We naderen het einde... het voorlaatste hoofdstuk is er vandaag en... we zien hoe SKRIV via "pictogrammen" een mijlpaal "tekent" op weg naar een "geschreven" boodschap!  Later gaan we van tekeningen naar woordbegrippen... naar letters...: een heel boeiend verhaal !

KLIK op de FOTO : een tekening door een leerlinge van 12 j  : de boodschap op de rotswand ...

Hoofdstuk 7

Een lege grot.

 Toen Skriv de ingang van de grot bereikte waar zijn vriend Yori samen met zijn broer en ouders woonde, was het akelig stil. De sneeuw dwarrelde nu in grotere vlokken naar beneden en voor de ingang van de grot lag een mooi sneeuwtapijt waarop Skriv geen voetsporen zag.

 -“Zouden ze slapen?” voeg Skriv zich af.

Met enigszins ingehouden stem riep hij : “Yori! Yori!”

Maar er kwam geen reactie. Voorzichtig naderde Skriv de grot. “Yori! Yori!”

Het bleef ijzig stil. Zou er niemand thuis zijn?

 In de grot zag hij aanvankelijk niets. Maar vlug waren zijn ogen gewend aan de duisternis. Hij kon nu de dierenhuiden zien waarop Yori, Yiri en hun ouders geslapen hadden. Er waren geen sporen voor de grot. Ze moesten dus al een tijdje weg zijn.

 Skriv werd bang. Hij wist niet goed wat hij moest doen: wachten of dadelijk terugkeren? Hij begon luid te roepen maar er klonk geen enkele reactie. Zouden ze zo ver weg zijn? Skriv liep haastig heen en weer voor de grot en keek naar alle kanten, maar niets bewoog. Hij hield zijn handen in trechtervorm voor zijn mond en schreeuwde nog eens:”Yori!” Maar het was net alsof de natuur met ingehouden adem luisterde maar geen antwoord kon geven.

 Skriv moest iets doen: hij kon niet blijven wachten. Hij dacht aan vader die daar zo hulpeloos lag. Hij moest Yori en de anderen laten weten dat hij hier was geweest en dat zijn vader hulp nodig had. En toen… kreeg hij plots een idee. Hij nam een half verbrande tak en op de wand – vlak onder een overhangend rotsblok – tekende hij wat hij wilde zeggen. Maar dat was niet eenvoudig. Hij had wel ooit met vader tekeningen gemaakt in het zand,  maar een boodschap tekenen, neen, dat hadden ze nog nooit gedaan.

 Skriv moest een tekening maken die zo duidelijk was dat de familie van Yori snel zou begrijpen wat hij bedoelde. Hij moest aangeven wat er gebeurd was , waar vader lag en dat hij hulp verwachtte.

 Voorzichtig tekende hij eerst een rots met midden erin een opening : dat was de woning van Yori’s familie. Hij zorgde ervoor dat de lijnen van de rotsformatie duidelijk waren. Dan trok hij enkele ruwe lijnen die zachtjes naar beneden liepen. Daar tekende hij de 3 grote bomen waar hij onder door gelopen was. Die moest Yori zeker kennen : daar hadden ze dikwijls samen gespeeld en in één van de bomen hadden ze zelfs ooit een boomhut gemaakt. Het dal gaf hij duidelijk aan met het riviertje , daarna een lijn schuin omhoog en dan een grote, dikke en hoge boom. En nu kwam het moeilijkste: hij moest zijn papa uitbeelden die gekwetst tegen een boom geleund lag : niet gemakkelijk!

 Skriv zweette van de inspanning. Af en toe hield hij even op en keek overal om zich heen: maar hoezeer hij het ook wenste, Yori daagde niet op. Het bleef akelig stil. En Skriv tekende een figuur, geleund tegen een boom. Naast het lichaam kraste hij de vorm van een grote speer en op de benen van vader trok hij enkele lijnen : die moesten het bloed uitbeelden dat over zijn benen stroomde.

 Tenslotte trok hij één lange stippellijn vanuit de grot tot bij zijn vader. Naast de stipjes tekende hij pijltjes die wezen in de richting van vader. Hij wilde Yori en zijn papa aansporen om diezelfde weg terug te gaan die hij had gevolgd om hulp te komen halen.

 Toen zijn tekening klaar was, begon Skriv snel de heuvel af te dalen en spoedde hij zich naar de plaats waar zijn vader lag. Onderweg bleef hij om hulp roepen maar tegelijkertijd was hij bang dat zijn schreeuwen gevaarlijke dieren zou aantrekken. Hij had echter geen tijd te verliezen. Neen, hij moest zo snel mogelijk bij zijn vader zijn.