John Crombez heeft zijn politiek lot verbonden aan de uitslag(en) van de gemeentelijke verkiezingen van 14 oktober in de zgz ‘rode’ steden. Mocht het voor zijn partij slecht aflopen in Brugge, Gent, Leuven, Oostende, Vilvoorde en/of Lommel, dan houdt ‘den John’ het voor bekeken als voorzitter van de Vlaamse socialisten.
Men kan de man geen ongelijk geven, want de partij zit nog altijd in de hoek waar de klappen vallen. De geplande opvolger van Termont in Gent, Tom Balthazar, heeft de affaire rond Publipart en de perikelen bij Piqueur en Optima niet overleefd en zijn opvolger is eerder een grijze muis. In Leuven wordt de lijsttrekker en opvolger van Lowie Lawijt een zekere Mohammed. De man mag dan 100% zijn ingeburgerd, zo’n naam is de dag van vandaag geen aantrekkingspunt. In Lommel is zopas nog een schepen afgetreden omdat er een vermoeden was van medeplichtigheid aan de plofkraken. Men is natuurlijk pas schuldig als men veroordeeld is, maar in zo’n zaak heeft men in geen geval de perceptie mee, als een auto die erbij betrokken was onder een zeil achter je huis in je tuin komt te staan…
In Oostende is er de erfenis van Vande Lanotte. Zijn mislukte campagne met het Zilverfonds dat hem federaal blijft achtervolgen, maar vooral het faillissement van Electrawinds, waarvan toevallig deze week nog een overblijfsel - Electrawinds SE - eveneens failliet is verklaard. Het laatst verhandelde aandeel ervan haalde nog 0,006 euro (doet denken aan de ‘zero,zero, zero’ van Contador!), terwijl dat bij de herstart 10 euro was. Ge zult er maar geld in gestoken hebben. De windparken op de Noordzee, de beste stukken van Electrawinds, zijn tenslotte in handen gekomen van het Luikse Publifin (hetzelfde dat ook in Gent betrokken was bij de schandalen aldaar, via Publipart).
Bonte en Landuyt, de burgemeesters van respectievelijk Vilvoorde en Brugge maken nog wel een kans, maar liggen dan weer overhoop met Crombez zelf na diens verbod op cumul van de postjes van burgemeester en parlementariër.
Over Antwerpen zullen we het deze keer niet hebben. Met een voorzitter als Tom Meeuws heeft de SP.a daar geen tegenstanders nodig om te weten dat het er niets zal worden. Een groot deel van het SP.a kiezerskorps stapt daar waarschijnlijk over naar Groen en/of naar de communisten van de PvdA, die dank zij SP.a en Groen in Borgerokko nog iets betekenen.
Men kan dat alles ‘den John’ niet aanrekenen, maar dat hij het voor bekeken houdt als het verder mis blijft lopen, is begrijpelijk.
Hoe erg ook, rampen zoals deze nu in Genua komen meer voor. Regelmatig sneuvelen er bruggen en viaducten ergens ter wereld. In de jaren 1960 hebben wij dat trouwens ook in Vlaanderen meegemaakt, maar niet op deze schaal. Wat het in Genua speciaal maakt, is het feit dat het gebeurt op een autosnelweg die privé beheerd wordt en waarvoor men tolgeld moet betalen om erop te rijden. Zelfs de wagens van de hulpdiensten moeten er tol betalen om op de plaats van een ongeval te raken en zoiets is wel ergerlijk. Dat die beheersmaatschappijen er grof geld aan verdienen, is voor mij geen verrassing. Mijn vrouw en ik hebben vroeger een viertal keer de opera meegemaakt in de arena van Verona en die kaartjes (de duurste, voor de parterre) kreeg ik via de plaatselijke DAF-dealer, die ze op zijn beurt cadeau kreeg van de autosnelweguitbating…
Ik ken Genua, de vroegere stadsstaat met Italië’s grootste haven, vrij goed, daar wij er vroeger de boot namen voor de oversteek naar Sardinië. De stad ligt tegen een laag gebergte en wie van Milaan komt, rijdt en daalt er over en naast de hoge appartementsgebouwen dwars door de stad naar de haven toe. De autosnelweg volgt daar min of meer enkele riviertjes, die in de zomer droog staan, maar tijdens het regenseizoen, meestal in de herfst, veranderen in kolkende watervallen. Het Morandi viaduct is lang niet het enige in ‘la Superba’ (de trotse), zoals de stad wel eens genoemd wordt.*
Mijn zoon, die een dezer dagen met de wagen op vakantie gaat naar Sardinië, zijn geboorteland, heeft gelukkig de boot gereserveerd in Livorno, waar men de dag van vandaag de kortste oversteek heeft naar het eiland en ook een van de weinigen die men overdag kan nemen. In Genua zal het nu ook nog wel lukken, maar men zou er heel wat tijd kunnen verliezen doordat al het verkeer dat over het ingestorte viaduct moet, nu een andere weg moet nemen en dat zal nogal wat verkeershinder met zich meebrengen in de reeds zo drukke stad. Het wordt er zo’n beetje zoals in Brussel.
* Meer bekend is de koosnaam voor Venetië: ‘la Serenissima’ (de meest serene’).
Op zondag 26 augustus, de laatste zondag van de grote vakantie, is er in Steenstraete de IJzerwake, voor de echte Vlamingen de opvolger van de vroegere echte IJzerbedevaart, die door Bert Anciaux en zijn linkse volgelingen om zeep werd geholpen. Een van zijn vele mislukkingen. De Wake van 26 dezer is de zestiende die plaats vindt sinds 2003.
Dit jaar is Guido Moons, oud voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) rn voormalig leider van het Taal Aktie Komitee er de gastspreker. Hij werd daarin voorafgegaan door o.a. Matthias Storme, Frans Crols en Hugo Portier, om er maar enkele te noemen. Die mensen hadden en hebben wel iets zinnigs te vertellen. Vraag is maar of het allemaal nog veel uithaalt. Want, zolang dit Vlaanderen elk jaar meer dan 7 miljard euro moet afstaan aan een Wallonië dat er niet beter van wordt, zal dit België een terminaal ziek land blijven, met een staatsschuld die hoger ligt dan het bbp en die alleen overtroffen wordt door Italië en Griekenland. Een staatsschuld die bijna alleen door Vlaanderen gedragen wordt en ervoor zorgt dat het totale transferbedrag zowat het dubbele is van het officiële cijfer. Een schuld die ooit betaald zal moeten worden door de komende generaties en niet door deze die ze veroorzaakt hebben.
Men wordt er niet vrolijker van. Generaties gaan en generaties komen, maar in wezen verandert er weinig of niets. Wij hebben nog steeds te weinig Klauwaarts en teveel Leliaards. Te weinig Uilenspiegels en teveel Lamme Goedzakken.
Zoals onze vriend Rob Fierens terecht stelde in zijn reactie* op mijn blog van 14 dezer (‘Allah niet groot genoeg’) is die Erdogan een gevaarlijk gek, die al meer dan genoeg onheil heeft aangebracht in zijn regio en is er alleen nog de vraag waarom dat land in de NAVO blijft. Een reden temeer om het eruit te smijten is, dat Erdogan meer dan goede vriendjes is met Poetin. Deze laatste was de eerste die hem feliciteerde met zijn verkiezingsoverwinning waardoor Erdogan zowat de Poetin van Turkije is geworden. ‘L’état, c’est moi’ om het Lodewijk XIV na te zeggen.
Turkije heeft – nota bene: als NAVO-partner – al wapens gekocht bij Rusland. Verder gaat Rusland de eerste Turkse kerncentrale bouwen en – nog belangrijker – een nieuwe gasleiding ontwikkelen, de ‘Turkish Stream’, die onder de Zwarte Zee gas zal aanvoeren naar Turkije en de Balkan. Die leiding komt in de plaats van een andere, de ‘South Stream’. Nog een andere leiding, het Europese ‘Nabucco’, werd eerder stilgelegd o.w.v. de oorlog in Syrië.
Voor de rest mag Turkije nog zoveel boycotten als het wil. Heel wat westerse firma’s, waaronder het Vlaamse Soudal van Vic Swerts uit Turnhout, hebben hun leveringen aan Turkije al opgeschort o.w.v. de onzekerheid i.v.m. de Turkse lira. Heel wat van de betalingen in lira gebeuren nl niet meteen maar op termijnen van drie tot zes maanden (en soms langer), waardoor men niet meer kan voorzien wat de lira dan nog waard zal zijn.
* Voor wie de reactie niet zou gelezen hebben: Fierens stelt dat Erdogan wel de echte kwade geest in het Midden-Oosten is. De man doet al jaren niets anders dan dreigen, chanteren, omkopen, onschuldigen aanhouden en martelen. Hij heeft IS en andere terroristen (Hamas, Iran) geholpen en er zaakjes mee gedaan, Koerdische dorpen platgebombardeerd en Europa voor miljarden euro opgelicht i.v.m. de vluchtelingenstroom.
Er is de laatste week nogal wat kritiek geweest op de N-VA en niet helemaal onterecht. Het begon met een lang interview van ‘Deckerken’ in ’t Pallieterke van vorige week, die van de partij en haar beloften geen spaander heel liet. Nu kennen we de man zijn directe stijl, maar helemaal ongelijk had hij natuurlijk ook niet, zoals gewoonlijk trouwens. Terloops legde hij de vinger op de zere plek van de Vlaamse regering i.v.m. haar ecologisch programma. Aan 600.000 gezinnen die in Vlaanderen een stookketel hebben, zeggen dat die weg moet en dat we van het gas vanaf moeten, terwijl men wel 9 nieuwe (dure) gasturbines gaat bouwen om de kerncentrales te vervangen, is natuurlijk idioot.
Deckerken was echter niet de enige criticus, al stak hij wel het vuur aan de lont. In de opiniesite van Doorbraak moest N-VA fractieleider Peter De Roover toegeven dat een regering met de N-VA niet gebracht heeft wat ervan verwacht werd. En dan hebben we het zelfs nog niet eens over het in de ijskast zetten van het communautaire. De beloofde begroting in evenwicht tegen 2018 kwam er niet en zal een werk worden voor een volgende federale regering. De uitkeringen in de tijd beperken evenmin. Met de taxshift kwam er wel een belastingvermindering, maar die werd grotendeels teniet gedaan door een verhoging van de roerende voorheffing en de effectentaks, die laatste dank zij het obstructiewerk van Kris Peeters en zijn CD&V.
Kortom, om het met een boutade van Luc Huyse* te zeggen: ‘We kunnen in dit land wel veranderen van regering, maar niet van beleid’. Het probleem daarbij is dat men hier om een regering te vormen, men beroep moet doen op vier of meer partijen, waardoor geen enkele partij haar eigen programma verwezenlijkt krijgt zoals beloofd, omdat er altijd wel een andere partij vindt dat iets niet kan. Een van de redenen waarom de Zweedse coalitie haar verwachtingen niet kon inlossen was, dat bv bij elke begrotingscontrole elke partij een trofee wou binnen halen. In feite komt het er op neer, dat men in zo’n situatie bij een verkiezingscampagne best alles kan beloven, desnoods de hemel op aarde. Men heeft daarna toch steeds het excuus dat men bepaalde beloftes niet heeft kunnen houden omdat e.o.a. regeringspartner er niet mee akkoord was.
Dit specifiek voor wat het federale gebeuren aangaat. Voor wat Vlaanderen en zijn streven naar e.o.a. vorm van (con)federalisme en/of onafhankelijkheid betreft, dat zal altijd haaks op het Belgische beleid blijven staan, zo lang er in datzelfde Vlaanderen geen meerderheid gevormd kan worden van partijen die daar achter staan. Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 8 dezer (‘Vlaamse dromen’) maakt het niets uit hoe de verhouding tussen de Vlaamsnationalisten zal zijn. Zolang ze samen geen volstrekte meerderheid in het eigen parlement kunnen halen, krijgen ze op dat vlak niets gerealiseerd. Een partij daarvoor nu reeds veroordelen, heeft geen zin. Dat kan pas als men ook niet meer akkoord zou zijn ná het behalen van die meerderheid. Ik kan best begrijpen dat niet iedereen daar gelukkig mee is, maar we kunnen alleen maar hopen dat tegen de verkiezingen van mei 2019 het Belgisch triomfalisme, dat nu een opstoot kent als gevolg van de prestaties van de Belgische nationale sportfederaties in de diverse internationale kampioenschappen, zal zijn weg geëbd. We mogen in de Vlaamse gewestregering dan wel een minister van Sport hebben, ook de Vlaamse medaillewinnaars liepen er allemaal rond met de Belgische driekleur. Topsport in dit land blijft Belgisch, net zoals het weerbericht…
* Luc Huyse is socioloog en emeritus hoogleraar aan de KULeuven. Hij schrijft geregeld columns in o.m. De Standaard.
Sultan Erdogan heeft een nieuw systeem uitgevonden om de financiële crisis in zijn land het hoofd te bieden. Naar aanleiding van een dispuut over een door Turkije vastgehouden Amerikaanse predikant, als antwoord op de weigering van de States om de Turkse godsdienstleraar Gülen – die al jaren in Amerika woont – aan Turkije uit te leveren, had The Donald de invoerprijzen van Turkse staal en aluminium verdubbeld, waardoor de Turkse lira in vrije val ging. ‘Geen nood’, volgens Erdogan, ‘Zij hebben de dollar, wij hebben ons volk en Allah’, waarna de lira nog wat verder zakte. Het feit dat Erdogan zijn schoonzoon tot minister van Financiën heeft gebombardeerd zal daar weinig aan verhelpen, integendeel. Ook die moet braafjes uitvoeren wat schoonvader beveelt.
De hoofdreden van de Turkse wisselkoerscrisis is dat het land zijn sterke economische groei van de laatste jaren grotendeels gefinancierd heeft met buitenlandse schulden. In totaal zo’n 250 miljard euro. Om daar iets aan te doen zou Turkije zijn rente moeten verhogen, het begrotingstekort terugdringen en aan dat belachelijk dispuut met Amerika een einde maken. Een alternatief zou kunnen zijn, steun te zoeken bij het Internationaal Muntfonds (IMF), maar ook daar denkt de sultan niet aan, want het IMF stelt steeds voorwaarden en daar voelt hij zich te goed voor. I.pl.v. bovenstaande maatregelen te treffen, roept Erdogan dat volk van hem op om alles wat ze nog onder hun kussens, onder hun matras en in hun kousen hebben liggen aan dollars, euro’s en goud naar de bank te brengen en om te wisselen tegen de Turkse lira die nu nog amper de helft waard is van begin dit jaar. Zien of er veel volk dat gaat doen, of dat gaat helpen (experten zeggen van niet) en vooral of de Turken in het buitenland, die o.m. bij ons beschermd zijn door onze Sociale Zekerheid en geen schade lijden zoals hun landgenoten die ginder gebleven zijn, daaraan gaan meedoen. Voor Erdogan stemmen is één zaak, voor hem geld verliezen is iets anders. Allah mag groot zijn, maar niet groot genoeg. Volgens wat de Strangers eind vorige eeuw zongen, was zelfs onze ziekenkas groter!
Gezien de vakantie, het politieke reces en de komkommertijd, valt er dezer dagen weinig ernstig politiek nieuws te verwachten. De gemeentelijke verkiezingen komen er wel aan, maar in vele dorpen en steden is dat is dat een plaatselijk gebeuren, waarbij mensen eerder stemmen voor iemand die ze persoonlijk kennen dan voor een partijkleur. Hier en daar kan er een aanwijzing zijn op veranderende situaties, maar is het zeer de vraag in hoever dat zal afstralen op de federale en Europese verkiezingen van mei volgende jaar.
Om maar een voorbeeld te geven. Hier in Kasterlee is er nog steeds een meerderheid van CD&V-verkozenen en zal dat waarschijnlijk zo blijven. De hoofdreden daarvoor is dat de huidige burgemeester, Ward Kennes – nota bene: iemand met een Vlaamsnationalistisch verleden – niet alleen burgemeester is, maar ook Vlaams volksvertegenwoordiger en daarenboven nog in diverse comités zitting heeft, waardoor hij gemakkelijker fondsen vrij krijgt voor allerlei werken in zijn gemeente. Zelfs wie federaal niet voor de tsjeven zou stemmen, doet dat in Kasterlee misschien wel, omdat de gemeente met zo’n burgemeester meer gedaan krijgt op provinciaal en federaal gebied en men geen avonturen wil zoals dat bij de vorige verkiezingen bv in Turnhout gebeurd is. Het is gewoon realiteitszin: ‘L’argent fait la guerre’.
Op regionaal vlak geldt voor de ontvoogding van Vlaanderen daarentegen nog altijd de zgn ‘Baert doctrine’ uit de tijd van de Volksunie: ‘Indien een mogelijke stap in de staatshervorming een stap vooruit betekent, waarvoor geen onredelijke prijs moet worden betaald en indien er geen toekomstige stappen worden geblokkeerd, dan moet deze stap worden gezet’. (Uit ‘De Ordelijke Opdeling van België’ van Gerolf Annemans en Steven Utzi - blz 346, artikel 218). Die doctrine wordt ook vandaag nog o.m. door de N-VA toegepast, wat haar nogal eens kwalijk wordt genomen, maar waarvoor voorlopig nog steeds geen valabel alternatief is. Zien of dat anders wordt tegen mei volgend jaar…
