Twee jaar geleden verloor de haven van Antwerpen de hele haventrafiek van de Chiquita bananen aan Vlissingen, 170.000 ton, volgens havenschepen Van Peel mede als gevolg van een weinig flexibele havenarbeid. Dat gat gaat binnenkort gedeeltelijk worden gevuld met een andere bananenimporteur, Greenyard, die de vruchten invoert vanuit Suriname en Duinkerken inwisselt tegen Antwerpen. Het gaat om 50.000 ton, maar dat aantal zou gestadig opgevoerd kunnen worden naar 100.000. Is de Antwerpse haven voor Greenyard dan wél flexibel genoeg? ‘Verre van’, zegt Greenyard voorzitter Hein Deprez, ‘Een bedrijf als het onze (nota bene, met hoofdzetel in Sint-Katelijne-Waver) kan zich nooit in de haven van Antwerpen vestigen. Met die manier van werken kan dat de dag van vandaag niet meer’.
Met ‘Die manier van werken’ bedoelt Deprez de door Kris Peeters ‘aangepaste’ wet Major, waardoor bedrijven nu wel havenarbeiders aanwerven mogen buiten de havenpool, het zogeheten ‘kot’, maar die moeten nog steeds erkend zijn door de vakbonden, waardoor logistieke arbeid 10 km buiten de haven nog altijd een stuk goedkoper uitvalt.
---
Eenzelfde scenario kennen we ondertussen ook al bij de e-commerce, nog zo’n sector waarbij Peeters voor een aanpassing heeft gezorgd, die ook daar erin bestaat dat bedrijven eerst een akkoord moeten sluiten met de vakbonden. Het enige bedrijf dat er bij ons in geslaagd is dat tot nu toe gedaan te krijgen is schoenhandel Torfs, waar men tegenwoordig drie uur langer kan werken (tot 23.00 uur i.pl.v. 20.00 uur), waardoor klanten kunnen bestellen tot 19.00 uur. Voor die uren krijgen het personeel 25% meer betaald op lonen die al 10% hoger liggen dan bij de buitenlandse concurrentie. Torfs blijft zo de uitzondering die de regel bevestigt. Andere bedrijven, die al geprobeerd hebben met de vakbonden te onderhandelen, zoals bv de Belgische tak van de Franse sportwinkelketen Decathlon, hebben afgehaakt omdat de vakbonden niet alleen wilden praten over de lonen, maar ook over de verlofregelingen en andere verplichtingen.
Die Peeters die dat allemaal (niet) voor mekaar krijgt, ambieert wel burgemeester van Antwerpen of schepen van de haven te worden bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen…
De titel hierboven komt niet van mij, maar van Bert Anciaux, ooit minister van mobiliteit en slaat op de regelingen i.v.m. de geluidsnormen voor het vliegverkeer rond en over Brussel. Zoals zoveel van die sluimerende Loch Ness gevallen in dit land, komt dit verhaal regelmatig terug boven water. Denk maar aan de diverse andere politici die zich op dit dossier de tanden hebben stukgebeten: aan Isabelle Durant (Ecolo), die ermee begonnen was, aan ex-NMBS baas Etienne Schouppe (CD&V) en aan Melchior Wathelet Jr (cdH) die er zijn politieke carrière mee verspeelde.
Normaal zouden de nieuwe regels al zijn ingegaan, maar ‘schupke’ Weyts heeft een moratorium van 60 dagen kunnen verkrijgen, waarbij ze tot 22 dezer werden uitgesteld*. Brussels minister voor Leefmilieu, een zekere Céline Flémaut, wil er niet meer over praten, zelfs niet in het bestaande overlegcomité. Als de nieuwe regels worden toegepast, verliest Brussels Airport meer dan waarschijnlijk zo’n 8% van zijn vluchten, zowel vracht als passagiers, plus 3.000 arbeidsplaatsen. Van de 60.000 arbeidsplaatsen (directe en niet-directe) die er nu op Zaventem – de belangrijkste economische motor van dit land na de haven van Antwerpen - zijn, gaan er heel wat naar (meestal laag geschoolde) mensen uit Brussel, waar nu al een werklozenpercentage is van meer van 20%. Een deel daarvan riskeert dan ook zijn job te verliezen. Ik blijf erbij dat, als men op Zaventem duizenden jobs verspeelt door de halsstarrigheid van Brussel, men in de eerste plaats werknemers uit Brussel moet ontslaan. Het zou erg zijn als er daar straks Vlamingen worden afgedankt door de onwil van Brusselse politici. Daar is niets onrechtvaardigs aan, ook al zal men gegarandeerd dan weer afkomen met de (geïmporteerde) armoede van de ‘hoofdstad van Europa’.
* De Vlaamse regering kan en zal waarschijnlijk een nieuwe verlenging van dit moratorium aanvragen. Dit is technisch mogelijk, omdat het Vlaams Gewest en de Vlaamse Gemeenschap nog altijd twee aparte rechtspersonen zijn. Een truc die vroeger ook door de francofonen werd boven gehaald om het probleem van Brussel-Halle/Vilvoorde op de lange baan te schuiven. Die deinsden er zelfs niet voor terug de Duitstalige Oostkantonners zo’n moratorium te laten aanvragen, wat met de plaatselijke socialistische minister-president nog lukte ook.
---
En dan nog dit: in het Vlaams parlement kreeg Geert Burger te horen dat hij niet duidelijk genoeg was geweest in zijn statement om het verbod op de inreisvisa voor bepaalde moslimlanden naar de States te veroordelen. Hij zal dan eerst Trump moeten uitleggen waar Vlaanderen ligt. Misschien gaat er bij The Donald wel een lichtje branden als Geert zou zeggen dat het in de buurt is van dat ‘hellhole’ waarmee Trump zelf Brussel op de kaart zette tijdens zijn presidentscampagne…
Antwerpen is niet de enige stad in dit land waar ze de verkeersproblemen niet opgelost krijgen. Brussel heeft er zelfs meer dan een. Zo is er rond de stad het Gewestelijk Expresnet, ook bekend onder de afkorting GEN. Dat is een voorstadsnet met spoorverbindingen in en rond Brussel, waarvan het begin van de werken al dateert van eind jaren 1980. Het heeft tot nu toe al meer dan twee miljard euro gekost. In tegenstelling tot Oosterweel is er van dat GEN al wel een flinke portie afgewerkt. Je mag drie keer raden aan welke kant het niét klaar is. Juist, aan de Waalse kant. Om het daar te kunnen afwerken, meer bepaald tussen Ottignies en Nijvel, is er nog eens 800 miljoen euro nodig, dat normaal door het Waalse gewest zou moeten betaald worden. En daar wordt het verhaal weer communautair.
Er is nl bij de NMBS een verdeelsleutel voorzien van 60% voor Vlaanderen en 40% voor Wallonië, terwijl beide landshelften ongeveer evenveel kilometers spoor tellen. Nu vinden de Walen dat zij daardoor een te klein budget hebben en stellen ze een nieuwe verdeelsleutel voor: 50/50. Doet denken aan de manier waarop ze de toezeggingen voor het uitoefenen van het huisartsenberoep wilden veranderen. Als we echter niet het aantal kilometer rails, maar het aantal spoorreizigers zouden nemen, dat is dat 75% voor Vlaanderen en 25% voor Wallonië. Zo bekeken zou 70/30 een juistere verhouding geven dan de huidige 60/40, laat staan 50/50.
Het blijft altijd hetzelfde liedje: als er getrokken moet worden, staan onze Waaltjes op de eerste rij. Als er betaald moet worden, zijn ze niet thuis. Nu maar hopen dat Vlaanderen het been stijf houdt. Al bij al wérkt het GEN aan Vlaamse kant en zijn de Walen het slachtoffer van een slechte planning en/of investering. Of hebben ze misschien teveel representatiegeld moeten uitgeven aan hun talrijke adviesraden, om het bij een actueel thema te houden…
---
I.v.m. dat laatste, nog dit. PS-voorzitter Di Rupo wil de cumuls binnen zijn partij afschaffen, maar is zelf nog steeds partijvoorzitter, parlementslid én burgemeester van Bergen. Het eerste teken dat ook hij zich aan die nieuwe regels gaat houden, moeten we nog steeds krijgen. ‘Luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden’.
De belangrijkste taak van de Europese Centrale Bank (ECB) bestaat er eigenlijk in de waarde van de euro in ’t oog te houden. Dat is meteen de reden waarom de bank de E.U. al enkele jaren overspoelt met liquiditeiten om er zo voor te zorgen dat we niet in een deflatie terecht zouden komen. Feitelijk zou men een inflatie moeten hebben van iets tegen de 2% om van een ideale situatie te spreken. Zover zijn we echter nog niet in Europa, maar wél in België. In januari kon onze Nationale Bank (NBB) zelfs 2,65% optekenen. Dat is dan weer des Guten zuviel. Een hogere inflatie mag dan wel een teken zijn dat de economie aantrekt, ‘te’ blijft nog altijd trop. Door het feit dat de Europese rente belachelijk laag blijft, verliezen bij zo’n situatie onze spaarders immers 2,5% van de waarde van hun spaarcenten, niet op een eventuele vermogenswinstbelasting, zoals CD&V dat zou willen want die is er niet, maar op het vermogen zelf.
Hoe kan dat, nu dat we in dit land een inflatie kennen van 2,65%, terwijl dat in onze buurlanden hoogstens 1,8% is (in Nederland zelfs maar 1%) ? Wel, dat danken we onze index. Als onze inflatie te snel stijgt, zoals nu het geval is, wordt de zgz ‘spilindex’ overschreden en stijgen automatisch alle lonen en uitkeringen. Dat gebeurt alleen hier, ‘only in Belgium’. Het interprofessioneel loonakkoord dat zopas nog gesloten werd door vakbonden en werkgevers, het eerste na enkele jaren, geeft de mogelijkheid de lonen maximaal te doen stijgen met 1,1% maar dan wel bovenop de inflatie. Daarmee maken we de loonkloof met de buurlanden opnieuw groter, stijgen de lonen hier meer dan daar en wordt alles in dit land weer iets duurder. Die geschiedenis blijft zich herhalen. Marc Lambotte, de topman van Agoria, het vroegere Fabrimetal, noemde zopas in de Trends van 19 januari de automatische indexering nog waanzin: ‘Niet het loonakkoord, maar de indexering jaagt onze loonkosten de hoogte in’, zei hij. ‘De vakbonden blijven dat banendodende mechanisme verdedigen, de bedrijven betalen de factuur en creëren door de extra kosten minder jobs’…
De man heeft grotendeels gelijk als men ziet dat bv de Brugse Bombardier fabriek nog maar eens in slechte papieren zit. Het bedrijf dreigt voor een zoveelste keer afgeslankt te moeten worden en een filiaal te worden van een vestiging in Noord-Frankrijk (niét in Oost-Europa of verder weg). Dat die fabriek in Brugge überhaupt nog bestaat, dankt ze aan de bestellingen van De Lijn, de NMBS en de MIVB, die ook al leven van overheidssubsidies. Het busbouwbedrijf Van Hool daarentegen houdt stand omdat het zelf een nieuwe fabriek heeft gevestigd in Macedonië, waardoor het nog kan concurreren op de wereldmarkt. Bedrijven, zoals (het nu Canadese) Bombardier, die in verschillende landen opereren, zien ook het loonverschil en kiezen eieren voor hun geld. Het alternatief is eindigen zoals Opel Antwerpen, Ford Genk of Caterpillar in Gosselies.
N.a.v. de schandalen rond de Luikse intercommunale Publifin, waar tientallen politieke mandatarissen, voor het overgrote deel PS’ers die het in Wallonië voor het zeggen hebben, maandelijks tot 3.000 euro kregen voor vergaderingen die ze niet bijwoonden en die soms niet eens gehouden werden, is er een voorstel van Open VLD om die intercommunales te privatiseren. Op die manier zou hun werking transparanter worden en zouden ze zich niet kunnen veroorloven om onverantwoorde verliezen te lijden, die dan door de belastingbetaler moeten worden opgehoest. Buiten het feit van de onverantwoorde steekpenningen die er bij Publifin werden uitgedeeld, zitten er in die adviesraden ook mensen die niet alleen de vennootschap zouden moeten besturen, maar die tegelijkertijd meestal ook nog een functie hebben in de gemeente én in hun partij. Kassa, kassa!
Het houdt daar in Luik trouwens niet op bij Publifin. Stéphane Moureau, om wie het allemaal ging, mag dan wel ontslag hebben genomen als burgemeester van Ans (zijn kleinste verliespost, zeg maar), zopas meldde Sudpresse, een Waalse krant van de Mediagroep, nog dat er ook zo iets loos is bij de Hulpverleningszone Luik. Sinds 1 januari 2015 is de organisatie van de hulpverleningsdiensten – in het kader van de brandweerhervorming – overgegaan van een gemeentelijk naar een zonaal systeem en worden de 34 zones bestuurd door een raad van burgemeesters, die daarvoor geen extra betaling krijgen. Met uitzondering dan van Luik. Daar heeft men er een intercommunale van gemaakt, waar iedereen wél extra betaald wordt. Dat gaat dan over 30 raadsleden – ook weer overwegend PS’ers - die jaarlijks samen zo’n kwart miljoen euro kosten!
In het kader van de hele heisa waarover hierboven sprake, gaat de Vlaamse regeringstop zich vandaag dus buigen over het decreet Lokaal Bestuur om te zien of bepaalde taken niet beter worden overgeheveld naar de privé. Met tante Homans aan het lokale bestuursroer kunnen we hopen dat ze, na de voor haar (en voor ons, Vlamingen) goede afloop van de zaak Thiéry/Linkebeek, ook dit varkentje wel zal gewassen krijgen.
In Frankrijk heeft de laatste voorverkiezing voor het presidentschap plaatsgevonden, deze van de socialisten (of wat ervan overblijft). Ook nu zaten de peilingen ernaast en heeft de vrij onbekende Benoît Hamont, een vroegere minister van Onderwijs, het gehaald van ‘Manuel from Barcelona’. Hamont gaat echt de linkse toer op met voorstellen voor een 32-urige werkweek en een basisloon voor iedereen. Normaal gesproken heeft hij al in de eerste ronde, ergens in april, geen schijn van kans tegen Marine Le Pen van het FN en François Fillon van de Républicains en is het zelfs erg twijfelachtig of hij meer stemmen zal halen dan Emmanuel Macron, een ex-bankier(!) die uit de PS is gestapt, met een eigen partij opkomt (‘En marche’!) en zich situeert als libéral-démocrat. Er is zelfs nog een vijfde kandidaat, de radicaal-linkse Jean-Luc Mélanchon, die al meer heeft meegedongen maar voor rechts en centrumrechts eerder gevaarlijk wordt als hij niét zou meedoen en zijn kiezers voor een andere kandidaat zouden stemmen.
PS’er Hamont heeft daarenboven het nadeel uit te komen voor de partij van Hollande. ‘Monsieur normale’ doet wijselijk zelf niet meer mee. Nooit was een Franse president zo onpopulair als hij. Verder gelooft niemand in een 32-uren werkweek, nu men ook in Frankrijk juist af wil van de 35-uren om zelfs langer te gaan werken. Hamont’s oproep voor een basisloon voor iedereen is dan weer iets dat niet alleen in Frankrijk leeft en dat zelfs bij ons al bekend is van de jaren 1980/90, toen het werd gelanceerd door zakenman Roland Duchâtelet, die destijds de beweging Vivant oprichtte.
Er lopen momenteel al enkele testprojecten met dat basisloonprincipe in Finland en – op zeer beperkt gemeentelijke schaal – in Nederland. Het principe is dat men aan iedere inwoner van een land een bepaald vast inkomen wil geven, of hij/zij nu werkt of niet. Bij Vivant was dat per volwassene 750 euro en 1.300 voor een gepensioneerde. Dat lijkt absurd, maar men mag niet vergeten dat onze huidige sociale zekerheid evenveel kost als het netto inkomen van alle werkende mensen samen. Met een basisinkomen voor iedereen zouden alle andere vormen van uitkeringen wel worden afgeschaft. Meteen zou men ook het leger van ambtenaren en de huidige administratie er omheen die al de nu bestaande uitkeringssystemen moet controleren gedecimeerd kunnen worden, wat tenslotte zou kunnen betekenen dat zo’n basisloon voor iedereen goedkoper zou kunnen uitvallen dan wat ons nu de sociale zekerheid kost*.
Dat basisinkomen moet wel verbonden worden met de nationaliteit, waarvan men er maar één meer mag hebben. Ofwel ben je burger van een land en dan kun je ervan genieten, ofwel niet en dan val je uit de boot. Ook dat zou heel wat zaken duidelijker maken. Voor België is het basisloon voor iedereen nog niet voor morgen, al was het maar omdat de vakbonden er honderden miljoenen euro’s, die ze nu krijgen voor ‘administratief werk’, zouden kwijtspelen. Toch loont het de moeite in ’t oog te houden hoe de projecten in Nederland en vooral in Finland zullen verlopen.
* François Fillon, de kandidaat van Les Républicains, wil o.m. 50.000 ambtenarenposten schrappen. Hoe hij dat juist gaat doen, is mij niet duidelijk, maar met het invoeren van een basisloon zou dat wel een stuk eenvoudiger worden, als Duchâtelet gelijk zou hebben.
Zaterdag was er het nieuws dat e.o.a. studie, die liefst drie jaar geduurd had, had uitgewezen dat één Vlaming op twee zijn werk niet graag doet of niet meer aan kan. Werkzaam werk schijnt hier ver te zoeken. Heel wat mensen zouden op hun tandvlees zitten, het niet meer zien zitten. Als redenen werd opgegeven dat de wereld teveel te snel blijft veranderen, dat niets nog zeker is, dat er steeds meer gepresteerd moet worden en de digitalisering het leven steeds meer beheerst. Wat dat laatste betreft, had men het dan over de digitalisering op het werk. Waarover zo goed als niet gesproken werd en waarnaar waarschijnlijk ook niet gezocht werd, is de digitalisering buiten het werk. Het is nu al een feit dat heel wat jonge en minder jonge mensen verslaafd zijn geraakt aan hun smartphone en daardoor alleen al elke dag (én nacht, soms) onder druk staan van zaken waarover ze zich vroeger weinig of geen zorgen maakten. Ze beginnen hun werkdag al met beslommeringen en onder druk. Voor velen is het constant multitasken geworden, zoals men dat tegenwoordig zegt. Wie met het openbaar vervoer naar zijn werk komt en er meer gelegenheid toe heeft zijn smartphone te gebruiken, heeft er dikwijls al een eerste serie sociale medianieuws op zitten nog vóór hij begint te werken. Zoiets is inderdaad niet vol te houden.
---
Nog zaterdag begon het Chinese Nieuwjaar. Dat wordt ook bij ons gevierd, want ook hier bevindt zich een vrij grote Chinese gemeenschap. Dat is niet van gisteren en van die mensen, meestal harde werkers, hebben wij zo goed als nooit last gehad. Als die er al eens was, was het gewoonlijk door problemen binnen de Chinese plaatselijke leefwereld zelf. Onze mensen werden en worden er niet door lastig gevallen, een situatie die zich ook is voordoet bij de vele joden die hier sinds eeuwen verblijven, maar jammer genoeg is dat niet het geval bij de steeds talrijker wordende groep moslims.
Het Chinese jaar staat telkens in het teken van een dier en dit jaar is het de haan. Aan dat dier worden niet teveel goede punten toegekend en 2017 zou dan ook wel eens een moeilijk jaar kunnen worden, voor de Chinezen, maar ook voor de anderen. Wie in elk geval gewend is aan de haan, zijn de Walen, die dat dier in hun vlag hebben en inderdaad aan een moeilijk jaar begonnen zijn.
Voor de derde keer in enkele decennia is Wallonië opgeschrikt door een groot politiek schandaal met als spil de PS. De eerste keer was dat de Agusta affaire, daarna die van Charleroi en nu Publifin. De eerste twee keer heeft de PS de schandalen overleefd door telkens een van hun topmensen op te offeren. Bij Agusta was dat voorzitter ‘dieu’ Spitaels, bij het schandaal van de ‘parvenus’ was het toenmalig Waals minister-president Van Cau(wenbergh), nu zou het Waals minister Kubla kunnen worden. Of het echter een derde keer gaat lukken op die manier weer het tij te keren, is maar de vraag. Sinds de opkomst van de PTB (de Waalse tak van de PvdA) kan de PS het zich niet meer veroorloven dergelijke blunders te maken. De neo-communisten van Hedebouw (perfect tweetalig o.w.v. Vlaamse ouders!) zitten volgens de peilingen in Wallonië al tussen de 15 en de 20%, mocht er nu verkiezingen zijn. Hoe langer men in die Publifin-poel blijft roeren, hoe erger het zal worden. Door het daarbij komende schandaal van Kazachgate is ook de MR besmeurd, waardoor ze niet kan profiteren van de situatie en wordt de PTB de lachende derde. En het jaar van de haan is nog maar pas begonnen!
