|
We kunnen wel eens meewarig lachen met wat de Britten zichzelf aandoen met heel dat Brexit circus, maar zouden het toch beter niet doen, want dit land, België, staat er ook niet goed voor. Er gaat geen dag voorbij of er is wel e.o.a. groep, instelling of vakbond die zich tekort gedaan voelt en die met eisen op straat komt of begint te staken. De aangesproken ministers proberen daar dan wel een mouw aan te passen, maar het geld dat ze daar extra aan uitgeven, moeten ze wel elders vinden, want dit land heeft een tekort op zijn begroting die officieel zo’n 7 miljard euro bedraagt, maar volgens sommige berekeningen wel eens 12 miljard zou kunnen zijn. En dan hebben we het nog niet over de staatsschuld van meer dan 100% van het bbp, terwijl dat – volgens het Europees akkoord van Maastricht – maar hoogstens 60% zou mogen zijn. Alleen Griekenland en Italië doen het slechter.
We zitten met een arbeidsmarkt, waarin de bedrijven geen werknemers genoeg meer vinden. Tegelijkertijd leven er nergens anders percentsgewijs zoveel mensen van een uitkering en is de werkzaamheidsgraad stukken lager dan in onze buurlanden. Werkgevers en vakbonden zitten te ruziën over een verschil in loonsverhoging van 0,3%, te rekenen bij de reeds geboden 0,8%, in totaal dus 1,1% bovenop de nergens anders bestaande index. Daarbij komen nog de verschillen tussen Vlaanderen, dat net boven het Europees gemiddelde zit en Brussel en Wallonië, die daar ver onder zitten en die kloof vergroot nog steeds. We zijn ook het enige land in Europa, waar de werkloosheid niet beperkt is in de tijd, waardoor werklozen geen stimulans hebben om ander werk te zoeken als ze er geen zin in hebben. De minimumlonen verhogen, zoals de linkse partijen voorstellen, is geen optie, want die liggen al rond het Europees gemiddelde en boven dat van de buurlanden. Een verhoging ervan zal het aantal werkplaatsen nog verder doen verminderen. Een hoger minimumloon is interessant voor wie al werk heeft, maar een drempel voor wie er geen heeft. In tegenstelling tot wat beweerd wordt, is voor de helft van de vacatures geen speciale opleiding vereist. Deeltijdse jobs, uitzendwerk, tijdelijke banen en gedeeltelijk zelfstandigheidstatuut zijn hier uit den boze, maar hebben er in onze buurlanden voor gezorgd dat heel wat van die banen tenslotte uitmondden in vast werk. Denk maar aan de e-commerce waardoor dit land jaarlijks zo’n 5 miljard euro kwijtspeelt aan Nederland en Duitsland door de halsstarrige tegenstand van vakbonden en linkse politici over overuren en nachtwerk.
De migratie-aangroei naar België gebeurt hoofdzakelijk door gezinsvereniging, waarbij die migranten meestal in de werkloosheidscijfers terecht komen. Dit in tegenstelling tot landen zoals bv Canada en Australië, die rekenen op mensen met kwalificaties die ze kunnen gebruiken.
België is een land geworden waar 15% van de bevolking in armoede zou leven, in totaal meer dan anderhalf miljoen mensen (waarvan een groot gedeelte ingevoerd) en dat terwijl we hier de hoogste belastingen van Europa hebben*. ‘Het geld halen bij de rijken’, zoals de linkse partijen voorstellen is een achterhaald thema in een wereld waarin kapitalen met één druk op de knop naar de andere kant van de wereld kunnen verhuizen. We leven niet meer in de negentiende eeuw.
Dit land werkt gewoon niet meer en de N-VA heeft in principe gelijk als ze zegt dat de hele Belgische Grondwet voor herziening vatbaar zou moeten zijn. Van die wens zal echter niets in huis komen, omdat de traditionele- en de francofone partijen tout court dat niet willen. Zeggen het te gaan doen over vijf jaar, zoals CD&V dat heeft voorgesteld, is een eerste stap naar Sint Juttemis. Voor Vlaanderen komt daar nog bij dat, door het vertrek uit de politiek van Vuye en Wouters, we onze twee bekwaamste grondwetspecialisten in het parlement zijn kwijtgespeeld op een moment dat we ze broodnodig zouden kunnen hebben.
Het beste wat ons dit jaar kan overkomen is dat men er, na de verkiezingen van 26 mei, niet meer in zou slagen een nieuwe federale regering te vormen, zodat men verplicht zal worden eens out of the box te gaan denken en een einde zou maken aan een land dat – mocht het niet bestaan - niemand nog zou willen uitvinden (dixit the Economist).
* Bij de publicatie van de laatste armoedecijfers door Statbel werden voor de allereerste keer als een van de redenen ook de hoge telecomfacturen aangehaald. Bij aankopen met kredietkaarten wordt erop gewezen dat lenen ook geld kost. Dat geldt ook voor het constant gebruiken van smartphones, maar daarover hoort men weinig of niets.
|
