16-09-2006 om 11:29 geschreven door Frans  

Bij een waarzegster…

Om de ouders van de verdwenen jongeren te helpen hebben we heel wat initiatieven genomen. Op eentje ervan wil ik hier eens verder ingaan.  Dit hebben we nooit aan de pers verteld: het zou stof geweest zijn voor een groot artikel. De zaak van de verdwenen jongeren leidde immers regelmatig tot “artikels” waarbij de geloofwaardigheid niet altijd als belangrijkste element op de voorgrond stond.

Op een dag stond er zelfs in een weekblad dat iemand wist waar An en Eefje zich bevonden, ergens aan de kust op een appartement… Zo een uit de lucht gegrepen beweringen hielden op geen enkele wijze rekening met de gevoelens van de ouders die oneindig diep gekwetst waren en een vertwijfelde zoektocht naar hun kinderen ondernamen…

In februari 1996, acht maanden na de verdwijning van Julie en Mélissa, gingen we te rade bij een waarzegster. Wij, dat waren de heer Kistemann (vader van de vermoorde Marc), Gilberte F. en ikzelf. Halverwege tussen Genk en Hasselt kwamen we terecht in een appartement. De bewuste dame vroeg een kaart van de omgeving van Luik. Ze beschreef een boog rondom Grâce-Hollogne en duidde op de autowegenkaart met 2 pijlen aan uit welke richting de ontvoerder (van een ontvoering was ze zeker beweerde ze) was gekomen en in welke richting hij was vertrokken: vanuit Luik, richting Namen.

Voor mij was dat aanvaardbaar: je hebt 1 kans op 2 dat je juist zit… maar dan begon het heel erg te worden. De kleine “fillettes” zouden niet meer in leven zijn en omgebracht zijn door een man van ongeveer 30 à 40 jaar, werkloos, met snor, van de omgeving van Luik. Toen ze nog gedetailleerder werd vroeg ik haar de politie in te schakelen omdat er volgens mij in zo een beperkte straal maar weinig mannen zouden te vinden zijn waarop die beschrijving paste. En … dat zijn nogal beschuldigingen. De dame vond dat ik haar niet geloofde en ik moest buiten gaan wachten…..

Nog andere ‘tips” kwamen van elders binnen, onder andere van aan de kust: beschuldigingen zelfs aan het adres van erg concreet aangeduide mensen..: dat kon echt niet meer …

We zijn dan onverminderd doorgegaan met het steunen van de ouders door ons te concentreren op het verspreiden van affiches, het verzamelen van werkstukken en het onder de aandacht houden van de verdwijningen. Soms werd er de beschuldiging geuit dat ouders teveel media-aandacht zochten maar voor hen was dat echt de enige manier om de bevoegde instanties aan te sporen om met onverminderde ijver te blijven zoeken…

15-09-2006 om 13:45 geschreven door Frans  

Tentoonstelling van de werkstukken van jongeren in Jemeppe-sur-Meuse: einde mei 1996. De leerlingen Sociale Activiteiten samen met de ouders en het broertje van JULIE.

Langzamerhand wordt het winter, kersttijd… Maar nog altijd geen nieuws van de verdwenen jongeren. Het gerecht houdt de lippen op elkaar omdat men het geheim van het onderzoek niet mag schenden. De ouders, familieleden en vrienden van de jongeren vergaderen regelmatig en nemen verschillende initiatieven: kaarten versturen, affiches aan plakken en opsturen, interviews bij radio en tv, reizen naar het buitenland na een zoveelste tip…

’s Zondags, nadat ik in de kerk heb orgel gespeeld, rij ik snel naar Grâce-Hollogne waar we de hoofden bij elkaar steken met een vrij grote groep: ouders van Julie en van Mélissa, familieleden, buren, Robert Wasseige, Mr Poncelet, Roger Leloup (tekenaar van Yoko Tsuno), ….. Rond 5 uur gaat er een flash naar Belga en rond half 6 krijg ik dikwijls een telefoontje van mensen van de pers:”Of ik toch nog iets méér kan vertellen dan wat er in het korte communiqué staat…” maar dat kan niet…

We gaan naar een pater die gespecialiseerd is in organisaties in Zuid-Amerika (misschien zijn de jongeren daarheen ontvoerd), in Antwerpen worden de afvaarten van grote zeeschepen in de gaten gehouden:(een zeeschip vertrok de dag na de verdwijning van An en Eefje EN de dag na de verdwijning van Julie en Mélissa. Wanneer die boot ook vertrekt daags na de verdwijning van Sabine Dardenne denkt men een spoor te hebben maar bij de verdwijning van Laetitia blijkt ook die piste verkeerd te zijn… We gaan te rade bij een waarzegster … er komen anonieme telefoons met “oplossingen” … allemaal te veel om volledig te vertellen…

Maar nu eerst terug naar de “draad” van ons verhaal…

In die kersttijd ontvangen we heel wat werkstukken van de jongeren en langzamerhand beginnen we een eerste grote tentoonstelling voor te bereiden: ze zal plaatshebben op 30 en 31 mei te Jemeppe-sur-Meuse: bijna 2000 werkstukken worden er tentoongesteld… Ondertussen is ook Sabine verdwenen en Anny Russo-Gahy spreekt de profetische woorden: “Si on en trouve une, on les retrouvera toutes” hetgeen betekent “Als we er eentje terugvinden, zullen we ze allemaal vinden”. Dat zal naderhand maar al te waar blijken te zijn…

13-09-2006 om 13:58 geschreven door Frans  

Deze keer verspreiden we onze Boodschap voor een Betere Wereld in India, in de taal Konkani: taal 347 !

De vertaling werd gemaakt door Shennoy Dsouza, waarvoor onze hartelijke dank! 

Konkani is een Indo-Arische taal hoewel veel woorden afgeleid zijn van de Dravidische talen. De taal wordt gesproken in de gebieden Goa, Maharashtra, Karnataka en Kerala in India. Door de invloed van westerse talen (Portugees, Engels) dreigde het Konkani uit te sterven. Er zijn ongeveer 7,5 miljoen sprekers. (bron: Wikipedia)

12-09-2006 om 11:12 geschreven door Frans