Jongens, jongens, wat een veropenbaring: Jan Jambon heeft twaalf jaar
geleden, als vertegenwoordiger van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), een
toespraak gehouden bij een jubileumviering van het Sint-Maartensfonds, een
organisatie die zich ontfermde over Oostfrontstrijders, die de Tweede
Wereldoorlog en de Belgische repressie overleefd hadden. Mensen wier grootste
misdaad erin bestond in al hun jonge idealistische dromen ten strijde te trekken
tegen het communisme, dikwijls daartoe aangemoedigd door de plaatselijke pastoor. Tien jaar te vroeg. Zij, die dat tien jaar later nog eens
overdeden en naar Korea tegen diezelfde communisten gingen vechten, werden bij
hun terugkomst gevierd als helden. Een mens moet wat geluk hebben in het leven.
De Romeinen wisten dat al: Vae victis, wee de overwonnenen.
Dat Jambon op die vergadering aanwezig was, is nu geen nieuws meer. Dat
hij er toen niet op aangesproken werd, had te maken met het feit dat Johan
Sauwens, CVPer en kandidaat minister er ook was. Die was zelfs al 25 jaar lid van
dat Sint-Maartenfonds (dat in 2006 ophield te bestaan) en kreeg toen bakken kritiek over zich. Sauwens was een BV,
Jambon toen een nobele onbekende, die bij geen enkele partij was aangesloten
(De N-VA bestond toen nog niet). Hij zou later trouwens nog eens in opspraak
komen bij de belgicisten. Hij ondertekende in 2005 mede het Warande Manifest
voor een onafhankelijk Vlaanderen, stel u voor! Of zijn familie tijdens de
oorlog een Duitse scheper had, wordt waarschijnlijk nog onderzocht!
Alle gekheid op een stokje, dit is nieuws om mee te lachen, ware het
niet dat het deze keer niet uit de linkse hoek komt, maar uit de uiterst
rechtse, terwijl het uitgerekend onze linkse poco media zijn die er veel
misbaar over maken. Het Nieuw-Solidaristisch Alternatief (N-SA)* pakte ermee
uit en beschuldigt Jambon van kazakdraaierij t.o.v. de Vlaamsnationalisten. Volgens mij schieten deze lui op de verkeerde
vijand. Nu is het zo dat heel wat Vlaamsnationalisten inderdaad niet gelukkig
zijn met de dikwijls dubbelzinnige koers die de N-VA vaart, maar we zullen
daarmee moeten leven, zeker tot aan de verkiezingen van mei 2014. Dan zal het
zaak zijn zoveel mogelijk stemmen te halen voor de Vlaamse zaak, maar wie niet
akkoord gaat met de N-VA heeft een alternatief: Het Vlaams Belang. Beide
partijen moeten zien zoveel mogelijk kiezers van de traditionele partijen weg
te halen, niet van elkaar. Slechts zo bestaat de kans om tot een Vlaamse
meerderheid te komen in het regionale parlement en pas dan zal er klare wijn
kunnen geschonken worden.
* N-SA, toevallig ook de afkortingen van dat
Amerikaanse afluistercentrum dat niet uit het nieuws is weg te slaan, is zon
beetje de rechtse afspiegeling van de PvdA op links. De groep kwam even in het
nieuws, toen ze van Bart De Wever de toestemming kreeg om op 1 mei te gaan
betogen in Borgerhout. Vóór het zover was, had Bart die toestemming echter weer
ingetrokken. Jammer, want dan hadden we de (bloed)neuzen kunnen tellen!
Vorige week heb ik in de cinema toevallig nog de voorstelling
(live vanuit Covent Garden) meegemaakt van Don Quichot, het ballet naar de gelijknamige wereldberoemde
roman van Cervantes. Nu blijkt dat wij ook een Vlaamse versie hebben van het
verhaal van de man van La
Mancha. Daarin vecht men echter niet tégen windmolens, maar
ervoor. Electrawinds, het bedrijf dat bij aanvang een zoveelste succesverhaal
scheen te worden in de groene stroomsaga, is al een tijdje wanhopig op zoek
naar vers geld om zijn kolossale schulden (men spreekt van enkele honderden
miljoenen euro!) af te kunnen betalen. Net zoals dat andere groene verhaal, dat
van de zonnepanelen*, dreigt het hier slecht af te lopen, tenminste toch voor
de oprichters ervan. Groene stroom mag dan wel de energie van de toekomst zijn,
zonder massale overheidssteun en subsidies is ze nog steeds niet leefbaar. Het
mag al een klein wonder heten dat Electrawinds nog bestaat en dat dankt het
bedrijf uit Oostende aan de plaatselijke keizer, de peetvader van de NMBS en de
stichter van het eveneens zo goed als failliete Zilverfonds. Ik ga zijn naam
hier niet geven; de lezer mag drie keer raden.
Dank zij de politieke steun uit Oostende kreeg Electrawinds geld van zo
goed als elk overheidsfonds: de Gemeentelijke Holding (ondertussen zelf in
vereffening!), DG Infra, Gimv, Gimv-XL, PMV (Participatiemaatschappij voor
Vlaanderen), FPIM (Federale Participatie en Investeringsmaatschappij) én de
banken Belfius, BNP Paribas Fortis, ING en KBC. Die laatste groep heeft 44
miljoen tegoed waarvoor nog deze week een oplossing moet komen. De verzameling
overheidsfondsen zit er voor een klein 140 miljoen mee tussen.
Ondertussen was Electrawinds koortsachtig op zoek gegaan naar een nieuwe
partner en vond die in Colruyt, zowat de grootste Vlaamse investeerder in de
windmolenparken op zee. Daar dit bedrijf het totaalbedrag toch een beetje aan
de hoge kant vond, maakte het een akkoord met een Japans conglomeraat, dat al
eigenaar is van een materialenfabriek in Genk, van Hanssens International
Transmissions en referentie-aandeelhouder bij Daikin (niet toevallig ook al in
Oostende). Dat akkoord leek in kannen en kruiken in zoverre dat minister-president
Peeters de Japanners al feliciteerde met de deal. Er kwam echter een kink in de
kabel in de vorm van een omgekeerde deus ex macchina, een die het probleem niet
oploste, maar het nog erger maakte: een energiebedrijf dat Aspiravi heet. Dat
laatste is een verzameling van liefst 95 Vlaamse steden en gemeenten en blijkt
een voorverkooprecht te hebben waarvan het gebruik wil maken. Dat alles maakt,
dat heel die deal met Colruyt op losse schroeven is komen te staan en Kris
Peeters een flink gezichtsverlies lijdt t.o.v. de Japanners.
Alsof bovenstaande nog niet erg genoeg was, is er nóg een kandidaat
redder zich komen melden in de persoon van Duco Sickinghe, de Hollander die
Telenet uit de problemen heeft gehaald en daardoor stinkend rijk is geworden.
Als koele noorderling smeedt die echter het ijzer als het heet is en stelt hij
keiharde voorwaarden. Nu maar zien, hoe heel dat verhaal gaat aflopen. Feit
blijft dat heel dat groene stroomverhaal tenslotte zal betaald worden door de
eindafnemer van de energie, u en ik dus, al dan niet via de belastingen en dit
met dank aan o.m. die knappe koppen uit Oostende en de man daar achter de
schermen.
(Ook Jo Cornu, de nieuwe baas van de NMBS zit mee in het bestuur van Electrowinds...).
*De
saga van de zonnepanelen werd gelanceerd door ene Patrick Decuyper, die vooral
in het nieuws kwam toen hij de voetbalploeg van Oostende kocht en Zulte
Waregem wou verhuizen naar het Antwerpse Kiel. Daarvan kwam niets in huis,
evenmin als van zijn zonnepanelenbedrijf Enfinity, dat ook zo zwaar in de
schulden geraakte dat hij het tenslotte letterlijk voor een appel en een ei
moest verkopen (één dollar!) aan een Amerikaanse firma. Medeslachtoffer van
deze deal was Marc Coucke van o.m. Omega Pharma, die mee geïnvesteerd had in
Enfinity en daardoor liefst acht miljoen euro (320.000.000 Bfr!) verspeelde
Na
de eindeloze discussies over de geluidsnormen in en rond Brussel, krijgen we nu
die over de windnormen. Staatssecretaris voor mobiliteit Wathelet heeft er nl
niets beters op gevonden dan die windnormen aan te passen. Waarvoor dat goed
is, mag Joost weten, want ze blijken enkel en alleen voor Zaventem te gelden,
niet voor de andere Belgische luchthavens en helemaal niet buiten dit land,
waar men de internationale richtlijnen volgt, de zgz Icao-norm. Die norm zegt,
dat landen en opstijgen met een rugwind mag tot 5 knopen (9km/uur), windstoten
inbegrepen. Wathelet gaat die voor Zaventem nu uitbreiden tot liefst 12 knopen,
dit ondanks het protest van pilotenverenigingen en luchtverkeersleiders.
De
nieuwe regeling volgens Wathelet betekent nl een gevaar voor het luchtverkeer.
Met een rugwind boven de 10 knopen (dus minder dan wat we maar de Wathelet-norm
zullen noemen) heeft geen enkel vliegtuig nog enige operationele
veiligheidsmarge. Daarmee stelt hij piloten, bemanning, passagiers én omwonende
bloot aan een veiligheidsrisico. Waarom doet die man dat?
De
uitleg is heel eenvoudig en typisch Belgisch electoraal. Hij verplaatst
hiermee het vliegtuiglawaai van het dunner bevolkte Waals Brabant en de rijke,
overwegend franskiljonse Oostrand naar de dichtbevolkte Brusselse agglomeratie
en de Vlaamse Noordrand. Eigen volk eerst, francofone versie. Dat de door de
nieuwe regeling ontstane omleidingsroutes ook economisch niet verdedigbaar zijn
(hoger kerosineverbruik, vertragingen, plus verhoging van het lawaai en de
luchtvervuiling), daar veegt Wathelet Jr zijn voeten aan. Het zou trouwens de
eerste stommiteit niet zijn in zijn familie: Wathelet Sr was destijds de
minister van Justitie die Dutroux vervroegd vrij liet, met de gevolgen die we
allen kennen
Kijk, dat de Waal Wathelet dergelijke communautaire fratsen uithaalt, is
zijn eigen verantwoordelijkheid. In de Kamercommissie Infrastructuur, waar de
zaak eergisteren besproken werd, werd er wel tegen geprotesteerd door o.m. N-VA
en CD&V, maar dat is niet voldoende. In de plenaire vergadering moeten de
Vlaamse partijen een dergelijk roekeloos voorstel eenvoudig wegstemmen.
Indertijd heeft CD&V al eens vruchteloos geprobeerd de al even ridicule
wetgeving omtrent de geluidsnormen van groene Isabelle Durant te bestrijden.
Toen zat de partij echter in de oppositie (tegen paarsgroen). Nu ze mee in de
federale regering zit, zou het des te pijnlijker zijn mochten de tsjeven weer
eens met de dood in het hart een wetswijziging goedkeuren die voor de Vlaamse
bevolking van de Rand schadelijk is, die effectief mensenlevens in gevaar zou
kunnen brengen en die ook ingaat tegen de principes van het Vlinderakkoord, dat
heel duidelijk stelt dat de veiligheid bij het vliegverkeer primeert. Het is
feitelijk te gek voor woorden dat uitgerekend een week na de vliegramp bij Namen een
federale staatssecretaris een bom legt onder de luchtverkeersveiligheid van de
grootste luchthaven van het land.
Amper drie jaar nadat de fraudezaak bij KB-Lux op een sisser was
geëindigd door een procedurefout, is het weer van dattem. De gelukkige, die nu
aan een zware boete en een gevangenisstraf ontsnapt, is zelfs een echte
Belgische prins (nee, niét Lorenzo!), die ervan beschuldigd werd eind jaren
negentig winsten van zon drie miljard oude Befkes niet te hebben aangegeven,
waardoor hij ongeveer de helft van dat bedrag op zak kon houden. De man zat
enkele maanden in voorhechtenis, betaalde een borg van 1,5 miljoen euro en
krijgt nu ook dat geld terug. De hoofdreden, waarom ook deze zaak toch op een
sisser is uitgelopen, is omdat men een getuige onder ede heeft ondervraagd, wat
niet zou mogen want en nu komt het verdachten hebben in dit land het recht
om te liegen en kunnen derhalve niet onder ede ondervraagd worden!*
Aan deze zoveelste onverkwikkelijke juridische zaak zitten nóg een paar
typisch Belgische kantjes. Zo was het proces eerst begonnen in Antwerpen door
substituut-procureur Van Calster (dezelfde die door zijn meerderen opzij werd
gezet in de diamantaffaire, nog zon zaak met een reukje) en verhuisde alles
naar Brussel, omdat het merendeel van de 43(!) beschuldigden Franstalig was**.
Verder vond de vrouwelijke rechter, dat BBI-directeur Karel Antonissen, die
zich ook in deze zaak had vastgebeten, dit te hardnekkig had gedaan en veel
meer gedaan had dan wat een ambtenaar gevraagd wordt. M.a.w. madame la juge
vindt dat een ambtenaar hier niet te hard mag werken!
Tenslotte blijkt, dat een aantal niet toevallig Vlaamse bedrijven, die
met de fraude te maken had, reeds jaren geleden met justitie een minnelijke
schikking had getroffen en dat geld nu dus niét terugkrijgt. De gekende
geschiedenis die zich herhaalt: Vlamingen, die de wetten naleven, betalen. Franstaligen,
die de wetten omzeilen, niet. Wie zei daar weer dat we het communautaire best
voor enkele jaren de ijskast in zouden moeten zetten? Alles is hier
communautair. Als men in dit land wil frauderen, doet men dat best op grote
schaal, maakt men het zo ingewikkeld mogelijk (het kan niet gek genoeg zijn) en
zorgt men ervoor dat het proces in Brussel of Wallonië plaats vindt. De kans
dat men daar veroordeeld wordt is te verwaarlozen. België lijkt zelf wel een
procedurefout te zijn.
---
Bovenstaande rechtszaak is trouwens niet de enige die deze week ongedaan
wordt gemaakt wegens een procedurefout. Het hoeft zelfs niet eens om geld te
gaan. Ook de man die aan de basis lag van de onlusten in de Houthalense allochtone
wijk Meulenberg en tenslotte toch werd aangehouden, is weer vrijgelaten, ook al
wegens een procedurefout. De reden waarom men de man kwam arresteren waarmee
de hele heisa begonnen is was, omdat hij zich had moeten aangeven bij de
gevangenis wegens een vroegere veroordeling. M.a.w. die crimineel hoorde op dat
moment in de cel te zitten en wordt nu, na wat er daar allemaal gebeurd is,
terug op vrije voeten gesteld, zonder dat er verder onmiddelijk gevolg wordt
gegeven aan zijn eerste veroordeling!
*De KB-Lux zaak strandde op een geënsceneerdehuiszoeking, op touw gezet door het Belgische
gerecht. Onze justitie moet zowat de Belgische variant zijn op de Italiaanse
comedia dellarte!
**Iets
dergelijks gebeurde ook in de zaak van de Bende van Nijvel. Die werd ook
onttrokken aan het Vlaamse gerecht van Dendermonde en belandde in Charleroi,
waar het dossier in een kast stof bleef vergaren. Tot iemand opmerkte dat ze
riskeerde te verjaren en de hele gerechtelijke mallemolen sindsdien weer draait,
waarbij gerecht en politie nu elkaar beschuldigen van malversaties
Het gaat niet goed met onze samenleving. Tot dit besluit moet men wel komen
n.a.v. een peiling over de Vlaamse gezondheidszorg. Die kwam nl tot de
vaststelling dat 4 op de 10 Vlamingen 85-plussers geen levensnoodzakelijke
behandeling van 50.000 euro meer gunnen en dat een behandeling waarbij een
comapatiënt een jaar langer in leven kan blijven, ook niet meer hoeft voor 6 op
de 10. Dat laatste getal haalt men ook bijna als het erom gaat een terminale
patiënt twee maanden extra leven te gunnen. Getallen om even stil van te
worden.
Nu
is het wel zo, dat de peiling werd afgenomen door de socialistische mutualiteiten,
waarschijnlijk hoofdzakelijk bij haar eigen leden, doorgaans gelijkgezinden.
Eenzelfde peiling door de christelijke zuil, die in Vlaanderen veel groter is
(kijk maar naar de groene vlaggen bij betogingen van de witte sector) zou
waarschijnlijk andere, meer gedogendere cijfers gegeven hebben. Ook al de gaan
de Vlamingen niet meer massaal naar de kerk, het godsdienstgevoel en de
kerkelijke traditie zit er nog altijd diep in. Een voorbeeld daarvan is het weekblad
Kerk & Leven, dat bijna 300.000 abonnees telt, mensen die misschien
allemaal niet meer naar de kerk gaan maar toch voeling willen blijven houden
met wat er gebeurt in hun parochie.
Dat alles neemt niet weg, dat er in onze gezondheidszorg flink met geld
gesmeten wordt en dat er daar veel kan bespaard worden, maar dan wel zonder dat
men met zon drastische en bijna onmenselijke oplossingen af moet komen. Het
doet een beetje denken aan de vroegere DDR, waar de doorsnee burgers het land
niet uit mochten, maar de gepensioneerden wel. Daarbij hoopte het regime dat
zich ook socialistisch noemde dat ze niet zouden terugkomen naar hun
paradijs en op die manier geen pensioen meer hoefden uitbetaald te krijgen.
De
cijfers van de enquête van de socialistische mutualiteiten, die er zelf pijnlijk
van geschrokken zijn, zijn in de eerste plaats tekenend voor de mentaliteit van
links Vlaanderen - een minderheid in ons gewest - en gelden zeker niet voor heel Vlaanderen.
De titel in De Standaard Vlaming wil besparen op bejaarden en terminaal
zieken is dan ook misplaatst, zoals wel eens meer gebeurt met krantentitels
die in de eerste plaats voor sensatie willen zorgen.
In
de politiek wordt het deze week zoals in de duivensport bij slecht weer: wachten. Wachten op
wat er nu eindelijk gaat gebeuren met de uitwerking van de zesde
staatshervorming, wat er nog zal beslist worden om de loonkloof met de
buurlanden te dichten en wat voor reactie er van Europa zal komen op de
zoveelste versie van de Belgische begroting.
Het kan immers niet zijn, dat men aan de uitwerking van de
staatshervorming niets zou doen, omdat enkele prominenten' van de federale
meerderheid gezegd hebben dat ze daar na 2014 nog tijd genoeg voor zullen
hebben. Vijf jaar desnoods.
Het weinige dat beslist is om het concurrentievermogen van onze
bedrijven te versterken, is een lachertje. Bedrijven blijven failliet gaan en
werknemers ontslaan met als hoofdreden dat ze niet meer kunnen concurreren,
zelfs niet met de buurlanden. Iedereen heeft nu al dikwijls genoeg gezegd, dat
de lasten op arbeid moeten verlaagd worden, maar niemand doét er iets aan.
Europa zal de nieuwste federale begroting wellicht aanvaarden. Vraag is
alleen maar, hoe lang het weer zal duren voor Vande Lala's planbureau erbij uitkomt dat er toch
weer e.o.a. cijfertje niet klopt en men wéér geld zal moeten gaan vinden.
Helemaal leuk wordt het welles-nietes spel tussen de gewesten over wie
de Europese boete van tien miljoen euro gaat betalen door het niet naleven van
een wet van 1991, i.v.m. de waterzuivering. Bij een eerste controle, in 1998,
bleek er nog niets gebeurd te zijn. Bij de tweede, in 2011 (zeg niet dat er
geen tijd genoeg was) bleek alleen Vlaanderen in orde te zijn. Zelfs nu, in
2013, zijn er nog 5 Waalse steden die alleen op papier in orde zijn. Ik ga aan
dat spelletje zwartepieten niet meedoen, maar deze zaak, waarin Europa het
federale België op het matje roept terwijl het gaat om een interne gewestelijke
materie, toont nog maar eens aan dat alles in dit land communautair is en blijft.
Wie denkt het communautaire na de verkiezingen van volgend jaar in de ijskast
te kunnen zetten, maakt zichzelf dan ook maar wat wijs.
