Normaal had er reeds half juni een conferentie moeten zijn van de federale en de drie gewestregeringen over het zgz ‘conferentiepact’ (zie mijn blog van 14.06 daarover). Die werd toen uitgesteld, eerst naar een volgende week, daarna tot na de vakantie. Gisteren was het dan eindelijk zover. De vier entiteiten kwamen bijeen, ze dronken een glas, loosden een plas en lieten alles zoals het was. M.a.w.: er is wéér niets gebeurd en alles is dan nog maar eens uitgesteld. Reden daarvan was deze keer dat de federale regering zgz haar huiswerk nog niet klaar zou gehad hebben. Dit ondanks het feit dat het loonverschil met onze buurlanden zelfs volgens Luc Coene, de gouverneur van de Nationale bank, wel degelijk 16% bedraagt, eerder oploopt dan vermindert en dat dat laatste ook het geval is met onze staatsschuld.

   Coene vertelde dit in een interview in de weekeindeditie van De Standaard en wist daarbij ook nog te zeggen dat het niet toevallig is, dat België het land is met de hoogste loonkost per uur en dat wij tegelijk het minste aantal mensen aan het werk hebben. Met de huidige loonhandicap is het uitgesloten dat we een echte economische relance krijgen. De uitleg van Tobbackske, dat ze dat gaan kunnen oplossen met de opbrengst van de strijd tegen de fiscale fraude, is praat voor de vaak, een steeds terugkomend drogargument met virtuele cijfers, waarmee men de mensen al decennialang wat probeert wijs te maken.

   Nog volgens Coene zijn alle landen momenteel volop bezig met grondige structurele hervormingen. Alleen in België gebeurt dat niet. In de plaats daarvan maakt de regering Di Rupo zich wijs dat ze goed bezig is omdat ze het tekort van bijna 200 miljoen op de begroting van dit jaar zou kunnen opvangen met ‘technische aanpassingen’, een geleerd woord voor boekhoudkundige truken. Het gebruikelijke knip- en plakwerk, zeg maar. De partijen van de federale meerderheid maken zich regelmatig druk over het woord ‘confederaal’, ze zouden dat beter doen over het woord ‘structureel’.

   En dan is er trouwens nog die begroting voor volgend jaar, waarvan men nu al weet, dat die ook de nodige ‘aanpassingen’ zal kennen. Vraag is maar in hoeverre de huidige federale regering dat spelletje zal kunnen volhouden in de aanloop van de komende verkiezingen. Als immers de loonhandicap niet verkleint, zullen steeds meer internationaal werkende maatschappijen het in België voor bekeken houden en zullen steeds meer mensen hier hun job verliezen. De kans dat die (nog)voor de huidige regeringspartijen zullen gaan stemmen zal dan ook verwaarloosbaar zijn.