De Belgische politiek blijft voor spektakel zorgen. "Verkenner" Martens geraakt er blijkbaar niet uit. Hij had het al zover gekregen dat de lichtblauwen hun eis voor een regering tot juni 2009 hadden laten vallen. Hij had de vijf voorzitters van de meerderheidspartijen samen aan tafel gekregen. Iets dat in de huidige Belgische context niet zo "evident" is, om eens Martens eigen woorden te gebruiken. De vijf waren akkoord om door te gaan tot 2011 en nu stelt zich een volgende probleem. Leterme en Vandeurzen zouden moeten vervangen worden. Voor Vandeurzen zijn er Stefan Declerck en misschien zelfs Tony Van Parys. Voor de topjob zijn er geen kandidaten
Jean-Luc Dehaene wil zogezegd geen regering trekken tot 2011, omdat hij kandidaat wil zijn op de Europese lijst voor 2009. Dat zal zo wel zijn, want in dat geval behoudt hij, buiten zijn dik betaalde Europese wedde, ook zijn riante Dexia-vergoeding (400.000 euro!) plus de vette kluiven die hij bij andere maatschappijen meepikt, Inbev Anheuser op kop.
De tweede kandidaat, die bovendien voor alle partijen aanvaardbaarder is dan het Brabantse trekpaard, is Herman Van Rompuy, de huidige kamervoorzitter. De man heeft er echter geen zin in. Menselijk gesproken, kan men dat begrijpen. Als hij echter straks zijn partij mee de verdoemenis in helpt, wordt het allemaal al een heel beetje minder evident. Als Van Rompuy niet meer over heeft voor de partij waaraan hij (én zijn broer!) zijn hele carrière heeft te danken, dan zie ik niet in waarom de man straks nog kamervoorzitter zou blijven en zeker niet waarom hij straks nog op een verkiezingslijstlijst zou geplaatst worden.
Daar ook de Vlaamse minister-president Kris Peeters geen zin heeft in job hopping, wordt de CD&V-spoeling schaars. Belgisch premier blijkt ook al een knelpuntberoep te worden.Vervotje is er ook nog natuurlijk, maar dat is maar een grapje.
Misschien wordt het eindelijk tijd eens een Waal aan het hoofd van de federale regering te brengen. Dat is feitelijk een optie die al lang had moeten gelicht worden. Dan gaan we eindelijk eens zien, wat die ervan terecht zou brengen en moeten wij, Vlamingen, niet meer meemaken nog eens bedrogen te worden door een eigen premier die kiest vóór België en tégen Vlaanderen. Martens, Dehaene, Verhofstadt, Leterme: de lijst van geografische Vlamingen is al meer dan lang genoeg.
"It's time for a change", zou Obama zeggen.