Woensdag gaat de federale regering de door
Europa gevraagd begrotingscontrole doen voor dit jaar en dat lijkt geen
lentewandeling te zullen worden. Eerst was er sprake van een tekort van drie
miljard euro. Toen kwam minister zonder Financiën Vanackere iedereen gerust
stellen, dat het maar één miljard zou worden, maar nu stelt men vast dat 2,5
miljard een realistischer cijfer is. De vraag is maar of deze regering gaat
blijven plakken en knippen, terwijl ook Europees commissaris Olli Rehn gesteld
heeft dat er in België structurele saneringen nodig zijn. Dit bv in
tegenstelling met Nederland, dat ook niet goed boert, maar waar de reeds
doorgevoerde saneringen wél structureel zijn. Daarenboven heeft Nederland een
veel kleinere staatsschuld, een minder snelle vergrijzing doordat daar pensioensgrenzen al langer zijn opgetrokken en de overheidsuitgaven er niet
sterker groeien dan de economie, wat in dit land wél het geval is.
Volgens een interview van Didier Reynders in
De Standaard van dit weekeinde, kan deze federale regering waartoe ook hij
behoort onmogelijk nog één cent extra belastingen opleggen, zoals pasionaria
Onkelinx het zou willen. Alle extra belastingen uit het regeerakkoord zijn nl
al uitgevoerd (van o.m. de bedrijfswagens en de onroerende voorheffing).
Reynders, die tien jaar minister van Financiën is geweest, weet waarover hij
spreekt en wil dat bij de nu komende begrotingsbespreking ook de regios mee
zullen moeten betalen. Voor hem is dat gesneden koek, want zijn partij zit in
geen enkele regionale regering. Het wordt uitkijken of de communautaire soep
even heet zal gegeten worden. Zelfs als de Vlaamse deelregering hiermede
akkoord zou gaan, dan zal dat alleen maar gebeuren als ook de andere gewesten
in verhouding evenveel zouden bijdragen en zo iets zie ik niet zomaar gebeuren.
In de marge van bovenstaand interview,
bevestigt Reynders ook wat ik al in mijn blog van 28 februari schreef (Het ACW/PS
bondgenootschap), nl dat CD&V Financiën wou in deze regering en ze het ook
gekregen heeft. De partij zag de bui terecht al hangen...
We zouden het ook een vervolgverhaal kunnen
noemen. In het kader van de zesde staatshervorming heeft de regering Di Rupo
nog maar eens uitgepakt met enkele superlatieven, die in feite weinig
voorstellen.
Om het beginnen de eerste, maar zeker niet
laatste wijziging van haar zgz pensioenhervorming, waarvan ik dacht dat die al
had plaats gevonden. Wat was dat anders wat Quicky amper een jaar eerder al
heeft voorgesteld? Nu blijken die afspraken weeral veranderd en moet men in
feite nog enkele jaren langer werken om te kunnen genieten van de bonussen die
een jaar eerder werden beloofd. En de nieuwe man op Pensioenen is dan nog een
partijgenoot van de vorige. In werkelijkheid is het enige nieuwe nu, dat er op
de nieuwe wet flink bespaard wordt. Op zich zelf is dat niet erg, want de
financiële situatie is zodanig dat men nog maar eens extra miljarden zal moeten
vinden om dat ding dat begroting heet te doen kloppen. Is het nu zo moeilijk
om dat gewoon toe te geven?
Besparen gaat men ook doen op justitie. Het
land was nog altijd ingedeeld in 27 gerechtelijke arrondissementen, een relict
uit de tijd van Napoleon. De reden van dat aantal was in diens tijd, toen men
nog met paard en kar reed, dat men binnen de 24 uur bij het dichtstbijzijnde
gerechtsgebouw moest kunnen geraken. Dat is al lang achterhaald en nu gaat men
die 27 arrondissementen herleiden tot 12: één per provincie, plus nog één apart
voor Brussel en voor de Oostkantons. Tot daar is alles normaal. Belgisch wordt
het pas, als men weet dat alle gerechtsgebouwen die niet meer als hoofdplaats
van zon arrondissement worden aanzien, wel blijven bestaan en verder gewoon
zullen gebruikt worden. Dat betekent o.m. dat de kosten van verwarming en onderhoud, om nog te zwijgen van de apparatuur, blijven bestaan. Wat verandert is, dat het gerechtelijk personeel ambulant
zal worden. Dat zal verondersteld worden te pendelen waar nodig, alsof dat géén
geld (en tijd) zal kosten. Als men weet dat zopas de Vlaamse balie nog
geprotesteerd heeft tegen het verplaatsen van een gerechtelijke zetel van
Brussel naar Asse, met o.m. als reden dat heel wat magistraten tijd en geld
gaan verspelen door continu onderweg te zijn, blijft de vraag of dat elders
anders zal zijn. Nu wordt dat procedé immers algemeen in heel het land.
Enfin, laat ze eerst die reductie van 27
naar 12 maar maken. Het is alvast een eerste stap. Het schijnt dat men al 20 jaar broedt op dat idee. Daarna
zal men de wet nog wel enkele keren aanpassen, zoals dat nu ook met die van
de Pensioenen gebeurt (en met zowat alle wetten sinds Verhofstadt). We zullen
het maar besparen op zijn Belgisch noemen, zeker?
Bij Ford Genk verliezen zon 5.000
werknemers hun baan, plus misschien nog eens zoveel bij de toeleverbedrijven.
Bij ArcelorMittal in Luik ook enkele duizenden. Dat wisten we al. Nu komt er nog
eens Caterpillar in Charleroi bij, het kippenverwerkingsbedrijf Verbinnen uit Olen, de verpakkingsfabrikant Crown in Hoboken (nadat
dezelfde firma ook al de deuren gesloten had in Deurne bij Antwerpen) en ZF* Wind
Power in Kontich en Lommel. En dan vergeet ik er waarschijnlijk nog wel enkele.
Allemaal jobs (meer dan 4.000 op de tocht al voor dit jaar) die verloren gaan in de industrie en waarvoor meer dan
waarschijnlijk geen andere banen voor in de plaats komen in dezelfde sector.
Door het hele verhaal van de
fabrieksluitingen en afslankingen loopt, volgens onze media, één rode draad: we
hebben hier te hoge loonkosten t.o.v. de ons omliggende landen en nog veel meer
t.o.v. de zgn groeilanden. Dat van die loonkosten mag dan al kloppen, het is op
zich niet de oorzaak, maar eerder een gevolg. De echte rode draad is, dat het
hier allemaal gaat om multinationals. Dat zijn bedrijven die niet alleen in dit
land werkzaam zijn, maar ook elders. Zon bedrijven zien meteen het verschil in
lonen en andere kosten tussen hun bedrijven in België en elders. En komen bijna
allemaal tot de conclusie dat de productiekosten hier te hoog liggen, grotendeels door het veel te hoge overheidsbeslag.
In het licht daarvan is het dan ook absurd,
dat vakbonden en bepaalde politieke partijen maar eisen blijven stellen alsof
er niets aan de hand is. Theoretisch zou de staat er wel iets aan kunnen doen, maar dat zal dan gaan ten koste van onze zo geroemde sociale zekerheid. Nu komt men ons vertellen dat de mensen maar moeten
overschakelen naar de zorgsector, waar men smeekt om personeel. Men vergeet er
dan wel bij te vertellen, dat wie overschakelt naar die sector óók zal moeten
inleveren. Tenslotte is de zorgsector geen exportgerichte materie. Het
resultaat van de aan de gang zijn de vlucht uit de industrie zal zijn, dat we steeds meer zullen invoeren en steeds minder
uitvoeren en dat we op die manier meer zullen moeten gaan lenen in het
buitenland en er armer van zullen worden. En dan is het uitgerekend die
zorgsector die bij het nieuwste Inter Professioneel Akkoord geen cent extra
kreeg. Wie zei dat ook weer, dat regeren vooruitzien is?
Vlaanderen moet zich steeds meer gaan verkopen
als logistiek centrum. Onze regio ligt nu eenmaal centraal in West-Europa en
daaraan kan niets veranderd worden. Logistiek en overslag zorgen tenminste nog voor een zekere
meerwaarde en export. Daarom is het zo jammer dat het verkeer rond Antwerpen
dicht slibt en niemand er zich blijkbaar nog veel van aantrekt. Wat baat het
grote zeehavens te hebben als de goederen van daaruit niet weg geraken?
* ZF
staat voor Zahnradfabrik Friedrichshafen, een Duits bedrijf dat versnellingsbakken
en (voor de windmolens) tandwielkasten produceert. Ik heb er vroeger mee te
maken gehad. ZF levert nl ook de versnellingsbakken en toebehoren voor DAF
Trucks.
Toen het ACW in de zaak van de Dexia/Belfius
miljoenen een expert onder handen had genomen en in de tegenaanval ging,
dachten er heel wat dat broekie Peter Dedecker (N-VA) zich wel misrekend zou
hebben. Die ACW expert, Axel Haelterman, is inderdaad een specialist ter zake,
maar het was al een teken aan de wand dat de man zich meteen indekte met op
grond van de gegevens die men mij heeft verstrekt. Die gegevens blijken nu
tenminste niet volledig te zijn geweest, al kan het ook zijn dat Haelterman
zijn hand overspeeld heeft. Hij blijkt nl zelf ook betrokken te zijn geweest
bij het opzetten van allerlei fiscale constructies ten voordele van dat datzelfde
ACW, waarover de goegemeente nu gevallen is.
E.e.a. maakt, dat de tegenpartijen weer in
de zaak geloven en opnieuw het initiatief in handen hebben genomen. Na N-VA, VB
en Groen had zich ook de MR reeds aangesloten bij de groep die een parlementair
onderzoek wil en ziet het er naar uit dat Open VLD eveneens mee gaat doen.
Opmerkelijk in deze zaak is wel dat het in de eerste plaats de PS is die gaat
dwars liggen en die van zon commissie niet wil horen. En dat heeft zo zijn
redenen.
PS en ACW blijken nl al lang goede maatjes
te zijn om dit Belgenland in ere te houden. Liefst vijf van de acht
CD&V-ministers zijn van ACV/W strekking. Het blijkt evenmin een toeval te
zijn dat de tsjeven de post van minister van Financiën kregen in het kabinet Di
Rupo. De partij zou die job opgeëist hebben, waarschijnlijk met in het achterhoofd
de kans om alle roddels i.v.m. Dexia, Arco en Belfius meteen de kop in te
drukken. Als tegenprestatie was partij dan bereid de regering Di Rupo te
steunen.
Het blijkt zelfs niet eens de eerste keer te
zijn geweest dat het ACW/V gered is door de (politieke) gong. Dat gebeurde ook
al in KB-Lux zaak. Toen, in 2000, bleek het ACV liefst 25 miljoen euro bij die
bank te hebben staan, die jaarlijks aardig wat geld opbracht (en dat was toen
ook belastingvrij). Twee jaar eerder had toenmalig ACV-voorzitter Willy Peirens
dat aangekaart bij het Belgische ministerie van Financiën, maar daar is nooit
een duidelijk antwoord op gekomen, laat staan een afrekening. Ons kent ons.
Kortom, de reden, waarom CD&V dit België
blijft steunen, is omdat de partij in de eerste plaats ondergeschikt is aan
zijn linkse arbeidersorganisatie, die op zijn beurt het maximum haalt uit zijn
verwevenheid met het officiële België. De PS heeft ook als hoofddoel het
voortbestaan van België, omdat ze op die manier de Vlamingen kan laten blijven
betalen voor een levenstandaard die Wallonië zelf nooit gerealiseerd zou
krijgen. Die partij wil de Belgische schuldenberg niet afbouwen. Het is, onder
het mom van solidariteit, haar waarborg tot het in stand houden van dit land.
Op die manier zijn PS en ACW/V twee handen op één buik. Arme CD&Vers die
geen (officieel) lid zijn van ACV/W en aanverwanten zoals bv een Kris Peeters
of een Hendrik Bogaert en naar de pijpen van die organisatie moeten blijven
dansen.
Di Rupo en zijn trawanten, ook deze van de
Vlaamse meerderheidspartijen, laten geen gelegenheid voorbij gaan om erop te
wijzen dat zij toch lekker de zesde staatshervorming hebben verwezenlijkt en
dat alles naar wens loopt. Tout va très bien, madame La Marquise om het in Di
Rupo omgangstaaltje te zeggen. Zou het?
Om te beginnen zitten we nog altijd met de
drie Fransdolle burgemeesters in de faciliteitengemeenten. Evenmin als vroeger
willen ze de wetten naleven en bij de laatste verkiezingen hebben ze weer kiesbrieven in het Frans
verstuurd. Als gevolg daarvan wil Geert Bourgeois, de verantwoordelijke
minister in de Vlaamse regering, hen ook nu niet benoemen. Tot daar niets
nieuws onder de zon. Sinds de hierboven geroemde zesde staatshervorming hoeven
de drie, die zich nog steeds verongelijkt voelen, met hun klachten echter niet
meer naar de Nederlandse Kamer, maar kunnen ze naar de tweetalige Kamer van de
Raad van State, die om beurten wordt voorgezeten door een Franstalige en een
Nederlandstalige. Als ze het goed spelen, is de kans groot dat ze deze keer
gelijk gaan krijgen en dat een meerderheid bij de Raad van State Vlaanderen
voor schut zal zetten. Met dank aan de zesde staatshervorming, mede goedgekeurd
door CD&V, SP.a en Open VLD.
En daar houdt het niet bij op. Bij dezelfde
Raad van State is er ondertussen een klacht binnengekomen van liefst 70 Vlaamse
onderzoeksrechters tegen de splitsing van het gerechtelijk arrondissement B-H/V.
Deze klacht wordt mede ondersteund door de balie van Vlaamse advocaten én door
N-VA en VB. De gerechtelijke splitsing houdt nl in dat er een nieuwe zetel komt
in Asse, wat tot veel verplaatsingen en heel wat tijd- en geldverlies zal
leiden. Denk maar aan de constante verkeersdrukte rond Brussel. En dat is nog niet
alles. Met het akkoord over de splitsing van B-H/V kan geen Vlaming nog ooit hoofd
van het Brusselse gerecht worden - wat een discriminatie is - en zal de last
van het werk verdeeld worden in 80% voor de Franstaligen en 20% voor de
Nederlandstaligen. Als men weet dat de verhouding tot nu toe 60/40 was en de
Nederlandstalige balie meer dan zijn werk had, betekent dit voor de Vlaamse
balie een onmogelijke verdubbeling van de werklast plus een continue
verplaatsing in de meest verkeersdrukke regio van het land.
Met dank aan de zesde staatshervorming, die
ook volgens Kris Peeters, die van zijn partij steeds meer in het federale gareel moet lopen eerst moet afgewerkt zijn alvorens men van een
zevende (en hopelijk laatste) kan spreken. Dat wordt dan rond Sint Juttemis,
zeker?
In een reactie op mijn blog van eergisteren,
schrijft lezer Gilbert dat hij de indruk heeft dat ik de kant kies van de N-VA
ten koste van het VB en vraagt hij mij daarop te reageren. Dat ga ik even
proberen.
Zoals lezers die mijn blogs al jaren volgen
weten, is mijn Vlaamsnationalisme een gevolg van de repressie die ook mijn
familie getroffen had. Mijn vader heeft nooit gecollaboreerd, maar werd door
afgunstige buren daarvoor wel aangeklaagd. Vrij snel werd hij gerehabiliteerd,
maar ondertussen hadden de helden van het verzet wel ons hele huis
leeggeroofd, inbegrepen vaders schoenmakerij en daarvan hebben we nooit iets
teruggezien. Toen, vlak na de oorlog, Herman Wagemans opkwam voor amnestie,
hebben wij voor hem gestemd en daarna achtereenvolgens voor de Volksunie, het
Vlaams Blok en het Vlaams Belang. Ook nu kies ik en het grootste deel van mijn
familie nog steeds voor het origineel, hoe pijnlijk de partij ook is afgezwakt.
De opgang van de N-VA heeft iedereen
verrast, zowel de traditionele partijen als het VB. Heel wat kiezers die
vroeger voor het Vlaams Blok/Belang stemden, omdat zij het met het verraad van
de Volksunie niet eens waren, kiezen nu voor de N-VA. Sommigen omdat het een
valabel alternatief lijkt, iets wat er daarvoor niet was, anderen omdat een
partij in opgang nu eenmaal meer aantrekt. Mensen stemmen graag voor winnaars. M.i. is momenteel niet het belangrijkste voor welke partij we zullen
stemmen, maar wel hoe we erin zullen slagen ons Vlaanderen onafhankelijk te
krijgen. Het confederalisme, waarmee de N-VA schermt, in welke vorm dan ook, is
geen einddoel, maar wel een tussenstap. Om het einddoel te bereiken moeten de
Vlaamse partijen bij de volgende, o zo belangrijke verkiezingen, in de eerste
plaats de meerderheid halen in het Vlaamse parlement om van daaruit het
Belgische systeem te hervormen en er later uit te kunnen stappen. Met de
wetenschap dat het Vlaams Belang dit niet (meer) kan bereiken en de
mogelijkheid dat de N-VA daarvoor de stemmen van het VB nodig zal hebben, wordt
het dan ook uitkijken naar de verkiezing aller verkiezingen van mei 2014. Als
de N-VA dan op zijn eentje de volstrekte meerderheid zou halen, gaan we echt
weten waar we aan toe zijn. Als ze die niét haalt tenzij met de steun van het
VB, zullen we het ook weten. Dat laatste wordt dan dé Vlaamse lakmoestest. Dat
die twee partijen nu niet door één deur kunnen, moeten we er (nog even) bij
nemen. Als er na de regionale verkiezingen van 2014 geen Vlaamsnationale meerderheid
komt en detraditionele partijen voor
België blijven kiezen, dan mogen we een kruis maken over de Vlaamse ontvoogding
cq onafhankelijkheid. Ik ben ondertussen 73 en denk niet het dan nog te zullen
meemaken.
Wat de peilingen betreft, blijf ik erbij dat
dit momentopnamen zijn, al hecht ik meer belang aan een enquête van Le Soir dan
aan een van VRT/De Standaard, omdat die combinatie anti-Vlaams en
bevooroordeeld is. Het belangrijkste is m.i. niet het resultaat van één
enquête, maar het vergelijken van de verschillende peilingen. Als die allemaal
een zekere trend bevestigen, kan er iets van waar zijn. Er is echter geen reden
om te vroeg victorie te kraaien. Het is nog 14 maanden wachten tot de resultaten
die tellen bekend zullen zijn. In de politiek is dat nog een eeuwigheid.
In de weekeindeditie van De Standaard stond
een uitvoerig interview met Yves Leterme, waarin deze stelt, dat hij de
Belgische politiek niet meer op de voet volgt. Hij werkt nu in Parijs voor de
Oeso en heeft het daar zogezegd te druk. Zo druk, dat hij diezelfde dag van het
interview wél tijd had om op Tv deel te nemen aan De klas van Frieda én
Reyers laat. Typische tsjeventaal, zullen we maar zeggen, zeker?
Verderop in datzelfde interview blijkt ook,
dat Letermes contract met de Oeso op 7 december a.s. ten einde loopt, dat hij
dat kan verlengen, maar dat hij daar in het najaar eens over zal nadenken. Zou
dat inhouden dat de verloren zoon terug naar de CD&V schaapsstal komt? Het
is niet onmogelijk en e.e.a. zal afhangen van de verdere evolutie van de
binnenlandse politiek, inbegrepen de nasleep van de Dexia affaire, waarin ACVer
Leterme een hoofdrol speelde. Bij CD&V is men er helemaal niet gerust in,
vooral nu uit een laatste peiling (van Le Soir dan nog) blijkt dat de partij
voorbij zou gestoken worden door de al even armlastige SP.a en dat de N-VA
evenveel stemmen zou halen als de drie traditionele Vlaamse meerderheidspartijen
samen (39%).
En Kris Peeters dan? Wel die mag dan nog
steeds populair zijn in Vlaanderen en geen ACVer, de man van de copernicaanse
revolutie bevindt zich tegenwoordig in een moeilijke spreidstand. In zijn eigen, regionale regering moet hij de vriend blijven van de N-VA, terwijl
diezelfde partij in de federale oppositie garen kan spinnen, daar waar CD&V
alleen maar verdere blamages kan oplopen en moet zien de schade te beperken.
Als gevolg daarvan neemt Peeters de laatste tijd wel meer afstand van de
Vlaamse eisen, o.m. door te stellen dat hij een efficiënt België zou verkiezen boven
een onafhankelijk Vlaanderen, terwijl hij zelf wel verstandig genoeg zou moeten
zijn om te beseffen dat op langere termijn het eerste, een efficiënt België, een
utopie is en het tweede steeds meer een waarschijnlijkheid.
Een terugkeer van Leterme naar de Belgische
politiek zal echter CD&V weinig soelaas brengen. Zolang de schulden van de
Dexia holding als zwaard van Damokles boven de federale regering blijft hangen
en daarenboven niet uitgeklaard geraakt hoe het ACV de fiscus heeft mogen ontwijken,
kan de mogelijke invaller best nog wat in Parijs blijven. Paris vaut bien une
messe om eens een Franse koning te parafraseren.