Momenteel ben ik begonnen met het lezen van het boek ‘De geschiedenis van de joden’, geschreven door de Brits-joodse schrijver Simon Schama (Atlas Contact). Ik heb dat boek al enkele jaren in mijn bezit, maar ik zag er steeds tegenop eraan te beginnen: 500 bladzijden, plus nog eens 75 voor allerlei nota’s en naslagwerk. Ik had dat boek destijds gekocht, omdat ik geïntrigeerd was door de titel van de boekbespreking in De Standaard der Letteren: ‘ Een onmenselijke geschiedenis’. Door de late vorstprikken kon ik buiten in de tuin nog niet veel doen en ben ik er toch maar aan begonnen. Ik ben nog maar halfweg, maar kan nu reeds zeggen dat het gewoon onwaarschijnlijk is, wat daar in dat Midden-Oosten allemaal al gebeurd is sinds het ontstaan van het Jodendom (zo’n 15 eeuwen vóór Christus a.u.b.!). Het boek handelt alleen nog maar over de periode van 1000 vóór Christus tot ongeveer 1500 erna. De geschiedenis van steden en landen die compleet verwoest werden, weer opgebouwd, weer verwoest en dat ging zo de hele tijd door. Dat gebeurde door bezetters, zoals de Assyriërs, de Perzen, de Egyptenaren, de Hittieten, de Grieken, de Romeinen, de Turken, de Arabieren en de Kruisvaarders, maar ook door oorlogen met de kleinere buurlanden en zelfs onderling, burgeroorlogen zeg maar. In het licht daarvan zijn de oorlogen in het Midden-Oosten van vorige en deze eeuw feitelijk niets nieuws. Ze zijn de voortzetting van wat daar reeds 3.000 jaar gebeurt en wat dreigt te blijven gebeuren.
Dat Israël nog steeds bestaat en dat allemaal overleefd heeft, is een klein wonder op zich. Het is zowat het enige land met een op Westerse leest gestoelde democratie te midden van een continent in chaos, waar Turken, Perzen en Arabieren nog steeds meespelen en elkaar – met de hulp van derden – nog steeds de duivel aandoen. Waar nog steeds burgeroorlogen plaats vinden en men elkaar vermoordt o.w.v. zijn geloof, zelfs binnen dezelfde godsdienst (sjiïeten en soennieten bv).
En wij ons maar druk maken omdat het daar niet opgelost raakt!
De moordpoging met een nieuw zenuwgas op een gewezen Russische dubbelspion en zijn dochter in het Britse Salisbury doet vele wenkbrauwen fronsen. Toen ze die man, na enkele jaren gevangenis in Rusland, uitwisselden tegen een of meer Britten die in Rusland in de problemen waren gekomen, moest men in datzelfde Rusland toch geweten hebben wat die man eventueel nog teveel wist. Ik neem aan dat de Britten genoeg bewijzen hebben om te stellen dat Rusland achter deze moordpoging zit, anders zouden ze zo’n ingrijpende tegenmaatregelen zo maar niet genomen hebben. Al bij al gaat het om een gifgas dat vijfmaal dodelijker is dan het dodelijkste van dat soort gas dat men hier kent en is het geweten dat het alleen in Rusland is uitgevonden en geproduceerd en nergens anders. Volgens een internationale conventie die daarover bestaat kan dit niet gebruikt worden, tenzij men er een akkoord over zou hebben, die er in het geval Skripal zeker niet was. Die was het trouwens ook niet toen Litvinenko, die andere Russische spion in datzelfde Groot-Brittannië in 2006 vergiftigd werd met polonium. Het enig verschil met de nieuwe moordpoging is, dat polonium geen zenuwgas, maar een radioactieve materie is, waarvoor men de internationale goedkeuring niet echt nodig had.
Natuurlijk wordt de nieuwe moordpoging door het Kremlin ontkend. Zij weten daar nooit van iets als het over dergelijke zaken gaat. Het begint er zo stilaan op te lijken, dat Rusland een schurkenstaat aan het worden is, waar een door de staat gesteunde virtuele ondergrondse beweging misdaden kan blijven begaan, waar het officiële Rusland niets van zou weten, althans niet naar buiten toe. Dat geldt niet alleen voor de twee moordpogingen in Groot-Brittannië, maar ook voor allerlei politieke moorden in Rusland zelf, waarvan men soms wel zegt de daders gepakt te hebben, maar nooit de opdrachtgevers. Het gaat hier om professionele staatsmoordenaars, waarbij iedereen zo stilaan weet wie die opdrachtgevers zijn, maar niemand die het kan bewijzen. Zo’n beetje hetzelfde wat op een ander terrein gebeurt, nl die van de militairen zonder insignes die opdoken in de Krim en die nog werkzaam zijn in Oost-Oekraïne en Syrië, zoals recentelijk nog gebleken is na dat Amerikaans bombardement bij Deir Ezzor, aan de Eufraat. Voeg daarbij nog de aan de gang blijvende bombardementen in Syrië, waarbij hospitalen, scholen en crèches niet gespaard worden* en de dopingschandalen in de sport, waaraan tijdens de Olympische Winterspelen in Sotchi het Russische Olympische Comité en zelfs een ministerie zich schuldig maakten (wat niet belette dat er tijdens de recente Spelen in Zuid-Korea weer twee Russen tegen de lamp liepen!) en men kan best begrijpen dat De Oost-Europese buurlanden van Rusland zich zorgen maken.
* Als er in Syrië en Irak nog maar een zweem van vermoeden was dat er burgerslachtoffers waren gevallen door Belgische bombardementen, was het politieke kot hier al te klein. Die verontwaardiging is wel erg selectief...
Er was dezer dagen een peiling van Ipsos over het herinvoeren van de dienstplicht. Verrassend genoeg bleek zo’n 2/3 van de ondervraagden daar voor te vinden te zijn, in Vlaanderen iets minder (58%) in Wallonië iets meer. Het is een discussie die we nog gaan krijgen, gewoon als gevolg van het feit dat er de komende vier jaar zo’n 7.500 vacatures komen in het leger en die – zo te zien – niet met de gewone campagnes opgevuld raken. Ondertussen moeten militairen bij ons tegenwoordig heel wat taken doen – zoals bewakingsopdrachten – waarvoor ze feitelijk niet zijn opgeleid en zit Binnenlandse Zaken met de handen in het haar van zodra er een internationale gebeurtenis van belang zich voordoet. Met de aanwezigheid hier van het hoofdkwartier van de NAVO (met weer een top in juni) en de E.U. worden die gebeurtenissen zeker niet zeldzamer.
De afschaffing van de militaire dienstplicht in 1992, was een vergissing. Dat is trouwens een vaststelling die niet alleen bij ons gebeurt. Zweden heeft de dienstplicht – voorlopig gedeeltelijk – reeds weer ingevoerd en de Baltische staten denken eraan hetzelfde te doen. Dat heeft daar wel met iets anders te maken, nl de onzekerheid van de buitenlandse Russische politiek, waar men – zeker in die Baltische staten – al van geproefd heeft en die daar niet voor herhaling vatbaar is. Bij ons heeft men destijds niet alleen de dienstplicht afgeschaft, anders dan in de meeste andere Europese landen schafte men ook de Rijkswacht – een gedisciplineerd militaire keurkorps - af, waardoor dit land bij grote problemen geen plan B meer heeft. Met dank aan Lowie Lawijt.
Ondertussen is de wereld echter veranderd en blijft die veranderen aan een steeds sneller tempo. Een herinvoering van de dienstplicht hoeft vandaag de dag niet persé militair te zijn en anderzijds zijn er de steeds toenemende claims voor gendergelijkheid, waar men zo hard op staat te roepen en waarbij in dit geval ook de vrouwelijke bevolking zou betrokken worden. Tenslotte is er de toevloed van allochtonen die men op die manier voor de keuze van één nationaliteit kan stellen. Wie niet meespeelt, krijgt de Belgische nationaliteit niet of wordt ze afgenomen als hij/zij er een tweede heeft.
Het zal nog niet voor morgen zijn, maar het probleem zal ook niet weggaan. Niet onbelangrijk in deze discussie, is het feit dat president Macron in Frankrijk hetzelfde wil doen. Zolang het in Brussel druppelt als het in Parijs regent, zal dat gegeven niet verwaarloosd worden. De kans dat er een 21ste-eeuwse versie van de dienstplicht komt, blijft bestaan al hoeft die - zoals gezegd - niet voor iedereen militair te zijn. Die laatste, de militaire dienstplicht, zou men wel aantrekkelijker kunnen maken door bv een hogere verloning.
Wie het idee heeft gehad om Tom Meeuws in Antwerpen als lijsttrekker, eerst van ‘Samen’, het vermeende kartel met Groen, daarna van de afzonderlijks SP.a-lijst uit te spelen, heeft daar nog niet veel plezier aan beleefd. De man had bij De Lijn Antwerpen, waar hij voorzitter was, ook al geen vlekkeloos parcours gelopen en was daar met stille trom moeten vertrekken o.w.v. een probleem met zijn budgetbeheersing. Daarna was er, toen hij al mede lijsttrekker voor Samen was, de heisa omtrent zijn beschuldigingen van belangenvermenging aan het adres van het huidige Antwerpse schepencollege omdat die ingegaan was op een uitnodiging van een projectontwikkelaar om diens verjaardag mee te komen vieren in ’t Fornuis, een bekend Antwerps restaurant. Later bleek dat hij zelf ook al met diezelfde man was gaan tafelen. Het gevolg van die zaak was, dat Samen ‘amen en uit’ werd en de socio’s – die ooit zo’n 90 jaar de koekenstad mee bestuurd hadden - er nu alleen voor stonden.
Blijkbaar is Meeuws ‘dure de comprenure’, want nu was hij weer afgekomen met een beschuldiging aan datzelfde Antwerpse schepencollege, deze keer dat het teveel zou afgestemd zijn op beleggers. Dat alles terwijl ondertussen gebleken is dat hijzelf ook belegd heeft, in een appartement. M.a.w. hij vindt het niet meer dan normaal dat al wat hij doet o.k. is, maar als anderen dat doen, is het fout. Wat hij doet is gedurfd. Wat anderen doen is gewaagd. Voor iemand die verkocht wordt als ‘ondernemer’ van beroep lijkt dat allemaal nogal amateuristisch en de vraag is maar wie straks zijn stem nog gaat geven aan zo’n loslopend projectiel. Het is misschien een beetje te cru gesteld, maar ik heb ooit eens iets gelezen van iemand die zei dat, ‘om genieën te kweken, ge niet persé moet beginnen met idioten’ en dat lijkt hier zo stilaan wel op zijn plaats. Vergeten we niet dat zo’n man ambieert burgemeester te worden van Vlaanderens grootste stad en haven.
Er wordt in de politiek bij ons nogal eens moeilijk gedaan over de militaire aankopen. Dat gaat dan meestal inderdaad om veel geld. Toch stelt het op wereldvlak niet veel voor en dat geldt zowel voor dit land als voor Europa. Als straks de Brexit een feit zal/zou zijn (altijd met twee woorden daarover spreken!), dan zal de NAVO voor 80% gefinancierd worden door niet EU-landen. De States hebben daarbij gelijk te zeggen dat de E.U. te weinig bijdraagt. Dat zegt nu Trump, maar dat zegden ook zijn voorgangers én de leiding van de NAVO. Militair gesproken blijft Europa een reus op lemen voeten. Dat laatste geldt niet alleen voor het rijdend, vliegend en varend materieel, maar ook voor de manschappen. Van de 2 miljoen mannen en vrouwen in dienst, zouden er maar 40 duizend gevechtsklaar zijn. Ga daarmee naar de oorlog!
Europa geeft liever zijn geld uit aan zijn duur maar machteloos parlement en zijn ambtenaren. Zo raakte recentelijk nog bekend dat afscheidnemende commissarissen niet langer twee, maar drie tot vijf jaar lang (hangt af van de dienstjaren) nog 40 tot 65% van hun reeds rijkelijk salaris uitbetaald krijgen, met het behoud van een bureau in het commissiegebouw, een dienstwagen mét chauffeur en twee assistenten! Dat gebeurt om te vermijden dat ze meteen na hun ontslag hun diensten gaan aanbieden bij grote bedrijven, zoals dat nog met Barroso het geval was. Niet iedereen heeft daar blijkbaar al een landgoed met bloeiende wijngaard in Toscane…
Als men zo’n zaken leest, dan denk ik dat menig Europees staatsburger zijn geld toch liever naar wat meer defensie zou zien gaan dan naar zo’n potverterende ambtenaren. Als het ooit echt zou gaan stinken, zijn zij waarschijnlijk de laatsten waarop we moeten rekenen. Recentelijk pleitten zowel Europarlementslid Ivo Belet als Markse Beke in De Tijd nog voor meer Europa. Volgens hen kost Europa elke Belg niet meer dan een cappucino per dag. Die cappuccino-index blijkt te zijn uitgevonden door de Amerikaanse nieuwssite Politico. Zelfs als het waar zou zijn, is het nog geen reden om ermee te morsen.
Zalando, de Duitse online kledingsreus wou in het Waalse Dour, bij Bergen, een distributiecentrum oprichten voor haar e-commerce. Dat had kunnen zorgen voor 1500 nieuwe jobs in het door werkloosheid geteisterde Henegouwen. Er is echter niets van in huis gekomen, omdat – na rijp beraad – de beruchte loonkloof met de buurlanden te groot blijft. Na eerst geweigerd te hebben dat er ook bij ons ’s nachts kon worden doorgewerkt, had Kris Peeters in al zijn tsjeven goedheid het geregeld kunnen krijgen dat dit wél kon gebeuren, maar alleen na akkoord met de vakbonden. Die eisten echter zoveel meer extra loon dat het voor de Duitse keten niet meer hoefde. Onze vakbonden hebben liever geen werk dan minder betaald of minder vast werk, met als gevolg dat de werknemers, die meestal laag geschoold zijn, ten koste blijven vallen van de staat. Van de belastingbetaler, zeg maar, dat is in de eerste plaats Jan Modaal uit Vlaanderen en Peeters speelt dat spelletje mee. Tenslotte verdienen onze vakbonden geld aan werklozen, niet aan mensen die werken.
Er zijn momenteel al zo’n twintigtal e–commerce zaken die in België leveren, maar bijna geen enkele die hier een vestiging heeft. Die liggen nl allemaal net over de grens in Nederland, Duitsland en zelfs in Frankrijk. Zij vertegenwoordigen meer dan 15.000 jobs, inderdaad minder betaald, maar de mensen die het doen zijn meestal laag geschoold, waarvan ook al een deel immigranten die weinig ander werk kunnen vinden. Buiten het loonverschil is er ook de graad van flexibiliteit die in die e-commerce de normaalste zaak van de wereld is en worden er steeds meer studenten ingeschakeld. Voor heel wat mensen – en dat wordt er in onze media meestal niet bij verteld – is werken in zo’n e-commerce verdeelcentrum ook een bijverdienste.
Er zijn in dit land ook wel enkele e-commerce winkels, zoals schoenen Torfs en elektronicaketen Vanden Borre, maar die maken er amper extra winst mee. Torfs, die zich graag als goede Belg manifesteert, heeft er zich al over beklaagd.
België heeft de e-trein gemist, met dank aan genieën zoals die Peeters. Zelfs als we morgen met gelijke wapens zouden strijden als onze buurlanden, krijgen we het gros van de klanten niet meer terug. Die zijn ondertussen gewend aan Zalando en andere Bol.com’s en als ze daar een goede service kregen, zullen die niet zomaar overschakelen.
Volgens een tussentijdse peiling naar het kiesgedrag van de waarde landgenoten, uitgevoerd voor Le Soir, RTL en VTM, blijven de traditionele partijen achteruitgaan. Pieter De Crem, in vorige federale regeringen een voortreffelijk minister van Landsverdediging, maar sinds de regering Michel gedegradeerd tot staatssecretaris voor Buitenlandse Handel, heeft niet op die peilingen gewacht om, een dag eerder, eens zijn gedacht te zeggen over de politiek van die huidige federale regering in het algemeen, maar vooral in het bijzonder op de pijnlijke situatie van zijn eigen partij, CD&V, die – volgens die peilingen – nog eens zo’n 4% achteruit zou gaan. De Crem is, samen met Hendrik Bogaert, zowat het laatste rechtse carré van zijn partij en is steeds te uitgesproken geweest om dat allemaal zomaar over zich te laten gaan. ‘Het discours van zijn partij’, zegt hij, ‘staat haaks op dat van de volkspartij die ze steeds heeft willen zijn. Het linkse imago dat de partij gekregen heeft, komt hard aan bij de brede basis van onze ondernemers, zelfstandigen en gezinnen’. De Crem vertelde dat allemaal op een besloten bijeenkomst van de denktank Libera in Antwerpen, waarop de enige officiële aanwezige journalist er een bleek te zijn van de digitale magazine Doorbraak van de Vlaamse Volksbeweging (VVB).
Wat De Crem daar vertelde is niets nieuws, maar het is verfrissend dat eens te horen van iemand van binnen de partij, waar figuren zoals Kris Peeters en Eric Van Rompuy meer dan eens de indruk geven dat de huidige centrumrechtse federale regering met zo’n elementen geen oppositie nodig heeft; zeker niet als blijkt dat zwakke voorzitter Beke de twee eerder genoemden napraat.
De verkiezingen van het najaar gaan wel om gemeenteraadszitjes, maar juist daarin speelt CD&V nog boven haar gewicht. Daarin zou wel eens verandering kunnen komen. De partij mag al blij zijn dat ze nog enkele rechtsgezinden van het type Decrem in haar rangen telt, die tenminste op gemeentelijke basis nog het verschil kunnen maken. De familie De Crem levert zo in Aalter al jaar en dag de burgemeester; in zoverre dat men daar het gemeentehuis ‘het Cremlin’ is gaan noemen! Uitspraken van Beke als ‘Pieter is nu eenmaal Pieter’ vanwege Beke zullen daaraan niet veel veranderen.
Mensen zoals De Crem en Bogaert zullen waarschijnlijk wel niet meer van partij veranderen, maar ik heb zo het idee dat ze bij CD&V eerder met een bang hart die komende verkiezingen tegemoet zien.
---
En dan nog dit: net als bij de dioxinecrisis, die de val van de laatste regering Dehaene veroorzaakte, is het nieuwe vleesschandaal weer iets uit ons ‘diepe zuiden’. Toen was de grote schuldige wel de Vlaamse vetsmelter Verkest, maar de vervuiling met pcb’s kwam tot stand door de toelevering van transformatoroliën i.pl.v. frituuroliën door het Waalse bedrijf Fogra. Nu is het helemaal een Waals gebeuren…
Op 3 april van vorig jaar voerde de stad Gent een nieuw circulatieplan in voor de binnenstad, de ‘knip’ genaamd. Die bestond erin dat voertuigen niet meer dwars door het centrum konden rijden als ze er niet moesten zijn. Via allerlei signalen zou dan aangeduid worden hoe ze wél ter plaatse konden raken, zij het met meestal heel wat vertraging. Wie zich niet aan de regels hield, zou daarvoor, vanaf mei 2017, een boete krijgen. E.e.a. werd vastgesteld met camera’s.
Van mei tot december 2017 hebben die camera’s meer dan 70.000 overtredingen geregistreerd, wat de stadkas 4.300.000 euro aan zgz gasboetes zou moeten opbrengen! Dat zijn er zo’n 400 per dag… Het is opmerkelijk dat daarover nog niet meer gezegd en geschreven is. De geplande wegwijzers, die zouden moeten aangeven hoe men van de ene kant van de stad naar de andere geraakt, zouden er nog steeds niet staan. En er is meer.
Het Gents universitair ziekenhuis (UZ) vraagt al jaren een uitbreiding van haar parkings, die de dag van vandaag onvoldoende zijn. De stad geeft die niet omdat de schepen van Verkeer Watteeuw (groen, wat dacht ge?) ervan uit gaat dat meer parkings meer autoverkeer met zich meebrengen. Om het aantal auto’s te verminderen heeft men bij het UZ dan maar de tarieven opgetrokken en betaalt men vijf euro voor drie uur parkeren. Wie langer staat betaalt tien euro. Ge zult er maar elke dag moeten staan als bv een van uw kinderen er in behandeling is.
Deze maand gaat de stad het parkeerreglement nog een keer ‘aanpassen’ en krijgen bedrijven, net zoals het UZ, geen verdere uitbreiding van parkeerplaatsen. Ge kunt in Gent dan ook maar beter wegblijven. Dat alles gebeurt in een jaar met gemeenteraadsverkiezingen. Men moet half gek (of groen) zijn om straks nog te stemmen voor een van de partijen van de huidige paarsgroene meerderheid. Ik volg de Gentse politiek niet op de voet, maar voor de huidige Gentse oppositie (CD&V, N-VA en VB) lijkt me dit een ideale gelegenheid om van deze zaak een prioriteit te maken in de verkiezingscampagne. Ik kan me nl niet voorstellen dat men nog zal stemmen voor partijen die ervoor zorgen dat ge met de regelmaat van een klok een gepeperde gasboete in uw brievenbus krijgt. Dat geldt zowel voor de Gentenaars zelf als voor de mensen van buiten de stadskern en uit de voorsteden, terwijl het voor de toeristen een reden is om niét meer naar Gent te komen. Er zijn nog kunststeden in Vlaanderen waar men neringdoeners en bezoekers niét de duivel aandoet…
----
Ondertussen lijken de bobo’s van de BVB bezweken te zijn voor de klachten i.v.m. het aanstellen van die vrouwonvriendelijke rapper. Dat dit pas gebeurde nadat enkele grote sponsors dreigden af te haken zegt nog maar eens duidelijk waar het in het voetbal tegenwoordig om gaat: niet om de sport, maar om de centen, zelfs al moeten ze daar de taal van de meerderheid in dit land voor blijven negeren. In een land, waarin in de hoogste afdeling twaalf van de zestien ploegen uit het Nederlandstalig gedeelte komen, wordt het hymne alleen in het Frans gezongen! This must be Belgium…
Terwijl men in Duitsland na zo’n 5 maanden eindelijk een akkoord heeft over de nieuw te vormen bondsregering, zijn de Italiaanse verkiezingen onbeslist geëindigd en zou het daar ook wel eens lang wachten kunnen worden. De M5S partij mag dan al als grootste uit de stembus gekomen zijn met zo’n 32% van de stemmen, de alliantie rond Berlusconi haalde 37% en zou in feite eerst aan de bak moeten komen om een nieuwe regering te vormen. Gemakkelijk zal dat niet worden, alhoewel men met de anarchisten van M5S alle kanten uit kan. Eerst wou die beweging (een partij kan men die moeilijk noemen) helemaal met niemand samen regeren, nu de ministerzetels lonken, schijnt er alvast een deel van de groep toch iets te willen ondernemen, waarschijnlijk dat deel dat het eens is met de Lega om zo snel mogelijk alle overtollige illegalen het land uit te zetten. Een andere optie die de rechtse alliantie heeft, is een samengaan met de partij van gevallen wonderboy Renzi, die zijn PD zag terugvallen van 42 naar 20%, een afstraffing die moeilijk zal gecompenseerd kunnen worden met nieuwe mandaten, al weet men zoiets nooit in het land van Macchiavelli.
Opmerkelijk in de commentaar op de Italiaanse verkiezingen is, dat men het in onze media meestal heeft over de alliantie van de Forza Italia van Berlusconi en de Lega van Salvini. Soms voegt men er wel de ‘Fratelli d’Italia’ bij, maar niet overal. Voor de geïnteresseerden: ‘Fratelli d’Italia’ zijn ook de eerste twee woorden van het Italiaans volkslied, ook wel de ‘hymne van Mameli (de componist) genoemd. Er was echter bij die alliantie ook nog een vierde partij: ‘Noi con l’Italia-UDC’, een centrumpartijtje. ‘Fratelli d’Italia’ wordt in onze media nauwelijks vernoemd en ‘Noi con l’Italia’ nog minder. Nu we de uitslag kennen, doen die er ook niet toe, maar de enkele procenten van die partijtjes hadden wel van pas kunnen komen mocht de alliantie met de grens van 40% geflirt hebben, een grens die in Italië toelaat een meerderheid in het parlement te krijgen. Ongeveer twee derde van de Italiaanse volksvertegenwoordigers wordt verkozen in één grote kieskring, zoals bv bij ons per provincie. Het andere derde wordt verkozen in kiesdistricten met telkens één overwinnaar, zoals bv in de UK.
Tenslotte is er bij ons in enkele kranten nog de misvatting dat de Lega Nord nog bestaat, terwijl die partij het tweede deel van haar naam heeft laten vallen en daarmee afziet van een afscheiding tussen Noord en Zuid, wat een heel wat groter verschil is dan hier bv van VLD naar Open VLD gaan. Ze is nu een partij voor heel Italië en niet enkel voor het noorden. Het heeft haar geen windeieren gelegd. Dat ook bv de Gazet Van Antwerpen nog steeds over de Lega Nord spreekt, zegt iets over het verval van die krant die, sinds de passage van Steve Stevaert en Patrick Janssens, alleen nog een plaatselijk blaadje is geworden…
Het zit er bovenarms op tussen de Vrouwenraad en de Belgische voetbalbond (BVB) n.a.v. een nieuwe hymne die zou moeten dienen om de Rode Duivels te steunen in hun campagne tijdens het wereldkampioenschap deze zomer in Rusland. De bond had daarvoor een opdracht gegeven aan een rapper van allochtone, Kongolese afkomst, een zekere Damso (zal wel een pseudoniem zijn) en die kerel blijkt niet al te vrouwvriendelijk te zijn, om het beleefd uit te drukken. Nu zijn de meeste rappers dat evenmin. Nog niet zo lang geleden was er al herrie over een van insgelijks allochtone, maar Marokkaanse afkomst die de betekenisvolle naam ‘Boef’ droeg en zich zo ook liet kennen door meisjes als hoeren te bestempelen omdat ze, volgens hem, te kort gerokt waren. Die Boef had de Nederlandse nationaliteit en die Damso zou de Belgische hebben. Als dat allemaal zo maar kan, is het niet abnormaal zich af te vragen wat die Belgische (én Nederlandse) nationaliteit nog waard is. Als men trouwens ziet wat er zoal voetbalt in het Belgische nationaal elftal, is het niet verwonderlijk dat men voor zo iemand kiest. Dat zijn nl meestal evenmin Vlamingen of Walen die de Belgische nationaliteit hebben, maar Belgen en niks anders. De Vrouwenraad heeft zich ondertussen ook al gericht tot de grote bedrijven die het Belgisch team sponsoren en lijkt daar al wel een gevoelige snaar geraakt te hebben, iets dat bij de BVB blijkbaar nog steeds niet het geval is.
Dit alles gezegd zijnde, hebben we het alleen nog maar gehad over de zgz gendergelijkheid, waar men de dag van vandaag zoveel tamtam over maakt (en geld probeert uit te slaan), maar voor wat de BVB betreft is er meer. Voor de zoveelste keer zal er nl een leuze, slogan of hymne worden gemaakt die meer dan waarschijnlijk alleen Franstalig zal zijn, waardoor in het buitenland de indruk dat België een Franstalig land is, nog zal versterkt worden. Dat de Vlaamse verantwoordelijken in de Raad van Bestuur van de BVB mosselen zijn, weten we al langer. Dat de diehards van de supportersclubs in meerderheid een hoop simpele zielen zijn (ik zal beleefd blijven) ook. Maar dat onze media, die altijd zo hoog oplopen met hun deontologische principes, dat allemaal blijven slikken en alleen maar oog hebben voor wie goed tegen een balletje kan trappen en daarvoor bereid zijn zowat alles te slikken wat ze buiten de sport nooit zouden aanvaarden, is een afgang die kan tellen. Bij vrouwonvriendelijkheid zijn ze de eersten die staan te protesteren, bij Vlaamsonvriendelijkheid melden ze niet thuis. Hopelijk houdt de Vrouwenraad voet bij stuk, als was het maar om te bereiken dat er in deze wereld nog iets anders bestaat dan voetbal.
Wie de Belgische politiek al een tijdje volgt, weet dat de hoge staatsschuld van dit land grotendeels te wijten is aan het potverteren van Verhofstadt en zijn paarse en paarsgroene regeringen. Toen Verhofstadt en zijn partij in 1999 aan de macht kwamen na 18 jaar oppositie, met daarbij de Groenen, die voor de allereerste keer in dit land op federaal vlak mee mochten regeren, werd het graaien de belangrijkste activiteit. De aftredende regering Dehaene had, met de nodige besparingen en taksen, er niet alleen voor gezorgd dat dit land in de Eurozone kon treden, er was tevens een spaarpot aangelegd ter grootte van zo’n 6% van het toenmalige budget om de voorspelde kosten van de vergrijzing te dekken. Die bumper werd door Paarsgroen volledig opgesoupeerd. Om zijn gezicht en dat van de regering te redden, kwam toenmalig minister van Begroting, Vande Lanotte, voor de dag met zijn Zilverfonds, dat later een lege doos bleek te zijn. Of dit alles nog niet erg genoeg was, nam Paarsgroen ook enkele pensioenkassen over, waarvan de belangrijkste die van Belgacom was, het huidige Proximus. Dat ging om 5 miljard euro, waardoor Verhofstadt in staat was zijn begroting voor dat jaar ‘sluitend’ te noemen.
Iedereen kon toen al vermoeden dat dit verkeerd ging aflopen. In ruil voor de overname zou de Belgische staat immers de pensioenen aan alle statutaire Belgacom/Proximus ambtenaren blijven betalen (tot aan hun dood!). Bij een navraag door (Straffe) Hendrik Bogaert, nota bene: een lid van een meerderheidspartij, moest huidig minister van Begroting, Sofie Wilmès, in de Kamer toegeven dat de 5 miljard van destijds tussen 2021 en 2022 op zullen zijn en dat de staat dan elk jaar 450 miljoen euro zal moeten bijleggen en dit tot alle contractuelen bij de telefoonmaatschappij letterlijk uitgestorven zullen zijn (Bij Proximus worden tegenwoordig alleen nog contractuelen aangeworven).
Het bleef indertijd trouwens niet alleen bij Belgacom. Ook de pensioenfondsen van de NMBS, Belgocontrol, Brussels Airport en de haven van Antwerpen werden door Verhofstadt en Co overgenomen. Die operaties waren wel een stuk kleiner, maar veel kleintjes maken groot en de Belgische belastingbetaler, in de eerste plaats de Vlaamse, zal ook daarvoor nog lang mogen opdraven.
Ondertussen heeft de heer Verhofstadt zijn functie als fractieleider van Alde (volgens Kaaiman: Aldi) in het Europees parlement opgegeven en heeft hij zich kandidaat gesteld bij de komende gemeenteraadsverkiezingen in ‘zijn’ Gent. Als het in oktober lukt, vindt hij daar zijn Paarsgroen terug. Bij deze mijn innige deelneming aan alle Stroppen mocht hij erin slagen ook daar straks de politiek te verzuren.
Paniek in Broekzele! Daar zijn ze er nl achter gekomen dat de N-VA blijft stijgen in de peilingen en riskeert straks in Brussel de volstrekte meerderheid te halen in de Nederlandse taalgroep, waardoor ze in staat zou zijn de politiek en haar instellingen daar te blokkeren. E.e.a. heeft te maken met de ingewikkeldheid van het Brusselse kiessysteem, wat vroeger in het voordeel speelde van de francofonen, maar nu andersom dreigt te zullen werken.
Om een Brusselse regering te vormen is nl een meerderheid nodig in elke taalgroep. Daar er naar schatting maar zo’n 50 à 60.000 Brusselaars zijn die normaal Vlaams stemmen, volstaat het 30.000 stemmen te halen om die meerderheid te behalen. Volgens de laatste peilingen haalt de N –VA er 6% op een totaal aantal kiezers van meer dan één miljoen en zou de partij, als dat zich doorzet, in Brussel zelfs groter worden dan het CdH. De reden van de stijging is dat, na alle schandalen en lijken die er uit de kast gevallen zijn, er ook steeds meer francofonen en anderstaligen zeggen dit jaar voor de N-VA te zullen stemmen, dit dank zij de successen die Jambon en vooral Francken er behalen met de harde aanpak in hun strijd tegen terrorisme en illegaliteit, die niet meer in te dijken is met de klassieke linkse politiek van alleen maarl preventies. Daarbij komt nog dat de N-VA én het VB de enige partijen zijn die in Brussel tot nu toe niet meegespeeld hebben en dus ook geen rekenschap moeten geven voor alles wat er misliep en nog misloopt. Het VB heeft vroeger, met de kandidatuur van de Schaarbeekse politiecommissaris Johan Demol al eens geprobeerd Brussel te blokkeren, maar is daar toen niet in geslaagd, omdat ze binnen de Vlaamse kieslijsten geen absolute meerderheid behaalde.
Als het de N-VA dit jaar wél zou lukken, is dat voor de meeste Brusselse politici een nachtmerrie. Komt daar nog bij, dat Didier Reynders (MR) niet zinnens is een francofone tegenaanval in Brussel te steunen. Hij gaat ervan uit dat zijn partij, die vrij goed samenwerkt met de N-VA in de federale regering, dat ook moet kunnen in Brussel.
Enfin het kan daar nog spannend worden, al moeten we het vel van de beer niet verkopen vóór hij geschoten is. In het vinden van uitvluchten zijn onze francofonen ook niet van gisteren. Het zou de eerste keer niet zijn dat ze zelf de politiek blokkeren als het hen niet uit komt. Denk maar aan de ‘institutionele atoombom’ van Flup Moustache in tempore non suspecto toen zijn Molenbeeks rijk nog geen (slecht) wereldnieuws was.
Wanneer ik mijn blog voor maandag schrijf, is het nog wachten op de uitslag van de Italiaanse verkiezingen, waarvoor de Transalpijnen nog konden stemmen tot zondagavond 23.00 uur. Er zullen dan al wel exit polls geweest zijn maar die zijn in Italië al even onbetrouwbaar als de politiek zelf. Het wordt dus afwachten tot maandag ergens overdag.
Door een zoveelste wijziging van de Italiaanse kieswet, kan een partij die 40% van de stemmen haalt, er een absolute meerderheid krijgen. De kans dat een van de drie grote blokken: centrumlinks, rechts of ongeregeld links die 40% gaat halen, blijft klein, al zit de rechtse groep, die zelf al uit drie partijen bestaat – het Forza Italia van Berlusconi, de rechtse Lega en de uiterst rechtse ‘Fratelli d’Italia’ - er het dichtst bij. Het zou wel eens kunnen dat Berlusconi het nogmaals haalt, zoals recentelijk nog gebeurd is bij regionale verkiezingen op Sicilië. Dat men hem corrupt en immoreel vindt, kan juist zijn, maar dat zou hier meer indruk maken dan in Italië, waar men op dat gebied al e.e.a. heeft meegemaakt. Vooral oudere kiezers, die meestal vinden dat het vóór het Berlusconi nóg erger was – denk maar aan Craxi, nota bene: een socialist, die letterlijk is moeten gaan lopen – blijven ze voor Silvio stemmen . Ook het hele verhaal over de fascisten wordt in het buitenland veel erger voorgesteld dan in Italië zelf. ‘Fascist’ is hier bij ons een scheldwoord geworden, meestal gebruikt door mensen die niet eens weten wat het betekent. Het komt van het Latijnse ‘fascio’, wat een bijl voorstelt gewikkeld in een busseltje hout. Dat was een waardigheidsteken dat door de oude Romeinen werd mee gedragen in overwinningsstoeten. In het begin van de vorige eeuw was Italië een doodarm land, zo arm dat enkele miljoenen burgers er wegtrokken, de meesten naar de States, maar ook naar Argentinië. De partij van Mussolini bracht orde op zaken, voerde grootschalige landhervormingen door en schakelde o.m. de maffia zo goed als uit. Die is toen ook gevlucht naar Amerika, maar - jammer genoeg – teruggekomen met het Amerikaanse leger in 1944. Dé fout die Mussolini maakte was, dat hij het land mee betrok in WO II. Hij was toen trouwens niet de enige die in 1940 dacht dat de Duitsers de oorlog gingen winnen. Die waren er bij ons ook.
Verder zijn er Berlusconi’s tegenstrevers. Vooreerst de Partito Democratico (PD) van Matteo Renzi, tot voor kort de golden boy van de Italiaanse politiek, die echter veel van zijn pluimen verloren heeft, nadat hij een referendum over een grondwetswijziging verloor, waaraan hij zijn lot verbonden had. Hij werd er niet populairder op, toen hij op zijn belofte terugkwam op te stappen en partijgenoot en premier Letta opzij schoof om zelf die plaats in te nemen, waarna hij later in botsing kwam met, jawel, Berlusconi die hem tot dan toe vanuit de oppositie gesteund had, maar dat niet meer deed nadat Renzi koos voor een socialist als nieuwe president.
Tenslotte is er de Vijf Sterren Beweging (Movimento Cinque Stelle), waar de stichter, komiek Beppe Grillo, de leiding heeft doorgegeven aan een knaap van 31, die geen enkel diploma heeft, nooit echt gewerkt heeft* en nooit aan politiek heeft gedaan. Afzonderlijk geteld haalt zijn partij, die wat te vergelijken is met onze Groenen, waarschijnlijk de meeste stemmen, maar door het imbroglio van sluwe Berlusconi maakt diens verzameling – volgens mij althans - iets meer kans.
‘Chi verrà, vedrà’ (wie leeft, zal zien).
* Ik heb negen jaar in Italië gewoond en ook toen (in de jaren 1960/70) waren daar veel jongeren die geen werk vonden, maar meestal wél een diploma hadden, gewoon omdat ze verder bleven studeren tot ze een werk vonden. Niet zelden kreeg men daar toen te maken met jonge mensen die vóór hun dertigste geen vast werk hadden, maar wel een diploma en de titel van bv landmeter, boekhouder of advocaat. Zonder diploma is men daar blijkbaar alleen goed om in de politiek te gaan.
----
Ondertussen heeft een 2/3 meerderheid van de SPD-kiezers zich in Duitsland toch akkoord verklaard met een nieuwe ‘GroKo’, eine grosse Koalition. Het feit dat graaier Schulz had afgezien van zijn kandidatuur als minister van Buitenlandse Zaken én opgestapt was als partijvoorzitter, zal daarbij wel hebben meegespeeld en is hopelijk een voorbeeld dat navolging verdient. Mutti kan er waarschijnlijk mee verder en er, samen met Macron, Juncker en Timmerfrans, een Europees potje van maken.
Vandaag gaan we weten, of er in Duitsland een nieuwe bondsregering zal komen, de zgn ‘GroKO’, de grote coalitie van CDU, CSU en SPD, zeg maar van christendemocraten en socialisten. Beide partijen hadden al een principeovereenkomst gesloten, maar bij de SPD was dat niet genoeg en krijgen de leden het laatste woord. Tot vrijdag mochten zij hun stem uitbrengen en vandaag horen we het verdict. De kans op slagen is miniem en als die er toch komt zal het waarschijnlijk alleen te maken hebben met het feit dat bij een ‘neen’ er nieuwe verkiezingen moeten gehouden worden, waarop zeker de SPD niet zit te wachten. Die partij had bij de verkiezingen van september vorig jaar de slechtste score ooit.
De officiële reden waarom de Duitse socialisten niet mee zouden doen is dan ook dat ze geen tweede keer door Merkel electoraal doodgeknuffeld willen worden. Een onderliggende reden is de figuur van Martin Schulz, de huidige SPD-voorzitter en vroegere voorzitter van het Europees parlement. De man volgde in zijn jeugd katholiek gymnasium, buisde twee keer maar deed toch zijn studies uit, was daarna één jaar werkloos en werd bij de Bundeswehr ontslagen wegens alcoholisme. Was daarna burgemeester van het stadje Würselen dat onder zijn beheer failliet ging! Slaagde er toch in voorzitter van het Europees parlement te worden en zat daar op één lijn met Merkel, Verhofstadt en Co. Bij een eerste voorakkoord voor de nieuwe Duitse bondsregering had hij zichzelf de post van minister van Buitenlandse Zaken toegekend, een droom die hij later, na heftig protest van de partijbasis, moest opgeven, waarna hij ook aftrad als partijvoorzitter. Kortom, het gekende type van linkse zakkenvuller, die o.m. het onderzoek in de Luxsleaks affaire probeerde te verhinderen, wat niet belette dat hij daar in Straatsburg zelf zo’n dikke 300.000 euro per jaar ‘beurde’.
Martin Schulz was niet de enige die in de eerste plaats behoorlijk zijn zakken vulde bij ‘Europa’. Zopas werd nog bekend dat een zekere Martin Selmayr, de kabinetchef van fuifnummer Juncker, zichzelf benoemd heeft tot secretaris-generaal van de Europese Commissie en daarmee zowat de belangrijkste Europese ambtenaar is geworden. Zelf hebben we in dit land meegemaakt dat een partij zoals CD&V, die steeds een belangrijke Europese rol heeft gespeeld in de EVP, de job van Eurocommissaris voor Marianne Thyssen belangrijker vond dat die van Belgische eerste minister voor Kris Peeters. Dat ze daardoor een flinke stok tussen de wielen stak van de nieuwe centrumrechtse federale regering kon haar worst wezen, maar zou haar wel eens zuur kunnen opbreken bij de verkiezingen in 2019.
Op zijn jaarlijkse ‘State of the Union’ kwam Poetin voor de dag met een nieuw wapen: de Sarmat, een superraket die de hele wereld kan bereiken, zelfs rond de aarde kan cirkelen en opgewassen is tegen elk soort defensiesysteem. Het omzeilt elk raketsysteem en heeft een ‘oneindig’ bereik. Hopelijk, voor Poetin, wordt het geen nieuwe ‘Concordski’.
Ondanks dat – volgens Poetin – superieure wapen wil Rusland geen agressor zijn, maar wil ermee voor zorgen de vrede in de wereld te garanderen en – bij conflicten - iedereen aan de onderhandelingstafel te krijgen. In Oekraïne en op nog wel enkele andere plaatsen zullen ze dat graag horen. Want, voor zover bekend, dreigt geen enkel land Rusland aan te vallen, maar zitten de Ruski zelf wel regelmatig in gewapende conflicten van bedenkelijk allooi.
Het schijnt dat er in Poetin’s bureau op het Kremlin een netjes ingekaderde leuze hangt, die hij waarschijnlijk heeft meegebracht uit de vroegere DDR waar hij enkele jaren heeft gewerkt in dienst van de Russische geheime dienst (met Merkel praat hij Duits). Ze is van Carl von Clausewitz, een Pruisische generaal en militair theoreticus, die in het begin van de 19de eeuw nog in Russische dienst heeft gewerkt en zegt: ‘Oorlog is de voortzetting van politiek met andere middelen’. Dat voor het geval dat het aan die onderhandelingstafel niet zou lukken natuurlijk.
Niet vergeten dat er op 18 maart presidentsverkiezingen zijn in Rusland en Poetin, ondanks het feit dat hij die zo goed als zeker zal winnen, weinig méér te bieden heeft dan enkele eerder bedenkelijke militaire successen. De geboortecijfers zitten in Rusland in een grote dip, de armoede was er lange tijd niet meer zo erg (die gaat hij in zes jaar halveren, zegt hij), met de infrastructuur is het droevig gesteld en onderwijs, pensioenen en salarissen blijven er verslechteren.
Gelukkig heeft hij die nieuwe wonderraket nog!
---
En dan nog dit:
Bij de sneeuwstormen in Schotland (‘the beast from the East’) kregen gestrande chauffeurs van omwonenden eten en … water aangereikt. En zeggen dat ze daar zo’n goede whisky hebben!
In deze rubriek heb ik het er al eens meer over gehad hoeveel er in dit land bespaard zou kunnen worden. Klassieke voorbeelden zijn dan de Senaat en de Provincies. O.w.v. het uitkomen van steekpenningen en allerhande bonussen waarvoor betrokkenen zo goed als niets moesten doen, is men nu de overtollige mandaten in tal van intercommunales e.d. aan het elimineren. Maar het kan nog altijd beter. N.a.v. de recente schandalen in en rond Brussel blijkt dat daar nog veel meer kan bespaard worden.
Om te beginnen: de Franstalige gemeenschap in dit land, die een apart statuut heeft met een minister-president, ministers en hun hele hofhouding. Waar is die voor nodig? Vlaanderen heeft toch ook geen Nederlandstalige Gemeenschap. Verscheidene van die functies zijn dubbel en bestaan zowel in die Franstalige Raad als in het Waalse Gewest. Datzelfde geldt ook voor het uitbetalen aan vakbonden van werklozensteun, iets wat de staat zelf ook doet. En dan is er nog Brussel. Daar heeft men het Brussels gewest dat volle bevoegdheden heeft en daarnaast Brussel stad die een hele resem vzw’s telt die exact dezelfde bevoegdheden hebben. De tot nu toe laatste Brusselse fraude is die van Brinfin, die zich met het beheer van de schulden in de 19 gemeenten bezig houdt, dat terwijl er ook een Brussels Agentschap voor de Schuld bestaat. God weet hoeveel van de parallelle agentschappen en vzw’s er daar nog zijn? Trouwens, de 19 gemeenten zelf zouden overbodig worden als men van Brussel één gemeente maakt en die laat samensmelten en beheren door het Brussels gewest.
Als er een overleg is tussen de gemeenschappen van dit land, dan zit Vlaanderen daar altijd in de minderheid, omdat er steeds ook iemand van die Franse Gemeenschap bij zit. Als de federale vertegenwoordiger in zo’n overleg toevallig een francofoon is van het soort dat amper Nederlands spreekt (Bellot bv), dan gebeurt daar alles in het Frans. Dat in een land waarin 60% van de bevolking Nederlands spreekt. We hebben dat recentelijk nog meegemaakt toen onze vier (4!) ministers van energie de uitstap uit de kernenergie bevestigden. Bartje Tommelein zat daar tegenover drie Franstaligen…
---
Terloops, van Tommelein gesproken, misschien zou hij en zijn collega’s best eens Le Figaro van 28 februari lezen. Daarin staat te lezen dat Frankrijk woensdag tot tweemaal toe het landelijk piekverbruik aan elektriciteit tijdens de winter had bereikt en – om aan de vraag te kunnen voldoen - meerdere duizenden megawatt elektriciteit had moeten inkopen bij de buren. Frankrijk, nota bene, een van de landen waarbij onze wereldverbeteraars straks stroom denken te kopen als we er hier niet genoeg zouden hebben!
Vorige week kwam Marie Christine Marghem, federaal minister van Energie, trots in het parlement vertellen dat de kernuitstap, waarbij de capaciteit van de huidige kerncentrales zou worden overgenomen door hernieuwbare energie en gascentrales, in 2025 een extra kost zou betekenen van ‘maar’ 15 miljoen euro. Details kon ze toen nog niet geven, daar ze de studie daarover, gemaakt door een Gentse milieu-econoom, nog niet gezien had; ze zou erop terugkeren zodra dat gebeurd was. Ondertussen is gebleken dat die econoom misschien wel een geleerde professor is, maar ook een verstrooide professor. De man was ergens in zijn studie nl een nul vergeten, waardoor de kostprijs niet 15 maar 150 miljoen zal zijn! Dat elk huisgezin tegen die tijd jaarlijks 15 euro meer zou moeten betalen voor de stroomvoorziening zal dan ook wel niet meer kloppen. Het zal eerder een veelvoud ervan worden.
Even nog heel duidelijk stellen dat we in de toekomst inderdaad naar een groene stroomvoorziening moeten trachten te komen, maar al tegen 2025 is dat een onmogelijke zaak. Alle nieuwe gascentrales, de extra zonnepanelen en windturbines moeten nog gebouwd en/of geplaatst worden. Sommige zijn nog niet eens gepland en met het vooruitzicht enkele jaren te verliezen alleen al aan het verkrijgen van vergunningen in dit land, wordt dit een mission impossible. En er is meer.
Tegelijk met het vervangen van de kernenergie door groene stroom en gascentrales, wil men ook in het wagenpark de auto’s met verbrandingsmotoren vervangen door elektrische*. Dat betekent dat er nٕóg meer elektriciteit zal moeten worden opgewekt en – voor wat de groene stroom betreft – opgeslagen. Voor dat laatste heeft men niet eens een idee hoe men dat zal kunnen verwezenlijken en dat geldt ook voor de accu’s die in die wagens en elders nodig zullen zijn. Die zullen nl niet alleen stroom nodig hebben, maar in de eerste plaats, om geproduceerd te worden, ook kobalt, een metaal dat vrij schaars is op onze wereld. Het is feitelijk een bijproduct van nikkel en koper, waarvan de meeste mijnen (60%) dan nog te vinden zijn in de gevaarlijkste streken van ‘onze’ Kongo. Door het feit van de schaarste én doordat men er meer, veel meer van zal nodig hebben, zal die kobalt steeds duurder worden (ook voor al die digitale gadgets, die ook steeds talrijker worden) en de accu’s dus ook.
Kortom, wie denkt een elektrische wagen te moeten kopen, doet er best aan een plan B voor ogen te houden en voorlopig een hybride te nemen, zeker als men van plan is er ver mee van huis te rijden. Die laadpalen zullen er ook niet allemaal overal meteen staan en het totale kostenplaatje zou wel eens flink kunnen tegenvallen.
* En dan praten we nog niet over de vrachtwagens. Colruyt, dat bij ons ook een belangrijke speler is geworden op gebied van de hernieuwbare energie, heeft al 800.000 euro gestoken in een project met een elektrische truck, maar staat nog steeds zo goed al nergens ermee. ‘Hij rijdt nóg niet’, om het met de woorden van Jef Colruyt te zeggen (De Tijd 24.03.18).
Terwijl de hele wereld zich zorgen maakt over de bombardementen op Oost-Goutha en de schermutselingen langs de Turks-Syrische grens, blijkt zowat de hele Syrische landstreek ten oosten van de Eufraat in handen te zijn gevallen van de Koerden. Dat was enkele jaren IS-gebied, waar de terreurgroep teerde op de olieopbrengst, de grootste van heel Syrië. Dat laatste maakt dat Assad en Co het wat graag weer onder controle zou hebben. Het stadje Palmyra, dat halfweg ligt, werd tot tweemaal toe ingenomen met de steun van het Russische leger, omdat het zgz een waardevolle archeologische stad is, maar in feite was het een eerste stap was tot de herovering van de olievelden achter de Eufraat. Het eerste stadje daar, Deir Ezzor, is op 7 februari het toneel geweest van een eerste treffen tussen Koerden en Assad’s Alawieten. Tot daar niets abnormaals in de waanzin van het Syrisch gebeuren, totdat bleek dat de Koerden er konden rekenen op Amerikaanse ‘adviseurs’, die de hulp van de US-Airforce hadden ingeroepen. Die kijken onder Trump de kat niet meer uit de boom zoals dat onder Obama gebeurde, maar herleidden de aanvallers – een bataljon gesteund door artillerie, tanks, raket lanceersystemen en mortieren - tot een puinhoop met enkele honderden doden en gewonden tot gevolg.
Misschien zou over dat bloedig treffen niet veel inkt vuilgemaakt zijn, ware het niet dat er bij de doden zo’n honderd Russen waren*. Geen officiële militairen, maar goed betaalde huurlingen zonder militaire insignes van het soort dat de Russen ook gebruikt hebben om de Krim terug in handen te krijgen en oorlog te blijven stoken in de Dombas van Oost-Oekraïne. Het nieuws raakte in Rusland pas bekend nadat twee kleine Russische internet websites (Medusa en Dosjt) het gemeld hadden, waarna ‘Kommersant’, een grote Russische krant het overnam. De gewonde Russen waren ondertussen allen overgevlogen naar hospitalen in St. Petersburg en Moskou. Officieel is er vanuit het Kremlin geen enkel bericht over gekomen, omdat ze daar zgz alleen gebrieft worden door het Russische leger (het officiële dan).
Raar genoeg werd het verhaal van het bloedbad ook in de States niet opgeblazen, meer dan waarschijnlijk omdat beide grootmachten niet zinnens zijn het tot een rechtstreekse oorlogsconfrontatie in Syrië te laten komen. Poetin en de zijnen zullen ondertussen wel twee keer nadenken alvorens nog eens Amerikanen aan te vallen, zelfs als het alleen maar om adviseurs gaat. Een waarschuwing die ook Iran heeft gekregen van Israël na het neerschieten van die drone boven de Golan hoogvlakte. De ene vijand is blijkbaar de andere niet.
* Cijfers uit Bloomberg Businessweek, de Amerikaanse tegenhanger van het Britse weekblad The Economist, van 19 februari. In onze media sprak men van ‘enkele’ doden…
---
Gisteren was er weer de zoveelste nutteloze staking van de socialistische vakbond (de blauwen waren deze keer zo wijs niet meer mee te doen), tegen ‘plannen’ van de huidige federale regering i.v.m. het langer moeten werken. Alhoewel in Vlaanderen de hinder zoals gebruikelijk beperkt was, kregen die gestoorden weer uitgebreide aandacht op de Vurig Rode Tv. Bij VTM en zelfs RTL leken ze het door te hebben: zij begonnen ‘s avonds het nieuws met de echte nieuwsberichten. Belachelijk, als ge die rode vakbondsmensen van rond de dertig krijgt te zien die zich vóór de camera staan zorgen te maken over (misschien) enkele jaren langer werken wanneer ze dertig jaar ouder zullen zijn. Ondertussen werkt men in Nederland gemiddeld 7 jaar langer dan hier bij ons…
‘ Van allen onafhankelijk, heb ik mij de slaaf van allen gemaakt’
(Paulus, eerste brief aan de Korintiërs).
Daaraan moest ik denken toen de linkse partijen in Antwerpen ‘Samen’ oprichtten, het kartel dat men zo niet mocht noemen, dat tenslotte geen kartel meer was en waarin – naast socialisten en groenen – ook onafhankelijken zouden zetelen. Men kan niet onafhankelijk zijn in de politiek en zeker niet binnen één partij. Dat, na het instorten van ‘Samen’, de vrouwelijke ex-politiecommissaris nu ook als onafhankelijke zou gaan zetelen binnen de SP.a kan al evenmin.
In feite was dat ‘Samen’ een afspiegeling van de samenstelling van de linkse meerderheid in het Antwerpse district Borgerhout (‘Borgerokko’ voor de insiders). Het is het enige district van de koekenstad waar links een meerderheid heeft, die maar tot stand kon komen nadat SP.a en Groen ook de communisten van de PvdA mee in het bad trokken. Met die uiterst-linksen kan men echter niet naar de gemeentelijke verkiezingen van dit najaar trekken, waardoor men op het idee kwam ze te vervangen door zgz ‘onafhankelijken’.
Nu blijkt dat uitgerekend in het door rood beheerde Borgerhout er meer illegale dan legale handelszaken zijn en het district feitelijk grotendeels teert op een criminele economie. Die illegale panden lijken vooral te liggen langs de Turnhoutse baan, de hoofdverkeersader voor wie de stad vanuit de Kempen binnenkomt. Zelfs enkele feestzalen en supermarkten zouden er van een bedenkelijk allooi zijn voor wat de financiering en de achtergrond van de uitbaters betreft. Het zou in de eerste plaats te maken hebben met drughandel en de daaraan verbonden witwaspraktijken. De hele zaak wordt door het stadsbestuur niet ontkent. Het was zelfs een van de redenen waarom er een tachtigtal extra mensen van politie, douane en gerecht zijn ingezet in een actie die men ‘het stroomplan’ heeft genoemd, naar analogie met het kanaalplan in Hellhole city. Daartegen is al protest gekomen van de Borgerhoutse districtsburgemeester en van Wouter de Stadskabouter, bij de volgende Antwerpse verkiezingen kandidaat burgemeester. De vraag is of deze laatste bij gelegenheid weer mee zal betogen tegen de politiediensten, zoals hij eerder al eens heeft gedaan. Het linkse bestuur van Borgerhout, dat er nochtans met zijn neus bovenop zit, heeft blijkbaar de illegale praktijken niet gezien of niet willen zien. Daarna gaan vertellen dat het met de stad niet goed gaat, is het klassieke zwarte pieten waarin Belgische politiekers zo bedreven zijn.
In Brussel blijven de lijken uit de kast vallen. Na de schandalen van zelfverrijking bij Samusocial en Gial, blijken er nu ook identieke problemen te zijn bij het stadsvernieuwingsproject Neo en zelfs bij Brussels Expo, die ook door de stad Brussel beheerd wordt. Net zoals bij de eerste zaken het geval was, gaat het ook hier om fel overdreven bonussen, schijnzelfstandigen via consultancybureaus en opdrachten waarvoor geen openbare aanbesteding was uitgeschreven zoals dat door de wet bepaald wordt. Een andere gelijkenis is dat het ook hier voor 90% gaat om zakkenvullerij bij de PS, ge weet wel: de partij van de francofone werkman en medeplichtigheid van de andere partijen die mee in het bestuur van het Brussels gewest en de stad zitten, inbegrepen Open VLD en CD&V en blijkbaar steeds de andere kant hebben uitgekeken.
Brussels Expo keerde vorig jaar zo’n 700.000 euro uit aan vier bestuurders (in werkelijkheid vijf, maar die vijfde, huidige Brussels burgemeester Close/PS, kreeg geen vergoeding omdat hij anders zijn salarisplafond zou overschrijden). Een van de vier anderen, een zekere Henri Dineur (een protegee van oud Brussels minister-president Piqué/PS) is eveneens directeur bij Neo…Bij de schijnzelfstandigen die voor Neo ‘werken’ is er een ingenieur die al vijf jaar lang elke maand 27.000 euro factureerde (én kreeg!). In de boeken staat voor één miljoen euro voor consultancyopdrachten, waarvoor geen enkele aanbesteding is gebeurd.
Neo en Brussels Expo zijn trouwens nog niet het einde van het verhaal. Als gevolg van een door de stad zelf bestelde audit bij alle vzw’s die iets met Brussel te maken hebben, is het niet denkbeeldig dat er nog veel meer boven water zou kunnen komen. Zo is er bv Brinfin, een vzw die de schulden van de 19 Brusselse baronieën (ook wel eens gemeenten genoemd) beheert, waar de topman zich 300.000 euro per jaar laat uitkeren als zelfstandige. Mocht Brussel, zoals elke grote wereldstad, zich beperken tot één gemeente en één politiekorps (één brandweer heeft ze al, dat kan dan wel), dan zou er waarschijnlijk nog steeds gesjoemel plaats vinden, maar zou het wel een stuk gemakkelijker worden het te controleren en op te sporen. Zoals de situatie nu is, ziet men het bos niet meer door de bomen.
