Op naar Riethoven alwaar De Grenslopers uit Luyksgestel hun tocht van deze gecombineerde Belgisch - Nederlandse wandelingen organiseert in het kader van de grenswandelingen aan beide zijden van de landelijke meet. Bij vertrek naar Riethoven tref ik nog een bekend gezicht uit Bergen op Zoom, welke me verhaalt over zijn vroege afreis welke omslachtig verloopt vanwege spoorwerkzaamheden bij Eindhoven. Wat mensen niet over hebben voor hun hobby. Deze grensparkwandeltocht is opgedragen aan de oprichter grondlegger van W.V. De Grenslopers Joop de Lange welke zich na emigratie in deze gemeente vestigde, en uit het niets startte met de oprichting van een club welke zowat met 700 leden of meer uitgroeide. Joop bereikte een zeer hoge respectabele leeftijd, en begon na zijn pensionering nog met het oprichten van deze club. Hij heeft de enorme groei van de club nog mogen meemaken, wat hem terecht trots en dankbaarheid verschafte. Joop heeft ook van vele zijden onderscheidingen verworven voor zijn inzet. Helaas is hij niet meer onder ons. Vanaf de dorpskerk in Riethoven vangen de B.O.Z. naar en ik de trip naar de startplaats aan. Onderweg passeren ons ook de auto´s van de weer vele Belgische bezoekers, volgen de landelijke weg met hele velden maìs en akker en weideland huisje of boerderij hier en daar de routepijlen totdat een bord aangaf en een verkeersregelaar dat daar de startplaats was en camping annex struisvogel/ kweek boerderij zich bevond. Aan de ingang en naar de kantine hiervan staan al een groepje langnekken, de struisvogels dus ons nieuwsgierig of is het waaks, belangstellend na te turen, ernaast bevinden zich een groepje ezels welke rustig doorgrazen. Het is al gezellig druk binnen en daar zijn ook foto´s en uitlegborden aanwezig welke het verhaal achter deze dieren vertellen. Achter de startzaal bevinden zich achter een rieten wand in een schuur aangrenzend meer van de langnekken. Ik probeer uit beide dieren nog te ontdekken of er politici achter een facade zitten maar mijn zoektocht is tevergeefs. Na de inschrijving neem ik nog een grote kop koffie , en wurm me buiten langs files binnenrijdende auto´s op weg naar een parkeerweide. Eenmaal buiten de poort vallen me velerlei schitterende bloemen op die de voorzijde van een boerderijgevel sieren, even verderop aan de overzijde zijn kleine tot enorme pompoenen uitgestald in de voortuin, in grote aantallen, en gaan terstond weiden langs waar paarden en pony´s in staan. Meteen al een mooi begin van de tocht dus. Ik dokker het smalle klinkerwegje af een aansluitende zandweg in, enerzijds het eerste bosperceel anderzijds den boer zijnen doen. De route-omschrijving die ik meekrijg is zeer exact in zijn omschrijving met pijlennummers, loopafstand van pad of wegjes, en de optelling hoeveel men loopt in totaal en vervolgens toont het papier een hele resem aan paden met kruisingen twee of driesprongen. Jawel we zijn weer midden in de Kempense natuur en zijn veelgeroemde bossen. Het mag en moet gezegd, de routeuitzetters hebben er hun levenswerk weer van gemaakt, om ons al het schoons van Kempenland te tonen. Rust en ruimte voeren de boventoon. Ver weg van verkeers of industrieel geraas. Men komt hier volledig tot rust, en het genot van allerlei groen voert vandaag de boventoon. Alweer opvallend en toch vroeg al veel paddestoelen in grootten soorten en maten. We doorkruisen voortdurend het bosgebied meest oostelijk van dorp Riethoven, draaien nog aldoor paden in en uit met her en der een akkerland of weideveldje onderbrekend en verrassende doorkijkjes. Fotoliefhebbers onder de wandelkaravaan kunnen hier volop en moeiteloos hun plaatjes schieten. De routemannen zijn duidelijk kenners hier. Komen door een bosperceel waar het duinen op en af moet gaan, een oude zandverstuiving waar pak ´m beet honderd jaren of langer geleden bosaanplant was in het kader van de crisis en werkverschaffing. Een mooi volgroeid bos of bossen zijn het resultaat. De uitpijling is zonder meer subliem. Volg gedwee alle boswegeltjes met vaak hoge grassen, bloem en boomgroensoorten. Bereik na ruim zeven k.m. gaans de onvolprezen Cadiwagen van de organiserende club, afkorting van kantinewagen met alle heerlijks en warm en koud of fris aan boord. Het personeel werkt als bijen. Naast deze wagen is een ruime daktent opgezet met klapbanken en tafels die ons tegen het vandaag verwachte hemelvocht moeten beschermen. Na verpozen volgt een extra lus te gaan. Veelal smalle paadjes en weer klimmen en dalen over oude zandduinen van eertijds. Gaat over in landelijk zicht en passeer een punt welk ik me herinner van de Eindhoven/ Luyksgesteltocht van weleer. Komen langs een weide nu zonder vee van eerdere tijd die nu rommelig oogt, tweesporig pad over en stuiten in een bocht op een grasmaaimachine welke toebehoort aan Natuurbeheer. Deze heeft zojuist het ons te gane pad vereffend , van hoge grassen en het ruikt er heerlijk naar vochtig groen, toch wat vochtige paden ook wat een broekgebied is. Slingeren hierdoor om tussen wildgroei en ruigten een vlonderpad te gaan langs smalle paadjes zowat dichtgegroeid, geraak ik aan een camping welke precies op de gemeentegrens van Waalre en Veldhoven ligt tussen de behuizingen door een weg op fietspad gaand met een bromfiets tegen rijrichting achter me aan, komt me achterop, blijkt een vrouwelijke postbezorgster te zijn. Zij is heel meegaand jegens ons wandelaars. Een eindweegs verder moet ik de weg oversteken weer een bosgebied in, dan een weiland in, die me brengt tot aan de Dommelrivier, weer versmallen de paden door hoog riet en ruigten om me heen, soms omzichtig te gaan maar absoluut mooi toch. Gaat dan over in goed begaanbaar boswegje weer. Steek weer een doorgaande weg over en geraak aan een helaas meest drooggevallen ven. Welke je helaas zo steeds vaker treft in de natuur. Onze gestegen vraag naar leidingwater is hier debet aan. Gaan linksom dit ven in mijn herinnering Witven genaamd. Moeten via een smal dammetje dit ven oversteken naar de overkant, en we zijn alert op de vele boomwortels op ons pad die verraderlijk boven de gronden uitsteken. Op een deel wat extra mijn aandacht trekt, glijd ik eerst uit over een gladde boomwortel, geraak mijn evenwicht kwijt en zijg ter aarde met een ferme smak voorover op mijn borstkas en gezicht. Jo en Rieky uit Bladel die me al een tijd vergezellen schrikken zich lam, en trekken me overeind, kleding onder de modder en zand, bril verbogen en deels kapot, mijn gezicht zwart van de grond en een schaafwond onder mijn oog constateren zij. Wordt door beiden naar een bank welke Jo wist geleid aan een visvijver , waar ik me neerzet op geen bank maar een boomstam. Als zorgzame verplegers verzorgen en vertroetelen ze me, was mijn handen uit een fles water en poets mijn gezicht schoon, om me toonbaarder te maken met een doekje. Jo weet mijn bril enigzins recht te buigen, omzichtig. Ik kan ´m vanwege de vervorming niet meer opzetten. Na van de schrik bekomen te zijn, zetten we de tocht door, om de vijver heen dan een parkeerplek langs en nota bene volgt een langere asfaltweg. We kunnen de gang erin houden en overweeg of ik beter kan stoppen bij de volgende rustpost. Ik heb pijn aan mijn borstkas, ribben rechtsonder. We keuvelen nog best over een en ander dat weer wel. Mag een zijwegje in wat op particulier gebied komt, waar men toch toegang heeft, gaan het versteende gedeelte voor wagenkering af een veldwegje in, smal met hoog gras door de regen die inmiddels valt, langsheen een lange hoge haag af welke aan een doorgaande weg eindigt en zien aan de overkant in een groot grasveld de rustpost met cadiwagen weer. Jo wil ruggespraak houden met de dag leider Jan S. van deze tocht. Even overweeg ik koppig door te gaan voor de laatste kilometers maar dan kalmpjes aan toch, maar gezien mijn borstpijn gooi ik dan toch maar de handdoek in de ring. Wandelaars die er zitten en me zien schrikken best bij de aanblik, en sommigen raden me aan naar de eerste hulp te gaan. Jan komt naar me toe en biedt me aan me naar het afmeldburo, of Riethoven bushalte, of naar het ziekenhuis in Veldhoven te brengen, kies na overweging het laatste en zo gebeurt. Het einde van een werkelijk schitterende tocht weer, wie zal me tegenspreken? In het ziekenhuis beraad ik me nog, maar nu ik er toch ben vraag ik naar de eerste hulp, heeft wat voeten in aarde eer ik daar geraak met bewegwijzering, routenummers, deuren met toegang maar met speakers en camera's en elektrisch dus. Aan de balie aldaar een korte controle en onderhoud arts. Nou kort gezegd mijn oogwond bloedt niet meer en kan mag zo genezen, en zal t.z.t. bijtrekken en mijn borstpijn kan men niets doen moet met rust genezen. Gerustgesteld ga ik weer naar buiten en op huis aan waar mijn lieverd zich een hoedje schrikt en mijn verhaal aanhoort. Ik ben Jan , Jo en Rieky veel dank verschuldigd, heel byzonder hun eerste hulp. Wat wandelvriendschap vermag toch. Daags erna wordt ik getelefoneerd door de voorzitter van de club en namens bestuur en leden informeert hoe het me vergaan is en hoe de toestand nu was. Het blijkt ook flink in de wandelgeledingen belangstellend rondgegaan te zijn, wat ik byzonder waardeer. De bril kan vervangen worden, maar de pijn op mijn borst speelt me nog parten, en kleding kan gewassen worden. Al met al viel het later en achteraf nóg veel mee. Wel zal ik mogelijk de eerste weken van wandelingen moeten af zien. Betekent dat u zeker de eerste weken niet van mijn wandelverhalen zult kunnen vernemen. Maar dan ga ik er weer voor, zeker weten. Ik dank iedereen voor hun warme belangstelling en medeleven en zeker hen die me behandelt hebben na het voorval. U beste lezers deze wens ik alle goeds. Tot schrijfs en wie weet ziens langs 'sheren wandelwegen.
Ik lust er wel pap van die Kempenwandelingen. Ik laat me met gevoel van rust en gemak op Bladel aan gaan per bus. Rijden een opvallend rustige stad uit in wat toch spitstijd wordt genoemd. Kijk onderweg wat bezorgd naar donker wordende westelijke en noordelijke luchten. Het zal toch niet?! Welnu we zullen de hele tocht bespaard worden van de nattigheid, ergo we zijn hier vlak langsaf gezwijnd. Vanaf busstation Bladel is het min of meer een ferme lange tippel naar de startgelegenheid welke temidden van de natuur gesitueerd is. Ontdek de markering van een LAW-pad Het Renier Sniederspad, gaande van Bladel naar Antwerpen. Een best wel aantrekkelijke zaal met evenzo het buitenterras. Omringt door vakantiewoningen. Opnieuw moet ik een welgemeend en groot compliment geven aan de route-uitzetters, die heel hun ziel en zaligheid in de routes gestoken hebben om ons te kunnen laten genieten van al het moois rondom Bladel. Nieuw was voor mij dat de routes vaak aangeduid waren met op bomen geprikte A4 met routenummer-aanduidingen, naast natuurlijk de pijlen van de atletiekclub No Limits genaamd. Zij hebben vandaag een schitterend eigen visitekaartje afgegeven aan ons wandelaars, en ik heb na de tocht nog met enige bestuursleden, en de routemannen gesproken en kon ze uitgebreid complimenteren, en verbaasde me enigszins dat zij per jaar niet b.v. twee tochten organiseerden . Hun omgeving leent er zich enorm voor Ik bekom bij inschrijving een tweezijdig vol blad A4 met een uitgebreide route-omschrijving, en die liegt er niet om. Men kan kiezen uit drie lussen van 4,6- 6,74 - en 7.47 k.m. Ik neem die routes in die volgorde. Bij buitenkomst sta ik dus al meteen in moeder natuur. Ik heb er zin in. Grind en zandpaden zijn al direct ons deel, een blokhut langs en dan volgt een gang door wat heet het Speelbos, met prachtige houtsculpturen knap uitgesneden, het lijkt een beeldenmuseum, wat kunstenaars ons bieden. Een trimbaan doorgaande, tot aan de Postelse dijk, inderdaad van Mol. Weg overstekende volgt een smal donker en dicht bospad, een hard fietspad op even. Bos onderbroken met weiland, een grasveld langs, weer wat paden gaans tot opnieuw verhard fietspad en naar de startplek, De Tipmast terug. Mooi binnenkomertje heel goede indruk en mijn verwachtingen vandaag zijn zeker en hoopvol. Ik sla de rustpauze over, en vervolg route 2 zoals op de A4 bladen aan de bomen het aangeven. Ga verder over zandweg met fietspad, en kom aan een visvijver, waar geduldige vissers hun hengel uitgeworpen hebben. Onverstoord door het wandelvolk passerend. Bos afgewisseld door heideveldjes en kikkerpoelen ga ik voorbij en door. Een betonnen fietspad gaande in deze toeristenstreek opmerkelijk rustig, stil eigenlijk. Sommige wandelaars kunnen maar niet wennen aan het altoos kruisende wandelverkeer wat soms verwarring brengt. Kom langs mierenkolonies op veilige afstand om de beestjes niet te verstoren, hele hopen bladafval en dennen naalden krioelen zij gangetjes in en uit hopen bosafval. Bosbessen tieren hier ook welig alom tussen de bomen. Ontdek een pasgeplante boom met kaarsjes lantaarntjes en hebbedingetjes erom heen en een paal waar drie jonge mensen uit een familie kort na elkaar overleden blijken te zijn, dacht aanvankelijk aan een plaatselijk gruwelijk ongeluk. Een duidelijk aandenken aan hen, maar zullen ergens in het dorp begraven zijn. De tocht blijft almaar groenig, hossen door de bossen gaande paadje smal tot breed, ik waan me bijna in het hiernamaals het aards paradijs te zijn. De rust is overweldigend op deze tocht onderweg en geheel verkeersvrij. Gemengde bossen wisselen af door ruige begroeide veldjes en heidelandschappen. Nu en dan de verse hooiluchten van afgehooide velden. Erg veel of moet ik zeggen enorm veel, paddenstoelen en groepen in aller soort onderweg. Toch niet de aankondiging van een vroege herfst? Kom weer aan een visvijver het Neerven genaamd, ga ook nog langs het Klein Kroonven en een paddenpoelletje, een weiland in via hek, Hoog gras. Krijg later nog een twee-sporig pad langs een weiland te gaan voor even verre blik, en dan kondigt de derde lus vanaf de start opnieuw aan . Het wordt een lus van ruim 7 k.m.
Ik ga er voor! Sla aan het begin wat vervelende dazen van me weg, op bosrand weilandpad. Loop langs overwoekerde en hoge grassen weideland. Opnieuw bospaadje in door oude beukenlaantje. Een oude joekel van een boom langsaf met onder aan zijn stam boomzwammen, en dit betekend dat deze zwammen voedsel aan de stam ontrekken en deze boom ten dode opgeschreven is. Toch nog volop in zijn blad. Het weideland dat ik tref is geen vee in te zien, en dus overwoekerd. Een groot aardappelveld langs en maisvelden. Almaar doorgaande langs bosrand mis ik even pijlen rechtdoor, maar blijk toch goed te zitten later, iets te zuinig gepijld. Het bos weer in waar beuk, den, oude den, essen en eik de hoofdmoot voeren, maar ook jong groen en jonge bomen welig tieren. Een boeiend bos toch wel. Opnieuw rand veld waar juist gehooid wordt, en ik heerlijke luchten opsnuif. Een broekveld door omringt met bies en rietkragen, en dus vochtige gronden door. Slinger ik door stille bossen en waan me als alleen op de wereld gezien de stilte om me, en later dan toch haal ik steeds meer wandelaars in. Een paadje stuurt me langs een beekje de Goorloop genaamd, met droogvallend ven en bijhorende flora als riet en bies, en andere grassen. Ergens achter een vakantiewoning komt een rookkolom omhoog gekringeld en blijkt een kampvuur te branden in een kuil weliswaar, maar toch een niet prettig gevoel in een bos. Passeer later een groot scouts bivak kamp, met een paar mensen als oppassers achtergebleven terwijl het jonge grut zich elders aan het vermaken zal zijn. Kom langs een grillige oude dikke boom de heksenboom genaamd uit de tijden van de Bladelse heksengeschiedenis welke zich hier een twee a driehonderd jaar geleden afspeelde en de heksen op de brandstapel bracht. Het padenwerk houdt maar niet op, en oneindig slinger ik door bossen aller soort samengesteld. In een woord geweldig mooi. Dan dient zich opener landschap aan. Nog een pad langs met roodachtig zand, en bruinig even later langs weer nu een sloot. Een scherpe bocht bos weer in en vergrindt het pad langs landerijen met prachtige vergezichten en opnieuw langs een zwammende boomstam. Ja ik herken deze plek van daarstraks, en weet nu de finish nabij. Ik dokker rustig uit en snuif natuurlijke luchten op. Loop later wat vakantiewoninkjes langs , welke me achterom de finishplaats brengt genaamd De Tipmast. Absoluut een dijk van een natuurtocht door het schitterende Kempenland. . Heb genoten onderweg met twee oo's, sorry voor het verkeerde Nederlands. Hebben de overige wandelaars vast en zeker ook gedaan. Ik kan leden en bestuursleden en de routemannen geweldig complimenteren voor hun werk in deze. na enig verpozen aanvaard ik mijn weg naar het dorp zijn busstation met een geweldig weldadig tevreden gevoel. Net als de bus op tijd wil vertrekken komt er een wandelaar nog binnen, en wie denkt u? Peter uit Mol {B} !! Wandelen zit toch vol verassingen blijf ik zeggen. Zo zie je weken maanden of langer iemand niet, en dan ineens in twee weken. Peter gaat mee tot Eersel alwaar hij over moet stappen, en we kwebbelen als oude WVN wat af op dat reisdeel. Spreken meteen af tot de volgende grenspark wandeling in Riethoven. Vast ook een mooie route de omgeving kennende. Tot u beste lezers weer een groet. "Houdoe" Tot volgende week dan weer. Van: Peter Heesakkers
De serie wandelingen rondom de grens, is zonder meer een groot succes gebleken. Wandelliefhebbers uit zowel België als Nederland treffen elkaar in een blijde, opgewekte, gemoedelijke sfeer, en maken zodoende kennis met elkaars wandelland. Hier blijkt telkens weer dat wandelen verbroedert, en worden al te vaak lopers bij elkaar uitgenodigd te komen wandelen, en leert men kennis te maken met elkaars cultuur en de eigen wandelomgeving te verkennen. Er worden vriendschappen vaak voor het leven gesloten. Dit vindt je in geen enkele andere sport of hobby. Wanneer ik de bus instap op weg naar, komt er een verrassende kreet en begroeting ergens uit het voertuig. Ook mijn verbazing kent geen grenzen. Blijkt Peter met een Hongaarse naam uit het Belgische Mol te zijn, het illustreert weer eens dat wandelsport vol verrassingen zit en blijde ontmoetingen is. Er zit nog een dame uit het westen des lands present. De hele reis hebben we vrolijke kout over onze wandelervaringen elders en ons welzijn. We hadden elkaar al een hele tijd niet meer ontmoet. In Dommelen gem. Valkenswaard moeten we eruit, en wensen we ieder de chauffeur een prettige dienst. Peter had deze morgen diverse bussen van binnen gezien vanuit zijn woonplaats, enkele overstappen, erg vroeg moeten opstaan en een hele omweg naar zijn bestemming. Dat is nog eens liefde voor de hobby bedenk ik dan. Het is even lopen vanaf de halte naar de startlokatie tussen landerijen door zo'n twee kilometer. Het is het thuis van baanwielrenners de kantine ervan. Er heerst binnen een opgewekte sfeer en het is er druk ook. Ruime parkeergelegenheid en de bezoekers uit Vlaanderen laten zich niet onbetuigd en zijn present in grote getale. Wandelclub "Voetje voor voetje" tekent vandaag voor een der tochten uit deze zomerserie. Na een drankje en begroetingen onderling gaat het Loss zou de Duitser zeggen. De Oostelijke helft van deze provincie kenmerkt zich door uitgestrekte bossen, heidevelden , en ruige natuur en vennen. Schaduw wandelen en prachtige natuur zijn hier verzekerd, voor de wandelliefhebber. We vertrekken op een wielerbaan en gaan al rap de natuur in. Graspaadjes, sprokkelhout paadjes, dennennaalden, grind en zanderig temidden van rustige bossennatuur is ons deel. Jammer, natuur en route uitzetter Ad Phiferons heeft voorbije lente afscheid moeten nemen van zijn cluppie, en onze wereld en zal ons nu bezien vanuit het hemelse. Zijn vervanger laat zich in de leer geweest bij Ad ook niet onbetuigd, en laat ons van de Valkenswaardse natuur ten volle genieten. Schier eindeloos loodste hij ons door een schitterend bosgebied, en perfect gepijld parkoers. De parkoersuitzetter laat ons in een woord genieten van de Kempense natuur, waarvoor ik de man na de tocht mijn waardering dank en bewondering uit kan spreken. We stappen eindeloos paadjes door en allerlei samengestelde bossen , genieten met een grote G. Op de route-omschrijving put de man uit door eindeloos paadje en zoveelste splitsing paadjes te noemen. Pad kruisingen, T-splitsingen enz. in een engelen geduld. Almaar zuid waards richting het Belgische Lommel. Het parkoers brengt ons volkomen tot rust in die grootse ruimte. We passeren op enige afstand een Engels militair kerkhof, hier liggen begraven de helden van het grondleger, van het 30e Britse leger aan de weg van Lommel naar Eindhoven met als einddoel Arnhem, wat helaas een brug te ver bleek te worden. Dankbaar en triest gevoel tegelijk wisselt mijn gevoelens, bij het zien van de grafstenen. Na wat gepadder, komen we bij een grote boerderij waar de rust is voorzien en kunnen we ruim zitten onder een schuurafdak waar het oergezellig is, en de club voor natjes en droogjes zorgt en werken als ijverige bijen. Ik vervolg weer en sla even tegen vorige looprichting in een bos pad in, en vind de nummering van de pijlen wel wat hoog, daar kom ik wat laat achter, kijk op mijn weggestopte beschrijving, en verdorie, ik beslis op gevoel oostwaarts bij een doorsteek kort als mogelijk te maken om en wordt vergast op een pittige regenbui, om bij de weg Valkenswaard, Lommel, Hasselt te geraken. Deze oversteken. Daar kan ik eindelijk de nog te maken lus beginnen richting Borkel door de Malpie-bossen. Deze bossen zijn zo'n drie weken geleden getroffen door een dagenlange natuurbrand. Parkoersman weet ons die trieste aanblik van verbrande natuur en de brandlucht meesterlijk te besparen. Worden geloodst door rustige velden , akkers, heide, maisvelden, korenvelden. Ik herken er enkel later het bosfietspad naar Hamont-Achel en Neerpelt, welke we even gaan. Een weidepaadje in. Eindeloos door bospartijen kom ik langs een monument waar een café zaal staat . Hier maakte de Valkenswaardse bevolking voor het eerst kennis met een verkenningseenheid van het Britse leger destijds op 11 Sept. 1944 , een jeep met soldaten. Café bezoekers aan die weg dachten dat de bevrijding begon en feestelijke taferelen vingen aan, kostte de Britten moeite hen tot andere gedachten te brengen. De soldaten moesten hard rijdend het vuren van de Duitsers ingegraven langs de weg ontwijken wat wonderwel lukte, om weer binnen hun linie te geraken met rapport van bevindingen. Deze weg kreeg de naam Hells Highway. De eigenlijke echte bevrijding zou pas 17 Sept. '44 zijn. We laten een prachtige lus achter ons en belanden weer op de binnenplaats van de gastvrije boerderij. Na fietspad langs deze weg en rotonde. Na een wat lange pauze waarin we, de meesten toch, een gietbui zijn gang laten gaan, we boften toch met de schuil, toevallig. Het gaat weer noordwaarts, in het droge. Opnieuw bosparkoers almaar , tot we langsheen een hekwerk gaan. We gaan een poort en slagboom in en gaan een recreatie/ bungalow park in. De Kempervennen, met het vroegere Eurostrand. Talloze vakantiewoningen verscholen tussen het groen en aan de nummerborden te zien naast Ned. ook veel Belgische gasten, en uit heel Europa. Het blijkt een stad op zichzelf in grootte/oppervlakte, met velerlei voorzieningen bijhorende. Het is er in een woord prachtig/fantastisch lopen velerlei paadjes en wegjes doorheen, tussenkijkjes naar vennen, plassen een recreatieplas met kano's, boten, sloepen je kijkt je ogen uit, in het veelal dichte groen. Het is een grandioze finale deze route. De poorten worden bewaakt door wandelclub personeel en je wandel/inschrijfkaart moet je tonen. We danken de eigenaren voor hun toestemming voor de doortocht, die fenomenaal mooi was- en hun gastvrijheid. De poort van het recreatie terrein weer uitgaande over een parkeerplaats, wegje oversteken, veld in, komen we weer op de wielerbaan, en stevenen we af op het paviljoen van de wielerclub. Deze tocht was absoluut een plaatje. Oost Brabant en Valkenswaard op haar mooist !! Ik kan nog clubleden bestuur en parkoersman persoonlijk ontmoeten en mijn bijzondere waardering en dank uitten. Het is nog even aan een der tafels een gezellig samenzijn met o.a. een tientallen jaren geleden oud buurtgenoot en schoolgenoot van me. Dit zijn de elementen die me zo trekken aan het wandelen in gemeenschap. Het samen beleven van een wandeldag tijden, voor en na. Fenomenaal deze dag en tocht. "De Voetjes" hebben hun bekende visitekaartje weer uitgedeeld. Volgende dinsdag de volgende tocht van deze serie vanuit het Kempense Bladel, De Tipmast, ook een troefkaart in een natuurrijk gebied. Daar wil zeker weer naar toe dus. Wellicht treffen we elkaar daar ook. Intussen: Alle goeds toegewenst beste lezers dezes. Een Brabantse groet: Houdoe, tot schrijfs/ ziens!
"The walk of the World". De stad waar de wandelende wereld elkaar ontmoet. Uit zeventig landen inschrijvingen tot in de verste uithoeken van de aardbol. Behoeft geen betoog dat de stad zich niet onbetuigd laat. De stad feest dag en nacht een hele week lang. Tot ver rondom de stad zijn wandelaars , toeristen en supporters ondergebracht in enorme tentenkampen extra kampeerplaatsen openbare en publieke gebouwen hotels, motels en particuliere woningen. Nijmegen en omgeving leven dag en nacht deze week. Bussen en treinen draaien nacht en dagdiensten. Nijmegen koestert haar vierdaagse gasten. Parkeerproblemen zijn er ook , daarom spant het openbaar vervoer zich extra in. Nijmegen is in feestgedruis ondergedompeld. Men kan twee dagen tevoren aanmelden ik ga alle dagen per trein, en neem die tweede dag als aanmelding. Het zal mijn 40e officiële vierdaagse worden. Het aanmeldplein bestaat uit een enorme parkeerplaats, met eettentjes winkels, terrassen, podia voor optredens, grote t.v. schermen, en de aanmeldburo's staan opgesteld in een naburig park waar het gras met houten vlonders is belegd. En toiletgroepen. We krijgen een polsbandje om welke we elke dag bij start en finish moeten laten scannen, en een knip/controlekaart voor onderweg, waar we zowat drie keer per dag de kaart moeten laten knippen. Veel ontmoetingen bekenden vooral op deze dag. Op het terrein een immens grote consumptietent met daarboven een grote persruimte, waar de Ned. en buitenlandse pers hun info kan bekomen, middels ook persconferenties en interviews. Ik ga de aangrenzende binnenstad in die bruist van leven, muziek en animatie/optredens. Het is er berendruk. Later in de middag naar huis, om me op de eerste dag morgen voor te bereiden.
1e dag: Elke dag als ik uit het station kom zijn enorme veeg en opruimploegen bezig om de binnenstad schoon te krijgen. Zij verdienen extra waardering van de gemeente. We worden 'sochtends vroeg uitgeleide gedaan door enthousiaste menigten uitgaanders door meestal jeugdigen. Hi-Fives en aanmoedigingen, joel en zangpartijen, en leuzen zijn ons deel. Geraken vrij gauw de stad uit en gaan over de majestueuze Waal {rivier} brug de stad uit noordelijk richting Arnhem en de fruitstreek De Betuwe. We gaan de route omgekeerd van tientallen jaren traditie, tegen de richting als gewoon zogezegd. De lange kale dijk zonder boombeschutting richting Oosterhout, de dijk die veel wandelaars opbrak als het warm weer was. Nu te doen of nemen bij het ochtendgloren. We gaan langs een monument De Waalcrossing, waar in september 1944 Amerikanen in canvasbootjes de Waal overstaken onder spervuur van de vijand, om de Waalbrug in handen te krijgen voor de doortocht naar Arnhem van de grondtroepen, welke route een brug te ver zou blijken. Tegen de route in gaat het dus, en zien we de route eens van de andere kant. Voor en achter je een enorme oneindige stoet van duizenden wandelaars, militaire en burgergroepen op naar Elst de hoofdetappeplaats vandaag. Zoals elke doortochtplaats versierde straten, veel muziek, en zoveel publiek dat de weg opdringt welke je de hand schudden en hi-fives geeft, maar ook hele schalen met eetgerei fruit, snoep, koekjes, water bekers en wat al meer vocht aanbiedt. De doortochtplaatsen is het HET feest van het jaar, dorpsnotabelen op podia, en de belangstelling overweldigend, indrukwekkend en aandoenlijk soms zo'n groot enthousiasme, borden en spandoeken met aanmoedigingen, ook persoonlijke, muziek, animatie, toejuichingen, applaus, koren zijn wandelaars deel, versierde straten, veel vlaggen van de deelnemende landen langs je en boven onze hoofden. Je ziet een keur van uniformen land zee en luchtmacht van Navo-landen , Koreanen, Japanners, Australiërs , Nw. Zeelanders, maar ook van wandelclubs, bedrijvenclubs etc. meer. Een grandioos publiek draagt ons alle dagen op handen vele tienduizenden per dag omzomen het parkoers. Elst achter ons is het even bijkomen van alle hartelijkheid ga ik op naar Bemmel, waar eveneens een schitterende ontvangst wacht. De consumptietenten en rustplaatsen doen goede zaken overal maar ook het publiek verzorgt ons prima, met uitgerolde tuinslangen, douches boven de wegen, tuinsproeiers, want het is al knap warm. Op naar dorp Lent waar we door de straat Via Begonia naam gedoopt bij gelegenheid. Dan wacht ons een lange weg naar de waalbrug, waar we nu tegendraads vanmorgen naar Nijmegen teruglopen. De stad in tussen een feestende , zingende applaudisserende menigte. De eerste dag zit er op, de kop is er af, van een wervelende dag.
2e Dag: De dag der waarheid genoemd, de dag-afstanden van 30, 40 50 km. zijn langer evenals de eerste dag vanwege verkeerstechnische redenen, we moeten n.l. over en onder verkeerstunnels door wat elke dag trouwens een hele kakafonie van autoclaxons en vrachtverkeers toeters gelijk grote stoomboten produceren. Zal van afstand een indrukwekkend beeld geven de eindeloze wandelmassa's vlaggen van allerlei landen en legeronderdelen en clubs, over de viaducten te zien trekken, knipperende lichten, armengezwaai vanuit portierraampjes. De beginroute is vervelend lang de stad uitgaand, maar dan plots veranderd deze buiten Nijmegen in een breed bospad. We trekken door Alverna en een omweg naar Wijchen. In het door Boudewijn De Groot in de zestiger jaren vorige eeuw veelbezongen en geprezen streek van Land van Maas en Waal lied. Aan de Markt in Wijchen is de samenkomst van alle afstanden , en zorgt voor enorme opstopping, op natuurlijk het drukste moment van de doortocht, het is even schuifelen over tientallen meters, een smalle straat maakt dit, tot we de Kasteellaan opkomen en zich verbreedt, en de massa van het circus van Jeroen Bosch { Boudewijn dus}, de ruimte krijgt weer. Tribunes met volk langs de weg door het dorp, enthousiast publiek verwelkomt ons, en klapt ons voorbij, het is een gekkenhuis hier, rijen dik het volk. We gaan op dorp Woezik aan, idem dito tonelen. Buiten dit dorp verbreedt de weg die later overgaat in smal wegje naar Beuningen, gelukkig goed beschaduwd, want het zou vandaag zeer warm worden. Ook Beuningen doet niet onder in een feestelijke doortocht en massa's publiek dat ons op handen draagt, daarna gaat het de weg naar Weurt op en over de sluis van het Maas/Waal-kanaal. We trekken Nijmegen west binnen onder prachtig versierde straten, en als overal elke dag onderweg uitdelend publiek, ach ja maaltijd onderweg zeggen we maar. Kom in Nijmegen nooit aan haar vierdaagse, pas daar voor op!! En drinken genoeg want dorstig zijn ze die lopers. We eindigen de dag met een ommetje langs en over de waalkade, waar ook veel attracties en dwars door een kermis gegaan moet worden, krijgen vlak voor de waalbrug van gisteren een steile klim de binnenstad in, waar het gejuich constant opgaat, en erg veel mensen in het roze gekleed zijn vanwege Roze Woensdag. Langs feestende menigten bereiken we bereiken we de finish het enorme start/finish terrein, met al haar vermaak verpozing en voorzieningen , een echte stad op zich. Ik laat me weer afscannen en ga direct naar huis.
3e Dag
Het is dezelfde route van gister de stad uit, en we worden kort vergast op een plensbui wat me onder de overkapping van een pompstation neerzet. Zal me ook buiten de stad overkomen. En laat het plastieken wandellegioen aan me voorbijgaan. Zodra het opklaart ben ik weer een deel van het legioen, gaan door Malden na deze plaats de kanaaldijk opgaande naar het drie-provinciën punt Brabant , Gelderland, Limburg komen we de meest noordelijke gemeente Mook van Limburg door, bij Mook laten we andere grote afstandslopers achter ons, en krijgen we een kilometers lange prachtige bosweg geheel beschaduwd k.m. rs vals plat naar boven te gaan, gaan weer provinciegrens over van Limburg naar Gelderland. In Groesbeek staat het kijkvolk weer rijendik ons aan te moedigen, kijk je je ogen uit aan alle feestelijkheden en uitdossingen en optredens enkel muziekanten, groepjes muziekmakers , gejuich , geklap en zo meer. Dalen het dorp in en klimmen het ook weer uit het dal en dan komt daar de Zevenheuvelenweg te nemen, omzoomd met caravans, eettentjes, rustplaatsen, en enorm veel publiek. Boven op een der heuvels ligt een Canadese soldatenbegraafplaats van enige duizenden gevallenen. Hier buigen vooral militaire groepen af om de plechtigheden alhier bij te wonen. Ik weet het uit ervaring, het is daar heel aangrijpend en triestig de plechtigheden en graven. In dit gebied begon op 5 febr. 45 de campagne tegen het Rijnland om de Rijnbruggen in Duitsland te veroveren met dik 500.000 geallieerde soldaten. Canadezen en Engelse. Een geweldig bloedbad gebeurde hier. Ik hobbel verder over de heuvels richting Berg en Dal, moet daar nog een wijk doorheen, om de weg naar Nijmegen op te gaan. Langs de weg veel schuiltenten voor ouderen en invaliden van de vele tehuizen daar, en dat ontroert me bijzonder, ik mag toch maar in alle gezondheid deze tocht kunnen lopen, wat een voorrecht!! Via een mooie bosweg trekken we na kilometers de bebouwing van Nijmegen binnen de weg helemaal dichtgegroeid. Trekken door uitbundig feestende en versierde wijken. Wat zijstraten door tot plots aan het finishterrein. Het volk langs de route dezer dagen in aantal is onbeschrijflijk durf geen schatting te doen.
4e Dag: De dag van de waarheid. Je wordt letterlijk bijna op handen gedragen door het zeker honderdduizenden tallen publiek. Lopen we 'sochtends vroeg opnieuw die saaie dezelfde route de stad weer uit, tot aan de splitsing van brede zandweg van de tweede dag, en krijgen dan de route door de Hatertse vennen en bossen te gaan, wordt na kilometers landelijk toch en bereiken het dorp Overasselt. Ook daar groot feest en hartelijke begroetingen van de bevolking en muziek. Lopen na de grote dorpsstraat nog wat binnenwegjes tot dorp uit de Maasdijk op. Een slingerdijk met voor en achter ons als een kruipende veelkleurige slang van wandelaars. We lopen nog net op Gelders gebied, kijken over de Maas rivier naar de provincie Brabant. De langste afstandslopers zullen door drie provinciën trekken vandaag. Brabant , Limburg, en Gelderland. Bij en in Cuyk ligt een speciaal aangelegde pontonbrug door onze genietroepen gelegd, over de Maas, er heerst een topdrukte. Bij Malden worden alle afstanden weer herenigd. Het is een heksenketel aan feestelijkheden in Malden al en het publiek draagt ons zeker vandaag en de laatste kilometers op handen. Het is indrukwekkend en aandoenlijk, er wordt naar elkaar gezwaaid, gegroet gelachen met vlaggen gevendeld, gejuicht geklapt gezongen gespeeld met enkelingen en muziekgroepen en fanfares. Onbeschrijflijke taferelen kan er geen woorden voor vinden. Is meer dan geweldig. ik knik terug en buig me vaak en zwaai terug. Kinderen en oudere jeugd vragen handtekeningen , of geven papiertjes met hun adressen om een kaartje liefst vanuit een zo ver mogelijk land te krijgen van je. Ook willen ze een tijdje hand in hand met je meelopen of anders ook een high-five. Ook de overige wandeldagen trouwens die taferelen. Het samengaan publiek en wandelaars is met geen pen te beschrijven, daarvoor onthoud ik me ervan in dit verslag. Ik ga de stadsgrens over, en dan zo'n massa publiek heeft u vast nog nooit in uw leven gezien, en publiek wild enthousiast, want de finish komt nu in zicht, de moeilijk lopenden rechten hun rug, talloze muziekkorpsen uit binnen en buitenland begeleiden ons, de hele weg loopt vol lopers en groepen en korpsen. Er barst hier een feest los dat zijns gelijke nergens kent. Er is eens enkele jaren geleden geschat dat de laatste zes k.m. 400.000 man publiek de intochtroute omzoomd, dit lijkt mij nog erg laag geschat toch, de laatste km. rs loop je als door een enorm stadion tussen hoge tribunes door. Ik krijg het emotioneel erg moeilijk de laatste k.m. rs, in het besef dat ik dit nog mag en kan doen en wel mijn 40e keer officieel, wat me een bijzondere extra mooie medaille opleveren zal. Ben enorm geraakt bij dit gevoel maar ook zoveel hartelijkheid vanuit het talloze publiek. Zeg me niets meer ten nadele van .b.v. de Nijmeegse bevolking, Dan gaan mijn stekels op staan vertoornd als ik dan ben. Ik ben door de jaren heen geweldig veel gaan houden van de mensen in de routestadjes en dorpen en de grote stad, hun liefde en diep respect van en voor de wandelaars. En hun topfeest. Zoveel hartelijkheid en begrip. Bij de ontvangst aan de finish aan mijn afmeldburo kan ik mijn emoties niet meer de baas, en barst in tranen uit, als ik de prachtige medaille in luxe verpakking in mijn handen gedrukt krijg. Zeven jaren meegedaan voor toen nog bestaande diploma i.p.v. medaille vanwege medische redenen en vier keren er niet bij kunnen zijn, en een keer die afgelasting in 2006 toen we maar een dag liepen en er door de hitte doden vielen. Ik voel me als een gladiator. Gladiolen die de overhand hebben bij de intocht. De intochtroute heeft in deze week de naam Via Gladiola. De gladiool was een triomf een prijs in de Romeinse tijd en gezien de Keizer Karelstad al uit die tijd bestond. Heb weer erg genoten van deze week, deze dagen in Nijmegen en omgeving, de medaille als kroon op mijn wandelleven en voorbereidingen op. Heb zelf gezegd, misschien moet ik met de 4D. hierna mee stoppen..... 40e keer een mooie mijlpaal, maar aan stoppen heb ik een hard hoofd in toch..... {?} U beste lezers groet ik weer van harte met mijn Brabants "Houdoe" . Tot mijn volgend verslag dan.
