Vorige week donderdag 5 maart 2009 is er iets sensationeels gebeurd bij de TV-zender RTBf. 's Avonds werd daar nl een programma uitgezonden over de Waalse collaboratie tijdens Wereldoorlog Twee. Het was de allereerste keer dat dit gebeurde na die oorlog, dus na bijna 64 jaar! Tot nu waren was het bij onze francofonen bon ton om ervan uit te gaan dat de collaboratie met de Duitsers een exclusieve Vlaamse zaak was. Zij, de francofonen, moeten zo allemaal een beetje verzetstrijder geweest zijn. Niet, dus.
De grootste Belgische collaborateur en inciviek was nl Léon Degrelle, een volbloed Waal en partijvoorzitter van Rex. Hij ging zover in zijn pro-Duitse overtuiging, dat hij met een eigen Waals Legioen naar het Oostfront trok. In tegenstelling tot de Vlaamse Oostfronters, die werden ingedeeld in Duitse regimenten, hadden de Walen dus een eigen Legioen. Degrelle begon "zijn" oorlog als onderofficier bij de artillerie en eindigde hem als hoger officier bij de Wehrmacht. De man is op het einde van de oorlog naar Spanje kunnen vluchten, werd daar beschermd door het Franco regime en kreeg er de Spaanse nationaliteit. Degrelle heeft zijn Nazi-overtuiging nooit verloochend. Op zijn vraag, werd de asse van zijn stoffelijk overschot uitgestrooid in Berchtesgaden, de plek waar de Führer ooit zijn buitenverblijf had, zoals de VRT-kijkers van "plat préféré" zich zullen herinneren. Op geen enkel ogenblik heeft het officiële België geprobeerd Degrelles uitlevering te vragen, wat tot de verdenking leidde, dat de man iets teveel wist van de Belgische politiek en dus schadelijk zou kunnen zijn voor het toen nog unitaire bestel.
De uitzending van vorige donderdag op de RTBf, waarvan ik - door de poststaking - jammer genoeg te laat op de hoogte was, werd gerealiseerd door Philippe Dutilleul, dezelfde journalist die ook al de uitzending "Bye,bye, Belgium" voor zijn rekening nam en tevens een boek over België geschreven heeft, zoals ik al meldde in mijn blog van 5 maart *. In de uitzending over Degrelle van vorige donderdag kwamen familieleden, vrienden en kennissen van "le beau Léon", zoals hij genoemd werd, uitgebreid aan het woord. Toen Maurice de wilde over dezelfde Degrelle destijds op de BRT een programma maakte, wilde niemand daarvoor in beeld komen. Dat was toen nog taboe in Wallonië. Nu dus niet meer.
Het worden harde tijden voor de Waalse diehards, die steeds de doorsnee Vlaming verweten een "Boche" te zijn. Ook de francofoon in de straat weet nu dat die leugen doorprikt is. Het heeft wel bijna 64 jaar moeten duren, vóór de waarheid op de RTBf zijn rechten kreeg.
* Het boek van Dutilleul heet "Un Asile de flou nommé Belgique" (een wazig toevluchtsoord genaamd België"). Het werd uitgegeven door Buchet-Chastel.
|
