Terwijl het hele land zich zat te vergapen aan het bezoek van The Donald, zat men in het Vlaams parlement te bakkeleien over het schrappen van een boskaart. Dat lijkt momenteel op regionaal vlak zowat hét belangrijkste dat er hier gebeurt. Dat plan trok gewoon op niets en Geert Burger had groot gelijk het te schrappen, al had hij dat misschien wel iets takvoller kunnen doen. Zoals die kaart gemaakt was, kon bijna elk bouwperceeltje met een paar bomen op tot zonevreemd bos verklaard worden en zouden niet weinig mensen daar een flinke financiële kater aan hebben kunnen overgehouden. Hoe absurd die kaart was kan niet beter aangetoond worden als men weet dat daarmee ook de zoo van Antwerpen tot bos kon verklaard worden.
De pineut in heel deze zaak is natuurlijk Schauvliegje, zoals ik ze al sinds jaar en dag noem. Ze is dan ook letterlijk en figuurlijk een ministerieel lichtgewicht, dat voordien al men jan en alleman in de clinch is gegaan. Denk maar aan de zaak Essers (ook al over een bos!), maar ook haar disputen met natuurverenigingen en bio-boeren. Tenslotte is ze toch de eindverantwoordelijke voor die kaart, die men nu weer opnieuw kan gaan ineenknutselen, wie weet met welk resultaat.
---
Over het bezoek van Trump aan Brussel, nog dit. De betoging tegen hem en zijn politiek, bracht zo’n 6/7.000 mensen op de been. Lijkt veel, maar als men weet dat tot die betoging was opgeroepen door niet minder dan 70 organisaties, gaande van vakbonden over ngo’s tot internationale instellingen, dan was het toch maar een mager beestje.
Men zou het haast vergeten, maar in deze woelige tijden van terroristische aanslagen, mislukte verkiezingen en onontwarbare oorlogen, is er ook nog Griekenland. Ge weet wel, dat land dat frauduleus binnen de E.U. was geraakt en waartegen men zo vriendelijk was geweest het niet meteen weer aan de deur te zetten. Het triumviraat van Europese Centrale Bank (ECB), Europese Unie (EU) en Internationale Monetaire Unie (IMF) probeert nu al jaren het armlastige land uit zijn ellende te halen, maar dat lukt niet en zal waarschijnlijk ook nooit lukken. Om de zoveel jaar krijgt het een smak euromiljarden in ruil voor steeds andere, nieuwe besparingen, maar die helpen evenmin. Het land moet niet alleen besparen en economisch groeien, het wordt ook verplicht jaarlijks een begrotingsoverschot te boeken van 3,5%. De enige echte oplossing, als men Griekenland persé binnen de E.U. wil houden, is een schuldvermindering. Dat laatste zou echter niet fair zijn t.o.v. enkele nieuwkomers uit Centraal- en Oost-Europa, waar de levensstandaard zeker niet hoger ligt dan in Griekenland. Mission impossible.
Bij de laatste bekendmaking van de kwartaalgroeicijfers door Eurostat, bleek Griekenland het enige EU-land te zijn met een negatief groeicijfer. Daar dit al voor het tweede opeenvolgende kwartaal gebeurt, betekent dat het dat het ook weer in een recessie zit. De Griekse economie groeit al acht jaar na elkaar niet meer en zal dat ook de volgende jaren niet doen. Besparen in de pensioenen, zoals dat voor de dertiende (!) keer gebeurt sinds 2010, zal het probleem evenmin oplossen.
Dit komt nooit meer goed, met dank aan al de Eurocraten die al enkele decennia ons werelddeel mismeesteren. Ik vraag me trouwens af wat een Dijsselbloem, voorzitter van de Eurogroep en een ‘Timmerfrans’, zoals ze de vicevoorzitter van de E.U.-commissie in eigen Nederland noemen, daar nog te zoeken hebben. Hun eigen PvdA-partij is bij de laatste verkiezingen in Nederland ei zo na van de kaart geveegd, maar in de E.U. spelen ze nog steeds mee de baas en tegen het armlastige Griekenland zetten ze wel een grote mond op, terwijl ook zij er niet in slagen de problemen op te lossen.
We blijken hier niet de enigen te zijn die kampioenen van de lange adem zijn, zoals ik al stelde in mijn blog van 20 dezer. Ook in Zwitserland schijnt men er iets van te kennen. Daar had men het voorbije weekeinde een zoveelste referendum, dat was afgedwongen door de rechtse Schweizerische Volkspartij (SVP) tegen een besluit van de Zwitserse presidente Doris Leuthard, die – op eigen vraag - tevens minister van Energie is. Die Doris had gesteld dat tegen 2035 elke Zwitser bijna de helft minder energie zal moeten verbruiken. Om dat te bereiken mag er geen inspraak meer komen tegen de inplanting van windmolens, worden de vijf bestaande kerncentrales op termijn afgebouwd en komen er strengere emissienormen voor het verkeer. Op de koop toe verwittigde Frau Leuthard haar landgenoten dat ze daarvoor een hogere energierekening zullen te betalen krijgen. Steeds volgens dezelfde presidente zou dat een modaal gezin van vier jaarlijks 40 Zwitserse frank (36,7 euro) meer kosten.
Het referendum werd goedgekeurd met bijna 60% van de uitgebrachte stemmen, ook al beweert de SVP dat het extra bedrag van 40 frank in 2035 een lachertje is. De rechtse partij heeft ook het ook berekend en komt uit op liefst 3.200 frank, wat tegen die tijd wel reëler lijkt te zullen worden. Verder is er geen einddatum vastgelegd voor de sluiting van de kerncentrales. Die zouden op het elektriciteitsnet aangesloten blijven zolang ze veilig zijn. Men kan er dus nog alle kanten mee uit. Erg professioneel lijkt dat allemaal niet en zeker niet in lijn met de zo geroemde Zwitserse horloge precisie, eerder met die van hun kaas met gaten. Net zoals dat plan van ‘onze’ Tommelein met zijn verbod tot verkoop van door brandstof voortbewogen auto’s tegen datzelfde 2035. Het doet allemaal zo’n beetje denken aan dat oude mopje over de verkiezingsslogan ‘Morgen scheert men gratis’.
Zoals ik al eens eerder schreef, is het makkelijk milieuvriendelijk te zijn als men er pas op kan afgerekend worden over x-aantal decennia, voor sommige zaken zelfs over een eeuw of zo. Men zou zich beter wat intenser bezig houden met de problemen op korte termijn, zoals die van het fileleed, de immigratie, de integratie en – last but not least – de vergrijzing, allemaal zaken die we nu reeds aan de lijve ondervinden en waarover heel wat minder stoere uitspraken worden gedaan.
Het lijkt een spannende week te gaan worden. ‘The Donald’ is zijn eerste buitenlandreis begonnen en dat zullen we geweten hebben. Trump blijft nu eenmaal niet binnen de politieke lijntjes die we van zijn voorgangers gewend waren. We zullen er mee moeten leven. Anderzijds haalt hij wel meteen contracten binnen voor 350 miljard dollar (ik zal die cijfers best niet uitschrijven in oude Befkes!) en dat zullen velen in de States graag horen, veel liever dan al dat gezeur over uitspraken die al dan niet zouden zijn gebeurd i.v.m. de mogelijke Russische inmenging in de Amerikaanse verkiezingen. Ik heb zo de indruk dat Joe Sixpack achter zijn nieuwe president zal blijven staan, ongeacht wat de politiekcorrecte media over hem ook schrijven. Die krijgen hun verkiezingsnederlaag nog steeds niet verteerd.
Onze politiekcorrecte beroepsbetogers krijgen straks de kans in Brussel om tegen Trump te komen betogen als die hier zal passeren bij de inhuldiging van het nieuwe NATO hoofdkwartier. Het zal weer wat worden, al zal Trump ook dat wel niet aan zijn hart laten komen. De man is nu eenmaal – politiek gesproken – een ongeleid projectiel en zal er ook in de toekomst wel voor zorgen dat hij zal worden aangepakt op zijn eigen uitspraken die onvoorspelbaar blijven.
Ik denk dat wij in Vlaanderen zowat de wereldkampioenen van de projecten op lange termijn moeten zijn. Denk maar aan Oosterweel en de IJzeren Rijn (waar we momenteel niets meer over horen), maar er is meer.
Zo was er de voorbije week in de plaatselijke media heel wat aandacht voor een nieuwe weg, die Turnhout zou moeten ontsluiten naar de Nederlandse grens toe aan de noordkant van de stad. Hét probleem daarbij is dat er een soort natuurreservaat ligt (hetzelfde probleem als dat van de IJzeren Rijn) en er daaronder een tunnel zou moeten komen. In mijn gemeente, Kasterlee, had men dat probleem ook, om ervoor te zorgen dat de drukke verbinding tussen Turnhout en Geel niet meer door het centrum van onze gemeente zou komen. Ook daar was de enige oplossing een tunnel onder het natuurgebied van de Hoge Mouw. Die kwam er, met medefinanciering door Europa, maar wel na zo’n 25 jaar!
Ik moest aan dat alles denken i.v.m. de heisa die er is omtrent de zgn ‘boskaart’, waarbij 12.500 hectare zgn zonevreemd bos niet meer verkaveld zou mogen worden, terwijl die gronden tot nu toe een bestemming hadden als bouwgrond of bestemd waren voor de industrie. Ook daar is men al 20 jaar mee bezig en de boskaart, die grotendeels gemaakt schijnt te zijn geweest met luchtfoto’s, blijk nogal wat fouten te bevatten. Om aan het gekrakeel een eind te maken heeft Geert Burger de hele zaak afgezegd, wat in feite een goede beslissing is, maar waarmee niets is opgelost. Ook dat kan nog járen duren.
Nog zo’n verhaal wordt ongetwijfeld de beslissing van Vlaams minister voor o.m. Energie Bart Tommelein om tegen 2035 geen voertuigen meer toe te laten die nog met een diesel- of benzinemotor zouden uitgerust zijn. Daar zal veel volk naar komen kijken, tenzij er ondertussen enkele spectaculaire uitvindingen zouden gedaan worden om de batterijen sterker én kleiner te maken, de actieradius minstens 4 keer te vergroten en ook de elektriciteitsproductie minstens te verviervoudigen. Dat alles terwijl men de kernreactoren ondertussen zal hebben stilgelegd.
---
In de marge van bovenstaande, nog dit: vorige week crashte er in het Limburgse Stokkem een elektrisch aangedreven wagen die in brand vloog, waarbij de chauffeur het leven verloor. De brandweer, die ter plaatse kwam, moest uiterst omzichtig te werk gaan, daar zo’n wagens een stroomsterkte kunnen hebben die 50 maal sterker is dan die van een wagen met klassieke brandstof. Een soort hoogspanning, zeg maar, waarbij een brandweerman (of iemand anders die ter hulp snelt) zou kunnen geëlektrocuteerd worden als hij niet oplet. Allemaal nieuwe problemen waarover men nog veel te weinig weet.
Kris Peeters houdt het niet alleen bij een schoonheidsbehandeling van de wet Major, hij wil er ook een tweede taksshift doorduwen. Met de eerste taksshift heeft de regering Michel de loonlasten voor alle bedrijven doen dalen, met de tweede denkt Peeters specifiek aan de bouw en de e-commerce. Van die laatste erkent hij nu zelf dat ze achter lopen t.o.v. de buurlanden en dat de lonen in die sector in Nederland 17% lager liggen. Iets dat iedereen al wist en waar al enkele keren vanuit de sector tegen geprotesteerd werd. Een light versie, zoals die van de wet Major, is er al maar stelt niets voor omdat ook in deze materie een goedkeuring nodig is van Peeters’ vakbondvrienden.
Of die tweede taksshift er gaat komen is nog verre van zeker, omdat de minder inkomsten voor de staat op e.o.a. manier zullen moeten gerecupereerd worden. Peeters en Co schijnen nog altijd niet te beseffen dat het bij ons in de eerste plaats de staat is die zou moeten besparen i.pl.v. de hele tijd te zwarte pieten tussen arbeid en kapitaal. De kans is groot dat Peeters daarbij rekent op ‘zijn’ meerwaardebelasting die hij stelt als tegengewicht op de broodnodige verlaging van de vennootschapsbelasting. Laat dat nu juist een taks zijn waar de andere Vlaamse meerderheidspartijen van gruwelen, niet in het minst omdat het voorstel komt van de uitvinder van de speculatietaks, een zgn ‘symboolbelasting’, die men ondertussen heeft afgevoerd omdat de staat er geld aan verloor!
---
Nog zo’n symboolbelasting was de fairnesstaks die in 2013 werd ingevoerd onder de regering Di Rupo. Het Europees Hof heeft van die taks brandhout gemaakt, omdat die neerkomt op een dubbele belasting. Bedrijven worden daardoor nl belast op de winst van het filiaal en dan bij de moedermaatschappij. Die fairnesstaks brengt zo’n 75 miljoen euro per jaar op, dat dreigt teruggestort te moeten worden aan de bedrijven die het al betaald hebben.
En dan maar jammeren als bedrijven het hier voor bekeken houden…
Wie deze rubriek regelmatig volgt, zal al wel weten dat ik niet erg hoog oploop met Kris Peeters, oud voorzitter van Unizo en ex-ministerpresident van de Vlaamse regering. De man is in de huidige centrumrechtse regering Michel zowat de linksbuiten geworden. Na zijn verleden bij Unizo leek dat een contradictio in terminis, maar later bleek dat zijn vader vroeger een bestuursfunctie had bij de Christelijke Mutualiteiten, zodat men daaruit kan besluiten dat Kris eerder bij Unizo niet op zijn plaats zat.
E.e.a. neemt niet weg dat Peeters een bezig bij blijft, ook al is het niet altijd in de positieve zin. Zo kreeg hij zopas te horen dat de EU-commissaris voor Transport, ene Violeta Bulc uit Slovenië, nu toch akkoord zou gaan met de light versie van de wet Major i.v.m. de havenarbeid. Peeters kan zich daarvoor op de borst kloppen, vooral omdat er geen stakingen bij te pas zijn gekomen, maar in feite verandert er weinig. Zo waren vakbonden, een overgrote meerderheid van dokwerkers en een deel van de havenwerkgevers het er sinds juli 2016 al over eens dat men voortaan geleidelijk ook arbeiders van buiten de pool (het zgn ‘kot’) kon aanwerven. Die moesten dan wel erkend worden door de vakbonden. Een echt tsjevenverhaal, zeg maar, dat het probleem bij de logistieke havendiensten (zoals de Katoennatie van Fernand Huts) niet oplost. Die worden nog altijd gediscrimineerd bij het concurreren met logistieke bedrijven buiten het havengebied, omdat ze hun personeel moeten betalen als havenarbeiders. Een gevolg daarvan is, dat grote logistieke bedrijven, van het gehalte van bv Nike, weigeren zich in de Vlaamse havenzones te vestigen.
Is daarmee het probleem van de baan? Misschien (tijdelijk?) voor Peeters, zeker niet voor mevrouw Bulc, die nu zware kritiek krijgt vanwege Spanje, dat voor hetzelfde havenprobleem wél serieus gestraft werd en nu eist dat die discriminatie ongedaan wordt gemaakt. De dame ligt ook nog onder vuur o.w.v. de Duitse wegentol, die door de buurlanden eveneens discriminerend wordt genoemd. Terecht, want Duitse onderdanen kunnen straks die taks aftrekken van de belastingen daar waar buitenlanders dat in eigen land niet kunnen. En dan maar verwonderd zijn dat menig Europeaan genoeg heeft van dit Europa.
Het is me wat daar in de States met die haast openlijke oorlog tussen de grote Amerikaanse media en de Trump administratie. Voor mij mogen ze rustig nog wat verder doen, alleen zou ik graag hebben dat onze Vlaamse media ophouden met over bijna niets anders meer te informeren, terwijl wij er hier feitelijk niets mee te maken hebben. We zullen wel zien hoe het afloopt.
De grootmacht Amerika is zich wel serieus belachelijk aan het maken. Straks reist Trump naar de jaarlijkse vergadering van de NAVO in Brussel en o.m. ook nog naar Israel. God weet wat we daar nog gaan meemaken, als men weet dat er – zeker in Brussel – al betogingen aangekondigd waren tegen Trump nog vóór het hele mediacircus begon.
Stel, dat Trump inderdaad dingen heeft gezegd en gedaan die niet kunnen volgens de Amerikaanse Grondwet en hij straks zou worden afgezet. Dan gaat, net zoals bij het Watergate schandaal, de vice-president hem vervangen, blijven de republikeinen de grootste partij met meerderheden in Kamer en Senaat en 2/3 van de gouverneurs. So, what? Ondertussen heeft het imago van het land dan wel een grote deuk opgelopen en is het zeer de vraag of het met Rusland nog ooit goed gaat komen. Het eerste slachtoffer daarvan zou wel eens Europa kunnen zijn. En de wereld zal er niet beter van worden.
Ik heb negen jaar in Italië doorgebracht, twee van mijn kinderen zijn daar geboren en later bij DAF ben ik feitelijk ook een hele tijd met dat land bezig geweest. Het was dan ook met meer dan gewone belangstelling dat ik opmerkte hoe de Transalpijnen al die massa’s bootvluchtelingen bleven opvangen, zonder veel protest, buiten die van het zootje van de Vijf Sterren partij. Het was natuurlijk wél zo, dat Italië dat niet voor niets moest doen. De E.U. steunde met grote budgetten (± 100 miljoen euro per jaar) en de vluchtelingen brachten extra werk mee voor de armste regio, de ‘mezzogiorno’, het Zuiden (dezelfde benaming als in Frankrijk de ‘midi’).
Nu blijkt er ook een derde reden te zijn, waarom ten minste een deel van de Italianen die vluchtelingenstroom zonder veel morren aanvaardde: de maffia had ontdekt dat migranten meer konden opbrengen dan drugs. Die laatste moesten immers altijd nog verwerkt en verstuurd worden, wat ook geld kost en de miljoenen van Europa voor de migranten kon men ter plaatse ‘verwerken’. Dat verwerken bleek erin te bestaan ze maar de helft van het eten te geven dat voor hen bestemd was, hen aan het werk te zetten voor een appel en een ei en – nóg erger – vrouwen ervan in de prostitutie te storten.
E.e.a. is uitgekomen, nadat de politie in het uiterste zuiden van de regio Calabrië liefst 68 maffiosi en hun medewerkers, waaronder een priester en het lokale hoofd van een liefdadigheidsinstelling, hebben aangehouden. De ‘Ndrangheta’, zoals de Calabrese maffia heet (de andere twee groten zijn ‘Cosa Nostra’ op Sicilië en ‘Camorra’ in Napels), stak zowat een derde van de Europese subsidies op zak, plus daarbij nog van wat de Italiaanse staat er zelf nog aan uitgaf. Sinds 2014 zijn er via Italië – voornamelijk Lampedusa, Sicilië en Calabrië - zo’n half miljoen migranten Europa binnengekomen. Kassa, kassa!
* Betekent: ‘Laten we de handen kussen’. Een begroeting die de Siciliaanse maffiosi onder elkaar gebruiken.
---
In de marge van bovenstaande loont het de moeite er even op te wijzen dat het eiland Sardinië – in tegenstelling tot wat wel eens verteld wordt - nooit een eigen maffia heeft gekend, wel banditisme dat zich in de eerste plaats bezig hield met het stelen van vee (vooral schapen). Tot ze daar tot de ontdekking kwamen dat het gemakkelijker en lonender was de herder te kidnappen, wat later leidde tot kidnappings van industriëlen en rijkere toeristen. Daar was het echter ieder voor zich en geen clanvorming in het sociale weefsel van de maatschappij zoals bij de maffia in Zuid-Italië en heeft men die problemen grotendeels onder controle gekregen.
Na Italië spreekt men er nu ook van om in Oostenrijk dit jaar nog verkiezingen te houden. Bij ons zal het zo’n vaart niet lopen, maar men heeft steeds meer de indruk dat we volop de verkiezingsmodus zitten. In de weekeindeditie van De Tijd verscheen een vraaggesprek met Bart De Wever over liefst twee bladzijden met in feite één grote vraag: hoe het nu verder moet bij de volgende verkiezingen. En met één duidelijk antwoord: Bart blijft tot zolang voorzitter van de N-VA. De doodgeverfde opvolger, Theo Francken, is er niet klaar voor en heeft inderdaad nog steeds genoeg te doen in de pispaaljob van staatssecretaris voor Asiel en Migratie. Over zijn prestaties zijn de meningen verdeeld, maar men moet er toch rekening mee houden dat al wat hij zegt en doet, gecontroleerd en (meestal) bekritiseerd wordt, terwijl hijzelf wel steeds moet werken binnen het kader van de Belgische en Europese wetgeving. Er zijn leukere jobs in de politiek.
Hét probleem voor de N-VA blijft haar communautair programma. Dat kan geen tweede regeerperiode in de ijskast blijven, zeker niet mocht de PTB, de Waalse versie van onze PvdA, in Wallonië blijven groeien. Daardoor schuift het Waals gewest steeds verder naar links en worden akkoorden tussen de twee gemeenschappen moeilijker dan ooit. Als de politieke problemen daar verder op de spits gedreven worden, zit het er misschien in dat ze zelf straks om e.o.a. vorm van confederalisme vragen. Zoals De Wever stelde in het interview, biedt het confederalisme dan misschien ook een uitweg voor de Franstaligen. Ze moeten dan wel hun ‘zotternijen’ voor eigen rekening houden i.pl.v. de factuur via België door te schuiven naar Vlaanderen, zoals ze in het huidige systeem gewend zijn met hun zgn cliëntelisme..
Buiten de PTB is er ook nog de afwikkeling van de dossiers van Kazachgate en Publifin, waarbij al wat lijken uit de Waalse kast zijn gevallen, maar waarover bij onze zuiderburen het laatste woord nog niet gevallen is. Terwijl men er in Gent niets meer over hoort, loopt in Wallonië nog altijd het parlementaire onderzoek ernaar en worden er daar nog steeds hoorzittingen gehouden.
Tenslotte is er in Vlaanderen het probleem met het CD&V, dat zo stilaan uit zijn tsjevenmodus moet stappen, wil de partij nog langer iets betekenen. Met verkiezingen in 2018 en 2019 is het helemaal niet zeker wat de toekomst ons brengen kan.
---
En dan nog dit: In mijn blog van 10 dezer (‘Het doorberekeningssysteem’) schreef ik o.m. dat men daarover geen vergelijkingen moest maken met Nederland, omdat ze daar voor de allereerste keer geconfronteerd worden met een regeringsvorming met 4 partijen. Welnu, gisteren raakte bekend dat die onderhandelingen mislukt zijn. Ze zijn afgesprongen op het thema Migratie, uitgerekend een van de dada’s van Geert Wilders, die men erbuiten wou houden…
Na de verkiezingen te hebben verloren in de Duitse deelstaten Saarland en Sleeswijk-Holstein, kregen de Duitse sociaaldemocraten nog maar eens het deksel op de neus, nu in Noordrijn-Westfalen. Net als in Sleeswijk-Holstein regeerde roodgroen daar al enkele decennia en is de CDU van Merkel er nu de grootste partij geworden. Niet alleen is Noordrijn-Westfalen de bevolkingsrijkste deelstaat van het land, maar ook uitgerekend de regio van de nieuwe SPD kopman, Martin Schulz ex-voorzitter van het Europees parlement. Daar komt nog bij dat dit de laatste plaatselijke verkiezing was vóór de nationale stembusgang in september.
E.e.a. betekent dat Merkels CDU ondanks alle eerdere berichten veel kans maakt ook die nationale verkiezingen te zullen winnen en te zullen uitmaken met wie ze verder zal regeren. Het negatief effect van ‘Wir schaffen das’ lijkt in Duitsland niet meer te werken. Het land heeft geen staatsschuld en een begroting met overschot en dat schijnt de doorsnee Duitser belangrijker te vinden dan de sociale retoriek, die trouwens ook niet heeft gepakt in Nederland noch in Frankrijk.
Vanavond ontmoet ‘das Mädchen’ in Berlijn de nieuwe Franse president Macron voor een eerste gesprek op diens allereerste werkdag. Als politiek signaal kan dat tellen. Alhoewel niet verwacht wordt dat daar veel potten zullen gebroken worden – er moet nog worden afgewacht wat het bij de Franse parlementsverkiezingen zal worden - zal het voor Mutti toch een extra opsteker zijn en voor Macron een bevestiging dat hij het meent met Europa.
Nadat er recentelijk eindelijk een akkoord was op federaal vlak i.v.m. de ingangsexamens voor (tand)artsen, waarbij ook de francofonen in dit land na 20 jaar de wet zouden gaan naleven, heeft Vlaams minister Crevits voor Vlaanderen een hervorming ingevoerd die hopelijk gaat werken. Zo worden de ingangsexamen voor artsen en tandartsen opgesplitst tussen de twee richtingen en op verschillende data ingericht, zodat kandidaten die nog niet hebben uitgemaakt wat ze gaan doen, aan beide examens kunnen meedoen. Er komt ook geen tweede zit meer, maar een rangschikking van de deelnemers naargelang hun score. De eersten gaan door, ongeacht het behaalde aantal punten. Voor de twee richtingen samen maakt dat, dat er in Vlaanderen 158 kandidaten per jaar meer zullen doorstromen. De nieuwe regeling komt er echter pas vanaf het schooljaar 2018/19, zodat we acht jaar (en niet zeven, zoals ik eerder schreef) zullen moeten wachten vóór de eerste nieuwe lichting zal afgestudeerd zijn en aan de bak zal komen.
---
In het Brusselse Sint-Lambrechts-Woluwe heeft men in de lagere scholen de vieringen van moeder- en vaderdag afgeschaft. Een zoveelste toegeving aan de zgz alternatieve maatschappij. Sint-Lambrechts-Woluwe is niet toevallig de gemeente waar Vlaminghater Maingain burgemeester is, maar ook die waar de broertjes Borlée in het lager onderwijs school liepen en ook lessen Nederlands kregen, een taal in dewelke ze nog steeds weigeren ook maar één woord te spreken. Dat laatste geldt trouwens voor de meeste bekende Waalse sporters, denk maar aan Darcis, Goffin en Nafi Thiam (en vroeger Henin). Ze kennen wél Engels, maar een woord in de taal van de meerderheid van dit land kan er niet af. Alleen Philippe Gilbert spreekt behoorlijk Nederlands, maar die is dan ook met een Nederlandse getrouwd…
---
Ten slotte blijkt dat onze scheepvaartpolitie over heel onze kust te beschikken over één (1!) boot, die ze dan nog geleend hebben gekregen van de Vlaamse overheid. Doet een beetje denken aan dat mopje over de Tweede Wereldoorlog. De reden waarom onze luchtmacht toen niet was opgestegen, was omdat de piloot ziek was (doordenkertje!)…
De vaudeville i.v.m. de Brusselse geluidsnormen blijft aanhouden. Na het Chinese Yangtze River Express, heeft nu ook de Slovaakse luchtvrachtmaatschappij Air Cargo Global besloten Zaventem niet meer aan te doen. Een derde bedrijf, Magma Aviation, overweegt hetzelfde te doen. Nu mag het Brussels gewest nog zeggen dat de boetes pas over anderhalf jaar of later zullen moeten betaald worden, ondertussen krijgen de carriers al wel de rekening toegestuurd en worden die in hun boekhouding vermeld. Vooral Brussels minister voor mobiliteit, Céline Fremault, houdt het been stijf. Fremault is een partijgenote van Madame Non, maar ook van Wathelet Jr die ondertussen van het politieke toneel verdwenen is, nadat hij – volgens zijn CdH collega’s – als federaal staatsecretaris de Brusselse belangen ter zake niet genoeg verdedigd had.
De Vlaamse gewestregering reclameert wel, maar kan er feitelijk weinig of niets aan doen. In elk geval niet meteen. Zelfs mocht ze er in slagen een derde belangenconflict in te roepen, zal dat maar uitstel van executie zijn. Ondertussen dreigen er op Zaventem al een paar honderd jobs op de helling te staan (de twee vertrekkers waren goed voor 12% van het vrachtvervoer) en dat kunnen er straks een paar duizend worden. Wat men wél kan doen is in de eerste plaats het personeel uit het Brussels gewest afdanken. Het is de schuld van hun eigen gewest dat zij overbodig zullen worden. Een tweede actie kan pas ondernomen worden als Brussel straks weer extra geld nodig heeft. Vlaanderen moet dan kortweg ‘neen’ zeggen. En geloof me, dat moment komt er, want Brussel zal nooit geld genoeg hebben voor het oplossen van haar enorme samenlevingsproblemen, haar torenhoge werkloosheid, haar verkeerscongestie en haar slecht werkende gemeentelijke diensten en ziekenhuizen.
Ondertussen zou Ryanair een oplossing gevonden hebben om de boetes voor de geluidshinder te vermijden. Ze laat van nu af al haar vliegtuigen starten vanaf het begin van de startbaan (tot nu toe begon men halfweg) en heeft haar piloten opdracht gegeven meteen volle gas te geven, waardoor hun vliegtuigen steiler gaan opstijgen en sneller boven de hoogte zitten waar de geluidsmeters actief zijn. Mochten alle maatschappijen dit voorbeeld volgen, dan zal men het aantal vluchten echter moeten beperken, omdat er meer tijd verloren gaat bij het taxiën, terwijl het niet meteen duidelijk is wat voor effect dat extra acceleren op langere termijn zal hebben op de vliegtuigmotoren.
Men zou ermee kunnen lachen, ware het niet dat Zaventem, na de haven van Antwerpen, Vlaanderens belangrijkste jobcreator is...
Zoals halvelings verwacht, komt er ook in Vlaanderen een allochtonenpartij. De promotoren daarvan zijn de Turk Ahmet Koç en de Libanees Abou Jahjah. Eerstgenoemde was vorige zomer uit de SP.a gezet wegens omstreden Facebook uitspraken i.v.m. de zgz Turkse opstand tegen Erdogan. De tweede is genoegzaam bekend wegens zijn continu weerwerk tegen onze Westerse samenleving, die voor hem wel goed genoeg was om er deel van uit te maken via een schijnhuwelijk.
Koç spiegelt zich waarschijnlijk aan het voorbeeld van het Nederlands partijtje ‘Denk’, ook opgericht door twee Turkse volksvertegenwoordigers die uit de Nederlandse PvdA waren gezet en dat bij de laatste verkiezingen zo’n 2% van de stemmen haalde, wat haar 3 zetels opleverde. In Nederland is er echter geen kiesdrempel. In Vlaanderen zal dat minstens 5% moeten zijn om mee te mogen spelen. Jahjah heeft het hier al eens geprobeerd met zijn Arabische Liga (of iets in dien aard) en haalde toen – in 2003 - samen met onze PvdA, amper 10.000 stemmen. In tegenstelling tot Koç is Jahjah eerder rechts en tégen Erdogan, omdat die Turkije in de NATO wil houden en relaties heeft met Israël. Water en vuur, dus.
Ik zou zeggen: laat ze doen. Zelfs als hun nieuwe partij bij ons de kiesdrempel zou halen, zal ze niets voorstellen. De slachtoffers van het hele gebeuren zullen onze linkse partijen zijn, die al die jaren een hoop energie hebben verspeeld om de allochtonen ter wille te zijn en tegenwoordig zelf heel wat allochtone kandidaten hebben op hun lijsten. Van de ene kant de feministische toer op gaan en anderzijds de moslims te vriend willen houden, blijkt geen goede remedie te zijn en is mede een van de oorzaken waarom links in bijna heel Europa electoraal slaag krijgt.
Volgens onze media was het een grote verrassing dat Rik Torfs zijn herverkiezing tot rector aan de KULeuven niet kon waarmaken en het moest afleggen tegen de vrij onbekende decaan economie Luc Sels. Die media hielden waarschijnlijk alleen maar rekening met de bijna constante aanwezigheid van Torfs op radio, Tv en in de kranten. Wat er evenmin bij verteld werd was, dat Torfs op de KULeuven zijn tweede verkiezingsnederlaag op drie meemaakt. Eerder verloor hij ook al eens tegen Mark Waer, hoogleraar immunologie, in 2009. Het verhaal dat Torfs de eerste zittende rector is die maar één term uitdoet, zoals eveneens verteld wordt, klopt ook al niet, want Waer deed ook maar één termijn uit, maar dan omdat hij zelf niet meer wilde opkomen.
Toen Torfs de eerste keer verloor, stortte hij zich o.m. op allerlei amusementsprogramma’s van de VRT, waaronder ‘De Slimste Mens’, waarbij hij in het panel zat. Op die manier werd hij een BV. Daarmee is hij daarna echter niet verkozen, wel omdat de zittende rector niet meer meespeelde. Het was trouwens een publiek geheim dat Torfs de studenten tegen zich had, zowel de eerste als de laatste keer en vooral zij ervoor gezorgd hebben dat hij het niet haalde. Die zien het blijkbaar niet zitten met een mediageile rector, die vroeger ook al eens senator was voor CD&V.
Enfin, in Leuven kunnen ze alleen maar het beste verhopen. Ze krijgen nu de jongste rector ooit, amper 50 en vader van vijf (!) kinderen. Het verschil met Torfs kon moeilijk groter zijn.
---
In Gent zijn ze trouwens zo ver nog niet. Daar hadden ze het lumineuze idee om van de rectorplaats van de UGent een duofunctie te maken, met telkens één man en één vrouw. De gendergelijkheid weet je wel. Echt iets voor dé progressieve stad, waar Gent zich voor verkoopt. Daar kwam dan nog bij dat het winnende duo een meerderheid moest hebben van minstens tweederden. Ze hebben daar nu al vier stemrondes achter de rug en nog steeds is er geen nieuwe leiding. Er komt nog een vijfde stemming, waarna nieuwe kandidaten zich kunnen aanmelden, met het risico dat heel die comedia dell’ arte opnieuw kan beginnen. ‘Heerlijk, heerlijk!’, zou Toon Hermans gezegd hebben.
In dit Europees verkiezingsjaar is bij ons de discussie over de doorrekening van de verkiezingsbeloften van de deelnemende partijen nog eens opgerakeld. Daarover zou in 2014, vlak vóór de vorige verkiezingen, zelfs al een wet over zijn gestemd, die bepaalde dat partijen verplicht werden hun verkiezingsprogramma’s te laten doorlichten door het Planbureau. Daarvan is tot op heden niet veel terecht gekomen.
Om te beginnen zegt het Planbureau dat het daar niet genoeg personeel voor heeft, zeker als men dat moet doen voor alle partijen en partijtjes die wensen deel te nemen. Dat kunnen er tientallen zijn. Daarbij kunnen we ons bij de besluiten van dat Planbureau al lang vragen stellen. Regelmatig moet het nl nu al zijn vaststellingen en voorspellingen bijstellen, waardoor het zelf ook al geen grote graad van betrouwbaarheid heeft.
Tenslotte zal het allemaal weinig uithalen. Veel beloven en weinig geven, doet ook bij ons nog steeds de gekken in vreugde leven. Hoe meer een partij belooft, hoe groter de kans is dat men ervoor gaat stemmen. En in een systeem zoals het onze, waarin men er niet in slaagt een meerderheid te halen met één, hoogstens twee partijen, lukt dat helemaal niet. Zelfs van het best berekende partijprogramma komt niets in huis, gewoon omdat men ná de verkiezingen steeds het excuus heeft dat de coalitiepartners er niet mee akkoord gaan. Dat het doorberekeningssysteem in Nederland reeds enkele decennia bestaat én werkte, kwam doordat men er gewoonlijk slechts twee partijen nodig had om een regering te vormen. Nu men het daar ook moet proberen met vier, lukt het (voorlopig?) ook niet.
Met alle heisa om de Franse presidentsverkiezingen zou men nog vergeten dat er buiten de parlementsverkiezingen in datzelfde Frankrijk – over één maand al – in het najaar ook federale verkiezingen aankomen in Duitsland, het grootste en rijkste land van Europa en – samen met Frankrijk – de motor van de Europese economie (enfin, dat hoopt men toch). Ondertussen zijn er in Duitsland ook nog de gewestelijke verkiezingen in de zgn ‘Länder’. Er was er al een in Saarland en dit voorbije weekeinde ook een in Sleeswijk-Holstein, de meest noordelijke Duitse deelstaat, tegen de Deense grens. Opmerkelijk daarbij was dat in beide verkiezingen de Duitse socialisten (SPD) verloren. In Sleeswijk-Holstein betekent dit trouwens het einde van de daar regerende roodgroene coalitie. Als dit scenario zich zou herhalen bij de volgende regionale verkiezingen in de bevolkingsrijkste deelstaat Noordrijn-Westfalen, dan wordt dat een dikke streep door de rekening van de mensen die dachten dat die partij het beter zou doen met het nieuwe boegbeeld Martin Schulz, zeker nu men dacht dat Merkel aan populariteit had ingeboet na haar ‘Wir schaffen das’. Schulz had zijn job als Europees parlementsvoorzitter daarvoor opgegeven. De man, die ooit door Berlusconi flink in zijn hemd werd gezet in zijn eigen Europees parlement*, blijkt ook geen sant in eigen land. Dat Duitsland het enige E.U. land zou zijn waar de socialisten het nog goed doen, wordt ook daar een fabeltje.
E.e.a. maakt, dat de kans groot is dat ‘das Mädchen’ ook de volgende federale Duitse verkiezingen zou kunnen winnen. De vraag is dan of de tandem Merkel-Macron het verstarde Europa nieuw leven zal kunnen inblazen, al wordt het eerst nog afwachten tot na de Franse parlementsverkiezingen om te weten hoe en met wie Macron ordentelijk zal kunnen regeren in een Vijfde Republiek op apengapen.
* Na kritiek van Schulz op de binnenlandse Italiaanse politiek, verklaarde Berlusconi dat er toen in Italië een film werd gedraaid over de nazi’s, dat men nog iemand zocht voor de rol van ‘capo’ (hoofd van een concentratiekamp) en dat misschien wel iets voor Schulz kon zijn!
Emmanuel Macron wordt dus de nieuwe president van Frankrijk. Geen verrassingen in la douce France, waar men voor de tweede keer een verkiezing wint dank zij de tegenstemmers. Marine Le Pen haalt wel enkele miljoenen stemmen meer dan haar vader vijftien jaar geleden en daar zal men rekening mee moeten houden. Als het immers met Macron fout zou lopen, gaat het FN alleen maar blijven groeien.
Macron heeft trouwens weinig om euforisch over te doen. De opkomst voor de tweede stemronde was de laagste in 30 jaar tijd. Op een groot deel van de mensen die voor hem gestemd hebben, zal hij straks niet kunnen rekenen. Zij stemden nl niet vóór hem, maar tégen Le Pen. Daarbij komt nog dat hij geen georganiseerde partij achter zich heeft staan, alleen een beweging, zoiets zoals ‘Hart tegen Hard’ bij ons, maar die zijn nog niet echt met politiek bezig. Dat kan echter nog komen met Macron als voorbeeld. Ook Renzi is ondertussen in Italië begonnen met een beweging, die bijna dezelfde naam heeft. De vraag is maar of Macron’s beweging ‘En Marche’ straks aan de parlementaire verkiezingen als partij zal kunnen meedoen. Die zijn er al in juni en zonder eigen partij zal Macron in het parlement overgeleverd zijn aan de traditionele partijen. De volgelingen van Fillon, Hanon en zeker van Mélenchon die in de tweede ronde voor Macron hebben gestemd, zullen dan weer zijn politieke tegenstrevers worden.
Macron heeft zich tot nu toe altijd geprofileerd als onafhankelijke. Het probleem daarbij is dat hij straks van iedereen afhankelijk dreigt te worden.
Er was al langer sprake van dat dit te gebeuren stond en vrijdag bevestigde Vlaams minister voor Energie Bart Tommelein dat distributienetbeheerders Eandis en Infrax gaan samensmelten tot één firma met de naam Fluvius, Latijn voor stroom. Tegelijk zouden er een paar honderd (!) bestuursmandaten worden geschrapt en zouden er bij de Intercommunales die nu onder de beheerders vallen geen betaalde mandaten meer zijn omdat de personen die ze er nu uitvoeren ook andere taken hebben waarvoor ze wél betaald worden. Steeds volgens Tommelein zou deze operatie op termijn een besparing geven van liefst 100 miljoen euro. Hoeveel dat voor de eindverbruikers van gas en elektriciteit zal zijn, kon hij nog niet zeggen, maar hij suggereerde wel dat er een kostenvermindering in zat.
Het is niet de eerste keer dat Bart ons allerlei energiekortingen belooft. Dat gebeurde al bij het niet doorgaan van de biomassacentrales van Gent en Langerlo, waarbij de Vlaamse regering op termijn zelfs miljarden euro’s zal besparen. En dat is nog niet alles.
Volgens De Tijd zouden Vlaamse gezinnen en bedrijven al twee jaar teveel betalen voor hun stroom. De krant spreekt van in totaal zo’n 75 miljoen euro tot nu toe, wat voor een gezin met een gemiddeld gebruik tussen de 8 en 12 euro uitmaakt. Het gaat om een foutieve berekening door de federale energieheffing. Dat zou al gecorrigeerd zijn door de Creg (de Commissie voor Regulering van Elektriciteit en Gas), maar moet nog bevestigd worden door federaal minister van Energie Marghem (MR). Zolang dat niet gebeurt, blijven we dat teveel echter betalen.
Het is al lang geweten dat stroom bij ons 13 procent meer kost dan in Nederland en zelfs 20% meer dan in Duitsland. Met Frankrijk zitten we op dezelfde lijn, maar dat land geeft fikse kortingen aan bedrijven en grootgebruikers, wat hier amper gebeurt. Mede als gevolg daarvan (er is ook nog de loonkloof) dreigen grote energieverbruikers hier te verhuizen, althans volgens een peiling van Febeliec, de federatie van Belgische energieverbruikers.
Tommelein doet er best aan zijn woord te houden voor wat de beloofde prijsverminderingen betreft. Hij zou niet de eerste liberaal zijn die er electoraal voor gestraft wordt als het niet gebeurt.
De Belgische overheid heeft dus een kwart van zijn aandelen in BNP Paribas verkocht en daarmee zo’n twee miljard euro gerecupereerd van het geld dat ze indertijd bij de bankencrisis van de grootste Franse bank kreeg toen ze die het failliete Fortis verkocht. Het is de bedoeling dat de resterende driekwart ooit ook verkocht zal worden als de financiële situatie daarvoor gunstig is. Dat men nu niet meer verkocht heeft, zou geweest zijn om te vermijden dat – met een te groot pakket aan te bieden – de beursprijs wel eens had kunnen zakken. In principe moet een overheid geen bank spelen, maar de Belgische – zoals nog enkele anderen – was dat indertijd wel verplicht om haar banken niet over de kop te zien gaan.
In de marge van die aandelenverkoop zijn er wel enkele interessante randbemerkingen te maken. O.m. dat de schuldgraad van dit land op het ogenblik van de verkoop (2007) ‘slechts’ 87% was en men toen dacht goed op weg te zijn om de Maastrichtnormen (60%) te halen. Ondertussen is die schuldgraad opgelopen tot over de 105% en zelfs de verkoop van dat kwart aandelen had slechts een impact van 0,48%. Het geeft een idee met wat voor monsterschuld dit land opgescheept zit. En daar is Yves Leterme weer, samen met Didier Reynders een van de protagonisten van de Fortis-deal in 2007. Hij klopt zich nu op de borst omdat hij toen zei dat het een goede belegging was, terwijl het in verhouding tot de echte staatsschuld om peanuts gaat. Dat laatste geldt ook voor Belfius. De enige bank die de staat werkelijk geld opbracht, was KBC (6 miljard!). Niet toevallig de enige echte Vlaamse bank. Dexia, de bank van de vakbonden, zorgde voor 3 miljard verlies (en dat kan nog meer worden) en Ethias, de bank/verzekeraar waar de PS het nog voor het zeggen heeft, bracht ook niets op en zit nog steeds niet in goede papieren. Voor zover dat nog nodig is, laten die laatste twee gevallen nog maar eens zien dat links wel in staat is het geld van anderen op te maken, maar niet zijn eigen geld fatsoenlijk te beheren.
---
En dan nog dit: Hoe erg het ook zal zijn voor de werknemers van Bombardier in Brugge: een bedrijf dat het uitsluitend moet hebben van overheidsbestellingen kan de dag van vandaag niet overleven. Kris Peeters heeft al laten weten dat in de laatste bestelling vanwege de NMBS, die niét zou doorgaan als ze niet in Brugge zou gemaakt worden, een clausule staat dat het in andere Bombardier-vestigingen, zoals die in Frankrijk waar de Brugse fabriek nu van afhangt, ook zou kunnen als die dezelfde kwaliteit zouden leveren. Hoe gaat men dat ooit kunnen controleren?
