|
Men hoeft geen econoom te zijn om te weten dat er nog met de regelmaat van een klok productiebedrijven hier de deuren sluiten en elders weer worden opgestart. Soms zelfs net over de grens in Nederland. Een belangrijk bericht daaromtrent kwam er bij de definitieve sluiting van Ford Genk, toen men dacht het Amerikaanse Tesla, dat elektrische sportwagens maakt, te kunnen warm maken om in datzelfde Genk een productie-eenheid op te starten. Dat zit er voorlopig niet in, ook al omdat het bedrijf al een montagefabriek heeft in Tilburg en men verduiveld goed weet dat de loonkosten zelfs daar nog altijd zo’n 15% lager liggen dan bij ons. De directeur van Ford Nederland, Gerard Bolder, heeft dat officieel op de radio toegegeven. ‘De maakindustrie is België aan het verlaten’ zei hij. In de Fordfabriek van Valencia, die de productie van Genk heeft overgenomen, ligt het uurloon zowat op de helft van wat het hier kost. Niet omdat de werknemer hier zoveel meer verdient, maar omdat de staat er zoveel van afroomt.
Het hoerageroep dat we aan Di Rupo te danken zouden hebben dat de loonkloof met onze buurlanden de laatste twee trimesters met enkele procenten is gedaald, omdat de vorige federale regering tot een loonbevriezing had beslist, is dan ook voorbarig. En dat de vakbonden nu al staan roepen dat o.w.v. die minieme loonkloof-verkleining er weer ruimte zou zijn voor loonsverhogingen, is er helemaal over. Het is het klassieke verkopen van het vel van de beer vóór hij geschoten is.
Dat er vorige week een voorakkoord kwam tussen werkgevers en vakbonden (dat ondertussen is goedgekeurd door de federale regering), is een eerste positieve stap na de chaos en de anarchie van de vakbondsoptredens van de laatste maand. Dat die acties een succes waren, valt ook al te betwijfelen o.w.v. de afdreigingen waarvan werkwilligen het slachtoffer werden en het blokkeren van bedrijven die daartegen niets kunnen doen. Om daarna vertellen dat er een indrukwekkende stakingsbereidheid was…
Tenslotte nog dit: terwijl de regering de sociale onderhandelaars twee maanden respijt geeft, de vakbonden in hun geheel de zaak nu wat willen laten bekoelen en bereid zijn er volgend jaar verder over te onderhandelen, blijft ACV’er Leemans de oorlogstrom roffelen. Uitgerekend de voorzitter van een vakbond die 800.000 van zijn eigen leden en sympathisanten hun spaargelden dreigt te laten verliezen. Of denkt hij misschien dat te kunnen regelen als zijn natte droom: de val van centrumrechts, uitkomt? Kerstmis zou een feest voor de mensen van goede wil moeten zijn. Dat geldt blijkbaar niet voor de voorzitter van een organisatie die zich (voorlopig toch nog) christelijk noemt, wat toch meer dan werkwaardig is. De Kerstmis die we nu meemaken, lijkt op politiek vlak zo'n beetje op die van 1914, toen de vijandelijkheden ook even ophielden, om daarna terug te hernemen.
|
