Hendrik Bogaert, ‘Straffe Hendrik’ voor zijn CD&V-supporters, heeft een boek uitgegeven: ‘In vrijheid samenleven’, waarin hij stelt dat het wenselijk is een verbod uit te vaardigen op het dragen van grotere en zichtbare religieuze tekens voor godsdiensten met meer dan 5% van de bevolking. In principe gaat het in hoofdzaak om het dragen van een hoofddoek door de moslima en gaat Bogaert daarmee zelfs een stap verder dan wat tot nu toe min of meer de regel was: alleen in openbare instellingen, de zorg en de scholen iets wat het Vlaams Belang tot nu toe ook altijd gesteld heeft.
Hoe wenselijk ook, het is weinig waarschijnlijk dat het voorstel van Straffe Hendrik aanvaard zal worden, niet in het algemeen en zeker niet in zijn eigen CD&V partij, waar Bogaert nog als een van de laatste overtuigde Vlamingen is overgebleven. Een tweede is misschien Peter De Crem, die nog wel een regeringsfunctie heeft als staatssecretaris voor Buitenlandse Handel in de federale regering, een functie die echter nog weinig voorstelt en in feite voor De Crem een stap terug is. CD&V is in de eerste plaats een pseudolinkse partij geworden, waarin Kris Peeters – nog zo iemand die een stap heeft moeten terugzetten – de bakens uitzet, met de stille medewerking van ‘Markske’ Beke die zich steeds meer ontpopt als een tweede ‘natte dweil’, wat hem echter niet veel succes lijkt op te leveren.
Hendrik Bogaert was bij de laatste verkiezingen de lijsttrekker voor CD&V in West-Vlaanderen. Dat leverde hem geen enkel uitvoerend mandaat op, noch regionaal noch federaal. Eerder had hij ook al een voorstel ingediend om de dubbele nationaliteit af te schaffen, maar ook daarmee kreeg hij in de partij niemand mee. Hij zou er dan ook beter aan doen te breken met de christendemocraten die helemaal geen beleidspartij meer zijn en in alle peilingen blijven zakken.
In Oostenrijk gaat extreemrechts mee regeren en dat heeft meteen in onze poco media gezorgd voor het gebruikelijke haatproza. Het woord neonazi wordt weer misbruikt in het kwadraat. Nu is het wel zo dat de meeste uiterstrechtsen geen doetjes zijn, geen blad voor hun mond nemen, maar anderzijds de pijnpunten van onze democratieën in het algemeen en de E.U. in het bijzonder blootleggen. En dat wordt hen natuurlijk niet in dank afgenomen.
Men dacht dat het gevaar vanuit de rechterhoek verdwenen was, nadat rechtse partijen niet slaagden tijdens de laatste verkiezingen in zowel Nederland, Frankrijk als Duitsland. Ze zorgden er in die landen wel voor dat de spanning er in blijft, ook nu nog. In Nederland heeft men, om Wilders te counteren, een daar ongeziene monstercoalitie moeten vormen met vier partijen om een meerderheid van één zetel over te houden, in Duitsland heeft rechts ervoor gezorgd dat Merkel het niet meer alleen voor het zeggen heeft en dat de liberale partij, die zgz gematigder is dan de AfD, wel weer meespeelt en het zich zelfs kon veroorloven Merkel de wacht aan te zeggen. In Frankrijk haalde Macron het wel, maar Marine Le Pen kwam in de tweede stemronde en haalde één miljoen stemmen meer dan haar vader destijds. Voeg daarbij nog de ruk naar rechts in Polen en Hongarije en men krijgt een beeld van een duidelijk veranderend Europa, waarbij oproepen tot boycot zoals indertijd door Louis Michel nóg lachwekkender zouden aandoen.
Of rechts Europa gaat redden, is nog een ander verhaal, maar er zal wel rekening mee moeten gehouden worden, zeker op gebied van immigratie en integratie. En dat is hoognodig, want met de huidige leidende Europese politieke kaste kan Europa er een kruis over maken.
In een uitgebreid interview in De Tijd van zaterdag 25 november verklaarde Europees ‘ex-president’ Herman Van Rompuy ‘Er is een gebrek aan leiderschap in Europa’. Verboden te lachen, zoiets te moeten horen uit de mond van de man die zelf nooit iets gedaan heeft, dus ook nooit iets fout deed en daarom steeds gepromoveerd werd!
De verkiezingen in Duitsland liggen al drie maand achter de rug en het land heeft nog steeds geen zicht op een nieuwe Bondsregering. Bij ons zou dat een lachertje zijn, wij hebben ooit 541 dagen zonder regering gezeten, maar bij onze oosterburen zijn ze dat niet gewend. De gesprekken tussen CDU/CSU, de partij van Merkel en haar Beierse bondgenoot enerzijds en liberalen en groenen anderzijds zijn afgesprongen, zodat ‘Mutti’ van armoede weer contact moest zoeken bij de socialisten, die vlak na hun verkiezingsnederlaag gesteld hadden niet meer in een regering met Merkel te willen treden. Regeren met ‘das Mädchen’ heeft in het verleden zowel liberalen als socialisten geen deugd gedaan.
Net zoals bij ons draait ook Duitsland gewoon rond, ook zonder regering. Mijn vader, een zelfstandige, zei altijd dat het voordeel van geen regering te hebben was dat er dan ook geen nieuwe belastingen kwamen. Maar dat probleem stelt zich niet in Duitsland. De begroting heeft er een overschot en de staatsschuld is zo goed als onbestaande. Toch kan het land, dat beschouwd wordt als de motor van de E.U., zo niet verder en moet er iets gebeuren. Misschien komt er toch een nieuwe GroKro, een grote coalitie met de socialisten, maar dan zal Merkel niet meer kunnen doen zoals voorheen, zelfs niet als ze verder zou werken met een minderheidskabinet dat gedoogd zou worden door de SPD.
Er bestaat de mogelijkheid dat het land zich nog eens heruitvindt, zoals op het einde van de vorige eeuw, toen, onder – nota bene - een linkse kanselier, politiek én vakbonden het op een akkoord gooiden en het land een nieuwe economische bloei kende. Die bloei is er trouwens nog, al wordt het ook voor de Europese motor tijd om een tandje bij te steken wil het straks de trein van de elektrische aandrijving niet missen.
Tenslotte zou men zich afvragen wat wij er mee te maken hebben. Wel, Vlaanderen profiteert mee van de Duitse welvaart op gebied van toeleveringen van vooral half afgewerkte componenten. Wij hebben er alle belang bij dat we dat blijven houden en verder kunnen samenwerken, zoals ook met Nederland, Oostenrijk, Zwitserland en de Scandinavische landen i.pl.v. ons te vergapen aan bv Frankrijk, waar Macron het wel goed kan uitleggen, maar het nog lang zou kunnen duren vóór hij dat land weer vooruit krijgt. Mocht Merkel er straks niet in slagen kanselier te blijven, zou er van de vernieuwde Frans-Duitse samenwerking ook niet veel meer in huis kunnen komen.
Pascal Smet (SP.a), huidige Brussels minister van Mobiliteit, is altijd een buitenbeentje geweest, een ongeleid projectiel, zeg maar. In een vorige Vlaamse regering was hij minister van Onderwijs en bracht hij er evenmin veel vanaf, zodat op een gegeven ogenblik de toenmalige minister-president hem een heel dossier uit handen moest nemen vóór er ongelukken gebeurden. In Brussel wordt hij, als verantwoordelijke voor de Mobiliteit, o.a. geconfronteerd met de tunnels waarvan de plafonds naar beneden komen, de zinkgaten, waardoor die tunnels dan nog eens onder water komen te staan en nog van dat moois. Het is dan maar een stap om enkele foute beslissingen of uitspraken te doen om in Hellhole City de hel te ontketenen. Dat gebeurde ook, raar genoeg na een interview op de Amerikaanse politieke website Politico. Smetje vergeleek ‘zijn’ Brussel daar met een hoer, ‘tegelijk mooi, geil, lelijk als aangenaam’. Het leek wel alsof Hellhole City nu Whore City was geworden! In deze digitale wereld bereikten die woorden meteen zijn thuisbasis en het eindigde ermee dat Smetje zowat door iedereen uitgespuwd werd, zowel door de Brusselse oppositie als door zijn eigen partij, zelfs door een vereniging van sekswerkers. Wat gaan we daar in Brussel nog meemaken?
Als het voor Smetje en zijn Brusselse partijgenoten en collega’s een troost mag zijn, er is in Europa nog een hoofdstad die niet werkt. Men zou het haast niet geloven, maar dat is Berlijn. Ook daar heeft het te maken met een gevolg van de verdeling van die stad onder de Westerse geallieerden na WO II, waardoor de cohesie er nog steeds zoek is. Voeg daarbij dat de stad al decennia lang door links (zowel sociaaldemocraten als die Linke, de vroegere communisten) beheerd wordt.
Zonder Berlijn zou het Duitse Binnenlands Product (onze bbp) 0,2% hoger ligger. Ter vergelijking: in Groot-Brittannië zonder Londen zou dat bbp 11,1% láger liggen en in Frankrijk zonder Parijs zelfs 14,8%. Een schoolvoorbeeld van wat er in Berlijn niet werkt is de nieuwe luchthaven. De opening daarvan is al zeven keer uitgesteld en zal nu misschien klaar zijn in 2021, tien jaar later dan gepland. Hetzelfde geldt voor de meeste openbare werken die er jaren vertraging oplopen. En dat gebeurt dan in het succesland van de E.U., dat geen staatsschuld heeft en een budget met overschot.
Berlijn is nochtans nu officieel een eengemaakte stad. Mocht men erin slagen van Brussel ooit één stad met centraal bestuur te maken, moeten we dan ook niet denken dat het daar daarna meteen van een leien dakje zal lopen. Alle begin is moeilijk, is het gezegde en dat zal in Brussel niet anders zijn.
De gemeente Brasschaat stelt dit jaar haar bibliotheek niet ter beschikking van Amnesty International om mensen toe te laten van daaruit brieven te schrijven naar overheden over de hele wereld om daar mensen vrij te laten die louter om politieke redenen worden vastgehouden. De reden voor de koerswijziging is er gekomen nadat Amnesty International België geweigerd had dat er ook mocht geschreven worden naar de Spaanse regering die Catalaanse partijleiders en ministers gevangen heeft gezet o.w.v. hun mening en ze in het beste geval voorlopig vrijlaat op borgsommen van 100.000 tot 150.000 euro. Mensen die nooit tot geweld hebben opgeroepen en alleen opkomen voor de onafhankelijkheid van hun regio. M.a.w. Amnesty International is een ver-van-mijn-bed show en niet consequent. Brasschaat, waar men zopas de Catalanen die geweldloos kwamen betogen in Brussel, warm heeft onthaald en onderdak heeft verschaft, heeft daarin groot gelijk. Organisaties zoals Amnesty International, Artsen Zonder Grenzen, Human Right Watch, Greenpeace, 11.11.11. e.d. mogen dan nog ijveren voor een betere wereld, in de eerste plaats is het voor hún betere wereld en die is eerder van linkse signatuur. Ze zijn zeker niet neutraal. Gisteren was er in Brussel nog een ludieke actie van Greenpeace tegen de N-VA i.v.m. het akkoord van onze vier energieministers. Dat wordt volledig verkeerd voorgesteld. Het is niet juist te stellen dat die partij tegen het stilleggen van de kerncentrales is. Ze wil wel dat de laatste centrale pas zal gesloten worden als blijkt dat er geen stroomtekort meer zal zijn en de stroom betaalbaar blijft. Verder vraagt menigeen zich af of de geldstromen die ze genereren niet de hoofdoorzaak zijn van hun bekommernissen. Als men bv ziet dat een Els Keytsman overstapt van Vluchtelingenwerk Vlaanderen naar Unia en ook van daaruit regelmatig in conflict blijft met de Vlaamsnationalisten, dan kan men zich daar effectief vragen bij stellen.
Als een organisatie zoals Amnesty International opkomt tegen het veroordelen en vasthouden van mensen o.w.v. hun overtuiging, dan moet ze dat doen voor álle mensen, ongeacht of ze van linkse of rechtse signatuur zijn, of dat in Europa of elders gebeurt. Bij de Catalanen gaat het trouwens helemaal niet om links of rechts. In tegenstelling tot bij ons zijn daar zowel links als rechts vóór de onafhankelijkheid (wat ook in Corsica, waar de nationalisten zopas de regionale verkiezingen gewonnen hebben, het geval is). De dag dat de linksgezinde Vlamingen eindelijk dat België achter zich willen laten, zou een meerderheid in ons eigen parlement geen droomscenario meer zijn.
Zowel de Brusselse als de Waalse gewestregering hebben het akkoord van de vier Energieministers meteen bekrachtigd en zijn dus bereid de eventuele negatieve gevolgen ervan te ondergaan. Dit in tegenstelling tot de federale en de Vlaamse regering waarin de Vlaamsnationalisten voorlopig weigeren dat te doen o.w.v. het ontbreken van zowat elke garantie. Het lijkt er op alsof de Franstaligen zich daarvoor op de borst kunnen kloppen, maar niets is minder waar. Als het straks toch fout loopt dan zal het federale België ervoor opdraaien. En wie denkt ge dat de rekening dan mag betalen? Vlaanderen, net zoals ons gewest ook meer dan 90% van de Belgische staatsschuld voor haar rekening neemt, Brussel een kleine 10% en Wallonië 0,0! Dat laatste gewest zegt dat niet te kunnen omdat het alleen maar schulden heeft en daarmee is de kous af!
Zopas is nog bevestigd wat in Vlaamse kringen al lang geweten was: de zesde staatshervorming is voor ons gewest een financiële ramp. De factuur daarvan wordt ook voornamelijk door Vlaanderen betaald, omdat het gewest wel een deel federale bevoegdheden heeft gekregen, maar slechts 80% van de middelen om die te bekostigen. Door die bijkomende bevoegdheden stijgt het totale Vlaamse budget wel, maar heeft ons gewest bv voor 2016 al 1,6 miljard naar het federale mogen terugstorten en voor dit jaar zal het niet anders zijn. Met dank aan de traditionele partijen, plus de groenen, die deze staatsmisvorming hebben onderhandeld en goedgekeurd.
Volgens een studie van studiebureau Vives, dat e.e.a. heeft uitgezocht, is er een zevende staatshervorming nodig om deze scheefgegroeide situatie recht te trekken. De vraag is maar wat Vlaanderen dán weer zal moeten toegeven om het te verkrijgen. Ik blijf erbij dat een volgende staatshervorming tegelijk de allerlaatste moet zijn.
Zeg nog dat België geen rijk land is. Het heeft liefst vier ministers van Energie (een federale en één voor elk van de drie gewesten). Die vier zijn het zelfs over iets eens geworden: over het energiepact, dat o.m. stipuleert dat België ten laatste in 2025 zijn laatste kerncentrale zal sluiten. Het akkoord moet echter nog bevestigd worden door vier van de zes regeringen, die dit land ook al rijk is. De grootste partij in de federale en de Vlaamse regering, de N-VA, heeft al gesteld dat ze dat akkoord nooit zal goedkeuren. Dat is gebeurd bij monde van Vlaams parlementslid Andries Gryffroy in de VRT-uitzending Terzake en werd bevestigd door de partij op haar officiële Twitter-pagina. In mijn blog van 10 dezer (‘Van akkoord naar akkoord’) had ik al de hoop uitgesproken dat dit zou gebeuren en kan ik me daarin dus best vinden. Op te merken is dat ook het Vlaams Belang het afkeurt.
De reden waarom de Vlaamsnationalisten (én de grote werkgeversorganisaties) het Belgische energieakkoord afschieten is, omdat het niet onderbouwd is, omdat de betaalbaarheid en de duurzaamheid in gevaar komt en omdat de bevoorradingszekerheid niet gegarandeerd is. Bij een tekort gaan de buurlanden ons niet meteen stroom leveren, mocht men dat daar zelf ook niet voldoende hebben en gaan niet wij maar zij de prijs bepalen. Wie een beetje de Belgische politiek kent (en de officiële Vlaamse is er een kopie van), weet dat hier niets zeker is. Zoals Dehaene het ooit verwoordde: ‘Wij pakken de problemen aan als ze zich voordoen’. Net zoals voor hemzelf het geval was, zou dit ook dodelijk kunnen zijn voor onze stroomvoorziening en zeker voor de betaalbaarheid ervan. Iedereen mag wel aannemen dat die kerncentrales ooit zullen gesloten moeten worden, maar de laatste pas nadat we 100% zekerheid hebben dat de energie voor de verbruiker betaalbaar blijft. In de huidige situatie is dat niet het geval, is de tijd om het akkoord te verwezenlijken te kort en is het zo goed als zeker dat de eindverbruiker straks het gelag zal mogen betalen. En dat gelag zal een meervoud zijn van de turteltaks die onze linksen ‘vrienden’ (grapje) al zo schandalig duur vonden. We zouden straks nog wel eens heimwee naar die turteltaks kunnen krijgen. Dat die linkse wereldverbeteraars de nodige nuttige idioten gevonden hebben om dat akkoord er mee door te willen duwen, is één zaak. Als dat akkoord zou goedgekeurd worden met een alternatieve meerderheid (theoretisch kan dat), dat rest de N-VA maar één ding: deze federale regering te laten vallen, zodat er nieuwe verkiezingen komen waarin de man en vrouw in de straat ook de kans zullen krijgen hun mening erover te zeggen.
De gemeenteraadsverkiezingen in Gent beginnen zo stilaan te gelijken op de activiteiten van het plaatselijke Kuipke: het lijkt daar een afvallingskoers te gaan worden. Na de forfaits bij CD&V en SP.a is het nu de beurt aan de N-VA om een handdoek in de ring te werpen. Peter Dedecker, nu nog volksvertegenwoordiger, maar de gedoodverfde opvolger van Isabelle Declercq als gemeenteraadslid, stopt met zijn politieke carrière en gaat – als burgerlijk ingenieur – een nieuwe toekomst tegemoet. Dat zal wel lukken, niet alleen omdat men overal ingenieurs tekort komt, maar hij is nog jong (34) en zal het hele politieke spelletje wel zijn moe geworden. Hij was de man die destijds het ACW de oorlog verklaarde, maar later zelf stilletjesaan uit beeld raakte. Ze hebben in Gent natuurlijk nog Siegfried Bracke, die – weinig gemotiveerd - er zelf ook liever de brui aan zou geven, maar nu wel zal moeten blijven, zodat alle gewicht van de partij daar nu komt te liggen bij Elke Sleurs, die volgens Dedecker wel ontwapenend overkomt, maar of dat in Gent zal volstaan valt erg te betwijfelen.
Als het de N-VA een troost mag zijn, bij CD&V en SP.a is het al niet veel beter. Sarah Claerhout, die door de CD&V-leiding was uitverkoren om in Gent lijsttrekker te worden, had er al eerder haar ontslag gegeven. Zij wordt opgevolgd door Mie(ke) Van Hecke, de vroegere topvrouw van het katholiek onderwijs, die de pensioenleeftijd al heeft overschreden en, zeker voor wat het jongere kiesvee betreft, niet tot de verbeelding spreekt. Bij de socialisten wist men al dat Termont aan zijn laatste termijn als burgemeester bezig was. Zijn opvolger wordt de eerder kleurloze Rudy Coddens en niet – zoals eerst voorzien – Tom Balthazar, die aftrad als schepen in de affaire Publipar. Men zou zich kunnen afvragen waarom Freya Vanden Bossche niet solliciteerde, maar in de nasleep van Optima en bijkomende schandalen waarin ook papa betrokken kan zijn, was dat misschien niet wijselijk. De recente aanhouding van Jeroen Piqueur en zijn twee kinderen laat vermoeden dat het laatste daarover nog niet gezegd is en dat vooral de roodhuiden het verdere verloop met een bang hartje afwachten.
De lachende vierde in het hele Gentse verhaal wordt zo Matthias Declercq, kleinzoon van Krol, die de blauwe lijst zal trekken en de enige bekende Gentenaar wordt die m.i. kans maakt Termont op te volgen. Met daarbij nog de groenen, die na Optima de roden overschaduwen en het VB dat er alleen maar profijt uit kan halen, kan het in de Arteveldestad nog alle kanten uit.
Sinterklaas is voorbij, voor de Kerstman moeten we nog even geduld hebben. Maar voor wie ook nu graag droomt is er nog Bart Tommelein. Die brave man (ex-Volksunie, nu Open VLD) wil er met zijn zonnepanelen, windmolens, grondwarmteopwekking en gerugsteund - indien nodig – door (verlieslijdende!) gascentrales voor zorgen dat Vlaanderen in 2020 tot 95% van haar doelstellingen ter zake zal halen. En dat alles met een sterk verlaagde energieheffing (i.pl.v. de zgn Turteltaks).
Het heeft zowat weg van de oude verkiezingsslogan ‘Morgen scheert men gratis’. Misschien is dat wel degelijk de bedoeling – zoals met de meeste beloften inzake het klimaat - want de verkiezingen komen er de twee volgende jaren aan en de afrekening, in 2020 dus, pas een jaar later.
Om te bereiken wat Tommelein belooft, zou het zonnepanelenpark met 50% moeten toenemen, wat vergelijkbaar is met de aantallen uit de tijd van Freya Vanden Bossche, die de aanleiding vormden voor het ontslag van Tommelein's partijgenote Annemie Turtelboom. Alleen zijn de subsidies, die Freya zo gul uitdeelde, er nu niet meer bij.
Als Tommelein’s plan niet zou slagen, zegt hij nog altijd een slag om de arm te houden met de zgz ‘flexibiliteitmechanismen’. Dat is een geleerd woord om te zeggen dat men dan altijd nog kan proberen hernieuwbare stroom in het buitenland aan te kopen. Daarvoor zou zelfs al een budget opzij zijn gezet. We zullen het maar geloven en hopen dat het niet iets wordt zoals de uitvinding van die andere Oostendenaar, het Zilverfonds, dat later een lege doos bleek te zijn…
De gehele politiekcorrecte wereld spreekt zijn woede en schaamte uit over het feit dat Donald Trump Jeruzalem erkent als enige en echte hoofdstad van Israel. Zijn voorgangers Bush Jr en Clinton hadden dat ook aan hun kiezers beloofd, maar hebben die verkiezingsbelofte nooit waar gemaakt. Het zou een les moeten zijn voor de toekomst, om zomaar niet dingen te beloven waarvan men zelf weet het daarna niet te zullen verwezenlijken. Denk daarbij bij ons maar aan Verhofstadt met zijn burgermanifesten, maar ook aan de vele zgz christendemocraten die, als puntje bij paaltje komt, nooit rechtuit zijn. De laatste in de rij is ‘Markske’ Beke i.v.m. de Catalaanse kwestie. Als enige wordt hij daarvoor al enkele weken terecht in zijn hemd gezet door ‘t Pallieterke die op zijn frontpagina stelt dat Beke instemt met het arresteren en opsluiten van Catalaanse leiders, enkel en alleen om hun meningsuiting. Men wacht nog altijd op de eerste reactie van het laffe ventje. En dan maar janken omdat de partij in de peilingen achteruit blijft gaan…
En dan Jeruzalem. Reeds in 1995 hadden de presidenten Clinton en Moebarak, Arafat, de koning van Jordanië en de premier van Israel daarover een afspraak gemaakt, waarvan nooit iets in huis is gekomen. Nu jammeren dat het vredesproces in gevaar komt, is belachelijk, want dat proces was al op sterven na dood. Zolang de moslims de staat Israel niet erkennen hoeft men ook geen rekening te houden met alleen hun versie van het probleem.
In Jeruzalem waren de Joden er eerst, vele eeuwen vóór Christus. Met Christus zijn de Christenen gekomen en dat was nog altijd zo acht eeuwen vóór de eerste moslims er arriveerden. Dat die laatste nu alles opeisen, is dan ook onzin. Ze moeten geen voldoening krijgen, evenmin als bij ons in Europa waar ze telkens ook eisende partij zijn als laatst gearriveerden.
Het St. Niklaasakkoord is er gekomen, zoals voorspeld, ook al was het twee dagen later, op het feest van O.L.Vrouw Onbevlekt Ontvangen, maar naar zoiets kan men moeilijk een regeerakkoord noemen! In feite komt het er op neer dat men dat Zomerakkoord raprap gemaakt had (men moest met vakantie!) en daarna pas beseft heeft dat e.e.a. toch niet klopte. Zelfs met het nieuwe akkoord blijven er vraagtekens, over dat niet belast bijverdienen bv, maar ook over het sluiten van de kerncentrales. De N-VA die in deze zaak zowat alleen staat tegen alle andere, oppositie inbegrepen, heeft echter groot gelijk het been stijf te houden. Wat, als er in 2025 een stroomtekort zou zijn, we geen enkele kernreactor meer zouden hebben en we een periode zoals die van de laatste weken zouden meemaken: koud, geen of weinig zon en wind? Daarbij komt dan nog dat, als we alle kernenergie vervangen door o.m. (dure) gascentrales, de CO2 uitstoot ongeveer zou verdubbelen. En ik die dacht dat ze die gingen verminderen…
Met het uitwerken en implementeren van het zomer- en alle andere akkoorden zal deze regering nog haar handen vol hebben en lijkt de ploeg Michel steeds meer op een regering van lopende zaken. Er wordt hier en daar zelfs gesuggereerd dat Michel er goed aan zou doen de federale verkiezingen te vervroegen en ze te laten samenvallen met de gemeentelijke. Dat is mogelijk omdat het federale parlement geen legislatuurparlement is zoals het Vlaamse dat zijn tijd moét uitdoen. Verder heerst er nu een situatie waarbij links in de hoek zit waar de klappen vallen. In Antwerpen heeft de gelegenheidscoalitie van Groen, onafhankelijken en SP.a zich verslikt door de stommiteiten van SP.a-debutant Meeus en in Wallonië heeft de PS zichzelf uitgerangeerd door zich nóg linkser te profileren dan ze al was en aan een marxistisch opbod te doen t.o.v. de communisten van de PTB. En volgens de laatste peilingen – ongeacht of ze kloppen – zijn er geen spectaculaire veranderingen merkbaar. In Vlaanderen blijft de N-VA op een eenzame hoogte, CD&V gaat iets achteruit en SP.a veel. In Wallonië recupereert de PS iets, maar zit een stuk onder de 20% en moet de MR laten voorgaan.
Of het aan de algemene situatie iets zal veranderen, is maar de vraag, tenzij gezamenlijk links in Wallonië dermate zou vooruitgaan dat er helemaal niet meer met te regeren valt. Pas dan zullen er perspectieven zijn om dit land écht te veranderen.
Zoals te verwachten was wordt er, na de beslissing van de UEFA om Brussel bij de komende Europese Kampioenschappen links te laten liggen, weer flink wat aan zwarte pieten gedaan, het geliefkoosde spel van de Belgen. In feite is alles te herleiden tot één simpele vaststelling: de grootheidswaanzin van Hellhole City. Brussel de lusten en Vlaanderen de lasten. Zelfs onze nationale Charel heeft in het parlement gesteld dat één regio geen projecten moet beginnen in een andere. Dat Ghelamco achter het project blijft staan is een loutere centenkwestie. Dat Ghelamco een Vlaams bedrijf is, zegt niets. Vlaanderen heeft altijd Leliaards en Lamme Goedzakken gekend.
Ondertussen is onze minister van Just is Just naar New-York geweest en heeft daar iets ontdekt. Deze stad met evenveel inwoners als heel België heeft maar één politiecorps en één hoofdverantwoordelijke ervoor. Dat klopt en is iets dat iedereen al járen weet, maar Koen Geens blijkbaar niet. Hij wil nu ook iets in die zin in Brussel verwezenlijken, maar vergeet dat de politie hier onder de verantwoordelijkheid staat van een burgemeester. Als hij Brussel wil organiseren als New-York moet hij ook de 19 gemeenten herleiden tot 1 of althans ervoor zorgen dat het hoofd van zo’n politie maar aan één burgemeester verantwoording moet afleggen. Waar die andere burgemeesters dan nog voor nodig zijn, mag Joost weten...
Wie vindt dat men Brussel niet moet vergelijken met een wereldstad zoals de Big Apple, kan dat doen met bv Kopenhagen (600.000 inwoners). Die stad heeft ook maar één burgemeester en 55 gemeenteraadsleden (Brussel 685!). ‘Te veel koks bederft het eten’, is het gezegde. Dat wordt hier: ‘teveel ambtenaren bederft de stad’. Heel wat in Brussel fout loopt is te herleiden tot de overconsumptie van nutteloze postjes. Buiten die voor de stad en gemeenten zijn er dan nog die ontelbare bij het Brusselse gewest. Ik heb het hier al eens geschreven: alleen door van Brussel één stad te maken en die dan samen te laten gaan met het gewest, kan men elk jaar een klein miljard euro besparen. Eén politiecorps met één chef die verantwoording moet afleggen aan bv de minister-president, die tegelijk ook de enige burgemeester is. Maar ja, waarom gemakkelijk doen als het moeilijk ook kan?
De betoging van de Catalanen in Brussel is één groot volksfeest geworden. Oorspronkelijk werden er 7.000 verwacht. Dat cijfer werd bijgesteld naar 20.000, maar tenslotte werden het er minstens 45.000 (cijfers van de politie), waarvan de overgrote meerderheid op eigen kosten naar hier kwam en niet op kosten van e.o.a. vakbond zoals dat hier bij plaatselijke betogingen gebeurt. Met dank ook aan de Vlaamse Volksbeweging (VVB), die opgeroepen had om overnachtingen te organiseren en daar succes mee boekte. Het was hartverwarmend te zien hoe die Catalanen opkomen voor hun eigen regio. Wij, Vlamingen, kunnen daar nog heel wat van leren. Als Vlaamse partij was er alleen het Vlaams Belang, maar het moet gezegd dat heel wat N-VA’ers ten persoonlijke titel voor overnachtingen gezorgd hadden en ook aanwezig waren, tot en met Jan Peumans, die als Vlaams Kamervoorzitter toch een duidelijk signaal gaf. Hopelijk helpt deze betoging niet alleen de Catalanen, maar ook de eigen mensen en verenigingen die nog steeds van een onafhankelijk Vlaanderen dromen. Van de traditionele partijen geen kat te bespeuren, hopelijk wordt hen dat bij de volgende verkiezingen aangerekend. Ik heb de moeite gedaan om eens naar de Waalse zenders te kijken. Die hadden het er wel over, maar eerder als bijzaak. Hoofdonderwerp was daar nog steeds het overlijden van Johnny Hallyday…
---
Er was voor Vlaanderen gisteren trouwens nog goed nieuws uit Brussel en omgeving. De Europese Voetbalbond (UEFA) heeft Brussel definitief geschrapt van de lijst met plaatsen waar in 2020 het Europees Kampioenschap zal betwist worden. Dat betekent hopelijk de doodsteek voor dat megalomane voetbalstadion dat Brussel op Vlaams grondgebied wou neerpoten en dat gegarandeerd mee zou zorgen voor een verdere verfransing van de Vlaamse Rand én een totale oververzadiging van de grote ring rond de hoofdstad. Theoretisch zou er nog steeds een stadion kunnen gebouwd worden, maar geen meer van 60.000 plaatsen dat men hier bij normale competitiematchen niet eens half gevuld krijgt en dan moet er nog een Belgische club gevonden worden die er zou willen spelen. Anderlecht had er al voor afgehaakt, toen men hoorde dat de jaarlijkse huurprijs 10 miljoen euro zou bedragen. Als men zijn hoofd een beetje aan de binnenkant had gebruikt, vernieuwde men het contract voor het Koning Boudewijnstadion, dat volgend jaar verstrijkt en dat men aan de helft van de prijs van dat Eurostadion kon restaureren, met daarbij het behoud van de pistes voor de Memorial Van Damme. Om nog te zwijgen over het feit dat dat stadion niet moest wachten op allerlei goedkeuringen en wél tijdig gerestaureerd kon worden waardoor de supporters van de Rode Duivels een deel van de matchen in eigen land hadden kunnen zien en op die manier ook een aardig centje hadden kunnen uitsparen…
Het begrijpend lezen bij studenten uit het vierde middelbaar in Vlaanderen is dramatisch gezakt in de laatste tien jaar. Daar wordt een hele litanie oorzaken voor aangeduid en als remedie gesteld dat de scholen daar meer aan moeten doen. Dat laatste kan nooit geen kwaad, maar volgens mij zijn er maar twee hoofdoorzaken en die liggen niet aan de scholen.
Ten eerste de digitalisering, waardoor onze jeugd denkt niet meer te moeten onthouden of inbeelden. Dat doet de smartphone, de tablet, de laptop en nog van die gadgets waar ze de hele dag mee bezig zijn. Ze hebben dan ook geen tijd meer om te lezen en zijn ook niet meer leergierig. Waarom zouden zij? Als ze iets niet weten googlen ze het wel.
Ten tweede de toename in het middelbaar van kinderen van allochtone afkomst, die op school een beetje en thuis zo goed als niets lezen in het Nederlands. Het verhaal van ‘Het begrijpend lezen gaat achteruit bij de Vlaamse scholieren’ past in hetzelfde kadertje als dat van de ‘Vlaamse’ kinderen die in armoede leven. Dat zijn niet de Vlaamse kinderen, maar de kinderen die in Vlaanderen wonen en onderwijs volgen, waarvan stilaan de meerderheid niet meer van Vlaamse afkomst is.
Ik heb ooit al eens geschreven dat we met dat Brexit verhaal nog niet klaar zouden zijn en misschien niet klaar zouden komen. Ik zou eens moeten gaan neuzen in mijn documentatie, want het was een terloopse opmerking bij een ander verhaal. Zoals de zaken nu evolueren lijkt het er sterk op dat het zo is of zal zijn.
Om te beginnen deed Trees May een grote stommiteit, toen ze nieuwe verkiezingen uitschreef, daar waar dat helemaal niet nodig was. Die zijn voor haar en haar partij bijna faliekant afgelopen: i.pl.v. stemmen bij te winnen, verloren de Tories de meerderheid in het Britse parlement en kon May nog net aanblijven dank zij het kleine DUP, de protestantse partij uit Noord-Ierland, die haar regering vanuit de oppositie zou ‘gedogen’.
Uitgerekend dat DUP partijtje keurde May’s voorstel af om Noord-Ierland binnen het Brexit verhaal een speciale status te geven, zodat de grens tussen Ulster en de Ierse republiek geen harde zou worden. Ondertussen hadden de Schotse nationalisten én de moslim burgemeester van Londen al voorgesteld om ook zo’n status te verkrijgen, eenvoudig omdat zowel in Londen als Schotland bij de Brexit-verkiezing, net zoals in Ulster, een meerderheid gestemd had om bij de E.U. te blijven.
Ondertussen zijn er al enkele overkoepelende organisaties op gebied van wereldgezondheid en financiën uit Londen vertrokken of zijn ze zich daarvoor klaar aan het maken. Zelfs mocht straks de Brexit niet doorgaan, die komen zomaar niet terug. ‘Oh, Great-Britain, my devotion, may you sink down in the ocean’, om even West-Side Story te parafraseren…*
May is hoegenaamd geen Thatcher. Vraag is maar of ze zal blijven volharden met een verscheurde partij en een koninkrijk dat helemaal niét méér verenigd lijkt.
* Die uitspraak gebruikten wij ook bij ITS voor strandingen bij DAF-Trucks als we problemen hadden met Britten. Een andere uitdrukking was die van ‘Houston, we have a problem’, die we gebruikten als iemands koptelefoon het liet afweten.
Ook het CdH heeft haar eerste verkiezingscongres gehouden. De partij, wiens voorzitter Lutgen brak met de PS en de socialisten uit de Waalse regering stootte om samen een nieuwe deelregering te vormen met het MR, staat er niet zo best voor. Om te beginnen is er de Belgische traditie dat wie de stekker eruit trekt daar meestal geen voordeel uit haalt. Vraag het maar aan Crootje. Na de move van Lutgen is dat voor het CdH niet anders. Gelukkig zijn er eerst de gemeentelijke verkiezingen en staat de partij sterker op plaatselijk vlak, in de gemeenten en provincies. Ze beschikt nog over 70 burgemeesters, 340 schepenen en 1.200 raadsleden. Wat op federaal vlak zal gebeuren is andere koek, zeker nu blijkt dat de partij niet alleen niets meer te maken wil hebben met de corrupte PS, maar evenmin in de toekomst wil samenwerken met de N-VA. Tenminste, dat is wat Alda Greoli, CdH-minister in de nieuwe Waalse regering, vertelde aan Le Soir. Ondanks het feit dat haar partij nu met de MR in de Waalse regering zit en die partij ook de premier van de federale levert, beweert het mens dat ze al enkele jaren pijn heeft aan haar ‘sécu’. Dit laatste heeft niets met haar achterwerk te maken, maar met wat zij verstaat onder de Sociale Zekerheid (Sécurité), die – volgens haar – door de N-VA steeds meer communautair wordt en waarbij ook Open VLD niet vrijuit gaat. Ze verwijst daarbij naar de verdeelsleutel i.v.m. de artsenquota, die nog steeds 60/40 is in het voordeel van de Vlamingen. Nu weet ook zij wel dat dit de normale verdeelsleutel is omdat de Vlamingen nu eenmaal zo’n 60% van de bevolking uitmaken. Voor die artsenquota zou dat – volgens haar – anders moeten, omdat in Francofonië meer artsen afstuderen dan in Vlaanderen. Dat laatste klopt, maar is het gevolg van het feit dat de Franstaligen 18 jaar lang de wet daaromtrent aan hun laars hebben gelapt door de ingangsexamens te boycotten. Nu zouden zij, volgens die Greoli, voor die wetsovertreding ook nog moeten beloond worden!
Het CdH heeft in 2014 al een eerste keer de kans gekregen op federaal niveau mee te spelen, als ze in 2019 weer weigert, om welke redenen ook, dan is zij gedoemd om helemaal weg te deemsteren. Of denken die Greoli en haar aanhang echt dat ze nog een kans zullen maken bij de PS?
‘Politiek is een georganiseerde vorm van discriminatie’, lees ik in De Tijd van dit weekeinde. Ge geeft iets aan de een, wat betekent dat een andere niets krijgt. Volgens De Tijd is dat niet ontoelaatbaar. In het licht daarvan is wat de Raad van State doet i.v.m. het zomerakkoord van de regering Michel spijkers op laag water zoeken en dat al voor de tweede keer. De meerderheidspartijen zijn niet verplicht die Raad te volgen, al kan men het ze wel moeilijk maken door bv daarna naar het Grondwettelijk Hof te trekken. Interessant om weten is wel dat de voorzitter van die Raad, een zekere Roger Stevens, van SP.a-signatuur blijkt te zijn en dat zou e.e.a. kunnen verklaren. Een van de zaken waarin de socialisten in dit land altijd hebben uitgeblonken, is net dat plaatsen van eigen pionnen in allerlei staatsinstellingen. Ze zouden nog enkele verkiezingen moeten verliezen om de invloed van die figuren weg te kunnen werken. Alhoewel, ook met CD&V in een regering heeft men niet veel oppositie meer nodig. Dat geldt trouwens niet alleen voor de eeuwige dwarsligger Kris Peeters, maar ook voor figuren zoals ‘Markske’ Beke, die zich o.m. in de zaak van de aangehouden Catalaanse ministers heeft laten kennen als een hatelijk ventje. Ik kan mij moeilijk voorstellen dat mensen voor zo iemand nog zouden stemmen. CD&V heeft daarenboven nog het nadeel een partij te zijn die een deel van zijn aanhang verliest door ‘natuurlijke afvloeiing’; zij sterft letterlijk uit.
Als alles normaal verloopt zou de federale regering echter deze week de laatste knopen moeten doorhakken, waardoor het zomerakkoord een Sinterklaasakkoord wordt. Wie leeft, zal zien.
Wie dacht dat het onderdrukken van de nationalistische stromingen in Europa zou stoppen als men de Catalanen onder het Spaanse juk zou kunnen houden, mag zijn mening herzien. De Schotten houden zich gedeisd tot er meer klaarheid is over de Brexit, terwijl de grens tussen Noord-Ierland en de rest van het eiland ook nog wel eens voor verrassingen zou kunnen zorgen. Niemand, zowel in de Ierse republiek als in Ulster, wil dat er terug een harde grens komt. Komt die er wel, dan kan daar nog van alles gebeuren.
Ondertussen is er echter een serieuze nieuwigheid in de opmars der Europese volkeren. Vandaag en volgende zondag zijn er regionale verkiezingen op het eiland Corsica. Bij de recente Franse verkiezingen haalden de Corsicaanse nationalisten drie van de vier zetels in het Frans parlement. Van de zeven partijen die nu opkomen zijn er drie van nationalistische strekking. Ze willen geen onafhankelijkheid, althans niet meteen, maar wel een verregaande autonomie, net zoals Catalonië. Tot 2014 was er op het eiland zelfs een gewapende vrijheidsbeweging, maar die heeft sindsdien de wapens afgezworen, wat geleid heeft tot het politiek succes van de nationalisten, in de eerste plaats de partij ‘Pé a Corsica’ (‘Voor Corsica’/Per la Corsica, in het Italiaans). Het geboorteland van Napoleone Bonaparte spreekt nog steeds Ligurees, het Italiaans dialect van de regio Genua.
Eén van de Catalaanse (ex)ministers die samen met Puigdemont naar Vlaanderen gevlucht is, verklaarde voor het Tv-journaal dat de hoop van de Catalaanse nationalisten nog steeds een onafhankelijk Catalonië is, maar dat ze bereid zijn daarover te blijven praten met de Spaanse regering, zoals ze dat al tien jaar vragen. Onder Rajoy blijft de kans daarvoor echter uiterst klein. Zal Macron straks ook die weg uitgaan als hij met dezelfde vragen zal geconfronteerd worden vanuit Corsica? Hij zal het niet gemakkelijk hebben, zeker niet omdat na 01.01.2018 het eiland één regio wordt. Tot nu toe was het verdeeld in twee Franse departementen, wat Parijs de gelegenheid gaf ze tegen elkaar uit te spelen (‘Divide et impera’, vrij naar Julius Caesar).
En wat met Vlaanderen? Wel, er bestaat nog steeds een mogelijkheid tot dromen. Als de linkse koers van de PS, zoals Di Rupo ze heeft uitgestippeld op het recente PS-congres in Luik, zich door zou zetten en er in Wallonië (en misschien ook in Brussel) een uiterst linkse coalitie van PS, Ecolo en PTB aan de macht zou komen, dan wordt het vormen van een volgende federale Belgische regering een mission impossible. Vergeet het record van 541 dagen dan maar.
Ik heb hier al enkele keren geschreven dat de zesde staatshervorming, goedgekeurd door de drie traditionele partijen en de groenen, een draak was, waarbij men, zonder voorwaarden, Brussel jaarlijks een half miljard euro extra heeft gegeven, maar nog meer door wat bij Justitie zgz werd ‘hervormd’. De Vlamingen kregen wel een eigen parket in de Rand, maar de rechtbanken zelf niet. Die bleven in het oude kiesarrondissement B-H/V, waarbij de bevoegdheden van de Franstalige rechters zelfs nog werden uitgebreid. Zo kan een Franstalige die aan de andere kant Vlaanderen woont, voor de rechtbank in Brussel kiezen en krijgt hij daar gegarandeerd een soort voorkeursbehandeling, omdat het gros van de Franstalige Brusselse rechters uitgesproken links en anti-Vlaams is.
Voor wie het niet zou geloven: zopas werd er nog klacht neergelegd tegen zo’n rechter, die het gepresteerd had de Vlamingen te beschuldigen van racisme tegen de Franstaligen. Zwart op wit, a.u.b. En daar hield het niet bij op. Verder kreeg het nu Vlaamse parket van Halle-Vilvoorde te horen dat het haar aan een minimum van intelligentie ontbreekt en werd zij beschuldigd van bevooroordeelde strafonderzoeken tegen Franstaligen, enkel en alleen omdat ze Franstalig zouden zijn.
Als reactie op zoveel onzin hebben de burgemeesters van Halle-Vilvoorde laten weten dat ze een eigen rechtbank willen voor hun regio. Of ze die ooit gaan krijgen is een vraagteken, want daarvoor hebben ze ook een meerderheid nodig van Franstalige parlementsleden. Wat ook een vraagteken vergt in deze zaak is, waarom ze Hans Bonte (SP.a), burgemeester van Vilvoorde, als spreekbuis voor de actie hebben genomen, dezelfde Bonte die vijf jaar geleden, samen met zijn collega’s van de traditionele partijen, voor de huidige situatie had gekozen. Er is natuurlijk nog altijd meer vreugde voor het terugwinnen van één verloren schaap – althans volgens de Bijbel – maar men had een betere keuze kunnen maken.
In dit land is iedereen tegen discriminatie, maar blijkbaar niet als het om Vlaamse eisen gaat…
---
De twee vorige dagen staakte de TEC (Transport en commun), de Waalse tegenhanger van De Lijn. Geen hond die zich daar nog druk maakt over wat ze zelf de TEG noemen (Transport en grève). Alleen in de provincies Waals Brabant en Luxemburg reden er bussen, omdat daar een deel van het vervoer is uitbesteed aan private maatschappijen.
Nieuw was gisteren de staking van de wegpolitie in Henegouwen. Een dag zonder snelheidscontroles of alcoholtests! Bij calamiteiten moest de politie van de andere provincies maar personeel naar Henegouwen sturen…
Na Patrick Dewael is nu ook Pascal Smet (SP.a), minister van Mobiliteit en Openbare Werken in de Brusselse gewestregering, bevallen van een plan om van Brussel één stad te maken die zou samenvallen met het gewest. Daar de andere Vlaamse partijen er ook zo over denken, is dat niets nieuws onder de zon. Probleem is dat de 19 huidige baronnen, sorry: burgemeesters, allemaal behoren tot Franstalige partijen en van geen wijken weten. Smetje rekent op een nieuwe generatie Franstalige politici om van Brussel een normale (hoofd)stad te maken. Ik denk dat men dan evengoed kan wachten op Godot. Brussel heeft nu 19 gemeenten, evenveel burgemeesters, schepencolleges, gemeenteraden en OCMW’s. In totaal meer dan 1.000 postjes, waarvan er zo’n 900 zouden moeten verdwijnen. Zie je dat al gebeuren?
Brussel zal dan ook een ‘hellhole’ blijven, als enige grootstad van betekenis die niet beheerd wordt door één burgemeester en beveiligd oor één politiecorps. Dat diezelfde stad het wel kan rooien met één brandweercorps is dan weer iets dat men nergens uitgelegd krijgt.
Mochten Brussel stad en het Brussels gewest samenvallen, dan had men genoeg aan één burgemeester/minister-president, zeven (gewest) ministers en 69 parlementsleden en bespaarde men jaarlijks een klein miljard euro. Nu zal het steeds meer geld kosten. Vlaanderen heeft er dan ook alle belang bij Brussel geen enkele eurocent extra nog toe te kennen, het is het enige wapen waarover het daar nog beschikt.
---
Dit eindejaar hebben we in Vlaanderen niet alleen Sinterklaas en de Kerstman, we hebben ook nog Puigdemont. Die brave man kan in Vlaanderen op nogal wat bijval rekenen, ondanks het feit dat Beke, de voorzitter van een partij die zich christelijk noemt, hem schuwt. De nummer één van de echte Catalanen heeft al een uitgebreide rondleiding in Brugge gehad, krijgt horden streekgenoten naar hier en was zelfs uitgenodigd door de intendant van de opera van Gent om daar het ballet ‘De Hertog van Alva’, van Gaetano Donizetti*, bij te wonen. De Spaanse ambassadeur was ook uitgenodigd, maar stuurde zijn kat. Raar, he?
* Voor de afeccionados : ‘Le Duc d’Albe’, was een onafgewerkt ballet van Donizetti dat werd gereconstrueerd door zijn landgenoot Giorgio Battistelli. Het speelt zich af tijdens de Geuzenopstand tegen de Spaanse bezetter hier, grotendeels in Brussel. Van toevalligheden gesproken…
