In deze corona-crisis-tijd staan de kranten bol van de overlijdensberichten. Achter ieder bericht schuilt pijn en droefheid... en soms kom ik namen tegen van mensen die ik goed kende omdat ik voor heel veel groepen dagtrips gegidst heb of van mensen die ik ontmoette bij lezingen en/of optredens.

Vandaag stond er een Irène Conings bij : ik weet niet of ze van heel ver (-7de of misschien 8ste knoopsgat-) familie is van mijn echtgenote. Maar... ik kende haar van in het Woonzorgcentrum Bessemerberg in Lanaken, waar ze trouwens overleed in de gezegende leeftijd van 95 jaar...

Waarom even iets over haar vertellen... wel... ze was blind en telkens wanneer ik er alleen of met ons OKRA-koor optrad werd ze tot vlak naast me gereden in haar rolstoel. Ze zong vrijwel alle liederen mee en één keer zei ze: "Meester (zo sprak ze me altijd aan) ge hebt zo mooi verteld dat ik alles gezien heb!" Ik ben nog heel ontroerd wanneer ik aan die woorden terugdenk...

Vroeger zou men zeggen : laat haar nu meezingen bij de hemelse engelenkoren... Innige deelneming aan familie en vrienden...