Als er uit de staking van de loodsen - hoe men er ook tegenaan kijkt - iets te leren valt, dan is het het feit, dat men er in dit land nog steeds niet in slaagt een wet te maken die 'af' is. Dat is niets nieuws, dat maken we in feite al constant mee sinds Verhofstadt met zijn actieve welvaartstaat van wal stak. Zowat alle wetten met een zekere impact die sindsdien gemaakt zijn, zijn moeten worden aangepast of veranderd, sommige zelfs meer dan eens. De voornaamste reden ervoor is het feit, dat ze meestal niet rechtlijnig zijn en wemelen van uitzonderingen en achterpoortjes, wat misbruiken in de hand werkt. Met de pensioenwet is dat niet anders. Het begon al met de eerste versie, waarin reeds uitzonderingen werden gemaakt voor politie, leger en sommige NMBS beroepen. Logisch dat mensen met een vergelijkbaar beroep zich daaraan gaan spiegelen en, al dan niet terecht, tot de conclusie komen dat ze gediscrimineerd worden. Iedereen vindt straks wel een reden om erop te wijzen, dat hij of zij niet langer kán werken. Hét probleem is echter dat deze wereld steeds kleiner wordt en dat we steeds meer moeten concurreren, niet alleen met al moeilijke tegenstanders zoals Nederland en Duitsland, maar ook met de hele wereld daarbuiten. En 'daarbuiten' zijn de verschillen nog véél groter. Europa is een soort 'lifestyle' supermacht geworden, die aan sociale ondersteuning meer uitgeeft dan de rest van de wereld samen. Dat is niet vol te houden als we de rest van die wereld moeten beconcurreren. We werken al kortere dagen, we gaan meer met vakantie (naar schatting 350.000 landgenoten zijn deze week weer vertrokken naar de zon en de sneeuw) en willen dan nog eens vroeger stoppen met werken. Ergens zullen we wel moeten inleveren en zoiets doen we best met zijn allen, op welke manier ook. Als dat niet blijkt te kunnen, gaan we het straks wel met z'n allen betalen.
Tijdens het Terzake interview met Johan Vande Lanotte van donderdag over de havens en de loodsenstaking en de vraag aan hem, of hij het niet erg vond dat Antwerpen's grootste containerklant, de MSC rederij, haar schepen elders naartoe stuurde, vertelde de geleerde professor dat dit maar een 'alibi' was. Wat dat alibi betekende, zei hij er niet eens bij. Nu blijkt het dat de zgz G6-Alliantie (twee rederijen die samen zes containerreders omvatten) besloten hebben hun capaciteit in Antwerpen te verlagen ten voordele van andere, niet-Vlaamse havens en dit mede als gevolg van een verslechtering van de globale maritieme situatie. Het probleem blijkt nl niet een tekort aan vervoerde goederen te zijn, maar een teveel aan schepen. Terwijl de vervoerstonnage zelfs nu nog jaarlijks met 2 tot 3% stijgt, groeit de tonnagecapaciteit met liefst 10%. Dit is een gevolg van het feit dat men in de eerste helft van het eerste decennium van de 21ste eeuw teveel nieuwe schepen heeft besteld en dat er nu honderden daarvan leeg liggen rond te dobberen. Het gevolg daarvan is dan weer, dat de vervoersprijzen zijn ingestort. Waar er tot voor kort nog 15.000 dollar per charter werd betaald, ligt dat bedrag nu rond de 6.000. Heel wat van die nieuwe schepen zijn tegenwoordig te koop voor minder dan de helft van hun kostprijs. En daar houdt de maritieme miserie niet mee op. De maatschappijen die de nieuwe schepen hebben gekocht, hebben daarvoor een voorschot moeten geven van zo'n 40%. Dat geld is grotendeels geleend bij Europese banken, die momenteel in die sector zo'n 500 miljard dollar hebben uitstaan. Vergeet even Griekenland. Deze situatie is al een tijdje bekend in scheepvaartmiddens, ook bij de loodsen. Het is daarom dubbel erg dat die categorie van goedbetaalde staatsambtenaren met vaste job van de situatie misbruik hebben gemaakt om chantage te plegen op de rest van het havenbedrijf. Dit in schril contrast met hun Nederlandse collega's, die werken voor een privé bedrijf en de laatste 18 (achttien!) jaar niet één dag gestaakt hebben...
Nee, dit gaat niet over F.C. Antwerp, 'the great old' van ons voetbal, die sinds jaren in tweede afdeling speelt en maar niet terug in de eerste geraakt. In de politiek hebben wij ook een 'great old' met CD&V. Ooit de grootste van Vlaanderen én België, nu nog zo'n beetje de grootste onder de kleintjes. Dat het die partij niet goed gaat, weten we al langer. In mijn blog van 8 dezer ('De CD&V thuismatch') heb ik het daar nog uitvoerig over gehad en o.m. gesteld dat het opgeven van een eigen kieslijst bij de aanstaande gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen een stommiteit was, die door heel wat van de eigen christelijke kiezer niet geapprecieerd zal worden. Rikske Torfs, ooit kandidaat rector van de KU Leuven (weggestemd door de studenten), gelegenheids Tv-figuur en door CD&V opgevist bij de laatste verkiezingen (en verkozen tot senator), heeft nu zo ongeveer hetzelfde gezegd. Feitelijk niets nieuws dus. Het siert hem wel, dat hij het eens open en bloot durft zeggen. Dat zal hem door de partij niet in dank worden afgenomen en de vraag is maar, of hij bij een volgende verkiezing nog op een CD&V lijst zal voorkomen. Misschien is het ook een vlucht vooruit en is Torfs nu al zeker dat, zelfs mocht hij nog eens opkomen, hij misschien niet meer verkozen zou worden. Ondertussen blijft CD&V de krabbenmand die ze altijd geweest is en die over geen probleem een klaar en duidelijk standpunt heeft. Niet voor niets noemt men de leden van die partij 'tsjeven': vis noch vlees politiekers, die steeds bereid zijn geweest (en nog zijn) om de eigen mening aan te passen aan de grootste bieder en dit zowel in het eigen Vlaanderen als in Belgisch verband. Vroeger had de partij nog een Verroken of een Suikerbuyck, die de Vlaamse zaak bleven verdedigen, ook tegen het eigen partijstandpunt in. Nu moet ze het stellen met tweederangs apparatsjiks à la Beke en Verherstraeten. In de Vlaamse regering mag ze voorlopig nog de eerste viool spelen, dank zij een populaire maar weinig doortastende Kris Peeters. Hoe het straks binnen de gemeenten, hét fiefdom van de partij, zal verlopen is nog koffiedik kijken, al geloven weinigen dat ze zich ook daar zal kunnen handhaven. Zijzelf trouwens ook niet, anders ging ze in de grootste stad van Vlaanderen de partij niet ondergeschikt maken aan de lijst van een socialistische burgemeester.
'Anversa, traversata persa' (Antwerpen, verloren vaart) was een gangbare uitdrukking bij Italiaanse zeelui die de koekenstad aandeden. Hun loon ging er daar meestal door in de gezellige cafeetjes en de "maskes' van plezier. De slogan zal de dag van vandaag misschien wel meer gebruikt worden bij de reders, die de stad steeds meer links zullen laten liggen o.w.v. van de onbetrouwbaarheid van hun loodsen. Dat goed betaald, vastbenoemd overheidspersoneel staakt er al voor de derde keer op twee maanden tijd en de laatste staking was er echt teveel aan. MSC, de grootste containerklant, stuurde zijn schepen al door naar Rotterdam en dat zullen ook heel wat andere maatschappijen al wel gedaan hebben. Hoe het verder zal verlopen, nu de staking (voorlopig?) beëindigd is, is nog koffiedik kijken, maar het imago van soepele, vlotte haven is Antwerpen in elk geval kwijt. En dat op een ogenblik waarop de haven als tweede containerhaven van Europa zopas nog voorbijgestoken was door Hamburg én nadat een kartel van zes containerreders ze tot tweederangs haven had gedegradeerd ten voordele van Southampton, Hamburg en Rotterdam. 'Plezante mensen in een plezante stad', was zo'n andere slogan die het stilaan niet meer doet. Vraag het maar aan de mensen van de Belgische Zwembond, die de in Antwerpen geplande Europese zwemkampioenschappen aan hun neus zien voorbijgaan, nu een sponsor heeft afgehaakt en het te maken (tijdelijke) zwembad in het sportpaleis niet meer gerealiseerd kon worden. Zwemmen is in dit land nu eenmaal niet een van de populairste sporten en veel medailles hebben we er nooit in behaald (de mop ging, dat we al blij waren, dat er niemand verdronken was), maar dit is wel een zoveelste blamage, waarbij de naam Antwerpen boven water (sic) komt. En dan hebben we het nog niet gehad over dat nieuwe, grote voetbalstadion, waar men al tien jaar over discuteert, maar waarvan niets in huis komt. Waar is de tijd dat Antwerpen drie clubs had in de eerste afdeling? De enige, die er nu nog in speelt, Beerschot, dankt dat aan de inbreng van de Germinal 'boerkens' uit Ekeren. Uitgerekend dat Beerschot, dat niet in één stadion met 'Great Old' Antwerp wil spelen... En tenslotte nog dit: wat gaan de zeelui doen die voortaan misschien niet meer in Antwerpen zullen aanmeren? Wel, die landen in Rotterdam en nemen daar een taxi naar de koekenstad. De cafés en de 'maskes' zullen er niet slechter van worden, de haven en de commercie er rond wél.
Terwijl de regering Di Rupo, twee maanden na de goedkeuring in het parlement, nog steeds met haar pensioenwet voort aanmoddert, hebben de laatste berichten van de Nationale Bank (NBB) ervoor gezorgd dat het er voor diezelfde regering steeds bedenkelijker uit gaat zien. Daaruit blijkt nl dat produceren in België 12,5% is dan het gemiddelde van de ons omliggende landen (25% t.o.v. Duitsland!), hebben onze banken op 5 jaar tijd 12 miljard euro verloren en geeft de overheid de helft van het bbp weer uit. Dat laatste is niet het gevolg van het debacle rond Dexia en/of de Gemeentelijke Holding, zoals eerst werd verteld, maar gewoon omdat deze overheid boven haar stand blijft leven. Niet moeilijk als men weet, dat één Belg op drie (ruim 1,3 miljoen) voor de staat 'werkt', een verhoging met één kwart op tien jaar tijd. Verder is er de steeds terugkerende discussie over de index. Daarover kan men nu nog redetwisten, vroeg of laat zal Europa ons wel verplichten in te grijpen. De illusie, dat die index onze koopkracht garandeert, blijkt inderdaad maar een illusie te zijn. In landen, waar reeds in de jaren tachtig van de vorige eeuw die index werd afgeschaft (Nederland en Denemarken bv), is de koopkracht meer gestegen zónder dan bij ons mét de index. De voornaamste reden daarvoor zijn de energieprijzen, die in dit land voor gas 19 en voor elektriciteit 12% duurder werden op één jaar tijd. Door de automatische maandelijkse (!) koppeling van de energietarieven aan de internationale olieprijzen, zijn het bij ons de kleine verbruikers - de gezinnen - die de prijsschommelingen moeten opvangen, iets dat nergens anders gebeurt. Volgens Europees commissaris Olli Rehn heeft België te kampen met een te hoge staatsschuld, een groot verlies aan exportaandeel, een slechter saldo op de lopende rekening en een verminderde competiviteit. Nu mag die Magnette, de coming man in de Waalse PS, wel komen vertellen dat niemand Olli Rehn zou kennen, de man beslist straks wel mee of de Belgische begroting voor dit jaar voldoet aan de door Europa gestelde eisen. Als kers op de taart liet NBB gouverneur Coene dan nog weten, dat de groei voor België dit jaar is bijgesteld naar -0,1%. Dat is nog eens 0,2% minder dan gedacht, waardoor er nóg meer extra geld zal moeten gevonden worden om de doelstelling van 2,8% schuld t.o.v. het bbp te kunnen halen. Mede als gevolg daarvan is het begrotingsconclaaf nog maar eens uitgesteld, waardoor het niet meer klaar zal zijn tegen de Europese top van begin maart. No quick fix, misschien wordt het zelfs helemaal niks.
De vergadering van de ministers van Financiën van de eurozone, voorzien voor vandaag, is uitgesteld tot volgende week. Een slecht teken, zeker voor de Grieken. Als het met Griekenland slecht afloopt, zal dat ook geen deugd doen aan de rest van de eurozone, maar vroeg of laat zal die bittere pil toch moeten worden doorgeslikt. Ik denk niet dat Griekenland nog te redden is en dat hebben de Grieken in de eerste plaats aan zichzelf te danken. Nu hebben hun politiekers de boter gegeten, maar toen het Europese geld vlot binnenkwam, dacht zowat elke Griek dat luilekkerland gearriveerd was. Ze meenden zich alles te kunnen veroorloven en waren bereid daarvoor zwaar te frauderen. Dat frauderen gebeurde op alle niveaus van de Griekse samenleving. Nu Europa in het algemeen en Duitsland in het bijzonder de schuld geven, is er dan ook ver over. We zullen het in de eurozone zonder de Grieken ook wel redden. Dat is trouwens ook de mening van harde tante Neelie Kroes (71)*, Europees commissaris, die daarvoor al wel werd teruggefloten, maar die gelijk had. De waarheid kan nog altijd pijn doen. Zelfs mocht Griekenland de volgende schijf van de toegezegde Europese lening krijgen, dan is dat maar uitstel van executie. Binnen de huidige Europese context komt dat land er nooit meer bovenop. Al het geld dat we Griekenland nog geven, zijn we ook kwijt. Een privé bedrijf dat niet efficiënt werkt, gaat failliet. Officieel is altijd de stelling geweest, dat een staat niet failliet kan gaan. Als het geld op is, drukt men er bij of verhoogt men de belastingen. Voor de landen binnen de eurozone gaat dat niet meer. Het wordt nu uitkijken wat er ons allemaal te wachten staat, mocht Griekenland uit de euro stappen (of eruit gezet worden) en misschien zelfs uit de Europese Unie. En zeggen dat 'tragedie' een Griekse uitvinding is, net als trouwens 'democratie'...
* Neelie Kroes heb ik ooit zelf in levende lijve meegemaakt, toen ik bij DAF Trucks in Eindhoven de afdeling Bezoeken deed en haar bij een bezoek aan de fabriek (mee) mocht rondleiden. Ze was toen, ergens in het begin der jaren tachtig, staatssecretaris voor Verkeer in het eerste kabinet van Agt en heette toen nog Neelie Smit-Kroes. Smit was de familienaam van haar eerste man, een officier bij de Nederlandse marine, waarvan ze later scheidde. Nog later hertrouwde Neelie, die steeds tot de liberale partij heeft behoord, met niemand minder dan de socialistische burgemeester van Rotterdam, Bram Peper, van wie ze later ook scheidde. Of dit vóór of na diens financiële schandalen was, weet ik niet zo precies meer. Enfin, Neelie is een kleurrijke figuur die voor onze tante Laurette niet moet onderdoen.
Geregeld duiken er in onze media verhalen op over het feit dat heel producten en diensten in dit land duurder zijn dan in de ons omliggende landen. Dat is nu weer het geval, in de eerste plaats over de kostprijs van elektriciteit en aardgas voor vooral de kleine verbruiker én over de grote prijsverschillen van dagdagelijkse producten in de supermarkten. Het eigenaardige bij die vaststellingen is niet alleen dat ze regelmatig terugkomen, waardoor men weet dat er ondertussen niets aan gedaan werd, maar ook dat men bijna nooit de hele waarheid vertelt. En de hele waarheid niet vertellen, is ook een vorm van liegen. Zo stelt men steeds, dat de elektriciteitsprijs voor vooral de kleine verbruiker in België hoger ligt dan in de landen rondom ons, met uitzondering van Duitsland en dat hetzelfde gebeurt met de aardgasprijs, maar dan met uitzondering van Nederland. Dat is wel juist, maar men vergeet er telkens bij te vertellen waarom dat zo is. In Duitsland bv komt dat, doordat men daar acht kerncentrales heeft gesloten, waardoor de prijs voor de elektriciteit er met 8% is gestegen. In Nederland is de aardgasprijs inderdaad hoger, maar het gaat daar dan wel om eigen gas, gas dat ter plaatse wordt gewonnen. De bijdrage van de Nederlandse aardgasconsument komt daar het hele land ten goede en moet niet betaald worden aan het buitenland zoals dat bij ons het geval is. Wat de supermarkten betreft, weten we ook al langer dat er een gemiddeld verschil is van 10% met Duitsland en Nederland en iets minder met Frankrijk. Als excuus wordt o.m. verteld, dat onze supermarkten hun producten duurder zouden moeten inkopen. Wie gelooft zoiets in de geglobaliseerde markt van vandaag? Carrefour en Delhaize zijn twee internationale spelers die hun waren in België niet duurder gaan betalen als ze die elders goedkoper kunnen vinden. Als er al een verschil is, dat heeft dat te maken met de extra kosten die men hier heeft, in de eerste plaats de lonen en komen we zo (weer) terecht bij onze index. Wat baat het ons een index te hebben die de lonen telkens automatisch aanpast, als daardoor even automatisch alle producten telkens duurder worden? In België blijven de lonen systematisch stijgen boven de inflatie, waardoor alles steeds maar duurder wordt (het zgn 'tweede ronde effect'. Dit in tegenstelling tot bv Duitsland, waar al vele jaren de lonen iets minder stijgen dan de inflatie. Nu kan men daarover zoveel (a)sociaals vertellen als men wil, feit is wel dat de Duitse economie blijft groeien en de onze zo goed al stil staat. Tenzij men 0,1% groei vooruitgang wil noemen...
Vreselijk, wat er daar allemaal gebeurt in Syrië. Op ongeveer een jaar tijd zijn er al zo'n zesduizend mensen doodgeschoten door de eigen politiediensten en het leger. De wereld staat erbij en kijkt ernaar, gewoon omdat het moordende regime van Assad gesteund wordt door Rusland, China en Iran. Rusland en China o.w.v. hun wapenleverancies, Iran omdat Assad een Sjiïet is, die een schakel vormt tussen Iran en de eveneens Sjiïetische Hesbollah in Libanon. De situatie in Syrië is zo'n beetje het spiegelbeeld van het Irak onder Saddam Hoessein. In Irak heerste een Soennietische minderheid over een Sjiïetische meerderheid en waren de afrekeningen tussen de twee groepen niet minder brutaal dan nu in Syrië, waar een Sjiïetische minderheid van de Alawieten sekte, nog geen 10%, heerst over een Soennietische meerderheid van meer dan 60% van de bevolking. De twee moslimgeloofschappen haten elkaar. Men kan het een beetje vergelijken met wat bij ons gebeurde in de zestiende eeuw tussen protestanten en katholieken. In het Midden-Oosten loopt men zo'n vier eeuwen achter, ook op dat gebied. De Soennieten maken in de hele wereld zo'n 80% uit van alle moslims, de Sjiïeten niet eens 20%. Buiten Soennieten en Sjiïeten zijn er in Syrië ook nog andere minderheden, zoals bv de Christenen, feitelijk de oorspronkelijke bewoners van het land, zoals dat in bijna alle landen van het Midden-Oosten het geval was. Ze maken nog 12% uit van de bevolking uit en worden door Assad gedoogd, zoals dat vroeger in Irak onder Saddam ook het geval was. Als er aan het Assad regime een einde zal komen, iets wat waarschijnlijk is, dan gaan ook de Christenen in Syrië mee het gelag betalen, net zoals dat in Irak gebeurd is, waar de meesten ondertussen het land ontvlucht zijn. De Arabische lente mag dan al voor een democratisering zorgen, op menslievendheid hoeft men daar niet te rekenen.
Dat DL in de titel heeft niets te maken met Devos Lemmens, maar wel met de familie De Leeuw, die van Rudy, ons wel bekend via de diverse acties van het ABVV. In mijn blog van 30 januari ('De nationale sta(l)king'), noemde ik De Leeuw nog een dikgevreten salonsocialist. Dat was er misschien iéts over, maar niet te ver, want nu blijkt dat hij - via zijn familie -ook een vennootschap heeft opgericht die sinds halfweg de jaren zeventig in Aalst eigenaar is van een niet onaardig onroerend goed. Dat werd door de vennootschap in 2000 omgebouwd tot twee winkelpanden en zes appartementen en - volgens berichten op Twitter - heeft ze daarvoor zelfs meegeprofiteerd van de notionele intrestaftrek. Op zichzelf is dat laatste geen misdrijf, het is een van de vele Belgische wetten die hun doel voorbij zijn geschoten (aanvankelijk dacht men dat de notionele intrestaftrek de staat een half miljard euro per jaar zou kosten; het zijn er meer dan 4,5 miljard geworden!). Wat natuurlijk wel tegen de borst stoot is, dat die Rudy De Leeuw, met de bereidwillige medewerking van onze rode Tv, de laatste maanden niet van het scherm weg te branden was om allerlei volgens hem scheve toestanden t.o.v. de werkende mens aan te klagen. Dat verhaaltje over die sterke schouders die meer lasten zouden mogen dragen, weet je wel. Hij mag nu wel zeggen dat die notionele intrestaftrek, als die er al was, werd aangevraagd door een boekhoudkantoor en dat hij sinds juli 2011 ontslag heeft genomen uit de raad van bestuur van de vennootschap, dat betekent nog altijd dat hij meer dan tien jaar wél in dat bestuur heeft gezeten en dus wel degelijk wist waarmee hij bezig was. Ondertussen zal hij wel de centjes binnenrijven die het onroerend goed hem opbrengt, heeft hij ook nog eigendom buiten de vennootschap én zijn waarschijnlijk riante wedde als voorzitter van de rode vakbond, het vehikel waarmee hij zgz tegen de kapitalisten ten strijde trekt. In dezelfde blog van 30 januari schreef ik ook dat hij een van die zgz 'geboren leiders' was, die zien naar waar de menigte loopt en die dan voorop gaan lopen. Ook dat verhaal blijkt te kloppen. Het werd bevestigd in het interview dat Karel Van Eetveld gaf aan het VVB-maandblad 'Doorbraak' van februari. Van Eetvelt, de voorzitter van Unizo, zegt daarin o.m. dat hij met De Leeuw wel eens een pint gaat drinken en samen gaat eten en dat hij economisch gevormd is, maar dat hij geen greep heeft op zijn eigen organisatie. Hij voegt er nog aan toe, dat De Leeuw toch aan het hoofd van de vakbond wil blijven en dat hem dat in een moeilijke tot onmogelijke onderhandelingspositie zet. Als de Twitter verhalen kloppen, zal dat laatste er niet op beteren.
Volgens de Grondwet zijn alle Belgen gelijk voor de wet. Dat dit een lachertje is, weten we al langer. Onze francofonen leggen die wet naast zich neer als ze niet in hun kraam past. Denk maar aan de wapenwet of dat ingangsexamen voor artsen en tandartsen. Uitgerekend deze week bleek, dat we niet alleen een tekort krijgen aan tandartsen, huisartsen, kinderartsen en spoedartsen, maar dat er nu ook in ons 'Arm Belgische Leger' (ABL) een tekort aan artsen dreigt. Niemand die daar blijkbaar wakker van ligt. Met de nieuwe pensioenwet, al gestemd eind december, maar nog steeds dagelijks actueel, lijkt het dezelfde kant op te gaan, met dit verschil dat het nu eens niet gaat om een communautaire tegenstelling, maar om een verschillende behandeling van doelgroepen. Na het laatste kabinetsoverleg heeft men beslist dat de wet zal blijven zoals ze in december was gestemd: dus iedereen zal moeten werken tot zijn 62ste, met uitzondering (hier gaan we weer) van de politie, het leger en bepaalde functies bij de NMBS. Dus wéér niet iedereen gelijk voor de wet. Als men bij de brandweer, de cipiers, de loodsen en andere rattenvangers zal moeten werken tot 62 en als compensatie vanaf een zekere ouderdom een lichtere job zal worden aangeboden, waarom zou dat dan ook niet kunnen bij het leger, de politie en de NMBS? Waarom zouden mensen in die beroepen de laatste vijf tot tien jaar bv geen administratief werk kunnen doen? De vraag stellen, is ze beantwoorden. Dé oplossing ligt in Zweden, waar iedereen zo lang of zo weinig kan werken als men wil. Ik ken er de juiste cijfers niet van, maar nemen we aan, dat men daar een pensioen krijgt na 40 jaar werken, dan kan men er ook stoppen na bv 35 jaar of na 45 jaar. Wie stopt na 35 jaar zal één achtste minder pensioen krijgen dan gepland, wie langer werkt zal eerst en vooral langer loon krijgen en daarna een hoger pensioen. Zo'n logische oplossing lijkt te eenvoudig voor dit gecompliceerde land, waar men liefst van al de zaken zo ingewikkeld maakt, dat men van het bos de bomen niet meer ziet. Tot dat bos ooit eens afbrandt en er niets van overblijft...
Er heerste begin dezer week een lichte euforie bij de Vlaamse deelregering. Volgens de jongste cijfers van het Vlaamse Agentschap voor Internationaal Ondernemen FIT (Flanders Investment Trade), waren er in 2011 meer buitenlandse investeringen dan verwacht. De prestaties van de goede jaren 2006 en 2007 werden zelfs bijna geëvenaard. Na de sombere berichten over de ontslagen bij Bekaert, Crown Holdings, Duracel, Euroclear en andere Comet's, was dit nog eens goed nieuws. Toch meldde hetzelfde rapport, dat het aantal investeringen in de Logistiek fors daalde. Uitgerekend in een marktsegment waarvoor in Vlaanderen nog heel wat toekomst zou zijn weggelegd (zie mijn blog van 5 dezer: 'Flanders Logistics'). En die daling wordt nu bevestigd. Een pas opgericht samenwerkingsverband van zes containerreders heeft nl beslist de Antwerpse haven niet langer te beschouwen als een prioriteit en voortaan voorrang te zullen geven aan de havens van Hamburg, Rotterdam en Southampton. Daarmee wordt de Antwerpse haven met één klap gedegradeerd tot regionale haven. Zeg maar: tweederangs haven, in elk geval voor wat de belangrijke containertrafiek betreft. Men zal zich misschien afvragen, hoe zoiets mogelijk is. Zopas werd de Westerschelde nog uitgediept om de grootste containerschepen tot in de haven te kunnen laten varen zonder rekening te moeten houden met het getij. Er is pas een enorm, nieuw dok bijgekomen en er wordt een nóg groter dok gepland. Er zijn akkoorden met Europa en Nederland, waarbij Vlaanderen althans zijn deel heeft nageleefd. Waar liep het dan fout? Wel, om te beginnen verkeert ook de internationale scheepvaart in een zware crisis. Dat geldt echter voor alle havens. Wat er specifiek voor Antwerpen bij komt, is dat die containerreuzen met hun immense ladingen de haven nu wel binnen kunnen, maar dat die duizenden containers er zo maar niet uit geraken, zeker niet via de weg. De rederijen zien ook wat elke vrachtrijder (én elke automobilist) dagelijks ervaart op de Antwerpse Ring, waar alle wegvervoer vanuit de haven over moet. Met het Lange Wapper project was er hoop op vrij korte termijn van deze bottleneck vanaf te geraken. Met de nieuwe politieke akkoorden die er sinds de Antwerpse volksraadpleging gesloten zijn (een raadpleging, waaraan slechts 40% van de Antwerpse kiezers deelnam), is er geen zinnig mens die op vijf jaar na kan zeggen wanneer de Oosterweelverbinding er nu zal komen. De ontsluiting van Antwerpen als containerhaven heeft daarmee voorlopig zijn hoogtepunt bereikt en dat danken we aan de verenigde Vlaamse politieke partijen*, Vlaams Belang inbegrepen. Toen in het begin van het Masterplan de SP.a van Patrick Janssens vóór was, stemde het VB als oppositiepartij tégen en dat was haar volste recht ('The opposition has to oppose'). Nadat eerst SP.a en daarna N-VA kazak draaiden, heeft het VB de kans gemist te laten zien ook pragmatisch te kunnen zijn als het nodig is en niet meteen te blijven tegenstemmen omdat het zijn eigen standpunt(en) er niet voor 100% in kan terugvinden. Een teruggang van Antwerpen is een stap terug. Niet alleen voor Antwerpen zelf, maar voor de hele regio. Zoals ik vroeger over deze zaak al eens schreef, na die volksraadpleging: in Antwerpen won Nimby**. Én kwelgeest Lange Wapper.
* De enige tegenstemmers vinden we terug van wat overblijft van de Antwerpse Open VLD, nadat hun eigen schepen Van Campenhout overstapte naar de tegenstanders van het Lange Wapper project.
Bij CD&V zit men met een ei, en nog geen kleintje. Dat ei heet 'gemeenteraadsverkiezingen' en moet worden uitgebroed op 14 oktover van dit jaar. Tijdens een late nieuwjaarsreceptie van CD&V in de Antwerpse Zuiderkroon, beweerde Wouter Beke dat de partij de co-piloot is van de regering Di Rupo en dat de Vlaming daarbij twee keer wint: hij krijgt een sterker Vlaanderen in een bestuurbaar land. De CD&V-ers moeten alleen meer moed en vertrouwen durven te tonen. Nog steeds volgens Beke zijn de komende lokale verkiezingen voor de partij immers een thuismatch. Als we er van uitgaan, dat het gemeentelijk niveau het enige is waar de tsjevenpartij nog vrij sterk staat, heeft hij gelijk. De vraag is maar, of dat na 14 oktober nog zo zal zijn. Een thuismatch is niet altijd de garantie dat men gaat winnen. Een thuismatch verliezen is zelfs helemaal geen goede zaak. En er zijn duidelijke tekenen, dat heel wat CD&V-ers er niet erg veel meer in geloven. Om te beginnen in de eigenste stad waar Beke zijn oproep deed, heeft de partij zichzelf al electoraal opgeheven. Ze zal er de lijst van socialist Janssens steunen. De partij krijgt als enige tegenprestatie dat enkele van haar huidige kopstukken in de koekenstad hun postje zullen mogen behouden. Dit alles onder voorwaarde dat die zgz 'stadspartij' van Janssens zou winnen, want dat is helemaal niet zeker. De doorsnee christelijke Antwerpenaar zie ik trouwens niet zomaar voor de 'sossen' stemmen, enkel om de postjes van de heren Van Peel en Heylen 'droog' te houden. Een tweede teken aan de wand is de oproep van de partij, om met een soort publiciteitskaravaan de boer op te trekken, met als voornaamste doel een 'duurzamere' relatie met de 'migrantengemeenschappen' op te bouwen. Daarvoor zou de partij in oktober uitpakken met 'bontgekleurde' lijsten. Met quota wil men nog niet uitpakken, maar dat kan altijd nog in een volgend stadium. Dan zullen Jan en Marie moeten wijken voor Ahmed en Suleima. CD&V beweert van zichzelf nog altijd dat het een volkspartij is. De vraag is maar: van welk volk?
In moeilijke economische tijden zoals nu, met een regering die wanhopig op zoek is naar geld om het steeds groter wordende gat in haar begroting dicht te kunnen rijden, zou een bedrag van, zeg maar, 15 miljard euro goed van pas kunnen komen. Nu blijkt er zo'n bedrag te zijn. Het is nl de inhoud van het Zilverfonds, ooit opgericht door professor Vande Lanotte, minister van Begroting in de regering van de actieve welvaartstaat onder Verhofstadt. Als ik me niet vergis was Vande La ook toen vice-premier. Het was de bedoeling dat het Zilverfonds zou gespijsd worden met de overschotten op de begroting, diezelfde begroting waarvoor Vande Lanotte toen verantwoordelijk was. Daarbuiten hoopte men ook op eenmalige inkomsten. Het geld van het Zilverfonds moest in de eerste plaats dienen voor het opvangen van de extra kosten die de toenemende vergrijzing van de bevolking met zich zouden meebrengen. Momenteel zit er in dat Zilverfonds zo'n 15 miljard euro, ongeveer de helft van wat men gehoopt had erin te kunnen brengen. Het probleem is, dat men er niet bij kan. De overheid heeft het nl geïnvesteerd in ... overheidsobligaties. M.a.w. ze heeft dat geld aan zichzelf uitgeleend. In gewone mensentaal: men heeft het geld opgesoupeerd. Niet waar, zeggen de 'specialisten', zoals alle obligaties hebben ook deze van het Zilverfonds een vervaldatum en daarin hebben ze nog gelijk ook. In dit specifiek geval hebben ze wel een probleem: door het feit dat de overheid het geld aan zichzelf heeft uitgeleend zou, als men de 15 miljard zou inzetten, de staatsschuld meteen met eenzelfde bedrag verhogen... Daar houdt het trouwens niet bij op. Er bestaat ook een hele administratie die dat Zilverfonds beheert en dus nog extra geld kost, alhoewel daar zo goed als niets gebeurt. Slapende ambetantenarij, zeg maar, die al meer dan tien jaar betaald wordt om, ja, om wat te doen? Knappe koppen, die dat allemaal hebben uitgedacht. De knapste, Vande Lanotte himself, was niet voor commentaar ter zake bereikbaar, toen een ploeg van Ter Zake hem daarover wilde interviewen. Raar, hé?
Zoals ik al eens schreef, hielp de mogelijkheid tot technische werkloosheid mee dit land door de crisis te loodsen. Dat was echter niet de enige reden. Een andere was het feit, dat we ons wagentje aan dat van locomotief Duitsland konden hangen, waardoor we een beetje konden meegenieten van het tweede Duitse Wirtschaftswunder. Dat gebeurde vooral door het aanmaken van halffabrikaten, die dan naar Duitsland uitgevoerd werden om daar te worden ingebouwd in een van hun succesproducten. Wij zijn nl meesters in het maken van dingen die niet af zijn. Niet alleen in de economie, maar ook - en vooral - in de politiek. Neem nu de pensioenen. Na alle heisa die er over die zgz 'hervorming' al is geweest, gaat men het akkoord daarover nog maar eens aanpassen. Het zal nu een soort pensioen à la carte worden. Leuk voor wie van de nieuwe achterpoortjes kan genieten, maar het geheel wordt nog maar eens onoverzichtelijk. Hetzelfde was al eens gebeurd bij de discussie over de belasting op de bedrijfswagens, bij het verhaal van 'Straffe Hendrik' en het nog straffere verhaal van Maggie De Block. Om nog maar te zwijgen over dat van de vennootschappen, dat ook al terug naar af moet. Eens een wet maken, die meteen waterdicht is, blijkt hier in dit land niet te kunnen. Het blijft allemaal half werk, halffabrikaat. De senaat zou worden afgeschaft. Men zal er niet meer voor kunnen kiezen. Maar ook dat is maar de helft van het verhaal, want die senaat zal er nog wél zijn, zij het in afgeslankte vorm, een halve senaat, zeg maar. De structurele kosten blijven en het enige verschil is, dat niet meer de kiezer, maar de politieke partijen er de postjes zullen uitdelen. 'Wat we zelf doen, moeten we zien beter te doen', wie zei het ooit weer? Dag, Jan. Onze interne, Vlaamse staatshervorming maakt er al evenmin ernstig werk van als de federale. De provincies, die men - net als de senaat - had willen afschaffen, blijven bestaan. Ze zullen nu wel worden afgeslankt, gehalveerd dus. Dan werd er gesteld dat de provincies geen persoonsgebonden materies meer zouden behandelen. Ook daarvan is men nu halvelings afgestapt door een aantal uitzonderingen te maken, helemaal op zijn Belgisch. Kortom, de federale ziekten en gebreken komen ook op het regionale vlak terug boven water. Op die manier wordt Vlaanderen een België in het klein, een half België. Een halffabrikaat.
'Verhofstadt is met afstand de slechtste mens die ik ooit heb ontmoet. Hij wordt alleen gedreven door drang naar macht. Of beter, de illusie van macht, want de PS trok in feite aan de touwtjes'. Ik ben nooit een fan van Verhofstadt geweest, om het zachtjes uit te drukken, maar bovenstaande komt niet van mij. Het is een uittreksel uit een interview dat Hugo Coveliers gaf aan Doorbraak, het maandblad van de Vlaamse Volksbeweging en dit n.a.v. het feit dat hij ermee stopt en op pensioen gaat. Het bevestigt wel wat ik in deze rubriek al meer dan eens geschreven heb, nl dat de regeringen Verhofstadt een ramp zijn geweest voor dit land in het algemeen en voor Vlaanderen in het bijzonder. Coveliers voegt er in hetzelfde interview trouwens aan toe dat Verhofstadt in 1999, in een recordtijd van veertien dagen alles waar hij voor stond verkwanseld heeft aan een anti-CVP regering. Drie zgz burgermanifesten had hij geschreven waar heel wat Vlamingen, ook buiten zijn eigen partij, in geloofden. Toen hij de kans kreeg ze te verwezenlijken, al was het maar gedeeltelijk, heeft hij het tegenovergestelde gedaan en in feite de PS incontournable gemaakt. De vruchten daarvan plukken we nog elke dag. De PS heeft het nog steeds voor het zeggen in dit land. In hetzelfde maandblad van februari wordt e.e.a. trouwens bevestigd in een interview met Karel Van Eetvelt, gedelegeerd bestuurder van Unizo. Die zegt dat de belastingaftrekken van Di Rupo en de manier waarop ondernemingen worden aangepakt, te sterk geïnspireerd zijn door de Waalse visie op het ondernemen, terwijl de Vlaamse economie de motor is van de federale welvaart. Dat de Vlaamse partijen in de federale regering dat allemaal zomaar aanvaarden en mee onderschrijven, laat trouwens zien dat ze het ofwel nog steeds niet gesnapt hebben, ofwel bereid zijn hun eigen regio voor de zoveelste keer aan zijn lot over te laten. Dat durven ze dan nog 'verantwoordelijkheid nemen' te noemen.
De ontslagen bij Bekaert en Crown Cork hebben nog eens pijnlijk duidelijk gemaakt, dat er feitelijk geen enkele traditionele industrie nog veilig is in Europa en dat wij daarop geen uitzondering vormen. Aanmoedigingen vanwege de overheid om bedrijven hier te houden, blijken tenslotte weinig uit te halen. Anderzijds zorgen nieuwe initiatieven wel voor alternatieven, die soms spectaculair kunnen zijn - denk maar aan die digitale fabriek die op een snelle en duurzame wijze allerlei precisieonderdelen 'print' in 3D - feit blijft, dat dergelijke high tech bedrijven weinig mensen nodig hebben en dan nog meestal zeer hoog opgeleide. De toekomst van Vlaanderen ligt in onze ligging. Die is centraal in Europa en kan niemand ons afnemen. Met de luchthavens van Zaventem, Oostende en Deurne en de zeehavens van datzelfde Oostende, Zeebrugge, Gent en Antwerpen als aanvoerpunten kunnen wij een centrum worden van opslag, overslag en transport. E.e.a. werd deze week bevestigd n.a.v. een duurzaamheidsverslag van de Antwerpse haven. Daaruit blijkt dat deze werk biedt aan liefst 7% van alle werkende Vlamingen of zo'n 145.000 mensen. De arbeidsproductiviteit ligt er 50% hoger dan in de rest van onze economie. In het licht hiervan is het eveneens duidelijk dat er daar dringend werk dient gemaakt te worden van de verkeersstromen rond de Scheldestad. Het heeft geen zin dokken bij te bouwen als de aangevoerde waren, in de eerste plaats de containers (Antwerpen is - na Rotterdam - de tweede grootste containerhaven van Europa), niet tijdig uit de haven geraken. Het gekrakeel rond de Oosterweelverbinding heeft het probleem van de mobiliteit in en rond Antwerpen allen maar groter gemaakt en niemand weet wanneer dat eindelijk zal opgelost geraken. Een dergelijke impasse kan Vlaanderen veel duurder komen te staan dan enkele klassieke fabriekssluitingen.
Wat is het verschil tussen een specialist en een manager? - Een specialist is iemand die veel weet over weinig, steeds meer komt te weten over steeds minder en tenslotte alles weet over niets. - Een manager is iemand die weinig weet van veel, steeds minder komt te weten van steeds meer en tenslotte niets weet van alles. Tot daar het mopje. In werkelijkheid weet de manager tegenwoordig ook heel wat, bv hoe hij belastingsgeld kan uitsparen via management-vennootschappen. Volgens het handelsinformatiebureau (oef!) Graydon, zouden er in dit land meer dan 25.000 van die vennootschappen zijn en dan spreken we nog maar over vennootschappen waar CEO's van bedrijven bij betrokken zijn. Als we er ook de bestuurders bijnemen, komen we aan een getal van 45.000. Meestal mensen die hun loon via zo'n constructie incasseren en daarbij minimaal 15% aan belastingen uitsparen. Nogal wiedes, dat de staat op die manier aardig wat belastingsgeld aan zijn neus voorbij ziet gaan. Even echter heel duidelijk dit: wettelijk is er niets mis met die vennootschappen. Ze zijn volledig legaal en in orde met de Belgische wetgeving. Als er daarbij iets niet koosjer zou zijn, dan heeft dat eerder met die Belgische wetgeving te maken dan met de vennootschappen zelf. In de huidige politieke context lijkt het echter niet te rijmen met de geest van de besparingen waarmee de armlastige regering Di Rupo bezig is. In werkelijkheid gaat het om het klassieke spel van achterpoortjes en gaatjes in de wetgeving, een typische Belgische specialiteit, waarop de huidige staatssecretaris van Fraudebestrijding, John Crombez, waarschijnlijk zijn tanden zal stuk bijten. Dat heeft niet alleen te maken met de oppositie die er al is vanwege Uni-zus-en-zo en de Federatie voor Vrije en Intellectuele Beroepen (oef/bis), maar zelfs vanwege de Raad van State die zegt dat Crombez' actie ongrondwettelijk kan verklaard worden. En er is meer. Het zgz ontduiken van belastingen via de management-vennootschappen blijkt niet alleen te gebeuren door verfoeilijke rechtse kapitalisten, maar evenzeer door (ex?) partijgenoten van dezelfde Crombez. Figuren zoals bv Luc Vanden Bossche (vader van de grotendeels mislukte Copernicus revolutie en van Freya, ex-bestuurder van Brussels Airport), Chokri Mahasine (festivalorganisator, geplaagd door de wind) en Norbert De Batselier (ex-voorzitter van het Vlaamse parlement en huidig directeur bij de Nationale Bank), in tempore non sospecto allemaal lid van de partij van de werkman. Nogmaals, ook zij hebben daarbij wettelijk niets verkeerd gedaan, maar de 'perceptie', weet je wel, is niet in hun voordeel. En het kan nóg erger. Niemand minder dan Johan Vande Lanotte, rood boegbeeld, veelvuldig en ook huidig federaal minister, zelfs mentor van dezelfde Crombez, blijkt een verzamelaar te zijn van een serie van die venootschapsconstructies. Het zit er dan ook aan te komen, dat er van een serieuze aanpak van deze zaak niet veel in huis zal komen. Hoogstens wat gerommel in de marge, wat bijschaven met punten en komma's, met het maken van uitzonderingen (nog zo'n Belgische specialiteit!) en wat cosmetische aanpassingen. De verklaring van Crombez' voorganger, Carl Devlies (CD&V), dat zijn opvolger het gemakkelijker zal hebben, omdat die niet meer met Reynders te maken heeft, lijkt me dan ook meer dan voorbarig.
Bij de economische crisis van 2008 en daarop volgende jaren, kwam België er al bij goed vanaf. Mede door zijn systeem van tijdelijke werkloosheid - iets wat o.m. door Duitsland en Nederland werd overgenomen (én verbeterd, maar daarover hoort men hier weinig*) - waren er bij ons relatief minder afdankingen en faillissementen. Elk systeem heeft echter ook zijn grenzen. Op dit ogenblik maken we dan ook zowat het tegenovergestelde mee: terwijl de industrie over de hele wereld (ook in Europa) weer aantrekt, de obligatiemarkten zich ontspannen (dank zij de tussenkomst van de Europese Centrale Bank) en de beurzen blijven stijgen, gaat het met dit land helemaal niet goed. Bij Bekaert kunnen ze er van meespreken. Ook daar profiteerde men tot voor kort nog van de technische werkloosheid (plus de steun vanuit Vlaanderen en de voordelen van de notionele interestaftrek), maar dat bleek niet langer houdbaar. Zo'n zeshonderd banen zullen er verloren gaan. Bij Crown Holdings in Deurne bij Antwerpen gaat het bedrijf zelfs helemaal dicht. Dat maakt op één week tijd zo'n duizend rechtstreekse banen die verloren gaan, om nog te zwijgen over de 'collateral damage', de onrechtstreekse jobs die mee zullen verdwijnen. Daarbij houdt het niet op. Nooit waren er in een maand januari zoveel faillissementen als dit jaar, terwijl de officiële cijfers van de werkloosheid voor het eerst sinds augustus 2010 weer stijgen en het land nu ook officieel in een recessie zit, omdat de laatste twee trimester negatief waren. Tegen de achtergrond van al deze onheilsberichten moet de regering Di Rupo nog deze maand aan Europa gaan vertellen hoe ze denkt haar financiële problemen op te lossen. Dat de 0,8% vooropgestelde economische groei al lang voorbijgestreefd is, weten we al. Hoeveel de krimp (want dat wordt het) zal zijn, is nog koffiedik kijken. Feit is wel, dat er de volgende weken nog zeker drie miljard euro extra zal moeten gevonden worden om minstens de Europese boete van zo'n driekwart miljard euro te ontlopen.
* In Duitsland en Nederland werd de technische werkloosheid gekoppeld aan een verplicht te volgen her- of bijscholingscursus, terwijl bij onze technische werklozen daar niets tegenover stond.
Als we Elio il primo en Alberto il secondo mogen geloven in hun wederzijdse bewierokingen tijdens de nieuwjaarsreceptie op het paleis, dan loopt alles in deze regering op wieltjes en is de verstandhouding nu optimaal. Zou het? Bij de zoveelste heisa over de opvang van asielzoekers tijdens de eerste echte vorst van deze winter, was daarvan niet veel te merken. Deze miserie geraakt maar niet opgelost, niet op straat maar ook niet in het parlement, omdat deze regering er al even weinig aan doet als haar voorgangers. En de hoofdschuldige in deze zaak is niet Maggie De Block, maar - zoals de N-VA het stelt - de PS. De allereerste problemen ter zake kwamen er, toen Marie Arena (PS) het nog voor het zeggen had en weigerde haar budget aan te passen. Later maakte Courard, ook al PS, er een potje van. Als gevolg van alle PS remmanoeuvers werden de zgz asielzoekers (de meesten zijn dat niet) in hotels ondergebracht. Dat nieuwtje ging als een lopend vuurtje de wereld rond. Economische gelukzoekers, die in andere landen niet werden aanvaard stroomden (en stromen nog) naar België. Zo vraag ik me bv af, of het feit dat er zoveel moeders met kinderen bij zijn, maar zonder vader, allemaal geen opgezet spel is. Dat de vader er niet bij is, vindt men blijkbaar normaal. Geen mens die er een vraag over stelt. En er is meer. Een ander excuus voor wat er bij Fedasil misloopt, zou het feit zijn dat de grote baas er vertrokken is en er nog steeds geen opvolger is. Dat is flauwe kul, want als dat waar zou zijn, zou het hele land niet meer kunnen functioneren. Niet alleen Fedasil zit zonder grote baas, dat geldt ook voor de Rijksdiensten voor Pensioenen, voor die van de Sociale Zekerheid en die van de Kinderbijslag, voor de Hulpkas voor Ziekte- en Invaliditeitsuitkeringen én voor de FOD's van de Kanselarij, de Economie en de Mobiliteit. Die eventuele opvolgers konden toen door de regering Leterme niet benoemd worden, omdat ze in lopende zaken was en nu niet omdat de PS dwars ligt. Bij al die diensten zijn het de adjuncten die momenteel de topambtenaren tijdelijk vervangen en dat gebeurt bovendien nog zonder dat die daar extra voor worden betaald. Gratis dus. De reden, waarom die nieuwe benoemingen er nog steeds niet zijn, is, omdat de PS vindt dat e.o.a. van haar kandidaten niet de functie krijgt die hij zou willen hebben (de man zou zelfs gesolliciteerd hebben naar twee functies) en daarom krijgen ook de anderen hun speeltje niet. Dorpspolitiek op het hoogste niveau. De enige serieuze benoeming die tot nu toe wél doorging sinds Di Rupo aan de macht is, nl die van Catherine De Bolle als nieuwe chef van de federale politie, werd ondertussen al opgeschort, omdat twee medekandidaten er tegen in beroep zijn gegaan. En van die twee is er ook al minstens één een mannetje van de PS. Maar voor de rest loopt het allemaal goed in de ploeg Di Rupo. Volgens Markske, pardon: Wouter Beke, komt dat omdat ze daar allemaal hun verantwoordelijkheid opnemen...
Over onze index zal er dit jaar nog veel inkt vloeien, gewoon omdat Europa hem weg wil én omdat hij in werkelijkheid niet helpt. België is het enige land van de EU dat hem nog heeft. Nederland heeft hem al afgeschaft in 1982. Toen lag de werkgelegenheidsgraad bij onze noorderburen 2% lager dan bij ons, nu ligt die daar zo'n 15%(!) hoger. Dat de afschaffing van de index onze koopkracht zou aantasten, is nog zo'n fabeltje. In de Scandinavische landen, in Nederland en Oostenrijk - toch vergelijkbare landen - is de koopkracht meer gestegen dan bij ons en dit zonder index. Door de automatische koppeling van de inflatie aan de lonen, zoals dat bij ons gebeurt, stijgen de lonen, waardoor de inflatie weer toeneemt, het leven weer duurder wordt, daardoor de index opnieuw stijgt en dat gaat zo verder als een soort perpetuum mobile. In technische termen noemt men dat een 'tweede ronde effect'. Het resultaat daarvan is echter, dat de prijsstijgingen bij ons dubbel zo groot worden. Wie dat niet gelooft, rijdt maar eens een keer naar Nederland en vergelijkt daar in eender welk grootwarenhuis de prijzen met die van hier. Zij zijn dooreengenomen 10% lager. Als men dan hoort vertellen, dat er bij ons in de grootwarenhuissector dit jaar waarschijnlijk 4.000 jobs minder zullen zijn dan vorig jaar, omdat men hier op elke 50 euro die men verkoopt slechts 0,75 euro winst kan maken, dan heb ik daar mijn bedenkingen bij. Er wordt door onze vakbonden en linkse partijen regelmatig op gehamerd, dat men de energieprijzen moet aanpakken. Dat die te hoog zijn is inderdaad juist, maar dat zou niet zo zijn, als het indexsysteem deugdelijk werkte. Het zou nu nl zgz niet werken o.w.v. de inflatie, terwijl het juist ontworpen was - dacht ik toch - om ons tegen diezelfde inflatie in te dekken. De oplossing voor dit alles is een soort indexering, ja, maar dan op Europees vlak. Op die manier stijgen de kosten van lonen en prijzen overal gelijkmatig en zou er geen concurrentievervalsing zijn zoals nu gebeurt. En zou het voor geen enkele vakbond nog lonen daartegen in opstand te komen...
