28 | 01 | 16

Nieuwe stadsdichter Maarten Inghels stelt eerste gedicht voor

Maarten Inghels, de nieuwe stadsdichter van Antwerpen, werd vandaag officieel aangesteld.

Inghels liet meteen zijn eerste stadsgedicht ’Proloog’ op de wereld los

. Het gedicht is een ode aan de fantasie, het utopisch denken en de helende kracht van verbeelding.

Als bijlage vindt u integraal het allereerste stadsgedicht van Maarten Inghels.

Proloog

I

Ik hunker regelmatig naar een andere stad,

levend in de vele kamers van dit stenen hart.

Ik ken het kermende weer boven de uitgedoofde parken,

het oud zeer verkocht op de markten. Ik herken u en u en u.

Loop elke straat minstens één keer besluiteloos uit —

ik wil soms wanhopig afwezig zijn in uw midden.

Maar wat kleeft mij hier vast? Ik sneed een inkerving

in de stad en entte mezelf. Ik woelde de wonde open.

(Die dubbelzinnige wens om vuur te spuwen

en tegelijk de brandende benzine in te slikken.)

Het utopische verlangen om de boel te veranderen.

Voert een zondvloed mij ooit weg uit deze bocht van cement?

Bon, ça va, tant pis, het is hier vaak niet mis maar toch

schreef ik een alternatief scenario voor deze metropolis.

(Ook een lastig lief verdient het

om soms in ’t nieuw te worden gestoken).

II

De zon knip ik uit karton en ook de maan hang ik op.

Ik timmer een ark die begeerte heet, tegen het vergeten.

Verbouw de rivier tot een ondoorgrondelijke zee

waarin ik thee trek van mijn blozende verveling.

Morgen zadel ik een hommel. Hummend dirigeer ik

de optocht van sterrenbeelden en vleermuizen.

Uit de soep van asfalt groeien buigzame wolkenkrabbers.

Auto’s krimpen tot mieren. Bussen worden circuspony’s

en camera’s knipogende papegaaien. Inwoners zijn

cirkelende panters, tam happen ze naar elkaars staart.

Honden kakken goud, bomen klappen met hun takken.

Vanavond regent het hard als oorlog maar ik kus

alle dagdromende straatsoldaten. Ze transformeren

in gevlekte padden die eeuwig tapdansen rond lantaarnpalen.

’s Zondags laat ik bosgeluiden binnen. Mensen leggen

geheimen als eieren. De fabrieken slapen gapend in.

III

Ik moet nog vele mensen zijn, honderduit

van contrariteit getuigen in tongentalen.

Een blik mensen opentrekken en mezelf

als ontbrekende bewoner uitlenen.

Ik ben u en u en u. Ik ben een file

van personages met tekstballonnen.

Ik ben een meisje van vijftig, ik ben een gebelgde berber,

ongewenst en broos. Een foorkramer, doof en boos.

Of twee zeematrozen aan wal, woorddronken van een

vuile mop en het bepotelen van God in zwarte jarretelles.

Ik heb mij in de melk van de massa te wassen

en kijk door vensters naar de mensen die ik ben,

de zere plekken die ik eten geef. Wij zijn wandelaar

onder de wandelaars, verloren gelopen in elkaar.

Wij zijn de levende tijd. Wij hebben emmers

licht en lijm nodig, de heling van verbeelding.

 Maarten Inghels

Nadat schepen Heylen het ‘arbeidskontrakt’ met de nieuwe stadsdichter ondertekende

werd terloops verwezen naar “ Tram Deluxe” of van elke tram een café maken- of van elke café een tram…