Na de moorden in Brussel heeft de stad vanwege de federale regering de bevestiging gekregen voor meer politie, zowel federaal, lokaal als spoorwegpolitie én meer geld. Dat laatste was niet nodig geweest mocht ze van de zes (straks misschien zeven) politiezones er één gemaakt hebben, zoals ik in deze rubriek al meermaals gesuggereerd heb. Dan was er meteen politievolk genoeg door het wegvallen van de zes onderverdelingen met elk een commandant en allerlei tussenpersonen. Als een stad als New-York, met tienmaal meer inwoners, dat kan moet dat zeker ook mogelijk zijn in de veel kleinere stad die Brussel is. Het Brussels gewest met zijn 19 gemeenten kan wel één brandweerkorps hebben, maar niet één politiezone…
Daar houdt het trouwens niet bij op. Antwerpen, dat dezelfde problemen heeft als Brussel, met daar bovenop nog de grootste Joodse gemeenschap in dit land plus de drugsproblematiek in de haven, krijgt niets extra en moet zijn plan maar trekken. En dat wordt dan mede beslist door een minister van Binnenlandse Zaken, die wel niet verkozen is, maar straks toch moet proberen stemmen te halen in datzelfde Antwerpen. Of dat er iets mee te maken heeft, weet ik niet, maar ze woont in Schoten, zoals Joske Vermeulen...
Hoe men het ook draait of keert, deze federale Vivaldi regering of ‘Paarsgroen+’, zoals ik ze noem, is er een potje van aan het maken. Paul Van Tigchelt op Justitie is reeds het nummer zes op de lijst van niet-verkozen ministers. Frank Vandenbroucke (Volksgezondheid), Annelies Verlinden (Binnenlandse Zaken), Nicole De Moor (Migratie), Hadja Lahbib (Buitenlandse zaken) en Thomas Dermine (Relance) deden het hem al voor. Allemaal ministers zonder mandaat van de kiezer.
Ondertussen kan Open VLD niet veel anders meer dan puin ruimen. Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 23 dezer (‘Geen grijze muis’) blijft hopelijk nog iemand achter om straks het licht uit te doen. Want er wordt daar wel gedebatteerd over de jobs, maar niet over hoe de partij weg zal geraken van de laatste plaats in de peilingen (en straks in de verkiezingen). Bij de postjespakkerspartij bij uitstek kennen ze iets van masochisme
Dat er onvrede is binnen de Open VLD is te begrijpen. Na de aanstelling tot partijvoorzitter van Tom Ongena, werd ook deze van Paul Van Tigchelt tot minister van Justitie ‘geregeld’ door een beperkte kring rond Crootje en zelfs niet eens door het volledige partijbestuur. Vraag is wel wat er gebeurd zou zijn als bv een Gwendolientje de baan gekregen had. Zelfs voor de postjespartij bij uitstek zou het een stap teveel geweest zijn. Van Tigchelt is niet verkozen, maar wel iemand die er iets vanaf weet in deze materie. Dat hij eerder links zou zijn… dat zijn de meesten bij de huidige Open VLD, die Paarsgroen verkoos boven Paarsgeel en de foto’s die daarover circuleren zijn gefotoshopt.
--
Persoonlijk vind ik dat een minister van Justitie in de eerste plaats iemand moet zijn met ervaring in Gerechtelijke kringen, een minister van Financiën uit het bankwezen en dat een minister van Defensie een (ex)militair moet zijn. Beroepspolitekers, die denken álles aan te kunnen, horen daar niet thuis, links noch rechts.
God weet wat we nog allemaal gaan meemaken tot de verkiezingen van 9 juni 2024, met daartussen nog het E.U-voorzitterschap dat al over een dikke twee maanden begint. Lol verzekerd.
--
De zaak van het dossier van de Tunesische moordenaar lag al een jaar stof te vergaren in een kast bij het Brusselse parket. Dat is niets nieuws. Het doet me denken aan het dossier van de Bende van Nijvel, dat bij het Parket in Dendermonde werd weggehaald en dat van daar naar Charleroi werd gebracht, waar het JAREN stof had vergaard vóór het nog eens bekeken werd en er later nooit nog een resultaat mee werd geboekt, wat in de moord op de Zweedse voetbalsupporters ondanks alles wél gebeurde.
Toen enige tijd geleden Tom Ongena verkozen werd tot nieuwe voorzitter van Open VLD, schreef ik nog ‘Tom, wie?’. Wel, ik zou dit opnieuw kunnen doen met de benoeming van Paul Van Tigchelt als plaatsvervangend minister van Financiën, maar dat ga ik niet doen.
Van Tigchelt was huidig adjunct kabinetschef bij Justitie en weet waarmee hij bezig is. Hij was ooit kabinetschef van Patrick Dewael en topman bij OCAD op het moment van de aanslagen in Brussel en Maalbeek. Hij is in elk geval bekwaam. Ook geen grote naam in de Belgische politiek, misschien geen wit konijn, maar zeker geen grijze muis. Iemand waaraan we waarschijnlijk iets gaan hebben. Het gedoodverfd Gwendolientje, dat al haar koffers aan het pakken was, komt er gelukkig niet. Het mens was zo ontstemd dat ze meteen verklaarde uit de nationale politiek te stappen. Vergeten we niet dat zij het was die voor Paarsgroen stond en Lachaert, die de donkerblauwe achterban Paarsgeel had beloofd, dwong van mening te veranderen, waarvoor die tenslotte ook is moeten opstappen. Na Ampe, Steur en Lachaert is zij het derde kopstuk(je) van de partij dat het voor bekeken houdt. Hopelijk blijft er straks nog iemand over om het licht uit te draaien...
In hoever de benoeming van Van Tigchelt enige invloed zal hebben op de komende verkiezingen is nog koffiedik kijken. De verkiezingen van 2024 zullen in elk geval staan in het teken van de Immigratie, die na Marrakech in het verdomhoekje was geraakt en nu met de dag weer actueler wordt. ‘Wir schaffen das’ is er niet meer bij. Dat was in 2015 en sindsdien is Merkel verdwenen van het politiek decor, hadden we de Brexit en hebben we nu de oorlog in Oekraïne en Gaza. ’t Kan verkeren.
In Brussel is er momenteel een hele heisa over ene Laurence Massart, eerste voorzitter van het Brusselse Hof van Beroep, die herbenoemd wil worden, maar niet tweetalig is – nochtans officieel een vereiste in Brussel. Als reactie daarop houden de Nederlandstalige leden van de Benoemingscommissie de benoeming van een nieuwe Brusselse procureur-generaal tegen. Die hebben daar bij het Parket dan ook geen tijd om zich bezig te houden met e.o.a. illegale Tunesiër. En als het dan in Brussel of Walllonië toch fout loopt, moet er maar een Vlaams federaal minister voor opstappen. Dat is trouwens niets nieuw in het Belgique à papa. Denk maar aan Lowie Tobback, die destijds kon opstappen na de zaak Semira Adamu, of aan Stefaan Declerck en Vande Lala, die insgelijks hun ontslag als minister mochten geven toen men Dutroux in Wallonië liet ontsnappen. Nu was het dus de beurt aan Quicky, die het zich na ‘Pipigate’ geen tweede fout meer kon veroorloven.
Voor Open VLD of wat ervan overblijft, is het ontslag van Quicky in elk geval geen goede zaak. De man startte zijn politieke carrière ooit bij het ID21 van Bert Anciaux en werd liberaal nadat Bert overstapte naar de socialisten. Hij was, na de aftocht van Lachaert, momenteel zowat de laatste steun van Alexander de Grootste bij Vivaldi, die straks het zesmaandelijkse voorzitterschap krijgt van de E.U. Het zou wel eens een vergiftigd geschenk kunnen worden…
De belangrijkste reden waarom niemand gelooft dat België zijn schulden geregeld krijgt, ligt in het feit dat Vlaanderen, dat voor het gros van de centen daarvoor zorgt, federaal ondervertegenwoordigd is. Ondanks het feit dat het 60% van de Belgische bevolking vertegenwoordigt, krijgt het federaal slechts 50% van de politieke vertegenwoordiging en is het dus constant ondervertegenwoordigd. Dat begint al bij de federale regering die officieel 50/50 vertegenwoordigd is en dus in verhouding steeds meer Franstalige dan Vlaamse ministers telt. Dat gaat zo verder in de kabinetten en al wat er nog verder komt kijken. In zo’n staatsstructuur zal men de begroting – in de eerste plaats de uitgaven - nooit op orde krijgen. Dat probleem werd recentelijk al aangeklaagd door professor, Gert Peersman, macro-econoom en hoogleraar aan de UGent en zopas nog bevestigd door Bart Van Craeynest, hoofdeconoom bij VOKA, de organisatie van Vlaamse ondernemers en Kamers van Koophandel.
Volgens Peersman is de groei in dit land wel nog steeds hoger dan in de buurlanden, maar hebben we die groei zelf betaald door de automatische indexering (‘Only in Belgium’), die de koopkracht wel op peil houdt, maar die weegt op de competitiviteit van onze bedrijven, waardoor de inflatie verre van weg is.
Volgens Bart Van Craeynest is België op weg om tegen 2028 de hoogste overheidsuitgaven te hebben onder de industrielanden, de OESO, zeg maar. De laatste keer dat België een begroting in evenwicht had, was in 2007 en zelfs toen was dat niet normaal, maar het gevolg van de goocheltoeren van het duo Verhofstadt en Vande Lanotte, waardoor we nu nog steeds opgezadeld zitten met een stijging van de zgz primaire uitgaven aan bijna 10% van het Bruto Binnenlands Product (bbp), met zo’n 54 miljard euro aan extra overheidsuitgaven. Mede als gevolg daarvan dreigt de Europese Commissie er mee om één miljard van het Europees herstelfonds minder uit te keren, waardoor de schuld niet minder wordt.
In mijn vorige blog had ik het over het Brusselse dilemma, wat betekent dat het moet kiezen tussen twee alternatieven. Voor België wordt het een veelvoud van dilemma’s*, zoals lezer Jean terecht opmerkte. Een ‘plurilemma’, zeg maar (zelf gevonden!).
Het is een publiek geheim dat er ook in de Vlaamse Beweging – en zelfs binnen het Vlaams belang – toch nog mensen zijn die Brussel niet willen loslaten. Volgens Ive Marx, professor sociaal-economische wetenschappen aan de UAntwerpen , zou Brussel, ondanks zijn immense schuldenlast, per hoofd 65% rijker zijn dan Vlaanderen. Hij geeft wel toe dat dat deels ook komt door de inbreng van de Vlaamse pendelaars. Met Brussel erbij zou, volgens hem, het Bruto Binnenlands Product (bbp) van Vlaanderen met een kwart toenemen.
Wat de geleerde man er niet bij zegt is, wie die schuldenlast gaat dragen. Voor volgend jaar gaat het Brussels gewest voor 1,2 miljard euro in het rood op een begroting van amper 8 miljard.
Brussel bij Vlaanderen houden kan alleen als de huidige hoofdstad zwaar wordt afgeslankt voor wat betreft zijn ambtenaren en politiek benoemden, geen gewest én stad tegelijk kan blijven en een eind moet maken aan de Franse gemeenschap ( de zgz ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’). Men maakt zich druk over het inkrimpen van de Vlaamse gemeenten via fusies, maar laat toe dat toe dat Brussel zou kunnen blijven bestaan met negentien gemeenten waarvan de grenzen meestal bestaan uit het halveren van straten. Links van de straat kan het Anderlecht zijn, recht Sint-Gillis. Absurder kan moeilijk.
Tenslotte is Brussel geen Vlaamse stad meer. Zelfs het Frans is er geen lingua franca meer, zeker niet bij de mensen thuis. Om die knoop democratisch op te lossen kan men de Brusselaars die er officieel zijn ingeschreven er best eens zelf over laten stemmen. Als de meerderheid zou beslissen een apart stadsgewest te blijven – wat er dik in zit - dan zij het zo, maar zullen ze voortaan moeten zorgen zelf hun budget in evenwicht te houden. Bij Wallonië aansluiten is uitgesloten; die regio kan zichzelf niet eens onderhouden. Bij Vlaanderen zou wél kunnen, maar dan onder specifieke voorwaarden, bv in een confederatie en als één stadsgewest. En dat is nog niet voor morgen…
I.v.m. de problemen binnen de Open VLD, wordt in de media verteld dat Egbert Lachaert is afgetreden als voorzitter omdat hij voor een meer rechtsere koers zou geweest zijn. Dat zou kunnen, want de man was voorzitter kunnen worden met de belofte aan zijn liberale achterban te zullen zorgen voor een paars-gele federale regering. Eens verkozen, moest hij echter toestaan dat het een paars-groene werd. Als hij dan consequent was geweest, had hij toen reeds ontslag moeten nemen en duidelijk stellen waarom, en geen jaren later.
VLD* staat steeds meer voor ‘Vlaamse Lijst De Croo’, een premier zonder partij met een door hem gekozen inhoudsloze voorzitter en een in der haast veranderde stembusgang om die te kunnen verkiezen. Probleem blijft dat niet iedereen het blijft slikken, dat er reeds een handvol bekende figuren – zélfs verkozenen, - uit de partij is gestapt en dat Open VLD volgens de allerlaatste peiling – die van de RTBf en La Libre Belgique – zelfs door Groen is voorbijgestoken en in Vlaanderen de kleinste partij is geworden.
Zelfs De Gucht Sr, die er ook iets van kende, is er nooit in geslaagd zo’n achteruitgang te bewerkstelligen.
* LDC zou ook niet slecht zijn, ‘Lijst De Croo’.
--
En dan nog dit:
In Tienen brandde een loods van een onderaannemer van De Lijn volledig af. 24 bussen en alle materiaal compleet verwoest, dak met zonnepanelen incluis.
Hoe de brand juist is ontstaan, weet ik niet op het moment dat ik dit schrijf, maar meer dan waarschijnlijk is de hevigheid van de brand ontstaan nadat een elektrische bus vuur vatte of toch zeker vanaf het moment dat de eerste elektrische bus begon te branden. Met het groot aantal accu’s in dergelijke bussen, zijn die gewoon niet meer te blussen als ze in brand geraken.
In mijn blogs heb ik reeds meermaals verteld dat wij dit België in zijn huidige vorm niet kunnen laten blijven bestaan, een land waarin Vlaanderen 60% van de bevolking, 70% van de economie en meer dan 80% van de export garandeert, maar in verhouding politiek ondervertegenwoordigd is en financieel moet opdraven voor de schulden gemaakt door de andere gewesten. Daar zou ik nog e.e.a. willen aan toevoegen.
Het Vlaams Bruto Binnenlands Product (bbp) blijkt ongeveer even groot te zijn als dat van Finland en heel wat groter dan dat van Portugal of Griekenland. Vlaanderen heeft meer inwoners dan elf andere EU-landen. Als de meeste van die elf een goed functionerende economie en welvaartstaat draaiende kunnen houden, waarom zouden wij het dan niét kunnen? Met de centrale ligging in Noordwest Europa aan de Noordzee – de drukst bevaren zee ter wereld !- kan Vlaanderen daarvan de logistieke draaischijf worden. Dat is iets dat niet van vandaag op morgen kan gebeuren, zelfs niet na de volgende verkiezingen, maar die kunnen wel zorgen voor een eerste stap in de goede richting. Als de Vlaamsnationalisten de meerderheid zouden behalen in het eigen parlement en bereid zouden zijn samen te werken, zou de nieuwe Vlaamse deelregering aan tafel kunnen gaan zitten met de andere regio’s en uitmaken wat we nog samen kunnen doen en wat niet. Als voorbeeld zou ik Zwitserland nemen, waar ook vier officiële talen zijn en de vele kantons een grote onafhankelijkheid hebben, en waar – nota bene – deze kantons verantwoordelijk zijn voor hun eigen budget en begroting.
Zondagmiddag zag ik op Stingray Classica de documentaire ‘The nine symphonies that changed the world’, over de 9 symfoniën van Ludwig Van Beethoven. Het programma was gemaakt door Daniël Barenboim, zelf een autoriteit op gebied van klassieke muziek. Geboren uit een Joodse familie in Argentinië heeft hij vanaf zijn jeugd het grootste gedeelte van zijn muzikaal leven doorgebracht in Europa. In het Zuid-Spaanse Granada richtte hij het jeugdorkest West-East Divan Orchestra op, bestaande uit Joden, Moslims en Christenen. Met dat orkest speelde hij alle Van Beethoven symfoniën en daarvan ziet men in de documentaire delen van de repetities en uitvoeringen met als slot de apotheose van Beethovens negende gezongen door een honderdtal Zuid-Koreaantjes* die uit volle borst de ‘Ode an der Freude’ - van Friedrich Schiller zingen in perfect Duits.
Deze documentaire vind ik persoonlijk de beste ooit gemaakt over een klassiek componist. Dat het nu juist ging over de achterkleinzoon van die bakker uit Mechelen, die bij het componeren van zijn grootste meesterwerk potdoof geworden was, maakt de documentaire alleen maar unieker. Warm aanbevolen aan alle muziekliefhebbers.
--
* Barenboim trok met zijn orkest o.a. ook naar Zuid-Korea, waar het optrad bij de scheidingslijn tussen Noord- en Zuid-Korea. Om de negende van Van Beethoven op te voeren had hij ook een uitgebreid koor nodig en daar zorgden de Zuid-Koreanen zelf voor. Om even stil van te worden…
De federale regering heeft een akkoord bereikt over de begroting voor 2023. In het akkoord is onder meer opgenomen dat de flexi-jobs vanaf 01.01.2024 zullen worden uitgebreid naar 12 nieuwe sectoren. De uitbreiding van de flexi-jobs is een maatregel om het personeelstekort in deze sectoren aan te pakken. Flexi-jobs bieden werkgevers de mogelijkheid om op een flexibele manier extra personeel in te zetten, terwijl werknemers een extra zakcentje kunnen verdienen.
Tot daar het officiële verhaal. Wat er niet bij verteld wordt, is dat de uitbreiding van de flexi-jobs er mee voor moet zorgen dat dit land tegen 2030 de door Europa voorgestelde werkzaamheidsgraad haalt van 80% voor de mensen tussen 20 en 64 jaar. Voor Vlaanderen is dat geen probleem, hier zitten we nu reeds aan 77% (In Oost- en West-Vlaanderen is de 80% zelfs al bereikt). In Brussel en Wallonië daarentegen zit men nog niet EENS aan de 70%. Het laatste cijfer dat ik ervan gezien heb was 67% en is er daar geen mens die gelooft dat ze tegen 2030 de 80% zullen halen.
Het is altijd hetzelfde verhaal. Vlaanderen zou als zelfstandige entiteit gemakkelijk mee kunnen met Noordwest Europa (Nederland, Duitsland en Scandinavië), België kan dat niet en riskeert eerder bij de zgn ‘Club Med’ (Frankrijk en de Middellandse Zee-staten) – de ‘levensgenieters’, volgens Magnette althans - te blijven hangen
Door massaal geld uit te geven heeft de federale regering de economie en de koopkracht van dit land opgekrikt, maar men vergeet dat daarbij de toekomst zwaar gehypothekeerd wordt. De federale staatsschuld is gestegen tot 512 miljard euro. Met de regio’s en lokale besturen erbij zitten we rond de 600 miljard.
Raar maar waar, een van de factoren van de gestegen staatsschuld, is de uitgifte van de staatsbon. Die bracht bijna 22 miljard euro op, veel meer dan de schatkist nodig had, waardoor de staat verplicht was met bijna 8 miljard haar beleggingen te verhogen, waarvan het rendement hoger is dan wat de schatkist op de staatsbon betaalt. Met 10,6 jaar ligt de gemiddelde looptijd van de Belgische staatsschuld aanzienlijk hoger dan de Europese.
Voor onze federale minister zonder Financiën en zijn partij is dat alles een afknapper die straks in de aanloop naar de verkiezingen niet meer verzilverd kan worden zoals verhoopt. Als het cd&v een troost mag zijn: volgens een laatste peiling (van de RTBF en La Libre Belgique) zakt Open VLD zelfs onder de 8% en is het nu al quasi zeker dat de partij in sommige kiesdistricten de kiesdrempel niet zal halen. En dan is er in Antwerpen nog de liberale schepen Erica Caluwaert uit de partij (maar niet uit het schepencollege!) gestapt. Met de strapatsen van ons mateke erbij stevenen de traditionele partijen op een absoluut laagterecord. Aan de Vlaamsnationale partijen om daar het eigen voordeel uit te halen.
Ons mateke is nog niet klaar met de excuses voor zijn dronkemanspraat. Hij mag dan al een akkoord hebben met de Roma-gemeenschap in Sint-Niklaas – waar hij ooit burgemeester wil worden (!) – de Brusselse Roma-gemeenschap heeft nu klacht tegen hem bij het Gerecht ingediend.
Volgens bepaalde studies vermindert alcohol in het bloed nl de zelfcontrole, waardoor er precies uitkomt wat echt in hem omgaat. Als men dat zet bij Transconnah’s coming-out verhaal, blijft er alleen een individu over dat zichzelf niet meer onder controle heeft.
E.e.a. zal ook zijn weerslag hebben op de volgende peilingen, waarbij zal blijken dat de vooruitgang van Vooruit wel eens gestopt zou kunnen zijn. Dan zijn we terug naar af, ook voor wat de plannen van Bart De Wever betreft om straks met de socialisten te gaan praten. Samen met de deemstering van cd&v en Open VLD zal de terugval bij de kaviaarsocialisten dermate zijn, dat Bart voor een nieuwe Vlaamse regering niet alleen geen meerderheid meer zal halen met drie, maar zelfs niet met vier partijen. Reken daarbij dat ook de N-VA geen vooruitgang meer boekt* en dat driekwart van haar kiezers nog altijd gewonnen is voor een samenwerking met het VB op gewestelijk gebied als er daardoor een Vlaamsnationale meerderheid kan gevormd worden in het eigen parlement. Bart zal het heft niet in handen krijgen na Van Grieken ‘een aantal rondjes te hebben laten draaien’, zoals zelfs ’t Pallieterke stelde in zijn laatste editoriaal ‘Voorzichtig omgaan met de rode familie’.
--
Bij een laatste lokale peiling in Luik blijkt dat de PS, de partij waarmee De Wever straks wil gaan praten, ook achteruit gaat. Er is geen nood voor rood.
Er is nogal wat commentaar gekomen op de uitspraak van Crootje die, n.a.v. het bezoek van Zelenski, beloofde vanaf 2025 Belgische F16-vliegtuigen aan Oekraïne te zullen schenken, ‘als de dan regerende ploeg ermee akkoord zou gaan’.
Of men nu vóór of tegen het geven van F16’s aan Oekraïne is, maakt niets uit. Want diezelfde uitspraak geldt ook voor alles wat hij in zijn laatste beleidsverklaring heeft gezegd. Alles wat hij daar vertelde en beloofde zal ondergeschikt worden aan wie er na de verkiezingen van 2024 aan het bewind zal komen. ‘Na mij de zondvloed’.
Dit land, zoals ik al enkele keren geschreven heb, heeft de grootste staatsschuld in Europa, na Griekenland. Daar nu zo’n 10% af doen en dat dan nog onderhevig maken aan de goedkeuring van wie na hem komt, is gewoon amateurswerk en beunhazenpolitiek. Dat geldt trouwens niet alleen voor de federale regering, maar ook voor alle deelregeringen, met dit verschil dat Vlaanderen uitzicht heeft op een begroting in evenwicht tegen 2026/27 en Wallonië en Brussel pas tegen Sint Juttemis.
Zo moet Wallonië voor elke 7 euro die het uitgeeft, er 1 gaan lenen. Volgens Pierre-Yves Jeholet (MR), de minister-president van de onwettige Franse Gemeenschap (la Fédération Bruxelles-Walllonie) zal de Waalse schuld in 2028 dubbel zo hoog worden als de Vlaamse, terwijl de regio geen 40% van de bevolking bevat, t.o.v. Vlaanderen zo’n 60%. De situatie in Brussel is momenteel zo ernstig dat er daar al ministers zijn die voorstellen om over te schakelen op een noodbegroting met voorlopige twaalfden, zoals een regering in Lopende Zaken…
Tom Van Grieken zal dus bij het Vlaams Belang bij de volgende verkiezingen lijsttrekker worden voor het Vlaams parlement en Filip Dewinter lijstduwer. Daarmee maakt het Vlaams Belang van de regionale verkiezingen haar topprioriteit, net zoals ik dat al een paar jaar voorstel: ervoor zorgen als grootste partij uit de regionale verkiezingen te komen en dan als eerste aan bod te komen om een Vlaamse regering te vormen met een Vlaamsnationale meerderheid in het eigen parlement.
Dat laatste kan echter alleen als er genoeg N-VA leden zouden meedoen. Als De Wever het been stijf houdt, vind ik dat alle overtuigde Vlaamsnationale kiezers – ook die van de N-VA - in 2024 best Vlaams Belang stemmen, al was het alleen maar regionaal. Zelfs mocht De Wever in blessuretijd nog van gedacht veranderen, ik zou dat risico niet nemen. Eén ‘Lachaertje’ was meer dan genoeg.
Lukt een samenwerking met de N-VA niet, moeten we er toch voor trachten te zorgen dat het VB ‘incontournable’ wordt, ttz dat men geen nieuwe Vlaamse regering kan maken zonder de partij van Van Grieken. Tenslotte is er nog een derde mogelijkheid, nl dat er een nieuwe Vlaamse regering komt met gedoogsteun van het VB, iets zoals in Nederland ooit gebeurd is met Rutte 3 en Geert Wilders. Op een gegeven ogenblik trok Geert echter de stekker eruit en volgens mij was dat fout, want toen was ook hij de controle kwijt en heeft hij die nooit meer kunnen terugwinnen.
Het feit dat Dewinter voor het eerst in 37 jaar geen lijsttrekker meer zal zijn, zou voldoende moeten zijn om De Wever te overtuigen. Al bij al heeft Bart het zich voor zijn eigen kiescampagne ook niet weerhouden om ‘Deckerken’ een lijsttrekkersplaats aan te bieden in West-Vlaanderen…
Laten we tenslotte niet vergeten dat het niet de Vlaamsnationalisten zijn die we tegen elkaar moeten uitspelen, maar wel de traditionele partijen, waarvan we stilaan kunnen hopen dat zij – minstens in enkele regio’s - de kiesdrempel niet meer zullen halen. Dat danken ze aan de fratsen van hun voorzitters die de clown uithangen of hun eigen kiezers voor de gek houden. Vertrouwen blijft iets dat men krijgt als men doet wat men zegt en niet het tegenovergestelde.
Guy Verhofstadt, de man die sneller loog dan zijn schaduw, gaat met pensioen
en dat zorgde voor paniek binnen de Open VLD. Niet dat ze daar schrik hebben hem te verliezen, misschien zelfs het tegendeel. Dé reden is, dat met de trieste afgang van de partij, Verhofstadts zetel in het Europese parlement daar waarschijnlijk de enige overblijvende wordt voor de Vlaamse liberalen. Als gevolg daarvan waren er liefst 17 (zeventien!) kandidaten die hem wilden opvolgen, omdat ze zelf niet meer geloven in een tweede of andere plaats. Onder hen woordbreker Lachaert, ex-staatssecretaris Eva De Bleecker (door Crootje afgedankt), Vincent Stuer, die ook al kandidaat was voor het partijvoorzitterschap en Willem-Frederik Schiltz die het lijsttrekkerschap in Antwerpen waarschijnlijk zal moeten laten aan de kleurloze Tom Ongena, ook al op vraag van de huidige federale premier die zijn ‘kanseliersbonus’ in rook ziet opgaan.
Geen van bovenstaanden heeft het tenslotte gehaald, want het partijbestuur heeft – waarschijnlijk onder druk van dezelfde Verhofstadt - Hilde Vautmans, al 10 jaar de tweede achter hem in het Europees parlement, de plaats toegewezen. Vincent Steur heeft dan, na Els Ampe, ook zijn partijlidkaart doorgeknipt en Schiltz heeft nog niet beslist wat te doen, maar vindt dat hij over het hoofd wordt gezien voor een partijslaaf.
Wie gelooft nog in Open VLD? Na meer dan 20 jaar regeringsdeelname is de partij er mede verantwoordelijk voor dat het land zowat de grootste staatsschuld in Europa heeft na het zo goed als failliete Griekenland. Het behouden van de koopkracht via de automatische indexering ging ten koste van de bedrijven waarvan er meer dan normaal failliet gaan en de inflatie blijft hoog.
Zelfs het opvoeren van de werkzaamheid is geen oplossing gebleken zolang dat niet in het hele land gebeurt. Eigenlijk zou men bv de pensioenen van de regionale ambtenaren naar de deelstaten moeten overbrengen, maar dat gebeurt niet omdat het Waals en het Brussels gewest – die in verhouding veel te veel ambtenaren en politiek benoemden hebben – willen dat het Vlaamse gewest die federale putten blijft vullen. De transfers blijven actueel.
Het zit niet mee met de moslimlanden, waar de ene natuurramp na de andere plaats vindt. Allah lijkt zijn volgelingen in de steek te laten. Na Turkije, Marokko, Libië en Pakistan is nu Afghanistan aan de beurt. Alsof daar nog geen miserie genoeg is.
Het Palestijnse Hamas denkt daar anders over, en is nog maar eens een kamikaze-oorlog begonnen met aartsvijand Israël. Een oorlog waarvan men reeds op voorhand weet dat die verloren wordt. De verrassing was wel compleet, de Israëlische geheime dienst Mossad lijkt deze keer serieus gefaald te hebben, al zal de miserie er niet minder om zijn, met een record aantal doden en gewonden en vreselijke verwoestingen.
En dan is er nog een oorlog aan de gang in Jemen die al ettelijke jaren aansleept, tussen moslims onderling, soenieten en sjiieten. Men kijkt er al niet meer van op.
Tussendoor vechten in Syrië Assad en wat er van zijn alawietisch- sjiitisch regime nog overblijft, nog maar eens met de soenitische Koerden, die nog steeds het noorden van het land – met de oliebronnen - in handen hebben en die ook gebombardeerd worden door de eveneens soenitische troepen van sultan Erdogan. Soenieten onder elkaar, maar de Turken zijn van afkomst Aziaten en de Koerden eerder Perzen. ‘East is East and West is West, and the twain shall never meet’, schreef reeds lang geleden Rudyard Kipling, schrijver van o.m. ‘Het Jungleboek’. Die wist het lang geleden al en het is nog steeds niet veranderd.
Wat men in de politieke discussies over hoe het verder moet met dit België ook meestal vergeet, is dat er straks zal moeten worden gedefinieerd wat de regio’s nog samen gaan doen. Meestal heeft men het dan over Buitenlandse Zaken en Defensie, maar er zijn nog andere hangijzers. Wat bv met de staatsschuld ? Die zou dan verdeeld moeten worden volgens het aantal inwoners en niet – zoals Di Pippo ooit voorstelde – volgens de omvang van het grondgebied! Elke regio zal er dan voor moeten zorgen dat er zoveel mogelijk mensen aan het werk zijn en zo weinig mogelijk profiteurs die leven op de kap van de werkenden en dan nog liefst van een andere regio. Dat laatste is wat nu al enkele decennia gebeurt. Nutteloos geworden entiteiten, zoals die Fédération Bruxelles-Wallonië, de Senaat en de Provincieraden, moeten worden opgedoekt. De provinciegouverneurs zou ik houden, met een kleine hofhouding, die zich in de eerste plaats zou bezig houden als aanspreekpunt voor Cultuur en grote rampen. Er zullen ook nog intercommunales en gemeentelijke fusies mogelijk zijn, maar steeds op voorwaarde dat ze renderen. Als er serieus gesnoeid wordt, kunnen miljarden van de huidige Belgische staatsschuld worden weggewerkt.
Er zal dus nog werk aan de winkel zijn, maar het alternatief is voort aanmodderen zoals we bezig zijn. Wie wil dat nog, tenzij het profiterend personeel ?
--
En dan nog dit: ons mateke heeft de ambitie om later burgemeester van Sint-Niklaas te worden. Dat ze daar de matrakken al maar opwarmen!
Als lid van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) krijg ik het maandblad van de beweging, ‘Onaf’, dat zich ook erg bekommerd om de situatie van de Brusselse Vlamingen. Daarin stond laatst een reactie van Hilde Roosens i.v.m. een artikel van Jules Gheude, schrijver, oud-medewerker en biograaf van François Perrin, die reeds meerdere essays publiceerde over de Belgische communautaire kwestie (ook in Knack), in het Franse tijdschrift Marianne. Daarbij houdt hij een pleidooi voor de integratie van Wallonië én Brussel bij Frankrijk, een strekking die bekend staat als’ rattachisme’. Hilde Roosens reageert daarop, waarbij ze schrijft dat Brussel een enclave is in Vlaanderen, waaruit ze best niet wordt gelicht. Daarin schrijft ze ook dat Brussel nooit een Waalse stad is geweest en bij Vlaanderen hoort waarvan het de hoofdstad is en niets te winnen heeft bij een derderangsrol als ‘ville de province’ in Frankrijk. Daarin heeft ze, mijns inziens, gelijk. Maar wat dan wél?
Als het ooit zover komt, zou men best – mijns inziens - de Brusselaars zelf laten kiezen wat ze willen: een onafhankelijk stadsgewest, bij Wallonië of bij Vlaanderen. De kans is groot dat de kiekenfretters voor de eerste oplossing gaan kiezen, niet voor Vlaanderen en ook niet voor Wallonië, hoe graag de Walen het ook zouden willen (‘la Fédération’, weet je wel).
Mochten de Brusselaars kiezen voor een onafhankelijk stadgewest, dan moeten ze wel beseffen dat de stad financieel dan zelf bedruipend moet zijn, t.t.z. de tering naar de nering zet en zelf voor de eigen middelen moet zorgen. Dat Brussel bij Wallonië zou komen, zou een lachertje zijn, want die regio heeft zijn eigen begroting niet eens onder controle. Vlaanderen zou dat wél kunnen, maar dan op voorwaarde dat het een confederatie aangaat, waarbij Brussel één stadgewest wordt – en niet een gewest én een stad, zoals nu – dat Brussel één gemeente wordt en geen 19 zoals nu en dat Brussel één politiezone krijgt en geen zes (straks misschien zeven), zoals nu. Zie je dat al gebeuren?
Vroeg of laat zal er echter ook voor Brussel een oplossing moeten komen. Brussel was ooit een Vlaamse stad, maar is dat nu niet meer. Het is zelfs geen Franstalige stad meer, de lingua franca is er Engels geworden en bij vele Brusselaars thuis Arabisch. Samenwerken kan ook in de toekomst, maar niet verbeulemanst, zoals het nu is.
Vlaanderen zal de Brusselse Vlamingen altijd moeten blijven steunen op gebied van gezondheidszorg en cultuur, maar dat is niets nieuws. Dat gebeurt nu ook al.
De PS haalde in 2010 nog 35% van de stemmen onder Di Rupo, de N-VA in 2014 nog 32%. Als de peilingen aanhouden, halen beide partijen morgen elk nog hoogstens 20%. Dat ‘Masterplan’ van De Wever mag daarbij opgedoekt worden, want samen hebben ze dan ± 35 zetels op 150 terwijl ze er minstens 100 nodig zullen hebben om e.e.a. aan de Grondwet te wijzigen. Alsof dat nog niet erg genoeg is gaat Vooruit ook achteruit. Nadat leek dat ons mateke de Vlaamse socialisten weer zou laten meetellen, heeft hij het grondig verknoeid na eerst zijn uit de kast komen en nu zijn dronkenmanspraat die hij niet meer goed gepraat krijgt, hoe vlot ter sprake hij - nuchter - ook is. De 'man' is gewoon gestoord, iets wat ik al langer schrijf.
Sinds ‘Marrakech’ heeft men de N-VA al ettelijke keren voor de gek gehouden en is er geen enkele reden meer om gesprekken met Magnette over wat ook nog te houden. De Wever mag dan een goede burgemeester van Antwerpen zijn, als voorzitter van zijn partij lijkt hij steeds meer op Hugo Schiltz zaliger, die de Volksunie ook groot maakte om ze daarna af te breken.
Het enige wat voor Vlaanderen rest, is na de volgende verkiezingen te kunnen hopen op een Vlaamsnationale meerderheid, om te beginnen in het eigen parlement, om vanuit een sterke positie de andere regio’s alleen nog te zullen steunen als iedereen ervoor zorgt de eigen financiën onder controle te krijgen. Voor Vlaanderen is dat haalbaar, voor Brussel ook, maar aan zekere voorwaarden. Voor Wallonië zal dat nooit lukken en kan men daar best hopen dat la douche France voor de oplossing zal zorgen via e.o.a vorm van rattachisme.
