Strijp zien staan. Blijven toch in de omslotenheid van bos, paadje zus en zo stappen, overwegend sparren en jonge en oude dennen. Het is bekend dat dit gebied veel everzwijnen kent, reeën , herten, maar ik tref er geen een. Steek een wat breed fietspad over wat leidt naar de Achelse kluis, grensdorp Hamont-Achel, dus België, en het bosgedraaf houdt niet op. Dan een lang sparrenbospad, met ook andere tussengroeisels, als lover en den, en vliegden. Volgt een wijdse sneeuwbedekte akker, en gaan zowaar een sneeuwvrij fietspad op. Wordt dan toch weer padenwerk gaan en waar ik me op verheugd had dat het met de modder wel meeviel? Te vroeg gejuicht! Het wordt een soort dans van hink stap sprong, de laatste kilometers, en bedenken hoe zal ik die en die barrière nemen. Ik zal eraan moeten geloven en moet er toch door. Ga dan een beek over, platte houten brug met anti-slipplanken. Loop dan paralel met het vorige pad terug langsheen een rijk plassengebied wat visvijvers zijn. Zojuist geschoont van weelderig riet dat nu in hele hopen langs de oevers ligt. Volg een poos een z.g. rode koppaaltjesroute, na droger gaan wordt het toch weer zompig dan. Ga langdurig om de plas heen. Een pad afleidend in, opnieuw een plankenbrug, even moeilijk op en afstappen, houdt me in evenwicht met afschermende paaltjesrijen aan de kop van brug, terug de zompigheid in tot aan een asfaltweg. Een zucht, en redding van voorgaande, ga ik onderlangs een industrieterrein, waar talloze buizen voor waterafvoer van de terreinen de grond uitsteken van de sloothellingen, en de sloot in die weer op de Kleine Dommel zullen uitkomen. Ga langsheen een paviljoen van de plaatselijke vissersclub , van wie de vijvers ook zijn. En sta dan plots aan de finish, de autogarage. Ik heb een schitterende natuurtocht achter de rug, ondanks de ongemakken nu en dan. Sneeuw en modder. Had het zeker niet willen missen. Het gebied is een verademing. Kijk naar mijn broekspijpen, ja wat dacht je, maar staat tegenover, absoluut een aanrader deze tocht met dit natuurgebied in de aanbieding. Ik zet me aan een der tafels daar met een bakkie om op adem te komen. gesprekje hier en daar met personeel, bestuursleden, medewandelaars aan de tafels. Het schijnt dat de schemer invalt, en dan zet ik er maar de benen weer in, de lange gang naar het dorp. Oei, die uitdrukking benaming is niet naar de zin van menig Valkenswaardenaar. Ik kijk terug naar een mooie dag. De club was erg tevreden over de opkomst, want de wandelagenda was overvol mogelijkheden vandaag, enkel al in onze provincie. Een saluut aan u wandelaar en lezer dezes. Houdoe! Tot volgend keer weer.
Ik heb de verschijnselen van bijzondere lente-aankondigers die zich door het zachte weer deze winter tot nu toe al vroeg aandienen nog niet allemaal waargenomen. Natuurvorsers melden opkomst van speenkruid, gele kornoelje,, sleedoorn, en krokus waargenomen te hebben. Ik zie bij mijn woonst, enkel de kleine margrietachtige bloempjes in de gazons.
Aan het busstation tref ik Haagse Loek, en gaan op weg naar Waalre. Heb bij aankomst twee mogelijkheden om kort te gaan naar de startlokatie. Ik loop tegen de stroom starters in en zie ook Duitse personenwagens, opvallend veel Belgen, en zelfs een Duitse touringcar afgeladen vol wandelliefhebbers. Het is duidelijk, OLAT heeft zijn naam wijd en verbreid gevestigd. Groet constant wandelaars mij tegemoetkomend, tot dat ik aan de wat statige startlokatie kom, van buiten af gezien, met glazen deuren. Het is een groot dorps gemeenschapshuis, en activiteitencentrum. In de zaal wordt ik van alle kanten aangesproken, en er zijn zelfs nog nieuwjaarswensen bij. Natuurlijk is Hennie ook weer present met hare winkel uitgestald. Ik schaar mij in de rijen voor het startbureau. Inschrijving gaat best vlot, en aan de uitgang bekom ik een blad driedelige route-omschrijving. Een snelle blik daarop verzekert me van een Echt -OLAT-parkoers wat al tijden hun slogan is. Het leest als paadje hier paadje daar, zus en zo. Ik zet er verwachtingsvol de schreden weer in. Maak het in Nederland befaamde rondje om de kerk, waar de pastoor in zijn voortuin nog een lichtjeskerstboom heeft staan van electriciteits draden met kleine lichtjes natuurlijk. Gaan door het oude centrum het dorp uit, steken een doorgaande weg over en kom dan in een gegoede wijk, die me snel verbindt met de lokaal geroemde natuur. Stap een bos in her en der over liggende boomstammen, door de o.a. de voorbije stormweken geveld. Was even precair of we de natuur in zouden mogen omdat staatsbosbeheer ons de voorbije weken ontraadde, erin te gaan. We zullen onderweg de stormschade zien telkens van topless.... bomen, en andere afgebroken takken. Het zal dan toch geen afbreuk doen aan het natuurschoon, dat de streek van o.a. Waalre te bieden heeft. Het is best modderig, maar nog te begaan, maar toch opletten niet uit te slibberen. Enorm veel bladeren en takken groot en klein dienen als anti-slib. We kringelen over de bospaden en lijken te koersen op de noordkant van Valkenswaard. Dit blijkt ook. We gaan om een openluchtzwembad in ruste, en onmetelijke sporttereinen. Het is al meteen een mooie opening van de wandeldag, met ah's en oh's. Nu horen we verkeer en al ras staan we aan de doorgaande autoweg, Eindhoven-Valkenswaard, en geraken zonder kleerscheuren over de al drukke weg. Mogen even een breed fietspad gaan om aan een uitspanning van een café/zaal, resto meteen achterdoor over een parkeerplaats te gaan. Hier is welliswaar een rustpunt voorzien, maar ik negeer dit omdat het me wat vroeg is en duik de natuur weer in. Beland dan aan grote visvijvers waar we omheen draaien, veel water enerzijds, hekwerk aan de andere zijde als afzetting van een groot golfterrein. Het is drassig nu en dan, door de vele neerslag van voorbije weken en maanden, de grond lijkt oververzadigd. Ik zoek waar ik kan drogere delen en graspollen, om op de been te blijven, ga dan een afdaling naar een dalletje voorzichtig en vervolg tot een opstap van een brug over riviertje de Tongelreep, welke ontspringt in België, en bij Eindhoven samenkomt met de Dommel. Nu wordt de moddertoestand avontuurlijk, en voor me zie ik een groepje moeizaam zich worstelen langs plassen op paden, zich krampachtig en voorzichtig vasthoudend aan struikgewas stengels die ook nog veel doornen hebben. Een gekerm, gevloek, gekreun. Het aanvankelijke graspad is verworden tot een slijkbende. We geraken het bosdeel uit en na een bocht dient zich te eerste rustpost aan. Hier wacht Noud en zijn broer me kennelijk op, die me al vooruitgegaan was. Ik laat me de beker koffie en brood met beleg dankbaar en goed smaken. Hierna struin ik op een verkeersweg af die tussen Valkenswaard en Leende dwars door de bosgebieden loopt. Aan de weg steken de 30 en 40 k.m. gaanders over het Leenderbos in, wij vervolgen op een fietspad, en mogen de weg de andere kant de natuur induiken, eindelijk verwelkomen we het smalle asfaltpad, met opluchting en blijdschap. Het is bekend , dat in deze wouden de everzwijnen en herten en reeën welig vertegenwoordigd zijn, we zullen ze echter vandaag niet treffen. Ik mag afslaan een bospaadje in en draai dan een bosweg op die overgaat in breed, waar een immense watervlakte op de paden, en nu wordt het voorzichtig zoeken naar droge delen en graspollen om over te springen. Het wordt een regelrecht waterballet. Paden staan ruim onder water, en het is omzichtig stappen, nou ja eerder pootje baden zeg maar gerust. Hele paden staan onder water. Kom aan een heideveld, waar ik nog droge delen vind en driftig voorbij gereden wordt door cross-fietsers niets en niemand ontziend en die er zelf uitzien als varkens. Ontwaar aan de einder een heuvel welke later een wildviaduct blijkt over de rijksweg van/naar Maastricht. We laten het voor wat het is, en kringelen wat droger door bos, en heidevlakten. Ik prijs me gezien de nattige ervaringen gelukkig niet voor een langere afstand gekozen te hebben vandaag. Takjes en oud bladwerk geven de wandelaar enigzins houvast. Dan geraak ik in landelijke ruimten , wijde blik, met her en der een huis of boerderij. Een asfaltweg zelfs, en na wat gedraai dient zich opnieuw een rustpost in de vrije natuur aan. Daar neem ik wat brood, een kop soep, en koffie na, om na wat korte gesprekken en ontmoetingen mijn weg te vervolgen. Zowaar in tegenstelling met de barre weersvoorspellingen later op de dag en vanmiddag, breekt de zon goed door en gaat het toch weer de paden op. Raken net niet de zuidelijke bebouwing van Aalst, gemeente Waalre, steken wat later weer de weg naar Valkenswaard over de fameuze Lissevenlaan in, langs duingebieden en vennen, genieten er de mooie villa's en gaan dan toch een heggepad in nog wat bos doorstruinen, o.a. een oud spoorwegtracé wat vroeger Eindhoven met Neerpelt en Hasselt verbondt. Gaan nu meer op Waalre aan en passeren de ruïnes van een destijds afgebrand gemeentehuis, met een wansmaak van misdaad, maar men de dader{s] nooit heeft kunnen achterhalen ondanks herhaalde opsporingsberichten als op de regionale en landelijke pers en t.v. We steken over aan het oude nog bestaande en zo genoemde stationskoffiehuis de weg over, en weer volgt een groot bosperceel, dat ons via omwegen dichter bij een woonwijk van Waalre geleid. Dan is het uit met de bospret en gaan we door een woonwijk linea-recta op de finishzaal af. Aan de ingang van de zaal zijn bezems standaarden geplaatst om de modder en ongerechtigheden buiten te houden en we onze schoenen kunnen af te vegen, of borstelen eerder. Daar maken we het dan in de nablijf nog gezellig met ontmoetingen, en contacten. Der Franz is ook van de partij, en zamelt alras een hele groep aan zijn tafel van wandelvrienden en bekenden vanachter grote glazen gerstenat. Ze staan bekend als het drinking team. Het gaat er jolig aan toe ook, met het vorderen van de tijd. Opvallend is ook het aantal nablijvers in de gehele zaal. We hoorden vandaag opvallend veel Duits en Vlaams, in al haar streektongvallen. Ik vernam al voor de tocht dat uit Hemiksem, Patrick en Linda present waren, en daar wachtte ik dan ook op. In de achterste regionen arriveren zij en ook anderen in de zaal. De begroetingen zijn allerhartelijkst. Het wordt een heerlijke Nederland/ België samenzijn, want Pat kent natuurlijk veel van zijn wandelvrienden van daar nu hier aanwezig. Martien, oorsprong Ned.-Limburger, inmiddels een halve Belg zetten we ons gevieren aan tafel, en kouten over vanalles en nog wat en wisselen de laatste nieuwtjes uit, het is oergezellig en dan kent gezelligheid geen tijd. Rondom ons loopt de zaal steeds leger, en het komt ervan dat het zaalpersoneel al orde op zaken stelt, tafels worden verzet en de zaal geordend alsook de stoelen natuurlijk, geruimd, geveegd, en we behoeven nog net niet de zaal te sluiten en het licht uit te doen..... Buiten de deur van de zaal komend, blijkt onze lieve heer buiten het licht al uitgedaan te hebben, en staan we meteen in de pikke donkerte. We nemen hartelijk afscheid. We en zeker ook ik , kijk [en} terug op opnieuw een "Echt Olat-tocht", wat hun slogan is. Puik parkoers weer bos en natuurrijk, een gezellige sfeer en drukte, in Internationaal gezelschap. Onze wegen scheiden aan de uitgang, Martien moet nog zijn vehikkel zien te vinden in het duister en loopt met me een stuk mee. Ben heel tevree, dat ik me niet heb laten weerhouden, door het voorspelde barre weer, wat in deze hoek des lands grandioos meeviel. Een zeer geslaagde dag, en ik denk maar niet aan de ontberingen onderweg. Aan de bushalte staat Haagse Loek of ook wel Luuk, ook weer en aanvaarden we de reis terug op huis aan, nog nagenietend van een prachtige natuurtocht vandaag weer. Zoals gezegd: Echt Olat dus. Tot volgend keer weer gewaardeerde lezers en ik groet u met het Brabantse: Houdoe! Peter Heesakkers
Al op mijn gang vanaf de voordeur is het genieten geblazen, de kerstversieringen, in de voortuinen en vanachter de woonkamerramen. Kerstbomen in voortuinen verlicht en behangen wel of geen naaldbomen, het belooft een uitbundige uiting alle jaren door en meer. Mijn overbuur heeft zelfs zijn dakranden versiert met kerstlichtjes. Een feestelijk gezicht in de straat, even verder ook op de balkons van appartementen. Het baadt hier en daar in het licht. Wat verderop gekomen koeren de duiven volop, en dat betekent neerslag op komst. Niet voor overdag vandaag zo weten de weermannen te vertellen. In de bus achter me zit onderweg iemand amechtig te zuchten, kreunen en steunen, en te geeuwen. Tussen Valkenswaard en Dommelen is het landschap wat grijzig door lichte ochtendnevel. Ik kan vlak voor de zaal uitstappen. De hele omgeving van het etablissement is overladen met auto's van deelnemers, en ik moet mij geduldig aan de ingang van de zaal opstellen van uit en ingaand voetverkeer. De nodige kerstbegroetingen volgen door de zaal heen, en zowaar aan de inschrijftafel is het aansluiten. Hennie uit Heerlen, zit er geduldig te knutselen terwijl Theo ergens buiten al de benen strekt. Na het bakje koffie ga ik dan maar op weg. Eerst door groenige straatjes en achterom's, villaatjes, tuinen, en na enig straatwerk dient zich het Christoffelpad aan buiten de bebouwing geraakt. Een bord met mededeling dat de route omgelegd is vanwege onbegaanbaar, moeten wij accepteren. Mogen even verderop dan toch de velden in. Passeren een monumentaal gebouw waar tijdens de 2e Wereldoorlog de Duitsers hun afluisterpost hadden van radioverkeer van de ondergrondse zowel als militair. Op de paden langs de akkerlanden liggen plassen met ijsvliezen, gaan tijdelijk over op asfalt langs boerenhoven, en altoos blaffende honden. Komt toch een graspad tussen weideland. Een modder en draspad door weiden. Paadjes langs Keersop en Dommel en ruig bosgebied, nu en dan een smalle stalen balkbrug met hoge leuningen de wateren overstekend. Een plankenpad over moerassen. Weer effen welkom asfalt na alle gelaveer door drassig gras, volgt een smal bospad slingerend door ruigten en bos en moerasgebied. Komt rustpost in een scoutinggebouw in zicht D'n Duvelshoek, waar we eventueel nu al een meegekregen speciale gratis soepbon snert, kunnen bekomen. Bij binnenkomst slaan brillen spontaan aan vanwege de vochtige warmte, en moeten deze even afgezet worden. Het is er eivol. De erwtensoep is heerlijk bereid en gaat er naar smaak de monden in. Na deze pauzestop draai ik het gebouwtje omheen en tref er als lijkt afgesproken legio bekenden, die hun extra lus erop hebben zitten. Korte gesprekken, en handjesschudden volgen snel op. Krijg ook nog tips omtrent de te volgen route en toestanden ervan. Mag zig-zag bosgebieden doorkruisen, waterdruppels als paarlen aan boomtakken, en struiken, gevolgd door akkerlanden en weiden, met oude eiken, beuken en abelen omzoomd. Kom haast ongemerkt de Dommel weer tegen en drassige paden sturen mij een camping niet geheel in ruste ,op. Een doorgaande tweebaansweg blijf ik op fietspad tegen de richting verkeer in volgen. Een baldadig gemaskerd koppel jongens gaat op me inrijden roepende Alla oe akbar. { Allah is groot}. Ik geef geen krimp en ze laten me toch. Het waren blanke Nederlanders, maar flinkdoenerij. Kom een eindweegs verder aan een afslag een parkeer terreintje op welke mij leidt langs een groot ven, slinger het pad volgend hierlangs en bereik dan een grote visvijver, de felle en laagstaande zon tempert haar licht vanuit het donkere water, weer parkeer terrein over en vervolgens een wat lange asfaltweg. Tegen de lage zon inkijkend tref ik hier Theo van Hennie. Gaan een wijkje in met villa's en langs en hoge beuken hegpad. De rustpost wordt vermeld bij particulieren achterom in een schuur, in inmiddels wijds boerenlandschap. De binnenkomst is verrassend, het is er aardedonker enkel kerstboomlichtjes verlichten de wanden , het plafond en de tafels, en het provisorisch buffet, het heeft wel iets in deze tijd, erg romantisch, maar mijn geld in mijn moneybag is moeilijk te ontcijferen in de donkerte. Ook hier zijn gastheren en vrouwen ons zeer gedienstig. Het is knus hierbinnen. De langere afstandslopers slaan links voor een extra lus, wij rechtsaf na het erf buiten dus. Na wat open ruimten gaat het weer het schuilgroen in, paadje her en der, zus en zo, een z.g. schuilhut voor zomerlopers die voor een bui schuilen willen. Bossen vooral den en vaak ook oude spar zijn ons deel, met gras en zand of grindpaadjes. Kom dan na heel wat gedraai aan een akkerveld welke we deels omheen mogen om weer bij het scoutinggebouw terug uit te komen. Nog steeds druk daarbinnen , maar een zitje is nu gauw gevonden. Na deze post volg ik een klinkerweggetje, die mij stuurt naar een smalle doorgaande landweg, waar de bermen kaal gereden zijn van groen naar zanderig, door de passages van auto's, maar ons deert het niks want we mogen een betonnen fietspad gebruiken, om later weer de velden in te mogen met winterse aanzichten, zonder sneeuw dan. Maar toch, in de verten verschijnen grijze wolkenpartijen die rap aangroeien, en de zon gaat meer en meer schuil. Gaan over modderige paden omzichtig lopend en inschattende waar en hoe te gaan. Gaan weer een smalle stalen balk met hoge brugleunigen over, en worden verrast en vergast op een immense modderpartij, overleggen waar de voetstappen te zetten er is geen keus. Ik tast aan weidedraad voorzichtig, ah geen stroom op en glibber en glij en sop het pad een eindweegs door, avontuurlijk, langs volkstuinen af. Ik breng het er relatief goed van af. Bemodderde broekspijpen onderaan, dat wel en schoenen natuurlijk. Na deze beproeving, {de zoveelste vandaag}, langs een klein voetbalveldje pad naar beneden een bossage door, en vanaf hier zoekt de parkoersarchitect naarstig naar kleine bos en doorgangspartijen, want we zijn in de bebouwing van Dommelen aanbelandt. Passeren hoven, groenvoorzieningen, achteroms, groenig meest. Korte veldpaadjes. Straten huizen en villaatjes in goeden doen. Om dan een wegje hoge beukenhagen te volgen in klinkervorm, een parkeerplaats grote supermarkt over, en staan we vrij plots terug aan de start/finishzaal. Even is er onrust denkende dat ik mijn buspas kwijt ben, alles wordt afgezocht bevraagt , afgetast in zakken, en dan blijkt deze toch in mijn borstbeurs te zitten, de opluchting is groot natuurlijk. Zet me na afmelding bij de aldoor knutselende Hennie, ja van Theo, en haar nering, die al in de zaal was bij mijn binnenkomst, en neem van de schrik bekomende een bakje koffie na, met een gesprek met beiden. Opgelucht. Het parkoers vandaag was erg wisselend, afgewisseld met winterachtige landschappen. De tocht had geen dag later mogen zijn, het weer sloeg resoluut om de komende nacht, met een dik pak sneeuw en verkeer en openbaar vervoers-ongemakken en gestopte diensten. Slecht begaanbare wegen en ook stoepen. Daar had je mij zeker ook niet getroffen. Nu kon ik terugkijken op een mooie en zinvol bestede dag. En verdomd! Op mijn gang te voet naar huis zong ergens in het groen een merel als leek het zijn lentelied, en ja op zijn achtergrond de kerstverlichting weer die volop brandde, aan de woningen. Wat een contrast als met de volgende dag. Extreem winters dus. Aan u allen beste lezers, wens ik een gezond, gelukkig, voorspoedig Nieuw-jaar {2015} toe, met ook veel wandelgenot aan u en de uwen. Ik groet u met mijn Brabantse: Houdoe! {Hou je goed}. Tot volgend keer weer.
Met het uitlopen van mijn straat zie ik in een voortuin een paardenbloem en een zaadbol die zaden produceert voor de voornoemde bloem. Bij mijn weten is het toch een echte lentebloem. Bloemen in tuinen trotseren de late herfst temperaturen, die dicht bij het vriespunt zouden moeten liggen. Toch mag ik vandaag enigzins lente-achtige temperaturen en een dag vol zon verwachten. De bus is er op tijd, maar de chauffeur vermaakt zich met s.m.s.-en. De aanlooproute naar het clubhuis doe ik a.h.w. blindelings. Het gaat een andere kant dan gewoonlijk het dorp uit, eerst wat oude huizen, dan een wijk met kleine villa's door, welke rap overgaat in een buurtschap oude stijl, met her en der een huisje, of boerderij-achtig iets, tuinen ertussen groot en klein en elkeen zijn eigen teelt/verbouwing. Ik haal een groep Venlonaren in die het even niet meer weten, de straatjes veranderen in voetpaden langs o.a. een oude kloostermuur van honderden jaren her, en bestrating lijkt haast insgelijks. Waar de tijd bleef stillestaan... Steken dan de kasteellaan over, met hoge muren erom heen. Erachter schuilt een groot middeleeuws kasteel met park en tuinen, annex klooster, dat inmiddels ook vergane glorie is, en leegstaat.
Bewonderen het kleurend beukenblad van oude reuzenbomen. Krijgen aan het eind van de laan toch weer zeer oude bestrating te gaan, steken een ringweg over en vervolgen een jonge beukenweg. In de blauwe lucht boven mij en aan de horizonten tekenen talloze condens vliegtuigstrepen af. Het landschap verwijdt zich een poos nu. Gaan aan een schaapsweide een zandweg in en passeren ook een wei met flinke trekpaarden, de weg omzoomd met pas geknipte jonge knotwilgen, en onder een paar torens van de bijhorende hoogspanningsleidingen door. Gaan langs winterklare akkers en velden met toch nog vee in de weiden. En dan volgt een lange weg naar dorpje Boerdonk opaan. Behorende tot gemeente Veghel. Aan de kerk en bij de ingang van het dorpje pauzeert een peloton tourfietsers die een meegebrachte boterham verorberen. Ga door de kleine kern, langs het kerkje, wat beuken en eiken boorden de weg, dan toch eindelijk op de bossen aan. Het blijkt een schitterend oud overwegend sparrenbos te zijn, en het is meteen genieten. Het is slingeren van pad naar pad en ik ontdek ook diverse paddenstoelensoorten en groepen. Steken asfaltweggetje over verder het bos in. Moeten de z.g. blauwe toeristische route met kleurkop palen volgen, en krijgen ook nog een ommegang van een ven en gaan dit ven met moerassige omgeving per lange slingerbrug volgen. Een breed bospad dan erna, en nog wat bospaden en wegen, houdt de bospret op, steek een voorrangsweg over, fietspad vrijliggend op en volg deze een poos. In de stilte hoor ik almaar in de verten sirenes, kijk goed rond en tot waar het oog reikt, nee rookpluimen zie ik niet, en bedenk als het een ambulance is hij wel erg lang onderweg naar enig gebeuren is. Na een bocht in de weg, zie ik aan de overkant wat politie-auto's en een ambulance staan, wat personenauto's maar geen toeschouwers. Ik zie dan naderbij komend de hulpwagens wegrijden. 'sAvonds vind ik uit via media, alsdat er een dode man in een sloot met flink water lag. Vlak aan de plek des gebeurens is het even zoeken waar de rustpost is, en loop ik verkeerd. Als ik besluit om door te lopen komt een jonge vrouw aanlopen en weet me te vertellen hoe ik aan de post kom. Loop een ruime zaal binnen, vol wandelvolk, en laat me de erwtensoep goed smaken. Lekker, en kundig gemaakt. Vervolg m'n weg, nu door een echt Peel-landschap lange asfaltwegen langs sloten met gerooid riet aan de kanten en opgeschoonde sloten, het en der struikgewas en andere bosjes, die de weiden en akkers scheiden. Het asfalt is her en der afgeschaafd door slijpmachines omdat boomwortels de weg omhoog gewerkt hebben. Krijg intussen weggetjes met eik , berk of beuk omzoomd te gaan. En aldoor velden allerlei gewas voorheen , geploegd vaak en winterklaar geoogst. Bietenhopen voorbij. Steek de weg naar Boekel over en vervolgen even vlak landschap, wijde blik. Eindelijk een zandwegje in vlak bij plaatsje Handel, eerst randje bos en wijdse velden anderzijds, en dan toch dit bos mogen we ingaan. Mis een pijl, anderen zagen die wel, en wordt naar het juiste pad geroepen. Ik blijf de omgeving in me op nemen, en dan mis je wel eens wat. De paden vergrinden, en na een haakse bocht gaat het de plomp in tussen rietboorden ligt een betonnen plaat als brugovergang een persoon breed, dus in ganzenpas te nemen. Het is vast de Aa-rivier, die we al een paar keer te zien en over te gaan kregen. Moet nu smalle graspaadjes blijven gaan langsheen dit riviertje, en verderop langs weilanden met vee, als koeien, schapen hier en daar een paard of paarden. Tekent zich de nieuwe noordelijke wijk van Gemert af, de Doonheide. Volgen nog even wildpaadjes en moet dan een klaphek door en ga randje wijk over een grindpad, dan een straat door en sla op een fietspad doorgaande weg langsheen, en verkies veiligheidshalve later bij gelegenheid een stoep op te gaan. Ik hoor geluiden van een harmonie als lijkt dat sinterklaas ergens zijn intocht doet. Het kiezelpad eindigt. Gaan wat straten door met mooie onderhouden voortuinen en duik van jonge wijken uit zestiger zeventiger jaren door, naar oude straatjes. Haal daar een krasse jong/ oude dame in waarvan ik vorige week mijn bedenkingen had bij Olat, met de modderfinale daar en zij met wandelstok en twee kunstheupen, haarzelf knie diep door de modder moest worstelen, natuurlijk was ik nieuwsgierig, en informeerde ik. Ja was erg pittig vond zij, maar had zich er toch doorgeworsteld. Ik val bijna van mijn geloof af, van verbazing en respect, ja val helemaal stil. Ga wat steegjes door, tref nog woonflats recent, een smal beekje kronkelt door een natuurpakje, brug over en zie dan de straatnaam waar de finish is voorzien. In de zaal gezellig druk, achter de aan-afmeldtafel wordt geglunderd. Een puik deelnemeraantal, maar het mag gezegd, dat het wandelprogramma in den lande erg pover was vandaag, en ja de echte die-hards willen wandelen en gaan toch. Vandaar de tongvallen uit diverse hoeken van het land. Ik schuif aan tafel met bestuursleden, en ander nog binnenkomend wandelvolk, en vanachter een paar tassen koffie wordt de tocht van vandaag en wandelwetenswaardigheden geëvolueerd. Tot het maar uurdienst openbaar vervoer me in de benen zet. Ik heb een prachtige wandeldag met lente-achtig weer ervaren. Aan de zuidwestelijke hemel komt sluierbewolking opzetten en ik bewonder het natuurverschijnsel bekend als "bij-zon". Dit is een concentratie ijscristallen, die zich als een regenboogvlek aan de hemel aftekent, als deze aangeschenen wordt door de laaghangende zon. Heel mooi, byzonder en lang te zien dit keer. Het is tevens het voorteken van naderend regenweer, en dat werd het later op de avond ook. Met de route vandaag werd al enigzins rekening gehouden kennelijk, met eventueel vroeg winterweer, gezien het vele verhard en asfalt vandaag. Maar de routeuitzetter -{s}, had -{den} toch aan een erg wisselend parkoers gedacht. Zuth betekent, Zonder uitvallers Thuis. Een echte wandelsportnaam alzo. Aan u beste lezers, alle goeds, gegroet en tot volgend schrijven. In Brabant zeggen we als afscheidsgroet: Houdoe,
Aan de vooravond wordt ik door de weersvoorspellers gerustgesteld. Op de dag van deze wandeling, kán het enkel nog in de noordelijke helft van het land regenen. Wanneer ik op de wandeldag opsta en uit m'n raam kijk, zie ik een miezer neerdalen. Zet bij mijn ontbijt even de computer aan om de buienradar te raadplegen, tja zo gaat dat tegenwoordig vaak lijkt me en is de belangstelling voor de tocht in deelname beïnvloedbaar. Naar het zich op het scherm laat aanzien, zal het de gehele dag regenen. Snel voeg ik in mijn rugzak regenkleding toe en gaat de plu ook maar mee, en even later ben ik op weg naar Noud, door killige en aldoor gestaag vallende regen. Ik verwacht eigenlijk dat Noud zal afzien om te gaan, ook hij heeft zijn scherm op de buienradar staan als ik binnenkom. Wim, Noud's broer, is ook geïnteresseerd in de wandeling vandaag en zal dus ons vergezellen. We rijden de bebouwing uit en het landschap laat een mistig eerder nevelig beeld zien, en de ruitenwissers zwaaien ons toe. De miezerige regen daalt neer. De snelwegen tonen verkeersarm, kennelijk gaat er zogezegd geen hond door. We bereiken de startzaal die op een andere plek blijkt dan de eerdere folders en wandel programmaboekjes ons duiden, maar Olat heeft de bepijling naar de startlokatie aangepast. We behoeven niet ver van de startzaal ons parkeerplekje te zoeken, wat een aanduiding lijkt voor de opkomst vandaag. Er zullen 562 ingeschrevenen melden. De meesten op verkorte afstanden. We gaan op weg met een vierzijdige route-omschrijving in de hand, op a4 formaat, die als gewoonlijk zeer gedetailleerd is. Krijgen eerst wat dorpse bebouwing, nieuwbouw eigenlijk, komen aan een eendenvijver, waarvan deze schrikken van het vroege wandelvolk, en het water kiezen is ons een raadsel. Gaan een houten brug over en vervolgen een diepe sloot erlangs, en geraken al snel de bebouwing uit. Begroeten Weertse Thieu een bijna negentiger, die er nog een beste pas in heeft. We gaan akkerland in via een diep modderig pad wat het voorteken van de dag zal betekenen. Krijgen dan een zogezegd 60 k.m. asfaltwegje te gaan en wandelen voorbij een reeks huizen en schilderachtige boerderijen. We bezien hier oude bomen langs de weg in herfsttooi. Dat is het vandaag ook, echt herfstig enkel de wind ontbreekt, de neer drenzende regen, enigszins koud, diepgrijze lucht, om ons heen neerkomende bladeren, eigenlijk mistroostig, maar ja het is nu echt herfst. We steken de noordelijke ringweg van Nistelrode over, en gaan natuurgebied de Maashorst in, gaan vervolgens langs en later door een groot golfterrein, en gaan via drassige paadjes een poos door bosgebied. We lopen in een gebied waar de aardkorst roerig is, en de laatste eeuw al de nodige bevingen plaatsvonden. Ik kan me er een daarvan nog herinneren. De z.g. Peelrandbreuk. Het is te merken aan de vele verhogingen in het landschap. Ook valt op dat hier zo'n 120.000 jaren geleden, de rivier de Maas schelpenzand meevoerde en afzette. En voelen we knapperige grond onder onze voeten. We doorkruisen de natuur in al haar herfstige glorie. De rustpost komt in het vizier en we laten ons koffie en brood goed smaken. Na enige tijd lopen zien we het knooppunt A50 met de A59 op afstand. Plots dient zich de splitsing afstanden voor het grote werk aan, en ik snap nu nog niet waar de 40’ers, aan de andere kant van het afzetdraad konden komen.... Wij gaan onder de A50 door en gaan de natuur weer in, fietspaden op en langsheen slagbomen om via een z.g. klaphek te geraken in afgezet gebied. De borden waarschuwen ons evt. vee niet te benaderen, maar het oogt rustig, geen vee te bekennen, totdat we plotseling een stier op een zestal meters van ons pad zien staan achter een bossage. Een stevige jongen ,en even imposante horens, wij geraken er heelhuids en noem het maar vredig voorbij. Ik blijf het beest op veilige afstand gadeslaan. Waarschuw aankomende wandelaars om niet stil te staan en dat het beest zich daar bevindt. Wacht ook nog op een dappere wat oudere dame waarvan ik weet dat zij met twee kunstheupen en wandelstok achter ons komen zal. Het kolossale beest blijft als versteend staan en wanneer ik zie dat er niemand meer het pad afkomt, vervolg ik mijn route. Dan kuiert de dikkerd ons wandelpad op tegen de wandelrichting in en hoop ik voor de achteropkomers waakzaamheid en het beste. Na een poos gaan we door een plassengebied, ontstaan door afgravingen voor de wegenaanleg in de omgeving, en lopen langs de boorden hiervan gelijk een strandwandeling. Op het eind hiervan, worden we wat onhandig door een sloot gestuurd met wel erg steile op en afgang, en blubberen we voort. De schelpengrond houdt kennelijk het regenwater langer vast. We geraken na enig boswerk te stappen aan een camping met verborgen liggend kantinegebouw. Binnen slaan de ramen aan met het vochtige en warme temperatuur binnen, en de regenachtige kou buiten. We nemen een bakje koffie en vervolgen om anderen ook hun zitje te gunnen. Weer over schelpenpaadjes bossen door komen we aan een ven met aan de kant een waterpomp, we kunnen het niet laten een tijd lang water op te pompen. Het kindgevoel door vermaak komt even in ons boven. Meteen wat extra lichamelijke oefening. We vervolgen door het uitgestrekt gebied van de fameuze Maashorst. Het blijft bospaden gaan nu en dan graswegjes maar wel erg nattig. Herfsttaferelen van boomzwammen, zomaar paddenstoelen het is een lust voor het oog, de herfstkleuren van allerlei boomsoorten de echte herfst. We komen aan de z.g. soeppost, waar we niettemin van alles anders desgewenst bekomen kunnen. Komen hierna in de buurt van gehucht Slabroek. Zijn zeer content met even asfalt onder onze schoenen, en vervolgen landelijker taferelen. Ad de parkoersarchitect, en zijn volgelingen kunnen het niet laten ons finaal nog even van de slootkanten te laten genieten. En dat zullen we weten. Het is een pad langsheen een sloot dat gaandeweg steeds slechter wordt en we zakken tot aan onze knieën weg in de blubber, stilstaan is vastzitten en verder dieper wegzakken. De sloot blijkt recent uitgegraven en de blubber en beplantingen uit het water zijn op het wandelpad gedeponeerd. Hier vervloek ik toch de uitzetters , dat men hier geen alternatieve desnoods omweg gevonden of in plaats van gezocht heeft. Menigeen zie ik om me heen ploeteren en ook ik zwoeg al vallend me er door. Eigenlijk mensonterend dit en niet verantwoord. Dit moedigt nieuwkomers in de wandelsport niet aan. Mijn kleding raakt afzichtelijk en ik schaam me voor de passanten, wanneer ik weer verhard bereik en volk tegenkom. Ik tracht in een waterplas langs de weg me een beetje te fatsoeneren en wat mijn dikbemodderde handen en kleding betreft. Ik ben ook boos op de route-uitzetters, er was geen weg terug meer. Ik wandel het rustige dorp Nistelrode binnen na onder de tunnel van de A50 doorgegaan te zijn. Loop nog wat achteromgangen en straatjes door, geen mens te zien om recht op de finishzaal af te stevenen die in zicht komt. Eenmaal binnen ga ik linea recta naar de washroom om me daar wat te verschonen. Zit tot aan de knieën onder de modder, het ziet er niet uit. Na afmelding in de zaal en een kopje koffie na, en een gesprekje met Hennie die op haar Theo wacht, Hennie kan nog geen afstanden lopen.... En werkt , of knutselt aan glazige voorwerpen om haar tijd te besteden, aanvaarden wij Noud, Wim en ik de terugtocht huiswaarts. We kijken terug op een herfstige mooie natuurtocht, met als enige wanklank die laatste 2 k.m. door de bagger. Dat traject diende aangepast te worden. Hoe m.n. de dame met haar kunstheupen en wandelstok, en andere mindervaliden of gebrekkige lopers dit overleefd hebben pijnig ik me nu nog de hersenen. Het was weer echt Olat, zo is hun leuze. Noud zal de tocht in beeld brengen dezer dagen op OLAT.NL . Daar kunt u deze tocht op bekijken op onderdeel foto album. Onderweg naar huis hield ik me in een bepaalde zit in de auto om het interieur te sparen. Ik ga me wel bezinnen of ik bij dergelijk weer als vandaag, me nog wagen zal aan de bijkomende ongemakken van zulk parkoers in deze weersomstandigheden. Wordt er ook niet jonger op zogezegd. Aan U beste lezers: Tot volgen keer weer. Hartelijk gegroet, oftewel Houdoe! :: Peter Heesakkers
Onder een wolkloze hemel, zon, dus stralend weer ga ik van start vanuit de bekende locatie Jagerslust. De zonnebril kan wie weet voor het laatst op de neus. Ik aanhoor het klokgebeier van de monumentale koepelkerk in het kleine dorp. De eerste weg is al opletten vanwege natte bladeren, die een wat gladde aanblik hebben, maar ook voelen. Ik ben gewaarschuwd. Om me heen hoor ik de eikels uit de bomen kletteren. Het voelt nog wat killig aan een echte herfsttocht. Verbazingwekkend is dat de natuur weliswaar verkleurt, enige boomsoorten er al kaal bij staan, maar anderen als de eik koppig hun bladeren vasthouden. Ik verlaat het kleine dorp snel, een zandwegje in, de velden door. Een schoorsteen op een oud huis verspreid een houtlucht vanwege de stook. De toeristische routemarkering vermeldt een poos de Onderduikersroute. Het pad biedt enige tijd rul zand. Even blijft het landerig met kleurende herfstig ogende vergezichten. Akkers met geoogste maïs en stoppels, en keurig geharkte zanderige velden. Een motorrijder passeert me in eerbiedig respectvolle snelheid, en zet er eenmaal me voorbij een snelle spurt in. Ga weer even bos uit pad langsheen bosrand en velden wijde blik tot aan een asfaltwegje, wat ik na een honderdtal meters weer ga verlaten. Een peloton mountainbikers, daar ga ik voor aan de kant, want afremmen en bellen {fietsbellen } , bezitten zij doorgaans niet. Zij spoeden voort. Ik kom aan een splitsing waar het even raden is. Pal of scherp naar links klopt niet met de omschrijving een blauw wit lint in de bomen geeft de route aan i.p.v. bepijling. Rechtdoor pijlen kent men vandaag kennelijk niet, en vergt soms zoekwerk. Wat later moet ik inderdaad scherp links in vanaf even een asfaltpaadje een graspad in. Ik ben nu in de Lieropse heide en bossen aanbeland, zoals de boswachterijborden aangeven. De parkoersman leeft zich hier uit en laat ons reeksen van paden en boskruisingen al of niet in of afslaand, gaan. Het is het summum van rust en genot, en hooguit de wind ruist door de boomtoppen. Een kruising op papier vermeldt, is bij mij herkenbaar als een T-splitsing, en zo geeft de bepijling ook aan. Kom nu op een grindig zandpad wat behoort tot een fietsroute, en de blik verruimt over vlakten heivelden, met nu en dan in de zon als zilver glinsterende vennen. Er heeft hier kaalslag plaatsgevonden van bossen , om heideveld terug te winnen. Ga enige malen over z.g. wildroosters en vervolg in een decor van heidevelden, bos-achtergronden en aldoor glinsterende vennen groot en klein. In de al lage zonnestand. En aan het Bontven zijn al jonge boompjes divers in soort aangeplant. Paddestoelen zie ik merkwaardig weinig. Maar later dienen zij zich toch in alle grootten en kleuren en soorten aan. De herfstsfeer in al haar facetten. Aan de Starvenweg, bij een slagboom sla ik af en tref er zoekende wandelaars van kortere afstanden die de weg kwijt zijn, en waarmee ik even overleg. Zij voegen zich aan mijn route, zo blijkt. Steken een asfaltweggetje over, verkeersarm en gaan langs hooivelden en weiden en dan tevens bosrand, waar opnieuw vragen rijzen, waarheen en vinden een strik of lint in de bomen en vervolgen dat pad. Gaan een invaliden vakantieoord/bungalow voorbij en langs een grote camping waar het asfaltwegje afbuigt , maar wij moeten vervolgen over rechtdoor graswegje, pijl ontbreekt hier... . Over sloot, en gaan bos uit een rustig asfaltwegje op. Passeren de Hoijserstraat en Hoijser hoeve een restaurant/ uitspanning en volgen een poos wat open landerige weg die me afzet aan de rustpost bij een farm-equipment/ bedrijf. Het is er gezellig druk en opmerkelijk veel Limburgse tongvallen verneem ik. Ik kies voor erwtensoep, en moet gezegd een meesterlijk bakkie, met goedgevulde ingrediënten, en dit voor een spotprijs. Ik laat het me goed smaken. Na deze post even asfaltwegje vervolgen, ga ik een veldwegje in eerst flink modderig, mede door sporen van landbouwmachines. Het pad verbetert gelukkig een eind verderop weer in gras. Even volgen nu asfaltwegjes door herfstig landschap en landerijen. Populierenbomen omzomen de weg, en dan geraak ik aan wat blijkt de weg van Lierop naar Someren. Splitsing afstanden gaan een kortere weg terug links ik moet hier rechtsaf. Hier ga ik een breed fietspad op richting laatstgenoemd dorp. Dat duurt even maar dan moet ik vlak voor een rotonde links een wegje in met huizen groot , groter, soms pompeus het worden nu voorlopig wegjes verhard met eiken en andere boomsoorten omzoomd. Landerijen , en ook een groot glad grasveld, als gras voor speelveldenaanleg, kort gehouden dus. Met bos is het naar het lijkt voorgoed afgelopen. Tref nog een kapelachtig monument welke vermeldt , alsdat op deze plek op 25 mei 1944 een viermotorige Lancaster bommenwerper neerkwam , terug van een missie in Duitsland, en alle inzittenden waren vermeld, omgekomen. De wind speelt door m'n haren, het waait echt harder dan voorspeld eerder door de weerdiensten. Heeft in de opener vlakten ook vrij spel. Het overwegend agrarische landschap overheerst almaar en in de verte weet ik dat het verkeer zich spoedt langs kanaal de Zuid-Willemsvaart. Met vooral eiken omzoomde wegjes, gaat mijn te gane route voort. Vlak voor een doorgaande verkeersweg met silo's op afstand en de kerktoren van Asten boven de kale bomen uitpiekend gaat het wegje voort met huisjes her en der en boerenhoven. Afwisselend verhard en tweesporige zandwegjes draai ik van de vaart en kanaal weg, langs meest kale akkers. Nog her en der doorgeschoten aspergevelden. Akkers omgeploegd of klaar voor de naderende wintertijd. Er is nog veel vee in de weiden onderweg alom. Ga over beek genaamd Kleine Aa, vast een zijtak dan van de grotere Aa. Ik mis ergens een kleine afslag, en dat ervaar ik als ik plots uit een zijweg medewandelaars tref. Moet niet ver om zijn geweest, maar daarom niet getreurd. Rijpaarden staren me eensgezind na vanuit hun weide. Alsook koeien, volgen me met belangstelling. Op afstand zie ik bebouwing dat enkel Lierop kan zijn. Volg een villawegje een poos en vervolgens een weg naar de bebouwing dorp Lierop in. Wanneer ik de kerk passeer speelt het carillion, op mooie wijze: "Down by the riverside". Toch geen godsdienstig lied?.... Slinger het kerkplein over de straat in die recht op mijn finishpost uitkomt. Hier pauzeren ook veel dagjesmensen, fietsers, zo maar wandelaars, en die even uit de auto zijn gestapt voor een kort verblijf. Het is een fameus rustpunt voor hen alsook de wandelaar, die de organisatie betreft. Resumerend: Het was een absoluut mooie route, en heel anders dan anders waar ik weer verwacht had. Rechtdoor pijlen is gezien de reacties onderweg toch wel gewenst eventueel met de plastic linten. De eerste helft veel bos en hei, vennen, na de rustpost, meer agrarisch. Dit weekend kenmerkte zich door zeer abnormale hoge temperaturen, een record zeggen de weerkundigen. De een zei een eeuwrecord, de anderen sinds 70 jaren. Gisteren al, en vandaag konden we nog een dagje meebeleven. Ronduit zomers! Na de helft van de tocht nam toch snel de bewolking toe, maar de regen wachtte toch tot in de late avond. Als eerder gezegd, een mooie wandeldag. Wandelaar/lezers, ik groet U. Tot volgend keer weer. Houdoe! : Peter Heesakkers.
