Zondag 20 oktober 1996 : De Witte Mars.

Al vrij vroeg vertrekken we die zondag met onze bus vanuit Lanklaar. Op weg naar Brussel wordt het duidelijk dat er ook onze groep met gemengde gevoelens deelneemt: er is het medelijden, het verdriet, maar er is ook ingehouden boosheid om alles wat er niet goed gefunctioneerd heeft tijdens de zoektocht naar de verdwenen jongeren.

In Brussel ontmoeten we toevallig Laetitia en haar mama…

Om 11.00 uur sta ik op het podium kort bij het Noord-Station samen met Philippe Soreil, presentator van RTL-Tvi: samen zullen we proberen de sereniteit te bewaren bij de vele tienduizenden die zich beginnen te verzamelen voor de mars. Op het podium komen dan ook de ouders evenals Laetitia en Sabine beiden zijn erg geëmotioneerd en het is slechts met veel moeite dat ze er enkele woorden kunnen uitbrengen…

De ouders verlaten het podium om de mars te starten. Philippe Saussu zingt enkele keren het lied “Pour les enfants du monde entier” en Griet Cuppens en Robby Boonen lezen enkele teksten voor: de jongeren komen zo ook aan het woord! Enkele keren moeten we vragen om borden met politiek getinte slogans te verwijderen en … dat gebeurt: zo kunnen we ertoe bijdragen dat alles in alle sereniteit verloopt! Tijdens onze aankondigingen worden we voortdurend onderbroken voor interviews: alles gaat over de hele wereld: tv- en radio-ploegen interviewen: we zijn rechtstreeks in de ether in Frankrijk, Canada , … en zelfs Australië waar reeds de vroege ochtend van 21 oktober aanbreekt…

Het is ongelooflijk indrukwekkend: meer dan 300.000 deelnemers mogen we aankondigen. Om half 5 kunnen Philippe en ik als laatste het podium verlaten om ook aan onze Witte Mars te beginnen, samen met de laatste rijen van de optocht. Samen met ons vertrekt ook José Dessart, productieleider bij RTBF, die ons ook de ganse dag bij ons was en voor de Franstalige radio interviews verzorgde.

In de loop van de volgende maanden zal ik mijn Boodschap voor een Betere Wereld schrijven, boodschap die nu – na 10 jaar – de wereld “rondreist” in reeds meer dan 500 talen!

20-10-2006 om 00:00 geschreven door Frans  

(Deel 10) op weg naar de Witte Mars.

September 1996 en oktober staan in België volledig in het teken van  de vermoorde jongeren. Iedereen, van “kleine man in de straat” tot de Koning toe, formuleert zijn bedenkingen. Vele mensen zijn verdrietig en boos en men wacht op een gelegenheid om aan deze frustraties uitdrukking te geven.

Men krijgt de kans wanneer op initiatief van de mama van Elisabeth Brichet de idee gelanceerd wordt van een mars doorheen Brussel, een mars van de stilte, een Witte Mars. Daarbij staat het wit op die dag niet alleen voor de onschuld van de kinderen maar ook voor politieke neutraliteit.

Vanuit de omgeving van Julie en Mélissa word ik enkele dagen voor de Witte Mars benaderd om te helpen bij de micro op het podium: het is gemakkelijk in België als je tweetalig bent! Omdat het vooral ook gaat over kinderen heb ik 2 jongeren uit ons dorp gevraagd mee te gaan om een Boodschap op het podium voor te lezen. Vanuit ons dorp zullen we gaan met een goedgevulde bus: 54 personen.

Heel het land kijkt uit naar die zondag en de ouders van de verdwenen en vermoorde jongeren worden de “exponent” van alles wat er in die dagen in België belangrijk is!

Met hoeveel zullen we zijn?

19-10-2006 om 20:27 geschreven door Frans  

07 september 1996 : An en Eefje worden begraven.

De dagen na de TV-uitzending wordt de begrafenis van An en Eefje voorbereid. De families besluiten de jongeren in een afzonderlijke dienst te herdenken. Samen met Anny Russo-Gahy, tante van Mélissa , en Nancy Vandebroeck van het Belang van Limburg, brengen we zoveel mogelijk betrokken familieleden van Julie en Mélissa, van de geredde Sabine Dardenne en van andere verdwenen jongeren bij elkaar. We komen samen in de kantoren van het Belang van Limburg te Hasselt. Eerst gaan we naar de dienst voor Eefje, daarna wonen we de plechtigheid voor An bij in de kerk te Hasselt. In de groep zijn er de ouders en grootouders van Julie en Mélissa, andere familieleden, de ouders en de zussen van Sabine, de papa van Nathalie Gijsbrechts, de kinderrechtencommissaris van de Waalse gemeenschap, Mw Botte, Mw Bouzet – mama van Elisabeth Brichet -,  enz… : voor allen heb ik 2 witte rozen meegebracht …

Het zijn onvergetelijke momenten waar droefheid, tederheid maar ook gemengde gevoelens samen komen. Daarbij wordt er enerzijds afscheid genomen  van de 2 Hasseltse jongeren maar tegelijkertijd wordt het eigen leed door deze mensen met anderen gedeeld …

In de loop van de volgende werken staat het land in rep en roer, vooral na het “spaghetti-arrest”. Alles (verdriet, medelijden, frustraties, gevoelens van innige deelneming, vragen naar verantwoordelijkheden, angst, …..) culmineert ten slotte in de Witte Mars op zondag 20 oktober 1996, nu reeds 10 jaar geleden…

18-10-2006 om 14:31 geschreven door Frans  

(Deel 8) Het programma  “VERMIST” in onze school…

Tussen al deze gebeurtenissen door staat weer een nieuw schooljaar voor de deur. Met mijn nieuwe leerlingen Sociale Activiteiten wil ik verder werken rondom het thema “Verdwijningen”. Maar, de toon van de werkstukken – die nu in grote getale binnenstromen – verandert. Waar in het begin hoop en vertrouwen werd uitgetekend, slaat de toon nu om in verdriet, angst, woede, wanhoop… Dit negatieve “denken” van zovele jongeren zou een beslissende factor worden in de positieve Boodschap voor een Betere Wereld die ik later zou schrijven en die nu reeds in zovele talen rond de wereld reist!

Op een middag komt er een belangrijke telefoon: de TROS! De makers van het programma “VERMIST” willen een programma maken over de “help(st)ers”! Als locatie voor een uitzending stel ik onze school voor: het College te Neeroeteren. De uitzending wordt vastgelegd voor donderdag 5 september. Alles wordt tot in de puntjes voorbereid: het leraarslokaal is het centrale punt waar de TV-ploeg haar computers plaatst en de studiezaal zal dienst doen als studio! Heel wat mensen worden gecontacteerd om mee te werken aan de uitzending … Maar tijdens de voorbereidingen komt er die vreselijke 3^de september: de lichamen van An en Eefje worden teruggevonden.

De TV-uitzending gaat toch door. Het wordt een heel moeilijke dag. Omdat de ploeg geen tolk bijheeft doe ik zelf telefonisch een interview met de moeder van Laetitia (ik heb ongeveer 39 jaren Franse les gegeven). In onze school zijn o.a. de tante van Mélissa, de man met de speurhond, de papa van Nathalie Gijsbrechts, …..: ze worden allen geïnterviewd door Jaap Jonbloed. Tijdens een korte pauze komt er een fax van Paul en Betty “of ik even de tekst voor het bidprentje van An in het Frans wil vertalen”. Dat doe ik ook nog , toch wat “zenuwachtig”, want er zullen vele tienduizenden exemplaren gedrukt worden. Daarom bel ik nog even met een collega in Maaseik om mijn vertaling nog eens te “checken”.

’s Avonds rijden we nog maar eens vlug naar Hasselt…

16-10-2006 om 11:49 geschreven door Frans