‘De dood heeft altijd een oorzaak’, zegt men. Dat klopt en dat geldt ook voor andere problemen die niet zo evident zijn.
- We hebben in Vlaanderen al enkele jaren een tekort aan artsen. Zowel huisartsen, spoedartsen als tandartsen. Lezers van mijn blog weten dit een gevolg is van het feit dat men destijds het aantal kandidaten had beperkt door het inschakelen van een duur dubbel ingangsexamen (men kon herkansen mits twee keer betalen) dat gebaseerd was op multiple-choice vragen die niets te doen hadden met geneeskunde. De Franstalige kandidaten die ook verplicht waren dat examen af te leggen, veegden er hun voeten aan en kregen later van Maggie De Block toch een RIZIV-nummer waarmee ze hun dokterspraktijk konden beginnen.
- Een nieuw probleem is dat dit land nu ook te weinig psychiaters heeft, wat in de eerste plaats te maken heeft met het feit dat er tegenwoordig veel meer mensen zijn die psychiatrische hulp nodig hebben. Dat is dan voor een keer het gevolg van de (a)sociale media, waaraan de mensen zodanig verslaafd geraken dat hun geest niet meer tot rust komt. Al is het wel zo dat wie geen of geen regelmatig werk heeft, er meer mee bezig is om de tijd te doden.
-- Ondertussen is gebleken dat er in Wallonië en zeker in Brussel veel meer mensen onder de armoedegrens leven dan in een Vlaanderen, waar meer gewerkt wordt, er minder werklozen zijn en minder immigranten. De drie armste gemeenten die tot die laatste groep behoren zijn niet toevallig Schaarbeek, Anderlecht en Sint Jans Molenbeek, het vroegere rijk van ‘Sus Moustache’.
* ‘Modern Times’ was een film van Charly Chaplin uit de jaren 1930, die stilaan weer actueel lijkt te worden.
Volgens een interview in de weekeindeditie van De Standaard is het Bart De Wevers droom dat zijn N-VA bij de verkiezingen van 9 juni zowel federaal als gewestelijk ‘incontournable’ zou worden, zodat er geen enkele meerderheid kan gemaakt worden zonder de N-VA. Dan zou het bv ook kunnen dat er een Vlaamsnationale meerderheid komt in het eigen parlement, maar dan met het Vlaams Belang, zoals volgens de recentste peilingen ook een meerderheid van de eigen N-VA-kiezers dat zou willen. Als De Wever echter voet bij stuk houdt en niét met het VB wil samenwerken, dan is er voor Vlaanderen maar één oplossing, nl het Vlaams Belang gewestelijk ‘incontournable’ maken, door de N-VA-kiezers die het wél zien zitten, voor het VB te laten stemmen, al was het alleen maar regionaal.
Dat laatste is trouwens niet alleen een wens van mij, maar ook van bv Jean-Marie Dedecker, nota bene: onafhankelijk lijsttrekker voor de N-VA in West-Vlaanderen, die in een interview in het Nieuwsblad denkt dat Theo Francken die sprong wél durft te wagen.
Ondertussen blijkt Bart De Wever in e.o.a. programma gezegd te hebben dat hij met het VB geen regering zal vormen, noch federaal, noch regionaal. Als reden geeft hij op dat die partij federaal toch niet wil meedoen. Zijn uitspraak komt op ‘De Keus’, een programma dat zondagavond op de VRT wordt uitgezonden om 21.00 uur.
Het kan goed zijn dat het VB een deelneming aan een federale regering niet wil, maar zelfs als die partij het wél zou willen, zullen de meeste traditionele partijen – de Franstalige op kop – dat weigeren wegens het ondemocratische cordon sanitair dat zij in stand willen houden, waardoor de Vlaamse meerderheid een minderheid blijft in de federale besprekingen. Enig medelijden voor zoveel kinderachtigheid is hier op zijn plaats.
Als de peilingen zich doorzetten, zal het zelfs mogelijk worden dat Bart De Wever, mocht hij regionaal aan bod willen komen, minstens drie andere coalitiepartijen nodig zal hebben. Het zou ook kunnen dat hij dat hij dit doet omdat hij vóór de gemeentelijke verkiezingen helemaal geen nieuwe Vlaamse deelregering wil. De historicus die de wereld ons benijdt zal zo wel zijn afspraak met de geschiedenis missen en in een volgende aflevering van ‘Het Verhaal van Vlaanderen’ beschouwd worden als de man van de gemiste kansen, een Vlaamse Quisling zoals ik het al eens stelde...
Op 6 dezer schreef ik reeds een blog over het feit dat deze Vivaldi-regering dan toch één goede beslissing had genomen, nl het activeren van artikel 195 van de Belgische Grondwet, waardoor alle bestaande artikelen daarin zouden kunnen besproken, eventueel veranderd en zelfs geschrapt kunnen worden, weliswaar steeds met een ¾ parlementaire meerderheid plus een gewone meerderheid in elke taalgroep. Volgens simpele ziel Tommeke Ongena* zou dit niet mogelijk zijn, maar het gebeurde o.m. reeds bij de zesde staatshervorming.
Er is trouwens nog iets speciaals aan dat artikel 195: de blanco-stemmen worden niet beschouwd als tegenstem en worden zelfs niet eens meegeteld, zodat in principe zelfs een kleiner aantal dan een ¾ meerderheid zou kunnen volstaan voor een goedkeuring. Dat werd recentelijk trouwens nog eens bewezen, toen N-VA en VB zich onthielden bij de stemming over het dierenwelzijn.
Alles evolueert en de Grondwet moet daar niet voor achterwege blijven. Stilstaan is achteruitgaan.
--
* In zijn ‘Kaaiman kiest keurig’ in De Tijd van 22 dezer noemt Kaaiman hem een ‘onbenul’…
In de aanloop naar de verkiezingen van 9 juni is zowat iedereen van mening dat er niet snel een nieuwe federale regering zal komen en dat we het weer x-aantal maanden – misschien zelfs langer dan voorheen – zullen moeten doen met een regering in Lopende Zaken die moet verder boeren met wat men ‘de voorlopige twaalfden’ noemt, een budget dat het vorige niet mag overtreffen.
Een regering in Lopende Zaken kan niet meer gecontroleerd worden door het parlement en bv niet tot ontslag worden gedwongen. Wat ze wél nog kan, is de routine-zaken, die onder het dagelijks beheer vallen, afhandelen. Verder beslissingen uitvoeren die al eerder beslist waren en écht-dringende zaken.
De huidige Vivaldi-regering weet dit ook en hoopt daar een mouw aan te kunnen passen door o.m. benoemingen te kunnen blijven doen. Om dat te realiseren heeft de ontslagnemende Vivaldi-regering een lange reeks instructies goed gekeurd waardoor e.e.a. toch zou kunnen doorgaan. Een regeling ‘op zijn Belgisch’, zeg maar met de nodige uitzonderingen en achterpoortjes. Met als waarschijnlijk enig resultaat dat die periode van Lopende Zaken nóg langer zal duren en we riskeren ons eigen wereldrecord op dat gebied nog te zullen verbeteren…
Sinds de datum van 9 juni bekend werd als verkiezingsdag voor zowel het federale, het regionale als het Europese niveau, fileert Koen Meulenaere, alias Kaaiman, elke dag in De Tijd de politieke actualiteit. Hij is speciaal daarvoor terug uit pensioen gekomen. Er zit wat sleet op, wat normaal is als men een heel leven werken achter de rug heeft, maar af en toe kan hij nog sterk uit de hoek komen. Dat gebeurde recentelijk nog toen hij zijn prognose gaf over wat hij denkt dat er gaat gebeuren na 9 juni. Geniet mee:
‘Na een zware nederlaag op 9 juni neemt onze leider ontslag als voorzitter, wat hij volgens de partijstatuten 13 jaar geleden al had moeten doen, en valt de N-VA – net als de Volksunie destijds – uiteen. Eén fractie, onder leiding van Theo Francken, vormt met Tom Van Grieken en Gwendolien een Vlaamse regering. Een andere fractie, onder Zuhal Demir, vergaat door onderlinge ruzies en kwaadsprekerij tot stof en as. De leider zelf verlengt zijn verblijf op het Gerestaureerd Verdiep in een coalitie met om het even wie. Alleman bediend!’
Volgens de Nationale Bank (NBB) heeft de gemiddelde Belg met zijn huidig inkomen 2% meer koopkracht dan in 2020, o.m. dank zij de automatische index en de Vivaldi-maatregelen. Volgens het Planbureau, dat een andere berekening hanteert, is die vermeerdering zelfs 4%.
We praten dan wel over ‘de gemiddelde Belg’. Volgens een recente studie van een groep Gentse economen o.l.v. Gert Peersman blijkt nl de koopkracht van de 20% armste Belgen in dezelfde periode echter gedaald. Die plus in de berekening van de gemiddelde Belg is er omdat de hogere inkomens er stevig op vooruit zijn gegaan. Daarbij blijkt dat de koopkracht van het leefloon zelfs nog het meest van al is gestegen en dat de forse koopkrachtdaling zich situeert bij de laagste inkomens. Werknemers in de horeca bv hebben in januari 2024 een jaarlijkse loonindexatie gekregen van 1,83%, terwijl hun werkelijke inflatie liefst 7% bedroeg.
Waarmee nogmaals wordt bewezen dat die automatische indexering, die in geen enkel ander land bestaat (only in Belgium!’) alleen maar de beter bemiddelden ten gunste komt en niet degenen die het meer nodig hebben. Daarenboven is het ook noodlottig voor bedrijven die het al niet breed hebben en het daardoor nog moeilijker krijgen om te concurreren, zeker met het buitenland. En dan maar lullen over de koopkracht…
--
En dan nog dit: Ik had het te laat gezien om het gisteren nog te melden, maar mijn blog van 20 dezer was het nummer 5.800 sinds ik ermee begon bij mijn pensionering op 1februari 2005. Of ik er nog mee doorga zal afhangen van de verdere gang van zaken na 9 juni en de waarschijnlijke nasleep.
Ondanks de stemtests en de andere door de media georganiseerde politieke spelletjes, blijft België een van de vier E.U.-landen (de andere drie zijn Frankrijk, Italië en Griekenland) die met een overheidsschuld zitten die hoger ligt dan hun Bruto Binnenlands Product (106%) en straks sancties riskeert van de E.U.
Wie zal die Belgische schuld betalen? Driemaal raden. Als er een Vivaldi II zou komen, wordt dat Vlaanderen voor 90%, misschien Brussel voor 10%, Wallonië nul komma nul. Om dat te vermijden zou Vlaanderen zich kunnen engageren bv bij te dragen om die schuld de volgende 10 jaar mee af te betalen, maar dan wel op voordaarde dat er eerst een volgende Staatshervorming komt, waarbij elk gewest voortaan de tering naar de nering zal moeten zetten. Om daarin te slagen, moet Vlaanderen zo sterk mogelijk aan de onderhandelingen daarover kunnen beginnen. Dat laatste kan alleen als de Vlaamsnationalisten op 9 juni een meerderheid verkrijgen in het eigen parlement. Als dat niet gebeurt, dan wordt het zoals Urbanus ooit zong: ‘Misschien wordt het morgen beter, maar het wordt nooit meer goed’.
Betogen en staken is van alle tijden. Sinds het ontstaan van de (a)sociale media gaat er echter bijna geen dag meer voorbij of er wordt wel ergens tegen iets betoogd. Elke hond met een hoed op kan tegenwoordig oproepen om te betogen tegen alles en nog wat. Succes (bijna) altijd verzekerd. Het gevolg van dit alles is wel dat het bijna niemand nog interesseert te weten, waarom er betoogd wordt. Voor stakingen lag dat vroeger een beetje anders. Stakingen waren toen normaal als laatste middel wanneer alle andere argumenten niet meer werkten. Tegenwoordig staakt men echter nog vóór er gepraat wordt. Denk maar aan de recente staking bij het onderwijs, waar men al staakte tegen een voorstel dat nog moest besproken worden. En het kan nog erger.
Momenteel zitten we met een regering in Lopende Zaken, die bij conflicten geen beslissingen meer kan nemen. Wie nu nog staakt of betoogt moet er rekening mee houden dat er tot na de verkiezingen niets mee gebeurt. Allemaal verloren energie, waarschijnlijk tot het einde van dit jaar o.w.v. de gemeentelijke verkiezingen in het najaar. En daarbij nog hopen dat er dan een nieuwe federale regering zal zijn, want zoals het nu al naar uitziet zou het wel eens langer kunnen duren en gaan we misschien ons eigen wereldrecord ter zake nog kloppen. En dan maar lachen met Nederland…
Onze linkse media en de traditionele partijen laten geen ogenblik onbenut om er op te wijzen dat het Vlaams Belang nooit zal kunnen meespelen in de besprekingen over de vorming van een nieuwe federale regering en men dus beter niet voor die partij zou stemmen.
Dat klopt niet als er een meerderheid van Vlaamse kiezers – van álle partijen – regionaal Vlaams Belang zou stemmen. VB, N-VA en eventueel een derde partij* moeten dan wel meteen (en niet later) een Vlaamse deelregering vormen en de Vlaamse soevereiniteitsverklaring afleggen. Als de linkse en/of Waalse partijen daarna niet met die nieuwe Vlaamse regering willen praten, dan zij het zo, zal men op weg zijn om het Belgisch wereldrecord regeringsvorming van 541 dagen nóg scherper te stellen en kan die nieuwe deelregering het straks oneens zijn met alles wat de andere entiteiten eventueel beslissen.
Als de N-VA niet in haar kaarten laat zien wat ze echt zinnens is te doen, kunnen we de N-VA-kiezers – waarvan 75% in de peilingen zegt wél bereid te zijn samen te werken met het VB bij een volstrekte Vlaamsnationale meerderheid in het eigen parlement – tenminste regionaal aanraden VB te stemmen. Als dat niét gebeurt, krijgen we een Vivaldi II, waarbij met zo’n 30% van de Vlaamse kiezers weer geen rekening zal worden gehouden en de Vlaamse meerderheid de facto in België tot een minderheid herleid blijft.
--
* En dan nog dit. Het is uitgesloten dat er één partij in het Vlaams parlement straks een volstrekte meerderheid zal hebben. Om de Grondwet te veranderen zal er trouwens geen gewone, maar een twee-+derde meerderheid nodig zijn. Dat is de reden waarom ik het hierboven heb over ‘eventueel’ een derde partij.
In Nederland is er dan toch eindelijk een akkoord voor een centrumrechtse regering met vier partijen. Onze media lachen ermee dat die regeringsvorming een half jaar geduurd heeft. Ze zouden beter hard zwijgen, want België heeft ter zake nog altijd het wereldrecord met 541 dagen. Dat is driemaal langer.
E.e.a. neemt niet weg dat we de Nederlandse evolutie moeten blijven volgen . N-VA en Vlaams Belang zouden er misschien nog iets van kunnen leren als ze straks ‘riskeren’ in het eigen Vlaams parlement de meerderheide te halen. Al zullen er natuurlijk altijd wel verschillen met Nederland (en de rest van de wereld) blijven. Onze noorderburen en de meeste democratische landen moeten nl geen rekening houden met
een minderheid van ‘levensgenieters’ (dixit Magnette), die er bij ons in slaagt steeds minder te werken, steeds meer schulden te maken en die laatste dan te laten betalen door een hardwerkende Vlaamse meerderheid. Only in Belgium!
Over Ludwig ‘Van’ Beethoven zijn we nog niet uitgepraat. N.a.v. de 200ste verjaardag van de première van zijn negende waren er nl heel wat commentaren over , tot in The Economist toe. Buiten het feitelijk verhaal was er ook nog een filmpje opgedoken dat ‘Beethoven’s Hair’ heette en het verhaal vertelde van een leerling van Van Beethoven die op diens sterfbed een haarlok van de meester zou hebben afgeknipt en bijgehouden als relikwie. Via allerlei omwegen belandde die haarlok na bijna twee eeuwen ergens in Amerika en werd er toen dat filmpje over gemaakt.
Met de moderne middelen die men nu heeft, heeft men die haarlok getest op zijn DNA waarbij men ontdekte dat dat DNA niet terug te vinden was bij de huidige nazaten van de familie Van Beethoven en dat Ludwig dan feitelijk een onwettig kind zou geweest zijn. Dit was opmerkelijk want dan stelde zich de vraag vanwaar hij zijn geniale muzikaliteit zou gehaald hebben, terwijl iedereen die eerder toewees aan zijn Vlaams-Brabantse grootvader Louis. die aan het conservatorium van Mechelen gestudeerd had en zijn hele leven in de muziek had doorgebracht. Het komt nl nog voor dat men zekere talenten van kinderen eerder terugvindt bij de grootouders dan bij de ouders. De waarheid kwam aan het licht, toen diezelfde DNA-test uitwees dat de haarlok uit het filmpje van een vrouw afkomstig was en het een sjachelverhaal bleek te zijn dat helemaal niets met de echte Ludwig Van Beethoven te maken had.
--
Tenslotte nog iets over die negende symfonie. Toen in 1989 het IJzeren Gordijn viel, werd ze aan de Brandenburger Tor opgevoerd door de Berliner Symfoniker onder leiding van ‘Lennie’ Bernstein, die toen bij de ‘Ode an der Freude’ van Schiller het woord ‘Freude’ verving door ‘Freiheit’. Nu blijkt dat de oorspronkelijke tekst van Schiller, eveneens van ‘Freiheit’ sprak, maar dat Van Beethoven die moest veranderen op vraag van de toenmalige Weense Keizer, die het niet had met woorden van de Franse revolutie en anders Van Beethoven de toelating voor de première niet wou geven.
We kunnen alleen maar hopen dat het snel 9 juni wordt, al was het alleen maar om verlost te zijn van al die politieke beloften waarvan we nu al weten dat er weinig of niets van in huis zal komen. Zowel federaal als regionaal zullen er coalitieregeringen komen en daar we nu niets eens weten met welke partijen, kan men ook niets ernstigs vertellen over hun programma’s. Het enige waar we als Vlaamsnationalisten naar kunnen trachten, is baas te worden in het eigen gewest en een einde te maken aan decennia van mismeestering door de rode, blauwe en gele traditionalisten.
Vlaanderen krijgt op 9 juni voor de allereerste keer sinds 1830 de kans om een beslissende stap te zetten naar zelfstandigheid. Dat kan alleen maar als N-VA en Vlaams Belang samen aan een volstrekte meerderheid geraken in het eigen parlement en ze meteen een soevereiniteitsverklaring daarover afleggen, zodat de andere regio’s – of ze dat nu willen of niet – zullen af te rekenen hebben met een Vlaams regionaal programma en niet met een verzameling partijpolitieke verzuchtingen, waarvan men nu al weet dat ze niet te realiseren zullen zijn. Denk maar aan de staatsschuld. Die zal wel niet meteen verdwenen zijn, verre van zelfs, maar het zal dan ook duidelijk moeten worden dat alle regio’s voortaan de tering naar de nering zullen moeten zetten en Vlaanderen niet langer bereid zal zijn om jaarlijks ettelijke miljarden euro van haar eigen welvaart weg te geven die - zeker in Wallonië – niet geïnvesteerd maar gewoon worden weggegeven.
Er zijn dezer dagen van13 tot en met 26 mei sociale verkiezingen in alle bedrijven met 50 of meer werknemers. Boven de 50 werknemers kiest men de vertegenwoordigers voor de comités voor veiligheid en hygiëne, voor die met meer dan 100 werknemers de vertegenwoordigers voor de Ondernemingsraden. Tot daar is alles vrij normaal, dat gebeurt zowat in alle democratische landen.
België zou echter België niet zijn als het er hier toch weer niet een beetje anders aan toe zou gaan. Om hier verkozen te worden moét men aangesloten zijn bij een vakbond. In Nederland bv, waar ik 27 jaar gewerkt heb, is dat niet zo en kunnen ook werknemers die niet gesyndikeerd zijn, opkomen voor de verschillende raden en – als ze verkozen worden – zetelen als onafhankelijken. Alleen bij ons kan dat niet. ‘Only in Belgium’.
--
En dan was er nog dat Eurosong festival. Ik volg dat al jaren niet meer, sinds zowat elk land met Engelstalige liedjes afkwam. Daar gaat men stilaan gelukkig weer van af, maar wat er nu vertoond wordt heeft nog weinig met mooie liedjes te maken. Denk maar aan die van destijds, zoals ‘Een Beetje’ van Mieke Telkamp en ‘Net als toen’ van Corry Brocken, die wonnen met een liedje in het eigen Nederlands. Dat ik dit jaar toch met Eurosong geconfronteerd ben, is vanwege de schandalen die er waren, waardoor Eurosong ook uitvoerig aan bod kwam in de radio- en Tv-journaals en het een zoveelste teken is geworden van de verloedering van onze leefwereld, waar men tegenwoordig min of meer gestoord moet zijn om in aanmerking te komen.
In verband met de mogelijke staatshervorming door een volgende federale regering, verscheen er in het laatste nummer van Onaf, het maandblad van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), een artikel over ‘Vlaams Manifest’ het nieuwste boek van Remi Vermeiren, oud-KBC topman en destijds voorzitter van het eerdere ‘Manifest van de Warande’, Hij geeft daarin een analyse van de economische en politieke kloof in België en kiest daarbij voor ‘een doorgedreven regionalisering’. Die beoogt zowel de eliminatie van het Belgisch democratisch deficit als een structurele oplossing voor de dreigende financieel-economische afgrond, waarbij elk gewest zijn eigen Sociale Zekerheid krijgt en de solidariteit op termijn wordt uitgedoofd. De Senaat wordt afgeschaft en Brussel wordt een volwaardig gewest waarin de bevoegdheden van de Vlaamse en Frans Gemeenschappen van kracht zullen blijven.
Het lijkt allemaal zo'n beetje op een confederalisme met een andere naam, maar dan beschreven door een Vlaamsgezinde oud-bankier i.pl.v. een politieker. Of er iets van in huis zal komen, valt nog te bezien, maar dat er iets moet gebeuren, staat buiten kijf.
‘België is een land dat geld uitgeeft zoals de VS, maar dan zonder de veiligheid van de dollar als reservemunt.’
Bovenstaand statement komt niet van mij, maar van het invloedrijk Amerikaanse nieuwsagentschap Bloomberg, zowat de Amerikaanse tegenhanger van de Britse Economist, die ooit stelde dat men dit land niet meer zou uitvinden als het niet bestond. Het duidt nog maar eens aan hoe lichtzinnig onze politieke partijen omgaan met hun verkiezingsprogramma’s
En dan spreken die buitenlandse agentschappen altijd alleen maar over België, nooit over Vlaanderen, Wallonië of het Brussels Gewest. Het Vlaams Gewest en het Brussels hoofdstedelijk Gewest zijn netto bijdragers van de beruchte transfers, het Waalse Gewest blijft een netto-ontvanger. Het bedrag van de Vlaamse transfers naar Wallonië neemt nog altijd toe, al daalt het gewicht ervan door de Vlaamse vergrijzing. Vraag is maar of dit land de pensioenen straks nog zal kunnen betalen…
N.a.v. O.H. Hemelvaart vierden de Christelijke vakbond en mutualiteiten hun jaarlijkse Rerum Novarum hoogdag, waarbij ze hun eveneens jaarlijkse zorgen uitspraken over de zorg en de politiek in dit land. Het zou allemaal beter moeten en als klap op de vuurpijl vragen ze een vijfde betaalde vakantieweek. Niet dat ze geen gelijk zouden hebben, maar ook zij houden er nog steeds geen rekening mee dat dit land op zijn tandvlees zit en zowat de grootste staatsschuld heeft van heel Europa.
Ondertussen gaat wel bijna iedereen op vakantie, zowel in binnen- als buitenland. De hotels aan onze Vlaamse kust zijn voor dit weekeinde allemaal volgeboekt en dat geldt ook voor de pret- en dierenparken, waar men vraagt met het openbaar vervoer en niet met de auto te komen daar de parkeerplaatsen er al vol staan. Er zijn al 12 extra treinen naar de kust ingelegd.
In Brugge waren er 45.000 bezoekers voor de jaarlijkse Heilig Bloed-feesten. Eveneens – terecht – duizenden deelnemers aan de vierdaagse van Kom Op Tegen Kanker. Tussendoor zijn er nog de voetbalmatchen met propvolle stadions.
En dat alles in een wereld waarin het bloedvergieten verder gaat in Gaza en Oekraïne. Crisis? Welke crisis?.
Woensdag hielden zowel de federale als de Vlaamse Kamer hun laatste zitting vóór de verkiezingen van 9 juni en zou het dus nog een rumoerige maand kunnen worden. De herzieningsverklaring van de Belgische Grondwet werd goedgekeurd, waarbij ook het bekende artikel 195, waarmee na de verkiezingen ook andere artikelen kunnen worden aangepast. Er mag dus gedroomd worden van een (voorlopig?) laatste staatshervorming waarbij o.m. de overbodige en dure senaat kan worden afgeschaft. Hoe het verder zal lopen, is nog koffiedik kijken, want die Senaat zelf zal daarover ook nog moeten beslissen op 17 dezer, en e.e.a. zal ook afhangen van de vorming van de deelregeringen, waarbij Vlaanderen alleen maar kan hopen op een ruk naar rechts. Alleen een Vlaamse deelregering gedomineerd door de Vlaamsnationalisten zal een garantie zijn dat er eindelijk tenminste eens iets zal gebeuren om de scheefgetrokken situaties in dit land recht te trekken.
Dinsdag 7 mei 2024 was het – dag op dag – 200 jaar geleden dat in Wenen de première doorging van Van Beethovens negende en laatste symfonie. De eerste acht daarvoor had hij geschreven en uitgegeven op 12 jaar tijd. Het zou twaalf jaar duren vóór Van Beethoven zijn negende, waaraan hij twee jaar had gewerkt, uitgaf. De reden daarvoor was dat de achterkleinzoon van de bakker uit Mechelen, die Ludwig Van Beethoven was, al bij het schrijven van zijn vijfde en zesde symfonie stillaan doof werd en hij tien jaar na zijn achtste – toen hij potdoof was - pas zijn negende begon te schrijven, nadat hij daarvoor een aanzoek had gekregen van het Britse Koninklijke Hof onder koningin Victoria. Zijn negende zou het meesterwerk onder zijn meesterwerken worden, met daarin – voor de allereerste keer in de geschiedenis van de klassieke muziek – een koor dat een boodschap aan de wereld bracht met de ‘Ode an der Freude’ van Friedrich Schiller (Alle Menschen werden Brüder’), een hymne die nu ook de hymne is van de Europese Unie is geworden.
Ludwig ‘Van’ Beethoven was geen Duitser – Duitsland bestond nog niet bij zijn geboorte in 1770 - maar een Duitstalige Brabander, geboren uit een Vlaams-Brabantse vader en een Duitstalige moeder, die in het Duits werd grootgebracht. Zijn geniale muzikaliteit had hij geërfd van zijn grootvader Louis, een zoon van de bakker uit Mechelen waar die afstudeerde aan het conservatorium en zijn hele leven in de muziek bleef, de laatste elf jaar als Kapelmeister in Bonn, dat toen in het keurvorstendom Keulen lag dat onder de Habsburgers ressorteerde. Toen Keizer Jozef II (de ‘Keizer Koster’) diens jongste broer als nieuwe keurvorst van Keulen benoemde, kreeg Ludwig Van Beethoven de kans in Wenen te geraken.
Zondag was er in Antwerpen op het Sint Jans Plein, een 505-concert voor menselijkheid, een gratis muziekfestival tegen zowat alles wat er tegenwoordig mis loopt of dreigt mis te lopen in deze wereld en dan hebben we niet alleen over Gaza en Oekraïne, maar over onze samenleving die aan het verloederen is als gevolg van een verregaande AI-digitalisatie, waarbij di ‘I’ steeds meer op Indoctrinatie lijkt dan Intelligentie, en drugsgebruik, plus de politiek die denkt de mensen te kunnen blijven voor de gek houden met veel beloven en weinig geven. Het ‘tsjintsjansplaain’, zoals de echte sinjoren het noemen, stond volgepakt met duizenden geïnteresseerden die pleitten voor een betere wereld en niet meer geloven dat de politieke partijen dat gaan kunnen oplossen met de traditionele beloften, waar later – als ze aan de macht zijn - meestal niet veel van in huis komt.
Het is trouwens haast aandoenlijk om te zien (en te horen) hoe onze media hun best doen om de traditionele partijen naar de mond te praten. Ze hebben toch zo hun best gedaan om het de mensen niet moeilijker te maken - de koopkracht, weet je wel - en er tegelijkertijd voor te zorgen dat bijna iedereen op vakantie of naar de festivals kan blijven gaan en geld uitgeven alsof er niets gebeurd is. Na ons de zondvloed!
