Ik kan het ook niet helpen die afkorting boven mijn artikel die ook nog eens een afgekort vloekwoord lijkt te hebben.
Laat ik meteen duidelijk zijn. Het staat voor Wandelorganisatie Jeugd en gezinsvierdaagse. Een commité dat met vrijwilligers de organisatie vandaag op zich neemt. Ik verlaat mijn woning in een stralende zon , heldere hemel, wat het vandaag dan ook blijft. Het hemelwater lijkt op rantsoen gezet te zijn, na deze uitzonderlijk natte wintermaanden. Zonnebril en kleppet gaan derhalve mee in de ransel. In de gazons in mijn buurt zijn deze met duizenden gele narcissen , door de zuiderbuur ook Paasbloemen genoemd getooid. Een van de lentebodes vandaag, welke ik in al haar veelheid zal aantreffen. Ik tref een Helmondse jongedame op het busstation met dezelfde bestemming, wat haar uitrusting ook verraad. Twee lijnbussen tegelijk, maar we kunnen kiezen voor de snelbus. Wat een luxe {!}. De planning pakt met de overstap in Veghel ook nog eens gunstig uit in reistijd. Vreemd vind ik het dat de bus wat lang stopt voor het beoogde busstation. Wanneer de bus zich weer in beweging zet blijkt deze rechtstreeks op Uden aan te gaan, maar het busstation dan? Ras ga ik naar voren om de chauffeur te informeren, en wat blijkt? We hebben gestopt op het nieuwe busstation in tegenstelling de plek die ik jaren al gewend was, wat op het oog geen echt busstation leek te zijn. We worden aan de volgende halte uitgelaten en mogen overstappen in de bus tegenovergestelde richting terug dus. Daar zien we tot onze teleurstelling de andere bus juist vertrekken. Ons lot is een uur wachten. We staan op een totaal verlaten busstation, met soms vrijwel lege bussen van naar bestemmingen. Door de kou krijg ik last van hoog water, een aangrenzend tamelijk groot politieburo blijkt 'szondags geloten, en dit voor zulk grote stad? Kennelijk kent de gemeente geen misdaad , ongevallen en hulpvragen voor de Hermandad. Een vredige gemeente maar niet heus. Na het uur wachten komt dan de volgende bus, precies op tijd. Aan het kasteel van Heeswijk mogen we er dan weer uit, met nog een aanloop naar de startgelegenheid van een kleine 20 minuten, zeg maar twee kilometer gaans. Gaan rand bos in , lopen hoog boven twee openluchttheaters langs en geraken aan de kantine ervan. Het driemanschap inschrijfpersoneel wrijft zich in de handen, want nu al gaat het deelnemersaantal van vorig jaar ver overtreffen. Na een kop koffie ga ik de benen in. De poort van het theater uit meteen de beschutting van een dicht bos in wat tevens beschermt tegen de koude noord-oosten wind. Winterjack en sjaal zijn niet overbodig derhalve. Meteen al laten de route-uitzetters ons slingeren door het bos. Her en der uitgedund, maar genietbaar. Vanwege een uur te laat zijn besluit ik mijn tochtafstand aan te passen. Onder de wolkenloze hemel. Komen een paar dames ruiters tegen. Nu en dan open landschap in zicht over boerenlanderijen, om toch weer de bossen in te mogen. De boswerkers vergasten ons op modderige sterk omwoelde paden van de bosmachines, wat een hink-stap-sprong, vanwege de modder met zich meebrengt. Ik kom aan een splitsing van routes en verman me op het laatste moment een middelgrote afstand te nemen. Kort na die splitsing wordt geduid dat er een route-omlegging plaatsvind, mogelijk vanwege onbegaanbaarheid. I rest my case. Er klopt inderdaad niks meer van de beschrijving op papier voorlopig en volg behoedzaam de pijlen. Krijg een asfaltwegje te gaan door open landschappen, met kale bomen nog. Ik wandel in eenzaamheid. Vang routetwijfelaars op, die eenzaam als ikzelf even de weg kwijt lijken en volgen verder. Een poos verder komen zij me tegemoet weer, afslag gemist, geen pijlen meer zeggen ze. We slaan een kasseiwegje in, en vervolgen toch weer bospaden, de routenummering conform papier ontbreken. Volgen gedwee de pijling maar. Plots een pad in wat het eigenlijk niet is door oud lover op de bodem. Een fietspad met hagen rododenrons en laurier langsheen. Passeren verhoogde bospercelen en komen aan een bosrand met uitzicht in de verte op de abdij van Heeswijk, maar dalen weer af over slangenpaadjes gaand. Belanden weer in de openheid van landschap, huisje her en der. Rivier De Leygraaf over met brug en een knotwilgenweg. Komen aan meer bewoning, en bij een huis mogen we een grasgang achterom langs heggen om een sloot over te steken en geraak ik door een poort op terrein van de abdij. In een der ruimten is hier de rustpost voorzien,goede en vlotte bediening, en voor ieders mond wat. Wandel na korte pauze het terrein af door een poort en wordt vanuit een cafédeur luidkeels begroet door bekenden, maar ik laat die kelk aan me voorbij gaan en zet door. Het gaat nu wat straten, steegjes , achterommetjes door, langs een plaatselijk gedenkteken van oorlogs slachtoffers de bebouwing uit, weer een brug over van de stroom de Aa, om af te draaien op een slingerasfaltwegje wat plots verderop in een nattig pad overgaat door ruigtegebieden weerszijds, dan even vlak open gebied welke me aan de boorden van de Aa geleid. Aldoor tussen de Zuid-Willemsvaart-kanaal en de rivier. Een jonge beukenlaan of weg beter. Mag een brug over deze stroom met waterval onder me, ga een oude poort door wat behoort bij een omringend gebied en tuinen van het roemruchte werkelijk schitterend kasteel Heeswijk. Gigantische gebouwen, met byzondere oude bomen eromheen, er vinden rondleidingen met gidsen plaats, en de parkeerplaatsen zijn goed bezet. Ik mag de route om het kasteel volgen, van alle kanten bewonderen, werkelijk fotogeniek. Op de wegen en paden omheen lijkt de tijd stil gestaan te hebben, oude hobbelige wegen en padenwerk, van eeuwen her, ik droom weg in de tijden van toen moeiteloos. De huisjes eromheen hebben groengele luiken aan ramen en deuren als een must. Geraak de tuinen langzaam weer uit via asfaltpaadjes en modderpaden, om aan een doorgaande weg te geraken. Ik twijfel hier op bepijling. Een groepje bekenden komt achterop lopen, en gezamelijk trekken we op, naar de finish. Het wordt asfaltwegjes lopen door den boer zijn land weer, met de achtergrond van een bosrand. Dat bos gaan we weer in, en stevenen op de finish af van het openlucht theater. Een mooie afsluiting, dat wel. Na afmelding in de kantine laat een drankje me wel bekomen. Kletsen we met de groep even na, om met een blik op de klok, te moeten zeggen, helaas het wordt een lange gang naar de bushalte, welke in the middle of nowhere is gesitueerd. Dus op tijd moet ik weg zijn, om weer geen uur op de bus te moeten wachten, een halfuursdienst was me beter uitgekomen. Vastgesteld mag worden, een mooie route, met qua natuur vanalles wat. Met dank aan het commité en haar helpers, wat zich inspande om ons een mooie wandeldag te bezorgen. En de zon hielp daarbij. Beste lezers: Tot volgend keer weer. Ik groet u met: Houdoe, het ga u goed.
Het eerste wat ik doe als ik wakker wordt, is door het slaapkamerraam gluren. Warempel, het is droog, nou ja de bestrating is vochtig nog maar al-la. Het hele ritueel ontvouwd zich ter voorbereiding op eender welke wandeldag. Ik wil de onderdanen wel weer eens strekken. Wat ongeduldig posteer ik me op de afgesproken tijd aan m'n voordeur, in de donkerte. De merels zingen al dat het een lust geeft, als betreft het een lentemorgen. Ontdek aan buurmans tuin dat een crocus de kop opsteekt. Zie autolicht in de bocht van de lege straat opdoemen, komt Noud, de ochtendbegroeting en meteen op weg. Z'n broer Wim nog op te halen. Rijden door onwezenlijk stille grote stadsstraten. Idem op de weg naar Valkenswaard alwaar we vlak bij Borkel en Schaft, waar aan de camping de start vandaag is voorzien, we een gesloten en donkere zaal aantreffen. Buiten verzamelen in rap tempo leden van het verzorgingsteam. Dichterbij parkeren kan niet, we zijn de eerste wandelaars. Even later zoeft een sportieve auto het terrein op en verdwijnt achter de startlokatie. Blijkt de zaal en campingeigenaar. Weer een poos later floept het eerste licht aan, en alras meer licht in de duisternis, en gaat ergens al een deur open. We kunnen naar binnen. Noud installeert zijn diaprojectiegerief in rap tijd, en we kunnen een kop koffie nuttigen. Dan stroomt de zaal al vlot vol met lange afstandslopers. Opvallend veel Belgen, tot ver uit hun land. De zaal verlevendigt met de tijd, en het geluid van drukke gesprekken neemt toe. De inschrijftafel wordt bestormd, we blijven op de achtergrond. Vandaag verwacht ik een zwaar nattig parkoers, gezien de weersomstandigheden voorbije dagen en weken. Laten de meute lange afstandgangers vertrekken en masse. Vervolgens vult de zaal met andere lagere afstandslopers, na een poos betrekkelijke rust. Wanneer ik besluit in de benen te gaan, buiten de parkeerplaats oversteek, bots ik bij totale verrassing op Patrick en Linda Vanderstukken, met kameraad Martin. Veeg eens door mijn ogen, en ja, toch! Helemaal niet hier verwacht! Ik droom toch niet. Ik besluit terstond mijn start af te breken en na uitbundige begroeting nog even mee terug de zaal in te gaan en posteren ons bij Hennie aan tafel die eveneens haar zeer verrast toont. Een gekwebbel van heb ik jou daar volgt, met ook de laatste nieuwtjes en wetenswaardigheden. Dan na het kopje koffie gaan we op weg. Een landerig klinkerwegje op naar Schaft, De Malpie een natuurgebied van naam in, ik merk dat mijn conditie wat achter loopt, na z'n lange tijd inactiviteit. Komen na enige tijd aan jawel de Dommelrivier, gaan door weiland. Plukjes bosgebied, een hele rits bos en veldwegjes slingeren we oneindig ons A4 tje vier kantjes vol route-omschrijving volgend. De Dommel stroomt woest ons tegemoet na de vele regenval en het water staat zeer hoog. Na ruim vijf k.m. is daar de wagenrustpost, een keukentent met zitbanken. Hier moeten nadien onze wegen scheiden. Durf het conditioneel niet aan, en besluit korter te gaan. Een lange saaie landerige verbindingsweg volgt en voor het grensverkeer ga ik de verharde grindwegen langs de bermen in. Volgt een rustiger veldweg, en steek bij een grenspaal buurmans grond op. Kom vanaf een zijwegje zwoegende lange-afstandslopers tegen, de eersten, die er al een hele lus op hebben zitten op Neerpelts grondgebied, het fameuze Hageven-plateau. Een bemodderd pad ga ik op na een beek met brugje, steek na een poos, op een asfaltwegje die ons geleid naar de grenswegovergang gemeente Hamont-Achel. een agrarisch gebied in welke we inruilen voor uitgestrekt bosgebied, waardoor we een hele tijd door mogen struinen. Weer de openheid in, en zien op afstand de kloostergebouwen van de Achelse kluis, welke op de grenslijn liggen. Mogen dan de Warmbeek een poos volgen, eveneens hoogstaand water en woeste stroom, en bereiken dan de gebouwen van de het monnikenklooster, deze gebouwen liggen merendeels op Belgisch grondgebied. De monniken, zijn zelfverzorgend in veeteelt en landbouwproducten, en hebben op hun terreinen o.a. een verkoopwinkel in vooral zuivelproducten. Het doet in zijn geheel toeristisch aan, en is dan ook wijd en zijd graag bezocht en bekend. De grote cafézalen zijn goed gevuld ruim voorziene keuken met vooral het vroege wandelvolk. Na verblijf gaan we over de binnenplaats, de poort uit lopen langs de kapel-kerk welke voor de helft op Nederlands gebied ligt. De grens loopt dwars door de kerk namelijk. Voor de kapelpoort draaien we af en op het wegdek geeft een streep aan waar de grenslijn loopt met weerszijden de nationale driekleuren en de letters Be. en N.L. We zijn weer terug op eigen territorium. Een mooie aanrijlaan stuurt ons het natuurgebied in genaamd Leenderbos en hei. Mogen dan een boslaantje in en de velden door, waar de naam Warmbeek verandert is in Tongelreep aan de Ned. kant. We treffen hier sporen van wroetende wilde zwijnen, en dan volgt een voetenbad en modder van jewelste, ondergelopen weilanden en vlakten rondom de Tongelreep en nogal eens zakken we enkeldiep of meer in het water, en vertraagt de wandelkolonne, van wijfelende stappers die zo droog mogelijke plekken proberen te zoeken, maar tevergeefs dus. Men wijkt ook van paden om drogere delen te zoeken, als over sprokkelhout, en bosgebiedjes door. Zelfs de kilometervreters van de lange afstanden moeten hier bakzeil halen, en vertragen enorm, en hun tempo. Gaan langs uitkijktoren en door weilanden en velden tussen de sterk meanderende Tongelreep door. Ik tracht me staande te houden en pak draad van weilandafrastering vast, welke toch zonder vee aanwezig, onder stroom blijkt te staan. Schrikdraad dus. In de verte ontwaren we de verzorgingstent in het landschap. Een welkome stop maar eerst nog wat groenstroken te gaan, en plukjes bos, drassige paden. Een nieuwe ijzeren brug over. De weg verhard naar klinkerweg, en we stevenen op de verzorgingspost af. Wim of beter Willem, heeft voor ons een meesterlijke bak soep bereid. Hij noemt het Abdijsoep, naar de achter ons liggende Achelse kluis. Wil bij uitzondering broeder of pater, en zijn vrouwelijke assistenten zuster genoemd worden. Tasten ons sneetjes belegd brood en een beker koffie na , toe. Heb nog wat gesprekken met er al vertoevende en nakomende wandelaars, en zien in de verten de lopers naderen en ploeteren. We mogen na deze pauze, de direct ook drogere bospaden het bos in dus bewandelen, en komen wat op adem, van de drassige en bemodderde gedeelten voorheen. Een hele trits bospadenwerk volgt, totdat we een half zand en grindweg, en ronduit keiïg pad volgen wat dik een halve eeuw geleden nog de spoorlijn was die Eindhoven en Valkenswaard met België verbond. Weer gaan we velden in en groenstrookjes door tot aan verbindingsweg Hamont-Achel met Valkenswaard overstekend. Hier volgen we even een zeer breed fietspad, om opnieuw een bosgebiedje in te gaan. Het landschap wordt open nu voorgoed. Ik presteer in het zicht der haven verkeerd te lopen, en mis een pijl, zie wandelaars afslaand gaan ik keer op mijn schreden terug, een veldwegje in, een platte betonplaten brug over een sloot, en een veld dwars door met verspreid staande oude landbouwwerktuigen. Ik vermoed dat dit terrein gebruikt wordt als parkeerplaats van een zeer nabijgelegen Hippisch centrum en de terreinen bestemd als parkeerplaats van bezoekers daarvan. Kunnen in het gras onze bemodderde schoenen schoonlopen. Het is gebied van springruiter nationale beroemd en internationaal Jan Tops. We wandelen vervolgens een kampeerterrein in of op, met natuurlijk caravans en vakantiebungalows, was en toiletplaatsen kinderbad en speeltuin. Her en der blijken toch nog gasten thuis te zijn. Wandel het terrein af, en staan plots aan de deur van de vertrekzaal. Het was het einde van een "Echt Olat"-tocht. Natuurrijk, veranderlijk byzonder mooi parkoers. Ik heb tijdens het wandelen diverse Beneluxwandelaars en ex, n en andere bloggers ontwaart. Duimen op voor de parkoersuitzetters en andere vrijwilligers. Het weer blijft helaas een onzekere factor. Dus ik verwacht zeker veel fotoreportages. Patrick, Piet Kampman., Willy Timmermans , Henri Floor, om maar enkelen te citeren. We hadden zeer winderig weer en vooral gelukkig droog weer. De weergoden waren ons kennelijk goed gezind vandaag. Ook Noud als hoffotograaf der club OLAT was weer erg actief om de indrukken van deze tocht vast te leggen. Voor OLAT.NL , zie dezer dagen hun site de Picasawebfoto,s ofwel hun foto-album. Het was nog lang nablijven met bekenden en nieuwkomers van deze tocht. Aan U beste lezers/lezeressen, zeg en groet ik weer met een Brabants Houdoe. Tot volgend keer weer. Van:: Peter Heesakkers
Het is alweer heel wat jaren geleden dat de wandelsport floreerde in het Eindhovense. Eindhoven had tot de begin zestiger jaren vorige eeuw 13 wandelverenigingen. Zelf ben ik ooit tot een 23 tal geteld. Ze zijn allemaal ter ziele. Onvoorstelbaar toch.... Mijn gang gaat deze morgen op afspraak richting N.S. station eerst. Om Patrick en Linda uit het Belgische te begroeten, en te begeleiden naar de een kleine 2 k.m. verderop gelegen startplaats vanuit de atletiekbaan, met schitterend sportpaviljoen. Bovendien omringt met nog andere sportvelden. De teleurstelling is wat groot. Linda laat het in de vroege morgen afweten de reis naar Eindhoven te aanvaarden. Buiten het station gaan we de kortste weg naar de startgelegenheid, steken over het grote universiteitsterrein met parkachtige aanleg tussen mastodonten van gebouwen via een fietspad. En geraken na een kleine 20 tal minuten op de plek des gebeurens. Patrick had het op zijn weg hierheen al gezien , op diverse plaatsen lag een laagje sneeuw. Ook van andere wandelaars verneem ik meldingen van sneeuwtoestanden overal te lande. Heel plaatselijk dus. De eerste sneeuwvlok in het Eindhovense moet nog waargenomen worden deze winter tot nu toe, waarmee gezegd is dat weersomstandigheden in eender welk landsdeel erg kan verschillen. De zon klimt al snel boven de horizon, en ik mis mijn zonnebril. Die lamp hangt dezer maanden wel erg laag overdag. We gaan op stap vanaf de rand bebouwing van de stad al meteen over drassige paden de natuur in. Bereiken de in de streek fameuze Karpendonkse Plas met monumentale oude hoeve-restaurant. Draaien een stuk om de plas heen waar het wemelt van de watervogels diverse soort. Gaan voorbij een openlucht zwembad dan de diepten in van een z.g. Berenkuilrotonde, waar autoverkeer keurig gescheiden is van voetgangers en fietsverkeer, alwaar we op de muren prachtige kunstschilderwerken krijgen te bewonderen. Geen grafiti. Weer bovengekomen uit de kuil een zigeunerkamp langs gaat het de bossen in, om aan de spoorlijn naar Venlo uit te komen, steken deze over en volgen de lijn een poosje paralel, om een pad in te gaan welke ons geleid langs de omheining van een enorm electriciteits verdeelstation, om na wat veldwerk de eerste tent-rustpost van de club te bereiken, wat vroeg, dat wel. En als immer treffen we hier in alle gezelligheid natuurlijk weer diverse bekende gezichten, van vaste wandelaars en bezoekers. Terzijde van ons een watermolen, ooit geschilderd door Vincent van Gogh. Ook aan de gemeentegrens met Nuenen. We gaan verder, en het moet een bekend pad langs de Kleine Dommel worden. We kennen dit pad als summum van schoonheid uit o.a. de Kempische Wandeldagen, echter. We belanden in een geweldig modderballet, en even verderop hebben de parkoers-uitzetters helaas een parkoersverandering wegens onbegaanbaarheid in moeten stellen. De teleurstelling is groot, maar begrijpelijk ook. Moeten door een klaphek de velden in, en een fietspad op welke ons geleid naar het Eindhovens kanaal. Gaan de brug over, naar benee en trekken weer de natuur , opnieuw de modder in. Belanden aan de Kleine Dommel, gaan via asfaltwegjes tot aan de sporthal in Geldrop. Hier was een rust voorzien , maar we zijn het eens, het is wat vroeg. De hal is welbekend van de aloude Kempische Wandeldagen van OLAT. We bewaren hier fijne herinneringen aan. We slaan de plek over en gaan via een plantsoen, en vervolgens ruigtegebied in, door het kasteelpark en wat oude en recente bebouwing, langs een beek de kom van Geldrop uit blijven uit de buurt van de E34/ Á67 om kris-kras door bossen te struinen. Krijgen enige klaphekken door te gaan, waar het veronderstelde vee en wildgedierte ontbreekt, en de veertig k.m. gangers ons vervoegen. Plots is daar de verzorgingsstand weer verborgen in het oneindig lijkend groen. Op deze plek treffen we weer veel bekende wandelaars, waarvan ook 40ers. Ook aan deze post ligt een enorm rotsblok, waarin de wapens van de gemeenten Geldrop en Mierlo samen op prijken ter herinnering dat hier tot 2004 de gemeentegrens liep, in dat jaar zijn die gemeenten gefuseerd. Volgens opschrift. Gaan na rust door een droge sloot een doorgaande weg oversteken, opnieuw het groen in en moeten even verderop tussen afscheidingen van particuliere bewoning, een fameus vakantiepark en camping langs, is even een wat langer pad of bosweg. Gaan weer de bossen in om eindweegs verderop de kanaalbrug over te gaan , weer het omsloten groen door. Mogen dan via smalle paden een schitterend bosgebied met oude sparren, dennen en ander groot groen door en laten vervolgen een enorme heuvelrug rechts van ons. Gecreëerd uit een eertijdse vuilnisbelt betrokken uit de verre omgeving en tot heuvelpark gemaakt. Na nog wat bosgeslinger steken we een spoorweg over, om een voornamelijk oud dennenbos in te gaan, om na enige tijd de derde tent-rustpost te bereiken, met weer ontmoetingen met bekenden en nieuwkomers. Verder gaat het weer, een groot natuurlijk ven langsheen en een openluchtzwembad ter ruste nu natuurlijk, hierna onder autosnelweg door en een lokale verbindingsweg, een tunnelbak in om haaks af te draaien en bosperceel in welke ons een talud doet volgen in de buurt van autoweg. Draaien een landerig wegje in, een gehucht door waar ons opvalt dat over de noklengte van een dak van een oude boerderij, over de ganse lengte een plantenbak is gecreëerd, byzonder om te zien. Belanden in gehucht Opwetten, alwaar we een tweede watermolen eveneens door Vincent van Gogh geschilderde plek mogen aanschouwen, met dubbel waterschoepenraden. We gaan aan weg richting Eindhoven even op aan om dan een veldwegje in te gaan, welke ons geleid naar bos en natuurgebied De Bochten. Het pad erheen, is droger een meest vrij van water gelukkig, want de landbouwer-eigenaar heeft goten gespit, om het water af te doen vloeien naar sloten, en gaan we droogvoets over het pad. Gaan dan De Bochten in, en helaas, opnieuw is de route omgelegd vanwege onbegaanbaarheid, vanwege de natte moesson voorbije weken. Ook laten we een moerasgebied aan ons voorbijgaan. De derde parkoersomlegging vandaag. Een smal slootje overspringen en deels belegd met takken en smalle stammetjes laat ons zowat droogvoets passeren. We hebben deze tocht diverse moeilijk begaanbare paden en stroompjes en slootjes moeten laten welbevallen toch, waar we vaak een schoendiep in weg zakten. Helaas ook dit gebied moeten we alternatieve routes volgen. Jammer, ik ken het nog van mijn jeudjaren. Een enorm waterzuiveringsbedrijf langs, waar rioolwater en het water van de Dommel gezuiverd wordt, brengt ons weer verharde weg. Gaan dit bos uit, en we worden langs een schutterij gestuurd, waar lange geweren op hoge masten worden gericht door een schuttersgilde. Een hoekje door natuurgebied , steken we een doorgaande weg over. Vermoeden nog in de eindsprint andersom de Karpendonkseplas te worden geleid, niks van dit al. we gaan weer een zompig natuurgebied in rondom de Dommelrivier. Moet voorzichtig geleid worden, per hand van medewandelaars, over weer een stroompje, met takken als oversteek gelegd, een modderbad door, en bereiken dan plots in het zicht van grootstedelijke contouren, de achterzijde van de finishzaal van het sport en atletiekpark. Juist bij de ingang van het paviljoen staan harde bezems om onze bemodderde schoenen af te borstelen, en mogen we binnentreden. Het was weer "Echt OLAT" zoals hun slogan luidt. Qua route, qua sfeer en gezelligheid en puike organisatie. Bij het nablijven in de kantine is het dan nog gezellig onder elkaar napraten en plannen maken. Good old Frans Staal welke wandelaar kent hem niet {?} was ook present. We zijn zowat de laatsten uit de zaal, en met stadgenoot Theo in het kielzog, gaan Patrick en ik weer onderweg naar de trein, over de terreinen van de universiteit. Aan het station volgt een hartelijk afscheid. Theo eigenlijk dichtbij huis en Patrick vangt zijn lange reis naar het Belgenland aan. We waren het zonder meer eens; ondanks de soms modderige toestanden tijdens de wandelingen, een prachtige enerverende wandeltocht weer. Noud heeft als wandelfotograaf, { "hoffotograaf " } van de wandelclub, met Frans v.d. Boom, en natuurlijk Patrick, de dag weer per camera vastgelegd voor de site der club: WWW.OLAT.NL. Daar kunt u op het Picasa- foto-album , de belevenissen terugzien een dezer dagen. Eens zien waar mijn schoenen me eventueel volgende week weer naar toe zullen brengen. Ik groet u weer wandelaar-lezer dezes, op z'n Brabants met Houdoe. Tot lezens volgend keer. ::: Van: Peter Heesakkers.
De Grenzeloze tocht. Voor het eerst gehouden in het kader van de open grenzen politiek begin 90er jaren , het lidmaatschap der E.U. bewerkstelligt dit, toen nog vanuit Borkel en Schaft. Wat jaren later, kwam Luyksgestel in beeld. Noud haalt me thuis af, evenals z'n broer Wim, en zo tuffen we door de nog donkere stille Kempen op Luyksgestel aan. Voor mij was het de tweede keer in iets meer dan een week, dat ik ook op deze startlokatie stond. Als eerste deelnemers komen we over de drempel, men is nog druk bezig het inschrijfburo te installeren. Niet lang erna vormt zich een lange rij aan het buro. Ik ga kort na achten op weg. In de lucht hangt een grote witte vlek, en kondigt de zon zijn opkomst aan. Als donkere en zwarte silhouetten tekenen zich o.a. de bomen van de camping vanwaar we starten af. Kort erna zien we morgenrood, absoluut prachtig, tussen de boomtoppen. Tegen het hemelzwerk tekenen zich ook diverse vliegtuigstrepen af. De maan heeft zich al ter ruste gelegd, zijn koppie lijkt op z'n kant te liggen en hij slaapt met open mond. Hoog aan het zwerk. Die had geen puf meer om op de zon te wachten die de dag moet overnemen. De zon zou de hele dag volop schijnen. Ik zie onderweg nog hazelaar in bloei, en een paar crocussen, en naar vermeld zijn op diverse plekken alweer asperges gestoken, te vroeg en tweede maal dit jaar. De natuur is totaal van de wap af. We geraken buiten het camping en natuurbos, _ { het is opletten op kuilen in de paden en de boomwortels }, in veldwerk waar we de zonopkomst nog meer kunnen bewonderen. Onder het morgenrood opkomende grondmist, wat het beeld nog mooier maakt. Onze route-omschrijving is A4 tje vier kantjes vol, wat vertelt over het uitgebreide van het papier. De natuur laat zich ook vandaag niet onbetuigd. We gaan door eindeloos lijkende bossen. Veelal dennen, jong en oud, omdat hier veel vroeger zand , heide, en zandduinen, in eindeloze zandvlakten de toon zetten. We gaan vele paden door en bosfietspaden. Groensingels door, bruggetjes, steken een weiland door, en wandelen ongemerkt België binnen. Geen grenspaal of grenssteen te zien. Ik merk het pas aan de huisstijl, de bouwsels. Gaan hobbelig heuveltje op en af en rechts van ons zien we het Kanaal Bocholt- Herentals. Deze heuveltjes zijn ontstaan door de uitgraving van dat kanaal, wie weet een eeuw of anderhalf misschien geleden. Gaan dan toch de kanaalbrug over, en moeten even de doorgaande weg naar Lommel volgen. Toch weer langs een particulier zijn grond en tuinen middels hekwerk, en weer het groen in. Na weer gedraai en bospadenwerk komen we bij De Soeverijn. Tussen allerlei sportaccomodaties door. Een groot recreatiegebied met grote activiteitenhallen, sportonderkomens. Duidelijk het kloppend hart van Lommel dit gebied. Een actieve gemeeschap. Ik geraak bij de eerste rustpost, een scoutingheem. Het is er erg druk, en met een beetje geduld bekom ik mijn consumptie toch. Nederlandse en Vlaamse bediening broederlijk bij elkaar hier. Na verpozing gaat het een betonpad op die een eindweegs verder in een zandpad overgaat. Lopen onder vlechtwerken figuren gemaakt van boomtakken door, en bereiken het gebied wat Sahara, genaamd is. Mogelijk nog uit de tijd dat uitgestrekte zandvlakten dit gebied overheersten. Edoch; er dient zich een enorme waterplas aan waar nog veel watervogels in diverse soorten zich bevinden. We mogen aan de waterkant blijven gaan wat iets als een strandwandeling op hard zand aan de waterlijn vertaalt. Tientallen regels op mijn papier sturen me paden op lanen in, door bos en hei. Ik vink ze op mijn papier aan de regels met nummering pijlen conform, om overzicht te houden waar ik ben, en hoe ver nog. Uiteindelijk bereik ik bewoning, van deze uitgestrekte gemeente. Mij is ooit uitgelegd in oppervlakte de grootste van België, waar ook nog verspreid diverse dorpkes , woongebieden zijn. We zijn nu in Heeserbergen aanbelandt. Hier is de centrale post van Belgische deelnemers die starten voor hun tocht naar Nederland, v.v. en wij Nederlanders andersom. Er heerst binnen een gezellig Holland-België-sfeertje met het samenzijn een doel, ook in het scoutsheem van daarstraks. Er zijn veel uitwisselingen, omtrent wandelen en ervaringen in beide landen, en zeker vriendschappen gesloten. Maar toch, moet weer de benen in. Even de woonwijk door met achterommetjes, een weg in aanleg en verbetering overstekende kom ik weer in onmetelijke vooral dennenbossen. Zie toch ook nu meer hulstboompjes, in grootten en maten. Brengt me even in Kersttijdsfeer. Doorkruis een overwegend heideveldgebied her en der een dennenboom, middels naar het lijkt slooppuin verhard pad erdoor. Anderzijds even verderop opgeworpen zandheuvels als tracht men iets aan het oog te onttrekken. Passeer een trits vennen grote en kleine, en bereik een klimtoren, van amper een jaar oud zo een datum op bord wat vertelt over dit gebied, flora en fauna, me uitlegt. Vanuit de top wordt ik door bekenden toegeschreeuwd, om het zeker te komen ervaren, is een must, zo roept men me toe. Ik onderneem een expeditie naar boven dan maar. Mijn adem stokt even onderweg, en klim verder de trappen op. De toren blijkt 30 meter hoog, is omhult met 35.425meter touw of kabel zo men wil. Telt 144 treden. en als men boven is staat men 73.7 meter boven zeeniveau. Bouwjaar 2014. Ik kan een dertig tot mogelijk 40 k.m. in de rondte de omgeving zien, dan houd mist of nevel of bewolking op de horizons me tegen. En plaatjes in de leuning, geven aan welke richting ik opaan kijk, welk dorp, stadje enz. Moet gezegd. Het is adembenemend en imposant. Beneden mij zie ik diverse vennen, met watervogels. De afgang van de toren onderneem ik voorzichtig, probeer niet in de diepte te kijken, de treden zijn doorzichtig, maar verder lukt het prima. Toch blij het ondernomen te hebben. Het was fantastisch! Ik vervolg en geniet van de waterspiegels in de vennen. Passeer velden met groene mossen, op de arme gronden, want dat is zand eigenlijk. Vandaar dat men humuslagen wil creeëren, door eerst dennen aan te planten, deze houden vocht en regenwater en de grond, langer vast en maken de grond vruchtbaar, en door oude dennennaalden, op de grond, voorkomt men verstuiving van de grond en kunnen er weer ander b.v. loofbomen geplant worden. Een kabelbaan onder de toren is een gewild object bij de jeugd zo blijkt. We treffen steeds meer dagjesmensen, dagtoeristen, en er wordt wat afgeknikt en gegroet. Vriendelijker volk toch, de Vlamingen. Iedereen blijkt in een goed humeur bij deze lente-achtige omstandigheden en temperaturen, de zon doet haar best. Enkel vliegtuigstrepen doorklieven het wolkeloze zwerk. De zon geeft gouden stralen en schijnsel op de omgeving, en de natuurlijke achtergronden. Volg een dijkje tussen vennen door, en verder gaat het door de ongerepte natuur. Kom aan randje bos en vervolg langs weiden en akkers. Ga over een bruggetje van de Klagloop, welke er echter droog bijligt, meer een slingersloot die diep ligt. Na een poos zandweg gaat deze over in betonpad en dan dient zich het scoutsheem van voor de te lopen extra lus weer aan. Ik twijfel na pauze. Zou ik de tocht verder afmaken naar Nederland? Zou voor de inval van de duisternis terug of uit de natuur kunnen zijn? Vanwege de veiligheid te zien zonder ongevallen en ongemakken waar ik mijn voeten zet? Ik besluit dan maar hier te stoppen. In plaats van de nog acht kilometer te gaan om de 32 k.m. vol te maken. Weet , besef dat ik dan nog byzondere punten in de route missen zal. Ik besluit wijs het risico uit te sluiten en stap op de pendelbus, die de hele dag rijdt. Komt goed uit, als ik eraan kom stopt hij juist, maar zal eerst terugrijden naar de startplaats van Lommel waar ik pauzeerde, deze heeft nog een lading wandelaars aan boord voor die plaats, onderweg vanuit Nederland. Zo krijg ik nog een rondje Lommel mee, om opnieuw terug bij de scoutsheem uit te komen. Vandaar wordt de rit naar eindpunt Luyksgestel ingezet. Een gezellige boel in die volle bus. Kijk terug op een mooie, zonnige, bos en natuurijke, fijne dag. Op de finish veel bekenden, ook daar erg gezellig nablijven, maar vast ook nieuwkomers, bij afscheid wensen we elkaar de beste wensen voor het nieuwe jaar. Het schemert al flink bij buitenkomst. Tja; de z.g. korte dagen hè. Tevreden gaan we op weg met Noud en broer op weg naar huis. Aan U beste lezers en volgers mijne. Wens ik een voortreffelijk 2016 toe, in een uitstekende gezondheid vooral. Veel wandelgenot, een gelukkig jaar kortom al het wenselijke voor u en de uwen.
Ik groet u met Houdoe!. Tot volgend keer weer. Een prettige jaarwisseling! Van: Peter Heesakkers
Traditioneel al jaren achtereen organiseert, deze club haar Kersttocht. Ik ben weer bereid. Al even zo vele jaren in hun bestaan staat de tocht op mijn lijst. Wanneer ik op weg gaande de voordeur achter me sluit, wordt ik van recht boven me uit de dakgoot begroet door een hevig krassende kraai, en even verderop nog eens. Vogel getsjielp is ook mijn deel. Zij stoeien in dicht blijvend groene bomen. Deze maand lijkt wel lente. Het ene na andere temperatuurrecord sneuvelt. In Dommelen de zaal inkomend, blijft de buitendeur lang open om het drukke voetverkeer in en uit te laten gaan. Na de tocht verneem ik van glunderende leden dat ze een prachtig deelname record hebben behaald. Eindelijk, loon naar werken. Tilly zal me het eerste deel der tocht vergezellen. Bij start steek ik de al drukke Dorpstraat over, om na twee straten al in het buitengebied te belanden. Even een drassig pad, welke tijdelijk overgaat in een asfaltwegje nieuw aangelegd. Een fietspad is bedoeld. Ga wat tuinderijen vooral langs, en geraak toch in de bewoonde wereld terug, met versierde tuinen, voorramen, en ook gunnen bewoners ons een blik in versierde woonkamers. Afwisselend paden en smalle fietspaden raak ik aan randen van woonwijken, maar soms ook erdoor. Moet dan even langs een verbindingsweg weer een fietspad op om achter een benzine station een smal veldpad te doorkruisen. Na wat kort straatwerk wordt ik geleid langs een rondweg-achtige verbindingsweg welke me brengt naar een immens sportpark, waar ik over even zovele parkeerplaatsen naar de eerste rustplaats geleid wordt. Een kantine van een atletiekvereniging. Het is hier enorm druk, maar toch, worden de lopers snel bediend, het hulppersoneel is talrijk. Allereerst neem ik maar van mijn bij inschrijving bekomen bonnetje, een lekkere kom erwtensoep. Meesterlijk bereid. Moet zeggen dat de route me tot nu toe wat tegenvalt. Verwend als we altijd waren. De secretaresse der club legt me uit, dat er op het beoogde parkoers, andere kerst en sportactiviteiten waren voorzien, waarbij men alle routes moest omgooien, en rap in andere routes moest voorzien. De wandelaar die het loodje moet leggen voor herriesport temidden natuur. Na rust verandert het parkoers totaal. Tilly waarmee ik tot hier mee liep heeft kortere routeplannen, en we zeggen elkaar voorlopig gedag. De route gaat de grootse natuur in tussen Valkenswaard en Waalre. Een jeugdherberg langs, en hier begint het uitgestrekte bossenparkoers. Op papier krijgt de wandelaar eindeloos lijkend bos, heideveldjes, natuurweiden etc. voorgeschoteld, paadje zus en zo, nu en dan wat modderig, maar rust en ruimte , natuur overheerst. Klim en daal over oude zandverstuivingen, treffen fiets en wandelknooppunten, slagbomen die de doorgang van zeker gemotoriseerd, verkeer moeten verhinderen. Een slangenpad, een perceel rododendrons langs waar deze al in de knop staan! De natuur is helemaal van slag af. Kom dan aan de rand van Waalre uit, het Wassenaar van het zuiden genoemd. Villa,s wedijveren in grootte en schoonheid. Mag dan een park in een natuurpark wel te verstaan. genaamd Burgemeester Ossepark, smalle asfalt wandelpaden, vele banken noden om een pauze te nemen, maar blijkt niet voor wandelaars weggelegd, die lopen stevig door. Dan zie ik juist een wandelstel toch van hun bank oprijzen, en wat blijken oude {nou ja}, wandelbekenden te zijn die normaliter zich op internationale lange-afstandstochten vermaken, voorbije tijd en zo uit wandelaars oog geraakt zijn. Deze tocht is hun intermezzo. Vervolgen nu gedrietjes met wandelverhalen en belevenissen, en wandelnieuwtjes de tocht, almaar stappend door de rust en ruimte in deze natuur. Het wandelen zit toch vol verrassingen en verrassende ontmoetingen, zo blijkt telkens weer. De route blijft boeien, en de lente-zon, eeh... winterzon helpt mee. We blijven wel fijn in de schaduw grap ik nog. Na alle bosparkoers bereik ik al snel de rustpost van voor de lus weer. Nu aanmerkelijk rustiger, maar toch, en het grote buitenterras is ook goed bezet. Kantine, een van de diverse want hier ontmoet duidelijk sportief Valkenswaard elkaar, gezien veelheid in terreinen, veler sporttakken, en veel eigen kantines. De uitgestrektheid is imponerend. Hier tref ik Tilly weer die haar ommetje er op heeft zitten en we besluiten om vanaf hier de route af te maken, want deze lopen nu synchroon, met de overige afstanden. Gaan over erg grote parkeerplaats de ruimten weer in, wat groenige laantjes villa's doorheen, gaan weer de natuur in, en blijven paadje zus en zo doorgaan. Geraken dan aan doorgaande weg met veel recreatie verkeer, het veiliger fietspad op wat tot aan de grens bebouwing Valkenswaard eindigt. Achter een hoge bomenhaag bevindt zich een vroegere Duitse luisterpost, uit laatste wereldoorlogstijd wat toen ver uit de kom van Valkenswaard, in de stille ruimte der natuur verborgen was, een gebouw met ondergrondse bunkers. Rand bebouwing weer uit over een rivierbrugje, de Dommel weer, de drassigheid in om bebouwing heen een zandpad beter gaans wordend, en nu beseffend dat het met de vrije natuur gedaan is, gaan we een groenige wijk door, voet en fietspaden en de weg herkennend van vanmorgen vroeg het begin, komen we aan de doorgaande weg van Valkenswaard-Bergeyk door. Aan de Martinuskerk nemen we in de voortuin, en aan rand kerkhof nog even de gelegenheid, om de kerststal te bewonderen, met menshoge beelden. De enige levende aanwezige have zijn wat schapen die zich kennelijk ongestoord van bezoekers, tegoed doen aan hun flinke bak stro. De drie wijzen staan in een naburige stal hun bezoektijd af te wachten. Een schitterend oude knoestige grimmig armerige boom, staat monumentaal te wezen in de voorgrond. Tegenover ligt de finishzaal en melden we ons af, en is het nog een fijn samenzijn met andere meest bekende medewandelaars. De tocht was anders dan vorige jaren als gewend. Het gedeelte tussen de rustpauzes door het meest boeiend. Niet te min heeft de club en de leden zich weer ingespannen, om de traditionele tocht sfeervol te laten verlopen, met een prachtig middengedeelte van de route ook. Nu wacht nog de internationale tocht Luyksgestel-Lommel v.v. nu maandag. OLAT en Milieu2000 de Belgische wandelcollega/club, van onze zuiderbuur in samenwerking mét dus. Tot dan. U allen een voorspoedig, gelukkig, gezegend { wandel }-Nieuwjaar toewensend. Houdoe! Van:
Onder een prachtige rode ochtendhemel trek ik de deur achter me dicht. Ik hoor een merel zingen, vogeltjes druk kwetteren. Loop onder een boom in bloesem door. Zie katjes in struiken, hazelaars in bloei, het gras groeit nog, elzen in bloei. Voortuinen waar bloeiende bloemen en planten staan. De magnoliaboom in m'n achtertuin schiet in de knop. En toch, volgens jaargetijde en maand, zouden we in de winter zijn. Niets van dit al, ook qua temperatuur is het lente. De wereld en natuur is duidelijk in de war. Heel byzonder !.... De nieuwe O.V.-regeling blijkt nauwelijks veranderd, en zo ben ik rap op weg. Vooraan in de bus, en in staat tot een gesprek met de chauffeur, die volhardt, in een Helmonds dialect. Op bijna eindpunt van de rit moet ik uitstappen en ga een drietal k.m. lopend op weg naar De Zwarte Bergen, een vermaarde camping in de verre omtrek, van waaruit de kantine de tocht gepland is. Nu kent deze omgeving wel geen bergen, amper heuvels, eigenlijk oude stuifduinen, waarop vooral vroeg in de vorige eeuw, de z.g. crisisjaren vanwege werkvoorziening bossen aangeplant zijn, niettemin onder noest werk. Vooral dennenhout wat diende voor de mijnbouw, om mijngangen te stutten. De vertrekzaal brengt, me qua versiering in Kerstsferen. Buiten het terrein en in de boslanen en parkeerplaatsen is het levendig druk, en zegt me dat het een drukke tocht beloofd. Ik presteer het om na inschrijving buiten de deur al te moeten gaan zoeken naar mijn route, welke daar meteen al splitst, zie pijlen twee richtingen wijzen. Wordt al snel na raadpleging routebriefje, op juiste spoor gezet. Wandel tussen bouwsels , als chalets en caravans, en wordt de camping afgeleid, een eindweegs verderop. Geraak al meteen in gesprek met iemand met een jack van Halewijn Zoutleeuw, mag dus vermoeden een Belg, maar nee het is een provinciegenoot welke ge-emigreert is naar de zuiderbuur, al wat jaren, en zich daar volledig geïntegreerd heeft, blijkt. Al keuvelend spollen we kleine heuveltjes op en af, oude zandverstuivingen eigenlijk, door de oneindig lijkende bossen van Luyksgestel, waar rust en ruimte de boventoon voeren. Een oneindig padennetwerk door. Her en der pick-nick banken, en diverse wandelroutes en markeringen toeristisch, kruisen en volgen onze wandelwegen maar de routeuitzetter houdt toch zijn eigen concept aan. En hij doet en deed het meesterlijk moet gezegd. We geraken eindelijk in een agrarische ruimte langs diepe enorme varkenspoelen, maar de beesten zijn niet present, kennelijk nog in de stallen. We vervolgen de veldweg. Er rijdt ons een auto tegemoet, die stopt langszij, zijraam gaat open en daar zit vader Kerstmis de kerstman in hoogsteigen persoon naast zijn chauffeur. We krijgen beiden een handvol snoep en koekjes toegestopt, en er volgt een kort geanimeerd gesprek. Groeten de kerstman die ons nog uitdrukkelijk een vrolijk kerstfeest wenst, en zetten onze tocht al knabbelend voort. Bereiken na 6100 meter, een grote scoutinghut, welke bereikt moet worden na een stevige klim, op de top van een heuvel, de rustpost dus, en stappen een levendig drukke ruimte binnen. Mijn wandelmaat de Nederbelg, wil zijn tocht voortzetten, en we nemen hier afscheid onder dank gezelschap. Binnen ontdek ik al rap vele bekenden, korte gesprekken wat welliswaar enig oponthoud vergt, maar gezellig toch. De ruimten zijn smaakvol versiert in kerststijl natuurlijk, en het maakt het sfeervol en gezellig eveneens. Na verpozen en vertrek meteen buiten al onder de heuvel afgaande, blijkt al meteen een parkoerssplitsing, blijk de teruggaan route genomen te hebben, maar keer weer om en ga een veld met groensingels in, de z.g. extra lus heb ik te gaan, zie in de verte een gehucht, bewoning althans. Na een poos bosrand, ga ik dan toch dat bos weer in, om een ven heen, en volgen eindeloos bospaadjes in vierkanten bijna te gaan maar boeiend toch en rust om me heen. Een rijtuig met twee paarden, en een jonge familie erop groetend, ga ik even aan de kant. Vervolg dan. Na allerlei gedraai, geraak ik weer even de ruimte in en ontdek, de grenspost voorheen douane-kantoor in de verte. Blijkt de weg Lommel-Luyksgestel te zijn. Blijven even volgens een plattegrond,{bord}, op een vijftigtal meter een poos paralel met buurmans {België} grond te blijven lopen, en sla dan toch weer de bossen in draaiend van de denkbeeldige grens. Spaarzaam bostoerisme wandelend en fietsend tref ik. Velden, heide, akkers en bos wisselen af. Het blijft boeien toch. Eindweegs verder tref ik, {maar zal vandaag meer gebeuren} een motorcrossparkoers, wat de gewrichten tergt. Een donker dichtgeplant pad noemt Quo Vadispad, en moet kuilen door gaan. Fiets zand en asfaltpaden wisselen telkens af. Plots geleid een asfaltpaadje met tot bij de blokhut van de scouts van daarstraks. Klim de heuvel ernaar toe op, de trap ernaast is wat ongemakkelijk. En ga op de heuveltop de grote scoutinghut binnen. Het is er nu een heel stuk rustiger, dus meer ruimte en zitplaatsen. Klim na rust een stuk hogerop, om via een draai de heuvel af te dalen, steil beneden, en voorzichtig aan. Steek zandweg met fietspad over, en klim weer de overwegend dennenbossen in. Slingerpaadjes oneindig. Op en neer oude zandduinen. Het telt voor meer kilometers deze afstand qua conditie. Het is derhalve een best pittig parkoers. En vergeet niet, dat hier in deze streek de hoogste punten van Brabant liggen, n.l. 48 meter boven zee-niveau. We naderen op een dag na de kortste dag {licht}, en het is dat de zon al snel ondergaat en de schemering toeneemt. Maak me een beetje ongerust om op tijd uit de bossen te zijn gezien waterplassen {regen}, en de talloze boomwortels die soms verraderlijk uit de grond komen. Ik wil voor duister het bos uit zijn. Het blijft padenwerk soms in vierkantige, bijna toch, vormen. Dichte donkere aangeplante dicht op elkaar staande dennen vooral. Heb er toch aardig de pas in, vanwege nog daglicht. Kom langs een afgeplagd heideveld. Stevensbergen genaamd. Snel volgen padenafdraaiïngen nu op. Graspaden meest. Parkoersman{nen} moet zijn vingers blauw geschreven hebben bij het uitzetten, nauwgezet beschrijft hij elke afslag en paadje. Héél knap! Dat wel en verdient een groot compliment. Plots zien we caravans en vacantiehuisjes tussen het groen opduiken. Ik meen nog even uitwerpselen van reeën te zien. Een medewandelaar denkt toch hondenpoep. Weet nog niet zo zeker toch. We stiefelen de camping weer op. Lopen nog wat z.g. straatjes tussen de bouwsels door. En bereik dan de sfeervolle aankomstzaal. Ik blijf er niet lang want heb nog zo'n drie kilometers te gaan naar de dichtstbijzijnde bushalte. Ik sta er op dat parkoeruitzetters namens mij, groots gecomplimenteerd mogen, en moeten worden. Zet er derhalve stevig de pas in gezien verwachte looptijd. Ik kijk terug op een gezellige erg drukke, { erg veel Vlamingen ook }, schitterende natuurtocht, onmetelijke ruimte en rust in den buiten. De uursdienst van de bus, haal ik ruimschoots toch. Tweede kerstdag, staat traditioneel Dommelen, {Valkenswaard} bij mij op programma. Zeker niet te missen. Oergezellig, fijne sfeer, ook veel vlamingen zeker opnieuw weer daar, alles voor een geslaagde dag. Zo ken ik dat daar. Ik kijk er met verlangen naar uit tenminste. Ik wens U geachte beste lezers mijne, een Zalig, gelukkig en fijne kerstdagen toe. Houdoe, gegroet, en tot volgend keer weer::: Van , Peter Heesakkers
Zuth is de afkorting van Zonder Uitvallers Thuis. Het is killig als ik mijn neus buiten de deur steek. Rits mijn jack extra hoog dicht. De R zit in de maand, das voelbaar ook. Ik ga door een uiterst stil dorpscentrum naar het clublokaal. Het is zo stil dat ik een bang voorgevoel heb, dat de tocht niet op deze datum zal plaatsvinden. In de buurt van de startlokatie bemerk ik weinig geparkeerde auto's. Pas wanneer ik de straat inloop wordt ik gerustgesteld. Jawel er komen wandelaars de straat in en uitgelopen. In de zaal tref ik welgeteld twee lopers, die nog een kopje koffie genieten. Ziet er weinig verheffend uit, qua deelnemersaantal. Zijn de voorspelde koude buien en erg lage temperaturen hier debet aan? Ik ga rap op weg. De vroege zon staat erg laag, kijk er wat hinderlijk tegenin, en zet mijn zonnebril op. Die zal ik een poos moeten accepteren. Zie voor en omkijkend dan toch meerdere wandelaars. Geraak dan buiten bebouwing, en wandel diverse boeren woonsteeën voorbij. Schilderachtige exemplaren. Een asfaltwegje gaat over in een slingerend veldpad, met uiteraard wijdse zichten. Langs weiden nu zonder vee, groenstrookjes, kale akkers, met vochtige paadjes erdoor. De maïs blijkt binnengehaald ook, en "De Wortel van De Mortel", op afstand, die de omgeving hier domineert. Een communicatietoren voor telefonie. De Mortel is een dorpje behorend onder de gemeente Gemert -Bakel. De benaming van die toren is ontsproten, door een colomnist van het toenmalige Helmonds Dagblad. De toren was in recordtijd opgetrokken wat de schrijver van het dagblad, die naam ontlokte. Een lang maar toch boeiend slingerpad. Kom dan aan een asfaltwegje om gebied Grotel in te stappen. Over beek Snelle loop. Een knotwilgenwegje langsheen. Een camping toch niet in ruste getuige de auto's op parkeerplaats. Dan mag ik eindelijk een boswegje in, behorend tot de Grotelse hei, wat leidt tot dicht in de buurt van dorp Bakel. Voel me helemaal in mijn hum hier, eindeloos padenwerk gaat aan me voorbij en om me heen zo stil, dat ik verwacht wild te ontmoeten. Een enorme opgehoopte zandberg in het bos vertelt me later dat een ven of plas uitgediept is voor vermoedelijk recreatie. Paadjes en grindfietspaden zijn tijdelijk mijn deel. Zie terloops nog veel blad aan menige boom naast de immer groene naaldbomen. Herfst ten top. Een prachtige schakering van herfstkleuren en groen. Twee keer klaphekken door , voor vee of wildgraasgebieden, nu aanmerkelijk leeg, ondanks waarschuwingsborden. . Door hekje klap, langsheen de afrastering, een wat klim en dalig paadje door, Wandelknooppuntpalen, en kleuren wandelroutepaden, verbreedt het pad allengs, en kom ik aan doorgaande weg Bakel-- De Mortel {Gemert}. Daar even langs die weg die ik oversteek, weer een bos in, geen benaming. Gevoel zegt me dichtbij Bakel toch. Het pad verhardt naar asfalt, en plots is daar een nieuw aanziende schuur, waar borden aangeven dat wij wandelaars de rustpost bereikt hebben. Binnen is het best druk. Velen lopen bij info deze dag een kortere route. . En ziet , de deur gaat geregeld open, en de een na andere wandelbekende, maar ook vreemdeling komt binnen. Blijkt toch dat een grote categorie langere afstandslopers achter me zaten, en nog zullen zijn. Het wordt een vrolijk gekwebbel hierbinnen, met alle info en gebeurtenissen in de wandelwereld en daar buiten, worden uitgewisseld. Na wat lang verwijlen, voor mijn doen, stap ik weer op. Een asfaltbaan langs bosgroen. Een gastank in een tuin met "Benegas", maar dat heb ik nog niet nodig. Verruimt het landschap, naar de echte Peelwegen, rechttoe-rechtaan. Met bomenrijen die nu goeddeels kaal erbij staan, her en der verspreide bewoning, echt waar de Peel, want daar ben ik nu, om bekend staat. Voor mij trekt juist een Sint Nicolaasstoet met veel lawaai op weg, vanaf een woning naar vermoedelijk dorp Mortel. Wat later komen me ook harmonie of fanfareklanken ter ore van verre. Volg de Peelwegen gedwee welke in een grote omweg gaan voorzien. De zon verbergt nu en dan in buienachtige luchten, op afstand dat wel. Direct na een prachtige oude en witte heerboerderij, waar jaartal 1400 en een bord aangeeft dat dit in die tijd een Duitse orde, monniken herbergde, moet ik een z.g. 60 k.m. wegje in, met de rust is het gedaan, jachtig verkeer stuurt me nogal eens de veiliger bermen in, niks 60 k.m. dus. De verlossing is een brede verharde zandweg in gaan. Bomenrijen en altoos kale akkers langs. Hemelsbreed verschil met eerste deel van deze route voor de rustpauze. Vermoed dat twee mensen eigen routes samengevoegd hebben. Dagjes mensen kom ik nu vaak tegen, als ook hondenuitlaters. Wat me een beeld geeft dat niet elk ras elkaar lust zo is te zien. In de verte duikt dichte nieuwe bewoning op, wat me vertelt dat het Gemert moet zijn. Steek een westelijke ringweg over, behoedzaam, want men rijdt als bezetenen. Wordt ik meteen een grindpaadje ingestuurd, welke me slingerend langs de rand van bebouwing houdt. Langs allerlei vijvers sloten en watertjes. over houten bruggetjes, en terloops zie ik nog veel bermbloemen en planten als 'szomers er bij staan, maar ook wuivende rietkragen, waartussen waterhoentjes en eenden vooral hun schuil zoeken. Toch weer leuk dit traject. Ik kom aan een bord dat me vertelt dat ik me op de z.g. Peelrandbreuk bevind, met een ijzeren motief en duidingen erbij die me de breuken in het landschap moeten doorzien, als in een schilderijkader uitgeduid. Als ik er twee meter me vanaf bevind moet ik het kunnen zien, de breukaardlagen in het achterliggende landschap. Hoe ik ook kijk, het ontgaat me. Deze aardlagen bevinden zich op de Peelrandbreuk, bewegende aardschollen, waar o.a. Gemert zich precies op bevindt. Al weer wat jaren terug was hier ook een aardbeving waarvan de kern in de buurt van Roermond zich bevond. Ik laat het maar zo. Ik kijk achterom me en zie dat ik juist onderuit een zware donkere lucht loop, die er dreigend uit ziet. Zal me toch niet gebeuren die laatste kilometers?! Als finale van de route krijgen we een gang door een park met grindpaden. Een grote vijver omheen waar de laagstaande zon heel fel zijn verblindend licht in weerkaatst. Zie merkwaardig enkele zwarte zwanenkoppels levensecht maar stil midden op het water, ze blijken bij nader toezien nep te zijn !! Een grap en misleiding dus. Andere watervogels trekken hun baantje op het water. Ga langs bouwcontainers het park waarvan we helaas maar een deel te zien krijgen tegen alle verwachting in, de bebouwing in, waar ik na een paar straten het clubhuis in het vizier krijg. Een leerzame route vandaag, wat geschiedenis, met voor de rust rijkelijk bosgronden, na de rust wijdse landschappen. Wandelaars uit Leerdam vonden het prachtig vandaag zo zeiden ze me vlak voor de finish. Kom in en tamelijk stille zaal terug, waar na mij de zaal toch volstroomt. Een bakkie koffie warmt me weer op, met hier en daar een praatje, en de laatste nieuwtjes. Onderweg naar huis zie ik nog lang een zogenoemde bij-zon, zo op het oog een enkele tientallen meters naast de zakkende zon, en weldra verschijnt er aan de andere zijde ook op afstand ván, nóg een bij-zon, twee tegelijk dus, als deel van een regenboogstreep. Een schitterend natuurverschijnsel. Een bij-zon is een regenboogachtige vlek vlakbij de zon. Een dichte ijscristallen laag, in de hoge atmosfeer, of stratosfeer, weerkaatst zonlicht, als lijkt het een regenboogdeel. Was toch een uniek schouwspel, dat best lang zichtbaar was.
U beste lezers groet ik weer. Met, Houdoe, tot de volgende keer weer. Van Peter Heesakkers
Het is een drukte van belang rondom het complex van waaruit de start van de wandeltocht is. De atletiekclub waaronder ook het wandelen en dus de tocht vandaag resorteert, houdt vandaag ook atletiekwedstrijden, en dit alles maakt dat het levendig druk is binnen en buiten het complex Het Witven, wat op zomerse dagen andere activiteiten huisvest in de toeristische sector, en zelfs een naburige camping exploiteert. Met zonnestrand. Bij mijn aanmelding voor de wandeltocht bekom ik een sympatieke geste als een mandarijn, en consumptiepenning. Ik besluit het drankje voor na de tocht te nuttigen. De start vind plaats vanuit het recreatiepaviljoen, vlak aan de E34 /A67 autoweg. Vlak voor het viaduct grenzend aan een bedrijfsterrein mag ik al meteen een rustig graswegje in langsheen de rivier de Run. Het gras op dit pad blijkt pas gemaaid , maar is ook vochtig. Moet een brug oversteken van de Volmolenweg richting een mooie oude brink van woongemeenschap Heers, daar langsheen volgt een wat lange asfaltweg gehucht weer uit, de wijdse wereld in van akkers en weiden, in de verte komt bos in zicht. Op de weg heeft een paard of meervoud, flink geknoeid, maar het arme beest is het vergeven. Een graswegje vermeld mijn routepapier op voorhand als dat het best slecht begaanbaar kan of zal zijn, langs akker en door groenstrook wat me in een ruig bosgebied brengt. Nou het valt mee toch. In dit bos voor de beek Run ga ik in de fout en kom in problemen met de walkanten, dit zal het niet zijn. Het wordt onbegaanbaar. Ik loop terug en miste een pad bedekt met bladeren, blijkt. Bladwerk op de paden heel de tocht vandaag, dat wel. Het wordt een drassig graspad langs de beek, nu een sluis met brugje over en erlangs tegenstrooms weer, een akkerpad op. De zon die veelbelovend scheen gaat langzaam schuil achter de wolken. Moet verharde weg op met wijde blik bosranden. Kleurige groepen bossages of bomen. Weer een pad in die mij brengt aan enorme visvijvers, De Vlasroot genaamd met een vennenpaadje met lastige boomwortels aldoor is het opletten. Het ven is deels droog en dichtgegroeid. Even fietspad langs doorgaande weg gaat het nu regelrecht de zompige gebieden in. Natuurgebied Dommeldal. Het riet staat ruim manshoog. Volg eenmanspaadje tot waar ik een weiland door moet, uit de rimboe weer. Ga een bosperceel in waar een eenzame 40 c.m. hoge eenzame inktzwam opvalt weer een fietspad bereik die me leidt naar een café met druk terras, waar ik mijn korte pauze neem. De aangrenzende camping wordt ik opgestuurd na rust, tussen vakantiehuizen door en een beukenhaag door als poort naar een moerasgebied. Daar gaat het een poos doorheen, tot een veldwegje. Een klaphek brengt me weer door weidegebied tot volgend hek. Ga een bos in middels 25 c.m. brede brug met relingen weerszijds, {gelukkig}, en volg eenmanspad langs de meanderende Dommel tegenstrooms. Krijg nu een hele reeks vochtige zand en graspaden met weiden en groenstroken en kleine bouwlanderijen omgeven door oude en jongere bomenrijen. Het gaat landgoed Loonderhoeve in en door, en de route leidt me naar een rustige asfaltweg, met verkeersbarages, wat hoeven langs een veldweg weer in. Geraak rand bebouwing Valkenswaard. Kom langs een bouwwerk met oude bunker, waar in de oorlogsjaren de Duitsers een luisterpost hadden. , Kruis een rotonde een recent villa/bungalowwijk in, en mag dan een doorgangspaadje volgen langs bossen tot ik van de wijk afdraai weer de herfstige bossen in. Waad weer als meerdere keren vandaag al door lagen bladeren, waar padenwerk gezocht moet worden, maar het moet gezegd, de pijlen leiden me fenomenaal, de hele tocht al. De herfstkleuren onderweg zijn feeëriek zonder meer. Een hele trits bospaden netwerk volgt snel op, maar papier en pijlen loodsen me geweldig mooi en duidelijk door moeder natuur in al haar kleuren. Wordt langsheen een enorm uitgeschoten aspergeveld geloodst. Blijf paden volgen tot oversteek doorgaande weg die weer uitkomt op een brink van gehucht Loon. Daar is weer een caférust voorzien. Volg even op t.v. scherm wat een regionale voetbalclub presteert, maar ik wil na mijn drankje toch weer in de benen. Mag een ouderwets en smal met hoge heggen weerszijds kerkepaadje volgen, en akkergebied in waar de tijd stille staat. Wat mij onderweg opvalt, zijn bloemen en planten die men enkel in de lentetijd tegenkomt als zaadbollen, paardebloemen , duizendblad, schermbloemigen en andere bloemsoorten. Ook meizoentjes. Of hier het zachte najaarsweer debet aan is? De natuurvorser zal het weten. Passeer enorme boomstamstapels, en bereik bebouwing van Waalre. Een witte kat ziet mogelijk of zoekt een veldmuis aan de slootkant, en heeft geen oog voor de passerende wandelaar. Kom nu in open ruimten waar de toren van de ASML het landschap bovenuit torent. Zie een badkuip in de wei staan maar geen vee dat zich erin wast.... Of een bloterige koe. Ook deze staan nog volop buiten dezer dagen. De zon is inmiddels zoekgeraakt achter dikker wordende wolken. Harde zandwegen volgen nu door open landschappen. Het zwarte schaap graast rustig door bij mijn passage. Tja het zwarte schaap.... Zielig allerminst toch. Plots mag ik een moerassig gebied in, maar nattigheid blijft me bespaard, kan op drogere paden blijven, langs en door rommelige bossen. Wat vochtige voetpaden maar toch. Bruine varens alom ook. Rietkragen. Boeren zijn onderweg nogal eens actief met tractoren. De hele route trouwens. Herinner me andere tijden van echte zondagsrust, dat meneer pastoor het nog voor het zeggen had, tenzij permissie. Weer wordt de kantoortoren van ASML zichtbaar en domineert het landschap. Zie in de bermen margrieten bloeien {!} Kom aan een fietspad paralel doorgaande weg. Die moet ik volgen tot de weg omhoog gaat. Rechts van me doemen de viaducten op van roemrucht verkeersknooppunt De Hogt . Achter hele velden bruine maïs. Voor de wegstijging over brugje met riviertje de Run mag ik een wegje door die naar asfaltwegje leidt, alwaar ik langs de autoweg E34/A67 beland, en waar ik en passant snel een zowat stilstaande file rap zie groeien. Wegje gaat over in verharde zandweg, langs een grote coniferen-kwekerij, een trainende paardrijdster langs, welk wegje en pad me rechttoe rechtaan bij de finish afzet. Het is nu veel rustiger, dan de heksenketel vanmorgen. Samenvattend kijk ik terug op een fenomenale schitterende wisselende natuurtocht waar zo veel moois te zien was. Ik tref in de zaal nog een der routeuitzetters, die ik een welgemeend compliment kan en mag maken. En nog even een praatje met de vrouw van de voorzitter der club, die de leiding/verantwoordelijkheid had over de wandelafdeling en deze tocht vandaag van de club GVAC. Volgend jaar of seizoen staan ze officieel vermeld in de wandelprogramma's en op de wandelsite www.wandel.nl. van de nationale wandelbond. Zeker om in de gaten te houden, en ik mag en wil na twee bezoeken deelnamen zeggen, zeker de moeite waard. Het was een schitterende tocht!
Aan u beste lezers, zeg ik weer:::, Houdoe, tot de volgende keer. Van: Peter Heesakkers
Het bladval uit de oude lindebomen van het plantsoen in mijn straat trekt mijn aandacht als ik me op weg begeef naar Lierop. Is een sierraad. Het is de eerste straten waden door het blad. Niettegenstaande, staan de bomen er gekleurd bij nog in deze herfstdagen. Wat ik vorige week ook al vermeldde, de tuin die in Halloweenstijl is ingericht heeft navolging gevonden. In de bomen en op het wegdek kraaien de zwarte vogels aldoor. Een na- Halloween sfeer dus. Verderop in de straat is een voortuin passioneel gesierd, met kleine grafzerken, wat kleine spoken, en een groot spinnenweb in de boom. Aan het busstation tref ik Peter v.d. V. uit Veldhoven wachtend op zijn overstap naar dezelfde bestemming, en zo reizen we keuvelend over. wandelzaken, --wat anders !? Naar onze bestemming, Lierop. Onderweg zien we een beboste weg de zonnestralen door het al spaarzame bladerdak der bomen schijnen, door ook de lichte nevel. Prachtig schouwspel! In de velden zien we grondmist opkomen. Echt herfst dus. De start zal zijn vanuit Het Jagerhuis, een in de verre omtrek bekend horeca bedrijf. We treffen die jagers gelukkig niet, niet mijn favoriete groep. Ik start via de hoofdweg doorgaand door het dorpje C.A. Someren. Weer doen de klokken van de impessionistische monumentale koepelkerk ons uitgeleide en uit alle hoeken van het dorpke komen gelovigen ter kerke. Weer waad ik door een deken van bladeren. Langs een sportpark waar de grasmat bladervrij wordt gemaakt. Een wegje met huizen verspreid en boerderijen ver uit de vorige eeuw langs. Andere afstanden splitsen al van mij. Lange schaduwen worden door de lage ochtendzon geworpen op weg en landschap. Het is kraakhelder weer. Hoor geloei in stallen. Een paardenwei langs, ongewoon veel drie en twintig telde ik er. Een graswegje en bielzenbruggetje over van de Kleine Aa. Een quadrijder passeert me eerbiedig. Respect. In de verte snelt kanaaldijkverkeer, paralel dus aan de vaart. Een asfaltwegje verandert in zandweg, en weer terug naar asfalt, her en der een boerenhofstee met nog vee in de weiden. Ga een graswegje in langs landerijen met groenstroken, alwaar een echte Amerikaanse truck geparkeerd staat, een blikvanger. Wat straatjes door den boer zijne erven en zandwegjes komt toch de Quad van daarstraks me tegen gereden, opnieuw met ingehouden snelheid. De ruspost is voorzien bij een farm equipment bedrijf, motorische uitrustingen voor land-akkerbouwers en tuinbouwers. Binnen in de immense hal en de club heeft ruim zitjes voorzien en de keuken biedt vanalles in dranken warm , koud en etenswaar. Prima verzorgd! Na deze rustpauze stuurt de parkoersuitzetter na kort asfalt de natuur in. Smullen van de herfstkleuren wordt het. . Gaan langs een campinghek, afzetting achterom hier het toeristisch pad de Bontvenroute op, door bladerdekens en smalle bospaadjes, een doorkijk intermezzo van uitgestrekte weidegebied, met vee nog rijk aanwezig alsook schaapskuddes. Het gaat nu de befaamde Strabrechtse heide in, en ook op. Over wildroosters alwaar veel schotse hooglanders vlak langs ons, veilig toch, achter pikkeldraad, grazen. Ze negeren me volledig. Kom na bos aan wijdse zichten op het vennengebied van de heide over grindfietspaden. Zie gaandeweg enorm veel en soorten paddestoelen, verspreid maar ook hele kolonies, bij elkaar. Het is een waar lusthof. In geuren en maten, inderdaad de herfstgeuren kietelen mijn neusgaten. Het is volop genieten hier dat ook. Volgen ook een Onderduikersroute-pad en komen langs een historische plek met uitlegbord, en platte grond met uitleg, fundamenten van ex-bewoning, was o.a schuilplaats van geallieerde piloten en onderduikers om het werken voor de vijand te ontkomen. W.O 2 dus. Was een indrukwekkende plek, althans maakte veel indruk op me. We worden daarheen en omheen, langsheen gestuurd met bepijling zonder paden, loop op zachte bosgrond. Het ligt en lag ook destijds verborgen in groen waar nooit niemand kwam of ook maar kón komen. Loop daarna aldoor bospaden en wegjes tot aan een recent gebouwde uitspanning. Heb het inmiddels wat warm gekregen bij temperaturen van 19 graden. De zon schijnt onbarmhartig, en soms is de lage zonnestand wat lastig ook met mijn zonnebril op. Kom randje bos langs een enorm groot bloemenveld, waar de bloemen nog welig groeien zo ver het oog rijkt, dahlia's volgens mij {?} Veel is al geoogst, maar toch, een weelde aan bloemenpracht. En voort gaat het weer door bospartijen met paden bedekt met bladeren. Na bossen uitgestrekt kom ik langs een enorme tuin in het bos alwaar een beeldhouwer zijn kunsten tentoonstelt. Ik herinner me deze tuin van jaren geleden toen we deze mochten bezoeken tijdens de OLAT- wandeldriedaagse vanuit Geldrop. De Kempische wandeldagen. Toen mochten we een droomwerk van een tempel in aanbouw aanschouwen. Een hels karwei was het. Tussen de bomen door onderscheid ik nog diverse beeldhouwwerken, en bouwsels. De z.g. zonnetempel openbaart zich ook. Geraak nu aan een doorgaand wegje, wat verkeer. Steven direct op Lierop af, maar toch , onder kleurige oude eikenbomen door met aldoor vallende eikels, opnieuw een afdraai over eikenwegje nog opvallend groene bomen {!!?} ,, door heen boerenerven gaat het de kom van het dorp in, huisjes allerlei langs, oude en nieuwe torent daar de oude koepelkerk boven een park uit. Een ommetje zogezegd. Een besluitende draai het dorp in, kom ik aan het Jagershuis, de finish dus, waar het ook op het terras een drukte van belang is, met dagjesmensen, wandelaars, motoren geparkeerd staan van een motorclub, toerfieters, het is even lavreren, om binnen aan het afmeldburo te geraken. Blijkt zonder meer een geliefd plekje te zijn voor dagjestoeristen. Ik maak de leden van de club en achter de afmeldtafel een groot compliment. Dat was verdiend. Hele stukken van het parkoers waren helemaal nieuw. Ik ben dik tevreden, en dat waren Belgen in het etablissement ook eens met me, en die zijn wat gewend of verwent beter gezegd en dus kritisch. Een echte natuurtocht. Het deelnemersaantal lag naar mijn zicht en gevoel ook erg hoog. Dik verdiend ook. Een echte herfsttocht ook, in stralend zonnig weer. Volgende week staat Veldhoven op program, atletiek en wandelclub GVAC. Verwacht ik zeker na de ervaring van eind September weer veel van. Een nieuwe loot aan de wandelstam. Zie hun website: gvac.nl. Tot daar en dan. Ik groet u lezers met "Houdoe". Volgende week dan. ::: Van Peter Heesakkers
Als ik mijn woonstraat uitwandel, sta ik toch even stil om een voortuin te bewonderen, welke geheel in Halloween-stijl ingericht is, met griezels en skeletten, Spinnen en webben, spoken en zo meer. Sfeervol toch. Het is de eerste in de rij en wie weet zal het best veel navolging vinden. Het is nog grijs weer, maar de weerman is toch optimistisch vandaag. Op het station van Boxtel vanaf het perron een lange trap naar boven om hoog over de emplacementen te gaan, en achter de hal weer in de lange steile afdaling. De weg naar de startlokatie kan ik dromen, al is deze bepijld. De parkeergeleiders hebben veel werk, aldaar, er moeten aldoor nieuwe plekken gecreëerd worden , want het rijdt druk aan. In het Jacob Roelandslyceum is een nieuwe startzaal voorzien, vorige keer in ontspanningszaal, nu in de sportzaal. Het is levendig druk aan de inschrijfburo's, hele rijen, ik wacht mijn tijd en begin mijn ronde door de zaal met handen schudden, praatje her en der, en schuif aan zodra de drukte minder is. Prachtig, altijd het weerzien van de echte regelmatige deelnemers, velen al jaren achtereen, hoor en zie ook veel nieuwkomers, en de tongvallen verschillend uit den lande, maar ook de zuiderburen hebben het ontdekt hier. Ik dacht de parkoersrichting al te weten, maar dat was buiten de waard gerekend. Een heel nieuw parkoers heeft de ijverige parkoerscommissie ons vandaag voorgeschoteld. Het zal globaal gaan richting Vught-Haaren-Helvoirt-Esch. We ontkomen er niet aan, om langs oude rijksweg, en een woonwijk met honderden appartementen door te steken. Tegelpaden, asfaltpaden, fietspaden koophuizen langs, sportveldje, zwembadgebouw, bebouwing uit en daar begint het herfstkleurenfeest, een doorgaande weg met oude eiken, linden en beuken even langs en oversteken, een pretpark langs waar aan de ingang in heuse grote een dinosaurus staat. Even langs en over fietspadje en dan natuurgebied Sparrenrijk in. De Aanloop geeft een duidingsbord toepasselijk aan. Het is meteen een feeëriek gezicht de vele herfsttooi. Groenblijvende boomsoorten als spar en bladbomen die vaak hun goudkleuren en ander herfsttooi tentoonspreiden. Een áááh klinkt in de wandelgelederen en kamera's klikken constant om me heen. In ganzenpas gaat het door dit bos slingerend want erg smalle paden, en ook de geur van rottend herfstblad vult de neuzen. Paddestoelen bij de vleet ook in alle soorten en maten. De grond is bedekt met kleurig blad-afval. Jawel, definitief, het IS herfst. De zon breekt plots door het tot dan toe grijze wolkendek. En zal voor de rest van de dag uitbundig schijnen en de kleuren prachtig aanlichten. Omzeilen een afgezette route voor, bosdravers, een bostrimloop in aantocht blijkt, atletici dus. Aller bewondering mijnerzijds toch en respect. Fietspad volgt na grindig paadje, doorheen het bos. Een provisorisch brugje. Een gans blijft langs het hek staan. Een hortensiakwekerij. Een bezoekerscentrum, omtrent wandelgebied. Het is echt herfst. Een fantastisch kleurenpalet. Overweg oversteken, een groensingel in, wat eindigt in knotwilgenpad, tegenliggende fietstoeristen. Puinsteen paden, herstkleurige struiken weerszij. We zijn in uitgestrekt gebied het groene woud genaamd belandt. Even wat nieuwbouw van nog echt dorpke Esch aantikken. Door dorp uit brug van Essche stroom over, landelijk in. Langs slagboom bos weer in. Kom aan een groot ven , waar deze streek rijk gezegend mee is. Hier draaien we deels omheen via smal op en afgaand eenmanspaadje. Het is genieten hier van alle groen en de waterspiegel. Een sportcomlex sportpark beter, langs of achterdoor beter waar sporters elkaar toeschreeuwen. Nog een zandpad, een verharde zandweg volgt, ga dan een asfalt-wandelpadennetwerk een park eigenlijk door. Denk even dat er iemand met de knieën op de grond voorover ligt of zit, op een kleed van plastick ligt, dat deze gebeden naar het oosten zendt, blijkt een fotografe te zijn, die onder een boom een paddestoelenzee vastlegt. De foto's worden ons trots getoond, digitaal dus, juweeltjes. Mogen kort hierna pauzeren in een wat groot uitgevallen scoutinggebouw.. Na deze pauze even tegen route inlopen, volgt weer een bosroute, een grote bospoort door. Overeind heet een wegje. Volgen nog Essche Baan en Pickensteeg duidelijk de weg terug naar Esch. Voor het dorp de brug van Essche stroom over en daarlangs een graswegje . Informeert een dame geïnteresseerd vanuit haar achtertuin waar al het wandelvolk vandaag toch vandaan komt. Vergt even uitleg. Bij een stuw afslaan in smal paadje de wijken in. Bebouwing uit een schitterende groenstrook in, na een poos doorgaande weg op fietspad, middels hekwerk, of poort beter. Na groensingel volgt een poos asfalt langs velden , akkers, weiden, een knuffel met belangstellend rijpaard langs de draad. Veel akkers, en al binnengehaald maïs en andere veldvruchten. Akkers al winterklaar, keurig geharkt. Boomgroepen in herfstkleurentooi vlammende kleuren ook, langs deze weg. Komt toch de spoorweg weer in beeld en gaan we Boxtel binnen. Leren stadje oud en nieuw uitvoerig kennen. Ontwijken het oude centrum. Komt ook de Dommel { ja alweer }, in beeld. En bereiken al gauw weer de finish in de sportzaal van het lyceum. Daar is het nog gezellig nablijven met de overige wandelaars en bekenden natuurlijk, die er al zijn en nog binnendruppelen. Sfeertje, dat wel. De club had het weer prima voor elkaar, en de vrijwilligers op en langs de route. De kortere routelopers konden met een bus verderop op de langere parkoersen aansluiten, en mee teruglopen, en konden zodoende ook een prachtroute voorgeschoteld worden. De consumptieprijzen en bediening waren zonder meer populair, en dat maakte dat velen zo niet de meesten wat nableven. Oergezellig zo. We kijken terug op een schitterende, geslaagde herfsttocht. In al haar natuurlijke glorie, feestelijk gesierd in herfstkleuren. Zeker om hier terug te blijven komen. Volgend weekend lonkt Lierop -- { Hermode} Een al jarenlang begrip in de gemeente Someren. Zeker en vast ook weer in herfstkleuren en sfeer. Tot volgend keer weer beste lezers/volgers. Gegroet en Houdoe!
Op een onwezenlijk tijdstip, 'sochtends vroeg staat Noud aan de voordeur. Hij heeft nogal wat op huis gaande stappers, kroeg en discogangers getroffen op zijn gang naar mij zo vertelt ie. Even broer Wim afhalen in Veldhoven en we gaan op weg naar Reusel vlak aan de grens met onze Belgische buren. Als we Reusel naderen worden de eerste nevelflarden zichtbaar. Met de eerste leden van de organiserende club nemen we al gauw de eerste parkeerplaatsen in. Snel wordt alles in gereedheid gebracht om de eerste vroegerikken te ontvangen. Noud heeft zich beschikbaar gesteld om het projectiescherm en de diaprojector met bijbehoren te installeren. Al rap zien we ze binnendruppelen de langste afstanders { lopers} , en hun prestatieve acties zijn af te lezen aan shirts en jacks. Bij het startsein stuiven ze de zaal uit. Ik wacht mijn tijd rustig af, mijn eerder voornemen, heb ik in de kast gezet, mede indachtig het voorspelde regenachtige weer vandaag. Het zou droog blijven verd....Plots vraagt de vereniging actie, en in no-time zitten we gevieren Noud, Wim, Ruud Horst, medewerker/inzender Beneluxwandelen en ik stickers op de routeblaadjes te plakken alsdat het evt. noodnummer voor onderweg ten laatste veranderd is. Gaat razend vlug. Als de langste afstandmeute de zaal uit is, komen de overige afstands-aanmelders binnen. Na de gebruikelijke praatjes, ontmoetingen, wederwaardigheden uitgewisseld te hebben mogen wij er dan op losgelaten worden. Even wat nevelige straatjes en dan de wijde wereld in van den buiten. Het zicht wordt flink ontnomen want het is erg mistig geworden bij de zonopkomst. De kerkklokken van het dorp luiden ons uit. De tocht zal plaatshebben op den zuider buurmans gronden vandaag voor toch wel dik 80% Even een perceel bos door asfalt en veldwegjes en een erg groot koolzaadveld, in gele bloemenzee langsheen. Vallen ook de duizenden spinnenwebben in dauwdruppels op langs de paden en wegjes. Wat wandel knooppuntpalen voorbij is al na ruim vier kilometer, de verzorgings post. Indachtig de dan na deze, mogelijk wat late post verwijlen we maar even toch, kopje koffie en brood laten we ons goed smaken. We blijken aan de landsmeet te staan, de stand misschien op de grenslijn, of net ervoor. We zien het aan de veranderde duidingsborden als wandelroutes. Jawel we lopen direct België in de gemeente Arendonk, provincie Antwerpen. Een ruim omdraad gebied met verscholen bunkers, nog uit de z.g. Duitse bezettingstijd, zo vertelt men, zijn toch zichtbaar. De mist trekt snel op, en de zon schijnt volop vanaf hier. We trekken de bossen en landschappen van de Belgische Kempen in, zien duizenden zwammen, en het verkleuren van het blad der bomen vertelt dat de herfst nu echt zijn intrede doet.. Het blad valt altoos om ons heen. Eikels vallen met een plof massaal uit bomen en de kastanjes eveneens. Wonderwel wordt er niemand geraakt. Bolsters liggen bezaaid op de grond. Toch zien we ook nog bloeiende erica, de paarse heideplant. We genieten van de onmetelijk lijkende bossen, nu en dan onderbroken met veldjes, akkers en weiden, de doorkijkjes her en der. Natuurtocht in optima forma. Achter een wand aan een bosrand staan borden met opschrift "Bezet", hè, hoezo? Gluren er toch achter en zien kinderen met ezels rijden en spelen, en verzorgen. Gaan dwars door veld met vuurkorven, die nasmeulen. Eindweegs verder is het even zo droog en veilig als mogelijk van door diepe tractorsporen omwoelde wandelpaden, voorzichtig te sluipen. Enorme trucks voorbij onbemand blijken er houtkapwerken plaats te vinden als we stapels palen hout en stammen zien. Een verhard wegje overstekende brengt een pad en weg ons bij het Theehuis, zomaar in de wildernis op de gemeentegrens met Ravels en Arendonk. Het ziet er met tuinen wat blokhutachtig uit de bouwsels, en vrij nieuw ook, maar binnen is het een en al gezelligheid. Theehuis Op Talander, wat het ook betekenen mag. Lopen na die rust een stuk tegen de route in om een graspad in te gaan na weer voorzichtig door diepe tractorsporen te ploeteren. Een weide met ezels langsheen. Bij ons loopt een kraninge 90plusser, die stevig mee stapt en zijn zegje doet. Tjieu uit Weert. Kan veel verhalen, en dat doet ie dan ook. En nog helemaal bij z'n positieven. Graspaden sturen ons door moeder natuur, langs weiden kleine vergezichten, verwilderde velden, een oude witte eenzame monumentale boerderij. We treffen een jonge familie met een ezel aan de wandel die pauzeren langs de wandelroute. De ezel doet zich tegoed aan het aanwezige groen. Natte graspaden vooral tot aan weer een kapot gereden door boswerkers modderig en glad wandelpad. Trekken we dwars door de omsloten natuur een wat erg lange route door velden en bossen pad nu en dan droog, asfalt of verhard zand. tot een veldwegje waar we in de verte bebouwing zien. Dit moet Arendonk zijn vermoed ik. Tussen de bomen een afgebakend terrein van wat ik dan vermoed een vakantie-oord, en of camping. Gaan in bebouwing een fietspad op langs een B-weg en kom dan aan de ingang wat blijkt een opvangcentrum of kamp voor {economische} {??} vluchtelingen te zijn. Fedasiel genaamd. Een paadje brengt ons aan een ijzeren balkbrug enkel, dat wel, met leuning, vervolgens aardappelvelden en anderzijds weer koolzaad door. Even verderop komen schoorsteendampen, en bij een oorlogsmonument, onze neusgaten binnen. { Houtstook}. Zien tegelijk ook een zaak in houtkunst tentoongesteld aan den volke. Witte schermbloemige plantensoorten nagebleven van voorbije zomer, omzomen ons smalle pad. Een schuilhut, die eerder half onder de grond liggend doet denken aan schuilplaats tegen vijandelijkheden van voorbije wereldoorlog. langsheen, gaat het slingerpadwerk klompjespad genoemd een bos weer door met opmerkelijk grondgroen en groeisels. Ik vermoed weer op Neerlandse bodem te zijn aanbeland intussen. Een eenzame appelboom aan een draaipad, waaronder massa's appels liggen al. De zon duikt weg in een grijs wolkendek intussen. Zowaar is daar de volgende OLAT-rustpost tussen het groen opduikend. We laten ons de door Willem de kok van de ploeg verzorgers, ons de Bele-vensoep, vanwaar die naam{?},, goed smaken, met een belegd broodje en koffie na. Zittend op drukbezette bankjes. Een asfaltweg brengt ons aan de oversteek doorgaande verkeersweg langs wat vertier brengende bouwsels, zien op afstand het oude douanekantoor aan de grenslijn gaan weer bomenweg in met kastanjes en beuk, en weer hoor je de boomvruchten vallen om je heen, en worden dan een smal pad op gestuurd, dat zich door landschappen slingert, langs een minicamping die er nu verlaten bij ligt. Een wei met witte koeien langs. Vlaren heten ze dan geloof ik {?}.. Over z.g. duiker stappen we wat bij mij een provisorische brug is een soort overgrote rioolpijp. Mogen dan een gloedje nieuwe woonwijk inwandelen, mensen- in- betere- doen-woningen. Blijkt alras de zuidelijke wijk van Reusel te zijn. Ken Reusel van vroeger jaren als grensdorp met doorgaande dorpsstraat met zijwegjes, en verbaas me nu van de uitgestrektheid ervan. Worden door groenige wijken gestuurd. Plots is daar de mij vanouds bekende Dorpsstaat dan. Steek die over en dan tussen winkelgalerijen en appartementengebouwen ben ik duidelijk in het centrum, en dient zich de finish aan. Het dorps cultureel centrum met vanalles dróp en dran en binnen. Het was vandaag weer ouderwets "Echt OLAT", is de trotse slogan van de club. Een uitmuntende verzorging. Schitterende routes, natuurrijk, met zorg uitgezochte wandelpaden en wegen. Noud heeft weer eens zijn opmerkende camera rond laten waren op en langs de route. De foto's zijn weer te zien op de clubsite WWW.OLAT.NL ga naar foto album of picasaweb. Mogelijk later deze week op hun site gepubliceerd. Ik en we gaan weer zeer voldaan naar huis, we verlaten de zaal op twee nablijvers na.... We grinniken dik tevreden, en voldaan,het was weer het OLAT-dagje wel. Pakken snel zijn projectiespullen en camerawerk in, en zijn er vandoor. Volgende week lonkt Boxtel weer, die mij ook lokt. Tot het lezersvolk roep ik weer : Houdoe, en tot volgende keer. Gegroet, het ga u goed.
