Het is me daar wat in the States. Men krijgt er op onze media niet genoeg van nu Trump er niet in slaagt Obamacare een halt toe te roepen. Dat dankt hij dan enkele van zijn eigen republikeinse senatoren en volksvertegenwoordigers. Moeten wij ons hier daarover druk maken? Ik denk van niet. Heel die gezondheidszorg in de Verenigde Staten is nooit dezelfde geweest zoals bij ons in Europa en heel wat Amerikanen, die er van uit gaan dat niets gratis is, kijken daar anders tegen aan.
Een heel ander verhaal is de motie tegen Rusland om dat land verdere sancties op te leggen. Ook dit gebeurt door een soort van samenwerking tussen democraten en republikeinen. Daar zouden we ons wel best zorgen over maken, want de kans is groot dat bij een escalatie tussen de twee grootmachten het Europa wel eens zou kunnen zijn die met de gebroken potten blijft zitten. Dat Iran en Noord-Korea in één adem in die affaire mee vernoemd worden, maakt ons niets uit, maar is voor Poetin een blamage. De Amerikanen hebben nooit uitgeblonken in een efficiënte buitenlandse politiek (Nixon was de uitzondering en die hebben ze netjes politiek geliquideerd) en dat herhaalt zich ook nu weer. De republikeinen, die eindelijk nog eens op alle fronten de verkiezingen gewonnen hadden, halen daar klaarblijkelijk geen voordeel uit en lijken steeds meer te evolueren naar een zootje ongeregeld. Een toenadering tussen Poetin en Trump, waarop gehoopt werd om o.a. de problemen in Oekraïne en Syrië op te lossen, is verder weg dan ooit en de wereld wordt er geen veiligere plaats mee.
* ‘The Ugly American’ was een politiek geïnspireerde roman uit 1958 met het verhaal van een Amerikaanse ambassadeur in Birma (dat nu Myanmar heet), waaruit toen reeds bleek dat Amerikanen geen verstand hadden van om te gaan met andere culturen, grotendeels omdat ze geen andere taal kenden dan hun Engels en voor hun veiligheid blind moesten vertrouwen op mensen die wél meertalig waren. Het verhaal zou de dag van vandaag gemakkelijk herwerkt kunnen worden met als achtergrond bv Afghanistan, Irak en/of Syrië…
Zoals te verwachten was, stonden de kranten gisteren bol over het ‘zomerakkoord’ van de federale regering, waarbij onze nationale Charel de hemel in geprezen werd. Of dat gerechtvaardigd zal zijn zal de toekomst uitwijzen, het is nog te vroeg om over welk item ook victorie te kraaien. Zelfs met de vermindering van de vennootschapsbelasting, om maar één voorbeeld te nemen, blijft die nog altijd een van de hoogste van Europa. De 5% die eraf gaat, wordt nl voor sommigen teniet gedaan door het schrappen van allerlei aftrekposten en het inkrimpen van de notionele intrestaftrek. Verder hebben lezers Gina en Lucky9 gelijk waar ze het in hun reactie hebben over die kosten voor het raadplegen van psycholoog die (gedeeltelijk?) zullen kunnen worden terugbetaald. Daarover zal het laatste woord ook nog niet gevallen zijn.
Tenslotte was er de onvermijdelijke Kris Peeters die in een eerste reactie kwam vertellen dat de problemen in de e-commerce zouden opgelost zijn en de sector nu maar eens moest bewijzen dat ze meer jobs zal kunnen creëren, hetgeen pertinent onwaar is. Om te beginnen zijn er daarover nog geen duidelijke cijfers, maar – zoals Peeters vertelde – komt er nog niet meteen een akkoord op nachtarbeid. Men zou hoogstens tot middernacht mogen doorwerken, wat het concurrentievermogen niet verbetert t.o.v. buitenlandse bedrijven die dat wél mogen doen. Verder blijven de lonen in die sector bij ons nog steeds duurder dan in bv Nederland en Duitsland. Verder is het helemaal niet zeker dat Belgische klanten, die tevreden zijn over de buitenlandse e-firma’s waarmee ze al enkele jaren werken nu ineens in eigen land zouden gaan bestellen als de voorwaarden nog steeds niet dezelfde zijn. De man die, in navolging van Merkel, ook wil verzekeren dat elke Vlaming tegen 2020/25 een job zou hebben, zal nog veel water in zijn syndicale wijn moeten doen, zowel in de e-commerce als bv in de havens om dat ooit te bereiken.
Hoera, hoera! De federale meerderheidspartijen hebben tenslotte toch een akkoord gevonden over zowat alle heikele punten die op tafel lagen, inbegrepen de vermindering van de vennootschapsbelasting en een meerwaardetaks (die nu abonnementstaks heet), zaken waarover men al negen maanden discuteert. Elke partij heeft in het nieuwe akkoord wel e.e.a. gevonden dat ze verwachtte, tot zelfs een voorstel tot akkoord voor het Arco debacle. Het leek zo’n beetje op een menu à la carte. Hoe is dat nu ineens allemaal mogelijk? Wel, heel eenvoudig: ergens in oktober moet de Belgische regering haar begroting voorleggen aan Europa. Als de opmaak ervan nu, vóór het parlementaire reces, niet gebeurde was de kans groot dat de termijn om dat nog te regelen na dat reces zo goed als onbestaande zou zijn.
In tegenstelling tot het akkoord tussen MR en CdH in Wallonië, dat een echte trendbreuk is, waarbij de PS na 30 jaar van macht wordt verdreven, is dit zgz ‘zomerakkoord’ van de club van Michel een déjà vu op zijn Belgisch: knippen en plakken met bijna overal uitzonderingen en achterpoortjes, niets structureels, tenzij misschien het (tijdelijk?) verbod om nog contractuele en geen vaste medewerkers meer aan te werven bij de ambtenarij, tenzij (en dat is dan wéér een uitzondering!) voor gezagsfuncties. Niet verwonderlijk dat de regering Michel uitgerekend met die laatste maatregel zich meteen de woede van de vakbonden op de hals heeft gehaald, wier afgevaardigden doorgaans vastbenoemden zijn. Die zeggen nu al te gaan staken … in september. Toch niet tijdens de vakantie zeker?
Als beloning krijgen de ministers van het kabinet Michel van onze nationale Charel een uitnodiging voor Tomorrowland. Voor wat hoort wat en het past echt bij het akkoord: Everybody happy! Het valt trouwens te betwijfelen of Michel de tickets uit eigen zak zal betalen. Hopelijk voor hen geraken ze vrijdag door de veiligheidsscreening…
Ik weet dat het heel wat Vlamingen geen barst kan schelen wat er ten zuiden van de taalgrens gebeurt, maar de politiek is er op dit ogenblik een stuk interessanter dan bij ons. Al bij al mogen we niet vergeten dat zolang dit land in zijn huidige vorm blijft bestaan, we steeds rekening zullen moeten blijven houden met Brussel en Wallonië. Doen alsof die niet bestaan, is er niet bij. Dat zullen we eind 2019 weer ondervinden.
Voor het Waals gewest hebben MR en CdH na een crisis van 5 weken een akkoord bereikt om een nieuwe gewestregering te vormen - een centrum-rechtse a.u.b. - die de laatste achttien maanden van deze legislatuur wil uitdoen. Het is 30 jaar geleden dat ze daar nog een regering zonder de PS hebben gehad. Spannend wordt het helemaal als men weet dat in de andere twee deelregeringen – de Brusselse en die van de Franse Gemeenschap (waarvoor in Vlaanderen geen equivalent bestaat) – er (nog) geen akkoord is, waardoor de crisis daar blijft duren. Al dat gelul over de ‘fédération Wallonie-Bruxelles’, ‘WalloBrux’ of hoe ze het ook willen noemen ten spijt, heeft die term geen enkele grondwettelijke waarde. Francofonië – een naam die beter zou passen - blijft voorlopig een verdeelde regio, met een Ecolo die de kat uit de boom kijkt en een Maingain die denkt dat hij belangrijk is geworden nu hij in de eigen Brusselse regio met zijn Méfi partijtje iets tegen kan houden en voor de verandering ook eens een andere partij kan jennen dan de MR waarmee hij gebroken heeft.
We zullen zien hoe het zal aflopen en of men er in zal slagen aan de vele wantoestanden van het PS bewind een einde te maken. Positief lijkt mij althans dat men er ook werk wil maken van het afschaffen van de provincies, iets wat ik in deze rubriek al jaren bepleit. Mocht dat in Wallonië lukken, dan staat niets in de weg om dat ook bij ons te doen en zou men althans een begin kunnen maken van een eerste structurele besparing, zonder dewelke men dit land nooit uit zijn schuldenlast zal kunnen halen. Zelfs Verhofstadt pleitte er destijds voor, maar dat was toen hij vanuit de oppositie zijn eerste drie burgermanifesten schreef, die hij later – toen hij aan de macht kwam en er iets aan kon doen - grandioos verloochende.
Nog iets waaraan de nieuwe Waalse regering een einde wil maken is hun zoveelste ‘Marshall plan', een uitvinding van Di Rupo & Co, waarmee men ervoor ging zorgen dat Wallonië Vlaanderen zou bijbenen op economisch vlak. Dat plan heeft nooit serieus gewerkt, al bleven zelfs Vlaamse media er, tegen beter weten in, in geloven.
Het is een trend die in dit land al langer bestaat. Politiekers, zelfs van het federale niveau, schijnen liever burgemeester te worden dan hun carrière in Brussel verder te zetten. Denk maar aan Tobback Sr, Quicky, Bart De Wever, Vande Lanotte, Peter Vanvelthoven e.a. Een volgende kandidaat wordt waarschijnlijk Paul Magnette. Mochten MR en CdH nog deze week een nieuwe Waalse gewestregering vormen – wat de bedoeling is - dan dient hij af te treden als minister-president van Wallonië, maar zou hij tevens aftreden als volksvertegenwoordiger. Hij is feitelijk niet verplicht dat te doen vóór de volgende regionale verkiezingen, maar loopt vooruit op het financieel cumulverbod van zijn partij, van begin dezer maand, voor burgemeesters van steden van meer dan 50.000 inwoners (Charleroi telt er meer dan 200.000) en wil zo aan zijn medestanders het goede voorbeeld geven (zegt hij).
Magnette is al burgemeester van Charleroi, maar niet dienstdoend. Als Waals minister-president liet hij zich vervangen door een partijgenoot, die nu een stap opzij zal moeten zetten. M.a.w. hij doet een ‘Vande Lanotje’, die in Oostende hetzelfde deed.
Er was zelfs even sprake van dat Magnette met een nieuwe beweging zou beginnen, zo’n beetje à la Macron, maar daar is hij dus vanaf gestapt. Wel blijft het vermoeden dat ook hij niet akkoord is met het aanblijven van Elio Di Rupo waarvan hij binnen de PS aanzien werd als de dauphin.
---
En dan is er nog nieuws voor de liefhebbers van Loch Ness verhalen. Meer dan 32 jaar na de laatste overval door de Bende van Nijlen, is men nu bezig enkele vijvers in Adinkerke (West-Vlaanderen, tegen de Schreve) om te woelen op zoek naar mogelijke wapens die bij die overvallen zouden gebruikt zijn. Als bezigheidstherapie kan dat tellen, want de tip, afkomstig van een ‘informant’, zou al tien (10!) jaar oud zijn. Misschien heeft de komkommertijd er wel iets mee te maken…
Persoonlijk blijf ik erbij dat er een band was tussen de Bende van Nijvel en de CCC. Nadat dat communistisch allegaartje was opgerold, zijn er geen overvallen van de Bende meer geweest, het dossier van het onderzoek werd overgeheveld van het parket van Dendermonde naar dat van Charleroi, waar het jaren in een kast heeft liggen stof vergaren en waar het een stille dood stierf. Wat daarna nog gebeurde, was – zoals ik hierboven reeds aanhaalde – alleen nog bezigheidstherapie. Waarom dat gebeurde, is mij nog steeds een raadsel, tenzij het was omdat zowel de Bende als de CCC, voor zover bekend, bestond uit Franstaligen. De wreedheid, waarmee de aanslagen plaats vonden, stond niet in verhouding tot de buit. In de zieke geest van sommige toenmalige wereldverbeteraars (dat was ook de tijd van de Rote Armee Fraktion en de Brigate Rosse) was het wel mogelijk dat erbij waren die misschien dachten zo de maatschappij te kunnen destabiliseren. En zoiets paste eerder in de filosofie van de CCC dan in die van een bende vulgaire overvallers…
Na een laatste saaie week van een even saaie Ronde van Frankrijk, die misschien nog het meest zal herinnerd worden o.w.v. de opgaven en uitsluitingen, maken we op politiek gebied waarschijnlijk een even saaie laatste week mee vóór de politieke vakantie. Het punt is een oplossing te vinden voor de twee problemen die men vorig jaar in oktober had uitgesteld, nl de verlaging van de vennootschapsbelasting (een wens van N-VA en Open VLD) en de meerwaardebelasting (een droom van CD&V). Zoals het er nu naar uit ziet, zal die oplossing weer een Belgisch gedrocht worden dat ze compromis gaan noemen. De verlaging van de vennootschapsbelasting zal er komen, maar niet zoveel als Van Overtveldt wou en de meerwaardebelasting – die nu een abonnementstaks wordt genoemd, maar in feite een verdoken vermogenstaks is – zal, naar slechte Belgische gewoonte, de nodige uitzonderingen en achterpoortjes bevatten, waarin de meerderheidspartijen zich zullen kunnen vinden. Zoals ik al in mijn vorige blog schreef, verschilt deze centrumrechts regering in weinig nog van de vorige centrumlinkse. Deze week krijgen we daar ongetwijfeld de bevestiging van.
---
Deze week staat er misschien ook nog iets te gebeuren in het zuiden van dit land. De kans is groot dat MR en CdH niet afwachten wat mijnheer Maingain in Brussel nog uit zijn hoed toveren zal en met zijn tweeën voor het Waals gewest een akkoord sluiten voor een nieuwe deelregering. Dat wordt dan een centrumrechtse, een complete nieuwigheid in wat we tot voor kort nog onze DDR noemden. Het zal even wennen worden, ook voor Bart De Wever die zijn gedoodverfde vijand dreigt te verliezen.
Normaal zou de politieke meute na de nationale feestdag van 21 juli met vakantie gaan (‘op reces’ heet dat in Wetstratees), maar daar zal voorlopig niet veel van in huis komen. Onze nationale Charel heeft nl al zijn ministers gevraagd niet op verlof te vertrekken vóór er een akkoord is over de begroting en de economische situatie. Daarover zal nog dit weekeinde verder onderhandeld worden op Hertoginnedal en misschien zelfs nog de rest van de komende week.
Het probleem is het nieuwe belastingsvoorstel, de zgn ‘abonnementtaks’, waarover ik het al had in mijn blog van 20 dezer. Dat voorstel was wel op tafel gelegd door Michel zelf, maar dan eerder met de bedoeling CD&V gunstig te stemmen, die persé een alternatief wil voor haar meerwaardetaks, de ‘rechtvaardige fiscaliteit’ zoals de tsjeven het noemen. Er zal waarschijnlijk ook deze keer weinig van in huis komen, daar men ondertussen ontdekt heeft dat de effectenrekeningen, waarop de taks zou geheven worden, ook de beleggingsfondsen zou treffen, waaronder het pensioensparen. Het zou toch al te gek zijn dat een werknemer via pensioensparen aangemoedigd wordt om wat geld opzij te zetten om de vergrijzingskosten te betalen – iets wat de Belgische overheid verzuimd heeft te doen - om straks daarop een extra belasting te moeten betalen. Men vergeet hierbij dat pensioensparen eigenlijk een soort pensioenbeleggen geworden is. Dit alles nadat diezelfde overheid, onder de regeringen Di Rupo en Michel de roerende voorheffing al verdubbelde tot 30% en zelfstandigen die hun vermogen in een KMO hadden gestoken nu een liquidatietaks van 30% moeten betalen als ze hun zaak stopzetten. Van ‘rechtvaardige fiscaliteit’ gesproken… Beleggen is echter geen exclusiviteit voor superrijken. Wie belegt i.pl.v. zijn geld te laten ontwaarden op de spaarboekjes, zou beloond moeten worden i.pl.v. bestraft.
Het lijkt er steeds meer op dat de huidige federale centrumrechtse regering geen haar beter is dan de voorgaande centrumlinkse die we gehad hebben. Het blijft maar knippen, plakken en met de kaasschaaf werken, terwijl er structureel weinig of niets verandert. Tot straks de nu belachelijk lage rente weer de hoogte in schiet en dit land helemaal op zijn tandvlees zal zitten.
Naar jaarlijkse traditie verscheen er deze week op de website van de Kamer de publicatie van de boekhouding van de verschillende politieke partijen. Die krijgen nl miljoenen euro’s toegestopt en dat blijkt soms nog niet genoeg. De kampioen in het opmaken van andermans geld in Vlaanderen was – Oh, verrassing! – de SP.a. Die partij kreeg in 2016 liefst 6 miljoen euro aan wat men ‘overheidsbijdragen’ noemt. Daar bovenop incasseerde de partij nog ruim een miljoen bijdragen van mandatarissen en zo’n 300.000 euro lidgelden. Met nog enkele inkomsten uit andere bronnen incasseerde de SP.a vorig jaar in totaal zo’n 8 miljoen euro. Dat bleek nog niet genoeg, want de partij had uitgaven voor 8,6 miljoen (voor het grootse deel aan personeelskosten) en was daarmee de enige partij in Vlaanderen die dat jaar geld had verloren. Ter vergelijking: de N-VA maakte 5,2 miljoen euro winst en zelfs de zgz ‘sociale’ CD&V hield er één miljoen aan over.
Als het de SP.a een troost mag wezen: de Waalse PS kreeg het gedaan nog meer te verliezen, ondanks het feit dat die partij nóg meer had gekregen. En, nota bene, dat was vóór het duidelijk werd hoe er gesjoemeld was bij o.m. Publifin en Samusocial. Margaret Thatcher wist het al toen ze destijds opmerkte dat ‘het probleem met socialisme is, dat je op termijn steeds op het punt komt dat je andermans geld hebt opgebruikt’.
Stel eens voor dat men die staatssubsidies zou afschaffen, iets waar ik voorstander van ben, evenals de subsidies aan de media. Men zou aardig wat minder onzin te zien en te horen krijgen.
Ik neem aan dat mijn lezers, zoals trouwens alle inwoners van dit land, de koninklijke toespraak t.g.v. de nationale Belgische feestdag hebben kunnen appreciëren en als gevolg daarvan ook gevolg gaan geven aan de aanbeveling van Philippe de Laatste om ervoor te zorgen dat we iets van elkaar leren. Daarmee verwees hij naar het bezoek dat hijzelf, als koninklijke dhimmi, bij het islamitisch offerfeest bracht aan een moslim familie. Dat hij daarover zo onder de indruk was, kan ook gelegen hebben aan de fles wijn die hij bij het afscheid van de (waarschijnlijk ook islamitische) buren kreeg. Zo’n Belgische koning is ook niet gewoon veel te krijgen, heb ik mij laten wijsmaken.
Of het iets met die feestdag te maken had, weet ik niet, maar uitgerekend op de vooravond ervan heeft een zoveelste Belgische rechter nog maar eens de nieuwe geluidsnormen van het Brusselse gewest bevestigd, waarbij nachtvluchten boven de hoofdstad zo goed als uitgesloten worden. Ik blijf erbij dat, als men straks in en rond Zaventem mensen zal moeten ontslaan als gevolg van die maatregel, men in de eerste plaats de Brusselaars hun C4 moet geven. Volgens de laatste gegevens van het VBO (het Verbond van Belgische Ondernemingen) zijn het juist de Brusselse bedrijven die nu al de minste jongeren in dienst nemen. Het kan daar dan ook alleen maar erger worden.
Tenslotte was er ook het nieuws dat Marc Dutroux, die geen geld had om zijn slachtoffers te betalen, dat wel blijkt te hebben om zijn zoveelste advocaat onder de arm te nemen. Deze laatste wil een aanvraag indienen om de kindermoordenaar na 25 jaar (de wettelijke termijn) weer vrij te laten. Dat zou dan over 4 jaar zijn. Volgens die advocaat mag de gevangenis geen sterfput worden. De kelder van Dutroux was dat wel voor Julie en Melissa…
Bij de begrotingsgesprekken van oktober van vorig jaar raakte de federale regering het niet eens over het voorstel van de N-VA i.v.m. de vermindering van de vennootschapsbelasting en dat van CD&V over de meerwaardebelasting. Die laatste deed denken aan de eerdere speculatietaks, ook een CD&V-voorstel van de onvermijdelijke Kris Peeters, die de staat meer geld kostte dan ze opbracht. Diezelfde Peeters verliet zelfs de onderhandelingstafel omdat hij zijn zin niet kreeg. Die speculatietaks werd later afgevoerd, wat niet belette dat het resultaat was dat men én de vermindering van de vennootschapsbelasting én de meerwaardebelasting tot nader orde van tafel veegde.
Dat nader orde zou wel eens nu kunnen zijn, want zolang de begroting niet klopt – tenminste niet voor Europa – moet er iets in die zin gebeuren. CD&V is dan ook bevallen van een nieuw idee: de abonnementstaks. Dat zou een kleine taks zijn op de effectenrekeningen die in feite al bestaat op spaarboekjes en beleggingsfondsen. Doordat nogal wat mensen een effectenrekening hebben, zullen er dus ook heel wat in meer of mindere mate getroffen kunnen worden.
Hoe klein die nieuwe taks ook zal worden – men denkt aan een cijfer achter een nul met een komma - ze zal de naam ‘belasting’ krijgen en zal, evenals eerder die speculatietaks, CD&V zelf niet veel opbrengen. Kleine belastingen treffen meestal kleine beleggers, niet de grootkapitalisten, die daarvan niet meteen wakker liggen. Vraag is maar of de christelijke achterban, die – nota bene – ook altijd nog wacht op de beloofde oplossing voor het Arco-debacle, het allemaal zal blijven slikken.
De eerste zitting van de onderzoekscommissie over het schandaal van Samusocial is op een sisser afgelopen. Zoals ze zelf al voorspeld had, heeft mede hoofdbeschuldigde Pascale Paraïta, directrice van het daklozencentrum en vroegere OCMW-voorzitster van Brussel, geen woord gezegd. Zij beriep zich op het zwijgrecht, omdat er voor hetzelfde schandaal ook nog een gerechtelijk onderzoek loopt en komt daar mee weg. Vraag is dan ook in hoever men nog van dergelijke commissies gebruik wil maken. Dat kost ook nóg eens hopen geld bovenop alles wat er daar in Brussel al verkwist is. Vandaag is het wachten op de tweede beschuldigde, ex-burgemeester Mayeur, die feitelijk net hetzelfde kan doen als zijn partner in crime. Het enige dat verschilt is dat Mayeur tenslotte al wel gezegd heeft fouten te hebben gemaakt.
De Samusocial affaire is trouwens niet de enige die dreigt uit te lopen op een sisser. Het zo besproken Kazachgate schandaal gaat dezelfde weg op. Ook hier lijkt het ‘much to do about nothing’, al was dat helemaal niet het geval. Armand De Deckèr, de vroegere Senaatsvoorzitter, die als advocaat van die Kazachse zakenman er toch een paar honderdduizend euro aan heeft overgehouden, lijkt wel ongenaakbaar. Misschien kan het te maken hebben met het feit dat hier ook de Franse regering van Sarkozy bij betrokken was, die de nodige winsten heeft kunnen maken door een helikopterverkoop aan Kazachstan, wat meespeelde bij de druk op de Belgische regering die, zoals al meer gebeurd is, aan het handje van het ooit grote Frankrijk nog altijd denkt mee te moeten lopen.
Als er met al die commissies geen betere resultaten kunnen geboekt worden, dat men er dan niet meer mee begint, maar de zaken gewoon over laat aan het gerecht. Niet dat er dan misschien resultaten geboekt zullen worden, maar de tientallen politici die er nu voor moeten komen opdagen kunnen dan misschien ander en nuttiger werk doen.
Ondertussen brandt het politieke leven in Francofonië al een maand op een laag pitje, wordt er daar tegen de sterren gepalaverd over ‘bonne gouvernance’, maar moet het eerste akkoord over francofone gewestregeringen zonder de PS nog steeds gesloten worden.
Dat Theo Francken weer bakken kritiek zou krijgen na zijn interview op de VTM, waarbij hij verklaarde dat het Belgische militaire schip ‘Louise-Marie’ er best mee zou ophouden drenkelingen te gaan zoeken op de Middellandse Zee waarmee Europa niet weet wat aanvangen, is een understatement. De man heeft gewoon gelijk, want het aantal echte asielzoekers is maar een fractie van de duizenden die de zee naar Europa willen oversteken. In feite is heel die invasie uit Afrika een zoveelste bewijs van het failliet van de dekolonisatie van de jaren zestig. Die landen waren gewoon niet klaar voor onafhankelijkheid en waren beter nog een welbepaalde tijd kolonie gebleven, tot men zekerheid had dat ze op eigen voeten konden staan. Nu is die kans verkeken en ze komt nooit meer terug.
Ondertussen heeft het zwarte continent Europa meer gekost dan het had kunnen kosten onder het koloniale bewind en zijn de mensen er daar alleen maar armer op geworden. Diegenen die er gaan vluchten behoren trouwens niet tot de armste klasse, want de verplaatsing naar de Noord-Afrikaanse kust gebeurt ook niet gratis en dan hebben we het nog niet gehad over wat mensensmokkelaars durven vragen.
Ik heb altijd gedacht dat het feit dat de oude koloniale grenzen behouden bleven en zo etnische groepen van elkaar scheidden, een andere oorzaak was van het Afrikaanse drama, maar de onafhankelijkheid van Zuid-Soedan, waar ze eindelijk die grenzen veranderden, heeft alleen maar geleid tot een volgende burgeroorlog, niet meer tussen Arabieren en zwarten, maar tussen zwarten onderling. Anderzijds zijn er landen – zoals ‘onze Kongo’ – die té groot zijn om ooit te kunnen functioneren. De oppervlakte van dat land bedraagt zowat de helft van dat van de continentale U.S., om maar een idee te geven. Het verschil is dat er momenteel in Kongo geen treinen meer rijden en geen boten meer varen die naam waardig, er zo goed als geen berijdbare wegen meer zijn en iedereen er overleeft door op e.o.a. manier te plunderen, in het beste geval de natuur, maar dikwijls ook de mensen. Kabila Jr krijgt dat nooit opgelost en een valabel alternatief is er niet. Straffer zelfs, moest men ons ‘onze Kongo’ teruggeven zoals het land er nu bij ligt, dan ging België ook meteen failliet.
Ergens in de jaren zestig heb ik ooit de documentaire ‘Africa Addio’ gezien van de Italiaanse regisseurs Gualtiero Jacopetti en Franco Prosperi over de ondergang van Afrika zoals zij die voorzagen. Men lachte daar toen mee, maar ze hebben wel gelijk gekregen.
Hoe zat dat weer met Turkije? Wou dat land niet bij de E.U. komen? Zou leuk kunnen worden met een president die dreigt zijn tegenstanders het hoofd te zullen afrukken! En die daarvoor applaus krijgt van een grote aanhang.
Een week geleden kwam, voor de eerste keer sinds de coup van vorige zomer, de oppositie op straat en sprak men toch van honderdduizend betogers. Ook de verkiezingen die Erdogan na de coup won, was kantje boord. E.e.a. geeft weer dat Turkije een verdeeld land blijft, niet alleen politiek maar ook qua bevolkingsgroepen (o.m. 15% Koerden). Als Erdogan zijn zin krijgt, heeft die oppositie straks helemaal niets meer te zeggen. 40.000 mensen werden er al achter de tralies gezet, 150.000 verloren hun baan en de aantallen blijven nog groeien. En dat alles zonder stevige bewijzen - met de natte vinger, zeg maar - als gevolg van een militaire coup, waarvan nog altijd niet duidelijk is wie ze inspireerde. Volgens Erdogan zou dat de predikant Gülen zijn, maar daar is tot nu toe nog steeds geen bewijs van. Gülen zegt trouwens al van bij het mislukken van de coup, dat die – mislukking ingecalculeerd - het werk zou zijn van Erdogan zelf.
Nu, ze doen maar daar in Turkije. Eén zaak is zeker: zo’n land komt nooit ofte nimmer in de E.U., al zal het aantal supporters daarvoor nu wel flink verminderd zijn. Wat ons wel aanbelangt is, dat Turken die zich al gevestigd hebben in Europa en die alles goed vinden wat die Erdogan uitspookt, beter naar hun vaderland terugkeren en ophouden hier bij ons hun vetes uit te vechten. Gelukkig werd er al in enkele Europese landen spreekverbod uitgevaardigd tegen Turkse medestanders van de nieuwe would be koppensneller, maar dat gebeurde niet in België. Nog niet. Hopelijk komt ook daar nu verandering in.
De politieke chaos in Francofonië breidt zich uit. Vrijdag haakte Ecolo af bij de besprekingen met MR en CdH voor een nieuwe gewestregering in Wallonië. Volgens de francofone groenen moet er een volledige decumul komen, waarbij elke functie door iemand anders wordt ingevuld. De andere twee partijen zijn het daar niet mee eens en willen er – echt op zijn Belgisch – enkele uitzonderingen op. Nu schijnt het wel zo zijn, dat – volgens berekeningen van het CdH – een complete decumul jaarlijks 6 tot 7 miljoen euro extra zou kosten, omdat bij de huidige cumul er jobs bij zijn waarvoor de ‘begadigde’ niet voluit betaald dient te worden. We zullen het maar geloven. Feit is dat de twee Waalse overblijvers, MR en CdH, in het Waalse gewest ook met zijn tweetjes een meerderheid behouden, maar slechts met één zetel.
In het Brusselse gewest én bij de Franstalige Gemeenschap hebben bovenvernoemde partijen helemaal geen meerderheid en moet er gerekend worden op het oude FDF van Vlaminghater Maingain, omdat Ecolo daar niets meer voorstelt. Die Maingain, nooit verlegen voor een straffe uitspraak, vindt dat er in het Brussels gewest geen wijziging nodig is want dat, volgens hem, het daar allemaal pico bello loopt. De vraag is maar hoeveel er straks van zijn zootje ongeregeld overblijft na de gemeenteverkiezingen, als kiezers zijn Défi (Méfi zou beter zijn) gaan vereenzelvigen met de fraudeurs van de PS. In Wallonië heeft Défi trouwens geen enkele verkozene.
Klap op de Brusselse vuurpijl kwam er gisteren toen Brussels minister Frémault (de nieuwe Madame Non, o.m. berucht door haar uitspraken over de geluidsnormen) officieel bekend maakte dat haar partij zich terugtrekt uit de meerderheid binnen het Brusselse gewest, omdat ze ook daar niet langer wil samenwerken met die vermaledijde PS. Al deze discussies hebben wel tot gevolg dat er in Brussel en Wallonië momenteel een politieke stilstand is, waarvan niemand kan zeggen tot wat die gaat leiden.
Als Vlamingen zouden we kunnen zeggen: ‘ze doen maar wat ze niet laten kunnen’, maar in de meerderheid van dat hoofdstedelijke gewest zitten ook enkele Vlaamse partijen, al moeten we ons daar niet teveel bij voorstellen, met mensen zoals liberaal Vanhengel en een partij als Groen dat er één fractie vormt met Ecolo. Ze zijn er gewoon niet bij betrokken en worden niet eens geraadpleegd. Rudi Vervoort (PS), tot nader orde minister-president van de overroepen regio, zegt het de Brusselse Vlamingen zo: ‘We gaan de meerderheid veranderen. Bedankt om u aan te passen. We leggen het later wel uit.’ Een vernedering die kan tellen…
Er is de laatste week al heel wat te doen geweest over het feit dat de federale regering niet meer vasthoudt aan een sluitende begroting, ook niet voor volgend jaar. De eerste keer dat de Belgische regering dat aan Europa beloofde, was nog tijdens de regering Di Rupo. De nieuwe centrumrechtse regering van Michel ging dat varkentje eens wassen. Niet dus en zoals het spreekwoord zegt: van uitstel komt afstel. De volgende federale regering zal het nu moeten doen, of misschien degene die daarop volgt. Ergens tegen Sint Juttemis. Zolang die begroting een tekort vertoont, komt er ook geen verlaging van de staatsschuld.
Het probleem is dat dit land nooit meer uit zijn schulden en tekorten zal raken zolang er geen draconische maatregelen worden getroffen, ttz grote structurele besparingen zonder dat de bevolking er teveel onder lijdt. Dat kan, om te beginnen, alleen al door het hele staatsbestel grondig te hervormen, alle instanties die er niet meer toe doen (senaat, provinciebesturen e.d.) af te schaffen en met een grove kam te gaan door alle tussenlagen in de hiërarchie (intercommunales, vzw’s e.d.). Zie je dat al gebeuren? E.e.a. kan trouwens ook niet zonder de Grondwet zelf te veranderen en dan komen we terecht bij de die zevende staatshervorming, waarover Geert Bourgeois het had op de vooravond van 11 juli. Maar, zoals ik reeds schreef, moet het dan wel de laatste staatshervorming zijn. Die maakt alleen kans als Vlaanderen eerst leert met één stem te spreken, iets wat maar verwezenlijkt kan worden met een meerderheid in het Vlaamse parlement. Als men daar in de herfst van 2019 (weer) niet in slaagt, dan wordt het inderdaad Sint Juttemis.
In de marge van bovenstaande was er de speech van Karin Temmerman (Spa) in het parlement die zich behoorlijk boos maakte omdat de huidige federale regering tot nu toe slechts twee miljard euro schulden heeft kunnen wegwerken van de tien die er waren toen ze aantrad. Het mens heeft daarin gelijk, alleen is ze blijkbaar vergeten dat ook haar partij flink heeft mee geholpen om die schulden te maken en vindt ze het – als socialiste – blijkbaar normaal dat de andere partijen de putten maar moeten gevuld zien te krijgen (denk maar aan de Turteltaks). ‘Na ons de zondvloed’ was nooit toepasselijker.
---
Ondertussen is gebleken dat het Belgische leger straks met een tekort aan manschappen zal zitten, door de vergrijzing van het huidige troepen en ook omdat weinig jongeren zich nog geroepen voelen soldaatje te spelen. De afschaffing van de verplichte legerdienst is in feite hetzelfde verhaal als die van het opheffen van de Rijkswacht. Als men dat niet gedaan had, zou het land nu beter beveiligd geweest zijn en zouden zeker de kosten daarvan behoorlijk lager liggen. Zo’n eenheden weer opstarten is de dag van vandaag niet meer te betalen.
België heeft een veroordeling opgelopen door het Antifoltercomité van de Raad van Europa. Dat blijkt een organisatie te zijn waar 47 landen lid van zijn en die reeds 27 jaar zou bestaan. De veroordeling – een echte primeur: de allereerste die dat comité uitdeelt – heeft te maken met de vakbondsstakingen van de cipiers in mei en juni van vorig jaar. De toenmalige vakbondsacties schonden, volgens dat comité, de basisrechten van de gedetineerden. Ook werd het onaanvaardbaar geacht dat er tijdens stakingen in gevangenissen geen minimale dienstverlening was, een teer punt bij onze vakbonden waarover ook bij o.m. de NMBS al heel wat te doen is geweest.
Het nieuws van die veroordeling is pas van gisteren. Op de VRT, waarop ik het gehoord werd, werd niet eenmaal verwezen – ook niet door minister van Justitie Geens - naar het feit dat die stakingen uitsluitend plaatsvonden in Brussel en Wallonië. Bij de eerste besprekingen met de overheid vonden de Vlaamse vakbonden dat ze al meer gekregen hadden dan ze gehoopt hadden en beslisten ze niét te staken. Voor de Waalse was genoeg toen echter niet genoeg. Datzelfde gebeurde trouwens ook bij de laatste grote spoorstakingen: in Wallonië bewoog er niets meer, in Vlaanderen waren er alleen problemen met taalgrensoverschrijdende lijnen. Lijnen zoals bv Turnhout - Binche vertrokken wel naar het zuiden van het land, maar kwamen niet terug.
Zou het teveel gevraagd zijn in de communicatie met Europa, en niet alleen met de Raad van Europa, wat niet hetzelfde is als de E.U., dat de Belgische overheid aan die instanties zou melden dat de mensonterende gevangenisstakingen niét plaatsvonden in Vlaanderen? Datzelfde Vlaanderen dat in de discussies over vluchtelingen en migratie regelmatig vanuit Francofonië te horen krijgt dat het racistisch zou zijn? België betekent al lang geen meerwaarde meer voor Vlaanderen, integendeel zelfs, zoals bovenstaande duidelijk laat blijken.
---
In de marge van bovenstaande, nog dit: in Luik begint of loopt momenteel een proces tegen een groep rode ‘cheminots’, die bij die laatste grote NMBS-staking van vorig jaar een autosnelweg bij Luik blokkeerden, waardoor een spoedarts niet meer tijdig zijn hospitaal kon bereiken en daar later moest vaststellen dat zijn patiënt ondertussen gestorven was…
Het uitkomen van de recente schandalen (Publifin, Samusocial, Optima e.d.) zal hopelijk leiden tot het afschaffen van honderden nutteloze mandaten en bonussen, maar daarmee is de kous nog niet af. Volgens een rapport dat verscheen in La Dernière Heure telt dit land meer dan 2.000 kabinetsmedewerkers, die op kosten van de staat leven. Dat is letterlijk ongezien, want in de meeste ons omliggende landen bestaat dat zelfs niet eens en zijn ministeriële medewerkers meestal ambtenaren die al in een vorig kabinet werkten en gewoon hun werk verder doen, ook als de nieuwe minister tot een andere partij behoort. Bij de aankomst van een nieuwe minister in België brengt die een hele troep gelijkgezinde vrienden en kennissen mee die, op kap van de belastingsbetaler, verondersteld worden hand- en spandiensten te leveren, maar dan wel tegen betaling.
Maar zelfs als men daarmee akkoord zou gaan, dan is er in dit land nog een discrepantie, naargelang het gaat om Vlaamse of francofone ministers. Brussels minister-president Vervoort (niet toevallig weer een socialist) spant de kroon met liefst 80 voltijdse medewerkers die men in Wetstraatees VTE’s (voltijdse equivalenten) noemt. Paul Magnette moet het rooien met 71, Didier Reynders met 60. Onze nationale Charel valt bij zijn streekgenoten uit de toon: hij doet het met ‘slechts’ 40 waterdragers. Ter vergelijking: in de Vlaamse regering spant Hilde Crevits de kroon met eveneens 40 VTE’s (haar patroon, Bourgeois, maar 37). Op het vlak van de regeringen ‘werkt’ de federale met 648 cabinetards, de Waalse met 426, de Brusselse met 380 en de Vlaamse met, ocharme, maar 270 …
Dit alles dus uit gegevens van een Waalse krant. Zoals ik al eens meer geschreven heb, loont het trouwens de moeite de Tv-journaals van de Franstalige commerciële zender RTL te volgen. Terwijl onze media over elkaar struikelen om het laatste (nep)nieuws te brengen over de mogelijke connecties van de Trump aanhang met Rusland, krijgt men op RTL de laatste dagen als eerste nieuws de chaos die er heerst in het Waalse parlement, waar men, i.v.m. de ruzie tussen meerderheidspartijen CdH en PS, elkaar nog net niet in het haar vliegt. Heerlijk om als Vlaming mee te maken!
Daarmee zit de Vlaamse kermis – zo mogen we die viering wel noemen – erop. Ze dronken een glas, loosden een plas en lieten alles zoals het was. Zelfs de oproep van Geert Burger voor een zevende staatshervorming vond geen gehoor. Niet bij de Franstaligen, wat vrij logisch is, maar zelfs niet bij de Vlaamse meerderheidspartijen. Het heeft ook geen zin meer. Zoals ik vroeger al eens geschreven heb, moet de volgende staatshervorming ook de laatste zijn en dat zit er zeker niet in.
De auteurs van de Leuvense studie over de transfers zeggen zelf trouwens dat we onze mensen niets moeten wijsmaken. In het huidige België zullen die blijven bestaan. De alternatieven houden in dat Wallonië even rijk zou moeten worden als Vlaanderen (of, andersom, Vlaanderen even arm als Wallonië), of dat iedereen in dit land eenzelfde soort vlaktaks belasting zou gaan betalen, wat – gezien de huidige staatsschuld – niet te verwezenlijken is.
Opmerkelijk was misschien nog de uitspraak van kabouter Peumans die Magnette (ook in Brussel aanwezig) feliciteerde met zijn verzet tegen het CETA handelsakkoord met Canada. Hij bedoelde daarmee wel dat daardoor de hele wereld kon zien dat regio’s ook meetellen. We zijn er vet mee als men bedenkt dat we er geen stap mee vooruit raken en eerder riskeren er armer mee te worden met een negatieve aanpak á la Magnette. Als we vinden dat onze regio’s moeten meetellen, dan is er maar één correcte oplossing en dat is dit land splitsen. Dan is ook het probleem van de transfers meteen van de baan. Om daarvan te kunnen dromen moet er in het Vlaamse parlement daarvoor eerst wel een meerderheid gevonden worden, iets wat we pas zouden kunnen te weten komen in de herfst van 2019.
In mijn blog van eergisteren schreef ik het al: dit wordt een 11 juli viering in mineur. Voor wie daarvan nog niet overtuigd was, volstond het de Tv-journaals van de Vlaamse zenders op de vooravond te zien. Buiten het obligaat interview met Geert Bourgeois halfweg de journaals (waarbij Geert Burger heel bedachtzaam benadrukte dat hij sprak als Vlaams minister-president en niét als N-VA’er) ging het belangrijkste nieuws niet over 11 juli, maar over het bekend raken van een zoveelste graaischandaal, dit keer van Geert Versnickt (Open VLD), die al eens in opspraak was gekomen bij het Optima faillissement. Die Versnickt had het blijkbaar bij zijn reizen naar China en Vietnam (waarbij men niet zei wat hij daar ging doen) nodig om een paar keer een tussenstop te maken in het Thaise Bangkok (waar men evenmin zei wat hij er ging doen, maar wat de meeste onder ons wel vermoeden). Allemaal op kosten van de belastingbetaler.
Voor de rest zullen we ons maar troosten met de herinnering aan 11 juli 1302, toen de Vlamingen de uitbreiding van het grote Frankrijk een halt toeriepen. Het was de eerste keer in de geschiedenis dat een leger van ridders te paard verslagen werd door een leger van voetvolk. Ook speciaal eraan was, dat de Franse ridders, allemaal rijke edelen, er hun leven niet konden redden door zich te laten vrijkopen, zoals toen de gewoonte was. Ze werden allemaal vakkundig geliquideerd, wat er misschien wel mee voor gezorgd heeft dat de Fransozen Vlaanderen maar lieten voor wat het was. De toenmalige paus, die ook overhoop lag met de Franse Koning, werd er ’s nachts voor wakker gemaakt en droeg meteen een mis op om de Heer te bedanken!
Wij maakten toen een goede beurt. Of zich dat in de huidige politiek ooit zal herhalen, is zeer twijfelachtig.
Even voortbomend op het verhaal van gisteren i.v.m. de transfers, mogen we niet vergeten dat Vlaanderen jaarlijks 5% van zijn budget aan Brussel geeft. Dat is zo ongeveer één miljard euro en dat bovenop de transfers. Die regeling danken we Bertje Anciaux, toen hij nog minister voor Brussel was in de Vlaamse regering. Zijn huidige opvolger, Sven Gatz, moet trouwens voor Bertje niet onder doen en komt ook regelmatig in botsing met zijn Vlaamse collega’s als het om de centen gaat.
Niet dat het geld dat Vlaanderen in Brussel steekt – de zgn ‘Brusselnorm’ - allemaal verloren is. Het grootste deel gaat naar het onderwijs en naar enkel culturele projecten. Heel wat Brusselaars, van welke origine ook, sturen hun kinderen naar het Nederlandstalig onderwijs, gewoon omdat het een betere toekomst biedt, zowel bij de multinationals in de stad zelf als in de Rand. Het Franstalig onderwijs wordt door velen ‘l’école poubelle’ genoemd, dat zegt genoeg.
Wat we niet moeten hopen is dat we, zelfs niet door het Nederlandstalig onderwijs financieel te steunen, op e.o.a. manier de Vlaamse aanwezigheid in Brussel zullen versterken. Als we voortgaan op de stemmen die Vlaamse politici in Brussel halen, gaan we er zelfs op achteruit. Het Frans is er nu eenmaal de lingua franca geworden, zelfs bij de helft van de Brusselaars die thuis noch Frans noch Nederlands spreken. De enige reden waarom Vlamingen nog meetellen in Brussel is omdat ze het mee financieren. Tegelijk ligt daar de enige mogelijkheid om er nog iets verwezenlijkt te krijgen of om projecten die Vlaanderen schaden tegengehouden kunnen worden (denk maar aan de Brusselse geluidsnormen). ‘Geen Vlaams, geen centen’ zou best wat actueler mogen worden.
