De tragische dood van een jonge talentvolle sportman - wielrenner Wouter Weylandt - raakt ons allen. Je bent er stil van.

Iedere sport kent haar gevaren en de wierlrennerij in het bijzonder is dusdanig geëvolueerd - doorgedreven training en heel gesofistikeerd materiaal - dat de grenzen van het menselijke kunnen worden bereikt. De snelheden liggen derrmate hoog en de bescherming van het lichaam - een valhelm is blijkbaar bijna niet meer genoeg - kan nooit 100% veiligheid bieden... Moet men zich de vraag gaan stellen om ook daar "limieten" te vinden die niet overschreden mogen worden? ... Wie zal het bepalen?

Onze gevoelens van innige deelneming gaan uit naar de echtgenote - toekomstige moeder - de familie, ploegmaats, collega's, kennissen, ..... en woorden van deelneming zullen altijd tekort schieten...