Vorige week was daar dat nieuws dat de Vlaamse pensioenen voor de allereerste keer hoger lagen dan de Waalse. Twee euro, ocharme, maar wel hoger. Sinds Vlaanderen Wallonië voorbijstak als motor van het economisch gebeuren in België (zo'n 40 jaar geleden), is het de eerste keer dat dit gebeurt. Raar maar waar, want dit betekent noch min noch meer, dat de lonen in Wallonië, ondanks het feit van de feitelijke achteruitgang, toch altijd nog hoger lagen dan in Vlaanderen. Dit is trouwens ook een bevestiging van de reden waarom Wallonië slecht boert: de lonen liggen er te hoog in verhouding tot de productiviteit. Veel bedrijven zijn dan ook uit die regio weggetrokken omdat het in Vlaanderen (én elders) goedkoper produceren werd. En er is nog meer aan de hand. De reden, waarom de pensioenen in Wallonië ondanks alles steeds hoger hebben gelegen, is ook te wijten aan het feit, dat in het Walenland zo'n 40% van de bevolking bij de Staat "werkt". Dat is zo'n 15% meer dan in Vlaanderen (én dan het Europees gemiddelde). Staatsambtenaren hebben allemaal hogere pensioenen, vandaar. Het is mede ook een van de redenen, waarom de Walen geen eigen onafhankelijkheid willen. Ze weten, dat ze dan ook die pensioenen zelf zullen moeten betalen. Nu gebeurt dat nog met grotendeels Vlaams geld. De heren belgicisten Martens, Eyskens, Claes, Decroo en Co kunnen ons, Vlamingen, dan wel trachten bang te maken voor een splitsing van België door te zeggen, dat het Vlaanderen veel geld zal kosten, het zal Wallonië veel meer kosten (maar dat zeggen die oude Belgen er niet bij). Als Vlaanderen, al dan niet meteen maar dan toch op korte tijd, van die transfers vanaf geraakt, dan heeft het geld zat om de pensioenen van haar eigen mensen (en nog heel wat andere kosten er bovenop) zelf te betalen. Waarop wachten we nog?