Volgens een oude verkiezingsslogan van de N-VA mochten we ons in Vlaanderen niet laten 'strikken'. Jammer genoeg is dat ondertussen echter wél gebeurd, met dank aan de bereidwillige medewerking van de Vlaamse traditionele partijen die de regering Di Rupo mede ondersteunen. En met die partijen gaat het tegenwoordig van kwaad naar erger. CD&V voorzitter Beke heeft in volle verkiezingscampagne moeten toegeven dat zijn partij geen verhaal meer heeft. Eigenlijk is dat niets nieuws, want hetzelfde werd ook al eens verteld door Van Quickenborne over zijn eigen Open VLD. Met diens partij is het feitelijk nóg erger gesteld. Als het zo doorgaat, haalt die in 2014 zelfs de kiesdrempel niet meer. Nu de regering Di Rupo laten vallen, waarmee Quicky al eens gedreigd heeft, is geen optie. De geschiedenis leert dat de partij die dat doet nog meer klop krijgt. Erbij blijven is echter al even erg, want wie steunt nu een liberale partij in een belastingregering? Het Vlaamse zakenleven en zijn middenstand zeker al niet. Het eerste schot voor de boeg kwam er van Luc Bertrand, voorzitter van Ackermans & van Haaren, die - nota bene: in de Frantalige krant l'Echo (de Franstalige tegenhanger van 'De Tijd') - het beleid van Di Rupo Marxisme noemde. Hij werd daarin bijgetreden door Julien De Wilde, ex voorzitter van o.m. Alcatel en Bekaert. Die verklaarde zelfs dat we in België evolueren naar een neo-communistische maatschappij. Beide heren echoën daarmee ook de stelling van Bart De Wever, die al langer zegt dat deze regering Di Rupo een belastingregering is, die middenstand en zakenleven hier geen toekomst biedt. Dat laatste wordt trouwens toegegeven door CD&V boegbeeld Stefaan De Clerck, die het straks in zijn Kortrijk zal moeten opnemen tegen Quicky. Het houdt daarbij trouwens niet op nu socialist Vande Lanotte, daarin gesteund door rode pasionaria Onkelinx, vanaf 2013 met een prijsblokkering dreigt, waarmee hij bij de middenstandsorganisaties Comeos en Unizo een alarmbel heeft laten afgaan. Dat de prijzen in bv onze supermarkten hoger zijn dan in die van de ons omliggende landen, is al langer bekend. Men moet daar echter meteen aan toevoegen dat onze BTW tarieven 2% hoger liggen dan in Duitsland en Frankrijk, onze lonen in die sector 20% hoger dan in Nederland, onze energieprijzen, met uitzondering van Duitsland, de hoogste zijn en onze belastingen de hoogste van heel Europa (na Zweden en Denemarken, maar die tellen in deze vergelijking even niet mee). Zelfs het VBO, het Verbond van 'Belgische' Ondernemingen, dat normaal steeds rekening moet houden met wat men de 'Belgische gevoeligheden' noemt, ziet het niet meer zitten. Bij monde van zijn nieuwe voorzitter Pieter Timmermans klaagt het Verbond het verzwaren van de belastingsdruk aan. De regering Di Rupo verhoogde die al bij haar aantreden, verminderde de notionele intrestaftrek, verzwaarde de belasting op de bedrijfswagens en op de roerende inkomsten (waaronder de bedrijfsdividenden). Als straks Di Rupo weer op zoek moet naar nieuwe miljarden, zullen daar gegarandeerd opnieuw extra belastingen bij zijn. Specifiek Vlaanderen zal daarbij weer getroffen worden, omdat er straks niet genoeg geld van het federale naar het regionale niveau zal getransfereerd worden om de nieuwe bevoegdheden te kunnen financieren. Dit kadert in het plan om de gewesten mee de Europese verplichtingen te laten betalen. Vlaanderen wordt dan weer de klos, met of zonder de sluitende begroting waarover nu zoveel te doen is. Ik heb tot hiertoe nog nergens gehoord of gelezen dat Wallonië en Brussel dat ook zullen moeten doen. Of volstaat het weer dat die zeggen geen geld te hebben? Ondertussen wordt België echter een weerspiegeling van de Waalse PS-regio en gaan we inderdaad steeds meer de linkse toer op. Een typische marxistische situatie waarbij een minderheid een meerderheid onder de blijft houden. 'Gestrikt', zeg maar.
Het is een publiek geheim, dat politiekers in onze samenleving de categorie van mensen is waarin men het minst gelooft (op de tweede plaats komen de journalisten). Het is al zo erg, dat als er dan toch een is die de waarheid vertelt, men hem nóg niet gelooft. Dat heeft Ètienne Schouppe (burgemeester, doorwinterd politicus en ex-baas van de Nationale Maatschappij van Belgische Syndicalisten) moeten ondervinden, toen hij in een interview verklaarde dat - volgens hem - in 90% van de Vlaamse gemeenten er al voorakkoorden werden gesloten voor wie met wie straks verder zou regeren na de verkiezingen. Van allerlei kanten wordt Schouppe's bewering in twijfel getrokken en het voorzittertje van zijn eigen partij was er als de kippen bij om officieel te verklaren dat het bij hen niét zo zou zijn en dat daarover nationale richtlijnen zouden zijn uitgevaardigd. Dat zou kunnen, maar wie gelooft ook Beke nog, zeker na die andere uitschuiver van enkele dagen geleden toen hij vond - uitgerekend in verkiezingstijd - dat zijn eigen partij geen verhaal meer had en zou moeten herbronnen. Nog sterker was het hoofdartikel van gisteren in De Standaard, de zelfverklaarde kwaliteitskrant, die op haar eerste pagina uitpakte met de titel dat N-VA al een voorakkoord had gesloten met 'iedereen'. Ik heb eerder de indruk dat, als er al voorakkoorden zijn gesloten, die er meestal op zullen gericht zijn om de N-VA erbuiten te houden, zelfs in gemeenten waar die partij de grootste zou kunnen worden. Als er al partijen zijn die ervaring hebben met dergelijke partijen, dan zijn het in de eerste plaats de traditionele die vroeger nooit iets ander gedaan hebben en die nu al officiële voorakkoorden hebben gesloten in bv Antwerpen en Tongeren. Het hele gedoe past in het zwart maken van de Vlaamsnationalisten, of het nu VB of N-VA is. Prachtig staaltje daarvan is o.m. het fictieve vraaggesprek met De Wever in Knack. Bart had dat gesprek geweigerd en het werd toch gepubliceerd, maar dan alleen met de vragen, zonder antwoorden, met als achterliggende gedachte dat De Wever (juist dan nog De Wever!) er geen antwoord op zou hebben. Van chantage gesproken. Straks kan men zo elke politicus/a afdreigen. Rik Van Cauwelaert mag dan al een knap journalist zijn die af en toe raak uit de hoek kan komen. Hij behoort nog altijd tot de tweede minst betrouwde categorie in onze samenleving en met initiatieven als deze zal dat er niet op beteren.
Kris Peeters heeft in naam van de Vlaamse regering, bij het begin van het parlementair jaar nog maar eens een sluitende begroting voorgesteld. Over de punten en komma's ervan ga ik me niet uitspreken. Die vindt men terug in alle media. Toch is de Vlaamse begroting voor 2013 iets speciaals. Om te beginnen is Vlaanderen de enige Belgische 'entiteit', die een begroting zonder verlies indient en dit al voor het zoveelste jaar op rij. Men moet duchtig zoeken om regio's te vinden die het Vlaanderen nadoen (er zijn er een paar bij de Duitse 'Länder'). Landen kan men sowieso uitsluiten, die zijn tegenwoordig allemáál deficitair. Toch moeten we het hele Vlaamse verhaal met een korreltje zout nemen. Zoals ik zelf reeds meldde in mijn blog van vorige vrijdag ('Vlaams nattevingerwerk'), heeft de federale regering niet de Vlaamse lef om haar begroting bij het begin van het parlementaire jaar voor te stellen en zal dat pas gebeuren na de gemeenteraadsverkiezingen die volgens de federale meerderheid er niets mee zouden te maken hebben... Hét probleem is nl dat Vlaanderen, volgens het zgz 'vlinderakkoord', er een deel bevoegdheden bij krijgt, waarvan men nu al weet dat die maar voor 70% gefinancierd zullen zijn. Die 30% staan niet in de nieuwe Vlaamse begroting, niet omdat men niet weet wat het gaat worden, maar ook omdat er momenteel geen buffer meer is om die op te vangen. De mogelijke discussie die de Vlaamse regering straks zal hebben met haar eigen ambtenaren, die 1% loon zullen moeten inleveren, zal dan nog peanuts zijn.* Tenslotte wil ik er op wijzen, dat ik hier al enkele jaren vertel, dat een sluitende Vlaamse begroting geen wondermiddel is om de problemen in dit land op te lossen, integendeel. Zolang de andere entiteiten hun begrotingen in het rood laten staan, blijft de verleiding groot om hun problemen straks op te lossen via de regio die wél zijn huiswerk gemaakt heeft. 'Die vlijtige handen, dat rijke gewest'...
* Die besparing van 100 miljoen op haar personeelskosten heeft de Vlaamse regering wel op een originele manier opgelost. Ze wil daarover nl een consensus met de vakbonden: ofwel behoudt men het huidige personeel, maar wordt dat iets goedkoper (1%!), ofwel wordt het personeelsbestand verminderd. Het doet denken aan de discussie over de index, die er straks gegarandeerd zal komen bij de onderhandelingen over het Inter Professioneel Akkoord (IPA). De vakbonden zullen er niet gelukkig mee zijn.
'Markske' Beke heeft nog eens van zich laten horen. De brave man zegt dat zijn partij na de komende lokale verkiezingen een soort herbronningscongres moet houden en hij wordt daarin blijkbaar gesteund door wat ze de 'kopstukken' van de partij noemen. Dat is een statement van belang, want daarmee erkent hij wat feitelijk iedereen al weet, nl dat zijn partij niet goed bezig is, om het beleefd uit te drukken. Als een echo van Leterme verklaarde Beke steeds dat het in zijn partij gaat om goed bestuur en dat ze daarvoor verplicht is de dialoog aan te gaan. Hij zegt er echter niet bij dat zijn CD&V, evenmin als vroeger de CVP, in die dialoog steeds de partij was die toegaf, al dan niet 'met de dood in 't hart'. De laatste capitulatie was die t.o.v. de PS van Di Rupo, waarbij steeds duidelijker is geworden dat het toen ging om een vulgaire centenkwestie om de eigen spaarders uit de wind te zetten. Dat Vlaanderen daarvoor nog maar eens de rekening krijgt voorgeschoteld, leek de tsjeven hun laatste zorg. Om zijn achterban gerust te stellen, weet Beke te vertellen dat er geen sprake van zal zijn te raken aan de 'C' van CD&V. Dat zal wel niet, nee, want de doorsnee Vlaming mag dan wel niet meer elke zondag naar de kerk gaan, de christelijke traditie is hij doorgaans niet vergeten. Doopsels, communies, trouwfeesten en kerkelijke uitvaarten blijven deel uitmaken van het dagelijkse leven. Waar we ons bij CD&V meer bezorgd om zouden moeten maken, is om die letter die na de ampersand (&) komt: de 'V' van Vlaams. De belangrijkste reden waarom CD&V in Vlaanderen niet meer scoort, is omdat ze niet Vlaams genoeg meer is. Vroeger waren er in de partij nog enkele vrijbuiters die de overtuigde Vlaming mochten spelen. Denk maar aan bv een Verroken of een Suikerbuyck. Ik zou niet weten wie er in de partij de dag van vandaag daarvoor nog in aanmerking komt. Toch niet Eric Van Rompuy, zeker? Of Michelleke Doomst, om nog maar te zwijgen over Servais Verherstraeten, de gerecupereerde Kempenaar. De standenpartij die de CVP ooit was en waarin zowat iedere Vlaming zich ergens in terug kon vinden, is ondertussen ook voltooid verleden tijd. Martens, Dehaene, Leterme en hun opvolgers hebben ervoor gezorgd dat de partij een aanhangsel van hun vakbond geworden is. Hoe weinig populair ze is, blijkt nog uit elke nieuwe peiling.
Help, onze Beurs loopt leeg! Niet zomaar de eerste de beste Beurs, maar die met een hoofdletter. Zopas zijn er twee Vlaamse biotechfirma's door het buitenland opgekocht en van de Beurs verdwenen (Crop Design en Plant Genetic Systems) en nu gaat ook Devgen er vandoor. Het zal daarmee trouwens niet ophouden, want de Amerikaanse aandeelhouder van Telenet, die nu al een meerderheid aan aandelen in het bedrijf bezit, heeft een bod op de rest gedaan. Als dat lukt, verdwijnt die ook van de Brusselse Bel 20 en blijft er daar straks waarschijnlijk maar één echt groot bedrijf over: AB-Inbev. Het wordt dan: de bierbrouwer en de negentien dwergen. Dat laatste, van die negentien, is trouwens helemaal niet zeker, want kleinere bedrijven staan niet te springen om op die Beurs te geraken. Men is dan nl onderworpen aan striktere informatieplicht en strengere boekhoudregels. Waar is de tijd dat men stond aan te schuiven om op de Bel 20 te komen. Tegenwoordig gebeurt zo'n beetje het tegenovergestelde, grotendeels omdat de meeste aandelen nu ondergewaardeerd zijn. Als gevolg daarvan kunnen de bedrijven daar geen goedkoop geld meer ophalen zoals dat tot voor enkele jaren het geval was. De Brusselse Beurs bloedt langzaam dood, net zoals ook de rest van dit land als men de PS hier de politiek zal laten blijven bepalen.
'Bobbejaanland is het plezantste land' was jarenlang een van de reclameslogans van het pretpark in mijn gemeente. Ik denk dat dit voorbijgestreefd is. Vandaag is Pippoland het plezantste en het wordt nog plezanter met de dag. Vooreerst is er de energie vaudeville. De helft van de stroom verwekt door onze kerncentrales kan straks niet meer gebruikt worden en dit bij het begin van de herfst, waarna - zoals men weet - steeds een winter volgt. Maar in Pippoland is dat geen probleem. Mochten we een vroege strenge winterprik krijgen, dan worden alle burgers verzocht tussen zes en acht uur 's avonds geen stroom meer te gebruiken. Niet meer wassen en strijken, Tv's en computers afzetten, geen eten elektrisch meer klaarmaken of opwarmen. Bij Elia, de hoogspanningsregelaar zijn ze op dat briljante idee gekomen. Een ander voorstel is de ontbrekende stroom gewoon in te voeren. We hebben nl een invoercapaciteit van 3.500 megawatt. Dat er bij een strenge winter ook in de andere landen misschien stroom tekort zal zijn, daaraan wordt niet gedacht. Wathelet Jr heeft het gezegd: we kunnen op onze twee oren slapen! Het besluit van de krant De Morgen om het woord 'allochtoon' niet meer te gebruiken heeft de volle steun gekregen van madame Milnjet. Ze gaat de zaak promoten bij al onze media. Diezelfde media gebruiken dat woord nu trouwens praktisch al niet meer, het zijn steeds 'jongeren', waarbij iedere kijker/lezer weet waarover het gaat. Hopelijk wordt straks ook dat woord niet verboden. I.v.m. dat struisvogelbesluit heb ik een voorstel: we gebruiken voortaan het woord 'staatsschuld' niet meer, dat is dan wéér een probleem van de baan. En dat doet me denken aan nóg iets beters. We gebruiken de woorden 'crisis' en 'probleem' ook niet meer. Op die manier wordt dit land een luilekkerland voor positivo's (à la Verhofstadt). Een echt Pippoland!
Nu maandag zou Kris Peeters, bij de officiële opening van het parlementair jaar, zijn 'state of the Union' speech houden, waarbij hij het ook zou moeten hebben over de Vlaamse begroting voor 2013. Dat wordt deze keer voor een deel nattevingerwerk. De reden ervoor is dat de Vlaamse begroting niet definitief kan worden gemaakt zolang men niet weet welke bevoegdheden, overeengekomen in het federale vlinderakkoord , er zullen worden getransfereerd naar Vlaanderen en hoeveel dat aan Vlaanderen (weer eens) extra gaat kosten. Er circuleert daarover een cijfer van zo'n kwart miljard euro, maar niemand kan daarover uitsluitsel geven. De reden, waarom die cijfers er nog steeds niet zijn, is het gevolg van de beslissing van Di Rupo en zijn politieke handlangers om het federale budget niet vrij te geven vóór de komende gemeenteraadsverkiezingen, zoals we reeds weten uit de discussie met Europa. De rentreespeech van Di Rupo, ook volgende week, zal dan ook nep zijn, waarbij hij het achterste van zijn tong niet zal laten zien. Vlaanderen is trouwens zowat het enige slachtoffer van de laatste démarche van deze belastingregering. Wallonië en Brussel zeggen gewoon dat ze het geld niet hebben en dat ze zich houden aan de afspraak met Europa om pas in 2015 een sluitende begroting te presenteren. Geen mens die gelooft dat dit ooit zal lukken. Ook al beweert men dat de groeivoorsprong van Vlaanderen t.o.v. Wallonië en Brussel blijft slinken, toch had Vlaanderen vorig jaar een overschot van 126 miljoen euro, Wallonië een tekort van 449 miljoen. Wallonië zegt al een dikke tien jaar dat het zijn achterstand kan en zal goedmaken. Hoe ze dat gaat doen blijkt nog steeds koffiedik kijken. Eerst ging dat gebeuren via het 'contrat de l'avenir pour la Wallonië' (in 2000), dan via het zgz Marshallplan (2005), daarna via het plan W (2009) het Marshallplan 2.vert en nu via Horizon 2022. Dat laatste jaar verwijst naar wanneer men zou beginnen de Vlaamse geldstromen af te bouwen (niét ermee ophouden, dat zou pas in 2032 zijn). Misschien is het realistischer te verwijzen naar Sint Juttemis.
Bij de Rijksdienst Sociale Verzekering van Zelfstandigen hebben ze een noodkreet geslaakt. Ze zijn er achter gekomen dat één derde van de buitenlandse zelfstandigen hier vals speelt. Die betalen geen bijdragen, maar profiteren wél gratis van ons sociaal systeem (o.a. ziekteverzekering en kinderbijslag). De rijksdienst stelt dan ook, dat dit niet vol te houden is, want dat op die manier onze sociale zekerheid naar de knoppen gaat en dat de zelfstandigen die wél bijdragen er straks de grootste slachtoffers van zullen zijn. Bovenstaande is echter maar het topje van de ijsberg, want het heeft alleen maar te maken men mensen die naar hier komen vanuit andere E.U.-landen. Als we de rekening maken wat bv nog maar de immigratie van Turken en Marokkanen ons kost, dan komen we aan cijfers die misschien wel een tienvoud zijn van wat die schijnzelfstandigen ons kosten. Maar van dit laatste schijnt niemand wakker te liggen. Alleen al in steden zoals Antwerpen, Gent en Brussel worden jaarlijks tientallen miljoenen euro uitgekeerd aan mensen die nooit hebben afgedragen en het waarschijnlijk ook nooit zullen doen. Waarom zouden ze het doen, als ze het geld toch zomaar krijgen? Maar er is een oplossing op komst. De krant De Morgen gaat het woord 'allochtoon' niet meer gebruiken. Op die manier zijn er geen allochtonen meer. Ge moet er maar opkomen. Doet me denken aan dat mopje uit de tijd van de rassensegregatie in de States, waar een chauffeur van een schoolbus tot de kinderen zegt: 'Vanaf nu praten we niet meer over blanken en zwarten. Jullie zijn nu allemaal groen. De lichtgroenen zitten van voor en de donkergroenen van achter' Met zo'n struisvogeloplossing, waar - naar 't schijnt - ook Milquet achter zou staan, kunnen alle problemen worden opgelost. Er zijn dan alleen nog schijnproblemen, net zoals die schijnzelfstandigen. Als we zo verder redeneren kunnen we straks ook het woord 'probleem' schrappen en dan zullen er - volgens de redenering van de grote lichten van De Morgen, ook geen problemen meer zijn...
Na Magnette wil nu ook Van Quickenborne de federale regering verlaten, mocht zijn partij de gemeenteraadsverkiezingen winnen in Kortrijk en hij daar burgemeester zou kunnen worden. Voor Magnette is burgemeester worden van Charleroi een taak om U tegen te zeggen, waarbij hijzelf toegeeft het oplossen van de Karolingse chaos niet in één legislatuur te zullen kunnen verwezenlijken. Kortrijk is daartegen iets van een heel ander kaliber, in de gunstige zin van het woord. Het is dan ook de vraag waarom Quicky, die toch beschouwd werd als de coming man van Open VLD, bij Di Rupo en Co weg wil. Wel, de reden daarvoor heet 'vermogensbelasting'. Van Quickenborne had zelf al gesteld, dat er geen federale regering meer zou zijn als die vermogensbelasting - die niet eens in het regeerakkoord staat - er ooit zou komen. Het heeft er echter alle schijn van, dat het wél zal gebeuren en dat de rest van het Vlaamse blauwe ploegje - in tegenstelling tot Quicky - deze belastingsregering niet zal laten vallen. Alle electorale prognoses geven aan, dat de partij nóg meer klop zal krijgen bij een volgende verkiezing en dat maakt dat wat er nog rest van Vlaams blauw verkiest onder de paraplu van de Vlaamse samenzweerders te blijven. Daarmee is de partij echter evenmin gered en riskeert ze 'samen gevangen en samen gehangen' te zullen worden, zoals wijlen 'Kop' Van Eynden, hoofdredacteur van de eveneens 'wijlen' Volksgazet het zo kernachtig uitdrukte. Wat die vermogensbelasting betreft, stonden er deze week wel enkele rake opmerkingen in de kranten. Zelfs een van Rikske Torfs, die voor één keer geen flauwe kul verkocht, maar stelde dat 'dit een belasting is die geheven wordt nadat alles al eens belast is'. Of die van Bart Sturtewagen, hoofdredacteur van De Standaard die doorgaans nogal hoogdravend overkomt, maar nu toch durft bekennen, dat 'België zich naar buiten aanbiedt als een luilekkerland voor buitenlandse bedrijven, terwijl ze de eigen inwoners zwaar belast. Of nog deze: 'België heeft een vlaktaks, een van 50%'! We kunnen er wel eens mee lachen, feit blijft dat de regering Di Rupo voor haar begroting van 2013, die ze nog aan Europa moet presenteren, nog drie tot vier miljard euro tekort komt en dat er daarom zeker nieuwe belastingen van zullen komen. Quicky mag dan al niet bereid zijn in dat verhaal mee te stappen, zijn partij wel, tot groot jolijt van De Wever, die dan nog maar eens gelijk zal krijgen.
Volgens de Vlaamse meerderheidspartijen hebben de komende gemeentelijke verkiezingen niets te maken met de nationale politiek. Maar alles wat er politiek nog te gebeuren staat in dit landje wordt wel verschoven tot ná die verkiezingen. Dat zal o.m. ook het geval zijn met de nieuwe Inter Professionele Akkoorden, die dit najaar zullen gehouden worden tussen werkgevers en werknemers, maar meer dan waarschijnlijk ook een thema zullen worden voor de regering Di Rupo. Als de eerste twee partijen nl niet tot een overeenkomst komen, wat meer dan waarschijnlijk is, zal de federale regering moeten proberen de knoop door te hakken. Die knoop zal Gordiaanser zijn dan ooit en de twee partijen zijn zich daarvoor al duchtig aan het opwarmen. Het begon al vorige vrijdag toen het rode ABVV zijn militanten nog maar eens een verlengd weekeinde aanbood en zo'n 9.000 van hen door de villawijken van Zuid-Brussel trokken (niet toevallig daar), waar vurige verklaringen werden afgelegd, ook door de notoire notionele interestaftrekker De Leeuw. Daarbij werd nog eens duidelijk gesteld dat de vakbonden niet willen dat er ook maar iets verandert aan de index. Zelfs dat bleek hen niet genoeg, want ze wilden er ook nog allerlei kostelijke steunmaatregelen én een loonsverhoging bij. Zowel het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) als de middenstandsorganisatie Unizo hebben ondertussen al laten weten dat er van meer loon of andere kosten die door de werkgever moeten gedragen worden, geen sprake meer kan zijn en dat die index wel degelijk moet besproken worden. Uit een laatste studie is ondertussen gebleken dat de Belgische export de laatste tien jaar met 21% gezakt is voor wat de goederen betreft en met 9% voor de diensten. En die export is voor meer dan 80% Vlaams. Ondertussen blijven er bij ons maar fabrieken dicht gaan of verhuizen, zoals dit met de ex-Phlips afdeling van Brugge gebeurd is. Bij Ford Genk mogen ze weer even gerust zijn en later waarschijnlijk de nieuwe Mondeo bouwen. Dat kan echter nog even duren en ondertussen zal de belastingbetaler de technische werkloosheid mogen financieren. Nog erger wordt het bij ArcelorMittal in Luik, waar de kans groot is dat er 2.000 jobs op de helling komen te staan. Mede door de schuld van de Waalse vakbonden die al een jaar een akkoord weigeren over een ander deel van de activiteiten dat vorig jaar werd afgestoten, wat het bedrijf al ettelijke miljoenen heeft gekost. Nergens zijn de vakbonden zo sterk als in België, maar tegen een gesprekspartner die globaal werkt en denkt, blijken ook zij machteloos te staan en kunnen ze hoogstens nog dienen om de straks de hoogte van de ontslagpremies en van de vervroegde pensioneringen in goede banen te helpen leiden. Tenslotte nog dit; van het ACV hoort men dezer dagen bitter weinig. Zouden die daar teveel met de gemeentelijke verkiezingen bezig zijn - waar ze ettelijke leden hebben die meedingen voor de postjes - of moeten ze, net als CD&V, zich gedeisd houden om de gevolgen van het zgz 'vlinderakkoord' i.v.m. de staatsgaranties voor Dexia, het Gemeentelijk Fonds en Arco niet te schaden?
Supermario Draghi van de Europese Centrale Bank (ECB) moet nu zo stilaan ook het zijne gaan denken van de verzameling loslopend spul die de E.U. wel lijkt te worden. Eerst werd hem - terecht - kwalijk genomen dat hij zijn beloftes niet hield en nu hij dat wél wil doen, gaat men links en rechts op de rem staan. Op die manier komt er, voorlopig althans, weer niets in huis van zijn plan om ongelimiteerd staatspapier van de zwakkere eurolanden op te kopen, mits die landen erom vragen. Dat laatste blijkt niet zo eenvoudig te zijn en de reden voor dat oponthoud is typisch Belgisch: omdat er verkiezingen aankomen en niet zomaar eentje: - In de tweede helft van oktober zijn er regionale verkiezingen in Baskenland en Gallicië. Eerder zal de toch al armlastige Spaanse regering geen aanvraag indienen. - Het Belgische verhaal kennen we, al vertelt Vande Lanotte nu dat Europa wel een boeteclausuleprocedure zal opstarten als België de deadline niet haalt, maar dat die boete zelf nog kan vermeden worden als dit land zijn begroting vóór het einde van oktober bij Europa binnen brengt. E.e.a. betekent simpelweg, dat de regering Di Rupo ondertussen wel bezig is met die begroting, maar dat daarover vóór de gemeentelijke verkiezingen niets mag uitlekken. Het is immers onmogelijk daaraan nog te moeten beginnen ná de verkiezingen én het dan binnen de twee weken af te werken en in te dienen (tenzij het dan - nog maar eens - zou bestaan uit knip en plakwerk). - Zelfs het driekwart van het eilandje Cyprus dat als 'staat' bij de E.U én de eurozone is aangesloten en zopas nog Europese steun vroeg, gaat dat waarschijnlijk eerst doen na de plaatselijke presidentsverkiezingen van maart 2013. Misschien kunnen ze dan hun huidige communistische president wegstemmen, nu blijkt dat die er toch niet in geslaagd is een extra lening te krijgen bij Moskou... - Vergeten we niet dat het grote Duitsland (über Alles) ook nog kanselierverkiezingen in het vooruitzicht heeft waardoor Merkel en Co liever wat temporiseren tot het zover is en ondertussen liever hebben dat niemand extra geld vraagt, iets wat zij in hun land (terecht) zo moeilijk verkocht krijgen. - Tenslotte zijn er dit jaar ook nog verkiezingen in de States, waar men in de kringen rond Obama als de dood is voor nieuwe Europese avonturen, waardoor de druk van hun kant om er snel iets aan te doen ook is afgenomen. Nu nog afwachten wat de beurzen, de markten en de ratingbureaus ervan zullen denken.
Tot voor enkele jaren, was het 'in' te stellen dat Turkije lid zou worden van de E.U. Enkele zichzelf progressief humanisten noemende politici, 'Gust' Verhofstadt op kop, verdedigden de intrede van dat enorme land. Toen bleek, dat Turkije aan heel wat voorwaarden niet voldeed, werden er allerlei eisen gesteld, waardoor een mogelijke deelname steeds verder werd uitgesteld en, zoals het er nu uitziet, zal het land van Ataturk wel definitief buiten de E.U. blijven. Stel eens voor dat Verhofstadt en zijn medestanders in het Europese parlement, voor wie Europa niet groot genoeg kan zijn (zolang zij maar mogen blijven meespelen), gelijk hadden gekregen. Dat zaten we nu met een land dat eigenlijk nog een ontwikkelingsland is, waar de meerderheid van de bevolking amper kan lezen of schrijven, waar de enige stabiliserende factor - het leger - wordt afgebouwd, waar de islam steeds meer de staatsgodsdienst wordt en waar in feite een burgeroorlog aan de gang is. Van de ongeveer 75 miljoen Turken zijn er meer dan 10 miljoen Koerden. Alhoewel die officieel 'Bergturken' genoemd worden, willen die daar niets van weten en vragen die o.m. een zekere autonomie, het recht op eigen scholen en de herkenning van hun eigen taal. Daar dit niet gebeurt, is er al jarenlang een opstand tegen het centrale gezag, opstand die weer hevig is opgeflakkerd en die alleen al de laatste drie maanden meer dan 300 mensen het leven heeft gekost. Sinds de (echte) burgeroorlog in Syrië zit Turkije met enkele tienduizende Syrische vluchtelingen opgescheept. Dat zijn hoofdzakelijk Soennieten, zoals ook de meerderheid van de Turken, maar die zitten wel in vluchtelingenkampen aan de grens waar ook de daar wonende Turkse bevolking Alawiet is, de moslimstrekking van massamoordenaar Assad. Na het mislukken van een intrede in de E.U. heeft Turkije gedacht de draaischijf te worden van de Oost-West handel, een soort supermacht voor het Midden-Oosten. Sinds gebleken is, dat ze de crisis in Syrië niet eens aan kon, is ook die droom uiteengespat. Mede door de islamisering en het feit dat het land de Palestijnen is gaan steunen, is het ook zijn krediet in Europa en Israel kwijtgespeeld en krijgt het alleen nog te maken met het onontwarbare kluwen dat de regio daar worden is en dat het dat niet aan kan. Stel eens voor dat we op dit ogenblik Turkije binnen de E.U. zouden gehad hebben, dat dan gecombineerd met de huidige Europese landencrisis. We mogen bijna blij zijn dat we 'slechts' die huidige crisis hebben.
Twee dagen geleden schreef ik nog, dat minister Vanackere niet meer te horen of te zien was en plots is hij er weer. Die zal mijn blogs toch niet lezen, zeker? Grapje, de man moést wel deelnemen aan een vergaderrondje van de ministers van Financiën van de E.U. (op Cyprus, mooi uitstapje in deze tijd van het jaar). Daar werd hij op het matje geroepen door EU-commissaris Olli Rehn, want die wilde weten hoe het zit met de Belgische begroting voor 2013. Alle begrotingen van de lidstaten voor dat jaar moeten nl vóór 15 oktober binnen zijn. Dat blijkt voor België niet te lukken, omdat de PS - die in deze regering de wet dicteert - geen extra problemen wil vóór de gemeenteraadsverkiezingen. En dan maar rondbazuinen (zoals o.m. Beke regelmatig doet), dat deze verkiezingen niets zouden te maken hebben met het federaal niveau. Wie houdt hier wie voor de gek? Als België tegen 15 oktober bij Europa geen begroting aflevert, riskeert het land een boete van 700 miljoen euro. Het is dit jaar al de tweede keer dat dit gebeurt. De eerste keer heeft men op de valreep nog een extra besparingsronde moeten inlassen, maar dat durft men nu niet te doen. Ondertussen blijkt dat Reynders' voorgesteld akkoord met Zwitserland, nota bene: gesteund door PS en CdH, volgens een Belgische expert ter zake (met de merkwaardige achternaam 'Afschrift') de staat geen tien miljard, maar hooguit 200 miljoen zou opbrengen. Crombez kan nog even aanblijven. Maar België zou België niet zijn, mocht het geen tegenvoorstel hebben voor dat laattijdig indienen van de begroting. Vanackere heeft Olli Rehn nu voorgesteld dat België, als het zijn begroting ná 15 oktober mag indienen, als tegenprestatie een dubbele begroting zal voorleggen, voor 2013 én 2014. En als Olli ook dat niet gelooft, zal men hem wel iets anders wijsmaken, zeker? Tenslotte heeft heel die geldkermis, jammer genoeg, ook zijn weerslag op Vlaanderen. Eric van Rompuy, broer van en tevens voorzitter van de Vlaamse commissie van financiën, hevig voorstander van het zgz vlinderakkoord in het algemeen en de pas doorgevoerde splitsing van B-H/V in het bijzonder, heeft ondertussen al moeten toegeven dat die zesde staatshervorming 'gigantische' kosten met zich mee zal brengen. Zo zal Vlaanderen er o.m. wel 17 miljard euro bij krijgen, maar slechts voor 70% gedekt. Dat betekent dat het de rest van dat geld zelf zal moeten gaan zoeken, zo'n 2,3 miljard aub. Daar hoeft denkelijk geen tekening bij. Die dubbele begroting zou dan ook wel eens een dubbel fiasco kunnen worden. Voor dit jaar moet Di Rupo nog op zoek naar zo'n kleine vijf miljard, voor volgend jaar is het nog koffiedik kijken. Als men nu nog niet met zekerheid weet hoe men het gat van dit jaar dicht zal rijden, hoe kan men dat dan plannen voor 2013 en zeker voor 2014, het jaar van de moeder aller verkiezingen, wanneer er wel iets meer op het spel zal staan dan de gemeentelijke belangen?
De liberalen mogen in Nederland dan nog met glans de verkiezingen gewonnen hebben, in Vlaanderen is het bij Open VLD huilen met de pet op. Misschien zouden ze dat 'Open' beter weglaten, want de partij lijkt zo open te zijn dat bijna iedereen eruit gaat lopen. Zoals bij een slecht presterende voetbalelftal denkt men er nu al 'openlijk' aan de trainer te vervangen. Het wordt dan niet meer Alexander, maar wel een ander. Of het allemaal veel zal uithalen is zeer twijfelachtig. Hét grote probleem is dat de partij gevangen zit in een door Franstaligen beheerste belastingregering die in Vlaanderen geen meerderheid heeft en het nu juist in datzelfde Vlaanderen is dat Open VLD zijn stemmen moet halen. Dat is meteen het grote verschil met de francofone zusterpartij, die dat probleem niet heeft. En er is meer. Bij de gemeentelijke verkiezingen van oktober kan het best zijn dat de nationale tendensen op diverse plaatsen niet nadrukkelijk zullen meespelen en dat men hier een daar een eventueel winnende N-VA toch in de oppositie zal kunnen houden. Op provinciaal vlak - waarvoor ook verkiezingen zijn (men zou het haast vergeten) - zit dat heel anders. Als de trend zich doorzet, verliezen de liberalen daar waarschijnlijk hun mogelijke deelname(s) aan de bestendige deputaties én de enige gouverneurszetel die hen nog rest (in Oost-Vlaanderen) en die terecht al door de N-VA is geclaimd. En zeggen dat Verhofstadt in zijn nu beruchte burgermanifesten - die hem zullen blijven achtervolgen - pleitte voor het afschaffen van die provincies. Had hij het gedaan, toen hij er de kans voor kreeg, dan was dat nu een blauw probleem minder geweest. Ondertussen profileert de N-VA zich steeds meer als dé neo-liberale partij, die o.m. gesteund wordt door de Vlaamse werkgeversorganisatie Voka en de middenstandsvereniging Unizo. Als zelfs de minst betrouwbare peiling, deze van de VRT en De Standaard, moet toegeven dat steeds meer Open VLD kiezers overstappen naar de N-VA, dan zal er toch wel iets van kloppen, zeker?
Het zat er de laatste week flink bovenarms op in Elio's huishouden, daar waar het juli nog allemaal peis en vree was (of scheen?), waar men alles onder controle beweerde te hebben en waar niemand zich zorgen hoefde te maken over de begroting of de energievoorziening (om er maar twee te noemen). Nu niet meer, dus. De rust werd voor de eerste keer verstoord door John Crombez (SP.a), de kroonprins van Oostende, die in de Zevende Dag dreigde met uit de federale regering te stappen als cynicus Reynders zijn zin zou krijgen en België akkoord zou gaan om een bankenakkoord te sluiten met Zwitserland, waarbij het zo'n 10 miljard euro zou kunnen incasseren en in ruil daarvoor het Zwitserse bankgeheim voor Belgische onderdanen zou laten bestaan. Naar aanleiding van de aanvraag tot het verkrijgen van de Belgische nationaliteit door de Franse miljardair Bernard Arnault (eigenaar van x-aantal bedrijven met een totaal van zo'n 100.000 werknemers!), was er dan de clash tussen de PS en Quicky. De Waalse socio's ruiken geld en willen van deze gelegenheid gebruik maken om een van hun stokpaardjes te verwezenlijken, nl het invoeren van een vermogensbelasting, alhoewel er in het regeringsakkoord overeen was gekomen dit niét te doen. Quicky zei noch min noch meer dat er dan geen federale regering meer zou zijn omdat zijn partij er dan uit zou stappen. Bovenstaande verklaringen kunnen misschien wel te maken hebben met een zekere profileringsdrang naar de komende verkiezingen toe. De laatste peilingen geven zowel SP.a als Open-VLD niet veel hoop op beterschap en zelfs de overwinningen van hun geestesgenoten in Nederland zijn absoluut geen garantie dat daardoor hier iemand anders zou gaan stemmen. En er is meer. Wat in alle commentaren eromtrent ontbreekt, is de vraag waar de christendemocraten blijven. In de diverse aan de gang zijnde discussies hoort of ziet men ze niet en dat is al een heel tijdje zo. Denk maar aan Vanackere die als minister zonder financiën haast onzichtbaar is geworden. En daarvoor is een reden, misschien ook wel dé reden waarom CD&V überhaupt in deze Di Rupo regering is gestapt. Dat zou nl helemaal niets te maken hebben met 'goed bestuur' of als gevolg van de koninklijke berisping van 21 juli van vorig jaar. De echte reden is, dat de deelname van de tsjeven aan de regering Di Rupo er gekomen is, nadat deze laatste hen beloofd had dat de garantievoorwaarden voor Dexia en de bescherming van de Arco (zeg maar ACV) spaarders zouden behouden blijven. Als tegenprestatie moest CD&V afstand nemen van de N-VA en voor de rest zwijgen, wat nu duidelijk gebeurt. 'Om de wille van de smeer...'
Men kan er niet naast kijken: 12 september, nota bene: mijn naamfeestdag - Guido van Anderlecht (gestorven in 1012, toen woonden daar nog heilige mensen!), is een dag voor Europa geworden. Niet dé dag, maar toch een die we ons nog even zullen herinneren. Om te beginnen was er de stemming in het Duitse Bundesverfassungsgericht (BVG), de tegenhanger van ons Grondwettelijk Hof. Dat keurde de Duitse garantiestelling voor het EMS, het Europese noodfonds, goed, mits het naleven van bepaalde voorwaarden, wat verwacht werd. Zo'n 40.000 Duitsers hadden daartegen bezwaar aangetekend, maar dat bleek niet voldoende te zijn. 40.000 op 80 miljoen is nog altijd maar 0,5%. Dit alles nadat de Europese Centrale bank (ECB) beslist had desnoods onbeperkt overheidsobligaties op te kopen. Een beslissing die genomen werd door 21 van de 22 leden van de raad van de bank. Alleen de voorzitter van de Deutsche Bundesbank stemde tegen. Op dezelfde dag waren er de Nederlandse verkiezingen die grotendeels in het teken van Europa stonden. Daar haalden de liberale VVD en de socialistische PvdA liefst de volstrekte meerderheid, twee partijen die met Europa verder willen. Dat Wilders partij verloor heeft de man met het Mozart kapsel vooral aan zichzelf te wijten. Hij had om te beginnen de vorige regering, die hij mede onder controle had, niet moeten laten vallen en hij had zich bij zijn core business moeten houden, nl de bestrijding van de multicul. De Nederlanders zijn té nuchtere mensen om absurde Europese avonturen te beginnen. Tenslotte was er gisteren ook nog de zgz 'State of the Union' van Europees commissaris Barroso, al kunnen we diens hoogdravende woorden ook wel grotendeels als blabla klasseren. Wat trouwens ook geldt voor onze Verhofstadt, die in het Europees parlement weer stond te molenwieken en ook daar steeds meer overkomt als de 'Gust van de politiek', die hij hier al was. Europa heeft weer een stap(je) vooruitgezet, maar de reis is nog lang. Het ziet er echter steeds meer naar uit, dat de eurozone een transferunie wordt, een België in 't groot. In feite wordt het noorden gechanteerd door het zuiden, net zoals bij ons. De vraag is maar of dat zal blijven lukken zonder potten te breken...
Na de kookboekenrage, nu de gezondheidsboeken? Men zou het haast denken, als men ziet wat voor belangstelling (zelfs internationaal) er was bij de voorstelling van het afslankingsboek van Bart De Wever. Dat heeft in dit geval in de eerste plaats te maken met het hoofdpersonage, wat men er ook over moge vertellen. Toch heeft de N-VA als partij er goed aan gedaan zich van de zaak te distantiëren. Wat als het eens niét goed afloopt? Ik haalde in deze rubriek al het voorbeeld aan van Rob Goris, de ijshockeyer die op betrekkelijk korte termijn 'maar' 40 kilo afviel om over te schakelen op de beroepswielrennerij, iets wat hem het leven zou kosten (en hij was amper 30). Als variant t.o.v. wat De Wever nu doet, moet er voor Goris worden bijgevoegd dat hij de hele tijd aan topsport bleef doen en het blijft gissen of dat niet het kritieke punt was. Politiek is wel geen topsport, maar toch ook geen regelmatig leven, met soms lange dagen én nachten, wat ook niet als echt gezond kan bestempeld worden. Heel andere koek is het verhaal van die jonge arts, Kris Verburgh, amper 26 jaar, van wie recentelijk nog een opmerkelijke boekbespreking in de kranten stond. Ik was dat verhaal met interesse beginnen te lezen, tot ik vaststelde dat de man chemotherapie een geneesmiddel noemde. Chemotherapie is een noodzakelijk kwaad om bepaalde kankers in bedwang te houden, maar zij geneest jammer genoeg niet. Integendeel, zij maakt het lichaam van de zieke alleen maar zieker. Als men mij vraagt, waaraan mijn echtgenote gestorven is, zeg ik steeds: aan de gevolgen van kanker én chemotherapie. In haar geval was die laatste veel te zwaar in verhouding tot de kwaal die ze had. Dat werd later bevestigd, toen ze de eerst voorgeschreven behandeling moest stoppen omdat haar hart het niet meer aan kon. Men is toen overgestapt naar een lichtere therapie, waarbij wij ons afvroegen waarom men dat niet meteen had gedaan. Toen was het kwaad echter al geschied en was haar lichaam compleet ontregeld, wat er grotendeels toe heeft bijgedragen dat ze tenslotte hervallen is. Een charlatan nu horen vertellen, dat zo'n chemotherapie een geneesmiddel is, was voor mij de reden de rest van zijn betoog niet verder te lezen, omdat ik er meteen van overtuigd was, dat de rest van zijn betoog dan ook wel niet zou kloppen. Ik heb gelijk gekregen van het Vlaams instituut voor gezondheidspromotie én van het diensthoofd stofwisselingsziekten van het universitair ziekenhuis van Antwerpen. Verburghs boek is niet meer dan een zoveelste 'teach yourself book' en is zeker geen spek voor de bek van een pas beginnende arts zonder enige eigen medische ervaring. Het is gewoon de sensatie van de leerling tovenaar. Van zijn boek zijn ondertussen wel al 80.000 exemplaren verkocht. Hopelijk brengt het goedgelovige mensen niet op verkeerde gedachten.
In de uitzending van Terzake van gisteren, op Canvas, was er een reportage te zien van een in aanbouw zijnde brug over de Waal in het Nederlandse Nijmegen. De brug was van hetzelfde type als degene die in Antwerpen eerst gepland werd en werd zelfs mee uitgewerkt door hetzelfde studiebureau dat de Lange Wapper mee gepland had. Daarmee houdt dan elke vergelijking op. De brug in Nijmegen is nl zes jaar geleden gepland en zal volgend jaar klaar zijn. In totaal dus zeven jaar, terwijl men in Antwerpen na veertien jaar nog nergens staat met de Oosterweelverbinding, wiens realisatie heel wat onder ons waarschijnlijk zelfs niet meer zullen meemaken. Om de impasse over die verbinding nog eens duidelijk te maken, kwam er op Terzake eerst iemand van dat studiebureau wat technische uitleg geven en was er daarna een debat tussen Bart De Wever en groene Almaci. Als ik het goed verstaan heb, was 'Patrick van A' ook uitgenodigd, maar had die zijn kat gestuurd. Dapper is anders. Misschien had Bart De Wever dat echter beter ook gedaan, want met heel dat Oosterweelverhaal is geen eer meer te halen. In tegenstelling tot vorige TV-discussies met andere politici, kon Bart het tegen die Almaci zelfs niet halen. Niet omdat hij geen gelijk zou hebben, gewoon omdat die groene spraakwaterval, nota bene van allochtone afkomst - die geen slecht figuur zou slaan op de (vis)markt - er een monoloog van maakte en maar bleef doordrammen, waardoor een ernstig gesprek onmogelijk werd. Waarmee nog eens duidelijk werd, waarom dergelijke projecten bij ons niet lukken. Het grote verschil met Nijmegen bleek nl het feit, dat men daar de technici de vrije hand had gegeven en men hier alles via de politiek denkt te moeten beredderen, wat meestal ofwel niet lukt, ofwel alleen de problemen maar verergert (en onbetaalbaar maakt). Vergeten we niet, dat het plan van de Lange Wapper een idee was van de toenmalige roodgroene coalitie in Antwerpen. Groene Mie Vogels kon indertijd haar geluk niet op toen het werd aangekondigd. Daarna zijn zowel SP.a als Groen van kamp veranderd, toen bij een referendum 60% van de 40% die kwam opdagen, tegenstemde. Daar de groenen echter momenteel geen deel meer uitmaken van de meerderheid op het 'Schoon Verdiep', verschuilen ze zich dan maar achter allerlei plannen van evenveel actiegroepen. E.e.a. maakt, dat men nu zit te wachten op een nieuw milieu effecten rapport (MER), waarna het nog vele járen kan duren alvorens er effectief ook maar iets zal gebeuren. Ondertussen wordt het verkeer in en rond Antwerpen met de dag chaotischer en dreigt de haven, van levensbelang voor onze economie, steeds moeilijker over de weg bereikbaar te worden. Meer dan ooit lijkt de Oosterweelverbing en daarmee ook de Antwerpse verkeersknoop dan ook een science fiction verhaal te worden, dat eerder in de horror categorie thuis hoort. Nooit had men voor zo'n project een betere naam kunnen kiezen dan die van een kwelgeest...
De laatste electorale peilingen, die de N-VA zo'n 40% van de stemmen geven, hebben weer (even?) voor paniek gezorgd bij onze francofonen. Niemand minder dat de minister-president van het Brusselse hoofdstedelijk gewest (oef!), Charles Piqué, is nu de alarmklokluider. Hij vindt dat er aan francofone kant meer werk zou moeten gemaakt worden van een plan B, noemt de N-VA een separatistische partij en Kris Peeters, zijn collega in de Vlaamse regering, zelfs een confederalist. Het is niet de eerste keer dat er in Francofonië over een plan B gesproken wordt. Meestal gebeurde dat door echte Walen, nu dus ook door het hoofd van het Brusselse gewest. Vraag is maar, wat hij ermee bedoelt. Dromen mag natuurlijk, maar bv een oprichting van een soort WalloBrux, zoals al eens is voorgesteld, blijft een utopie. Dat Wallonië nu nog een betrekkelijke welvaart heeft, komt alleen door de miljardentransfers die er nog steeds zijn en die - zeker de eerste tien jaar - door het zgz 'vlinderakkoord' nog zullen vermeerderd. Vlaanderen is al gek genoeg deze wraakroepende situatie in stand te houden - dat danken we in de eerste plaats aan de traditionele verliezers hier - laat staan escaleren. Men kan zich dan ook afvragen wat Piqué, die bezwaarlijk als een domme mens kan bestempeld worden, bezielt. In zijn eigen Brussel mag het dan economisch iets beter gaan dan in Wallonië, dat het zo is dankt het eveneens aan Vlaanderen waardoor het omsingeld is. Brussel ligt nu eenmaal waar het ligt en heeft alleen maar toekomst als ze haar ontwikkeling afstemt op het Vlaamse hinterland, zonder dat gebied persé te willen inpalmen. Met of zonder plan B.
De beste mop van dit weekeinde staat op rekening van Annemie Turtelboom, tot nader orde nog federaal minister, maar - zegt ze in een interview met De Standaard - 'Als ik de kans krijg*, word ik Antwerps burgemeester'. Turtelboom is een rariteit in de toch al kleurrijke Belgische politiek. Ze is zelfs minister kunnen worden zonder ooit verkozen te zijn geweest. Ze hoorde eerst bij de christen-democraten, geraakte bij die partij niet verkozen, stapte over naar de liberalen maar werd ook daar niet verkozen. Wanneer Patrick Dewael, toenmalig minister van Binnenlandse Zaken het hele asiel en migratiebeleid beu werd (dat viel toen onder zijn bevoegdheid), maakte hij van dat beleid een staatssecretariaat en zocht hij iemand die die pispaalfunctie wou uitoefenen. Het werd nóg leuker toen diezelfde Dewael - grote bek als fractieleider, maar bijna onzichtbaar als er iets moet worden gerealiseerd - er helemaal de brui aan gaf en opstapte als minister. Dat had als gevolg dat Turtelboom verder omhoog viel. Nu, lef en ambitie heeft het mens wel en zo gebeurde het dat ze ook kon aanblijven, nu als minister van Justitie (Annemie kan álles aan!) bij de vorming van het kabinet Di Rupo, waarvoor ook de Open VLD bereid was waterdrager te spelen. Maar Antwerpen zal andere koek worden. De vooruitzichten voor Open VLD waren er al niet rooskleurig na het afhaken van Ludo Van Campenhout en zeker niet na dat van Luc Bungeneers die door Turtelboom hooghartig straal genegeerd werd, maar het wordt nog erger. Uitgerekend de dag van het interview met De Standaard, komt de VTM, samen met De Morgen en Le Soir, voor de dag met een nieuwe peiling, waaruit zou blijken dat Open VLD in de koekenstad amper 5% van de stemmen zou halen. 20% van de kiezers zou nog wel geen definitieve beslissing hebben gemaakt, maar men moet al een erg optimistische blauwe supporter zijn om te hopen dat die straks allemaal voor Turtelboom en haar lijst zullen gaan stemmen, al haar lef ten spijt. De zwarte madam zal het zwaar te verduren krijgen in de stad van Lange Wapper. Tenslotte nog dit: uit een uitzending van Ter Zake van deze week (met De Wever en Croo'tje), blijkt dat Turtelboom sinds haar aantreden als minister van Justitie wel al 70 voorstellen heeft gelanceerd, maar dat er daarvan nog geen enkele, niet één, in een wetsvoorstel is neergelegd. Vooral gebakken lucht dus ('nul', herhaalde De Wever enkele keren, terwijl Croo'tje zedig zweeg).
* Letterlijk zei ze: 'Als Janssens en De Wever er niet uitgeraken en ik het moet doen, dan zal ik het ook doen'...
