|
Net zoals in Nederland en Italië hebben de Franse socialisten bij de laatste verkiezingen in eigen land de zwaarste nederlaag van de laatste decennia geleden. Ze denken nu wel een middel gevonden te hebben om de leegloop tegen te houden en willen proberen Paul Magnette, kopman van de Waalse PS, warm te maken om hun lijsttrekker te worden bij de komende Europese verkiezingen. Wat heeft die Magnette gedaan om zoveel respect af te dwingen? Wel, hij is zich als laatste (en zowat enige) blijven verzetten tegen de goedkeuring van het handelsverdrag tussen de E.U. en Canada. Geweldige positieve prestatie, zeker als men weet dat hij zich dat kon veroorloven, omdat 83% van de Belgische export een Vlaamse aangelegenheid is. De overige 17% moet Wallonië dan nog grotendeels aan Brussel laten.
Wat ik trouwens een beetje raar vind is, dat ondanks de klappen die diverse Europese socialistische partijen in eigen land gekregen hebben, er bij de beslissingsorganen van Europa nog altijd een deel rondloopt dat het daar nog steeds voor het zeggen heeft. Denk maar aan de Nederlander Frans Timmermans (‘Timmerfrans’ voor de afecionados) en de Italiaanse Federica Mogherini, het Europese Schauwvliegje, zeg maar, die er geraakt is dank zij Matteo Renzi, de Italiaanse wonderboy die ondertussen ook van zijn sokkel is gevallen. Erg logisch vind ik dat allemaal niet, want dat zijn tenslotte mensen die in eigen land weinig of geen achterban meer hebben die hen steunt, maar die in Europa mee de grote beslissingen nemen en/of uitvoeren. Ze zouden beter een voorbeeld nemen aan Jeroen Dijsselbloem, Nederlands socialist en Europees voorzitter van de Eurogroep, die wél ontslag nam.
|
