Het project "Een betere wereld" vertrekt vanuit het vak Sociale Activiteiten, gegeven in het eerste jaar middelbaar onderwijs. Het onderwerp dat ik uitzocht voor het schooljaar 1995-1996 was "Verdwijningen".

Vlak voor de grote vakantie en tijdens de maanden juli en augustus 1995 staan de kranten vol van teksten over de verdwijning van Julie en Melissa en van An en Eefje. Ik neem dan contact op met de families en medewerkers van de verdwenen jongeren. Als taalleraar wil ik mijn leerlingen ook erop wijzen dat "verdwenen" en "disparues" hetzelfde betekent. Zo ontstaat een actieve sociale werking waarbij vanaf het begin het element "taal" belangrijk wordt.

Tijdens het eerste "werkjaar" steunen wij de families van de verdwenen jongeren en helpen wij hen door tentoonstellingen van werkstukken i.v.m. de verdwenen jongeren te organiseren. Via de pers doen we een oproep en weldra blijkt dat de jongeren erg begaan zijn met het lot van hun ongelukkige leeftijdsgenoten. Omdat de vragen komen vanwege 12-14-jarigen vragen we vooral kinderen om werkstukken in te zenden. Op enkele maanden tijd brengen we bijna 1000 werkstukken samen: zij zijn voor de jongeren een zeer goede uitlaatklep om de gevoelens van hoop en angst die zij ervaren uit te drukken.

Einde mei 1996 organiseren we een eerste tentoonstelling te Jemeppe-sur-Meuse. De leerlingen Sociale Activiteiten (vergezeld van hun leraar F.Medaer en coördinator Herman Palmans) ontmoeten er de papa en mama en het broertje van Julie en Mélissa, de papa en mama van An Marchal en verschillende andere familieleden van de verdwenen jongeren.

Tijdens de grote vakantie worden de jongeren vermoord teruggevonden. Het hele land staat in rep en roer. Samen met de leerlingen Sociale Activiteiten en Mw G. Fabry gaan we de families condoleren. Uit dank voor hetgeen we deden voor de families worden de leerlingen opeen bijzondere wijze ontvangen!

Op 4 september - net wanneer An en Eefje teruggevonden zijn - is er vanuit onze school een uitzending door TROS-VERMIST. Onze studiezaal wordt omgetoverd in een televisiestudio. Er is een rechtstreekse uitzending waaraan heel wat "helpers" en familieleden van de vermoorde en andere verdwenen jongeren deelnemen. Zo is er bijv. ook de papa van Nathalie Ghijsbreghts. Tijdens de uitzending mag ik een interview doen in het Frans met de mama van de geredde Laetitia.

's Zaterdags is er de begrafenis van An en Eefje...

Met onze acties doen we echter onverminderd voort en ... het blijkt nodig te zijn. Vele jongeren wensen zich op één of andere wijze uit te drukken i.v.m. de dramatische gebeurtenissen. Maar de "toon" van de werkstukken verandert. Waar er aanvankelijk hoop wordt weergegeven en de jongeren de ouders moed inspreken en zeggen dat de "politie" de kinderen wel zal terugvinden, overheersen nu gevoelens zoals woede, medelijden met de ouders, haat t.o.v. de dader(s), gebed,... en toch ook na enige tijd: hoop op een betere toekomst.

Dit gegeven en tevens het feit dat ik samen met Philippe Soreil van RTL-TVI de micro mag "doen" op het podium in Brussel tijdens de Witte Mars van de 300.000, doet me besluiten de dimensie definitief te verruimen: alles wat we geleerd hebben uit de voorbije periode bundel ik in 1 zin! Dat is onze basisgedachte voor een Betere Wereld en... die willen we uiteindelijk uitdragen in zoveel mogelijk talen.

Ieder kind - waar ook ter wereld - heeft talenten en moet die ten volle kunnen ontwikkelen... EN er iets mee doen voor de anderen in een geest van vertrouwen, solidariteit en wederzijds RESPECT.

Daarbij moeten de kinderen ook "ernstig" genomen worden door de volwassenen: daarom probeer ik hen zoveel mogelijk in contact te brengen met beleidsmensen!