Nadat voetbalclub Standard zich al verzekerd had van een verlengd verblijf in de Jupiler Pro League via een boekhoudkundige spitsvondigheid afgekeken van het duo Verhofstadt/Vande Lanotte in hun paarsgroene glorietijd, is ook ‘Royal Excel Mouscron’ erin geslaagd het fiat te krijgen van het Belgische Arbitragehof voor de Sport (BAS). In tegenstelling tot het dossier van Standard was dit van Moeskroen alles behalve koosjer. De club is zelfs nog verwikkeld in het zgz ‘Schone Handen’ gerechtelijk onderzoek voor allerlei duistere praktijken en nu worden juist de beschuldigingen ter zake, die algemeen bekend zijn, niet door het BAS aanvaard, juist omdat dat onderzoek nog loopt. Doet zo’n beetje denken aan de moord op Julie Van Espen, waarbij een veroordeelde verkrachter nog vrij rondliep omdat hij in beroep was gegaan. ‘Rechtspraak’ noemen ze dat hier...
Royal Excel Mouscron is nl niet aan haar proefstuk toe. In de laatste vijf jaar ontsnapte de club liefst viermaal aan de degradatie door bij het BAS vrijgesproken te worden van financiële wanpraktijken. Men kan zich dan ook afvragen wat dat BAS nog waard is.
De Licentiecommissie van de Jupiler Pro League wilde in eerste instantie Moeskroen de licentie niet geven omdat de club haar financiële continuïteit over het seizoen 2020/2021 niet kon garanderen als gevolg van een bewijs van november 2019 van de ondernemingsrechtbank van Doornik, waaruit bleek dat de club toen in werkelijkheid nog steeds door enkele makelaars werd beheerd, wat sinds 2019 verboden is. Spilfiguur was (en is) daarbij de Israëlische makelaar Pini Zahavi en zijn medewerker Marc Rautenberg. De huidige eigenaar van de club, de Thaise zakenman Pairoj Piempongsant, zou niet meer dan een stroman zijn, evenals zijn collega-makelaar Pali Ramadam, allemaal echte Belgen zo te zien. In de gebruikelijke Waalse traditie dat Belgische wetten niet moeten worden nageleefd als ze niet in hun kraam passen, hadden die van Moeskroen ook hier hun voeten aan geveegd.
Nu is er in deze onverkwikkelijke zaak één lichtpunt: de Belgische voetbalbond gaat (voorlopig?) niet akkoord met het geven van de licentie door het BAS aan Moeskroen en hopelijk gaan ze daar eindelijk eens het been stijfhouden, al heb ik daar mijn twijfels over. De voorzitter van de BVB, de Iranees Mehdi Bayat, die ook de Franse nationaliteit heeft (niét de Belgische) is voorzitter van Sporting Charleroi en heeft een broer die als makelaar betrokken is in het Schone Handen onderzoek. Ook al mocht Moeskroen de licentie niet krijgen, zal daarmee trouwens het verloop van de nationale competitie nog niet gered zijn. Er moet nog altijd een definitieve beslissing vallen over de momenteel stilgelegde competitie, over wie zich kampioen mag noemen en – vooral – hoe de degradatie zal worden afgewerkt, inbegrepen de vraag wie zal zakken en wie stijgen, plus hoe het verder moet met de finale van de Belgische beker en de vertegenwoordiging van de Belgische clubs in de volgende Europese competities. Opmerkelijk daarbij is dat, mocht men de competitie niet verder zetten, Sporting Charleroi, de club van Bayat, en niet Antwerp rechtstreeks zal geplaatst zijn voor de Champion League. Belangenvermenging is hier nooit ver af...
De Belgische voetbalbond lijkt steeds meer een kopie van het officiële België dat ook niet meer weet van welk hout pijlen te maken.
Van Sophie Wilmès werd gezegd dat ze in 2014 in de Kamer was geraakt als eerste opvolger op de MR-lijst, toen Didier Reynders minister werd van Buitenlandse Zaken. Dat blijkt niet te kloppen; zij was pas tweede opvolger. De vrouw die op plaats één stond, een zekere Valentine Delwart, toen secretaris-generaal van de partij, verzaakte aan de Kamerzetel, zodat Wilmès feitelijk nóg sneller omhoog viel dan eerst gedacht. In feite gebeurde daar hetzelfde als met de voorzittersverkiezing bij de MR toen, na het vertrek van Reynders en Michel naar Europa, Bouchez welgeteld één tegenkandidaat had, nl Denis Ducarme, die echter geen kans maakte, nadat bleek dat het naar Europa vertrekkende duo achter Bouchez bleef staan. Een partij met een vertegenwoordiging van amper 8 procent in de Kamer houdt er nu het grootste aantal federale ministers aan over, plus het premierschap. Die amateurs moeten dit land door de coronacrisis leiden en hopen heimelijk het als regering in lopende zaken nog te kunnen uithouden tot 2024...
‘Only in Belgium’ ...
---
Voetbalclub Standard Luik heeft in tweede instantie toch de licentie gekregen om volgend jaar verder te kunnen spelen in de Jupiler League, nadat de club een lening van enkele miljoenen euro’s kreeg van de ex-spelers Witsel en Fellaini. Dat geld gaat naar een nieuwe maatschappij die het stadion van Standard overneemt, waarna de club het stadion afhuurt. Zo’n beetje zoals de verkoop/back lease operaties van Verhofstadt en Vande Lanotte destijds. Als gebaar van dankbaarheid zou dat kunnen tellen, ware het niet dat het om een lening gaat, niet om een schenking maar om iets dat moet worden terugbetaald, als het kan met een extraatje er bovenop. Profvoetbal heeft niets meer met echte sport te maken, maar alles met business.
Nu er stilaan licht lijkt te komen aan het einde van de coronatunnel wordt het uitkijken naar de uiteindelijke schade die deze pandemie zal veroorzaakt hebben en vooral hoe men die gaat beheren. Er is in dit land al langer sprake van een hervorming van de financieringswet en de coronacrisis zal er onze politici hopelijk toe dwingen daar nu eens werk van te maken. Vlaanderen is trouwens vragende partij, daar het zo’n 70% van de Belgische economie beheert. Ondanks diverse aanpassingen – o.m. bij de zesde staatshervorming in 2014 - krijgt het Vlaams gewest nog altijd maar 34% van de inkomsten uit eigen belastingen. Dat is feitelijk maar de helft van waar het recht op heeft.
Het zal in dit najaar dan ook meer dan tijd worden dat er e.o.a. wijziging aan die financiering wordt aangebracht, desnoods in het kader van een ombouw van dit België dat toch niet meer werkt. Een afspiegelingsregering – het stokpaardje van o.m. econoom Geert Noels - komt dan weer in het vizier, waarbij de vier regio’s rond de tafel gaan zitten, de centen evenrediger verdelen en tenslotte afspreken wat ze nog samen zullen doen. Daarbij zou het Zwitsers model als voorbeeld kunnen dienen. Dat land heeft ook vier talen, verschillende culturen en een hele resem bijna zelfstandige kantons, die ruime bevoegdheden hebben, terwijl het over een kleine federale regering beschikt die de zaken beheerst die samen moeten worden uitgevoerd (Defensie, Veiligheid, Buitenlands Beleid). Het Zwitsers systeem werkt al enkele eeuwen met succes en is daardoor geschikt om voor België model te staan.
Er gaat bijna geen dag voorbij zonder dat m.b.t. de corona-exit er hier en daar wat beslist wordt en er meteen een meestal negatieve reactie op volgt. Dat was met het verslag van de Nationale Veiligheidsraad van gisteren niet anders. Daarna wordt er weer gepraat en als er een akkoord uit de bus komt, kost het geld, veel geld. Het is zo precies alsof er overal geld zat is en ‘het slijk der aarde’ geen rol meer speelt. Bij de Vlaamse regering, bij de federale en zelfs bij Europa.
Ondertussen gaan de winkels en scholen mondjesmaat open, zouden vanaf volgende maandag de meeste zaken weer actief worden, buiten die van de horeca en zouden ook de fabrieken min of meer weer aan de slag gaan. Daar al die zaken echter ook moeten voldoen aan de nieuwe veiligheidsvoorschriften, zal het wel even duren vóór iedereen weer aan de slag zal kunnen, zeker met al die uitzonderingen en achterpoortjes op zijn Belgisch.
Het is nooit voorheen voorgekomen dat een overheid a.h.w. de winkel sloot en daarna met allerlei kunstgrepen moet trachten die weer draaiende te maken. Daar dit in zowat heel Europa op e.o.a. manier gebeurt, schat het IMF dat dit de E.U. miljarden euro’s extra zal kosten en wereldwijd spreekt men zelfs van 8.000 miljard dollar. In deze context praat men zelfs niet meer over budgettaire zuinigheid of over Maastrichtnormen. Het heeft veel weg van een soort intensieve zorg, waarbij men zich kan afvragen of de patiënt Europa het nog zal redden. Want al dat geld dat nu op de geldpersen van de Europese Centrale Bank (ECB) wordt bijgedrukt zal ooit weer uit omloop moeten worden gehaald.
Gisteren, 5 mei, vierde men in Nederland de bevrijding van WO II (Nederland heeft WO I niet meegemaakt). Dat is daar zo een soort apartheidsfeestdag; te vergelijken met de 11de juli in Vlaanderen, waarbij een deel van de bevolking vrijaf krijgt en een ander deel niet. Toen ik daar werkte op de internationale pechdienst bij DAF Trucks, maakten wij mee dat de Nederlandse werkplaatsen volgens hun CAO een vrije dag kregen, maar de vervoersfirma’s niet. De werkplaatsen schakelden op die dag de zondagsdienst in met beperkte bezetting, maar de vervoerders bleven rijden en dat leidde nog wel eens tot felle discussies bij pannes.
5 mei was (en is) op dat gebied in Nederland niet de enige rariteit. Vroeger had men daar Koninginnedag op 30 april – oorspronkelijk de verjaardag van koninginmoeder Juliana - wat een nationale feestdag was voor iedereen, maar was (en is) 1 mei er géén feestdag. Dat had voor ons op de pechdienst dan weer als gevolg dat de Nederlandse werkplaatsen op 30 april een zondagdienst hadden en dat op één mei zo goed als heel Europa een feestdag had (en heeft), maar dat er dan in Nederland gewerkt werd (en wordt). Sinds het aantreden van Willem-Alexander als koning, is koningsdag verschoven naar 27 april (Willems verjaardag) en zijn er in Nederland dus twee werkdagen tussen de nationale feestdag en de internationale van één mei. Waarom het gemakkelijk doen als het moeilijk ook kan?
---
‘Stof, garen en elastiek zijn het nieuwe wc-papier’ was gisteren een titel in De Standaard’ ’t Is maar hoe men het bekijkt. Ik ga het op het toilet toch maar bij wc-papier houden (doordenkertje)!
Vanaf gisteren, maandag 4 dezer, geldt in dit land de eerste versoepeling van de corona quarantaine en zullen naar schatting zo’n 100.000 werknemers die zes tot zeven weken technische werkloos waren, weer aan de slag kunnen. Nu maar hopen dat het verder bergop zal gaan en dat onze verantwoordelijke overheden wat meer zullen doen dan achter de feiten aan te lopen. Na de heisa over de bezoeken aan de woonzorgcentra en over het onderwijs, was het dit weekeinde weer prijs met de opstart van de bouwnijverheid en moest minister van Werk Muylle* in blessuretijd nog e.e.a. ‘verduidelijken’, enfin dat hopen we toch. Misschien tijd voor enkele beschouwingen.
Om even terug te komen op die technische werkloosheid, iets dat in de meeste andere landen niet bestaat en waar we blij mee mogen zijn dat we het hier wel hebben, die is niet gratis. Die wordt betaald door lasten op arbeid, vennootschaps- en inkomstenbelastingen, door zowel werkgevers als werknemers. En vermits Vlaanderen meer dan 70% van de economie voor zijn rekening neemt, het daar het leeuwenaandeel van mag betalen, zoals ik reeds schreef in mijn blog van 3 dezer (‘Negen tegen één’).
In het kader van de 1 mei-vieringen kwam links weer af met de slogan dat de rijken de crisis maar moeten betalen, een deuntje dat een eeuw geleden al werd afgedraaid. Als men het hele vermogen van de 500 rijkste Belgen zou afnemen – wat normaal maar één keer kan gebeuren - dan kan men daar hoogstens acht maanden de overheidsuitgaven mee betalen en zal men daarna weinig bedrijven overhouden die nog zullen kunnen afdragen, wat iedereen armer zal maken. Een nieuw Venezuela, zeg maar.
Eens de coronacrisis (hopelijk) voorbij, zal men aan ‘re-shoring’ moeten doen, een geleerd woord om te zeggen, dat men een deel van de industrie, die de laatste jaren naar o.m. China was verhuisd, terug naar hier haalt. Het zou ook geen kwaad kunnen de grenzen nog een hele tijd gesloten te houden, zeker de buitengrenzen van de E.U.
Tenslotte moet men de wildgroei van de e-commerce inperken, desnoods met extra belastingen. Het is een beetje te gek dat men een eind heeft gemaakt aan de vroegere aan huis leveringen van de bakker, de groenteboer, de brouwer en de melkboer om de straten nu te laten dichtslibben met pakjesdiensten, die dan nog meestal vanuit het buitenland opereren en waaraan onze middenstand jaarlijks minstens 5 miljard euro verliest.
En zo zullen er nog legio werkzaamheden zijn die we anders zullen moeten aanpakken, moeten veranderen of mee moeten ophouden. Denk maar aan het thuis- en telewerk. Mede door het feit dat men de laatste jaren steeds kleiner is gaan wonen, zijn vele woningen daarvoor nu niet aangepast. Kortom, de wereld zal er straks niet meer hetzelfde uitzien als vóór corona. Hoe, dat wordt de vraag van één miljoen.
---
*Ter attentie van lezer Ropie, die me er op wees dat ik ‘mulle’ verkeerdelijk met tweemaal ‘l’ schreef, zijn reactie op mijn blog van 1 mei (‘Het vergeten thema’), mijn excuses. Ik versta wel West-Vlaams waarmee ik 4 jaar te maken kreeg op de kostschool en één jaar tijdens mijn militaire dienst, maar spreek het niet echt. Daarbij komt nog dat er bij de ‘schreve’ verschillende dialecten gesproken worden. Ik dacht eraan, toen ik in bovenstaande blog de naam van minister Muylle schreef, die wél met tweemaal ‘l’.
Het woord ‘mule’ leerde ik tijdens mijn legerdienst van ene uit Bredene die, als hij dorst had, het zo verwoordde: ‘Min mule is lek ’n chiclette’, vertaald in het 'Antwaarps': ‘Maaine mond is gelek nen tutterfrut’...
In de weekeindeditie van De Standaard stond er een interview met Joachim Coens. Die leeft dus nog. Dat ge van de man zo weinig hoort heeft ook de maken met de coronacrisis. De christendemocraten zijn nooit initiatiefnemers geweest, hebben steeds de kat uit de boom gekeken en dat is nu niet anders. Met als o.m. het gevolg dat de enige die echt wat te beslissen had, Wouter Beke, geen of te late beslissingen nam en daardoor heel wat kritiek slikte. Dat dit juist gebeurde met een ex-partijvoorzitter die zichzelf tot minister benoemde, maakt de zaak alleen maar erger. Na het drama van het niet meteen ingrijpen in de woonzorgcentra zit Beke eveneens verveeld met dat van de zgz ‘contact tracing’ waar m.i. ook geen echte oplossing voor zal komen. Men doet zo precies alsof iedere burger een smartphone heeft, maar dat is niet zo en dat zal men ook niet kunnen verplichten. Zeker bij de oudere generatie, juist degene die bij het coronavirus het grootste risico loopt, zijn er heel wat mensen die geen smartphone hebben, er zelf geen zullen kopen en waar sommige niet eens mee zullen kunnen werken. Om nog te zwijgen over de vraag wie het gaat betalen. Over dat aspect van de zaak moet ik de eerste commentaar nog steeds horen.
Niet alleen over Coens, ook over zijn uitdager voor het partijvoorzitterschap, Sammy Mahdi, hoort men weinig al blijkt hij toch nog steeds voorzitter te zijn van de CD&V-jongeren. In de aanloop naar de verkiezing van een nieuwe CD&V-voorzitter had ik me al eens afgevraagd waarom de man zichzelf ‘Mehdi’ noemt, terwijl zijn familienaam ‘Mahdi’ wordt geschreven. Misschien heb ik daar een verklaring voor gevonden. ‘Mahdi’ betekent in het Arabisch voor de moslims nl hetzelfde als ‘Messias’ voor de joden en ‘Christus’* voor de christenen: ‘de Gezalfde’. De man kan daar natuurlijk zelf niets aan doen. Zijn vader kwam in de jaren 1970 als vluchteling uit Irak naar hier en zijn moeder is een Vlaamse. Maar zo’n naam helpt je hier natuurlijk niet veel.
*De naam ‘Christus’ komt van het Griekse ‘Christos’(of Xristos’) en werd waarschijnlijk voor het eerst gebruikt door de apostel Paulus, dus ná de dood van Jezus. Paulus was de zoon van een tentenmaker die voor het Romeinse leger werkte en daardoor het Romeins burgerschap had verworven. Als zoon werd hij automatisch ook Romeins staatsburger en deed hij zijn studies in het Grieks, toen de culturele lingua franca van het Midden Oosten. Zijn Romeins burgerschap en de kennis van Grieks en Latijn stelde Paulus in staat het nieuwe geloof te verkondigen tot in Rome – toen de hoofdstad van een wereldrijk dat de hele Middellandse Zee omvatte (‘mare nostrum’ noemden de Romeinen ze: ‘onze zee’) - waardoor hij kan beschouwd worden als de man die de eerste stap zette om van het christendom een wereldreligie te maken.
In de weekeindeditie van De Tijd stond een vraaggesprek met Piet Vanthemsche, die – samen met Pierre Wunsch, de huidige gouverneur van de Nationale Bank – de Economic Risk Management Group (ERMG) voorzit, een van de vele organen die de Nationale Veiligheidsraad ondersteunt. Vanthemsche werd hier bekend door de dioxinecrisis van eind jaren 1990 die Paarsgroen aan het bewind hielp, wat nog niet betekent dat hij een paarsgroene is, zelfs niet Vlaams-onvriendelijk zoals die ‘Mao’ Van Ranst.
Volgens Vanthemsche moeten we in België nog niet te snel klagen. Dank zij het Belgisch corporatistisch consensusmodel (Oef!) is de ongelijkheid haast nergens ter wereld kleiner dan bij ons. Wie zou er vandaag ons gezondheidssysteem niet willen? Of een systeem zoals onze tijdelijke werkloosheid? We kunnen de man geen ongelijk geven, zeker niet omdat hij erbij voegt dat het betaalbaar moet blijven, want daar knelt het schoentje.
Heel dat Belgisch model – en daar zegt Vanthemsche niets over – wordt uitsluitend betaald door Vlaanderen. In Wallonië en Brussel vindt men de meeste werklozen, de meeste zieken, de meeste werkonwilligen en de meeste niet-productieven. Met die laatsten bedoel ik in de eerste plaats het overtollige aantal ambtenaren en politiekers. Ondanks het feit ze een minderheid zijn in dit land, krijgen ze evenveel ministers als de Vlaamse meerderheid en heeft men er minder stemmen nodig om verkozen te worden, waardoor ze in alle federale en nationale entiteiten oververtegenwoordigd zijn. Daarenboven hebben ze met de Franse Gemeenschap een overbodige regering en dito parlement, wat Vlaanderen niet heeft en dus worden we ook op dat vlak gediscrimineerd. En dat alles zonder dat we daarvoor ook enige erkenning krijgen, integendeel zelfs.
Op het MR van dandy Bouchez na, voor wie de ministerpostjes het belangrijkst zijn, wil geen enkele van de tien partijen die nu de regering Wilmès steunen, ermee doorgaan na september. Opnieuw verder gaan met een regering in lopende zaken zou hetzelfde betekenen, zodat er tenslotte niets anders zal opzitten dan nieuwe verkiezingen uitschrijven. Als dat niet zou gebeuren, zal men verplicht zijn in lopende zaken verder te klooien tot 2024, wanneer men nieuwe verkiezingen zal moéten houden, jaren zal verloren hebben en men opnieuw bij ‘af’ zal staan, armer dan ooit.
‘ In mei heeft iedere vogel een nestje of een ei’ Wie er alvast met een ei gaan zitten zijn de rare vogels van het zootje ongeregeld dat denkt hier een federale regering te vormen. Mei wordt een scharniermaand, waarin het normale leven (of wat daarvoor nog zal moeten doorgaan) stilaan terug in zijn plooi zou moeten vallen. Het heeft geen zin te vergelijken met wat in andere landen al is gebeurd, want het is bijna overal wel iets anders. Maar de kans dat het in België weer business as usual wordt, is zo goed als onbestaande. Terwijl peilingen in diverse Europese landen wijzen op een terugkeer van een deel van het kiezerscorps naar de traditionele partijen, gebeurt bij ons het tegenovergestelde. Logisch feitelijk, als men weet dat het die partijen zijn die er hier een potje van gemaakt hebben.
Voor de politiek zal het er op aankomen de schade op te meten van het hele corona gebeuren. Daarvoor is een volwaardige regering nodig en vermits dat niet zal lukken door nog maar eens het oude procedé op te starten via Flup de Laatste, moet er eens out of the box gedacht worden. Dat zal alleen kunnen als er gesprekken komen tussen de diverse regio’s. Dit België, zoals het nu bestaat, werkt niet meer. Er moet dus wel iets anders komen: een ander België of geen België meer.
---
En dan nog dit over de uitspraken van Donald Trump, waar de poco persmeute telkens over valt:
‘Het verschil tussen de pers en de Trump-kiezers is, dat de pers hem niet ernstig, maar wel letterlijk neemt, terwijl de kiezers hem niet letterlijk maar wel ernstig nemen’
(Freddy Gray / gevolmachtigd uitgever van het Britse weekblad The Spectator)
Men zou het haast vergeten in deze coronatijden, maar vandaag is het een feestdag: 1mei, het Feest van de Arbeid. Op de vooravond ervan zijn er de traditionele toespraken van de vakbondsafgevaardigden, waar ik normaal weinig aandacht aan besteed, omdat ze zo voorspelbaar zijn. Dat was dit jaar anders o.w.v. de lockdown, waardoor heel wat vergaderingen en optochten niet plaats konden vinden. En er was meer.
Trouwe lezers van deze rubriek weten dat ik geen boontje heb voor vakbonden en linkse organisaties, maar ik wil toch even melden dat het de algemene secretaris van de socialistische Voorzorg Antwerpen, Paul Callewaert, was die, als enige, terugkwam op de schande van het laattijdig ingrijpen in de zorgcentra. Toen er vanwege de overheid de beslissing viel dat er geen bezoekers meer binnen mochten, vergat men de bewoners en de verzorgers binnenin de centra. Deze laatste hebben 4 weken moeten wachten vóór ze mondmaskers, speciale handschoenen en schorten kregen, laat staan dat ze getest werden. Had men dat ook meteen gedaan – het was de logica zelf – dan hadden de woonzorgcentra misschien wel de helft minder fatale corona-slachtoffers gehad. Buiten Callewaert heb ik er niemand een woord aan vuil horen maken, zelfs niet in ‘De Afspraak’ op Canvas van dinsdag, toen er over de woonzorgcentra gedebatteerd werd door Bart Tommelein, kandidaat voorzitter van Open VLD, liberaal columnist Noël Slangen en Margot Cloet, gedelegeerd bestuurster van de Zorgnet Icuro en vroeger kabinetschef van Vlaams minister Van Deurzen. Die vier weken vergetelheid beslisten wel over leven en dood van heel wat rusthuisbewoners.
---
En dan nog dit: het West-Vlaamse woord voor ‘mondmasker’ is ‘mulleslunse’. Gevonden onder een spotprent in ’t Pallieterke bij de wekelijkse rubriek over Gent, waar veel West-Vlamingen naar de universiteit komen, Voor rasechte Gentenaars is West-Vlaams eerder een vreemde taal!
Hoe het verder moet in onze politiek is verre van duidelijk, maar zeker is wel dat de volmachten, die de ersatzregering Wilmès gekregen heeft, het misschien wel zullen uithouden tot juni, maar zeker niet voorbij september. Hetgeen het land dan te wachten staat zal niet mis zijn en deel moeten uitmaken van een stevige, volwaardige regering.
De PS heeft bij monde van Magnette al verklaard de volmachten na september niet te zullen verlengen en zijn Vlaamse collega Rousseau (voor zover die meetelt) heeft hetzelfde bevestigd vóór de Tv-camera’s. De Wever heeft ongeveer hetzelfde gezegd voor zijn partij en de rest zal wel volgen, tenzij misschien de groenen en zeker niet de MR van voorzitter Georges-Louis Bouchez. Deze glamour boy ziet alleen maar het gevaar dat zijn partij de overvloed aan ministeriële postjes gaat verliezen en daar gaat het hem om. Zelf beweert hij een overtuigd unitarist te zijn, maar is hij niet in staat de taal van de meerderheid van zijn land te verstaan, laat staan te spreken. Dat is vroeger nog gebeurd, maar wat het bij Bouchez nog erger maakt, is dat hij het lef heeft kritiek te uiten op het Frans van een Vlaams federaal minister, terwijl hijzelf het Nederlands helemaal niét meester is. Iemand die in de eerste plaats Belg wil zijn, zou fier moeten zijn de twee hoofdtalen van zijn land te spreken. De man is zot van glorie, enkel en alleen omdat zijn partij – dank zij de Belgische wetten – een proportioneel te groot aantal blauwe excellenties heeft gekregen. Excellenties, waarvan de meeste gewoon niet bekwaam genoeg zijn én de tijd niet krijgen om in deze benarde tijden ervaring op te doen, laat staan het land er weer bovenop te krijgen.
Ondertussen blijft de huidige reserveploeg van Sophie problemen hebben met de mondmaskers - liefst vijf ministers zijn hiermee bezig! - en met de heropening van scholen en handelszaken en heeft ze tot nu toe zo goed als geen beslissing kunnen treffen die niet meteen werd aangevochten door de mensen die het moeten waarmaken. En zo’n regering zou volgens Bouchez de post-corona problemen hier willen oplossen!
---
Die Bouchez is recentelijk ook voorzitter geworden van de Waalse eerste klasse amateurs voetbalclub Francs Borains (letterlijk: ‘de Vranken uit de Borinage’) uit Boussu-Bois. Hij zou zich beter daar een beetje meer mee bezig houden dan met de Belgische politiek, waarin hij blijkbaar enkele decennia achter loopt..
---
En dan nog dit.
Op mijn blog van 28 dezer kwam er als reactie een foto van een rondborstige dame met décolleté die zou luisteren naar de naam Nina. Leuk om zien maar voor ondergetekende niet meer dan dat. Ik ben nl nog van vóٕór de oorlog (de tweede, wel te verstaan).
Enkele lezers hebben me erop gewezen dat bij de akkoorden van Bretton Woods na WO II (zie mijn blog van gisteren, ‘De nieuwe wereldorde’) de goudstandaard niet werd afgeschaft, maar gekoppeld aan de dollar en dat het president Nixon was die in 1971 aan die koppeling een einde maakte. Ze hebben gelijk. Ik had dat bericht wel uit de Economie katern van de weekeind-editie van De Standaard, geschreven door Ruben Mooijman, samen met Jan Reyns in mijn ogen een van de betere journalisten van de ex- AVV/VVK krant. Ik dacht daarbij aan mijn collegetijd, toen ik al eens onderaan mijn werk schreef: ‘Errare humanum est’ (missen is menselijk), tot een professor erbij schreef: ‘Maar opletten is plicht!
Van Nixon gesproken, voor mij was hij de beste naoorlogse Amerikaanse president op gebied van buitenlands beleid. Met de hulp van zijn minister van Buitenlandse Zaken, Henry Kissinger, beëindigde hij de oorlog in Vietnam en maakte hij de eerste opening naar het communistische China. Dat was voor het land en de wereld veel belangrijker dan de sensatie over Watergate die alleen maar goed was voor de anti-republikeinse media (dezelfde die nu tempeesten tegen Trump) en voor Hollywood.
---
En dan nog dit:
Groot nieuws, althans volgens onze poco media: Hillary Clinton gaat Jo Biden steunen in zijn campagne voor het presidentschapn van de States. Daar zal the Donals zeker van wakker liggen!
Na WO II werd de economische wereldorde compleet veranderd. Dat gebeurde door de Bretton Woods akkoorden, waarbij de goudstandaard werd afgeschaft en het IMF en de Wereldbank werden opgericht. E.e.a. leidde ook tot de eenmaking van Europa.
De kans bestaat dat we, na corona, weer iets dergelijks gaan meemaken. Momenteel zijn de Maastrichtnormen al opgeschort, de 3 procentgrens voor begrotingstekorten geldt voorlopig niet meer en niemand heeft het nog over het terugbrengen van de staatsschuld naar 60% van het bbp. Niemand maakt zich trouwens nog zorgen over die staatsschuld. Geld tekort? Men drukt er bij! Zelfs Duitsland heeft de regel van ‘die schwarze Null’, waarbij de Duitse begroting in evenwicht moest blijven, opgegeven.
Landen zullen voorlopig even kunnen doen wat ze willen, maar dat zal niet blijven duren. Binnen de Eurozone is er wel een artikel 122 dat spreekt over financiële bijstand aan lidstaten die onbeheersbare problemen krijgen, maar tegelijk is er dat artikel 125 dat een blijvende algemene Europese schuld verbiedt. Dat laatste is reeds tot uiting gekomen in het verzet dat Duitsland, Nederland en Denemarken hadden aangetekend tegen het voorgestelde maken van bodemloze putten door o.m. Italië en Spanje.
Toch zal er e.o.a. Europees herstelfonds nodig zijn om straks het puin te ruimen waarmee corona ons zal hebben opgezadeld en zullen er een soort Eurobonds komen, obligaties waarmee de Europese gemeenschappelijke schuld zal moeten worden gedekt. Het is geleden van na WO II dat zoiets nog is voorgevallen. Vraag is daarenboven wat er buiten Europa zal gebeuren. Sinds Bretton Woods is de Sovjet Unie ingestort, is China een economische wereldmacht geworden, dreigen de States zich steeds meer op het eigen continent terug te trekken en wordt een verdere globalisering in vraag gesteld.
‘Ja, misschien wordt het morgen beter, maar het wordt nooit meer goed’ , zoals Urbanus het ooit gezongen heeft.
De nieuwste Belgische federale regering is niet de enige die in gebreke blijft in deze corona tijden. De nieuwe Europese commissie doet het al niet veel beter. Niet alleen lijkt de E.U. steeds meer op België – denk maar aan de poging om transfers te creëren - ook de leiding stelt niet veel voor. Dat geldt zowel voor de voorzitster van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, die weinig autoriteit uitstraalt, als voor onze ex-nationale Charel. De tijd dat die in New-York ging vertellen dat hij aan de goede kant van de geschiedenis stond, ligt al een eindje achter ons. Als voorzitter van de Raad van Europa heeft hij helemaal nog geen potten gebroken, iets wat van hem wel verwacht wordt in deze ook voor Europa barre tijden. De tijd dat men vooruitgang maakte door niets te doen, zoals onze ‘Natte Dweil’ destijds, lijkt voorbij (‘Wie niets doet, maakt geen fouten. Wie geen fouten maakt, wordt bevorderd’). Van Michel wordt verwacht dat hij compromissen sluit, maar daar is tot nu toe weinig van in huis gekomen. Het akkoord dat hij eind december van vorig jaar, op zijn eerste top, sloot om de E.U. tegen 2050 klimaatneutraal te maken, blijft voorlopig dode letter want er zal daarvoor geen geld meer zijn. Zijn tweede top, begin februari over de meerjarenbegroting van de E.U., leverde helemaal geen resultaat op. Die top werd trouwens geleid door Merkel en Macron, niet door Michel. De volgende Europese top, via videoconferentie over corona op 26 maart ging helemaal de mist in en bij deze op 9 april kwam onze Eurosjarel er zelfs niet aan te pas, want het was een onderonsje tussen Macron, Merkel en een Mark Rutte, die zich steeds meer op het Europese voorplan manifesteert en klaarblijkelijk de ruimte die de U.K. heeft achter gelaten, hoopt te kunnen invullen.
---
En dan nog dit:
In het kader van de heropening van winkelzaken, was er vorig weekeinde nogal wat te doen over Moederdag. Jan Jambon wou die dag zelfs een week later laten vieren, waarbij een nuchtere winkelier vroeg of we straks misschien riskeren Kerstmis op Nieuwjaarsdag te moeten vieren. Ik herinnerde me daarover nog een mopje:
De commentaren op de tweede reeks besluiten van de Nationale Veiligheidsraad laat ik voorlopig maar over aan de media, want daar zal het dit weekeinde weer wel over gaan. Het leek alsof er uit de fouten van een week eerder niet veel was geleerd. Verwarring troef. Ondertussen wordt er hier en daar toch al verder gekeken, zeker nu duidelijk wordt dat de regering Wilmès op deze manier niet kan blijven bestaan. Zij zelf hoopt straks over een volwaardige regering te kunnen beschikken, maar de kans dat zij zo’n echte regering zal leiden blijft klein. Haar clubje heeft volmachten tot september, maar in juni zal er al een eerste evaluatie zijn en niets laat vermoeden dat men met de huidige groep zal verder boeren. De enige die dat niet wil snappen is MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez die in een interview met Het Nieuwsblad zegt de zaken te willen laten zoals ze zijn. Als volbloed liberaal denkt hij natuurlijk aan de postjes die de huidige situatie zijn partij hebben opgebracht: de helft van de federale ministerposten, plus dat twee van de zwaargewichten van zijn partij naar Europa zijn weggepromoveerd. Zijn partij speelt echter boven haar gewicht en zal dat maar zolang kunnen uithouden als de grotere oppositiepartijen haar blijven steunen. Dit laatste schijnt niet meer het geval te zijn. Alhoewel iedereen wil wachten tot september, wil men bij de evaluatie in juni toch weten wat de vooruitzichten zullen zijn. Als dandy Bouchez dat niet wil snappen, zal hij dat moeten voelen en als er geen akkoorden bereikt worden zal er niets anders opzitten dan nieuwe verkiezingen in het vooruitzicht te stellen.
Wij maken op dit ogenblik de ergste crisis van ons regime mee en moeten de confrontatie ermee aangaan met de zwakste regering die we ooit gehad hebben. Sophie Wilmès zal de problemen van dit land niet oplossen en zij weet dat, maar haar partijvoorzitter blijkt dat niet te beseffen. Het lijkt wel een soort bezigheidstherapie waarmee men bezig is.
Met heel die corona heisa zou men het haast nog vergeten, maar ondertussen is de ramadan begonnen en is het uitkijken hoe de moslims die dit jaar hier gaan ‘vieren’. Vooral dat overdag vasten, van zonsopgang tot ondergang, zou hen parten kunnen spelen, wat nu met die coronacrisis niet aan te raden is. Daarenboven is het uitkijken of ze de aanbevelingen van deze coronacrisis gaan volgen, want hier en daar blijken er fanatiekelingen te zijn die denken dat ze tegen corona beschermd worden als ze de koran volgen of hem nog maar bij zich hebben. Men zou ermee kunnen lachen, maar het Algerijns Ministerie van Volksgezondheid deelt ginder korans uit met die garantie. Dat gebeurt in de eerste plaats in de volkswijken van de grotere steden. De elite zal er wel de nodige zorg krijgen in de voor hen bestemde ziekenhuizen die voor het gewone volk niet betaalbaar zijn. Wat dat betreft werken de radicale islamitische staten net zoals de communistische dictaturen, waar de elite ook verwend werd in speciale hospitalen en het gewone volk zogezegd een kosteloze gezondheidssysteem had, dat echter niet veel voorstelde. Tenslotte is de islam geen echte godsdienst, maar eerder een politieke doctrine, wat het communisme ook is.
Verder is het de vraag of de ‘jongeren’ in het Anderlechtse Kuregem of in het Molenbeekse rijk van Flup Moustache zich aan de regels zullen houden. Poco politiekers zoals die Pascal Smet en broekie Dalle houden zich beter klaar om de boel nog eens goed te praten en de schuld bij de politie te leggen.
---
In het kader van de vele acties die op onze Tv-zenders en de sociale media georganiseerd worden om de oudjes in de woonzorgcentra een hart onder de riem te steken, is het eveneens opmerkelijk dat er daar zo goed als geen allochtonen bij zijn. Ik heb er in elk geval nog geen gezien. Worden die niet zo oud of zijn onze woonzorgcentra voor hen niet halal genoeg?
Reeds in mijn blog van 10 dezer had ik er reeds over dat Wouter Beke Vlaams minister is kunnen worden nadat hij zichzaelf a.h.w. benoemd had. Ik was niet de enige die daarobver viel. Koen Meulenaere, die onder de schutsnaam 'Kaaiman' politieke en economische kolderartikels schrijft in De Tijd, noemt hem sindsdien 'Zelfbediening W. Beke'. Half maart leverde Beke een bewijs van onbekwaamheid, toen hij de woonzorgcentra liet sluiten voor de bezoekers, maar vergat de mensen die er binnen zaten en het verzorgend personeel (mijn blog PQ-0 van 10 dezer), met de rampzalige gevolgen die we ondertussen kennen.
Kaaiman kwam daarop terug in zijn column van vorig weekeinde, met een statement dat ik niemand wil onthouden:
'We mogen blij zijn dat Zelfbediening W. Beke de portefeuille van Welzijn heeft opgenomen en er geen partijgenoot mee heeft opgezadeld. Geef toe: de snelheid, waarmee hij de wachtlijsten voor de rusthuizen heeft weggewerkt, is indrukwekkend'.
Hij had er nog kunnen aan toevoegen: 'en de pensioenen die niet meer uitgekeerd hoeven te worden', maar dat laatste komt van mij.
Om de coronacrisis het hoofd te bieden hebben wij in dit land nu een ontslagnemende minderheidsregering in lopende zaken die het drie tot zes maanden moet uithouden met volmachten die ze in het parlement ook van een deel van de oppositie gekregen heeft. Daar dit een mission impossible is, werden allerlei experts en adviseurs ter hulp geroepen, die ondertussen zo talrijk zijn, dat men het bos niet meer ziet door de bomen.
Om te beginnen zijn er in dit landje 8 (ja,acht!) ministers die met de Volksgezondheid te maken hebben. Bij een eerste vergadering kregen die dan nog versterking van federaal minister De Backer, iemand zich voorgenomen had uit de politiek te stappen, maar zich bedacht heeft nadat hij een federale ministerpost kreeg aangeboden en zich nu o.a. onledig houdt met het medisch materiaal bij de coronabestrijding. Een eerste bespreking (over de woonzorgcentra) moest eerst nog doorgesproken worden met Defensie, met de ziekenhuis- en zorgkoepels, de ‘Risk Management Group’ van de federale- en gewestelijke gezondheidsautoriteiten en de pas opgerichte Risk Assesstment Group, een expertengroep voorgezeten door het wetenschappelijk expertisecentrum Sciensano. Buiten al deze hierboven opgesomde organen is er nog de ‘Cel Evaluatie’ (Celeval), een van de 10 (ja, tien!) ondersteunende beleidscellen van de Nationale Veiligheidsraad, waarbij ook de regionale administraties Volksgezondheid en Hoge Gezondheidsraad.
We hebben daar een gezegde voor: ‘Teveel koks bederft het eten’. Dat het niet werkt, hebben we al kunnen zien bij de enkele beslissingen die er al genomen zijn, o.m. dat beperkte bezoek aan de woonzorgcentra (ondertussen al weer geschrapt) en de toelating om bepaalde handelszaken weer open te laten gaan (met veel betwistingen over wie dat wél en niet mocht). Vrijdag is er een volgende vergadering van die fameuze Nationale Veiligheidsraad, waarover ondertussen al een werkdocument voortijdig is uitgelekt in Le Soir. Niet toevallig aan Waalse kant. Dat gebeurde ook al tijdens de federale regeringsvorming (of wat daarvoor moest doorgaan), toen Magnette op die manier Conner Rousseau in zijn hemd zette...
In verscheidene landen begint men hier en daar de lockdown terug te draaien, in het ene al wat meer als het andere. Of dat de oplossing gaat zijn, blijft een vraagteken. In dit land zullen er vrijdag weer maatregelen worden afgezwakt of andere bij getroffen. Buiten de problemen die men overal heeft, zit dit land met een ersatzregering, geleid door een dame die als opvolger al een tweede keuze was toen ze aantrad als volksvertegenwoordiger en nooit daarvoor een hogere post had bezet, noch enige ervaring ter zake had en met een parlementaire minderheid van 38 op 150 zetels op de politieke winkel moest letten. Haar regering heeft wel van het parlement tijdelijke volmachten gekregen, maar die tijd zal snel voorbij zijn en wat dan?
Toen de zogenaamde ‘Zweedse coalitie’ aantrad, was daar maar één francofone partij bij, de MR. Daar de Belgische Grondwet voorziet dat de helft van de federale ministers – de premier niét meegerekend – van dezelfde taalgroep moeten zijn, moest de MR dus zeven federale ministers leveren. Daar was Sophie Wilmès zelfs niet bij. Zij was in de Kamer als eerste opvolger terecht gekomen toen Didier Reynders federaal minister werd en daardoor zijn plaats als volksvertegenwoordiger moest opgeven. Later volgde ze partijgenoot Hervé Jamar op, die aftrad als minister van Begroting. Toen onze nationale Charel naar Europa uitweek moest hij worden opgevolgd door een partijgenoot en bleek Sophie de enige te zijn die daarvoor in aanmerking bleek te komen. Dat gebeurde zo’n beetje hetzelfde als in de Vlaamse deelregering, toen Geert Bourgeois naar Europa trok en la Homans tijdelijk Vlaams minister-president werd. In tegenstelling tot Homans, die na de verkiezingen van mei 2019 plaats maakte voor Jan Jambon, bleef Wilmès zitten als premier van een regering in lopende zaken. Een regering die overvallen werd door de corona crisis en daardoor ten lange laatste toch maar werd ingezworen nadat ze die tijdelijke volmachten had gekregen, maar die in feite weinig voorstelt, zeker als men weet wat de huidige problemen zijn.
*’Sophie’s choice’ is ook de titel van een droevige film uit de jaren 1970.
---
Het bestuur van het Franstalig onderwijs in België heeft besloten dit jaar geen examens meer in te richten. Iedereen is daar geslaagd! Wij in Vlaanderen, die vinden dat de kwaliteit van ons onderwijs achteruit gaat, gaan dat wél doen. Ons onderwijs mag dan al wat minder zijn dan enkele jaren geleden, in de interregionale Europese rangschikking staan we nog altijd bij de eerste tien, het Franstalig Belgisch onderwijs ergens achteraan in de twintig Doet zo’n beetje denken aan de Franstalige wetteloosheid waarmee ze jarenlang de ingangsexamens voor (tand)arts heeft genegeerd. Als men denkt een superieure taal te spreken en geen andere (tenminste niet fatsoenlijk), is het blijkbaar niet meer nodig de kwaliteit (of het gebrek eraan) van het onderwijs te evalueren....
Het doet denken aan dat mopje over de aanleg van de Boudewijn autosnelweg van Antwerpen naar Luik in de jaren 1960. Toen men de taalgrens bereikte, stond er ’s anderendaags aan Waalse zijde een groot bord, met daarop de tekst ‘Ici on parle le français’. Eén dag later stond er ook aan de Vlaamse kant zo’n bord, met daarop: ‘Hier werkt men’.
Je houdt het niet voor mogelijk, maar midden in deze coronacrisis zijn er nog altijd doortrappers die zich blijven bezig houden met immigratie, alsof er verder niets nieuws is gebeurd. Zo stond er zowat een week geleden ergens een klein berichtje in onze media van een schip van een Duitse ngo die 150 ‘geredde’ vluchtelingen aan boord had en al twee weken vruchteloos trachtte die ergens in een Europese Middellandse Zeehaven kwijt te raken. Of dat ondertussen gelukt is, weet ik niet, maar in tijden van corona nog steeds inwijkelingen trachten binnen te brengen in een continent dat wanhopig vecht tegen een pandemie, lijkt me van het goede teveel, om me beleefd uit te drukken.
Als het aan mij lag zou ik die 150 aan wal laten komen, hen zorgvuldige controleren en behandelen volgens de bestaande wetten. Indien ze er geen recht op hebben, dienen ze meteen naar hun land van herkomst te worden terug gestuurd. Voor de bemanning idem, maar dan wel na een screening of ze geen strafblad heeft en – indien niet - ze daarna naar huis sturen op eigen kosten. De kapitein als hoofdverantwoordelijke aanhouden tot zijn organisatie een fikse borgsom heeft betaald voor zijn vrijlating. Onafgezien van de borgsom zou het schip verbeurd verklaard worden. Terwijl de eigen burgers in Europa het land niet in of uit mogen, moet men de zaken niet erger maken door er een pak mogelijke probleem- en besmettingsgevallen bij te doen.
Men zal nog heimwee krijgen naar Matteo Salvini...
------------
Op een persconferentie eind vorige week verklaarde Donald Trump dat er in de States minder corona besmettingen waren dan in vele landen van West-Europa. De man heeft gelijk, zoals ikzelf al meldde in mijn blog van 16 dezer (‘De corona verkiezing’), waarin ik stelde dat onze media altijd maar absolute cijfers gaven, terwijl men relatieve cijfers moet geven in verhouding tot het aantal inwoners. Dat laatste is wat de Trump administratie gedaan heeft en waaruit o.m. bleek dat er bv in Spanje viermaal meer besmettingen waren dan in de States als men ze vergeleek met het aantal inwoners. Op de tabel die the Donald erbij liet zien stond België zelfs op de eerste plaats met wat betreft de aantallen als percentage van de bevolking, al is dat cijfer ook weer niet correct omdat bij de overledenen in onze woonzorgcentra het niet zeker is dat ze gestorven zijn van het virus of van wat anders. In België maken we het graag ingewikkeld, met de gebruikelijke uitzonderingen en achterpoortjes, in de stijl van:‘If you can’t convince them, confuse them’ en dan krijgt men dergelijke resultaten.
