De PS heeft in de eerste plaats voor Wallonië gekozen, omdat – zoals ik al schreef – de deelregeringen door de zesde staatshervorming over veel meer geld zullen kunnen beschikken (om in PS-stijl lekker te kunnen uitgeven, zonder te investeren), maar ook omdat ze de macht in haar regio wil consolideren nu er daar gevaar dreigt vanuit de communistische linkervleugel. Er is echter nog een derde reden: de federale schulden. Wat terecht gesuggereerd wordt door onze vriend Filips in zijn reactie van gisteren. De PS hoopt inderdaad dat het de Vlamingen (én de MR) zullen zijn die de putten zullen vullen op kosten van o.m. de regio’s.
Wie Di Rupo gaat opvolgen zal nl te maken krijgen met een hoop financiële problemen, die er al waren én daarbij nog een deel dat er aan komt. Zo heeft Luc Coene, de gouverneur van de Nationale Bank, al laten weten dat de overheid de volgende vier jaar 14 miljard euro extra zal moeten besparen. Europa van zijn kant wil van België nog een kleine 2 miljard extra zien vóór het einde van dit jaar. Zelfs het uitwerken (de zgz ‘implementatie’) van de zesde staatshervorming wordt een mission impossible in zowel Wallonië als in Brussel, de twee armoedige regio’s van Belgenland. Die hebben daar nl niet de middelen voor, terwijl zelfs het zgz ‘rijke’ Vlaanderen tegen die tijd zal opkijken naar een tekort van méér dan één miljard. Als grootste aandeelhouder van BNP Paribas heeft België sinds februari al een miljard euro aan beurswaarde verspeeld en kan het nog erger worden. Als de Amerikaanse boete een feit wordt, komt daar nog zo’n 200 miljoen bij. Als die boete te hoog wordt, volgt er waarschijnlijk een kapitaalsverhoging, waarbij België weer gaat verliezen, omdat het ofwel met vers geld zal moeten komen, ofwel zijn aandeel verder zal zien verwateren.
Kortom, wie de volgende Belgische federale regering erft, zal zwarte sneeuw zien en beslissingen moeten nemen, waarbij het strikte monetair beleid van Dehaene eind vorige eeuw kinderspel was. Niemand zal dan ook staan te springen om die failliete boel over te nemen, tenzij misschien de liberalen, die anders helemaal uit de boot dreigen te vallen. Maar ook voor hen zal het dan niet meer volstaan ‘vleugels te hebben’ en ‘goesting in de toekomst’.
Het is al lang een vast gegeven, dat dit België alleen kan blijven bestaan dank zij het geduld van de Vlamingen. Die blijven netjes de wetten gehoorzamen, terwijl de francofonen ze alleen maar toepassen als het hen uitkomt. Datzelfde geldt blijkbaar ook voor het confederalisme dat door francofonen en belgicisten verketterd wordt, maar door PS en CDH nu wel zelf wordt toegepast van zodra de gelegenheid zich voordoet. Dat hebben we deze week kunnen meemaken door de demarche van die partijen, toen die meteen een akkoord sloten voor de gewestregeringen, nog vóór er een was over een nieuwe federale regering, welke nu wel erg in de verdrukking komt. De Vlamingen, waarbij de N-VA zelfs bereid was het communautaire tijdelijk links te laten liggen, konden niet anders dan dezelfde weg volgen. Voor De Wever was de zet van de francofonen een godsgeschenk, want nu kan hij verder voluit gaan. Of het straks met die federale regering nog iets worden zal, is iets waar weinigen nog van blijken wakker te liggen.
De PS deelt in Wallonië al meer dan 25 jaar de lakens uit. Ondanks het feit dat dit landsgedeelte er alleen maar armer van geworden is, blijft de partij de lakens uitdelen, grotendeels omdat ze daar op alle niveaus zowat alle belangrijke politieke postjes in handen heeft en van daaruit de bevolking blijft voorhouden dat het zonder haar alleen nóg slechter kan worden. Door voor het eerst sinds lang nog eens een federaal premier te leveren, heeft de partij onder Di Rupo nogal wat toegevingen moeten doen die ze anders nooit zou gedaan hebben en dat werd haar in Wallonië niet in dank afgenomen. Ze verloor zo’n 8% van de stemmen en moest zien dat ze hier en daar op de linkerflank gepasseerd werd door de Waalse versie van de PvdA. Dat én het feit dat de deelregeringen straks – als gevolg van de zesde staatshervorming – meer geld ter beschikking gaan hebben dan de federale, heeft ertoe geleid dat de PS voor de centen (en de macht) kiest en in de eerste plaats haantje de voorste wil blijven op de failliete puinhoop die Wallonië nog altijd is. Door de vlucht vooruit heeft ze echter de Vlaamsnationalisten de kans gegeven hetzelfde te doen en – als alles lukt – hebben we straks toch nog de confederatie, waar linksen en belgicisten zo tegen gekant waren.
---
In de marge van bovenstaande, nog dit. Wouter de boskabouter Van Besien doet nu vreselijk verontwaardigd omdat CD&V, volgens hem, een bocht naar rechts neemt. Wat is daar abnormaal aan in de regio waar 75% van de kiezers centrumrechts gekozen hebben? Dat hij en/of een van zijn groene medestanders nu geen minister kan worden, zoals hij stilletjes gehoopt had, zal wel de belangrijkste reden zijn geweest. Hij kon, zelfs vóٕór 25 mei, niet genoeg herhalen dat Groen bereid was mee in gelijk welke regering te stappen.
Tobbackske reageerde een beetje in dezelfde zin. Ook hij zegt dat zijn partij niet neen zal zeggen als ze gevraagd wordt. Vraag is maar wie er in Vlaanderen nog zit te wachten op het aanhangwagentje van de PS?
Bij CD&V hebben ze dan eindelijk het licht gezien en heeft de partij haar eis laten vallen dat er eerst onderhandeld moest worden voor een federale regering en daarna pas voor de regionale. De raid van de PS naar de gewestinstellingen heeft de ogen geopend en nu kan het allemaal opeens wel. CD&V en N-VA gaan onderhandelen voor een Vlaamse regering. Daarmee gaat alvast één droom van De Wever in vervulling en zal het straks ook deze regering zijn die mee zal onderhandelen voor een eventuele federale regering, al zou dat weer wel eens een werk van lange adem kunnen worden. De Senelle doctrine blijft ondertussen overeind. Het belangrijkste is dat de gewestregeringen er spoedig zullen komen om het land verder te kunnen laten functioneren. Voor de Vlaamse regering is er geen vaste termijn vooropgesteld, maar vóór de verkiezingen zei De Wever dat dit op tien dagen kan verwezenlijkt worden en zal men zeker trachten tegen 11 juli ermee klaar te zijn.
Net zoals in Wallonië valt ook in Vlaanderen de liberale partij uit de boot. Gwendolientje kwam in Terzake vertellen dat haar partij in dat geval ook niet in een federale regering zal stappen. Erg slim is dat niet, want als van politiekers iets verwacht wordt, dan is ze dat ze soepel moeten zijn. Met een partij die eerder anti-Vlaams is, die het confederalisme heeft afgezworen en er niet tegen op zag weer in een federale regering te stappen met een minderheid in Vlaanderen, kan weinig land nog te bezeilen vallen. Ze is mathematisch overbodig en zal dat zeker blijven als men zich zo blijft opstellen. Vraag is maar of iedereen bij Open VLD het daarmee eens is en blijft. Ook de tweede dubbele bocht die de partij genomen heeft in de Oosterweel saga is niet van die aard om ze nog erg geloofwaardig te vinden en met hun kinderlijke slogans (‘Mensen hebben vleugels’ en ‘Goesting voor de toekomst’) hebben ze blijkbaar ook niemand kunnen charmeren. Gwendolientje is tegen alles wat communautair geladen is. Jammer genoeg voor haar is in dit land alles communautair. Wat als straks haar zusterpartij, de MR, toch zou deelnemen aan een centrumrechtse federale regering – theoretisch kan dat – gaat Gwendolientje ook dan in haar hoekje blijven staan zeuren? Dat zal zeker gebeuren als zij het confederalisme blijft afzweren. Jammer voor haar is dat nu levendiger dan ooit.
Met het akkoord tot onderhandelen tussen CD&V en N-VA kan er een tweede kartel in de maak zijn, al is het toch even opletten geblazen. Kris Peeters, ex-Unizo, krijgt voor de onderhandelingen immers drie ACV’ers mee (Crevits, Van Deurzen en Schauwvliegje). Zou dat toch iets te maken hebben met de toegeving van ACV-boss Develtere een dag eerder, toen die zei geen bezwaar te hebben met de N-VA in een regering te moeten samenwerken?
Eén zaak is zeker: het blijft spannend, een stuk spannender dan men een paar dagen geleden nog had durven denken. Heerlijke tijden voor een blogschrijver op zoek naar inspiratie…
Het akkoord tussen PS en CDH – nota bene: de verliezers van de verkiezingen in Franstalig België* - om samen een gewestregering te vormen in Wallonië én voor de Franse Gemeenschap, heeft de informatieopdracht van Bart De Wever niet alleen gekruist, maar waarschijnlijk ook overbodig gemaakt. Er was zelfs een akkoord om, samen met het FDF, een Brusselse regering te vormen, maar dat plannetje gaat (voorlopig?) niet door omdat men daar ook rekening moet houden met de Vlaamse aanwezigheid en Open VLD én CD&V in een gezamenlijk communiqué al bedankten om samen in een regering te zitten met de Fransdolle Vlamingenhaters van de club van Maingain. Voor de SP.a is dat blijkbaar geen probleem…**. Rest nog de theoretische mogelijkheid om een federale ploeg samen te stellen, zelfs met PS/CDH en/of MR, maar geen hond die daar nog in gelooft. Barts opdracht was vanaf het begin een mission impossible. Misschien komen de laatste ontwikkelingen hem nog goed uit. ‘Gered door de gong’ heet dat in bokstermen.
Opmerkelijk bij dit alles is wel dat uitgerekend CD&V, die de sleutel in handen heeft op zowel federaal als gewestelijk niveau, bleef hameren op de eis dat er een federale regering moest komen nog vóór er over een Vlaamse gesproken kon worden. Ondertussen hebben de Duitstalige Oostkantonners hun regering al gevormd en nu dus ook de Walen. Vlaanderen blijft achter als quantité négligeable in de Belgische politiek. Waarschijnlijk heeft nog nooit een verkiezingsoverwinning zo bitter gesmaakt. Terwijl in Vlaanderen driekwart van de kiezers voor centrumrechts kozen, krijgt Wallonië een uitgesproken linkse deelregering. Er zijn journalisten die CDH nog altijd wel tot de christendemocratische familie rekenen (de ‘zusterpartij’ noemen ze haar), maar die vergeten dat de ‘C’ in de partijnaam al lang niet meer staat voor ‘Chrétien’.
Het wordt nu meer dan ooit uitkijken wat er bij CD&V beslist gaat worden, maar zelfs dan kan de N-VA alleen maar meespelen als het veel water in de wijn doet. Opmerkelijk in deze context is wel de uitspraak gisteren van ACV-topman Patrick Develtere, die verklaarde er geen probleem mee te hebben mocht de N-VA mee in de regering komen. Dat nadat het toch die partij was die de kat de bel aanbond i.v.m. Dexia en Arco. De verklaring van Develtere kwam er wel vóór de deal tussen de PS en CDH bekend werd.
Voor de optimisten onder ons is er misschien nu een gelegenheid om toch een Vlaamse regering te vormen met enkel CD&V en de N-VA. Ook dan zal deze laatste partij een flink deel van haar programma moeten inslikken, maar het blijft een valabel alternatief t.o.v. een tripartite met een uiterst minieme meerderheid, die dan 5 jaar koude oorlog moet vrezen.
* Samen met Ecolo, dat 10 van zijn 14 zetels verspeelde. Daarover hoort men Van Besien niet kraaien, terwijl Groen en Ecolo toch eenzelfde nationale coalitie vormen.
** Voor het akkoord over de vorming van de Brusselse regering was er een akkoord tussen PS, CDH én FDF en was steun toegezegd door Guy Vanhengel (Open VLD), die de onderhandelingen leidde voor de Vlaamse klassieke tripartite. De ‘schooier van Evere’, zoals hij in financiële kringen genoemd wordt, heeft zich daar dan toch even flink vergaloppeerd, zeker wanneer hij als liberaal akkoord zou zijn te gaan samenwerken met het FDF, een partij die zich van de liberale familie had afgescheiden, terwijl de Franstalige liberalen weer voor vijf jaar de woestijn in gestuurd worden en de Vlaamse voorlopig nog nergens staan in het politieke debat, ondanks hun ‘goesting in de toekomst’…
Zoals na zowat elke verkiezing in dit land, heeft men gegarandeerd een discussie over het aantal stemmen dat men moet halen om verkozen te worden en het een feit dat – zoals steeds – het de Vlamingen zijn die daarin benadeeld worden. Die zeteltoewijzing blijkt het gevolg te zijn van het zgn Sint-Michielsakkoord van 1993, een van de zoveel akkoorden waarbij de Vlaamse traditionele partijen zich hebben laten rollen en waarbij deze toewijzing werd vastgelegd op basis van de bevolkingcijfers. In die cijfers zijn ook jongeren en niet-stemgerechtigde vreemdelingen meegerekend. Daar bovenop komt nog het feit dat er in Brussel en Wallonië meer mensen niét gaan stemmen en er daar ook meer blanco en/of ongeldige stemmen zijn. Het resultaat van dat alles is, als men gaat vergelijken met de uitgebrachte stemmen, een Vlaamse verkozene gemiddeld 8500 stemmen meer moet halen dan een Franstalige. Voor 63% van het totaal aantal stemmen krijgt Vlaanderen maar 58% van de zetels, tegenover Wallonië, dat met 33% van de stemmen 42 zetels krijgt. Dat maakt dat, in werkelijkheid, een Vlaamse stem minder waard is dan een Waalse. Om dit systeem te kunnen veranderen, moet er een bijzondere meerderheid in het parlement gevonden worden, plus een meerderheid in elke taalgroep. Dit laatste betekent dat er ook een meerderheid aan Franstalige kant moet zijn en daar wringt meestal het schoentje. Het is een van de redenen, waarom staatshervormingen hier zo lang duren en daarna niet of slecht blijken te werken. Denk maar aan de splitsing van B-H/V, die door de Vlaamse onderhandelaars moest worden afgekocht met absurde compensaties, zoals o.a. het feit dat in er in het tweetalige Brussel alleen nog een Franstalige procureur mag worden. Verder zijn er nog de grendels, de alarmbelprocedures, de belangenconflicten en is het nogal wiedes dat er in dit land nog weinig kan veranderen op politiek vlak. Dat durven ze dan nog ‘consensus democratie’ noemen. Met dank aan de Vlaamse traditionele partijen die het tot stand komen van zo’n kromme situaties hebben goedgekeurd.
---
In de marge van bovenstaande, nog dit. De nieuw verkozenen leggen op 19 juni hun eed af, waarna ze zo'n vier maanden op vakantie kunnen! Het nieuwe parlementaire jaar begint immers pas op de tweede dinsdag van oktober. Van een rotjob gesproken!
De Wever krijgt er dus nog een weekje bij. Volgens mij is dat een uitstel van executie. ‘Ze’ laten hem gewoon rondjes draaien tot hij er zelf wel genoeg van zal krijgen. “Ze”, dat zijn in eerste instantie het Hof en de francofonen, maar ook de traditionele Vlaamse partijen. ‘Chi troppo abbraccia, nulla stringe’. Dat is geen De Wevers Latijn, maar een Italiaans gezegde dat hier zeer toepasselijk is: ‘Wie te veel omarmt, houdt niets vast’.
Van zodra het na de verkiezingen duidelijk werd, dat de N-VA niet incontournable geworden was en dat ook de klassieke Vlaamse partijen een meerderheid konden vormen zonder de partij van De Wever, was het even duidelijk dat de partij alleen nog zou kunnen meespelen als ze veel water in haar wijn zou doen. ‘Driekwart van het eigen programma inslikken’, zoals Flup Moustache het al zei. Het valt nog af te wachten wat het op Vlaams niveau nog zou kunnen worden, maar op federaal vlak moet Bart zich geen illusies maken. De francofonen willen hem gewoon niet.
Als de traditionele partijen er op Vlaams niveau toch de N-VA bijnemen, dan zal het zijn om zichzelf in te dekken. Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 29 mei (‘Zonder stok achter de deur’) zullen er de komende legislatuur nog harde noten te kraken vallen. Ik heb toen reeds een hele opsomming gegeven van de schulden die zullen moeten worden aangezuiverd, maar daarmee is de kous helemaal nog niet af. Ondanks het feit dat België door de Europese Commissie voorlopig van het strafbankje werd gehaald, omdat het land onder de 3% norm bleef, blijft er nog meer dan genoeg om zich zorgen over te maken. Een volgende federale regering, maar ook de deelregeringen, moeten de lasten op arbeid laten dalen, snoeien in de uitzonderingstarieven van het btw-systeem, financiële achterpoorten sluiten en de belastingen eenvoudiger maken. Ze zullen nog dit jaar een kleine twee miljard extra moeten vinden om de begroting op peil te houden, meer mensen aan het werk moeten krijgen, degenen die werken langer laten werken en de loonkloof moeten dichten om niet uit de markt geprezen te worden. De index zal hoe dan ook weer eens moeten worden ‘aangepast’ en er zal extra geld moeten gevonden worden om de pensioenen betaalbaar te houden. Allemaal ‘suggesties’ van Europa.
Als de N-VA straks nog zal mogen meespelen, dat zal dit grotendeels komen omdat de trado’s de verantwoordelijkheid voor al die zaken niet alleen zullen durven dragen. De Vlaamsnationale partij dreigt dan een soort CD&V-light te worden.
Louis Michel, oud minister van Buitenlandse Zaken in de voor Vlaanderen nefaste regering Verhofstadt I en vader van Charles, momenteel voorzitter van de MR, heeft verklaard dat zijn groep uit de liberale Europese fractie zal treden, mocht die de N-VA als lid aanvaarden. Daarmee blijft ‘big Loulou’ consequent met zichzelf en dan denken we aan zijn tijd bij Verhofstadt, toen hij zijn landgenoten aanspoorde niet meer naar Oostenrijk op vakantie gaan, omdat toen de partij van Haider deel ging uitmaken van de Oostenrijkse regering. Hoe democratisch Loulou was, bleek ook nog vorig jaar toen er een hele heisa was i.v.m. het tot stand komen van de Europese privacywet. Er werden toen nl door allerlei lobby’s zo’n 2.000 (!) amendementen ingediend, waarvan er 158 vanuit het kantoor van Michel bleken te komen. Daarmee ging hij in tegen een wetsvoorstel van zijn eigen fractie, de Alde (niet te verwarren met de Aldi, alhoewel…). Toen daarover een schandaal uitbrak werd niet hij, maar een medewerker ontslagen die de amendementen zgz op eigen initiatief had ingediend. Een truuk van luie Charel, die voorheen al eens werd toegepast door de kleine Eyskens toen die, als minister van Buitenlandse Zaken in een der regeringen Martens, een paspoort had toegekend aan een terrorist.
De verklaring van de oude Michel laat nog maar eens zien, dat De Wever op de MR niet moet rekenen voor de vorming van een centrumrechtse federale regering. Daarvoor heeft Bart nl de MR nodig, plus – voor Brussel – zelfs het FDF. De voorzitter van die Fransdolle Vlamingenhaters, Maingain, heeft zich trouwens ook al uitgesproken tegen een regering met de N-VA en men heeft ook die partij nodig, anders gaat de CdH evenmin meespelen. Hetzelfde is trouwens gebeurd met Yvan Mayeur, de huidige PS-burgemeester van Broekzele, die de informatieopdracht van De Wever ridiculiseerde.
Het ziet er dus weinig waarschijnlijk naar uit dat De Wever erin zal slagen om een federale regering op de been te brengen, waarin zijn partij vertegenwoordigd zal zijn, laat staan iets te zeggen zal hebben. Dat legt de bal terug in het kamp van de Vlaamse trado’s, die men zal aanbieden opnieuw deel te nemen in een centrumlinkse coalitie, iets waarnaar SP.a en Open VLD wel oren zullen hebben. Voor CD&V ligt de zaak anders, daar die partij alleen met de N-VA al een Vlaamse regering kan vormen. Dat laatste moet dan ook de topprioriteit worden, waarna men een Vlaamse regering zal hebben en het de Vlaming in de straat worst zal wezen hoelang de volgende federale regeringsvorming dan nog zal duren. In dat geval kan men trouwens – in tegenstelling tot 2011 – de N-VA niet meer de schuld geven dat er geen federale regering tot stand komt.
Het wordt even spannend deze week. Morgen moet De Wever zijn verslag als informateur bij Filip aanbieden en gaan we misschien al iets te weten komen. Eén week is absoluut onvoldoende, zeker als men tussendoor ook nog onderhandelen moet over de regionale regeringsvorming. Gaat de geschiedenis zich herhalen en krijgen anderen straks weer een veelvoud aan tijd om e.e.a. uit te zoeken?
Zoals ik hier al meermaals gesteld heb, is momenteel hét belangrijkste dat er zo snel mogelijk een Vlaamse regering komt. Zelfs Philippe Moreau, de (ex?) ideoloog van de PS, vindt dat dit voor De Wever het beste scenario is, al zegt hij erbij dat Bart wel driekwart van zijn programma zal moeten inslikken. Met de uitslag van de verkiezingen, die in feite niets hebben opgelost, blijft dat de enige mogelijkheid om straks ook federaal iets te forceren. Lukt dat niet, dan riskeert de winnaar van deze verkiezingen voor 5 jaar in de oppositie terecht te komen. En dat met een CD&V die de beoogde 20% niet haalde en de SP.a die nooit eerder zo weinig stemmen kreeg. Zelfs in haar eigen Leuven haalt de partij van de Tobbacks geen 14%, zowel voor de federale Kamer als voor het Vlaamse parlement en wordt ze daar de vijfde partij! Kan zo’n voorzitter zomaar aanblijven en zo’n partij mee blijven regeren?
Ik vraag me trouwens af, waarom sommigen blijven stellen dat er eerst een federale regering zou moeten komen. De Duitstaligen hebben hun nieuwe gewestregering toch ook al. Leven die misschien op een andere planeet?
In september van vorig jaar verklaarde De Wever, in een interview in De Tijd, dat hij er soms van wakker lag zijn werk niet af te kunnen maken. ‘Ik heb een groot deel van mijn leven heel intens aan politiek gedaan’, zei Bart toen, ‘Wanneer de ‘delivery time’ aanbreekt, zou het wel jammer zijn dat moment te missen’. Of dat moment eraan komt, weten we misschien deze week, al zal dat niet betekenen dat daarmee de problemen van dit land zullen zijn opgelost. Zelfs het verhaaltje dat er na de zesde staatshervorming geen communautaire problemen meer zouden zijn, is een fabeltje. Zeker voor wat Vlaanderen betreft, zal het voor de traditionele partijen geen wandeling door het park worden met één Vlaming op drie in de oppositie.
Nadat de Belgische poot van BNP Paribas deze week al negatief in het nieuws was gekomen door de hold-up van de Belgische staat op een tienduizend van haar klanten die samen anderhalf miljard euro verspeelden (zie mijn blog van gisteren), was het de beurt aan de Franse moeder om een klap te incasseren. En wat voor een klap! Het Amerikaanse ministerie van Justitie wil de Franse bank een monsterboete van 10 miljard dollar (±7,3 miljard euro) opleggen, omdat het bedrijf jarenlang dollartransfers heeft uitgevoerd naar zgz schurkenstaten zoals Iran, Syrië, Cuba en Soedan. Als dat doorgaat, zal dat de hoogste boete zijn die ook door een financiële instelling zal moeten betaald worden, zo’n vijf keer meer dan de hoogste boete tot nu toe.
Deze boete treft deze keer niet de klanten – zoals de verkoop met terugwerkende kracht bij de Belgische dochter – maar de bank zelf. I.pl.v. de klanten zal de Belgische staat er mee voor moeten opdraaien, de belastingbetaler zeg maar, u en ik. In de nasleep van de Fortis affaire had de Belgische staat nl door het doorverkopen van Fortis aan BNP Paribas zo’n 10% van de Franse aandelen gekregen plus 25% van het Belgische filiaal. Na het bekend maken van de mogelijke boete is het BNP Paribas aandeel zo’n 5% minder waard geworden en voor de Belgische staat betekent dat alleen al een verlies van minstens 350 miljoen euro. Daar houdt het niet mee op, want die boete komt overeen met zo ongeveer de winst van anderhalf jaar. Daardoor zou het goed kunnen, dat de bank straks een kapitaalsverhoging moet doorvoeren, waardoor België nog eens extra geld mag bovenhalen. Als het dat niét doet, zullen nl haar aandelen verwateren en mag men een verkoop met winst, waarop gehoopt werd, helemaal vergeten.
Vorig jaar verkocht minister Geens aan het Franse moederbedrijf de 25% die de Belgische staat nog bezat in de Belgische dochteronderneming en kon hij daarna triomfantelijk verklaren daarmee de Belgische staatsschuld onder de 100% van het bbp te hebben gekregen. Dat laatste is ondertussen achterhaald, zoals ik ook reeds vertelde in mijn blog van 29 mei (‘zonder stok achter de deur’) en het wordt nóg erger. Mocht Geens die 25% niét verkocht hebben, dan had de Belgische overheid nog een blokkeringsminderheid in BNP Paribas Fortis gehad, terwijl ze nu de impact van de hele zaak moet ondergaan zonder er nog iets aan te vertellen te hebben.
Een slecht examen dus voor een mogelijke kandidaat premier. Als het hem een troost mag wezen, een andere kandidaat, Didier Reynders, deed het al niet veel beter (denk maar aan Dexia) en werd, na een dienst van liefst tien jaar, beschouwd als een der slechtste ministers van Financiën die dit land ooit gehad heeft en die alleen maar goed was in het uitsturen van zijn kabinetschefs naar andere lucratieve overheidsbanen.
Een regering in lopende zaken mag geen nieuwe belastingen heffen. Het is daarom opmerkelijk dat nu, vlak ná de verkiezingen, er toch allerlei nieuwe belastingen worden aangekondigd. De beslissingen daarvoor waren dus al genomen vóór 25 mei, maar men heeft er wijselijk (sic) voor gekozen ze pas na de verkiezingen bekend te maken om de N-VA – die de ploeg van Di Rupo een belastingregering noemde – geen vers buskruit te geven.
Zo raakte maandag bekend, dat een nieuwe belasting op beleggingsfondsen de beleggers zo’n anderhalf miljard euro extra gaan kosten. Het gaat om tienduizende klanten (van BNP Paribas Fortis), maar hier en daar zal er zich wel iemand pijn doen. De belasting is door de bank van de rekening van de klanten gehaald op ‘the day after’, 26 mei dus en rekent op de verkoop van fondsen een belasting aan van 25% met een terugwerkende kracht van vijf jaar!
Eergisteren werd dan bekend dat de btw op renovatieprojecten stijgt van 6 naar 21 procent. Die korting was indertijd gegeven om bouwpromotoren aan te moedigen minder aan nieuwbouw te doen en eerder oudere gebouwen in een betere staat te brengen, waardoor o.m. meer mensen een betaalbare woning konden vinden in de steden. Tegelijkertijd zorgde ze ook voor het aanzwengelen van de bouwactiviteiten. Nu komt daar een eind aan en is het te verwachten, dat er niet alleen minder gaat gerenoveerd worden, minder werk dus, maar dat die renovatie ook behoorlijk duurder uit zal vallen, zodat minder mensen zich nog een nieuwe woning zullen kunnen veroorloven. Bij dit verhaal past ook de definitieve vernietiging door de Raad van State van de milieuvergunning voor Uplace. Nu kan men voor of tegen dat project zijn, feit is wel dat straks niemand in Vlaanderen nog bereid zal zijn de zgz ‘brownfields’ op te ruimen en dat de regio – zeg maar de belastingbetaler – er zelf voor op zal mogen draaien. ‘Wat we zelf doen…’
Het had nóg erger kunnen zijn, want de week vóór de verkiezingen lekte uit, dat er een derde nieuwe (pest)belasting zou komen op de ± 500.000 bedrijfswagens die er in dit land rondrijden. Die verhoging werd door Koentje Geens op de valreep (de vrijdag vóór de verkiezingen) ongedaan gemaakt. Het was echter diezelfde Geens die op 25 april van dit jaar de komst van die nieuwe taks had aangekondigd en ze later op geen enkel moment betwiste. Als Geens straks weer in een nieuwe regering mag meespelen, is de kans groot dat die taks er toch nog komt – desnoods met terugwerkende kracht - en zal Gwendolientje, mocht haar partij er ook weer bij zijn, zich nog eens kunnen komen verontschuldigen bij haar achterban. Van huichelaars gesproken!
---
N.a.v. de recente lezersreacties over de regeringsonderhandelingen (en t.a.v. Gina) nog dit. Als Peeters geen minister-president van Vlaanderen kan worden, zegt mijn glazen bol dat hij ook geen premier van België zal zijn. Zijn partij heeft daarvoor nl een wit konijn achter de hand en wel de hierboven vermelde supertsjeef Geens, die zelfs door de PS aanvaard zou worden. Bij een nieuwe federale regering zonder de PS is er trouwens ook nog een zekere Didier Reynders kandidaat. De keuze voor Di Rupo in 2011 heeft de instap tot de Wetstraat 16 wel erg laagdrempelig gemaakt…
In de voorbije verkiezingscampagne konden de media niet genoeg herhalen dat het ging over de tegenstelling tussen het N-VA en het PS-model. Daarbij werd duchtig op het N-VA programma ingehakt, terwijl er weinig verteld werd over wat dat van de PS feitelijk omvatte. Wallonië wordt nu al decennia lang door de PS beheerst met als resultaat een bittere armoede.
De werkloosheidgraad in Wallonië bedraagt 19,2% (t.o.v. 5% in Vlaanderen en 11,3% in Brussel). In een recente tabel van tewerkstellingsgraad van 266 Europese regio’s staan Oost- en West-Vlaanderen in de top 20 en de rest van de Vlaamse regio’s in de top 60. Geen enkele Waalse provincie haalt de top 100, Henegouwen (de thuisbasis van Di Rupo!) zelfs niet de top 200.
Vlaanderen heeft gemiddeld zo’n 3,7 leefloners per duizend inwoners, Wallonië 12,4 en Brussel liefst 23,8. Dat wordt allemaal officieel betaald door België, maar grotendeels met Vlaamse centen. In tegenstelling tot de zgz inhaalbeweging die Wallonië maakt via o.m. het even zgz Marshallplan, daalden de nieuwe investeringen er met 10%, terwijl er in Vlaanderen toch nog altijd een lichte stijging van 2% was.
En zo kunnen we nog een tijdje doorgaan. Feit is dat Wallonië er nooit bovenop zal komen als dat met de PS moet gebeuren. Er zijn daar nu weer communisten verkozen en die vinden zelfs de PS te rechts, stel u voor. Als de PS het in de volgende federale regering weer voor het zeggen zou krijgen zonder tegengewicht vanuit Vlaanderen (ttz zonder de N-VA), dan zal deze situatie alleen maar erger worden. De Vlaamse partijen die eventueel een Di Rupo II zouden steunen, zitten dan wel voor enkele jaren gebeiteld, maar het zouden wel eens hun laatste jaren kunnen zijn. Bij SP.a en Open VLD zijn ze zich daar niet van bewust, bij DC&V een beetje. Dat beetje zal straks het verschil moeten maken.
Ik zal mijn glazen bol nog eens moeten bovenhalen om te voorspellen wat er, volgens mij, zou kunnen gebeuren in onze politiek. Bart De Wever is nu wel een week aan zet, maar geen hond die gelooft dat het wat worden zal. Hij heeft nl geen ‘stok achter de deur’. Uitgerekend de slogan waarmee het VB naar de verkiezingen trok. Het lot kan wreed zijn.
Als de N-VA wil vermijden dat het misschien voor vijf jaar nergens nog zal kunnen meespelen, is de partij verplicht een knieval te doen richting CD&V. Als dat lukt, zeker op Vlaams niveau, kunnen die twee partijen samen optrekken richting federaal vlak en ook daar kan CD&V wegen op de besluitvorming. Eer het zover is, zullen de Vlaamsnationalisten nog heel wat water in hun wijn moeten doen, misschien zelfs Peeters opnieuw het minister-presidentschap moeten aanbieden. Het zal veel Vlamingen hard aankomen, maar zolang CD&V en de Waalse partijen een alternatief hebben – en dat hebben ze wel degelijk – zit rechts Vlaanderen in zak en as*. In tegenstelling tot bij het VB kan men het de leiding van de N-VA niet kwalijk nemen. Als het waar is dat de kiezer altijd gelijk heeft, kan de partij van De Wever nog wel meedoen, maar dan alleen als aanhangwagentje van de christendemocraten en zonder veel verdere eisen te stellen.
Of dat allemaal zo’n ramp zou zijn, valt trouwens nog te bezien. De volgende bewindsploegen, zowel op federaal als gewestelijk vlak, zullen nog dit jaar harde noten te kraken krijgen. Er was al geweten dat België de volgende jaren 13 miljard euro extra zal moeten besparen. Nadat eergisteren bekend werd dat het Vlaams tekort oploopt tot 1,3 miljard, kreeg de federale regering gisteren te horen dat het federale overheidstekort plots nog maar eens verhoogd wordt met 16 miljard. De reden voor Vlaanderen is, omdat Eurostat wil dat de pps-constructies* niet buiten de begroting kunnen gehouden worden. Voor het federale komt het doordat ook de schulden van de huisvestingsmaatschappijen mee moeten geteld worden. Dat laatste betekent dat, ondanks zelfs enkele meevallers, de staatsschuld straks boven de 103% zal komen, daar waar de regering Di Rupo recentelijk nog kraaide dat ze onder de magische 100% grens zou blijven. De partijen die de volgende regeringen gaan uitmaken, mogen dan ook beloofd hebben wat ze wilden, in het vooruitzicht van nog eens een pak extra besparingen, zal er weinig eer te rapen vallen en kunnen we er vanuit gaan dat de oplossing nieuwe belastingen zullen zijn. Uitgerekend dat wat een derde van de Vlaamse kiezers wilde vermijden door op N-VA te stemmen. Voor CD&V is het dan ook een nachtmerrie zoiets te moeten uitvoeren met uitgerekend de N-VA in de oppositie, met een Europa dat deze keer niet van plan is dit land weer eens uitstel te geven.
* In De Tijd van gisteren noemt een zekere Dirk Van Poucke, een onderhandelingsexpert van de UGent, de overwinning van de N-VA een ‘pyrruszege’. Dat was de titel van mijn blog van maandag…
** pps-constructies zijn samenwerkingsverbanden van de overheid met de privé-bedrijven, voor bv de bouw van scholen of sociale woningen.
Zoals ik in mijn blog van 26 dezer – the day after – al schreef is de kans groot dat de overweldigende overwinning van de N-VA al bij al voor de Vlaamsnationalisten een Pyrrusoverwinning zal worden. In die blog had ik er nog een vraagteken achter staan, dat mag weg, want de drie trado’s kunnen in principe nog een meerderheid halen en de N-VA is niet incontournable geworden. Het is CD&V die midden in het bed ligt en die waarschijnlijk alleen een akkoord zal sluiten als háár prioriteiten en niet die van de N-VA voorrang zullen krijgen. De Wever zal dan ook nog heel wat water in zijn wijn moeten doen om te verhinderen dat zijn partij straks helemaal uit de boot valt.
Er is, volgens mij, één lichtpuntje en dat is de vraag of CD&V het zal aandurven de N-VA buiten de regeringsvorming(en) te houden. De partij gaat dan alle verantwoordelijkheid krijgen voor een loodzware legislatuur, met extra bevoegdheden maar met minder geld. Daarenboven zal ze af te rekenen krijgen met een oppositie van 1 op de 3 Vlamingen en haar ware gelaat moeten laten zien in de communautaire kwesties die hoe dan ook zullen rijzen. Als puntje bij paaltje komt, is immers alles communautair in dit land. Verder weet ze dat het zakenleven en de middenstand grotendeels achter de partij van De Wever staan en dat ze nog meer jobs naar het buitenland zal zien vertrekken als de PS het weer voor het zeggen krijgt.
We zullen zien hoe super Bart het er deze week vanaf brengt. Als informateur van een federale regering mag hij het nu al vergeten, al vind ik dat persoonlijk nog niet zo erg. Mocht hij er ondertussen wél in slagen een Vlaamse coalitie bij elkaar te brengen, dan zou dat een stap vooruit kunnen zijn, al zal de inbreng van de N-VA dan wel in sourdine zijn. Als het de partij niet lukt er nog iets van te bakken, dan heeft het VB zeker nog niet afgedaan en zouden heel wat VB-kiezers die nu tactisch voor de N-VA gestemd hebben, wel eens terug kunnen keren naar het origineel. Tegen die tijd moet het VB dan wel orde op zaken hebben gesteld.
Voor de mensen die zich terecht boos maken over de huidige politiek in Vlaanderen, is het niet slecht bovenstaand gedichtje van Toon Hermans in herinnering te brengen. Men kan ermee lachen, maar in feite is het grotendeels de waarheid. Alleen noemen ze dat tegenwoordig ‘pragmatisch zijn’. Buiten het feit dat het VB genekt werd door het cordon sanitair, wat in Vlaanderen niet herhaalbaar was voor de N-VA, hoezeer de francofonen dat ook nu nog zouden willen, waren er inderdaad de eigen interne moeilijkheden en het feit dat de partijtop niet vatbaar was voor sjoemelen en andere ingrediënten die Toon zo raak beschreef. In navolging van het Franse FN, waar Jean-Marie Le Pen de leiding aan zijn dochter moest laten omdat hijzelf niet meer aanvaard werd, zou het geen kwaad kunnen dat ook bij ons het VB radicaal voor een verjonging kiest. Symptomatisch in dat opzicht is een artikel in The Economist van 17 dezer (dus van nog vóór de verkiezingen), waarbij een lange lijst voorkomt van zowat alle Europese partijen die het weekblad eurosceptisch noemt. Het Vlaams Belang wordt daar niet eens bij vermeld…De partij heeft nu (misschien) vijf jaar de tijd om dat te verwezenlijken. Met Tom Van Grieken en Barbara Pas heeft het VB alvast twee jongeren die geloofwaardiger kunnen overkomen dan een oudere generatie, die haar deel heeft gehad, maar duidelijk niet meer aanspreekt. Gerolf Annemans heeft dat al begrepen en stelt zijn functie als partijvoorzitter ter beschikking na de zomervakantie. Mocht straks blijken dat de N-VA het ook niet voor mekaar krijgt, is er nog altijd hoop. Mocht het tegendeel waar zijn, zullen we ons daar alleen maar over kunnen verheugen.
Ondergetekende heeft gisteren niet de hele namiddag en de avond naar de Tv gekeken. In het vooruitzicht op een natte maandag heb ik eerst enkele uren in de tuin gewerkt, waar ik e.e.a. heb verplant. Daarna had ik een afspraak met een dochter en een kleindochter en zijn we samen naar de cinema in Turnhout de opera Carmen van Georges Bizet gaan zien en beluisteren. Dat maakt dat ik pas laat op de avond thuis was, waar ik de uitslagen van de verkiezingen pas vernam. Dat gebeurde met een dubbel gevoel.
Om te beginnen bleek de vrees van een Vlaamsnationale afstraffing na de ongemeen harde en negatieve kiescampagne van de traditionele partijen ongegrond. Anderzijds was er ook weinig euforie omtrent de vooruitgang van de N-VA, omdat die grotendeels tot stand gekomen is met de overstap van nog maar eens een grote groep VB-kiezers. Een vestzakbroekzak operatie dus, waarbij de traditionele partijen al blij waren met een soort status quo. Het resultaat van dat alles is, dat het weer afwachten wordt, zowel voor de vorming van een Vlaamse als die van een federale regering. Eigenlijk is niet de N-VA, maar CD&V aan zet, want het is de enige partij die zowel met de N-VA als met rood en blauw een Vlaamse regering kan vormen en die bovendien alleen zeker is van het behoud van Peeters’ zetel als minister-president als ze voor de tweede formule kiest. Toch is dat helemaal niet zeker en is het bijna een blamage dat Peeters zo’n 15.000 voorkeurstemmen minder haalde dan tante Homans, door Tobbackske ooit een ‘tweederangsfiguur’ genoemd. Tenslotte blijft het nog altijd mogelijk dat Bart De Wever e.o.a. tactische zet uit zijn mouw schudt (door bv Peeters de post te laten behouden) en kennen we weer wat meer Latijn na Bart’s ‘Viti Vim Virtus’. En wat er verder nog volgt, kan best verwoord worden met de vaste uitspraak uit de fabeltjeskrant: ‘dat zien we morgen dan wel weer.”.
Kortom, de N-VA is de grote overwinnaar van deze verkiezingen. Vraag is maar: wat doet ze ermee, als CD&V tenslotte wel eens het laatste woord zou kunnen hebben?
Vandaag is het dan eindelijk zover: 25 mei 2014, de dag van de moeder aller verkiezingen. Menigeen zal een zucht van verlichting slaken, al was het maar om al het gezever over de politiek door partijen die alles beloven, maar waarvan men niets (meer) gelooft. Zoals ik terloops al eens gemeld heb, kan een partij alleen maar hopen dat een deeltje van al de gedane beloftes zal verwezenlijkt worden, dikwijls nog in een verwaterde uitvoering én op voorwaarde dat ze mee in de regering zit. Waar het voor Vlaanderen op aan komt, is vanavond te weten of de Vlaamsnationalisten het goed genoeg gedaan hebben, na deze ongewoon negatieve campagne van zowat alle traditionele partijen. N-VA was misschien negatief t.o.v. de PS, de Vlaamse trado’s echter t.o.v. een eigen Vlaamse partij. Open VLD had op dat gebied tenslotte afgehaakt, maar met slogans als ‘Mensen hebben vleugels’ en ‘Goesting voor de toekomst’ koopt men ook niet veel. Wat van deze verkiezingen zal blijven hangen is dat men de mensen gewoon angst heeft aangejaagd met bedreigingen die niet hard gemaakt konden worden. Het had soms meer weg van gemeentepolitiek, uitgerekend het enige niveau waarop deze keer niet gestemd hoeft te worden.
Ik vraag me soms af hoe men in het buitenland reageert op nieuwtjes van deze verkiezing, als men daar bv ziet dat ministers van huis tot huis gaan met foldertjes en dat in een wereld die steeds meer online gaat. Of dat bv een Vande Lanotte die op straat de index gaat verdedigen, een systeem dat in al onze buurlanden een relict is dat daar al jaren geleden is afgeschaft (en meestal vervangen is door all-in akkoorden, die het leven niet extra duurder maken, wat met de index wél het geval is). Voor diezelfde buitenlanders wordt het helemaal belachelijk als die te horen krijgen dat men hier ongeldig kan stemmen, maar men daarvoor wel naar het stemhoekje moet komen. Dat, als men niét komt, men een boete riskeert, waar haast nooit iets van in huis komt. Dat, wie vier keer in vijftien jaar niet komt opdagen, een andere straf krijgt: hij/zij mag dan helemaal niet meer gaan stemmen. Only in Belgium!
Enfin, mensen, stem voor de ‘goei’ en laten we maar hopen dat de trado’s straks stemmen tekort zullen komen om het onzalige beleid van Di Rupo voort te zetten, zelfs met Groen erbij.
Op de begrafenisdag van Dehaene hadden de politieke partijen hun campagne opgeschort. Een moratorium, zeg maar. Officieel althans, want men moest geen politieke analfabeet zijn om niet te verstaan wat er in de toespraken van de CD&V toppolitici gezegd werd. Het gebeurde echt op zijn tsjeefs, nooit rechtuit, maar steeds met in het achterhoofd dat een goed verstaander maar een half woord nodig had. Wat ze kwijt wilden, werd uitgebracht, op zijn Jean-Lucs. De vraag is maar, in hoever dat allemaal nog invloed zal hebben op de simpele zielen onder ons. ‘The collateral damage’, zoals dat in oorlogstaal heet.
Waar voor Vlaanderen wel minder gevaar van uit gaat dan verwacht, is het nationale voetbalgebeuren. In het stadion van RC Genk gingen woensdag wel tienduizend supporters naar de oefenmatch van de Rode Duivels kijken. De voetbalgekte ten top, al moet dat toch genuanceerd worden. Voor zover ik weet, was de toegang gratis en werden er allerlei gadgets kosteloos uitgedeeld aan de fans, meestal kinderen. Dat het aantal toeschouwers zo hoog lag, had ook te maken met de vrije schoolnamiddag.
Volgens een marktonderzoek van ING, spendeert de modale Belg gemiddeld immers slechts zo’n 12 euro aan de diverse Rode Duivelgadgets. De rest krijgt hij links en rechts gratis van allerlei sponsors. Deze laatsten riskeren zelf in de problemen te komen, nadat gebleken is dat de chartervluchten, die men al geregeld had voor de WK van volgende maand in Brazilië, niet eens volgeboekt geraken en er al toestellen geannuleerd moesten worden. De kostprijs zal wel de voornaamste reden zijn, al waren er de laatste tijd heel wat negatieve berichten over de stand van zaken in het land van koning Pele. Eerst werd er gewaarschuwd voor allerlei (erg jonge) prostituees die zich daar op de bezoekers zouden storten, dan was er het bericht over een soort muggen dat wij niet kennen, maar waarvan de beet o.m. de (soms dodelijke) knokkelziekte kan veroorzaken. Verder blijkt dat verschillende stadions niet eens tijdig zullen zijn afgewerkt en dat laatste geldt ook voor de toegangswegen er naartoe, wat voor heel wat chaos zou kunnen leiden. Tenslotte is er in Brazilië momenteel een echte stakingsgolf aan de gang, waar niet alleen het openbaar vervoer, maar zelfs de politie aan meedoet.
Nu nog afwachten wat de hoofdacteurs er op het terrein van terecht gaan brengen. Sinds het elftal zeker is van de kwalificatie, werd er geen enkele match meer gewonnen. Een overwinning straks tegen het minuscule Luxemburg zal daaraan niet veel veranderen. Als de ploeg de volgende maand ook in Brazilië geen resultaten behaalt, zou het wel eens snel gedaan kunnen zijn met de opgeklopte voetbalgekte. Dan wordt het ‘sic transit gloria mundi’ om het eens op zijn De Wevers te zeggen.
Als we de overdaad aan peilingen moeten geloven, dan zal het van enkele procenten meer of minder afhangen om te weten waar we na 25 mei aan toe zullen zijn. Krijgt de N-VA er enkele procenten bij, dan zit de partij in pole position, zeker voor wat de Vlaamse regeringsvorming betreft. Het zal dan echter aan CD&V zijn om te beslissen of ze met De Wever en Co in zee willen gaan. Op die manier zal men waarschijnlijk zelfs geen derde partij nodig hebben. Geen Open VLD en zeker geen SP.a. Vande Lala, die de bui al ziet hangen (dom is de man niet), heeft al gezegd er geen probleem mee te hebben samen met Groen een regering te moeten vormen. Dan is hij tenminste zeker er weer bij te zijn. De achterliggende gedachte van de Oostendse peetvader is echter dat hij hoopt op een regering zonder de N-VA, zowel voor het regionale als het federale vlak. Dat zou dan wel betekenen dat er vier partijen zouden komen te zitten in de nieuwe Vlaamse regering en acht in de federale. Als ge het mij vraagt, een blue print for disaster, zeker omdat in een dergelijke situatie men gegarandeerd eerst een federale regering zal willen vormen, terwijl de totstandkoming ervan ook zonder de N-VA niet op één,twee drie zal klaar zijn. Tijdens de crisis van de 451 dagen was er wel geen nieuwe federale regering, maar wel gewestregeringen die werkten. Bij een vertraging tot het maken van een nieuwe federale regering zullen ook de gewestregeringen in lopende zaken zitten, wat – zeker voor Vlaanderen – geen goede zaak zal zijn.
Ondertussen raakte bekend dat België verder wegzakt uit de top van wat men de ‘economische hitparade’ noemt. Dat betekent dat dit land steeds minder concurrentieel wordt. Het staat nu op plaats 28, terwijl drie Scandinavische landen bij de top tien staan, uitgerekend die landen waar de belastingen ook hoog zijn, maar waar de burgers er veel meer voor terugkrijgen. Uit dezelfde jaarlijkse lijst, gemaakt door de Zwitserse businessschool IMD, blijkt dat liefst 35 landen België hebben ingehaald voor wat de buitenlandse investeringen betreft. Zie je dat probleem al opgelost worden door een centrumlinkse Belgische regering met acht partijen?
Gelukkig is er nog de Waalse goednieuws show. De Waalse ondernemers, verenigd in de UWE, de tegenhanger van ons Vlaamse VOKA, erkennen dat de Waalse economie de crisis goed heeft doorstaan dank zij de subsidies van de Waalse overheid. Er kwamen daardoor liefst 55.000 banen bij. Kanttekening erbij is wel dat die jobs bij diezelfde overheid waren of door die overheid gesubsidieerd. Bijna zeker met Vlaams geld dat ze via het officiële België krijgt…
Zoals de politieke situatie evolueert, met Franstalige partijen die nu reeds zeggen niet met de N-VA op federaal vlak te willen samenwerken na 25 mei, zullen zij en niet de Vlaamsnationalisten de oorzaak zijn van een eventuele nieuwe 451 dagen, of erger. Als De Wever dan Di Rupo vraagt eens in duel te gaan, durft het ventje (sic) niet. Als Bart daarna dan maar een rechtstreekse boodschap in het Frans naar de francofone bevolking uitstuurt (in zijn allereerste Twitter), krijgt hij meteen niets anders dan negatieve reacties, net zoals hij die vroeger al eens gekregen heeft tijdens die 451 dagen, toen zijn programma binnen de 24 uur door de PS werd afgewezen*. Nu is het inderdaad zo dat De Wever en zijn partij inderdaad meestal vrij negatief waren t.o.v. Wallonië, maar blijkbaar heeft men dat daar liever dan dat hij van gedacht zou veranderen. M.a.w. het vijandbeeld dat men van de Vlaamsnationalisten heeft bij onze zuiderburen, lijkt hen goed uit te komen.
In deze rubriek heb ik al enkele keren geschreven, dat we ons niet moeten laten afdreigen met dat 451-syndroom, want dat België het toen absoluut niet slecht deed. Voornaamste reden was het feit dat de toenmalige regering in lopende zaken met de zgz ‘twaalfden’ moest werken, dus geen geld op overschot had om gekke dingen te doen en wel verplicht was te besparen, terwijl ze geen nieuwe belastingen kon opleggen.
Een tweede reden die wordt aangehaald om de mensen bang te maken, zou zijn dat zo’n periode met een regering in lopende zaken slecht is voor de rente die België moet betalen op zijn staatsschuld. Dat was in 2011 inderdaad zo, maar dat zal zo niét zijn als het straks weer misloopt. Luc Coene, de gouverneur van de Nationale Bank (NBB) heeft dat al gesuggereerd en dat wordt nu ook bevestigd door Capital Economics, de gezaghebbende economische denktank van de Londense City**. De reden waarom men nu geen impasse verwacht is, omdat het Belgisch begrotingstekort is gedaald en de Belgische banken ondertussen beter zijn gekapitaliseerd. De enige reden waarom de City zich zorgen maakt over een eventuele Belgische politieke impasse is de neergang van de Belgische concurrentiekracht, m.a.w. de steeds terugkomende discussie over de loonkloof. Dat laatste is trouwens niet alleen de bezorgdheid van de internationale financiële wereld, maar ook van een veertigtal Vlaamse industriëlen, die zich in een open brief aan de verkiezingskandidaten daarover uitspreken in de media. Als onze producten o.w.v. de loonkost duurder blijven dan die in de ons omliggende landen, zullen steeds meer bedrijven hier afhaken.
Zeker als de volgende federale regering – als die er ooit komt – blijft aanmodderen zoals Di Pippo met zijn circus dat de laatste twee en een half jaar heeft gedaan.
* De strafste uitspraak als reactie op de Twitter van De Wever vond ik nog die van Benoît Lutgen, voorzitter van het CdH, die zonder verpinken zei dat, volgens hem, over 10 jaar Wallonië de motor van België zal zijn (RTL journaal van gisteren,19.00 uur). Hij zei er wel niet bij van welk België…
** Een mening die ook gedeeld wordt door de Oeso, het IMF, ING en de ratingbureaus Standard & Poors en Moody’s, zoals Knack recentelijk nog meldde.
Een uitspraak van De Wever, dat wie een goed CV heeft, werk kan vinden, heeft de linkse tegenstanders nog maar eens collectief de gordijnen in gejaagd. Toch heeft Bart (weer eens) gelijk. In dit land zijn er een half miljoen werklozen, waarvan zo’n 200.000 al meer dan vijf jaar niet meer aan de slag is. En dat terwijl er meer dan 40.000 vacatures zijn en sommige firma’s wanhopig op zoek zijn naar personeel. Het kan altijd natuurlijk zijn, dat iemand niet de job vindt die hij graag zou hebben, of waarvoor hij/zij gestudeerd heeft. Wie geen werk heeft, daarvoor dan - nota bene – drie jaar de tijd krijgt om het uit te zoeken en toch werkloos blijft, zal een probleem krijgen, als het van de N-VA afhangt. Die valt dan nl terug op een leefloon, al zal dat laatste wel hoger liggen dan nu het geval is. Dat zal trouwens ook gelden voor de werkloosheiduitkering die men dan ondertussen krijgt. Dat zijn geen abnormale situaties, want ze bestaan reeds in alle ons omliggende landen.
Ook voor wat het al dan niet verhogen/verlagen van de pensioenen betreft, is er hetzelfde verhaal, inclusief het gehuil van de linkse media en partijen. De fout die deze laatste daarbij maken, is dat ze één item uit het N-VA programma nemen en moedwillig de rest van het plaatje verwaarlozen. Het is natuurlijk campagnetijd en overdrijvingen zijn daarin nooit ver af, maar ergens zou er toch een grens mogen zijn.
Tenslotte is de uitspraak van De Wever en het programma van de N-VA daaromtrent een antwoord op enkele schrijnende sociale toestanden in dit land en wie denk je dat daarvoor verantwoordelijk is? Niet De Wever en/of zijn partij, maar uitgerekend de partijen die hem nu daarover aanvallen en die tientallen jaren verwaarloosd hebben de mensen hier een fatsoenlijk pensioen te bezorgen. De hypocrisie is nooit ver af.
