Leven en dood, vreugde en verdriet, ... alles ligt in een mensenleven heel dicht bij elkaar.
Morgen, donderdag 17 januari, nemen we afscheid van Godfried Gijsen (88 j.). Samen met hem bracht ik vele dagen door in het archief; samen schreven we enkele heemkundige publicaties... Hij was een zeer vroom man (pater Pio was zijn belangrijk voorbeeld en zijn toevlucht) die steeds zocht om goede doelen te steunen; hij diende zijn vaderland en was krijgsgevangene (later voorzitter van de plaatselijke oudstrijdersbond) maar later zocht hij contact met zijn "bewakers" en verzoende zich met hen ...
Op zijn bidprentje schreef ik volgende tekst:
De kaars is gedoofd maar in zijn werken brandt de vlam verder...
Een mens ging heen
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Een goede mens : steeds gericht op anderen en niet op zichzelf
Een gelovige mens : biddend in het spoor van pater Pio en Moeder Maria
Een mens die in zijn geschriften het plaatselijke leven eerde en bewaarde
Een mens die zijn vaderland diende en er op een bijbelse wijze in slaagde vijanden tot vrienden te maken
Een lieve echtgenoot, vader, familielid en vriend die er voor hen altijd was, in vreugde en verdriet
Hem mogen we zeggen :
Jouw strijd is gestreden, jouw pijn is voorbij;
Wij probeerden te helpen maar stonden er machteloos bij
Jouw vechtlust was geweldig, maar je werd toch zo moe;
Maar liefde en vriendschap zijn eeuwig : in onze harten nemen we je overal mee naartoe
Een mens ging heen
maar wie en wat hij was
blijft
voor altijd
|
