In de
Arabische wereld gaan we van kwaad naar erger. Nadat in Tunesië zopas een lid
van de oppositie vóór zijn huis werd doodgeschoten de tweede al dit jaar - is
nu ongeveer hetzelfde gebeurd in Libië, nog zon land waar een Arabische lente
zou hebben plaatsgevonden. In werkelijkheid zijn er in die landen officieel
misschien wel zgz democratische partijen aan het bewind, de motor achter die
nieuwe regeringen zijn echter islamistische groeperingen, voor wie moord en doodslag
dagelijkse kost blijken, allemaal in naam van hun Allah.
In Egypte is
het al niet veel beter. Daar werd een inderdaad wettelijke verkozen president
en regering door het leger afgezet, maar dan wel met de steun van een groot
deel van burgers die zich verraden voelt. Een liberale dictatuur werd er
vervangen door wat islamisten menen dat democratie is en dan wordt het moeilijk
kiezen. Feit is wel dat het steeds duidelijker wordt dat democratie en
islamisme niet bij elkaar horen. De vraag is dan ook, hoe men dat daar ooit
opgelost krijgt. In feite gaan we in al die landen naar een wederuitgave van de
zgz democratisering van Algerije, die ook zo begon en eindigde met
tienduizenden doden. Zoals ik het al vroeger eens geschreven heb (Geen
Arabische zomer), is het fout vrije verkiezingen te houden in landen waar men
geen democratische ervaring heeft. Dat houdt meestal in dat een groot deel van
de zwijgende meerderheid inderdaad zwijgt en niet gaat stemmen, terwijl
ondergrondse bewegingen zoals de salafisten en de moslimbroeders al dermate goed
georganiseerd zijn dat ze die verkiezingen op hun ene been winnen. Het is pas
als ze aan de macht zijn dat hun programmas duidelijk worden, maar dan is het
meestal te laat. In zon landen zou men bij de eerste stembusgang iedereen
moeten verplichten te stemmen. Alleen op die manier is er een kans dat men de
moslimextremisten van de macht kan houden.
Tenslotte nog
dit: dat het Westen in het algemeen en de E.U. in het bijzonder, aub ophouden
zedenpreken te geven aan zon half en onderontwikkelde landen, alsof men te
maken zou hebben met echte democratieën. En dat men zeker geen extra geld meer
zou insteken. Van Egypte is al geweten dat men niet weet wat er met het reeds
gestorte E.U.-geld (één miljard euro!) gebeurd is, bij de andere landen zal dat
al niet veel beter zijn.
En dan hebben
we het niet eens gehad over Syrië, Libanon, Jemen en al die andere
plaatsen, waar in naam van een zgz godsdienst de vreselijkste dingen gebeuren. En de beste raad die men ónze mensen kan geven, is er weg te blijven.
Ik kom nog
even terug op het thema van de nieuwste politiehervorming. Zodra die definitief
geïmplementeerd zal zijn, zal het federale korps nog 31 topfuncties hebben,
i.pl.v. 84, nog vier directies i.pl.v. twaalf en zullen de tientallen
directeurs-generaal herleid zijn tot drie. Dat betekent dat dit land de laatste
vijftien jaar 53 directeursfuncties, 8 directies en tientallen
directeurs-generaal teveel had. Uitgaande van het gezegde dat teveel koks het
eten bederft, kan men dan ook gerust stellen dat de federale politie niet
alleen teveel kostte, maar ook waarschijnlijk niet fatsoenlijk werkte. Op
vijftien jaar tijd is er zo een massa geld over de balk gesmeten voor wat men
in technische term een Mexicaans leger noemt (meer leidinggevenden dan ondergeschikten).
Dit leger danken we aan Verhofstadts actieve welvaartstaat, die het allemaal
eens ging regelen, maar waarover men later wel eens heel anders zal oordelen.
De nieuwste hervorming is trouwens nog verre van volmaakt. Milquet heeft enkele
vriendenpostjes kunnen redden en de zes politiezones van Brussel blijven
bestaan, alhoewel daar één commando zou volstaan (net zoals bij de Brusselse
brandweer).
Een andere
erfenis van Verhofstadts verlicht bewind is het tbc-sanatorium dat Brussel
nu krijgt, een relict uit de negentiende eeuw dat verdween met de opkomst van
de antibiotica en nu dus zijn terugkeer viert. Hoezo, Verhofstadt? Wel, een
brave man van Volksgezondheid is ons op het journaal komen uitleggen, dat de
terugkeer van de tuberculose het gevolg is van de mondialisering van onze
samenleving. Hij was zo eerlijk te specificeren, dat het hoofdzakelijk ging om
drie groepen uit onze samenleving: de migranten, de gedetineerden en de
drugsgebruikers. Welnu de motor die de immigratie in ons land in gang heeft
gezet en waartegen nog steeds geen afdoende afweer bestaat, is grotendeels het
gevolg van de zgz snel-Belg-wet, ook al een verwezenlijking van Verhofstadts
paarse regering. Dat geldt ook voor de meeste geïnfecteerde gedetineerden, die
ook immigranten zijn én de druggebruikers; die mede door de massale immigratie
gemakkelijker aan hun spul kunnen geraken.
Als er later
ooit een serieuze studie zal gemaakt worden over de periode van Verhofstadts
regeringen (1999-2007), dan zal pas blijken hoe nefast die zullen geweest zijn
voor onze bevolking, zowel op financieel als op ethisch vlak. De golden boy van
het nieuwe liberalisme heeft eerst de eigen idealen (zijn drie eerste
burgermanifesten) verloochend en zit nu als een soort heruitgevonden linkse D-66er
het Europees parlement onveilig te maken. Als men hem daar zou laten doen,
wordt Europa een België in het groot, met transfers in het groot en Turkije als
nieuwe lidstaat. Waarlijk een man om naar op te kijken.
Na het
ophefmakende voorstel van enkele CD&V high potentials van de nieuw
opgerichte Innesto denktank om de grote vakantie met drie weken in te korten,
komen dezelfde positivos met een nieuw initiatief af, waarover het laatste
woord nog lang zal nazinderen, als het er überhaupt ooit zal komen. Gezien de
voorschrijdende vergrijzing (één miljoen gepensioneerden meer de volgende 20
jaar), willen ze de pensioenleeftijd koppelen aan de levensverwachting en gaan
ze er van uit dat de mensen die nu 40 jaar en jonger zijn, er rekening mee
zullen moeten houden dat ze wel eens tot hun 70ste zullen moeten
blijven werken (zoals nu al gebeurt in enkele Scandinavische landen, waar men
nu niet precies achterlijk is).
Het is een
feit dat de mensen tegenwoordig gemiddeld vele jaren langer leven dan 50 jaar
geleden en het is inderdaad niet logisch dat er te weinig mensen actief bezig blijven.
Volgens ondernemer Jan Pieter De Nul werken er in België slechts 3 miljoen
mensen, terwijl er in totaal 6 miljoen zouden moeten (kunnen) werken. Verder is
het een publiek geheim dat de Belg gemiddeld maar 29 jaar effectief werkt. Dat
laatste (waar ook De Nul op terug kwam) is o.a. ook het gevolg van het feit,
dat een veel te grote groep mensen veel te vroeg uit het arbeidsproces stapt.
Aan dit tempo zullen onze pensioenen inderdaad straks niet meer te betalen
zijn.
De huidige
limiet van 65 jaar optrekken, zoals in enkele landen al beslist is, is echter
in België geen oplossing, zo lang men er niet in slaagt de mensen die fysiek en
mentaal nog goed zijn te verplichten tenminste te werken tot hun 65ste,
zoals de wet het voorschrijft. Een oplossing daarvoor die trouwens in de
reeds vermelde landen in Scandinavië wordt toegepast is niet het pensioen te koppelen
aan de levensverwachting, maar aan de jaren die men gewerkt (en afgedragen)
heeft. Wie bv op zijn 18de begint te werken en dit volhoudt tot
zijn 65ste, zou een volledig pensioen krijgen. Wie eerder stopt
krijgt minder, wie langer werkt krijgt meer. Het zal dan grotendeels van de
werknemer zelf afhangen hoe zijn pensioen eruit zal zien. Vraag blijft
natuurlijk of dat Belgisch pensioen voldoende zal zijn, want zoals we het nu
kennen is het bij de laagste van Europa en is het alleen maar goed voor de
ambtenaren. Dat het uitgerekend de socialisten zijn die actie voeren tegen het
verhogen van de huidige officiële pensioenleeftijd, is schijnheilig. Zij hebben
nl, vóór het aantreden van de huidige federale regering, 18 jaar de minister
van Pensioenen geleverd en blijven hoe dan ook de hoofdverantwoordelijken van
de te lage pensioenen in dit land.
In november
is er een regionaal Innesto congres waarop bovenstaande voorstellen zullen
besproken worden. Of hen dat straks door de kiezer in dank zal worden
afgenomen, is zeer de vraag. Vergeten we trouwens niet dat CD&V de dag van
vandaag zoveel niet (meer) voorstelt, slechts vertegenwoordigd is in één deel
van dit land, terwijl dergelijke voorstellen gelden voor het hele Belgische grondgebied,
waarbij ook dat territorium waar de PS het (nog) voor het zeggen heeft. Om
daaraan te verhelpen, moet dit land eerst gesplitst worden, pas daarna zal er
over ernstige hervormingen kunnen gesproken worden.
Het kernkabinet is sinds gisteren met vakantie. De bedoeling was nog snel enkele belangrijke beslissingen te nemen, maar daarvan is niet veel in huis gekomen. De uitzondering was de nieuwe politiehervorming die wél werd goedgekeurd, maar dan wel de versie Milquet, niet die van madame De Bolle, wat helemaal geen verrassing was (baas boven baas). Ondertussen is het benoemen van een hele reeks topambtenaren nog maar eens op de lange baan geschoven, nu tot einde augustus, al is ook dat niet zeker. Er zouden al lang tientallen topambtenaren benoemd moeten worden (sommigen spreken zelfs van meer dan honderd) en dat wil maar niet lukken. Bij die tsunami aan 'postjes', want daar gaat het om, zitten ook die van de hervormde (misvormde?) NMBS, van Belgocontrole, Brussels Airport, om er maar enkele te noemen en voor elk van die instanties zijn door een headhunterbureau reeds vijf kandidaten voorgesteld. Het lijkt wel een multiple choice programma. Het probleem is typisch Belgisch: die jobs moeten verdeeld worden onder de partijen die de meerderheid in de federale regering uitmaken en dat gebeurt naar aloude slechte gewoonte niet volgens bekwaamheid, maar volgens hun partijkaart. Door het feit dat er al zes partijen in de huidige federale regering zitten en men haast verplicht is ook de groenen iets te gunnen als dank voor hun collaboratie bij de zesde staatshervorming, wordt dit een bijzonder lastige karwei.
Men zou er
haast mee kunnen lachen, met als excuus dat er ondertussen op politiek vlak
toch e.e.a. is gebeurd: Het eenheidsstatuut, de hervormingen bij justitie, de
begroting en de zesde staatshervorming op zich. Jammer genoeg worden deze
prestaties van Di Rupo en Co stuk voor stuk bekritiseerd omdat ze niet goed
genoeg zouden zijn. Dat laatste zal wel kloppen, als men weet dat vakbonden en
werkgevers het eenheidsstatuut anders interpreteren, dat de Vlaamse advocaten
de gerechtelijke splitsing van B-H/V niet aanvaarden en dat de begroting voor
2014 helemaal nog niet klopt (en die moet vóór eind oktober bij Europa klaar
liggen).
Dan maar
wachten dus tot na de vakantie. Voor het kernkabinet wordt dat eind augustus, voor
het parlement ergens in september en de normale start van het nieuwe
parlementaire jaar zal, zoals steeds, in oktober plaats vinden. Dan zijn we nog
een kleine acht maanden verwijderd van drie gelijktijdige verkiezingen,
waardoor een sereen debat over wat ook onmogelijk zal worden. Ook de democratie heeft blijkbaar haar grenzen...
Het zou goed kunnen
dat men het met opzet heeft achtergehouden, maar nu de feestelijkheden van de
royale overdosis voorbij zijn, staat dit land weer met zijn voetjes op de
grond. Van het hoerageroep van de bende van Elio schiet niet veel meer over, als
men weet dat de federale staatsschuld ondertussen de 100% van het bbp even
royaal voorbij is gekropen. Tot 104,5%, om het juist te zeggen volgens de
laatste cijfers van Eurostat. En dit alles ondanks de sluitende Vlaamse
begroting en de voortijdige schuldaflossingen van de Vlaamse KBC. Om vóór het
einde van dit jaar onder de magische grens te blijven van de 100%, wat Europa
vraagt, zal er wéér klip- en plakwerk nodig zijn én zal er o.m. moeten gekeken
worden hoe de andere gewesten, die nog geen sluitende begroting hebben, het er vanaf
zullen brengen.
Bij de ontvangst van de
regionale ministers door Flippo was het trouwens opmerkelijk dat er slechts
drie Vlaamse excellenties waren, terwijl de Waalse ploeg voltallig was. Dit had
niets te maken met hun voorliefde voor de Coburgers, maar alles met het feit
dat het Waalse gewest deze week nog bijeen moet komen om een oplossing te
vinden voor hun regionale schuldenberg. Bij de Vlamingen is er dat probleem
niet en die konden na 11 juli dan ook al met vakantie gaan.
Ondertussen blijft Dexia voor
financiële onrust zorgen. Nu blijkt deze catastrofebank ook geld geleend te
hebben aan de stad Detroit* en riskeert ze daar meer dan 100 miljoen euro te
verspelen, mocht Motown failliet gaan. Opmerkelijk bij deze zaak is, dat
nieuwbakken minister zonder financiën Geens dat eerst op de radio ontkende en
zich daarna diende te verschuilen achter een reeks techniciteiten om zijn
gezicht te redden. Koentje Geens blijkt een beetje té mediageil te zijn en dat
brak hem deze keer zuur op. Hopelijk is hij zo verstandig om in het vervolg wat
voorzichtiger te zijn met zijn uitspraken bij de media. Er hebben er vóór hem
nog gezegd dat ze recht in hun schoenen stonden, wat later niet het geval bleek
te zijn en dat ging toen ook over Dexia, waarin de Belgische staat tot nu toe
al zon 10 miljard heeft gepompt
* Toen ik rond 1980 bij de afdeling bezoeken werkte bij DAF in
Eindhoven, heb ik daar eens een groep studenten van een technische hogeschool
uit de buurt van Detroit ontvangen, het LawrenceInstitute of Technology. Detroit was toen de
vijfde grootste stad van de States, wat ik vergeleek met Eindhoven dat toen de
vijfde grootste stad van Nederland was en er de autolichtstad (DAF en
Philips) werd genoemd.
Terwijl de (nog
vele) simpele zielen zich druk blijven maken over de troonswissel, speelt er
zich in het Vlaamse medialand een interessante kentering af. Links doet het
echt niet meer. Vorig jaar hebben we al meegemaakt dat Knack een substantieel
deel van zijn abonnementen verloor, nadat het blad redacteurs Rik Van
Cauwelaert en Koen Meulenare liet gaan. Ondanks enorme publicitaire
inspanningen (oude abonnees bv krijgen een korting van 37% aangeboden als ze
weer inschrijven) lijkt er niets meer te lukken. Het doet denken aan de
overname bij de Gazet van Antwerpen door het door Stevaert gesteunde Concentra.
Sindsdien, 15 jaar geleden, verloor de krant 100.000 van zijn 200.000 abonnees.
Overtuigde Vlamingen mogen dan in het openbaar geen grote bek hebben, als het
er op aan komt weten zij wel hoe te reageren. Knack zal het niet anders
vergaan.
Het houdt trouwens niet op bij
Knack. Begin dit jaar gaf de nieuwe hoofdredacteur van De Morgen, Wouter
Verschelden, zijnjob op en dit zonder
enige verklaring daaromtrent. Verschelden was amper een klein jaar in dienst.
Nu gebeurt hetzelfde bij Humo, waar een andere Wouter (Van Driessche) het na
één jaar ook bekeken heeft als hoofdredacteur. Hij gaf wél een verklaring, in
de vorm van een persmededeling, waarin hij zei dat hij er niet in geslaagd was
zijn journalistieke DNA aan die van Humo te koppelen, wat dat ook moge
betekenen. Belangrijker zal wel geweest zijn, dat het blad in het eerste
kwartaal van dit jaar met 16,4% achteruit ging in de verkoop, t.o.v. een gemiddelde
van -3% voor alle Vlaamse weekbladen. Humo heeft de laatste vier jaar trouwens evenveel
hoofdredacteurs gehad.
Links doet het dan ook niet
meer in Vlaanderen. Sinds de linkse partijen achter Di Rupo aanlopen en de hen
genegen media hetzelfde doen, is de doorsnee Vlaming er, terecht, steeds meer
van overtuigd dat hij door die mensen bedrogen wordt. Men steunt geen regering
die geen meerderheid onder ons heeft en waarvan iedereen weet (of
veronderstelt) dat het een belastingsregering is die het in de eerste plaats op
de Vlaamse centen gemunt heeft. Zolang Vlaanderen geen krant heeft die de
centrumrechtse samenleving, die Vlaanderen is, vertegenwoordigt, zullen de
linkse media tegen de bierkaai vechten. Er is toch nog ergens rechtvaardigheid.
Vandaag
start de nieuwe opera Flippo en Di Pippo. Hij speelt zich af in een
sprookjesland, met twee koningen, drie koninginnen, een broer en zus van de
koning die door de staat onderhouden worden, drie talen, zes regeringen, zeven
parlementen en tien provinciegouverneurs. En dat alles in een landje van om en
bij de 30.000 km².
De ouverture vond gisteren reeds plaats in een stad, die
vroeger ooit Vlaams was, waar de lingua franca nu Frans is, maar waar de
meest gesproken thuistaal het Arabisch blijkt te zijn. De stad is onderverdeeld in
negentien gemeenten, met evenveel burgemeesters, schepencolleges en OCMWs,
plus zes politiezones. Alleen de brandweer mag overal komen blussen.
In de eerste akte biedt Di Pippo aan Flippo het ontslag van zijn
regering aan. Die zal dat weigeren, want de vakantie staat voor de deur. Dat
betekent dat enkele slaven van Di Pippo tijdens een verschroeiend hete zomer op
post zullen moeten blijven om ervoor te zorgen dat Flippo 'zijn' land straks
nog terugvindt.
Zoals in elke goede opera, spelen er ook slechteriken mee, de
Vlamingen/Flamands/Flamins. Dat gaat het stuk spannend maken, want die zijn in
de meerderheid in hun eigen streek, maar niet in de regering van Di Pippo.
Flippo zal daarbij een grote steun zijn. Heeft hij zich ooit eens niet laten
ontvallen 'dat ze met mij te maken zullen krijgen'? We praten hier over een man
met een missie.
Het is traditie dat een echte opera altijd eindigt in
een drama. Dat gebeurt dan meestal in de laatste akte, die zich kan
afspelen in mei 2014.
