Even teruglopen om me te overtuigen.... Jawel daar is ie al, de krokus bloeit. Weliswaar vlak tegen een mogelijk wat warmere huiskamergevel, tussen uiteen liggende stoeptegels, steekt een eigenwijze bloem al uit. Eeeh... Ja het is toch pas helemaal begin Februari. Aan het station geven de matrixborden aan dat op drie plaatsen, het treinverkeer stil ligt, vanwege stelen van koperdraad. Schering en inslag overigens in ons land. Incluis de wekelijkse spoorwerken die de dagjestripper in hun planning hoofdbrekens kost. Ik bof, voor mij geldt die vertraging niet. Door het erg stille Boxtel zet ik me in gang naar de startlokatie, een schoolkantine van het plaatselijke lyceum. Geheel verbouwd sinds mijn laatste bezoek en rondom kun je nu naar buiten kijken. Na de inschrijving en wat korte begroetingen, tref sinds lang geleden ook Roland Weyers weer aan een Benelux wandelmakker sluit ik me aan bij de meute. We gaan al meteen dwars door het oude centrum van het stadje. Komen ook over het Marktplein waar het standbeeld staat van de befaamde Stapke Voets, een fameuze gemeentewerker, straatveger van vroegere tijden, levensecht, met bats en bezem bij de hand kijkt hij over de schone markt. De route zet zich voort door straten tussen deftige oude herenhuizen, statige 19e eeuwse oude herenhuizen en statige villa's 19e eeuw. Mogen dan een smal steegje in met oude muren weerszijds, wat even verderop weer verbreed. Draai een fietspad op. Een groot plantsoen, waar doorheen de Dommel zijn weg zoekt, een val heeft van 'n meter, en het geluid van kabbelend water de ochtendstilte doorbreekt. Even wat straten met appartementen- rijen. Een villawijk in met grote tuinen en als vanzelf veel groen in breedste zin. Een pad in met hoge beukenheggen bruinig uitziend. Een trits villawegjes gaand mogen we een bos in, van een landgoed, trappen legio boswegjes en paadjes door. Opnieuw een fietspad op die behoort aan de oude rijksweg naar Den Bosch. We gaan een fameuze truckerscafé langs van vroeger tijden. Slaan af een geleidelijke opgaande weg op, die over de A2 autoweg voert, en dan zijn we eindelijk echt de kom uit van het stadje. Niettemin een aardig begin van de route. De weg daalt en brengt me een brede verharde zand/grindweg op langs een bosrand, en anderzijds landerijen, erg mooie taferelen overigens over de landerijen van het Dommeldal. Blijven ruimschoots in het beschermde groen, steken eindelijk de bosweg van St.Michielsgestel-Boxtel over, om hier een poos het fietspad te volgen. Sla weer af een oud dennenbos in en slingeren door het gebied, wat zich verderop verwijdt met landelijke taferelen, doorkijkjes, weiden en akkers en opgaat in een dijkje doorheen het gebied. Rust en vredig. Kom langs paarden en een tuin met schichtige hertjes uitkijkend vanuit hun onderdak, grazende schapen onverstoord hun ochtendontbijt tot zich nemende, een bomenwegje zanderig, Verruilt zich weer met bewoning, villaatjes, ik ben in St.Michielsgestel, waar ik naar de rustpost in een scoutinggebouw op weg draaf. Als vanouds erg gezellig en opnieuw democratische prijzen, prima bediening. Korte gesprekken, en voortdurend in en uitstromende deelnemers. Het is er knus. Na fijn verpozen ga ik de villawijk uit, steek doorgaande weg over een golfterrein, dwars er doorheen. Het gebied behoort bij landgoed Zegenwerp. Ik stop tot tweemaal toe geduldig voor het golvend volkje om hun slagen te laten doen, met hun sticks, een wederzijdse groet en bedankt, met wat begrip en inleving voor mekaars hobby lukt het prima. Slinger door een natuurgebied, rododendrons struiken rijkelijk aanwezig, wat drassige boswegjes. Erg veel klimop op bodem en wat zijn weg zoekt in oude bomen, wat verspreide huisjes in het groen verstopt. Een poort door bereik ik de 40 tal meter brede Dommelrivier en ga een poos door beemden en weideland, broeklanden, met veel biezenplanten, aan de overkant een ooievaarsnest hoog op paal wachtend op de terugkeer van overwintering van deze vogels. In de verte steekt de oude stompe toren van St. Michielsgestel eindweegs de rivier boven de bomen uit. Een tweesporig pad volgend steek ik de stuw van de rivier over middels een draaihek, en loop tegenstrooms pad langs dit water. Daal een pad in door bosgebied, slinger hier doorheen over nattige oude bladeren, valt op vandaag dat aan struikgewassen in de bossen nog rijkelijk veel groene bladeren zitten. Klim een dijkje op en sta in oog met een sierlijke oude witte molen, waarvan de wieken stilstaan. Het wegje asfalt op. Roland komt me achteraan met aldoor bebbelende Nicole, die verderop afslaan voor de lange route. Ik zet m'n weg voort door geploegde akkerlanden, tuinderijen , plant en boomkwekerijen, coulissenlandschappen, zich koesteren in de wolkenloze hemel vandaag. Een groot veld potplanten, omzoomd wegje populieren, bereik ik verderop het vriendelijk ogend en rustig klein dorpje Gemonde. Loopstraat "?"... , en vervolgens de lach opwekkende naam Lariestraat in, ik zelf zie niks larisch, maar er wordt vandaag wel door gelopen dus. Merkwaardige namen toch. Blijven zoveel als mogelijk rand dorp gaan langs wuivend riet in de bermen, een beukenhegpad, een enorme villa in aanbouw, bijna gereed valt zonder meer het oog op. Een absolute miljonair da's vast en zeker. Even van de weg af, buiten het dorpje, piekt een oude molen zonder wieken , wat verwaarloost ogend naar boven. Tref een voetbalterrein waar spelers aldoor naar mekaar lopen te schreeuwen, en aanwijzingen geven en dan hebben we ertegenover rust in een schutterijlokaal. Belandt bij Jan en z'n lieve vrouwke uit Valkenswaard aan tafel, in het goedbezette levendige lokaal. Krijg een tik op m'n schouder , blijkt Willy uit Nijmegen present te tekenen. Willy en ik gaan later er vandoor, om de tocht verder af te maken. We gaan de mooie landerijen van de Meierij doorheen. Laten een rustpost annex Bed en Breakfest incluis, voor wat het is, en vervolgen. Een zandweg stuurt ons een splitsing en verhard padje langs wat een kanaaldijk noemt. Verhard wegje wordt zandpadje die we volgen tot een brug deze overgaande gaat het naar benee een donkere tunnel onderdoor een zesbaans autoweg met bermen zulke breedte, voor ons dus lengte, door. Er komt licht aan het einde van de tunnel, zoals een spreekwoord het zegt, beloofd, en voor ons ook uitkomt. Treffen aan tunneluitgang vredig dooretende pony's, en gaan verharde paden op. Een lang wandelpad slingert randje bebouwing asfaltbelegd door het landschap. Zien in een plas een der zwanen klapwiekend. landen op het water. Aan de overkant van het pad druk met zomaar dagjeswandelaars, zien we Canadaganzen, donkere ganzensoort kennelijk een tussenstop makend op weg naar de Scandinavische landen, waterhoentjes, inheemse ganzen, eenden, meeuwenzwermen, kortom een levendig vogelreservaat. Het leeft er van verschillend gevogelte. Zien in het voorbijgaan een veldje gele krokussen. Wat ook opvalt, on-Nederlands, veel daken in de wijk rechts van ons met zonnepanelen belegd. De nieuwe toekomstige energiebron, naast de windmolens. Blijven door enorm park langsheen de Dommelrivier gaan. Dagjesmensen koesteren zich in de zou bijna zeggen vroege voorjaarszon, en genieten van de overweldigende fauna aan de overkant van het water. Zou het al vroeg lente worden? Willy en ik bereiken de oude rijksweg nu. Gaan een oud fietspad erlangs volgen. Kunnen aan een rotonde daar oversteken met zeer beleefd verkeer voor ons wandelaars, ik neem dan even een verkeerde afdraai. Will roept me tot de orde, en even verderop dan toch echt de juiste afdraai belanden we aan het eindpunt, het lyceum weer. We laten ons het glas goed smaken, in de mooie ruime kantine. Ontmoeten er nog vele getrouwen uit de wandelwereld natuurlijk. Het aantal deelnemers ergens ver over de 700, waarmee de club vandaag in z'n nopjes was, want de concurrentie loerde op korte afstanden van elkaar in de oostelijke helft van onze provincie vandaag, overal. Het was alleszins geslaagd, wat club en leden vandaag hier neerzette. Veel nieuwe delen in de route, verschillend in natuurlijke beleving. Zonder meer geslaagd, maar daar staan de Keistampers altijd wel borg voor. Keistampers, zonder meer de promotie van/ voor de wandelsport-{ers}. Het prachtige helder zonnige weer vandaag heeft vast er toe bijgedragen, aan het welslagen . Tot ergens weer te velde beste lezer en/of medewandelaar-{S} Houdoe! En tot volgend keer weer, wie weet treffen we ons ergens langs de dreven. Gegroet: Peter Heesakkers
Op mijn weg naar het station, mag ik een stukje flora en fauna genieten in de plantsoenen in onze wijk. Ik zie op een gazon toch echt die kleine witte bloempjes, meizoentjes, welig tieren, het gras is ondanks de winter toch weer zichtbaar gegroeid. Een merel wacht eerst , maar schiet dan toch schichtig de veilige bossages in, geschrokken van die stevige stapper op de vroege morgen, en een eindweegs verder blijft een kolonie duiven toch aan de grond en laveer ik, tussen het volkje door , omzichtig hun uitwerpselen ontwijkend. Ik tref geen loopliefhebbers aan en de chauffeur waar ik zijdelings achter plaatsgenomen heb, is niet in voor een gesprek, en antwoord mokkig en kort. Ik laat me niet kennen en wens hem een prettige dienst en een fijne dag, en bedank hem bij het uitstappen. Ah het wordt bij het scheiden van de markt , dan toch wat vriendelijker. Wetende van de stevige tippel naar de nieuwe startplaats, zet ik er weer een evenzo stevige pas in. Het gaat recht toe recht aan het stadje uit de weg naar Leende op. Had vooraf gegoogeld hoe en waar te gaan, maar dan plots bots ik op de voorbereidingen van wegwerken die vanaf morgen hier plaats zullen vinden. De autoweg wordt maanden afgesloten....Ik kom eerst langs hekwerken van de afzetting een met los zand gemarkeerd pad op dat even verderop in asfalt zal veranderen, dacht wel goed te zitten, maar dan ineens is de doorgang verspert. Ik zal een steil talud op moeten klimmen, langs de vangrails gaan een poos, en dan via een afgegraven deel van een talud mijn weg naar beneden veilig moeten zien te gaan, dat valt niet mee , en moet erg omzichtig te werk gaan, en in de remmen. . Breng het er heelhuids van af. Nu ontbreekt het straatnaam bord dat ik wist, ga het toch maar in, even een draai naar links en daar is een overbezette parkeerplaats zichtbaar. Dat is het, ik ben er. Loop de toonzaal in van een autohandelaar van welbekend Amerikaans automerk, de brede gang door en stuit daar op het inschrijfburo, met zitjes en eigen keuken compleet. De auto's staan keurig in het gelid als groet uitgestald. De startplaats is gekozen , vanwege ligging aan randje natuurgebied vertelt Lizette me en de medewerking van de zaak is geweldig zo weet ze me te vertellen Ja subliem dat wel maar wat een kuier vanaf het centrum. Ik ben dus al ingelopen. Ben vlot ingeschreven en op weg. Hein uit Bladel voegt zich bij me, en dat zal duren tot de eerste rustpost. De route is voorzien door het onvolprezen Leenderbos, waar volgens kenners het wemelt van de everzwijnen, we zullen ze zeker treffen verwacht ik. Kort een fietspad op en direct een asfaltwegje de hoek om en ben al meteen gescheiden van immens industrieterrein enerzijds, de natuur anderzijds. Een paar honderd meter gaans mag ik al de weg af moeder natuur in. De hazelaar bloeit er al volop, en glibber en glijer, gaat het al over paadjes die de avond en nacht ervoor rijkelijk met vocht besprenkeld zijn, edoch, de zon schijnt, maar de weerman voorspeld opnieuw een regengebied later op de dag. Mag ons en mij niet deren. Gaan voorbij enorme visvijvers toeristische routes koppaaltjes. Brugske Tongelreep over. Bij een hoogstaande uitkijk hut eronderdoor, een brugje weer gaat het het grote bos in. Nog even een fietspad op dat dit bos van alle kanten doorklieft met andere verbindingen, is het bos en natuurfeest aangevangen. Veldjes en delen gerooid bos voor andere begroeiïng, en nog steeds boswerken, en allerlei boomsoorten en percelen is ons wandelaars deel. Ben al geheel in mijn hum. Hier en daar een ven of vennetje, het is uit de kunst wat de parkoersmensen ons voorschotelen. Geniet met volle teugen. Rust en ruimte, behoudens nu en dan fietscrossersclubjes, maar dat lossen we in der minne op. Ieder zijn meug. Krijg een hele reeks van paden te gaan. Mossen vallen op in vroege uitgroei. Dan weer bruine varensvlakten. Kom voorbij boswerken waar een enorme machine de grond van gekapt bos en boomstompen verpulvert en zeeft, en als reusachtige composthopen bouwt. Geraken eindelijk het bos uit en brengt me op een wegje via weitjes en akkers bij de rustpost in de schuur bij een particulier. Het smaakt naar meer met de route vandaag, weet ik na ruim 7 k.m. Het is levendig druk binnen, en in die drukte zie ik plots eerst Gonny opduiken, en vlak erachter Jos. Van Beneluxwandelen. Yes ! Ze hebben er al de lus opzitten, en zijn vandaag met de route duidelijk in hun nopjes. Jos schouwt zijn cameraopnamen van de dag, en ik denk dat hij al een everzwijn gespot heeft. Mis Peer ! Een hangbuikzwijn. Ach ja nu zie ik het. Er volgt een kort en levendig onderhoud. Een fijne ontmoeting. Zal ze moeten laten gaan omdat ik de lus nog voor de boeg heb. Een onbewoonde boomhut trekt mijn aandacht aan het begin van de lus. Die gaat een eindweegs stukkie terug, en vanaf hier volgt een schitterende route langs bosranden door heidevelden, wandelroutes van Vennekespad en LAW Grand Route naar Lanaken, slingerend om immens heide en weidevelden heen, absoluut mooi. Om het Hassels ven smalle paadjes, boomknoesten, Een perceel bos met bruine varens en mossen smullend van schitterende natuur die zich ontrolt. Kom na een bosroute weer aan een open ruimte waar ik de fout in ga, niet opgelet, zie linksom van me wandelaars en vermoed, dat dit de lange afstanders zijn op hun retour na hun ommetje, ga een mooi beukenwegje in met anderzijds de ruimte enerzijds oud berkenbos, maar vermoed toch niet de goede route te hebben. Ga terug naar dit punt en inderdaad, mijn fout, pijl is overduidelijk. Bietenvelden met akkers leeg doorsteken wat wijde blik, een graswegje doorgaand stuit ik op een enorme boom die het loodje heeft moeten leggen, zomaar in zijn uppie neergelegd door natuurlijke elementen. Ga maïsakkers langsheen, en bosrand anderzijds, nattige paden, die we vandaag veel te nemen hebben modder en graswegjes. Hoor vlakbij een specht tikken, {is die ook niet wat vroeg? Geraak weer op wandelrondweg om Eindhoven van het Vennekenspad. Zie een groep kale bomen, afgetopt of afgebroken door onstuimige wind. Ik moet nu dichtbij de Achelse Kluis zijn, vlak bij de buurmans land dus, maar blijven toch op Hollands grond. Komen door moerasgebied een knuppelbrug over met daarna nog twee plankenbruggen, een broekgebied met biezenstruiken in een dalletje van de Tongelreep, almaar klaphekjes doorgaand, en nattige graspaadjes ertussen in, een brede verharde zandweg volgt, gebied uit wijdse ruimte in veel akker en weidegebied met trekpaarden, en in de verte wat schapen. Een draai van deze weg af ben ik aan het tweede familieverblijf geraakt. Particulier dus. Beland bij Martien en Nellie aan tafel en raak in gesprek. Wend hierna de steven een asfaltwegje op door boerenlanden. Vervolg weg door voormalig spoorbaantracé naar Neerpelt , zien door de velden op afstand wegverkeer zich haasten naar België v.v. Verhard zand weer te gaan, achter een camping door, meteen na lange hoge coniferenhaag weer bosje in, en volgt een slingerpad langsheen een flink groot ven met watervogels. Een pad , tapijt van sprokkelhout en oude dennennaalden belegd, en rottend blad. Een prachtig stuk te gaan. De Tongelreep, een riviertje, piept weer. Twee keer een oude spoorbaan volgend, de verharding van stenen ondergrond verraadt en vertelt van de tijd van toen. En dan leidt een asfaltwegje ons langs de rustpost van voor deze lus. Ben onderweg in gesprek geraakt met Jan vrouw en zijn gevolg, uit Valkenswaard, die naast een bestuursfunctie bij andere club ook nog lid is van de club die vandaag tekent voor deze tocht. We slaan deze post over, wetende dat we nog maar drietal k.m. te gaan hebben. Gaan vlak na deze post weer een bossage in. Volgen rode paaltjesroute toeristisch bedoeld. Vervolgen pad langs stenen oud bruggetje over beekje Tongelreep. Krijgen een serie bruggetjes en sluisjes te gaan. Bladwerk en onnoemlijk veel takjes, voorkomt glijpartijen op de erg vochtige grond. De route brengt weer herkenbare paadjes tegendraads gaans van vanmorgen bij de start , door kunstmatig vennengebied, en visvijvers. Zompig en hier passen enkel goede wandelschoenen. Links en rechtsaf verharde weg te gaan belanden we aan het tipje van een industrieterrein, waar zich ook de verkoopgarage, de start van vanmorgen bevindt. Na afmelding en ballpoint van de club als herinnering ontvangen te hebben, zet ik me neer bij Martien en Nellie. Een afsluiting van een grandioos mooie tocht van "De Voetjes" vandaag. Geen everzwijnen gezien, wel wroetsporen. Joop: Je moet je personeel, een pluim op de hoed steken voor hun inspanningen vandaag. Absoluut subliem, maar ook de route-uitzetters hebben een klasse natuurtocht in optima forma neergezet. Ik, en andere deelnemers vast ook, hebben genóóten! Ook de gastheer, {heet dat garagist?}, vandaag past een compliment, ook voor hun gastvrijheid.
De organisatie, personeel, en de tocht door de omgeving stonden als een huis. Hartelijk bedankt ! Martien geeft me nog een lift naar het dorp. Voor komende zondag staat Boxtel gepland. {Tja moet weer een moeilijke keus maken.} Misschien beste lezer {s}, treffen we elkaar daar ook. Houdoe ! { De Brabantse groet}. Tot volgend keer.
Klokvast meldt Noud zich aan de deur. Het z.g. Brabants kwartierke is hem onbekend. We reppen ons via de A2 op Boxtel en vervolgens Esch aan , {c.a. Haaren }. Langs de toevoerweg treffen we al hele hordes wandelaars die al vroeg ook zijn gestart. Het is best even zoeken naar een geschikte parkeerplaats. Het dorpke, met echte oude dorpskern, zelfs dorpspomp, en maar enkele straten groot, moet nog uit de vroege zondagochtend ontwaken, en zal meteen klaarwakker schrikken als het raamscherm omhoog gaat of de gordijnen open. Het is zo'n vroege invasie als van een wandellegioen absoluut niet gewend. Kan mij heel niet voorstellen, dat het ooit bij welke dorpse manifestatie dan ook hier zo druk was en zo vroeg al. We vinden na enig zoeken en parkeer - aanduiders, een veldje aan wat nieuwbouwhuizen, en Noud weet een binnendoortje om aan de startlokatie te komen. Bij binnenkomst en aan de straat voel je het al meteen. De Olatsfeer. Toch gaat de aanmelding rap, vullen zelf de aanmeldkaart in, en na wat begroetingen her en der rondom ons en korte laatste nieuwtjesuitwisselingen, gaan we de zaal uit. Het piepkleine dorpje gonst van het wandelverkeer, de aan komende rijders en de starters. Gaan overkant van huizenrij al meteen een z.g. achterom in met hekken op ons pad wat fietsers en bromfietsers doet afstappen. Nog even een straatje door en dan volgt er een knotwilgenpaadje de open ruimten in, het landelijke. Gaan een wijdse draai om het dorpje. Een bedrijf vrachtauto's in goeden doen, de spoorweg over, de dubbele rails liggen er al dus er zullen wel treinen komen. Horen dan uit de gelederen dat ze niet zullen komen vanwege spoorwerken, en draven een betonnen fietspad op, een woonklooster, voorheen een echte, en mogen dan een paadje afslaan die door landgoed Eikenhorst slingert, meteen een prachtige opening. Rododendronstruiken en hulstbomen maken de hoofdmoot uit van de beplanting, geeft een kerstgevoel. Schilderachtige landhuizen, lage en hoge dennen, sparren, rode bessenbomen. Schitterende knoestige oude bomen, watertjes, vennetjes, bruggetjes zijn ons deel naast bospercelen en diverse grondgroei. Het is meteen al genieten. Gaan een brede oude eikenlaan met landerijtjes doorsteken, veel waterplassen op de velden door de vele regens voorbije dagen. Een pad dat donker en dicht is gegroeid van voornamelijk rododendrons, draaien we met onze schouders door, bereiken we een eindweegs verder de veldrustpost, waar het immer gezellig is. Hierna gaat de route via een bos met talloze rechte slootjes, over, landgoed Sparrenrijk in, wat zijn naam vol eer aan doet. Een mooi smal jonge beukenlaantje doorheen, wat even later opgaat in een donker sparrenbospaadje of laantje. Genieten met een grote G. Het lijkt erop dat we richting Boxtel zullen koersen. Maar niks daarvan, na enig padennetwerk gaans mogen we op adem komen op een asfaltwegje dat ons weer over de spoorweg zet, wordt het een poos ruim zicht gaan. Een mariakapel trekt opvallend veel wandelaars binnen. Maria kijkt versteend toe naar alle wandelvolk, haar voeten worden opgewarmd met talloze kaarsen. Staat volop in het licht zodanig en er warmpjes bij. Bij het zoveelste toeristische wandelknooppuntpaaltje, {iets voor Scrabble}? , krijgen we een wegje van verhard zand te gaan kan zo zonder ondergrond geasfalteerd worden. Even voorrangsweg oversteken komt wat verderop een mooie groensingel die we in mogen, absoluut mooi, subliem. Gaat hierna over in landelijke asfaltweggetjes. Wat blaffende honden en ook uit het wandellegioen die mekaar nablaffen wat we toch niet verstaan, hondentaal weet je wel, en plots is daar de kantine van een camping, waar we mogen verwijlen, maar boordevol wandelvolk, en de warmte slaat ons tegemoet bij binnenkomst . Toch wel gezellig daarbinnen. Kringelen na de pauze tussen wat eigen parkeerplaatsen en sta-caravans door en worden weer de doorgaande weg opgestuurd. De wijde wereld openbaart zich nu, aan de westelijke hemel en aan de einder donkere luchten, het zal verdorie toch niet?... We blijven er toch van bespaard. De kortere afstanden splitsen nu, en de slinger gaat de velden in , wij vervolgen onze route. Steken een sluis met brug over. Van de Kleine Aa. Huisje, boompje, beestjes, akkervelden, weiden , de rust van het boerenland. Een weldadige rust. Uilenbroek en Luisel luiden de wegnamen, dan volgt een doodlopende weg, en mogen we zomaar een privé terrein op van de landbouwer, die daar ook woont. Door zijn stalen poort wordt het een poos balanceren langs schrikdraad van de weiden op een 40 tal c.m.rs breed enigzins begaanbaar pad, glibberen we erdoor en langs de boorden van de velden, beetje avontuurlijk toch. Gaan nu de stuw en smalle brug eigenlijk een balk van de bredere Essche stroom oversteken en opnieuw de velden in, wijde blik en zien we naast op onze route de eersten van de grotere afstanden naderen en ons vervoegen later. Weer met permissie over eigen gronden en privé boerderij langs, met grote dank aan de eigenaar. Een strook bossen langs van een waterbergings en winningsgebied, langs en door, met voorwaar al koeien in de weigebied , naast de vele paarden die we al eerder zagen met vaak hun jassen aan. Zien de hazelaarboompjes al volop in bloei staan en gaan langs onafzienbare velden met buxusboompjes kweek, keurig in rijen geplant. Wandelknooppunten toeristisch langsheen. De "Scheurbroeksesteeg" doet ons alert zijn. Brengen dat er goed van af toch. Gaan we links rechts enz. door een gedoogde woongemeenschap van vakantiehuizen en aftandse caravans, zomaar rondgestrooid in het buurtschap. Dient zich weer de z.g. wagenrustpost aan der club. De klapbankjes zitten overvol, laten ons brood, soep en koffie goed smaken, met alle gekeuvel met andere deelnemers. Vervolgen onze weg de bospartijen uit de velden weer in waar we aan de einder de kerken van Helvoirt ontwaren. Gaan een planken platte brug over die een drietal sloten overdekt en moeten hier even de gemeentegrens van Vught, Bergenshuizen genaamd door. Het wordt opnieuw landerig. Steken we de Esschebaan over de Pickensteeg in waar bomen met rode bessen opvallen. Als kersen zo groot. Een fietspad te gaan. Ruilen een fietspad in voor de Haarenseweg, die ons opnieuw een fietspad opstuurt. Voor een brug van de Esschestroom in plaats van het dorp Esch in te lopen krijgen we van de parkoersmeesters nog een ommetje te gaan. Rondje van de club zullen we maar zeggen. Een graspad langs die stroom, een eindweegs verder over een smalle betonbalk over de stroom met stuw eronder stuurt, met een val van dik anderhalve meter. Nog een smal pad, een klaphek door waarmee we haast symbolisch, de landerige route afsluiten. Een twee a driehonderd meter straten te gaan, dient zich plots de finishzaal aan. Het is er nog wat aangenaam naverpozen na afmelding, en allerlei wel en wee nieuwtjes uitwisselen als over een bekend wandelaar die aan een lange wandelweg naar de heer gegaan is. Bij het scheiden van de markt, zien we naast andere binnenkomers plots sinds lang geleden Patrick en Linda binnenstiefelen, een verrassend en blij weerzien, met onze siteredacteur en zijn aller innemendst vrouwtje. Een blijde begroeting en opnieuw de laatste uitwisselingen en wetenswaardigheden volgen.
Dan nemen Noud en ik hartelijk afscheid van ze en zetten de thuisreis in. Het was natuurlijk als vaste prik weer de slogan "Echt Olat" die vandaag hier weer van toepassing was. Het padenwerk de modder, gras en zandpaden kortom, vanalles wat, een echt Olatparkoers, waarop niks af te dingen valt. Een organisatie die staat als een huis. Noud heeft deze week op de site van Olat.nl weer een foto- impressie geplaatst, van deze dag onder zijn Picasa webalbum. Volgende week zondag wordt het weer Valkenswaard, voor mij voelt het daar bij die club als een warme deken. Hun route die dag spreekt me zonder twijfel aan. Olat is volgende maand weer the place to be, dan vanuit De Rips op de grens van Brabant en Limburg, daar wil ik bij zijn ! Tot dan weer gewaardeerde lezers. Houdoe !
Wanneer ik de deur achter me sluit, zie ik aan de zuidoostelijke hemel het eerste ochtendgloren. De daken van de huizen zijn wit uitgeslagen en in de plantsoenen ook. Fietspaden zijn gestrooid. Het witte ochtendlicht verandert rap in ochtendrood en later roze lucht. De gebouwen van de binnenstad steken als zwarte silhouetten af tegen de oplichtende ochtendhemel. Het lijkt een zwart/wit tekening. Een prachtig schouwspel. Ik trek mijn wollen muts nog maar eens extra laag over m'n oren. Zie inmiddels ook lichte ochtendnevels aan de einders opkomen. De winter laat even van zich gevoelen. Het ge-emmer aan de kaartautomaat doet me haasten naar het perron. Conducteur en treinmachinist zien m'n gehaastheid, en manen me tot kalmte. Ik zit en direct zet de trein zich in beweging. Buiten de bebouwing van de stad trekt de lucht dicht en verandert het landschap in het schemerlicht, van nevelig tot dichtere mist. Daarboven zie ik toch nog het hemelzwerk zich pogen te openen, en zo gebeurt het al ras. Het landschap dat snel voorbijschuift is in een wit kleedje gehuld. In Tilburg op de eindbestemming is het een wip naar de aanleunende startlokatie, een zalencentrum, waar de club al weer jaren hun domicilie heeft. Tref vanuit dezelfde trein komende, Annie uit Best. Op vraag hoe is het lang niet gezien, komt bedremmeld het antwoord, na ruim een jaar mijn eerste tocht deze, ze heeft een lange herstelperiode achter de rug na enige omleidingen van haar tikkertje en probeert het weer met de draad op te pakken met een vijf kilometer afstand. Je hoort door de wandeljaren heen zo nog vaak van die wandelwonderen. Dat is nog es doorzetten! Knap hoor. Na inschrijving kan ik op weg. Zoek nog even de bepijling maar in tegenstelling tot gewoonlijk, mag ik rechtaan de schuifpoort doorgaan die me op het asfaltfietspad afzet. Ga dit pad een eindweegs paralel tussen een langgerekte vijver en de spoorlijn volgen. Niks stedelijke bebouwing. Na enig doorlopen gaat het 't Wandelbos in, een asfaltwegje, een eertijds bos, dat tot wandelpark verheven is. Het is afwisselend papieren zwart/wit pijlen volgen maar ook krijtpijlen als markeringen op de bestrating onderweg , en gezien de vochtige gronden, ben ik daar niet gelukkig mee, en hoop maar dat ze overleven in zichtbaarheid. Moet een houten lattenbrugje over die nog met rijm bedekt is, opletten dus. De routeuitzetter of 's proberen de wandelaar zoveel las mogelijk de uitgebreide nieuwe wijken westelijk van de stad te ontwijken, en ons door bosgebieden te sturen en daar lukken ze redelijk wel in. We gaan voorbij diverse houtsculpturen in boomstammen en aan boomresten. De kunstenaar heeft zich goed uitgeleefd hier. Echte blikvangers. Nemen toch nog van wijken wat straatjes tussendoor mee. Krijgen dan gemarkeerde Elfenpad en Reuzenpad te volgen. Takken, rotsblokken en liggende boomstammen , markeren eveneens de te lopen route. Intussen opmerkelijk veel honden uitlaters ontmoeten wij. Gaan over knuppelbruggen. Paden met gemene geniepige boomwortels die uit de grond steken. Langs totempalen. Nevelige zonnestralen tussen de bomen, van de laagstaande ochtendzon, hebben iets feeërieks. Langsheen diepliggende sloten met water zowel als droog. Gaan langs een golfterrein. Een enorm sportcomplex. Ontkomen dan toch niet aan de bebouwing. Gaan onder een spoorwegviaduct, een lange straat door, einde straat waar men alom aan de autoruiten staat te krabben en de motoren van de auto's ter verwarming laat lopen, gehuld in witte stoomwolken, en rotonde oversteken, de weg glinstert, want vochtig en in de nog lage morgenzon, gaat het langs een spoorlijn waar het graspad erg zompig is omdat de dooi lijkt ingevallen, en toch weer bosgebiedje in. Opnieuw een golfterrein langs, weer een drassig en modderpad en ik zoek wat hoger gelegen delen op, maar is toch moeilijk te ontsnappen. Hoeks gaat het langs randje grote woonwijk van recente bouw, leidt een fietspad ons uiteindelijk , voor goed de bebouwing uit. Naar de oude rijksweg gaat het, de weg Breda- Tilburg, mogen een poos paralel hieraan blijven en op een wat ongelukkig punt die weg oversteken die ons brengt een dicht aangeplant nieuw groot bosgebied. Erg mooi en goed idee toch om zo nog natuur rust en ruimte terug te winnen. Wordt een eindweegs verder de Hultenseweg opgestuurd. Een wat landelijke wijde blik weg, geen wegbelijning, pas geasfalteerd, dikke beukenbomen erlangs, eigenlijk wat saai... Een man die mij voorbij steekt merkt eindweegs van de weg af een vogel op een weidepaal op, hij denkt dat het een uil is, ik denk echter een buizerd. Net ver genoeg weg om te onderscheiden. Bakens voor de landings en startbanen van vliegveld Gilze-Rijen zijn te zien in de verten en velden, alsook de hangars en bijbehorende gebouwen. Het is rustig daar vandaag. Eindelijk mogen we dan deze toch lange weg af een bosgebied in. Groot deel nieuw aangeplant weer. Aan de takken hangen als schitterende parels de druppels van de inmiddels ingezette dooi, blinkend als piepkleine kerstboomlampjes. Het gebied heet, Baronie Hoogschaar. De streek heet hier dan ook, De Baronie van Breda. Ga dit gebied met vaak drassige paden en graswegjes doorheen, een brugje over en een eindweegs verder, doemt dan de rustpost na 13 k.m. op. Een manege, waar we de kantine of hoe het ook heet, mogen gebruiken. Achter een grote glaswand zien we in een nog grotere hal de paarden door hun berijders gedresseerd worden. Als ik de kantine binnenstap is er juist een toespraak aan de gang voor de binnenzijnde paardenliefhebbers, welke al snel beëindigd wordt. Wandelaars met bezoekers en berijders vermengen zich hier. Laat me de consumptie goed smaken, en ga al ras weer in de hoeven zelf. De wijdse wereld weer in, ik herken dit gebied, veel wegjes zijn inmiddels geasfalteerd. Weer glinstert het natte asfalt in de laagstaande zon. Betreur inmiddels dat ik mijn zonnebril niet bij me heb gestoken. Het zij zo. Ga een eindweegs door open gebied, landerijen , vergezichten, een enorme mesthoop voorbij, zeg maar gerust berg, aldoor meest weidegebieden en enorme geschoren maïsvelden. Een zevenstammige eikenboom trekt mijn aandacht. Maar ook een ijsvlies op een waterplas. Het landschap heeft inmiddels afscheid genomen van de witbevroren laag alom. De asfaltweg door de wijdse ruimte maakt plaats voor een modderig graswegje met diepe sporen van landbouwmachines. Opnieuw ter rechterzijde een golfterrein, een bordje op dit pad met opschrift, verboden toegang, en , eigen weg, zal niet voor dit pad gelden, denkt de routeuitzetter. Laveer ik weer aan de boorden van een maïsakker, vastere grond, dan aangrenzend moeilijk begaanbaar pad. Steek een brug over eindweegs verder, meteen de bosrand, en dus bos in met aanmerkelijk veel sparren en dennen naast ander loofhout. Tref hier een bijkomende route van 15 k.m. lopers, raak in gesprek met wat blijkt een stadgenoot. Zomaar, toevallig, en gemarkeerde wandelroutes zijn ons deel, en sloffen paden in en uit almaar. De wat oudere baas naast me loopt met twee kunstheupen verneem ik, maar wat doorzettingsvermogen vermag blijkt weer eens, hij stapt nog aardig mee op.... Een erg actieve wandelaar zo blijkt, ook door de week. Steken een ouderwets echt oud, klinkerwegje over, uit het jaar ergens 1800 mogelijk. En genieten al keuvelend van de werkelijk schitterende bossen hier die we voorgeschoteld krijgen. Gaan een oude poort door met monumentale palen, klimmen een stuk en belanden we op een fietspad-traject van het z.g. Bels lijntje de eertijdse spoorweg van Tilburg via Baarle Nassau/ Hertog -enclaves naar Turnhout. Via even zo oude knoesten van beuken en linden , eiken en andere bomen , een soort van bospark komen we aan de oude rijksweg Tilburg-Breda. Ik zie aan verkeerslichten bovenin licht branden en druk op de knop, grappend aan m'n wandelmaat, ze zijn thuis want er brandt licht daarboven, zien of ze benedenkomen. Zijn van de dolle grap vergeten over te steken en staat dus weer op rood.... Laten het verkeer gedwee voorbijgaan. Steken dan eindelijk groen weer over, waar we voorlangs hockeyvelden moeten gaan het Warande bos en park ingaande. Einde hockeyvelden een brug over. Het wordt een schitterende finale van deze tocht. Opnieuw dagjesmensen, hondenuitlaters en sportievelingen als joggers en terreinfietsers, en meer van alle bewegingzoekenden ,kennelijk de goede nieuwjaars voornemens gestand doende. Een hele resem van boswegen en paden volgen we, allerlei wandelroutes markeringen, maar wij houden aan de onze vast. Steekt er later een erg hoog flatgebouw in de ruimte omhoog, gaan langs studentenappartementen en deels over de universiteitsterreinen. Kringelen nog wat parken door tussen flats en rijen huizen. Een klein winkelcentrum doorheen. Om doorgaande weg te nemen de Conservatoriumlaan genaamd. Tunnel van een spoorwegstation onderdoor, klimmen een talud met trappen omhoog, en zijn dan bij de finish bij Boerke Mutsaers, het zalencentrum aanbelandt. Het was een tocht met een veranderd parkoers. Wordt gezegd een nieuwe route-uitzetter {s}. We nemen samen nog een "köpke" koffie ,en gaan na onderhoudend gesprek ieder ons weegs. Het drukke zaalbezoek achterlatend. Mijn wandelmakker kleedt zich om zegt ie want hij moet nog een uitvoering met een orkest verzorgen elders, ja hij is muziekant. Ik kijk terug op een tevreden wandeltocht, over het geheel beoordeeld. Een prachtig zonnige dag ook. Tref in de zaal ook nog onverwacht en voor het eerst, mede-benelux-inzender, Jack Bertrums, en bomen nog wat na. Tiny Kauters tekent eveneens aanwezig, aan de foldertafel te zien, maar die tref ik niet. Is vast nog ergens onderweg. Ik ga weer op huis aan via de rails van onze nationale spoorwegen. Tot volgend keer beste lezers dezes. Houdoe!
Lang geleden alweer, dat OLAT vanuit haar thuisbasis weer een officiële dagwandeltocht organiseert. Voor mij vangt de dag aan met een fietstochtje naar hoffotograaf Noud, om samen van daar uit op weg te gaan naar het dorp in de Meierei van -'s Hertogenbosch zoals de streek noemt. Eerst dacht ik dat Noud z'n bike vergat. Nee hij had echt zin in een wandeltocht vandaag na alle voetperikelen van voorbije tijd. We draaien eerst noordelijke route om de plaats heen, om aan de rand van de bebouwing te geraken, alwaar we de vroege starters al massaal tegemoet rijden. We moeten een eindweegs van de startlokatie de auto parkeren, een van de parkeerruimten die al tamelijk volstaan vinden we een plekkie. Het rijdt flink aan, dus alles wijst er op dat de dag een topper wordt van de club. De startlokatie is voorzien aan camping en vakantiebungalowpark De Kienehoef de kantine. Laat zich raden dat het een drukte van jewelste is, en de inschrijvingskaarten grif van de hand gaan aan het inschrijfburo. We scharen ons in de wandelmeute die op weg gaat. Al deze wandelaars zullen splitsen onderweg, naargelang de afstand die zij lopen. Die drukte heeft vaak toch iets gezelligs, want al pratende met gelijkgestemden, wordt er eigenlijk besloten wie met wie verder zal gaan op de routes, en als dit lopers van dezelfde afstand zijn, is het voor mekaar. Van de bebouwing van het dorp zien we niets en zo gaat het 't wijdse landschap in. Wegnamen als Stekelbrem, Bosbes, en Jeneverbes zal op de beplantingen slaan die we passeren. Een weg met weerszijden, Vliegden, zoals de weg ook lijkt te heten doet wat vreemd aan in een landschap en gebied, waar je geen vliegdennen verwacht , maar eerder vooral hoogstammige populieren, waarvan de klompen-industrie gebruik maakt die in deze streek opgeld doet. Nevelig, al veel kale bomen, dus enorm veel blad op de grond, maar toch ook weer nog erg veel groene bomen, terwijl het toch al echt herfst is en al half November voorbij. Via groensingeltjes soms zandwegjes maar asfalt dat overheerst, genieten we van een zwart of grijs/wit schilderachtig landschap. Het lijkt wel een potloodtekening. Een echt herfstachtig uitzicht. De nevel staat ons een paar honderd meter vrij zicht toe. Valt op, dat nog veel wilde bloemen in aller soort zich openbaren. Of dit met de z.g. klimaatverandering samengaat is de vraag, meende jaren vroeger dit verschijnsel niet of nooit/zelden tegengekomen te zijn. Het wijdse zich duurt een kleine 4/5 k.m. om dan al aan de eerste wagenrust-{open luchtpost } -- te arriveren. Wat vroeg, maar we besluiten toch de gelegenheid maar te nemen, en zetten ons met koffie en brood op de bankjes die rondom de rustgelegenheid staan. Als immer goed en gezellig verpozen, en de nodige bekenden ontmoeten in meest kort onderhoud. Die ongedwongen sfeer en gezelligheid is altijd weer fijn bij OLAT. Het lijkt er op dat de parkoersmensen ons zo snel en kort als mogelijk naar het bosgebied en uit de vlakten willen sturen. De post grenst aan een enkelspoorlijntje de vroegere verbinding tussen Boxtel en de Duitse stad Wesel, en kent nog een invasiegeschiedenis uit de inval van de Duitsers in Mei 1940. Ze wilden hun rollend materieel via o.a. deze lijn aanvoeren, maar werd flink vertraagd door de Ned. ondergrondse die de lijn aan de grens saboteerden. o.a. De brug over de Maas was geëxplodeerd. Vandaar dat dit spoorlijntje nog de naam Duits lijntje draagt. Direct vanaf deze rustpost veranderd het parkoers op slag. We gaan de beslotenheid van de natuur in het gebied Geelders, raken meteen het asfalt kwijt, dat we tot nu toe rijkelijk hadden, maar verruilen het voor een kuilige bosweg. Het padenfeest vangt hier aan. We zien onderweg een keur van toeristische wandelpaden en borden of routes, maar de parkoersmannen houden een eigen versie er op na. We struinen door bladval waarmee de paden en de grond rijkelijk vol ligt. De natuur neemt afscheid van de nazomer in haar prachtigste kleuren. Fotograven als mijn metgezel Noud kunnen zich uitleven, en raakt nogal eens achterop om zijn plaatjes te schieten, Bladerenbedekte paden, en het geritsel ervan onder de schoenen. Talloze paddenstoelen completeren het echte herfstbeeld onderweg. Boomzwammen ook in alle kleuren en groottes. . Wildroosters, en houten slootbrugjes markeren onze wandelroute, en de vochtige muffe herfstbosluchten vullen onze neusgaten. Het is hier een walhalla voor de natuur fotograven. Smalle bospaden, soms glibberig en behoedzaam lopen, platte smalle bruggetjes, over sloten , we worden door de parkoersmensen verwend door en door. Nu en dan doorkijkjes door landelijke gebieden en landbouw/ veeteelt taferelen. Ja, de beesten staan nog volop in de weiden. We komen in het Groene woud, wat een enorm bosgebied vormt in de driehoek Den Bosch, Tilburg, St. Oedenrode, en oostelijk Noord Brabant. Volstrekte stilte heerst om ons heen. Later hoorden we geluiden van ver wat volgens ons een Sinterklaasintocht ergens moest zijn. Even raken we het grote bos uit via weer een houten plat brugje, over graspaden, die we tot nu al vaker hadden. Ik noem ze maar schoenpoetsers, dat gras, in de modder na het wekenlange nattige weer. Een tientallen meters lange hoge coniferenhaag tracht het achterliggende terreinzicht te ontnemen van een bloemen en potplantenkwekerij, en gaan een poos langs een diepliggende sloot. om via een z.g. duiker een fietspad op te gaan. Steken een drukke 80 k.m. weg over. Slingeren over landelijke wegjes en zien dan in de verte brandweerauto's staan en een handvol volk. Een oefening oppert Noud, hij kan gelijk hebben want we zien geen rook. De ladderwagen heeft zijn automatische ladder over de nok van het dak geschoven zo van afstand te zien. De publieke belangstelling groeit snel en flink aan. We komen naderbij, en herkennen de naam van de omschreven rustplaats, activiteitenboerderij en café/zaal Het Dommeltje. Niemand mag naar binnen, en alle lopers zitten op de banken van het buitenterras. Pech voor de eigenaar en OLAT. De eigenaar biedt ons een gratis beker koffie aan, en zo schuiven wij onder de brandweerladder aan tafel voor een bekertje. Een blik in de resto/zaal zien we water uit de plafonds lopen van door de brandspuit. Het verhaal wil dat dakklimmers plotseling vuur bij de schoorsteen zagen en alarm sloegen. Schoorsteenbrand dus. Ik opper dat als het in de late nacht was gebeurd, er geen redden meer aan was geweest. Niettemin had de eigenaar en personeel toch een grote inkomstenstrop. We laten het brandweerpersoneel hun werk doen deels boven onze hoofden. Het lijkt mee te vallen met de materiële schade. We vervolgen langs een aangrenzende koeienstal, en komen aan een snelweg, de A2 naar Amsterdam waar het zesbaans verkeer voortraast. Blijven een grasweg volgen langs een zowat kanaal brede sloot wat overgaat in asfalt, en laten dan de verkeersherrie achter ons. Gaan dan een diepdoorploegd pad/ zandwegje in tussen onmetelijke boomkwekerijen door. Tractor en vrachtautosporen moeten ons op hogere stukken langs een immense modderpoel sturen. Gaan landelijke zichten weer verwisselen voor natuurgebied De Geelders, en gaan via een Laarzenpad-route door slagbomen en over en langs wandelknooppunten en klaphekjes. Boven ons horen we een flinke groep trekganzen overkomen, op weg naar warmere oorden. Verderop zie ik een kranige oudere dame met loopstokken zich voortbewegen, en geleid ik haar door een diepe brede sloot zonder water gelukkig, maar de kanten wel glibberig. Een echte doorzetster. We geraken weer aan het z.g. Duits lijntje. We gaan door bijna oerbos en oerwoudachtige toestanden via smalle paadjes, duwen zo nu en dan takken opzij. Overwegend graswegjes door. Even later verandert het weer in ruime landschappelijk en golvend terrein, om toch weer terug te vallen in veranderend bosgebied, van gebied Maai. Aldoor in een donker herfstig nevelig landschap. Een zand en graswegje brengt ons aan de rustpost aan een strand gelijkend punt aan de Dommelrivier, waar de rustpost veldpost weer bedacht is. Soep staat op het menu en nog sneetjes brood, met nog koffie na. Het pad na rust stuurt ons langs weiden en kikkerpoeletjes, en ruigtegebiedjes. Via een draaipoortje gaan we langs de boorden van de Dommelrivier die door het landschap meandert. Een groot koolzaadveld ontvouwd zich na een bocht, nog in geelkleurige bloem volop. We naderen nog wat bebouwing van het dorpje Olland, behorend tot St. Oedenrode, waar in een café zomaar door een paar bezoekers in de midzestiger jaren OLAT als wandelclub opgericht werd. Het café bestaat nog steeds in naam ook. Steken een drukke doorgaande weg over om een pad in te gaan. Zien op een padsplitsing enige reuzen paddenstoelen bij elkaar staan, als krukjes zo hoog. Moet vast veel gefotografeerd zijn door deelnemers aan de tocht. Een lange asfaltweg wordt toch weer zandweg. . Zien nieuwe gebouwen die bij een camping toebehoren, nog in gebruik te nemen, en zien enerzijds talloze vakantiebungalows, anderzijds erg veel caravans en wat later tentruimtes. Gaan door een grote traliepoort, en weten dat dan de finishruimte niet ver meer is. Bij de ingang vallen de enorme klonters slijk op, op de tegelvloer, en vervolgens geraken we in de zaal. Na afmelding volgen dan nog de veelal korte gesprekjes met deze en gene. Na de bijpraat en consumptie aanvaarden we dan weer de weg terug op huis aan door het grauwe donkere weer. Het was opnieuw de slogan van de club waard weer vandaag; "Echt Olat". Vooraf hadden we toch onze vraagtekens voor het gebied van vandaag, maar de club heeft er weer een geslaagde dag van weten te maken. Noud heeft de tocht van de dag weer vereeuwigt met zijn fotocamera voor het wandelalbum van de site van OLAT. Zie w.w.w. Olat.nl. Er zullen vast en zeker nog meerderen foto's hebben gemaakt voor Beneluxwandelen .eu, en ook Wandelervaring.nl : Willy Timmermans, heeft zich weer met z'n camera uitgeleefd. Kijken dus.
Tot volgend keer weer beste lezer: Houdoe! Peter Heesakkers
De "R" is in de maand geslopen, en dit houdt in een pover wandelprogramma, voor de komende wintermaanden. De weersvoorspellingen voor vandaag klinken erg somber en byzonder nattig, maar ik waag het er maar op. Even wat bezorgdheid aan het busstation. De bus is er niet voor de vertrektijd, en ook niet op tijd en enige minuten erna als ik begin rond te ijsberen, en wat ongeduldig me afvraag waar blijft ie nou? Verschijnt eindelijk de bus. We zijn dan nog niet weg, want de erg jonge chauffeuse, moet nog vanalles uittesten. Ze krijgt de voordeur niet open. Achter is ie al wel open dus ik stap achterin. De chauffeur van een naburige bus, geeft via een zijraampje instructies. Betekent dat de klok doortelt. Ik heb er geen goed gevoel bij deze weekendhulp {?}. Dat beloofd , voorvoel ik deze reis. Bij het eindelijk aanrijden vergeet de deerne, de achterdeur te sluiten. Ook dat wordt opgelost. Zwierig rijdt de bus de stad uit en op weg, en onderweg passeert ze met ongewone snelheden wegversmallingen, en andere wegblokkades. Het schiet wel op moet ik zeggen, en niet veel later dan gewoon arriveer ik in Lierop. Startburo Het Jagershuis is druk bezocht zo vroeg, en er is een intense aan en uitloop van de ingeschrevenen. Onder klokkengebeier van de immense en dominante monumentale koepelkerk, gaat het 't dorpje uit. Een grasverzorger van een sportpark voetbalveld doet zijn laatste inspecties van de grasmat. Ik kom langs prachtige oude en monumentale boerderijen voorbij, en bemerk en passant, dat een gecomputeriseerde kleine grasmaaier in een tuin om het huis, zijn werk grondig gedaan heeft. Een zelfdoener dus. Ik hoor in de verte motorengeronk op een crossbaan. Bij vlagen laat de wind zich gelden. Het is herfst, maar niettegenstaande zie ik nog erg veel blad aan de bomen en een meest groenig natuurlandschap. Een wandelknooppuntpaal stuurt me een vochtig zandweggetje in. Het heeft recent in de voorbije avond en nacht nog flink geregend. Ik mag een poos het "Vlerkenpad" volgen en dat voor mijn leeftijd. Voel me eigenlijk zeer gevleid. Kom voortdurend huisjes en boerderijtjes voorbij waaruit openhaardvuurdampen mijn neusgaten bereiken. Doet me aan grootmoeders tijd denken. Tuinkassen, en ga over een beekje de Kleine Aa. Vast een tak van de grote dus. Het landschap blijft breed, open, weiden, akkers en ruigten, afgewisseld met groensingels, en in de verte zie ik autoverkeer langs de Zuid-Willemsvaart koersen. Ik passeer een monument ter nagedachtenis van een neergekomen Lancasterbommenwerper op 25-5-1944, waar op die plek zes inzittenden omkwamen. Namen en leeftijden, taken vermeld. In de verten zie ik een groep silo's, die naar mijn gevoel bij dorp Asten behoren. Aan de gemeentegrens dus. Volg nog wat landweggetjes asfalt en zanderige, en sta plots aan een rotonde, welke ik herken van andere tochten van deze club. Moet even een fietspad op en verdwijn opnieuw in een afwisselend landschap van boer en tuinder. Kom voorbij een groot perceel boskap waarvan ik de reden en nut niet inzie, takken en stammen hoog opgetast. Asfalt wordt weer zand en toch weer asfalt verderop. Ik bereik de rustpost bij een wat groot agrarisch bedrijf, met plastieken koeien grazend aan de oprijlaan, een waterbad voor schone banden van /voor vrachtauto's ontwijk ik. Kom in een erg grote nieuwe schuur, waar de wandelaars hartelijk ontvangen worden en een geroezemoes van talrijke aanwezigen. Voldoende stoelen. Eerst maar aan een kop erwtensoep. Na enige tijd wordt ik op de schouder geklopt en begroet. Marian en Servee tekenen ook present. Servee heeft juist de monstertocht Amsterdam-Leeuwarden {160 k.m.}, achter de rug, en neemt nu een kortere tocht van 20 km, Om het af te leren, nou ja. We gaan gedrieën weer de benen in. Kempenweg, oversteken. Over een sloot, langs een camping, deels in ruste, mogen we de toeristische Bontvenroute een deel volgen. Gaan vanaf nu een echte bosroute volgen, alternatieve paden moeten we op, want boswerkmachines hebben de wandelpaden finaal omgeploegd. Het is nu en dan springen om te passeren, wat avontuurlijk, dus over zwaar bemodderde wegjes en diepe sporen van immense banden, paden. Over een wildrooster volgen we een tijd een grindfietspad, en de boskappers hebben hier enorm huis gehouden. Ik dacht om de heidegronden te doen terugwinnen, maar later herinner ik me om zandverstuivingen te doen ontstaan. We hobbelen voortdurend zand en graspaden door afwisselend open heide en bossen. Plots herkennen we van verre eminence grise Jan v. der Z. een wandelicoon, die met zijn onafscheidelijk hondje staat te wachten midden in de hei en zijn fiets geparkeerd, om wandelaars de geschiedenis te vertellen van een nabijgelegen oud onderduikerskamp, van piloten en burgers, uit de laatste wereldoorlogsjaren. We horen z'n verhaal aan en vervolgen na enig nakouten onze bos en heidewegjes en paden. Opnieuw is het uitwijken voor omgeploegde zandpaden en wegen. Onze schoenen worden vanzelf gepoetst door het hoge buntgras van de alternatieve paden. We doorkruisen de Strabrechtse hei in haar allermooiste natuur met nu en dan vennen en bossen of wijds zicht. Indrukwekkend mooi. De stilte is overweldigend. Het aantal en verschillende paddestoelen ook. Ondertussen doet de kille vlagerige wind haar best om de herfst te completeren. Hoort de wind waait door de bomen. Ik begin het spontaan te zingen. Het is voortdurend gedraai door een netwerk van afwisselende paden, met evenzo afwisselende begroeiïngen, dan weer even open gebied, dan weer bos allerlei, of een ven. Hier kan de natuurgenieter zijn/haar hartje ophalen. Komen dwars door een hondentrainingsveld in ruste nu. Even verderop heeft een kunstenaar in de loop der jaren een tempel nagebouwd. In préhistorische stijl. Opnieuw belanden we in grote tuinbouwvelden, akkervelden en weiden en weer zijn we uit de beschutting van de najaarswind. Duiken wat dieper in onze jacks. Op afstand in de verten zien we het verkeer jagen op de A67/E34 autosnelweg die Antwerpen met het Ruhrgebied verbindt. Herinneren ons dat bij een verzamelaar/ sloper die ook in de verten zichtbaar is, lange tijd een helicopter naast allerlei auto's bergde. We zien de vliegende koffiemolen niet meer, zou deze verpatst zijn? Wel een diesellocomotief die nu de verzameling siert. Dan ineens in plaats van linea recta het dorp Lierop in te gaan stuurt de parkoersman ons met eerst een bocht westelijk om het dorp, dan pas het dorp in. Volgen nog een drietal straten, om dan aan de enige grote en echte kruising van het dorpje te belanden, aan Het Jagershuis. Het is er levendig druk met toerfietsersclubjes, en zomaar fietsers, en wandelaars. Het dorp telt drie cafés, waarvan er twee nog gesloten blijken. De bediening kan de drukte nauwelijks aan maar een blik op de klok, doet me besluiten maar meteen naar de bushalte te gaan, anders is mijn verblijf een uur langer. Lever alzo mijn startbewijs in, begroet en bedank wandelmaatjes van de dag Servee en Marian. En zet het min of meer op een draf naar de halte. De organisatie had weer een heel nieuw parkoers verzonnen vandaag en is er cum laude in geslaagd. Complimenten zeker op z'n plaats. De omgeving leent zich prima voor veranderingen. De begeleidende routebeschrijving zag er vooraf al veelbelovend uit. Bij thuiskomst vermeldden allerlei nieuwsanalen welk een verschrikkelijk weer de dag vandaag gegeven heeft. Hagelbuien, felle regenbuien tot zelfs windhozen toe. Hermode is er van verschoont gebleven. We hebben zowat de hele tocht meest zonnig weer gehad. En droog. Enkel op het eind betrok de lucht flink. Tot volgend keer beste lezers. Houdoe! Tot lezens weer. Peter Heesakkers
Maatje Noud meldt zich ruim voor de afgesproken tijd, ik ben verbaasd als ik bij inladen van mijn rugbagage, zijn trouwe terreinfiets of bike mis. Nog verbaasder als hij met een trots verklaard mee te doen zij het op de kortere afstand. Hij geniet zichtbaar van mijn opmerking. En even later gaat het de nieuwe autoweg A 2 op, zopas zesbaans geworden. Bij het binnenrijden van Helvoirt, blijkt de hoofdader door het dorp afgesloten en kringelen we door het dorp en volgen de omleidingsrouteborden, maar ook inmiddels goed zichtbare OLAT bewegwijzering. Het startburo blijkt nog een heel eind buiten het dorp te zijn, in the middle of nowhere. We komen met een flinke omweg aan de spoorwegovergang randje dorp. De spoorbomen staan neer, een file vormt zich, en we zien maar geen trein aankomen die na sluiting van die spoorbomen anders in een minuut passeert. Dan plots verschijnt er een klein tractorachtig wagentje op de rails, en meteen realiseer ik me dat dit weekeinde de verbinding Den Bosch -Tilburg niet gebruikt wordt vanwege spoorwerkzaamheden. We gaan de spoorweg over en een lange rit door het platteland, brengt ons eindelijk in een natuurgebied, waar we aanbelanden bij een groot conferentieoord, met bijbehorend hotel accomodatie. Het staat er al barstensvol met auto's en we worden naar een voetbalveld gedirigeerd, dat ook snel vol raakt. Voorzitter Joop vertelt dat hij gisteravond nog voor de routebepijling naar de start in de omgeving zorg gedragen had. Die was feilloos aangegeven. We blijven niet lang binnen de zaal, maar gaan op weg, meteen de natuur in. Noud de camera in de aanslag, ziet al meteen mooie foto-objecten die op de gevoelige plaat vastgelegd worden. De eerste herfstkleuren dienen zich aan hier in het bos, al moet opgemerkt worden dat het nog opvallend erg veel groen is en dit late jaargetijde. We zien opvallend veel holen door groot wild gegraven kennelijk. Noud weet me perfect te vertellen welke planten en bloemen we zien onderweg. De kluifzwammen zijn z'n eerste object. Een spelende hond, noodt ons tot het weggooien van stukken flinke takken en rent als een zot achter de objecten aan. Een stuk route met trimtoestellen laten we voor wat ze zijn. We genieten al meteen van het bosrijke gebied waar we doorheen mogen gaan. Komen aan een hoge en lange laurierheg nu en dan open stukken wei, met weidevee maar merkwaardig vooral paarden aller ras. Gaan z.g. wandelknooppunten voorbij, maar Ad parkoersman heeft andere zelfbedachte routes met ons voor. Gaan een asfaltwegje oversteken, een vennetje langs, en komen voor een paar meter brede rivier, de Zandlei genaamd , en tja Ad heeft iets met watertjes en stroompjes, en we zullen deze beek nog menigmaal overkruisen via laagliggende betonnen brugovergangen. Het is opmerkelijk modderig en drassig vandaag, de voorbije dag, dagen en nacht moet het hier gehoosd hebben zo lijkt mij. Niettemin wordt het ongemak ruimschoots gecompenseerd, door weer een schitterend parkoers. Volgen een lang bospad zowat bezaaid met liggende boomstammen, vast om motorcrossers tegen te gaan in het gebied, dus benen en knietjes moeten nogal eens getild worden. Gaan aan asfaltwegje en tijdje later de brug weer over van de beek, na een tijd graspaden, en krijgen een veestapel van herten, reeën, koeien, een byzonder ras, lama's en zelfs albino's, kangeroes te zien. Een vertederend beeld. Een kleurig beukenlaantje, en dan vertelt een bord , dat we het gebied van de Loonse en Drunense duinen betreden. Het is het een der meest uitgebreide stuifzandgebieden van Europa. Naast een kampeerboerderij is de OLAT openluchtpost voorzien. Laten ons het voorziene brood en koffie goed smaken en vervolgen weer. Gaan opnieuw de Zandlei over en opnieuw volgen een trits bosweggetjes en paden om je vingers bij af te likken. We zien talloze paddestoelen in alle soorten en maten, in groepen zelfs op boomstronken en omgevallen bomen, en Noud leeft zich uit met z'n camera. Er zijn heel byzondere exemplaren bij. Ons valt ook op een veld met paardebloemen en zaadbollen, nog in bloei staand, toch echt lentetaferelen? Gaan graswegje langs en een bord vertelt ons, dat we gebied De Brand ingaan, een moerasgebied zo weten kenners. Welnu, zullen we geweten hebben, een modderballet van jewelste. Met behulp van laaghangende boomtakken slingeren we ons als apen erdoor. Wandelpoortjes langs weer water van die beek en duikers overgaand. Afgewisseld met veldwegjes door onze voorgangers al platgelopen graswegjes. Een slootovergang met vier dunne betonnen paaltjes en even daarna 'n twee bielzen balken brugje struinen we door de natuur. We zien in een veld op afstand twee torens waarvan een van een kerk. Blijkt later Udenhout te zijn. Na wat gepadder komen we aan een doorgaande weg, volgen die even om aan een brasserie/café de rust te nemen. Na verpozen steken we de weg ertegen over meteen een bospad in, via een smal provisorisch slootbruggetje. Slingeren weer over brugjes en duikers door randje bos en akker en graslanden, gaan weer een doorgaande wegje over en hier begint het feest. We zullen pal van noord naar zuid een uitgestrekt duinenlandschap doorheen steken, door rulle droge zandgronden, met spaarzaam bomengroepen op heuveltoppen van gemiddeld 20 meters hoogten. Langs een schapenkolonie die op afgezette gronden de spaarzame grassprieten verorberen. Het is een enorme kudde. Het schouwspel trekt vele wandelfotograven aan. Ik raak Noud uit het oog en maak me even zorgen vanwege zijn al jaren durende voetproblemen in dit tientallen c.m. rs rulle diepe zand, met spaarzaam begroeide heuveltoppen. Zou je hier hartje zomer doorheen moeten ploegen, bij 25 a 30 graden , krijg je het geweldig voor de kiezen, maar het landschap is zonder meer uniek, en niet te missen, absoluut prachtig. We volgen knooppuntpalen dwars door half woestijnachtig gebied. Zwoegen en ploeteren door het mulle zand. Bereik heelhuids weer meer bebost gebied, van wandelpaal naar wandelpaal met opvolgende nummering. Plots zien we tussen de bomen de oase van OLAT opdoemen, het is er flink druk op de banken, en gewillig wordt er plaats voor aankomende wandelaars gemaakt. We laten ons brood , soep en koffie goed smaken. Het is er gezellig, levendig op de plek. Na een poos vervolg ik en blijk dan juist achter het gehucht Giersbergen met de opvallende rieten dakenhuisjes en boerderijen te moeten gaan, een toeristisch trekpleister, en dat merken we ook. Alom rond ons treffen we dagjesmensen en jonge families aan, die even het aangrenzende bos een eind inwandelen. In het zicht van het gehucht draaien we een even asfaltwegje af een smal klimmend pad de bossen in, even een vlak geschoren graswegje langs weiland, en opnieuw de rimboe in. Gaan een bosgebied in waar varens geel en groen de hoofdmoot zijn. Een hele trits padenwerk volgt, en moet secuur op mijn papier volgen, hoewel het fenomenaal goed aangegeven staat, maar ik vertrouw al dat toerisme niet en spelende kinderen die zomaar spelenderwijs pijlen zouden kunnen afhalen..... Of uit baldadigheid. Het wordt rustiger naargelang de route vervolgt, met de dagjesmensen. Het gaat eindeloos door bosgebieden nu , in alle samenstellingen bomen en struiken. Een weldadige rust overvalt me. Het riekt naar rottende bladeren. Weiden, ruigten, randjes bos en langs graslanden wisselen af, genieten met een grote G. "Echt OLAT", hun slogan, is weer helemaal waargemaakt vandaag in alle opzichten. Ad en consorten hebben er vandaag weer iets byzonders van gebrouwen. Enige minpunt,-- in mijn visie--, de start en finishplaats is wat te deftig voor het bemodderde wandelvolk gekozen. De modder zit velen met kluiten aan broekspijpen en schoenen. Is toch wat genant. Op het grote terras buiten, is het een drukte van jewelste, in een wat zomerse temperatuur, en zonnig najaarsweer is het wie weet voor de laatste keer nog genieten, onder kolossale parasols. Het hele parkoers was zonder uitzondering een juweeltje om te lopen, in een uitnemend gebied. Later op de avond thuis wordt op de kijkbuis, uitvoerig verslag gedaan in de nieuwsmedia, dat er een stevige windhoos door het wandelgebied van die dag gegaan is, enorme schade, en met enorme neerslag. Dat kon OLAT-gangers niet meer gedeerd hebben. Gelukkig maar. Bij mij thuis, enige tientallen k.m. rs verderop was er niets aan het handje, en droog gebleven. Noud zijn foto's kunt u zien op de site, OLAT.nl/ fotoalbum. Ik kijk daar naar uit ook, want soms kroop en sloop hij over het parkoers, om er het beste van te maken. Drie en half vel parkoersbeschrijving stuurde ons door fabelachtig mooie streken. Hun volgende tocht, volgende maand, staat alweer op mijn verlanglijstje, vanuit St. Oedenrode. De gemeente waar ze ooit opgericht zijn. Ik kijk er naar uit weer.
Tot volgend keer weer beste lezer. Ik groet u met het Brabantse "Houdoe"! Van, Peter Heesakkers
