Tot voor enkele jaren, was het 'in' te stellen dat Turkije lid zou worden van de E.U. Enkele zichzelf progressief humanisten noemende politici, 'Gust' Verhofstadt op kop, verdedigden de intrede van dat enorme land. Toen bleek, dat Turkije aan heel wat voorwaarden niet voldeed, werden er allerlei eisen gesteld, waardoor een mogelijke deelname steeds verder werd uitgesteld en, zoals het er nu uitziet, zal het land van Ataturk wel definitief buiten de E.U. blijven. Stel eens voor dat Verhofstadt en zijn medestanders in het Europese parlement, voor wie Europa niet groot genoeg kan zijn (zolang zij maar mogen blijven meespelen), gelijk hadden gekregen. Dat zaten we nu met een land dat eigenlijk nog een ontwikkelingsland is, waar de meerderheid van de bevolking amper kan lezen of schrijven, waar de enige stabiliserende factor - het leger - wordt afgebouwd, waar de islam steeds meer de staatsgodsdienst wordt en waar in feite een burgeroorlog aan de gang is. Van de ongeveer 75 miljoen Turken zijn er meer dan 10 miljoen Koerden. Alhoewel die officieel 'Bergturken' genoemd worden, willen die daar niets van weten en vragen die o.m. een zekere autonomie, het recht op eigen scholen en de herkenning van hun eigen taal. Daar dit niet gebeurt, is er al jarenlang een opstand tegen het centrale gezag, opstand die weer hevig is opgeflakkerd en die alleen al de laatste drie maanden meer dan 300 mensen het leven heeft gekost. Sinds de (echte) burgeroorlog in Syrië zit Turkije met enkele tienduizende Syrische vluchtelingen opgescheept. Dat zijn hoofdzakelijk Soennieten, zoals ook de meerderheid van de Turken, maar die zitten wel in vluchtelingenkampen aan de grens waar ook de daar wonende Turkse bevolking Alawiet is, de moslimstrekking van massamoordenaar Assad. Na het mislukken van een intrede in de E.U. heeft Turkije gedacht de draaischijf te worden van de Oost-West handel, een soort supermacht voor het Midden-Oosten. Sinds gebleken is, dat ze de crisis in Syrië niet eens aan kon, is ook die droom uiteengespat. Mede door de islamisering en het feit dat het land de Palestijnen is gaan steunen, is het ook zijn krediet in Europa en Israel kwijtgespeeld en krijgt het alleen nog te maken met het onontwarbare kluwen dat de regio daar worden is en dat het dat niet aan kan. Stel eens voor dat we op dit ogenblik Turkije binnen de E.U. zouden gehad hebben, dat dan gecombineerd met de huidige Europese landencrisis. We mogen bijna blij zijn dat we 'slechts' die huidige crisis hebben.
Twee dagen geleden schreef ik nog, dat minister Vanackere niet meer te horen of te zien was en plots is hij er weer. Die zal mijn blogs toch niet lezen, zeker? Grapje, de man moést wel deelnemen aan een vergaderrondje van de ministers van Financiën van de E.U. (op Cyprus, mooi uitstapje in deze tijd van het jaar). Daar werd hij op het matje geroepen door EU-commissaris Olli Rehn, want die wilde weten hoe het zit met de Belgische begroting voor 2013. Alle begrotingen van de lidstaten voor dat jaar moeten nl vóór 15 oktober binnen zijn. Dat blijkt voor België niet te lukken, omdat de PS - die in deze regering de wet dicteert - geen extra problemen wil vóór de gemeenteraadsverkiezingen. En dan maar rondbazuinen (zoals o.m. Beke regelmatig doet), dat deze verkiezingen niets zouden te maken hebben met het federaal niveau. Wie houdt hier wie voor de gek? Als België tegen 15 oktober bij Europa geen begroting aflevert, riskeert het land een boete van 700 miljoen euro. Het is dit jaar al de tweede keer dat dit gebeurt. De eerste keer heeft men op de valreep nog een extra besparingsronde moeten inlassen, maar dat durft men nu niet te doen. Ondertussen blijkt dat Reynders' voorgesteld akkoord met Zwitserland, nota bene: gesteund door PS en CdH, volgens een Belgische expert ter zake (met de merkwaardige achternaam 'Afschrift') de staat geen tien miljard, maar hooguit 200 miljoen zou opbrengen. Crombez kan nog even aanblijven. Maar België zou België niet zijn, mocht het geen tegenvoorstel hebben voor dat laattijdig indienen van de begroting. Vanackere heeft Olli Rehn nu voorgesteld dat België, als het zijn begroting ná 15 oktober mag indienen, als tegenprestatie een dubbele begroting zal voorleggen, voor 2013 én 2014. En als Olli ook dat niet gelooft, zal men hem wel iets anders wijsmaken, zeker? Tenslotte heeft heel die geldkermis, jammer genoeg, ook zijn weerslag op Vlaanderen. Eric van Rompuy, broer van en tevens voorzitter van de Vlaamse commissie van financiën, hevig voorstander van het zgz vlinderakkoord in het algemeen en de pas doorgevoerde splitsing van B-H/V in het bijzonder, heeft ondertussen al moeten toegeven dat die zesde staatshervorming 'gigantische' kosten met zich mee zal brengen. Zo zal Vlaanderen er o.m. wel 17 miljard euro bij krijgen, maar slechts voor 70% gedekt. Dat betekent dat het de rest van dat geld zelf zal moeten gaan zoeken, zo'n 2,3 miljard aub. Daar hoeft denkelijk geen tekening bij. Die dubbele begroting zou dan ook wel eens een dubbel fiasco kunnen worden. Voor dit jaar moet Di Rupo nog op zoek naar zo'n kleine vijf miljard, voor volgend jaar is het nog koffiedik kijken. Als men nu nog niet met zekerheid weet hoe men het gat van dit jaar dicht zal rijden, hoe kan men dat dan plannen voor 2013 en zeker voor 2014, het jaar van de moeder aller verkiezingen, wanneer er wel iets meer op het spel zal staan dan de gemeentelijke belangen?
De liberalen mogen in Nederland dan nog met glans de verkiezingen gewonnen hebben, in Vlaanderen is het bij Open VLD huilen met de pet op. Misschien zouden ze dat 'Open' beter weglaten, want de partij lijkt zo open te zijn dat bijna iedereen eruit gaat lopen. Zoals bij een slecht presterende voetbalelftal denkt men er nu al 'openlijk' aan de trainer te vervangen. Het wordt dan niet meer Alexander, maar wel een ander. Of het allemaal veel zal uithalen is zeer twijfelachtig. Hét grote probleem is dat de partij gevangen zit in een door Franstaligen beheerste belastingregering die in Vlaanderen geen meerderheid heeft en het nu juist in datzelfde Vlaanderen is dat Open VLD zijn stemmen moet halen. Dat is meteen het grote verschil met de francofone zusterpartij, die dat probleem niet heeft. En er is meer. Bij de gemeentelijke verkiezingen van oktober kan het best zijn dat de nationale tendensen op diverse plaatsen niet nadrukkelijk zullen meespelen en dat men hier een daar een eventueel winnende N-VA toch in de oppositie zal kunnen houden. Op provinciaal vlak - waarvoor ook verkiezingen zijn (men zou het haast vergeten) - zit dat heel anders. Als de trend zich doorzet, verliezen de liberalen daar waarschijnlijk hun mogelijke deelname(s) aan de bestendige deputaties én de enige gouverneurszetel die hen nog rest (in Oost-Vlaanderen) en die terecht al door de N-VA is geclaimd. En zeggen dat Verhofstadt in zijn nu beruchte burgermanifesten - die hem zullen blijven achtervolgen - pleitte voor het afschaffen van die provincies. Had hij het gedaan, toen hij er de kans voor kreeg, dan was dat nu een blauw probleem minder geweest. Ondertussen profileert de N-VA zich steeds meer als dé neo-liberale partij, die o.m. gesteund wordt door de Vlaamse werkgeversorganisatie Voka en de middenstandsvereniging Unizo. Als zelfs de minst betrouwbare peiling, deze van de VRT en De Standaard, moet toegeven dat steeds meer Open VLD kiezers overstappen naar de N-VA, dan zal er toch wel iets van kloppen, zeker?
Het zat er de laatste week flink bovenarms op in Elio's huishouden, daar waar het juli nog allemaal peis en vree was (of scheen?), waar men alles onder controle beweerde te hebben en waar niemand zich zorgen hoefde te maken over de begroting of de energievoorziening (om er maar twee te noemen). Nu niet meer, dus. De rust werd voor de eerste keer verstoord door John Crombez (SP.a), de kroonprins van Oostende, die in de Zevende Dag dreigde met uit de federale regering te stappen als cynicus Reynders zijn zin zou krijgen en België akkoord zou gaan om een bankenakkoord te sluiten met Zwitserland, waarbij het zo'n 10 miljard euro zou kunnen incasseren en in ruil daarvoor het Zwitserse bankgeheim voor Belgische onderdanen zou laten bestaan. Naar aanleiding van de aanvraag tot het verkrijgen van de Belgische nationaliteit door de Franse miljardair Bernard Arnault (eigenaar van x-aantal bedrijven met een totaal van zo'n 100.000 werknemers!), was er dan de clash tussen de PS en Quicky. De Waalse socio's ruiken geld en willen van deze gelegenheid gebruik maken om een van hun stokpaardjes te verwezenlijken, nl het invoeren van een vermogensbelasting, alhoewel er in het regeringsakkoord overeen was gekomen dit niét te doen. Quicky zei noch min noch meer dat er dan geen federale regering meer zou zijn omdat zijn partij er dan uit zou stappen. Bovenstaande verklaringen kunnen misschien wel te maken hebben met een zekere profileringsdrang naar de komende verkiezingen toe. De laatste peilingen geven zowel SP.a als Open-VLD niet veel hoop op beterschap en zelfs de overwinningen van hun geestesgenoten in Nederland zijn absoluut geen garantie dat daardoor hier iemand anders zou gaan stemmen. En er is meer. Wat in alle commentaren eromtrent ontbreekt, is de vraag waar de christendemocraten blijven. In de diverse aan de gang zijnde discussies hoort of ziet men ze niet en dat is al een heel tijdje zo. Denk maar aan Vanackere die als minister zonder financiën haast onzichtbaar is geworden. En daarvoor is een reden, misschien ook wel dé reden waarom CD&V überhaupt in deze Di Rupo regering is gestapt. Dat zou nl helemaal niets te maken hebben met 'goed bestuur' of als gevolg van de koninklijke berisping van 21 juli van vorig jaar. De echte reden is, dat de deelname van de tsjeven aan de regering Di Rupo er gekomen is, nadat deze laatste hen beloofd had dat de garantievoorwaarden voor Dexia en de bescherming van de Arco (zeg maar ACV) spaarders zouden behouden blijven. Als tegenprestatie moest CD&V afstand nemen van de N-VA en voor de rest zwijgen, wat nu duidelijk gebeurt. 'Om de wille van de smeer...'
Men kan er niet naast kijken: 12 september, nota bene: mijn naamfeestdag - Guido van Anderlecht (gestorven in 1012, toen woonden daar nog heilige mensen!), is een dag voor Europa geworden. Niet dé dag, maar toch een die we ons nog even zullen herinneren. Om te beginnen was er de stemming in het Duitse Bundesverfassungsgericht (BVG), de tegenhanger van ons Grondwettelijk Hof. Dat keurde de Duitse garantiestelling voor het EMS, het Europese noodfonds, goed, mits het naleven van bepaalde voorwaarden, wat verwacht werd. Zo'n 40.000 Duitsers hadden daartegen bezwaar aangetekend, maar dat bleek niet voldoende te zijn. 40.000 op 80 miljoen is nog altijd maar 0,5%. Dit alles nadat de Europese Centrale bank (ECB) beslist had desnoods onbeperkt overheidsobligaties op te kopen. Een beslissing die genomen werd door 21 van de 22 leden van de raad van de bank. Alleen de voorzitter van de Deutsche Bundesbank stemde tegen. Op dezelfde dag waren er de Nederlandse verkiezingen die grotendeels in het teken van Europa stonden. Daar haalden de liberale VVD en de socialistische PvdA liefst de volstrekte meerderheid, twee partijen die met Europa verder willen. Dat Wilders partij verloor heeft de man met het Mozart kapsel vooral aan zichzelf te wijten. Hij had om te beginnen de vorige regering, die hij mede onder controle had, niet moeten laten vallen en hij had zich bij zijn core business moeten houden, nl de bestrijding van de multicul. De Nederlanders zijn té nuchtere mensen om absurde Europese avonturen te beginnen. Tenslotte was er gisteren ook nog de zgz 'State of the Union' van Europees commissaris Barroso, al kunnen we diens hoogdravende woorden ook wel grotendeels als blabla klasseren. Wat trouwens ook geldt voor onze Verhofstadt, die in het Europees parlement weer stond te molenwieken en ook daar steeds meer overkomt als de 'Gust van de politiek', die hij hier al was. Europa heeft weer een stap(je) vooruitgezet, maar de reis is nog lang. Het ziet er echter steeds meer naar uit, dat de eurozone een transferunie wordt, een België in 't groot. In feite wordt het noorden gechanteerd door het zuiden, net zoals bij ons. De vraag is maar of dat zal blijven lukken zonder potten te breken...
Na de kookboekenrage, nu de gezondheidsboeken? Men zou het haast denken, als men ziet wat voor belangstelling (zelfs internationaal) er was bij de voorstelling van het afslankingsboek van Bart De Wever. Dat heeft in dit geval in de eerste plaats te maken met het hoofdpersonage, wat men er ook over moge vertellen. Toch heeft de N-VA als partij er goed aan gedaan zich van de zaak te distantiëren. Wat als het eens niét goed afloopt? Ik haalde in deze rubriek al het voorbeeld aan van Rob Goris, de ijshockeyer die op betrekkelijk korte termijn 'maar' 40 kilo afviel om over te schakelen op de beroepswielrennerij, iets wat hem het leven zou kosten (en hij was amper 30). Als variant t.o.v. wat De Wever nu doet, moet er voor Goris worden bijgevoegd dat hij de hele tijd aan topsport bleef doen en het blijft gissen of dat niet het kritieke punt was. Politiek is wel geen topsport, maar toch ook geen regelmatig leven, met soms lange dagen én nachten, wat ook niet als echt gezond kan bestempeld worden. Heel andere koek is het verhaal van die jonge arts, Kris Verburgh, amper 26 jaar, van wie recentelijk nog een opmerkelijke boekbespreking in de kranten stond. Ik was dat verhaal met interesse beginnen te lezen, tot ik vaststelde dat de man chemotherapie een geneesmiddel noemde. Chemotherapie is een noodzakelijk kwaad om bepaalde kankers in bedwang te houden, maar zij geneest jammer genoeg niet. Integendeel, zij maakt het lichaam van de zieke alleen maar zieker. Als men mij vraagt, waaraan mijn echtgenote gestorven is, zeg ik steeds: aan de gevolgen van kanker én chemotherapie. In haar geval was die laatste veel te zwaar in verhouding tot de kwaal die ze had. Dat werd later bevestigd, toen ze de eerst voorgeschreven behandeling moest stoppen omdat haar hart het niet meer aan kon. Men is toen overgestapt naar een lichtere therapie, waarbij wij ons afvroegen waarom men dat niet meteen had gedaan. Toen was het kwaad echter al geschied en was haar lichaam compleet ontregeld, wat er grotendeels toe heeft bijgedragen dat ze tenslotte hervallen is. Een charlatan nu horen vertellen, dat zo'n chemotherapie een geneesmiddel is, was voor mij de reden de rest van zijn betoog niet verder te lezen, omdat ik er meteen van overtuigd was, dat de rest van zijn betoog dan ook wel niet zou kloppen. Ik heb gelijk gekregen van het Vlaams instituut voor gezondheidspromotie én van het diensthoofd stofwisselingsziekten van het universitair ziekenhuis van Antwerpen. Verburghs boek is niet meer dan een zoveelste 'teach yourself book' en is zeker geen spek voor de bek van een pas beginnende arts zonder enige eigen medische ervaring. Het is gewoon de sensatie van de leerling tovenaar. Van zijn boek zijn ondertussen wel al 80.000 exemplaren verkocht. Hopelijk brengt het goedgelovige mensen niet op verkeerde gedachten.
In de uitzending van Terzake van gisteren, op Canvas, was er een reportage te zien van een in aanbouw zijnde brug over de Waal in het Nederlandse Nijmegen. De brug was van hetzelfde type als degene die in Antwerpen eerst gepland werd en werd zelfs mee uitgewerkt door hetzelfde studiebureau dat de Lange Wapper mee gepland had. Daarmee houdt dan elke vergelijking op. De brug in Nijmegen is nl zes jaar geleden gepland en zal volgend jaar klaar zijn. In totaal dus zeven jaar, terwijl men in Antwerpen na veertien jaar nog nergens staat met de Oosterweelverbinding, wiens realisatie heel wat onder ons waarschijnlijk zelfs niet meer zullen meemaken. Om de impasse over die verbinding nog eens duidelijk te maken, kwam er op Terzake eerst iemand van dat studiebureau wat technische uitleg geven en was er daarna een debat tussen Bart De Wever en groene Almaci. Als ik het goed verstaan heb, was 'Patrick van A' ook uitgenodigd, maar had die zijn kat gestuurd. Dapper is anders. Misschien had Bart De Wever dat echter beter ook gedaan, want met heel dat Oosterweelverhaal is geen eer meer te halen. In tegenstelling tot vorige TV-discussies met andere politici, kon Bart het tegen die Almaci zelfs niet halen. Niet omdat hij geen gelijk zou hebben, gewoon omdat die groene spraakwaterval, nota bene van allochtone afkomst - die geen slecht figuur zou slaan op de (vis)markt - er een monoloog van maakte en maar bleef doordrammen, waardoor een ernstig gesprek onmogelijk werd. Waarmee nog eens duidelijk werd, waarom dergelijke projecten bij ons niet lukken. Het grote verschil met Nijmegen bleek nl het feit, dat men daar de technici de vrije hand had gegeven en men hier alles via de politiek denkt te moeten beredderen, wat meestal ofwel niet lukt, ofwel alleen de problemen maar verergert (en onbetaalbaar maakt). Vergeten we niet, dat het plan van de Lange Wapper een idee was van de toenmalige roodgroene coalitie in Antwerpen. Groene Mie Vogels kon indertijd haar geluk niet op toen het werd aangekondigd. Daarna zijn zowel SP.a als Groen van kamp veranderd, toen bij een referendum 60% van de 40% die kwam opdagen, tegenstemde. Daar de groenen echter momenteel geen deel meer uitmaken van de meerderheid op het 'Schoon Verdiep', verschuilen ze zich dan maar achter allerlei plannen van evenveel actiegroepen. E.e.a. maakt, dat men nu zit te wachten op een nieuw milieu effecten rapport (MER), waarna het nog vele járen kan duren alvorens er effectief ook maar iets zal gebeuren. Ondertussen wordt het verkeer in en rond Antwerpen met de dag chaotischer en dreigt de haven, van levensbelang voor onze economie, steeds moeilijker over de weg bereikbaar te worden. Meer dan ooit lijkt de Oosterweelverbing en daarmee ook de Antwerpse verkeersknoop dan ook een science fiction verhaal te worden, dat eerder in de horror categorie thuis hoort. Nooit had men voor zo'n project een betere naam kunnen kiezen dan die van een kwelgeest...
De laatste electorale peilingen, die de N-VA zo'n 40% van de stemmen geven, hebben weer (even?) voor paniek gezorgd bij onze francofonen. Niemand minder dat de minister-president van het Brusselse hoofdstedelijk gewest (oef!), Charles Piqué, is nu de alarmklokluider. Hij vindt dat er aan francofone kant meer werk zou moeten gemaakt worden van een plan B, noemt de N-VA een separatistische partij en Kris Peeters, zijn collega in de Vlaamse regering, zelfs een confederalist. Het is niet de eerste keer dat er in Francofonië over een plan B gesproken wordt. Meestal gebeurde dat door echte Walen, nu dus ook door het hoofd van het Brusselse gewest. Vraag is maar, wat hij ermee bedoelt. Dromen mag natuurlijk, maar bv een oprichting van een soort WalloBrux, zoals al eens is voorgesteld, blijft een utopie. Dat Wallonië nu nog een betrekkelijke welvaart heeft, komt alleen door de miljardentransfers die er nog steeds zijn en die - zeker de eerste tien jaar - door het zgz 'vlinderakkoord' nog zullen vermeerderd. Vlaanderen is al gek genoeg deze wraakroepende situatie in stand te houden - dat danken we in de eerste plaats aan de traditionele verliezers hier - laat staan escaleren. Men kan zich dan ook afvragen wat Piqué, die bezwaarlijk als een domme mens kan bestempeld worden, bezielt. In zijn eigen Brussel mag het dan economisch iets beter gaan dan in Wallonië, dat het zo is dankt het eveneens aan Vlaanderen waardoor het omsingeld is. Brussel ligt nu eenmaal waar het ligt en heeft alleen maar toekomst als ze haar ontwikkeling afstemt op het Vlaamse hinterland, zonder dat gebied persé te willen inpalmen. Met of zonder plan B.
De beste mop van dit weekeinde staat op rekening van Annemie Turtelboom, tot nader orde nog federaal minister, maar - zegt ze in een interview met De Standaard - 'Als ik de kans krijg*, word ik Antwerps burgemeester'. Turtelboom is een rariteit in de toch al kleurrijke Belgische politiek. Ze is zelfs minister kunnen worden zonder ooit verkozen te zijn geweest. Ze hoorde eerst bij de christen-democraten, geraakte bij die partij niet verkozen, stapte over naar de liberalen maar werd ook daar niet verkozen. Wanneer Patrick Dewael, toenmalig minister van Binnenlandse Zaken het hele asiel en migratiebeleid beu werd (dat viel toen onder zijn bevoegdheid), maakte hij van dat beleid een staatssecretariaat en zocht hij iemand die die pispaalfunctie wou uitoefenen. Het werd nóg leuker toen diezelfde Dewael - grote bek als fractieleider, maar bijna onzichtbaar als er iets moet worden gerealiseerd - er helemaal de brui aan gaf en opstapte als minister. Dat had als gevolg dat Turtelboom verder omhoog viel. Nu, lef en ambitie heeft het mens wel en zo gebeurde het dat ze ook kon aanblijven, nu als minister van Justitie (Annemie kan álles aan!) bij de vorming van het kabinet Di Rupo, waarvoor ook de Open VLD bereid was waterdrager te spelen. Maar Antwerpen zal andere koek worden. De vooruitzichten voor Open VLD waren er al niet rooskleurig na het afhaken van Ludo Van Campenhout en zeker niet na dat van Luc Bungeneers die door Turtelboom hooghartig straal genegeerd werd, maar het wordt nog erger. Uitgerekend de dag van het interview met De Standaard, komt de VTM, samen met De Morgen en Le Soir, voor de dag met een nieuwe peiling, waaruit zou blijken dat Open VLD in de koekenstad amper 5% van de stemmen zou halen. 20% van de kiezers zou nog wel geen definitieve beslissing hebben gemaakt, maar men moet al een erg optimistische blauwe supporter zijn om te hopen dat die straks allemaal voor Turtelboom en haar lijst zullen gaan stemmen, al haar lef ten spijt. De zwarte madam zal het zwaar te verduren krijgen in de stad van Lange Wapper. Tenslotte nog dit: uit een uitzending van Ter Zake van deze week (met De Wever en Croo'tje), blijkt dat Turtelboom sinds haar aantreden als minister van Justitie wel al 70 voorstellen heeft gelanceerd, maar dat er daarvan nog geen enkele, niet één, in een wetsvoorstel is neergelegd. Vooral gebakken lucht dus ('nul', herhaalde De Wever enkele keren, terwijl Croo'tje zedig zweeg).
* Letterlijk zei ze: 'Als Janssens en De Wever er niet uitgeraken en ik het moet doen, dan zal ik het ook doen'...
In deze rubriek heb ik het al enkele keren geschreven: het enorme bedrag aan spaargelden op de Belgische spaarboekjes (bijna 230 miljard euro) steekt sommige politiekers de ogen uit en doet hen op gedachten brengen, waar we beter goed op letten vóór ze met (een deel van) de centen gaan lopen. Er was al Vande Lanotte met zijn 'volkslening'. Als ik zo'n term hoor, denk ik meteen aan de volksrepublieken à la DDR, nota bene: geestesgenoten van Vande La, waar zijn vroegere partijgenoten zelfs op vakantie gingen. 'Volks' mag dan populair klinken, de vraag is maar in hoever de staat daarbij een vinger aan de pols houdt. Kris Peeters deed het wat diplomatischer en nodigde de banken uit eens te komen praten over hoe ze samen de economie een steuntje in de rug zouden kunnen geven. Volgens hem gebeurde dat op zijn uitnodiging, volgens de banken was het echter andersom. Enfin, erover praten is al iets. Nu komt echter ook Laurette Onkelinx, de Jeanne d'Arc van de Belgische francofonie, met een voorstel. Zij wil een speciaal soort spaarboekjes - apartheidboekjes, zeg maar - waarbij de overheid de rente bepaalt. Het zou al bestaan in Frankrijk en als het in Parijs regent... Onze banken zullen het niet graag horen. Vergeet ook niet dat Onkelinx tot nader orde minister is van Sociale Zaken en Volksgezondheid, niét van Financiën. Waarom komt zij nu met zo'n voorstel en niet Steve Vanackere? Op zijn minste had die man eerst geraadpleegd kunnen worden. Tenzij tante Laurette hem straal genegeerd heeft, in de wetenschap dat de tsjeef - en zijn partij - er in deze federale, door de PS gedomineerde regering er toch maar bijlopen voor spek en bonen. En er is meer. Links Wallonië blijkt nl een beetje uitgekeken op de manier van werken van Di Rupo. De man (sic) gedraagt zich, volgens de rode kameraden, steeds meer als een verlicht despoot i.pl.v. een eerste minister. In politieke cartoons wordt hij zelfs al uitgebeeld met een kroontje op zijn hoofd (doet denken aan die van Zuma met zijn douchekop!) en een Belgische vlag als sleep. Met een stroman (Giet) als partijvoorzitter, een te licht bevonden Waalse minister-president (Demotte) en een Magnette die waarschijnlijk verhuist van de Wetstraat naar Charleroi, is de PS wanhopig op zoek naar een nieuwe sterke figuur. Volgens Béatrice Delvaux 'senior writer' bij Le Soir, zou dat Onkelinx moeten worden. Die harde tante kan van zich afbijten, heeft al wat dubieuze watertjes doorzwommen (én overleefd) en neemt dus nu iniatieven die haar eigen mandaat te boven gaan. Haar spaarboekje voorstel zou daar een voorbeeld van kunnen zijn. Wij Vlamingen doen er best aan deze evolutie op de voet te volgen. Onkelinx is niet de eerste de beste én in de eerste plaats een voorvechtster van de francofonie. Als de vos de passie preekt...
Volgens een laatste peiling, van RTBf/Libre Belgique, zou het N-VA al meer dan 40% van de stemmen winnen in Vlaanderen, mochten er nu federale verkiezingen zijn. In hoever zich dat zal laten vertalen naar gemeentelijke verkiezingen is natuurlijk een heel ander verhaal. Het resultaat is wel, dat de traditionele Vlaamse partijen, CD&V, SP.a en Open VLD, geen 30% van de stemmen meer halen en dat men daar terecht behoorlijk nerveus mag worden. Misschien zou het geen kwaad kunnen, mocht men eens ophouden met dat De Wever pesten. Dat geldt trouwens niet alleen voor bovenvernoemde partijen, maar ook voor de Vlaamse media die er een soort sport van maken de man in een negatief beeld te schetsen en dit niet alleen voor wat hij in de politiek doet of niet doet, maar zelfs zijn vermageringskuur* op de korrel nemen. Hilarisch is wel dat hoe magerder De Wever wordt, hoe 'dikker' zijn partij. Zo lijkt het althans. Opmerkelijk is ook, dat het Vlaams Belang in de media nu ook meer ruimte krijgt dan ooit tevoren. Niet dat dit een slechte zaak is, integendeel, maar de vraag is wel of ze die ook zou krijgen als dat oorlogje tegen De Wever er niet zou zijn. Het is dan ook alleen maar te hopen dat beide partijen erop vooruit zullen gaan, zeker in de moeder aller verkiezingen van 2014. Dan zal, bij succes, ook de N-VA een beslissingen moéten nemen om ervoor te zorgen dat de Vlaamse meerderheid eindelijk in dit land haar rechten krijgt.
* Afgezien van de politieke impact, hou ik toch mijn hart vast als ge leest dat De Wever op zo'n anderhalf jaar tijd bijna zestig kilo is afgevallen. Herinner u het drama van ijshockeyer/wielrenner Rob Goris die 'maar' 40 kilo afviel en het niet overleefde. Nu is het wel zo dat laatstgenoemde tegelijkertijd met zijn vermageringskuur ook doorging met topsport te beoefenen, wat bij De Wever niet het geval is. Maar ook politiek is nu eenmaal geen normaal leven...
De meerderheidspartijen laten geen gelegenheid voorbijgaan om de N-VA te verwijten dat ze van de gemeentelijke verkiezingen een nationale zaak maakt. Op zich niet zo erg, want de partij geeft dat zelfs toe. Ergerlijk is wel dat diezelfde beschuldigende partijen het óók doen, maar dan verdoken. Zo zijn zo goed als al hun tenoren kandidaat op e.o.a. gemeentelijke lijst. PS'er Magnette wil zelfs zijn ministerportefeuille inleveren als hij straks burgemeester zou kunnen worden van de negorij die Charleroi is. Verder is de kans zeer klein dat er enig belangrijk federaal debat zal komen in de zes weken die ons nog van deze verkiezingen scheidt, allemaal uit schrik dat het een weerslag op die verkiezingen zou kunnen hebben. Ondertussen gebeuren er vanuit de federale regering ook andere dingen die de electorale campagne beïnvloeden. Zo heeft Turtelboom alle Vlaamse blauwe burgemeesters een mail gestuurd waarin ze hen vraagt hun gemeente kandidaat te stellen voor de eventuele inplanting van een gevangenis. Die zou voor honderden nieuwe jobs en heel wat extra handel in de gemeente kunnen zorgen. Naar slechte Belgische gewoonte werd die mail echter gelekt en moest de gecontesteerde* blauwe lijsttrekster van Antwerpen toegeven dat dit aanbod ook geldt voor alle burgemeesters van de andere partijen. Ondertussen was het kwaad echter geschied en blijkt dat ook bij de Open VLD het 'eigen volk eerst' is. Wat trouwens de gevangenissen betreft, die blijven eivol in zoverre dat Turtelboom het contract met Nederland over het huren van de gevangenis in Tilburg voor één jaar moest verlengen (voor 40 miljoen per jaar aub!). Gegarandeerd komt daar nog minstens één jaar bij, want de aan de gang zijnde aanbouw van liefst vier gevangenissen wil maar niet vlotten. Twee ervan zijn nog niet eens opgestart, een derde kreeg te maken met intimidatie in de vorm van geplaatste springstoffen en het nummer vier, in Beveren, wordt gecontesteerd bij het Grondwettelijk Hof omdat het op het tracé zou liggen van één van de voorstellen voor de Oosterweelverbinding (als die er ooit komt). Wat een verschil met de bouw van de paleizen voor onze justitie. Die van Antwerpen en Gent zijn klaar geraakt mits het grandioos overschrijden van de budgetten. Daarvoor was er blijkbaar geld zat. Dat van Luik is na zeven jaar (!) ook zover, maar kan niet in gebruik worden genomen wegens een achttal ontdekte 'pijnpunten'", die eerst moeten worden weggewerkt. Zo blijkt dat alle celdeuren er automatisch opengaan als de stroom er uitvalt, dat het veiligheidsspiegelglas van de deuren aan de verkeerde kant is gemonteerd en dat de garagepoorten niet hoog genoeg zijn om alle types celwagens door te laten. Dat laatste had men ook al bij het bouwen in Antwerpen meegemaakt, waarvan men blijkbaar dus niets geleerd had...
* Ook met haar Open VLD lijst is Turtelboom in Antwerpen nog niet aan de nieuwe patatjes. Na het afhaken van Luc Bungeneers, die overstapte naar de N-VA, heeft nu ook de nieuwe lijsttrekker van het district Merksem er de brui aan gegeven. De reden: men vindt gewoon niet genoeg mensen die zich daar voor de partij nog kandidaat willen stellen. Zoals hier reeds gesteld, zal de achterban van Bungeneers hem waarschijnlijk volgen naar de N-VA, iets wat ook het geval zou zijn met die van Ludo Van Campenhout. Er breken zwarte tijden aan voor de zwarte madam.
We beleven rare tijden. Nooit stond er in dit land meer geld op de spaarboekjes en nooit kreeg men er zo weinig interest voor. Het kan zelfs nog erger worden. Als morgen de Europese Centrale Bank (ECB), zoals verwacht, zijn interestvoet nóg wat laat zakken, dan krijgen de spaarders nog minder. Als er trouwens op die vergadering van de ECB weer eens geen of slechts halfslachtige beslissingen zullen genomen worden, zijn we nog verder van huis. De kans is groot dat de ratingbureaus dan de hele eurozone een lagere rating zullen geven, wat lenen voor landen op de internationale markten nóg duurder zal maken. Verder is het wachten op wat 12 september - dat is al volgende week - zal beslist worden bij de verkiezingen in Nederland én bij het Duitse Grondwettelijk Hof dat nog maar eens zijn zeg mag hebben over de volgende lening aan Griekenland, waarvan bijna niemand meer gelooft dat het in de eurozone kán blijven. Ondertussen mogen de belgicisten dan al juichen omdat België zijn schulden voor dit jaar al 'geregeld' heeft en zelfs negatieve leningen kan aangaan, de laatste staatslening trok amper 20 miljoen euro. Van wantrouwen gesproken, zeker als men die vergelijkt met de zgz 'Leterme staatslening' van eind vorig jaar, die afklokte op meer dan 5 miljard. Als men die krachttoer nog eens uit wil halen, zal men de mensen meer waar voor hun geld moeten bieden (Leterme zelf had daar niets mee te maken). Eén uitweg zou de zgz 'spaarsubsidie' kunnen zijn, een van de voorstellen waarmee de eigen nationale bank (NBB) begin juli mee afkwam. Raar genoeg hoort men daarover zo goed als niets meer. Als er niets gebeurt, moeten we er ons bij neerleggen dat onze spaarcenten ons geld gaan kosten, met als enig - maar wel waardevol - voordeel, dat die centen gewaarborgd blijven*. Er is nl geen valabel alternatief. De vraag is maar, of dat gaat blijven duren. 229 miljard aan spaargelden is een som die tot de verbeelding spreekt en wel eens politiekers op rare ideeën zou kunnen brengen...
* En dat men natuurlijk steeds zijn geld kan afhalen.
September is in veel sectoren de beginmaand. Naar het schijnt komt dat voort uit de landelijke traditie dat men na de zomer alles had opgemaakt of binnen gehaald en men zich moest voorbereiden op de winter. De velden moesten weer worden klaargemaakt, enkele gewassen dienden weer gezaaid te worden en er moest gezorgd worden voor een houtvoorraad. Kortom: september was voor de landelijke mensen de maand van de nieuwe start. Dat is hij ook nu nog voor de scholen, het gerecht en - sinds hij bestaat - de sector van de Tv-zenders en hun programma's. Bij onze Tv-zenders komt er dit jaar een nieuwigheid bij in de vorm van een verhoogde concurrentie onder de Vlaamse zenders. Dit heeft in de eerste plaats te maken met het feit dat er een einde kwam aan de samenwerking tussen de VRT en het productiehuis Woestijnvis, waarbij deze laatste liefst twee commerciële zenders, VT4 en Vijf TV, heeft overgenomen. Dat maakt dat die zenders nog meer dan vroeger gaan mikken op een Vlaams publiek en de inbreng van de reclamebudgetten. We zullen straks dan ook regelmatig om de oren geslagen worden met de diverse kijkcijfers, de voornaamste reden waarom men op commerciële TV-zenders überhaupt reclame wil maken. Daarbij gaat men er van uit dat die budgetten in Vlaanderen drastisch zouden gaan stijgen. Dat zou wel eens anders kunnen uitpakken. Om te beginnen mogen er al meer Vlaamse Tv-programma's zijn, het publiek blijft wat het was. Het zal niet aangroeien en de kans dat buitenlanders naar onze programma's gaan kijken blijft zo goed als onbestaande. Daarbij komt nog dat de economische situatie niet van die aard is, dat er veel meer geld zal worden uitgegeven. Simplistische reclamespotjes van het nationale Belgische voetbalteam zullen daaraan ook niet veel veranderen. Het wordt straks waarschijnlijk uitkijken naar wie het langst de eventuele verliezen zal kunnen blijven dragen. Die discussie over het verdelen van eenzelfde reclamepot geldt trouwens niet alleen voor onze Tv-zenders, maar ook voor het Internet. De tijd dat een nieuwe speler op dat net meteen een pak geld kon incasseren, enkel en alleen omdat men verwachtte dat er veel reclamegeld zou binnen komen, lijkt ook voorbij. Het debacle van Facebook is daarvan een schoolvoorbeeld. Het komt er dus op aan de voetjes op de grond te houden. Dit geldt in de eerste plaats voor Woestijnvis, waarin de grote man achter de schermen, Wouter Vandenhautte, zich wel eens zou kunnen verslikt hebben en dit niet alleen door de aankoop van die twee Tv-zenders. Hij heeft ook Humo overgenomen, waarvan zopas nog bekend werd dat het een van de grote verliezers was bij de bekendmaking van de jaarlijkse verkoopscijfers voor weekbladen. Gelukkig heeft zijn (toffe) vrouw nog een vaste job bij concurrent VRT! Sic transit gloria mundi...
De laatste Gordel zit erop. Volgens de teksten op de truitjes van de CD&V vertegenwoordigers moeten we hen daarvoor dankbaar zijn en schieten de Vlaams-nationalisten, volgens 'Markske' Beke, zichzelf in de voet door het tegendeel te beweren. Volgens ex-zwemkampioene Carla Galle, die nog altijd zweert bij enkel water en zeep (!), komt er volgend jaar iets nieuws, iets 'echt Vlaams' voor in de plaats. Was de Gordel dan niet echt Vlaams misschien? Het is nu al bijna zeker, dat men volgend jaar de faciliteitengemeenten niet meer in de zaak zal betrekken. Politiek gesproken zijn die op langere termijn trouwens al opgegeven, dank zij o.m. de toegevingen in het uiteindelijke zgz splitsingsakkoord. Er is over die laatste Gordel veel zin en onzin verkocht, zowel vroeger als nu, maar de hoofdvogel werd deze week wel afgeschoten door Dirk De Fauw, CD&V kandidaat burgemeester in Brugge. De man stelde nl voor de Gordel naar Brugge te halen. Die weet dan écht niet waarover hij praat. Typisch CD&V zullen we maar zeggen, of heeft het iets te maken met 'Zie gie van Brugge, zet joen van achtern'? De volgende Gordel zal gewoon passen in de bezigheidstherapie van brood en spelen, zoals dat ook zal zijn bij de verplaatste IJzerbedevaart en zoals dat nu al enkele jaren het geval is met de 11 juli feesten. De vraag is maar hoelang ze de doorsnee Vlaming daarmee gaan kunnen zoet houden als blijkt dat hij in de realpolitik steeds het gelag zal moeten blijven betalen. Voor de splitsing van B-H/V, een wet die - nota bene - al veertig jaar bestond maar niet werd toegepast, heeft Vlaanderen een prijs moeten betalen die vooral op gerechtelijk vlak voelbaar zal zijn. De procureur des konings en de arbeidsauditeur zullen voortaan in Brussel enkel nog Franstaligen zijn, de Franstaligen in Halle/Vilvoorde krijgen een apartheidsbehandeling in de vorm van een justitie in de eigen taal, Franstalige Brusselse magistraten zullen er voortaan mogen blijven werken en de voorzitter van de Franstalige Brusselse rechtbank krijgt er ook bevoegdheden. Ludiek protesteren via de Gordel zal ook niet kunnen en zo rest er alleen nog de klacht die N-VA terzake gaat neerleggen bij het Grondwettelijk Hof. Met dank aan Beke, De Croo Jr en Tobback Jr, die vinden dat ze het toch zo goed gedaan hebben. Aan de hoeveelste toegeving van Vlaanderen zitten we nu al?
Uitgerekend op de dag dat ik uitpak met mijn blog over de penibele concurrentiepositie van dit land, komt Pieter Timmermans, kersvers voorzitter van het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) met eenzelfde verhaal naar buiten. Men zou haast denken dat ik het heb afgeschreven, maar dat is echt niet zo. Ik zet nl het essentiële van mijn verhaal al de avond ervoor op papier en verander er 's morgens soms nog e.e.a. aan. Het was trouwens gisteren pas na de middag dat ik de krant inkeek. Zaterdag is mijn was en strijkdag. Dat heb je als je als alleenwonende weduwnaar uw plan wilt trekken. Timmermans pleit nog maar eens voor een aanpassing (geen afschaffing) van de Belgische index. Meteen daarop krijgt hij dan een njet van Rudy De (rode) Leeuw (specialist van de notionele intrestaftrek als het in zijn eigen kraam past) en een erg voorzichtige, maar toch enigzins genuanceerde reactie van ACV-voorzitter Leemans. De wereld verandert - en nog geen klein beetje - maar ons sociaal overlegmodel stamt nog uit de jaren zestig van de vorige eeuw en kan bezwaarlijk efficiënt genoemd worden. Geen enkel Europees land past het nog toe en mede als gevolg van het feit dat men dat hier nog wél doet, hebben de Belgische bedrijven (de Vlaamse op kop) de laatste tien jaar zo'n acht procent marktaandeel verloren. Uitgerekend gisteren stond er nog een artikel in de media van de sectorfederatie Federgon, die zegt dat de uitzendsector in juli meer dan 11% verloren heeft t.o.v. vorig jaar. Uitgerekend die sector wordt normaal gebruikt als barometer voor de Belgische economie. Wat willen onze vakbonden dan wel? Blijven aanmodderen tot het te laat is om daarna, bij stopzetting, overheveling of faillissement, eerst nog maar eens te gaan staken (wat niets opbrengt) en daarna, met de staart tussen de benen, mee aan tafel te gaan zitten om wat ontslagpremies en vervroegde pensioneringen uit de brand te slepen? Met die laatste verwezenlijkingen wordt dan groots uitgepakt alsof ze de oorlog gewonnen hebben, maar ondertussen zijn de jobs wel verdwenen en staan de mensen op straat. Vergeten we niet dat o.m. het bevriezen van de lonen en het afschaffen van het minimumloon in Duitsland het werk is geweest van een rood-groene regering in overleg met de Duitse vakbonden, met als uiteindelijk resultaat dat Duitsland er veel beter voor staat dan bv België. In het najaar krijgen we weer te maken met een nieuw interprofessioneel overleg en waarschijnlijk een zoveelste botsing tussen werkgevers en werknemers, met waarschijnlijk als enig vooruitzicht fase drie: de verdeling van de winst in geval van faillissement. Als daar enig succes kan geboekt worden, volstaat nadenken niet, vóórdenken wél.
Daarmee zitten we alweer in september en mogen we aannemen dat zo stilaan alles weer zijn normale gang van zaken zal gaan. Misschien niet meteen in de politiek, maar wél in de economie en het zakenleven. De vooruitzichten op dat gebied zijn voor dit land alles behalve rooskleurig, wat Di Rupo en zijn aanhang ook mogen beweren. Om te beginnen is de crisis en de onduidelijkheid i.v.m. de eurozone en de staatsschulden tijdens de vakantie niet in rook opgegaan. Nog deze week bleek, volgens een publicatie van de Europese Commissie, dat één op de vijf vervroegde gepensioneerden in de E.U. een Belg is. De activiteitsgraad van onze 50-plussers is de laagste van de hele eurozone. Onze zo geroemde productiviteitsvoorsprong zijn we langzaam maar zeker aan het kwijtspelen. Niet omdat men elders productiever wordt, maar gewoon omdat bij ons de rek eruit is. De gestegen productiviteit die we het laatste decennium kenden, blijkt grotendeels te danken te zijn aan een steeds verder doorgedreven automatisering van ons productieapparaat, niet aan de mensen. De gemiddelde loonkost ligt in België momenteel 39% hoger dan het Europees gemiddelde en 17,6% hoger dan in onze buurlanden. En daar houdt het niet bij op. We zouden nl best niet al te meewarig doen over de huidige problemen binnen de zgz 'perifere' landen (ook wel eens denigrerend PIIGS genoemd). Als straks één of meerdere van die landen de eurozone zouden (moeten) verlaten en terugvallen op hun oude munteenheid, dat verliest hun geld misschien wel de helft van zijn waarde, maar worden hun producten ook zoveel goedkoper en dus concurrentieëler. Het wordt in dat geval voor onze bedrijven dan ook steeds interessanter om daar te investeren, dichterbij dan bv in Azië en beter bekend dan Oost-Europa. Maar zelfs als er geen enkel land uit de eurozone zou stappen, of bv alleen maar Griekenland, gaan die perifere landen toch een stuk goedkoper worden, mede door de besparingen die ze nu al moeten doorvoeren om erbij te kunnen blijven. Er zijn trouwens nu al firma's van bij ons die ernaar delocaliseren, zoals recent nog dat West-Vlaams bedrijf dat zijn productie-eenheid overbracht naar Spanje. Als wij dergelijke zaken in de toekomst willen vermijden, zal er meer nodig zijn dan het knip en plakwerk dat de regering Di Rupo tot nu toe zijn relancepolitiek noemt.
Na Ludo Van Campenhout heeft ook Luc Bungeneers de electorale knoop doorgehakt en is hij overgestapt van de Open VLD naar de N-VA. Terwijl eerstgenoemde in de koekenstad zelf opkomt bij de verkiezingen van oktober, zal Bungeneers de districtsraad trekken in 'zijn' Merksem. Dat zal de partij van Turtelmie geen deugd doen. Om te beginnen was Bungeneers in Antwerpen een meer dan behoorlijke schepen van Financiën, maar daarenboven heeft hij zijn toenmalige partij al eens laten voelen dat zijn plaatselijke aanhang in Merksem in staat was de eerste 'Turtellijst' voor heel Antwerpen af te wijzen. Zijn eigen district stond toen als één man achter hem en de meeste van zijn aanhangers zullen hem wel volgen bij de overstap naar de N-VA. Datzelfde geldt trouwens voor Van Campenhout. Gaat de N-VA nu de komende verkiezingen winnen? Dat is een ander verhaal, zowel voor Antwerpen als elders in Vlaanderen. De kans is nl zeer groot dat ze op vele plaatsen wel de grootste partij zal worden, maar dat de verliezers samen zullen spannen om ze van de macht weg te houden. M.a.w. dat er plaatselijk een kopie komt van wat we nu reeds op federaal vlak meemaken, waarbij de verliezers tenslotte winnen. In het licht van dit alles was het tactisch dan ook zeer goed gezien van De Wever, dat hij de gemeentelijke verkiezingen slechts een eerste stap noemde om een groter doel te bereiken bij de federale verkiezingen van 2014. Zo houdt men er niet alleen de spanning in, het zorgt er ook voor dat de doorsnee Vlaming geen genoegen zal nemen in zijn gemeente een doorslag van de nationale regering terug te vinden. Een Vlaming kan veel verdragen, maar als winnaar het onderspit blijven delgen, is daar niet bij. Deze verkiezingsstrijd wordt dan ook een oorlog met vele veldslagen. Wie die veldslagen wint is (nog) niet belangrijk, het is de oorlog die moet gewonnen worden. En dat zullen we pas weten in 2014.
Over de vervroegde vrijlating van Michelle Martin is er al genoeg gezegd en geschreven. Ik ga daarover zeer kort zijn. In deze rubriek ben ik het al regelmatig oneens geweest met onze Justitie, maar in het geval Martin heeft ze gelijk. Ze heeft nl gewoon de wet toegepast, ze moét dat doen. De schuldigen zitten niet bij het gerecht, maar in de politiek, dezelfden die nu weer staan te roepen dat de wet Lejeune moet worden 'aangepast'. Mag ik er op wijzen (er is nergens iets van te horen of te lezen), dat die wet tijdens Paars nog versoepeld werd i.pl.v. verstrengd en dat dat gebeurde onder de verantwoordelijkheid van de toenmalige minister van Justitie Laurette Onkelinx, ooit door de VB terecht benoemd tot patrones van de Belgische criminelen. Tante Laurette zit nog steeds in de federale regering, waar ze nu Sociale Zaken teistert en niemand die er aan denkt haar ter verantwoording te roepen. Het is wel de week van de straffe uitspraken. Denk maar aan die van Jurgen Verstrepen, die op Twitter opriep een huurmoordenaar op Martin af te sturen. Hij zou het eerder ludiek bedoeld hebben, maar men weet maar nooit hoe men e.o.a. mafkees op ideeën zou brengen. Verstrepen, ooit een voortreffelijk politiek Tv journalist, weet - sinds hij zelf in de politiek zit - blijkbaar niet meer wat hij moet doen om in het nieuws te komen, zeker nu hij bij LDD moet vrezen voor zijn politieke carrière. Het gerecht heeft hem al op het matje geroepen en hij mag het daar eens gaan uitleggen. En dan waren er die Amerikaanse republikeinse senaatskandidaat, Todd Akin én de leider van de Nederlandse protestantse Staatkundige Gereformeerde Partij (oef!), Kees van der Staaij, die beiden beweerden dat vrouwen zelden zwanger worden van verkrachting. Dat doet me denken aan dat mopje dat een vrouw niet zwanger kan worden als ze een aspirientje gebruikt. Ze moet dat gewoon stevig tussen haar knieën blijven drukken! Tenslotte komt er nog een echt drama op ons af: er blijkt nl voor Bert Anciaux geen plaats te zijn op de Brusselse PS/SP.a lijst voor de komende gemeentelijke verkiezingen. Misschien hebben de plaatselijke verantwoordelijken lucht gekregen van de Nieuw-Zeelandse studie (op 1.000 personen over een periode van liefst 25 jaar), dat je van cannabis roken dommer wordt. Als men weet dat Bertje meer dan eens gezegd heeft dat af en toe een jointje roken geen kwaad kan, is de link snel gelegd. Van enige huilbui zou er voorlopig nog geen sprake zijn...
Het federale kernkabinet is dan toch vervroegd bijeengekomen om o.m. de problemen van de stroomvoorziening van dit land te bespreken. Nadat het eind juli met vakantie was gegaan omdat alles zgz onder controle was, bleek dat - volgens de gouverneur van de Nationale Bank - niét het geval te zijn en moest daar dus op worden gereageerd. Wel, er is feitelijk niét op gereageerd, want volgens de regering Di Rupo is nog steeds alles koek en ei. We kunnen op ons twee oren slapen. Elio waakt. Volgens Di Rupo en Co zal er deze winter geen stroomtekort zijn, zelfs niet als de reactors van Doel 3 en Tihange twee zouden dicht blijven (dat is al zeker het geval voor de rest van dit jaar). Er zullen desnoods stilliggende klassieke centrales worden heropgestart (alsof dat zomaar kan) en eventueel - bij grote problemen - zullen o.m. instellingen met noodaggregaten (ziekenhuizen bv) gevraagd worden die in te schakelen i.pl.v. stroom af te nemen van het net. Du jamais vu. Tenslotte zal men desnoods stroom invoeren uit het buitenland, waar die goedkoper is en verzekert Vande Lanotte dat die stroom de verbruiker geen cent meer zal kosten. Die laatste uitspraak is te nemen met een grote korrel zout. Net op dezelfde dag van de samenscholing van het Belgische kernkabinet, komen uit Duitsland immers berichten dat men daar verwacht dat de elektriciteitsprijzen met 30% kunnen stijgen als men alle kerncentrales stil zou leggen. Dat wordt niet verteld door Janneke en Mieke, maar door de voorzitter van het Bundeskartellamt, de Duitse tegenhanger van onze Raad voor de Mededinging én door de verantwoordelijken van de grote energiebedrijven Vattenfall en RWE. Voor wie denkt dat het bij ons anders zal gaan dan in Duitsland, nog dit. Duitsland is op energiegebied het Europese land dat het best met België te vergelijken is: hoge prijzen, een overgesubsidieerde groenestroomsector en het principe van de gegarandeerde afname met vaste vergoeding. Eigenlijk staat België er nóg slechter voor, want dit hele verhaal gaat hoe dan ook extra geld kosten. Door het stilleggen van Doel 3 en Tihange 2 komt er trouwens een probleem bij, als straks onderhandeld moet worden over de zgz 'nucleaire rente', de 550 miljoen die Electrabel normaal zou moeten betalen omdat haar kerncentrales hier al zijn afgeschreven. Als die straks echter eerder gesloten worden en/of niet meer opgestart, hoeft de maatschappij daarvoor niet meer te betalen en mist de Belgische staat enkele honderden miljoenen euro die het zo broodnodig zal hebben. Maar zoals gezegd, mogen we op onze twee oren slapen. Er is niets aan de hand. Met de kop in 't zand ziet de regering Di Rupo geen problemen. Tot 14 oktober althans...
