Egbert Lachaert werd gisteren verkozen tot nieuwe voorzitter van de Open VLD. Dit gebeurde met meer dan 60% van de stemmen, waardoor een tweede stemronde overbodig werd. Bart Tommelein haalde een eerder teleurstellende 30% en de andere twee mededingers kwamen er helemaal niet aan te pas.
Lachaert behoort tot wat men de ‘donkerblauwe liberalen’ noemt, de klassieke liberalen, zeg maar. We kunnen dan alleen maar hopen dat de partij hem zal volgen en geen verdere fratsen à la Rutten gaat uithalen. Om ervoor te zorgen dat de partij niet verder afzakt in de peilingen en bij de volgende verkiezingen, zal dat nodig zijn, maar niet gemakkelijk. Met een Rutten die blijft meespelen en een Mathias Declerq die eveneens bereid is zijn principes overboord te gooien (zoals hij dat in Gent heeft gedaan ten gunste van Groenrood) wordt dat geen wandeling in het park. En dan blijft nog de vraag in hoever Crootje zich er verder nog mee zal bemoeien. Die voelt zich nu al – in de reserveploeg van Sophie – de de facto regeringsleider.
De eerste test die eraan zal komen is de mogelijke vorming van die nieuwe ‘volwaardige’ federale regering tegen 1 september. Met een begrotingstekort van zo’n 45 miljard euro is er geen mens die nog gelooft dat het initiatief van Rousseau en Magnette zal lukken. Het zou alleen maar betekenen: meer belastingen en minder Vlaanderen. Met een sterk nationalistisch blok in Vlaanderen t.o.v. een samenraapsel van traditionele partijen die steeds minder voorstellen en een eveneens sterk links blok in Wallonië tegen één enkele centrumrechtse partij, gaat dat niet meer lukken. Het wordt ook hoog tijd dat men de bemiddeling van de koning in de toekomst tot een minimum zal herleiden, want geen enkele overtuigde Vlaming gelooft er nog in dat het Hof bij deze besprekingen neutraal is, zoals we hebben meegemaakt toen het Hof niet De Wever – die iedereen verwachtte – maar Geens de opdracht gaf, waarna diezelfde Geens door Magnette belachelijk werd gemaakt. Magnette smoorde ook het eerste initiatief van Rousseau, die blijkbaar een dik vel blijkt te hebben. Als er als iets positief is aan het initiatief van Rousseau en Magnette, dan is het juist dat het (voorlopig?) met het staatshoofd geen rekening houdt. En als het geen resultaat boekt, zal het enige alternatief nieuwe verkiezingen zijn, Die zouden, zeker in Vlaanderen, best gaan over een Vlaams-Waalse boedelscheiding en het einde van het traditionele België van de dag van vandaag.
---
En dan nog dit: de Franse Gemeenschap in dit land zou een schuld hebben van 6,8 miljard euro, een stijging van 134% in tien jaar. Een reden temeer om deze compleet overbodige entiteit, die aan Vlaamse kant niet eens bestaat, af te schaffen. Dat zou pas een besparing zijn, liefst gecombineerd met de afschaffing van de Senaat en de Provincieraden.
In deze tijden van corona gebeurt er ook nog iets anders dan het bijna dagelijks gezeur over mondmaskers, afstand houden en tweede verblijven. Zo was er dat miepie dat als Erasmusstudente naar Peru was getrokken, daar vast kwam te zitten door een lockdown en er niets beters op vond dat vriendschap te sluiten met een straatkat. Toen ze dan plotseling toch de kans kreeg terug naar hier te komen, liet ze het beestje wel vaccineren, maar vergat dat er na zo’n vaccinatie een periode van drie maanden in acht moet worden gehouden om er zeker van te zijn dat het vaccin degelijk had gewerkt. Dat laatste was nodig want het ging om hondsdolheid, een dodelijke ziekte die in Peru – in tegenstelling tot hier – nog steeds niet bedwongen is. Toch besloot ze het beestje mee te smokkelen en slaagde ze erin de controlediensten van de douanes van zowel Peru als van dit land te verschalken. De zaak lekte echter toch uit nadat onze voedselinspectie er lucht van gekregen hadden. ‘Dura lex, sed lex’, de Romeinen kenden dat al en zo’n risicodier moet men hier volgens de Wet laten inslapen. Daarmee was ons dom blondje* het echter niet eens en ze verstopte het voor de politie die bij haar een huiszoeking verrichtte. Ondertussen is er door onze voedselinspectie een rechtszaak tegen haar ingespannen en zal de rechter moeten beslissen wat er zal moeten gebeuren.
Het verhaal lijkt eerder op een goedkope soap, maar is dat niet. Hondsdolheid is een ziekte waarbij men bij de eerste symptomen al zo goed als zeker is dat het een dodelijke afloop zal kennen. Zeker in deze coronatijden staan de zenuwen hier al genoeg gespannen om er een tweede epidemie bij te krijgen, eentje waartegen corona inderdaad maar een ‘griepje’ is (dixit de Braziliaanse president Bolsonaro).
Opmerkelijk in de rechtszaak die hier straks voorkomt, is dat er aan advocaten geen gebrek zal zijn. Dat zijn er reeds drie vanwege het Voedselagentschap en twee vanwege het miepie. Zelfs Vlaams minister van Dierenwelzijn, Ben Weyts, heeft zich de zaak aangetrokken en diende, nota bene: op kosten van de Vlaamse overheid, een klacht in tegen het Voedselagentschap omdat er – volgens hem – alternatieven zouden zijn voor het laten inslapen van de kat. Men kan een dierenvriend zijn, ergens zijn er grenzen en die zijn hier duidelijk overschreden. Ook een dierenvriend moet beseffen dat een 100% dodelijke ziekte hier geen kans meer mag krijgen en kan ik mij niet voorstellen dat hierop straks een uitzondering zal worden gemaakt.
Weet je hoe de bel bij een dom blondje thuis klinkt?
In mijn blog van 9 april (‘Het Europese Steunfonds’) schreef ik er al over. De zgz ‘Club Med-landen’ hadden toen nl voorgesteld een steunfonds op te richten om de meest door de corona beschadigde EU-deelstaten te steunen. Daar dit fonds werd voorgesteld als een soort Belgische transferts in het groot, waren er nogal wat landen tegen, zoals o.m. Duitsland, Nederland, Oostenrijk, Zweden, Finland en Denemarken. Die wilden de getroffen landen wel helpen, maar alleen met leningen, die ooit dienden terugbetaald te worden door de landen die ze ontvingen – zoals met Griekenland gebeurd is - maar niet door landen die zelf geen steun kregen of hoefden te krijgen.
Nu blijkt Merkel van gedacht te zijn veranderd. ‘Das Mädchen’, zoals Kohl ze vroeger noemde, denkt het weer te moeten ‘schaffen’. Samen met de Franse president Macron heeft ze een oproep gedaan om 500 miljard euro (!) op te halen op de internationale kapitaalmarkt, waarna het via internationale meerjarenbegrotingen zou vloeien naar de meest getroffen landen, maar in feite zullen betaald worden door de landen die geen steun behoeven.
Dat Macron met zo’n voorstel afkomt, is geen verrassing. Frankrijk mag nog steeds een groot land zijn qua oppervlakte en bewoners, maar niet meer politiek en economisch. Dat betekent dat la douce France eerder zal toetreden tot de ‘Club Med-landen en mee zal profiteren van die steun. Voor Merkel zal het niet zo simpel zijn, maar zij heeft het voordeel dat ze volgende jaar geen kandidaat kanselier meer zal zijn en het zich niet meer zo erg moet aantrekken. ‘Na mij de zondvloed’. Vraag is maar of ze er mee klaar komt, want ze bots op veel weerstand in eigen land, niet alleen vanwege de politiek, maar ook van het Duitse Grondwettelijk Hof, dat pas nog verklaarde ‘ dat er niet zo iets bestaat als een ‘Europees volk’ waaraan een ‘Europese staat’ zijn macht en bevoegdheid aan ontleent’ Het voegde daaraan toe ‘dat de E.U. een supranationale organisatie is, die bestaat uit de vrijwillige en in verdragen vastgelegde overdracht van welbepaalde bevoegdheden aan de E.U.’
En wat met België? Wel, Alexander de Croote – voorlopig federaal vicepremier en minister zonder Financiën - heeft al zijn steun aan het Frans-Duitse voorstel toegezegd Wie het zich kan veroorloven zomaar 40 miljoen euro weg te geven, zoals Crootje dat vorig jaar deed in Zuid-Afrika, zal het een zorg wezen nog enkele extra miljarden over de haag te smijten zonder enige tegenprestatie.
Bij de besprekingen over Brussels Airlines kwam er nog een verrassing uit de mouw, voor mij althans. Jan Smets, die vorig jaar als gouverneur van de Nationale Bank (NBB) op pensioen was gegaan, bleek daarbij te zijn betrokken als nieuwe co-voorzitter van de luchtvaartmaatschappij, waar hij eerst bestuurder en vorige maand plots voorzitter werd, toen hij de plaats innam van Etienne Davignon die iets daarvoor misschien wat te openlijk had toegegeven dat Brussels Airlines met een kwart zou moeten krimpen. Dat bleek wel een juiste voorspelling te zijn, want dat staat nu misschien te gebeuren.
Het is opmerkelijk dat mensen die al bijna een hele leven van de ene topjob in de andere zijn gevallen , – Smets was in een vroeger leven al kabinetschef van Maertens en Dehaene - blijkbaar niet kunnen stoppen, ook niet als ze de pensioengerechtigde leeftijd hebben bereikt. Voor Jan Smets houdt het nl bij Brussels Airlines niet op. In Gent is hij ook voorzitter van het AZ Sint Lukas en bestuurder bij de woonzorggroep Den Briel, een complex inclusief hotel en 65 assistentie-woningen. Men kan zich terecht afvragen hoe zo’n mensen dat allemaal klaar spelen, zeker op een moment waarop ze verondersteld worden met pensioen te zijn gegaan.
Op dat gebied is Smets trouwens geen uitzondering. Het volstaat eens te kijken naar wat zijn streekgenoten Guy Verhofstadt en Karel De Gucht nog allemaal hebben aan extra postjes, die zelden on- of onderbetaald zijn. Zeker in een periode zoals die van de post-corona die eraan komt, waarin iedereen op e.o.a. manier zal aangespoord worden te besparen, heeft dit allemaal nog weinig te maken met rechtvaardigheid en democratie.
Crisis? Welke crisis?
---
In het kader van de besprekingen over Brussels Airlines moeten wij, Vlamingen, in het achterhoofd houden dat het voor ons hier niet zozeer om Brussels Airlines zelf gaat, maar wel om Brussels Airport. Die laatste ligt niet in Brussel, zoals de naam laat vermoeden, maar in het Vlaamse Zaventem. Mocht Brussels Airlines ermee ophouden, dan verliest Brussels Airport 40% van zijn omzet en riskeren, rechtstreeks en onrechtstreeks, zo’n 25.000 mensen, voornamelijk in Vlaanderen , hun werk te verliezen. De meerderheid van de werknemers bij Brussels Airlines zijn Vlamingen, omdat al wie in contact komt met de klanten (cabine- en incheckpersoneel) meertalig moet zijn. De regio Zaventem is de tweede grootste werkverschaffer in Vlaanderen, na de haven van Antwerpen.
Sophie Wilmès heeft zaterdag voor de eerste keer sinds de coronacrisis een bezoek gebracht aan enkele ziekenhuizen in het Brusselse. Ze zal zich die bezoeken nog lang herinneren. Toen ze bij het St. Pieter ziekenhuis aankwam, vormde het verplegend personeel een ‘erehaag’, die zich compleet omdraaide en Sophie de rug liet zien toen haar wagen hen voorbij reed. Ze verwijten haar regering niet alleen te weinig te doen voor hen, maar ook veel te laat op bezoek te komen en een wet ter opvordering te hebben goedgekeurd waarmee ze niet akkoord kunnen gaan. Nu kan Sophie daar zelf weinig aan doen. Ze past ook alleen maar op de federale winkel en beschikt slechts over een opgelapte regering, dit terwijl ze zelf een neofiet is in de federale politiek, in het parlement geraakt als tweede opvolger en daarna omhoog gevallen toen Reynders zijn zetel moest laten varen nadat hij federaal minister werd en de eerste opvolger afzag van de post. Zo’n beetje hetzelfde verhaal als wat Herman Van Rompuy, toevallig woonachtig in dezelfde (faciliteiten)gemeente, St. Genesius-Rode, als Sophie Wilmès, overkwam vóór die verder omhoog viel naar Europa. De echtgenote van Van Rompuy, die in de plaatselijke gemeenteraad zat, verklaarde dat ze eruit gepest werd door diezelfde Sophie.
Daarmee is het verhaal nog niet ten einde, want het is er een zoals dat van de pot en de ketel. Federica Mogherini, tot eind vorig jaar nog de nummer één van het Buitenlands EU-Beleid, wordt meer dan waarschijnlijk rector van het Europa college in Brugge, zonder dat ze daar een academische carrière in Europese studies of enige ervaring voor heeft. Dat belette niet dat ze de voorkeur kreeg op een dertigtal andere kandidaten. Een beetje zoals het geval Khattabi bij het Belgische Grondwettelijk Hof, met dit verschil dat die laatste het niét gehaald heeft (mijn blog van 17 dezer: ’.Waalse heibel’). En wie had Mogherini voorgedragen? Niemand minder dan onze ‘natte dweil’, ex-voorzitter van de Europese Raad, Herman Van Rompuy, ‘toevallig’ ook voorzitter van de administratieve raad van het college en, even toevallig, de persoon, die de selectieprocedure leidde.
Wat een wereldje, die politiek. Men zou er een (sl)echte soap van kunnen maken.
Paul Magnette en Conner Rousseau, voorzitters van respectievelijk de PS en de SP.a gaan dus samen verkennende gesprekken aanknopen met de voorzitters van de andere partijen om te komen tot een nieuwe volwaardige federale regering in september van dit jaar, wanneer de volmachten gegeven aan de ersatzregering Wilmès zullen zijn uitgedoofd. Waarom PS en SP.a? Wel, omdat zij in dit land de ‘grootste politieke familie’ blijken te zijn. Voor de SP.a moet dat wel met een grove korrel zout genomen worden. De partij stelt nog weinig voor en zal al blij zijn mocht ze bij een volgende verkiezing de drempel van 10% bereiken. Mede als gevolg daarvan zal het partijtje van de Conner al blij zijn haar wagonnetje te kunnen aankoppelen aan de locomotief van de PS. Niets nieuws onder de zon, want de Vlaamse socialisten hebben nooit iets anders gedaan om op die manier mee te kunnen spelen. Hetzelfde trouwens wat de Waalse christendemocraten vroeger deden bij hun Vlaamse, veel grotere zusterpartij. Ik zeg wel ‘vroeger’, want die partij bestaat niet meer en wat ervoor in de plaats is gekomen, het CdH, zal straks al blij mogen zijn de kiesdrempel van 5% nog te kunnen halen. Dat kan later met de SP.a ook gebeuren als ze zo slaafs hun Waalse ‘familie’ blijft volgen.
Die Conner Rousseau mag dan nog zeggen wat hij wil, vernieuwing brengt hij niet, eerder meer van hetzelfde en herfederalisering van de gezondheidszorg naar het Belgique à papa. Hij mag dan nog allerlei wollige uitspraken doen over de toekomst van dit land, zijn land blijkt in de eerste plaats België te zijn. Net zoals bij zijn voorgangers, komt het woord ‘Vlaanderen’ in zijn toespraken amper aan de beurt, niettegenstaande dat de regio is waar zijn partij de stemmen moet halen.
De gesprekken die er nog zullen komen over de regering na die van Wilmès zullen trouwens ook van datzelfde zijn wat we al sinds eind 2018 meemaken. Als België nog een toekomst wil hebben, dan zal dat zijn als confederale staat waarin de gewesten de eerste viool zullen spelen en waarbij wat rest ook in samenspraak met de gewesten door een handvol ministers zal worden beheerd, zoals dat al eeuwen met succes gebeurt in Zwitserland.
Zoals The Economist’ (één miljoen exemplaren wereldwijd elke week!) schreef, zou niemand dit België nog uitvinden, mocht het niet bestaan.
Half januari van dit jaar was er in onze overbodige Senaat een stemming over de aanstelling van een nieuwe opperrechter bij het Grondwettelijk Hof. Ik had het daar reeds over in mijn blog van 18 januari (‘Opperrechter zonder diploma’). Daar is nl een twee/derde meerderheid voor nodig en dat was al twee keer niet gelukt. De belangrijkste kandidaat was ene Zakia Khattabi, ooit medevoorzitster van Ecolo die bekend staat als linkse activiste en dat in een zo al erg linkse partij. Feitelijk nog belangrijker was, dat Khattabi niet eens een diploma Rechten bezit en alleen daarom al niet in aanmerking zou mogen komen voor een dergelijke belangrijke post. Only in Belgium.
N-VA en VB stemden toen tegen en zo deden ook enkele senatoren van Open VLD. Zelfs het ter elfder uren oproepen van MR-b(l)aas Bouchez kon daar niets aan veranderen. De zaak werd toen uitgesteld en men had gehoopt dat bij Ecolo ondertussen het gezond verstand de bovenhand zou gehaald hebben en de partij met een andere kandidaat zou zijn afgekomen. Niet dus, waardoor een derde afwijzing van Khattabi onvermijdelijk werd. De dame gaf haar nederlaag trouwens al toe op de vooravond van de stemming. Het laat alleen maar zien hoe arrogant de Waalse groenen zijn. Ecolo zit, nota bene, in alle regeringen van Brussel en Wallonië: het Brussels Gewest, het Waals gewest en de Franse gemeenschap; ook al zijn ze niet overal nodig om aan een meerderheid te geraken. Sinds de verkiezing van half januari kan de partij niet meer rekenen op de steun van de MR, nadat huidig medevoorzitter van Ecolo, Nollet, de regering van Sophie Milnès, die voor meer dan de helft bestaat uit MR-ministers, had bekritiseerd.
Ondertussen heeft het Grondwettelijk Hof een opperrechter te weinig en om de taalpariteit te bewaren – nog zoiets Belgisch – moet de laatst bijgekomen rechter zich momenteel afzijdig houden. Laat dat nu Yasmine Kerbache zijn, ex-SP.a-parlementslid en in een vorig leven nog kabinetschef van Di Pippo. Dit heeft als gevolg dat links bij het Grondwettelijk Hof voorlopig ondervertegenwoordigd is. Erg, hé!
Voor de aanhangers van een zgz Vivaldi-coalitie breken er slechte tijden aan. In zijn hoogmoed doordat zijn partijtje met 8% van de stemmen momenteel twee leden heeft bij de E.U.-top en zes ministers plus een première in de Belgische federale regering, lijkt b(l)aas Bouchez echt te geloven dat hij daar in september mee verder zal kunnen strompelen, terwijl hijzelf in zijn eigen regio overhoop ligt met de voorzitters van zowel PS als Ecolo. Wat gebeurde er weer met die kikker die in dat sprookje zo groot wou worden als de os?
Tenslotte is het waard even te vermelden dat deze zaak laat zien dat het volstaat dat N-VA en VB samenwerken om coalities, die geen meerderheid in Vlaanderen hebben, terug te fluiten. Zeker nu de Waalse partijen met elkaar overhoop liggen is dit een teken.dat voor herhaling vatbaar is.
Het zijn barre tijden voor de klimaatfanaten. De coronacrisis heeft ook hun plannen grondig in de war gestuurd. Met scholen die al twee maanden gesloten, zijn kan men bezwaarlijk verder spijbelmarsen gaan organiseren. Zelfs leerlingen die de school moe waren, verlangen nu weer naar school te kunnen gaan.
Wat nu met Pippi Langkous? Er werd al gefluisterd dat ze hoopt eind dit jaar de Nobelprijs voor de vrede te krijgen. Nu hebben ze daar in Noorwegen al meer van die prijzen weggegeven waarvan ze later spijt hadden, maar de heilige Greta zie ik er nog geen krijgen. Het ‘kind’ wordt op 3 januari achttien en het wordt ook voor haar steeds moeilijker om eruit te zien als een veertienjarige die zich gedraagt als een laatste jaars uit de basisschool.
Aruna De Wever heeft het anders aangepakt. Na de mislukte reis naar de klimaatconferentie in Chili, die werd afgelast terwijl zij met haar supporters op zee ronddobberde, heeft ze waar voor haar geld gekozen. Ze loopt nu stage bij de groene fractie in het Europese parlement.
Een derde wereldverbeteraar die collatoral damage heeft opgelopen is ‘Timmerfrans’, eerste vicevoorzitter van de Europese Commissie. De man had zijn ‘Green Deal’ bijna rond en zag de miljarden al binnenkomen, maar dat geld zal straks wel voor andere doeleinden nodig zijn, eens dat corona voorbij is. Het leven kan hard zijn!
Opmerkelijk genoeg heeft de coronacrisis zelf voor enkele milieu oplossingen en klimaatverbeteringen gezorgd. Er wordt heel wat minder gevlogen en dat zal nog wel even aanhouden. Er is minder verkeer op de Europese wegen, dus ook minder vervuiling. De industrie staat op een lager pitje en in Duitsland gelooft men nog altijd dat ze het daar zullen ‘schaffen’ zonder kernenergie na 2022. Zopas heeft men er nog een kerncentrale met de grond gelijk gemaakt. Het is zo goed als onmogelijk dat zelfs een land als Duitsland het na 2022 zal kunnen rooien met uitsluitende vernieuwbare energie en tot dit ooit verwezenlijkt zal zijn, zal het land verder moeten met het verbranden van ingevoerde steenkool en – erger nog – de eigen vervuilende bruinkool. Van hypocrisie gesproken.
Ik heb er al eens meer over geschreven, maar onze media blijven on de vergelijkingen over de coronabesmettingen werken met absolute cijfers i.pl.v. die procentueel te vergelijken t.o.v. het aantal inwoners. De cijfers die men zo bv dagelijks blijft geven over de States en over Brazilië kloppen niet. Als men, bij manier van spreken, op een dag hier 100 gevallen heeft, staat dat gelijk met 2.000 in Brazilië en 3.000 in de USA, omdat die landen respectievelijk zo’n 20 en 30 keer meer inwoners tellen.
Bovenstaande heb ik al eens aangegeven, maar in feite is het nog erger. De cijfers die we de dag van vandaag hier te horen krijgen, moet men niet vergelijken met die van dezelfde dag in Amerika en Brazilië omdat de pandemie daar twee weken later is begonnen en er twee weken geleden bij ons ook nog veel meer gevallen waren. Het verschil met de werkelijkheid zal dus nog een pak groter zijn en de reden waarom dit gebeurt is gewoon omdat men alle schuld wil leggen bij Trump en Bolsonaro, twee rechtsgezinde presidenten. Over de schuld van China wordt nauwelijks nog gepraat en Poetin komt er steeds veel beter vanaf, al weet zo stilaan iedereen dat de officiële cijfers uit Rusland niet kloppen.
Ook in eigen land meten de media met twee maten en gewichten. Ook bij ons heeft men het over absolute cijfers, waardoor er dus in Vlaanderen meer gevallen zouden zijn, terwijl in verhouding tot het aantal inwoners het in Brussel en Wallonië slechter gesteld is. Zo circuleerde er vorige week nog het bericht dat Vlaanderen in een rapport een totaal van 8.707 sterfgevallen te melden had t.o.v. 3.039 in Wallonië en 1.348 in Brussel. In percentages is dat echter voor Vlaanderen 50%, in Wallonië 35% en in Brussel 18%. Maar per miljoen inwoners levert dat voor Vlaanderen een getal op van 634 doden, t.o.v. 819 in Wallonië en 1.106 in Brussel. Dat er in Brussel in verhouding meer slachtoffers vallen, is te begrijpen gezien de dichtheid van de bevolking aldaar. In Wallonië waar de mensen veel meer verspreid leven en de subsidiëring van de gezondheidszorg per inwoner uit de collectieve belastingspot er hoger is dan in Vlaanderen, heeft men dat excuus niet. Van wat het daar dan wel komt is voorlopig nog een raadsel, maar een zeker ‘je m’en foutisme’ in levensstijl en het feit dat heel wat Walen gewend zijn de Belgische wetten en verordeningen te negeren als het hen niet uitkomt, zou ook hier wel eens kunnen meespelen.
Neem dus de dagelijkse cijfers van onze media met een grove korrel zout, zeker in de vergelijkingen met Amerika en Brazilië.
Iemand nog iets gehoord over de affaire Royal Excel Mouscron? Op het nieuws werd maandag bekend gemaakt dat KV Oostende als laatste van de 16 eersteklasseclubs haar licentie had gekregen, ook van het BAS nadat de licentiecommissie ze geweigerd had. Verder wist men te vertellen dat ook de aankoop van SK Lommel door City Football Club, de beheersmaatschappij van o.m. Manchester City, rond was. Later werd de licentie in beroep geweigerd voor KSV Roeselare en Excelsior Virton*, maar over de uitspraak van de BVB, die niet akkoord ging met de beslissing van het BAS in de affaire Moeskroen, nog steeds geen woord. Op de motivering van het vonnis zou het nog een week of meer wachten kunnen worden. Wel kregen we de repliek te horen van de BAS-voorzitter die zich beledigd voelde, omdat zijn BAS, volgens hem, onterecht wordt bekritiseerd. Alsof het normaal is dat eenzelfde club voor de vijfde keer in zes jaar door zijn arbitragehof moet worden heropgevist, terwijl men niet eens kan bewijzen wie er die club financieel overeind houdt en er in het lopende onderzoek van de operatie Schone Handen wél bewijzen waren dat e.e.a. niet klopte.
Viva la mafia calcistica!
*De meeste Vlaamse clubs in de nationale voetbalcompetitie zullen er niet rouwig om zijn niet meer naar Virton te moeten rijden. Dat ligt helemaal in het uiterste zuiden van Wallonië (in Belgisch Lotharingen, ook wel eens de ‘Gaume’ genoemd) en betekende drie uur autobus heen en drie uur terug, zeker voor de ploegen uit de Kempen en dat gold ook voor de jeugdreeksen (mijn jongste kleinzoon heeft het meegemaakt). In totaal dus zes uur in de autobus zitten om anderhalf uur te voetballen!
Excelsior Virton, o.m. de ex-club van Rode Duivel Meunier, vecht trouwens de beslissing van het BAS over de uitsluiting aan, wil daarvoor zelfs naar het gerecht stappen en eist een schadevergoeding van 10 tot 15 miljoen euro! Dáárop heeft de BAS-voorzitter nog niét gereageerd. T.o.v. Waalse ploegen is men bij het BAS heel wat omzichtiger...
In mijn blog van 5 dezer (‘Corona-exit stap 1’) had ik het reeds over de noodzaak van ‘re-shoring’, t.t.z. het weer naar hier brengen van een deel van onze industrie, die naar het buitenland was overgebracht. Dit geldt evenwel niet voor de voedselproductie, die in deze coronatijden opmerkelijk goed is blijven draaien op wereldvlak. Dat er hier en daar bij ons tekorten waren, was niet omdat er een tekort aan was – er was meer dan genoeg – maar het gevolg van een plots algemene hamsterwoede. Van zekere producten, zoals vlees, vis en aardappelen is er zelfs een overschot, te wijten aan de sluiting van cafés en restaurants. Ondanks alles bleef de aanvoer vrij normaal.
Wij kunnen in ons eigen kleine landje niet alles telen en wij hebben ook geen klimaat om op concurrentiële basis exotische producten voort te brengen. De voedingsindustrie, van het veld tot op de tafel, maakt 10% uit van de wereldeconomie en stelt ± anderhalf miljard mensen te werk. De totale bevolking van de wereld is sinds 1970 verdubbeld, maar de voedselproductie is verdrievoudigd. In dezelfde periode is het aantal mensen dat voedsel tekort had, gedaald van 36 naar 11%. De export van voedsel is wereldwijd verzesvoudigd. 80% van de bevolking leeft voor een deel vandaag van voedsel dat is ingevoerd en waarvan een deel hier bij ons niet geteeld kan worden of waarvan de productie niet concurrentieel zou zijn.
We moeten dan ook zien dat we het kind niet met het badwater wegwerpen. Voedsel is voor vele ontwikkelingslanden een eerste noodzaak. Hoe vlotter men daar de allernoodzakelijkste voeding krijgt, hoe minder wij hier straks weer moeten inspringen via allerlei organisaties die niet altijd even transparant werken.
‘Such A Bloody Experience Never Again’ was het grapje dat men vroeger over Sabena* vertelde. Alle gekheid op een stokje, maar we riskeren dat wél nog eens mee te maken, nu opvolger Brussels Airlines 290 miljoen euro staatssteun heeft gevraagd en de reserveploeg van Sophie erover twijfelt het te zullen doen. Dit laatste zou redelijk klinken, ware het niet dat datzelfde clubje zopas 190 miljoen (plus daarna jaarlijks nog eens 19 miljoen) heeft toegezegd als pensioencompensatie die de Limburgse mijnwerkers al jaren claimen, iets wat al bijna 30 jaar betwist werd door het beheerscomité van de Pensioendienst. Het minste wat men van die transactie kan zeggen, is dat de timing ervan niet slechter kon.
Vandaag zou er een ondernemingsraad zijn van Brussels Airlines en zouden er wel eens knopen kunnen doorgehakt worden. Een stopzetting van de activiteiten van Brussels Airlines zou ook een fameuze strop betekenen voor Zaventem, met Brussels Airport, nota bene, de tweede grootste werkverschaffer in Vlaanderen na de haven van Antwerpen, goed voor 20.000 voltijdse en 40.000 indirecte jobs. Brussels Airport is niet alleen voor Brussels Airlines maar ook voor heel wat buitenlandse luchtvaartmaatschappijen een zgz ‘hub’, waar hun internationale vluchten een tussenlanding maken voor verdere verbindingen buiten Europa, in de eerste plaats naar Afrika..
Toen Sabena failliet ging, kon er nog een doorstart gemaakt worden via dochtermaatschappij DAT (Delta Airlines), maar mocht Brussels Airlines de boeken neerleggen dan zal er dat alternatief niet zijn. Er zal dus iets anders moeten worden uitgeprobeerd en Vlaanderen kan alleen maar hopen dat Crembo en zijn gelijkgezinden binnen Sophie’s clubje genoeg lef zullen hebben om hun eigen regio niet in de kou te laten staan, Ik heb zo het vage vermoeden dat, mocht Brussels Airport in Brussel of Wallonië zou gelegen hebben, dit probleem al lang zou zijn opgelost. We hebben zopas in die zin nog zoiets meegemaakt, toen in hun eigen land gestrande Marokkanen (met een dubbele nationaliteit) door de Belgische overheid naar hier werden gehaald, op kosten dus van de belastingbetaler, terwijl 170 gestrande Vlaamse toeristen op Tenerife pas maar thuis geraakten nadat één van hen zelf de vlucht geregeld had, wat elke passagier 500 euro extra kostte.
*Er zijn nog van die grappen, zoals bv de Portugese luchtvaartmaatschappij TAP (‘Take Another Plane’) en het nu niet meer bestaande Britse BOAC (‘Better On A Camel’).
In de weekeindeditie vn De Standaard verscheen een interview met Johan Vande Lanotte. Nadat die vorig jaar zou gestopt zijn met de politiek (steeds met een korrel zout te nemen, zo’n uitspraak in dit land), gaf hij ook zijn laatste college als prof Staatsrecht aan de UGent. Hij is nu toegetreden tot het advocatenkantoor van Walter Van Steenbrugge, de advocaat met de wilde haarbos die geregeld in het nieuws komt als zgz ‘mensenrechtenadvocaat’ en die een van de geliefde schietschijven is van columnist Kaaiman omdat hij de advocaat zou zijn die in dit land al de meeste zaken verloren heeft.
In dat interview vertelt Vande Lala dat hij de coronacrisis graag mee had beheerd. ‘Politiek is alleen spannend als het lastig wordt’, zegt hij. Zijns inziens terecht, zeker als hij ziet hoeveel geld er nu weggegeven cq weggesmeten wordt. Als architect van de lege doos die het Zilverfonds was en de ‘sales & buy back’ operaties waarmee hij als toenmalig minister van Begroting het land miljarden euro’s heeft doen verliezen, heeft hij inderdaad enige ervaring.
Tenslotte zegt Vande Lanotte toch ook iets zinnigs i.v.m. de Sociale Zekerheid. Die moet volgens hem ofwel volledig gecentraliseerd worden, zoals Crootje het suggereert, ofwel geheel aan de deelstaten worden toevertrouwd. Nu zitten we tussen twee systemen in en de coronacrisis heeft bewezen dat zo iets niet langer houdbaar is. Dat geldt trouwens ook op andere domeinen, zoals bv het Verkeer. Als men echter dit land anders wil gaan beheren, zeg maar confederaliseren – en dat is dan niet Vande Lala’s mening maar die van het gezond verstand - dan moet dat op alle domeinen gebeuren, misschien met uitzondering van enkele kerntaken zoals Defensie, Veiligheid en Buitenlandse Zaken. Hoe men het ook draait of keert, men zal anders steeds weer voor dat dilemma blijven geplaatst worden.
Nadat voetbalclub Standard zich al verzekerd had van een verlengd verblijf in de Jupiler Pro League via een boekhoudkundige spitsvondigheid afgekeken van het duo Verhofstadt/Vande Lanotte in hun paarsgroene glorietijd, is ook ‘Royal Excel Mouscron’ erin geslaagd het fiat te krijgen van het Belgische Arbitragehof voor de Sport (BAS). In tegenstelling tot het dossier van Standard was dit van Moeskroen alles behalve koosjer. De club is zelfs nog verwikkeld in het zgz ‘Schone Handen’ gerechtelijk onderzoek voor allerlei duistere praktijken en nu worden juist de beschuldigingen ter zake, die algemeen bekend zijn, niet door het BAS aanvaard, juist omdat dat onderzoek nog loopt. Doet zo’n beetje denken aan de moord op Julie Van Espen, waarbij een veroordeelde verkrachter nog vrij rondliep omdat hij in beroep was gegaan. ‘Rechtspraak’ noemen ze dat hier...
Royal Excel Mouscron is nl niet aan haar proefstuk toe. In de laatste vijf jaar ontsnapte de club liefst viermaal aan de degradatie door bij het BAS vrijgesproken te worden van financiële wanpraktijken. Men kan zich dan ook afvragen wat dat BAS nog waard is.
De Licentiecommissie van de Jupiler Pro League wilde in eerste instantie Moeskroen de licentie niet geven omdat de club haar financiële continuïteit over het seizoen 2020/2021 niet kon garanderen als gevolg van een bewijs van november 2019 van de ondernemingsrechtbank van Doornik, waaruit bleek dat de club toen in werkelijkheid nog steeds door enkele makelaars werd beheerd, wat sinds 2019 verboden is. Spilfiguur was (en is) daarbij de Israëlische makelaar Pini Zahavi en zijn medewerker Marc Rautenberg. De huidige eigenaar van de club, de Thaise zakenman Pairoj Piempongsant, zou niet meer dan een stroman zijn, evenals zijn collega-makelaar Pali Ramadam, allemaal echte Belgen zo te zien. In de gebruikelijke Waalse traditie dat Belgische wetten niet moeten worden nageleefd als ze niet in hun kraam passen, hadden die van Moeskroen ook hier hun voeten aan geveegd.
Nu is er in deze onverkwikkelijke zaak één lichtpunt: de Belgische voetbalbond gaat (voorlopig?) niet akkoord met het geven van de licentie door het BAS aan Moeskroen en hopelijk gaan ze daar eindelijk eens het been stijfhouden, al heb ik daar mijn twijfels over. De voorzitter van de BVB, de Iranees Mehdi Bayat, die ook de Franse nationaliteit heeft (niét de Belgische) is voorzitter van Sporting Charleroi en heeft een broer die als makelaar betrokken is in het Schone Handen onderzoek. Ook al mocht Moeskroen de licentie niet krijgen, zal daarmee trouwens het verloop van de nationale competitie nog niet gered zijn. Er moet nog altijd een definitieve beslissing vallen over de momenteel stilgelegde competitie, over wie zich kampioen mag noemen en – vooral – hoe de degradatie zal worden afgewerkt, inbegrepen de vraag wie zal zakken en wie stijgen, plus hoe het verder moet met de finale van de Belgische beker en de vertegenwoordiging van de Belgische clubs in de volgende Europese competities. Opmerkelijk daarbij is dat, mocht men de competitie niet verder zetten, Sporting Charleroi, de club van Bayat, en niet Antwerp rechtstreeks zal geplaatst zijn voor de Champion League. Belangenvermenging is hier nooit ver af...
De Belgische voetbalbond lijkt steeds meer een kopie van het officiële België dat ook niet meer weet van welk hout pijlen te maken.
Van Sophie Wilmès werd gezegd dat ze in 2014 in de Kamer was geraakt als eerste opvolger op de MR-lijst, toen Didier Reynders minister werd van Buitenlandse Zaken. Dat blijkt niet te kloppen; zij was pas tweede opvolger. De vrouw die op plaats één stond, een zekere Valentine Delwart, toen secretaris-generaal van de partij, verzaakte aan de Kamerzetel, zodat Wilmès feitelijk nóg sneller omhoog viel dan eerst gedacht. In feite gebeurde daar hetzelfde als met de voorzittersverkiezing bij de MR toen, na het vertrek van Reynders en Michel naar Europa, Bouchez welgeteld één tegenkandidaat had, nl Denis Ducarme, die echter geen kans maakte, nadat bleek dat het naar Europa vertrekkende duo achter Bouchez bleef staan. Een partij met een vertegenwoordiging van amper 8 procent in de Kamer houdt er nu het grootste aantal federale ministers aan over, plus het premierschap. Die amateurs moeten dit land door de coronacrisis leiden en hopen heimelijk het als regering in lopende zaken nog te kunnen uithouden tot 2024...
‘Only in Belgium’ ...
---
Voetbalclub Standard Luik heeft in tweede instantie toch de licentie gekregen om volgend jaar verder te kunnen spelen in de Jupiler League, nadat de club een lening van enkele miljoenen euro’s kreeg van de ex-spelers Witsel en Fellaini. Dat geld gaat naar een nieuwe maatschappij die het stadion van Standard overneemt, waarna de club het stadion afhuurt. Zo’n beetje zoals de verkoop/back lease operaties van Verhofstadt en Vande Lanotte destijds. Als gebaar van dankbaarheid zou dat kunnen tellen, ware het niet dat het om een lening gaat, niet om een schenking maar om iets dat moet worden terugbetaald, als het kan met een extraatje er bovenop. Profvoetbal heeft niets meer met echte sport te maken, maar alles met business.
Nu er stilaan licht lijkt te komen aan het einde van de coronatunnel wordt het uitkijken naar de uiteindelijke schade die deze pandemie zal veroorzaakt hebben en vooral hoe men die gaat beheren. Er is in dit land al langer sprake van een hervorming van de financieringswet en de coronacrisis zal er onze politici hopelijk toe dwingen daar nu eens werk van te maken. Vlaanderen is trouwens vragende partij, daar het zo’n 70% van de Belgische economie beheert. Ondanks diverse aanpassingen – o.m. bij de zesde staatshervorming in 2014 - krijgt het Vlaams gewest nog altijd maar 34% van de inkomsten uit eigen belastingen. Dat is feitelijk maar de helft van waar het recht op heeft.
Het zal in dit najaar dan ook meer dan tijd worden dat er e.o.a. wijziging aan die financiering wordt aangebracht, desnoods in het kader van een ombouw van dit België dat toch niet meer werkt. Een afspiegelingsregering – het stokpaardje van o.m. econoom Geert Noels - komt dan weer in het vizier, waarbij de vier regio’s rond de tafel gaan zitten, de centen evenrediger verdelen en tenslotte afspreken wat ze nog samen zullen doen. Daarbij zou het Zwitsers model als voorbeeld kunnen dienen. Dat land heeft ook vier talen, verschillende culturen en een hele resem bijna zelfstandige kantons, die ruime bevoegdheden hebben, terwijl het over een kleine federale regering beschikt die de zaken beheerst die samen moeten worden uitgevoerd (Defensie, Veiligheid, Buitenlands Beleid). Het Zwitsers systeem werkt al enkele eeuwen met succes en is daardoor geschikt om voor België model te staan.
Er gaat bijna geen dag voorbij zonder dat m.b.t. de corona-exit er hier en daar wat beslist wordt en er meteen een meestal negatieve reactie op volgt. Dat was met het verslag van de Nationale Veiligheidsraad van gisteren niet anders. Daarna wordt er weer gepraat en als er een akkoord uit de bus komt, kost het geld, veel geld. Het is zo precies alsof er overal geld zat is en ‘het slijk der aarde’ geen rol meer speelt. Bij de Vlaamse regering, bij de federale en zelfs bij Europa.
Ondertussen gaan de winkels en scholen mondjesmaat open, zouden vanaf volgende maandag de meeste zaken weer actief worden, buiten die van de horeca en zouden ook de fabrieken min of meer weer aan de slag gaan. Daar al die zaken echter ook moeten voldoen aan de nieuwe veiligheidsvoorschriften, zal het wel even duren vóór iedereen weer aan de slag zal kunnen, zeker met al die uitzonderingen en achterpoortjes op zijn Belgisch.
Het is nooit voorheen voorgekomen dat een overheid a.h.w. de winkel sloot en daarna met allerlei kunstgrepen moet trachten die weer draaiende te maken. Daar dit in zowat heel Europa op e.o.a. manier gebeurt, schat het IMF dat dit de E.U. miljarden euro’s extra zal kosten en wereldwijd spreekt men zelfs van 8.000 miljard dollar. In deze context praat men zelfs niet meer over budgettaire zuinigheid of over Maastrichtnormen. Het heeft veel weg van een soort intensieve zorg, waarbij men zich kan afvragen of de patiënt Europa het nog zal redden. Want al dat geld dat nu op de geldpersen van de Europese Centrale Bank (ECB) wordt bijgedrukt zal ooit weer uit omloop moeten worden gehaald.
Gisteren, 5 mei, vierde men in Nederland de bevrijding van WO II (Nederland heeft WO I niet meegemaakt). Dat is daar zo een soort apartheidsfeestdag; te vergelijken met de 11de juli in Vlaanderen, waarbij een deel van de bevolking vrijaf krijgt en een ander deel niet. Toen ik daar werkte op de internationale pechdienst bij DAF Trucks, maakten wij mee dat de Nederlandse werkplaatsen volgens hun CAO een vrije dag kregen, maar de vervoersfirma’s niet. De werkplaatsen schakelden op die dag de zondagsdienst in met beperkte bezetting, maar de vervoerders bleven rijden en dat leidde nog wel eens tot felle discussies bij pannes.
5 mei was (en is) op dat gebied in Nederland niet de enige rariteit. Vroeger had men daar Koninginnedag op 30 april – oorspronkelijk de verjaardag van koninginmoeder Juliana - wat een nationale feestdag was voor iedereen, maar was (en is) 1 mei er géén feestdag. Dat had voor ons op de pechdienst dan weer als gevolg dat de Nederlandse werkplaatsen op 30 april een zondagdienst hadden en dat op één mei zo goed als heel Europa een feestdag had (en heeft), maar dat er dan in Nederland gewerkt werd (en wordt). Sinds het aantreden van Willem-Alexander als koning, is koningsdag verschoven naar 27 april (Willems verjaardag) en zijn er in Nederland dus twee werkdagen tussen de nationale feestdag en de internationale van één mei. Waarom het gemakkelijk doen als het moeilijk ook kan?
---
‘Stof, garen en elastiek zijn het nieuwe wc-papier’ was gisteren een titel in De Standaard’ ’t Is maar hoe men het bekijkt. Ik ga het op het toilet toch maar bij wc-papier houden (doordenkertje)!
Vanaf gisteren, maandag 4 dezer, geldt in dit land de eerste versoepeling van de corona quarantaine en zullen naar schatting zo’n 100.000 werknemers die zes tot zeven weken technische werkloos waren, weer aan de slag kunnen. Nu maar hopen dat het verder bergop zal gaan en dat onze verantwoordelijke overheden wat meer zullen doen dan achter de feiten aan te lopen. Na de heisa over de bezoeken aan de woonzorgcentra en over het onderwijs, was het dit weekeinde weer prijs met de opstart van de bouwnijverheid en moest minister van Werk Muylle* in blessuretijd nog e.e.a. ‘verduidelijken’, enfin dat hopen we toch. Misschien tijd voor enkele beschouwingen.
Om even terug te komen op die technische werkloosheid, iets dat in de meeste andere landen niet bestaat en waar we blij mee mogen zijn dat we het hier wel hebben, die is niet gratis. Die wordt betaald door lasten op arbeid, vennootschaps- en inkomstenbelastingen, door zowel werkgevers als werknemers. En vermits Vlaanderen meer dan 70% van de economie voor zijn rekening neemt, het daar het leeuwenaandeel van mag betalen, zoals ik reeds schreef in mijn blog van 3 dezer (‘Negen tegen één’).
In het kader van de 1 mei-vieringen kwam links weer af met de slogan dat de rijken de crisis maar moeten betalen, een deuntje dat een eeuw geleden al werd afgedraaid. Als men het hele vermogen van de 500 rijkste Belgen zou afnemen – wat normaal maar één keer kan gebeuren - dan kan men daar hoogstens acht maanden de overheidsuitgaven mee betalen en zal men daarna weinig bedrijven overhouden die nog zullen kunnen afdragen, wat iedereen armer zal maken. Een nieuw Venezuela, zeg maar.
Eens de coronacrisis (hopelijk) voorbij, zal men aan ‘re-shoring’ moeten doen, een geleerd woord om te zeggen, dat men een deel van de industrie, die de laatste jaren naar o.m. China was verhuisd, terug naar hier haalt. Het zou ook geen kwaad kunnen de grenzen nog een hele tijd gesloten te houden, zeker de buitengrenzen van de E.U.
Tenslotte moet men de wildgroei van de e-commerce inperken, desnoods met extra belastingen. Het is een beetje te gek dat men een eind heeft gemaakt aan de vroegere aan huis leveringen van de bakker, de groenteboer, de brouwer en de melkboer om de straten nu te laten dichtslibben met pakjesdiensten, die dan nog meestal vanuit het buitenland opereren en waaraan onze middenstand jaarlijks minstens 5 miljard euro verliest.
En zo zullen er nog legio werkzaamheden zijn die we anders zullen moeten aanpakken, moeten veranderen of mee moeten ophouden. Denk maar aan het thuis- en telewerk. Mede door het feit dat men de laatste jaren steeds kleiner is gaan wonen, zijn vele woningen daarvoor nu niet aangepast. Kortom, de wereld zal er straks niet meer hetzelfde uitzien als vóór corona. Hoe, dat wordt de vraag van één miljoen.
---
*Ter attentie van lezer Ropie, die me er op wees dat ik ‘mulle’ verkeerdelijk met tweemaal ‘l’ schreef, zijn reactie op mijn blog van 1 mei (‘Het vergeten thema’), mijn excuses. Ik versta wel West-Vlaams waarmee ik 4 jaar te maken kreeg op de kostschool en één jaar tijdens mijn militaire dienst, maar spreek het niet echt. Daarbij komt nog dat er bij de ‘schreve’ verschillende dialecten gesproken worden. Ik dacht eraan, toen ik in bovenstaande blog de naam van minister Muylle schreef, die wél met tweemaal ‘l’.
Het woord ‘mule’ leerde ik tijdens mijn legerdienst van ene uit Bredene die, als hij dorst had, het zo verwoordde: ‘Min mule is lek ’n chiclette’, vertaald in het 'Antwaarps': ‘Maaine mond is gelek nen tutterfrut’...
In de weekeindeditie van De Standaard stond er een interview met Joachim Coens. Die leeft dus nog. Dat ge van de man zo weinig hoort heeft ook de maken met de coronacrisis. De christendemocraten zijn nooit initiatiefnemers geweest, hebben steeds de kat uit de boom gekeken en dat is nu niet anders. Met als o.m. het gevolg dat de enige die echt wat te beslissen had, Wouter Beke, geen of te late beslissingen nam en daardoor heel wat kritiek slikte. Dat dit juist gebeurde met een ex-partijvoorzitter die zichzelf tot minister benoemde, maakt de zaak alleen maar erger. Na het drama van het niet meteen ingrijpen in de woonzorgcentra zit Beke eveneens verveeld met dat van de zgz ‘contact tracing’ waar m.i. ook geen echte oplossing voor zal komen. Men doet zo precies alsof iedere burger een smartphone heeft, maar dat is niet zo en dat zal men ook niet kunnen verplichten. Zeker bij de oudere generatie, juist degene die bij het coronavirus het grootste risico loopt, zijn er heel wat mensen die geen smartphone hebben, er zelf geen zullen kopen en waar sommige niet eens mee zullen kunnen werken. Om nog te zwijgen over de vraag wie het gaat betalen. Over dat aspect van de zaak moet ik de eerste commentaar nog steeds horen.
Niet alleen over Coens, ook over zijn uitdager voor het partijvoorzitterschap, Sammy Mahdi, hoort men weinig al blijkt hij toch nog steeds voorzitter te zijn van de CD&V-jongeren. In de aanloop naar de verkiezing van een nieuwe CD&V-voorzitter had ik me al eens afgevraagd waarom de man zichzelf ‘Mehdi’ noemt, terwijl zijn familienaam ‘Mahdi’ wordt geschreven. Misschien heb ik daar een verklaring voor gevonden. ‘Mahdi’ betekent in het Arabisch voor de moslims nl hetzelfde als ‘Messias’ voor de joden en ‘Christus’* voor de christenen: ‘de Gezalfde’. De man kan daar natuurlijk zelf niets aan doen. Zijn vader kwam in de jaren 1970 als vluchteling uit Irak naar hier en zijn moeder is een Vlaamse. Maar zo’n naam helpt je hier natuurlijk niet veel.
*De naam ‘Christus’ komt van het Griekse ‘Christos’(of Xristos’) en werd waarschijnlijk voor het eerst gebruikt door de apostel Paulus, dus ná de dood van Jezus. Paulus was de zoon van een tentenmaker die voor het Romeinse leger werkte en daardoor het Romeins burgerschap had verworven. Als zoon werd hij automatisch ook Romeins staatsburger en deed hij zijn studies in het Grieks, toen de culturele lingua franca van het Midden Oosten. Zijn Romeins burgerschap en de kennis van Grieks en Latijn stelde Paulus in staat het nieuwe geloof te verkondigen tot in Rome – toen de hoofdstad van een wereldrijk dat de hele Middellandse Zee omvatte (‘mare nostrum’ noemden de Romeinen ze: ‘onze zee’) - waardoor hij kan beschouwd worden als de man die de eerste stap zette om van het christendom een wereldreligie te maken.
