De krokusvakantie zit erop en de nu volgende week zou er dan ook eindelijk weer eens aan serieuze politiek gedaan kunnen worden. Enfin, dat verwacht men, toch. In werkelijkheid zal dat (weer eens) niet gebeuren. Hoofdreden daarvoor is, dat de regering Di Rupo de start van het begrotingsdebat heeft uitgesteld tot zondag 4 maart en op die manier vermijdt, dat het zich belachelijk maakt tijdens de Europese top van hetzelfde weekeinde. Er is echter nog een andere reden, volgens sommigen de 'echte' reden: een reeks benoemingen bij de federale overheidsdiensten (de FOD's) en overheidsbedrijven zoals bpost, NMBS tot zelfs het Nationaal Orkest van België. Zoals ik al schreef in mijn blog van 2 dezer ('De benoemingen, stupid'), ligt de hele nationale benoemingscarrousel al stil sinds de val van de regering Leterme en wordt die sinds de komst van de regering Di Rupo geblokkeerd door de PS, omdat die haar mannetje, een zekere Jean-Marc Delporte, niet benoemd krijgt als administrateur-generaal van de Rijksdienst voor Pensioenen (RVP). Dat laatste gebeurt niet, omdat minister Q vreest op die manier van daaruit niet voldoende medewerking te zullen krijgen voor de uitvoering van zijn nu al zo omstreden pensioenwet. Hij zou nog gelijk kunnen hebben, want in die raad van bestuur van de RVP zit er al een mannetje van de Waalse rode vakbond. Buiten de Rijksdienst voor Pensioenen moeten er ook nieuwe topambtenaren benoemd worden bij o.m. Fedasil, Belgacom, Brussels Airport en ... Dexia (zowel bank als holding). Of die topjobs ook zullen gaan naar de meest bekwame mensen, is zeer de vraag. Zeker is wel, dat de kandidaten de partijkaart op zak zullen moeten hebben van een van de huidige meerderheidspartijen, waarbij ook die van het 'goed bestuur'. Van een beschamende vertoning gesproken. Wie was ook het weer, die hier ooit eens wilde beginnen met een 'nieuwe politieke cultuur'?
Volgens de laatste cijfers van het monitoringscomité heeft de regering Di Rupo voor zijn begroting nog minstens een kleine twee miljard euro extra nodig. Dit als men rekent op een groei van +0,1%. Volgens de Nationale Bank en de Europese commissie is die groei er echter niet en wordt het voor dit land een krimp van -0,1%, wat maakt dat Di Rupo er nog eens zo'n 380 miljoen bij mag tellen. Ondertussen zijn er al een hele serie voorstellen ter zake gedaan en evenveel afgevoerd: - De BTW verhogen, een voorstel van Vande Lanotte (SP.a). - Een of meerdere indexsprongen maken, een voorstel van Open VLD. - Een minimum taks voor bedrijven, een voorstel van de PS. - Een tweede fiscale amnestie, een voorstel van de liberale partijen, dat - merkwaardig genoeg - de steun kreeg van Laurette Onkelinx, exact dezelfde die pleitte voor de minimumtaks voor bedrijven. Tante Laurette wil dus bonafide, goed werkende bedrijven extra belasten en de sjoemelaars een fiscale amnestie toekennen. We zullen dat maar Waalse, socialistische logica noemen, zeker? Wie ook tegen dat laatste voorstel is, is onze vriend Beke, eindelijk terug uit carnavalverlof. Hij zegt het niet etisch verantwoord te vinden, maar de hoofdreden zal wel de hete adem van Nijntje Torfs in zijn nek geweest zijn. Partijgenoot De Crem heeft, weliswaar ten persoonlijke titel, ook enkele voorstellen gedaan: - Een totale wervingsstop voor ambtenaren. - De nationalisering van de kerncentrales. - Het afschaffen van de feestdag van tweede Pinksterdag (nota bene: voorstel van een christen-democraat!). Kortom, wie nóg ideeën heeft, mag die nu spuien. We maken een multiple choice begroting en zien wel hoe we eruit komen. De bedrijven extra belasten en de staat niet zelf laten besparen, is in elk geval uit den boze. Zeg dat De Croo Jr het gezegd heeft. En zo evolueert het bij het opmaken van de begroting net zo als bij het hele akkoord over de nota Di Rupo. Er wordt niet hervormd, men rommelt alleen maar wat in de marge. Knip en plakwerk, dat bij de eerste nieuwe tegenslag moet herhaald worden tot er straks helemaal geen ruimte meer is om het nog te doen. Dit alles in de veronderstelling, dat het bij Dexia niet van kwaad naar erger gaat. De tandem Leterme/Reynders heeft zich vorig jaar in deze zaak grandioos door de Fransen laten rollen en hen als het ware een carte blanche gegeven. Ondertussen hebben ze er wel voor gezorgd dat dit land garant staat voor meer dan 54 miljard euro (± 15% van ons bbp, terwijl dat voor Frankrijk in deze zaak slechts 2% is). Allemaal in ruil voor een belofte van de Dexia holding om jaarlijks enkele honderden miljoenen in de Belgische staatskas te storten, wat onze begroting met evenveel miljoenen zou ten goede komen. Door een recordverlies in 2011 van meer dan 11 miljard euro en een schuld van nog eens 2 miljard, kan die holding dat geld nu niet meer betalen en wordt het gat in de Belgische begroting nóg eens met evenveel miljoenen groter. Als trouwens de door De Crem voorgestelde nationalisering van de kerncentrales even 'vlot' zal verlopen als die van Dexia België, mogen we ons hart vasthouden. De Franse energiebedrijven hebben de Belgische staat zeker al evenveel opgelicht als de Franse banken. Bij CD&V noemen ze dat 'goed bestuur'...
Terwijl de problemen rond Griekenland maar blijven aanslepen, de Belgische begroting voor dit jaar nog steeds niet op punt staat, de discussies over Dexia, de bedrijfswagens en de nieuwe pensioenwet met de dag lijken te escaleren, zijn er gelukkig nog mensen en instanties die zich in dit land met echte problemen bezig houden. Zo blijken we ook al een Hoge Gezondheidsraad te hebben, die de bevolking waarschuwt dat we met z'n allen teveel cafeïne binnenkrijgen. Dat spul zit nl niet alleen in ons bakje troost, maar ook in cola, thee en allerhande fris- en pepdranken. Vooral een combinatie met bv alcohol zou, zeker voor jongeren en zwangere vrouwen, erg nefast kunnen zijn. Daar valt wel iets op te zeggen - 'te' is nooit goed - maar daar meteen uit afleiden dat de overheid de hoeveelheid cafeïne in allerlei producten met de helft zou moeten doen dalen, is van het goede teveel. Het lijkt erop dat mensen tegenwoordig niet meer in staat zijn zelf een beslissing te nemen als hun gezondheid in gevaar zou kunnen komen. Denk maar bv aan dat roken. Als dat zo slecht is en men is ervan overtuigd, stop er dan toch mee. Zoiets moet bv de overheid niet organiseren. Straks kan men op dezelfde manier ook gaan decreteren dat het alcoholgehalte van bieren naar omlaag moet en we alleen nog 'zerowiet' en oude bruine zullen mogen drinken. Er is nog een alternatief en dat is overschakelen op zgn 'light' producten, maar dat schijnt ook niet risicoloos te zijn. Nog zeer recent verscheen daarover het resultaat van een studie over vijf jaar bij proefpersonen die nog uitsluitend 'light' dronken. Het ontstellend resultaat was, dat één derde van die mensen tijdens die periode een beroerte of een hartaanval gekregen hadden. Die schokkende cijfers moeten wel wat gerelativeerd worden, omdat de meeste mensen die overschakelen op light al problemen hadden bij het drinken van de originele, gesuikerde dranken. Toch is het een feit dat allerlei kunstmatige zoetmakers en verdunners niet de oplossing zijn en dat die laatste eerder te vinden zal zijn bij het drinken van de originele dranken, maar dan wel met mate. Het moet trouwens niet altijd die Hoge Gezondheidsraad zijn die aan de alarmbel trekt. Ecolife, partner van Global Footprint Network, dat de ecologische voetafdruk van alle landen berekent, vindt dat we teveel vlees eten. Ook daarover valt wat te zeggen in onze overconsumptiemaatschappij. Alleen komt ook die instantie af met de verkeerde oplossing. Ze wil nl dat er een 'vettaks' komt. Di Rupo en zijn regering, nog steeds wanhopig op zoek naar extra geld om het gat in zijn begroting te dempen, zal het graag horen. De vraag daarna is natuurlijk: wat gaan ze met dat geld doen? Dit overlaten aan onze politici is geen goed idee. Kortom, zoals ik al aanstipte, is 'te' nooit goed. De overheid moet echter geen Big Brother spelen. het is zo al erg genoeg. De mensen worden stilaan verondersteld zelf de beslissingen te nemen die goed zijn voor hun gezondheid. Wie dat niet doet, moet daarvan de gevolgen dragen.
Na een zoveelste nachtelijke marathonvergadering krijgt Griekenland dan (waarschijnlijk) toch zijn volgende miljardenlening. Veel zal het allemaal niet uitmaken, dat land geraakt nooit meer uit de diepe put waarin het is terecht gekomen. Dank zij een corrupte politieke klasse, die in de eerste plaats voor zich zelf en de vriendjes (waaronder de vakbonden) heeft gezorgd, waarbij de loyaliteit van tienduizenden onbekwamen werd afgekocht met een 'vaste' job in staatsondernemingen, die allemaal onrendabel zijn. Van belastingen hebben ze daar nooit gehoord en degenen die het toch zouden moeten betalen doen het niet of nauwelijks. Het vele Europese geld dat Griekenland straks krijgt, zal in de eerst plaats gaan naar hun banken en niet naar de weinigen die er nog echt werken en die dan ook het slachtoffer van de hele operatie zullen blijven. Officieel is het land feitelijk failliet. De kredietwaardigheid is gisteren nog door ratingbureau Fitch afgewaardeerd tot één enkele C. Dat is het laagst mogelijke niveau boven bankroet. In het beste geval zou de Griekse staatsschuld tegen 2020 moeten slinken tot 120% van het bbp. Daarbij wordt dan steevast gezegd, dat 120% de schuldenlast is van Italië vandaag. Wat men er niét bij zegt is, dat men feitelijk - om lid te zijn van de Eurozone - maar een staatsschuld mag hebben van maximaal 60%. Zo was het is elk geval overeengekomen bij het verdrag van Maastricht. Dat durft men zo niet meer te stellen, omdat er dan nog meer lijken uit de kast zouden vallen, België inbegrepen. De kans, dat er tussen nu en 2020 nog grote tegenvallers zouden voorkomen, is levensgroot. In het ergste geval hebben de Grieken zelfs nog 245 miljard extra nodig. Kortom, met Griekenland wordt het niets. Uitstel van executie. In het beste geval kan het land nog dienen als proefkonijn, dat moet dienen om de anderen af te schrikken. Tenslotte nog iets over Europees commissaris Olli Rehn. Die man lijkt wel een spraakgebrek te hebben, of een tekort aan adem. Op het einde van elke zin die hij uitspreekt, volgt er een soort echo. N.a.v. de laatste nachtelijke vergadering zei Olli dat het een marathon was geworden en dat 'marathon' een Grieks woord is. Daarin heeft hij gelijk. Juist zoals 'drama' en 'tragedie'. En 'chaos'. Het woord chaos komt van het Griekse 'kháos' en ligt mede aan de oorsprong van ons woord 'gas. Het was de Vlaamse chemicus J.B. van Helmont (1577-1644) die het woord 'gas' daarvan afleidde.
Bij CD&V, waar ze naar buiten uit nog altijd de indruk geven 'goed bezig te zijn', zijn ze echt niet goed van de opmerkingen van 'Nijntje' Torfs. De uitleg die Servais Verherstraeten in de Zevende Dag kwam geven trok zoals gewoonlijk - op niet veel. De man komt gewoon niet geloofwaardig over en doet denken aan Bart Somers toen die indertijd nog 'his master's voice' was in de Verhofstadt regeringen. Ondertussen heeft Torfs ook al van enkele andere CD&V-ers steun gekregen. Het mogen dan geen grote kanonnen zijn (of oude krokodillen: zelfs Eyskens zag weer de kans zich in het debat te mengen), maar het zegt veel dat er toch partijgenoten zijn die - zij het nog in eigen naam - zeggen dat het nu eindelijk eens moet ophouden met die vis noch vleespolitiek van de tsjeven. Ook in Antwerpen zijn er nu nog zetelende CD&V-ers die het in de koekenstad voor bekeken houden en niet langer bereid zijn zichzelf (én de partij) op te offeren voor het veilig stellen van de postjes van Van Peel en Heylen (én, in de eerste plaats, van socialist Janssens). Beke en andere krokusverlofgangers zullen straks uit een ander vaatje moeten tappen. De politiek van hun partij die steeds in de eerste plaats kijkt naar wat de francofonen en de linksen willen en daaraan hun programma aanpassen, werkt niet meer. Evenmin als verontwaardigd reageren en blijven schermen met hun 'goed bestuur'.
Ik werd geboren op 6 februari 1940, in volle mobilisatietijd (de Tweede Wereldoorlog begon voor België op 10 mei van dat jaar). Er lag, naar 't schijnt, toen een meter sneeuw, maar wat de zaak nóg specialer maakte, was dat het die dag de dinsdag van carnaval was, Mardi Gras. Reden waarom die dinsdag voor mij zo'n beetje een tweede verjaardag is geworden, ook al ben ik nooit een echte carnavalszot geweest. In de geest ervan hieronder toch enkele luchtige opmerkingen: - De vakbonden van de brandweer hebben hun stakingsaanzeg voor deze week opgeschort, niet afgezegd. Ze zeggen eerst nog eens ernstig met de regering te willen spreken. De echte reden zal wel zijn, dat de brandweerlui, die deze week vrijaf hebben, allemaal op krokusverlof zijn vertrokken. Kwestie van al op tijd uit te rusten tegen de tijd dat ze langer zullen moeten werken. - Elio Di Rupo is door Humo verkozen tot 'man' van het jaar. Wanneer gaan die link(s)e zgz progressieven eens een aparte verkiezing houden voor bv 'het mietje van het jaar'? Kwestie van iedereen binnen zijn categorie te houden. - Rikske Torfs gaat zijn voornaam veranderen. Voortaan heet hij 'Nijntje' Torfs, dit nadat Marc Van Peel hem een wit konijn heeft genoemd. Zoals Nijntje is Torfs geen ingewikkelde figuur: zes lijnen, twee bollen en een kruisje. Meer moet dat niet zijn. - In Senegal is er nogal wat heisa omdat de uittredende president Wade - 85 jaar: ja, wad(d)e! - een derde ambtstermijn wil beginnen, wat verboden is door de plaatselijke Grondwet. Blijkbaar legt de man die Grondwet naast zich neer als hem dat niet uitkomt. Waar hebben we dat nog gehoord? Zou men eens niet kunnen onderzoeken, of die Wade soms geen Waalse 'roots' heeft? - Job, Cohen, voorzitter van de Nederlandse PvdA en fractievoorzitter, heeft al zijn nationale functies neergelegd. Daarmee wordt het in elkaar gestoken internetfilmpje nog waargemaakt ook. Daarin vroeg hij zich toen af: 'Heb ik straks mijn baan nog?', waarop Geert Wilders hem even fictief antwoordde: 'Ik denk het niet, Job'. We zullen het maar een 'virtuele self-fulfilling profecy' noemen, zeker? - De laatste jaren zou het aantal wegcontroles op vrachtwagens in dit land met 20% gedaald zijn. Nogal wiedes als men ziet hoeveel politieagenten men tegenwoordig inzet om de alcoholcontroles uit te voeren.
Als er uit de staking van de loodsen - hoe men er ook tegenaan kijkt - iets te leren valt, dan is het het feit, dat men er in dit land nog steeds niet in slaagt een wet te maken die 'af' is. Dat is niets nieuws, dat maken we in feite al constant mee sinds Verhofstadt met zijn actieve welvaartstaat van wal stak. Zowat alle wetten met een zekere impact die sindsdien gemaakt zijn, zijn moeten worden aangepast of veranderd, sommige zelfs meer dan eens. De voornaamste reden ervoor is het feit, dat ze meestal niet rechtlijnig zijn en wemelen van uitzonderingen en achterpoortjes, wat misbruiken in de hand werkt. Met de pensioenwet is dat niet anders. Het begon al met de eerste versie, waarin reeds uitzonderingen werden gemaakt voor politie, leger en sommige NMBS beroepen. Logisch dat mensen met een vergelijkbaar beroep zich daaraan gaan spiegelen en, al dan niet terecht, tot de conclusie komen dat ze gediscrimineerd worden. Iedereen vindt straks wel een reden om erop te wijzen, dat hij of zij niet langer kán werken. Hét probleem is echter dat deze wereld steeds kleiner wordt en dat we steeds meer moeten concurreren, niet alleen met al moeilijke tegenstanders zoals Nederland en Duitsland, maar ook met de hele wereld daarbuiten. En 'daarbuiten' zijn de verschillen nog véél groter. Europa is een soort 'lifestyle' supermacht geworden, die aan sociale ondersteuning meer uitgeeft dan de rest van de wereld samen. Dat is niet vol te houden als we de rest van die wereld moeten beconcurreren. We werken al kortere dagen, we gaan meer met vakantie (naar schatting 350.000 landgenoten zijn deze week weer vertrokken naar de zon en de sneeuw) en willen dan nog eens vroeger stoppen met werken. Ergens zullen we wel moeten inleveren en zoiets doen we best met zijn allen, op welke manier ook. Als dat niet blijkt te kunnen, gaan we het straks wel met z'n allen betalen.
Tijdens het Terzake interview met Johan Vande Lanotte van donderdag over de havens en de loodsenstaking en de vraag aan hem, of hij het niet erg vond dat Antwerpen's grootste containerklant, de MSC rederij, haar schepen elders naartoe stuurde, vertelde de geleerde professor dat dit maar een 'alibi' was. Wat dat alibi betekende, zei hij er niet eens bij. Nu blijkt het dat de zgz G6-Alliantie (twee rederijen die samen zes containerreders omvatten) besloten hebben hun capaciteit in Antwerpen te verlagen ten voordele van andere, niet-Vlaamse havens en dit mede als gevolg van een verslechtering van de globale maritieme situatie. Het probleem blijkt nl niet een tekort aan vervoerde goederen te zijn, maar een teveel aan schepen. Terwijl de vervoerstonnage zelfs nu nog jaarlijks met 2 tot 3% stijgt, groeit de tonnagecapaciteit met liefst 10%. Dit is een gevolg van het feit dat men in de eerste helft van het eerste decennium van de 21ste eeuw teveel nieuwe schepen heeft besteld en dat er nu honderden daarvan leeg liggen rond te dobberen. Het gevolg daarvan is dan weer, dat de vervoersprijzen zijn ingestort. Waar er tot voor kort nog 15.000 dollar per charter werd betaald, ligt dat bedrag nu rond de 6.000. Heel wat van die nieuwe schepen zijn tegenwoordig te koop voor minder dan de helft van hun kostprijs. En daar houdt de maritieme miserie niet mee op. De maatschappijen die de nieuwe schepen hebben gekocht, hebben daarvoor een voorschot moeten geven van zo'n 40%. Dat geld is grotendeels geleend bij Europese banken, die momenteel in die sector zo'n 500 miljard dollar hebben uitstaan. Vergeet even Griekenland. Deze situatie is al een tijdje bekend in scheepvaartmiddens, ook bij de loodsen. Het is daarom dubbel erg dat die categorie van goedbetaalde staatsambtenaren met vaste job van de situatie misbruik hebben gemaakt om chantage te plegen op de rest van het havenbedrijf. Dit in schril contrast met hun Nederlandse collega's, die werken voor een privé bedrijf en de laatste 18 (achttien!) jaar niet één dag gestaakt hebben...
Nee, dit gaat niet over F.C. Antwerp, 'the great old' van ons voetbal, die sinds jaren in tweede afdeling speelt en maar niet terug in de eerste geraakt. In de politiek hebben wij ook een 'great old' met CD&V. Ooit de grootste van Vlaanderen én België, nu nog zo'n beetje de grootste onder de kleintjes. Dat het die partij niet goed gaat, weten we al langer. In mijn blog van 8 dezer ('De CD&V thuismatch') heb ik het daar nog uitvoerig over gehad en o.m. gesteld dat het opgeven van een eigen kieslijst bij de aanstaande gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen een stommiteit was, die door heel wat van de eigen christelijke kiezer niet geapprecieerd zal worden. Rikske Torfs, ooit kandidaat rector van de KU Leuven (weggestemd door de studenten), gelegenheids Tv-figuur en door CD&V opgevist bij de laatste verkiezingen (en verkozen tot senator), heeft nu zo ongeveer hetzelfde gezegd. Feitelijk niets nieuws dus. Het siert hem wel, dat hij het eens open en bloot durft zeggen. Dat zal hem door de partij niet in dank worden afgenomen en de vraag is maar, of hij bij een volgende verkiezing nog op een CD&V lijst zal voorkomen. Misschien is het ook een vlucht vooruit en is Torfs nu al zeker dat, zelfs mocht hij nog eens opkomen, hij misschien niet meer verkozen zou worden. Ondertussen blijft CD&V de krabbenmand die ze altijd geweest is en die over geen probleem een klaar en duidelijk standpunt heeft. Niet voor niets noemt men de leden van die partij 'tsjeven': vis noch vlees politiekers, die steeds bereid zijn geweest (en nog zijn) om de eigen mening aan te passen aan de grootste bieder en dit zowel in het eigen Vlaanderen als in Belgisch verband. Vroeger had de partij nog een Verroken of een Suikerbuyck, die de Vlaamse zaak bleven verdedigen, ook tegen het eigen partijstandpunt in. Nu moet ze het stellen met tweederangs apparatsjiks à la Beke en Verherstraeten. In de Vlaamse regering mag ze voorlopig nog de eerste viool spelen, dank zij een populaire maar weinig doortastende Kris Peeters. Hoe het straks binnen de gemeenten, hét fiefdom van de partij, zal verlopen is nog koffiedik kijken, al geloven weinigen dat ze zich ook daar zal kunnen handhaven. Zijzelf trouwens ook niet, anders ging ze in de grootste stad van Vlaanderen de partij niet ondergeschikt maken aan de lijst van een socialistische burgemeester.
'Anversa, traversata persa' (Antwerpen, verloren vaart) was een gangbare uitdrukking bij Italiaanse zeelui die de koekenstad aandeden. Hun loon ging er daar meestal door in de gezellige cafeetjes en de "maskes' van plezier. De slogan zal de dag van vandaag misschien wel meer gebruikt worden bij de reders, die de stad steeds meer links zullen laten liggen o.w.v. van de onbetrouwbaarheid van hun loodsen. Dat goed betaald, vastbenoemd overheidspersoneel staakt er al voor de derde keer op twee maanden tijd en de laatste staking was er echt teveel aan. MSC, de grootste containerklant, stuurde zijn schepen al door naar Rotterdam en dat zullen ook heel wat andere maatschappijen al wel gedaan hebben. Hoe het verder zal verlopen, nu de staking (voorlopig?) beëindigd is, is nog koffiedik kijken, maar het imago van soepele, vlotte haven is Antwerpen in elk geval kwijt. En dat op een ogenblik waarop de haven als tweede containerhaven van Europa zopas nog voorbijgestoken was door Hamburg én nadat een kartel van zes containerreders ze tot tweederangs haven had gedegradeerd ten voordele van Southampton, Hamburg en Rotterdam. 'Plezante mensen in een plezante stad', was zo'n andere slogan die het stilaan niet meer doet. Vraag het maar aan de mensen van de Belgische Zwembond, die de in Antwerpen geplande Europese zwemkampioenschappen aan hun neus zien voorbijgaan, nu een sponsor heeft afgehaakt en het te maken (tijdelijke) zwembad in het sportpaleis niet meer gerealiseerd kon worden. Zwemmen is in dit land nu eenmaal niet een van de populairste sporten en veel medailles hebben we er nooit in behaald (de mop ging, dat we al blij waren, dat er niemand verdronken was), maar dit is wel een zoveelste blamage, waarbij de naam Antwerpen boven water (sic) komt. En dan hebben we het nog niet gehad over dat nieuwe, grote voetbalstadion, waar men al tien jaar over discuteert, maar waarvan niets in huis komt. Waar is de tijd dat Antwerpen drie clubs had in de eerste afdeling? De enige, die er nu nog in speelt, Beerschot, dankt dat aan de inbreng van de Germinal 'boerkens' uit Ekeren. Uitgerekend dat Beerschot, dat niet in één stadion met 'Great Old' Antwerp wil spelen... En tenslotte nog dit: wat gaan de zeelui doen die voortaan misschien niet meer in Antwerpen zullen aanmeren? Wel, die landen in Rotterdam en nemen daar een taxi naar de koekenstad. De cafés en de 'maskes' zullen er niet slechter van worden, de haven en de commercie er rond wél.
Terwijl de regering Di Rupo, twee maanden na de goedkeuring in het parlement, nog steeds met haar pensioenwet voort aanmoddert, hebben de laatste berichten van de Nationale Bank (NBB) ervoor gezorgd dat het er voor diezelfde regering steeds bedenkelijker uit gaat zien. Daaruit blijkt nl dat produceren in België 12,5% is dan het gemiddelde van de ons omliggende landen (25% t.o.v. Duitsland!), hebben onze banken op 5 jaar tijd 12 miljard euro verloren en geeft de overheid de helft van het bbp weer uit. Dat laatste is niet het gevolg van het debacle rond Dexia en/of de Gemeentelijke Holding, zoals eerst werd verteld, maar gewoon omdat deze overheid boven haar stand blijft leven. Niet moeilijk als men weet, dat één Belg op drie (ruim 1,3 miljoen) voor de staat 'werkt', een verhoging met één kwart op tien jaar tijd. Verder is er de steeds terugkerende discussie over de index. Daarover kan men nu nog redetwisten, vroeg of laat zal Europa ons wel verplichten in te grijpen. De illusie, dat die index onze koopkracht garandeert, blijkt inderdaad maar een illusie te zijn. In landen, waar reeds in de jaren tachtig van de vorige eeuw die index werd afgeschaft (Nederland en Denemarken bv), is de koopkracht meer gestegen zónder dan bij ons mét de index. De voornaamste reden daarvoor zijn de energieprijzen, die in dit land voor gas 19 en voor elektriciteit 12% duurder werden op één jaar tijd. Door de automatische maandelijkse (!) koppeling van de energietarieven aan de internationale olieprijzen, zijn het bij ons de kleine verbruikers - de gezinnen - die de prijsschommelingen moeten opvangen, iets dat nergens anders gebeurt. Volgens Europees commissaris Olli Rehn heeft België te kampen met een te hoge staatsschuld, een groot verlies aan exportaandeel, een slechter saldo op de lopende rekening en een verminderde competiviteit. Nu mag die Magnette, de coming man in de Waalse PS, wel komen vertellen dat niemand Olli Rehn zou kennen, de man beslist straks wel mee of de Belgische begroting voor dit jaar voldoet aan de door Europa gestelde eisen. Als kers op de taart liet NBB gouverneur Coene dan nog weten, dat de groei voor België dit jaar is bijgesteld naar -0,1%. Dat is nog eens 0,2% minder dan gedacht, waardoor er nóg meer extra geld zal moeten gevonden worden om de doelstelling van 2,8% schuld t.o.v. het bbp te kunnen halen. Mede als gevolg daarvan is het begrotingsconclaaf nog maar eens uitgesteld, waardoor het niet meer klaar zal zijn tegen de Europese top van begin maart. No quick fix, misschien wordt het zelfs helemaal niks.
De vergadering van de ministers van Financiën van de eurozone, voorzien voor vandaag, is uitgesteld tot volgende week. Een slecht teken, zeker voor de Grieken. Als het met Griekenland slecht afloopt, zal dat ook geen deugd doen aan de rest van de eurozone, maar vroeg of laat zal die bittere pil toch moeten worden doorgeslikt. Ik denk niet dat Griekenland nog te redden is en dat hebben de Grieken in de eerste plaats aan zichzelf te danken. Nu hebben hun politiekers de boter gegeten, maar toen het Europese geld vlot binnenkwam, dacht zowat elke Griek dat luilekkerland gearriveerd was. Ze meenden zich alles te kunnen veroorloven en waren bereid daarvoor zwaar te frauderen. Dat frauderen gebeurde op alle niveaus van de Griekse samenleving. Nu Europa in het algemeen en Duitsland in het bijzonder de schuld geven, is er dan ook ver over. We zullen het in de eurozone zonder de Grieken ook wel redden. Dat is trouwens ook de mening van harde tante Neelie Kroes (71)*, Europees commissaris, die daarvoor al wel werd teruggefloten, maar die gelijk had. De waarheid kan nog altijd pijn doen. Zelfs mocht Griekenland de volgende schijf van de toegezegde Europese lening krijgen, dan is dat maar uitstel van executie. Binnen de huidige Europese context komt dat land er nooit meer bovenop. Al het geld dat we Griekenland nog geven, zijn we ook kwijt. Een privé bedrijf dat niet efficiënt werkt, gaat failliet. Officieel is altijd de stelling geweest, dat een staat niet failliet kan gaan. Als het geld op is, drukt men er bij of verhoogt men de belastingen. Voor de landen binnen de eurozone gaat dat niet meer. Het wordt nu uitkijken wat er ons allemaal te wachten staat, mocht Griekenland uit de euro stappen (of eruit gezet worden) en misschien zelfs uit de Europese Unie. En zeggen dat 'tragedie' een Griekse uitvinding is, net als trouwens 'democratie'...
* Neelie Kroes heb ik ooit zelf in levende lijve meegemaakt, toen ik bij DAF Trucks in Eindhoven de afdeling Bezoeken deed en haar bij een bezoek aan de fabriek (mee) mocht rondleiden. Ze was toen, ergens in het begin der jaren tachtig, staatssecretaris voor Verkeer in het eerste kabinet van Agt en heette toen nog Neelie Smit-Kroes. Smit was de familienaam van haar eerste man, een officier bij de Nederlandse marine, waarvan ze later scheidde. Nog later hertrouwde Neelie, die steeds tot de liberale partij heeft behoord, met niemand minder dan de socialistische burgemeester van Rotterdam, Bram Peper, van wie ze later ook scheidde. Of dit vóór of na diens financiële schandalen was, weet ik niet zo precies meer. Enfin, Neelie is een kleurrijke figuur die voor onze tante Laurette niet moet onderdoen.
Geregeld duiken er in onze media verhalen op over het feit dat heel producten en diensten in dit land duurder zijn dan in de ons omliggende landen. Dat is nu weer het geval, in de eerste plaats over de kostprijs van elektriciteit en aardgas voor vooral de kleine verbruiker én over de grote prijsverschillen van dagdagelijkse producten in de supermarkten. Het eigenaardige bij die vaststellingen is niet alleen dat ze regelmatig terugkomen, waardoor men weet dat er ondertussen niets aan gedaan werd, maar ook dat men bijna nooit de hele waarheid vertelt. En de hele waarheid niet vertellen, is ook een vorm van liegen. Zo stelt men steeds, dat de elektriciteitsprijs voor vooral de kleine verbruiker in België hoger ligt dan in de landen rondom ons, met uitzondering van Duitsland en dat hetzelfde gebeurt met de aardgasprijs, maar dan met uitzondering van Nederland. Dat is wel juist, maar men vergeet er telkens bij te vertellen waarom dat zo is. In Duitsland bv komt dat, doordat men daar acht kerncentrales heeft gesloten, waardoor de prijs voor de elektriciteit er met 8% is gestegen. In Nederland is de aardgasprijs inderdaad hoger, maar het gaat daar dan wel om eigen gas, gas dat ter plaatse wordt gewonnen. De bijdrage van de Nederlandse aardgasconsument komt daar het hele land ten goede en moet niet betaald worden aan het buitenland zoals dat bij ons het geval is. Wat de supermarkten betreft, weten we ook al langer dat er een gemiddeld verschil is van 10% met Duitsland en Nederland en iets minder met Frankrijk. Als excuus wordt o.m. verteld, dat onze supermarkten hun producten duurder zouden moeten inkopen. Wie gelooft zoiets in de geglobaliseerde markt van vandaag? Carrefour en Delhaize zijn twee internationale spelers die hun waren in België niet duurder gaan betalen als ze die elders goedkoper kunnen vinden. Als er al een verschil is, dat heeft dat te maken met de extra kosten die men hier heeft, in de eerste plaats de lonen en komen we zo (weer) terecht bij onze index. Wat baat het ons een index te hebben die de lonen telkens automatisch aanpast, als daardoor even automatisch alle producten telkens duurder worden? In België blijven de lonen systematisch stijgen boven de inflatie, waardoor alles steeds maar duurder wordt (het zgn 'tweede ronde effect'. Dit in tegenstelling tot bv Duitsland, waar al vele jaren de lonen iets minder stijgen dan de inflatie. Nu kan men daarover zoveel (a)sociaals vertellen als men wil, feit is wel dat de Duitse economie blijft groeien en de onze zo goed al stil staat. Tenzij men 0,1% groei vooruitgang wil noemen...
Vreselijk, wat er daar allemaal gebeurt in Syrië. Op ongeveer een jaar tijd zijn er al zo'n zesduizend mensen doodgeschoten door de eigen politiediensten en het leger. De wereld staat erbij en kijkt ernaar, gewoon omdat het moordende regime van Assad gesteund wordt door Rusland, China en Iran. Rusland en China o.w.v. hun wapenleverancies, Iran omdat Assad een Sjiïet is, die een schakel vormt tussen Iran en de eveneens Sjiïetische Hesbollah in Libanon. De situatie in Syrië is zo'n beetje het spiegelbeeld van het Irak onder Saddam Hoessein. In Irak heerste een Soennietische minderheid over een Sjiïetische meerderheid en waren de afrekeningen tussen de twee groepen niet minder brutaal dan nu in Syrië, waar een Sjiïetische minderheid van de Alawieten sekte, nog geen 10%, heerst over een Soennietische meerderheid van meer dan 60% van de bevolking. De twee moslimgeloofschappen haten elkaar. Men kan het een beetje vergelijken met wat bij ons gebeurde in de zestiende eeuw tussen protestanten en katholieken. In het Midden-Oosten loopt men zo'n vier eeuwen achter, ook op dat gebied. De Soennieten maken in de hele wereld zo'n 80% uit van alle moslims, de Sjiïeten niet eens 20%. Buiten Soennieten en Sjiïeten zijn er in Syrië ook nog andere minderheden, zoals bv de Christenen, feitelijk de oorspronkelijke bewoners van het land, zoals dat in bijna alle landen van het Midden-Oosten het geval was. Ze maken nog 12% uit van de bevolking uit en worden door Assad gedoogd, zoals dat vroeger in Irak onder Saddam ook het geval was. Als er aan het Assad regime een einde zal komen, iets wat waarschijnlijk is, dan gaan ook de Christenen in Syrië mee het gelag betalen, net zoals dat in Irak gebeurd is, waar de meesten ondertussen het land ontvlucht zijn. De Arabische lente mag dan al voor een democratisering zorgen, op menslievendheid hoeft men daar niet te rekenen.
Dat DL in de titel heeft niets te maken met Devos Lemmens, maar wel met de familie De Leeuw, die van Rudy, ons wel bekend via de diverse acties van het ABVV. In mijn blog van 30 januari ('De nationale sta(l)king'), noemde ik De Leeuw nog een dikgevreten salonsocialist. Dat was er misschien iéts over, maar niet te ver, want nu blijkt dat hij - via zijn familie -ook een vennootschap heeft opgericht die sinds halfweg de jaren zeventig in Aalst eigenaar is van een niet onaardig onroerend goed. Dat werd door de vennootschap in 2000 omgebouwd tot twee winkelpanden en zes appartementen en - volgens berichten op Twitter - heeft ze daarvoor zelfs meegeprofiteerd van de notionele intrestaftrek. Op zichzelf is dat laatste geen misdrijf, het is een van de vele Belgische wetten die hun doel voorbij zijn geschoten (aanvankelijk dacht men dat de notionele intrestaftrek de staat een half miljard euro per jaar zou kosten; het zijn er meer dan 4,5 miljard geworden!). Wat natuurlijk wel tegen de borst stoot is, dat die Rudy De Leeuw, met de bereidwillige medewerking van onze rode Tv, de laatste maanden niet van het scherm weg te branden was om allerlei volgens hem scheve toestanden t.o.v. de werkende mens aan te klagen. Dat verhaaltje over die sterke schouders die meer lasten zouden mogen dragen, weet je wel. Hij mag nu wel zeggen dat die notionele intrestaftrek, als die er al was, werd aangevraagd door een boekhoudkantoor en dat hij sinds juli 2011 ontslag heeft genomen uit de raad van bestuur van de vennootschap, dat betekent nog altijd dat hij meer dan tien jaar wél in dat bestuur heeft gezeten en dus wel degelijk wist waarmee hij bezig was. Ondertussen zal hij wel de centjes binnenrijven die het onroerend goed hem opbrengt, heeft hij ook nog eigendom buiten de vennootschap én zijn waarschijnlijk riante wedde als voorzitter van de rode vakbond, het vehikel waarmee hij zgz tegen de kapitalisten ten strijde trekt. In dezelfde blog van 30 januari schreef ik ook dat hij een van die zgz 'geboren leiders' was, die zien naar waar de menigte loopt en die dan voorop gaan lopen. Ook dat verhaal blijkt te kloppen. Het werd bevestigd in het interview dat Karel Van Eetveld gaf aan het VVB-maandblad 'Doorbraak' van februari. Van Eetvelt, de voorzitter van Unizo, zegt daarin o.m. dat hij met De Leeuw wel eens een pint gaat drinken en samen gaat eten en dat hij economisch gevormd is, maar dat hij geen greep heeft op zijn eigen organisatie. Hij voegt er nog aan toe, dat De Leeuw toch aan het hoofd van de vakbond wil blijven en dat hem dat in een moeilijke tot onmogelijke onderhandelingspositie zet. Als de Twitter verhalen kloppen, zal dat laatste er niet op beteren.
Volgens de Grondwet zijn alle Belgen gelijk voor de wet. Dat dit een lachertje is, weten we al langer. Onze francofonen leggen die wet naast zich neer als ze niet in hun kraam past. Denk maar aan de wapenwet of dat ingangsexamen voor artsen en tandartsen. Uitgerekend deze week bleek, dat we niet alleen een tekort krijgen aan tandartsen, huisartsen, kinderartsen en spoedartsen, maar dat er nu ook in ons 'Arm Belgische Leger' (ABL) een tekort aan artsen dreigt. Niemand die daar blijkbaar wakker van ligt. Met de nieuwe pensioenwet, al gestemd eind december, maar nog steeds dagelijks actueel, lijkt het dezelfde kant op te gaan, met dit verschil dat het nu eens niet gaat om een communautaire tegenstelling, maar om een verschillende behandeling van doelgroepen. Na het laatste kabinetsoverleg heeft men beslist dat de wet zal blijven zoals ze in december was gestemd: dus iedereen zal moeten werken tot zijn 62ste, met uitzondering (hier gaan we weer) van de politie, het leger en bepaalde functies bij de NMBS. Dus wéér niet iedereen gelijk voor de wet. Als men bij de brandweer, de cipiers, de loodsen en andere rattenvangers zal moeten werken tot 62 en als compensatie vanaf een zekere ouderdom een lichtere job zal worden aangeboden, waarom zou dat dan ook niet kunnen bij het leger, de politie en de NMBS? Waarom zouden mensen in die beroepen de laatste vijf tot tien jaar bv geen administratief werk kunnen doen? De vraag stellen, is ze beantwoorden. Dé oplossing ligt in Zweden, waar iedereen zo lang of zo weinig kan werken als men wil. Ik ken er de juiste cijfers niet van, maar nemen we aan, dat men daar een pensioen krijgt na 40 jaar werken, dan kan men er ook stoppen na bv 35 jaar of na 45 jaar. Wie stopt na 35 jaar zal één achtste minder pensioen krijgen dan gepland, wie langer werkt zal eerst en vooral langer loon krijgen en daarna een hoger pensioen. Zo'n logische oplossing lijkt te eenvoudig voor dit gecompliceerde land, waar men liefst van al de zaken zo ingewikkeld maakt, dat men van het bos de bomen niet meer ziet. Tot dat bos ooit eens afbrandt en er niets van overblijft...
Er heerste begin dezer week een lichte euforie bij de Vlaamse deelregering. Volgens de jongste cijfers van het Vlaamse Agentschap voor Internationaal Ondernemen FIT (Flanders Investment Trade), waren er in 2011 meer buitenlandse investeringen dan verwacht. De prestaties van de goede jaren 2006 en 2007 werden zelfs bijna geëvenaard. Na de sombere berichten over de ontslagen bij Bekaert, Crown Holdings, Duracel, Euroclear en andere Comet's, was dit nog eens goed nieuws. Toch meldde hetzelfde rapport, dat het aantal investeringen in de Logistiek fors daalde. Uitgerekend in een marktsegment waarvoor in Vlaanderen nog heel wat toekomst zou zijn weggelegd (zie mijn blog van 5 dezer: 'Flanders Logistics'). En die daling wordt nu bevestigd. Een pas opgericht samenwerkingsverband van zes containerreders heeft nl beslist de Antwerpse haven niet langer te beschouwen als een prioriteit en voortaan voorrang te zullen geven aan de havens van Hamburg, Rotterdam en Southampton. Daarmee wordt de Antwerpse haven met één klap gedegradeerd tot regionale haven. Zeg maar: tweederangs haven, in elk geval voor wat de belangrijke containertrafiek betreft. Men zal zich misschien afvragen, hoe zoiets mogelijk is. Zopas werd de Westerschelde nog uitgediept om de grootste containerschepen tot in de haven te kunnen laten varen zonder rekening te moeten houden met het getij. Er is pas een enorm, nieuw dok bijgekomen en er wordt een nóg groter dok gepland. Er zijn akkoorden met Europa en Nederland, waarbij Vlaanderen althans zijn deel heeft nageleefd. Waar liep het dan fout? Wel, om te beginnen verkeert ook de internationale scheepvaart in een zware crisis. Dat geldt echter voor alle havens. Wat er specifiek voor Antwerpen bij komt, is dat die containerreuzen met hun immense ladingen de haven nu wel binnen kunnen, maar dat die duizenden containers er zo maar niet uit geraken, zeker niet via de weg. De rederijen zien ook wat elke vrachtrijder (én elke automobilist) dagelijks ervaart op de Antwerpse Ring, waar alle wegvervoer vanuit de haven over moet. Met het Lange Wapper project was er hoop op vrij korte termijn van deze bottleneck vanaf te geraken. Met de nieuwe politieke akkoorden die er sinds de Antwerpse volksraadpleging gesloten zijn (een raadpleging, waaraan slechts 40% van de Antwerpse kiezers deelnam), is er geen zinnig mens die op vijf jaar na kan zeggen wanneer de Oosterweelverbinding er nu zal komen. De ontsluiting van Antwerpen als containerhaven heeft daarmee voorlopig zijn hoogtepunt bereikt en dat danken we aan de verenigde Vlaamse politieke partijen*, Vlaams Belang inbegrepen. Toen in het begin van het Masterplan de SP.a van Patrick Janssens vóór was, stemde het VB als oppositiepartij tégen en dat was haar volste recht ('The opposition has to oppose'). Nadat eerst SP.a en daarna N-VA kazak draaiden, heeft het VB de kans gemist te laten zien ook pragmatisch te kunnen zijn als het nodig is en niet meteen te blijven tegenstemmen omdat het zijn eigen standpunt(en) er niet voor 100% in kan terugvinden. Een teruggang van Antwerpen is een stap terug. Niet alleen voor Antwerpen zelf, maar voor de hele regio. Zoals ik vroeger over deze zaak al eens schreef, na die volksraadpleging: in Antwerpen won Nimby**. Én kwelgeest Lange Wapper.
* De enige tegenstemmers vinden we terug van wat overblijft van de Antwerpse Open VLD, nadat hun eigen schepen Van Campenhout overstapte naar de tegenstanders van het Lange Wapper project.
Bij CD&V zit men met een ei, en nog geen kleintje. Dat ei heet 'gemeenteraadsverkiezingen' en moet worden uitgebroed op 14 oktover van dit jaar. Tijdens een late nieuwjaarsreceptie van CD&V in de Antwerpse Zuiderkroon, beweerde Wouter Beke dat de partij de co-piloot is van de regering Di Rupo en dat de Vlaming daarbij twee keer wint: hij krijgt een sterker Vlaanderen in een bestuurbaar land. De CD&V-ers moeten alleen meer moed en vertrouwen durven te tonen. Nog steeds volgens Beke zijn de komende lokale verkiezingen voor de partij immers een thuismatch. Als we er van uitgaan, dat het gemeentelijk niveau het enige is waar de tsjevenpartij nog vrij sterk staat, heeft hij gelijk. De vraag is maar, of dat na 14 oktober nog zo zal zijn. Een thuismatch is niet altijd de garantie dat men gaat winnen. Een thuismatch verliezen is zelfs helemaal geen goede zaak. En er zijn duidelijke tekenen, dat heel wat CD&V-ers er niet erg veel meer in geloven. Om te beginnen in de eigenste stad waar Beke zijn oproep deed, heeft de partij zichzelf al electoraal opgeheven. Ze zal er de lijst van socialist Janssens steunen. De partij krijgt als enige tegenprestatie dat enkele van haar huidige kopstukken in de koekenstad hun postje zullen mogen behouden. Dit alles onder voorwaarde dat die zgz 'stadspartij' van Janssens zou winnen, want dat is helemaal niet zeker. De doorsnee christelijke Antwerpenaar zie ik trouwens niet zomaar voor de 'sossen' stemmen, enkel om de postjes van de heren Van Peel en Heylen 'droog' te houden. Een tweede teken aan de wand is de oproep van de partij, om met een soort publiciteitskaravaan de boer op te trekken, met als voornaamste doel een 'duurzamere' relatie met de 'migrantengemeenschappen' op te bouwen. Daarvoor zou de partij in oktober uitpakken met 'bontgekleurde' lijsten. Met quota wil men nog niet uitpakken, maar dat kan altijd nog in een volgend stadium. Dan zullen Jan en Marie moeten wijken voor Ahmed en Suleima. CD&V beweert van zichzelf nog altijd dat het een volkspartij is. De vraag is maar: van welk volk?
In moeilijke economische tijden zoals nu, met een regering die wanhopig op zoek is naar geld om het steeds groter wordende gat in haar begroting dicht te kunnen rijden, zou een bedrag van, zeg maar, 15 miljard euro goed van pas kunnen komen. Nu blijkt er zo'n bedrag te zijn. Het is nl de inhoud van het Zilverfonds, ooit opgericht door professor Vande Lanotte, minister van Begroting in de regering van de actieve welvaartstaat onder Verhofstadt. Als ik me niet vergis was Vande La ook toen vice-premier. Het was de bedoeling dat het Zilverfonds zou gespijsd worden met de overschotten op de begroting, diezelfde begroting waarvoor Vande Lanotte toen verantwoordelijk was. Daarbuiten hoopte men ook op eenmalige inkomsten. Het geld van het Zilverfonds moest in de eerste plaats dienen voor het opvangen van de extra kosten die de toenemende vergrijzing van de bevolking met zich zouden meebrengen. Momenteel zit er in dat Zilverfonds zo'n 15 miljard euro, ongeveer de helft van wat men gehoopt had erin te kunnen brengen. Het probleem is, dat men er niet bij kan. De overheid heeft het nl geïnvesteerd in ... overheidsobligaties. M.a.w. ze heeft dat geld aan zichzelf uitgeleend. In gewone mensentaal: men heeft het geld opgesoupeerd. Niet waar, zeggen de 'specialisten', zoals alle obligaties hebben ook deze van het Zilverfonds een vervaldatum en daarin hebben ze nog gelijk ook. In dit specifiek geval hebben ze wel een probleem: door het feit dat de overheid het geld aan zichzelf heeft uitgeleend zou, als men de 15 miljard zou inzetten, de staatsschuld meteen met eenzelfde bedrag verhogen... Daar houdt het trouwens niet bij op. Er bestaat ook een hele administratie die dat Zilverfonds beheert en dus nog extra geld kost, alhoewel daar zo goed als niets gebeurt. Slapende ambetantenarij, zeg maar, die al meer dan tien jaar betaald wordt om, ja, om wat te doen? Knappe koppen, die dat allemaal hebben uitgedacht. De knapste, Vande Lanotte himself, was niet voor commentaar ter zake bereikbaar, toen een ploeg van Ter Zake hem daarover wilde interviewen. Raar, hé?
Zoals ik al eens schreef, hielp de mogelijkheid tot technische werkloosheid mee dit land door de crisis te loodsen. Dat was echter niet de enige reden. Een andere was het feit, dat we ons wagentje aan dat van locomotief Duitsland konden hangen, waardoor we een beetje konden meegenieten van het tweede Duitse Wirtschaftswunder. Dat gebeurde vooral door het aanmaken van halffabrikaten, die dan naar Duitsland uitgevoerd werden om daar te worden ingebouwd in een van hun succesproducten. Wij zijn nl meesters in het maken van dingen die niet af zijn. Niet alleen in de economie, maar ook - en vooral - in de politiek. Neem nu de pensioenen. Na alle heisa die er over die zgz 'hervorming' al is geweest, gaat men het akkoord daarover nog maar eens aanpassen. Het zal nu een soort pensioen à la carte worden. Leuk voor wie van de nieuwe achterpoortjes kan genieten, maar het geheel wordt nog maar eens onoverzichtelijk. Hetzelfde was al eens gebeurd bij de discussie over de belasting op de bedrijfswagens, bij het verhaal van 'Straffe Hendrik' en het nog straffere verhaal van Maggie De Block. Om nog maar te zwijgen over dat van de vennootschappen, dat ook al terug naar af moet. Eens een wet maken, die meteen waterdicht is, blijkt hier in dit land niet te kunnen. Het blijft allemaal half werk, halffabrikaat. De senaat zou worden afgeschaft. Men zal er niet meer voor kunnen kiezen. Maar ook dat is maar de helft van het verhaal, want die senaat zal er nog wél zijn, zij het in afgeslankte vorm, een halve senaat, zeg maar. De structurele kosten blijven en het enige verschil is, dat niet meer de kiezer, maar de politieke partijen er de postjes zullen uitdelen. 'Wat we zelf doen, moeten we zien beter te doen', wie zei het ooit weer? Dag, Jan. Onze interne, Vlaamse staatshervorming maakt er al evenmin ernstig werk van als de federale. De provincies, die men - net als de senaat - had willen afschaffen, blijven bestaan. Ze zullen nu wel worden afgeslankt, gehalveerd dus. Dan werd er gesteld dat de provincies geen persoonsgebonden materies meer zouden behandelen. Ook daarvan is men nu halvelings afgestapt door een aantal uitzonderingen te maken, helemaal op zijn Belgisch. Kortom, de federale ziekten en gebreken komen ook op het regionale vlak terug boven water. Op die manier wordt Vlaanderen een België in het klein, een half België. Een halffabrikaat.
