Noud staat ruim voor de afspraaktijd aan de voordeur.  Het kopje van Rakker kijkt verwachtingsvol juist boven de onderrand van het autoraam of ik buitenkom.  Onder een loodgrijze hemel en via een stille snelweg gaat het op "De Beerzen "of "Beers" aan.  Oost-West en Middelbeers eens aparte gemeente is gefuseerd met Oirschot.   We gaan de brabantse kempen in vandaag.  We moeten de auto rand dorp neerzetten want het dorp is al vroeg bezet door vooral het vroege wandelvolkje. Tref Roosendaler Martien als div. anderen in de zaal en Martien vertelt , dat er rond Breda een paar c.m. sneeuw ligt. Verwondering en ongeloof , want Breda is toch dichtbij en we hebben niks wits gezien.... Hier niets... Niets van dit al op onze weg tenminste.   De weer-natuur-spreuk zegt: Zingt de merel op kale tak; sneeuw op het dak.  Na de gebruikelijke korte ontmoetingen/ begroetingen , en inschrijving, ga ik op pad.  M. geniet nog van zijn bakske koffie.   Ga langs gewestweg op fietspad en even later stevig gestap achter me hoorbaar komt Martien langszij , even een napraat, en hij zet er de spurt in op de vroeger vertrokken lange afstanders.  Het is nog veel open landschap en asfalt eerst.  Saai eigenlijk.  Een haas spurt over een kale akker.  Middelbeers draait met een wijde bocht om ons heen, aleer we zandweg op gaan.  We bemerken inderdaad een stoffig laagje sneeuw, welke toeneemt gaande westelijker. Op daken en velden en weiden.  Lopen langs de grote Beerze op graspad langs weide in ganzepas, wat tragere lopers voor ons , en ik dreig de conditie te krijgen van een wijk-{politie}- agent.  Slingeren een hele poos met beek de Beerze mee tussen smalle stroken bos en paden.  Dan ras waar kan langs de vertragers heen gas erop. Vreemd weer toch,  voorbije week zag ik crocussen massaal bloeien in de plantsoenen in de stad, gras groener worden met wat groei. Kleine witte bloempjes,  { Gras groeit vanaf 10 grdn}, vandaag zie ik regenworm op mijn pad , terwijl  , het rondom 0 punt is. Midden Februari toch?  Brug Beerze over komen ons gedurig groepjes fietsfanaten tegemoet gezwoegd.  De rust-open luchtpost is op 5 k.m. en de fietscrossroute is juist om de rustplek omgelegd. Gaan hierna direct  even asfalt rechttoe een brede zandbaan in met eiken omzoomd de velden in.  Kaarsrecht en lang in de gure winterwind. Dan boomkwekerij langs, gaat het weer een bos in.  Graspaden wat later weer door openheid en de rivieren Reusel en Beerze zullen vandaag nog menigmaal te zien zijn.  Ook te horen putje wintermaand , vogelgepiep menigmaal , ergens veilig hoog in geboomte.     Lente in de winter , zullen we maar zeggen , de natuur van slag af.     Grasweidepaden langsheen , de sneeuw dooit ongemerkt weg.  Kom in dorpke Baarschot , alwaar rust in zaal-herberg , maar de bediening is erbarmelijk slecht en traag, en de afrekening hapert nogal eens , de uitbater lijkt van slag..... ,  dat menigeen doorloopt weer.   Dorp uitgaande weer landigheid in en twee tuinen versiert en huizen ook.  Blijken daar kindercarnavals prins en prinses te wonen.  Britt ; prinses van de knopspeltjes , en Lars haar adjudant , wat verderop. De eerste symptomen van naderend Carnaval zijn al weer zichtbaar ook de dorpsvlaggen.  Zo duiden de borden in de voortuinen.  De kille wind heeft vrij spel en dat we even later weer een bos ingaan.  Een flinke tros sneeuwklokjes naast mijn pad.   Ik kom in Land van de Hilver,  zegt een zitbank aan dit pad,  jawel vlak bij Hilvarenbeek.   Bruggen groot en klein oversteken, gebeurt ook al te vaak vandaag, van vallen en sluizen.in kanalen , sloten, beken langs en overstekende.   Door vooral dennenbos nu met jonge loofboomkes ertussen , nu kaal nog , maar hoe mooi moet het hier in de lente zijn.  Via ge-bos kom ik in de Neterselse heide.  Het word aldoor drassiger en de paden vochtiger en glibberiger.  Bosvoertuigen voor bosarbeid laten diepe wielsporen en doorploegde paden ontstaan, zoek waar mogelijk naar best begaanbaar , maar is erg schaars.  Zie markeringen van Pelgrimspad en Bos en vennenpad wandelwegen -routes de laatstgenoemde , is een wijde wandelrondweg om Eindhoven.  Poort in nu en verder dieper bos en heide in.   Een waar lustoord, dat wel.   Weer diepe geploegde boswerkenmachines-- sporen doorploeterend een poos.   Gaat het de z.g. grote stille heide op , waar alleen de wind de eenzame stilte verdrijft.  Fietspad smal onder de voeten , verhard eindelijk even, is welkom.   Wildroosters over en paden meest smal door donker dennen en sparrenbossen. Vennen kwistig rondgestrooid en afgeplagde heidevelden.   De heide is knap waterig meest verraderlijk verborgen onder weelderig geel gras.  Het pijpestrooitje genoemd.   Wandel ik weer de wijde wereld in, in de verte lonkt het kerkske van dorp Netersel .  Een brink met eiken , en driehoekig langsaf komt vrij plots, de zaalrust, eet en feestcafé. Die delen we met tientallen nablijvers van een fietscrossevenement.  Buiten, het beeld van de Buntsteker langs, dorp weer uit en een poos  z.g. 80 k.m. weg langs, om met haakse bocht asfalt op te gaan.   Een pick-nick bank noodt om er even mijn fruit en brood te verorberen, want mocht niet in de zaal daarnet.   Eindelijk wat later weer de beschutting en hoe!   Het wordt nu nog natter en ruiger, en sloten en beken  keren telkens terug, gaan  over graspaden , maar ook glibber en glij.   Juist de laatste  12 k.m. te gaan wordt het welliswaar nog mooier en ruiger, maar ook ploeteren door de vochtigheid, het wordt langs de paden ook steeds moerassiger Genummerde wandeltoerisme knooppunten regelmatig te zien.  Het wordt bukken onder laaghangende bomen en klimmen over stammen van de gevallenen over drasssige rietbedekte gladde smalle paden aan de boorden van de Reusel. Obstakels op onze wandelpaden.   Op een dezer paden zijn zelfs takken gelegd omdat passeren anders onmogelijk was.....Vanwege plassen hierop, en de plomp rondom ons padwerk liegt er ook niet om.  De grondwaterstand staat hoog nog.   Het is letterlijk aanmodderen met de toestanden.  But , there is more to come!  Parkoersarchitect laat ons menigmaal klimmen middels dwarsplanken over hekken en weidedraden, en dit ook nog naar het einde gaande der tocht wanneer de spieren steeds strammer worden.  Een oversteek brug/sluis over een smalle betonpaal balancerend, met schuin-uitstaande hekken weerszijden , [gelukkig maar], Komen we voortdurend slootkanten nog tegen , en Beerze en Reusel , [rivieren] , komen ook nogal eens vandaag kijken en dienen dan ook met dammen en bruggen allerlei te nemen.  Het landschap en in de bossen en weiden is moerassig steeds meer, zal wat zijn in de zomer , - muggen-..... z.g. duikers over . Parkoersman buit het hele gebied en de laatste k.m. helemaal uit, en toont een kenner te zijn.   Ik wurm me tussen prikkeldraad door erg wel te smalle opening.  Het zal  diversen vast hun kleding kosten , maar ik lijk juist smal genoeg om de barrière te nemen.   En spaar kledingschade wel.  De vochtige paden ziepen onder mijn zolen en voort gaat het over duidelijk drukbelopen graspaden meest van onze voorgangers.  Plassen omzeilend, hier had op diverse stukken best de route omgelegd mogen worden...  En wat allang dreigde; het kon gekker toch.   Ik kom al graspadende en glibber en modder voor een over het hele pad c.m. diepe modder en water poel op pad te staan.   Er is geen weg terug, en er zal erovergegaan moeten worden, niet linksom of rechtsom mogelijk.   Ik houd mijn broekspijpen tot ver boven mijn knieën en stap er maar in godsnaam doorheen.   Stilstaan is niet aanbevolen of twijfelen , want dan zak je nog dieper in de plomp weg.... Vele meters lang stap ik door die enorme plas heen.  Met een zucht aan de overkant geraakt en een vloek.  Heer vergeef mij !  Mea culpa.  Wees mij zondaar genadig.  Klaphekken en plankoverstappen volgen op om over draden en poorten te kunnen komen.  Het is al k.m. s lang stil om me heen, een heel enkele keer in de verten zie ik gelijken wandelen.   Ik raak even kom klein dorp Westelbeers aan.  Volg fietspad beton paralel gewestweg om weer zandweg in te gaan en bereik op 27.5 k.m. de wagenrustpost.    Men is er al volop de boel bij elkaar  aan het doen en voor te bereiden , voor de definitieve inpak en vertrek.   Het is me een keukenrommelgerei , best veel werk.   Wat vouwbanken staan er nog en ik doe het personeel kond , van mijn zekere vermoeden , dat er nog groepen  en eenlingen in aantocht zijn.    Dan inderdaad al snel doemen er in de verte gestalten op.            Blijken Roosendaler Martien, en Patrick Vanderstukken en Linda te zijn.   Een blij weerzien met onze mede-beneluxersclupke toch.   We pauzeren , en vanaf hier is er natuurlijk een en ander bij te babbelen.   En vanaf hier ook zullen we gezamelijk te tocht volbrengen.   Opnieuw bos en hei in,  door  klaphekken en langs wandelknooppuntpalen.   Dwars over een nauwelijks begaanbaar grassig bruin/geel heideveld , zoekend naar droog. ploeteren we over en tussen de pollen en bukkend onder lage takken van dennen en dennengroepen.  Een hele poos toch.  Bielzenpalen vernauwen de doorgangen tot voor wandelaars.  Padwerken door en dan als afsluiting volgt o verademing een asfaltweg om uit te lopen en bij te komen van de alerte inspanningen.  Zien dorp binnengaand van Middelbeers , nog ver van de finish,  Pieter Boots en vrouwtje uit Grashoek, aan hun auto de voorbereidselen schoner in te stappen bezig,  en toch even een praatje nog.  Het dorp lijkt haar rust weer hernomen te hebben na de wandelaars-invasie vanochtend vroeg af.   Komen een redelijk rustiger zaal binnen en blijven met Noud en Patrick , Linda , en Martien nog even nasudderen over de tocht en wandelaangelegenheden vooral.   Het Vlaamse clubke uit Arendonk en Turnhout en omstreken sinds lang weer compleet present , meldt zich ook even.    Oergezellig nog, maar na het glas , volgt de plas, en Noud heeft het na  dik drie uren binnenzitten en wachten,-- hij poogde het vandaag op de ruim 20 k.m. afstand mede voor de fotoreportages voor de website van Olat --.  het wel gezien en aanvaarden we de terugreis naar huis.   Nemen hartelijk afscheid met alle goeds en tot ergens weer.    De veerit was 41 en de 30 k.m. was volgens de route-omschrijving 32.   Maar wie maalde erom? behoudens de aanloop k.m. rs, was het weer een natuurrijke tocht, paden breed en smal , modder glij , ploeteren wat zand en verhard soms. "Echt Olat ", is opnieuw niet voor niets de slogan geweest.   Beloont met  ruim 1250 deelnemers. Voorzeker zijn er vanwege plaatselijk weer als glad en sneeuw , toch nog wandelaars thuisgebleven , geheel onterecht.  Noud Wijn , de hoffotograaf, heeft er weer de fotoreportage gemaakt op zijn picasaweb , ook is dit album te vinden op de site Olat.nl.  Zeker bekijken.  We kijken terug op weer een dijk van een tocht door de brabantse kempenstreek.             Nu dinsdag wacht me een tocht in de noord-vlaamse kempen t.w. Hamont Achel.   In de noordelijke grensstreek van Belgisch Limburg.   Wie weet ontmoet ik u daar ook , blijven wandelen dus.  Ik groet met Houdoe! ---  Peter Heesakkers

20-02-2011 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Mijn tuindeur kraakt en piept wanneer ik naar buiten stap. Klinkt ook nog extra in de stille vroege morgen.  De weerman van onze provinciale radio, beweert dan dat het gaat regenen.  De man is wars van computeruitslagen van weersvoorspellingen en gaat puur op  { voor}--verschijnselen in de natuur af, en vaak heeft hij het gelijk aan zijn zijde.  Niets wijst er echter op , en ik tart het noodlot om mijn plu en regenjack thuis te laten en te wisselen voor een wollen exemplaar.  Het is frisjes , helder,  en boven mij zit de lucht vol vliegtuigstrepen.    De nog laagstaande zon kaatst het toch al felle licht in de ramen van een glazen kantoorgebouw en doet mijn ogen knipperen. Langs een hele kolonie duiven loop ik af, en zie dat een duif een takje oppikt en wegvliegt voor mijn voeten.  Zou die nu al bijna medio februari aan het nestelen zijn?.... Is dit het teken van vroege lente?.. De zon klimt snel als ik op de trein wacht.  Het station;  , waar uiteraard veel mensen uit stad en land samenkomen. Ik kijk ;…. Is ze het nou ? Is ze het niet? {Uit vervlogen tijden}…. Ik kijk of ze kijkt , en als ze kijkt , kijk ik weer niet, tot zij weer kijkt. En zo kijken we even heen en weer.  Maar ja; je kan wel blijven kijken….  Ik stap de trein maar in.  Alvast.  Echter:  Zo’n kleine 10 k.m. verder slaat plots een vrij dichte mist toe, in het landschap. Zou dit toch op regen uitdraaien?.. De trein sukkelt vanaf station centraal Tilburg naar een der voorstations west , nu Universiteit genoemd.  Aan de overkant ervan piept het dak boven een dichte heg uit van zalencentrum Boerke Mutsaers wijd en zijd een naam en begrip.  Drukte van belang , maar merkwaardig , nauwelijks bekenden.  Veel nieuwkomers misschien en het plaatselijk dagblad heeft er ruim gewag van gemaakt deze wandeling.  Loop bij start een dieperik in onder fiets en spoortunnels door even langs Ringbaan West. Draai een straat in meteen de campus op van de universiteit , tussen hoge gebouwen en lagere paviljoens en park bijhorend door, vrij direct al het bos van de Warande in.  Mist is opgetrokken en is zware bewolking geworden voor de rest van de dag. Hondenuitlaters , joggers, zomaar wandelaars en fietsers en fietscrossers om ons heen.  Een mooie start en na alle zware regen voorbij, verhard zandpad door dit bos met radiale lanen en tussen-- slingerpadenwerk.   Vochtiger paadjes volgen opeen.  Mooi samengesteld bos ook menigmaal   uitgedund. Rij-bomenlanen markeren de bospartijen. Tussendoor rododendronstruiken alom aanwezig al volop in de knop {!}… Kleinere struiken en boompjes lijken ook al uit de knop te willen gaan.  Aha ! Lentebodes toch.  Tenzij …. Winter nog anders beslist.  Allerlei zomaar routemarkeringen van vrije wandelaars zogezegd duiken op vandaag.  Bospark door en langs hockeyvelden langs de draadafzettingen komt oude rijksweg Breda in beeld , oversteken ,  even hierlangsheen per fietspad om wat verderop een landgoed in te gaan.  Hoor een specht op bezoek gaan die beleefd aanklopt.  Het wordt een heerlijk gekronkel door bos en landgoed met oude villaatjes en bomen-boslanen statig beuk , eik of anderszins. Opnieuw gelardeerd met rodondendronstruiken, toch eigen in de streek.  De parkoersbrief put uit in bospaden en wegskes aangeven. Weg Gilze-Riel overgaand horen we plots een ambulance-sirene snel naderen, die Riel in gaat en dan ophoudt. Zal toch niet een wandelaar?....Een kuilig hard-zandweg op tussen landigheid.  Dan dennenbos en verderop de tunnel onder weg Breda-Tilburg door.  Een talud  heeft  verse tekenen van waaghalzen,  motorcrossers die daarjuist  een paar ruiters en ons toch zeer langzaam passeerden.  Zij zijn vanaf de snelweg zo dwars het talud afgestormd.  Draai een fietspad op het bekende oude Bels-lijntje { verbinding Turnhout-Tilburg }. Die zullen we vandaag vaker bewandelen zij het in stukken.  Een zandpad en wat wegskes draaien ons ruim om Riel-dorp heen.   Hard zand soms. Te zien is onderweg dat de regenmeter erg hoog gestaan moet hebben voorbije nachten en zo ook op de landerijen.  Volgen een andere oude spoorbaan zo papier zegt. Even .  Wel is duidelijk de rechte lijn-laan zichtbaar nog.  Met keienpad.  Was een aftakking vàn.   Een hele kudde pony’s draaft gezamenlijk door de wei , en nooit geweten dat die nog zo hard konden lopen met hun erg korte poten.   Een gestommel als van de grotere soorten/rassen. Zandweg komt , dan verhard , en vervolgens worden we de Regte Heide { juiste spelling naam} , ingestuurd.  Meest oude en jonge den afwisselend met open stukken hei en weer splitspaden, volgen velden jonge dennen met ondergroei van geel gras.  Wel wat modderig maar begaanbaar zeg rond plassen langsheen. Draai jong eikenbos in kronkelend door erg dras aan weerszijden , weer zandweg op met grote en kleine plassen en iemand heeft sleuven gegraven om water naar de kanten in de sloot b.v. te doen invloeien. Lopen tussen twee waters door langs vierkante hardstenen, naam maand op zijkant, en op platte kop spreuken, verzen  op natuur en maand betrekking hebbende.  Draai dan pad landerijen , akkers in , houtwallen en takken opeen als muur markeren de paden.  Doorn en andere struiken ook.  Een ruiterroute door. Zand ,meest graswegen langs een snelstromende hoogstaande beek . mogelijk de Leye.  Zo,n twee meter breed.  Kris-kras graspaden over , verlaat beek ons verderop.  Weg naar voetbalveld dorp Riel opaan waar spelers elkaar toeschreeuwen.  Achter dit veld een heggenpad en wat ruigte door kom ik aan de dorpsstraat. De dorpse stilte door tot aan een cafetaria waar de rust gepland is.  De eerste en enige na 15 k.m. ….. Druk beklant , vooral wandelaars.  Na rust dorpsstraat vervolgen , wat wegwijzers ook, om weer haaks het asfalt-fietspad, z.g. Bels-lijntje rechttoe-aan, opnieuw fietsers , dagjesmensen , hondenwandelaars uit de buurt en zelfs bromfietsers hier niet toegestaan , maar wie let er op…… Kom op punt afslaan van vanmorgen terug tegendraads nu gaande , autoweg zelfde onder richting stad zeg maar, tussen betonnen palen een natuurgebiedje door en terug B.L. pad op. Die hebben we nu wel genoeg gezien vinden ook anderen. , om wat verder er af te mogen bospartijen in van o.a. waterwinningsgebied van waterleiding Tilburg  te gaan, een compensatie duidelijk van B.L. padwerk.  Nodig gaande om in andere gebieden te geraken. Verbindend dus.  En opnieuw wordt de wandelaar getracteerd op allerlei moois en opnieuw rododen-struikwerk , zal prachtig zijn als ze in bloei staan straks. Padje in padje uit en af gaat het langs vijvers en plassen en bruggen , zandruggen overheen, door landgoedachtige natuur met opnieuw stoere oude bomenlanen die bos doorsnijden , een goedmakertje vast.  Loop met oude getrouwen en bekenden van o.a. goede oude tijd van weleer al een paar k.m. mee op. Oude en recente verhalen , en wandelbelevenissen , wandelplannen enz. Wel en wee, verleden en toekomst. Onder langs talud autoweg waar  verkeer raast te horen.  Weer Oude Bredase rijksweg langs even om bij verkeerslicht verder-aan over te steken.  Wachten tot de groene wandelaar op licht verschijnt, de rode zijn voor de koppige , niet willen wachtentypes met mogelijk gevolgen.  Hockeyterreinen tegendraads van vanmorgen langsheen. Weer “Warande-wandelbos” in , ander padenwerk  met weer stadse dagjesmensen, dravend of zwalkend, waar de doorloopwandelaar fel bij afsteekt. Toch weer leuk padwerk , met statige bomenlanen aller leeftijd. Van oude knoesten tot magertjes. De percelen begrenzende. Horen de treinen razen nu en dan en belanden langs deze lijnen uiteindelijk om ze een poos te volgen door het groen aan ook de  campus universiteit weer.  Achter rijen verwaarloosde flatgebouwen langs uit zowat rondom zestiger jaren , duik stenen trap af, nog geen roltrappen bedacht. Tunnels fiets en station onderdoor.  Klim taludtrap naar “Boerke M”  weer toe, en stap in de bedompte zaal binnen , wat deftig  ook , voor de geschonden wandelaar , met vieze schoenen en broekspijpen.  Afmelden , stempel en boekplaatje , en de vierde dag van deze winterserie zit er weer op.  Terugkijkend:  Had er geen hoge verwachtingen van , is enorm meegevallen mede door amper stedelijke bebouwing.  Veel afwisseling en veel nieuwe delen in de route.  Zeker niet onaardig.  Zouden wel wat meer rustposten eigen club in passen , wat volgens bronnen wel op de 40-route altijd het geval is.  Volgende week , wacht Olat-Middelbeers een 30 er voor mij , staat vast.  Dan zowat mid-weeks Hamont Achel bij de zuiderbuur. Waalwijk staat ook weer eens op menu, de rest valt te overwegen. Misschien zie ik U daar ook als u blijft wandelen.   Met Nrd. Brabantse groet : “Houdoe”!

Peter Heesakkers 

13-02-2011 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Een bekend gezicht achteraf. Het neemt mijn twijfels weg of…. Een Rotterdammer ruim boven zijn pensioen , of.. , stapt met vragen aan de buschauffeur voor de plaats en halte net na me ook in.  Ik zal ’m de juiste halte vertellen. Chauffeur stopt op m’n verzoek in plaats van halte vlak voor de ingangsweg die leidt naar het jeugdhonk van de “Chiro”, -- voor mijn vlaamse vrienden } .  De grote meute is al op weg, en we kunnen tamelijk snel inschrijven en wat later op weg.  “Rotjeknor”, heeft minder geduld, en zo stap ik er alleen vandoor. Toegangsweg aflopend langs de drukke parkeerplaats,  Langs volkstuinderijen vooral groenten , de hobbyïsten . Rotonde, {rondpunt}, Asten-Someren-Heeze-Lierop, passerend richting laatstgenoemd door fietspad naar eikenwegje asfalt agrarisch gebied in, diverse kerkklokken uit de omgeving beluisterend, gaat het langs schuren boerenbedrijven, velden , weiden aller grootte en wat paarden en schapenvee.  Er staat al enige dagen een felle wind , die rukt aan jonge en oude boomtakken vooral.  Stormachtig.  Wind , vooral storm, is lucht die allemachtig veel haast heeft.  Ontstaat tussen twee luchtdruksystemen , hoge en lage, dicht bij elkaar zodat de isobaren dicht bij elkaar komen te liggen en de luchtverplaatsing bespoedigt.  Boven ons gebied zijn we dus de pisang.  Overal op de grond liggen getuigen van deze storm.  Flinke takken en twijgjes, in aller maat liggen gecapituleerd in de rondte in veelheid.  In een voortuin meldt een digitale thermometer 11 graden. Lenteachtig toch en dat begin februari….. Hanengekraai , wat laat toch vanochtend ?..  Langs maïsstoppelvelden kom ik vanzelf in het Philipsbos met camping voorlangs. Zandweg op de Bontvenroute als het paaltje duidt , op. Spar, lariks , grove den en ander minder aanwezig groen zijn m’n deel, prachtig al meteen… Strabrechtse en Lieropse heide,  zegt een toegangsbord.  Weideveldjes tussen de bossen , hos ik slingerend over oude dennennaalden en oud herfstblad.  Volgend padwerk. Soms open stukken heideveld.   Van zachte bodem naar hard zand , naar grindig zand.  Een diepliggende brede sloot langs met later ik vermoed beekje “Peelrijt”.   Brug betonvlak over en wat verderop klaphek door.  Bospaden zand afwisselend grasbaantjes volgen nu.  Door ovrwegend sparrenbos met ondergrond vliegden opeen geplant.  Byzonder mooi.  Een groot veld jonge dennen langsheen, volgt de palen van de toeristische Witvenroute. Pelgrimspadroutestrepen, waarvan geweten is dat ook veel Santiago de Compostella-gangers die graag volgen.  Dit “pad” loopt van Amsterdam-Den Bosch- naar Visè {B}. en sluit daar aan op de GR5 naar Nice… Later volgt mijn route de Bontvenroute, ja ook deze streek kent veel bos, heide, vennen.  De oostelijke helft van Nrd. Brabant kenmerkt zich vooral hiermee, en is geliefd verblijfsoord voor de natuur en rust freaks.  Weg Someren –Heeze overgaand nog wat P-pad volgend geraak ik aan de rustpost van een Imkervereniging verblijfsruimte, en alles duidt daar dan ook op , ook qua decoraties. Materialen uitrustingen.  Gratis soep en koffie of wat dan ook is mogelijk hier. De ruimte is wat krap - en juist druk nu - , bemeten.  De flinke kop erwtensoep smaakt er niet minder om.  Na verblijf groet ik een clubje met de naam op trainingjacks, De steekmuggen, zo noemt een Haarlemmer , legt men me uit. Nooit geweten… Ik mag nu als langere afstander de z.g. test-cooperbaan op, en u raadt het al; als de afstand vermeerdert, wordt het stiller om je heen.  Deze baan slingert ook weer smal door prachtig meest  zeer oude statige en jongere spar en dennenbos en grondgroei boompjes juist gepiept.  Even brede zandweg in en opnieuw, ja dus… Nu heet het paaltjes-route toer, Allemanspad.  Weer vennen langsheen groot en klein in een bosparadijs. Na dit ge-bos, kom ik aan de bosrand en neemt de wind weer voelbaar en koud toe.  Ik herken de torens van een instituut voor epilepsie-patienten van dorpke Sterksel, vanover de wijdse velden.  Toch gaat het verderop opnieuw dit bos tussen Someren en Heeze in… Nu heet het paaltje- toerist; Keelvenroute.  Ik zie diverse recente sporen van motorcrossers die kennelijk daar een bos voor gebruiken helaas..  Kom ze gelukkig niet meer tegen moeten vroegerikken geweest zijn.  Ik hoor boomstammen knarsen die met hun stammen door de storm tegen elkaar schurken.  Tijdens storm of gewoon wind zijn de bomen vriendelijker , en zwaaien ze ons toe,  zo lijkt.  Het is een geluid van straaljagers die overkomen. Ik zie een termietenhoop verder in ’t bos.  Krijg nog een geveld boomexemplaar te nemen door klimmen en verderop hangt er een zover overgeheld dat het flink bukken wordt.  Ruiterpaden en klaphekken gaat het door.  Een jonge amazone komt me tegenover, paard knikt me toe.  Vriendelijk en opgevoed beest duidelijk.  Bordjes toer Bontven komt regelmatig in beeld.  Voor de zomaar dagjesmensen bedoeld vooral , maar ook nuttig voor de wandelsporter. In een meest berkenbos vooral hangt een naambord Michelslaan met andere pijlrichting als wijzend naar.   Bos uit, blijkt het inderdaad een vooraanduiding van die wegnaam.  Blijf nu aldoor rand meest bos volgen met wat later een enorm ven , het Keelven , zo blijkt, langs.  In putje zomer beredruk, nu straalt het alleen rust uit.   Niemandal… Padenwerk word breed zand en volgend asfaltwegje agrarisch  gebied in.  En nu grijpt Jan de Wind zijn kans om met m’n haren te spelen.  Ach wat eigenlijk; het verlucht, en de eventuele haarbeestjes zoeken ander schuilwerk.  Het is duidelijk afgelopen met de bospret en het wandelen uit de wind in de beschutting.  Verspreide huizen en boerenhoven of hoeven,  in meest open gebied zijn wandelaars deel nu.  Zie Aaste { Asten} , en Someren-torens in de verte.  Kerktorens ; altijd weer een baken voor de dwalers gelijk ons.  Ook de enorme schuren  met hele comlexen als stallen voor vee of welke teelt dan ook beheersen het landschap.  Enorme regenwatervangers, realiseer ik me.  Doch lijkt nergens voor drogere tijden opgevangen te worden op het oog… Veel asfalt nu en wat langere wegen smal toch.  De wind  neemt me hardhandig te pakken.  Rits mijn jack hoger dicht en mijn sjaal goed op zijn plaats stoei ik met de elementen.  Het is huisje , tuintje, boerderijen kijken werk.  Camping De Kuilen langs , in ruste lijkt.  In een tuin verrast me drie jonge boompjes in lentebloei.  Gelig, meerpunterige stekels zeg maar bloesem zo lijkt, hazelaars had ik ook vandaag menigmaal zien bloeien, zou de lente dan toch vroeger komen?....Ik heb de andere afstandlopers nu ook vaak ingehaald die ergens op mijn route moeten zijn beland.  De wind dondert soms door de boomtoppen.  Peelbanen met vaak eiken omzoomd.  Komt een z.g. stellingmolen in zicht , gebouwd op een kleine heuvel maar de langwerpige molentoren, hout , vierhoekig, steunt op een piramide-achtig onderstel. . Ga onderlangs de helling van die terp, langs slagboom als park-ingang , een grasmat om wat later toch weer een bosperceel in te gaan.  Blijkt de finale-afsluiting.  Nog vlonder sloot over, kronkelend bos door.  De Houtbroekroute-palen –bordjes langsheen, en nog een natuurtheater in ruste nu.  En dan lonkt vanachter een wat opener bos het jeugdhonk weer.  Einde van een enerverende , prachtige natuurroute, met een flinke pluim voor de route-uitzetter-- [ers]. Mijn byzondere dank en waardering voor jullie inspanningen , jullie hebben alle kansen die jullie gemeente en ommelanden bieden voluit benut. Een pracht van een natuurtocht. Met jullie Pinkstertocht ben ik er zeker weer.  En beveel ik graag aan. Tot ziens. Houdoe !  En jullie lezers dezes ; blijven lopen, dan zien we elkaar vast wel eens ergens te lande of streek. Wandelgroet van :     Peter Heesakkers

06-02-2011 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Een van de weerspreuken die in de winter opgaan , luidt; Houden de kraaien school, tijd voor hout en kool.  Dat is ook wat ik vandaag zie.  Ik stap thuis de deur uit, recht in als een diepvrieskast.  Maar ja een voordeel ervan is , bevroren vlees bederft niet, en blijft langer houdbaar. Hoop maar dat dit nu ook voor mij op gaat.  De ochtend kondigt zich aan met wit licht in de heldere lucht. Boomtakken o.a. tekenen zich ruig af tegen deze lucht als een zwart-wit foto of tekening.  De wind maakt het allemaal nog killer en ik duik diep achter mijn sjaal en kraag.  Muts op , hand en voetschoenen aan.  In het station geen wandelbekenden, zal liggen aan het bredere aanbod vandaag.  De  “dwarsliggers” liggen gelukkig ònder de spoorrails in plaats van op,  en zal de trein niet beletten zijn dienst uit te voeren.  Het is de eerste dienst en dit maakt dat de bovenleidingen door ijsafzetting flitsen veroorzaken. Het toenemende  , ochtendlicht laat een grijs bevroren landschap zien.  Na wat stop-stations , blijken er toch nog wandelaars ingestapt te zijn onderweg.  Het is nog dik 20 min. gaans naar  sportpark De Djumb. Het is het lokaal daar van deze atletiek annex wandelclub. Met atletiekbaan.   Parkoersman Jan Vogelsangs licht me in alsdat de route van vorig jaar  vrijwel geheel gehandhaaft is, en geeft nog tips over omleggingen en alternatieve goed begaanbare route.   Vorig jaar dezelfde tijd was het bikkelen door decimeters hoge sneeuw, nu was het landschap wit tot grijs bevroren. Opnieuw de diepvries in na een opwarmertje. Good old Walter uit Mill gepokt en gemazeld al tientallen jaren lang in wandelgeschiedenis wandelt met me op , zal korter gaan vandaag vanwege andere verplichtingen , maar zal me vergezellen tot de eerste rustpost. De start vanaf rand Deurne en meteen de wijde wereld in dus.  Even asfalt als aanloop naar zandpaden en fietspaden richting het Vlierdense bos.  Bevroren sloten en plassen op de paden met prachtige ijsnerven  en kringen  als natuurkunstwerken. Ijs ook in sloten en plassen als op de akkers nog.  Het parkoers is uitbundig voorzien met rood-witte linten en gul bepijld op elke route en/of afstandverandering. Verkeerd lopen kan niet zijn.  Klasse Jan !  Zandwegjes en fietspaden te over volgend door afwisselend bomensoorten-bos als dan weer den , dan weer berk in overvloed, etc. gaat het door. Bossen jonge aanplant ook.  De omschrijving perfect met meterastanden , routenummeringen , het kan nooit misgaan. Uitvoerig beschreven wat pad weg e.d. betreft. Ik herken veel van de vorige sneeuw-editie.  Veel smalle paadjes vandaag, kronkelend meest.  Zand en fijngrind , breed en smal, langs beken en sloten.  De koeien op stal maar de paarden bevolken nog wel de weiden.  Het duizelt me van de gezellige paadjes die Jan met zorg duidelijk uitgezocht heeft, als kenner en zelf verwoed wandelaar weet hij wat de loper zoekt. De zon liet het kort na de start afweten en verschuilde zich snel achter een steeds dichter grijzer wolkendek.  Er was nochthans zonnig weer voorspeld.   Ik kom op temperatuur en al keuvelend naderen Walter en ik de eerste post een scoutinggebouw Jong Nederland.  De kopjes koffie gaan er goed in.   We zijn vlak aan Liessel  Walter gaat zijns weegs. Na rust een draai achter sportpark fietspad naar zandig.  Wat verstrooide huizen , gaat het buurtschap Leensel door  z.g. 60 km. weg op, onder Weg A67 E34 door de weg van Stockholm naar Lissabon via Venlo en Antwerpen –Eindhoven. Ook wel E3 genaamd , in het begin dan.  Langs wel erg jonge variante bosaanplantingen  gaat het ouder bos in langs hondentraining, en paardenmanege aanliggend. Gehinnik als ik passeer dus wellicht als groet , en verderop een blaffer die me argwanend beziet.  Zandpad wordt klinkerweg door akkers/ velden. Rinkveld en Voordeldonk gebied recht op Asten aan , BNLX-medewerkers/collega’s Jos en Gonny’s woonstee.  Resto Villa Kakelbont als rust die ik negeren zal en doorzet.  Door landelijk om langs wat rommelige industrie de bossen van Heitrak en de Dennendijkse bossen in te mogen gaan.  Aan de splitsing van afstanden verman ik me na enige aarzeling toch maar de grote route op te gaan in alle eenzaamheid zo lijkt, anderen gaan korter.  Het wordt een extra lus en afstand niet te versmaden.  Zo zal blijken. Meest donker sparrenbos met tussenin oude en jonge den , vliegden, en andere jonge geboomte. Stilte , alleen op de wereld ga ik smal en breed door dit schitterende bos, sloten en beken  ertussen , vlonders en brugjes om deze over te steken. Paradijs op aarde hier. Wordt toch nog door bekenden ingehaald, even een praatje , en weg zijn ze , terug eenzaamheid voor mij.  Genieten van de rust met een grote G.  Tussenin wat houtwallen die akkers en weiden scheiden.  Bos uit , helling op , viaduct over E34 raast het verkeer onderdoor op weg van naar Ruhrgebiet, richting Venlo.  Het open landschap in, lonkt de kerktoren van Liessel, wat ingegaan wordt later, doorsneden door de hoofdstraat dorp onderlangs kerk, waar alles openligt en al deels opnieuw aangelegd nieuwe bestrating. De oude dorpspomp voorbij.  De grond is hard en dus droog, goed begaanbaar zo.  Draai onderlangs kerk met hof een wandelpark in waar handen blijkbaar niet van de pijlen afgebleven zijn even, maar ik volg de route nog op papier en in herinnering door een wijk , dorp uit stuk nieuwbouw gevorderd.  Landigheid weer in langs sloten met gras-- en verhard grindige paden en hekken , poorten en draaihekken.   Bemerk dat de zon die er weer al even terug is grijze grond rap in groen verandert heeft. Behalve in de schaduwkanten dan.   Weer planken en vlonderbruggen over beland ik weer in het Liesselse bos, vaak stevig gerooid, uitgedund,  door de bosbouwers en onderhouders en sporen van rupsvoertuigen en tractoren, loopt soms door harde bevroren grond ongemakkelijk. Kom via grasweide dwars over , andere afstandslopers tegen , en ben ik dra weer in het scoutinggebouw terug. Een lusloop om van te smullen!  Jan een echte kenner.    Gezellig druk geroezemoes in de zaal na verkregen warme drank en hap laat ik me onderop mijn rug zakken. Aan tafel met anderen natuurlijk , en dat brengt weer gesprekken.  Na rust nu linksom met andere afstanden mee.  Wegske asfalt door Hazeldonk, om langs oude langgevelboerderijen met hoge jaartallen in de muurankers, monumentaal dus, weer rand veld en bos in te gaan , lucht van houtkachels, lijken me te zeggen dat aardgas en verwarming nog niet in dit buurtschap ingeburgerd zijn.  Weer door diepe tractorsporen , draai langs A67 een poos langs jachtig motorisch verkeer , gaat het langs sloot verderop de bossen van de Astense Aa in. Een heel sterk meanderende zelfs lussig riviertje. De aanloop begint drassig want de grond ontdooit langzaam bij O graden zowat. Een hele poos slingeren we door dit prachtige natuurgebied , waar de Aa meest zichtbaar blijft. Wat een lustoord hier!.... Weer smalle paden en droger wordend. Jan had een alternatieve route wegens erg slechte begaanbaar, aangeboden voor de draaipoort-toegang van het gebied.  Maar ik ben erg blij , content deze moeilijkere variant genomen te hebben.   Nog net juist genoeg bevroren om halfhard noem maar, erdoor te gaan, oplettend voeten juist te zetten nog.  Diepe afdaling plankenbrug over sloot en weer de slootkant direct omhoog klimmen.  Ander zijde sloot volgen. Een monument langs met uitleg en foto’s van omgekomen luchtmachters Canadezen. Achterwiel van een Lancaster bomber N873 op 23 April 1944. Zeven bemanningsleden omgekomen, door een Duitse jachtbommenwerper neergehaald.  Een oudere man gaat over een smalle betonnen dam, emmer aan touw , water uit de sloot halen voor zijn IJslandse paarden.  Heel riskant. We lopen weer door velden en akkers en langs een beek of sloot. Gaan weer platte brug ervan oversteken en toeristisch fietspad volgen een poos.  Een quad, {vierwielige motor} raast zijn ronden over de wijdse maïsakkers, en laat de wandelaar met rust op hun route. Een crossmotor ook nog. Gaan dan weer bospartij in.  Fietsroute-tour op en bikeroutes, paardenruiterroutes, zandpaden smal, waterwin-gebied door.  Weer een prachtig bos doorheen. Dolstraat in ; open gebied weer en nu rechtere stukken op, ja ik was dolgedraaid in die mooie bossen.  Die Jan heeft ze toch uitgezocht, moet gezegd.  Fietsasfalt paralel zandweg volgen door buurtschap gehucht, met Vlierden op afstand te zien.  Klein stuk nieuwbouw in kombord Deurne langs en dan pad op naar sportpark de Djumb, zo staat het er en ik denk jump zal het bedoelen, springen , sprong, {atletiek}.

De club en routeuitzetter/pijler past een geweldig compliment. Klasse mooie tocht. Natuurrijk door De Peel. Veel variatie in de parkoersen. Een regelrechte “trekker”.

De kantine was wat krap, maar de prijzen populair. Ligging rand Deurne, uitgekiend dus. Na enig verpozen weer een 20 min. stevig lopen naar het station, terugkijkend op een dijk van een tocht. Aan de aan/afmeldtafel wist Mariet V. ja van de routeman; me te verzekeren dat het weerdebacle en daardoor laag deelnemersaantal toen vorig jaar, nu vele honderden lopers aanmelders hoger lag dan toen. Loon naar werken. Komend weekeinde weer ruime keus wandeltochten. Someren en Boxtel staan zonder twijfel bovenaan mijn lijstje. En wie weet treffen we elkaar daar ook….. Blijf wandelen ; ik ook. Tot ziens wie weet. “Houdoe”,  dan.

Peter Heesakkers

30-01-2011 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Aleer op weg naar Bakel te gaan eerst met het stalen ros naar Noud.  Het is donker miezerig nevelig tot soms mistig weer.  Hond Rakker wil ook weer best mee , die ziet al de wandeluitrusting , en weet dan al  dat hij ook mee mag.  Die rent weer door het dolle heen door ’t huis.  Op naar de streek De Peel, oostelijk van Helmond.  Het regent juist wel , dan weer niet , en onder de asgrauwe hemel de startlokatie naderend gaat het wat serieuzer regenen.  Slechte voorbode?  Wandelaars in regencapes en jacks en paraplu’s komen ons tegemoet. Het loopt en rijdt al af en aan, kennelijk houdt het weer weinigen thuis.  Noud moet de auto een tamelijk eind van de zaal annex camping parkeren in een van de landelijke zijwegjes, enwel in de wegberm.  Is even voorlopen naar de startzaal .  Zoals gewoonlijk zijn er al veel bekenden.  Velen blijken achteraf bezien voor de kortere afstanden te kiezen gezien het weer van het moment.  Toch veel Vlaanderennummerborden te zien hier.  De veertigers zijn allang onderweg , en ik zal toch nog voor 30 gaan.  Het terrein afgaand zie ik dat Brittish/ German Paul zijn wagen vlakbij geparkeerd heeft en ook als vroegerik voor 40 gekozen zal hebben.

Loop de toegangsweg af naar rotonde doorgaande weg, volgt een kleine routewijziging.  Landweg op gaand naar haakse bocht door agrarisch  gebied na slagboom een snelstromende beek over de Bakelse Aa.  Met waterval en sluis.   Het waterpeil lijkt na de voorbije zondvloed haar normale peil bijna bereikt te hebben.. De wandelmeute moet in ganzenpas hierlangs de boorden over drassig gras en soms modder.  In bochtigheid door landerijen en stukjes bospaden.  Noud blijft achter , hij zal voor korter kiezen vanwege voetklachten.  In de plukjes bos doorheen zorgt oud rottend blad voor begaanbaarheid.  Volgt nu en dan beemdgebieden.

Riet , wilgen en ander ruig en evenzo struweel of oevergewas.  Bij een huis in  niemandsland gaan haan en kip er vandoor rennend als ware atleten, heb ze vast in hun ontmoeting gestoord.  De openlucht rustpost der club komt eraan.  Altijd fijn verpozen , weer veel bekenden.  Noud haalt me in, even bijpraten met deze en gene en hem hier.  Wetend van mijn voornemen ga ik er al snel vandoor. Het gaat nu landelijk in voor een poos , De Biezen in en dat blijkt hier dus ook.  Vaak wandelknoopppunten vandaag paaltjes met routenummers opvolgend.  Tussen ruigte en over landbouwwegjes wordt het even draaien door hekjes en volgt een breed tapijt van kort gras recht op een groot statig kloostergebouw af.  Van een Duitse broederorde Heilig Blut , gesticht in 1902 zo zegt de gevelsteen.  De rust aan cafe-zaal ernaast behorend laat ik zo vroeg liggen en stiefel door.  Slinger asfaltwegjes langs boerenhoven streek Tereyken met eiken omzoomd.   Voor boerderij  jaar 1843 . Hoek en zig-zag draaiend even wegje zand grind puin verhard door hek gaat het regelrecht de zompigheid in.  Stilstaan kan niet want je zakt met heel je schoenen in de drek weg.  Varkens waren dol op deze modderpoel vast wel. Het is baggeren en ik zoek houvast.  Zie weidedraad met  stekels , verzeker me ervan dat het geen schrikdraad betreft , en zeul me door de modder enkeldiep vastpakkende.  Geen enkele droge plek. Volgt een houten boogbrug over waters van plassen en beek, en dan uitlopen op een betonwegje.  Weer langs weiden met schûpkes [schapen dus] , en hoeven van hoge bejaardheid meest.  Een wandelpoort door stuurt ons recht over een wei  met schotse hooglanders, “Die met die grote sturen op hun kop “. Dixit : Willy Timmermans.  Ik ga er behoedzaam langsaf, doch mij wordt rustige blikken  gegund.  Had ik moeten vluchten voor deze kolossen was de beek met vallen ernaast mijn asiel geweest.  Een loslopende hond van dagjesmensen mag van baas achter deze enorme beesten aan, droevig toch .  In ben in gebied met bos Grotel beland. Grotelse hei en bos.  Bospaden volgen, langs open stukken toch nog ,in een doorgaande bochtigheid. Fietspaden en grasbaantjes en echt zand , geen modder!...  Kronkel almaar doorheen , wat een lust hier.  Ga op en af heuvelterpen , paden breed en smal , nu en dan even stap zijdelings , want het fietscrossvolkje heeft hier ook domicilie.   Afstand 15/20 verlaten me, en ik ben meteen alleen op de wereld, het gros draait af voor korter.  Lang alleengaand ontwaar ik toch nog wat losse lopers op een recht stuk  zand-bosweg, die zal ik inhalen.   In goede kadans en pas steven ik ze kort pratend groetend voorbij.  Ik ben in een van de gerenomeerde  natuurgebieden van brabant ; de Stippelberg beland.  Ga later toch bos uit de wijde wereld in middels echte Peel baantjes.  Een bosmotorcross terein langsheen , in alle rust nu.  Een zandweg langs met rood-grind fietspad . De extra rustpost , een ex boeren woning nu verblijf voor groepen of zomaar fiets voet en andere reizigers.  Omdat we anders op de dorpen achterom mogen,  negeer ik even het aanwijsbord naar de voordeur ingang , draai achterom plaats via steentjespad tot achterdeur en sta via gang in een erg grote keuken , met dito grote woonkamertoegang in keukenruimte en zet me neer in de eenvoud van het platteland.  Er zitten hier nog lopers en ik laat bazin der woonstee me bedienen . Ze woont nu wat verderop in ander nieuwbouwhuis. Dan komen er lieden binnen die de pijlop/afhalers blijken, drie in getal. Ik weet het en ze zeggen ook achter de laatsten gereden per fiets te hebben.  Ze laten me en anderen hun rustige gang gaan.  Later besluit ik me ook solidair en ga dan toch maar.  Volg wat asfaltwegjes recht op de stippelbergbossen aan.  Komen twee pijlophalers me voorbijfietsen groetend en halen verderop aan de splitsing met 30/40 , de  40 pijlen weg.  Die derde persoon zal later komen , want ik heb nog wat volgers achter me.  Zandboswegen en paden en graswegen volgen in alle bosschoon en verscheidenheid , poorten hekken en paalroutes met nummers.  Overigens ; de routeomschrijving  is conform regels met corresponderende nummers, en zelfs meter-afstanden vermeld.  In geval van geen pijlen meer is het op papier feilloos te volgen nog.  Al vanaf de rustpost is het weer alleen lopen door het grote dierenbos.  Alleen op de wereld en opnieuw loop ik op anderen in later.  Veertig is na bosrand afgetakt .  Plots klopt de omschrijving en nummering niet meer….. Blijk ik al eerder op de route van veertigers vervoegt te zijn… Heb een hele resem bospaden achter me gelaten intussen ,  Komt bos met fijngrindpaden,  velden van de tuin en landbouwer weer in, met boom en plantkwekerijen .  Wordt ingehaald door een groepje bekenden van o.a. WS78 als Rinda , Erik met pasgetrouwd wandelstel enz.  ze zijn de 40 rs die ons parkoers opkwamen verderop terug…  Een groensingel langs gaat het een duiker snelstromende beek over en hierlangs door opnieuw drassig gras en soms modder. Parkoersman Ad heeft toch iets met beken , kanaaltjes en sloten volgen….! Maar met bos , hei en padenwerk ook toch wel.  De grauwe lucht en neveligheid heeft plaatsgemaakt ongemerkt voor donkere bewolking, gesloten dat wel.   De 20rs vervoegen ons aan een  landweg en wat later ligt een grote schuur met veldmachines en voor verbouw en akkerwerk , waar Olat zijn post onder ingericht heeft. Laat soep koffie brood goed smaken .   Vervolg later boerenweg en zie in de verte de kerktoren van Bakel.  IVN –nestkasten aan de boomstammen , onbewoont nu nog, ze zijn vast naar de Spaanse kusten of waar aan het overwinteren.  De natuur lijkt uit te rusten .Weinig tot geen vogels en stilte alom.  Moet nu de weg Bakel-Gemert oversteken om opnieuw bos van de Grotelse heide en bossen in te gaan. Ik zie weer de hazelaar al in bloei…..  Voor ik het bos in ga zie ik  een rommelarij van een slordige bewoner.    We mogen weer boswegen en paden smal smaller , smalst lopen.  Ga stapels denneboomstammen voorbij die door het vochtige weer extra geuren, ruikt best lekker toch…  Dan volgt langs weiderastering rand bos weide weer bos en laat parkoersman ons draven heuvel op en af langs een bosbeek  smallere werk van paden  , z.g. duikers langs en bruggen van biels en smal beton negerend al maar voortgaande . Om dan eindelijk wel zo,n duiker over te gaan .  Nog wat ruige natuurvelden met afwezig vee achter de omheining dat ergens vast op winterstalling staat en plassen of vennetjes en poelen ertussenin , nog weer bos in . Volgt een klaphek en dan den boer zijne velden door , en nog wat struweel en groensingels  randen veld/bos, dient zich plots de finish/ zaal van camping aan.  Ik ben er.  Parkeerterrein over waar het al veel minder druk is nu,  Stiefel ik via gangen de zaal binnen.   1053 deelnemers zegt een overhead scherm me. Niet slecht toch met dit  druilerige  weer.   Na wat zaalrondgang , zit en praatwerk en de laatste wandel en wel en wee-nieuwtjes her en der, wil Noud wel weer naar huis , want de donkerte valt weer in.  Noud was weer met camera present om deze tocht te vereeuwigen voor mede hemzelf en het Olat foto-archief. Het resultaat ervan zal u op de site olat.nl fotalbum  zien dus. Dezer dagen.

Door invallende duisternis op weg naar home sweet home.   Het is nog te vroeg maar toch de eerste lentebodes dienen zich aan al . In mijn achtertuin m.n. bot de magnoliaboom al uit, en de hazelaar onderweg te zien dus…  Het was weer “echt Olat “ vandaag , en dit slaat op natuur en sfeer,  elke tocht verzekerd.  Mijn knieën vertellen me ‘savonds dat de tocht vandaag wel pittig was soms.  Volgende zondag staat Deurne op program , let wel in Nederland dus , niet bij Antwerpen..  Verwarrend toch die dezelfde namen.  Wie weet zie ik u daar dan ook . Blijven wandelen dus.

Met de brabantse groet ; Houdoe !         Peter  Heesakkers

23-01-2011 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het is erg laat geworden gisteravond met een verrassingsparty en een tegelijk grote familie-reunie, en ja om alle neven en nichten terug te zien , is oergezellig natuurlijk.  Betekent meteen ook dat mijn aanvankelijke planning omgegooid wordt.  En evengoed toch weer vroeg uit de veren.   In de bus dus, geen bekenden te bespeuren.  Ik laat het landschap aan me voorbij glijden, met alle nattige toestanden van dezer dagen.   Akkers , weiden en velden staan onder water, en de sloten en beken hebben hard labeur om de waterstand weer op normaal peil te krijgen.   Ik mag zo onderweg naar Gemert een weinig droog parkoers verwachten zo lijkt het.    We zullen wel zien.   De inschrijving in het clublokaal gaat soepel vlot.   Ga meteen oud-Gemert centrum door langs rustende horecazaken . De stilte na de stapavond is weer gekeerd.  Draai van doorgaande dorpstraat een smalle steeg in , met huisjes ,en heggen van beuk , meidoorn liguster  buxus en conifeerhagen , tussen kleine tuinen en dokkeren over smalle kasseiwegjes daartussen.  Bedenk dat hulpdiensten in geval vàn , een bereikbaarheidsprobleem kunnen hebben.  Zo smal dus dat er amper een wagen past….Steegje in en uit gaat het , met duidelijk verhalen uit de eeuwige geschiedenis van dit dorp.  Antieke lantaarnpalen , oude halfhoge  erfafscheidings muren.  Droom weg naar de tijd van toen.  Stuiten op oude kloostermuren van zeker honderden jaren oud , toen de monniken nog hun eigen voedselteelt voorzagen, en natuurlijk het kloostergebouw imposant aanwezig.  De velden en tuinen nog  daar.  Kom aan de kasteelgracht met twee parallelle lanen , een van oude beuken en de andere oude knoestige eiken. Met respectievelijk asfalt , maar ook oude kuilige klinker zeg maar kasseienweg. “Kinderkopjes”. Draai langs kasteel heenweg via akkervelden en andere teelt , een jonger beukenlaantje in , fijn grintig nu op de ringweg om dorp in buitengebied aan.  Dit over , en dan zijn we echt in het buitengebied.  Even wat oplopen met een Boekelnaar van vlakbij wonend , kuieren we door landerigheid met opmerkelijk veel wilgen en knotwilgen rijen bomen. Rietkragen en gesnoeide bermen over asfalt nog langs leuke huisjes en boerderijen oud of jonger gedateerd . Sloten dikwijls tot de rand vol water, soms stilstaand , soms wild stromend. Veel  watervallen en openstaande sluizen in die sloten en velden half of geheel blank staand. Draaien dan echt de velden in door karrenspoor wat ook het padnaambord heette. Zompig , drassig , modderig en dus mijn oppasradar vanzelf installeerd. Langs wildgroei boorden riet vooral en opmerkelijk veel snoeiwerk in de bermen  van toch erg jonge bomen en struiken. Jammer toch ; van de houtwallen. Wat het landschap toch siert. De reden ontgaat me totaal. Noch het nut ervan. Het is ver wegkijken hier , open landschap en zelfs de kerktoren van Gemert is nog te zien en ook te horen. Zal door de wind gedragen worden.  Klokgelui. Want wind staat er erg veel.  Vaak hoor ik ‘m door de bomen donderen zeg maar.  Door allerlei akkers en maisstoppelvelden gaat het , bijna geen vee in de wei. En vogels zijn ook bijna niet te horen of te zien op een vlucht ganzen na dan. De natuur rust uit. En toch…. Ik zie een hazelaar bloeien! {Wat vroeg}? Die mogelijkheid is er lees ik ‘s avonds.  Het is de vroegste bloeier zo leest het.    Nu volgen lange wegen asfalt, en ik denk later onderweg dat parkoersman geschrokken is van de nukken van de winter voorbije weken en nu alert is op ondergelopen gebied, en een voorschot genomen heeft en de route drastisch aangepast. Het gaat langs boerenhoven en bedrijven aangaand. Langs wijde blik akkervelden en weiden en sloten vol water en snelstromende beken.  Een hele rij smalle boomstammen tot  zowat drie meter tot boven de grond afgezaagd trekt de aandacht. Peppels vast en het waarom zò… Ontgaat me het nut ervan.  Rustiek boerenland glijdt de wandelaar voorbij met ver wegliggend bos en de torens van Erp en Boekel zichtbaar aan de einders.  Bij een openstaande koeienstal wordt ik luid loeiend begroet.  Preivelden zo ver het oog reikt, meest met wit dekzeilen. Staat de winterkost.  Het asfalt vol scheuren en brokkels. Zou dit een aardbeving zijn geweest?... Kapel van Esdonk een buurtschap voorbij , en begrip in de streek als bezinningsoord. Ben ik Boekelnaar kwijt.

Het open landschap raak ik eindelijk kwijt, gehuchtje door met groepsverblijf en resto.  Gaat het weg naar Erp over rivier de Aa , gemeentegronden van Veghel op. En eindelijk draai ik een bospad in rand  bos dan.  Zand dus onder de zolen.  Raak aan de klets met Hans uit Deurne { bij Helmond}. Opmerking van weer en parkoersen bindt ons de rest van de dagtocht.  Draaien bosweg af door groenigheid op een bosnatuurhut af , en dit herken ik als eerdere rustpauzes uit andere tochten. Het oogt van binnen als een klein natuurmuseum met foto’s , uitleg, en opgezette dieren o.a.  Het is er flink druk , en een deel zoekt zijn/haar heil buiten in de tuin bij 13 graden toch.  Het is een gezellig geroezemoes en dat noodt tot langer verblijf.  Zal een half uur geweest zijn, maar dan toch in de hoeven gegaan. Hans mee.  Wat bos door.  Fietspaden volgen  links en rechts gaand, houtwallen en toch ook weer drastisch , te, gesnoeid.  Vredig weidevee vooral schapen , bokken , geiten pony’s paarden voorbij, komt dorpje Boerdonk ; “Kern met pit” beweert bebouwde kombord. Er staat een enorme schildersezel langsheen , kennelijk had er een bord op moeten staan , maar…. Gaan dorpje dwarsheen door. Houtkachel {stoof} rookgeur verspreidt hier. Energiezuinig dus ook op het platteland. Buiten dorp gaan weer einde kombord met opnieuw een drie a vier meter hoge schildersezel nu met carnavalesk bord. “Zandhazenrijk”.

Laten Boerdonk achter ons weer landweggetjes door, langs aldoor nattig landschap. En volle sloten smal of breder. Watervallen door hoogteverschillen die het oog nauwelijks bevatten toch.  Servèe en Marianne spurten ongemerkt naar me in , komen langszij en met Hans gaan we gevieren door al bepratende van vandaag , het parkoers , en wat kwam wat ging wat bleef binnen wandelland.  Toren van Beek& Donk , deze van Donk nu gefuseerd met Laarbeek. Ver weg nog zichtbaar. Struinend door opnieuw open landelijk . Bomenwegjes van beuk , linde en wat al. We zijn het gevieren gauw eens dat het vandaag anders dan anders is hier.  Aangepast parkoers denken we.  De zon begeleidt ons richting Gemert terug langzaam inmiddels.  Weer huisjes en hoeven langs en bijhorende akkers en tuinen.  Rondom Gemert-weg over langs stallen vee , en weer kasteellaan in met oude buurthuizen van mogelijk medewerkers broederabdij hier ooit. Moeder Maria met kindje Jezus op de arm aan een der huizen in en nis uit wind regen en ander weer beschermd , gaat het weer tegendraads kasteel tuinen en muren langs, de laan af met beuken en eiken knoesten rijen de kasteelpoort uit dorpsstraat Binderseind in  zowat recht op het clubhuis af. Daar is het na afmelding nog goed toeven en napraten en de laatste nieuwtjes over wel en wee van ons of wie ook en herinneringen ophalen gevieren. De onderdanen verrieden dat er gisteravond wat anders te doen viel.  De kleine uurtjes hadden hun tol geëist.  Terugkijkend op deze tocht: Toch heel anders gewend hier, zal dus wel het weer en de herziening van bange parkoersman zijn geweest die te elfder ure z,n plan moest trekken.  Vooruit ; het zij ‘m vergeven.  Het weer heeft kennelijk ook de wandeltochten  qua parkoers en deelnemersaantal in de houtgreep gehad alom.  Nu zondag kijk ik uit naar Bakel ; {Olat} , daarna staan Deurne en Someren op de rol, en dàn {?} Komt tijd komt raad. Blijven lopen; dan zien wij elkaar vast ook wel eens langs ‘sheren wegen en paden dwalen. Afspraken zijn alweer gemaakt.  M.n. Hans heeft de wandelsmaak te pakken , het wandelvirus ja-ja… En onze Boekelnaar blijkbaar ook. De samenstelling van wandelbekenden breidt weer uit , en dat verandert ook elke paar jaar of decennia. Het leven gaat door…..     Houdoe!

Peter Heesakkers

16-01-2011 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Merkwaardig of niet, ik zie geen bekenden instappen op het station.  Wat later bemerk ik toch  een stel middelbare leeftijd wat verderop met rugzak en in wandeluitrusting.     Tilburg–West roept de conducteur via de treinintercom.  Wat sedert enige tijd toch , universiteit genoemd wordt. Merkwaardig perron; erg smal en als de sneltrein voorbij davert aan de overzijde hiervan voel je de wervelwind die je aan kan zuigen.  Heb al eens meegemaakt hier dat het er spiegelglad was, ook bij een wintertocht.   Wat vreemde lussen gaande gaat het een betonnen trap af onder station door en fietspad-viaduct , een eind verder weer de trap op naar het zalencomplex welke aan de overzijde van dit station bevindt. De meute voor de langste afstand is zojuist al op weg gegaan. De route gaat de schuifpoort uit en er volgt een traject langs het spoor en middels fiets en voetpad gaat het achter een vijver door , van buurtpark welke nog een ijslaag heeft en in een wak de ganzen en eenden hun zwempartij hebben. Een eindweegs verder gaat het , het “Wandelbos” in , een wat vreemde naam want bos is om te wandelen. Een der trotse parken van de stad , waar een bos in een wandelpark voorzien is met asfalt en zandpaden. Die krijgen we ruimschoots te belopen. Cipres, rododendronstruiken , grove den , iep en wat al meer verlevendigd , dit bos-park.  Komen een eindweegs later dan toch weer op een doorgaande weg welke langsaf dit bos gaat , om via wat kleinere bospercelen in een uitbreidingswijk van Tilburg –west , De Reeshof genoemd te raken.  Anneke , een Tilburgse vervoegt me , omdat ik twijfel bij bepijling en omschrijving , en we gaan na overleg , wel of niet juist, verder. Routeman stoeit duidelijk met de stadse expansiedrift, om deze zoveel als mogelijk te ontwijken, wat ,m aardig lukt. Het gaat door wilde natuurstroken toch nog wat nieuwbouw door, om opnieuw het bos op te zoeken. We zien houtsculpturen van eekhoorn en vos o.a.  Gaan na sportpark een tunnel onderdoor voor fiets en voetgangers. Tunnel is van bij-station der stad. Toch weer nieuwbouw door en weer groen in . Draaien om groot golfterrein heen en een brug over brede sloot, en het is even een modderballet, en omzichtig stappen. Aan de overkant sloot roept een golfer of we een golfbal terug willen gooien naar ,m  , terwijl men er anders niet ziet op een balletje. Vooruit hij blij , balletje terug. Hoeveel zullen er nog op de bodem van de sloot liggen ?....In een wijk verder weg horen we vuurwerk afsteken , een latertje van Oud en Nieuw. Een statig beukenboom laantje stuurt ons naar de oude rijksweg naar Breda. Een oude witte bepleisterde villa kopt dit pad. , en dan gaan we de wijde leegte in. Land en tuinbouwgebied via een drassig graspad overgaand in asfalt. Een varkensfokbedrijf laat haar geuren aankondigen. Je kan tegen de lucht leunen haast.  Landwegjes volgen , wijde blik. Akkers en weiden afgezet met strookjes jonge bomen als buffer aangeplant. Anneke en ik zien stapels fruitkratten volgens ons , maar waar zijn de boomgaarden dan ?  Het asfalt lijdt veel van de winter en verbrokkelt en scheurt. We zien voor ons de landingslichten van de baan voor de vliegbasis naburig. Even nog open gebied en na de draai om een bosperceel mogen we weer de dras en modder in, na slagboom. Gaan kronkelende en hoekige paden, langs een sloot , toch brug over ervan , en na enig gebos belanden we aan de rustpauze die in de kantine van een manege voorzien is.  Ontmoet toch weer bekenden en MESA-gangers. Knoop een praatje aan, en ontdek ook Veldhovense Peter V.d. V. Hij besluit aanvankelijk mee te gaan, maar zijn kelk raakt maar niet leeg van het bruine paterkesnat, en zo gaan Anneke en ik maar weer door. Maken buitenkomend een verkeerde draai hoek om , maar ik herinner me dan de juiste richting mijn blaadje lezend. Weer den boeren buiten in. Ver weg boven een bosrand torent de woontoren {145 mtr} West Point uit. Het is prachtig zonnig weer en de dooi voorbije week heeft het landschap van immens wit naar groen omgetoverd.  Of…. Toch; in slootkanten zien we nog sneeuwresten. Wegje landbouw , asfalt gaat weer over in gras/dras smal , smaller, weer modderig door en langs weilanden en velden naar bos op aan. Brug over en blubberen bos binnen, bepijling toch niet altijd evident, alsook op papier even gokken wat nu. Nu zijn we ook in het gebied van de Tilburgse waterleidingmij. Beschermd dus ; en we kronkelen weer door een sparren en dennenbos meest met nog andere boompjes gelardeerd. Anneke is als niet ver vanaf wonend hier bekend , van haar wandelingen en fietstochten. De gemeentebossen , noemt de aanduiding hier. Allerlei wandelmarkeringen van wie weet welke organisaties komen we tegen. Tot we op de Gilzerbaan aanbelanden. , na even verder er weer vanaf gaand en over terrein even van een psychiatrische instelling. Heel wat paden gedraai volgt tot we aan het z.g. Bels lijntje komen , nu fietspad die in plaats van per rail nu dit asfaltpad Tilburg met Turnhout verbindt, Via Baarle Nassau/ -Hertog enclaves.

Na weer een geanimeerd bos en park-parkoers een landgoed door en weer bomenlanen eik en beuk , wenkt de oversteek na  antieke poort-kolommen van landgoed uitgaande , de Bredaseweg. Gaan die over na enige gestoei met knoppen van de verkeerslichten die ons in het ootje lijken te nemen. We vergaten te drukken! Om de lichten ten gunste van ons te activeren. Stappen langs de hekken van hockeyveld, weer een bospark nu Oude Warande in.  Veel stadse dagjesmensen hier. Al of niet met hond , aller ras. Het bos heeft een soort van radialen van paden netwerken, die samenkomen op punten en ik herinner me dat hier ook ooit het Tilburgs dierenpark huisde lang geleden. Een ven ligt er nog be-ijsd bij. We zien al gauw de aanwijzingen dat de finish nadert aan de campus en  gebouwen , paviljoens van de Universiteit van Tilburg.  Gaan paden volgen die uitkomen achterom verwaarloosd uitziende flatwoningen van eind jaren 50 begin ,60 vorige eeuw. Erg rommelig {!}.  Het spoor ligt ter andere zijde , gaat langs station, duikelen de trap naar benee, onderdoor spoorlijnen, helling voetpad en dan toch weer trap talud op. Zijn we terug bij zaal/uitspanning Boerke Mutsaers, een begrip in stad en ommelanden. Anneke en ik nemen er nog een op de afloop. Ons lijkt het , dat de tocht ingekort was ter elfder ure , zoals voorbije winterweken op meer plaatsen gebeurde. Op de klok kijkende was het best vroeg terug….We zien nog wat wandelvolk binnendruppelen, en de z.g. veertigers zijn nog achter ons.  Al met al een sterk wisselende aardige tocht, en de zon deed hier een schepje bovenop. Anneke had deze tocht uit een plaatselijk weekblad opgediept, en ik vertel haar wat de wandelmogelijkheden zijn per week en volgens de wandelkalender. Die was het best bevallen ook. Ze heeft grote wandelplannen. De zaal is opmerkelijk leeg , er moeten nog honderden onderweg zijn….An gaat naar huis , en ik besluit ook mijnsweegs te gaan, rondkijkend of er nog….Niet dus.

De rails liggen al klaar als ik op het naburig perron kom, en de trein staat vertrekkenklaar, ik haalde ,m nog net. Ik waag me even niet aan de tochten vooruitzichten. Wie weet tref ik u lezer ook nog ergens op onze wandelwegen.

Blijven lopen dus .  Groet ik u met de Brabantse groet:  “Houdoe”!

09-01-2011 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ik merkte het bij mijn aankleden , de broekriem moest ik wat gaatjes laten vieren. De achterliggende feestdagen en wat wandelloze weken door bijzonder winterweer hadden me nogal eens doen besluiten maar niet op pad te gaan.  Eigenlijk gedwongen puur uit lijfsbehoud.  Ik was niet de enige , te velen beslisten naar de getallen van deelnemers  de voorbije tochten te meten hetzelfde.  Vermeed liever om met mijn snufferd , ter aarde te geraken.   Ik was ook duidelijk wat breder onder aan mijn rug geworden.  Maar ach de kleermaker had erin voorzien.  Na opstaan toch maar even de lucht buiten aangevoeld en of de voorspelde gladheid als ijzel toch weer  mijn plannen zouden doorkruisen.  Buiten aan de zwarte heldere hemel wemelde het van de hemelse kerstboomlichtjes en in het zuid-westen laag een erg heldere ster. Zal destijds in het kerstverhaal voor de ster naar Betlehem aangezien zijn , wie weet.   Kan  echter planeet Venus ook geweest zijn.  Ga terug naar binnen en bereid me  voor om aan de eerste wandeling van het jaar te gaan beginnen.  Alvorens ik het vergeet :  Aan iedereen die dit leest een voorspoedig gezond vooral en succesvol wandeljaar toegewenst.  De trein vertrekt redelijk op tijd.  En onderweg daghet het in het zuidoosten. Het witte licht  kondigt de nieuwe dag aan.  Aan het busstation even later meldt zich o.a. Iris uit Nijmegen en nog wat losse wandelaars.  De goede voornemens om onder anderen meer aan beweging te doen.  Nemen een wat ongewone uitstaphalte, en glibberen en glijden alert naar de St. Crispijnstraat. Het ontmoetingscentrum der wijk , met een gezellig thuiskom of huiskameridee.  Aan de tafel met de div. routeomschrijvingen  is ook Iris aan het twijfelen geslagen, welke afstand vandaag hier.  We nemen er voorzichtigheidshalve twee mee , want wie weet.  En we zijn niet de enige twijfelaars zo blijkt.  Na de omwegpoort vanaf de binnenplaats van de voormalige school , wat oud-Waalwijk  door en Anthoniusplein over de wat recentere woningbouw in.  Hier is het extra ploeteren. We moeten door sneeuw, ijs en of een combinatie en resten ervan , door spekgladde straten , en o donders, al weken of maanden {?} Zanderigheid alom en bevroren grond.  Totaal overhoop liggende straten vanwege wegwerken door.  Geen stoeptegels of straatstenen , het lijkt een beproeving te gaan worden.  Kiezen langs wijkgrachten en plantsoenen i.p.v. van schier onbegaanbaar stoep weg of pad , de betere delen schaarse  van onze route. Verneem van diversen dat voorbije weken de routeuitzetters voor alternatieve en verkorte  en afgelaste routes moesten zorgen.  Iris twijfelt  ook onderweg nog. , maar zal later meer gewaagd grotere passen nemen en ik zal ze laten gaan.  We gaan her en der i.p.v. de route afwijkend over plantsoenen  voor begaanbaar , maar het is opletten, de grasperken en gem. tuinen wemelen van de hondentaarten in alle kleuren en maten en gewichten.  Je kan ze per pond ons of kilo zien liggen.  De baasjes of bazinnen hadden geen zin om met de beesten de deur uit te gaan of wat verder van huis, een schandelijke ervaring.  We zijn in den buiten geraakt.  En gaan richting almaar verhard , lees asfalt en straatstenen  rap richting Kaatsheuvel , bekend van De Efteling.  En de contouren zien we dan ook weldra.  Ik red het vege lijf om door een plantsoen te gaan hier door struikgewas , wat ook strui-kel-gewas blijkt, want ook hier liggen straten en stoepen er glad bij.  En jawel; de files auto's groeien aan , en de verkeersregelaars zijn er ook meer.  Het gaat voor ons omzichtig en naar het al gauw schijnt , is ook onze wandelroute sterk aangepast. Draaien door wijken en om zowat het hele pretpark heen , om er van af te keren middels zuidelijk gaand fietspad aan oude rijksweg naar Tilburg.  Merkwaardig !  In de zon dampen de lantaarnpalen en de boomstammen !...  Gaan op Loon-op Zand aan , en opnieuw de bebouwing door.  Weer gladheid en opletten troef.  We zien telkens ruim een meter hoge paar stenen laarzen die erop duiden dat de Efteling nabij is , aan de wegkanten staan.  Veel kerstkransen aan de voordeuren en kersttaferelen aan huizen en in voortuinen veler aard en fantasie.  Ook de enorme vuurwerkresten liggen nog alom in de bebouwingen op straat van de voorbije oudjaars en nieuwjaarsnacht.  We slingeren door L.o.Z. en dan blijkt de rustplaats gesloten en met een brief aan de deur alsdat er een balans en schoonmaak plaats vindt met een sorry.  Wat tientallen meters verder een gelegenheid bij een evenementenhal met zaal-café en resto , via glijen naar en over de stoepen om  de toegangsdeur te bereiken. Het is er prima toeven en vrijwel alle wandelaars vermengen gemakkelijk met het  rommel-snuffel- markt kijkbezoek . Zie veel bekenden wat een rondgang handjesschudden oplevert.  Na wat langer zitten hebben velen toch voor korter gekozen vandaag , en ik sluit me erbij aan.  Je blijft door ingehouden lopen veel te lang onderweg.  Na wat L.o.Z. -bouw geven de borden eindelijk aan dat we Nat. park Loonse en Drunense duinen ingaan. Aha ! Eindelijk het moment suprême ; denken we….  Nee in de bossen wordt nooit gestrooid en het wordt weer glijden en glibberen , vertrapte sneeuw en verijsde paden , en sneeuwresten zijn ons deel. Het sluipwerk gaat voort.  Soms hebben we houvast aan oude boomschorsresten en kleine takjes op onze paden , geven wat houvast onder de zolen,  en nu en dan zand. En verderop zelfs een poos los zand baggeren. En pakken takken vast  soms.

Ik merk op met een lach; wat hier teveel gestrooid is , ligt elders niks of te weinig.  Heidevelden en gekapte bospercelen open stukken glijden het oog voorbij nog in meest witte deken.  Toch wagen er zich dagjesmensen in de bossen hier , en zelfs terreinfietsers trotseren   de toestand glibber en glij!  Straf toch .  Het is voortdurend begaanbaarheid zoeken voor die arme wandelende sloebers , want is asfaltfietspad en harde bospaden zijn besneeuwd en ver-ijst, mede door de recente ijzelval.  Heb me aangesloten bij een bekend nabij Arnhem wonend stel, dat ook de gladde auto en binnenweg verhalen  vertelt.  Wat hebben we toch veel over voor onze vrijwillige hobby.  Maar die verhalen kwamen 't alle kant overigens van meelopers.  Iris is allang uit zicht verdwenen, ook kortere weg gekozen. Toch anders ook niet voor een kleintje weer vervaart.  Het sneeuw en ijs knappert al de hele tocht onder onze schoenen.  En ziet ginder in de verte; de open luchtpost der organiserende club.  De z.g. wagenrust. Het versnelt de stap , en o zaligheid , de oase voor de vermoeide op apostelvoeten , ploeterende wandelaar zijgt op de klapbanken en tafels onder een tentdak neer , met een camper als keuken  ernaast.  Het is een en al gekwek hier , wat een gezelligheid , en het personeel heeft kerststukjes  op de tafels , en kerstversiering alom aangebracht, en het altoos gratis toetje der club heet nu eierkoeken  en zelfs glühwein  mag zoveel als wil genuttigd worden, en warme dranken 50 cent , en soep in plastic bakjes gaat ruimschoots over "den toog ". Voor zegge en schrijve Een Euro!

En de vriendelijkheid die er ook altijd is erbij.  Het noodt weer tot langer verblijf, en het is puur gezelligheid en opgewektheid hier.  Dan moet het weer verder. We sluipen het bos en duingebied uit. Omzichtig,  landelijk in , met imposante stapelwolken aan de verten, maar de zon blijft winnen al zowat de hele tocht toch wel.  Krinkelen door wegjes en fietspaden , huisje , boompje beestje kerstuitingen allerlei langsheen . Dan komen we aan uitspanning Galgenwiel . Vast een historische plek hier, een straf/martelwerktuig in vroeger eeuwen.  Het gaat nu veel minder dan ooit door de Waalwijkse bebouwing op gebouw De Wierd af , waar wijkbewoner en wandelaar zich in handenschudden en fijne sfeer vermengen.  Toch nog bijna 600 moedigen opgekomen verspreid uit het land , verneem ik , en met opluchting bij de organisatie.  Dit was voorbije maand elders te lande wel anders , maar het pleit wel degelijk voor de Waalwijkers.  Het is en blijft een trekker toch hier. Maar het aangepaste parkoers , daar maalde zowat niemand om . We zagen elkaar weer eens. Ik bemerk dat onze heer  daarboven langzaam stiekum bezuinigt op daglicht , tot naar donker bijstelt. Fluks naar de lijnbus dus en daar stapt wandelend Nederland ook weer in , en het gebebbel zet voort.  Al met al doet het weerzien en de winterse toestanden het glij-glibber-bibberweer alles vergeten toch. En ook kennismaken en weerzien zijn een van de pijlers van de wandelingen toch zo blijkt.  Gastvrijheid; daar heeft de club vandaag patent op. Met Nicole, die nog door moet naar Helmond en overstappen, gaat het op huis aan per trein uit de provincie-hoofdstad.

Ben blij vandaag toch weer de benen eindelijk nou ja gestrekt {?}…. , te hebben. Voelde mijn onderdanen wel  protesteren dat ik ze uit de winterslaap had gehaald, en mijn buikje en brede onderrug ? Die had ik nog !  Nee-nee; ik doe nog geen voorspelling van voorgenomen tochten, maar ik wil wél. Zal bij Koning Winter te rade moeten gaan.  Gewoon blijven lopen ; zien we elkaar vast ook ergens wel . Op z'n Brabants groet ik u weer: Houdoe !       Peter  Heesakkers

03-01-2011 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Hij bevond zich net achter  de buitendeur , de genieperd ,  onzichtbaar , Koning Winter. Een koude hand pakte me beet.  Heb te doen  met Sint Nicolaas en zijn knechten , ze presteren het toch maar , met deze koude nachten.  In mijn schoenen aan de buitendeur  alleen schone wandelsokken , niks presentjes .  Ga op weg naar Noud  die hoewel ik me al  met een wandelloos weekeinde had verzoend , een opwelling van het wandelvirus kreeg.  Gezien  pover programma in het zuiden des lands t.w. één wandeltocht.   Het is verdorie opletten op mijn fietske  op weg náár.  IJsvorming door kwelwater op een deel van het fietspad.   Zelfs de duiven en meeuwen  hadden startproblemen om weg te komen  bij mijn nadering , kan ook zijn lopen uit energiebesparing i.p.v. wegvliegen?  Ze renden namelijk voor me uit.   Noud heeft zijn poort en schuur weer uitnodigend openstaan , wetend van mijn komst , en Rakker laat zich weer niet onbetuigd , en geniet al met de gedachte van een lange wandeling.   Het is plaatselijk verraderlijk glad en het zal lang laufen worden , i.p.v. Langlaufen , bij gebrek aan sneeuw dan.   De weg naar Merselo is ons der jaren wel bekend .  Dit kleine dorp behoort bij buur Venray een stadje net achter  of beter óver de Nrd. Limburgse grens.   Het is zalig zonnig vriesweer.   De oranje bal van vanmorgen is vergeeld met het hoger klimmen aan het zwerk.   Een witbevroren landschap, en een snerpende wind.   Het hele dorp is een grote parkeerplaats al , als wij arriveren , succes verzekerd dus voor de club-gastheer vandaag.   We zijn wat laat en na inschrijving gaan we al meteen op weg.   Direct dorp uit , langs een oude  gerestaureerde molen .  Sportpark , wijkje nieuwe huizen ,  een draai de open velden in.   Door een zilverwit landschap.  Diep in de kraag en wollen muts op.  Echt winter.  Langs ijzeren slagboom  wat uit de  gure wind het bos in .  Onder hoogspanningsmast door kronkelend over smalle bladpaadjes.  De grond bonkig want bevroren .  Soms wegjes overstekend langs paddenpoelen , en Noud weet het zeker ; het zijn oude bomkraters. Zal zeker zijn gelijk zijn gezien barre oorlogsgeschiedenis en bevrijdingsacties in de streek.   Inktzwammen toch nog op ons pad…. En we gaan door een hulstbos , wat Kerstmis-gevoelens oproept.   Langs stapels boomstamhout. En zelfs pallets … Waarvoor ontgaat ons.   Langs een ponyweide bos uit landelijk in , en een herdershond waakzaam op het wegje naderend.  Rakker , overmoedig , lust hem rauw, maar ik poep al bij voorbaat bijna zeven kleuren str##.   Het loopt goed af , het beest kiest zijn veilig erf.   Gaan langs bolle akkers en beeklandschap.   Langs akker/sloot en dammetje overstekend.  Komen in streek Weverslo.  Wijde blik,  de kerktoren van Venray paar k.m. verderop domineert.  Een z.g. boerenerf-camping.  Langs een natuurbegraafplaats , ja inderdaad er liggen div. graven en het bord zegt ons zo.  In een bosperceel.  Een met gras begroeid pad langs wei en bosrand en verderop mos.  Veert lekker onder de schoenen.  De speerdistel  komen we nog tegen in de bermen.  Velden bosjes en boerenland en weiden wisselen af  , coulisselandschap zeg maar, meest.   Een veld mosterdzaad , en zelfs dode maïs staat er nog veel….. Soms oude en jaren dertig  boerderijen.  We stevenen duidelijk op een villa-bungalowwijk van Venray aan .  Doorsnijden het bos oostelijk met talloze afdraaiïngen en hellinkjes van een oud nu beplant stuifzandgebied.   Dan de bosrijke villawijk in.  Weer bos op en af dalend -klimmend.  Randje stadje meest , en even een appartementenwijkje.  Door bos en St. Odapark vol met allerlei kunstwerken  .  Fiets en bospaadjes volgend tot bij ziekenhuis aan dit park , wacht de tentrust en de verzorgingswagen is ingericht als keuken . Een oude zigeunerwagen en doet me terugdromen aan de tijd van Pipo de clown en Mammaloe , een oudere generatielange populaire kinder t.v. serie.  Volzet , en natuurlijk weer de ontmoetingen , velen kozen bij gebrek aan keus vandaag duidelijk voor Merselo.  Terecht overigens ; ik ken de club al vanaf haar oprichting , en was voor de streek een schot in de roos. . De route vervolgt weer door stuifzand en dennen maar ook andere bosbeplantingen.    Op-af gaat het aldoor opnieuw , de knoken en spieren in volle inzet.  Grasbegroeide paden en wegjes en verharde kiezelpaden.  Afsluitbomen  , even asfaltwegje en evenzo fietspad door het rijke groen.  En dan weer bolle akkers en weiden in.  Boven ons een vlucht ganzen luid snaterend.  Toch weer villawijk in , met groen allerlei meest huisverhullende.  Hoge beukenhagen , coniferenhagen , rododendronbossen en jeneverbesbomen , laurier . Een bos dennen en rododendronstruiken  ertussen.  Gaat het door erflanden , richting Overloonseweg op aan.  Buurtschap gehucht Hiept , de Loo-beek welke in de Maas uitkomt , overgaand.  Een idyllisch gehuchtje door met oude huisjes en bepleisterde muren boerderijen .  Toch maar weer de beschutting van een bos in , langs weidevee. Een vredig gezicht toch. .   Een buitenmanege , langs hek en nu in open veld zien we Merselo met de kerk die twee weerszijden trapgevels heeft en een minaret-achtige toren .  Boven de bolle  akkers en velden .  Dit vooral gevormd door het beeklandschap van de Molenbeek en de Loo-beek.   Een veld graspad en akker anderzijds langs sloot komt een ballon in zicht.   De geur of stank van een enorme kippenschuur teistert  onze sinussen .  Een ouderwetse gashoud -ballon  met ventiel nog ja , komt laag overzeilen.  Even menen we dat hij achter Merselo daalt , gezichtsbedrog misschien…. Zeg tegen Noud ; dat ik een stunt van dorpsbezoek van Sint vermoed.  Want deze zou het dorp vandaag met een bezoek vereren.  Niets van dat , blijkt later.  Het wordt nu even asfalterig . gehucht Kleindorp door , huisje , boompje , beestje , en dan  de kom van het dorp in .  Dan is daar zaal Het Anker. De zaal vermengt even later met wandelvolk en ouders met kroost , en ziedaar  de Spaanse goedheiligman keert terug van de dorpsrondgang-stoet met personeel en een euforie in de zaal maakt zich meester.  We belanden volop in het jonge grut met zang en voordracht.  Wij wandelaars mogen bij afmelding delen in het kindergeluk met het krijgen van een speculaaspop.    Ik grinnik; moet n.l. weer terugdenken aan mijn goedgelovige kindertijd , wát een rijkdom die onnozelheid van toen !....  We gaan later op weg naar onze provincie waar dit dorp in de Limburgse uithoek van de buur ligt.  De zon  daalt snel , en kleurt van geel naar avondrood .  Dat zegt in een weerspreuk dat er neerslag op komst is .  Morgen dan ….  Terugkijkende : Het was een schitterende wandeldag-[tocht] .  Vanalles wat  in landschap en natuur.  De club heeft ervaren werkbijen in huis , zo weet ik al jaren.  Zonder ook maar iemand tekort te willen doen , weet ik zeker ; dat de route-uitzetter die we onderweg nog even spraken en wat ik hem toen al zei ; een fantastische route uitgezet heeft met duidelijk veel liefde en zorg.   Een kenner zonder meer.  Een zeer uitvoerige route-omschrijving op papier met geschiedkundige en andere weetjes en bijzonderheden  van plekjes , monumenten enz. vermeldt.  De club had in deelname aantal een klapper vandaag.

Houdt jullie parkoersuitzetters maar gerust in ere.  Ere wien ere toekomt.  Volgend weekend lonkt Waalwijk , geen twijfel mogelijk.  Hoop wel op begaanbaar weer en parkoersen gezien de weersverwachtingen deze week .  Misschien tref ik U of jullie daar ook.  Gegroet , "Houdoe ", tot ziens dan. Blijven lopen dus. : Peter Heesakkers.

28-11-2010 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ja ,  ik wil wel weer , na de ongewone weerperikelen van vorig weekeinde voor mij als velen wandelloos.   Na mijn oogleden urenlang van binnen te hebben bekeken , roept mijn wekker me weer.  Het klokje van gehoorzaamheid.  Ik zag midden voorbije week een vlucht wilde ganzen noordwaarts in plaats van zuidwaarts gaan , is dit een uitstel van invallende winter?  Vroeg ik me af.  Op mijn stalen ros spoor ik naar Noud ; is al erg lang geleden.  Noud wil ook wel weer na alle voetproblemen , en onafscheidelijk hondje Rakker  weet het al , en is alweer door het dolle heen , als ik ter plekke verschijn .   Het is deze morgen oud weer ,  ik bedoel grijs , mistig , grijs als de baard van Sinterklaas.   Op mijn fietstocht naar Noud heeft de knecht van de sint kennelijk zijn zak met snoep en pepernoten niet meer kunnen houden en heeft in de haast van de drukte der tijd rijkelijk zijn inhoud van de zak achtergelaten op fiets en wandelpaden .  We gaan op weg naar Budel , gesitueerd  als voor de herindeling der gemeenten hier in de hoek van onze provincie en de grens met Belgisch en Nederlands Limburg, en was destijds de meest zuidelijke gemeente van Brabant.  Budel schurkt tegen de rijksgrens met onze zuiderbuur.  De weergoden gunnen ons onderweg nauwelijks zicht , en het is oppassen geblazen .  De herziene startplaats blijkt voorzien in een groot  polyvalent gebouw,  het juweeltje van de gemeente nog maar twee jaren in gebruik zo leert een gevelsteen , met vele sport en ontspanningsmogelijkheden . We moeten dan ook dit gebouw op het vroege uur al delen met andere bewegingshobbyïsten . Het ritueel bij binnenkomst is altijd een korte gespreksronde en de inschrijving.  We mogen via een tuin het gebouw achterom verlaten  en gaan beneveld op weg , nou ja het weer dan .

Een visgraatklinkerwegje op naar deelgemeente Budel-Schoot.  Landelijk door met bevroren {?} akkers en weiden met grijze waas van het ochtenddauw.  Ik zie geen hand voor ogen ; totdat ik míjn hand voor ogen houd .  Dat was in Weert wel anders….  { Patrick ! }.  De bomen druppelen hun mistnattigheid af op mijn bolleke.  Letterlijk op een steenworp afstand ligt Vlaanderenland t.w. Hamont -Achel , draaien een wegje in en roep nog voor me wandelaars terug die daar eerder wilden zijn.   We stappen langs de denkbeeldige scheidslijn met  buur B.  Zien op die lijn keurig de achtertuinen met heggen en hekken op die lijn , en de huisjes van vermoedelijk meest gevluchte Ollanders{?}.  Ik mis de grenspaal bij een draai kennelijk want meteen sta ik in Vl.-land , een oud douanekantoor  en de slagboom van weleer der tijden staat nu uitnodigend in de  open stand.  We zijn er ! Je ziet het meteen aan de huizen , de weg , en  de altoos betonnen telefoonpalen met draden  boven de wegkanten.  Nog wat Ned. vluchtelingen huiskes langsheen en dan met een draai het boerenland in via , jawel een B.-kasseiwegje.  Wat later zanderig .  Even verder komt ons een enorme tor tegemoet gebruld , een tractor , van een landbouwer die de zondagrust negeert.  De vochtdruppels door de mist hangen aan twijgen als kristallen paarlen.   Ik heb toch wat met onze zuiderburen.  Telkens als ik daar geraak voel ik zoiets als thuiskomen.  De  eerste veldrustpost is voorzien aan een n.b. waterzuiverings-installatie , maar de  kwalijke geuren doorgaans  blijven den wandelaar bespaart .  Het is ook randje bos van de Haarterheide , en hoewel een van de aantrekkelijkheden van wandelen het rusten toch is , gaan we na een poos weer voort.  Beekje-brug over eer.  Na wat bospadenwerk een heideplek  en een geologische tuin met rotsstukken aller grootte en kleur met uitleg en het z.g. planetenpad met ook bord uitleg.  Het is herfst ten top vandaag in de bossen vooral globaal tussen Neerpelt  en H.-A. in uiterst Nrd. Limburg zullen we maar zeggen .  Op de wat open delen als akkers , weiden bemerk ik dat de lucht oplicht en de mist  wat optrekt en de zon lijkt nu en dan als om haar as te tollen door de mistflarden die er voorlangs schuiven.  De natuur gunt me ruimer zicht.  Paalkrans grafheuvels van eeuwen her voorbij gaand door altoos bos , en smalle sluippaadjes waar gebukt  moet worden en gedraaid zijdelings met de schouders.  Beken als de pastoorsbeek in het broekbos ,  Pastoorsbos genaamd . Na akkerlanden .  De "Kiekoet"; Vertaald Kijk -uit .   Ik kende die situatie al van maanden her hier en jawel het wordt drassig modderig en soms stroomt het water uit overvolle beken en sloten over het wandelpad en zal ik er dansend door moeten om de onderdanen nog enigszins droog te houden.  Talloze vogelhuisjes hier met nota bene huisnummers erop….. Wilgen , riet en andere moerasbomen en beplantingen zijn mijn deel hier, smalle hout of planken en betonplatenbrugjes over .  Naar goddank verhard.  Bospercelen door , slangenpaadjes , en dan sta ik plots in Achel  , aan de weg naar Peer.  Ga door gegoede groene villawijk door , weer bebouwing uit naar Neerpelter fietspad , zand naar graspaden door opener gebied achterom Achel . Een eenzame loper achterop de 40 k.m. moet splitsen  richting Neerpelt Grote heide , en ik da de Wittenberg in .  De route blijkt even verder omgelegd , vanwege een fietscross-evenement.  Routebewakers komen per fiets achterop , de pijlophalers op mijn hielen .   Ik hoor luidsprekers schallen en zie wat later tussen bomen veel auto's wat volk en afzettingshekken .  Ik moet op mijn middelgrote afstand ruim 800 meter inleveren , van mijn route door dit gebeuren.  Het wordt als alternatief een ex-spoortracé nu asfalt fietspad vanaf de grens naar Neerpelt.  Al gauw zie ik de 40 k.m. uit de velden naderen na hun lus ,  en ons weer vervoegen . Het zijn de eersten , en zwoegers want  het gaat flink van datte.  Lijkt betaald profwerk…..  Weg oversteken Achel naar de grens , villawijkje door de ruimte van bos wei heide in .  Langs schuilhut en asfalt op en dan toch iets aangelegd parkachtigs grind verhard door een vijver met rietkragen brugjes en dan een prachtige uitspanning  als rustplaats. Temidden de bossen.   Een klimtoren .  De Bever , genoemd naar de Beverbeek en Bvr. Beekse heide .  Hier komt het crême de la crême van de lange afstanders aangezet.   Na verpozen door het domein , de Beverbeek over ,   en wat later de Warmbeek.   Padje parallel met asfalt smal , door natuurgebied.  Beverbeekse heide en bossen.  Een  haast vervallen kanthoeve met binnenkoer , Toch altijd nog bewoond ,  uit het jaar 1360 {!}  En kasteel Grevenbroek en ook nog kasteel Beverbeek . De zon die weer lijkt rond te tollen , Grensdijk zegt een straatnaambord, dan is het duidelijk dat de grenslijn er aan komt.  Na alle gebos.  Asfaltje overgaand en zelfde smaller fietspad komt "De Draad " in zicht.  Er staan drie rijen prikkeldraad met isolatoren precies op de rijksgrenslijn.  Diepe sloot en ondoordringbaar bos….. Het lijkt het ijzeren gordijn wel …. Inderdaad ! Tijdens de  eerste wereldoorlog van 14/18 vorige eeuw bleef Nederland neutraal het onheil bespaart,  maar vluchtten duizenden Belgen naar ons land . De duitse bezetter greep in door dit draadwerk met paar duizend volt erop…..  Uitleg op paneel , indrukwekkend en de koude rillingen komen .  Een oudere grenszuil geeft de lijn van toen en u nog aan.   Een pilaarachtige.   We zijn weer in Olland , het fietspad kust nog even de "lijn" , na veldwerk gaat het weer via eenmanspadwerk erg langdurig het bos in dat onmetelijk lijkt.  Aldoor verder en maar verder.  Enorme varens ,  bruinig , en struikelhout waar bomen met de voeten even boven de aarde komen.  Maar ook laag struikgewas .   Superbe hier !  Even grote bieten en doorgeschoten aspergevelden langsheen .  En wat onderweg nogal eens te vaak  klonk , het jagersgeschutter lijkt verstomd .  Weer een veldpost komt er aan , als rust op vouwbankjes en gezien andere overige afstanden al lang ons vervoegd zijn is het best druk .  Geklepper over en weer en  het adamsappels -volk , mannelijk dus ; laat zich ook niet onbetuigd.  Altijd weer oergezellig zo'n post vol ontmoetingen .  Modderige broekspijpen , want ja Olat schuwt paadjes geenszins , al moet gezegd dat het gezien het voorbije weer het algemeen nog best meeviel tegen alle verwachtingen in….. De rust naast een monumentale oude boerderij , maar we moeten van  het erf blijven… Noud en Rakker die korter gingen vandaag , zet er juist weer de benen in .  Ik zet me op een voorverwarmde plek dus waar juist een grote batterij gezeten met hebben. Van een of ander iemand .  Wat een luxe !  Geen koude neerzetting….  De soep , koffie en boterham  gaat er met smaak in.  Daar gaan we dan weer hop met de beentjes de wildernis in .  Gauw wegje af , gras en zandwegje op.  .  Omsloten door rietkragen door veld en akker met nog vee.  Het zicht is flink beter nu en de zon schijnt weliswaar nevelig.  Maar al laaghangend en neigt ondergaand.   Drassig gras en modder volgt snel afdraaiend op.  Schuifelen soms om niet onderuit te slibberen.  Door broekbos , langs sloten  en stuw over , middels smal op ijzeren rooster , bijna de grens weer rakend .  Aspergevelden , doorgeschoten groei ,  en bieten door onmetelijk groot en verziende.  Loeiend vee en hinnikende paarden en pony's.  Een pad belegd met stro , welkom tegen nat gras en natte voeten.  Kom eindelijk op asfaltweg en zie rechts van me bebording en een beek en net over die beek de kegelachtige grenspaal . Verkeers- en duidingsborden dat men daar het Belgenland weer in gaat.  Een laatste blik als groet op.  Links naast ons Gastel , een kerkdorpje van Budel , en de kerktoren hiervan als baken.  Oude grenszuil uit 1662 langs de wegkant nog. Van een oude baronie . Van  "Cranendonck ",  destijds .  Kombord Budel voorbij en randje kom nieuwe wijk dorp  blijven we even landelijk deels en dan de weg Budel naar grenspost  ,weg ervan over.  Levendig v.v. grensverkeer.  Wat verderop toch weer padwerk achter immens sportparkterrein door.  Gele nummerborden i.p.v. rood-witte , toch nog even gunt natuur na mist ons blik op buurman rechterzijde , om met een draai een volleybalterrein waar de club "Ledub" heet , spiegelschriftnaam dus… . Dan komt de omnisporthal , als finish direct in beeld . Na klinkerwegje . Het was weer de slogan der club waargemaakt n.l. : "Echt Olat "! Een genieter van de bovenste plank . Noud {Wijn } is ook al terug van zijn toertje vandaag om te proberen . Noud maakt foto's voor de site van Olat , en is de "hoffotograaf ".  Als u de foto's van de dag wil zien ; ga naar www.olat.nl , fotoalbum .  In de café en  zaal druppelen  de lopers binnen , en gaat de gele en donkerbruine sap vooral , en de verhalen alsook wel en wee over den toog en tafels.  Opmerkelijk , of eigenlijk niet…..  Want vlak tegenaan , Veel roodwitte nummerborden op de parkeerplaatsen . Ik zie onder andere Erwin uit Hechtel  met vrouwke .  Het is op deze tocht verbroedering ten top.  Profsport heeft dit minder , maar wandelen zeker !  We kijken met z'n allen terug op een schitterende tocht en sfeer.  Het wandelprogramma volgende week is twijfelachtig want erg dunnetjes, maar daarna wordt het vast "thuiskomen " in Waalwijk . Als u ook doorwandelt komen we elkaar vast ook wel ergens tegen . Blijven wandelen dus .  Ik wel ! Houdoe ; tot dan .    Peter  Heesakkers

21-11-2010 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Of: Hoe een aanvankelijke weekendplanning plots veranderen kan.   Zaterdag nog zag het uit naar een wandelloos weekeinde want een stevige griepaanval had me te pakken . Maatje Noud Wijn  informeert wat mijn wandelplan is vlak aan het weekeinde , en ik zit daarmee op een heel andere golflengte.   Ik heb er niettemin meteen oren naar, als hij voorstelt , om naar het Vlaamse land af te reizen.   Noud weet als geen ander dat ik een België-hart heb.   En zo karren we zuidwaarts , naar de buur van Vlaams Noord-Limburg , Hechtel-Eksel ; meer bepaald Eksel zelf.   Lang geleden dat ik deze streken weer eens bewandelde.  We behoeven geen sneeuwkettingen om onze schoenen te doen , want moeder natuur bracht ons op de valreep na halve week de dooi , en wel zo intens ; dat ik verwacht geheel geen sneeuw meer te zien.   We geraken rap in Eksel  via de nieuwe snelweg vanaf Lommel-grens Kolonie.  Rakker , de trouwe metgezel , een Jack Russell , komt me na mijn vroege fietstocht op weg naar Noud alweer opgewekt blaffend en spelend tegemoet aan de poort , en weet , als Peter verschijnt zo vroeg , wordt het wandelen.  De weg naar centrum Eksel kennen we nog en dra kijkt een parkeer-aanwijzer der club ons vragend na , als wilde hij zeggen ; zijde gullie ook wandeleirs veur ons of toch nie?  We draaien de kruising dorp om en alsnog staat een andere verkeersregelaar en wijst ons naar een knus binnenplaatsje.  In de sport en ontspanningszaal is de inschrijving voorzien en we moeten even wennen als we gaan neerzitten , de stoelen lijken door te zakken en we zitten zodoende laag aan tafel om onze kaarten in te vullen.  Efkes wenne . We nemen nog een  "sjatske " koffie , en al ras gaat het de zaal uit , weg doorgaande oversteken een steegje in met heggen , en stukje oud Eksel met binnensteegjes en achteroms volgt , langs de juist afgelopen mis in dorpskerk  , pleintje over waar kerkgangers elkaar nog ontmoeten om de laatste dorpsroddels bij te praten .  België is voor ons , gemoedelijkheid , sanseveria's ofwel 'vrouwentongen' voor de ramen , rommelige huiserven , alom zonnepanelen op de daken , nog rokende houtstoven , en  dito schoorstenen ,  Gas en  huisbrandolietanks in tuinen of tegen gevels , weinig bestrate straatkanten voor wandelaars.  En nu vergeet ik nog enkele , maar wat geeft 't. ''s lands wijs ; 'slands eer'.  Even wat huisjes of villaatjes kijken en dan een achteromsteegje in met blaffende honden  geleidend naar een graspad tussen landerigheid door.  Rakker laat zich ook niet onbetuigd.   Gaan verderop een ruig nieuw overwegend bosaanplant in zig-zaggend over bladpaden , met al rijkgerooide takken  tussen de bomen dicht opeen geplant,  en zowaar nog een gele trilzwam op met mos begroeide takken.   Hondentrainingscentrum de woef genaamd , heeft nog maar een hond met baas in het veld.  Goed onder controle , dat wel als we passeren.  Door bos van streek Hoxend en na betonpaadje  de modder  en  drek in , en zoeken naar wat drogere delen die erg spaarzaam zijn.  De rustzaal buurtschap Hoxend is ons wat te vroeg , en we gaan door besluiten we.  Viaduct weg vierbaans naar Houthalen -Helchteren -Hasselt  over , komt ons een persoon met een grote wollen oranje muts over de oren getrokken tegemoet lopen , terug van lus voor 20 k.m.  Is dit toeval of…. Ik wil juist zingen oranje boven , als ik een Nederbelg herken die in Bocholt woont nu , een vitale mid-zeventiger nog zeer actief wandelaar en die lange afstanden niet schuwt nog.  Even herkenning en een babbelke.  En vort gaat het weer, hij weet nog ons te waarschuwen dat het oppassen wordt op de lus komende.  Slaan een kerstsparren en kerstdennenweg in met ook coniferen en hulstbomen , en de sfeer  aanstaande der tijd slaan we genietend gade.  Een monumentale oude statie met  zowat acht meter spoorlijn met wachtbank in sfeer van vroeger tijden , en het tracé ervan nog te volgen , mogelijk de trein eertijds van Neerpelt naar Hasselt.   Een oude grote kapel langs verborgen tussen stokoude linden en bruine ongeoogste maïsvelden  langsheen . Wijchmaal-Peer zouden we even op grond zijn , want zo noemde het oude stationnetje .  Limburg is kruisbeelden en talloze kapelletjes in het landschap van meest Christus en Maria.  Maria meest achter een hek , waarom ?....  Ze heeft in alle geval veel huisjes en der heiligen grootste grootgrondbezitster.   Een laurierhegpad volgt.   Rustige boerenwegjes tussen velden , weiden en akkers , spaarzame vogels in de luchten , de natuur rust uit , zo lijkt het.  Een beekdal door van mogelijk de Dommel die bij Peer zuidelijk ervan ontspringt.  Een oude eikenweg met nog wat houtwallen brengt ons langs een waterzuiveringstation  .  Ik herken de hoek van landschap richting Overpelt nog.  Wegje over , mogen we particulier erf op van een springruiter dunkt ons , en rakelings langs  enorm dampende paardemestopslag , de geur blijft ons goddank gespaard toch.  Langs manege-achtige terreinen , stukje bos in en toch weer weiden met een hele troep verbaasd kijkende rijpaarden.  Aan de hooimaaltijd , dat wel.  Een enorm rasterhekwerk staaft mijn vermoeden , een verborgen militair domein opslag loodsen , nog gebouwd voor de koude oorlogsdreiging van toen.  Draaien hierom heen langs dit hekwerk tot weer oud spoortracé nu betonfietspad rechttoe , rechtaan dus op .  asfaltfietspaden door slapend landschap met nu en dan sneeuwresten . Volgt een honderden meterslange wegreconstructie van paar meter breed met rioolwerken en modderigheid , tussen twee betonnen wegranden die we meest verkiezen om te belopen.  Het asfalt zal later komen.  Komen na gedraai wegjes aan de oprit naar viaduct van weg naar Hasselt terug en een lange gestalte nadert ons , in zijn uppie. Dick uit Geldrop ! Die zijn lus aanvangt. Ook nog even babbelen en voort weer en daar is na viaduct buurthuis Hoxent  . Mijn glazen beslaan bij binnengaan , dus zet ik munne fiets af even , anders erbovenuit gluren met gebogen hoofd.  Schoon m'n ruiten op ,en niet voor niks gedaan, het schoon volk in alle aantrekkelijkheid openbaart zich.  En un geklepper !    Na welgedane rust  moeten we weer de hakken lichten.  Even huisjes kijken en vergelijken , weer zonnepanelen op daken. {!}  Bos ingaande met meest den , spar en ander loofhout gemengd.  Toch nog villawijk door met prachtige exemplaren , en wie weet veel Hollandse vluchtelingen….. Een knots van villa met hoog traliehekwerk  en ruime tuin erom , iemand creëert zijn eigen gevangenis dus , en het naambordje aan de poort vermoedt ook Ollanders….  Gaan de z.g. vogelwijk verder langs en door tot veldwegje weer.  Noud raakt even van ut padje af , al kletsende voorop met een ouder stel , en ik kan 'm nog terugroepen voor de juiste weg.  De doorgebroken goudgele zon geeft dit bos een prachtig decor.  Weer bos met dichte ook jonge beplantingen in en worden toch naast soms sneeuwresten , alsnog verrast met pad als ijsbaantje…..  Bosmossen en ook op omgekapte boomstamresten haalt een dame mos van de stamtop af.  Die is op een kerstsfeer pruikske uit,  grap ik tegen Noud . Die zet  ze met kerst op d'r hoofd.   Noud gniffelt bij de voorstelling.  Een oprijlaan naar naar verluidt een dubieuze horecahouder die problemen had met vergunningen en gemeente , een ex-dancing ligt er verlaten bij aan een statige oude eiken oprijlaan  Even langs razend verkeer Lommel Hasselt v.v. , draaien we weer een bosweg in en dus bos met oranje gasleiding paaltjes van Fluxis . en zijn een poos onze leidraad.  Kris-kras bos gemengd door.  Verlaten we eindelijk de oranjepalenroute ook , en zien in de berm een oud betonnen grenspaaltje.  Met keien omrand.  Bord vertelt ; dat deze grenspaal er kwam na een grensgeschil tussen Eksel en Overpelt in 1770.  We gaan bos uit  villawijk in en d'n ollander onzes , smullen weer van de architectuur  allerlei opgetrokken .  Alom kerstversiering aan de huizen , in al haar fantasie.  Ja we hebben er ook zin in.  De kerstkriebels bevangen ons erdoor.  We herkennen steeds meer Ekselse eigenschappen en de kerktoren priemt erboven uit en dan weten we de finish niet ver meer.  In de zaal lezen we dat er om 14 uur al 1206 liefhebbers op weg zijn . Nog een uur te gaan voor inschrijving.  Ontmoeten nog wat andere wandelgenoten waaronder toch ook diverse eigen provinciegenoten , op onze doorgezakte stoelen die de jaren her bezoekers getorst moeten hebben aller gewichten.  Gekreund hebben.  Wat kerstsfeer in dorp en zaal .  Dan zetten we de thuisreis in na afscheid .  We kijken terug op een alleszins geslaagde dag. Noud had zijn goesting ook weer deze dag op zijn aarzelende schreden , na zijn slepende voetproblemen , en rakker leefde zich onderweg ook weer uit onvermoeibaar.  Mijn volgende planning deze maand is Luyksgestel Kersttocht. Dan Dommelen -Valkenswaard tweede kerstdag. Dan nog op de jaarscheiding Olat-Milieu 2000 , die ik v.v. Lommel  zal doen vanaf  Nederland. Ik kijk er weer naar uit en wie weet , tref ik u daar ook en verwacht zeker ook vele mede-beneluxers te ontmoeten . Oergezellig daar altijd.  Houdoe ; tot lezens en ziens dan.

Peter Heesakkers

12-11-2010 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Hoe een wandelplan op het laatste moment kan veranderen , net als het weer.   Ik draai me nog een uur extra om .  Trek na ontwaken mijn wandelschoenen  aan op moment dat anderen de stoute schoenen uit zullen trekken .  En het voor- vertrek ritueel  zet zich in gang .  Kijk bij ontbijt uit het achterraam de tuin en buurt in en zie het grauwe en mistige weer.  De wereld lijkt een stuk kleiner. Toch zijn zeker de mezen in het vogelhuisje om te eten al de eersten present.  De neerslagradar toont niet ver van huis een buiencomplex en de rest van het land is ook nattig.  Dit hoor ik later onderweg van streek tot streek verschillend .  Door een ontwakende stad op weg naar een meer levendig busstation.  Zie maar één wandelaar , de anderen zullen een bus later volgen zo zou blijken .  Rap is de bus de stad uit en het landschap van de routes van de Kempense Driedaagse  glijden in afwisseling en flarden van voorbij . De mist trekt langzaam op naar grauwe lucht en eenmaal in Lierop onder aan de majestueuze koepelkerk  uitstappend begint het te miezeren .  Opvallend veel rood/witte nummerborden , en dat zo vroeg.  Vlaanderen ontdekt Lierop dus.  Ik tref ook al wandelende groepjes en eenlingen die al vanaf de start hun eigen route gaan.  In het café van inschrijving ontmoetingen met leden en wandelaars van de halfjaarlijkse vergadering van de wandelbond voor de regio NWB ,  gisteren .  Willy de provinciale bestuurder meldt zich ook met trouwe viervoeter, aangelijnd.  Willy zal  mijn wandelnaaste zijn tot de helft der tocht vandaag.   Het dorp zijn we bij buitengaan van de cafédeur al direct uit .  Weer een grote parkeerplaats langs die vertelt hoeveel bezoekers er van de zuiderbuur de weg hierheen hebben gevonden.  Zie je wel ; wandel-[sport] verbroedert.  Gaan onder viaduct van autoweg E34 /A67 door , om meteen langsheen het talud der weg een draai te maken. Razend verkeer en een eindweegs de andere kant op staan in het weideland honderden caravans en tientallen tenten en hallententen met het gezoem als van bijenkorf , de motoren van kennelijk een motorcross of meeting met schallende luidsprekers in de vroege morgen . Een bijbehoren circuit , welke ook nog deels door het bos gaat.  Ik vind dit vloeken met de natuur , en daar mag elkeen anders over redeneren.   De parkoersman had er aan gedacht echter , zo lijkt het althans , en houdt ons verre van machinegeknetter.  We gaan na asfaltwegje het Herseltbos in , in majesteitelijk mooie herfstkleuren .  Een museumbord noodt ons met "Kiekus " { kijk eens } dus .  Nou nee , onze plannen zijn de buiten vandaag.   En we stiefelen verder.  Schapen blaten verstoord in een weide om te protesteren tegen het motorgeluid dat ver weg draagt.  We zijn in het gebied tussen zowat Peel en Kempen .  De zoemende bijen raken almaar verder op de achtergrond nu,  kennelijk werken bossen toch geluids-isolerend.  We gaan over drassige zand , slijk en graspaden , tussen op  delen van akkers weidegebied met verbaasde paarden vooral die de oren laten spitsen , en er hun lichaamstaal mee doen.  Koude voeten hebben ze ook want ze stampen nu en dan.  Het is echt herfst , druilerig , donker en fris, maar ook kleurig.  De natuur verliest snel haar blad en wordt aldoor meer doorkijknatuur. . Een wegje gaat omhoog en dan zijn er de clubjes mtb-ers regelmatig . Gaan het viaduct A 67 over en gaan weer opnieuw nederwaarts de Lieropse heide en bossen , zo laat een  natuurpuntbord weten.  Wat verder tussen de bomen zien we restanten van een begin Juli natuurbrand-ramp van een oppervlakte van ruim 300 voetbalvelden ….. .  Ver-ast , Doch het moet gezegd , de parkoersuitzetter bespaart ons de trieste aanblik van menselijke onverschilligheid , en stuurt ons knap door het herfstig bos .  Dennen en sparrengroen vermengt met gele en bruine jonge boompjes , en de ook kleurende lariksen en ook andere loofbomen .  We volgen even de Onderduikersroute , wandelpaden , maar krijgen het onderduikerskamp net niet te zien , een knap verborgen kamp , van hen die de bezetter van de vorige eeuw wilden ontlopen.  Gaan zig-zag padenwerk en paaltjes routes met pad-routesymbolen langs . Volgt het Starven , een erg grote plas met heide omringd zo ver als kijken mogelijk is.  De vogels lijken gevlogen of verbergen zich , anderen zijn op winterreis naar warmer oorden  ver zuidelijker.   Mountainbikerspaden volgend en soms kruisend gaat het bosplezier door.  We zijn in perfecte symbiose met ze en gaan begrijpend aan de kant als ze komen.  Zo kan het ook en we groeten ze telkens en dat schept wederzijds begrip.   Er moeten ook de nodige wildroosters genomen worden.  Komen  aan een sloot met maïsvelden bruin en oogsten zal niet nuttig meer zijn.  Dor als het erbij staat..  Gaan dan de omsloten natuur uit om bij een particulier in een garage annex schuur en werkschuur achterom te mogen vertoeven . Vooral de klappekes vlaams vallen me meteen op . Het is er een jolige boel .  Ik probeer uit te vinden aan de tongval en dialect vanwaar ze komen.   Hoor Limburgs maar ook Hagelands en Aantwaarps , zo lijkt….Dan : Een kreet van herkenning . Ziedaor doar hedde d'n Péter ! Diejen Ollander , wittewel !   Hoe klein kan de wereld zijn !   Ziedet ná . Er blijkt een erg grote groep van club Horizon -Donk o.a. aanwezig , en veel ken ik van de MESA,  de Ardense vierdaagse.  Maar ook mijn Vlaanderenwandelingen van weleer.  Ik ken hun streek ,  en helemaal te zot wordt het als ik  "Rummeneers " tref , die mijn penvriendin van begin zestiger jaren ook goed kennen.  Dorpsgenoten dus.   De  'klappekes' die dan volgen  verbeteren mijn rustrecord , in een weergaloze gezellige ambiance ,  maar wat geeft het.   Ook daar is wandelen voor , zei ik al eerder , zit vol verrassende ontmoetingen .  Kom die stoel uit ga naar buiten en ontmoet.  Een deel van de club houdt hier vanwege korter lopen op , en gaat met vervoer terug Lierop-waarts.   Ik ga weer de benen in , wat stram , maar dat had dus met het lange oponthoud te maken.   Willy toont alle begrip en zet zijn schoenen allenig in werking , ik blijf nahangen en tetteren .  Paraplu weer op , want de lucht lekt weer.   En vanonder mijn paddenstoel [scherm] lijkt het nóg donkerder , heb je met die donkere overkapping.    Een asfaltweg vervolgt een poos wat draaiend door landbouw en veeteelt , dikke eiken vooral en het blad op de wegen . Steek weg Lierop-Someren over verder landelijk in en tot aan een bosgroep , voorlangs , en dan verderop toch dóór.   Tot aan een sloot en die langsheen door ziepend gras onder de schoenen.  Smal en soms verraderlijk modderig/ glibberig , soms wat vogelwerk gadeslaand.  Routepaaltjes met Vlerkenroute en Houtbrakenroute  volgend.  Aan een wegje komend een herinnerings-monument dat er ter plekke in de donkere oorlogsjaren een  zware viermotorige Engelse bommenwerper hier neerkwam en zeven bemanningsleden het leven kostte; voor ons ….  Zien Asten en nog wat kanaalsilo's op afstand in het landschap uittorenen , maar buigen af richting Lierop  via landelijk , verstrooide huisjes , villaatjes en boerderijen oude en nieuwe stijl . Bochtige wegjes door open landschap.  Kerkweg , heet een  zo'n wegje , maar de kerk is nogal ver weg onzichtbaar trouwens , maar laten we het houden op een verre omweg naar welke kerk dan ook , voor degenen die z.g. naar de kerk gingen , maar deze ontweken misschien.  Naar de kroeg b.v. de kelk gingen legen , offeren aan Bachus dus…..  Dan volgt een buurtschap met huisjes , boerderijtjes met tuinen omheen en kleurige herfst meest beukenheggen afzettingen gronden.  Ik maak onderweg korte gesprekken met nieuwkomers die ik bekend maak met wandelbonden en aanverwante zaken, beetje promotie ván zeg maar.  Een veldweg met dikke modder en passerende terreinwagens doet ons opzij springen, voor het opspatten .  Dan komt de kom van Lierop aan de einder in zicht en de onvermijdelijke koepelkerk.  Mogen toch de kortste weg door dorpje behorende tot Someren . Langs een sportpark , waar de ballen volop rondstuiteren en het schoppend geluid te horen is. Men speelt in op de aankomende match. . Een robot- grasmaaimachine staat in ruste in een grote voortuin .  Langs de kerk en zijn plein gaat het op finish ,  Het Jagershuis af .  Verloop juist mijn bus , en dat is wachten 'n uur langer. Met Mierlose Jan met onafscheidelijk wollig krulharig hondje is het toeven in de serre van het voorterras met nog een { Halens }-  Belgisch echtpaar en het onvermijdelijk Holland-België volgt.  Als gezegd , er waren er veel hier vandaag , o.a. met een langweekend verblijf in de buurt en met de club op tour .  Arie uit Breukelen boven Utrecht , weet met me nog juist de volgende bus te halen.   Resumerend de tocht zelf ; die mocht er helemaal zijn . Is ook niet moeilijk in deze streek op de grens van Peel en Kempen .

Volgend weekend staan Grave of Tilburg op de agenda , de week erna zal het zeker Olat in Budel , vlak aan de grens met de zuiderbuur zijn.  Ik kijk ernaar uit.   Houdoe ! Tot ziens en anders lezens hier op de site.

Peter Heesakkers.

07-11-2010 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Dit keer was ik de wekker te vlug af , en kon ik 'm tijdig het zwijgen opleggen.  Nu was ik een keer de wekker.  Het uur langer slapen deze nacht na de klok terug te zetten van zomer naar wintertijd  zal biologisch wel de reden zijn . De radio-moederklok in Frankfurt zorgde dat het apparaat op de juiste tijd terugsprong.  Ik heb eigenlijk niks met slapen , omdat je niet weet dat je leeft…. , maar ja , het is een noodzakelijk gegeven.   Even wennen aan de tijd , wel wat vroeger licht.  Ik stap door druilerig herfstweer naar het station.   Op het perron tref ik  Roland Weijers een mede-medewerker voornamelijk met foto's aan deze site.  Komt overgestapt van richting Venlo en is nog juist de stillegging van de trein vanwege een bomruiming aldaar , voor.  Gezamenlijk gaan we richting Boxtel.  We zien bij het binnenrijden al de vroegerikken lopen op de parallelweg.   De weg naar het startlokaal  van kantine lyceum kunnen we dromen .  Even na inschrijving de bekende rondgang door de zaal en dan kijk ik op mijn horloge en schrik… Was vergeten deze een uur terug te zetten , dus "laat "valt mee . Roland blijft achter wachtend nog op Nicole. Meteen bij start gaat het al het zuidelijke buitengebied in , door een prachtig overdekt laantje in herfstkleuren , om via een grachtbrug en door smeedijzeren poort een oud ex-kloosterterrein met schilderachtig kasteel met tuinen in te gaan. Tuin uit langs de parallelweg spoor , gaat het even verderop al de velden in met groenstroken en langs geschoren maïsstoppelakkers , smalle plankenbrugjes sloten over en zig-zag over modderige en drassige graspaden door de gestaag lastig druppelende regen .  Komen langs wei met zwarte paarden , en zowaar even verder nog verbaasd kijkend groep kamelen en dromedarissen , kauwend .  Even verhard en wat padwerk  bereik ik het z.g. Duits lijntje met geschiedenis uit de W.O.2.  Door de spoortunnel even droog natuurlijk , eerste veldpost al die ik laat , en ga door.  Krijg nog wat achterom padwerk te gaan en Liempde  passeert het voetenwerk , om bebouwing nog maar dan even onvermijdelijk er door heen .  Dwars door het dorpscentrum wat toch een aardig dorp toont en langs een enorme opslag van  duizenden klompen lijkt pallets vol.  De klompenmakerijen , ze zijn er nog.  Gaan dorp uit velden in over zompige paden van modder en gras afwisselend.  Betonfietspad volgt met de onvermijdelijke crossfietspelotonnetjes , bemodderde kleding.  Over maísstoppelvelden  , want pad onbegaanbaar , draai ik door groen en onder en over vallend blad , naar de rustpost bij een schuur annex woning met bankjes en tentrust  van de club . na zowat bijna 10 k.m.  Na deze rust stopt de regen , maar velen zijn al tot de knieën bemodderd.  En toch , de route belooft meer en smaakt al .  Klinkerweg even  ,Co komt tegemoet gesneld , de vluggerik die niet terugdeinst voor monsterafstanden en  zijn naamsbekendheid in het land gevestigd heeft.  Even route tegenovergesteld en graspad door weilanden en akkerlanden.  Teruglopers van na de lus zeggen het me al , het wordt nog erger met de drek dan tot nu . Bemoedigend dan.  Wegje jonge gekleurde beuken langsheen , het landschap wordt doorzichtiger want de natuur wordt kaler en het sneeuwt blad onderweg.  De waarschuwing is niks overdreven het begint met een zompigheid en oppassen en slibbersporen van de voorgangers zeggen genoeg , het is al dras en modder en het asfalt is even welkom , door het natuurgebied Hezelaar.  Even langs het Duits lijntje weer en sloot erlangs waar een boer , mogelijk geultjes heeft gemaakt om het water op de zand en slooppuinpaden af te voeren . Vervallen boerderijtjes en gerestaureerde nieuwe geen boeren meer bewoning volgen een poos.  De daken ferm ingezakt .  De "Ollandse loop"-brug over , ga de velden  weer in ,  in rustiek coulisselandschap waar populier de boventoon voert. . Op papier klopt de omschrijving in zoverre dat het wegje en paden wel kloppen , maar ik nader de kom van St. Oedenrode , en ga voorbij de plek waar twee weken terug Olat haar veldpost had.  En de padnamen kloppen niet….. Wél de paden …  Ik krijg argwaan en weet verderop de omschrijving niet meer klopt een laat een vloek vallen , zie ook niemand meer voor of achter, een dame met honden wijst me de juiste richting en ik ga terug , wat verderop komt de auto van de  clubmedewerkers me tegemoet en ik maak een hulpeloos gebaar.   Hij weet het , stap maar in zegt ie en rijd me een stuk terug , hangt er een pijl neer {weer ?} , en stuurt me het juiste wegje . Hierna klopt het weer.  Randen lopende bos -akkers - velden gaat tweesporig karrespor gras over in glibber en glij eenmanspad , langs weiden met stieren en koeien , de stieren kijken  me minder mild aan ,  geef mij de koe dan maar.  Op en afgaand glibber en glij zie ik na enig doorstiefelen een paartje voor me , maar kennelijk hebben vandaag meerderen voor korter gekozen , want voor en achter me vooral op de extra lus is eenzaamheid troef.   De route mannen met wagen bezweren me dat ik nog best veel volgers had.  Draaihekjes volgen en vort maar gaat het.  Door glooiend beekland.  Een koolzaadveld zo groot als , staat nog volop geel te zijn.  Weer het Ollands waterloopje  over en na brug betonpad met omdat het droog was een poos  al toch nog dagjesmensen die willen weten waar de haastige loop voor dient en of er iets georganiseerd wordt soms.  Weer velden in koers duidelijk het einde van de  extra lus  .  Haal het span in voor me , die beenbeschermers tegen de modder aan hebben , ik kijk naar mijn broekspijpen en wendt het oog af, want het ziet er niet uit.  Na de post gaat het de groenigheid weer in en na gras , een 60 k.m. wegje op het natuurgebied Groenewoud door . Spoorlijn Duits weer over met geschiedenis volgt een bord Gilders ofwel Geelders , en dan weet ik uit ervaring het moment suprème. De zon deed al wat uren haar best en tovert in dit moerasbosgebied haar mooiste herfsttinten . , en parkoersmannen buiten  de mogelijkheid ten volle uit . De overdadige modder maar ook gras en drassig gras doen de modderellende van vandaag teniet , eerder belonen voor onze routekeuze en doorzetten.   Het is fenomenaal mooi hier en gaat van smal en smaller door ruig onbewerkt bos en beemd , planken en balkenbrugjes over sloten talrijk . Ik kom ogen tekort zo mooi hier.  Een schitterend herfstpalet.  Over bladpaden , en verraderlijk met blad bedekte plassen water.  Het blad dwarrelt almaar neer rondom me .  Een laan door dit bos met eik en beuk en ander blad en boom  is schilderachtig , en opvallend  veel meerstammige bomen erlangs .  Ik tel zeven tot acht a negen stammige….. ! Wat hooiachtige veldjes .  Hele percelen bruine hoge varens ,  open stukken doorstekende gaat het herfstplezier al door verder.  Dan even een donker sparrenbos in . , wat dikkerts van boomstammen overklimmend of omlopende.  Een deel is  een paar paden vervallen en aangepast in andere route wegens onbegaanbaar.  Zo zegt het papier in mijn hand.  Ook dit is de Geelders .  Brugjes over met armengezwaai voor evenwichtigheid , draaihekje door, weer velden in .  Eerst gras dan weer modder schoendiep .  Hoogstraat noemt hier een hoger liggende veldweg , die je eerder in de bebouwde kom mag vermoeden.  Immense boomkwekerijen volgen nu aller soort.  Jongere bomen nog in hun bretels {hi-hi}. Om het recht te houden en geen slachtoffer van de wind te zijn.  Asfaltweg schuin overgaand grindweg in  en langs volkstuinen.  Ik twijfel op papier ,  maar zie geen pijl en dat heet het doorgaan tot.  Doe ik dus conform.  Ik kom in  een schier ondoordringbaar natuurgebied en niks geen pad meer , wel onoverzienbaar brandnetels vooral .  Een echt oerwoud of rimboe . Keer op mijn schreden terug , en ja hoor door het bladval vandaag en de kalkpijlen die op verhard vandaag hier meest gehanteerd worden , krijt of kalk door de regen vervaagt , ligt er inderdaad een pijl .  Het minpuntje altijd van deze tochten bij deze club. . Alleen in de natuur hangen op ijzerdraad wit/ zwarte pijlen aan bomen en palen en soms schoolbordkrijtpijlen op andere vaste punten.    Een fietspad volgt , weer een vage pijl op het wegdek , maar ik was papier volgend alert nu , des te meer.   Gebied Onrooi  door , brede sloot of kanaalbrug over .  Duik tunnel omlaag onder autoweg naar Utrecht -Amsterdam A2 door ,  na eerst een hellinkje ,  een kruisend fietspad heet het volgens straatnaambord "De lange loop ", en dat blijkt ook zo .  Doet zijn naam eer aan.   We draaien aldoor zuidelijk tussen stroom en rand wijk ingeklemd  over een erg lang fiets/voetpad door plantsoenen .  Zwanen op het water en een groep  wilde ganzen  , met tussenlanding naar warmere oorden onderweg .  Zich nog bevoorradende en tegoed doen aan het groen en water.  De zon glinstert langdurig op het  nog natte asfalt en ik stop even om mijn klep-pet op te zetten .  Weer vragen dagjesmensen waar toch al die wandelaars voor lopen en voorbijsnellen , en waar en wat er te doen is .  Tja; zij kuieren .  Sommigen reageren respectvol als ze horen hoelang je al onderweg bent , en welke afstand .  Kom aan rotonde , - 'rondpunt ' voor onze zuiderburen- , en opmerkelijk beleefd laten twee richtingen naderend verkeer dieje rugzak- wandelaar , met stok passeren of voor gaan .  Ocherme inne op apostelvoeten in deze motorische tijd …. Oude rijksweg naar Eindhoven Den Bosch  van vroeger tijden overstekende . En is daar het lyceum weer .  Frans Stl . ,  heeft vandaag zijn eigen omwegroute hierheen gelopen want kent dan zijn rustplaatsen , een begin zeventiger . Bij Frans -  Francois 'L Acier {Patrick } ! }}  , { die naamsdicussie begint ook weer } , weet je ,  dat hij als verteller het woord neemt en dat je om jou ding te zeggen ertussendoor moet proberen te komen . Andere lopers waaronder sitecollega Roland We , meldt ook present , en het ontmoetingsplaatje is weer zowat compleet.  Met Roland en Nicole gaat het per trein later op huis aan.   De zon staat al hinderlijk laag , de laatste kilometers trouwens al . De schemer valt in .  Roland ; ik kijk uit naar jouw foto's.  Hij stapt in Eindhoven over op zijn trein en spoort verder.  Ik kijk terug op een werkelijk schitterende wandeldag , als je de gestage regen negeert tenminste.  Volgend weekend wacht me Lierop óf Waalwijk . Altijd gelijk thuiskomen daar toch.  Dan Tilburg of Grave , en daarna Olat vanuit Budel aan de grens van de buur. Dus….. Wie weet , tref ik u daar toevallig ook ,  blijven lopen dus.   Houdoe en tot ziens.

Peter Heesakkers

31-10-2010 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het weer beloofde gehuppel onder hemeldak gedruppel . Onstuimig zelfs. Dus als de vos de passie preekt boer let op je kippen.  Ik had een vreemd voorgevoel dat ik een telefoontje te plegen had naar de organisatie , over de startplaats , en dat deed ik dan maar….. Had ik dit niet gedaan achteraf beredeneerd , dan stond ik aan de gesloten deur aan het adres in de jaarlijkse wandelkalender vermeld . Een goede ingeving dus.  Zo zou blijken.  De nieuwe sporthal was nog niet gereed ,  en  verder had de gemeente de weg erlangs laten opbreken.  Men had tot driemaal toe de startplaats tussentijds moeten veranderen.  Verwarring dus.  Het eindigde na een college-kantine , toch weer opzegging na gebrei , in uiteindelijk in een partycentrum aan de haven van de  Zuid-Willemsvaart een ruim drietal k.m. gaans vanaf het treinstation . De Industriekade.   Op mijn weg naar het station hele vluchten duiven en meeuwen in hun naslaap in de plantsoenen en op gazons . Blijven tam als in eigen slaapzakken gehuld zitten . Dik weet u.  Zie ook aan de westelijke hemel laagstaand de maan al snurkend op zijn kant liggen , de zon komt op en hij rust uit zo lijkt het van zijn avondlijk en nachtelijk werk van beschijning der aarde.  Hij ligt letterlijk zo lijkt op zijn kant , en dit heeft ermee te maken in dit jaargetijde met de stand van de zon t.o.v. de aarde en de draaiing van onze planeet.   Vlak aan de sluis en het IJzeren man natuur en ontspanningsgebied.  Zal nu de start zijn voorzien.  Zaal naar  sluis vernoemt . Toch ideaal gelegen .  Ik herkende de plek nog uit de grijze oudheid.  Was dan ook een startplaats van een wandelclub , een andere maar ter ziele gegane.  In de trein welgeteld een andere wandelaar die de tocht erheen te voet begon , nadat ik deze van de verandering op de hoogte bracht nog.  Hij had het geduld niet of had een opwarmertje nodig , kan ook.  In mijn wachttijd van de beloofde autorit van de man aan de andere kant van de lijn aan de vooravond , kon ik nog diverse arriverenden in kennis stellen van de verandering.  De lift ging snel ,   met nog andere gegadigden.  In de zaal inschrijven en daar kreeg ik plotsklaps een hand voor mijn ogen vanachter.  Ja raden dus , wie kan dat nou zijn ?  Vast een goede bekende van ooit eerder ?  Ik geef me gewonnen, en laat me verrassen ,  ziedaar Patrick Vanderstukken en Linda  zijn er ook.  Mijn mede-medewerkers van deze site zijn er ook. Pat's  voornemen  was ook een last-moment beslissing . Een blij weerzien dat spreekt.   Linda ook weer aan de wandel sinds lang.

Na wat bijpraten gaan we samen op weg , steken bij de sluis de Kazernelaan over het groen in van de IJzeren man.  Genoemd naar een enorme graafmachine die eertijds een enorme hoop grond afgraafde voor recreatieplas en de grond naar een verhoogde spoordijk  naburig , naar Eindhoven getransporteerd .  We gaan door een aangelegd bospark waar de paden verdiept liggen ter ophoging nieuwe grond [grind] voor wandelpaden en , en staken boomwortels steken uit de grond.  Bosjes oud en nieuw en sloten en vennetjes zijn ons deel en de zon beschijnt het volop , en kleurt het als goud.  Al meteen een mooi begin.  Gaan kris-kras door dit groengebied ,  en bereiken al na twee a drie k.m. de grote schuurrustpost.  Welvoorzien en sanitairboxen.  We stempelen en gaan door want wat vroeg vinden we.  We zullen hier door lussen driemaal terugkomen…. Gaan even asfalt op en even verder begint de natuurpret weer.  Gaan wat paden door  om bij een kanaal pal langs te volgen. Langs een strook wuivend riet , en aan de overkant grens prov. Brabant en de weg naar Bocholt {B}.  Zouden Pat en Linda toch nog even het moederland betreden?  Het gaat er althans linea recta op aan.  Het wordt wel een lange weg.  De Budelse  zinkfabriek op afstand filiaal van Umicore een keten van verzinkerijen gaande door nrd.-Limburg tot Antwerpen B. zijn te zien.   Eindelijk halverhard afdraaiende  de natuur weer in.  Van de Vetpeel ,  overgaand in de Laurabossen . Een oud productiebos van de Lauramijn steenkool destijds voor stutwerk van de mijngangen.  Meest grove den hout . Klappoort in en wat wildroosters overgaande  en wat heideveldjes door en bos . We toucheren net niet de grens met de buur , zo blijkt na eigen controle.  Het begint zowaar na alle zon en hoop , toch te druppelen flink.  Grootste deel bui laat ons met rust , we boffen.  Genieten van bosherfstkleuren  en even een blik op open deel richting een  afvalbergcomplex , omgetoverd tot Limburg heuvelachtige sferen.  Zo groen dus.  Een enorme schaapskudde ziet ons zwijgend toe.  Niks gebleit of gemekker. Wel verbazing.  Dahliavelden nog bloeiend gaan voorbij met enorme grindafgraving een meer toch. Per slingerend grindpad. Met de z.g. door mij genoemde Weertse bergen daarachter opgeworpen . Het diepe water azuurblauw als was het de Spaanse kust of zo.  Prachtige torenwolkenpartijen  te zien .  Een schilder kon het niet mooier.  Een gasopslagtank in een grote voortuin geeft "Benegas "aan . Voor als het niet meer loopt denk ik dan .  Het buitje van voorheen dreigt een grotere bui te worden en dreigt , en hemels gerommel is te horen op afstand. Zouden we….. Het halen tot de rustpost?  Ze hebben toch compassie met de wandelaar in het onherbergzame wild en we laten het net achter ons… Even nog de paraplu ophouden voor wat gedruppel , en hopen op een regenboog . Die blijft uit.  Een  fokkerij , teelt  , telers , zeggen onze buren , van albino-walibi's en kraanvogels komt plots in zicht in een erg grote tuin huppelen de beestjes rond , zo prachtig om te zien en we staan genietend stil.   Prachtige dieren toch. We bemerken  later verderop , dat we paden en een schaapskudde herkennen  , en dan weten we dat de rustpost niet ver meer is. We zien steeds lopers ons tegemoet komen en zien ook onze bepijling niet meer. Een stel uit ook België weet ons te vertellen dat we verkeerd moeten zijn en we lopen terug naar punt waar ons vermoeden ligt. En inderdaad aan de Diesterbaan , een naam en weg die we nog vele malen zullen kruisen vandaag en lezen zullen ,  hadden we op moeten gaan.  De contouren van kerkdorp Weert , Altweerterheide met wat nieuwe randbebouwing piept achter het geboomte uit en we gaan de Kruispeel in . Weer groot bos in.  Dwalen door een villa bungalowwijk met brede groenstroken . "Wieërt "-Weert zegt het kombord. In Ned.- Limburg zijn veel plaatsnamen tevens in dialect vermeld.  Gaat het via bochtenwerk weer op de schuurrust af.  Het is er nu veel rustiger, de grote meute en kortere afstandlopers zijn al reeds lang thuis of op de finish-zaal . We nemen het ervan om dan aan de terugroute te beginnen.  Wat fietspadwerk en velden door Zet ons af aan de Voorhoeveweg en gaan recht tegenover uitspanning , weer op Weert buiten en villawijk af . Hadden we hier in het begin van de tocht wat pijlen niet gezien , of gemist , verder was het vandaag weer als vanouds goed en met rood-witte linten aangegeven.  Met ex zonnelamellen aluminium , genummerde pijlen conform routepapier A4 groot . Wat kleine letters , maar een bril brengt uitkomst.  We steken door de villawijk rand Weert een mooie donkere bosweg over vlakbij Theunissportpark . Een brede sloot is egaal groen als is het een sportgrasmat. . De Nelissenweg naar de Kazernelaan  bij rotonde een linkse draai onder weer een donkere weg ,met  vooral grote vooral beukenbomen , blijken we een lusje gedaan te hebben. Passeren een knots van een villa waar de nog levende legende Johnny Hoes woont , bekend vooral in zestiger en vijftiger jaren vorige eeuw. En op erg hoge leeftijd zijn verdiensten van toen aan het oppeuzelen is.  Gaan pad omlaag de smalle in ,  aan boorden van een enorm ven van de ijzeren man . Ja die dus , en dan weten ook Linda Patrick en ik dat het niet ver meer is naar de finish.  . Bezien de parkeerdrukte vooral links van ons en zien ook nog al wat Belgische nummerplaten.  Steken dan de laan over van doorgaande in/uitvalsweg , om dan zaal De Sluis binnen te gaan.  We zijn het er roerend over eens dat dit een mooie afwisselende tocht was met veel opvallende taferelen.  De bepijling viel i.t.t. in het begin best mee . We konden elkaar ook weer eens bijkletsen , en dat zetten we binnen achter een glas ook voort.  We moeten ook weer bijna de zaal zelf sluiten , en een bestuurslid of medewerker van deze atletiek en wandelclub  is genegen me terug aan het station af te zetten , zo geschiede .  Dank voor uw geste , service van de bovenste plank.   Ik neem  afscheid van Patrick en Linda met het vooruitzicht , dat we elkaar weer gauw zullen zien ,  na dit verassende en blije weerzien ,volgende maand al .  We kijken terug op een alleszins geslaagde mooie afwisselende wandeltocht.  Heb hier bij deze club toch de voorbije jaren heel wat tochten gelopen.  Het feit dat ik hier geregeld ben  spreekt voor zich.  Een groene tocht met veel variatie.

Volgend weekend wacht Boxtel en dan beginnen de wintertochten weer hier vaak in serievorm,  elke maand een dus per club .  Even nog bezien voor November.  OLAT o.a. bij Hamont-Achel { Budel} , is daar zeker bij.  Blijven wandelen , dan zien we elkaar vast ook ergens wel . Houdoe , tot ziens .         Peter  Heesakkers

24-10-2010 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Welgeteld  twee wandelaars in de eerste bus naar St.Oedenrode . Het wordt dringen met de tijdslimiet voor een der langste afstanden me voorgenomen. Haal het juist niet met de binnenkomst in de vertrekzaal , maar ik heb mijn verweer al klaar.  Maar het inschrijfburo heeft het of niet opgemerkt of doet niet moeilijk . Het heet vandaag de eerste van de winterseriewandeltochtenreeks te zijn , Maar het is uiteraard nog herfst .  De decembertocht is vervallen vanwege minder deelnemers en toch druk wandelprogramma , maar kennelijk kiezen die maand toch veel wandelaars voor andere decemberactiviteiten.   Nog gauw een ronde door de zaal met vluchtige contacten en laatste nieuwtjes uitwisselingen , wel en wee , en dan ga ik toch in de achterste hoeven . Noud bots ik op de drempel met zijn Jack-Russel  Rakker , en Noud neemt vandaag een kortere afstand om het weer te proberen.  Al buiten de zaal komend splitsen de diverse andere afstanden uiteen al.  Via een zijsteeg gaat het nieuw "Rooi " in met straten appartementen ,  waarna de Dommel , -ja , daar is ie toch weer - , over te steken met lattenbrug en pad vervolgt langs de sportvelden .  OLAT is wars van bebouwing en dat blijkt dan ook hier weer opnieuw.  De parkoersarchitect Ad , stuurt ons de ruimte en het groen in .  via achterommekes  wandelpaden brugskes en kerkwegels door , beukenhagen vooral en meidoorn omsluiten ons , en het grind knarst onder onze onderdanen .  Fietspaden , en wegjes met bomen omrand en struikgewas van de gemeente, gaat het al meteen in den buiten.  Wandel en fietspaden door park en recreatiegebied met camping De Kienehoef , na nog een klein stukske staat  gaat het langs vijvers vis en roeiplassen ,  en een knuppelbrugje , graspaden in en smal of tweesporig zeg maar karrenspoor , door meer land en tuinbouwgebieden.  Groensingels onttrekken soms het zicht op dit,  maar ook op weiden.  Al meteen een veelbelovende opening , maar ja, ….. Olat heeft zijn naam ook op dit gebied hoog te houden , en men komt ook van uit de verste uithoeken des lands tot uit Vlaanderen . Ook de veldrustposten hier zijn vermaard .  Ik haal Ewijkse Rien in , een reus van een vent maar de goeierd doet het vandaag belooft ie zichzelf wat kalmer aan . Maar het ging niettemin toch nog stevig.  Wat mooie langgevelboerderijen volgen , met vee en  werktuigen en  geen  {ex}boerenbewoning meer , maar opgekocht en gerestaureerd volgen nu . De eerste veldpost dient zich aan , een ontmoetingsplaats weer met veel gezelligheid , maar als je niet oppast vertraag je , dus na kopke koffie en brood met beleg van de gastheer , gaat het weer verder.  Bruggen en weggetjes  belanden we in fusiedorp Olland , en gaan we de kroeg voorbij waar Olat in 1967 geboren is , "Den Toel " . Achter een stevige pint werd het idee geboren met een paar lieden , dat er een wandelclub moest komen , en zo geschiedde . OLAT's wiegje dus hier . Niemand kon het succes van een club vermoeden , die  zo bekend en geroemd worden zou tot ver over onze grenzen , want elke buitenlandse Nijmeegse vierdaagse-deelnemer maakt kennis met hun verzorgingsposten onderweg , - met als grootste club van het land , jawel bijna 1.000 leden!..... Even stilte… Rien en ik missen een afslag , niet opgelet , en een boslus dient nog genomen om weer op route uit te komen waar we anders vanzelf  na verkeerd lopen zouden zijn uitgekomen . Toch een mooi stukkie nog te doen . Een oude niet meer in bruik zijnde spoorlijn enkelbaans over  gaat het via hek-wandelpoort niet voor dikke mensen dus moet het achterwerk wat hoger gelicht worden  boven het ietwat hoge hekwerk uit, door een klinkerweg  in waterwingebied ..  Een streek van Ad herken ik .  Een voorrangsweg oversteken en zandweg groensingel door.  Een beek over ,  en wat bospercelen en akkers en weiden velden langsheen en  sloten  en graswegen  haaks gedraai  toch even een asfaltwegje. Erg veel boomkwekerijen of bomenteelt  allerhande schuift het oog voorbij.  En ook nu en dan nieuw bos.  Wordt duidelijk gewaakt voor natuurbehoud. We lopen Liempde , "Liemt" binnen , een heerlijk eerlijk echt dorp. Hier in de Meyerij streek . De rust van binnen wenkt en we gaan de hoofdrust binnen ,  een ex stal ,  duidelijk , maar nu omgebouwd tot café-zaal -resto.  Mooi , gezellig , goed toeven.  We zijn in een buitengebied van Boxtel zo blijkt en de autoweg loopt hier achterdoor naar Amsterdam-Utrecht.  De A2.  We tikken de weg later even aan en laten het gehaaste verkeer voorbijzoeven.  Na onder viaduct gaan we er verder vanaf draaien middels mooi groenpad.  Onder de lange afrit van  viaduct óver . Gaan weer de velden in naar de rust van weleer om het autolawaai te ontvluchten.  Verhard , zand , grind wisselen snel af nu.  Genietend van veldgewassen en de altoos maïsvelden , waarvan er al veel geoogst bijliggen . Opmerkelijk veel bloemen en planten herboren zo lijkt ,  misleid door het warme najaarsweer , spoorlijn weer over "Liemt"in nog echt een dorp.  Ook hier was een zaalrust gepland , maar met een groepje dat zich met Rien en mij gevormd heeft als Rian en Servée o.a. besluiten we dat we het wat kort na de vorige vinden en gaan we verder.  Draaien met heggenpaadjes rondom de statige kerk die met toren de omgeving domineert , een kerkepaadje door en langs de eeuwige rusthof poort voorlangs na enig gedraai een parkje en nadien de straat weer op. Mooie ommegang toch.  Een z.g. Lourdesgrot langs met kaarskens en dankborden voor genezingen en zo wat meer.  We mogen weer den buiten in. Na mooie dorpse sferen.  Gaan betonfietspad op , over bruggen en langs speciaal aangelegde poelen om amfibieën  aan te trekken , veldgewassen en weiden met nog koeien en vee. Moeten dan toch nog wat glibberige eenmanspaadjes nemen met omgewaaide wilgenbomen waar we door en overheen  moeten gaan dus hup de beentjes en knietjes . Beemden door en een betonwegje wat breder maar als fietspad volgt na een draai hoeks.  Een ooievaarsnest prikt de hoogte in , onbewoond.  Een bloemenweelde volgt en een golvend koolzaadveld in gele bloemengloed , geniet van bermplanten en bloemen waaronder de kardinaalsmuts .  Hoge rietkragen omsluiten ons en we zien  o.a. ook de balsemien nog in bloei . Laat toch voor dit najaar ? Maar het verschil in bermbegroeiing is in al haar veelheid aanwezig nog onderweg alom .  Door een wandelpoort -"What's in the name ", gaat het voort door bospercelen en veldwerk allerlei.  Stiefelen we door de Meyerei van 's-Hertogenbosch , zoals  de streek heet.  Snel wisselend landschap ,  befaamd ook  voor zijn massa's populieren bossen en lanen en paden of zandwegen , bedoeld destijds voor de nu wegkwijnende klompenindustrie .  Opnieuw is er dan weer de veldpost , soep, brood/beleg naar keuze en koffie of anderszins evtl. staan nu op menu . De uitklapbare banken goed bezet , want intussen zijn alle afstanden hier weer bij elkaar.  Een gezellige ontmoetingsplaats en Olat heeft een faam met zijn verzorgings/voorzieningenposten in haar bestaan opgebouwd . Het aantal k.m. nog te gaan op papier vermeld ,  dat resteert doet ons later de wenkbrauwen fronsen , maar vooruit je kunt een stevige middellange afstand lopen of niet natuurlijk.  In het veen ziet men niet op een turfje ,  is een gezegde.  Wenden en keren door opnieuw een sterk wisselend landschap en dan door eiken en linden laantjes.  Gaan voorbij een woning die oude wandelherinneringen van járen her oproepen , een villa oude stijl , met prachtige veranda's .  Heel in het oog springend . We gaan langzaam ons ontworstelen uit de natuur en de bebouwing komt in het vizier. Maar als Olat het betaamt , via padjeswerk ,  en heggen wegjes,  kerkwegeltjes , door amechtig mooi groengebied bouw ontwijkende . Wat geslinger door natuurgebied al of niet na-oorlogs aangelegd , horen we op een sportveld gejuich , want de plaatselijke voetbalclub heeft de gasten het nakijken gegeven dan.  Gaan voorbij de woning van voormalige voorzitter van de club vandaag , weer een lattenbrug over de Dommel de bouw in . Einde straat hoek om en plots is daar de zaal weer terug. Finito .  Het was weer echt OLAT  vandaag , een werkelijk schitterende natuurtocht met onvolprezen verzorging en bezielend eigen personeel alom tegenwoordig.  In de zaal slooft Noud zich uit om de OLAT-dag weer op de gevoelige plaat vast te leggen  voor het clubalbum , en schaar ik me na rondgang vluchtig bij een evengoed bekend groepje aan tafel , waar het nog even gezellig bijkletsen wordt. Noud biedt me een lift naar mijn honk aan later.  Volgende week wacht me Weert , de poort van Limburg  ,  en de week daarna Boxtel . Hierna vangen de jaarlijkse winterwandelseries van div. clubs aan. Betekent elke wintermaand een tocht , soms uitlopend in Maart nog.  Ik kijk terug op een enerverende wandeldag , om in te lijsten . Ik blijf wandelen , u ook ? Wie weet zien we elkaar dan ook nog 'ns ergens langs de wandeldreven . Houdoe ! gegroet , tot ergens . À propos: De foto's van deze tocht kunt U nog bekijken op de website ; www.olat.nl , en dan de wandelfotoalbum klikken .     Peter Heesakkers

17-10-2010 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Wat de reden ook was, de bus liet het helemaal afweten , en liet me een twintig minuten wachten. De spits loopt ten einde , en ik ruil langzaam het stadse gewoel , voor de Kempense rust.   Eminence grise , Joop bemant het inschrijfburo weer,  met Hans en dame wiens naam me ontschiet nu.  Vast prik , dat ze er zijn.    Het koffieapparaat blijkt kaduuk in de zaal , en dan maar zonder een voorafje op weg gegaan.  Glas sap en twee mokken koffie thuis , bleken ook voorlopig voldoende . Het dorp is zo klein , dat al snel een verhoogd liggend maïsveld in het oog komt en langsgegaan wordt.   Balkentrap op naar gelijk niveau en gazon door, en dan de kempische velden in , met opnieuw amechtig veel maïsvelden welke elk vergezicht onttrekt.  Bos en perceeltjes groenigheid op afstand.  Het lijkt of beter ís een hondenuitlaatplek , want menig taartachtig exemplaar moet omzeilt worden , en dus het oog op de grond meest gericht blijven .  Een  anti-drollendans derhalve.   Dan de Stevertse bossen in , met zijn aankomende herfstkleuren en ook weer jong groen opkomend nog.  Plots achter me hoor ik gedraaf op het halfharde zand. Een groepje vrouwelijke ruiters , zet er even de sporen in , maar blijven toch op eerbiedige afstand kwetteren en tetteren achter me aan .  Ga na dit stuk bos asfaltweg door buurtschap Stevert , huisje , boompje , beestje , om direct na brug over de Run een graspad van kniehoog te gaan , langsaf de beek . Het gras poetst m'n schoenen , service van de natuur.  Het is opletten waar je je voeten zet want kuilen evtl. zijn door het gras aan het oog onttrokken .  Weer terug oversteek via brug een zand met smal asfaltfietspad op langs wuivende rietkragen , na een poosje opnieuw graswegje , nu langs sloot met bedenkelijke kleur van water . Lijkt olie of benzine op het water te liggen. Kan ook zijn dat dit van dode eikenbladeren is,  welke ook zo'n uitziend zuur afscheiden. Het waterpeil ligt erg hoog , en het pad is evenals het vorige erg drassig .  Jagers uitkijkhutten of stoelen boven ladders volgen . Een enorme coniferenplantage/ kwekerij. En ander tuinplanterij en geboomte. . Weide en akkers inruilen voor dicht bos met kronkelend smal pad met bomen en planten van zowat aller soort . Een beukenrij , om rand veld /bos weer via asfaltweg aan een grote schuur de rustpost te naderen.  Routeman Frans Tilborghs verzekert me met bestuurslid Jan  Sengers , dat de lus van minstens tien k.m. van hier af verkrijgbaar aan de verzorgingswagen een must is om te doen.  Warm aanbevolen en ik geloof ze zonder meer.  Even nog asfaltbochtjes en dan weer het graspad op langs weelderig struikgewas de bossen in , het is opletten , want er lijkt bijna geen pad te liggen en ik stoei me door de rimboe-achtige toestand.  Bepijling en papier helpen me. Het wordt draaien met de schouders langs takkenwerk .  En de schoenenpoetser doet zijn werk na een wegje met jonge eikenboompjes , opnieuw.  Gemene boomwortels , opgepast.  Het is dras als wat hier in dit bos en een klein gemeen nauwelijks zichtbaar beekje moet met sprong genomen worden.  Graswegje één persoons langs de Dommel volgt,  Sluis hiervan met stuw en waterval over en weer even wat modderpadderigheid.  . Ik dans de samba , of zoiets toch , korte beentjes hebben het hier pittig, weg verhardt met puinsteen , en een bijzonder oever vennenpad draait ons erlangs, een ven met alle waterplantengroei , half struikelend over boomstronken .   Groepen paddenstoelen en boleten schuiven het oog voorbij.  Wegje Veldhoven-Waalre overgaand verder , het bos weer in na stukkie fietspad.  Zandwegjes door recht op de bush-bush af van moersgewassen overwegend riet en wilgen.  Klaphekken met toegang "Dommeldal "zo zegt aanduiding .  Loop door erg hoge riet en wilgenboompjes ,  zo smal paadje ,  en struiken en opnieuw maakt het gedraai m'n schouders los . Bijna ondoordringbaar hier.   Rivier wordt eindweegs gevolgd , welke flink stroomt . Weer als een draaikonthekje en klappoort door gaat het dwars een weide met grazers door. Is de toren [kantoor] van chipmachinesfabrikant een poos dominant aanwezig.  Loopt even weg op recht op viaduct  E34/A67 , langs ontspannings en congrescentrum , en vlak voor autoweg draai ik langzaam ervan af. Langs een brede sloot flink vol water en hekwerk van centrum over gras om in modder te eindigen . Brug weer overgaand , kom ik in buurtschap Heers , met een prachtige dichte bomenrijen { linden} ,  brink.  Enorme honden blaffen me toe , maar veilig achter hoog hekwerk .  Na asfalt volgt weer zachte grond van wisselend bos en open onder mijn schoenen . Achter conferentie-centrum  met hotel , Koningshof door weer velden met bosranden volgend ,  Manège langs en tuinen van huizen , hoor ik vlak achter me een knal van e.o.a. zwaar geweer. Een jager aan het werk?  Vast en zeker , maar  zijn niet mijn vrienden.   Een zo ver als kijken , grote kerstbomenkwekerij -plantage volgt. . Dan toch maar weer het bos in wat begon met een donker oud sparrenbos , amechtig hoge jongens, verderop met gemengd bos en cross-spoor kuilenpad wat de gewrichten op de proef stelt een tijdje , weer paddenstoelen veler soort en boomzwammen .   Een hondentrainingsveld -club langsheen , om af te draaien onder een hoogspanningslijn met lagere begroeiing , struiken en bomenwerk jonge berk vooral en laaggroei van jonge boompjes.  Huppel ik al draaiend met padje mee en een bord geeft aan dat de rustpost van begin deze extra lus nadert.  Niets vermoedend van haar aanwezigheid , zie ik ineens onze medewerkster van het duo  "Gonny en Jos "Hollanders ;  Gonny zelf , de hal weer uitstappen met Marijke haar meeloopster uit Heeze.  Een kreet ontvalt me , Gon keert weerom om nog gauw even een babbel te slaan .  Het toeval wil dat ze aan een andere lus bezig zijn dus even samen lopen is er niet bij.  Marij zet 'r de schoenen in na deze onderbreking onvoorzien.  Even later kruisen beide alsnog mijn gaande route en volgt weer even een bijbabbel.  Gonny vindt het maar prachtig een mede-beneluxer zo maar middenweeks te treffen.  Opgewekt als ze is als altijd.  En enthousiaste verhalen van wandelingen voorbije tijd.  Asfalt vervolgt door een  bos , om bij jeugdcentrum en ontspannig "Buitenjan " het bos in te gaan.  De provinciale gewestweg herriet op de achtergrond .  Die ga ik verderop met een stadgenoot meegaande vanaf bijna laatste rustpost over en een golfterrein  langs , bukken voor vliegende golfballen hoeft gelukkig niet.  Weg wordt pad en gaat recht op bosstrook langs talud van E34 onderlangs  met velden en tuinbouw linkerhand, en de toren van Steensel wenkt in de verte.  Weiden , en  ook  een enorme kudde lama's diverse grootten en kleuren een weide voor alle leeftijden zo te zien , lichte , donkere tot erg donkere exemplaren bevolken de wei. Die jongsten schattig toch om te zien.  Ik blijf met maat op eerbiedige afstand , wetende dat ze flink kunnen spuwen als belangstelling niet bevalt.  Opnieuw volgen onafzienbare tuinderijenlandschappen en boom en plantenkwekerijen {plantages}. Een haakse draai brengt ons van smal naar smaller om te overgaan in een smal rommelig omsloten met bomen en struiken , graspad ,  in ganzenpas dus hier.  Een kapel huisje uit 2001 zoals de steen in de gevel zegt, wat dorpse uitbreidingen op afstand , velden in en dan volgt even wat straatwerk met rotonde , {rondpunt } voor onze zuidelijke buren/wandelvrienden.  Maatje ziet eerder een pijl dan ik en ik corrigeer mijn koers. We lopen een wagen geparkeerd voorbij , waarin languit een man ligt . Ik wordt nieuwsgierig , is dit wel goed {?}  , maar wat later zie ik zijn borstkas licht op en neer gaan . Ik grap nog ; zou ie voorlopig niet meer binnen mogen komen , of zoiets toch ? Zit onder de knoet ván.  We vervolgen gerustgesteld en komen alras aan het plein met opmerkelijk veel Belgische nummerplaten toch , waaraan het buurthuis De Höllekes {Holletjes } , zich bevind.  Ik besluit vanwege het late tijdstip maar niet meer een extra lus van 8 k.m. nog te doen want dan voel ik  het pijlophalers duo in mijn rug en dit loopt niet prettig.  Wel volgen nog ontmoetingen  met burolisten en leden  bestuurderen en medewerkers en ook binnendruppelende wandelaars gesprekjes over wat kwam , wat ging , veranderde , of bleef.  Tips suggesties etc.  Wandelaangelegenheden , dat wel . Nu eens geen politiek en maatschappelijke zaken . Ik kijk terug op een fijne wandeldag.  Helemaal De Kempen ,  in al haar rust en variatie . Natuurtocht van de bovenste plank .  Een geweldige pluim op de hoeden of mutsen , of in de haren of zo , voor alle inzet vandaag. Want dat was absoluut superbe weer bij deze club. Daarom ben ik er ook zo graag altijd.

Komend weekeinde geen gewandel van mij, de stad viert feest inclusief de grote marathon met duizenden en duizenden toeschouwers en een sfeer van jewelste , niet te missen als inwoner zeker niet. Stad en omgeving is in de ban ervan.  Het weekend  erna volgt de eerste van de reeks wintertochten van Olat , vanuit de bakermat van hun ; St. Oedenrode . Laatste weekend der maand Boxtel , zeker ook de moeite altijd waard. Misschien zien we elkaar daar ook wel of onderweg ergens slenterend, nou nee stevig in de pas toch.  Gewoon blijven wandelen dus . Tot dan , houdoe , tot ziens en anders lezens hier.

Peter Heesakkers

06-10-2010 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het klopte met het  uitgeprinte o.v. reisplan prima.  Spoorwerken op het traject naar Maastricht hadden evtl. nog roet in het eten kunnen gooien.  Ze vinden wekelijks plaats en dan zeker in de weekenden in heel Nederland.   Vergt wat afwegen en gepuzzel in de reisplanning .  Het zou me geen parten spelen vandaag .  Hoewel….. Vlak voor station Roermond gaat de trein steeds langzamer om direct erop tot stilstand te komen.  De overstap naar de bus was enkele minuten volgens mijn program , en ik schoot toch in de stress.  Zou ik die aansluiting missen was het voor mij een uur langer wachten.   Een schietgebed ontvalt me.  Dan ; ja toch daar gaat het weer , zij het met een slakkengang.  Ik moet het op een spurtje zetten, storm de buitentrap af druk gebarend naar  de buschauffeur die al aantrekt.  Hij merkt me op gode zij dank.  Toch in alle geval één passagier te vervoeren.  De start is  in de Kerkstraat aan de parochiezaal , en dat is in geen dorp moeilijk zoeken.  De duidelijk ver-naoorlogse kerk met vierhoekige lage toren , merkwaardig veel aanwezig in deze streek . Wijst me de weg naar.  De start , eenmaal buiten roept richtingsvragen op.  Oei ; zou dit…. ?   Steek het kerkplein over  naar doorgaande weg waarlangs een dorpspomp.  Zoek even rond en ja daar hangt een pijl als geduid in het startburo. Moet nog  andere zoekenden op het rechte pad brengen.  Even wat straatjes gaande met mooie voortuinen  raak ik al gauw in den buiten.  Kombord dorp wenst ons ,Tot Ziens, nou ja vanmiddag dan al dus.  Het wordt als opening een lange smalle asfaltweg met weidevee , huiskes,  Wegkwijnende zonnebloemvelden , akkers , geoogst en al winter/voorjaar klaar.  Toch nog lenteachtig in de bermen met opnieuw en laatbloeiende bloemen en planten , en grassen op lenteherhaling.  Ook erg veel en uitgestrekte velden met doorgeschoten aspergevelden , waar midden-limburg om bekend staat.  Ook verbaas ik me om hele velden zonnehoed , paarse vlakke bloemen aan de toppen , welke geteelt worden voor de alternatieve geneeskunst.  Het landschap is lichtgolvend hier ,  behorend aan Maas en beekdalen .  Steek een streekweg over  door het Leudal ,  om verderop aan rand bos en bietenveld een eindweegs te gaan , zie een zee van grote varens in dat bos.  Zie in een bouwland een knots van een boom geveld door de natuurkrachten , mogelijk gespleten door blikseminslag.  En het loodje gelegd.  Het bos eindelijk in i.p.v. langs nu , maar dan wordt deze vaak onderbroken met houtwallen en velden.  Het gaat door landgoed en natuurgebied Exaten .  Klaar-overs met veiligheidshesjes laten ons veilig de weg Weert-Roermond oversteken en gaat het bosgebied weer in en langs knots van asielzoekers-centrum.  Naar open gebied met  veldgewassen  en beemden afwisselend.  De rust is voorzien in kantine van een schutterij. Bewolking heeft plaatsgemaakt voor uitbundig zonnig , na een avond en nacht regen.  Ik had het nog niet in de gaten , maar , het was erg dicht bij Baexem alweer , want de rust verliet ik naar randje dorp na eerst nog in een verkeersspiegel gepoogd te hebben te zien of mijn haar nog op zijn plaats zat.  Hij hing net te hoog voor me.  Weer langs gewestweg naar Roermond een poos,  en Coby en Joop moet ik laten die aanvankelijk net achter me gingen.  Duik verderop weer bos Exaten in langs statige bomen lanen en trap voortdurend op denne-appels door onze zuiderburen mastetoppen genoemd, en kastanjes en bolsters , de grond nog flink vochtig , maar een mooi bos met erg verscheiden bomensoorten.  Slingerend padwerk klappoort in en half heide en bosveld in met grazende schapen .  Enorm veel paddenstoelen in alle verscheidenheid, en , helaas ook dagjesmensen die ze plukken.  Mijn stekels gaan opstaan , maar loop door.   Beuk , es , spar , den enzomeer zijn ons deel.  Vochtige grond en zelfs modderig en doorploegd door boswerkmachine.  Moet het soms via verhogingen zoeken en de routeuitzetter [s] ,  heeft op het alternatieve bospad met witte strikken de venijnige staketsels van boomstronken en afgezaagde jonge boompjes -uitsteeksels gestrikt als waarschuwing.  En her en der stapels stamhout langs de paden en boswegen.  Toch al herfst , vermengt met slijkgeur komt mijn neusgaten in . Langs schitterende exemplaren paddenstoelen en een opmerkelijk cluster staande stinkzwammen.  Boleten in alle grootten tevens te zien.  Ga bos uit de Heelderpeel in of door.  Het is hier rand-Peel-gebied.  Slijkerige paden en wegjes door  , velden al vaak geoogst ook hier en opnieuw maïs en maïs , onmeetbaar .  Sloten en beken over.  Weer veel aspergevelden , in al haar groenigheid .  Een havik wordt door mij gestoord tijdens zijn hapje en vlucht met een vogel in de klauwen naar rustiger oorden , ik mag de veren op de grond aanschouwen .   Mogelijk zo te zien een duif. Die het menu voor hem was.  Paarden komen op me afgedraaft en krijgen een aai op de snuit . Even verderop andere wei komt er ook een op me af , maar als ik mijn hand uitsteek vlak  aan schrikdraad , schrikt het dier en wijkt snel uit. Ik laat 'm maar… Andere afstanden voegen zich bij me nadat ik met permissie over een boerenerf met stallen woning enz. mag passeren.  Het recht van overpad geldt hier.  Kom weer op bekend terrein en weer weg naar  schutterijlokaal voor de rust van de club vandaag overgenomen .  Zie nu meer bekenden buiten en binnen , en nestel me op het terras .  Van het  "Sjöttershoes "{schuttershuis dus}.  Het voelt zomers , en zo zit elkeen er ook bij.  Limburgs dialect viert de boventoon hier vandaag in midden -limburg natuurlijk.  Het zangerige van toon.   Na rust terug langs een muur, halfhoog ,  met blik op laatste rustplaats van die het aardse voor het eeuwige verwisselden. . En om in die sfeer te blijven langs een terrein met nieuwbouw van een crematorium , men poogt het snel met groen te verbergen om vanaf de weg aan het oog te onttrekken.  Vooral de hal ,met….  Ik was weer heel dicht bij Baexem , maar moet volgens wandelplan toch nog een lus van zeker  ruim zeven tot acht k.m. voldoen.  Ik zie een stellingmolen zijn wieken draaien op afstand .  Langs kasteel Baexem en nu meer veldwerk met in de verte de elektriciteits -Clauscentrale zichtbaar ,  en een kale betonnen communicatietoren mogelijk zonder dienst{?}…  Zig-zag , hoekig veld/zandpadwerk tot aan asfalt smal en de landelijke rust door, met  almaar velden , in licht golvende sferen.  Veldgewassen onmetelijk ver en groot schuiven voorbij.  Een rij oude linden en beuken geven enige afwisseling  onderdoor gaande . .  Het gaat dan toch weer een zandweg in , op en neer gaande , zie vlinders meest koolwitjes fladderen en dansend om me heen.  Zaadbollen van paardenbloemen , en de lentenatuur komt even terug in de bermen.  Veel bloemen en planten een tweede leven ….  Boerenhoven volgen nieuwe en oude met lange al of niet verharde oprijlanen.  Nu en dan de berm in moetend voor sneller passerend verkeer.  Een eigen windmolen op een erf staat stil ondanks winderig toch.  Een eigen milieubewuste stroomvoorziener .   Het blijft een ver weg-kijk tafereel deze lus die we gaan , veel asfalt , smal nu  en dan , verderop komen andere afstanden mijn route vervoegen.   Dan weet je ; het is niet ver meer.   Sla af weg , weggetje met aansluiting naar weg Weert-Roermond opaan .  Waar verkeersregelaars ons veilig overzetten.  Jawel ; Baexem in . Plantsoen in waar de draaiende oude wind-stellingmolen staat die de vlakke omgeving overheerste onderweg al .  Met als geleide railachtig de zeker 20 of 30 meter lange oude onttakelde molenwiek  als gids ter uitgeleide van dit parkje.  De wijk van 't dorp in .  De straten liggen ruimschoots overhoop door hernieuwde straat en rioleringswerken ,   en zelfs stoepen liggen open.  Het deert den wandelaar niet , die geraakt er gewis wel doorheen.  Kort door de wijk recht op het parochiehuis , of zaal gaat het aan.  Het moet gezegd , een zeer wisselende tocht door het Leudal met al haar verscheidenheid , al was de laatste lus niet echt opwindend.  Verwend als een bereisd doorsnee wandelaar is.  Maar al met al , toch de moeite zeker waard.  De herfstzon overgoot het parkoers vandaag ruimschoots.  Om in een zingend-limburgs klinkende zaal me af te melden en nog een afzakkertje te nemen . Joop en Coby bieden me nog juist arriverende een lift aan naar voor mij te ver uit de buurt en derhalve kies ik toch maar voor bus en trein , maar die eerste verliep ik juist , wat een bijna uur wachten opleverde .  En zie een tijdlang Baexem e.o. aan me voorbij gaan. De andere bekenden druppelen ook binnen , ook mijn  provincie-genoten . Nu deze week midweeks naar Steensel , om geolied te blijven in beenderen , scharnieren en spieren , hierna mogelijk een weekend rust , en dan wacht de tocht in St.Oedenrode van Olat , de herfsttocht vanuit hun bakermat in aanloop op hun veelbezochte gewilde winterserietochten maandelijks . Daar ben ik al vanaf begin te vinden en tuk op. Blijven wandelen , ook U dus.  Houdoe en tot ziens ergens , en lezens zeker hier.

Peter Heesakkers

03-10-2010 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Wandelen is reizen te voet.   De trein , brengt me naar Deurne , waar een afgesproken pendel ,wandelaars opwacht om naar Griendsveen  te brengen . Het turfstekersdorp van vroeger ligt precies over en op de grens met Limburg en Brabant.  Rondom deze grens strekt zich de Peel uit.  De club heeft na jaren Helenaveen ingeruild voor dit dorp.  Vlakbij eigenlijk een paar k.m. noordwaarts. Na een 10 min. rijden wordt ik gedropt vlak voor de parochiezaal.  Vlak naast de ingang staan parmant een groepje paddenstoelen , herfstbodes.  Het is alleszins een opmerkelijk dorp met een zeer oude geschiedenis van turfwinning in dit veengebied.  Griendsveen is genoemd naar directeur van de Griendt van de turfindustrie.  Gedolven hier in de omgeving dus.  Het parkoers zal in het teken staan van de tijd dat hier turf gewonnen werd in noeste arbeid in een tijd van grote armoede nog.  Het dorp telt een paar straten met opmerkelijke  zeer oude vrijstaande huizen villa-achtig , en een trits oude woningen waar de turfarbeiders het toen mee moesten zien te doen.    Veel voet en fiets , en ophaalbruggen  leiden door de streek , in de wandelroute ingepast vandaag. Turfkanalen waar in die tijd de vlotten en boten de turf uit een onherbergzame streek vervoerd moesten worden. Veengebied dus hier , maar ook berucht om zijn moerassengebied , moeilijk toegankelijk.  Jan Vogelsangs en co. Tekenen voor de route vandaag en Jan is een kenner in deze hier weet elke wandelaar. Vandaag had ik de luxe van keuze van drie mooie tochten binnen mijn regio . Ik koos bewust voor hier . met alle respect voor de anderen.  Ik loop het dorp uit en kom aan een ophaalbrug , laat die liggen en draai er langs een kanaaltje omheen  Groenrijk is de streek hier, en Helenaveen dong dit jaar mee voor de jaarlijkse groenste gemeente . Ook deze behoort tot de gemeente Deurne die erg uitgestrekt is.  Apostelwoningen heten deze villaatjes.  Een ezel balkt ergens verscholen, in het groen .  Dan wel over ophaalbrug  en wat bochtig  gaan velden prei en bonenstaakboomgaarden voorbij , en maïs, en bieten, en ander veldwerk.  We zullen vandaag vaak rondom de provinciegrens dansen. Baarle-Nassau /Hertogachtig.  De eerste herfstkleuren zijn al zichtbaar en toch nog nieuwe takken en lootjes en grondgroeisels , en de rijke bloemenpracht schijnt de lente te herhalen toch.  Langs de Helenavaart even . Helena , was de vrouw van v.d. Griendt , en  dus naar haar genoemd door hem uit bewondering , dat ze hem zo vaak moest missen vanwege zijn werk. 'n Eerbetoon.  Ga een ruig grasbospad in tussen moerassen  en omzoomd door hoge varens.  Om na een lange gang plots in oog te staan met een wijds plassen en vennengebied . Vogelaars voorzien van telelenzencamera's en  verrekijkers staan in een groep bij elkaar . Klapwiekend komt een witte gans over me heen , laagvlieger.  Hier is het werkelijk schitterend in de Maria-peel.  Staken van berken steken uit het water.  Lang door en langs de randen van deze venen gaat het op smalle paadjes . Grindweg in en ga over grens weer Brabant in tot aan vaart , richting Helenaveen , onder hele rijen met voornamelijk oude eikenbomen door vaak meer dan een meter doorsnee stammen . Opmerkelijk wit-blauwe linten en strikken om de stammen zijn er aangebracht ook aan brugleuningen. Er valt wat te vieren kennelijk. Bleek later volgens bord een 75 jaar oude sportclub te zijn.    De waterspiegels tonen de wereld op zijn kop.  De rust in H'veen laat ik liggen voor de extra lus die nog volgt en ik lees op papier dat ik hier na 15 k.m. weer op dit punt zal komen.  Na asfaltweggetje langs de vaart , gaat het smal weer een paadje in en eindweegs verder onder de A67/E34 door ongeveer richting Grashoek almaar in de verscholenheid van bos en padgeslinger. Een loslopende wat al te enthousiaste grote hond wordt snel door baas aangelijnd.  Weer brug over andere vaart over en terug langs kanaal hiervan.  Kom ik door velden en fietspadwerk weer in het boerenland en komt H'veen opnieuw in zicht. Langs plantsoen  met gedenkmonument , maar  waar ook turftreinwagonnetjes van weleer staan .  Na rust in plaatselijke uitspanning gaat het dorp weer uit en net hierbuiten een tweesporig pad op.  Hier is de verwoesting zichtbaar  van een zware storm begin Augustus.  Gaat weer akkers langs en weiden en recht op de bossen van de Deurnese peel aan. Neem toch maar een bovenliggend pad , vanwege de modder en de sporen van schaderuimers in de natuur.  Moet enigszins moeizaam draaikonterig met rugzak op door een poortje en langs smalle weidepaaltjes om een slingerend  verend {want veengrond } bosgebied  weer in te gaan.  Pad is vaak gebarricadeerd met nog boomstammen door de stormramp.  Ook weer langs kanalen en sloten , en opnieuw moerasgebied , en nu en dan een voetbrug kruisend. Ex-veenafgravingssporen.  Bos met overwegend lariks , den,  vooral spar , beuk en wilgen , en berk jong en oud. Toch dan weer even vaste grond onder de voeten opnieuw langs veenkanaal. Nu en dan zig-zag brug over door almaar groengebieden . Het moet vandaag nogal eens brug over hier. Ik bespaar ze u allemaal te vermelden.  De rust is aan een hoeve annex resto. Willem 3 genaamd. Ook die laat ik en vervolg langs de vaart. Om plots met kombord Griendsveen in zicht, terug een overwegend berkenbos met verhoogd pad dat door bos slingert in te gaan. Weer meest moeras door en nu zo lijkt insectenvrij , prijs ik me gelukkig , dat ze er nu niet zijn zo lijkt. Veengrond veert weer onder me.  Moet over platte ijzeren platen lopen voorlopig vanwege vrachtverkeer om niet vast te raken in de weke grond , en waar damwanden in de oever van kanaal gedrild zijn , ter versterking en werk in de natuur achterliggend. Er zal zo zie ik ook een verhoogde smalle verharde weg komen mettertijd. De voorbereidingen te zien. Reusachtige bomen liggen met wortel en grond op hun kant te getuigen hoe machtig de natuur ons de les leest en hoe klein we zijn t.o.v. zijn wil. De windkrachten. De oevers met zandzakken versterkt om overstroming  te voorkomen voor lagerliggende gebied.  Kom ook langs een machtige bunker of kazemat, die duidelijk zware sporen van beschietingen  tonen van W.O.2   Deze bunker is een van de tientallen k.m. rs . lange z.g. peelraamstelling door dit gebied, om vanuit het oosten de vijand te stoppen. Duurde echter maar een paar dagen toen. In Mei 1940 . De rust van de club is voorzien bij een autoschade en garagebedrijf achterom.  Raak er aan de praat met o.a. Dick uit Geldrop, die met me mee de overige k.m. rs af gaat lopen.  Komen nog langs wat fundamenten van woningen toen, en een oude turfverwerkingsfabriekje , om langs een sloot de spoorlijn Helmond -Venlo over te steken en de prov. grens weer Limburg in , na net nog uit Limburg naar Brabant.  Weer velden met gewassen en weiden maar vooral overheersend maïs en wijde blik met  de spoorlijn , aldoor passerende goederen en personentreinen . Een platform voor zware kerende landbouwvoertuigen , weer graspad in wat na draai op terug richting Griendsveen  overgaat in asfalt. Na een poos veldwerk , dan toch spoorlijn over en weer gesloten groen door . Grindweg langsheen het spoor.  Rand  dit dorp staan in plantsoen een borstbeeld op zuil van Dir. v.d. Griendt met reusachtige en mooie snor, een locomotiefje en wat turfwagonnetjes , en turfverwerker, een turfsteekschop,  en kruiwagen bijbehorend. We krijgen nog wat dorpsstraatjes met dorpsgezichten te zien en gaan dan verspreid staande huisjes van goeden doen mensen in de turftijd door , mogelijk van opzichters toen{?}.  Weer langs een vaart , en nog sloot , ophaalbrug over , Zand wordt asfalt , en ineens staan we voor de zaal als finish.  Het was een echte peel sfeer tocht . Onderweg droomde je terug naar de tijd van toen. Werken in een schier ondoordringbaar en drassig-moerassig gebied . Het  gebied ook van onmenselijk harde werkers. Het gebied spreekt nóg tot de verbeelding.  Openbaar vervoer is dit dorp vreemd en de pendel die eigenlijk wacht , kan ik laten, met akkoord. Want ; Marian en Servée bieden me de lift terug naar Deurne aan voor mijn trein. Het was een fenomenaal mooie natuurtocht , die een gids leek van vroeger tijden.  Het gebied en streek leent zich er ruimschoots voor.  Helenaveen verloor vorige week nog de wedstrijd van groenste dorp. Ze werden tweede. Maar eerste was zeker op zijn plaats geweest. De wervelstormen en schade daardoor,  gooiden roet in het eten. Terugkomen hier zal ik vast en zeker  nog. In de trein droom ik terug van een fijne mooie monumentale wandeling. Dank voor jullie geweldige inzet. Ik zal jullie vast ook wel ergens zien dezer weken . Gewoon doorgaan met wandelen dus. Houdoe , tot ziens of lezens.

Peter Heesakkers

26-09-2010 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Lang hoef ik hier niet bij na te denken . Club en organisatie plus de omgeving staan garant voor een geslaagde wandeltocht.   Halte en startburo zijn voor mij blindelings te vinden.  Rondom  de startlokatie vallen mij vooral de rood-witte nummerborden van onze zuiderburen op die zo te zien in grote getalen aanwezig zijn.  Limburg en Antwerpen vooral maar zelfs van veel verder zo vertellen me de  dealerstrips onder deze nummerplaten.  Overigens Luyksgestel behorende tot  Bergeyk ligt luttele k.m. rs van de grens en boven Lommel.  Nestor oprichter Joop is natuurlijk vaste medewerker aan het startburo en slooft zich uit in het bijhalen en vooraf nummerstempelen van de inschrijfkaarten.  Immers de opkomst overvalt de inrichtende club.  Ik waarschuw Joop nog voor het evtl. krijgen van het  "stempelitis ". Ik kom hier maar niet weg , want dorp en streek en bekende gezichten , komen aldoor binnen vallen.  Onder een opklarende hemel , ga ik de hoeven in.  Neem een sluipweg via pad van een plantsoen met het beeld van de Koperteut ,  steek Dorpsstraat over langs pleintje met muziekkiosk , nog wat huizen weerszijden en meteen geraak ik in het buitengebied.  Asfaltweg op tussen akkers en weiden . Niet veel verder volgt een afslag brede veldweg op  omzoomd met eik en berk , en struikgewas , vooral braamstruiken ,  en begroet de kudde koeien  en bezie de wijdsheid rondom. Wat verderop komt me een rijtuigje tegemoet en de koeienkudde davert mee de span paarden achterna tot de weideafzetting ze afremt.  En vervolgens weer terugwandelend met de passanten op apostelvoeten . Leuk toch zoveel bezoek aan de wei vandaag.   Einde voorstelling voor ze en hebben het nakijken. Gelukkig geen stof opwaaiend , want gister schijnt het 'savonds nog wat geregend te hebben , broodnodig  , dat wel. Krijg een smalle doorsteek en raak de weg naar Lommel aan en steek deze over.   Een jongetje  aan een hoekhuis daar had de voorhoede van lopers opgemerkt en had vervolgens een tafel met kannen en bekers geposteerd , om spontaan water aan te bieden , en ja hoor de dorstigen storten zich op het natuurlijke nat.   Het kind gelukkig als barmhartige samaritaan.  De dorstigen laven. Een van de zeven werken van barmhartigheid.   Een smalle boomgaard appelen  verbergt nog de velden achterliggend . We gaan een bosweg in pal richting Lommel  met landelijkheid links bos rechts en voorbij een drooggevallen ven een smal donker bos-graspad in .  De routeomschrijving is vandaag wars van waar kan straatvermelding , en het woord pad , overheerst volop.

Vermeldt zowat elke regel . Dit spreekt.  Zandweg , bospad , paadje enz. hoeveelste afslag is vermeld.   Bospercelen met spar , fijnspar , oude en jonge den en divers loofwerk gaan aan mijn voeten voorbij , enkelsporig en dubbel of karresporig  zijn lopers deel plus de perfecte bepijling en splitsings vermeldingen.  Luyksgestel staat voor natuur en schaduw  en het is genieten volop.  Hoor achter me gezwoeg en stevig gestap  met poles , als ik al dacht even alleen op de wereld te zijn en daar komt Marlies van de organiserende club me achteraan. "Och ; bende gij da "?! Zou ik er vanachter veranderd zijn sinds…..?  Tot op post een na acht k.m. loopt ze met me op en we wisselen wandelverhalen uit , vergaderen op weg dus.  We lopen recht op een grenspaal kegelvorm af om precies op buurmans lijn nog op Ned. territorium  een eindweegs paralel te lopen enige tientallen meters.  De bepijler blijkt een pijl rechtop de top van een termietenhoop geplaatst te hebben.   Het gepadder vervolgt aldoor  , een fietspad nog , even wijde blik met vooral bietenveld en niet lang hierna is de rustpost.  Wandelen is ook ontmoeten  zeg ik vaker en zo gebeurt het dat ik zelfs oude basisschoolmakkers {!} tegen het lijf loop en van die tijd ook heb ik een fotografisch geheugen in naam en of gezichten onthouden.   Plus nog een oud-collega die de stoute wandelschoenen als 'buurtbewoner ' , met eega aangetrokken had.   Gesprekstof genoeg dus weer en de bekende oude koeien uit de sloot halen . Marlies blijft hier om nog wat parkoersoverleg te doen met medewerkers , en heeft voor korter gekozen , waar voor mij de lus wacht.

MESA-maten Wim , Ton , en Martien tekenen ook present , en zo kom ik nauwelijks nog weg hier en worden rustrecords verbroken . We gaan gevieren verder.  Ik ben extra op mijn hoede na de zware val hier vorig jaar kort na post en verdorie de plek waar het gebeurde dient zich weer aan.  Landpaden omzoomd met tuinbouwgewassen vooral worteltjes in overvloed zijn ons deel , weer bos in met oude den en een machine zien we aan het werk met hele stammen uit de grond te trekken ! Om meer daglicht aan de grond te krijgen. De harslucht komt de neuzen in.  We doorkruisen een duinengebied en gerooid bos later , en smalle slingerpaden pijnigen de gewrichten . Stevensbergen heet het hier. Want aldoor gaat het als op een crossparkoers snel achtereen op en af en zien we nieuwe grondgroei ontstaan  , daar waar eens overwegend dennenbos stond.  Wat schelpenzandpadwerk  ik raak even achter en het drietal raakt uit zicht en prompt sla ik een verkeerd pad in.    Weer wat open land door met een welkome bries die de benauwdheid even verdrijft.  Over graswegjes en immense aardappelvelden. En bieten.  Wolkenhemel verandert telkens en geeft het geheel extra decor.  Veldwerk , akkers en vooral maïs wisselen snel af.  Zandweg zus en zo en zoveelste pad af daar en daar meldt papier geduldig. De typist van de route moet pijn in de vingertoppen gekregen hebben. . De lus is gerond en we zijn weer op dezelfde post aanbeland . Die lus was superbe . Opnieuw  een lust van ontmoetingen hier ter plekke in een sfeer van natuur rondom als in de middle of nowhere.  Ik maak er vandaag een dag uit van , en waarom ook niet , wandelen moet ontspannen zijn.  Ik verleng mijn rusttijd.  Jeanneke uit Herentals  roept me al van verre en is ook nog steeds bij de doorzetters van leeftijd met haar groepke.  Sappig vlaams Antwaarps , komt over haar tong.  En zoals altijd op wandelingen zijn de doorsnee ontmoetingen vluchtig en informatief.  Jeanneke kijkt al vooruit naar haar vakantie "verlof " : naar Italië.  Haar lievelingsland toch.  Na de gezelligheid op post raak ik Wim ., Ton en Martien uit het oog  na alle aanhoudingen van bekenden , en gesprekken . Het restant der tocht wacht.  Halfdroog ven naast of voorbij post volgt via een smal paadje en gras en ander padwerk volgt.  Ik herken bewoning gehucht Boscheind  uit het bos en aan de bosrand komende, van o.a. de Grenzeloze Olat/ Milieu 2000 tocht kort na Kerst.  Ga waterwinnig en zuiverings station langs  en krijgen een sluippad achter gehucht door te lopen.  Maïs vooral en worteltjes genoeg en ander veldgroeiwerk en tuinbouwgewassen. Honger zal er niet zijn.  Dacht ik nog naar een bekend fietspad op Luyksgestel gestuurd te worden als finale, dacht parkoersman er anders over en steven ik recht op dorp aan waar een van de twee oude windmolens me al van ver toezwaait met haar wieken . Langs kapel/kerkje met altaar in wijds grasveld voor openluchtmissen , en aangrenzend kerkhof loop ik recht het dorp in nog even de bak en rooklucht van de bakoven aan de molen opsnuivend.  Kom ik weer C.R. De Eykholt binnen , nou ja eerst buiten dan want opnieuw wordt ik opgehouden  door oude en andere bekenden, op het geïmproviseerd terras.  Het was vandaag echt een dag van ontspanning en ontmoetingen .  Door een schitterende natuur waar Luyksgestel altijd garant voor staat.   Ik kijk ook terug op een heerlijke fantastische dag, en een prima organisatie en inzet van de leden der club.  En ja ook onze Belgenburen wisten dit al want de bekende trom gaat daar ook rond zo blijkt, en zo is de opkomst van daar uit overweldigend .  Nu komend  weekeinde zal ik Geldrop , { bijna een thuismatch } bezoeken de Kempische wandeldriedaagse van Olat , en het weekeinde daarna ook dicht bij huis Veldhoven/ Oerle , en daarna Roermond.

Wie weet treffen we elkaar daar ook want wandelen en wandelaars zitten vol met toevalligheden . Blijven wandelen dus. Houdoe ; tot ziens .

03-08-2010 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Derde dag: "De dag van Groesbeek:

Opnieuw een lange route  staduitwaarts. Opnieuw staat er publiek aan de start vooral om ons weg te klappen  en aan te moedigen , vaak persoonlijk en we mogen aanrakingen en schouderklopjes b.v. incasseren . Men joelt , krijst , feest en roept ons toe in koren vaak.  De "50rs" zijn al reeds ons lang voor want die maken dezer dagen extra lussen natuurlijk.  We draaien zuidwestelijk de stad uit richting Malden . Reporters en ander journaille langs de weg , als elke dag en god weet op hoeveel camera's en plaatjes je intussen staat van prof-en amateurfilmers en fotograven . We gaan vandaag door twee provincies , t.w. Gelderland en Limburg. Bouw van Malden door en als elke dag voeden en laven de bewoners ons.  Komkommerschijven , koekjes van wat ook drop en ander snoep en gesneden fruit ook .Er is van alles in de aanbieding , gratis dus….{.} Na deze plaats gaat het de kanaaldijk loverrijk overigens , op. Even verder zien we aan de overkant Brabant  liggen , en passeren we de Limburgse provinciegrens om een smaller dijkje op te gaan , langs de Maas nu.  Gaan een grind/zandweg in de afdaling naar stukje oude rijksweg , onder een spoorbrug door Mook in , zijnde de meest noordelijke gemeente van de provincie.  Door het dorp langs appartementen , de oude kom waar ons een terrasfanfare verwelkomt en het publiek ons hartelijk begroet , toch weer een kanaalbrug over en langs hier tot de Mookse plassen met  groetende en aldoor zwaaiende  pleziervaarders.

De soldaten  vooral zingen zich weer moed in ,  dat het een lust geeft.  Door landelijk en meidoornstruiken en Maasheggengebied , wat bosjes , gaat het op Middelaar aan met een draai naar de Plasmolen , langs twee campings waar weer talrijk begroetend publiek is, met de bekende en feestelijke taferelen. Gaan na een volgende camping en bosweg lang , door Milsbeek in feestgedruis . Maken een haakse noordelijke bocht en gaan recht op de Duitse grens af met op de achtergrond de heuvels van het Reichswald.  Plots begint de eerste klim , en strijdkreten als van de soldaten volgen. We lopen op de meter af langs de grenslijn met de buur een kilometer of wat lang. En gaan daar ook de grens van Gelderland aansluitend weer over weg uit Limburg. Een S-bocht daalt af en men ziet een dikke kleurige slang van kledij en vlaggen en vaandels door het dal trekken . Bredeweg volgt en dan gaat het klimmend en dalende op hoofdplaats van de dag , Groesbeek aan . In en door Groesbeek gaande is het weer een feestelijke stemming van jewelste en enorm druk rijendik genietend en groetend publiek , muziek zang van lopers en toeschouwers . Dalen het dorp verder in langs de VIP- tent  gaand om na de oude overweg weer te gaan klimmen richting de vermaarde Zevenheuvelenweg. De "cols "van de Vierdaagse. Op en af gaat het en langs de route wemelt het van het volk en  ook campeerwagens staan als bij de Tour de France in files in de bermen geparkeerd. Mooie vergezichten als beneden ligt Duitsland. Het lijkt wel een echte bergetappe en het publiek staat dicht op de weg en begroet ons hartelijk. Massaal trekt het legioen zingend en muziekmakend door en anders doet het publiek het wel. Het is me een herrie van heb ik jou daar. Op een der heuveltoppen doen veel wandelaars en militaire groepen vooral een afslag om naar het Canadese oorlogskerkhof te gaan, waar constant plechtigheden ter nagedachtenis worden gehouden. Ik doe dit ook elk jaar bijwonen en het moet gezegd , het is heel indrukwekkend vooral als je langs de geéerde graven loopt. Een trieste aanblik,  jonge jongens uit een ver land ,  naar een vreemd land, van huis gegaan en nooit meer bij de almaar wachtende familie en vrienden teruggekeerd. Het roert me enorm , al jaren en steeds weer. Ik kan het niet laten. Het trekt me aldoor aan ze even te gaan begroeten.  We zijn ze veel dank verschuldigd. Lieten het leven in een vreemd land voor onze vrijheid.  Hierna voeg ik me weer in het legioen . Op en neer aldoor langs geparkeerde caravans weer , en dan de plaats Berg en Dal aan. Ook dit dorp swingt de pan uit , zingt en roept ons toe, zwaait , juicht en slaken dierlijke kreten ter aanmoediging. Tussen groenige wegen dorp uit even wat rust , maar dan de grens van Nijmegen over herhaalt alles nog intenser nu. Een prachtige groenweg door meest villawijken. Raken we in de normale bebouwing en het feest gaat maar door, confettiregens , ballonnen , slingers , bellenblazers, uitdelers van alles wat.  ,  kinderen vooral die briefjes met hun naam en adres uitdelen en zich voorstellen in meest Engels. Zij vragen of we ze een kaartje van thuis willen sturen , van hoe verder weg , hoe liever natuurlijk e.o.a. ver land. Na wat lange straten vol toeschouwers draaien we een wijk in smalle straat, zowat recht op de finish aan en het gaat maar door ogen tekort en een lawaai van enthousiast  feestend verkleed publiek . WAT een gekte ! De wandelaar pept er geweldig van op. Na afmelding op terrein de Wedren blijft men nog graag lang samen . Orkest op podium en mensen dansen met eventueel nog kreupele wandelaars. Kleinere orkesten zijn er ook . Grootschermen laten zien wat er op de parkoersen zoals gebeurt , interviews e.d. Het is er goed toeven en veel internationale contacten worden gelegd, en veel buitenlandse gasten weten het nu al zeker ; volgend jaar weer terug.

Vierde dag De dag van Cuyk :

De temperatuur is evenals gister toen het overwegend bewolkt bleef bij 24 gr.  Veel draaglijker dan de eerste twee dagen . Vandaag 21 tot 23 . Opnieuw de stad uit nogal lang van wegen. Om over een viaduct gaande weer uitbundig betoetert te worden door het verkeer. Een bosweg door langs heuvels en duinen en vennen. Op Overasselt aan , ook dit dorp vlagt en feest en de straten versiert als alle doortochtplaatsen. Wijk door , omhoog de Maasdijk op die lang en slingert maar ook erg smal is . Tegenover ligt Brabant. Gaan een lange brug over die ons over de uiterwaarden en de Maas , weer uiterwaarden naar Brabant voert. Onder een ereboog een ark de triomf door bloemen en takken versiert met Welkom in Brabant. Linden heet dit piepkleine dorp dat elk jaar versiert onder een bepaald motto, de hele staat door met U-bochten hangt vol met vooral stoffen lappen van allerlei dessins. In slingers aaneengesloten. Gildebroeders met speren en lansen in middeleeuwse stijl gekleed begroeten ons, met hartelijk welkom in Brabant , het doet warm aan , ik moet slikken en denk anderen ook wel . Onder muziekkapellen en ereboog weer dorp uit door een kunstmatig merenlandschap slingerend de baileybrug op via helling en enorme bult met uitzicht en weer afdalend op Beers aan . Door boerenland en dan na wat rust breekt de hel weer los. De loper ruikt nu de finish en dat het 'm moet lukken nu . Na een paar k.m. landelijk gedoe komt hetstadje aan de Maas , Cuyk in zicht met basiliekachtige tweetorenskerk. De vijftig k.m. voegt voor de overweg in , en even kan de stad het niet meer slikken. Het feestgedruis en welkom is weer hartverwarmend, waar halen ze de energie toch vandaan vraag ik me vertwijfeld af om uren zo tekeer te kunnen gaan. Het wordt nu en dan schuifelen want het tienduizendkoppige publiek dringt in enthousiasme het parkoers op . Het gekkenhuis is hier compleet. Ik krijg het altijd hier ook weer zo warm van zoveel vriendschap , blijheid , uitbundigheid, behulpzaamheid , aanmoediging , applaus gejuich . Dan gaan we de Maaskade op eerst tunnel onder autoweg door en overal waar je ook kijkt massa's volk. We gaan een pontonbrug speciaal voor ons gelegd door de genietroepen de Maas over naar Limburg. Nog 13 k.m. naar Nijmegen duidt een wegwijzer. De loper krijgt vleugels nu. Over de Maasdijk op Mook aan en dan volgt een dorp door en uit een tien k.m. lange oude rijksweg naar Nijmegen…… Niemand maalt erom , vermoeide gezichten worden lachende gezichten , her en der staan al familie . vrienden en wat meer van de loper langs de route en ik zie vele omhelzingen , huilers , al bloemen soms , de emoties lopen steeds hoger op richting Nijmegen gaand .  Indrukwekende taferelen  nemen toe. Nu gaat het rechttoe op Molenhoek en Malden aan waar de 30rs zich voegen. De loper ruikt de stal en het hooi en werkelijk het lijkt erop dat heel Nederland zich langs de route verzamelt. Om een idee te geven : Al heel wat jaren terug is eens geschat , dat er de laatste 5 a 6 k.m. 350.000 toeschouwers de wegen omboorden. En ja tribunes als een normaal huis zo hoog helemaal vol….. Vooral op het einde is het of je door een stadion loopt. De rest bespaar ik u maar , zoveel te zien en te horen en als gladiatoren worden we onthaalt. Loper en toeschouwer komen ogen en oren tekort. Je weet echt niet wat je ziet en overkomt. Zeker niet als nieuwkomer hier. Het gaat nog langs eretribunes met talrijke genodigden en diplomatie en bekende Nederlanders ook , politici ambassadeurs en wat al meer. T.v. en radio en andere verslaggevers. Een directe reportage-uitzending. Het is zo'n feest!.... Waar komen in hemelsnaam zoveel mensen vandaan? Ik wordt er altijd weer heel stil van en ja emotioneel ook zoveel hartelijkheid. Voor onze Belgische lezers en vrienden nog even; Ja hoor ook jullie legeronderdelen en burgers zijn a.h.w. talrijk tegenwoordig hier. Dan komen we op de finishplaats de Wedren en daar is het een feest als never. Alom geluk en blijdschap de warme en n.b. droge [ lang geleden} Vierdaagse is volbracht en overwonnen . Wat een gelukzalig gevoel ! U die hier nog niet was, moet het zeker één keer meegemaakt hebben om dit alles te kunnen bevatten want papier is te geduldig. Tenminste ik kan het nauwelijks omschrijven. Weet wel als u dit doet , het is als een virus voor de meesten toch. Eenmaal meegedaan , kan het je nooit meer los laten de zoete herinneringen. Het afsluitingsfeest in de binnenstad 'savonds is over de koppen lopen , maar aan mij niet meer besteedt , ik verlang naar huis en mijn eigen bed. Zalig !

Herinneringen waar ik mijn hele leven en een jaar lang op teer, en ik niet allen zoveel is zeker. Ja volgend jaar ben ik er weer hier. Hoef ik geen seconde over na te denken. Ja ook ik heb het virus te pakken . Maar aan u lezer , zeg ik blijven lopen , wie weet waar we elkaar weer eens zien .  Houdoe !!  Even nog bezien , waar ik volgend weekend loop , maar  5-7-8 Aug Kempense wandeldriedaagse Geldrop bij Olat.nl staat wel zonder nadenken weer vast. Houdoe!

22-07-2010 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers