|
Ik heb het er in deze rubriek al meermaals over gehad: de Belgische staatsschuld die boven de 100% van het bbp blijft en waaraan niets te doen blijkt. Met de regelmaat van een klok worden er miljoenen- en miljardenbudgetten uitgetrokken, staan allerlei instellingen en organisaties geld te vragen en lijkt er nooit genoeg te zijn, laat staan teveel.
In zijn wekelijkse column in De Tijd van dit weekeinde heeft Rik Van Cauwelaert het over de laatste grote belastinghervorming en vereenvoudiging in dit land. Daarvoor moeten we teruggaan tot 1962. Die werd doorgevoerd door toenmalig minister van Financiën Dries Dequae in een regering onder Theo Lefèvre (CVP) en Paul-Henri Spaak (SP). Die operatie was succesvol. De inkomsten overtroffen zelfs alle verwachtingen. Dat het daarna toch fout is gelopen, kwam doordat dezelfde regering de opbrengsten ging uitdelen aan zgz noodlijdende sectoren, in de eerste plaats de toen al verlieslatende Waalse steenkoolmijnen.
Dat dit land al jaren een economische groei heeft die lager is dan het Europees gemiddelde en men mede daardoor de staatsschuld niet onder controle krijgt, heeft vele redenen. België heeft minder afgezien van de globale crisis van de jaren 2008/13, onder meer door het invoeren van de technische werkloosheid, iets men in de ons omliggende landen niet kent (evenmin als de index en nog een paar van die zaken). Daardoor deden we het beter dan bv Duitsland en Nederland. Die laatste twee zijn ons ondertussen wel voorbij gegaan, hebben hun budget in evenwicht en hun staatsschuld herleid tot voorbij de vereisten van het verdrag van Maastricht (60%).
In de huidige situatie kan de Belgische overheid niet veel anders dan minder uitgeven en meer sparen. Vraag is maar of dat ook gebeurt. De hogere werkgelegenheid leidt niet tot veel meer economische groei en op gebied van de e-commerce misten we de aansluiting met het buitenland, waardoor dit land grotendeels bevoorraad wordt, wat ons jaarlijks miljarden euro’s kost, met dank aan Kris Peeters en de vakbonden. Die laatste zijn in dit land veel sterker dan elders en werken eerder tegen dan mee. Een herschikking zoals in Duitsland gebeurde, waar vakbonden, werkgevers én overheid onder de socialistische bondskanselier Schröder het hele stelsel hervormden (Harz 4) is hier nog steeds ondenkbaar. Zelfs de peanuts van het laatste nationaal loonakkoord (nog zoiets dat op nationaal niveau nergens anders bestaat) dreigen er niet te komen. Voeg daarbij dat er nergens in dit deel van Europa een lagere werkzaamheidgraad is, het percentage van de werklozen tussen 20 en 64 jaar nergens zo hoog ligt en dat terwijl er 150.000 vacatures zijn. Volgens de laatste gegevens van Statbel, de Belgische instelling die de statistieken bijhoudt, is ongeveer de helft van de werklozen hier van buitenlandse origine en kosten die het land een klein half miljard euro per jaar…
In The Economist heeft men ooit geschreven dat, mocht België niet bestaan, niemand het nog zou uitvinden. Misschien is er een kansje, dat we daar op 26 mei iets aan kunnen doen en ons niet laten verblinden door de klimaatheisa van het ogenblik, die voorbijgaat aan het feit dat dit een thema is dat een landje zoals het onze te boven gaat. 27% van de CO2-uitstoot gebeurt in China, 15% in de USA, gevolgd door India, Rusland en Japan. Als we de hele E.U. samen nemen komen we op 10%.
---
En dan nog dit:
In zijn reactie op mijn blog van 2 maart (‘Klimaatvliegen’) schrijft onze vriend Walter dat e.o.a. Belgische minister aan de E.U. gevraagd heeft een vliegtaks te heffen op al wie het vliegtuig nog zou nemen. Ik heb dat bericht ook ergens gehoord. Het duidt nogmaals aan dat de klimaatheisa in de eerste plaats zal misbruikt worden om nieuwe belastingen te heffen, terwijl het weinig of niets van het probleem zal oplossen. Dat die vraag uitgaat van een Belgische minister van de huidige regering Michel Light, kan alleen maar gerangschikt worden als platte verkiezingscampagne, om het eens à la Homans te zeggen.
|
