|
Ondertussen zitten we in de Paasvakantie (‘Lentevakantie’ voor die van het Gemeenschapsonderwijs) en valt er niet veel politiek nieuws te vergaren. Een verkiezingscampagne van zes maanden is van het goede teveel en de kans bestaat dat geen enkele partij straks nog weet met wat te scoren. Neem nu de N-VA.
De partij van De Wever (Bart, niet Anuna!) kon bij de gemeenteraadsverkiezingen nog wel de grootste blijven, maar voelde de adem van een terugkomend Vlaams Belang in haar nek. Die laatste profiteert terecht van een aantal verloren schapen dat terugkeert naar de echte Vlaams schaapsstal, grotendeels omdat de N-VA haar vroegere kiesbeloften t.o.v. haar Vlaamse kiezers voor vijf jaar in de frigo had gestopt. De Wever en Co beseften dat het moeilijk zou worden opnieuw met dezelfde argumenten naar de kiezer te gaan. Tot zich daar bij dat pact van Marrakech de mogelijkheid voordeed het argument van de immigratie en integratie weer uit de kast te halen. Door uit de federale regering te stappen en vervroegd naar verkiezingen te gaan, had de partij een nieuwe aanvaardbare kiescampagne om op poten te zetten. Alleen is dat niet gelukt. Onze nationale Charel wist van geen ophouden en besloot met een Michel Light verder te gaan, waardoor er geen vervroegde verkiezingen zouden komen. Daar bovenop verschenen de klimaatjochies op het toneel, waardoor de hele immigratie en integratie discussie ondergesneeuwd raakte.
Zoals ik al eens meer geschreven heb, mogen de centrumrechtse en rechtse partijen van geluk spreken dat de navolgers van Pippi Langkous zo vroeg met hun acties van start zijn gegaan. Té vroeg, volgens mij. Waren ze daar nu bv pas mee begonnen, dan was het hele klimaatgebeuren waarschijnlijk het enige discussiepunt geworden. Ondertussen is zowat iedereen het stilaan beu geworden en beseffen de meeste mensen stilaan dat een klimaatsverandering – hoe wenselijk ook - iets van lange duur gaat worden. Tegelijk zijn de meeste kandidaat kiezers ook de groenrode partijen beu, die op de klimaatkar gesprongen zijn en waarvan enkele politiekers zich al minister zagen worden.
Zoals de zaken er nu voor staan is het helemaal nog niet zeker wat het belangrijkste verkiezingsthema gaat worden. We zijn nog anderhalve maand van die verkiezingen verwijderd, wat in de politiek een eeuwigheid is. Zelfs de school- en verkeersperikelen raken stilaan afgezaagd en krijgen zelfs binnen diverse partijen zowel voor- als tegenstanders. Dit land, dat al zo ingewikkeld is, wordt er niet eenvoudiger op en – zoals The Economist ooit schreef – zou niemand het nog uitvinden, mocht het nu niet bestaan.
|
