We "vieren" vandaag nog maar eens de "Grote Oorlog". Zoals ik vroeger al eens schreef, zouden ze die vrije dag beter op een ander tijdstip geven (11 juli bv). In deze kille novembermaand hebben weinig mensen er wat aan. Dat betekent daarom niet, dat we die eerste wereldoorlog moeten vergeten. Dat zou echter ook kunnen zoals ze dat in Groot-Brittannië doen, op de zondag ervoor (of erna). De eerste wereldoorlog was een ramp voor Europa en de aanleiding tot een tweede, die de zaak alleen maar heeft verergerd. Gelukkig is men daarna tot het besef gekomen, dat het zo niet verder kon en kennen we nu toch al een periode van meer dan zestig jaar vrede in onze contreien. Voor Vlaanderen had W.O.I één meerwaarde: de Vlaamse Beweging ontstond in de loopgraven van de IJzer. Vlaanderen is, zeker sinds de Spaanse overheersing, een regio van onderworpenen geweest. Feitelijk is het dat de dag van vandaag nog, want het gros van onze Vlaamse bevolking ondergaat nog steeds alles veel te lijdzaam. We zijn er nog steeds niet. Diegenen die menen, dat we reeds genoeg bereikt hebben, zitten nog steeds met dat gevoel van onderworpenen en zijn blij met wat kruimels. Nadat na de tweede wereldoorlog de Vlaamse ambities weer konden worden teruggeschroefd, heeft het Belgisch systeem nu weer een reden gevonden om de rechtmatige Vlaamse eisen naar het tweede plan te drukken: de financiële crisis. Dat daarbij steeds eigen Vlaamse politici gevonden worden die bereid zijn daaraan mee te werken (Leterme is, voorlopig, de laatste van het rijtje), is symptomatisch. Het weinige nieuws dat we horen over de dialoog tussen de gewesten is van hetzelfde kaliber. Nu wordt druk uitgeoefend om de drie weerspannige burgemeesters uit de Rand toch maar te benoemen. De reden is, dat daardoor de dialoog vlotter zou verlopen. En zo blijven we verder gaan: steeds toegevingen doen om zo goed als niets te krijgen. Blij zijn met een dooie mus. De fronters hadden het zich waarschijnlijk wel heel anders voorgesteld...
De NMBS (Nationale Maatschappij van Belgische syndicalisten) geeft elk jaar liefst 8 miljoen euro (320 miljoen oude Befkes) aan de vakbonden, "om de sociale vrede te bewaren". Wat dat laatste inhoudt, hebben we op 6 oktober kunnen meemaken. Ondanks het losgeld, werd er toch gestaakt. Het doet denken aan de "tarieven" die de Maffia in sommige steden aan zakenmensen oplegt voor de "bescherming" van hun business... Acht miljoen, dat is het dubbele van wat Fortis-baas Mittler mee naar huis kreeg, maar dan structureel, elk jaar dus opnieuw dus. En dat wordt gegeven door een maatschappij waarin de Staat nog altijd hoofdaandeelhouder is. Dezelfde staat die aan dezelfde vakbonden jaarlijks ook nog eens zo'n 160 miljoen ophoest voor het uitbetalen van werklozensteun, die zij zelf ook zou kunnen uitbetalen. En dan maar klagen over de koopkracht van de mensen. Zeker in Wallonië gaan ze daar binnenkort weer voor staken. --- De Groep C van poenpakker Slangen trekt zich dus terug uit het Antwerpse BAM-project. Dit nadat o.m. gebleken was, dat diezelfde groep eigenlijk mee tegen de stad Antwerpen werkt om het project van de IJzeren Rijn tegen te houden. Ondertussen hebben die handige jongens zich voor hun "adviezen" al wel 5 miljoen euro laten uitbetalen en dit voor een project waar nog altijd aan moet begonnen worden. "Les affaires, c'est l'argent des autres" wordt hier wel duidelijk in beeld gebracht. Het feit dat die Groep C en Slangen zich ten dienste heeft gesteld van de Nederlands Limburgse gemeente Weert tégen de stad Antwerpen, schijnt voor de Open-VLD geen reden te zijn om die mijnheer Slangen te ontslaan als strategisch directeur van de partij. Daarmee zijn de lichtblauwen zich (nog maar eens) in de vernieling aan het rijden. Buiten de zaak Slangen, was Karel De Gucht de verliezer van de voorbije week. Niet alleen moet hij een dubbel gerechtelijk onderzoek dulden i.v.m. de Fortis aandelen van zijn schoonmoeder, hij werd op zijn eigen buitenlands terrein ook voorbijgestoken door Charles Michel, de zoon van big Loulou, die nu probeert platte broodjes te bakken met Joseph Kabina, een van Karels intieme vijanden. Als we weten, dat Patrick De Wael zich ondertussen gedeisd moet houden om geen verdere collaterale schade op te lopen in de Koekelberg-affaire, kan men best begrijpen dat padvinder Somers al betere tijden heeft meegemaakt.
Men vraagt zich wel eens af, of het Vlaams belang niet al te braaf is. De reden, dat men feitelijk te weinig van de partij hoort, ligt echter niet aan haar zelf, maar aan het feit dat ze wordt doorgezwegen door de zgz politiek-correcte media. Alleen als er iets slechts over het Belang te horen is, zijn ze erbij. Meestal gaat het dan nog over randgevallen, zoals die ook bij andere partijen voorkomen. Zelfs LLD, zgz de partij van het gezond verstand, wordt niet gespaard van gerommel in de marge Het VB is echter stilaan zijn tanden aan het laten zien. Dat hebben we zopas nog vernomen, toen voorzitter Valkeniers niemand minder dan Karel De Gucht (én echtgenote) bij het parket heeft aangeklaagd wegens het schenden van voorkennis bij de verkoop van Fortis-aandelen. Ondanks het feit, dat het Gerecht de zaak al onderzoekt, komt er toch een klacht en dat is maar goed ook. De kans, dat de zaak anders in de doofpot zou geraken, wordt daardoor een stuk kleiner. Zelfs al zou De Guchts madame worden vrijgesproken, zal er steeds de perceptie blijven, dat er wel iets aan de hand was. Het kan immers niet zijn dat er, buiten mevrouw De Gucht, uitgerekend die dag - enkele uren voor het tweede Fortis verdict - ook enkele vrienden en kennissen van De Gucht dezelfde transactie hebben uitgevoerd. Ondertussen heeft het VB ook gelijk gekregen in een dispuut met de vakbonden, meer bepaald die van de LBC (landelijke bediendencentrale, aangesloten bij het ACV). Die hadden een vrouwelijkVB-lid uit de bond gezet, omdat ze zich kandidaat had gesteld op een VB-lijst tijdens de regionale verkiezingen van 2004. Van de rechtbank van eerste aanleg van Antwerpen, heeft de partij gelijk gekregen. Volgens de wet én de statuten van LBC kan dat niet. De vakbond gaat natuurlijk in beroep, maar ondertussen is er wel een uitspraak die als precedent kan dienen bij andere processen. Het gaat trouwens niet op dat vakbonden iemand uitsluiten omdat die bij een voor hen onverdraagzame partij zou zijn aangesloten, terwijl ze zelf onverdraagzaam zijn t.o.v. leden van die partij (én o.m. tegenover werkwilligen, zoals we de laatste tijd regelmatig meemaken). Enfin, ik zou zeggen aan de VB-mensen: voort doen en de politiek correcten aanpakken langs de legale weg, waar ze het minst tegenstand kunnen bieden. Misschien zal het wel lonen op 7 juni a.s.
Vlaams Belanger Bart Laeremans overhandigde gisteren Kamervoorzitter Herman Van Rompuy een grote taart, dit ter gelegenheid van de eerste verjaardag van de stemming in de Kamer van de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle/Vilvoorde. De "kardinaal" zou er niet blij mee geweest zijn. Ondertussen is er heel wat gebeurd: België kreeg een (overwegend Franstalige) regering onder Leterme, met een minderheidsvertegenwoordiging in Vlaanderen, iets wat diezelfde Leterme vroeger altijd heeft veroordeeld. De communautaire discussie werd verwezen naar een dialoog tussen de gewesten, wat tot nu toe zo ongeveer gelijk staat met een doofpotoperatie. Men hoort er zo goed als niets over en de kans is groot dat het item B-H/V, dat in de Kamer kan beslecht worden zonder toegevingen van Vlaamse zijde, door Vlaanderen ergens duur zal betaald worden. Eigenlijk is het voor Vlaanderen nog best dat er helemaal niets verandert en dat we ter zijner tijd - en dat is nog vóór de volgende verkiezingen - de zaak verder afhandelen in de Kamer. Want de Rand blijft een schand. Nergens anders ter wereld belet één regio een andere te werken en zich te ontwikkelen. Nergens anders eist een armere regio het grondgebied op van een rijkere. Nergens anders eist één regio dat een andere haar taal zou gebruiken. Dat alles gebeurt nog steeds wel in onze Rand en zo iets is onduldbaar in een land dat zich nog altijd democratisch noemt. Ons behoort het Noordzeestrand. Én de Rand!
Mocht ik nu een rekening bij Fortis hebben, ik zegde ze meteen op. In het proces, dat een groep kleine aandeelhouders tegen de maatschappij heeft lopen, heeft het openbaar ministerie nl gesteld dat de zaak helemaal niet van de baan is. Het stelde o.m. dat de regering Leterme niet het recht had om Fortis Bank te verkopen aan BNP Paribas (de aandeelhouders moeten dat eerst goedkeuren) en dat experts eerst de waarde van de bank moeten bepalen en in kaart brengen. Daarmee zit de zaak voorlopig helemaal in het slop. "Les jeux sont faits; rien ne va plus", geldt hier niet. Fortis is op anderhalf jaar tijd zo'n 40 miljard euro verspeeld. Het eigen vermogen zakte op één jaar van 28 naar zo'n 5 miljard. Cijfers om van te duizelen. Maar aan elke nadeel is een voordeel, althans volgens Johan Kruijff. Voor Vlaanderen is dat voordeel het feit dat het Belgische grootkapitaal, de zgn "haute finance", een harde klap heeft gekregen. Franskiljonse families, zoals Lippens, Frère, Boël en Janssen (Solvay) en anderen hebben bij Fortis honderden miljoenen euro verloren. Het is weinig waarschijnlijk dat zij achter de schermen nog veel druk zullen kunnen uitoefenen op de Belgische politiek, zoals ze dat gewend waren. Het is nu afwachten wat Justitie zal beslissen. Met een rechtspraak als de onze (denk maar aan de recente zaken zoals die van rijkswachter De Vleeschauwer, Humo en Vanhecke), kan men alle kanten uit, de gekste eerst...
De regering Leterme Un is de eerste die geen minister van Begroting heeft. Mede om het aantal Franstaligen via staatssecretarissen te kunnen verhogen, werd voor Begroting gekozen voor een tweede rangsfiguur: CdH-er Melchior Wathelet Jr. De eigen partijvoorzitster noemt hem "le petit". Het resultaat van het werk van die Wathelet is er dan ook naar. Zoals menigeen, ondergetekende inbegrepen, reeds geschreven heeft, is de Begroting één grote farce. De regering is bij het begin van het nieuwe parlementair jaar trouwens alleen komen zeggen, dat die begroting sluitend zou zijn. De juiste cijfers heeft nog niemand gezien. De Europese Commissie heeft nu ook brandhout gemaakt van de hele Belgische Begroting: een tekort van 0,3% in 2007 (onder Verhofstadt), 0,5% in 2008 (onder Verhofstadt/Leterme) en waarschijnlijk 1,4% voor 2009 (4,6 miljard euro!). Dat heeft als gevolg dat alle plannen die de regering Leterme Un ook mag hebben, niet verwezenlijkt kunnen worden, tenzij men voor nóg meer staatsschuld kiest en de vergrijzingskosten helemaal de mist in laat gaan. Dat voor de begroting. Ook op ander vlakken werkt deze regering niet. - PS en CdH liggen openlijk overhoop met MR, CD&V en Open VLD over het probleem van de immigratie. - Onkelinx noemt de Vlaamse liberalen "minables", wat noch min noch meer wil zeggen: ellendelingen! - De Gucht heeft aan de Libre Belgique verteld, dat deze regering niet werkt. Hij vraagt zich zelfs af of men, met zo'n regeringspartners, nog een oppositie nodig heeft... - Voor de rest zit Leterme Un opgescheept met een aantal staatssecretarissen die hij er heeft moeten bijnemen om MR en PS over de streep te krijgen, maar die zo goed als onzichtbaar zijn: - Van Chastel heeft men alleen gehoord, toen bleek dat hij niet alleen geen Nederlands, maar ook geen fatsoenlijk Engels kon. Die is dan wel toegevoegd aan Buitenlandse Zaken. - Van Clerfait (Financiën) horen we alleen iets als hij de Vlamingen kan treiteren, zoals onlangs, toen hij stelde dat KBC een liquiditeitsprobleem had, wat helemaal niet waar was. - Van die Fernandez-Fernandez hoort men helemaal niets. - Carl Devlies, tenslotte mag alleen wat plannetjes maken hoe hij de fraude gaan aanpakken (een thema zo oud als België zelf). In werkelijkheid is hij de gevangene van het ministerie van Financiën, waar Reynders doet waar hij zin in heeft (in de eerste plaats eigen kabinetsleden promoveren). "Dit is een regering van omstandigheden", zegt De Gucht nog in zijn Libre interview. De vraag is alleen maar hoe lang die omstandigheden gaan toelaten dat zo'n allegaartje dit land kan blijven beheren.
In deze drukke tijden van financiële crisissen en de Amerikaanse presidentsverkiezingen wordt het plaatselijk nieuws in de hoek gedrumd. Leterme heeft, wat dat betreft, nog geen klein beetje geluk, want zijn regering werkt voor geen cent. Ik kom daar morgen nog eens duidelijk op terug. Vandaag heeft het geen zin: alles, maar dan ook alles staat in het teken van de verkiezingsoverwinning van Obama in Amerika. De overwinning van Obama is dan ook historisch. Voor de allereerste keer wordt een kleurling president van het (nog steeds) machtigste land ter wereld. Dit land maakt echter een grote crisis door op alle gebied: financieel, militair en ecologisch. Obama heeft het gehaald door zijn energieke verschijning, maar ook door dé slogan van zijn campagne: "change". Het is nu aan hem dit waar te maken. Voor Obama en zijn partij begint nu het moeilijkste gedeelte van de campagne: zorgen voor de verandering. Dat zal niet zo gemakkelijk gaan als men zou denken, maar hij heeft daarvoor al vast vier jaar de tijd. In de States kan de president en zijn regering niet zomaar worden afgezet en krijgt hij dus een volle vier jaar om e.e.a. te veranderen. Al bij al is het voor dat enorme land natuurlijk beter dat het geleid wordt door iemand die nog in de volle fleur van zijn leven is dan door een oudere persoon die de zeventig al voorbij is. Voor McCain kan men alleen maar respect hebben voor wat hij op zijn ouderdom nog presteert. Vergeten we niet dat de man heel wat tegen zich had: de politiek van de uitgaande president, het financiële debacle én zijn ouderdom. De vraag is maar, of Obama het zal opgelost krijgen en hoe hij het zal doen. Dat is op dit ogenblik nog koffiedik kijken, maar daar komen we nog achter. Ook in Amerika staat de tijd niet stil.
Stel, ge hebt enkele duizenden Fortis aandelen. Die blijven maar zakken en ondertussen is die hele enorme onderneming, de grootste van Belgenland, al overgenomen door de Belgische en Nederlandse staat. Dan bekruipt u zeker ook wel het verlangen die dingen te verkopen, zeker?. Dat is wat Mireille Schreurs gedaan heeft op 3 oktober, rond het middaguur Enkele uren later werd het Nederlandse deel, plus wat overbleef van ABN-Amro, doorverkocht aan de Nederlandse staat en later het Belgische deel aan PNB Paribas. Het probleem is nu, dat die Mireille toevallig de echtgenote is van Karel De Gucht, rots in de Belgische branding, minister van Buitenlandse Zaken en schrik van heel wat regeringsleiders, gaande van Kongo tot en met Nederland. Die Karel heeft mede het hele lot van Fortis beslist en nu wordt door kwatongen beweerd, dat hij zijn echtgenote heeft ingelicht en dus handel met voorkennis heeft gepleegd, strafbaar door de Belgische wet. "Niets van waar", zegt Karel, "mijn vrouw heeft dat op haar eigen intuïtie gedaan". Ikzelf heb trouwens nog steeds mijn Fortis-aandelen. De aandelen, die mijn vrouw verkocht, waren die van haar moeder". Moeten we hier geen traan wegpinken? De Gucht kan toch niet kwalijk worden genomen dat hij de centjes van zijn eigen schoonmoeder gaat verliezen. Zoiets kan niet. Het ging trouwens maar om een klein half miljoen euro. Peanuts op zo'n niveau. Alle gekheid op een stokje, de zaak wordt wel erger, als men week dat diezelfde dag ook enkele vrienden en kennissen van De Gucht in Berlare hetzelfde hebben gedaan als de vrouw van de burgemeester. God weet aan wie er nog allemaal verteld is dat het hoog tijd werd de Fortis aandelen te dumpen. Denk maar eens aan die bekende familie uit Laken die zeer bevriend was met de familie Lippens. Het is opmerkelijk, dat men daarover niet meer verneemt. Zou die echt geen Fortis aandelen hebben gehad? Of De Gucht het nu echt al dan niet aan zijn vrouw verteld heeft, de perceptie is er en ik denk dat niet veel mensen hem zullen geloven. Daarmee zit hij mee in het blauwe verdomhoekje waar Fientje Moerman, Patrick De Wael en Noël Slangen zich al bevinden (eigenlijk ook de zo opgehemelde Verhofstadt, die gedurende negen jaar de staatsfinanciën heeft verwaarloosd). Van de zelfvoldaanheid in Open-VLD kringen, die er heerste sinds de oranjeblauwe onderhandelingen, schiet niet veel meer over.
Toevallig las ik dit weekeinde in een Italiaanse krant (Corriere della Sera) dat er vorige week in Chili verkiezingen waren geweest en dat die daar gewonnen waren door de rechtse partij. Dat was geleden sinds de val van het militaire bewind. Rechts behaalde er 40% van de stemmen. Een dochter van Pinochet werd verkozen als parlementslid en rechts veroverde eveneens de burgemeestersplaats in de hoofdstad Santiago. In onze media heb ik daarover helemaal niets gehoord of gelezen. Nu kan men misschien wel zeggen dat Chili ver van ons bed is. Als er echter negatief nieuws is over Pinochet en de zijnen, wordt het hier wel in alle geuren en kleuren vermeld (zo'n een beetje hetzelfde als wat hier gebeurt met nieuws over het Vlaams Belang). Een recente ondervraging heeft uitgewezen, dat 75% van onze journalisten bij de laatste verkiezingen links heeft gestemd. Vandaar. Het is trouwens niet alleen in Chili dat rechts vooruitgaat. Ook bij gemeentelijke verkiezingen in Brazilië maakte men vorige week hetzelfde mee. Dichter bij huis haalde de rechtse partijen in de regionale verkiezingen van Zuid-Tirol 30% van de stemmen. Ook daarover helemaal geen nieuws in onze media. Ook Obama kan rekenen op de steun van journalistiek links. Of dat in de States veel gaat uithalen, is nog af te wachten. Nog twee keer slapen en dan zullen we het weten. In de peilingen ligt Obama 5% voor, maar wat zijn 5% in peilingen? Dat kunnen er evengoed 15% vóór of 5% tegen worden. Voor McCain is het een erg ongelukkige periode. Als de financiële crisis de schuld is van de Amerikanen, dan is ze dat van álle Amerikanen, zowel democraten als republikeinen. Ze leefden allemaal boven hun stand. Dat de armen ginds voor Obama gaan stemmen en de rijken voor McCain is nog zo'n fabeltje van onze media. Zelfs bij de armste Yankee leeft de "American dream". Overmorgen weten we meer en komt er een einde aan het circus van de presidentiële race.
Enkele jaren geleden heeft men in Antwerpen de "Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel" opgericht, kortweg BAM genoemd. Dat was nodig om de organisatie van het verkeer rond de Scheldestad in goede banen te leiden. Met de uitbreiding van de haven met het Deurganckdok (later waarschijnlijk nog gevolgd door het Saeftinghedok) dreigt het verkeer rond de stad, dat nu reeds regelmatig in een knoop zit, volledig vast te lopen. Een eerste stap zou de Lange Wapperbrug worden. Daarover is echter al zoveel heisa geweest dat het project al een paar jaar vertraging heeft opgelopen. En er is meer. Ondertussen is immers gebleken, dat de Vlaamse regering, via BAM, reeds meer dan vijf miljoen euro heeft uitbetaald aan een studiebureau met de naam "Groep C". Daarvan blijkt geen enkel contract te bestaan en, erger nog, schijnt niemand te weten was die Groep C heeft geleverd voor al dat geld. De zaak wordt nog onrustwekkender, als men weet dat de man achter de Groep C niemand minder is dan Noël Slangen, de vroegere "spin"dokter van Verhofstadt en verre van onbesproken. Hij werd al eens veroordeeld wegen gesjoemel bij overheidsopdrachten. Dat hij daarna in beroep werd vrijgesproken, was niet omdat hij het niet zou gedaan hebben, maar wegens verjaring van de feiten. Diezelfde Slangen is momenteel ook "strategisch directeur" van de Open VLD, reden waarom deze partij er zedig over zwijgt. Na het debacle Moerman en de zaak De Wael rond de politietop, zijn de lichtblauwen als de dood voor een nieuw schandaal. De hele zaak is zo stilaan aan ramp aan het worden, niet alleen voor Antwerpen en zijn haven, maar voor het hele achterland en dat is in de eerste plaats Vlaanderen, maar ook België. Buiten de affaire met Groep C is er trouwens ook het feit dat er in de uitbesteding van de Lange Wapperbrug geen concurrentie meer is. Terwijl men nog slechts met één partij onderhandelt, heeft de Vlaamse regering een plafond gesteld aan de steeds oplopende kostenschatting van het project. Het resultaat daarvan zal zijn dat er ofwel helemaal geen brug meer komt (en men alles weer van vooraf aan zal moeten herbeginnen), of dat de brug een lachertje wordt, met alle veiligheidsproblemen vandien. Ondertussen hebben Slangen en zijn Groep C hun eerste vijf miljoen wel binnen. Met de ervaring die de man heeft op politiek vlak, zien ze die centen nooit meer terug.
Toen Verhofstadt in 1999 aantrad, beloofde hij schoon schip te zullen maken met de overbevolking van kabinetsleden in de diverse ministeries, de zijne eerst. Zoals bijna al zijn beloftes van vóór die datum, heeft hij ook deze niet waargemaakt. Integendeel, ook op dit domein is de situatie alleen maar erger geworden. Er is geen enkel land in Europa, misschien niet in de hele wereld, waar ministeries, buiten hun normale administratie, nog een heel leger kabinetsmedewerkers hebben, die meestal veel geld kosten en alleen worden aangetrokken uit de naaste vriendenkring en de partij van de betrokken minister. We hebben bv nog meegemaakt, hoe de SP.a op zoek moest naar een nieuwe job voor honderden kabinetsmedewerkers, toen de partij bij de laatste regeringsvorming uit de boot viel. E.e.a. werd nog eens duidelijk gemaakt door een studie van de denktank Itinera, die uitrekende dat België, met zijn tien miljoen inwoners, het dubbele aantal kabinetsleden telt als Frankrijk, met zestig miljoen inwoners. Dus, per inwoner geteld, twaalf keer zoveel! In totaal zo'n 2.500! Het resultaat van dit alles is, dat dit land zowat de zwaarste openbare sector heeft van heel Europa (ook de Oeso is daarover al eens gevallen), de omvangrijkste én duurste politie en justitie. En, zoals bij het feit dat teveel koks het eten bederven, werken die diensten dan ook meestal slecht en inefficiënt. Als Leterme dan toch moet besparen, dat hij daar dan eens het mes in zet. Logischer kan moeilijk, maar of het er van zal komen, zal in grote mate afhangen van de Waalse coalitiegenoten, de PS op kop, die zowat leven van het cliëntelisme. Terloops even bij vertellen, dat dezelfde Itinera-studie ook aangaf dat de provincies best zouden verdwijnen, iets wat ik in deze rubriek al zo dikwijls geschreven heb. De provincies kosten in Vlaanderen 130 euro per inwoner, in Wallonië zelfs 347 euro. Als er geld moet worden opgemaakt, staat Wallonië steeds op de eerste rij.
Nooit gehoord van de "Cel Jumet"? Ik ook niet, tot gisteren, toen er daarover een artikel in de kranten verscheen. Die cel Jumet blijkt niets anders te zijn dan de cel die nog steeds de bende van Nijvel opspoort. Na 23 jaar is er nog steeds geen enkel spoor gevonden dat zou kunnen leiden naar de daders van liefst 28 moorden. De cel Jumet krijgt nu een nieuwe chef, een zekere Danièle Goffinet en het aantal speurders wordt opgetrokken van 5 naar 12. Daarenboven krijgt de cel een griffier én nieuwe computers. Zeg nu nog dat er in Charleroi niet gewerkt wordt. Misschien kan ik die ijverige mensen enkele tips geven: - Toen de daders van de CCC-aanslagen werden ingerekend, was het plots ook gedaan met de overvallen van de bende van Nijvel. Men zou gezocht hebben naar enige link, maar heeft die nooit gevonden. Het blijft in elk geval zeer merkwaardig, want ook die CCC-ers hadden ook geld nodig om te leven en hun criminele activiteiten uit te voeren. - Toen voormalig onderzoeksrechter Troch van Dendermonde ontdekte, dat er bij de slachtoffers van de bende van Nijvel enkele mensen bij waren die voorheen verdacht werden in de zaak van de "roze ballletten", nog zo'n zaak die nooit werd opgelost, werd hem het hele dossier uit handen genomen en verhuisde het naar Charleroi. Bij die roze balletten waren, naar 't schijnt, ook enkele hoogwaardigheidsbekleders betrokken, vandaar. - Eens in Charleroi, belandde het dossier van de bende van Nijvel in een kast, waar het zo'n vijftien jaar bleef liggen. Een perfect doofpotscenario. De Waalse onderzoeksrechter is later vervroegd "op pensioen" gesteld, naar aanleiding van een ander schandaal. Normaal had men de man moeten ontslaan, maar dat leek een te riskante onderneming. Als die nieuwe impuls van het onderzoek tegen die bende iets zal uithalen, dan is het waarschijnlijk dat men zal moeten trachten ervoor te zorgen dat er helemaal niets uitlekt. Dat moet men zo nog zien trachten vol te houden tot 2015 wanneer alle overvallen verjaard zullen zijn. Ondertussen hebben Goffinet, haar twaalf speurders en haar griffier een vaste job en dat is niet niks in deze barre tijden...
Met een francofone meerderheid in de regering én het parlement, zat het er al langer aan te komen dat wij, Vlamingen, van deze regering weinig goeds te verwachten hadden. En dat blijkt inderdaad het geval te zijn. Nu is immers uitgelekt, dat de Waalse partijen in eerste instantie KBC niét wilden helpen. Ze beschouwen KBC nl als een Vlaamse bank. Het argument, dat Ethias feitelijk een Waalse onderneming is, die ook werd geholpen, werd niet in overweging genomen (die centen waren ondertussen al binnen). Pas nadat de Vlaamse meerderheidspartijen gedreigd hadden KBC dan te zullen helpen via de Vlaamse regering, gingen de francofonen akkoord. Maar niet zonder tegenprestatie. Die zou erin bestaan, dat de regering het noodlijdende Waalse Sonaca zou helpen. Sonaca is een fabriek van vliegtuigonderdelen, die in de problemen is geraakt door voornamelijk wisselkoersverliezen waartegen het zich niet had ingedekt, iets wat dergelijke bedrijven normaal doen via het zogeheten "hedging". Volgende week komt er een zgz "interkabinettenwerkgroep" die gaat zien hoe men Sonaca zal kunnen helpen. Van Vlaamse kant is al gesuggereerd, dat men dan ook Vlaamse luchtvaartbedrijven zou helpen. M.a.w. de verfoeide wafelijzerpolitiek van de oude politieke cultuur is terug van weggeweest. In tegenstelling tot wat men wil doen geloven, is het met de Waalse nijverheid al even slecht gesteld als met de Vlaamse. Sonaca is niet het enige grote Waals bedrijf dat in de problemen is gekomen. Denk maar aan Duferco en Arcelormittal, die beiden met technische werkloosheid kampen, waarbij laatstgenoemde misschien zijn pas opgestarte oven van Seraing definitief zal sluiten. Leterme, die bij zijn aanstelling tot premier op slechts 10% steun vanuit Wallonië kon rekenen, blijkt daar nu - volgens een recente peiling in Le Soir - op 49% te kunnen rekenen. 63% van de francofonen denkt nu zelfs dat hij efficiënt werkt. Die ommekeer in Wallonië heeft misschien wel voor een deel te maken met de aanpak van de financiële crisis (alhoewel we daarvan het eindresultaat nog niet kennen), maar vooral met het feit dat Leterme's partij de N-VA heeft gedumpt. Zonder de Vlaamse rechtervleugel en mét een meerderheid in regering en parlement, voelen de francofonen zich nu de baas in dit landje. En ze hebben nog gelijk ook!
Volgens gegevens van een Amerikaanse organisatie zijn er sinds 1996 in "onze" Kongo zo'n 5,5 miljoen mensen het slachtoffer geworden van interne twisten en oorlogen. Het gros ervan, meer dan 5 miljoen, stierf niet rechtstreeks door de gevechten, maar als gevolg van ondervoeding en verwaarlozing op alle gebied. Ondanks een zgz vredesakkoord en democratische verkiezingen, die hopen geld hebben gekost, gaat het oorlogvoeren in de oostprovincie nog steeds door en is er helemaal geen einde van de gevechten in het zicht. Sinds enkele jaren is er in het gebied rond Goma een UNO-vredesmacht, die voornamelijk bestaat uit Indiërs en Pakistani. Die troepen lopen daar zowat verloren en kunnen het probleem niet oplossen. Het Kongolese leger nog veel minder. Dat laatste is niet meer dan een zootje ongeregeld dat niet of nauwelijks betaald wordt en dat de plaatselijke bevolking al even erg terroriseert als de rebellen. Kabila heeft helemaal geen greep op de situatie en ook een eventuele opvolger zal dat nooit opgelost krijgen. De reden voor dit alles is, dat Kongo, met zijn meer dan twee miljoen vierkante kilometer een veel te groot land is om geregeerd te worden door mensen die er geen kaas van gegeten hebben. Onder Mobutu ging het nog een beetje, omdat die kon gebruik maken van de infrastructuur die België er had achtergelaten. Die infrastructuur is er nu niet meer. De afstand tussen Kinshasa en Goma is zo'n beetje zoals die tussen Oslo en Rome, om maar een idee te geven, maar dan zonder wegen, spoor of iets dergelijks. De enige fatsoenlijke wegen die er heden ten dage zijn, zijn aangelegd door de Chinezen en lopen van de mijnen naar het buitenland Zambia, niet naar het binnenland. Het geld dat China Kabila betaalt, heeft die waarschijnlijk al op e.p.a. buitenlandse rekening staan. Nu het duidelijk is dat de UNO het probleem in Kongo niet opgelost krijgt, stelt Karel De Gucht voor een Europese politiemacht naar Kivu te sturen. Wat kan die daar gaan doen? Gaan vechten tegen Nkunda? En morgen tegen Bongo Bongo of Pinco Palino* of nog een andere opstandige beweging? Er is voor Kongo feitelijk maar één oplossing: dat onmetelijke land verdelen in minstens tien kleinere staten, volgens stammen en/of etnieën en dan maar hopen dat er althans enkele van die staatjes een zekere welvaart zullen kennen. Daar de politiek correcte wereld zoiets waarschijnlijk niet zal toelaten, zal het aanmodderen blijven en zullen de verschrikkelijke beelden van een geterroriseerde bevolking ons nog tientallen jaren blijven achtervolgen.
KBC was de enige Belgische grootbank die, ondanks de grote internationale financiële moeilijkheden, stand hield. Een Vlaamse bank dan nog en dat laatste was er blijkbaar teveel aan. Gouverneur Quaden (Luikse PS) van de nationale bank had al een paar keer een schot voor de boeg gegeven, waardoor de aandelen van de bank telkens zakten. Toen zaterdag een woordvoerster van de bank kwam vertellen dat de bank toch tot een afspraak met de regering zou kunnen komen, omdat ze zich anders benadeeld voelde t.o.v. de concurrentie, was dat voor de RTBf een reden om haar uitleg te ridiculiseren. Ondanks het feit dat de dame er de nadruk op legde, dat KBC géén liquiditeitsproblemen had, kwam staatssecretaris Clerfayt (MR/FDF) even later vertellen dat dit wél het geval was. Hij moest zijn bewering snel intrekken, maar ondertussen werd het imago van de bank toch nog maar eens beschadigd. Tijdens het weekeinde kwam er dan toch het akkoord met de overheid waardoor er een kapitaalinjectie kwam van 3,5 miljard euro. De staatshulp, die KBC waarschijnlijk niet nodig had gehad mocht de bank niet zijn tegengewerkt door de francofonen, maakt dat er dit jaar bij KBC geen dividenden worden uitgekeerd en dat de bank op die som liefst 8,5% intrest mag betalen. M.a.w. een zoveelste transfer, deze keer van Vlaanderen naar België. Ik blijf me trouwens afvragen, waarom een Waalse marxist, zoals Quaden, gouverneur kan worden van een staatsbank in een democratisch land. De man bakt er niet alleen niets van, hij speelt daar gewoon het anti-Vlaamse spel verder van de partij waarvan hij een lidkaart heeft. Quaden is trouwens niet de eerste die verkeerdelijk op die plaats zit. Vóór hem zat er al Fons Verplaetse, een ACV-er, ge weet wel: van die groep die het zo goed heeft gedaan bij Dexia. Bernard Clerfayt tenslotte mag dan wel officieel tot de francofone liberalen behoren, in wezen is hij een rabiate anti-Vlaamse FDF-er. Voor de liberale familie is het gewoon een schande, dat men zo iemand met de welvaart van het land laat spelen. Van de Open-VLD wordt gezegd dat het een SP.a is met een (licht)blauw vestje aan. De MR is niet veel beter als ze zich door zo'n figuur laat vertegenwoordigen.
Jörg Haider is heel zijn leven een buitenbeentje geweest en dat blijft nog nazinderen na zijn dood. Zelfs buiten de politiek blijkt de man er de kantjes te hebben afgelopen en vooral zijn homofiele trekjes worden door de politiek correcte pers wat graag in de vitrine gezet. Van de gelegenheid wordt dan gebruik gemaakt om in één trek het Vlaams Belang bij deze zaak te betrekken. Dit laatste dan door de holebi beweging, die - zeker bij ons - denkt de waarheid in pacht te hebben. Nochtans was het standpunt van de Vlaams nationalisten t.o.v. Haider altijd zeer duidelijk geweest: ze hebben hem gesteund tot hij mee in de Oostenrijkse regering stapte en daar een deel van zijn principes verloochende. In feite is met Haiders eerste partij, die trouwens nog bestaat en bij de laatste verkiezingen 18% van de stemmen haalde (t.o.v. slechts de helft voor Haiders nieuwe partij, de BZÖ), hetzelfde gebeurd als met onze Volksunie. Eens in de nationale regering werd ook Haiders partij gerecupereerd door het systeem en daaraan is ze ten onder gegaan. Het Vlaams Belang doet er dan ook goed aan bij zijn principes te blijven: ja om mee te doen in een Vlaamse regering, nee voor de federale regering, tenzij het de laatste in zijn soort zou zijn. Men beweert wel eens dat het VB aan de zijlijn blijft staan. Dat heeft alleen te maken met het federale niveau. Op Vlaams gewestelijk niveau gebeurt dat alleen, omdat de andere partijen consequent het cordon sanitaire blijven in stand houden, ongeacht wat ze daarover ook vertellen. --- Om nog even terug te komen op Haider: de man kreeg in Oostenrijk een staatsbegrafenis. Heel de Oostenrijkse staatstop was er, alle politieke partijen. Kanselier Gusenbauer sprak zijn waardering uit voor Haider, ook al was hij het met de man meestal niet eens. De zaak doet me denken aan de begrafenis van Giorgio Almirante in Italië in 1987. Almirante was de voorzitter van het Movimento Sociale Italiano (MSI), de erfgenaam van de fascisten van Mussolini. Ook hij kreeg een waardige begrafenis, waaraan alle Italiaanse politieke partijen deelnamen, zelfs die van de communisten. Het verschil met Vlaanderen kon niet groter zijn. Toen Karel Dillen, stichter en jarenlang voorzitter van het Vlaams Blok vorig jaar overleed, was er slechts één niet-Vlaams Belanger op zijn begrafenis (in een trouwens overvolle Antwerpse kathedraal) en dat was Bart De Wever. Deze laatste heeft toen heel wat kritiek gekregen van de politiek correcten, niet alleen van de Franstalige media, maar ook o.m. van De Morgen en het zich o zo humanitaire voelende Knack. Klein volkje dat, als enig land in Europa, na 63 jaar nog altijd geen amnestie heeft verleend aan mensen die politiek fout waren en dat daarenboven blijft spuwen op mensen die, zoals bv Dillen, helemaal niet fout zijn geweest maar wel zo moedig voor die amnestie op te komen.
Twee keer per jaar gaan mijn vrouw en ik eens over en weer naar Luxemburg. Mijn vrouw is in Luxemburg-stad geboren. We gaan dan hoofdzakelijk om daar enkele aankopen te doen van zaken die we hier niet of moeilijk vinden (zoals bv de kachkéis, een kaas gemaakt van de wei van de melk, die men thuis verder klaar maakt met ei en boullon). De avond van de heenreis blijven we daar slapen, deze keer was dat in een hotel in Echternach. 's Avonds hebben we daar o.m. forel in botersaus gegeten ("truite à la meunière" stond er op de spijskaart). Dat hadden we nooit mogen doen. Bij het thuis komen ontdekten we nl dat forel in botersaus de lievelingskost was van niemand minder dan Adolf Hitler! Dat was aan het licht gekomen in een nog uit te zenden programma op Canvas (nu dinsdag) van kok Jeroen Meeus. Die heeft het gedurfd in zijn programma "Plat préféré" een forel op die manier klaar te maken in Berchtesgaden, met uitzicht op de Obersalzberg, waarop Hitler ooit zijn Adelaarsnest had. Bij de VRT zijn over dit nog uit te zenden programma al verscheidene klachten binnengekomen van gewezen verzetslui en de gebruikelijke joodse organisaties. Liefst twee journalisten van de Standaard vielen ook over dit voorval, waaronder natuurlijk ook de politiek correcte Reynebeau. Hitler was een vegetariër, op die forel na dan. Zullen we dan ook maar alle vegetariërs maar met de vinger wijzen en zeggen dat ze ermee moeten ophouden? Of de geheelonthouders, want der Adolf was dat ook? Enfin, het is zo gek niet, of ge hoort en leest het wel. Het doet me denken aan de affaire bij het weekblad Time, dat elk jaar zijn lezers een "man/vrouw van het jaar" liet kiezen. Einde 1999 wou men zo ook de man van de eeuw laten kiezen. Toen de meerderheid van de lezers voor Hitler koos, wou het blad dat niet aannemen en koos ze zelf voor Albert Einstein. Nu is die man van het jaar niet altijd de beste, het kan soms ook een slecht mens zijn. Ook Mao en Komeini zijn ooit verkozen, maar Adolf Hitler mocht niet, ondanks het feit dat er over geen enkele persoon van de twintigste eeuw meer boeken geschreven zijn. Vorige week stond er nog een nieuwe boekbespreking over zijn bibliotheek in dezelfde Standaard die nu zijn forel in botersaus niet kan verteren. De Romeinen wisten het al: "Vai victis", Wee de overwonnenen. Men gunt hen zelfs de boter op hun gebakken forel niet meer!
Luc Cortebeeck van het ACV had, na de half mislukte nationale betoging van 6 oktober gezegd, dat er geen stakingen meer zouden komen vóór er eerst gepraat zou worden met werkgevers en overheid. Van die belofte komt weinig in huis. Er wordt reeds gestaakt in heel het land: in de energiesector (Eandis, Fluxis), in de textiel (Beaulieu) en bij Carrefour, om er maar enkele op te noemen. Ook bij de Antwerpse hospitalen is een stakingsaanzegging ingediend. Opmerkelijk bij de meeste van deze stakingen is, dat men staakt tegen nieuwe contracten, waarvan sommigen reeds een vijftal jaren bestaan (bij Eandis bv) en anderen nieuw zijn, zoals bij Carrefour. De nieuw aangeworvenen krijgen immers minder loon en andere voordelen. Op zich valt daar iets over te zeggen natuurlijk, al is het wel zo dat de mensen die de nieuwe jobs bemannen, zich daarover wel akkoord hebben verklaard bij het onderschrijven van hun contract. Het is feitelijk een beetje simpel om eerst akkoord te gaan en later niet meer (zoals nu bij Eandis gebeurt). Bij Beaulieu zit de zaak anders: daar gaan bedrijven dicht en daaraan zal weinig te doen zijn. De meeste auto- en staalfabrieken in ons landen kennen al een tijdelijke werkloosheid en daarin zal de eerste tijd geen verbetering komen. De nieuwe staaloven van Arcelormittal in Seraing was - na veel discussies - pas in februari van dit jaar heropend en gaat nu al weer dicht. De kans bestaat, dat het deze keer definitief zal zijn... We staan voor een periode van recessie en misschien zelfs depressie. Het zal snel gedaan zijn met de situatie van tekort aan personeel. De nog bestaande vacatures zullen sneller worden ingevuld dan men ooit gedacht had. Voor veel bedrijven wordt het cruciaal te overleven. In zo'n situatie moet iedereen bereid zijn een stapje terug te zetten. Dat zit er voor de vakbonden blijkbaar niet in. Zij blijven hameren op het recht tot staken, maar vergeten het recht tot werken. --- In de marge van bovenstaande nog dit: het Vlaams Belang heeft de boekhouding van de liberale vakbond kunnen inkijken. Daaruit blijkt o.m. dat die kleine vakbond elk jaar 11 miljoen euro krijgt om haar leden werklozensteun uit te betalen. In totaal geeft de staat aan de vakbonden elk jaar zo'n 160 miljoen euro om een werk te doen dat ze zelf ook al doet, m.a.w. voor een werk dat eigenlijk overbodig is. Dat is veertig keer de ontslagpremie van Mittler bij Fortis, om maar iets te zeggen, en dat elk jaar opnieuw! Er kan nog veel bespaard worden in dit land.
De landen van de Organisatie voor Europese Samenwerking & Ontwikkeling (OESO) weigeren nog fiscale gegevens met België uit te wisselen. Reden hiervoor is, dat onze fiscus alleen maar papieren gegevens doorspeelt, daar waar de andere landen dit allemaal elektronisch doen. Omgekeerd kan de Belgische fiscus niets doen met die buitenlandse elektronische gegevens. Die moeten in Brussel worden uitgeprint, waarna ze worden doorgestuurd naar de regionale kantoren, die geen volk genoeg hebben om ze met de hand te verwerken. Dat zal wel kloppen, want deze week nog liet o.m. het belastingskantoor van Aalst weten dat ze geen personeel genoeg had om de BTW-controle te kunnen doen. De reden voor bovenstaande is, dat de informatisering van Financiën waardeloos blijkt. Het systeem is van bovenuit naar onderaan ingevoerd en dat had andersom moeten zijn. Als gevolg daarvan, riskeert men volledig van nul te moeten herbeginnen én met een ander systeem. Deze grap heeft het land om en bij de 700 miljoen euro gekost, geld dat feitelijk zo goed als niets heeft opgebracht. De dure grap bij Financiën is geen alleenstaand geval. Ook bij Justitie is het misgelopen. Ook daar heeft men honderden miljoenen euro verkwanseld via het zogeheten Feniks systeem, dat men tenslotte heeft moeten stilleggen. De huidige minister van Justitie, Vandeurzen, heeft daar nu een nieuw systeem opgestart, met de naam Cheops... Er wordt deze dagen in politieke kringen terecht veel misbaar gemaakt over geld wegsmijten in de privé via allerlei bonussen. Over de eigen politieke geldsmijterij wordt echter zedig gezwegen. De elektronische catastrofes bij Justitie en Financiën hebben de staat samen meer dan één miljard euro doen verliezen. Dat is een veelvoud van wat in de hele economie aan bonussen wordt uitgekeerd. De grote verantwoordelijken voor deze miskleunen, Onkelinx en Reynders, blijven echter onverstoord op hun ministerpostjes zitten. Onkelinx heeft de puinhoop bij Justitie verlaten en gaat nu de Sociale Zekerheid teisteren. Reynders is reeds negen jaar verantwoordelijk voor Financiën. Het opmerkelijkste dat hij verwezenlijkt heeft is, dat hij zo'n half dozijn kabinetschefs heeft gehad die allemaal bij hem vertrokken zijn naar nog beter betaalde lucratieve postjes. De laatste die er zat/zit, een zekere Laes, is officieel ontslagen maar maakt nog steeds de dienst uit, daar Selor, het wervingskantoor van de overheid, nog steeds geen opvolger heeft kunnen vinden. Van geldverkwisting gesproken...
Toen hij ooit minister van Buitenlandse Zaken was in een der regeringen Martens, heeft Marc Eyskens België ooit een apenland genoemd. Dat was weinig flatterend, maar eigenlijk nog niet zo erg met de titel die het vandaag kan krijgen: schandalenland. Het land staat op stelten omdat een der topmensen van Fortis, Gilbert Mittler, er met vier miljoen euro van door is. De man bleef daarna nog in bezoldigde dienst als adviseur. Zijn collega Votron was ondertussen ook al met anderhalf miljoen weg en die andere collega, Verwilst - de ex(?)-socialist, zou - volgens zijn contract - ook "recht" hebben op zo'n miljoenenhanddruk. Bij Dexia zijn ze met dergelijke sommen (nog) niet gaan lopen. De raad van bestuur zit er echter vol met politici die er hun al vette inkomsten nog wat komen aanspekken. Naar men zegt, krijgen die lui daar 20.000 euro per jaar plus 2.000 per zitdag. Enkele namen: Steve Stevaert (die van Ethias en Hasselt, maar hier dus niet gratis), de burgemeester van Zaventem (VLD-er Vermeiren), Serge Kubla, burgemeester van Waterloo en MR-parlementslid (ooit Waals minister), Tony Van Parys (CD&V), ooit federaal minister van Justitie. Ook ACV-er Jan Renders, de man die zo bekommerd is over het lot van de werkman, zit er bij en raapt zijn extra centjes op. Er zijn mensen, die dat allemaal erg vinden, maar het kan nóg erger. Bij Ethias zitten er liefst 41 politiekers in het bestuur, netjes verdeeld (zoals trouwens ook bij Dexia) over de zes zogezegde democratische traditionele partijen. Terwijl deze het Vlaams Belang uitsluiten en, als het enigzins kan, beschuldigen van zaken van bijkomend belang (zoals zopas nog die simpele ziel die ooit voor de partij was opgekomen en nu beschuldigd wordt van lidmaatschapschap aan Blood and Honour), zijn ze helemaal niet beschaamd om tussendoor hun zakken te vullen op de kap van de belastingbetaler met bijkomende profijtjes voor jobs waarvoor ze helemaal niet bekwaam zijn. Dat zo'n firma's tenslotte op de fles dreigen te gaan is dan ook geen verrassing (Ethias had nog voor twee dagen cash geld in kas, toen het gered werd door de staat). Het hoeven ook altijd geen banken te zijn, als we het over Belgische schandalen hebben. Zie maar wat er allemaal gebeurt aan de top van de politie. Na de zaak van de onrechtmatige bevordering van secretaressen (die ondertussen terug aan de slag kunnen na een uitspraak van de Raad van State...), wordt de Brusselse politiecommissaris Van Wymersch voor een tweede keer beschuldigd van malversaties. Minister De Wael komt daarbij voor een tweede keer in nauwe schoentjes. Van de PS mocht hij blijven, zolang hij topcop Koekelberg niet de laan uitstuurde (die laatste heeft nl een PS-lidkaart). Nu hangt de beslissing af van burgemeester Thielemans, ook al een PS-er. Tussen haakjes: die Thielemans zit ook al in het bestuur van Ethias. Kortom, het is één grote politieke pot nat.
