Het is uitermate moeilijk om onze Boodschap voor een Betere Wereld in een Indianentaal vertaald te zien. Toch zijn we daar al herhaaldelijk in geslaagd... hoewel we bijv. op Lakota en Dakota 10 jaar hebben moeten wachten. Dat verhaal vertellen we nog wel eens.

Deze keer Cherokee : taal 836: de taal komt voor in Noord-Amerika en... telt nog slechts 1500 à 2000 sprekers ! Uitzonderlijk dus en... mooi als boodschap ! Het is een stuk uit de Verklaring van de Rechten van de Mens, een passage die de essentie van onze Boodschap grotendeels uitdrukt ! Er zijn 3 "gegevens":  leesbaar in onze taal , in het Engels en daarnaast in "hun" schrifttekens. Ik geef er een Nederlandse vertaling bij !!!

 Alle mensen zijn als vrije mensen geboren, gelijk in waardigheid en rechten. Ze zijn begiftigd met rede en geweten en zouden met elkaar moeten leven in een geest van broederschap !

16-08-2020 om 20:32 geschreven door Frans  

Tijdens ons verhaal (§SKRIV)- over de "ontdekking van het schrift via pictogrammen" hebben we uiteraard hard doorgewerkt aan het verspreiden van onze Boodschap voor een Betere Wereld" en aan de speurtocht naar nieuwe vertalingen.

Niet gemakkelijk... maar we hebben toch weer 2 resultaten:

- de taal Cherokee (Indianen Noord-Amerika): weliswaar geen volledige vertaling van onze Boodschap maar een passage uit de "Verklaring van de Rechten van de Mens" , een passage waarin delen van onze Boodschap uitgedrukt worden!

- en we ontvingen onze Boodschap in de taal Izon uit Nigeria ! 

Meer uitleg en de teksten in onze volgende items !!!

Een fijn weekend toegewenst en... proficiat aan alle Maria's, Miekes enz... en aan de moeders in die regio waar vandaag Moederdag gevierd wordt !!!

15-08-2020 om 14:20 geschreven door Frans  

We zijn aangekomen aan het slot van ons kortverhaal. Ik hoop dat het wat "verfrissing" gebracht heeft in deze tropisch warme dagen... en dat zonder storm- of hagelschade !!!

Hoofdstuk 8      Gered ! 

Helemaal buiten adem bereikte Skriv de plek waar zijn vader geduldig lag te wachten.

-“Vader , vader, er was niemand in de grot bij Yori!”

-“Wel jongen, dan moeten we hier maar wat wachten. Ik ben wel bang dat niemand op deze plek voorbijkomt. Laat we hopen dat onze vrienden ons vinden vooraleer het donker wordt.”

-“Vader, ik heb geprobeerd een boodschap achter te laten.”

-“Een boodschap, jongen, hoe heb je dat gedaan?”

-“Op de wand van de grot heb ik getekend dat je gekwetst op de grond zit en ik heb aangeduid hoe ze vanuit hun grot deze plek kunnen vinden. Ik hoop dat ze mijn bericht begrijpen en snel naar hier komen. Maar vader, hoe is het nu met jou? Heb je nog pijn?”

 Vaders mond trok even een grimas van pijn weg en toen fluisterde hij: ”Het gaat beter jongen. De pijn is te verdragen.”

 -“Skriv, heb je Lossi nog gezien of gehoord?”

-“Neen. Ik heb wel sporen gezien in de sneeuw.”

-“Ze is hier geweest en was gelukkig tevreden met onze buit! Met één sprong pakte ze de haas beet en… dan verdween ze bliksemsnel.”

 Het begon nu snel donker te worden. Dan werd het weer heel gevaarlijk want vele dieren zouden nu hun schuilplaats verlaten op zoek naar voedsel. En nog altijd geen geluid van naderende voetstappen… of toch?

 Met zijn geoefende jagersoren had vader het eerst naderende voetstappen gehoord. Zelfs het zachte schuren over en doorheen de sneeuw ontging hem niet. “Skriv , er komt iemand… neen, er komen verschillende mensen in onze richting!”

 Nu had Skriv het ook gehoord: dat was zeker niet het geluid van een naderend dier. De jongen sprong recht en jawel, daar kwamen snel 3 gestalten naderbij gelopen : het waren Yori, zijn broer en hun papa.

 -“ Yori !!!” De stem van Skriv scheurde door het bos. Hij kende nu geen angst meer: ook de dieren mochten het horen : vader was gered !!!

 Vlug vertelden vader en Skriv het hele verhaal. Vaders stem werd steeds krachtiger. Op hun beurt legden de anderen uit hoe ze Skrivs boodschap begrepen hadden. Ze waren snel volgens de aanduidingen in hun richting gelopen. De 3 bomen , het dal , het riviertje, …

 Yori’s vader nam 2 grote stokken en daartussen bond hij een grote dierenhuid die hij ook nog eens om vaders lichaam geslagen had. “We gaan je zo snel mogelijk naar jullie grot brengen” zei Yori’s papa.

 Het werd geen gemakkelijke tocht. Voorzichtig droegen Yori’s broer en vader de gekwetste Omir doorheen het bos . Hier en daar zakten ze diep weg in de sneeuw. De helling op , dat was moeilijk.  Maar eindelijk – het was ondertussen al heel donker geworden – bereikten ze de grot. Buiten stond moeder vol onrust te wachten. In haar hand droeg ze een grote toorts.

 Ze weende van blijdschap toen ze het gezelschap zag aankomen. Zachtjes werd haar het verhaal verteld terwijl de kleine Sira rustig lag te slapen naast het smeulende vuurtje...

KLIK op de FOTO : Rendierjagers...

14-08-2020 om 16:42 geschreven door Frans  

We naderen het einde... het voorlaatste hoofdstuk is er vandaag en... we zien hoe SKRIV via "pictogrammen" een mijlpaal "tekent" op weg naar een "geschreven" boodschap!  Later gaan we van tekeningen naar woordbegrippen... naar letters...: een heel boeiend verhaal !

KLIK op de FOTO : een tekening door een leerlinge van 12 j  : de boodschap op de rotswand ...

Hoofdstuk 7

Een lege grot.

 Toen Skriv de ingang van de grot bereikte waar zijn vriend Yori samen met zijn broer en ouders woonde, was het akelig stil. De sneeuw dwarrelde nu in grotere vlokken naar beneden en voor de ingang van de grot lag een mooi sneeuwtapijt waarop Skriv geen voetsporen zag.

 -“Zouden ze slapen?” voeg Skriv zich af.

Met enigszins ingehouden stem riep hij : “Yori! Yori!”

Maar er kwam geen reactie. Voorzichtig naderde Skriv de grot. “Yori! Yori!”

Het bleef ijzig stil. Zou er niemand thuis zijn?

 In de grot zag hij aanvankelijk niets. Maar vlug waren zijn ogen gewend aan de duisternis. Hij kon nu de dierenhuiden zien waarop Yori, Yiri en hun ouders geslapen hadden. Er waren geen sporen voor de grot. Ze moesten dus al een tijdje weg zijn.

 Skriv werd bang. Hij wist niet goed wat hij moest doen: wachten of dadelijk terugkeren? Hij begon luid te roepen maar er klonk geen enkele reactie. Zouden ze zo ver weg zijn? Skriv liep haastig heen en weer voor de grot en keek naar alle kanten, maar niets bewoog. Hij hield zijn handen in trechtervorm voor zijn mond en schreeuwde nog eens:”Yori!” Maar het was net alsof de natuur met ingehouden adem luisterde maar geen antwoord kon geven.

 Skriv moest iets doen: hij kon niet blijven wachten. Hij dacht aan vader die daar zo hulpeloos lag. Hij moest Yori en de anderen laten weten dat hij hier was geweest en dat zijn vader hulp nodig had. En toen… kreeg hij plots een idee. Hij nam een half verbrande tak en op de wand – vlak onder een overhangend rotsblok – tekende hij wat hij wilde zeggen. Maar dat was niet eenvoudig. Hij had wel ooit met vader tekeningen gemaakt in het zand,  maar een boodschap tekenen, neen, dat hadden ze nog nooit gedaan.

 Skriv moest een tekening maken die zo duidelijk was dat de familie van Yori snel zou begrijpen wat hij bedoelde. Hij moest aangeven wat er gebeurd was , waar vader lag en dat hij hulp verwachtte.

 Voorzichtig tekende hij eerst een rots met midden erin een opening : dat was de woning van Yori’s familie. Hij zorgde ervoor dat de lijnen van de rotsformatie duidelijk waren. Dan trok hij enkele ruwe lijnen die zachtjes naar beneden liepen. Daar tekende hij de 3 grote bomen waar hij onder door gelopen was. Die moest Yori zeker kennen : daar hadden ze dikwijls samen gespeeld en in één van de bomen hadden ze zelfs ooit een boomhut gemaakt. Het dal gaf hij duidelijk aan met het riviertje , daarna een lijn schuin omhoog en dan een grote, dikke en hoge boom. En nu kwam het moeilijkste: hij moest zijn papa uitbeelden die gekwetst tegen een boom geleund lag : niet gemakkelijk!

 Skriv zweette van de inspanning. Af en toe hield hij even op en keek overal om zich heen: maar hoezeer hij het ook wenste, Yori daagde niet op. Het bleef akelig stil. En Skriv tekende een figuur, geleund tegen een boom. Naast het lichaam kraste hij de vorm van een grote speer en op de benen van vader trok hij enkele lijnen : die moesten het bloed uitbeelden dat over zijn benen stroomde.

 Tenslotte trok hij één lange stippellijn vanuit de grot tot bij zijn vader. Naast de stipjes tekende hij pijltjes die wezen in de richting van vader. Hij wilde Yori en zijn papa aansporen om diezelfde weg terug te gaan die hij had gevolgd om hulp te komen halen.

 Toen zijn tekening klaar was, begon Skriv snel de heuvel af te dalen en spoedde hij zich naar de plaats waar zijn vader lag. Onderweg bleef hij om hulp roepen maar tegelijkertijd was hij bang dat zijn schreeuwen gevaarlijke dieren zou aantrekken. Hij had echter geen tijd te verliezen. Neen, hij moest zo snel mogelijk bij zijn vader zijn.

13-08-2020 om 10:01 geschreven door Frans  

Ons verhaal vordert.... we ploeteren voort door de sneeuw....

KLIK op de FOTO

Hoofdstuk 6

Een gevaarlijke tocht.

 Skriv vertrok. Hij trachtte snel te lopen maar dat lukte niet : de sneeuwlaag was te dik en hij moest de heuvel op, het dal uit. De jongen klom door de sneeuw en over de bevroren rotsen. Hij was alleen in het grote bos, met een boog en enkele pijlen , terwijl hij steun zocht met behulp van zijn speer.

 -“Had ik maar een toorts”, dacht Skriv, “dat houdt gevaarlijke dieren weg.” Maar hier vuur maken, dat was onmogelijk. Hij keek voortdurend om zich heen want hij was de aanval van de lynx nog niet vergeten. Als hij ook nog gekwetst werd en geen hulp kon halen, dan zouden ze zeker beiden omkomen.

 Skriv vorderde moeizaam. Af en toe moest hij even uitrusten. Dan leunde hij op zijn speer terwijl hij waakzaam om zich heen keek.

 Lossi was niet ver weggevlucht. Vanop een kleine afstand had zij alles nauwlettend gevolgd. Ze had gezien hoe vader tegen de boom was gaan liggen en hoe de kleine Skriv alleen  vertrokken was. Maar daar , naast de man op de grond, lag een mooie jachtbuit. Behoedzaam kroop ze naderbij.

 Omir was er niet gerust in. Terwijl hij met zijn gekwetste rechterhand zacht over zijn been wreef keek hij gespannen om zich heen. Hij dacht aan Skriv die nu alleen op pad was. Omir hoopte dat de jongen de grot van Zori zou vinden. De sneeuw verborg de meeste herkenningspunten die ze anders maar gewoon hoefden te volgen om bij de andere bewoonde grot te komen. Plots hoorde hij een tak kraken. Instinctief omklemde hij de speer: hij voelde dat Lossi nog steeds in de buurt was. Mocht ze hem nu aanvallen….

 Zachtjes maakte hij de haas los en met al zijn krachten gooide hij hem van zich weg. Slechts 2 meter verder plofte de haas op de grond. Met zijn speer probeerde hij hem nog wat verder te duwen, maar neen, hij had te veel pijn, het lukte niet. Omir hoopte dat de prooi ver genoeg van hem verwijderd lag en dat de lynx met die buit tevreden zou zijn.

 En daar zag hij ze plots: heel langzaam sloop de lynx nader. Vader hield de speer stevig omklemd naar voor gericht. Lossi sloop heel behoedzaam naderbij, stopte af en toe en richtte het hoofd op , de oren gespitst.  De doordringende ogen keken vader aan. Daarna richtten ze zich op de haas die daar levenloos als een gemakkelijke prooi lag. Een plotse sprong en vooraleer vader kon reageren pakte Lossi de haas tussen haar vlijmscherpe tanden en verdween ze door de hoge sneeuw op weg naar haar jongen.

 Skriv had intussen de top van de heuvel bereikt. Uitgeput keek hij om zich heen en ja, daar in de verte zag hij de enorme kruinen van drie grote bomen waarlangs ze altijd kwamen wanneer ze een bezoekje brachten aan Yori en zijn gezin. Skriv kon wel schreeuwen van blijdschap maar hij zweeg en dapper zwoegde hij verder.

12-08-2020 om 12:53 geschreven door Frans  

We vervolgen ons kortverhaal... tijd om wat te "lezen" in deze warmte... en de sneeuw uit het verhaal brengt wat afkoeling !

FOTO :  de familie van Yori , de vriend van Skriv

Hoofdstuk 5    Vader wordt gekwetst.

 -“Vader!” Skriv schreeuwde en deed een stap achteruit. Hij probeerde met zijn hand vaders pels te voelen. Omir werd nu ook opgeschrikt door de grommende lynx. Vliegensvlug trok hij Skriv achter zich maar vooraleer hij zijn vuurstenen mes had kunnen grijpen, sprong Lossi in zijn richting. Zij duwde hem om en met haar scherpe klauwen probeerde ze vader in zijn gezicht te krabben.

 Bliksemsnel nam Omir de voorpoten van de lynx vast en hij rolde samen met het beest in de sneeuw. Skriv had vader losgelaten en kon nog net opzij springen. Met verschrikte ogen staarde hij naar vader die nu met alle kracht de lynx trachtte van zich af te schudden. Zijn handen bloedden maar hij vocht moedig verder. Ze rolden door de sneeuw. Plots kon de lynx zich losmaken uit de greep van vader. Lossi jankte nog eens heel luid en verdween dan vliegensvlug tussen de besneeuwde struiken.

 Skriv was in één sprong bij vader die kermend op de grond lag. Over de dierenhuid die vader over zich heen geslagen had droop bloed. Ja, vader was gekwetst: zijn handen waren rood van het bloed en in zijn aangezicht zaten lelijke krabben. Omir ademde moeilijk want de lynx was met volle geweld op hem gesprongen. Hij voelde een stekende pijn in zijn borstkas. Misschien had hij enkele ribben gebroken. Hij probeerde recht te staan maar dat lukte niet: in zijn rechterbeen voelde hij geen macht.

 -“Vader, blijf liggen!”

 Skrivs stem klonk vastberaden maar in werkelijkheid was hij bang. Hij vreesde dat de lynx ieder ogenblik terug kon komen. Vechten met zo een zware katachtige, neen, dat kon hij zeker nog niet aan. Wat kon hij doen? Vader dragen? Daar was geen denken aan. En lang wachten, vader zo een tijd laten liggen, bij deze kou? Wat moest hij doen?

 Zij waren ongeveer een half uur gaans verwijderd van hun grot. Daar was moeder met de kleine Sira. Zou hij moeder gaan halen, maar , konden ze Sira een tijdje alleen in de grot laten, heel alleen , onbeschermd? Skriv moest snel beslissen.

 -“Ik moet ergens hulp gaan zoeken , dat is de enige uitweg. Maar bij wie?” Natuurlijk… bij zijn vriend Yori. Zijn vader Zori en zijn grote broer Yiri konden hulp bieden !

 -“Vader , ik ga naar Yori.”

-“Maar jongen, dat is veel te gevaarlijk, jij alleen door dat grote woud.” Vaders stem klonk zwak maar toch beslist.

“Vader, er is geen andere oplossing, ik vertrek snel.”

 Vader kroop met de hulp van Skriv tegen een boom en sloeg de dierenhuid stevig om zich heen. Hij legde zijn boog en pijlen naast zich neer. Van de drie speren die hij bij zich droeg stak hij er twee schuin in de grond, de silexpunt naar voren gericht. De derde hield hij stevig vastgeklemd onder zijn arm : de speer richtte hij recht voor zich uit. Hij was voorbereid op een nieuwe aanval.

11-08-2020 om 13:40 geschreven door Frans  

Hoofdstuk 4        GEVAAR

Lossi , het lynxvrouwtje, had dit jaar iets later in het seizoen twee welpjes geworpen. De kleintjes waren nog erg jong en ze konden zeker nog niet zelfstandig hun voedsel zoeken. Daarom moest ze dagelijks op jacht. Maar dat was erg moeilijk in deze barre wintermaanden. Het was verdraaid niet gemakkelijk om een muisje, een haasje of een jonge vogel te verschalken. Ze was zelf ook hongerig en daarom gevaarlijker dan ooit.

 Toen ze die morgen haar hol verliet was ze eigenlijk vastbesloten om zeker niet zonder jachtbuit naar haar kleintjes terug te keren. Ze sloop behoedzaam tussen de met sneeuw bedekte struiken. Heel voorzichtig en bijna onhoorbaar plaatste ze haar zachte poten op de sneeuw. Toch zakten ze hier en daar dieper in de sneeuw. Haar scherpe nagels had ze helemaal ingetrokken om ze niet te beschadigen. Langzaam daalde ze naar beneden, naar het dal. Daar, tegen die rotsen wist ze enkele nesten van bosmuizen.

 Plots bleef ze staan : roerloos. Ze spitste de oren en keek schichtig rond. Maar ze hoorde alleen maar het ruisen van de wind en het zachte gemurmel van het riviertje, daar, beneden in het dal. Ze sloop zachtjes verder. En toch … Lossi voelde dat ze niet alleen was.

 Skriv en vader hadden ondertussen de rivier bereikt.

 -“Jongen,” zei vader “ginds gaan we ons verbergen, achter die hoop takken vlak naast de grote boom. Vader wees een plek aan die wat hoger gelegen was. Van daaruit konden ze alles goed overzien: de afdaling naar de rivier, de open plek achter de bomen en de plaats waar heel wat dieren kwamen drinken.

 Maar het was winter, bitter koud, het waaide een beetje en enkele minieme sneeuwvlokjes begonnen zacht naar beneden te dwarrelen.

 -“Vader!”

 -“Ssst , jongen, daarginds beweegt iets.”

 Vader wees naar een plek halverwege de helling. Een haas, stevig ingepakt in zijn grijsachtige winterpels, kwam heel behoedzaam de helling af. Hij huppelde even, bleef dan stilzitten, de kop onbeweeglijk, terwijl alleen de ogen schichtig rondkeken en de oren rechtop stonden om ieder geluid te kunnen waarnemen. Skriv nam onmiddellijk zijn boog en legde aan. Vooraleer vader iets had kunnen zeggen schoot de pijl weg. Op een meter voor de haas plofte hij zachtjes neer. Het opgeschrikte dier rende vliegensvlug weg en verdween tussen de bomen.

 -“Die zien we niet meer terug” zei vader. Hij was niet boos want Skriv -  dacht hij – zou wel leren uit dit voorval. Volgende keer zou hij vader laten schieten. Ja, de jongen kwam nog heel wat kracht tekort. Geen 3 tellen later zoefde een pijl uit vaders boog weg en… een haas lag stuiptrekkend op de grond. Vader snelde erheen en met een welgemikte slag trof hij het dier. Met een koordje maakte hij de haas vast aan de dikke koord die hij om zijn middel had gebonden. Skriv had toegekeken met ogen vol bewondering. Ja, zijn vader was een uitstekende jager!

 -“Kom, jongen, we verstoppen ons weer”. Skriv ging zachtjes achteruit, draaide zich om en wilde postvatten achter de boom. Daar sloeg hem de schrik om het hart : hij keek recht in de ogen van een lynx…

FOTO : Lynx in de sneeuw

10-08-2020 om 10:26 geschreven door Frans