De "schatjes" Thibault en Julie op een regenachtige vakantiedag!
Maarten en Jonas in hun "zand-fort"!
Mijn schoonmoeder Mw. Anna Conings-Bocken : 98 jaar op 08-10-2007 !!! Omringd door al haar kinderen, overleden op 15 december 2007.
Thibault en Julie worden groter... juni 2008
Jonas wordt 9 en Maarten en opa vinden het ook geweldig !
Thibault en Julie in het ballenbad!
Julie leest haar Nieuwjaarsbrief op opa's schoot! 01-01-2009.
25 april 2009 : Julie en Thibault in Plopsa Coo tijdens de Vrijwilligersdag van Child Focus!
13 juli 2009 : Julie en Thibault in Kinderstad Heerlen!
18 sept 2009 : Opa met Julie en Thibault in Maasmechelen Village !
Julie in balletpakje gaat haar balletvriendjes "trakteren" op haar verjaardag!
Communicant Maarten bedankt zijn lieve nichtje Julie voor de mooie cadeautjes: 13 mei 2010.
Julie en Thibault met de trein op weg naar Brussel! 17 aug 2010
25 dec 2010 : Julie als "sneeuwpop(je) !
10 maart 2011 : Museum voor Natuurwetenschappen Brussel : Thibault aangevallen door een vleesetende dino !!!
20 april 2011 : Tongeren : Gallo-Romeins Museum : Jonas en Maarten met hun diploma "Archeoloog voor 1 dag"!
25 sept 2011: Maarten treedt in de voetsporen van zijn overgrootvader: hij volgt klarinetles en speelt op de klarinet van zijn overgrootvader Pierre Medaer!
03 april 2012 : Julie noteert de bestellingen voor het eten in haar "restaurant"!
Een Betere Wereld
Boodschap in vele talen met info, concrete projecten, vrijwilligerswerk en verslag daarover, geschiedenis van onze regio.
11-08-2020
SKRIV Hoofdstuk 5
We vervolgen ons kortverhaal... tijd om wat te "lezen" in deze warmte... en de sneeuw uit het verhaal brengt wat afkoeling !
FOTO : de familie van Yori , de vriend van Skriv
Hoofdstuk 5 Vader wordt gekwetst.
-“Vader!” Skriv schreeuwde en deed een stap achteruit. Hij probeerde met zijn hand vaders pels te voelen. Omir werd nu ook opgeschrikt door de grommende lynx. Vliegensvlug trok hij Skriv achter zich maar vooraleer hij zijn vuurstenen mes had kunnen grijpen, sprong Lossi in zijn richting. Zij duwde hem om en met haar scherpe klauwen probeerde ze vader in zijn gezicht te krabben.
Bliksemsnel nam Omir de voorpoten van de lynx vast en hij rolde samen met het beest in de sneeuw. Skriv had vader losgelaten en kon nog net opzij springen. Met verschrikte ogen staarde hij naar vader die nu met alle kracht de lynx trachtte van zich af te schudden. Zijn handen bloedden maar hij vocht moedig verder. Ze rolden door de sneeuw. Plots kon de lynx zich losmaken uit de greep van vader. Lossi jankte nog eens heel luid en verdween dan vliegensvlug tussen de besneeuwde struiken.
Skriv was in één sprong bij vader die kermend op de grond lag. Over de dierenhuid die vader over zich heen geslagen had droop bloed. Ja, vader was gekwetst: zijn handen waren rood van het bloed en in zijn aangezicht zaten lelijke krabben. Omir ademde moeilijk want de lynx was met volle geweld op hem gesprongen. Hij voelde een stekende pijn in zijn borstkas. Misschien had hij enkele ribben gebroken. Hij probeerde recht te staan maar dat lukte niet: in zijn rechterbeen voelde hij geen macht.
-“Vader, blijf liggen!”
Skrivs stem klonk vastberaden maar in werkelijkheid was hij bang. Hij vreesde dat de lynx ieder ogenblik terug kon komen. Vechten met zo een zware katachtige, neen, dat kon hij zeker nog niet aan. Wat kon hij doen? Vader dragen? Daar was geen denken aan. En lang wachten, vader zo een tijd laten liggen, bij deze kou? Wat moest hij doen?
Zij waren ongeveer een half uur gaans verwijderd van hun grot. Daar was moeder met de kleine Sira. Zou hij moeder gaan halen, maar , konden ze Sira een tijdje alleen in de grot laten, heel alleen , onbeschermd? Skriv moest snel beslissen.
-“Ik moet ergens hulp gaan zoeken , dat is de enige uitweg. Maar bij wie?” Natuurlijk… bij zijn vriend Yori. Zijn vader Zori en zijn grote broer Yiri konden hulp bieden !
-“Vader , ik ga naar Yori.”
-“Maar jongen, dat is veel te gevaarlijk, jij alleen door dat grote woud.” Vaders stem klonk zwak maar toch beslist.
“Vader, er is geen andere oplossing, ik vertrek snel.”
Vader kroop met de hulp van Skriv tegen een boom en sloeg de dierenhuid stevig om zich heen. Hij legde zijn boog en pijlen naast zich neer. Van de drie speren die hij bij zich droeg stak hij er twee schuin in de grond, de silexpunt naar voren gericht. De derde hield hij stevig vastgeklemd onder zijn arm : de speer richtte hij recht voor zich uit. Hij was voorbereid op een nieuwe aanval.
Lossi , het lynxvrouwtje, had dit jaar iets later in het seizoen twee welpjes geworpen. De kleintjes waren nog erg jong en ze konden zeker nog niet zelfstandig hun voedsel zoeken. Daarom moest ze dagelijks op jacht. Maar dat was erg moeilijk in deze barre wintermaanden. Het was verdraaid niet gemakkelijk om een muisje, een haasje of een jonge vogel te verschalken. Ze was zelf ook hongerig en daarom gevaarlijker dan ooit.
Toen ze die morgen haar hol verliet was ze eigenlijk vastbesloten om zeker niet zonder jachtbuit naar haar kleintjes terug te keren. Ze sloop behoedzaam tussen de met sneeuw bedekte struiken. Heel voorzichtig en bijna onhoorbaar plaatste ze haar zachte poten op de sneeuw. Toch zakten ze hier en daar dieper in de sneeuw. Haar scherpe nagels had ze helemaal ingetrokken om ze niet te beschadigen. Langzaam daalde ze naar beneden, naar het dal. Daar, tegen die rotsen wist ze enkele nesten van bosmuizen.
Plots bleef ze staan : roerloos. Ze spitste de oren en keek schichtig rond. Maar ze hoorde alleen maar het ruisen van de wind en het zachte gemurmel van het riviertje, daar, beneden in het dal. Ze sloop zachtjes verder. En toch … Lossi voelde dat ze niet alleen was.
Skriv en vader hadden ondertussen de rivier bereikt.
-“Jongen,” zei vader “ginds gaan we ons verbergen, achter die hoop takken vlak naast de grote boom. Vader wees een plek aan die wat hoger gelegen was. Van daaruit konden ze alles goed overzien: de afdaling naar de rivier, de open plek achter de bomen en de plaats waar heel wat dieren kwamen drinken.
Maar het was winter, bitter koud, het waaide een beetje en enkele minieme sneeuwvlokjes begonnen zacht naar beneden te dwarrelen.
-“Vader!”
-“Ssst , jongen, daarginds beweegt iets.”
Vader wees naar een plek halverwege de helling. Een haas, stevig ingepakt in zijn grijsachtige winterpels, kwam heel behoedzaam de helling af. Hij huppelde even, bleef dan stilzitten, de kop onbeweeglijk, terwijl alleen de ogen schichtig rondkeken en de oren rechtop stonden om ieder geluid te kunnen waarnemen. Skriv nam onmiddellijk zijn boog en legde aan. Vooraleer vader iets had kunnen zeggen schoot de pijl weg. Op een meter voor de haas plofte hij zachtjes neer. Het opgeschrikte dier rende vliegensvlug weg en verdween tussen de bomen.
-“Die zien we niet meer terug” zei vader. Hij was niet boos want Skriv - dacht hij – zou wel leren uit dit voorval. Volgende keer zou hij vader laten schieten. Ja, de jongen kwam nog heel wat kracht tekort. Geen 3 tellen later zoefde een pijl uit vaders boog weg en… een haas lag stuiptrekkend op de grond. Vader snelde erheen en met een welgemikte slag trof hij het dier. Met een koordje maakte hij de haas vast aan de dikke koord die hij om zijn middel had gebonden. Skriv had toegekeken met ogen vol bewondering. Ja, zijn vader was een uitstekende jager!
-“Kom, jongen, we verstoppen ons weer”. Skriv ging zachtjes achteruit, draaide zich om en wilde postvatten achter de boom. Daar sloeg hem de schrik om het hart : hij keek recht in de ogen van een lynx…
Zoals beloofd weer een hoofdstuk van ons "kortverhaal"!
FOTO : haas in de sneeuw : klik op de foto
Hoofdstuk 3 Een moeilijke tocht.
Het sneeuwde niet meer maar het was lastig om snel vooruit te gaan want de grond was bedekt met een dikke laag sneeuw. Eerst ploeteren door de sneeuw en dan uitglijden over de rotsachtige wand: daarlangs moesten vader en Skriv naar beneden. Daar moesten ze zijn , in het dal dat toch zo mooi groen was in de zomer en dat in de herfst schitterde in een geweldige kleurenpracht.
Skriv en Omir vorderden traag. Gelukkig had mama gezorgd voor stevige stukken dierenhuid die beide jagers met lange grassprieten om hun benen gebonden hadden. Toch voelde Skriv de natte koude doorheen de huid. Ook rond zijn lichaam had hij een dikke dierenvacht geslagen. Mama had er de hele zomer aan gewerkt. Het was niet eenvoudig om de lange grasrepen door de huid te rijgen met die lange benen naalden die papa gemaakt had van het gewei van een hert.
Plots stond vader stil. Skriv botste tegen hem op. De jongen wilde protesteren maar zijn vader legde onmiddellijk een hand op de mond van Skriv.
-“Sssst , ik zie iets bewegen , daarginds ” fluisterde hij “ ik denk dat het een haas is.” En ja, daar huppelde een haas door de sneeuw , tussen de bomen. Vooraleer vader zijn boog kon spannen was er geen haas meer te bespeuren.
“Zie je wel, jongen, je moet heel aandachtig zijn en onmiddellijk reageren. We krijgen maar enkele kansen.”
Met de rechterhand drukte Skriv zijn boog en pijl tegen zich aan terwijl hij met de linkerhand op een speer steunde om niet uit te glijden. Hij bekeek de pijl: een kleine steen , geslagen tot een scherpe driehoek, was stevig vastgemaakt in de schacht van een 60 cm lange twijg. Je kon er een ree zodanig mee kwetsen dat het alleen nog maar hinkend verder kon. Hoe dikwijls had hij zijn vader dat al zien doen. Skriv had zelf nog geen kracht genoeg , maar hij zou het leren!
In deze tropische hitte is het tijd om een beetje af te koelen ... via ons verhaal !!!
Hoofdstuk 2.
Op jacht.
Toen Omir de volgende morgen wakker werd voelde hij hoe de kou de grot was binnengedrongen. Het vuurtje was gedoofd. Mori lag nog vredig te slapen met de kleine Sira in haar armen. Maar, waar was Skriv? Vaders hart klopte even sneller. Hij stond vliegensvlug op en snelde naar buiten. Daar zag hij onmiddellijk kleine voetsporen in de sneeuw en even verder stond Skriv , de boog gespannen en…zoef… daar vloog een pijl, recht naar doel, midden in de roos.
Tegen een dikke boom had vader de dag ervoor een hoopje gras samengebonden. Dat had hij onder de sneeuw uitgehaald. Zo had hij de roos gemaakt waar Skriv honderden keren op mikte. Fier draaide hij zich om.
-“ Goeie morgen, papa, ik ben al aan het oefenen. En… het lukt vandaag!”
-“Jongen, maak je klaar , wij gaan op jacht. Maak mama en Sira zachtjes wakker en zeg dat we op pad gaan.”
Skriv wreef mama en Sira zachtjes wakker met wat sneeuw. Moeder slaakte een zucht, keek verbaasd om zich heen, maar Sira zette een serieuze huilbui in.
-“Skriv, hoe dikwijls heb ik je al niet gezegd je zusje niet te plagen!”
-“Mama, ik zal het nooit meer doen” zei Skriv beslist… voor de duizendste keer… “ Ik vertrek nu met papa. Tot straks”! Hij gaf mama een stevige knuffel en aaide zijn zusje eventjes over haar hoofdje.
Moeder veegde Skriv nog eens snel over zijn wang, trok zijn dierenhuid die dienst deed als kleding nog eens snel recht en zei: “Wees voorzichtig! Denk eraan dat ook de wilde dieren nu jagen op voedsel. Ook voor hen is het een strenge winter!”
Dat was maar al te waar. Mens en dier hadden het erg moeilijk in die lange wintermaanden met hun overvloedige sneeuw, bijtende koude en bevroren meertjes. Alleen in het midden van de riviertjes stroomde er nog wat water tussen de ijsschotsen door. Voedsel vinden was niet gemakkelijk in de winterperiode. Daarbij begon de voorraad bessen duidelijk te slinken en vele dieren waren diep in hun schuilplaats weggekropen.
Moeder maakte zich echt zorgen. En terecht. Skriv was wel bij zijn papa maar de jongen was zoals vele jongeren van zijn leeftijd soms een “beetje” overmoedig. En gevaar loerde achter iedere boom of heuvel.
KLIK op de FOTO : rendierjagers in de sneeuw (paleolithicum)
In deze warme dagen en... de coronatijd wordt er meer gelezen. Daarom"presenteer" ik de trouwe blogbezoek(st)ers... en anderen een kortverhaal dat ik schreef. Omdat ik ongeveer 40 jaar geschiedenis gaf... en veel over de prehistorie vertelde, dacht ik aan de "ontwikkeling van de eerste getekende boodschap": een soort "pictogram-verhaal avant la lettre". In een blog met de naam "eenbeterewereld" is kennis van het verleden heel belangrijk : zo zien we de evolutie naar "onze" maatschappij... verbeterd op technologisch vlak maar... op inter-menselijk vlak... daar kun je dikwijls een vraagteken bij plaatsen! Vandaag het eerste hoofdstuk van het kortverhaal ...
De "titel"
Toen het schrift nog niet bestond : het ontstaan van de eerste “met beelden geschreven Boodschap”…
SKRIV : De Reddende Boodschap !
Hoofdstuk 1 De storm gaat liggen.
Het had de hele dag gesneeuwd. De bodem was bedekt met een halve meter van dat koude witte goedje en nog steeds dwarrelden vlokjes naar beneden. De takken van de bomen plooiden onder het gewicht van de sneeuwmassa: hier en daar kon je duidelijk het gekreun horen. Het was nu heel wat rustiger dan de vorige dagen: de storm had onafgebroken gewoed, 4 dagen en 4 nachten lang.
In de grot was het gezellig warm als je maar dicht genoeg bij het vuurtje ging zitten. Vader had wat droge takken aangestoken en het vuurtje knetterde. Je kon het geluid goed horen want het werd weerkaatst door de hoge wanden van de grot. Op de rotsachtige wand zag je grote, spookachtige figuren, telkens wanneer iemand rechtstond. Skriv zat op de grond, vlakbij het vuurtje en gespannen luisterde hij naar de verhalen die vader zo boeiend kon vertellen. Daarbij maakte vader gebruik van de figuren die hij op de wand van de grot heel groot kon afbeelden. Je moest je oren goed spitsen want soms sprak vader heel zachtjes en als hij even stopte luisterde Skriv met ingehouden adem en keek hij een beetje angstig naar de ingang van de grot.
Moeder had een stuk hertenvlees op het vuur gelegd en Sira, het zusje van Skriv, kroop over de grond. Rond haar knietjes had moeder wat dierenhuid gewikkeld. Het was echt nodig want haar knietjes waren al fel geschaafd. Wanneer de wind de rook naar binnen joeg, hoestte Sira hevig. Vader en moeder keken dan bezorgd in haar richting. Sira was niet zo sterk als haar broer. Toen ze twee jaar geleden geboren werd hadden vader en moeder haar dagenlang met de beste zorgen omringd : ze was toch zo teer. Maar nu begon ze echt levenslustig te worden.
Moeder draaide het vlees eens om : het was het laatste stukje. Vader was door het slechte weer sinds een viertal dagen niet meer kunnen gaan jagen en de kleine vleesvoorraad raakte op. En, met gedroogde bessen alleen, kon je de winter niet doorkomen. Skriv , die sinds zijn achtste jaar samen met vader op jacht ging of met moeder voedsel ging zoeken, was er nu 12. Moedig als hij was, stond hij op, keek naar buiten , nam een boog, enkele pijlen en 3 speren.
-“ Vader “ zei hij “ de storm is gaan liggen. Misschien kunnen we deze avond nog op jacht gaan.”
- “Neen, jongen, het is veel te gevaarlijk. Ook de wilde dieren trekken er nu op uit om te jagen. Het is bijna donker en jagen met toortsen in onze hand is veel te moeilijk. Morgen staan we heel vroeg op en dan gaan we op jacht!”
Het was echt geen feestmaal die avond. Een stukje vlees voor elk en nog enkele gedroogde bessen. Toch werd het nog een fijne avond want vader vertelde weer heel boeiend over de avonturen die hij beleefd had. Skriv was zoals steeds één en al aandacht. Hij zat naast vader, dichtbij het vuurtje dat langzaam doorbrandde. Hij luisterde gefascineerd naar vader. Ook al vertelde die het verhaal voor de tiende keer, iedere keer was er toch weer iets nieuws te horen.
Sira viel zachtjes in slaap in moeders armen. Ook de ogen van moeder werden zwaar.
-“ Zo, jongen, leg je nu maar neer. Morgen moeten we goed uitgerust zijn voor de jacht!”
Skriv wist dat het nu tijd was. Hij legde zich neer op een dierenhuid. Vader plooide ze om over Skriv. Op de andere huiden legden zich vader, moeder en de kleine Sira neer, allen dicht bij elkaar, een beetje verder in de grot , vlak achter het smeulende vuurtje. Dat lag als een waakhond vlak voor de ingang van de grot. Buiten huilde de wind nog wat na. De eerste sterren werden zichtbaar aan een heldere hemel. Het zou buiten koud worden die nacht…
KLIK op de FOTO : Prehistorische grot in de Perigord
Warm... is het woord van de dag... en vermoedelijk van de volgende "hete" dagen. Het komt misschien even frequent aan bod als het woord corona...
Vandaag hebben we het wat rustiger aan gedaan maar... beloofd is beloofd : we zullen een transcriptie geven van het document. Zo vonden we nog een papier waarbij iemand van hieruit (een dame deze keer) huwt met iemand uit Düsseldorf (ook weer rond 1900 , de tijd dat vele Maaslanders als brikkenbakkers naar Duitsland trokken! ) : ook voor dat koppel moesten de bewuste papieren uitgewisseld worden tussen ons dorp en de stad aan de Rijn , de plek waar de "Düssel" in de Rijn stroomt.
Wanneer ik dit neerschrijf denk ik aan de vele dagtrips die ik in Düsseldorf mocht verzorgen en waarvan de volgende wegens corona afgezegd zijn: hopelijk komen we "ooit" terug tot het "gewone" leven...
Jaren geleden (ongeveer 1971) werden verschillende dorpen in een fusie samengebracht. Lanklaar verloor zijn zelfstandigheid en... het archief moest gecentraliseerd worden. Natuurlijk hadden de 5 kerkdorpen die Dilsen-Stokkem zouden gaan vormen ieder een archief en... er werd veel opgeruimd omdat het dubbel of zelfs vijfdubbel was...
Mijn schoonvader die de laatste burgemeester van Lanklaar was en daarna schepen werd (- hij zou helaas slechts enkele jaren later op 65-jarige leeftijd overlijden -) verwittigde mij dat er heel wat naar het stort zou gebracht worden maar... dat de Lanklaarse secretaris in heel wat boeken documenten gestopt had... en daarvan zouden er een aantal reddeloos verloren gaan! Ik ben snel naar het gemeentehuis gereden en kon nog net een aantal werken doorbladeren en wat documenten redden.
Die blijven dus bewaard en kunnen ten allen tijde terug! Eén pakje heb ik dadelijk met een koordje "omwonden" want daarin zaten processen van dorpsgenoten van ongeveer 1918 tot 1943. Dat heb ik afgegeven om in de kluis te stoppen... in de hoop dat het daarin is terechtgekomen.
In bijlage een voorbeeld van een document : een heer uit Lanklaar (daarna woonachtig in Dilsen) trouwt in Düsseldorf en... daar heeft men papieren nodig die bewijzen dat hij bijv. hier niet al gehuwd is.
We gaan nog nader in op documenten! Probeer alvast dit mooie handschrift te ontcijferen over de heer Heyligers !
Het hoeft niet Kerstmis te zijn om over "vrede" na te denken.
Tijdens het klasseren van de talloze documenten die hier te vinden zijn vond ik dit mooie beeld terug. Het werd gemaakt door een oud-leerling Kris Dirkx, voor de lezingen die ik gaf in een Middelbare School in Bree (H.Hart) tijdens de uitwisseling met studenten uit Wallonië. Kris , ondertussen zelf leraar geworden, gaf er toen "Plastische Opvoeding"! Het thema was "oorlog en Vrede".
De opdrachten waren gespreid over diverse vakken en na mijn verteluurtje over "Onze Regio en de Eerste Wereldoorlog" mochten de studenten proberen om moordwapens om te buigen tot "vrede-brengende" toestellen! En dit was het voorbeeld dat de leraar aanreikte.
Het wordt nu toch (weer) warm... heel warm : dus werken we voort aan lezingen voor...de post-coronatijd...
In de archieven vond ik een mooi document dat de belangrijkheid van de Limburgse mijnen beschrijft in... 1951 !!!
KLIK op de FOTO : de titelpagina van een "korte" speech! Let op de prachtige tekening : ik kan de naam van de tekenaar jammer genoeg niet ontcijferen: een werk van Bronckaers???
Het is een "dringend" pleidooi "met het oog op het beschermen van deze nationale rijkdom, rijkdom in stof, in kracht en in geest, onderpand van ons economisch zelfbestuur".
We kunnen het niet laten : nog enkele "mooie" tips !!!
- Als, uw ouders u terechtwijzen , wijs hun raad niet af!
- Wanneer ge mensen ontmoet op straat , groet hen !
- Ontmoeten twee heren elkaar dan moet de jongste het eerst "goedendag" zeggen.
- Wanneer een heer een dame ontmoet zal de heer het eerst groeten; hij zal de dame echter niet tot staan houden om een gesprek aan te knopen, tenzij zij er aanleiding toe geeft !
- Vergezelt ge uw vader of moeder, dan gaat gij aan hun linkerzijde.
- Spuw niet ten einde besmetting te vermijden ! (1951 !!!)
- Aan de telefoon : voer nooit lange gesprekken en onthul nooit geheimen...
En zo zijn er nog veel meer.... de moeite waard en... een stijlvolle maatschappij is het resultaat. In onze ogen misschien soms wat overdreven maar... niet slecht !
Jongeren uit onze diverse buitenlandse teams krijgen nog lessen in "wellevendheid" : ook tijdens de jaarlijkse Vredesweek op de Filipijnen is dit een thema !
Vroeger... bestond dat ook bij ons en... het is jammer dat die "lessen" niet meer gegeven worden. Vandaag de titelpagina (KLIK op de FOTO) van een "Kleine Handleiding der Wellevendheid" ten dienste van de familie en de onderwijsinrichtingen. Geschreven door N. van Pamel en uitgegeven in 1951! Het boekje bevindt zich tussen de papieren van onze papa en mama die beiden jarenlang lesgaven in 4de, 5de en 6de leerjaar en... het boekje gebruikten.
Als je er doorbladert lees je heel veel nuttige tips , soms klinken ze een beetje "te" gewoon, tegenwoordig zou men zeggen "te belerend", maar vele "regeltjes" worden nu niet meer aangehaald ! Misschien was het goed dat "vak" terug in te voeren... als je soms kijkt naar de mentaliteit en het gedrag van vele jongeren !!!
We kunnen uiteraard niet alles aanhalen maar toch hier enkele titels van hoofdstukken : zorg van de persoon , hoe gedraag ik me in de huiskring, op school, op straat , in de trein of de tram, in de auto , in schouwburgen en vergaderzalen, restaurants , winkels, kerk, op het sportterrein, tijdens een bezoek enz... zelfs tijdens "danspartijen" !
De eerste zin is een stevige "nadenker" : Een Perzisch spreekwoord zegt :"De beleefdheid is een geldstuk dat diegene die het uitgeeft, rijker maakt" !
Onze Boodschap voor een Betere Wereld in de taal Akuapem-Larteh : taal 835.
Slechts een 75.000-tal sprekers telt de taal waarin onze Boodschap voor een Betere Wereld nu vertaald is : de taal Akuapem-Larteh : taal 835 !!! Een geweldig aantal talen... uniek in de wereld voor een "eigen" boodschap ! En telkens weer vind je mensen die hun taal willen promoten EN onze Boodschap voor een Betere Wereld belangrijk genoeg vinden om ze te vertalen !
KLIK op de FOTO
De taal Larteh vind je in Ghana , in het Zuid-Oosten !
EN...ZOALS STEEDS ... WE SPEUREN VERDER ... hoewel het steeds moeilijker wordt. Ik had een contactadres gevonden van een universiteit in Amerika waar een goep zich bezig hield met de studie van de taal Manchu (zo staat het op hun site)... een mail gezonden maar als antwoord kreeg ik dat ze geen "native speaker" meer vonden en zelf ook niet voor een vertaling konden zorgen... vreemd om die taal dan te bestuderen... maar ja... we doen voort !!!
wanneer iemand in Lanklaar beweerde familie te zijn van een heel belangrijke familie en men geloofde dat niet , dan zei men van die persoon : "Hij zou zelfs beweren dat de brug van Lanklaar een nonkel is"... Dus: een beetje verwijtend zei men dan onderling : Die? Die moet nonkel zeggen tegen de brug van Lanklaar... om aan te duiden dat zijn bewering dus heel absurd was !
We zijn dus heel veel met taal bezig! Bijgevolg mogen we zeker ons eigen "dorpsdialect" , ons "Lankers" niet uit het oog verliezen !!!
Reeds rond 1920 schreef onze oom Pol Peeters (broer van onze moeder) een "referaat" over ons Lanklaars dorpsdialect: klanken , woorden en... een aantal uitdrukkingen. Eéntje hiervan postte ik op facebook met de vraag welke de betekenis ervan is: en... het heeft succes: heel wat mensen uit ons dorp - en uit omliggende dorpen - doen voorstellen. Nog deze week zal ik de oplossing geven !!!
De uitdrukking waar het over gaat : Wat betekent:
"Hee moot nonk zègge teege de brök van Lanker" !
Vertaald (!!!) : Hij moet oom zeggen tegen de brug van Lanklaar... Probeer maar eens ... we zullen de oplossing nog even "geheimhouden" !!!
Onze Boodschap voor een Betere Wereld in de taal Akuapem Kyripon : taal 834
Uit Ghana werd ons weedr eden vertaling van onze Boodschap voor een Betere Wereld toegezonden : deze keer ook weer een zeer lokale taal die slechts enkele tienduizsenden sprekers (nog) telt: Akuapem Kyripon : taal 834 !!!
In het begin van de 80-er jaren van vorige eeuw (dat klinkt nogal "oud" hé !) schreef ik een boek(je) over de geschiedenis van de Lanklaarse Post. In ons dorp kwam er een officieel "hulpkantoor" in 1825 (dus bijna 200 jaar geleden). Uit dat jaar stamt het document dat je kunt bekijken door even op de FOTO te klikken !!!
Een echt uniek document !!!
De kantoorhouder - laat ons hem gemakkelijkheidshalve postmeester noemen - moest zorgen voor de ontvangst en de distributie. Dit document is vanwege de directeur van de Maastrichtse post ! Hij stuurt een aantal getaxeerde brieven - er bestonden toen nog geen postzegels en de geadresseerde moest bij ontvangst betalen - en vraagt om "met omgaande" de benodigde som te bezorgen !
Zelf heeft hij op 21 december geen brieven ontvangen vanuit Lanklaar... dus moet er ook geen geld meegegeven worden !
Later zal de eerste postzegel verschijnen (rond 1840 ) maar hoe dat in elkaar zat, dat vertellen we nog wel eens !!!
Onze eerste "dienst" was orgel spelen bij de herdenkingsmis van een overleden corona-slachtoffer : "Bist du bei mir" (Bach) ... speelde ik op het orgel en dat klinkt in deze tijden wel heel moeilijk : de man (geboren 1945) overleed... zonder dat iemand bij hem mocht zijn in zijn laatste uren... In de dienst waren we met een 40-tal...
Toch vond de familie een beetje troost... en daar deden we het deze keer ook weer voor...
Ondanks de eerder sombere vooruitzichten werken we toch af en toe aanpresentatiesdie misschien in het najaar kunnen doorgaan... of nog later.
We maken zeker steeds een reisje doorheen het Maasland, terwijl telkens verschillende "aspecten" uit de geschiedenis van onze regio behandeld worden in woord en beeld. Alle dorpen en woonkernen komen voor en na aan bod !
KLIK op de FOTO : één van de oudste overzichtsbeelden van ons dorpLanklaar
We schrijven ongeveer anno1900... we zien o.a. de kerktoren met de spitse toren (die in 1940 zal omwaaien bij een storm) , de meanderende Vrietselbeek, de bomen langs de "steenweg" (Napoleonsbaan / Rijksweg) ... en dan stel je je soms de vraag :hoe zal het er binnen 120 jaar uitzien???
De graad van besmetting gaat de verkeerde kant op : daarom beginnen we nu te twijfelen aan de afspraken voor groepsuitstapjes in de maand september : alles moet steeds tijdig geregeld worden en alles is al "omgezet"... dus misschien nog eens...
Deze morgen hebben we een uitvaart verzorgd in Maasmechelen Centrum (dekenale kerk): ik begeleidde 4 dames die mooi tweestemmig zongen... maar op grote afstand van elkaar en... tussen de gezangen door een mondmasker opzetten : dat hadden we allemaal niet gedacht een 4-tal maanden geleden...
Hopelijk kunnen we samen het tij doen keren ! Maar dan moeten alle "generaties" zich aangesproken voelen om mee te "helpen" !
Onze 4 kleinkinderen: foto 1 : Maarten en Jonas foto 2: Thibault en Julie ! foto 3: Thibault en Julie worden groter! foto 4: Julieke bij de kerstman foto 5: Thibault als cowboy in de turnles! foto 6: Julieke 31 maart 2007: ik word groter! foto 7: 11 april 2007: de 4 schatten van kleinkinderen samen met opa. foto 8: Moederdag: Kleindochter Julieke en haar mama Jill.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
