Aan de vooravond van de start van het "nieuwe" schooljaar houd ik eraan alle leerlingen, leerkrachten, opvoedend personeel, secretariaatsmedewerk(st)ers, directie, ouders, grootouders,  ..... kortom iedereen die bij het "schoolse leven" betrokken is, succes toe te wensen. Het wordt in deze omstandigheden nog veel meer dan anders een stap in het "onbekende" !

Met weemoed denk ik terug aan 39 jaar onderwijs geven. En... moest ik  mijn leven kunnen overdoen, ik zou weer resoluut voor het onderwijs kiezen !

31-08-2020 om 20:23 geschreven door Frans  

Het is geweldig wanneer je een foto vindt waarop verschillende generaties afgebeeld staan: het wordt natuurlijk een probleem om alle namen ingevuld te krijgen... maar omdat het zo een prachtig document is, wil ik het jullie niet onthouden.

Ik zoek uiteraard ook genealogische gegevens langs de kant van mijn echtgenote en... dan kom ik via haar ma bij de familie Bocken in Stokkem terecht (waar ook onze Medaer-roots liggen).

KLIK op de FOTO

In volle oorlogstijd , in 1942 (- mijn geboortejaar -) had de priesterwijding plaats van Albert Bocken (broer van mijn schoonmoeder) en deed hij zijn "eerste mis" in Stokkem. En... toen werd deze prachtige familiefoto gemaakt! Een uniek document !

Albert Bocken werd geboren te Stokkem op 26 juni 1916 en overleed er op 23 januari 1998. Hij had de "normale " carrière van een priester destijds : priesterwijding in Luik (juli1942), eerst kapelaan te Herstal (1942 tot 1950), dan te Beringen (1950 tot 1962). Pastoor in Ophoven (1962 tot 1966) en te  Overpelt (1966 tot 1992). Daarna ging hij "rusten" in zijn geboortedorp Stokkem waar hij overleed ...

En nu... namen zoeken !

30-08-2020 om 13:02 geschreven door Frans  

We zijn ons aan het verdiepen in de genealogie Medaer. En... het wordt een hele opgave om "linken" te vinden !

De schrijfwijze (Medard ,Modard, Medaer...) verandert... de data brengen problemen mee en... we zitten over de grens , in Geleen : dus... proberen we leen link te vinden in registers uit Nederlands Limburg!

Boeiend.... maar uiteraard beperkt tot de eigen familiegeschiedenis.

Ondertussen blijven we speuren naar vertalingen van onze Boodschap voor een Betere Wereld , blijven er telefoontjes komen voor uitvaarten en... hebben we een aanvraag om in Proosterbos de weekendviering te gaan opluisteren met muziek en zang : jammer genoeg valt het uur samen met Meeswijk !

We zijn blij met beelden uit Nigeria waar de kinderen gretig gebruik maakten van ons verjaardagscadeau : dat maakt een mens gelukkig !!!

Een mooi weekend toegewenst...

29-08-2020 om 22:13 geschreven door Frans  

Vandaag verscheen het artikel  over onze "vertel-site" aan de oude kanaalarm in ons dorp Lanklaar. 

KLIK op de FOTO

Oud-leerling Mark Dreesen zorgde ervoor dat de stenen van de eerste brug (1842) bewaard bleven en samen werkten we een ideetje uit: een open-lucht-les-klas of vertelplek op de historische site Tivoli op de oude kanaaloever: waar kun je de verhalen nog beter brengen ???

Interesse met een groep(je)? Graag een seintje. Het is er echt corona-proof : mooi in de zeer gezonde open lucht , niet te dicht bij elkaar...

28-08-2020 om 16:53 geschreven door Frans  

Vandaag heb ik nog een stukje gewerkt aan de stamboom van "Medaer" (Medard.....): niet gemakkelijk dat bladeren in parochieregisters en registers van de burgerlijke stand: ze staan wel gedeeltelijk online...

Wat me opvalt - en dat was in het verleden ook al zo - is de kindersterfte: je vraagt je af hoe de mensen in die tijd daarmee konden leven: het "hoorde" wel bij het leven in die tijd... maar toch stemt het je tot nadenken als je weer een jaar vindt waarbij in een bepaalde familie in hetzelfde jaar een kind sterft van 3 jaar en enkele maanden later - na een nieuwe blijde geboorte - de kleine ovberlijdt : leeftijd... 2 maanden... Het moet in dat opzicht een vreselijke tijd geweest zijn...

Deze voormiddag speelde ik voor de 3de keer deze week orgel bij een uitvaart en... dan kom je andere gegevens van leeftijd  tegen... ook pijnlijk... maar toch... Leed is moeilijk te vergelijken !

27-08-2020 om 20:19 geschreven door Frans  

Wat is er mooier dan mensen gelukkig te zien op je verjaardag ! We hebben dan wel geen dagtrips kunnen gidsen , geen lezingen kunnen geven, geen vertelnamiddagen... waarvan de "verloning" steeds bijeengebracht wordt om onze buitenlandse projecten te steunen !

Toch hebben we een som opgestuurd naar ons team in Nigeria en dat heeft - ook midden in de coronacrisis - een aantal kinderen met een kleine maaltijd kunnen blij-maken !!!

KLIK op de FOTO

Wat stralen ze die dag toch even wat geluk uit. De mensen daar kregen bij het begin van de crisis een voedselpakket van ongeveer 2,5 kg en... daar moet je het dan mee. Oh ja , ze kregen ook de raad veel fruit te eten !

Toch zalig wanneer je zo een foto toegestuurd krijgt !!!

26-08-2020 om 10:08 geschreven door Frans  

"Vive la classe" gaat vandaag niet over het naderende schooljaar. Het is wel een mooie kaart die in 1909 vanuit de kazerne in Aarlen verzonden werd naar Rachels (Lanklaar) en waarop een "'dienstplichtige" het aantal dagen kon invullen dat hij nog te "kloppen" had... Hij behoorde tot het "14me Régiment de Ligne" : daar vermoedelijk voor maneuvers tijdelijk ondergebracht. Het 14de linieregiment - ook bij de vestingstroepen -  werd vooral bekend in oktober 1914 tijdens de herovering van Ramscapelle!

KLIK olp de FOTO

Chr. Pannemans vervulde zijn legerdienst en... schrijft in een mooi handschrift aan : Mademoiselle Agnes Janssen te Rachels bij Lanklaer. Limburg

De familie bewaarde de kaart en ik mocht ze nu bij mijn collectie over WOI en de jaren ervoor opbergen !

Bedankt! Weer een mooi beeld om te laten zien bij vertelnamiddagen !!!

25-08-2020 om 16:46 geschreven door Frans  

Verjaardag... en net terug van orgel spelen bij een uitvaart... en morgen weer, in Proosterbos... Het is heel raar hoe dicht vreugde en verdriet bij elkaar liggen... maar ik ben toch blij dat ik een beetje troost kan brengen tijdens een uitvaart...

En daarom zeg ik - zolang de gezondheid het toelaat - niet "neen" ... ook niet op mijn verjaardag...

Maar ja... 78 is al een "respectabele" leeftijd... toch ben ik erg dankbaar dat ik dit mag meemaken en... dat ik nog altijd de kans heb om te helpen...

24-08-2020 om 12:14 geschreven door Frans  

Juist 25 jaar geleden verdwenen An en Eefje , enkele maanden nadat Julie en Mélissa al verdwenen waren. Ik heb me destijds erg ingezet bij de zoektocht , bij contacten met de families, de micro gedaan op 20 oktober 1996 tijdens de Witte Mars en... de kinderen in België gemotiveerd om hun gevoelens uit te drukken in werkstukken, collages, gedichten,...

Meer dan 5000 heb ik er ontvangen en... ik heb ze nog allemaal ! Ook probeer ik heel dikwijls die gebeurtenissen te vertellen aan jongeren die het allemaal niet meemaakten !

Veel is er toen gebeurd... veel kritiek werd gegeven... maar niemand kan de echte diepte peilen van de pijn die dit alles bij ouders , andere familieleden enz... veroorzaakte !

Er is veel gebeurd intussen maar we moeten jongeren blijven waarschuwen en... het is niet gemakkelijk een evenwicht te vinden tussen schrik en een gevoelen van veiligheid...

Onze gedachten blijven uitgaan naar allen die met dergelijke gebeurtenissen geconfronteerd worden !!!

23-08-2020 om 12:35 geschreven door Frans  

Iedere dag maakt Noel Peeters een prachtige karikatuur , aangepast aan één of ander artikeltje dat hij in de krant leest of een berichtje dat hij op één of andere manier "opvangt"!

KLIK op de FOTO

Deze keer zet hij zijn fictief personage "Cuup" bij onze stenen!

Geweldig Noel... en een hele dikke proficiat drukt niet genoeg waardering uit voor hetgeen je maakt en waarheen vele mensen iedere dag naar uitkijken !!!

22-08-2020 om 09:38 geschreven door Frans  

We gaan als eens oefenen in onze nieuwe open-lucht-les-klas (wat een woord !).

KLIK op de FOTO

Hopelijk komen er nog heel wat mooie dagen ... en komt er langzamerhand de toelating om groepen te kunnen ontvangen voor wandelingen langs de oude kanaalarm en... de mensen even te laten zitten op de stenen van de brug uit 1840. Mensen worde ouder en hebben ervaren dat ze graag tijdens een rondleiding eens even kunnen zitten.

Zo hebben we er weer een mooi historisch plekje bij en... wordt weer een bijzonder deel van onze geschiedenis niet vergeten !!!

21-08-2020 om 10:55 geschreven door Frans  

In deze coronatijd moedigt men aan om social distance te hopuden en... indien moghelijk... veel les te geven in open lucht ! Daar hebben we vandaag voor gezorgd!

We hebben een nieuwe mogelijkheid geschapen - we, dat zijn oud-leerling Mark Dreesen en ondergetekende - door de stenen van de afgebroken brug - (oude kanaalarm tegenover hotel Beau Séjour) -  in kringvorm te leggen en een mooie steen te voorzien voor leerkracht of gids. Met veel dank aan de technische diensten en de verantwoordelijken van de Gemeente Dilsen-Stokkem !!! De stenen zijn immers heel zwaar !!!

KLIK op de FOTO

De stenen zijn in 1840 gebruikt om de eerste draaibrug over het oude kanaal te maken ! Ze kwamen vrij bij de afbraak ! Ook groepen kunnen we daar mooi - in het echte kader van de oude kanaalarm - plaatsen voor onze verhalen! Als de uiteenzetting lang duurt... zullen we voor aangepaste kussens zorgen !!!

We vertellen er nog wel meer over !!!

20-08-2020 om 18:58 geschreven door Frans  

Er is veel om te doen vandaag : de bereidheid om de coronamaatregelen nog een tijd vol te houden. Slechts 1 op 3 Belgen zou - volgens een onderzoek van de Gentse Universiteit - nog bereid zijn om de strikt geformuleerde coronamaatregelen op te volgen. Een symptoom van deze tijd waarbij het "eigen beslissingsrecht" en het vele "fake news" ervoor zorgen dat velen lakser worden in de zorg voor zichzelf en - minstens even belangrijk - in de zorg voor anderen.

Het kan nog lang duren vooraleer er een afdoend vaccin op de markt zal komen en... vele jongeren voelen zich "onaantastbaar" wat de ziekte betreft en vergeten hun "rol" in het doorgeven van het virus naar de oudere generatie.

Dit schrijf ik misschien omdat ik tot die "oudere" generatie behoor , in een reflex van zelfbehoud...: dat wordt me in discussies soms erg duidelijk gemaakt. En toch denk ik dat we in een moeilijke maatschappij leven : er zijn symptomen genoeg : voorbijrazende auto's en moto's met een vreselijk geluid en een enorme snelheid , het niet respecteren van de verkeersregels (sommigen krijgen bij een nieuwe auto blijkbaar een stevige geluidsinstallatie maar geen richtingaanwijzers) enz...

Dit moest er eens even uit nadat ik het zoveelste berichtje las op facebook : een jonge moeder legt haar kindjes te slapen om 19.30 uur en rond 20 uur beginnen de "races tegen hoge snelheid en met veel lawaai" naar "overtallige" bijeenkomsten: de kindjes schieten huilend wakker en van slapen komt er het eerste uur niet veel meer in huis... vertel het maar eens aan de "daders"...

19-08-2020 om 22:05 geschreven door Frans  

In de vijftiger jaren van vorige eeuw (en ook daarvoor) werden er regelmatig "Missies" gehouden in de dorpskerk. Paters kwamen gedurende een week "donderpreken" houden met vermanende vinger !!!

KLIK op de FOTO

Een prentje van een missie die in ons dorp gepredikt werd in maart 1959.

Kapelaan was R. Venken en pastoor Jan Bierkens uit Neerpelt: een kleine anecdote over die "vader" pastoor... zoals hij zich liet noemen. Hij was zeer klein van gestalte en in zijn kleine auto liet hij houten blokjes monteren op de pedalen anders geraakte hij er niet aan... dat vergeet ik nooit...

18-08-2020 om 16:56 geschreven door Frans  

De coronacrisistijd... geeft ons de gelegenheid om heel wat mails uit te sturen met een vraag voor vertalingen van onze "Boodschap voor een Betere Wereld"! En... met succes!

Zo ontvingen we nu een vertaling uit Nigeria : onze Boodschap voor een Betere Wereld in de taal Izon : taal 837 !!!

IZON

Wo miyen bei doumini yei ke ebi akpo ni kimisese doutimi miniye ko ri ta kala owou masei nimi ebi fun kin bai nimi omiyen ebimini aye masei miyen dubamo oju piri. Ani tibi duwoni, oni okosu tei kiri, onimi juju o bra bomo, juju mo kenimiyen, juju o ikiyouleimo bai juju dighi ebimo.

De taal Izon telt ongeveer 1 miljoen sprekers en je vindt ze in Nigeria. De vertaling werd ons toegezonden door Oriamaja Tam-e Tinnatei: thank you very very much my dear !!!

Onze Boodschap :

WIJ WILLEN EEN VEILIGE WERELD WAARIN ALLE JONGEREN 

ONDER GOEDE BEGELEIDING AL HUN TALENTEN

OPTIMAAL KUNNEN ONTWIKKELEN OM ZE - NU  EN - LATER

TEN DIENSTE TE STELLEN VAN ELKAAR IN EEN GEEST VAN

SOLIDARITEIT, VERTROUWEN EN WEDERZIJDS RESPECT.

EN ... ZOALS STEEDS ... WE SPEUREN VERDER !!!

Er zijn nog een aantal mails "vertrokken"... het wordt dus weer "afwachten"... maar geef toe : onze Boodschp in 837 talen , begonnen op 28 - 12 - 1998 ... Wie graag de lijst zou hebben van al die talen waarin onze Boodschap vertaald werd: stuur een mailtje naar :  frans.medaer@skynet.be  !  Alvast bedankt !

17-08-2020 om 18:08 geschreven door Frans  

Het is uitermate moeilijk om onze Boodschap voor een Betere Wereld in een Indianentaal vertaald te zien. Toch zijn we daar al herhaaldelijk in geslaagd... hoewel we bijv. op Lakota en Dakota 10 jaar hebben moeten wachten. Dat verhaal vertellen we nog wel eens.

Deze keer Cherokee : taal 836: de taal komt voor in Noord-Amerika en... telt nog slechts 1500 à 2000 sprekers ! Uitzonderlijk dus en... mooi als boodschap ! Het is een stuk uit de Verklaring van de Rechten van de Mens, een passage die de essentie van onze Boodschap grotendeels uitdrukt ! Er zijn 3 "gegevens":  leesbaar in onze taal , in het Engels en daarnaast in "hun" schrifttekens. Ik geef er een Nederlandse vertaling bij !!!

 Alle mensen zijn als vrije mensen geboren, gelijk in waardigheid en rechten. Ze zijn begiftigd met rede en geweten en zouden met elkaar moeten leven in een geest van broederschap !

16-08-2020 om 20:32 geschreven door Frans  

Tijdens ons verhaal (§SKRIV)- over de "ontdekking van het schrift via pictogrammen" hebben we uiteraard hard doorgewerkt aan het verspreiden van onze Boodschap voor een Betere Wereld" en aan de speurtocht naar nieuwe vertalingen.

Niet gemakkelijk... maar we hebben toch weer 2 resultaten:

- de taal Cherokee (Indianen Noord-Amerika): weliswaar geen volledige vertaling van onze Boodschap maar een passage uit de "Verklaring van de Rechten van de Mens" , een passage waarin delen van onze Boodschap uitgedrukt worden!

- en we ontvingen onze Boodschap in de taal Izon uit Nigeria ! 

Meer uitleg en de teksten in onze volgende items !!!

Een fijn weekend toegewenst en... proficiat aan alle Maria's, Miekes enz... en aan de moeders in die regio waar vandaag Moederdag gevierd wordt !!!

15-08-2020 om 14:20 geschreven door Frans  

We zijn aangekomen aan het slot van ons kortverhaal. Ik hoop dat het wat "verfrissing" gebracht heeft in deze tropisch warme dagen... en dat zonder storm- of hagelschade !!!

Hoofdstuk 8      Gered ! 

Helemaal buiten adem bereikte Skriv de plek waar zijn vader geduldig lag te wachten.

-“Vader , vader, er was niemand in de grot bij Yori!”

-“Wel jongen, dan moeten we hier maar wat wachten. Ik ben wel bang dat niemand op deze plek voorbijkomt. Laat we hopen dat onze vrienden ons vinden vooraleer het donker wordt.”

-“Vader, ik heb geprobeerd een boodschap achter te laten.”

-“Een boodschap, jongen, hoe heb je dat gedaan?”

-“Op de wand van de grot heb ik getekend dat je gekwetst op de grond zit en ik heb aangeduid hoe ze vanuit hun grot deze plek kunnen vinden. Ik hoop dat ze mijn bericht begrijpen en snel naar hier komen. Maar vader, hoe is het nu met jou? Heb je nog pijn?”

 Vaders mond trok even een grimas van pijn weg en toen fluisterde hij: ”Het gaat beter jongen. De pijn is te verdragen.”

 -“Skriv, heb je Lossi nog gezien of gehoord?”

-“Neen. Ik heb wel sporen gezien in de sneeuw.”

-“Ze is hier geweest en was gelukkig tevreden met onze buit! Met één sprong pakte ze de haas beet en… dan verdween ze bliksemsnel.”

 Het begon nu snel donker te worden. Dan werd het weer heel gevaarlijk want vele dieren zouden nu hun schuilplaats verlaten op zoek naar voedsel. En nog altijd geen geluid van naderende voetstappen… of toch?

 Met zijn geoefende jagersoren had vader het eerst naderende voetstappen gehoord. Zelfs het zachte schuren over en doorheen de sneeuw ontging hem niet. “Skriv , er komt iemand… neen, er komen verschillende mensen in onze richting!”

 Nu had Skriv het ook gehoord: dat was zeker niet het geluid van een naderend dier. De jongen sprong recht en jawel, daar kwamen snel 3 gestalten naderbij gelopen : het waren Yori, zijn broer en hun papa.

 -“ Yori !!!” De stem van Skriv scheurde door het bos. Hij kende nu geen angst meer: ook de dieren mochten het horen : vader was gered !!!

 Vlug vertelden vader en Skriv het hele verhaal. Vaders stem werd steeds krachtiger. Op hun beurt legden de anderen uit hoe ze Skrivs boodschap begrepen hadden. Ze waren snel volgens de aanduidingen in hun richting gelopen. De 3 bomen , het dal , het riviertje, …

 Yori’s vader nam 2 grote stokken en daartussen bond hij een grote dierenhuid die hij ook nog eens om vaders lichaam geslagen had. “We gaan je zo snel mogelijk naar jullie grot brengen” zei Yori’s papa.

 Het werd geen gemakkelijke tocht. Voorzichtig droegen Yori’s broer en vader de gekwetste Omir doorheen het bos . Hier en daar zakten ze diep weg in de sneeuw. De helling op , dat was moeilijk.  Maar eindelijk – het was ondertussen al heel donker geworden – bereikten ze de grot. Buiten stond moeder vol onrust te wachten. In haar hand droeg ze een grote toorts.

 Ze weende van blijdschap toen ze het gezelschap zag aankomen. Zachtjes werd haar het verhaal verteld terwijl de kleine Sira rustig lag te slapen naast het smeulende vuurtje...

KLIK op de FOTO : Rendierjagers...

14-08-2020 om 16:42 geschreven door Frans  

We naderen het einde... het voorlaatste hoofdstuk is er vandaag en... we zien hoe SKRIV via "pictogrammen" een mijlpaal "tekent" op weg naar een "geschreven" boodschap!  Later gaan we van tekeningen naar woordbegrippen... naar letters...: een heel boeiend verhaal !

KLIK op de FOTO : een tekening door een leerlinge van 12 j  : de boodschap op de rotswand ...

Hoofdstuk 7

Een lege grot.

 Toen Skriv de ingang van de grot bereikte waar zijn vriend Yori samen met zijn broer en ouders woonde, was het akelig stil. De sneeuw dwarrelde nu in grotere vlokken naar beneden en voor de ingang van de grot lag een mooi sneeuwtapijt waarop Skriv geen voetsporen zag.

 -“Zouden ze slapen?” voeg Skriv zich af.

Met enigszins ingehouden stem riep hij : “Yori! Yori!”

Maar er kwam geen reactie. Voorzichtig naderde Skriv de grot. “Yori! Yori!”

Het bleef ijzig stil. Zou er niemand thuis zijn?

 In de grot zag hij aanvankelijk niets. Maar vlug waren zijn ogen gewend aan de duisternis. Hij kon nu de dierenhuiden zien waarop Yori, Yiri en hun ouders geslapen hadden. Er waren geen sporen voor de grot. Ze moesten dus al een tijdje weg zijn.

 Skriv werd bang. Hij wist niet goed wat hij moest doen: wachten of dadelijk terugkeren? Hij begon luid te roepen maar er klonk geen enkele reactie. Zouden ze zo ver weg zijn? Skriv liep haastig heen en weer voor de grot en keek naar alle kanten, maar niets bewoog. Hij hield zijn handen in trechtervorm voor zijn mond en schreeuwde nog eens:”Yori!” Maar het was net alsof de natuur met ingehouden adem luisterde maar geen antwoord kon geven.

 Skriv moest iets doen: hij kon niet blijven wachten. Hij dacht aan vader die daar zo hulpeloos lag. Hij moest Yori en de anderen laten weten dat hij hier was geweest en dat zijn vader hulp nodig had. En toen… kreeg hij plots een idee. Hij nam een half verbrande tak en op de wand – vlak onder een overhangend rotsblok – tekende hij wat hij wilde zeggen. Maar dat was niet eenvoudig. Hij had wel ooit met vader tekeningen gemaakt in het zand,  maar een boodschap tekenen, neen, dat hadden ze nog nooit gedaan.

 Skriv moest een tekening maken die zo duidelijk was dat de familie van Yori snel zou begrijpen wat hij bedoelde. Hij moest aangeven wat er gebeurd was , waar vader lag en dat hij hulp verwachtte.

 Voorzichtig tekende hij eerst een rots met midden erin een opening : dat was de woning van Yori’s familie. Hij zorgde ervoor dat de lijnen van de rotsformatie duidelijk waren. Dan trok hij enkele ruwe lijnen die zachtjes naar beneden liepen. Daar tekende hij de 3 grote bomen waar hij onder door gelopen was. Die moest Yori zeker kennen : daar hadden ze dikwijls samen gespeeld en in één van de bomen hadden ze zelfs ooit een boomhut gemaakt. Het dal gaf hij duidelijk aan met het riviertje , daarna een lijn schuin omhoog en dan een grote, dikke en hoge boom. En nu kwam het moeilijkste: hij moest zijn papa uitbeelden die gekwetst tegen een boom geleund lag : niet gemakkelijk!

 Skriv zweette van de inspanning. Af en toe hield hij even op en keek overal om zich heen: maar hoezeer hij het ook wenste, Yori daagde niet op. Het bleef akelig stil. En Skriv tekende een figuur, geleund tegen een boom. Naast het lichaam kraste hij de vorm van een grote speer en op de benen van vader trok hij enkele lijnen : die moesten het bloed uitbeelden dat over zijn benen stroomde.

 Tenslotte trok hij één lange stippellijn vanuit de grot tot bij zijn vader. Naast de stipjes tekende hij pijltjes die wezen in de richting van vader. Hij wilde Yori en zijn papa aansporen om diezelfde weg terug te gaan die hij had gevolgd om hulp te komen halen.

 Toen zijn tekening klaar was, begon Skriv snel de heuvel af te dalen en spoedde hij zich naar de plaats waar zijn vader lag. Onderweg bleef hij om hulp roepen maar tegelijkertijd was hij bang dat zijn schreeuwen gevaarlijke dieren zou aantrekken. Hij had echter geen tijd te verliezen. Neen, hij moest zo snel mogelijk bij zijn vader zijn.

13-08-2020 om 10:01 geschreven door Frans  

Ons verhaal vordert.... we ploeteren voort door de sneeuw....

KLIK op de FOTO

Hoofdstuk 6

Een gevaarlijke tocht.

 Skriv vertrok. Hij trachtte snel te lopen maar dat lukte niet : de sneeuwlaag was te dik en hij moest de heuvel op, het dal uit. De jongen klom door de sneeuw en over de bevroren rotsen. Hij was alleen in het grote bos, met een boog en enkele pijlen , terwijl hij steun zocht met behulp van zijn speer.

 -“Had ik maar een toorts”, dacht Skriv, “dat houdt gevaarlijke dieren weg.” Maar hier vuur maken, dat was onmogelijk. Hij keek voortdurend om zich heen want hij was de aanval van de lynx nog niet vergeten. Als hij ook nog gekwetst werd en geen hulp kon halen, dan zouden ze zeker beiden omkomen.

 Skriv vorderde moeizaam. Af en toe moest hij even uitrusten. Dan leunde hij op zijn speer terwijl hij waakzaam om zich heen keek.

 Lossi was niet ver weggevlucht. Vanop een kleine afstand had zij alles nauwlettend gevolgd. Ze had gezien hoe vader tegen de boom was gaan liggen en hoe de kleine Skriv alleen  vertrokken was. Maar daar , naast de man op de grond, lag een mooie jachtbuit. Behoedzaam kroop ze naderbij.

 Omir was er niet gerust in. Terwijl hij met zijn gekwetste rechterhand zacht over zijn been wreef keek hij gespannen om zich heen. Hij dacht aan Skriv die nu alleen op pad was. Omir hoopte dat de jongen de grot van Zori zou vinden. De sneeuw verborg de meeste herkenningspunten die ze anders maar gewoon hoefden te volgen om bij de andere bewoonde grot te komen. Plots hoorde hij een tak kraken. Instinctief omklemde hij de speer: hij voelde dat Lossi nog steeds in de buurt was. Mocht ze hem nu aanvallen….

 Zachtjes maakte hij de haas los en met al zijn krachten gooide hij hem van zich weg. Slechts 2 meter verder plofte de haas op de grond. Met zijn speer probeerde hij hem nog wat verder te duwen, maar neen, hij had te veel pijn, het lukte niet. Omir hoopte dat de prooi ver genoeg van hem verwijderd lag en dat de lynx met die buit tevreden zou zijn.

 En daar zag hij ze plots: heel langzaam sloop de lynx nader. Vader hield de speer stevig omklemd naar voor gericht. Lossi sloop heel behoedzaam naderbij, stopte af en toe en richtte het hoofd op , de oren gespitst.  De doordringende ogen keken vader aan. Daarna richtten ze zich op de haas die daar levenloos als een gemakkelijke prooi lag. Een plotse sprong en vooraleer vader kon reageren pakte Lossi de haas tussen haar vlijmscherpe tanden en verdween ze door de hoge sneeuw op weg naar haar jongen.

 Skriv had intussen de top van de heuvel bereikt. Uitgeput keek hij om zich heen en ja, daar in de verte zag hij de enorme kruinen van drie grote bomen waarlangs ze altijd kwamen wanneer ze een bezoekje brachten aan Yori en zijn gezin. Skriv kon wel schreeuwen van blijdschap maar hij zweeg en dapper zwoegde hij verder.

12-08-2020 om 12:53 geschreven door Frans