Het lijkt allemaal een beetje in mineur te zijn verlopen, maar de NAVO werd zopas zeventig, de meest succesvolle militaire alliantie ooit. Ze ontstond in de nasleep van WOII en was in de eerste plaats bedoeld om het gevaar in Europa te counteren van de Sovjets, die zowat heel Oost- en Centraal Europa op e.o.a. manier bezet hielden, inbegrepen het oostelijk deel van Duitsland. Zoals de Britse diplomaat Lord Ismay het toen verwoordde, was het doel van de alliantie ‘ to keep the Russians out, the Americans in en the Germans down’. Zo’n dertig jaar na de instorting van het Sovjet Imperium en het Warschau Pact blijkt het Rusland van Poetin nog altijd de vijand te zijn, zij het minder uitgesproken. Dezelfde Poetin die nog steeds heimwee heeft naar dat Imperium, waarin hij lid was van de contraspionage en het einde ervan beschreef als ‘de grootste geopolitieke ramp uit de Russische geschiedenis’.

   In vergelijking met het NAVO-budget van zo’n 1.000 miljard dollar, stelt dat van het huidige Rusland niets voor (±66 miljard) en heeft het land een bbp van de grootte van dat van de Benelux. 82% van ’s lands inkomen komt uit de gas- en oliewinning, wat in een stilaan vergroenende wereld een risico wordt.

   De hoofdreden waarom men Rusland de dag van vandaag nog steeds argwaant en vreest is, omdat het niet aarzelt zijn beschikbare middelen effectief in te zetten, ook al zit het land snel aan zijn limieten. Om dat te compenseren, werkt Poetin met een soort asymmetrische oorlogsvoering (de zgz ‘war by proxy”), waarbij hij links en rechts rekent op bondgenoten plus een militaire inlichtingendienst die in staat is militaire en politieke systemen van eventuele tegenstrevers te ontwrichten. Daarvan weten ze niet alleen in Oekraïne, Syrië en Venezuela, maar ook in de Baltische landen, wat dat kan betekenen.

   Vraag is maar hoe lang Poetin rond zal blijven lopen met dat idee van een soort nieuwe Sovjet Unie, want daar zal niemand bij gebaat zijn.