Voor zover er zouden zijn, die het nog niet weten: volgens Eurostat, het statistisch bureau van de Europese Unie, ligt het prijsniveau in België hoger dan in alle buurlanden. Vooral met Nederland zijn de verschillen groot, soms gaat het om meer dan 20% (bv voor voeding). Alleen alcoholische dranken en tabak zijn hier goedkoper en ook de koopwoningen. Voor wat dat laatste betreft, is er echter ook al weinig reden tot juichen: onze eigen nationale bank waarschuwt ervoor, dat de huizenprijzen in België gemiddeld zo'n 15% te hoog zouden zijn. Is dat hier het land dat persé zijn index wil behouden om zgz de koopkracht van zijn burgers te garanderen? Hoe komt het dan dat hier (bijna) alles duurder is dan in de ons omliggende landen, waar ze die index al jaren geleden hebben afgeschaft? Een van de redenen zou de loonkost zijn, die hier hoger ligt, juist mede o.w.v. het feit dat ze onredelijk stijgt bij elke opeenvolgende indexaanpassing, dit als gevolg van het zgn 'tweede ronde' effect. Daarbij komt nog een hoger btw-tarief en allerlei kunstgrepen zoals koopjes en sperperiodes, die e.e.a. tijdelijk wel goedkoper maken, maar ervoor zorgen dat het de rest van het jaar hier duurder is dan elders. Voor het vinden van de extra drie miljard om de begroting van 2013 rond te krijgen, is De Standaard raad gaan vragen bij politiek multimiljonair Dehaene. Die pleit voor een indexsprong waarbij, bij het overschrijden van de spilindex, de automatische verhoging van allerlei salarissen en tegemoetkomingen één of meerdere keren zou worden overgeslagen. Hij, Dehaene, heeft dat recept met succes toegepast in de jaren negentig, toen België dreigde niet bij de eurozone te kunnen aansluiten. Feitelijk kon dit land dat ook daarna niet, maar werd er een Europees oogje dichtgeknepen, zoals dat later ook met Griekenland gebeurd is, met de nu gekende gevolgen. Of die indexsprong(en) en/of besparingen cq belastingen er zullen komen is al lang de vraag niet meer, wel wannéér. Dehaene is daarin, zoals gebruikelijk, brutaal eerlijk: ná de gemeentelijke verkiezingen. Frederik weet dus nu al dat hij zal gefopt worden.
Het is al lang een publiek geheim, dat er steeds minder mensen onze politici geloven (en dat geldt ook voor de journalisten). Dat schreef ik zelf ook al meermaals, recentelijk nog in mijn, blog van 14 dezer ('The Two Pack syndroom'). Dat het geloof in deze mensen steeds verder afbrokkelt heeft ook te maken met het feit dat tegenwoordig zowat álles bekend raakt. Het internet heeft van de wereld een groot dorp gemaakt en er zijn nog weinig zaakjes die voor de buitenwereld verborgen gehouden kunnen worden. E.e.a. werd zopas nog eens dik in de verf gezet via een studie van het Centrum voor Sociologisch Onderzoek (CeSO) en het Instituut voor Sociaal en Politiek Opinieonderzoek (IPSO) van de KU Leuven. Daaruit blijkt, dat het vertrouwen in de politieke partijen op een absoluut dieptepunt is beland en dat dit wantrouwen er ook is t.o.v. regering, pers, kerk, gerecht en koning. Alleen de politie ontsnapt voorlopig nog aan dit algemeen gevoel van wantrouwen. In het licht van bovenstaande is het dan ook meer dan begrijpelijk, dat een groot deel van de Vlaamse bevolking zo goed als niet reageert op de zgz 'historische' stemming over de splitsing van B-H/V in Kamer en Senaat. Ook aan deze wetten blijken nl al zoveel Belgische achterpoortjes te zitten, dat de man en vrouw in de straat helemaal niet weten wat er op hen afkomt. Dat is trouwens zo met de meeste Belgische wetten, die steeds ver van duidelijk zijn en in de meeste gevallen daarna ettelijke keren moeten worden aangepast of veranderd. En als we dan denken dat ze kloppen, blijken ze niet overeen te komen met de Europese wetten of richtlijnen, zoals zopas nog gebleken is met de wetten over het ziekteverlof en de sperperiode. Als straks blijkt, dat Vlaanderen ook in de affaire B-H/V nog maar eens bij de bok is gezet, zal het (weer eens) te laat zijn en zullen we de nieuw opgelopen schade moeten incasseren. Met de traditionele 'dood in 't hart' en met dank aan de even traditionele Vlaamse partijen die er duchtig aan hebben meegewerkt.
Ik weet het: eigen lof stinkt. Toch was het mij een groot genoegen dat wat ik schreef in mijn blog van 4 dezer ('Het Brunettoplan') - een blog die trouwens ook de brievenrubriek van 't Pallieterke haalde - bevestigd werd. De Vlaamse regering heeft, bij monde van minister Muyters, nl dat plan afgeschoten om dezelfde reden die ook ik had opgegeven: slecht voor Vlaanderen. Het was niet eens Tobbackske's eigen plan. Hij had het gekopieerd van vroegere plannen van Onkelinx (het zgz 'Rosettaplan') en madame Milnjet (wat ik zelf toen het 'Milquettaplan' had genoemd). Die plannen waren officieel gemaakt voor heel België, maar kwamen alleen ten goede aan Wallonië en Brussel, terwijl Vlaanderen, zoals gebruikelijk, de rekening mocht betalen. Dat zo'n wetsvoorstellen door francofonen worden ingediend, kan men hen niet kwalijk nemen, wel de Vlaamse partijen die er indertijd mee instemden. Dat eenzelfde plan op federaal vlak wordt ingediend door een Vlaamse partij, die er op regionaal vlak niets van terecht brengt, is te gek om los te lopen. Federaal minister De Coninck, die het 'Befehl' van haar partijbaas wou uitvoeren, mag haar huiswerk nu opnieuw maken. De begeleiding en activering van werkzoekenden is immers een regionale bevoegdheid en zoiets kan zelfs niet via een federale omweg 'gearrangeerd' worden. Op regionaal gebied zijn de socio's tegenwoordig alleen maar goed voor blunders á la Lieten. Na de heisa over de tot tweemaal toe verkeerd gestuurde e-mails, was er recentelijk nog de uitspraak van de ex-protégee van Stevaert, die vond 'dat een nieuwsanker met hoofddoek moest kunnen'. Extra pijnlijk in deze zaak werd het, toen Lieten daarop niet alleen werd teruggefloten door de rode VRT zelf, waarvan ze voogdijminister is, maar eveneens door haar partijgenoot en collega minister Van den Bossche...
Griekenland heeft dus een nieuwe regering en een vierde premier in acht maanden tijd. Het is maar de vraag, of het allemaal iets gaat uitmaken. Zoals ik reeds meldde, wordt deze regering in werkelijkheid niet eens gesteund door de helft van de kiezers en feitelijk is het nóg erger. Ondanks het feit dat er daar een stemplicht is (net zoals bij ons), had meer dan 37% niet eens zijn stem uitgebracht. Daarvoor worden ze toch niet bestraft, evenmin zoals ze geen onroerende voorheffing betalen als ze hun nieuwe huis niet volledig afbouwen en nog zo'n serie andere ontduikingen. Wat er eventueel met Europa ook nog zal kunnen bedongen worden, met Griekenland wordt het niks. Tragedie, drama, enigma, dilemma en chaos zijn allemaal Griekse woorden*, die we waarschijnlijk nog vaak gaan tegenkomen in de volgende maanden. Er blijkt in het Griekse zakenleven zelfs al een soort parallelle munt te bestaan. Zo lieten internationale bedrijven, die al jaren zaken doen met Griekenland, zich de laatste jaren uitbetalen in Griekse staatsobligaties. De meeste bedrijven hebben die moeten afschrijven, want ze zijn nu zo goed als niets meer waard. Ons eigen Agfa-Gevaert bezit voor zo'n twee tot drie miljoen euro aan dergelijke obligaties, waardoor het een verlies aan beurswaarde van 62 miljoen oploopt (de koers zakte met 23%). En Agfa-Gevaert is niet het enige Belgische slachtoffer. Ook het farmabedrijf UCB maakte hetzelfde mee. Nog straffer is het verhaal van de Franse winkelketen Carrefour. Die trekt zich terug uit Griekenland en verkocht zijn belang in 880 supermarkten aan een plaatselijke partner voor één symbolische euro. Verlies : 220 miljoen euro! Tenslotte nog dit: de derde, kleine partner in de nieuwe regering van Samaras, heet 'democratisch links'. Zou daar ook een 'ondemocratisch links' zijn?
* Tijdens een van de Tv-journaals op de verkiezingsavond, wist een Griek te vertellen, dat 'Europa' een Grieks woord is. Niets is minder waar. De naam 'Europa' komt van het Assyrische 'Ereb', wat 'donker land' betekent: 'het land waar de zon ondergaat' (gezien vanuit Assyrië).
Iedereen kent nu zo stilaan wel het verhaal van onze oudste kerncentrales, die in 2015, zonder politieke tegeninitiatieven, zouden moeten gesloten worden. Nog een van die vele 'geschenken' die de regeringen Verhofstadt ons hebben achtergelaten. Zoals we tijdens de koudegolf van februari en het verhitte Pinksterweekeinde hebben kunnen meemaken, is ook de elektriciteitsvoorziening in dit land een puinhoop. Zelf produceren we niet genoeg, de kerncentrales zouden te onveilig zijn (wegens de aardbevingen en de tsunami's die we hier meemaken!), de steenkoolcentrales vervuilen te veel, de gascentrales zijn niet rendabel en de groene, alternatieve stroom is (voorlopig?) onbetaalbaar. Er zijn dan ook al verscheidene voorstellen gedaan om die oudste kerncentrales nog wat langer open te houden, mits bepaalde voorwaarden (een hogere financiële bijdrage van de producenten aan de staat en het gebruik van die opbrengst om de duurzame energievoorziening verder uit te bouwen). Het laatste voorstel in die zin komt van twee CD&V parlementsleden en is in feite het verhaal van de ingetrapte open deur. De staat kan de centen goed gebruiken en er is geen alternatief dat garandeert dat we straks (volgens een recente studie: vanaf 2014 al) niet geregeld in het donker zullen komen te zitten. Dat de groenen tegen een verder openhouden van de kerncentrales zijn is hun eigen logica zelf. Dat de socialisten mee op hun kar springen, heeft alleen electorale redenen. Ze willen niet overklast worden op hun linkervleugel. Dat er, bij gebrek aan stroom, elektriciteit zal moeten worden ingevoerd die in het buitenland ook door kerncentrales wordt geproduceerd, is voor rood en groen blijkbaar geen probleem. Ze zijn van de eerste hypocrisie niet gebarsten. Er blijkt nu echter ook een Open VLD'er te zijn die hun mening is toegedaan. Willem-Frederik Schiltz, zoon van, zegt kwaad en verrast te zijn door het CD&V-voorstel. Een links trekje, geërfd van vader? Nee, hoor: de jonge heer blijkt gevallen te zijn voor de charmes van Freya Piryns, senatrice voor de groenen. Zij draagt de broek. En, zoals de Fransen zeggen: 'Comme la femme le veut, Dieu le veut'. Van de andere Open VLD'ers is er tot op heden weinig of geen reactie te bespeuren. Die hebben het waarschijnlijk nog te druk met Belkacem.
Hoe lang zijn onze 'beleidsmensen' nu al aan het klooien met die Europese landenschulden? Telkens opnieuw wordt er een overeenkomst gemaakt, lijkt er een positieve stap te zijn gezet of denken we weer te mogen hopen, of enkele dagen - wat zeg ik: enkele úren - later is het opnieuw één grote ellende. Met de laatste verkiezingen in Griekenland was het weer niet anders. De zgz Europees gezinde partijen zouden er gewonnen hebben, zouden een regering gaan vormen en zouden God weet wat nog gaan doen. Enkele uren na de opening van de beurzen was alle optimisme weer verdwenen en blijft de vraagt niet óf Griekenland de eurozone zal verlaten, maar wel wanneer. Alle natte dweil retoriek ten spijt, was er bij deze Griekse stembusgang géén meerderheid voor een voortzetting van de akkoorden met Europa en het IMF. Door de gekke regel van de 50 extra toegevoegde parlementszetels aan de partij met de meeste stemmen, komen de twee grootste traditionele partijen (die, nota bene, mede de oorzaak zijn van de hele Griekse ellende) inderdaad aan een parlementaire meerderheid die hen toelaat een regering met een nipte meerderheid te vormen. In reële cijfers halen Nea Dimokratia en Pasok echter amper 40% van de stemmen, wat betekent dat bijna 60% van de Grieken hebben tegengestemd. Wat Frankrijk betreft, krijgt men in onze media de indruk dat Hollande de Europese problemen eens zal komen oplossen. Niets is minder waar. Nu hij toch aan een volstrekte meerderheid in het Franse parlement is geraakt (omdat meer dan de helft van de kiezers bij de tweede stembeurt niet kwam opdagen), is hij nu wel verplicht zijn verkiezingsbeloften na te komen en heeft hij geen excuus meer om eventueel anderen de schuld van mislukkingen te geven.Het resultaat zou kunnen zijn dat Frankrijk, dat al 36 jaar geen sluitende begroting meer heeft gehad, de door Europa opgelegde doelstellingen niet zal halen. Als het straks mis zou lopen, dan kan Hollande niet langer (mede) de eurozone leiden, maar wel wat ze de 'perifere' landen noemen en kan hij het boegbeeld worden van de (Z)euro. België zal daar trouwens ook bij horen. Dit land heeft momenteel, als gevolg van de eurocrisis, waarborgen en garanties uitstaan van liefst 87,8 miljard euro! Als het nog maar met de helft ervan zou mislopen - en die kans is reëel - dan stijgt de staatsschuld t.o.v. het bbp hier met minstens 10%. Tenslotte zijn er nog de hooghartige Spanjolen, die van de andere landen uit de eurozone tot 100 miljard euro kunnen toegestopt krijgen om hun armlastige banken uit de hopeloze vastgoedcrisis te halen, maar die het tot nu toe vertikken dat officieel aan te vragen. Nog wiedes dat de markten zo'n arrogantie afstraffen.
Terwijl alle media vandaag bol staan over de Franse en Griekse verkiezingsuitslagen, doen we er best aan onze eigen keuken in 't oog te houden. Voor de eurozone wordt het hoe dan ook afwachten en alles wat daarover nu geschreven wordt, kan morgen weer achterhaald zijn. In mijn blog van 14 dezer (Het 'Two Pack' syndroom) schreef ik reeds dat de regering Di Rupo er als de dood voor is om vóór de gemeentelijke verkiezingen van dit najaar een begroting voor 2013 bij Europa in te dienen, zoals door dat zelfde Europa is gevraagd. De officiële reden is dat men zo'n begroting niet in een serene sfeer zou kunnen maken tijdens de aanloop naar die verkiezingen. Dat is natuurlijk flauwe kul, want in de 27 eurolanden zullen er altijd wel ergens verkiezingen zijn en zo komt men nooit tot de afgesproken overeenkomsten over het 'Six Pack'. De echte reden is, dat deze regering in die begroting moet vertellen hoe ze aan die minimaal drie miljard euro extra wil geraken. Liefst van al zou ze dat willen doen door de belastingen (nog maar eens) te verhogen, maar dat durft ze niet in die electorale periode. Ná de verkiezingen zou dat een stuk gemakkelijker worden. Hopelijk geeft Europa daarin niet toe en zal Di Rupo verplicht worden te besparen i.pl.v. te belasten. En er is meer. Ook de deelregeringen worden verondersteld tegen oktober hun deel van het werk te doen. Om dat te kunnen, wachten ze op gegevens en beslissingen van het federale niveau en die zijn er nog steeds niet. Door het steeds maar uitstellen van beslissingen, een specialiteit van deze federale regering, krijgt Vlaanderen, dat met de technische bespreking van zijn begroting van 2013 al begonnen is, zijn werk niet op orde. Voor de regio die sinds 2011 altijd een sluitende begroting heeft gehad, is dat not done. Vlaanderen voorspelt voor de periode 2014-2017 een groei van 2%, heeft de werkgelegenheid de laatste jaren met 6% zien groeien en stelt vast dat 4 op de 10 werkende Vlamingen hooggeschoold zijn. Dat zijn mooie cijfers en om die te kunnen handhaven cq verbeteren, moet er klaarheid komen in het begrotingsdebat en liefst zo snel mogelijk. Om maar iets te zeggen: Vlaanderen weet bv steeds niet hoeveel en welke ambtenaren naar het regionale niveau zullen oiverstappen. Om louter electorale reden wil o.a. Vande Lanotte, federaal minister van begroting en keizer van Oostende, het hele zaakje tegenhouden. Dat terwijl, volgens sommige partijleiders, de gemeentelijke verkiezingen niets te maken hebben met het federaal niveau. Wie gelooft die nog?
