Met alle (terechte) heisa rond de sluiting van Ford Genk, Dow Chemicals, NLMK, Duferco, ArcelorMittal en toeleveranciers, zou men nog vergeten dat er ook nog iets anders gebeurt op deze aardkloot, zelfs in dit ingewikkelde landje. Zo werd donderdag de nieuwe nationaliteitswet zonder enig probleem in de Kamer goedgekeurd. Dat is feitelijk opmerkelijk, als men weet wat voor discussies daarover in de Kamercommissie waren en dat het toen - dat was nog vóór het Sinterklaasakkoord waarbij de regering Di Rupo boven de doopvont werd gehouden - maar op het nippertje werd goedgekeurd, dan zij de medewerking van alle Vlaamse partijen en enkele MR-verkozenen. Nu was er alleen nog tegenwind van het FDF, dat van de open deur voor immigranten misbruik maakt(e) om zelf ongestraft Vlaanderen mee te verfransen en van de groenen, die het onderling niet eens geraakten. Het Vlaamse Belang onthield zich deze keer, ook al vindt de partij dat de nieuwe wet een hele verbetering is t.o.v. de onzalige wet van de paarsgroene Verhofstadt regering. Volgens de nieuwe wet wordt elk kind als Belg geboren als een van de ouders Belg is. Later wordt elk kind Belg als een van de ouders dat ook wordt. Wie kan aantonen dat hij/zij hier al vijf jaar woont, een hoger diploma heeft, een beroepsopleiding heeft gevolgd of een inburgeringcursus heeft gevolgd, komt ook in aanmerking. Hij/zij zal echter een van de drie landstalen moeten kennen en dat moet Nederlands zijn als hij/zij zich in Vlaanderen wil vestigen. Dat laatste sluit de deur voor Afrikanen die Frans als tweede taal hebben en dan hier de Rand en omgeving mee komen verfransen (samen met de FDF'ers). Na tien jaar geldt een vermoeden voor integratie, met echter de verplichting van de taalkennis en een bewijs dat men op e.o.a. manier deel neemt aan het gemeenschapsleven. Ook deze nieuwe wet zal wel zijn achterpoortjes hebben, maar is inderdaad een hele verbetering die ervoor moet zorgen dat het hier geen open huis blijft en dat het verschil met de buurlanden wordt weggewerkt. Vreemdelingen die in de ons omliggende landen afgewezen worden, krijgen ook hier geen kans meer. Het is al erg genoeg dat het tien jaar heeft moeten duren vóór er een einde kwam aan deze grove onrechtvaardigheid, die er o.m. mede de oorzaak van was dat de SP.a na de daarop volgende verkiezingen een electorale dreun kreeg, waarvan ze nog steeds niet bekomen is, al blijken Tobbackske en Co dat ook nu nog niet echt te beseffen. Die hebben het nog te druk met de jaren dertig van vorige eeuw...
Ik heb zo het idee dat de meerderheidspartijen al flink spijt hebben dat ze na het zomerreces niet meteen aan de toch aartsmoeilijke begrotingswerkzaamheden begonnen zijn. Nu ze er eindelijk toe gekomen zijn, worden die gekruist met de heisa van de stroom ontslagen in het hele land, met Ford Genk als uitschieter. Men kan zelfs stellen dat het huidige regeerakkoord niet langer te verwezenlijken is en misschien wel herzien dient te worden, wil men de coalitie bijeen houden. In de eerste plaats is er de loonkostenhandicap die ons land steeds meer parten speelt. Dat bespreken brengt met zich mee dat de index weer komt kijken, dat relict dat alleen nog in België bestaat en waarvan bewezen is dat het de koopkracht niét beschermt zoals linkse partijen en vakbonden beweren. Als dat niet gebeurt moet men proberen de loonlasten op een andere manier te financieren én daarbij het overheidsapparaat echt afslanken. Het gaat niet op dat dit land met een ambtenarencorps zit dat in reële cijfers dubbel zo groot is als in Nederland, waar men 50% meer inwoners telt. De energiekosten zijn nergens zo hoog als hier, de belastingen idem en hetzelfde geldt voor de prijzen in de grootwarenhuizen en het overheidsbeslag (55%). En dan hebben we het nog niet gehad over hét thema dat gisteren het nieuws beheerste, nl het vervroegde brugpensioen, waarbij ervaren en deskundige mensen vanaf 50 jaar feitelijk voor de samenleving worden afgeschreven. Dat alles in een periode waarop iedereen aan het werk zou moeten gehouden worden wegens de vergrijzingskosten en het tekort aan jongere mensen. Als sinds het generatiepact (dat dateert uit Verhofstadts 'actieve welvaartstaat') stelt men dat de vervroegde pensionering een allerlaatste redmiddel moet zijn, maar bij elke fabrieksluiting wordt het door de vakbonden opnieuw voorgesteld als het ultieme redmiddel, wat het niét is. Brugpensioen is, zeker de dag van vandaag, asociaal t.o.v. de jongere generaties, een soort sterfhuisconstructie waar niemand beter van wordt. Wat men trouwens in de commentaren daaromtrent in de media niet terugvindt, is het feit dat heel wat bruggepensioneerden, ervaren en bekwaam als ze zijn, straks lustig in het zwart gaan werken en zo de samenleving nog meer geld zullen kosten. Dat alles terwijl tienduizende vacatures niet ingevuld geraken. Tenslotte is er het plan van tante Laurette om de aan Europa beloofde besparingen terug te schroeven, waarmee dit land straks niet meer aan goedkope leningen geraakt en de Griekse weg inslaat. Dat de socialisten daarmee instemmen is hun zaak, dat liberalen en christendemocraten die redenering zouden volgen lijkt me onwaarschijnlijk. De vraag is dan wel hoe de regering Di Rupo deze impasse zal overleven.
Met de regelmaat van een klok krijgen we in onze media te horen en te lezen dat er zoveel procent armen wonen in Vlaanderen en dat dat getal maar blijft stijgen. Om de zaak nog dramatischer voor te stellen, wordt het aantal kinderen dat opgroeit in arme gezinnen extra in de verf gezet. Zopas is er ook nog een analyse verschenen van de Federale Overheidsdienst (FOD) Economie, die tot bijna eenzelfde conclusie leidt. Het verschil met eerdere rapporten is wel, dat men ook eens is gaan uitzoeken waar die armen zich bevinden en dat blijkt meestal in onze grootsteden te zijn. Armoede is van alle tijden en van overal. Mocht men in staat zijn op een zekere dag elke inwoner te laten beginnen met eenzelfde geldbeugel, dan kan men er vergif op nemen dat er tien jaar later toch armen en rijken zullen zijn. Gewoon omdat niet iedereen zijn leven even goed kan organiseren en omdat men ook geluk en tegenslag kan kennen. Het is goed dat men in een ontwikkelde regio als de onze de armen ondersteunt waar dat kan, maar de armoede die wij de laatste jaren meemaken is van een andere orde. Wij importeren nl armoede door onze deuren wagenwijd open te zetten voor allerlei economische gelukzoekers die meestal wel geld genoeg hadden om naar hier te komen, maar die - eens hier aanbeland - opeens niets meer schijnen te bezitten en het niet meer dan logisch vinden dat zij hier door ons moeten worden onderhouden. Uiteraard zonder daarbij zelf ook maar iets bij te dragen. Zo werkt het natuurlijk niet, want op die manier gaat ons sociaal systeem naar de haaien. Ergerlijk is trouwens het feit dat mensen van bij ons die in de armoede geraken het heel wat moeilijker hebben om aan steun te geraken. Allerlei groeperingen die zich, al dan niet gesubsidieerd, inzetten voor de armoedebestrijding, doen dit hoofdzakelijk voor de inwijkelingen, die dan 'asielzoekers' worden genoemd, wat meestal niet het geval is. Deze federale regering doet al iets meer om de instroom van immigranten in te dijken, maar nog lang niet genoeg. Het is zoals met alle problemen die ze aanpakt: knippen en plakken, nooit iets fundamenteels oplossen.
Het is moeilijk om iets nieuws te vertellen bij de zondvloed van commentaren in alle media over de sociale en financiële ramp bij Ford Genk, die de fabriek en de regio zullen treffen als de sluiting doorgaat zoals nu gesteld en er weinig of niets voor in de plaats zou komen. Toch enkele vaststellingen: - In mijn blog van 1 september jl ('Onze wankele concurrentiepositie') stelde ik al dat de zgz 'perifere landen' (ook 'PIIGS' genoemd) door de eisen hen gesteld door de EU, het IMF en de Europese Centrale Bank een stuk goedkoper zullen worden, mede door de besparingen die ze verplicht worden door te voeren om erbij te kunnen blijven. Er was toen al een West-Vlaams bedrijf dat delokaliseerde en zijn productie-eenheid overbracht naar Spanje. Met Ford Genk gebeurt nu net hetzelfde. De nieuwe, aan Genk beloofde modellen zullen straks in Valencia gemaakt worden, waar de loonkosten zo'n 40% lager zouden liggen dan hier. Wij worden verondersteld de zuiderse landen te helpen, maar zij gaan straks wel met onze tewerkstelling lopen. Om even bij stil te staan als men het straks weer over 'solidariteit' zal hebben (en dat geldt ook voor intern Belgisch gebruik). - Het is waar dat men in dat gedachtengoed ook eerder een Duitse fabriek zou moeten sluiten dan een Belgische. Het verschil daarmee is echter niet zo groot en er spelen nog andere factoren mee. Uitgerekend gisteren kwam de Wereldbank met een rapport i.v.m. het ondernemersklimaat. In de wereldrangschikking verliest ons land daar al een tweede jaar op rij terrein. We staan er nu op de 33ste plaats, achter Duitsland (20ste) en Nederland (31), die er het laatste jaar allebei op vooruitgegaan zijn. Dat we nog vóór het Frankrijk van 'monsieur normal' staan, is een schamele troost. Evenmin als dat Italië en Griekenland een eind achter ons staan. Die laatste twee landen maken echter wél vooruitgang, terwijl dat bij ons niet het geval is. Het is symptomatisch dat een van de weinig punten waarop België goed blijkt te zijn, het afwikkelen van faillissementen is, wat me niet zo positief lijkt. Het zou fout zijn te denken dat het probleem zich alleen in Limburg stelt. Het is niet 'Limburg allein', maar 'wider altegoare'.
De federale regering is aan haar lang uitgestelde bespreking van de begroting begonnen. Voor dit jaar had ze nog een dikke 800 miljoen euro nodig en die zou ze gevonden hebben met het gebruikelijke plak- en knipwerk. Volgens minister zonder Financiën Vanackere zou dat werk er een zijn van kwaliteit en niet afhangen van deadlines. Dat laatste is een vrome leugen: ze zijn er wél, maar worden dit jaar nog niet beboet door Europa. Dat is een kleine, maar belangrijke nuance. Verder heeft hij het over 'werken volgens de cataloog van Trois Suisses' en over het uitkammen van alle departementen. Dat heeft allemaal niet veel met kwaliteit te maken. Vergeten we niet dat het in eerste instantie gaat om een bedrag dat in euro niet veel lijkt, maar in werkelijk over meer dan 32 miljard oude befkes! En dat laatste is trouwens slechts één vierde van wat er nog moet 'gevonden' worden om de begroting van volgend jaar sluitend te krijgen volgens de Europese regels. Om dat te verwezenlijken zullen werkwijzen als kam, kaasschaaf en Trois Suisses catalogi niet meer helpen. Wat dit land nodig heeft zijn echte herstructureringen, maar daar komt men niet toe. in de plaats daarvan wordt alles nóg ingewikkelder gemaakt dan het al is. De begroting voor volgend jaar komt er deze maand niet meer, misschien de volgende, áls het dan al zou lukken. Het enige alternatief voor een dergelijke extra bedrag zijn nl belastingen en wordt het uitkijken wat MR, CD&V en vooral Open VLD daarop zullen zeggen. MR zal, in samenwerking met de andere francofone partijen, trachten de lasten nog maar eens door de Vlamingen te laten betalen, CD&V zal toegeven met de dood in 't hart o.w.v. van het 'goede bestuur' en Open VLD zal al zijn straffe verklaringen van de laatste maanden moeten inslikken. Dat noemt men politiek à la belge, zolang dat nog kan.
Enkele jaren geleden pakte journalist Christophe Deborsu op de RTBf uit met het (jammer genoeg) science fiction verhaal van 'Bye,bye Belgium', dat in Franstalig België voor paniek zorgde. Nog wat later zette hij toenmalig premier Leterme voor schut door hem de Marseillaise te laten zingen nadat hij hem het eigen nationaal volklied had gevraagd. Hij zorgde ook nog voor heel wat amusante vertellingen over Wallonië in de Zevende Dag. Dat deed hij samen met zijn broer Frédéric, een onderzoeksjournalist*, die wel iets minder goed Nederlands sprak en eerder de mindere van het duo leek. Dat laatste gaat veranderen, nu Frédéric vandaag met een nieuw boek voor de dag komt, over niets minder dan ons koningshuis. Nu zijn er over dat 'Huis' al meerdere boeken verschenen en werden de Coburgers daarin niet altijd even voorbeeldig beschreven. Wat nu nieuw is, is dat het boek geschreven is door een Waal en dat er dingen in staan die de meeste Vlamingen wel konden veronderstellen, maar niet eens durfden uiten. Frédéric dus wél en wat voor 'dingen'! Vooral van de kroonprins blijft er niet veel heel, als we de reeds gepubliceerde krantenartikels erover mogen geloven. Dat Filip een houten hark is wisten we al, dat zijn huwelijk gearrangeerd was zal niemand verbazen. Dat zijn vier kinderen er alle vier zijn gekomen na een in vitro fertilisatie is natuurlijk andere koek en heel wat straffer dan het verhaal van Mario Daneels die Delphine ontdekte, de buitenechtelijke dochter van Albert II. Tussendoor blijkt er ook nog een affaire te zijn geweest met e.o.a. graaf. Nee, niet met Mathilde, maar met Filip! Bij de 'inzwering' van De Croo Jr als nieuwe minister van Pensioenen, bleek Albert II niet bij de les en gaf hij een eerder verwarde indruk. De man zou, naar 't schijnt, er al langer genoeg van hebben, maar weet wat er dan kan gebeuren. Niet voor niets werd de Salische erfopvolgingswet afgeschaft. Jammer genoeg telt dat nog niet voor Filip de taaie. Albert II schijnt niet alleen hartproblemen te hebben gehad, maar ook een begin van huiskanker (teveel in de Italiaanse zon gelegen?). Hij heeft zijn oudere broer al een tiental jaren overleefd en dat is te merken. Hoe kan men deze situatie oplossen? Vrij simpel: schaf dit koningshuis af. Koningshuizen zijn niet meer van deze tijd. Het zijn middeleeuwse instellingen in een wereld waarin het leven steeds globaler wordt en men niet meer aanvaardt dat iemand een land moet leiden omdat men toevallig in het juiste bed geboren is. Bed- en andere geheimen kunnen in onze moderne communicatieve samenleving ook niet meer verborgen gehouden worden. Als de kraaien het niet uitbrengen, zullen de media het wel doen, om over de bloggers nog te zwijgen.
Frédéric Deborsu is een onderzoekjournalist, zoals die twee van de VRT die dat boek schreven over 'De Keizer van Oostende'.
In onze media wordt nogal wat aandacht besteed aan de Spaanse gewestverkiezingen, in de eerste plaats aan die van Galicië. De partido popular van Spaans eerste minister Rajoy haalde daar nl de volstrekte meerderheid en dat geeft de indruk dat deze laatste op de goede weg van het herstel is. Niets is minder waar. Rajoy is zelf een 'Gallego' en speelde daar dus een thuismatch. Ook het feit dat in die regio zowat één op drie kiezers gepensioneerd zou zijn en Rajoy, tot nu toe, zowat overal heeft bespaard uitgenomen in de pensioenen, zegt genoeg. Andere koek is het in Baskenland. In deze rubriek heb ik het al enkele keren gehad over het onafhankelijkheidsstreven van Catalonië. Eigenlijk is er in Spanje een regio die nu reeds een stapje verder staat en dat is Baskenland. De Basken hebben zelfs niet alleen een compleet andere taal, maar zelfs een ander DNA dat verschilt, niet alleen van de rest van Spanje, maar van heel West-Europa. Dat volstaat natuurlijk niet om daarmee de onafhankelijkheid te krijgen, maar er is meer. Baskenland heeft sinds 2002 een bijna totale fiscale autonomie. Het int zelf zijn belastingen, met uitzondering van de BTW en heeft bovendien zeggenschap over de financiële bevoegdheden op zijn eigen grondgebied. De werkloosheid is er de laagste van heel Spanje en de evolutie van de economische groei is er positief, op het naburige Navarra na - waar ook heel wat Basken wonen - de hoogste van het land. Het heeft ook de gezondste overheidsfinanciën. Nu de ETA vorig jaar de wapens neerlegde is deze verkiezing de eerste die in Baskenland in een serene sfeer is kunnen verlopen. De extremistische Batasuna partij, die achter de ETA stond, werd er wel buiten de wet gesteld, maar heeft een opvolger gekregen in de linkse Bildu partij. Opmerkelijk is dat deze partij ook voor 100% voor de Baskische onafhankelijkheid gaat, eens iets anders dan onze lauwe Vlaamse socialisten die schaamteloos achter het vermolmde België blijven aanhollen, de electorale afgrond (in het Italiaans: dirupo!) tegemoet. De Basken hadden trouwens de keuze tussen twee grote nationalistische partijen: links Bildu en rechts de PNV, die laatste zo'n beetje een variant van onze N-VA, die eerder gewonnen is voor een trapsgewijze aanpak. Volgens de laatste berichten hebben de twee partijen nu een meerderheid in Baskenland. Het gaat daar nog spannend worden. Kortom, we kunnen vanuit Vlaanderen die hele Spaanse evolutie maar best aandachtig volgen. Met deze Baskische verkiezingen en die van Catalonië einde volgende maand zou 2012 nog wel eens echt een cruciaal jaar kunnen worden, misschien ook voor ons.
De heer Bart Sturtewagen, hoofdredacteur van de zichzelf kwaliteitskrant noemende De Standaard, vindt het ongepast dat het nieuwe stadsbestuur van Aalst zinnens is een schepen van Vlaamse aangelegenheden aan te stellen. Dit laatste gebeurt nu al in de Vlaamse Rand, maar iedereen weet dat de verfransing momenteel al een heel eind verder dreigt uit te deinen. Heel wat vreemdelingen, vooral afkomstig uit Afrika, die Frans als eerste of tweede taal hebben, ontvluchten het chaotische Brussel en vestigen zich in Vlaamse dorpen en steden die een goede openbare verbinding hebben met de hoofdstad. Onze gemeenten zijn veiliger, properder en een stuk goedkoper. Keerzijde van de medaille is, dat de meeste van die mensen - al dan niet legaal in dit land - er niet aan denken te communiceren in de taal van de regio waarin ze terecht komen. In de Rand hebben we gezien tot wat dat leiden kan. In Liedekerke, een dorp/stad halfweg tussen de Rand en Aalst, waar Ètienne Schoupen burgemeester is/was, heeft men reeds een veelvoud van de Aalsterse immigranten en kan men erover mee spreken. Dat gaat zover dat een plaatselijk notaris daar onlangs verklaarde de laatste tijd meer Franstalige dan Nederlandstalige akten te moeten verlijden. Kan dat allemaal zomaar? En dan vindt onze journaille dat wij ons daar niet tegen zouden mogen verzetten. Het is net alsof dat bijvoeglijk naamwoord 'Vlaams' er steeds teveel aan is. Vergeten we trouwens niet, dat de Vlaams-Brabantse gemeenten eerder dit jaar een charter hebben ondertekend waarin ze zich ertoe verbinden het Vlaamse karakter van hun gemeente te vrijwaren. Als een gemeente denkt dit te moeten doen via een speciaal daarvoor bestemde schepen, dan zij het zo en heeft een hoofdredacteur van een krant zich daarmee niet te bemoeien. De echte reden van Sturtewagens ongenoegen is trouwens iets anders. De schepen die in Aalst waarschijnlijk de job van Vlaamse aangelegenheden zal krijgen, heet Karim Van Overmeire, een ex-VB'er die een tijd geleden de partij van Dewinter de rug heeft toegekeerd. Net zoals de politiek-correcten allergisch zijn voor alles wat Vlaams klinkt, blijven VB-ers blijkbaar tot de zoveelste generatie pestlijders die moet gemeden worden. En er zich dan maar over verbazen dat journalisten, na de politici, de categorie van mensen is die het minst geloofd worden...
Dat het niet goed gaat met de economie is momenteel geen nieuws meer. Wereldwijd is er nog wat vooruitgang omdat de economieën in de opkomende industrielanden nog steeds blijven groeien. In de States gaat het iets beter, al weet men niet of dat te maken heeft met het soepeler systeem van werken aldaar ('hire & fire') of met de komende presidentsverkiezingen. In Europa gaat het echter helemaal niet goed en worden de streefcijfers regelmatig bijgesteld, naar beneden toe. We maken weer een zoveelste Europese top mee, die officieel over de banken gaat, maar waarbij de werkgelegenheid ook een thema is. In eigen land gaat het van kwaad naar erger. Elke dag vallen er ontslagen bij bosjes, ook in de zgz toekomstgerichte industrieën. Sinds begin dezer maand hebben er bij ons al 1.334 mensen hun job verloren, sinds begin september zijn we al aan 3.000. E.e.a. heeft te maken met het feit dat het regime van technische werkloosheid zijn limieten heeft bereikt. Met die maatregel konden bij ons heel wat banen op 'hold' worden gezet, in de hoop op betere tijden. Nu men echter weet dat de heropleving niet voor morgen zal zijn, wordt de piste van de tijdelijke werkloosheid verlaten en vallen er dan inderdaad massale ontslagen. Dat is de (juiste) officiële versie vanuit de economie en de zakenwereld, niet vanwege die eerste minister die de wereld ons benijdt. Die is op de Europese top gaan vertellen dat het in Europa zo slecht gaat door de opkomst van wat hij noemt 'populistische, separatistische en extremistische partijen'. Il faut le faire! Als er al verantwoordelijken zijn voor de huidige slechte gang van zaken in Europa, dan zijn het de vertegenwoordigers van de klassieke, traditionele partijen die tot nu toe de meeste Europese landen bestuurd hebben, ('mismeesterd' is een betere term). De opkomst van allerlei nieuwe partijen is het gevólg van het slechte beheer in heel wat Europese landen, niet de oorzaak. Als Di Pippo tegen 2014 geen betere argumenten vindt, dan kan hij beter tijdig opstappen. Dat laatste geldt trouwens ook voor zijn gelijkgezinde collega in Parijs, die de zgz 'rijkentaks' door het Franse parlement heeft gekregen. 'Het is maar een tijdelijke maatregel, voor twee jaar', aldus premier Hollande, 'Binnen twee jaar is de crisis immers voorbij'. Die noemt men daar 'Monsieur Normal'...
Groot nieuws gisteren: Croo'tje, die maandag nog bij hoog en laag gezworen had burgemeester van Brakel te worden, neemt nu de plaats in van Quicky als minister van Pensioenen in Pippo's rariteitencabinet én als onderhandelaar bij de zoektocht naar nog maar eens 4,5 miljard extra euro's om de gaten in de begrotingen van dit jaar en het volgende te dichten. Helemaal juist is bovenstaande niet, want - naar hijzelf voor de micro's vertelde - zou hij in Brakel 'titelvoerend burgemeester' worden. Dat betekent dat een van zijn schepenen voor hem daar de kastanjes uit het vuur moet halen, zoals dat bv ook gebeurt in het Bergen van Di Rupo. 'Noblesse oblige', zullen we maar zeggen, om het in de huistaal van de Decroo's te houden. Nu, ja, ze doen maar, al blijft het raden hoe men al dat nieuwe geld zal vinden zonder nog maar eens nieuwe belastingen te heffen. Dat laatste kunnen de liberalen - en zeker de Vlaamse - zich echter niet meer permitteren. Anderzijds zie ik Alexandre, zoals ze hem thuis noemen, zo maar niet voor een tweede keer de stekker uit een regering trekken. De vraag blijft dan, wat voor alternatief hij en zijn Vlaamse mede collaborateurs zullen hebben, mocht blijken dat er niets anders op zal zitten dan toch maar nieuwe belastingen te heffen. Dan geraken ze het etiket van 'belastingregering' helemaal niet meer kwijt en jagen ze de laatste blauwe kiezer in 2014 naar de concurrentie. Wat ik persoonlijk trouwens het opmerkelijkste vind aan deze blauwe ministeriële carrousel, is het feit dat Turtelboom voor één keer eens niet verder omhoog is gevallen. Ik zag haar al vice-premier worden. Zou men eindelijk ook in eigen rangen hebben ingezien dat het mens al lang boven haar soortelijk politiek gewicht zit of hebben ze daarvoor moeten wachten tot ze in Antwerpen op een 'bec de gaz' liep?
Ik heb me al eens uitgelaten over de krabbenmand die de stadspolitiek in Turnhout is, maar in buurstad Mechelen lijkt het al niet veel beter. In tegenstelling tot Turnhout, waar de dienstdoende CD&V burgemeester Stijnen zo goed als zeker niet op die plaats terugkomt, blijft in Mechelen Bartje Somers, de vroegere 'his master's voice' van Verhofstadt, de lakens uitdelen. De vraag is maar: met wie? Dat blijft nl onzeker, al ziet het er steeds sterker uit met wie het niét zal worden: met de SP.a van Caroline Gennez. Als dat bewaarheid wordt, maakt de vroegere socialistische coming woman wel een dramatische teruggang mee. Het begon allemaal zo mooi, toen de jonge Caroline door toenmalig wonderman Stevaert als een soort missionaris vanuit Limburg naar Mechelen werd gezonden om die stad eens te veroveren. Dat was ergens in 2003 en - waarschijnlijk om het toen onbekende wicht wat meer gewicht te geven - werd ze meteen bevorderd tot vice-voorzitter van de partij én senator. In 2004 werd ze Vlaams parlementslid en kreeg ze er weer een hogere functie bij, nl die van fractieleider. En toen Vande Lanotte zich verslikte in zijn gooi naar het zgn 'kanselierschap' en met zijn staart tussen zijn benen de aftocht moest blazen, gaf hij Gennez de opdracht zijn taak als voorzitter van de partij over te nemen. Dat bleek een vergiftigd geschenk te zijn bij een partij die sindsdien de ene nederlaag na de andere moest incasseren. Ook de defenestratie van 'Brouckie' werd haar kwalijk genomen, maar bij de laatste regeringsvorming hoopte zij, wellicht als compensatie van haar afstand van het voorzitterschap, toch op een federaal ministerschap. Groot was de ontgoocheling, toen bleek dat ze gepasseerd werd door Monica De Coninck, een nieuweling in dat vak die niet eens verkozen was. Gennez verdween toen even uit de spotlichten, met als troost dat ze toch nog steeds schepen was bij de stad Mechelen. Waarschijnlijk komt ook daar nu een einde aan. 'Sic transit gloria mundi', om het nog maar eens met De Wever te zeggen. Vrij vertaald: terug naar af. Het zou niet helemaal fair zijn Gennez na te trappen. Ze is het product én het slachtoffer geworden van een meedogenloze rode politiek, die in Vlaanderen de belangen van zijn eigen mensen ondergeschikt maakt aan die van de Waalse marxistische zusterpartij, dé reden waarom de partij in Vlaanderen ook achteruit blijft boeren. Ze is daarbij ook niet moeders mooiste en heeft geen stem die tot de verbeelding spreekt. Maar de reden van haar politieke teloorgang moet ze wel in eigen rangen gaan zoeken.
Ik vraag me al een paar dagen af, of ik überhaupt nog iets zou schrijven over de gemeenteverkiezingen. Wat kan ik nog toevoegen aan de tsunami van nieuws en nieuwtjes waarmee onze media ons al enige tijd overspoelen en waarvan geen einde schijnt te komen? Toch even een poging om nog iets min of meer origineels te vinden. Om te beginnen tonen zelfs deze lokale verkiezingen aan, dat wij in een land met twee werelden leven. In Wallonië waren het inderdaad lokale verkiezingen, in Vlaanderen zijn ze boven dat niveau uit gestegen en stonden ze in het teken van 2014, wanneer de moeder aller verkiezingen (voor Vlaanderen althans) er aankomt en waarvoor de campagne nu al begonnen is. Vlaanderen en Wallonië zijn twee aparte landen, die steeds verder uit elkaar groeien, niet alleen qua politieke ingesteldheid en visie, maar ook qua richting. Wallonië wordt steeds linkser, Vlaanderen steeds rechtser. Het etiket 'Belgisch' spreekt alleen nog tot de verbeelding van de supporters van de nationale voetbalploeg. Een ploeg die - nota bene - nog in hoofdzaak wordt rechtgehouden door halve en hele ex-Afrikanen... Een tweede opmerkelijk feit is de heisa die men maakt omdat hier en daar een partij, die in de gemeente de meeste stemmen behaalde, toch niet de burgemeester kan leveren, omdat de verenigde oppositie er in slaagt de meerderheid te halen. Dat noemt men elders democratie, hier schijnt men dat niet meer gewend te zijn. Hier moet gefoefeld worden, uitzonderingen worden gemaakt, veto's gesteld, grendels en evenwichten worden nageleefd. De democratische meerderheid is 50+1. Dat zijn we blijkbaar vergeten en zo komt het dat Vlamingen in dit land lijdzaam blijven ondergaan dat men hier met 51% geen meerderheid heeft, zelfs niet met 60%, zoals dat op federaal vlak gebeurt. Gelukkig geldt dit (nog) niet op gemeentelijk niveau. Ik zie trouwens niet in waarom men zoveel misbaar zou maken omdat bv een Stefaan Declerck op die manier aan de kant is gezet. De toekomst hoort de quicky's, niet de watjes. Ik verkneukel me er ook in dat tante Laurette het in Schaarbeek weer niet gehaald heeft. De rode furie (ik zal maar beleefd blijven) had zes jaar geleden een fictief officieel adres genomen in de ezelsgemeente, de meest bevolkte van het Brusselse gewest, om daar eens snel burgemeester te worden (haar vast adres heeft de proletaria in Lasnes, de duurste gemeente in Wallonië). Het strafst van al is echter de onttroning van de imam van St. Jans Molenbeek, Philippe Moreaux. Flup Moustache, 72 en getrouwd met een moslima van 36 werd na twintig jaar nurgemeesterschap door de verenigde oppositie afgezet. Inch Allah! Tenslotte zou ik bij de lijst van de verliezers er nog eentje willen vermelden die dacht dat ook voor hem de 'sky the limit' was: Jean Jaques De Gucht, zoon van. Speciaal verhuisd naar Aalst om het daar eens te gaan regelen, werd zijn lijst er weggespoeld door de N-VA, die daar werd aangevoerd door een ex-liberaal die voor J-J plaats had moeten ruimen. Hopelijk komt hiermede een einde aan de politieke incest die nepotisme heet en die al te lang in Vlaanderen hoogtij viert.
Di Rupo mag zich dan al kwaad maken, omdat men hem vanuit de ondernemerswereld een marxist heeft genoemd, praten alleen zal hem van dat imago niet afhelpen en als hij op zijn daden moet beoordeeld worden, is zijn regering inderdaad een van meer belastingen en minder besparingen. En het wordt nóg erger, nu België zich afgelopen week heeft aangesloten bij een club van elf E.U.-landen die de zgz Tobin taks willen invoeren. Dat 'aansluiten' is eigenlijk niet correct, want deze regering had al langer besloten dit te willen doen. Het kan nu pas verwezenlijkt worden, omdat minstens negen landen eraan mee moesten doen. Het zijn er zelfs elf geworden. De Tobin taks is er een op de aan- en verkoop van aandelen, die 'slechts' 0,1% zal bedragen en 0,01% voor de zgn 'afgeleide producten'. Het sop lijkt de kool niet waard, ware het niet dat - gerekend aan de huidige transacties - zelfs zo'n kleine percentages ervoor zullen zorgen dat zakenwereld en economie jaarlijks meer dan 50 miljard euro (!) extra zullen moeten afdokken. Het lijkt dan ook meer dan waarschijnlijk dat vooral de zgn coördinatiecentra, die nergens zo massaal aanwezig zijn als in België, die dagelijks enorme geldstromen binnen Europa regelen en nu riskeren die Tobin taks zelfs twee keer te moeten betalen, zich zullen verplaatsen naar landen die niét meedoen. In de eerste plaats denkt men dan aan Groot-Brittannië (de Londense 'city'), maar deze keer moet men het zelfs zover niet gaan zoeken. Nederland en Luxemburg doen nl ook niet mee. Onze coördinatiecentra, die het al moeilijk hadden met het recente verlagen van de notionele interestaftrek, zullen in onze niet participerende buurlanden met open armen ontvangen worden. Bij ons zal er in eerste instantie een betrekkelijk klein aantal jobs verloren gaan, op lange termijn zou het wel eens een financieel bloedbad kunnen worden. Zo'n Tobin taks kan in een modaal coördinatiecentrum nl oplopen tot enkele tientallen miljoenen per jaar. Het zal er voor Di Rupo en zijn trawanten niet eenvoudiger op worden om dat aureool van marxisme kwijt te raken. Men innige deelneming trouwens aan onze zgz liberale partijen die dit spelletje beurssnijden moeten meespelen.
Er is zopas een nieuwe studie verschenen, van het Leuvense onderzoeksinstituut Vives, over de stilaan beruchte geldtransfers die Vlaanderen teisteren en ons elk jaar miljarden euro's armer maken. 'Het Genoom van de Geldstroom', zoals het rapport heet, maakt dat we er zeker niet vrolijker op zullen worden. Bij de officiële Belgische statistieken wordt brutaal eerlijk toegegeven, dat die geldstromen er zijn en - zegt men - dat ze ergens tussen de zes en de zeven miljard euro liggen. Dat is een even brutale leugen en dat weten wij al sinds het Warande manifest van 2005. Volgens de nieuwe studie van Vives kan het nóg erger. Naargelang het jaar - er zijn schommelingen - kan het zelfs gaan tot liefst zestien miljard! De belangrijkste reden tot die kostenexplosie komt van de sociale zekerheid waarin, met uitzondering van de kinderbijslag de kosten van alle subcategorieën zijn toegenomen. Het verschil tussen de officiële statistieken enerzijds en die van Warande en Vives anderzijds is, dat men in de officiële cijfers gen rekening houdt met de intrestlasten op de staatsschuld, die zo goed als volledig door Vlaanderen wordt betaald. De andere regio's zeggen frisch und fröhlich dat ze daarvoor geen geld hebben en dat wordt door onze Vlaamse 'volks'vertegenwoordigers van de traditionele partijen zomaar geslikt. Het is bijna meewarig te moeten vaststellen, dat de Vlaamse regering bijna wanhopig op zoek moet naar honderd miljoen euro om haar budget in evenwicht te houden, terwijl juist dat budget in evenwicht houden ervoor zorgt dat Vlaanderen jaarlijks 12 tot 16 miljard zomaar weggeeft. En weggeven is het juiste woord, want dat geld wordt zo goed als niet geïnvesteerd, maar ten dienste gesteld van het PS-cliëntelisme in Wallonië. Opgesoupeerd, zeg maar. Daar houdt het trouwens niet mee op. De Belgische staatsschuld blijkt nl hoofdzakelijk in Wallonië te worden opgebouwd, maar het is Vlaanderen (en in veel mindere mate ook Brussel) dat daarvoor moet opdraaien. Wallonië in het algemeen en de PS in het bijzonder hebben er alle belang bij dat de belastingen verhogen en de besparingen afnemen. Hoe armer België wordt hoe meer geld Wallonië krijgt. In de huidige situatie is Vlaanderen een betaler, terwijl het een ontvanger zou moeten zijn. Is Vlaanderen een minderheid, terwijl het een meerderheid is. Probeer zoiets maar eens te verkopen in het buitenland. Ze verklaren ons gek.
Waarschijnlijk zal er hier en daar wel iemand gedacht hebben dat ik, na mijn operatie, in de lappenmand gevallen ben. Niets is minder waar. Mijn PC liet het woensdagmorgen afweten. De harde schijf had het, na meer da negen jaar, begeven. Dat euvel is nu hersteld en ik blog nu op Windows 7. Gelukkig blijft er nieuws genoeg, ook al is het enkele dagen oud. De problemen van vandaag in dit land waren ook al de problemen van gisteren en zullen, jammer genoeg, ook die van morgen blijven. Neem nu dat van de vergrijzing, waarover deze week sprake was. Volgens de studiecommissie voor die vergrijzing zullen de Belgische pensioenen straks onbetaalbaar worden. En weten dat we hier zowat de laagste pensioenen van heel West-Europa kennen. Hoe kan zoiets nu? In alle landen die te lijden hadden van de Tweede Wereldoorlog, was er na die oorlog een babyboom. Die werd later gevolgd door een babytekort als gevolg van enerzijds de reactie, anderzijds door het ontdekken en verspreiden van de anti-conceptiva. Iedereen wist dus reeds dertig, veertig jaar geleden dat er een massale vergrijzing én een ontgroening op ons afkwam. In alle landen zijn daarvoor maatregelen getroffen, behalve bij ons. Zelfs het motto van Dehaene: 'ik pak de problemen aan wanneer ze zich voordoen', werd niet meer toegepast. Verhofstadt had het te druk met zijn 'actieve welvaartstaat'. Zelfs een column van de heren Frank Vandenbroucke en Vande Lanotte, die ervoor waarschuwde, werd weggewuifd. Over 'Brouckie' gaan we het niet meer hebben. Zij eigen partij heeft hem ondertussen uit de politiek gepest. Die Vande Lanotte was het ogenblik van dat blog echter minister van Begroting, net zoals hij dat nu ook weer is. Hij moest over die pensioenen geen column schrijven, maar er iets aan doén. Dat heeft hij niet gedaan en doet hij ook nu niet. Hij heeft het waarschijnlijk te druk met Electrabel... Vergeten we ook niet dat alle ministers van Pensioenen die vóór Quicky kwamen, allemaal socialisten waren, achttien jaar lang. Als het met onze pensioenen nu mis loopt dan zijn zij daar in de eerste plaats voor verantwoordelijk. Tenslotte nog dit: Quicky zou eind vorig jaar een pensioenhervorming hebben doorgevoerd, door o.m. de pensioenleeftijd op te trekken tot 62 jaar. Het financieel effect daarvan bedraagt, ocharme, 0,3% van het bbp. Net zoals alle andere zgz hervormingen waarop de Sinterklaasregering van Di Rupo zich beroept, is ook deze alleen maar knip en plakwerk, wat gerommel in de marge waarmee niets wordt opgelost, alles alleen maar ingewikkelder wordt, in de hoop dat de burger het bos niet meer ziet door de bomen.
Het beste verhaal van het voorbije weekeinde kwam van het congres van de Vlaamse Federatie van Beleggers (VFB). De aanwezigen, die in deze barre ondernemerstijden mogen bewonderd worden voor hun moed om er toch mee door te gaan, kregen er een brief van Elio Di Rupo voorgelezen door hun voorzitter Paul Huybrechts. In deze brief, die door Huybrechts 'constructief' werd genoemd, stak Di Rupo de beleggers een hart onder de riem, waardoor er een golf van opluchting door de goed gevulde zaal ging. Lang duurde dat enthousiasme echter niet, want de brief bleek nep te zijn en de droom werd weer een nachtmerrie! Dat laatste laat duidelijk zien, dat het ongenoegen en de frustratie t.o.v. de huidige federale regering, die nu op dat niveau heerst, eerder nog zal toenemen. Vergeten we even niet dat de VFB nu niet direct een Vlaamsgezinde troep is. Maar ook bij hen heerst tegenwoordig het gevoel dat het de Waalse PS is die in de regering Di Rupo de dienst uitmaakt. 'Beleggen', aldus een van de sprekers, "is politiek geworden. Vroeger volgden wij het reilen en zeilen van de bedrijven en de economische conjunctuur, nu moeten we constant het regeringsbeleid analyseren. Als ze zo voortdoen, is het over twee jaar gedaan met België". Er is dus nog hoop voor de flaminganten. Wat dat laatste betreft, blijft er ook nog steeds hoopgevend nieuws komen uit Catalonië, waar men het echt schijnt te menen. Tijdens de 'classico', het voetbaltreffen tussen Barça en Real Madrid, schreeuwden de toeschouwers in het propvolle Nou Camp stadion (nota bene: het grootste ter wereld met bijna 100.000 plaatsen!), allemaal samen 'independencia!' (onafhankelijkheid) en dit op het ogenblik dat de match exact 17 minuten en 14 seconden oud was, daarmee verwijzend naar de datum van 1714, het jaar dat Catalonië zijn onafhankelijkheid verloor. Een onafhankelijkheid die de Catalanen nu terug willen, zoals ik ook al aanstipte in mijn blog van 3 dezer ('de confederale onafhankelijkheid'). Il zie het in Vlaanderen nog niet direct gebeuren. Mocht dat ooit wél het geval zijn, dan mogen we niet vergeten roepen te starten na 13 minuten en twee seconden (doordenkertje)...
Ik schreef hier al enkele keren dat de federale regering geen poot meer uitsteekt vóór de verkiezingen van 14 oktober*. Dat is niet helemaal correct. Vorige week heeft minister zonder financiën Vanackere (CD&V, ACV strekking) immers nog enkele honderden miljoenen gevonden om het te verwachten vergrote gat in de begroting te helpen dichten. Hij is dan op het lumineuze idee gekomen een gedeeltelijk inning te houden van de eindbelasting op de pensioenverzekeringen. Daarvan zou zogezegd niemand schade ondervinden, maar dat klopt niet. Dat soort 'kapingen' kennen we nl al van in de paarse overheersing en kan gerust gelijk worden gesteld met het toenmalig overnemen van pensioenfondsen en de beruchte sale & lease back operaties van de heer Vande Lanotte, ook nu weer zgz verantwoordelijk voor de begroting. Dit is zelfs geen vestzak/broekzak, zoals Vanackere wil doen uitschijnen, maar diefstal t.o.v. de toekomstige regering(en) en dus ook t.o.v. de toekomstige belastingsbetalers. Alhoewel er bij deze transactie sprake is van 600 miljoen euro, houdt de federale regering er op het scheiden van de markt 'slechts' 200 miljoen aan over. Datzelfde bedrag is ze ondertussen weeral kwijt geraakt in een zoveelste Dexia schuldenafbetaling (of hoe je het ook wil noemen). Om de Luxemburgse dochter BIL (banque international de Luxembourg) te kunnen verkopen, moest Dexia nl ongeveer datzelfde bedrag nl bij op tafel leggen. Zoals wij dat vroeger zegden: 'eerste gewin, kattengespin'. --- * I.v.m. de komende verkiezingen nog dit interessante nieuws. In navolging van de VRT is ook VTM, de cafézender uit Nossegem, samen met het tegenwoordig ook al linkse Nieuwsblad van Liesbeth Van Impe, begonnen met een soort stemtest. De hoofdredacteur van 't Pallieterke deed daar voor de lol eens aan mee en stuurde zijn mening over e.e.a. door. Hij kreeg als antwoord, dat zijn mening het dichtst aansloot bij de ... SP.a! Om maar te vertellen wat voor flauwe kul er dezer dagen verkocht wordt om de zendtijd vol te krijgen. Voor de lezers, die me aanraadden deze week niet teveel Tv te kijken, heb ik trouwens ook een geruststelling. Sinds het heengaan van mijn vrouw zie ik op Tv alleen nog het nieuws en - heel soms - Terzake, als dat iets heeft dat bij het nieuws aansluit. Voor de rest is het klassieke radio.
Vooreerst mijn dank voor alle lezers die me het beste toegewenst hebben bij mijn operatie. Die is inderdaad exact gelopen zoals men mij verteld had. Vrijdagmorgen binnengegaan, enkele controles (hart, longen, bloed), de operatie en daarna met enkele baxters terug naar de kamer. Er was zaterdag een klein probleempje toen de afvoersonde verstopte door een bloedklontertje, maar dat werd meteen gecorrigeerd (ik kreeg daarna wel een prik tegen flebitis). Zondagmorgen ging de sonde eruit, veel water drinken en toen bleek dat ik weer normaal kon plassen, mocht ik naar huis. Nu even kalm houden, over drie weken een eerste controle en dan zien we wel. Buiten enige pijn bij het plassen, een gevolg van het plaatsen van de sonde, voel ik me helemaal niet ziek of zwak, wel eerder opgelucht. --- In het ziekenhuis heb ik even Tv gekeken, de zevende dag, het debat tussen enkele Antwerpse politiekers. Telkens Annemans (VB)- het woord nam begon iedereen hem te onderbreken, zoals men dat zowat met alle Vlaams-nationalisten pleegt te doen (moderator inbegrepen). 'Hou op met dat roepen', zei Annemans, 'of ik stap op'. En ze zwegen! CD&V'er Heylen had het over enkele tientallen hectaren bedrijfsruimte die er in de haven bij zou komen. Wat heeft men daar aan als men er niet bij of weg van kan geraken zolang het verkeersprobleem niet is opgelost? En dan nog een echt gebeurde mop in Brussel. Daar komen PS en SP.a samen op. In totaal 48 kandidaten, waarvan 2 (twee!) Vlaamse: e.o.a. dame op nr 8 en onderwijs Smetje als lijstduwer. Nee, dit is de mop niet, die komt nog: Bertje Anciaux kreeg op die lijst geen plaats omdat rode kop Thielemans vindt dat hij te Vlaams is!
Sinds begin februari 2006 heb ik elke dag een blog geschreven. Met die van het jaar daarvoor erbij, toen ik nog niet elke dag schreef, ben ik aan nr 2151 gekomen. In mei van dit jaar zag het er even naar uit, dat ik er een paar dagen tussenuit zou zijn, toen ik buitenlandse vrienden op bezoek kreeg. Die bleven 's morgens echter lang genoeg uitslapen zodat ik de kans kreeg toch mijn artikels te schrijven. Voor de volgende dagen zal dat echter niet mogelijk zijn. Vrijdagmorgen word ik verwacht in het H.Hartziekenhuis in Lier voor een prostaatoperatie. De oude mannenziekte, zeg maar. Ik had al jaren last van een overactieve blaas door het vergroten van mijn prostaat, maar heb dat tot nu toe zonder medicatie onder controle kunnen houden. Daar dit echter steeds problematischer werd, moest ik nu kiezen tussen dure medicamenten - die niet worden terugbetaald door de ziekenkas - of een operatie. Ik heb voor dat laatste gekozen. Een prostaatoperatie is trouwens niet meer zo erg als enkele jaren geleden. Het gaat nu met microchirurgie, een soort kijkoperatie, waarbij slechts twee kleine sneetjes gemaakt worden. Als alles een beetje normaal verloopt, ben ik zondagavond weer thuis. Ik kan zelfs met mijn eigen wagen naar het hospitaal en er zondag zelf mee terug naar huis rijden. Daarna zal ik wel een revalidatieperiode hebben van twee maanden, maar dat zal - hopelijk - geen invloed hebben op mijn blogactiviteit. Misschien zal ik er dan zelfs meer tijd voor hebben.
